Hθελα να παραιτηθώ από τη ζωή μου.

Ήταν μια φαινομενικά συνηθισμένη μέρα όταν αποφάσισα να παραιτηθώ ... Τελείως ξαφνικά πήρα την απόφαση να παραιτηθώ από τη δουλειά μου, από τη σχέση μου και τελικά από την πνευματικότητά μου. Απλά ήθελα να παραιτηθώ από τη ζωή μου.
Αλλά πριν από αυτό, πήγα στο δάσος για να κάνω μια τελευταία κουβέντα με τον Θεό.
Ρώτησα: « Θεέ, μπορείς να μου πεις ένα καλό λόγο γιατί να μην παραιτηθώ;»
Η απάντησή του με εξέπληξε στα αλήθεια. «Κοίτα γύρω σου». Είπε: «Βλέπεις την φτέρη και το μπαμπού;»
Απάντησα: «Ναι. Όταν φύτεψα την φτέρη και τους σπόρους μπαμπού, τα φρόντισα πολύ καλά. Τους έδωσα φως. Τους έδωσα νερό. Η φτέρη μεγάλωσε γρήγορα».
Το καταπληκτικό της πράσινο κάλυψε το έδαφος. Αλλά ακόμα δεν είχε βγει τίποτα από τον σπόρο του μπαμπού. Όμως δεν παραιτήθηκα από την φροντίδα του. Τον δεύτερο χρόνο η φτέρη ήταν άφθονη και μέσα στη ζωντάνια.
Όμως τίποτα ακόμα δεν γινόταν με το μπαμπού. Και πάλι όμως δεν παραιτήθηκα από την φροντίδα του.
Είπε: «Τον τρίτο χρόνο δεν υπήρχε ακόμα τίποτα από το μπαμπού. Αλλά δεν παραιτήθηκα. Τον τέταρτο χρόνο, τα ίδια. Δεν παραιτήθηκα».
«Τότε τον πέμπτο χρόνο ένα μικροσκοπικό βλαστάρι ξεφύτρωσε από την γη. Σε σύγκριση με την φτέρη ήταν φαινομενικά μικρό και ασήμαντο. Αλλά 6 μήνες αργότερα το μπαμπού αυξήθηκε σε ύψος και πέρασε τα 30 μέτρα.
Πέρασαν πέντε χρόνια για να μεγαλώσουν οι ρίζες του. Αυτές οι ρίζες το έκαναν δυνατό και του έδωσαν αυτό που χρειαζόταν για να επιβιώσει. Δε θα έδινα σε κανένα από τα δημιουργήματά μου μια πρόκληση που δε θα μπορούσε να αντιμετωπίσει».
Μετά από αυτό, με ρώτησε: «Ήξερες παιδί μου ότι όλο αυτό τον καιρό πάλευες; Ότι ουσιαστικά μεγάλωναν οι ρίζες σου; Δεν παραιτήθηκα με το μπαμπού. Δεν θα τα παρατήσω ποτέ με εσένα».
«Μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους», πρόσθεσε. «Το μπαμπού είχε διαφορετικό σκοπό από την φτέρη. Και όμως, και τα δύο έκαναν το δάσος πανέμορφο». Και μετά μου είπε: «Θα έρθει και η δικιά σου ώρα».
«Θα ανέβεις ψηλά».
Τον ρώτησα: «Πόσο ψηλά θα ανέβω;»
«Πόσο ψηλά ανέβηκε το μπαμπού;» ρώτησε Αυτός.
Ήμουν μπερδεμένη: «Όσο ψηλά μπορούσε;»
«Ναι», είπε. «Δείξε μου το μεγαλείο σου, ανεβαίνοντας όσο πιο ψηλά μπορείς».
Μετά από αυτή την συζήτηση άφησα το δάσος και έγραψα αυτή την εκπληκτική ιστορία. Ελπίζω ειλικρινά ότι αυτές οι λέξεις θα σας βοηθήσουν να δείτε ότι ο Θεός δε θα σας εγκαταλείψει ποτέ.
Δεν πρέπει ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ να παραιτηθείτε.
Μην λέτε στον Θεό πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα, αλλά πείτε στο πρόβλημα πόσο μεγάλος είναι ο Θεός!

