Πέτρινη καρδιά

Μια πέτρινη καρδιά δεν μπορεί να καλλιεργηθεί και δεν μπορεί να γνωρίσει τον Κύριο.

 Συχνά λέμε<<τον κόσμο τον αγαπώ>> και δεν αγαπούμε τη συζυγό μας ή το παιδί μας, γιατί δεν μας φέρονται όπως θέλουμε. Δεν αγαπάμε αυθόρμητα, αγαπάμε με υπολογισμούς και προϋπολογισμούς. Βάζουμε αρκετές προϋποθέσεις στην αγάπη μας. Φαντασθείτε να΄κανε κάτι τέτοιο ο Θεός σ΄εμάς και να εξαντλούσε πάνω μας τη δικαιοσύνη του. Δεν μπορεί κάποιος ν΄αγαπά αληθινά και να μην υπομένει, ανέχεται, υποχωρεί, ελπίζει, μακροθυμεί και δεν αντιλέγει. Δεν μπορεί κάποιος ν΄αγαπά και με το παραμικρό να γκρινιάζει, να παραπονείται, να τσακώνεται και να καυγαδίζει.

 Όταν συνηθίσει κάνεις σ΄ένα τέτοιο κλίμα, ψυχραίνεται και δεν ακούει μετά ούτε τα καλά λόγια. Δεν είναι έτσι; Τα  παραλέω; 

+μοναχός Μωυσής ο αγιορείτης

Το μεγαλείο της αγάπης του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

«Άλλος, λοιπόν, τον πατέρα, τον τραβά αρπάζοντας τον ως βοηθό. Άλλος, πού δικάζεται, τον προσκαλεί για συνήγορο. Άλλος, πού πεινά, τον παρακαλεί για τροφή, ο γυμνός τον παρακαλεί για ένδυμα. Άλλος, παρακαλώντας, του παίρνει ακόμη και τα ρούχα πού φορεί. Άλλος, πού πενθεί, τον έχει ανάγκη για παρηγοριά. Κάποιος άλλος τον τραβά να επισκεφθεί ασθενείς, ξένος του ζητεί καταφύγιο. Άλλος, πλησιάζοντας τον, κλαίει για κάποιο χρέος. Άλλος τον προσκαλεί για επόπτη και συμφιλιωτή μέσα στο σπίτι του, επειδή υπάρχουν διχόνοιες. 

Η χήρα φωνάζει δυνατά το «ελέησον» στον πατέρα. Άλλη θρηνεί για την ορφάνια.

Ο δούλος καταφεύγει στην αγάπη του, όταν κλαίει από τη σκληρότητα του κυρίου του. 

Ο πατέρας έχει κάθε ημέρα αναρίθμητες φροντίδες για τα προβλήματα του καθενός. 

Συλλαμβάνεται κάποιος βίαια; τότε ο πατέρας γίνεται συνήγορος. Πείνα μεγάλη βασανίζει τους ανθρώπους; αμέσως τότε ο συνήγορος γίνεται τροφοδότης.

Είναι κάποιος άρρωστος; τότε ο τροφοδότης γίνεται γιατρός. 

Έχει πέσει κάποιος σε πένθος; τότε ο γιατρός βρίσκει τον παρηγορητικό λόγο, για να καταπραΰνει τη θλίψη.

Έφτασε η ώρα της φροντίδας για τους ξένους; τότε και ξενοδόχος γίνεται ο πατέρας, πού έχει γίνει τα πάντα, για όλους»

(PG 104, 229-232).

 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Αγάπη και Ελπίδα

Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117 - 138 μ.Χ.). Οι τρεις θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, πήραν τα ονόματα τους από το χωρίο της Καινής Διαθήκης: «νυνv δr μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη.» ( Α' Κορινθίους. 13:13).

Η Αγία Σοφία, τίμια και θεοσεβής γυναίκα, γρήγορα χήρεψε και με τις τρεις κόρες της ήλθε στη Ρώμη. Εκεί καταγγέλθηκαν ως φημισμένες χριστιανές. Τότε ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές και διέταξε να τις συλλάβουν.

Αφού απομόνωσαν τη μητέρα, άρχισαν να ανακρίνουν τις κόρες. Πρώτη παρουσιάστηκε στο βασιλιά η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να πείσει την Πίστη να αρνηθεί το Χριστό και θα της χορηγούσε τα πάντα, για να ζήσει ευτυχισμένη ζωή, αλλά αντιμετώπισε το άκαμπτο φρόνημα της νεαρής. Τα λόγια της Αγίας Γραφής αποτέλεσαν δυναμική απάντηση της Πίστης: «εν πίστει ζω τη του Υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπερ εμού» (Γαλ. 2: 20) δηλαδή «ζω εμπνεόμενη από την πίστη μου στον Χριστό, που με αγάπησε και έδωσε τον εαυτό Του για τη σωτηρία μου». Τότε, μετά από βασανιστήρια, την αποκεφάλισαν.

Επίσης με τα λόγια της Αγίας Γραφής απάντησε και η δεκάχρονη Ελπίδα, όταν τη ρώτησαν αν αξίζει να υποβληθεί σε τέτοια βασανιστήρια: «ηλπίκαμεν επv Θεω ζώντι, ος εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών» (Α΄ Τιμοθ. 4:10). Δηλαδή, «ναι, διότι έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στον ζωντανό Θεό, που είναι σωτήρ όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των πιστών». Αμέσως τότε και αυτή αποκεφαλίστηκε.

