Ιησούς Σινά

Τι πλέον θέλεις;

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα θεός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα θεός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2024

Όσο μεγάλος είσαι, τόσο να ταπεινώνεσαι. Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου

  


Να σου πω πόσο μεγάλο καλό είναι η ταπεινοφροσύνη και πόσο κακό η υπερηφάνεια; Ένας αμαρτωλός νίκησε ένα δίκαιο, ο τελώνης τον Φαρισαίο, και τα λόγια νίκησαν τα έργα.Πώς νίκησαν τα λόγια; Ο τελώνης λέγει: «Ο Θεός, λυπήσου με τον αμαρτωλό» (Λουκ. 18,13). Ο Φαρισαίος λέγει: «Δεν είμαι όπως ακριβώς οι άλλοι άνθρωποι…». Αλλά τι: «Νηστεύω δυο φορές την εβδομάδα, δίνω στο ναό το ένα δέκατο από όλα τα εισοδήματά μου» (Λουκ. 18, 11-12). Ο Φαρισαίος παρουσίασε έργα δικαιοσύνης, ο τελώνης είπε λόγια ταπεινοφροσύνης και τα λόγια νίκησαν τα έργα και ο τόσο μεγάλος θησαυρός εξανεμίσθηκε και η τόσο μεγάλη φτώχεια μεταβλήθηκε σε πλούτο.

Ήρθαν δύο πλοία που είχαν φορτίο, μπήκαν και τα δύο στο λιμάνι, αλλά ο τελώνης άρραξε καλά στο λιμάνι, ενώ ο Φαρισαίος έπαθε ναυάγιο.

Είσαι δίκαιος; Να μην ταπεινώνεις τον αδελφό σου. Έχεις άφθονα κατορθώματα; Να μη χλευάζεις τον πλησίον σου και μειώνεις το εγκώμιό σου. Και να προσέχεις τα λόγιά σου, αγαπητέ μου.

Περισσότερο οφείλει ο δίκαιος να φοβάται την υπερηφάνεια, παρά ο αμαρτωλός. Αυτό το είπα και χθες, το λέω και σήμερα για εκείνους που έλειπαν χθες. Διότι ο αμαρτωλός αναγκαστικά έχει τη συνείδησή του ταπεινή, ενώ ο δίκαιος καυχιέται για τα κατορθώματά του. Όπως, ακριβώς, και στα πλοία, εκείνα που έχουν άδειο πλοίο, δεν φοβούνται την επίθεση των πειρατών, διότι δεν έρχονται να διαρρήξουν το πλοίο που δεν έχει τίποτα, ενώ εκείνοι που έχουν πλοίο που δεν έχει τίποτα, ενώ εκείνοι που έχουν πλοίο γεμάτο με φορτίο, φοβούνται τους πειρατές. Διότι ο πειρατής πηγαίνει εκεί που υπάρχει χρυσάφι, όπου υπάρχει ασήμι, όπου υπάρχουν πολύτιμα πετράδια. Έτσι και ο διάβολος, δεν απειλεί εύκολα τον αμαρτωλό, αλλά τον δίκαιο, όπου υπάρχει πλούτος πολύς. Επειδή πολλές φορές η υπερηφάνεια προέρχεται από την εχθρότητα του διαβόλου, είναι απαραίτητο να είμαστε προσεκτικοί.

Όσο μεγάλος είσαι, τόσο πιο πολύ να ταπεινώνεις τον εαυτό σου. Όταν ανεβείς ψηλά, έχεις ανάγκη να ασφαλισθείς να μη πέσεις. Γι’ αυτό και ο Κύριος μας λέγει: «Όταν κάνετε όλα όσα διαταχθήκατε να λέτε ότι είμαστε άχρηστοι δούλοι» (Λουκ. 17, 18). Γιατί υπερηφανεύεσαι αφού είσαι άνθρωπος, συγγενής της γης, ομοούσιος με τη στάχτη, και στη φύση και στη γνώμη και στη προαίρεση των πραγμάτων; Σήμερα είσαι πλούσιος, αύριο φτωχός, σήμερα υγιής, αύριον άρρωστος, σήμερα χαρούμενος, αύριο λυπημένος, σήμερα σε δόξα, αύριο σε ατιμία, σήμερα νέος, αύριο γέρος. Μήπως στέκεται τίποτα από τα ανθρώπινα σταθερό; Δεν μιμείται το δρόμο των ρευμάτων των ποταμών; Μόλις, δηλαδή, φαίνεται μάς εγκαταλείπει πιο γρήγορα και από τη σκιά. Γιατί, λοιπόν, υπερηφανεύεσαι άνθρωπε, ο καπνός, η ματαιότητα; Διότι ο άνθρωπος είναι όμοιος με τη ματαιότητα. Οι μέρες του είναι σαν του χορταριού. Ξηραίνεται το χορτάρι και πέφτει το άνθος του. Αυτά τα λέω, όχι για να ξευτελίσω την ουσία, αλλά να χαλιναγωγήσω την υπερηφάνεια. Διότι πράγματι ο άνθρωπος είναι κάτι μεγάλο και μάλιστα ο σπλαχνικός άνθρωπος.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2024

Λες, με βρήκαν συμφορές!

