φενεος

Ιησούς Σινά

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ψηγματα all

Δευτέρα 4 Μαΐου 2020

Πατρών Χρυσόστομος: «Λειτουργούμε για να κοινωνούμε»







Τήν ἀπόλυτη, τήν σταθερή καί ἀταλάντευτη θέση τῆς Ὀρθοδόξου ἁγίας μας Ἐκκλησίας, περί τῆς Θείας Κοινωνίας, ἐτόνισε γιά ἀκόμη φορά, στήν ἐκπομπή «Ἀπό τίς Ἓξι» τῆς ΕΡΤ, πού παρουσιάζουν ὁ Δημήτριος Κοτταρίδης καί ὁ Ἰωάννης Πιτταρᾶς σήμερα τό πρωί ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος.
«Λειτουργοῦμε γιά νά κοινωνοῦμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἳματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι τό κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ ἲδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ἡ πίστη μας, εἶναι ἡ ζωή μας. Ἡ Θεία Λειτουργία οὐδέποτε θά σταματήσῃ καί ὡς ἐκ τούτου καί ἡ Θεία Κοινωνία θά μεταδίδεται στούς πιστούς, εἰς ἂφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον.
Ἐπ’ οὐδενί συζητοῦμε τό θέμα τῆς Θείας Κοινωνίας, οὒτε καί τόν τρόπο μεταδόσεως τοῦ Παναγίου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἳματος τοῦ Κυρίου, τόν ἐπί τόσους αἰῶνες ἱερῶς παραδεδομένον, ἐτόνισε ὁ Σεβασμιώτατος. Δέν θά ἀρνηθοῦμε αὐτήν ταύτην τήν οὐσία τῆς Ἐκκλησίας, οὒτε καί τῆς ἲδιας τῆς ὑπάρξεώς μας, ἀφού πίστη σημαίνει μέθεξη στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς, δηλ. στή Θεία Κοινωνία.
Ὃσοι ἰσχυρίζονται ὁ,τιδήποτε ἂλλο, ἒχουν φαίνεται…δικούς… λόγους πού τό κάνουν…»
Οὐδεμία ἀσθένεια μετεδόθη ποτέ ἀπό τήν Θεία Κοινωνία.
Παράλληλα ὁ Σεβασμιώτατος, μίλησε γιά τήν μεγάλη θυσία πού ἒκαμε ἡ Ἐκκλησία κατ’ αὐτόν τόν καιρό, τηρώντας τά τόσο αὐστηρά μέτρα, ἰδίως κατά τήν διάρκεια τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τῆς Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα καί πού συνεχίζει νά κάνῃ λαμβάνουσα ὑπ’ ὂψη τίς ὁδηγίες τῶν Ἁρμοδίων.
Ἀξίζουν, ἐπεσήμανε, ὁ ἒπαινος καί οἱ εὐχαριστίες σ’ αὐτό τόν Λαό, γιά τήν ὂντως μεγάλη ὑπομονή καί τήν ἀξιοθαύμαστη σύνεση πού ἐπέδειξε.
Ἐπίσης ἀνέφερε ὃτι ὃλοι οἱ Κληρικοί, Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, σηκώσαμε ἓνα μεγάλο σταυρό, ἀφού φορτωθήκαμε τήν εὐθύνη ἒναντι τοῦ βαθειά καί πνευματικά ὑποφέροντος Χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Γνωρίζομεν ὃλοι ὃτι ἡ ὑγεία εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καί πρέπει νά τό διαφυλάττωμε. Γι’ αὐτό πρέπει καί τόν ἱερό μας Κλῆρο ἐκ βάθους ψυχῆς μας νά εὐχαριστήσουμε.
Ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετώπισε τό θέμα τῆς λοιμικῆς νόσου τοῦ λεγομένου νέου κορωνοϊοῦ μέ σοβαρότητα καί ὑπευθυνότητα.
Ἒτσι θά πορευθοῦμε καί κατά τήν φάση πού ἀρχίζει ἀπό σήμερα, λαμβάνοντας ὃλα τά ἀπαραίτητα μέτρα γιά τήν προστασία τῆς ὑγείας τῶν εἰσερχομένων στούς Ἱερούς Ναούς καί γενικώτερα ὃλων τῶν ἀνθρώπων καί πρῶτα ὁ Θεός θά εἲμεθα ἓτοιμοι καί γιά τήν, σύμφωνα μέ τά μέτρα τῶν Ἁρμοδίων σέ θέματα ὑγείας, συμμετοχή τῶν πιστῶν στίς λατρευτικές συνάξεις μέ κέντρο πάντοτε τήν Θεία Λειτουργία, ἀπό 17 τοῦ μηνός καί μετά.

πηγή
romfea

Κορονοιός και κοινωνική αποστασιοποίηση








Tα παγκόσμια γεγονότα προσθέτουν νέους όρους στο λεξιλόγιό μας. Αυτή τη φορά είναι η «κοινωνική αποστασιοποίηση» – η προσπάθεια δηλαδή να μείνουν υγιείς οι άνθρωποι κρατώντας αποστάσεις μεταξύ τους.  Αντιτίθεται όμως στο βαθύ ένστικτό μας  είναι να είμαστε μαζί και χειροτερεύει τη διάθεσή μας σε αυτούς τους ήδη δύσκολους καιρούς. Η μοναξ
ιά είναι ψυχολογικά δηλητηριώδης: επιδεινώνει τον ύπνο, οξύνει την κατάθλιψη και αυξάνει τα ποσοστά θνησιμότητας στους ηλικιωμένους.
Όταν η κατάσταση επιδεινώνεται, οι μόνοι άνθρωποι υποφέρουν περισσότερο. Αντιδρούν πιο έντονα στο στρες, κάτι που προκαλεί ψυχολογικά, ανοσοποιητικά και καρδιολογικά προβλήματα. Οι δύσκολες στιγμές προσφέρουν όμως και μια ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά. Ύστερα από σεισμούς, βομβιστικές ενέργειες και τρομοκρατικές επιθέσεις, πολλοί βγαίνουν από τα σπίτια τους για να βοηθήσουν ξένους, αγνοώντας ταξικά και φυλετικά ζητήματα που συνήθως τους χωρίζουν.
Αυτό είναι λοιπόν άλλο ένα πρόβλημα που προκαλεί ο κορωνοϊός. Όπως και άλλες καταστροφές, οι επιδημίες σκοτώνουν πολύ κόσμο και τρομοκρατούν πολύ περισσότερους. Η μετάδοση του ιού μετατρέπει όμως και τους γείτονές μας σε πηγή φόβου. Μας απομακρύνει τη στιγμή που χρειαζόμαστε περισσότερο ο ένας τον άλλον.
Πηγή: Washington Post
Υ.Γ Μένοντας όμως μακρυά ο ένας από τον άλλον γινόμαστε περισσότερο ευάλωτοι, άρα εύκολοι σε οποιαδήποτε χειραγώγηση που αυτό είναι το Νεοεποχήτικο ποθούμενο!

Κυριακή 3 Μαΐου 2020

Ο κορονοιός,η εκκλησία και το κασκόλ!












