Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

 

Υπάρχει μια ευγλωττία πολύ πιο δυναμική απ' τα λόγια στη γαλήνια και πρακτική ζωή ενός αγνού, πραγματικού Χριστιανού. Το τι είναι ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερη σημασία από το τι λέει.

Το έμβλημα του Χριστιανισμού δεν είναι ένα κάποιο εξωτερικό σύμβολο, το να φοράμε ένα σταυρό ή ένα διάδημα, αλλά εκείνο που φανερώνει την ένωση του ανθρώπου με το Θεό. Με τη δύναμη της χάρης Του που αποκαλύπτεται με τη μεταλλαγή του χαρακτήρα, πρόκειται να πεισθεί ο κόσμος ότι ο Θεός έστειλε τον Υιό Του για Λυτρωτή του. Καμία άλλη επιρροή που περιβάλλει την ανθρώπινη ψυχή δεν έχει τέτοια δύναμη όπως η επιρροή της αφίλαυτης ζωής. Το πιο δυναμικό επιχείρημα για την επιτυχία του Ευαγγελίου είναι ο Χριστιανός που αγαπάει και αγαπιέται.

"Αγαπητοί, μη παραξενεύεστε εξαιτίας του βασανισμού που γίνεται σε σας για δοκιμασία, σαν να σας συνέβαινε κάτι παράδοξο· αλλά, δεδομένου ότι είστε κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού, να χαίρεστε, ώστε και όταν η δόξα του φανερωθεί, να χαρείτε νιώθοντας αγαλλίαση." Α΄ Επιστολή Πέτρου κεφ. δ΄(4), 12-13.

Στο δυνατό φως της ημέρας και με το θόρυβο απ' τη μουσική και τις διάφορες φωνές, το πουλί μέσα στο κλουβί δεν κελαηδάει το τραγούδι που προσπαθεί να του μάθει ο κύριός του. Μαθαίνει λίγο απ' το ένα λίγο απ' το άλλο, αλλά ποτέ μια ξεχωριστή και άρτια μελωδία.

Ο κύριός του όμως σκεπάζει το κλουβί και το βάζει εκεί όπου το πουλί ακούει μόνο το τραγούδι που πρέπει να κελαηδήσει.

Στα σκοτεινά προσπαθεί συνεχώς να κελαηδήσει το τραγούδι αυτό μέχρι που το μαθαίνει και τότε κελαηδάει με όλη του τη δύναμη την τέλεια μελωδία.

Τότε το πουλί τοποθετείται στη θέση του και πάλι, και από εκεί κι εμπρός μπορεί να κελαηδάει το ίδιο τραγούδι στο φως.

Έτσι φέρεται ο Θεός στα παιδιά Του.

Έχει να μας μάθει ένα τραγούδι και όταν το μάθουμε ανάμεσα στα σκοτάδια των δοκιμασιών μπορούμε μετά να το ψάλλουμε χωρίς σταματημό.

Μας το έστειλε η φίλη του blog ; Εύη

  

Οι Τρεις Ιεράρχες. Χρόνια πολλά στους δασκάλους μας, αλλά και στους μαθητές μας

 

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 - 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ' τον Βοτενειάτη (1078 - 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου), χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία. Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο (βλέπε 13 Νοεμβρίου) και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο (βλέπε 25 Ιανουαρίου), θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».

Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε.
Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι.
Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο. Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».

Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.

Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ' αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.

Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.

πηγή
 saint

Τηλεόραση...ο άμβωνας της Νέας Εποχής

Όταν κάποιος παρακολουθεί τηλεόραση, δέχεται μια ακτινοβολία που τον βάζει σε μια κατάσταση όμοια με αυτήν που πετυχαίνουν οι υπνωτιστές ...
Δεν πρόκειται για μια ακόμη θεωρία συνωμοσίας, αφού το παραπάνω έχει αποδειχθεί επιστημονικά.
Μέσα σε μόλις 30 δευτερόλεπτα τηλεοπτικής παρακολούθησης, ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπαίνει σε μια σταθερή φάση, όπου παράγει μόνο χαμηλά κύματα άλφα, που αποτυπώνονται και σε εγκεφαλογράφημα.
Σε ένα πείραμα, όπου συνέδεσαν μερικά παιδιά σε μηχάνημα EEG, οι τηλεοράσεις ήταν προγραμματισμένες να σβήσουν μόλις οι εγκέφαλοι των παιδιών έπιαναν τα κύματα άλφα. Παρά τις οδηγίες που τους είχαν δοθεί, για να αυτοσυγκεντρωθούν, κανένα από αυτά δεν μπόρεσε να κρατήσει την τηλεόραση αναμμένη περισσότερο από 30 δευτερόλεπτα.
Η εγκεφαλική αυτή κατάσταση είναι ίδια με αυτήν που χρησιμοποιούν οι υπνωτιστές και οι θεραπευτές, για να βοηθήσουν ανθρώπους να κόψουν το κάπνισμα, να μειώσουν το φαγητό, κλπ.
Πρόκειται για μια κατάσταση όπου παύει σχεδόν τελείως η συνειδητότητα, και στην ουσία παρακάμπτεται, έτσι ώστε οι όποιες οδηγίες δίνονται, να πηγαίνουν κατευθείαν στο υποσυνείδητο.