Αλλά δεν υστέρησε σε απάντηση και η εννιάχρονη Αγάπη. Είπε ότι η ύπαρξή της είναι στραμμένη «εις την αγάπην του Θεού καv εις την υπομονήν του Χριστού» (Β' Θεσσαλ. 3: 5). Βέβαια δεν άργησαν να αποκεφαλίσουν και αυτή.

Περήφανη για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας το Θεό να την πάρει κοντά του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το πνεύμα της δίπλα στους τάφους των παιδιών της.

πηγή 

 saint

Συγχωρώ σημαίνει ΑΓΑΠΩ !!!!!

1). Όταν εκδικείσαι εξισώνεσαι μέ τόν εχθρό σου, όταν συγχωρείς μοιάζεις μέ τόν Θεό.

2). Δέν μετρώ πόσες φορές πρέπει νά συγχωρώ τόν αδελφό μου. Θά τόν συγχωρήσω μιά γιά πάντα.

3. Η συγχώρηση είναι τό άρωμα τής βιολέτας πάνω στό πόδι πού τήν συνθλίβει.

4). Όταν λείπει από τήν ψυχή τό πνεύμα τής συγχωρητικότητος, ή προσευχή χάνει τό νόημά της.

5). Όποιος δέν συγχωρεί τούς άλλους, σπάζει τήν γέφυρα από τήν οποία πρέπει νά περάσει ό ίδιος.

6). Συγχώρα τούς άλλους συχνά, τόν εαυτό σου ποτέ.

7). Όταν συγχωρούμε τούς άλλους, ανοίγουμε τόν δρόμο νά μάς συγχωρήσει.

8). Κάθε άνθρωπος πρέπει νά έχει ένα νεκροταφείο. Εκεί μέσα θά θάβει τά σφάλματα καί τίς αδυναμίες τών άλλων.

9). Όταν συγχωρείς δέν αλλάζεις τό παρελθόν, αλλά σίγουρα αλλάζεις τό μέλλον.

10). Η ικανοποίηση πού προέρχεται από τήν εκδίκηση, δέν διαρκεί παρά μιά στιγμή, ενώ ή ικανοποίηση πού προέρχεται από τήν συγνώμη είναι αιώνια.

11). Νά συγχωρείς καί νά ξεχνάς. Όταν θάβεις ένα ψόφιο σκυλί, δέν είναι ανάγκη νά αφήσεις τήν ουρά του έξω από τό χώμα.

12). Εάν ό αναμάρτητος Χριστός συγχωρούσε τούς άλλους, πώς μπορώ εγώ ό αμαρτωλός νά μήν κάνω τό ίδιο;

13). Συγχωρώ σημαίνει ΑΓΑΠΩ !!!!!

Πηγή : Ιερά μονή Αγίου καί Αποστόλου Σίλα Καβάλας !!!!

Μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με κάθε δυστυχισμένο και πονεμένο κι αμαρτωλό.

Το σπουδαίο είναι να μπούμε στην Εκκλησία. Να ενωθούμε με τους συνανθρώπους μας, με τις χαρές και τις λύπες όλων. Να τους νιώθουμε δικούς μας, να προσευχόμαστε για όλους, να πονάμε για την σωτηρία τους, να ξεχνάμε τους εαυτούς μας. Να κάνομε το παν γι' αυτούς, όπως ο Χριστός για μας.
Μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με κάθε δυστυχισμένο και πονεμένο κι αμαρτωλό. Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του, χωρίς να σωθούν και οι άλλοι.
Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Τους άλλους πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη χαθεί κανείς· να μπούν όλοι στην Εκκλησία. Αυτό έχει αξία.
Και μ' αυτή την επιθυμία πρέπει να φύγει κανείς απ' τον κόσμο, για να πάει στο μοναστήρι η στην έρημο.

Άγιος Πορφύριος

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ-ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Αυτό κάνει ο ουράνιος Πατέρας, όταν ο άνθρωπος ο αμαρτωλός επιστρέψει κοντά Του. Τον καθαρίζει, τον πλένει, του δίνει την πρώτη στολή του βαπτίσματος, του δίνει την υιοθεσία και τον αξιώνει της Βασιλείας Του. Όλα δωρεάν. Όταν επέστρεψε ο άσωτος, δεν του ζήτησε λογαριασμό ούτε τον επέπληξε ούτε του ζήτησε ευθύνες. Αρκεί που επέστρεψε αυτό Του έφθανε του Πατέρα.