Μου είπαν οι επιστήμονες, αυτοί που ξέρουν τα πολλά να βάλω μάσκα για να μην κολλήσω ή να μην μεταδώσω τον κορονοιό.
Σέβομαι τη γνώμη τους.
Θα μπορούσα να βάλω την μάσκα στο σπίτι μου, στο μπαλκόνι μου, στον δρόμο που θα περπατώ, στο λεωφορείο για να πάω στη δουλειά μου, στα καταστήματα για να ψωνίσω, στη λαϊκή όταν πάω να πάρω τα φρούτα και τα λαχανικά…παντού!
Όμως , θυμήθηκα μια φορά που είχα πάει στην εκκλησία να ανάψω ένα κεράκι, ανήμερα του Ευαγγελισμού. Μπήκε μέσα στην εκκλησία μια γιαγιά με ένα μπαστουνάκι και  με  ένα γκρι κασκόλ γύρω από την μύτη και το στόμα τυλιγμένο. Έκανε κρύο, μα η γιαγιούλα γρήγορα το ξετύλιξε από πάνω της βιαστικά.
-Μη το βγάζεις γιαγιά, της είπα βιαστικά, η εκκλησία δεν έχει ζέστη και το κρύο είναι πολύ. Με κοίταξε με μια ματιά που μέχρι το μεδούλι έφτασε.
-Και πως θα προσκυνήσω τον Χριστό, και πως θα ασπαστώ την Παναγία, και πως θα κάνω την προσευχή και πως θα μεταλάβω, μου λες;
Με ακινητοποίησε η γιαγιά, και ο σηκωμένος μου γιακάς γρήγορα κατέβηκε  κάπως  να της… μοιάσω.
Ντράπηκα εγώ ο νέος, μπροστά στη γιαγιά. Μάθημα μου έκανε με ένα κασκόλ.
Και τώρα μου λένε να βάλω μάσκα για τον κορονοιό στην εκκλησιά. Και να ήθελα δεν με αφήνει η γιαγιά, δεν με αφήνει…το κασκόλ της.
Και ηχούν στα αυτιά μου παράταιρα τα λόγια τώρα που κάποιοι μου λένε να τρέμω και να φοβάμαι τον κορονοιό  ακόμη και όταν πάω και στην εκκλησιά…
Αλλά και εγώ <<πως θα προσκυνήσω τον Χριστό, και πως θα ασπαστώ την Παναγιά, και πως θα κάνω την προσευχή και πως θα μεταλάβω…;
Μου λες;
Θα κρατήσω για όλα την γνώμη των ειδικών, τους σέβομαι…
Όμως για την εκκλησία θα κρατήσω την γνώμη της γιαγιάς.
Δεν σέβομαι μόνο την ηλικία  της και τα άσπρα της μαλλιά.
Σέβομαι το…κασκόλ που δεν ήταν τυλιγμένο στο ροζιασμένο της λαιμό, αλλά...στην τσάντα!

χ.

ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ








Αυτές τις μέρες που διανύσαμε πραγματικά θα τις θυμόμαστε έντονα σε όλη μας τη ζωή ως εποχή κορωνοιού ,αλλά και ως εποχή παραγκωνισμού για να μην πω εξευτελισμού της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας…
Ναι ,υπακούσαμε την πολιτεία και την ιεραρχία τόσες μέρες και μείναμε σιωπηλοί στα σπίτια κάνοντας το σπίτι μας ναό .Με πολλή λύπη μείναμε μακριά από τις εκκλησιές μας τις Μεγάλες μέρες της Μεγάλης εβδομάδας και του Πάσχα ενώ βλέπαμε να συνωστίζονται δώθε -κείθε ανά την Ελλάδα πλήθος ατάκτων αλλοδαπών οι οποίοι απολάμβαναν της ελληνικής ελευθερίας καθώς και της τέλεσης των θρησκευτικών τους καθηκόντων σε αντίθεση με μας τους «κακομοίρηδες» Έλληνες που είμαστε σκλαβωμένοι από τον ιό. Θα μου πείτε το θέμα του ιού είναι παγκόσμιο …εντάξει το κατανοούμε ,αλλά και η υπομονή έχει τα όριά της όταν με δύο μέτρα και δύο σταθμά αντιμετωπίζει η πολιτεία τους χριστιανούς. Απόδειξη τα προχθεσινά γεγονότα ,από τη μία η Παναγία του Αιγίου να λιτανεύεται και να πληρώνει πρόστιμο…
Ποια;  Αυτή που με τη λιτανεία της εικόνας Της θα θεράπευε πλήθος ψυχών και σωμάτων ,όπως έγινε στο παρελθόν και βέβαια δε θα διαφημιζόταν…Αναρωτιέμαι υπάρχει άνθρωπος που δε θέλει δωρεάν θεραπεία;
Από την άλλη η κ. Πρωτοψάλτη [εξαίρετη καλλιτέχνης]πάνω σε τριαξονικό να λιτανεύεται και να καταχειροκροτείται χωρίς πρόστιμο και με την παρουσία πολλών ανθρώπων και μάλιστα επισήμων χωρίς πρόστιμο και σε αυτούς .
Σώου πραγματικό που άνοιξε διάπλατα τα δικά μας μάτια  [αυτών των κακομοίρηδων  Ελλήνων] να δουν την κωμικοτραγική κατάσταση που ζούμε .
Στώμεν καλώς !
Ανοίξτε τις εκκλησίες …
που είναι τα ιατρεία ψυχών και σωμάτων…
Όταν η γιαγιά μου έφυγε κυνηγημένη από τη Σμύρνη το 1922 πήρε μαζί της μία εικόνα για να της λέει τον καημό της ,για να στηρίζει την πίστη για να ξαναχτίσει τη ζωή της .
Ο προπαππούς μου μέσα σε μία εκκλησία γλύτωσε από τη σφαγή των αλλοθρήσκων…
Ανοίξτε τις εκκλησίες και μην εξευτελίζετε άλλο τους δεσποτάδες και τους απλούς παππάδες μας με κυρώσεις και δικαστικές πράξεις ,γιατί πίσω από αυτούς κρυβόμαστε όλοι εμείς οι χριστιανοί που σίγουρα είμαστε πολλοί…
Ανοίξτε τις εκκλησίες για να προλάβουν να κοινωνήσουν όσοι είναι άρρωστοι στα νοσοκομεία και έχουν ανάγκη να λάβουν το φάρμακο της Θείας Κοινωνίας και προσέξτε μήπως το έχετε κρίμα στη συνείδησή σας για αυτούς που θα φύγουν ακοινώνητοι για τον Ουρανό!
Ανοίξτε τις εκκλησίες για να κοινωνήσουν οι έγκυες γυναίκες μεταγγίζοντας τον Χριστό από το στόμα τους στο έμβρυο που μεγαλώνουν μέσα στην κοιλιά .
Ανοίξτε τις εκκλησίες για όλους εμάς που το έχουμε ανάγκη και το ζητάμε όχι πια με σιγανή φωνή ,αλλά με φωνή δυνατή που βγαίνει από το βάθος της ψυχής μας.
ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ για την ΕΛΛΑΔΑ …και ο ΧΡΙΣΤΟΣ  θα μας αναστήσει !

Με τιμή
Αδαμαντία Αλατάρη

Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος: Η πανδημία της γρίπης και η Θεία Κοινωνία…





Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η Εκκλησία μας δυό χιλιάδες χρόνια μεταδίδει τη Χάρη των μυστηρίων της με τον γνωστό τόσο ανθρώπινο και ταυτόχρονα ευλογημένο τρόπο προς «ίασιν και θεραπείαν ψυχής και σώματος».