Στη συνέχεια, το υποσυνείδητο μυστικά και σιωπηλά, κατευθύνει τις συνειδητές δραστηριότητες σύμφωνα με τις οδηγίες που του δίνονται.
Σε αυτή τη κατάσταση συνείδησης, όπως επιβεβαιώνουν οι υπνωτιστές, οποιαδήποτε προφορική ή οπτική οδηγία δίνεται, εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλο ως εντολή.
Στην αρχή, ο εγκέφαλος έμπαινε σε αυτή τη διαδικασία εξαιτίας των λάμψεων της αναλογικής τηλεόρασης που οφείλονταν στην τεχνολογία των καθοδικών ακτίνων που χρησιμοποιούνταν. Κανονικά, η μετάβαση στην ψηφιακή τηλεόραση θα έπρεπε να είχε αλλάξει τα πράγματα. Στην πραγματικότητα όμως, η ψηφιακή τεχνολογία επιτρέπει έναν πιο λεπτό χειρισμό και έλεγχο του ρυθμού των λάμψεων, με αποτέλεσμα ένα πιο βέλτιστο υπνωτικό αποτέλεσμα.
Η πολλή τηλεόραση οδηγεί σε μια εσαεί κατάσταση χαμηλών κυμάτων άλφα, με αποτέλεσμα την δημιουργία μιας επιδεκτικής συνειδητότητας, όπου τα «εικονικά ζόμπι» κάνουν ότι τους υποδειχθεί.
Δεν είναι μόνο οι επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται αυτό το φαινόμενο για να κερδίσουν. Το τηλεοπτικό δίκτυο Fox έχει παραδεχτεί πως χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο συνειδητά, με σκοπό να επιβάλλει την ιδέα της παγκόσμιας υπερθέρμανσης του πλανήτη, καθώς και την ιδέα περί της ανάγκης μείωσης των εκπομπών άνθρακα στην Αμερική.

Και το πέτυχαν μια χαρά, αφού η φράση carbon footprint, που είναι μια σαχλαμάρα, έχει αποτυπωθεί στους εγκεφάλους των Αμερικανών και συζητιέται ευρέως, άνευ λόγου και αιτίας.
Όχι μόνο η Fox, αλλά όλα τα αμερικανικά ΜΜΕ έχουν πείσει τους Αμερικανούς ότι το μέλλον του πλανήτη εξαρτάται από την μείωση ή μη των εκπομπών άνθρακα.
Εξίσου ανησυχητικό είναι και το γεγονός ότι ο πληθυσμός αυτός των ζόμπι, πείθεται καθημερινά ότι η κυβέρνηση είναι καλή και έχει καλές προθέσεις, και ότι πάντα κοιτάζει το συμφέρον του λαού.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλης αυτής της χειραγώγησης; Ότι κάθε μέρα που περνάει, το κράτος κερδίζει όλο και πιο πολλές εξουσίες επάνω στις ζωές μας, και σιγά σιγά πειθόμαστε ότι θα πρέπει να του παραχωρήσουμε τον απόλυτο έλεγχο, χωρίς να εμποδίζεται από άχρηστους θεσμούς όπως είναι η δικονομία, και το σύνταγμα.
Έτσι, ακόμη και αν ποτέ τα ΜΜΕ μεταδώσουν την είδηση ότι με βάση τον νόμο S.1867 που ισχύει πλέον, ο αμερικανικός στρατός έχει το δικαίωμα να συλλάβει τον οποιοδήποτε και να τον φυλακίσει ισόβια χωρίς δίκη(!), αυτό θα εκληφθεί από τους υπνωτισμένους πολίτες ως κάτι το απόλυτα σοφό και απαραίτητο.
Πρόκειται για αυτό που φοβόταν ο πρόεδρος Jefferson για την δημοκρατία. Την τυραννία των πολλών επί των λίγων. Σήμερα βλέπουμε μια τυραννία των πολλών ζαλισμένων ζόμπι, επί των ελάχιστων ακόμη ξύπνιων, και ουσιαστικά ζωντανών. (logioshermes.blogspot.com)
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

και ΕΔΩ!!!
Σταματήστε να βλέπετε τηλεόραση!