πηγή

awakengr

Το υπόλοιπο του χρόνου. π. Δημήτριος Μπόκος

Κυνηγημένος ἀπὸ μιὰ δεκαμελῆ ὁμάδα ἐνόπλων ἀνταρτῶν, Κυριακὴ πρωί, στὶς 20 Ὀκτωβρίου 1945, ὁ παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης, μόλις χτύπησε τὴν καμπάνα, ἀναγκάσθηκε νὰ φύγει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ γλυτώσει. Ἔπιασε μιὰ ρεματιὰ καὶ τοὺς ξέφυγε, μὰ σὲ λίγο τὸν πρόλαβαν πάλι, γιατὶ ἦταν ἔφιπποι. Τὸν πυροβολοῦσαν, ὅμως καμμιὰ σφαίρα δὲν τὸν χτυποῦσε. Τοῦ ἔριχναν μὲ τὰ στέν, φορητὰ αὐτόματα, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ τὸν σκοτώσουν. Οἱ σφαῖρες τρυποῦσαν τὰ ράσα του, τὶς καταλάβαινε πάνω του, ἀλλὰ κυλοῦσαν στὸ χῶμα χωρὶς νὰ τὸν πληγώνουν. Τὸν κύκλωσαν βρίζοντάς τον χυδαῖα καὶ φωνάζοντας. Βλέποντας τὸν θανάσιμο κίνδυνο σήκωσε τὰ χέρια του πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ φώναξε «ἐκβαθέων»:

-  Μιχαήλ, ἀρχιστράτηγε τῶν Ἀγγέλων, σῶσε με, κινδυνεύω!

Σὰν ἀστραπὴ ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ παρουσιάστηκε μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς νέου, κρατώντας στὸ χέρι γυμνὸ τὸ σπαθί του. Ἔκοψε μὲ μιὰ σπαθιὰ τὰ σχοινιὰ ἀπ’ τὴ σέλλα καὶ ἔριξε τὸν ἀρχηγὸ κάτω ἀπ’ τὸ ἄλογο, σπάζοντας τὴ σπονδυλική του στήλη. Οἱ σύντροφοί του ἔμειναν ἀκίνητοι σὰν κεραυνόπληκτοι.

-  Νὰ μᾶς συγχωρέσεις, παπά μου, εἶπε ὁ ἀρχηγός, καὶ νὰ πᾶς στὸ καλό. Ἔχεις ὅριο ζωῆς ἀκόμα καὶ ὑψηλοὺς  προστάτες.

-  Εὐχαριστῶ! ἀπάντησε ὁ παπὰς καὶ τοὺς συγχώρεσε.

Τοὺς εὐχήθηκε νὰ τοὺς φωτίσει ὁ Θεὸς καὶ νὰ γίνουν καλοὶ ἄνθρωποι. Οἱ ἔνοπλοι σήκωσαν τὸν τραυματισμένο ἀρχηγό τους καὶ ἔφυγαν μουδιασμένοι. Οἱ χωριανοὶ περίμεναν τὸν παπά τους συγκεντρωμένοι στὴν Ἐκκλησία καὶτοῦ ἔκαμαν μεγάλη ὑποδοχή.

-  Ἡ θρησκεία μας εἶναι ζωντανή! τοὺς εἶπε ἐκεῖνος, ὅπως συνήθιζε νὰ λέει πάντοτε.

Πολλοὶ ἄνθρωποι καθημερινὰ στὴν προσευχή τους καὶ ἰδιαίτερα, ὅταν εὑρίσκονται ἐν κινδύνῳ, ἐπικαλοῦνται τὸν Θεό. Ὅμως δὲν παρατείνεται σὲ ὅλους ὁ χρόνος τῆς ζωῆς τους, ὅπως συνέβη μὲ τὸν ἅγιο ἱερέα Δημήτριο Γκαγκαστάθη. Γιατί συμβαίνει αὐτό; Ἀσφαλῶς καὶ δὲν μποροῦμε νὰ εἰσδύσουμε στὴ σκέψη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ ὑπέρτατος Νοῦς. Εἶναι «ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν».Μὲ βαθειὰ σοφία καὶ ἀνείπωτη φιλανθρωπία σχεδιάζει τὰ πάντα. Καὶ ἀπονέμει στὸν καθένα τὸ ἀληθινὸ συμφέρον του. Αὐτὸ ποὺ πράγματι τὸν ὠφελεῖ, ἔστω κι ἂν δὲν εἶναι πάντοτε αὐτὸ ποὺ τοῦ ἀρέσει. Ὁ Θεὸς δὲν ἀποβλέπει ἁπλῶς στὴν εὐχαρίστησή μας, ἀλλὰ στὸ πραγματικὸ καλό μας. Αὐτὸ λέγεται ἀληθινὴ ἀγάπη.