Ποτέ δεν προβληματίστηκε με τη σύγχρονη λογική της ασεβούς αμφισβήτησης, αλλά καθημερινά ζει με την εμπειρία της επιβεβαίωσης ενός μεγάλου θαύματος.

Είναι δυνατόν η κοινωνία του Θεού να γίνει αιτία ασθένειας ή παραμικρής βλάβης;

Είναι δυνατόν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου και Θεού μας να μολύνει το σώμα και το αίμα μας;

Είναι δυνατόν καθημερινή εμπειρία δυό χιλιάδων χρόνων να συντριβεί από τον ορθολογισμό και την ψυχρή ρηχότητα της εποχής μας;

Από αιώνες μεταλαμβάνουν οι πιστοί, υγιείς και ασθενείς, από το ίδιο άγιο ποτήριο και από την ίδια αγία λαβίδα, που ποτέ δεν πλένουμε, που ποτέ δεν απολυμαίνουμε, και ποτέ δεν παρατηρήθηκε κάτι.

Οι ιερείς των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, ακόμη και των λοιμωδών, μεταλαμβάνουν τους πιστούς και με ευλάβεια καταλύουν τη Θεία Κοινωνία και μακροζωούν.

Η Θεία Κοινωνία είναι ό,τι ιερώτερο ως Εκκλησία και άνθρωποι έχουμε, το μεγαλύτερο φάρμακο ψυχής και σώματος. Αυτό είναι και διδασκαλία και εμπειρία της Εκκλησίας μας.

Όσοι δυσπιστούν στο θαύμα της Αναστάσεως του Κυρίου, όσοι ειρωνεύονται την εκ παρθένου γέννησή Του, όσοι αρνούνται την ευωδία των αγίων λειψάνων, όσοι περιφρονούν τα ιερά και όσια, όσοι βυσσοδομούν κατά της Εκκλησίας μας, όσοι ζητούν να εξαφανίσουν και το ελάχιστο ίχνος πίστης από τις ψυχές μας φυσικό είναι να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία να προσβάλουν και το ιερώτατο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Το γεγονός ότι οι Αγγλικανοί και οι Καθολικοί αποφάσισαν, για προληπτικούς λόγους, τη διακοπή της μετάδοσης της θείας κοινωνίας στην Αγγλία και τη Νέα Ζηλανδία αντίστοιχα, αν αληθεύει, δεν φανερώνει, όπως μερικοί υποστηρίζουν, σύνεση και ελευθερία, αλλά καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την τεράστια απόσταση της Εκκλησίας μας, που είναι Eυχαριστιακή στη θεολογία και ζωή της, που ζει, πιστεύει και κηρύττει το Μυστήριο, από τις υπόλοιπες χριστιανικές ομάδες, που έμμεσα ομολογούν την απουσία της χάριτος και των σημείων του Θεού από τα λεγόμενα μυστήριά τους και την απώλεια της εκκλησιαστικής ταυτότητάς τους.

Ζωή χωρίς Μυστήριο μοιάζει με σοβαρή ασθένεια χωρίς φάρμακο.

Δυστυχώς, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ο ιός της γρίπης -όπως διατείνονται τα ΜΜΕ- ούτε ο ιός του παγκόσμιου πανικού -όπως υποστηρίζουν οι ιατρικοί σύλλογοι- αλλά ο ιός της ασεβείας και το μικρόβιο της ολιγοπιστίας.

Και το καλύτερο εμβόλιο είναι η «μετά καθαρού συνειδότος» και «ακατάκριτος» συχνή συμμετοχή μας στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.

Η απάντησή μας στην ανίερη αυτή πρόκληση των ημερών είναι η δική μας ζωή.

Καλό θα είναι οι πνευματικοί μας, μετά διακρίσεως, όπου κρίνουν ότι δεν υπάρχουν πνευματικά κωλύματα, να προτρέπουν τους πιστούς να μεταλαμβάνουν συχνότερα τούτες τις δύσκολες μέρες, όσοι δε έχουμε την ευλογία τους να προσερχόμαστε συχνά στο ποτήριο της ζωής, πάντοτε όμως «μετά φόβου Θεού, πολλής πίστεως και ειλικρινούς αγάπης».

πηγή

sportime

Σάββατο 2 Μαΐου 2020

Ἐπιστολή πρός Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κηφισίας, Ἁμαρουσίου καί Ὠρωπού:Θρηνῶ καί ὀδύρομαι: Διωγμός τῶν πιστῶν ἀπό τίς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας! π. Σαράντης Σαράντος






Θρηνῶ καί ὀδύρομαι: Διωγμός τῶν πιστῶν ἀπό τίς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας!

Ἀμαρούσιον 27-4-2020

Σεβασμιώτατε πάτερ καί Δέσποτα

Χριστός Ἀνέστη!

Μέ μεγάλη συνοχή καρδίας ἀπευθύνομαι σέ Σᾶς, τόν πνευματικό μου πατέρα καί Ἐπίσκοπο.  Καθημερινῶς πυροβολούμαστε ὑπό τῶν ἐνοριτῶν μας καί τῶν πνευματικῶν τέκνων οἱ ὁποῖοι ἐπιμόνως μᾶς ἐρωτοῦν πότε ἐπί τέλους θά τούς ἐπιτραπεῖ νά εἰσέλθουν στόν Ἱερό Ναό, νά μετάσχουν στή θεία Λειτουργία καί νά κοινωνήσουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, δηλαδή ζητοῦν τά αὐτονόητα δικαιώματά τους, γιά νά καταφέρουν νά ζήσουν.

Ἐμεῖς ὑπακούσαμε στό ἐκ Θεοῦ «ἐπιτίμιο» ἐκ καρδίας, γιατί πιστέψαμε ὅτι θά ὠφεληθοῦμε ἅπαντες, ἀρχιεπίσκοπος, μητροπολῖτες, ἀρχιμανδρῖτες, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, μοναχές, λαϊκοί ὑπάλληλοι τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλο τό χριστεπώνυμο πλήρωμα.  Πράγματι ὠφεληθήκαμε ὅλοι, δημιουργήσαμε ἁλυσίδες προσευχῆς γιά ὅλο τό εἰκοσιτετράωρο.  Γλυκάθηκαν τόσο μέ τήν προσευχή οἱ ἀδελφοί  χριστιανοί, πού μᾶς ζητοῦν νά συνεχίσουμε καί μετά τήν ἄρση τῶν μέτρων.

Μετά ἀπό τήν πρώτη ἑβδομάδα παραμονῆς στό σπίτι (stay home), ἅπαντες διαπιστώσαμε τόν σκληρό διωγμό κατά τῆς Ἐκκλησίας.  Ὁ ἀρχέκακος ὄφις τῆς πονηρίας ξεσήκωσε τούς πληρωμένους (εἴκοσι ἑκατομμύρια εὐρώ ἀμοιβή ἀπό τήν Κυβέρνηση) δημοσιογράφους γιά νά χτυπήσουν στό ψαχνό, τή θεία Κοινωνία, τόν τρόπο μεταδόσεώς της καί μύρια ἄλλα κορωνοειδῆ ἐπιχειρήματα.