Αυτοί οι αυτοτιτλοφορούμενοι...άπιστοι

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ  

     Αθεΐα! Τίτλος μεγάλος και καύχημα για τον σημερινόν άνθρωπο. Όποιος τον αποχτήσει(και για να τον αποχτήσει, φτάνει να χειροτονηθεί μοναχός του άπιστος),γίνεται παρευθύς στα μάτια των άλλων σοφός, κι' ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός, κι' ας είναι γελοίος, επίσημος κι' ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος κι' ας είναι ανάξιος, επιστήμονας κι' ας είναι κουφιοκέφαλος.
    
     Δεν μιλώ για τον άνθρωπο που έχει πόθο να πιστέψει, μα δεν μπορεί, με όλο που κατά βάθος πάντα η αιτία της απιστίας είναι η περηφάνεια, αυτή η οχιά, που κρύβεται τόσο επιτήδεια μέσα στον άνθρωπο, που δεν μπορεί να την καταλάβει. Όπως και νάναι, οι άνθρωποι που αγωνίζουνται και πολεμάνε με τον άπιστο εαυτό τους, έχουνε όλη τη συμπόνεσή μας.
Γι' αυτούς παρακαλούμε, όσοι πιστεύουμε, να τους βοηθήσει ο Θεός να πιστέψουνε, όπως έκανε σε κείνον τον πατέρα που είχε άρρωστο το παιδί του, και παρεκάλεσε τον Χριστό να το γιατρέψει. Και Κείνος του είπε: «Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σε κείνον που πιστεύει». Και τότε ο πατέρας του παιδιού έκραξε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τη απιστία», δηλαδή «έχω πόθο να πιστέψω, κι' εσύ, Κύριε, δυνάμωσέ τον».

Οι άπιστοι, για τους οποίους μιλούμε, δεν είναι τέτοιοι. Όχι μονάχα δεν κλάψανε ποτέ, για να ανοίξουνε με τον πόνο και με τη συντριβή την κλεισμένη πόρτα, την πόρτα της μετανοίας, όπως έκανε εκείνος ο δυστυχισμένος πατέρας που γράφει το Ευαγγέλιο, αλλά μήτε συγκινηθήκανε ποτέ τους, μήτε αισθανθήκανε καμμιά πίκρα για την απιστία τους, μήτε νοιώσανε πως έχουνε γι' αυτό καμμιά ευθύνη, κανένα φταίξιμο.
Όλο το φταίξιμο είναι του Θεού, που δεν φανερώνεται μπροστά τους να τους πει: «Ελάτε, ψηλαφήσετέ με, πιάστε με, μιλείστε μαζί μου όπως μιλάτε μεταξύ σας, αναλύσετέ με μέ τη χημεία σας, κομματιάστε με μέ το μαχαίρι της ανατομίας σας, ζυγίστε με, μετρείστε με, ικανοποιήσετε τις άπιστες αισθήσεις σας, χορτάσετε τ' αχόρταγο λογικό σας!».
    
     Αυτοί οι αυτοτιτλοφορούμενοι άπιστοι, σε καιρό που επιδείχνουνε την εξυπνάδα τους, φουσκωμένοι από τον κούφιον αγέρα της περηφάνειας κι' από την πονηρή ευστροφία του μυαλού τους, δεν είναι σε θέση οι δύστυχοι, να νοιώσουνε πόσο ανόητοι και στενόψυχοι φαίνουνται σε κείνους που πιστεύουνε. Γιατί, για να πιστέψουνε, ζητάνε κάποιες αποδείξεις που κάνουνε τον πιστό να τους ελεεινολογεί για την περιορισμένη αντίληψη που έχουνε για το πνεύμα και για τα πνευματικά ζητήματα.