 


Λες. Με βρήκαν συμφορές. Εγώ όμως θα σου πω – μάλλον ο Κύριος ο ίδιος λέει.

Ταπεινώσου και θα δεις πως όλες οι συμφορές σου θα μετατραπούν σε ανάπαυση, έτσι που συ ο ίδιος έκπληκτος θα λες. Γιατί λοιπόν πριν βασανιζόμουν και στεναχωριόμουν τόσο;

Τώρα, όμως χαίρεσαι, γιατί έχεις ταπεινωθεί και ήρθε η χάρη του Θεού. Τώρα και αν ακόμη μείνεις μόνο εσύ φτωχός στον κόσμο, δεν θα σε εγκαταλείψει η χαρά, γιατί δέχτηκες στην ψυχή σου την ειρήνη εκείνη, για την οποία λέει ο Κύριος<< Ειρήν την Εμήν διδωμι Υμίν>>.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018

Να εύχεσθε να γίνει το θέλημα του Θεού, αυτό είναι το πιο συμφέρον. Άγιος Πορφύριος




Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού. αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.
Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του.
Αν δεν κάνετε υπακοή (σε ιερέα-πνευματικό) και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή  (δηλ. το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) δεν έρχεται και υπάρχει και φόβος πλάνης.
Να μην γίνεται η ευχή (το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) αγγαρεία. Η πίεση μπορεί να φέρει μια αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση.
Και γίνεται, βέβαια, κι όταν το κάνεις αγγαρεία. αλλά δεν είναι υγιές.
Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια όταν έχεις θείο έρωτα.
Όπου βρίσκεσθε, σε σκαμνί, σε καρέκλα, σε αυτοκίνητο, παντού, στον δρόμο, στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά μπορείτε να λέτε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο.
Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε έστω και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στο Θεό με αγάπη και λαχτάρα. Μπορεί ένας μια ολόκληρη νύχτα να προσεύχεται κι αυτή η προσευχή των πέντε λεπτών να είναι ανώτερη. Μυστήριο είναι αυτό βέβαια, αλλά έτσι είναι.
Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ ...;». Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά.
  1. Για παράδειγμα, πάσχεις από αυπνία. να μη ακέπτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ ...» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.
Άγιος Πορφύριος

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Hθελα να παραιτηθώ από τη ζωή μου.



Ήταν μια φαινομενικά συνηθισμένη μέρα όταν αποφάσισα να παραιτηθώ ... Τελείως ξαφνικά πήρα την απόφαση να παραιτηθώ από τη δουλειά μου, από τη σχέση μου και τελικά από την πνευματικότητά μου. Απλά ήθελα να παραιτηθώ από τη ζωή μου.
Αλλά πριν από αυτό, πήγα στο δάσος για να κάνω μια τελευταία κουβέντα με τον Θεό.
Ρώτησα: « Θεέ, μπορείς να μου πεις ένα καλό λόγο γιατί να μην παραιτηθώ;»
Η απάντησή του με εξέπληξε στα αλήθεια. «Κοίτα γύρω σου». Είπε: «Βλέπεις την φτέρη και το μπαμπού;»
Απάντησα: «Ναι. Όταν φύτεψα την φτέρη και τους σπόρους μπαμπού, τα φρόντισα πολύ καλά. Τους έδωσα φως. Τους έδωσα νερό. Η φτέρη μεγάλωσε γρήγορα».
Το καταπληκτικό της πράσινο κάλυψε το έδαφος. Αλλά ακόμα δεν είχε βγει τίποτα από τον σπόρο του μπαμπού. Όμως δεν παραιτήθηκα από την φροντίδα του. Τον δεύτερο χρόνο η φτέρη ήταν άφθονη και μέσα στη ζωντάνια.
Όμως τίποτα ακόμα δεν γινόταν με το μπαμπού. Και πάλι όμως δεν παραιτήθηκα από την φροντίδα του.
Είπε: «Τον τρίτο χρόνο δεν υπήρχε ακόμα τίποτα από το μπαμπού. Αλλά δεν παραιτήθηκα. Τον τέταρτο χρόνο, τα ίδια. Δεν παραιτήθηκα».
«Τότε τον πέμπτο χρόνο ένα μικροσκοπικό βλαστάρι ξεφύτρωσε από την γη. Σε σύγκριση με την φτέρη ήταν φαινομενικά μικρό και ασήμαντο. Αλλά 6 μήνες αργότερα το μπαμπού αυξήθηκε σε ύψος και πέρασε τα 30 μέτρα.
Πέρασαν πέντε χρόνια για να μεγαλώσουν οι ρίζες του. Αυτές οι ρίζες το έκαναν δυνατό και του έδωσαν αυτό που χρειαζόταν για να επιβιώσει. Δε θα έδινα σε κανένα από τα δημιουργήματά μου μια πρόκληση που δε θα μπορούσε να αντιμετωπίσει».
Μετά από αυτό, με ρώτησε: «Ήξερες παιδί μου ότι όλο αυτό τον καιρό πάλευες; Ότι ουσιαστικά μεγάλωναν οι ρίζες σου; Δεν παραιτήθηκα με το μπαμπού. Δεν θα τα παρατήσω ποτέ με εσένα».
«Μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους», πρόσθεσε. «Το μπαμπού είχε διαφορετικό σκοπό από την φτέρη. Και όμως, και τα δύο έκαναν το δάσος πανέμορφο». Και μετά μου είπε: «Θα έρθει και η δικιά σου ώρα».
«Θα ανέβεις ψηλά».
Τον ρώτησα: «Πόσο ψηλά θα ανέβω;»
«Πόσο ψηλά ανέβηκε το μπαμπού;» ρώτησε Αυτός.
Ήμουν μπερδεμένη: «Όσο ψηλά μπορούσε;»
«Ναι», είπε. «Δείξε μου το μεγαλείο σου, ανεβαίνοντας όσο πιο ψηλά μπορείς».
Μετά από αυτή την συζήτηση άφησα το δάσος και έγραψα αυτή την εκπληκτική ιστορία. Ελπίζω ειλικρινά ότι αυτές οι λέξεις θα σας βοηθήσουν να δείτε ότι ο Θεός δε θα σας εγκαταλείψει ποτέ.
Δεν πρέπει ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ να παραιτηθείτε.
Μην λέτε στον Θεό πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα, αλλά πείτε στο πρόβλημα πόσο μεγάλος είναι ο Θεός!