Τό θράσος τους δέν ἔχει ὅρια.  Πολιτικοί καί δημοσιογράφοι μοιάζουν μέ μωρά παιδάκια πού συναγωνίζονται ποιός θά κάνει τίς μεγαλύτερες σκανταλιές (π.χ. ἕνας δήμαρχος καταφέρεται κατά τοῦ Ἁγίου Φωτός καί ἄλλος, ὑφυπουργός ἐκδίδει γενική ἀπαγόρευση διανομῆς τοῦ ἁγίου Φωτός).  Τί νά λέμε!  Εἶναι ἄσκοπο νά ἀναφέρω περιστατικά σέ Σᾶς πού εἶσθε πολύ κοντά σέ ὅλα τά τεκταινόμενα καί ὑφίστασθε τήν ἐντονό­τερη, ὑποθέτω, πίεση ἀπό ὅλους μας.

Σεβασμιώτατε,

Ἐπιτρέψατέ μου νά τολμήσω νά Σᾶς ἀναφέρω, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ἀφήσουμε το ποίμνιό μας ἄλλο φυλακισμένο, ἀπαρηγόρητο, ἀστήριχτο, ὑποκείμε­νο σέ ὅλους τούς κινδύνους ψυχολογικούς, πνευματικούς, οἰκονομικούς, κοινωνικούς, ἐπικοινωνιακούς, μαθησιακούς, μέ κλειστές ὅλες τίς βαθμῖδες ἐκπαίδευσης, μέ θέαμα μοναδικό τήν τηλεοπτική λατρευτική «συμμετοχή», τιμωρία γιά τή χριστιανική τους ἰδιότητα.

Ἄρχισε τό ραμαζάνι καί ἀφυπνίζεται ἀμυδρῶς καί ἐνεργοποι­εῖται στούς δικούς μας ἄρχοντες ἕνα θρησκευτικό ἐνδιαφέρον, ἀφοῦ δέν τό βρῆκαν στούς θησαυρούς τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας.  Εἶναι ἄκρως λυπηρό βέβαια νά ζοῦν σέ μιά Ἑλλάδα μέ ἔνδοξη ἱστορία 3000 ἐτῶν, μέ λεπτές συγχρόνως θρησκευτικές ἀναζητήσεις καί ἀνατάσεις καί πλούσια ἐθνική καί ἑλληνορθόδοξη παράδοση, καί ὅμως νά ἀπεχθάνονται τήν Ἐκκλησία! ...  Καί τό χειρότερο εἶναι, ὅτι ἐπιδιώκουν νά μεταστρέψουν τούς πιστούς μας σέ ἄλλες θρησκεῖες.  Ποιός ἄλλος ἀρχηγός θρησκείας ἑκουσίως παρέδωκε ἑαυτόν στούς ἀχαρίστους καί πονηρούς, ποιός κατῆλθε ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς γιά νά καταργήσει τό θάνατο μέ τό θεϊκό θάνατό Του καί παγγενῆ τόν Ἀδάμ (καί τήν Εὔα, δηλαδή ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος) νά ἀναστήσει;

Οἱ ἄρχοντές μας ἀρχικά, φαίνεται, ξαφνιάστηκαν πού εἶδαν ἕναν Ἀρχιεπίσκοπο καί ὅλους τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἑνωμένους καί ἀτάραχους μπροστά στήν πανδημία καί σύμφωνους μέ τά κοσμικά ἐπιστημονικά μέτρα γιά τήν προστασία τῶν πολιτῶν.  Φαίνεται ὅμως ὅτι δέν ἐκτίμησαν αὐτή τήν ἀρχοντική συμπεριφορά καί τήν καλοπροαίρετη ἐμπιστοσύνη πού ἀρχοντικά ἐπιφυλάσσει ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στά «πνευματικά τέκνα» της.  Τήν ἐμπιστοσύνη τήν ἐξέλαβαν ὡς ἀδυναμία.  Ἔτσι ξεσηκώθηκε τό θηρίο πού λέγεται καισαροπαπισμός καί ζητάει δικτατορικά καί ἀντισυνταγματικά νά κανονίζει κάθε λεπτομέρεια τῆς Ἐκκλησίας, σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ζωῆς της καί δράσεώς της ἀκόμη, φεῦ, καί τά τῆς θεόπνευστης λατρείας της.

Κατά τό δημοκρατικότατο Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχει τήν ἀποκλειστι­κότητα τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μόνο ἡ Πολιτεία. Βάσει τοῦ ἄρθρου 3 οἱ ρόλοι ἀνάμεσα στήν Ἐκκλησία καί στήν Πολιτεία εἶναι διακριτοί καί ὑπάρχει συναλληλία μεταξύ τους.  Δηλαδή συνεννόηση.

Τώρα μόλις πληροφορήθηκα, ὅτι στίς 25 Ἀπριλίου ἡ πρώτη εἴδηση τοῦ ΣΚΑΪ εἶναι ὅτι καί τόν Μάϊο οἱ Ἐκκλησίες, οἱ ὀρθόδοξες ἐννοεῖται, θά εἶναι κλειστές!  Μέ ποιό δικαίωμα συνεχίζεται αὐτή ἡ ἀσέβεια;  Φαίνεται, ὅτι ὁ δικός μας σεβασμός πρός τήν Κυβέρνηση δέν ἐκτιμήθηκε καί ἐξελήφθη ὡς φόβος καί ἀδιαφορία καί πανικός γιά χειρότερα.

Σεβασμιώτατε,

Εἶναι πλέον ἀπαραίτητο νά συγκληθεῖ ἡ Σύνοδος τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας καί νά δηλώσουν ἀκεραία τήν ἀλήθεια τῆς ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.  Δέν νοεῖται πλέον ὁ ἐκπρόσωπος τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά ἀφήνει ἀκάλυπτους τούς ἱερωμένους πού ἐπιτελοῦν ἐπιμελέστατα τά ἱερατικά τους καθήκοντα καί νά ὑποστηρίζει ἀπροκάλυπτα τήν ἀσέβεια στό κατ’ ἐξοχήν Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας (π.χ. π. Γεώριος Σχοινᾶς, π. Χριστόφορος Γιουσμᾶς στή Χίο …).  Εἶναι ἀδιανόητο νά μή δίδεται ἀπό τήν Κα Ὑπουργό Θρησκευμάτων ἡ ἄδεια λιτανείας πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, εἰς ἀνάμνηση τῆς σωτηρίας τῶν κατοίκων τῆς Κέρκυρας ἀπό λιμό, πρός ἁγιασμό τῶν πιστῶν καί νά παραπέμπεται ὁ κατά πάντα ἄξιος Σεβασμιώτατος ἅγιος Κερκύρας κ. Νεκτάριος στόν Εἰσαγγελέα.  «Αἶσχος» φώναζε ὁ πατήρ Βασίλειος Βολουδάκης τή Μεγάλη Παρασκευή γιά τήν ὕψιστη ἀσέβεια πού ὡς ὀρθόδοξο κράτος ἐπιδείξαμε στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.  Οὔτε λαός, οὔτε Ἐπιτάφιος, οὔτε λιτανεία, γιά τόν διά ἀτιμωτάτου Σταυροῦ μαρτυρήσαντα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό μας.  Οὔτε πρώτη Ἀνάσταση, οὔτε Λαμπρή!  Χωρίς Ἀνάσταση ὁ ὀρθόδοξος λαός μας; Πῶς θά συνεχίσουμε τή διακονία μας οἱ ἱερωμένοι, ἄν ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων,  στήν Ἀπόδοση τοῦ Πάσχα δέν κρατήσει ἀναμμένες ὑψούμενες λαμπάδες;  Ἄν δέν ἀκούσει τό Χριστός Ἀνέστη ἀπό τό στόμα τοῦ Μακαριωτάτου καί ἀπό τά στόματα τῶν Σεβασμιωτάτων καί ἀπό τά στόματα ὅλων τῶν πανοσιολογιωτάτων καί τῶν αἰδεσιμωτάτων ἱερέων;