Ο πιστός ξέρει πολύ καλά ως που μπορούνε να φτάξουνε οι διαλογισμοί του άπιστου, γιατί, κι' αυτός, σαν άνθρωπος, τους έχει εκείνους τους λογισμούς, τους λογισμούς της σάρκας, τους λογισμούς τούτου του κόσμου. Ενώ ο άπιστος είναι ανύποπτος για όσα έχει μέσα του ο πιστός, και για ό,τι βρίσκεται παραπέρα από την πρακτική γνώση του, δηλαδή για τα μυστήρια που είναι κρυμμένα από τα μάτια του, και που γι' αυτό θαρρεί πως δεν υπάρχουνε.
Κι' από την ανοησία του κορδώνεται, και μιλά με καταφρόνεση για κείνους που είναι σε θέση να νοιώσουνε τη βαθύτερη σύσταση του κόσμου, ενώ αυτός ο δυστυχής είναι τυφλός και κουφός, και θαρρεί πως τα' ακούει όλα και πως τα βλέπει όλα. Ο πιστός έχει πνευματικά μάτια και πνευματικά αυτιά, καθώς και κάποια «υπέρ αίσθησιν».
Ο άπιστος πώς να πάρει είδηση από κείνον τον μυστικόν κόσμο μόνο με τα χονδροειδή μέσα που έχει, δηλαδή με τις σωματικές αισθήσεις; Πώς να πιάσει τα λεπτά κι' αλλόκοτα μηνύματα εκείνου του κόσμου, αφού ο δυστυχής δεν έχει τις κεραίες που χρειάζουνται για να τα πιάσει; 
     Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του, με τον τρόπο που γνωρίζει μονάχα αυτός, για το τι είναι σε θέση να νοιώσει ο πιστός, και τι μπορεί να νοιώσει ο άπιστος: Λαλούμε, λέγει, τη σοφία του Θεού που είναι μέσα σε μυστήριο, και που είναι κρυμμένη, τη σοφία που την προόρισε ο Θεός, πριν από τους αιώνες, για δόξα δική μας, και που δεν τη γνώρισε κανένας από τους άρχοντες τούτου του κόσμου (δηλ. τους σοφούς της κοσμικής σοφίας), και που ξεσκεπάζει αυτά που, κατά τη Γραφή, δεν τα είδε μάτι, και που δεν τ' άκουσε αυτί, και που δεν ανεβήκανε στην καρδιά κανενός ανθρώπου, εκείνα που ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον αγαπούνε. Αλλά σε μας τα φανέρωσε ο Θεός με το Πνεύμα του το άγιο. Επειδή, το άγιο Πνεύμα όλα τα ερευνά, και τα βάθη του Θεού.

      Γιατί, ποιος άνθρωπος γνωρίζει το μέσα του ανθρώπου, παρά μονάχα το πνεύμα του ανθρώπου που είναι μέσα στον άνθρωπο; Έτσι και τα μυστήρια του Θεού δεν τα γνωρίζει κανένας παρά μονάχα το Πνεύμα του Θεού. Κι' εμείς δεν επήραμε το πνεύμα του κόσμου ( δηλ. τη φιλοσοφία και την κοσμική γνώση), αλλά το Πνεύμα του Θεού, για να γνωρίσουμε όσα χάρισε σε μας ο Θεός.

Κι' αυτά (τα χαρίσματα) δεν τα εκφράζουμε με τα λόγια που διδάσκεται η ανθρώπινη σοφία, αλλά με λόγια που διδάσκει το άγιο Πνεύμα, μιλώντας σε πνευματικούς ανθρώπους με πνευματικόν τρόπο. Πλην, ο άνθρωπος που έχει την σαρκική γνώση (τον ορθολογισμό), δεν παραδέχεται όσα διδάσκει το Πνεύμα του Θεού, γιατί τα νομίζει για ανοησίες, και δεν είναι σε θέση να καταλάβει πως ανακρίνεται πνευματικά. Ο πνευματικός όμως άνθρωπος, ανακρίνει κάθε άνθρωπο, ενώ αυτός από κανέναν δεν ανακρίνεται».

     Η απιστία υπήρχε πάντα. Μα σήμερα, με την αποτρόπαια ματαιοδοξία που μας τρώγει, την επιδείχνουμε σαν να μας δίνει τη μεγαλύτερη αξία. Όποιος έχει πίστη στον Θεό και στην αλήθεια που φανέρωσε, είναι καταφρονεμένος, σαν στενόμυαλος κι' ανόητος, και τραβά πάνω του όλα τα περιγελάσματα.