πηγή

awakengr

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Πίσω απο τον πόνο κρύβεται το μάτι του Θεού - ΜΩΥΣΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ!




Δικαιολογημένα το θέμα των ημερών μας είναι η σοβαρή οικονομική κρίση που διέρχεται η πατρίδα μας. Γι' αυτό υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια, ανησυχία, αγωνία, αγανάκτηση, σύγχυση, φόβος και άγχος. Οι καιροί είναι πράγματι χαλεποί. Σ' αυτή την κατάσταση καλούνται οι χριστιανοί να δώσουν τη μαρτυρία και ομολογία τους. Καταρρέουν κάστρα σαν πύργοι στην άμμο.
 Παγιδεύονται πλούσιοι, δημιουργούνται πολλά προβλήματα, ανατρέπονται ισορροπίες, γεννιούνται εκμεταλλεύσεις, πονηρές επιθυμίες. Αυξάνεται η ανεργία, η αβεβαιότητα, η εγκληματικότητα, η παρανομία και η φτώχεια. Όλα αυτά φανερώνουν καθαρά την πνευματική νωθρότητα και πενία πολλών. Μακάρι το ισχυρό αυτό τσουνάμι να δημιουργήσει έγερση από τον λήθαργο, σεισμό προς εγρήγορση, ρωγμές προς επίγνωση, τομές για υπεύθυνες αποφάσεις. Είναι ανάγκη να επανέλθει σύντομα η λησμονημένη αισιοδοξία, η κρυμμένη ελπίδα, η χαμένη χαρά και η ποθητή ειρήνη.
Πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, την πικρή δοκιμασία, την κουραστική στενοχώρια και τη φοβερή θλίψη κρύβεται το φιλόστοργο μάτι του Θεού. Η αφύπνιση από τη ζωή της ύλης, της ηδονής, της καλοπέρασης και του ατομισμού θα φέρει τον άνθρωπο στην πνευματική ενατένιση, την ορθή όραση, την εγνωσμένη μελέτη, στην απομάκρυνση του θολού άγχους. Ο άνθρωπος έχει πολλές και άγνωστες εσωτερικές δυνάμεις. Μη λυγίζει εύκολα, μη πέφτει απερίσκεπτα, μη μένει κάτω, μη κυριεύεται από την απόγνωση. Μάλιστα δεν νοείται χριστιανός απογοητευμένος, ανυπόμονος, ανέλπιδος, κακομοίρης, κατσούφης και αγνώμων.