Έτσι και εδώ κάθε αμαρτωλός που θα επιστρέψει, κανένας λόγος από τον Ουράνιο Πατέρα. Μόνο να  πεί ήμαρτον, να αφήσει τα αμαρτήματά του με ταπείνωση, να καταλάβει τα λάθη του και από κει και πέρα τα πάντα είναι λυμένα.
Και όμως ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν το κάνει αυτό. Δεν επιστρέφει, δεν ταπεινώνεται. Κρατά τον εγωισμό του. Τι σπουδαίο είναι να φθάσει μέχρι το εξομολογητήριο! Δύο βήματα είναι. Από κει και πέρα όλα τελειώνουν.
Και όμως τον κρατά μακρυά ο εγωισμός. Και όταν θα φθάσει στην ώρα του θανάτου και δει την πραγματικότητα, θα μετανοήσει, θα μεταμεληθεί, αλλά θα είναι αργά. Γι' αυτό ο Θεός τιμωρεί τον άνθρωπο που δεν θέλει να ταπεινώσει λίγο τη σκέψη του.
Για τον Εωσφόρο, αυτό το μεγάλο τάγμα, αυτό που ήταν στην πρώτη θέση των αγγελικών ταγμάτων, ποια ήταν η αιτία της καταστροφής; Ποιά η αιτία της κατάρρευσης, της μετατροπής από αγγέλους σε δαίμονες;
Η υπερηφάνεια και ο εγωισμός. Από κει έγινε το ολίσθημα, τόσο των αγγέλων, όσο και των προπατόρων μας. Και των προπατόρων μας η πτώση έγινε από υπερηφάνεια κι' εγωισμό. Διότι ο Θεός προτού ανακοινώσει την καταδικαστική απόφαση, πλησίασε τον άνθρωπο, τον Αδάμ και του είπε: «Αδάμ, γιατί το έκαμες αυτό;»
Ο Αδάμ δεν ζήτησε συγγνώμη, δεν είπε: Ήμαρτον Θεέ μου, έσφαλα. Εάν το έκανε αυτό, δεν θα εκδιώκετο από τον Παράδεισο και ούτε εμείς θα είχαμε υποστεί όλη αυτή την εξορία και την ταλαιπωρία την σημερινή. Με το να μη πει ήμαρτον, έγινε όλος αυτός ο συρφετός των κακών. Έτσι και τώρα ο άνθρωπος δεν λέει ήμαρτον, και μένει στα κακά του. Μόλις όμως το πει, ο Θεός απλώνει την αγκαλιά της συγγνώμης και τον παίρνει μέσα.

Γέρων Εφραίμ, Προηγούμενος Ι.Μονής Φιλόθεου

Μή μοῦ ζητᾶς νά σ΄ ἀγαπῶ, ἡ ἀγάπη δέν ζητιέται...

                                 Ὁ Γέροντας μοῦ ἀπαγγέλει:

                               "Μή μοῦ ζητᾶς νά σ΄ ἀγαπῶ,
                                   ἡ ἀγάπη δέν ζητιέται.
                          Μέσα στά φύλλα τῆς καρδιᾶς
                                μονάχη της γεννιέται".

Νά μοῦ πεῖς τώρα, πῶς γεννιέται. Ἔλα, πές μου.

- Δέν ξέρω, Γέροντα.

- Εἶναι ἕνα λογάκι· ἄμα στό πῶ, θά τό καταλάβεις ἀμέσως.

"Μ΄ ἀγαπᾶς; Ἄχ, δέν μ΄ἀγαπᾶς. Νά, τό βλέπω, δέν μέ κοιτᾶς".

Αὐτά εἶναι πολύ ταπεινά πράγματα. Ἡ λέξη "σ΄ ἀγαπῶ" εἶναι ταπεινό πρᾶγμα νά τήν λές. Δέν λέγεται. Κερδίζεται σιωπηλά μέ τήν προσωπικότητα πού φτιάνεις. Φτιάνεσαι κι ὁ ἄλλος τρελαίνεται μαζί σου. Καλλιεργεῖσαι καί κοιτᾶς νά τό κρύψεις κιόλας. Ἀλλά ὁ ἄλλος τό νιώθει καί ἑλκύεται.

Ἃμα ἀγαπᾶς καί δέ ζητᾶς τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ὃλοι θά ἔρχονται κοντά σου. Εἶναι μυστικό. Μυστικά θά τούς ἀγαπᾶς καί ἐκεῖνοι θά τό καταλαβαίνουν καί θά σοῦ στέλνουν κι ἀπό μακριά ἀκόμη τά καλά τους αἰσθήματα. Κατάλαβες;

- Τί νά καταλάβω; Πῶς ὄρη μετακινοῦνται;

- Αὐτό πού ἐσύ λες φυσιολογικό, εἶναι ἀφύσικο. Φυσιολογικό εἶναι τοῦτο πού σοῦ λέω ἐγώ:

Ν΄ ἀγαπᾶς ἀνιδιοτελῶς!


Μαθητεύοντας στον Άγιο  Πορφύριο.

Η αγάπη μέσω της αρρώστιας

Ένας φοιτητής κάθονταν στην καφετέρια της πανεπιστημιούπολης και μελετούσε όταν πρόσεξε δύο ηλικιωμένους άνδρες…
να πλησιάζουν και να κάθονται σε ένα κοντινό του τραπέζι. Τότε ο ένας από τους ηλικιωμένους άρχισε να μιλά για τη σύζυγό του.

Όταν τελείωσε την φράση του, ρώτησε τον άλλο άντρα να του μιλήσει για την δική του γυναίκα. Διαβάστε τη απάντηση του όπως ακριβώς την μετέφερε ο φοιτητής…

Ήμουν 21 χρονών όταν την γνώρισα. Μόλις την είδα να μπαίνει στην αίθουσα το κατάλαβα. Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσω ποια είναι. Σκέφτηκα «αυτή είναι η γυναίκα μου» ! Τα υπόλοιπα όλα είναι ιστορία.