Ἔτσι μᾶς χαρίζει ἐπὶ πλέον χρόνο ζωῆς, ὅταν γνωρίζει ὅτι θὰ τὸν χρησιμοποιήσουμε γιὰ μετάνοια καὶ πνευματική μας προκοπή. Ἢ ὅταν ἡ ζωή μας ἔχει κάποιο ὄφελος γιὰ ἄλλους. Μπορεῖ ὅμως κάποιος νὰ θέλει περισσότερο χρόνο, γιὰ νὰ τὸν σπαταλάει χωρὶς σκοπό. Ἢ γιὰ νὰ συνεχίσει νὰ ζεῖ στὴν ἁμαρτία. Γιατί νὰ τοῦ τὸν δώσει ὁ Θεός; Τοῦ τὸν ἀφαιρεῖ ἀπὸ ἀγάπη, γιὰ νὰ εἶναι λίγος ὁ χρόνος ποὺ ἁμαρτάνει. Ὅσο λιγότερο ζεῖ κανείς, τόσο λιγότερο ἁμαρτάνει. Τόσο λιγότερο φορτίο κακίας ἔχει πάνω του, ὅταν κρίνεται. Ὁ θάνατος ἐδῶ συντελεῖ στὸ «ἵναμὴτὸκακὸνἀθάνατονᾖ».Στὸ νὰ μὴν ἁμαρτάνει αἰώνια ὁ ἄνθρωπος.

Λοιπόν:Ὁ Θεὸς σὲ ἔχει ἤδη εὐλογήσει, ἀφοῦ σὲ ἔφερε μπροστὰ σὲ ἕναν ἀκόμα καινούργιο χρόνο. Παρατείνει κι ἄλλο τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς σου, ὅπω ςἀσφαλῶς (πολὺ φυσικὰ) θὰ τοῦ τὸ ζήτησες πολλὲς φορές. Σκέφτηκες ὅμως γιὰ ποιὸ λόγο τὸ θέλεις ἐσὺ αὐτό; Γιὰνὰ ξεκόψεις ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ νὰ ζήσεις στὸ ἑξῆς κατὰ Θεόν; Ἔχει καλῶς. Μήπως ὅμως γιὰ νὰ προκόψεις «ἐπὶ τὸ χεῖρον»; Ἢ μήπως σὲ σπρώχνει τὸ παράπονο ὅτι εἶναι λίγος ὁ χρόνος σου, ἐνῶ ἴσως τὸ μόνο ποὺ κάνεις εἶναι νὰ ψάχνεις τρόπους, γιὰ νὰ σκοτώνεις αὐτὸν τὸν χρόνο σου;

Ὅπως κι ἂνἔχει, πρὶν νὰ εἶναι πολὺ ἀργά, φρόντισε κι ἐσὺ κι ἐγὼ καὶ ὅλοι μας «τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι».

                                                                        π. Δημητρίου Μπόκου

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 390, Ἰαν. 2016)

Ἀ ν τ ι ύ λ η

Ἱ. ΝαὸςἉγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820-25861/23075/6980.898.504

e-mail:antiyli.gr@gmail.com

Διαδίδω τὴν«Ἀ ν τ ι ύ λ η» Ἐκτυπώνω/προωθῶσὲ φιλικά μου e-mails

Μέτρησα τα χρόνια μου...Mario de Andrade

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι  παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
... Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν... Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...» 

  Mario de Andrade 
(ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία).

 Υ.Γ
 Εκφράσεις όπως ανέχομαι,μισώ, μετριότητες δεν μας βρίσκουν σύμφωνους, αλλά τις ξεπερνάμε και μένουμε στο γενικότερο νόημα του κειμένου.

