Ανεμοδαρμένος
απ' τη θύελλα ο αετός των Άλπεων μερικές φορές αναγκάζεται ν'
αποκλεισθεί στα στενά φαράγγια των βουνών. Απειλητικά σκοτεινά σύννεφα
αποκόπτουν τον κυρίαρχο των δασών κι οι μαύρες μάζες τους τον χωρίζουν
απ' τα ηλιόλουστα ύψη όπου έχει κάνει τη φωλιά του.
Οι
προσπάθειές του να διαφύγει, παραμένουν άκαρπες. Πετάει πίσω-μπρος
χτυπώντας τα δυνατά φτερά του στον αέρα, και κάνοντας τα βουνά ν'
αντιλαλούν τις γοερές κραυγές του.
Τέλος,
κάποια στιγμή με ύφος θριαμβικό, ορμάει προς τα επάνω και, τρυπώντας τα
σύννεφα, βρίσκεται πάλι στη λαμπρή λιακάδα, αφήνοντας μακριά το σκοτάδι
και τη θύελλα.
Έτσι
μπορεί κι εμείς να περιβαλλόμαστε από δυσκολίες, απογοητεύσεις,
σκοτεινές σκέψεις. Η ψευτιά, η δυστυχία, η αδικία μάς περισφίγγουν.
Υπάρχουν σύννεφα που δεν μπορούμε να διαλύσουμε. Μάταια παλεύουμε με τις αντιξοότητες.
Ένας
μόνο τρόπος διαφυγής υπάρχει. Η ομίχλη κι η καταχνιά πλησιάζουν τη γη.
Πέρα απ' τα σύννεφα όμως λάμπει το φως του Θεού. Λουσμένοι στο φως της
παρουσίας Του, μπορούμε να υψωθούμε με τα φτερά της πίστης.
Το κείμενο αυτό μας το χορήγησε ευγενικά η φίλη του blog Εύη