Αυτή η γυναίκα ήταν το κάτι άλλο. Κάθε μέρα, έλειπα για 12 ώρες στη δουλειά και όταν γυρνούσα στο σπίτι υπήρχε πάντα φαγητό στο τραπέζι να με περιμένει. Όταν τα παιδιά έπεφταν για ύπνο, ήμασταν τόσο κουρασμένοι που πηγαίναμε κατευθείαν στο κρεβάτι και κρατιόμασταν αγκαλιασμένοι σφιχτά για λίγη ώρα, πριν κοιμηθούμε.

Ήταν από τις λίγες στιγμές της ημέρας που την ένιωθα τόσο κοντά μου, έστω και για τόσο λίγο. Αυτά τα λίγα λεπτά μου έδιναν τη δύναμη να συνεχίσω να δουλεύω για να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μου. Της έλεγα ότι όσο ήταν αυτή εκεί να τη σφίγγω στην αγκαλιά μου, θα ήμουν για πάντα μια χαρά. Ήταν η βασίλισσα της ζωής μου.

Ήταν αυτή που με βοήθησε να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Ευγενικός με τους ανθρώπους και καλός πατέρας. Μπορείς να ρωτήσεις τα παιδιά μου για αυτό.

Μερικοί άνθρωποι ξέρουν πως να το κάνουν αυτό. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν πως να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Ήρθε κάποια μέρα όμως που αρρώστησε. Στην αρχή δεν ανησύχησα, άλλωστε όλοι κάποτε αρρωσταίνουμε. Αλλά οι γιατροί φαίνονταν να πιστεύουν ότι δεν ήταν κάτι απλό. Έμοιαζαν να ανησυχούν και όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια είχαν δίκιο.

Όταν μας είπαν τα άσχημα νέα, η γυναίκα μου με ρώτησε αν θα ήθελα να παντρευτώ κάποια άλλη όταν πεθάνει. Ανησυχούσε. Δεν ήθελε να μείνω μόνος μου και να στεναχωριέμαι. Αλλά δεν μπορούσα ούτε καν να με φανταστώ με άλλη. Μου φαίνονταν απίστευτο. Όταν της το είπα, γύρισε, με κοίταξε και μου είπε: «Αφού σε ξέρω καλά. Είσαι το είδος του ανθρώπου που χρειάζεται μια γυναίκα στο πλευρό του. Δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι χαρούμενος μόνος σου».

Το αρνήθηκα, ξανά και ξανά και ξανά…

Μετά από ένα χρόνο που πάλευε με τη αρρώστια της, όλα είχαν αλλάξει στο σπίτι. Δεν υπήρχε πια φαγητό στο τραπέζι όταν γυρνούσα σπίτι από τη δουλειά. Η γυναίκα μου περνούσε τη μέρα της στο κρεβάτι και με περίμενε να επιστρέψω το βράδυ για να την σηκώσω και να την μεταφέρω στο τραπέζι.

Κάθονταν στην καρέκλα και με κοίταζε με εκείνα τα μεγάλα πράσινα μάτια της την ώρα που μαγείρευα κάτι για να φάμε. Μου έδινε οδηγίες χαμογελαστή και με μάλωνε αν έκανα κάτι λάθος, αν έριχνα περισσότερο αλάτι από όσο έπρεπε.

Ήταν οι πιο όμορφες στιγμές της ημέρας μου! Απλά ήμασταν ευτυχισμένοι που μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλο.

Στις πολύ άσχημες ημέρες της, δεν μπορούσε να φάει μόνη της και έπρεπε να την ταΐσω. Δεν το ήθελε, έκλαιγε και ζητούσε συγνώμη.

Την μάλωνα. Αφού το ήξερε, ότι και να γίνει θα είμαι πάντα εκεί δίπλα της. Ήταν ο άνθρωπος μου και ήμουν ο άνθρωπος της. Μέχρι το τέλος.
Τα πράγματα σιγά σιγά όμως χειροτέρεψαν. Έφτασε η μέρα που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μόνη της ενώ έπρεπε να παίρνει τα φάρμακα της κάθε 4 ώρες.

Σταμάτησα από την δουλειά για να μπορώ να είμαι συνέχεια δίπλα της και να την φροντίζω. Όταν την τάιζα, την έβαζα να ξαπλώσει στο κρεβάτι, έπεφτα και εγώ δίπλα της και την έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Όπως παλιά. Τότε, αυτή ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας μου.

Υπήρξε μια μακρά σιωπή που κανείς από όλους όσους άκουγαν κρυφά τη διήγηση του άντρα, δεν τόλμησε να διακόψει. Ο ηλικιωμένος με κάποιο τρόπο βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει…
Αλλά πόσα μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο σώμα.

Χρειάστηκαν δυο ολόκληρα χρόνια για να μπορέσει η αρρώστια να λυγίσει την γυναίκα μου. Αλλά τελικά τα κατάφερε.