Δεν παίρνει μαζί του ο άνθρωπος τίποτ' άλλο πέρα από την αρετή και τα καλά έργα

Πες μου, αν ο βασιλιάς σε καλούσε στα ανάκτορα και σ' έβαζε να καθήσεις δίπλα στο θρόνο του και σου μιλούσε τιμητικά μπροστά σε όλους τους αυλικούς και σε κρατούσε στο τραπέζι του, για να γευθείς τα βασιλικά φαγητά, δεν θα θεωρούσες τον εαυτό σου ως τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο;
Τώρα, λοιπόν, που πρόκειται ν' ανέβεις στον ουρανό και να σταθείς κο­ντά στο Βασιλιά του σύμπαντος και να λάμπεις όπως οι άγγελοι και να συμμετέχεις στην απρόσιτη θεία δό­ξα, διστάζεις να περιφρονήσεις τα χρήματα, ενώ θα έπρεπε να πετάς από χαρά, ακόμα κι αν χρειαζόταν να θυσιάσεις τη ζωή σου για το σκοπό αυτό; Για ν' αναρ­ριχηθείς σε κάποιο πρόσκαιρο δημόσιο αξίωμα, που θα σου δώσει την ευκαιρία να κλέψεις, χρησιμοποιείς κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο. Και τώρα, που μπρο­στά σου βρίσκεται η αιώνια βασιλεία των ουρανών, που τίποτα δεν πρόκειται να την καταργήσει, αδιαφορείς και κάθεσαι μ' ανοιχτό το στόμα μπροστά στα χρήματα;
Αλίμονο, πόση είναι η αναισθησία μας! Τέτοια αγαθά προσδοκάμε, και στα πράγματα της γης είμα­στε κολλημένοι! Δεν αντιλαμβανόμαστε την πανουρ­γία του διαβόλου, που μας δίνει τα μικρά και μας παίρνει τα μεγάλα.
Μας προσφέρει λάσπη και μας αρπάζει τον ουρανό. Μας παρασύρει στη σκιά και μας απομακρύνει από το φως. Μας τραβάει στην απά­τη και μας στερεί την αλήθεια. Μας ξεγελάει με όνει­ρα -γιατί όνειρο είναι ο πλούτος του κόσμου τούτου- και μας καταντάει, όταν έρχεται η ώρα του θανάτου μας, φτωχότερους κι από τους πιο φτωχούς. Γιατί τό­τε δεν παίρνει μαζί του ο άνθρωπος τίποτ' άλλο πέρα από την αρετή του και τα καλά του έργα.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Με ονομάζετε...

Με ονομάζετε ΚΥΡΙΟΝ, αλλά δεν με υπακούτε.

Με ονομάζετε ΦΩΣ, αλλά δεν με βλέπετε.

Με ονομάζετε ΟΔΟΝ, αλλά δεν με ακολουθείτε.

Με ονομαζετε ΖΩΗΝ, αλλά δεν με επιθυμείτε.

Με ονομάζετε ΣΟΦΙΑ, αλλά δεν με συμβουλεύεστε.

Με ονομάζετε ΑΛΗΘΕΙΑ, αλλά δεν με πιστεύετε.

Με ονομάζετε ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΝ, αλλά δεν με εμπιστεύεστε.

Με ονομάζετε ΔΙΚΑΙΟ, αλλά δεν με φοβείσθε.

Με ονομάζετε ΠΑΤΕΡΑ, αλλά δεν γίνεστε παιδιά μου.

Με ονομάζετε ΣΩΤΗΡΑ, αλλά δεν θέλετε τη σωτήρια σας.

((ΕΦ¨ΟΣΟΝ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ ΕΝΙ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΕΜΟΙ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ

Το Τρένο της Ζωής

 

 Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα βιβλίο, το οποίο παρομοίαζε τη ζωή με ένα ταξίδι με το τρένο.

Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο.

Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι, υπάρχουν ατυχήματα,σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες.

 Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο,

συναντάμε ανθρώπους, για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού:τους γονείς μας.

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

 Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, τη στοργή, τη φιλία και τη συντροφιά τους.

Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα  άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για μας.

Είναι τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας κι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε

Μερικά από τα άτομα που επιβιβάζονται, βλέπουν το ταξίδι σαν ένα  μικρό περίπατο

Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους.

 Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο,

που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που τους χρειάζονται.

Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μία αιώνια λαχτάρα.

Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά κι εμείς, δεν τους έχουμε καν αντιληφθεί..