Εἶναι τεράστια ἡ εὐθύνη μας ὡς ἱερωμένων πού ἀνεχθήκαμε αὐτήν τήν νεοεποχίτικη ἀσέβεια νά κατακλύσει τό ἀγωνιζόμενο ὀρθόδοξο ἔθνος μας!  Πῶς κατάφεραν ὅλα τά ἄλλα ὀρθόδοξα κράτη καί νά τιμήσουν τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριο στή μεγαλύτερη ἑορτή τῆς Χριστιανοσύνης καί παράλληλα νά μή περιφρονήσουν τίς ὁδηγίες τῶν «ὑπευθύνων» λοιμωξιολόγων καί ἰατρῶν;

Τραγικότερο ὑπῆρξε τό γεγονός τῆς περιφορᾶς τῆς Ἁγίας Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Τρυπητῆς ἀπό τόν νεοεκλεγέντα Σεβασμιώτατο Καλαβρύτων κ. Ἱερώνυμο.  Τόν σταμάτησε περιπολικό.  Τά ἀστυνομικά ὄργανα τοῦ ἔβαλαν πρόστιμο καί ἀφήρεσαν πινακίδες ἀπό τό αὐτοκίνητο πού ἐπέβαινε ὁ Σεβασμιώτατος  μεταφέρων τήν Ἁγία Εἰκόνα.  Τί σχόλια μποροῦμε νά κάνουμε, θρῆνος καί κλαθμός καί ὀδυρμός γιά τήν ἀσέβεια πρός τήν Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν!

Καί ξαφνικά ὁ ἐξοχώτατος πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης μᾶς λύνει τά χέρια.  Μόλις στίς 25 τοῦ μηνός Ἀπριλίου, κάτω ἀπό τό Μέγαρο Μαξίμου περνάει πάνω σ’ ἕνα φορτηγό ἡ τραγουδίστρια κ. Ἄλκηστις Πρωτοψάλτη.  Πάνω σ’ ἕνα φορτηγό μαζί μέ μουσικούς, μεγάφωνα καί λαμπερό σόου προσελκύει τόν Πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη, ὁ ὁποῖος κατεβαίνει μέ συνοδεία, πολλῶν ἀτόμων χωρίς μάσκες καί χωρίς προφυλάξεις γιά τή «φοβερή» πανδημία.  Ὅλοι οἱ πολῖτες ἔχουν πληροφορηθεῖ τό ἀναπάντεχο γεγονός καί ἅπαντες οἱ πιστοί καί μή ἑρμηνεύουν τήν εἴδηση αὐτή ὡς ἧττα τῆς Κυβέρνησης ἐκ τῶν ἔσω καί ἐκ τῶν πραγμάτων.  Πολύ περισότερο ἐμεῖς πού πιστεύουμε, θεωροῦμε ὅτι τελείωσε ὁ κανόνας μας καί μποροῦμε νά ἐπανέλθουμε μέ περισσότερη ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο τῆς δόξης, τόν Βασιλέα τῶν Βασιλευόντων καί Κύριο τῶν Κυριευόντων στά λατρευτικά καί ποιμαντικά προγράμματά μας.

Ἤδη ὁ λαός μας εἶναι πεπεισμένος πιά, ὅτι στόχος τῶν κυβερνητῶν μας εἶναι ἡ περιθωριοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί ἡ καταστροφή της.  Κάποιοι εἶναι ἰδιαίτερα ἐκτεθειμένοι ὄχι ὥς ἄθεοι, ἀλλά ὡς μισόθεοι καί μισάνθρωποι.  Εἶναι ἀδύνατον νά κρυφθεῖ ἡ μισοθεΐα τους κατά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (τοῦ Σωματός Του καί τοῦ Αἵματός Του, τοῦ Σταυροῦ Του καί τῆς Ἀναστάσεώς Του) καί εἶναι ἀδύνατον νά μή φανερωθεῖ κάποτε ἡ μισανθρωπία τους, ἡ ἐκδίωξη τῶν πιστῶν Του ἀπό τούς ἁγίους ἱερούς Ναούς Του καί νά μή σημειωθεῖ ἰδιαίτερα ἀπό τήν ἀπέραντη Θεϊκή φιλανθρωπία, ἀλλά καί ἀπό τή θεία καί ἄφατη δικαιοσύνη Του.

Σεβασμιώτατε,

Θέλουμε ταπεινά καί υἱκά νά Σᾶς δηλώσουμε, ὅτι δέν μποροῦμε ἄλλο νά κρατήσουμε τούς πιστούς μας κλειδωμένους ἐκτός τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.  Εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι κανένα ἀπό τά ὄργανα τῆς τάξεως, τά παιδιά τῆς Ἑλλάδος δέν θά τολμήσει πιά νά βάλει τά χέρια του πάνω μας.  Ἐκτός καί ἄν φέρουν ἀλλόθρη­σκους καί ἀλλοεθνεῖς, βαμμένους δημίους ἐναντίον μας.  Ταπεινῶς φρονῶ ὅτι ὅλοι οἱ ἐφημέριοι τῆς πατρίδος μας μέ βαθιά χριστοσυνείδηση θά προτιμήσουν ἀκόμα καί τό ἱερό μαρτύριο, χάριν τοῦ πρωτομάρτυρος Κυρίου μας, ἀποβλέποντες ἅμα καί στήν ἐν οὐρανοῖς ἔνδοξο συνανάσταση μαζί Του.

Ὀφείλουμε πάντως εἰλικρινῶς νά ζητήσουμε συγγνώμη ἀπο τούς ἐνορῖτες μας, γιατί δέν τούς συμπαρασταθήκαμε πατρικότερα καί ἐν Χριστῷ ποιμαντικότερα.  Ἄς προσπαθήσουμε νά ἀναπληρώσουμε τίς ἐλλείψεις τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, γιά νά συγκροτεῖται τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.

Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ

Ἀσπάζομαι τήν δεξιάν Σας

ἐλάχιστος ἐν πρεσβετέροις
ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος
ἐφημέριος Ἱ.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020

Έτος 2030 μ.Χ. Οι ατομικές μονάδες και οι απόβλητοι!



(Η ιστορία που ακολουθεί είναι φανταστική.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις
είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει
 με την πραγματικότητα...)

Το έτος 2030 μ.Χ. δύο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν. Οι ατομικές μονάδες (τσιπαρισμένοι πολίτες) και οι απόβλητοι (περιπλανώμενοι, που ζουν εκτός πόλεων, ατσιπάριστοι).

Καταγράφω σε ημερολόγιο καθημερινά. Για τις επερχόμενες γενιές για να γνωρίζουν τι συνέβη. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Μόλις βγήκα από την καλύβα. Είναι 23:00. Παντού ησυχία, ερημιά.... Έχουμε γίνει πιο προσεχτικοί από την τελευταία φορά που η Ομάδα Περιπολίας Προστασίας Πολίτη εντόπισε τον καταυλισμό.