Το είχα δει να έρχεται. Το ίδιο και εκείνη. Ξέραμε και οι δυο μας ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να επανέλθει αλλά και πάλι. Ήταν σαν τη μια μέρα να την σφίγγω δυνατά στην αγκαλιά μου και την επόμενη να έχει φύγει.

Στην αρχή με σκότωσε αλλά σε λίγο καιρό κατάλαβα ότι είναι καλύτερα εκεί που βρίσκεται τώρα. Δεν χρειάζεται πια να παίρνει αυτά τα τρομακτικά φάρμακα και δεν χρειάζεται πια να τρώει τα άθλια φαγητά μου.

Εκείνη είναι καλύτερα. Εγώ όμως δεν ξέρω τι να κάνω χωρίς αυτή. Για παράδειγμα δεν ξέρω τι να κάνω τα πράγματα της, τα ρούχα της. Δεν μπορώ να τα πετάξω. Δεν θέλω να το κάνω. Όλα τα ρούχα της είναι ακόμα στην ντουλάπα και παντού υπάρχουν οι φωτογραφίες της. Η πλευρά της στο κρεβάτι είναι ακριβώς όπως την άφησε. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ακόμα εδώ. Οι κόρες μου μου λένε να πουλήσω το σπίτι και να πάω σε ένα άλλο, αλλά πέρασα τη ζωή μου σε αυτό το σπίτι μαζί της. Είναι ακόμα το σπίτι μας, τουλάχιστον όσο ζω ακόμη σε αυτό.
Επικράτησε για μερικά λεπτά και πάλι σιωπή.

Ο φοιτητής δεν είχε ακούσει ποτέ κάποιον άνθρωπο να μιλάει για κάποιον άλλον με τόσο απόλυτο σεβασμό και θαυμασμό. Ήταν φανερό ότι πραγματικά αγαπούσε και λάτρευε τη γυναίκα του και αυτό δεν επρόκειτο να αλλάξει τόσο εύκολα.

Ο άλλος ηλικιωμένος έσπασε τη σιωπή: «Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο πρέπει να σου ήταν να την φροντίζεις όλη μέρα. Να δίνεις τα πάντα για αυτή».

Ο φοιτητής ορκίστηκε ότι ήταν η πρώτη φορά που είδε τον ηλικιωμένο με την τραγική ιστορία να χαμογελάει πλατιά:
«Καθόλου δύσκολο. Ήταν προνόμιο μου να μπορώ να μπορώ να την φροντίσω για όσο το έκανα. Ήταν ο άνθρωπος της ζωής μου και θα το έκανα ξανά και ξανά αν χρειαζόταν. Ήταν και θα είναι για πάντα η βασίλισσα μου. Απλά μου λείπει τόσο η αγκαλιά της…


πηγή 

 aggeliki31.blogspot.gr

Ο Άγιος της υπομονής, της αγάπης, της ανεξικακίας, της άκρας ταπείνωσης...Ο Αγιος Νεκτάριος

Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως, του Θαυματουργού.

Μεγάλη μέρα ανέτειλεν ο Κύριος, ο Θεός μας, για να υμνήσουμε και τιμήσουμε με ύμνους και ήχους εξαίσιους, εν Εκκλησίαις και μη, και συγγραφές παντοίες, τον Άγιο του καιρού μας.

Τον «εν εσχάτοις χρόνοις φανέντα» (αφού ανακηρύχθηκε Άγιος μόλις το έτος 1961) Νεκτάριο, τον ταπεινό Αρχιερέα, τον ασκητικό κληρικό, με την άφθαστη όμως ιεροπρέπεια και το υπέροχο ιερατικό ήθος, τον φιλομόναχο και φιλέρημο αθλητή του Κυρίου, τον ανεξίκακο, τον υπερβολικά αφιλοχρήματο, τον γεμάτο απεριόριστη καλοσύνη, τον ελεήμονα και φιλάνθρωπο, τον παιδαγωγό, τον πνευματικό Πατέρα, τον χαρίζοντα και «αναβλύζοντα ιάσεις παντοδαπάς τοις ευλαβώς κραυγάζουσι» το Άγιον όνομά Του.

Ο Άγιος Νεκτάριος δαπάνησε ολόκληρη την εν τη γη βιωτή του, ευαρεστώντας τον Κύριο της Δόξης, τον Άγιο Θρόνο, έχοντας ως πρότυπο και οδηγό στις παντοειδείς καθημερινές του μέριμνες και ασχολίες το Χριστό, προσευχόμενος αδιαλείπτως και υποτάσσοντας το θέλημά του υπό το Θείο θέλημα.

Αγωνιζόταν να μιμηθεί τον Χριστό, δια των αρετών και των ευεργετημάτων του Αγίου Πνεύματος και κάθε του προσευχή ήταν μια μυστηριακή ένωση με το Θείο, δια της εναποθέσεως σ’ αυτό της άδολης, καθαρής και συντετριμμένης καρδίας του.

«Προσέξωμεν [έγραφε σε μια επιστολή, από 25 Νοε’ 1904] μη χάριν της ζωής, θυσιάσωμεν τον σκοπόν της ζωής και απολέσωμεν την αιώνιον ζωήν. Σκοπός της ζωής είναι, ίνα τελειωθώμεν και αποβώμεν άγιοι και αναδειχθώμεν τέκνα Θεού και κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών […] Μη ένεκα φροντίδων και μεριμνών του βίου αμελήσωμεν του σκοπού της ζωής».