Ο κόσμος προκαλεί και προσκαλεί συνεχώς στην κοινωνία της αφθονίας, του υπερκαταναλωτισμού, του κορεσμού και της πλησμονής. Η ζωή των πολλών είναι φιλοχρήματη, φιλόσαρκη, φιλήδονη και φιλόυλη. Η κοινωνία κατάντησε αισθησιοκρατούμενη και λατρεύουσα υπερβολικά τη σάρκα. Έχει δυστυχώς επέλθει ένα τρομερό μπλοκάρισμα, μία πονηρή παγίδευση, μία αποτελμάτωση και νάρκωση μόνο στα επίγεια αγαθά. Δεν υπάρχουν στοιχεία αντιστάσεως, αντιμετωπίσεως, μεταστροφής και μετάνοιας. Γι' αυτό και η οικονομική κρίση ενοχλεί τόσο μα τόσο πολύ. Δεν αρπάζεται σαν μία σημαντική ευκαιρία για μία ουσιαστική αλλαγή. Το ευαγγέλιο συνεχώς μιλά για άσκηση, εγκράτεια, απλότητα, λιτότητα και ελεημοσύνη. Μιλά για σταυρό, για θλίψη, για καρτερία, για μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Τώρα είναι η ώρα να φανεί η πίστη, να δοθούν εξετάσεις, να κριθεί η γνησιότητα της πίστεως του καθενός. Να μη μένει σε λόγια. Στους πειρασμούς, τις δοκιμασίες, τις θύελλες φαίνεται η αληθινότητα του πιστεύω μας. Ο πόνος φανερώνει τη νόσο. Ο πόνος μπορεί να γίνει ιατρός. Είναι ανάγκη να πονέσουμε για να συμπονέσουμε. Ο πόνος, είναι αλήθεια, μπορεί να μαλακώσει τον άνθρωπο και να γίνει ευλογία και μπορεί να τον σκληρύνει και να του γίνει μαρτύριο, βάσανο ή κατάρα. Όπως λένε, οι θερμές ακτίνες του ήλιου λιώνουν το κερί και σκληραίνουν τη λάσπη. Έχει ιδιαίτερη σημασία η ελεύθερη βούληση του κάθε ανθρώπου.

Είναι πολλοί οι λόγοι που θα έπρεπε ο άνθρωπος ανυποχώρητα να αγωνίζεται συνεχώς. Η απελπισία είναι ανεπίτρεπτη. Η υπομονή είναι πάντοτε απαραίτητη. Δεν είμαστε μόνοι αγωνιζόμενοι στη ζωή. Ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται, λέει σωστά ο λαός μας. Φουρτούνα, συννεφιά, μπόρα είναι και θα περάσει. Ξεφύγαμε κι εμείς απρόσεκτα. Καιρός να επιστρέψουμε πιο συνετά στην ευθεία, στο μέσον, το μέτρο, τη μετρημένη ζωή. Είναι μία ευκαιρία. Μία ευκαιρία σημαντική.


Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ την 5 Ιουνίου 2011

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Θεέ μου, μη μου δίνεις ο,τι σου ζητώ



 Το χρήμα, η δόξα κι η περήφανη γνώση
μπήκαν ευπρόσδεκτοι στο σπίτι του.
Γρήγορα όμως έγιναν αφέντες και δεσμοφύλακες μαζί.
Οι επιθυμίες του άνθισαν και καμάρωνε 
τα άνθη τους, όμως δεν χάρηκε ποτέ  καρπούς,
γιατί τα άνθη...κάηκαν απ'τον λίβα του θαυμασμού του.
Μετά οι δεσμοφύλακες σκότωσαν λίγο-λίγο
την ψυχή του και στην κηδεία της 
χαμογελούσαν ειρωνικά.
Πίσω τους κι αυτός,
χωρίς να αναγνωρίζει τους δολοφόνους της ψυχής του, 
χωρίς να νοιώθει την ευθύνη του.
Θεέ μου, μη μου δώσεις θησαυρούς
που δεν μπορώ να διαχειριστώ.
Μη μου δώσεις χαρές,
που θα κάψουν την γαλήνη μου.
Μη μου δίνεις ό,τι σου ζητώ,
γιατί θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα.
Δώσε μου μόνο την επιθυμία,
νάσαι Εσύ η ανάγκη μου.
 Δέσποινα Χίντζογλου-Αμασλίδου
πηγή



 

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Ο Θεός αποκαλύπτεται στους λεβέντες




Ο Θεός αποκαλύπτεται κυρίως στους γνήσια ταπεινούς. Κρύβεται συνήθως από τους υπερήφανους. Ο Θεός αναπαύεται στην πραότητα και στη ταπείνωση. Η ταπείνωση κοντεύει να καταστεί άγνωστη, αχρείαστη και άχρηστη στον κόσμο μας. Η έξαρση της έπαρσης σήμερα αποτελεί προσόν, δύναμη,
κόσμημα, ισχύ, κύρος. Ο γέροντας Παΐσιος ο αγιορείτης έλεγε: ''ο Θεός αποκαλύπτεται στους λεβέντες!". Λείπει δυστυχώς πολύ αυτή η πνευματική λεβεντιά και από τους χριστιανούς μας. 
Παρατηρεί κανείς και στους εκκλησιαστικούς αυλόγυρους ένα πνεύμα ρηχό, μέτριο, μουδιασμένο, μισοκακόμοιρο, φοβισμένο και δειλό. 
Η όποια χαρά του κόσμου είναι πολύ μικρή μπροστά στη χαρά που χαρίζει ο Χριστός στους πιστούς μαθητές του. Γι' αυτό είχε δίκιο ο γέροντας Παΐσιος όταν έλεγε: " έχω μια ζυγαριά και από τη μια μεριά βάζω όλες τις χαρές του κόσμου και από την άλλη βάζω τη μισή χαρά μου, και η ζυγαριά γέρνει προς τα μένα!"
Ο Θεός είναι για τα πιο απαιτητικά πνεύματα και μπορεί άριστα να τα ικανοποιήσει. Ο Θεός δεν είναι για λίγους, αλλά για όλους. Αποκαλύπτεται όπως είπαμε σίγουρα στους ταπεινούς. Απομακρύνεται από τους εγωιστές, τους ορθολογιστές, τους εξυπνάκηδες, τους ψευτοδιανοούμενους. Μάλλον εκείνοι δεν τον θέλουν στη ζωή τους. Αισθάνονται ότι τους ενοχλεί, τους ελέγχει, τους εμποδίζει.