Μετά τις επιδημίες και την συνεχόμενη μετάλλαξη των μικροβίων, τα μέτρα επιβολής περιορισμού κυκλοφορίας μέσα στις πόλεις, έγιναν μόνιμα. Στην αρχή τα μέτρα εγκλεισμού εξαρτιόνταν από την προσωπική ευθύνη του καθενός. Αργότερα βρήκαν "τρόπους" να τα επιβάλλουν σε όλους.

Με τα χρήματα και τις πλαστικές κάρτες η μετάδοση των ασθενειών πολλαπλασιαζόταν. Έτσι, για την ασφάλειά μας, κομπιούτερς εφοδιασμένα με multi-tasks RFID σκάνερς, εγκαταστάθηκαν σε όλα τα σπίτια, επιχειρήσεις, δημόσιες ή ιδιωτικές δομές και σταδιακά αντικατέστησαν τους παραδοσιακούς υπολογιστές.

Πλέον όλοι είναι τσιπαρισμένοι στο δεξί χέρι με RFID. Μέσω αυτών ψωνίζουν online, πληρώνουν όλους τους λογαριασμούς τους. Όλες οι συναλλαγές και παροχές υπηρεσιών γίνονται μέσω RFID. Η αχρήματη κοινωνία είναι γεγονός...


Οι ατομικές μονάδες, όπως τους αποκαλεί το Σύστημα, συνεχίζουν να βγαίνουν από τα σπίτια τους τις επιτρεπόμενες ώρες κοινής διέλευσης, να εργάζονται, να συναντούνται μεταξύ τους, να πηγαίνουν στα μαγαζιά, να διασκεδάζουν, να μαθαίνουν και να εκπαιδεύονται από τις ψηφιακές βιβλιοθήκες - εργαλεία της Νέας Τάξης και της Παγκόσμιας Κυβέρνησης.

Η διέλευση των ατομικών μονάδων, μέσα σε όλους τους χώρους της πόλης, εγκρίνεται και παρακολουθείται μέσω RFID. Και όλα αυτά με την επίβλεψη από τις καινούριες bigpixel κάμερες ασφαλείας, που έχουν τοποθετηθεί σε όλους τους δημόσιους χώρους, που εντοπίζουν και ζουμάρουν από ψηλά την κάθε ύποπτη κίνηση μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Από τότε που μεταλλάχτηκαν οι μολυσματικές ιώσεις, οι ψεκασμοί έγιναν υποχρεωτικοί από την Παγκόσμια Κυβέρνηση και ο αέρας έγινε ακατάλληλος, γι' αυτό οι ατομικές μονάδες κυκλοφορούν εφοδιασμένες με ανάλογο εξοπλισμό (ειδικό ρουχισμό χημικής προστασίας με αναπνευστική συσκευή).

Οι απόβλητοι ζούμε έξω από τις πόλεις. Σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς. Δεν δεχτήκαμε την καταστρατήγηση της ελευθερίας μας ούτε το υποχρεωτικό τσιπάρισμα. Η Νεά Τάξη και η Παγκόσμια Κυβέρνηση μας διώκουν ως εγκληματίες και ταραχοποιούς της Παγκόσμιας Ειρήνης. Ως εκ τούτου μετακινούμαστε συχνά. Ζούμε μέσα σε αυτοσχέδια σπίτια από ξύλο και άχυρα. Ο,τι βρίσκουμε από τα δάση.

Κατευθυνόμαστε στο δάσος. Εκεί θα γίνει σήμερα η κρυφή Θεία Λειτουργία. Οι ιεροί ναοί έχουν κλείσει από χρόνια, από την εποχή του κορονοϊού. Οι θρησκείες καταργήθηκαν. Ήταν απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να πιστεύουν πια σε τίποτα. Απλά υπακούν στην Νέα Τάξη Πραγμάτων και στην Παγκόσμια Κυβέρνηση.

Με την τοποθέτηση των RFID στα χέρια τους και την έκχυση μες το αίμα χημικών ουσιών, έγινε σταδιακά μετάλλαξη του DNA τους, αλλοιώθηκε η μνήμη και χάθηκαν εντελώς η ελευθερία επίγνωσης και συνείδησης. Οι συγγενείς - που αφήσαμε πίσω στις πόλεις - δεν μας θυμούνται πια...

Έχουν γίνει σαν φυτά. Απόλυτα λειτουργικοί δουλοπάροικοι για την Νέα Τάξη και την Παγκόσμια Κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα άνθρωποι δίχως νου και ελευθερία σκέψης. Ως ατομικές μονάδες-εργαλεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, μας διώκουν συνεχώς.

Φτάσαμε στο δάσος. Η Δήμητρα, ο παπα-Μιχάλης και καμιά δεκαριά ακόμη από τους δικούς μας είναι ήδη εδώ. Λείπουν ακόμη κάνα δυο για να ξεκινήσουμε... Η Θεία Λειτουργία σε λίγο θα ξεκινήσει... Ο Παπά-Μιχάλης ετοίμασε την αγία τράπεζα με λείψανα αγίων που φυλάει ευλαβικά όλο αυτόν τον καιρό.

Ο Γιάννης και εγώ κρεμάσαμε τα δύο κομμάτια ύφασμα ανάμεσα σε δύο δέντρα για να χωρίζουν το ιερό από τους πιστούς. Βγάλαμε και τις μικρές εικόνες των αγίων, που μπορέσαμε να σώσουμε από την τελευταία επιδρομή στον καταυλισμό. Τις τοποθετήσαμε τριγύρω.

Έφτασαν και οι τελευταίοι απόβλητοι. Σε λίγο θα ξεκινήσει η Θεία Λειτουργία... Ποιος ξέρει που θα είμαστε αύριο. Σε ποιο δάσος, σε ποιο βουνό, σε ποια έρημο... Ένα είναι σίγουρο: Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ ῾Υψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται....

Στο βάθος του δάσους αντηχεί η φωνή του Παπά-Μιχάλη: Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος...



Λαμπρινή Παπαποστόλου για Λόγος Φωτός

 

πηγή

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020

Συνάντηση Αγίων σ' ένα Νοσοκομείο της Βιέννης. Θαύμα Αγίου Νεκταρίου


Μάϊος του 2003 και η Διακαινίσιμη περίοδος ήταν στο τέλος της. Με συντροφιά άλλους τρεις Χριστιανούς, ξεκινήσαμε πολύ πρωί- αξημέρωτα ακόμα- για ένα προσκύνημα, στην Ι. Μ. της Παναγίας της Γαυριώτισσας.
Η Παρέα μας, γνωστός Ηγούμενος Μεγάλης Αγιορείτικης Μονής, ένας Ιερομόναχος και ένας ακόμα λαϊκός.

Είχα καιρό την επιθυμία να κάνω εκείνο το προσκύνημα και να δώ από κοντά, τον ονομαστό επιστήθιο φίλο του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη, τον Άγιο Γέροντα π. Αμβρόσιο Λάζαρη.

Παρακλήθηκα, περασμένες 12 την προηγούμενη το βράδυ, να κάνω τον οδηγό της συνοδείας, γιατί «κάτι έτυχε στον προγραμματισμένο οδηγό» της παρέας…. Η χάρη της Παναγίας με κάλεσε να ζήσω τα γεγονότα που καταγράφω.

Ο ήλιος που ξεπρόβαλε, μας βρήκε να ανηφορίζουμε με το αυτοκίνητο τις στροφές του Παρνασσού. «Μάγεμα η φύση κι’ όνειρο»[1].