Ο Άγιος Νεκτάριος έζησε μια ζωή προτύπως ασκητική, μια ζωή πλήρη κόπου, και μόχθου, και ιδρώτος και αγώνων, αλλά και πικριών και συκοφαντιών και διωγμών. 

Ο Θείος Πατήρ, όμως, είχε υπέρ εαυτού τον Θεό και βίωνε και ενδυναμούτο από τα παραγγέλματα του Αποστόλου των Εθνών Παύλου, στόμα Χριστού: «εί ο Θεός υπέρ ημών, τίς καθ’ ημών;» (Ρωμ.8,31) και «τίς ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στεναχωρία ή διωγμός ή λιμός […]» (Ρωμ.8,35).

Τα πάντα συνεπώς ανέμενε, χάριν του Τριαδικού Θεού, εις όν είχε εναποθέσει τις ελπίδες του, τη μέριμνά του, τη ζωή του.

Ο Άγιος Νεκτάριος, «ζών εν σαρκί άγγελος», ήταν ολοκληρωτικά αφιερωμένος στην αγάπη του Θεού, επιθυμών να είναι παραστάτης του Χριστού, παραστάτης του Σταυρού Του και γι’ αυτό και η δική του ζωή του ήταν ένας Σταυρός, τον οποίο όμως υπέμενε με χαρά και αγαλλίαση, ευχαριστώντας τον Κύριον. Κακοπαθώντας «ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού» (Β΄ Τιμ. 2,3).

Ο τιμώμενος Άγιος προέβαλε ένα νέο τρόπο ζωής, που διαπνεόταν από το πνεύμα της μετανοίας, της αγάπης, της άκρας ταπείνωσης, της πνευματικής άσκησης, συνεχόμενος εν παντί χρόνω με το του Αποστόλου Παύλου: «Ζώ δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί ο Χριστός» (Γαλ. 2,20).

Πριν ένα μήνα (10 Οκτ’ 2014), η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, επισκεφθείς την γενέτειρα του Αγίου Νεκταρίου, την Σηλυβρία της Ανατολ. Θράκης, τόνισε ότι «ο ευλογημένος βλαστός» αυτής είναι «ένα αγιασμένο πρόσωπο, εγνωσμένης αγάπης, βαθείας ειρήνης και μεγάλης ταπείνωσης, χαρίσματα τα οποία καλλιεργούσε και έτρεφε απέναντι σε κάθε άνθρωπο».

Ο Άγιος Νεκτάριος είναι αυτός που δέχθηκε, στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, με άκρα ταπείνωση, στην αρχή το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη και αμέσως μετά το αξίωμα του Αρχιερέως, του Επισκόπου Πενταπόλεως, λέγων: «Κύριε γιατί με ανύψωσες εις τοσούτον μέγα αξίωμα […] Εκ νεαράς ηλικίας Σου εζήτησα να γίνω απλός εργάτης του Θείου Λόγου Σου […]».

Είναι αυτός που χωρίς γνώση των εναντίον του κατηγοριών, άνευ απολογίας, άνευ δικαστηρίου και χωρίς απόφαση Συνόδου, συνεπώς μάλλον εκκλησιαστικά παράνομα, αποπέμπεται, εκδιώκεται από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και σιωπά! Υποτάσσεται και κύπτει τον αυχένα, χάριν της ενότητας της Εκκλησίας, στις βουλές του Πατριάρχου, πρώην προστάτη του, Σωφρονίου. 

Ουδεμία λέξη προφέρει το άγιο στόμα του, για τις τόσες συκοφαντίες που ακούστηκαν σε βάρος του, ότι δηλαδή «εκίνησε την πτέρναν» κατά του ευεργέτου του Πατριάρχου, γενόμενος «δούλος πονηρός» και ραδιούργος επιδιώκων να καταλάβει το θρόνο του Πατριάρχη, συνοδευόμενες (οι συκοφαντίες) και με υπαινιγμούς για οικονομικές απολαβές και ηθικές παρεκτροπές του Οσίου και Δικαίου και Αγίου αυτού Αρχιερέως.

Αλλ’ «έστι δίκης οφθαλμός» για όσους συκοφάντησαν δεινώς τον Άγιο Πατέρα: Κανένας απ’ αυτούς ή άλλος δικός τους κληρικός δεν έγινε Πατριάρχης και άμα τη αναρρήσει στο Θρόνο του Πατριάρχου Φωτίου, εκδιώχτηκαν απ’ αυτόν από την Αίγυπτο και μάλιστα τινές εξ αυτών συνοδεία αστυνομικών οργάνων! Μόλις δε το 1998 (!!!) επί Πατριάρχου Αλεξανδρείας Πέτρου Ζ΄, η περί αυτόν Πατριαρχική Σύνοδος «διασκεψάνη, εν φόβω Θεού, και της εικόνος του Αγίου ευρισκομένης εν τη Συνοδική Αιθούση, απεφήνατο δια την αποκατάστασιν της διασαλευθείσης κανονικής τάξεως και εξετήσατο την συγχώρησιν παρά του Αγίου Πατρός ημών Νεκταρίου δια τον διωγμόν και την αδικωτάτην κατ’ αυτού μήνιν, επηρεία του πονηρού».