+ μοναχός Μωυσής ο αγιορείτης

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Το μεγαλείο της αγάπης του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου



«Άλλος, λοιπόν, τον πατέρα, τον τραβά αρπάζοντας τον ως βοηθό. Άλλος, πού δικάζεται, τον προσκαλεί για συνήγορο. Άλλος, πού πεινά, τον παρακαλεί για τροφή, ο γυμνός τον παρακαλεί για ένδυμα. Άλλος, παρακαλώντας, του παίρνει ακόμη και τα ρούχα πού φορεί. Άλλος, πού πενθεί, τον έχει ανάγκη για παρηγοριά. Κάποιος άλλος τον τραβά να επισκεφθεί ασθενείς, ξένος του ζητεί καταφύγιο. Άλλος, πλησιάζοντας τον, κλαίει για κάποιο χρέος. Άλλος τον προσκαλεί για επόπτη και συμφιλιωτή μέσα στο σπίτι του, επειδή υπάρχουν διχόνοιες. 
Η χήρα φωνάζει δυνατά το «ελέησον» στον πατέρα. Άλλη θρηνεί για την ορφάνια.
Ο δούλος καταφεύγει στην αγάπη του, όταν κλαίει από τη σκληρότητα του κυρίου του. 
Ο πατέρας έχει κάθε ημέρα αναρίθμητες φροντίδες για τα προβλήματα του καθενός. 
Συλλαμβάνεται κάποιος βίαια; τότε ο πατέρας γίνεται συνήγορος. Πείνα μεγάλη βασανίζει τους ανθρώπους; αμέσως τότε ο συνήγορος γίνεται τροφοδότης.
Είναι κάποιος άρρωστος; τότε ο τροφοδότης γίνεται γιατρός. 
Έχει πέσει κάποιος σε πένθος; τότε ο γιατρός βρίσκει τον παρηγορητικό λόγο, για να καταπραΰνει τη θλίψη.
Έφτασε η ώρα της φροντίδας για τους ξένους; τότε και ξενοδόχος γίνεται ο πατέρας, πού έχει γίνει τα πάντα, για όλους»
(PG 104, 229-232).

 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις.


normal_paisios_athos.jpg
-Γέροντα, πώς θα δείξω αγάπη;

- Να δείξω αγάπη; Δεν το καταλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι ψεύτικο, υποκριτικό. Να υπάρχη η αγάπη μέσα μας και να μας προδώση, ναι. Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Αγάπη είναι να ακούσης με πόνο την στενοχώρια του άλλου.

Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πης με πόνο στον άλλον, όταν αντιμετωπίζη κάποια δυσκολία. Αγάπη είναι να συμμερισθής την λύπη του, να τον αναπαύσης στην δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσης έναν βαρύ λόγο που θα σου πη. Όλα αυτά βοηθούν περισσότερο από τα πολλά λόγια και τις εξωτερικές εκδηλώσεις.
Όταν πονάς εσωτερικά για τον άλλον, ο Θεός τον πληροφορεί για την αγάπη σου και την καταλαβαίνει χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις.