Οι λαμπερές πρωινές ακτίνες του, χρύσιζαν τις δροσοσταλίδες στα φύλλα των δέντρων και των λουλουδιών, δίνοντας τη θέα και την αίσθηση μικρών διαμαντιών, που σκορπίστηκαν απλόχερα.

Ο καθαρός βουνήσιος αέρας και η πρωινή δροσιά παράβγαιναν λές, για το ποιό θα μας πρωτοευχαριστήσει.

Μέσα σε μια Πασχαλιάτικη πρωτόγνωρη χαρά, ανάμεσα στα έλατα, στα πεύκα, τις καρυές, το θυμάρι και τις κουμαριές, το αυτοκίνητό μας, ήταν ο μόνος θόρυβος στη φύση.

Στην μοναξιά και ησυχία που τίποτα άλλο δε διέκοπτε, τριγύρω, εκτός απ’ τα πουλιά που τραγουδούσαν ή φτερούγιζαν αθόρυβα, φθάσαμε, περασμένες εξίμισυ το πρωί, στην είσοδο της Μονής. Στις επτά έπρεπε να αρχίσει η Θ. Λειτουργία.

Στην είσοδο της Μονής, της Παναγίας της Γαυριώτισσας, μας περίμενε μ’ ένα φτυάρι στα χέρια, τακτοποιώντας, έξω από το δρόμο φρεσκοφερμένη κοπριά, για τα φυτά και τα λουλούδια της Μονής, ο πνευματικός της Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης.

Με έκδηλη χαρά μικρού παιδιού χαιρέτησε τους ιερείς και περίμενε και μένα να σταθμεύσω το αυτοκίνητο σε ασφαλές σημείο.

Βγήκα απ’ το αυτοκίνητο και βρέθηκα μπροστά σε ένα γίγαντα ιερωμένο, με ένα πλατύ θεϊκό χαμόγελο και μια τεράστια αγκαλιά.

«Έλα Παναγιώτη λεβέντη και αργήσαμε. Μας περιμένει η Παναγία». Ασπάστηκα το χέρι του και σκέφθηκα ότι, κάποιος του είπε τ’ όνομά μου.

Μπήκαμε στον περίβολο κι’ από το διάδρομο ανάμεσα στις ολάνθιστες, περιποιημένες τριανταφυλλιές, πηγαίναμε προς το καθολικό της Ι. Μονής.

«Θα ψάλλουμε μαζί σήμερα κ. Εισαγγελέα. Πολύ χαρά έχω που ήρθατε» Απορώ εγώ πάλι, αλλά υποθέτω ότι, για την ιδιότητα μου, κάποιος θα του είπε κάτι, αλλά πότε; μεσα στη νύχτα; Πώς τα ξέρει όλα αυτά για μένα. Πρώτη φορά τον συναντώ…. Άλλο οδηγό περίμενε.

Μπήκαμε στο Ναό. Διάβασα τον εξάψαλμο έψαλε ο π. Αμβρόσιος, μαζί του και εγώ σε μια κατανυκτική ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα. Μοναδική εμπειρία Θ. λειτουργίας.

Ήμουνα δίπλα σε ένα άνθρωπο του Θεού, σ’ όλη τη διάρκεια της ακολουθίας κι’ έζησα μοναδικές στιγμές. Η συνέχεια μου τόδειξε αδιαμφισβήτητα.

Γίγαντας στο σώμα, στην ψυχή και στην αγιότητα, ο Γέροντας, μας καλοδέχθηκε στο αρχονταρίκι της Μονής, μετά το «δι ευχών της ακολουθίας».

Η Γερόντισσα Παρθενία (αν θυμάμαι σωστά) και οι αδελφές, σέρβιραν καφέ, τσάϊ από τον Παρνασσό, μέλι, ψωμί, τυρί, παξιμάδια και πολύ αγάπη.

Οι συμβουλές του Γέροντα, με κοφτό λόγο, που δεν επέτρεπε αντίρρηση, προσωποποιημένες για τον καθένα μας, έκαναν τους ακροατές του να τον παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον.

Η ώρα πέρασε και οι προσκυνητές αραίωσαν. Μείναμε η παρέα μας ο Γέροντας και δυο τρία πρόσωπα γνωστά του.

Ο Αγιορείτης ηγούμενος, αποσύρθηκε να εξομολογήσει κάποιους που είχε μαζί τους συνεννοηθεί.

Μέχρις ότου ετοιμασθεί η Τράπεζα μας κάλεσε στο απέρριτο κελί του, ύψιστη τιμή για ένα επισκέπτη, και γυρίζοντας σε μένα μου λέει: «Εισαγγελέα το βλέπεις αυτό, δείχνοντάς μου παράλληλα ένα ιδιόμορφο πέτρωμα, όσο ένα μανταρίνι σε μέγεθος, μέσα σ’ ένα μικρό γυάλινο βαζάκι, πάνω στο κομοδίνο. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και ο Γέροντας συνέχισε.

«Άκου που λές εισαγγελέα μου. Πρίν καιρό πέρασε, από δώ ένας Ελβετός γιατρός, φίλος του Δεσπότη της Λαμίας του Δαμασκηνού. Ήρθανε μαζί. Εγώ εκείνο τον καιρό υπέφερα, από κάτι πόνους στη μέση και ο Δεσπότης το ήξερε.

Λέει του γιατρού το πρόβλημα και εκείνος, αφού με εξέτασε, είπε ότι πρέπει να χειρουργηθώ άμεσα. Είναι πρόβλημα νεφρού αυτό και η εγχείρηση, θα φρόντιζε αυτός, να γίνει στη Βιέννη, στο καλλίτερο νοσοκομείο. Έκαμα υπακοή στο Δεσπότη και πήγα που λές, στην Ελβετία.

Μπήκα στο νοσοκομείο γίνανε οι εξετάσεις και προγραμματίστηκε η εγχείρηση. Όλοι συμφωνούσαν με τη διάγνωση κι’ έλεγαν ότι είναι σοβαρή εγχείριση…. Μου έλεγαν να μην ανησυχώ και τέτοια.

Εγώ πάλι, μια απορία την είχα, αλλά δεν ανησυχούσα, γιατί είχα ζήσει πολλά θαύματα… ό,τι θέλει ο Θεός. Από την ημέρα που με πήρε άγγελος από μία μπίντα[2] στον Πειραιά, να με πάει να γίνω καλόγερος, στο Άγιο Όρος κι’ όταν έφθασα εκεί, με περίμεναν στην είσοδο του Μοναστηριού οι Σαράντα Μάρτυρες, ολοζώντανοι δεξιά και αριστερά σα φρουρά, για να περάσω[3], μέχρι που με έστειλε ο Γέρων Πορφύριος, να φτιάξω το μοναστήρι Της, μετά τον παπα-Ανυπόμονο[4], και μέχρι τώρα που σου μιλάω, και τι θαύμα δεν είδα. Γι’ αυτό σου είπα δε φοβόμουνα.

«Ἐπίρριψον ἐπὶ Κύριον τὴν μέριμνάν σου, καὶ αὐτός σε διαθρέψει» [5] δεν λέει;

Την παραμονή της εγχείρισης απόγευμα, κατέβηκα στον κήπο του νοσοκομείου να προσευχηθώ και να περπατήσω. Μεγάλο νοσοκομείο!.