Μας εκπλήσσει, ότι μερικοί από τους επιβάτες, που αγαπάμε περισσότερο,

κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι

και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού.

Αυτονόητα απέχουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε

και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι.

Δυστυχώς μερικές φορές δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους,

γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι ήδη κατειλημμένη..

Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι: γεμάτο προκλήσεις, όνειρα, φαντασία, ελπίδες και αποχαιρετισμούς ...;

....αλλά χωρίς επιστροφή.

  Λοιπόν, ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε το καλύτερο στοιχείο στον καθένα από αυτούς.

Ας θυμόμαστε ότι σε κάθε τμήμα της διαδρομής ένας από τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόησή μας.

Ακόμη κι εμείς μπορεί να βρεθούμε σε δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει που θα μας καταλάβει.

Το μεγάλο μυστήριο του ταξιδιού είναι ότι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά,

όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται ακριβώς δίπλα μας.

Πιστεύω ότι θα στενοχωρηθώ όταν κατέβω για πάντα από το τρένο..... Ναι, αυτό πιστεύω.

Ο χωρισμός από μερικούς φίλους που συνάντησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού

θα είναι οδυνηρός.

Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου.

Αλλά έχω την ελπίδα,πως κάποτε θα φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό

κι έχω την αίσθηση  ότι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, τις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση..

Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη,  

ότι κι εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πιο πολύτιμες.

Φίλοι μου, ας προσέξουμε να έχουμε ένα καλό ταξίδι και στο τέλος να δούμε ότι άξιζε τον κόπο.

Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση μια κενή θέση πίσω μας, η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σ' αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι. 

                   Σ' αυτούς, που είναι μέρος του δικού μου τρένου, εύχομαι...

                                                  Καλό Ταξίδι !

Το Τρένο της Ζωής

 

 Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα βιβλίο, το οποίο παρομοίαζε τη ζωή με ένα ταξίδι με το τρένο.

Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο.

Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι, υπάρχουν ατυχήματα,

σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες.

 Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο,

συναντάμε ανθρώπους, για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού:τους γονείς μας.

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

 Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, τη στοργή, τη φιλία και τη συντροφιά τους.

Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα  άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για μας.

Είναι τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας κι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε

Μερικά από τα άτομα που επιβιβάζονται, βλέπουν το ταξίδι σαν ένα  μικρό περίπατο

Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους.

 Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο,

που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που τους χρειάζονται.

Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μία αιώνια λαχτάρα.

Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά κι εμείς, δεν τους έχουμε καν αντιληφθεί..

Μας εκπλήσσει, ότι μερικοί από τους επιβάτες, που αγαπάμε περισσότερο,

κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι

και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού.

Αυτονόητα απέχουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε

και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι.

Δυστυχώς μερικές φορές δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους,

γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι ήδη κατειλημμένη..

Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι: γεμάτο προκλήσεις, όνειρα, φαντασία, ελπίδες και αποχαιρετισμούς ...;

....αλλά χωρίς επιστροφή.

  Λοιπόν, ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε το καλύτερο στοιχείο στον καθένα από αυτούς.

Ας θυμόμαστε ότι σε κάθε τμήμα της διαδρομής ένας από τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόησή μας.

Ακόμη κι εμείς μπορεί να βρεθούμε σε δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει που θα μας καταλάβει.

Το μεγάλο μυστήριο του ταξιδιού είναι ότι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά,

όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται ακριβώς δίπλα μας.

Πιστεύω ότι θα στενοχωρηθώ όταν κατέβω για πάντα από το τρένο..... Ναι, αυτό πιστεύω.

Ο χωρισμός από μερικούς φίλους που συνάντησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού

θα είναι οδυνηρός.

Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου.

Αλλά έχω την ελπίδα,πως κάποτε θα φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό

κι έχω την αίσθηση  ότι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, τις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση..

Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη,  

ότι κι εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πιο πολύτιμες.

Φίλοι μου, ας προσέξουμε να έχουμε ένα καλό ταξίδι και στο τέλος να δούμε ότι άξιζε τον κόπο.

Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση μια κενή θέση πίσω μας, η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σ' αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι. 

                   Σ' αυτούς, που είναι μέρος του δικού μου τρένου, εύχομαι...

                                                  Καλό Ταξίδι !