Όπως και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι ο άλλος την καταλαβαίνει. Βλέπεις, και ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται ως «άγγελος φωτός», φέρνει ταραχή, ενώ ο Άγγελος ο πραγματικός φέρνει μια απαλή ανέκφραστη αγαλλίαση.
- Τι είναι αυτό, Γέροντα, που με εμποδίζει να πληροφορούμαι την αγάπη των άλλων;
- Μήπως δεν έχεις καλλιεργήσει την αγάπη; Όποιος αγαπάει, πληροφορείται για την αγάπη του άλλου, αλλά και πληροφορεί τον άλλον για την αγάπη του.
Καταλαβαίνει ο άλλος αν υποκρίνεσαι ή αν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί πάει σαν τηλεγράφημα η αγάπη. Αν κάνουμε λ.χ. μια επίσκεψη σ' ένα ορφανοτροφείο , τα παιδιά αμέσως θα καταλάβουν με τι διάθεση πήγαμε. Είχαν έρθει μια φορά στο Καλύβι να ζητήσουν τη γνώμη μου κάποιοι που ήθελαν να κάνουν ένα ίδρυμα για εγκαταλελειμμένα παιδιά. «Το κυριώτερο από όλα, τους είπα, είναι να πονέσετε τα παιδιά αυτά σαν παιδιά σας και ακόμη περισσότερο. Αυτό είναι που θα πληροφορήση τα παιδιά για την αγάπη σας. Αν δεν τα πονάτε, μην ξεκινάτε να κάνετε τίποτε». Τότε ένας γιατρός , πολύ ευλαβής, είπε: «Έχεις δίκαιο, Πάτερ. Κάποτε μια συντροφιά είχαμε επισκεφθή για πρώτη φορά ένα ορφανοτροφείο και τα παιδιά κατάλαβαν την διάθεση του καθενός. "Ο κύριος τάδε, είπαν, είναι περαστικός ο κύριος τάδε ήρθε να περάση την ώρα του μαζί μας ο κύριος τάδε μας αγαπάει πραγματικά"». Βλέπετε πώς πληροφορεί η αγάπη.


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Aς μην απελπιζόμαστε, όταν ο Θεός αργεί να μας εισακούσει.



elderpaisiossmile.jpg





«Όταν τα μικρά παιδάκια περνούν με τους γονείς τους έξω από κάποια βιτρίνα και θέλουν κάτι που τους αρέσει, τότε κρατούν την μητέρα τους από το φουστάνι και την τραβάνε και κλαίνε και κτυπιούνται μέχρι να την εξαναγκάσουν να τους το αγοράσει.

Έτσι και εμείς με επιμονή και υπομονή παραμένουμε στην προσευχή μέχρι να μας ακούσει ο Θεός.

Έτσι και εσείς, κατά το Ευαγγέλιο, που λέει να επιμένετε στην προσευχή και να μην αποκάμνετε, πρέπει να προσεύχεσθε συνεχώς και ασταμάτητα μέχρι να κερδίσετε αυτό που θέλετε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνετε να προσεύχεσθε και να επικοινωνήτε με τον Θεόν.

Από την επίμονη προσευχή έχουμε οφέλη, γιατί μας παραχωρεί ο Θεός αυτό που ζητούμε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνουμε να προσευχόμαστε.

Γι' αυτό ας μην απελπιζόμαστε, όταν ο Θεός αργεί να μας εισακούσει. Πολλά καλά πηγάζουν από την αργοπορία αυτή.»



Άγιος  Παΐσιος  ο Αγιορείτης


Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ-ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ




Αυτό κάνει ο ουράνιος Πατέρας, όταν ο άνθρωπος ο αμαρτωλός επιστρέψει κοντά Του. Τον καθαρίζει, τον πλένει, του δίνει την πρώτη στολή του βαπτίσματος, του δίνει την υιοθεσία και τον αξιώνει της Βασιλείας Του. Όλα δωρεάν. Όταν επέστρεψε ο άσωτος, δεν του ζήτησε λογαριασμό ούτε τον επέπληξε ούτε του ζήτησε ευθύνες. Αρκεί που επέστρεψε αυτό Του έφθανε του Πατέρα.

Έτσι και εδώ κάθε αμαρτωλός που θα επιστρέψει, κανένας λόγος από τον Ουράνιο Πατέρα. Μόνο να  πεί ήμαρτον, να αφήσει τα αμαρτήματά του με ταπείνωση, να καταλάβει τα λάθη του και από κει και πέρα τα πάντα είναι λυμένα.

Και όμως ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν το κάνει αυτό. Δεν επιστρέφει, δεν ταπεινώνεται. Κρατά τον εγωισμό του. Τι σπουδαίο είναι να φθάσει μέχρι το εξομολογητήριο! Δύο βήματα είναι. Από κει και πέρα όλα τελειώνουν.
Και όμως τον κρατά μακρυά ο εγωισμός. Και όταν θα φθάσει στην ώρα του θανάτου και δει την πραγματικότητα, θα μετανοήσει, θα μεταμεληθεί, αλλά θα είναι αργά. Γι' αυτό ο Θεός τιμωρεί τον άνθρωπο που δεν θέλει να ταπεινώσει λίγο τη σκέψη του.
Για τον Εωσφόρο, αυτό το μεγάλο τάγμα, αυτό που ήταν στην πρώτη θέση των αγγελικών ταγμάτων, ποια ήταν η αιτία της καταστροφής; Ποιά η αιτία της κατάρρευσης, της μετατροπής από αγγέλους σε δαίμονες;