Ο Άγιος Νεκτάριος είναι αυτός ζει στην Αθήνα, «φυτοζωών» ως λέγει σε μια επιστολή του προς τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, μόνος, έρημος, κατατρεγμένος, επιζητών οποιαδήποτε θέση για να κηρύξει το Λόγο του Ευαγγελίου.

Ο Θεοφόρος Πατέρας μας, μετά από πολλές πολλές παρακλήσεις και αμέτρητες ικεσίες, διορίζεται ένας απλός ιεροκήρυκας, αρχικά στην Ι.Μ. Χαλκίδας και αργότερα στην Ι.Μ. Φθιωτιδοφωκίδας, παρόλο που κατέχει το αξίωμα του Αρχιερέως. Αλλά, και στην Χαλκίδα τον συνοδεύουν οι εξ Αλεξανδρείας συκοφαντίες, οι οποίες υποδαυλίζονται από τους εκεί εκκλησιαστικούς κύκλους.

Έτσι, διαπράττονται αποδοκιμασίες σε βάρος του Ιεροκήρυκα-Επισκόπου-Αγίου εντός του Ι.Ναού καθ’ ην ώρα κηρύττει τον Θείο Λόγο, ο Μητροπολίτης Χαλκίδας Χριστόφορος, επιδεικνύει μικρόψυχη και εντελώς απαράδεκτη συμπεριφορά προς τον Άγιο, μη επιτρέπων σε αυτόν να ιερουργεί (!), ο αρχιμανδρίτης της Μητρόπολης Χρύσανθος κατηγορεί ασύστολα και ευθέως τον Άγιο, όχι μόνο στα γραφεία και στους εκκλησιαστικούς κύκλους αλλά και σε έντυπα, και τέλος, η τριμελής Επισκοπική Επιτροπή Χαλκίδας, που διοικεί τη Μητρόπολη μετά το θάνατο του Μητροπολίτη, σε ένα κατάπτυστο κείμενο επιστολής που αποστέλλει στον Άγιο Νεκτάριο (διασώζεται με αριθμ. πρωτ. 276/2 Ιουλίου 1892), με εντελώς ανοίκειο, αγενές και θρασύτατο ύφος «διατάττει» αυτόν να μην τελεί ιεροτελεστίες άνευ αδείας της, χρησιμοποιώντας μάλιστα εκφράσεις όπως «σας διατάττει η επιτροπή», «ποιεί υμίν κατάδηλον η επιτροπή» παρεμβάλλοντας δε λέξεις και στον ενικό αριθμό: «μετέβης και εκήρυξες», «προβαίνεις» κλπ θλιβερά. Και οι «διατάσσοντες», οι αποτελούντες την Επισκοπική Επιτροπή, είναι τρείς ιερείς (!!!), που φέρουν δηλαδή τον βαθμό του Ιερέως (οι δύο εξ αυτών απόφοιτοι του Δημοτικού) και απευθύνονται με τέτοιο τρόπο σε Άγιο Αρχιερέα !!! 

Αλλά οι πικρίες δεν σταματούν. Έχει αναλάβει ήδη Διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, και επειδή οι ψίθυροι, τα «βέλη» από μερικούς Συνοδικούς Μητροπολίτες και οι ενοχλήσεις από τη Διοίκηση συνεχίζονται για «το Πατριαρχικόν εκείνον ζήτημα», αποφασίζει ο Άγιος Νεκτάριος να στείλει επιστολές τόσο στον νέο Πατριάρχη Αλεξανδρείας Φώτιο όσο και στον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄, «προς διακανόνησιν της θέσεώς του ως Αρχιερέως […] και επίγνωσιν της Εκκλησιαστικής Αρχής εξ ής εξαρτώμαι και εις ήν υπάγομαι ως Αρχιερεύς».

Διότι, έγραφε, «ως έχουσι τα κατ’ εμέ, ευρίσκομαι απολελυμένος και εις ουδεμίαν των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών ανήκων, διότι και εν Ελλάδι μετά δεκατεσσάρων ετών συνεχή υπηρεσίαν εν των Κράτει ως υπαλλήλου θεωρούμαι υπό της εν Ελλάδι Διοικούσης Ιεράς Συνόδου ως παρεπιδημών Αρχιερεύς».

Το τεθέν ζήτημα όμως δεν ελύθη και ματαίως αναμένει απαντήσεις και λύσεις ο Άγιος, και συνεχίζει να ευρίσκεται ο Άγιος Πατέρας, Αρχιερέας «όσιος, άκακος, αμίαντος», «όλως απολελυμένος» μη ανήκων εις ουδεμίαν Εκκλησίαν και να παρατηρεί ο ίδιος με παράπονο: «Το εις τα εκκλησιαστικά χρονικά άγνωστον τοιούτον γεγονός, το είναι Αρχιερέαν τινά όλως απολελυμένον και εις ουδεμίαν Εκκλησίαν ανήκοντα […]». Δεν βρέθηκε μια Εκκλησία να εγγράψει στις δέλτους της και στους επίσημους Κώδικες της έναν τέτοιο Άγιο Αρχιερέα!