Λογαριάζεται για ¨βλαμμένος» από τον πολύν κόσμο, μάλιστα από τον κόσμο που ξέρει να τα καταφέρνει στη ζωή, να «πετυχαίνει», να βγάζει λεφτά, να καλοπερνά, να μη δίνει πεντάρα για τίποτα, κατά το ρητό που λέγει: «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Για τούτο, χρειάζεται να έχει θάρρος και να περιφρονά την εκτίμηση του κόσμου και το υλικό συμφέρον του, όποιος λέγει πως έχει πίστη στον Θεό.

     Ενώ εκείνον που καυχιέται πως δεν πιστεύει σε τίποτα, α') Τον έχει ο κόσμος σε μεγάλη υπόληψη και σεβασμό, μάλιστα όσο περισσότερο άπιστος λέγει πως είναι, τόσο περισσότερη είναι η εκτίμηση και ο σεβασμός που φανερώνει ο έξυπνος και σοβαρός κόσμος στο πρόσωπό του.

Ο τέτοιος άνθρωπος είναι συνοφρυωμένος, με λίγα και βαρειά λόγια, αράθυμος κι' απότομος, « θετικός άνθρωπος», « γερό μυαλό». β') Όλα του έρχουνται βολικά, και δεν σκοτίζεται, δεν στενοχωριέται για τίποτα. Δεν έχει ευθύνες και ζαλούρες: Εδώ κάτω, λέγει, είναι η Κόλαση κι' ο Παράδεισος. Η ζωή είναι για να την απολαβαίνουνε οι έξυπνοι. Οι κοιμισμένοι κι' οι αφιονισμένοι ας πεθάνουνε».

     Εξ άλλου, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να κάνεις τον άπιστο! Πατάς ένα μονάχα κουμπί, κι' όλα σου έρχονται βολικά. Ο διάβολος είπε στον Χριστό: Πέσε, προσκύνησέ με, και θα γίνουνε οι πέτρες ψωμιά, «οι λίθοι άρτοι».

     Λέγει λοιπόν ο έξυπνος : « Να κάθεσαι, άνθρωπος με τετρακόσα μυαλά, να χάνεις τον καιρό σου με χαζομάρες, σαν τις γρηές, με θεούς, με κόλαση και με παράδεισο, με καντήλια, με θυμιατά, με δισκοπότηρα, με παπάδες και με καλόγρηες! Και σε ποια εποχή; Στην εποχή μας, που η επιστήμη στέλνει ανθρώπους στους πλανήτες! Ακούς, φίλε μου, βλακεία που έχει αυτός ο κόσμος;».

     Αυτά λένε για τους πιστούς οι έξυπνοι και οι τιμημένοι τούτου του κόσμου, και τους χειροκροτούνε οι πολλοί, που τους έχουνε για φρόνιμους σε όλα, επειδή δεν κυνηγάνε ίσκιους, αλλά έχουνε μυαλό γερό, και επιτυχαίνουνε σε ότι καταπιαστούνε.

     Ναι! Επιτυχαίνουνε, γιατί, μ' έναν λόγο, η απιστία είναι « η πλατεία πύλη και ευρύχωρος οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την απώλειαν», όπως είπε ο Χριστός, αλλά « εις την επί γης ευδαιμονίαν». Ενώ η πίστη είναι «η στενή πύλη και τεθλιμμένη οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι « η απάγουσα εις την ζωήν», αλλά « εις την επί γης δυστυχίαν και περιφρόνησιν». « Πολλοί εισιν οι εισερχόμενοι διά της πλατείας πύλης» κατά τον λόγο του Κυρίου, « και ολίγοι εισιν οι ευρίσκοντες την στενήν πύλην».

     Όλοι οι άπιστοι λένε πως αν βλέπανε ένα θαύμα, θα πιστεύανε. Μα η πίστη δεν έρχεται με τη βία, αλλά με τη συγκατάθεση της ψυχής. Γι' αυτό σε όσους ζητάνε θαύμα για να πιστέψουνε, δεν δίνεται, κατά τον λόγο που είπε ο Χριστός στους Φαρισαίους: « Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί και σημείον ου δοθήσεται αυτή».

     Αλλά και θαύμα να δει ένας άπιστος, η υπερηφάνεια δεν τον αφήνει να πιστέψει, για να μη φανεί ευκολόπιστος και καταφρονεθεί.