Η υπερηφάνεια και ο εγωισμός. Από κει έγινε το ολίσθημα, τόσο των αγγέλων, όσο και των προπατόρων μας. Και των προπατόρων μας η πτώση έγινε από υπερηφάνεια κι' εγωισμό. Διότι ο Θεός προτού ανακοινώσει την καταδικαστική απόφαση, πλησίασε τον άνθρωπο, τον Αδάμ και του είπε: «Αδάμ, γιατί το έκαμες αυτό;»
Ο Αδάμ δεν ζήτησε συγγνώμη, δεν είπε: Ήμαρτον Θεέ μου, έσφαλα. Εάν το έκανε αυτό, δεν θα εκδιώκετο από τον Παράδεισο και ούτε εμείς θα είχαμε υποστεί όλη αυτή την εξορία και την ταλαιπωρία την σημερινή. Με το να μη πει ήμαρτον, έγινε όλος αυτός ο συρφετός των κακών. Έτσι και τώρα ο άνθρωπος δεν λέει ήμαρτον, και μένει στα κακά του. Μόλις όμως το πει, ο Θεός απλώνει την αγκαλιά της συγγνώμης και τον παίρνει μέσα.

Γέρων Εφραίμ, Προηγούμενος Ι.Μονής Φιλόθεου

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

ΟΙ ΕΞΗΝΤΑ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΡΚΟΥΤΣΚ

 
«Πάς όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολο­γήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς».

(Ματθ. ι' 32

 
Κατα τα έτη 1930, 1931 και 1932 ταξίδεψα σ' ο­λόκληρη την Σιβηρία με μία επιστημονική απο­στολή*. Τό 1933 τα τα­ξίδια μας οδήγησαν στο Ιρκούτσκ, στο Νίζνιε-Ουντίνσκ και μετά στο Μπαλαγκάνσκ.
Η πόλι Κατσούγκ βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Λένα, 140 μίλια από το Ιρκούτσκ. Από την Κατσούγκ υπήρχε δρόμος για το Νίζνιε-Ουντινσκ και το Μπαλαγ­κάνσκ, που περνούσε εξ ολοκλήρου μέσα α­πό την τάϊγκα**. Δεν υπήρχαν κάτοικοι· μόνο κρατούμενοι, που δούλευαν στην κα­τασκευή κάποιου έργου.
Στους καταυλι­σμούς γύρω από την Κατσούγκ κυριαρχούσε τότε ανήκουστη βαναυσότητα. Χωρίς κανέ­ναν απολύτως λόγο πυροβολούσαν, χτυ­πούσαν και μαστίγωναν τους ανθρώπους. Οι συνθήκες διαβιώσεως ήταν φρικτές. Εξήντα έως ογδόντα άνθρωποι στοιβιάζοταν σ' ένα κοιτώνα, με δύο σειρές σανίδες για κρεββάτια.
Σε περίπτωσι που κάποιος από τους κρατουμένους δεν ολοκλήρωνε την ημερήσια εργασία που του ανετίθετο, οι φύ­λακες του καταυλισμού είχαν το δικαίωμα να του κάνουν ο,τι ήθελαν. Άφηναν τους κρατουμένους για τιμωρία μία εβδομάδα στο ύπαιθρο. Οι άνθρωποι πέθαιναν από την πείνα και το κρύο.

Ταξιδέψαμε από το Ιρκούτσκ ως το Νίζνιε-Ούντινσκ με το ατμόπλοιο Μπου-ριάτ. Από το Νίζνιε-Ουντίνσκ προχωρή­σαμε με άμαξες κατά μήκος του δρόμου της Κατσούγκ, ακολουθώντας για περισσότερο από εβδομήντα μίλια την δεξιά όχθη του ποταμού Άγκερ προς την κατεύθυνση του Κατσούγκ. Την περίοδο εκείνη δούλευα ως υδρομετρικός παρατηρητής.

Από τις 8 ως τις 22 Ιουλίου 1933 η ε­πιστημονική μας ομάδα σταμάτησε για μερικές μέρες κοντα σ' ένα στρατόπεδο συγ­κεντρώσεως. Στην περιοχή εκείνη το έδαφος ήταν καταλληλότερο για την γεωργία και υπήρχαν ήδη σχέδια για ένα κρατικό συλ­λογικό αγρόκτημα (κολλεκτίβα) εκεί.
Ο καιρός είχε γίνει αρκετά ευχάριστος. Μετά το δείπνο, καθήσαμε μέχρι αργά το βράδυ κοντά στή φωτιά. Κάθε τόσο ακούγαμε κάποιες κραυγές, που αντηχούσαν στην τάϊγκα. Δεν ξέραμε ακόμη τι είδους κραυγές ήταν αυτές. Ήταν μία ξάστερη και ήσυχη νύχτα. Ο καθαρός αέρας της Σιβηρίας ανέδιδε το γλυκό άρωμα των λου­λουδιών της τάϊγκα μέσα στην κοιλάδα. Όσο ζω δεν θα ξεχάσω εκείνη την κοιλάδα· θα την θυμάμαι παντοτεινά!
Ο γλυκός πρωινός μας ύπνος διακόπηκε από ένα πένθιμο ανθρώπινο βογγητό. Σηκωθήκαμε γρήγορα. Ο επικεφαλής της ομάδος μας, ντόπιος από το Ιρκούτσκ, πήρε γρήγορα ένα ζευγάρι κυάλια και οι άλλοι στήσαμε δυο τοπογραφικά όργανα και ασχολού­μασταν με την εργασία μας, όταν παρατη­ρήσαμε ένα πλήθος να έρχεται προς την κατεύθυνσί μας. Εξ αιτίας των θάμνων ήταν δύσκολο να καταλάβουμε τι συνέβαινε.