Σιγά και κλαίει, όταν ο Μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος, τον ψέγει με δριμύ κατηγορώ, με επίσημο έγγραφο (αριθμ. πρωτ. 1363/30 Σεπτ’ 1914) διάστικτο από Κανονικό Δίκαιο, και ολόκληρα χωρία από Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων, περί των προϋποθέσεων ίδρυσης μονών, ότι «άνευ βουλής και γνώμης του οικείου Αρχιερέως» ίδρυσε Μονήν στη νήσο Αίγινα, και ας είναι ο ίδιος, ο Μητροπολίτης Αθηνών, που είχε παράσχει στον Άγιο Νεκτάριο την προφορική του συγκατάθεση για την ίδρυση της μονής.

Διαβάζει και ξαναδιαβάζει το έγγραφο ο Άγιος Νεκτάριος και μονολογεί: «Ο Θεός να σε συγχωρέσει αδελφέ. Δεν γνωρίζεις λοιπόν τίποτε δια την ίδρυσιν του ιερού τούτου έργου, τίποτε απολύτως […]». Απολογείται δε με υπόμνημα ενώπιον του Αρχιεπισκόπου, ενώ οι φήμες για επέμβαση του τελευταίου προς διάλυση της μονής οργιάζουν και προσεύχεται στον πανεπόπτη Πατέρα: «διό ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στεναχωρίαις, υπέρ Χριστού» (Β΄ Κορ. 12,10).

Δεν περνά πολύς καιρός, και αντιμετωπίζει νέα δοκιμασία. Όταν δηλαδή αφικνείται στην Αίγινα ο εισαγγελέας Πειραιώς, για να ερευνήσει εκ του σύνεγγυς την καταγγελία της «κερούς» (μιας γυναίκας που διέβαλε τον Άγιο Νεκτάριο στη Σύνοδο και στις Εισαγγελικές αρχές για … ηθικά παραπτώματα στη Μονή της Αίγινας).

Όταν δηλαδή το ανοίκειο και βέβηλο χέρι του (συναδέλφου, φευ!) εισαγγελέα Πειραιώς, με πρωτοφανή βαναυσότητα και χωρίς να σεβαστεί τα επισκοπικό του αξίωμα, τον «ταρακουνά» από το αγιασμένο ράσο του για να του αποκαλύψει που κρύβει τα κατά την καταγγελία της «κερούς» εξώγαμα και που είναι το «χαρέμι» του. 

Και ο Άγιος δεν κοίταζε τον εισαγγελέα, παρά είχε στραμμένο το βλέμμα του στον ουρανό και προσευχόταν εσωτερικά, κάπως έτσι: «Ευλογητός ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρακλήσεως, ο παρακαλών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών» (Β΄ Κορ. 1, 3-4).

Για εξέταση της ίδιας καταγγελίας, καταφθάνει στην Αίγινα ο εν τω μεταξύ ανελθών στο θρόνο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών Μελέτιος, ο οποίος, οξύθυμος ων, με τη σειρά του, φέρθηκε με περισσή σκληρότητα στον Άγιο Νεκτάριο.

Μόλις χρειάζεται δε να ειπωθεί ότι η καταγγελία κατέρρευσε, ως ψευδής και ανυπόστατη, και η καταγγέλλουσα «κερού», Ειρήνη Φραγκούδη, καταδικάστηκε αυτεπαγγέλτως για ψευδή καταμήνυση και συκοφαντική δυσφήμηση.

Ως επίλογος, στις λίγες αυτές γραμμές, πρέπει να τεθούν τα λόγια ενός ανθρώπου που έζησε από πολύ κοντά τον Άγιο Νεκτάριο, και γράφτηκαν τούτα σε πολύ πρώιμη ηλικία, ότε ο άνθρωπος αυτός, που δεν είναι άλλος από τον Κωστή Σακκόπουλο, ήταν σπουδαστής στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, με Διευθυντή τον Άγιο Πενταπόλεως:

«Τί το ιδιάζον, τί το ακτινοβολούν άραγε κρύβει εις την απλήν και πλήρη ταπεινώσεως εμφάνισίν του; Τον βλέπεις να ζη εντός του κόσμου, να υπάρχη, να συνδιαλέγεται με τον κόσμον και όμως αισθάνεσαι ότι δεν είναι άνθρωπος του κόσμου, ότι δεν έχει ουδεμίαν επαφήν και σχέσιν με τα επιδιώξεις, τας προσδοκίας και τα όνειρα των συνήθως ατόμων άτινα μας περιβάλλουν. Προσεύχεται άνευ υπερβολής νυχθημερόν, προσεύχεται υπέρ της του κόσμου σωτηρίας και ονειροπολεί μετά δέους την ανέσπερον Βασιλείαν του Θεού. Και γνωρίζει όσον ουδείς τα μυστικάς αυτής διόδους. Διότι ανεξίκακος ών, αγαπά τους πάντας και αφοπλίζει τους πονηρούς με το αθώον βλέμμα […] Είναι άνθρωπος αλλά διαβιεί αγγελικώς […]».

Πηγή

 Παναγιώτη Σ. Παναγιωτόπουλου, Αντεισαγγελέως  Εφετών Αθηνών 

| Romfea.gr