     Πριν καιρό έγραψα με συντομία πέντε- έξη άρθρα για τα θαύματα που γίνουνται σ' ένα χωριό της Μυτιλήνης, με τον τίτλο « Φρικτά μυστήρια». Πολλοί αναγνώστες συγκινηθήκανε στο έπακρο, ιδίως οι ταπεινοί κι' αγράμματοι άνθρωποι, «τα μωρά του κόσμου και τα εξουθενημένα». Οι έξυπνοι όμως κι' οι τετραπέρατοι δεν δώσανε σημασία, και κάποιοι απ' αυτούς με περιγελάσανε και μου γράψανε πως λέγω ανοησίες.

     Αλλά, «Θεός ου μυκτηρίζεται». Από τότε ως τα σήμερα τα θαύματα δεν πάψανε, κι ολοένα γίνουνται πυκνότερα και τρομαχτικώτερα. Οι άνθρωποι που τα βλέπουνε μου τα γράφουνε με όλα τα καθέκαστα, κι απ' αυτά κάνω ένα βιβλίο που θα είναι σαν πυρωμένο σίδερο για τις άπιστες γλώσσες (Πρόκειται για το βιβλίο «Σημείον μέγα» που εξέδωσε ο « Αστήρ»).

Αυτόν τον καιρόν γίνουνται ανασκαφές, για να βρεθεί η αρχαία εκκλησία με τα λείψανα εκείνων που φανερώνονται ολοζώντανοι μπροστά στους απλούς ανθρώπους, στον ύπνο και στον ξύπνο τους, καθώς κι εικόνες και τα' άλλα κειμήλια. Θα είχανε βρεθεί όλα, και θα ξεσκεπαζότανε γρήγορα ολότελα αυτός ο φοβερός κρατήρας, που θα σάρωνε τους άπιστους με την αγιασμένη λάβα του, αν υπήρχανε περισσότερα μέσα στα χέρια των φτωχών ανθρώπων που σκάβουνε με μια πίστη που είναι σαν φωτιά.

     Μα, όπως και να είναι, με τη χάρη του Θεού « την τ' ασθενή θεραπεύουσαν και τα ελλείποντα αναπληρούσαν», θα βγάλουνε σε καλό τέλος το βλογημένο αυτό έργο, και θα θριαμβέψει η ακατάλυτη πίστη μας, και θα ακουστεί ως τα πέρατα του άπιστου κόσμου η βροντερή φωνή: « Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος!».

Εκ του περιοδικού "Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία"
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη

Ανεμοδαρμένος απ’ τη θύελλα ο αετός των Άλπεων

Ανεμοδαρμένος απ' τη θύελλα ο αετός των Άλπεων μερικές φορές αναγκάζεται ν' αποκλεισθεί στα στενά φαράγγια των βουνών. Απειλητικά σκοτεινά σύννεφα αποκόπτουν τον κυρίαρχο των δασών κι οι μαύρες μάζες τους τον χωρίζουν απ' τα ηλιόλουστα ύψη όπου έχει κάνει τη φωλιά του.

Οι προσπάθειές του να διαφύγει, παραμένουν άκαρπες. Πετάει πίσω-μπρος χτυπώντας τα δυνατά φτερά του στον αέρα, και κάνοντας τα βουνά ν' αντιλαλούν τις γοερές κραυγές του.

Τέλος, κάποια στιγμή με ύφος θριαμβικό, ορμάει προς τα επάνω και, τρυπώντας τα σύννεφα, βρίσκεται πάλι στη λαμπρή λιακάδα, αφήνοντας μακριά το σκοτάδι και τη θύελλα.

Έτσι μπορεί κι εμείς να περιβαλλόμαστε από δυσκολίες, απογοητεύσεις, σκοτεινές σκέψεις. Η ψευτιά, η δυστυχία, η αδικία μάς περισφίγγουν.

Υπάρχουν σύννεφα που δεν μπορούμε να διαλύσουμε. Μάταια παλεύουμε με τις αντιξοότητες.

Ένας μόνο τρόπος διαφυγής υπάρχει. Η ομίχλη κι η καταχνιά πλησιάζουν τη γη. Πέρα απ' τα σύννεφα όμως λάμπει το φως του Θεού. Λουσμένοι στο φως της παρουσίας Του, μπορούμε να υψωθούμε με τα φτερά της πίστης.

Το κείμενο αυτό μας το χορήγησε ευγενικά η φίλη του blog Εύη