Ήταν εξήντα κρατούμενοι και όσο πλησίαζαν μπορούσαμε καθαρώτερα να δούμε πως ήταν όλοι εξαντλημένοι από την πείνα και την πολλή δουλειά. Τί βλέπαμε; Όλοι κρατούσαν ένα σχοινί στους ώμους τους. Τρα­βούσαν ένα έλκηθρο (ένα έλκηθρο Ιούλιο μήνα!) Πάνω στο έλκηθρο υπήρχε ένα βαρέλι με ανθρώπινα περιτ­τώματα!

Οι φρουροί που τους συνό­δευαν προφανώς δεν γνώριζαν ότι υπήρχε μία επιστημονική αποστολή στην περιοχή του στρατοπέδου συγκεντρώσεως. Ακούσαμε ακριβώς τις λέξεις της διαταγής των φρουρών: «Ξα­πλώστε κάτω και μη κινείσθε». Ένας φρουρός έτρεξε πίσω στο στρατόπεδο- προ­φανώς μας θεώρησαν υπόπτους. Κάποιος από την ομάδα μας εκτίμησε κάπως γρή­γορα την κατάσταση των κρατουμένων και είπε: «Παρατείναμε την ζωή τους για λίγα ακόμη λεπτά».
pic18897.gif
Κατ' αρχάς δεν καταλάβαμε αυτά του τα λόγια. Σε 15 όμως με 20 λεπτά είχαμε περικυκλωθεί από μία διμοιρία φρουρών του στρατοπέδου, που μας πλη­σίασαν κρατώντας τουφέκια έτοιμα για μά­χη, σαν να επρόκειτο να επιτεθούν με τις ξιφολόγχες. Ο επι κεφαλής της διμοιρίας και ο πολιτικός κομισάριος μας πλησίασαν και ζήτησαν τα χαρτιά μας. Όταν τα εξέ­τασαν μας εξήγησαν πώς αυτοί οι εξήντα άνδρες είχαν καταδικαστεί να εκτελεστούν, ως στοιχείο αλλότριο προς τη σοβιετική εξουσία.

Ένα χαντάκι είχε ήδη ετοιμασθεί για τους εξήντα. Ο πολιτικός κομισάριος μας ζήτησε να μπούμε στις σκηνές μας, πράγμα που κάναμε. Οι εξήντα μάρτυρες ήταν Ιε­ρείς. Στο ήσυχο πρωινό του Ιουλίου οι αδύ­ναμες φωνές πολλών Ιερέων ακουγόταν ξε­κάθαρα. Ένας απ' τους δημίους ρωτούσε έναν-έναν τους Ιερείς, που τώρα στεκόταν κοντά στο χαντάκι: «Είναι η τελευταία σου πνοή· πες μας, υπάρχει θεός η όχι;» Η απάντηση των αγίων μαρτύ­ρων ήταν σταθερή και σίγουρη: «Ναι, υ­πάρχει θεός!»
Ακούστηκε ο πρώτος πυρο­βολισμός. Καθό­μασταν στις σκη­νές και η καρ­διά μας πήγαι­νε να σπάσει... Ένας δεύτερος πυροβολισμός αντήχησε, ένας τρίτος και μετά περισσότεροι. Οι Ιερείς οδηγούντο ο ένας μετα τον άλλο μπροστα στο χαντάκι- οι δήμιοι, στο χείλος του χαντα­κιού, ρωτούσαν κάθε Ιερέα: «Υπάρχει θεός;» Η απάντηση ήταν η ίδια: «Ναι, υπάρχει θεός!»

Είμαστε αυτόπτες μάρτυρες, είδαμε με τα μάτια μας και ακούσαμε με τα αυτιά μας πώς τόσοι άνθρωποι μπροστά στόν θά­νατο ομολόγησαν την πίστι τους στον Θεό.

Ίσως περάσουν ακόμη χρόνια, δεκα­ετίες. Όμως αυτός ο τάφος πάνω στον δρόμο Κατσούγκ - Νίζνιε-Οϋντίνσκ πρέπει να βρεθεί. Κανείς Ορθόδοξος Χριστιανός, πουθενά, δεν πρέπει να ξεχάσει αυτούς τους αγίους μάρτυρες, που έδωσαν την ζωή τους για την πίστη τους.

Πηγή: Αγιορείτικη Μαρτυρία