Όπως περιπάταγα, βλέπω που λές, εισαγγελέα μου κι’ ένα άλλο παπά, πολύ- πολύ γνωστό, μέτριο ανάστημα να’ ρχεται προς το μέρος μου, από την αντίθετη μεριά, από άλλη πόρτα του νοσοκομείου. Έφθασε κοντά μου χαιρετηθήκαμε.

Τι κάνεις παπα-Αμβρόσιε, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!!! Πολύ καλά πάτερ μου, αλλά να σκέφτομαι τον κόσμο μας τα λάθη μας τις αμαρτίες μας, πονάω κιόλας, αλλά Δόξα τω Θεώ….

Πιάσαμε πολλή κουβέντα, που λές, αλλά ντρεπόμουνα να τον ρωτήσω τ’ όνομά του που δεν μπορούσα να το θυμηθώ με τίποτα. Μου ήταν όμως πολύ γνωστός, είπαμε για τον Αρχιεπίσκοπο, το Σεραφείμ, για Δεσποτάδες για πολλά….

Τον θαύμασα! Αλλά πώς τον ρωτάς «πώς σε λένε πάτερ;», μεγάλη ντροπή το’ νοιωθα κάτι τέτοιο….

Περπατήσαμε ώρα. Σουρούπωσε και έπρεπε να γυρίσω στο θάλαμο, να περάσουν οι νοσοκόμες, να ετοιμαστώ για την εγχείριση.

Καθώς το σκεφτόμουνα μου λέει: Άντε πάμε μέχρι το θάλαμο Αμβρόσιε και θα φύγω και γώ. Δεν μπορούσα να του φέρω αντίρρηση και παρακαλούσα τη χάρη Της να θυμηθώ το όνομά του….

Μπήκαμε κι’ έκατσε δίπλα μου στο κρεβάτι. Κουβεντιάσαμε ακόμα λίγο και κάποια στιγμή, βάζει το χέρι του στα πλευρά μου και μου λέει: Εδώ θα εγχειρισθείς; Ναι αδερφέ μου του λέω….

Αμέσως ένοιωσα ένα πόνο, όπως με ακούμπησε και έντονη επιθυμία να πάω στην τουαλέτα. Πήγα και «Μέγας εί κύριε και θαυμαστά τα έργα σου»[6]

Με έντονους πόνους, σαν τους πόνους της γέννας λένε είναι τούτοι, έβγαλα αυτή την πέτρα που βλέπεις. Γύρισα εξαντλημένος στο κρεβάτι και λέω στον παπά που ήταν ακόμα εκεί. Πάτερ μου, μου είσαι τόσο γνωστός, μα τόσο γνωστός, αλλά δεν θυμάμαι το όνομά σου.

Συγχώρα με!!! Αλλά πώς σε λένε και πώς βρέθηκες εδώ; Σηκώνεται και τι μου λέει: Μ’ αγαπάς τόσο πολύ κι’ εγώ σ’ αγαπώ και δεν με θυμάσαι Αμβρόσιε;

Άκου να δείς, εδώ βρέθηκα, γιατί πάω όπου θέλω, συκοφαντήθηκα και κατηγορήθηκα έτσι που τα λέγαμε στον κήπο όσο κανένας άλλος και η αμοιβή μου είναι να πηγαίνω όπου θέλω και όποτε θέλω για να βοηθάω τους ανθρώπους…… Είμαι ο Πενταπόλεως ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ!!! κι’ επειδή σ’ αγαπώ, ήρθα και σε χειρούργησα.

Αυτό να το δείξεις αύριο στους γιατρούς, γιατί αυτοί δεν πιστεύουν, είναι ασταύρωτοι και αμύρωτοι. Όταν το δούν και σε εξετάσουν πες τους ότι σε χειρούργησα εγώ. Θα το καταλάβουν. Σ’ αφήνω τώρα και καλή αντάμωση καλή επιστροφή… και βγήκε από το θάλαμο….»

Αυτή που λές εισαγγελέα μου είναι η ιστορία αυτού του μανταρινιού που βλέπεις. Το’ χω εδώ για να μην ξεχάσω ποτέ τη συνάντηση….. Είπαμε κι’ άλλα πολλά, με τον Γέροντα Αμβρόσιο, αλλά γι’ αυτά ίσως κάποια άλλη φορά. Δεν είναι του παρόντος[7].

Σήμερα, στη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου, Αγίου της άκρας υπομονής, που έπαθε από τον τότε άθεο εισαγγελέα Αττικοβοιωτίας, που τον επεσκέφθη στο Μοναστήρι του στην Αίγινα και τον έπιασε από το αγιασμένο του ράσο ταρακουνώντας τον, για να του πεί που έχει τα παιδιά που έκανε με τις καλόγριες (!!!), θυμήθηκα το θαύμα του Αγίου, στον γνωστό, διορατικό Γέροντα Αμβρόσιο. Το θυμήθηκα και το κατέγραψα, όπως μου το διηγήθηκε.

Ό, τι έγραψα το έγραψα ως ελάχιστο θυμίαμα στη χάρη του Αγίου του αιώνος. Ευελπιστώ ότι και ο Γέρων Αμβρόσιος θα συμφωνήσει με το είδος και την έκταση του θυμιάματος, από τα ουράνια σκηνώματα.

Έγραψα επίσης ό, τι έγραψα, γιατί ότι ο Άγιος Νεκτάριος κατεκρίθη και κατεδικάσθη αδίκως, τόσο από την κοσμική όσο και από την εκλησιαστική δικαιοσύνη της εποχής του, όσο κανείς άλλος.

Του οφείλουν και οι δύο αυτές και οι λειτουργοί τους, αιώνια συγνώμη. Το προσωπικό μου απολογητικό χρέος, αυτής της οφειλόμενης συγνώμης με οδήγησε στην καταγραφή της συζητήσεως μου, με τον Γέροντα Αμβρόσιο. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Ο εν εσχάτοις χρόνοις φανείς «αρετής φίλος γνήσιος» ας πρεσβεύει υπέρ της χειμαζομένης Ελλάδος μας «αναβλύζων ιάσεις παντοδαπάς» και ενεργών «πάσιν ιάματα».

Αθήνα 9-11-2016
Μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Νεκταρίου Πενταπόλεως του Θαυματουργού.



[1] «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» Δ. Σολωμού

[2] Σιδερένια δέστρα που χρησιμοποιείται για το δέσιμο των παλαμαριών (σχοινιά) του καραβιού στην προβλήτα του λιμανιού.

[3] Εννοεί την Ι.Μ. Ξηροποτάμο, όπου στην μετώπη της εισόδου έχει την εικόνα των Αγίων Τεσσαράκοντα.

[4] Εννοώντας τον Γερμανό Δημάκο που είχε το ψευδώνυμο Ανυπόμονος κατά την περίοδο της Αντίστασης, κατοπινό ηγούμενο της Μονής Αγάθωνος, από το 1950.

[5] Ψαλμ. νδ' 23

[6] Εὐχή Μεγάλου Ἁγιασμοῦ

[7] Τα πρόσωπα που αποτελούσαν την μικρή εκείνη συντροφιά είναι ακόμα στη ζωή και γι’ αυτό δεν αναφέρω ονόματα.



πηγή
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ελάτη



Ιερά Μονή Δοχειαρίου


Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου



Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ



Καρούλια. Αγιο Ορος



Προυσιώτισσα

Αγιο Ορος Ι.Μ Διονυσίου

Ψήγματα Ορθοδοξίας