Μή μοῦ ζητᾶς νά σ΄ ἀγαπῶ, ἡ ἀγάπη δέν ζητιέται...

                                 Ὁ Γέροντας μοῦ ἀπαγγέλει:

                               "Μή μοῦ ζητᾶς νά σ΄ ἀγαπῶ,
                                   ἡ ἀγάπη δέν ζητιέται.
                          Μέσα στά φύλλα τῆς καρδιᾶς
                                μονάχη της γεννιέται".

Νά μοῦ πεῖς τώρα, πῶς γεννιέται. Ἔλα, πές μου.

- Δέν ξέρω, Γέροντα.

- Εἶναι ἕνα λογάκι· ἄμα στό πῶ, θά τό καταλάβεις ἀμέσως.

"Μ΄ ἀγαπᾶς; Ἄχ, δέν μ΄ἀγαπᾶς. Νά, τό βλέπω, δέν μέ κοιτᾶς".

Αὐτά εἶναι πολύ ταπεινά πράγματα. Ἡ λέξη "σ΄ ἀγαπῶ" εἶναι ταπεινό πρᾶγμα νά τήν λές. Δέν λέγεται. Κερδίζεται σιωπηλά μέ τήν προσωπικότητα πού φτιάνεις. Φτιάνεσαι κι ὁ ἄλλος τρελαίνεται μαζί σου. Καλλιεργεῖσαι καί κοιτᾶς νά τό κρύψεις κιόλας. Ἀλλά ὁ ἄλλος τό νιώθει καί ἑλκύεται.

Ἃμα ἀγαπᾶς καί δέ ζητᾶς τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ὃλοι θά ἔρχονται κοντά σου. Εἶναι μυστικό. Μυστικά θά τούς ἀγαπᾶς καί ἐκεῖνοι θά τό καταλαβαίνουν καί θά σοῦ στέλνουν κι ἀπό μακριά ἀκόμη τά καλά τους αἰσθήματα. Κατάλαβες;

- Τί νά καταλάβω; Πῶς ὄρη μετακινοῦνται;

- Αὐτό πού ἐσύ λες φυσιολογικό, εἶναι ἀφύσικο. Φυσιολογικό εἶναι τοῦτο πού σοῦ λέω ἐγώ:

Ν΄ ἀγαπᾶς ἀνιδιοτελῶς!


Μαθητεύοντας στον Άγιο  Πορφύριο.