ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑ

Κυριακή πρωί. Ο ιερός ναός του Αγίου Νικολάου στη Σεούλ μοιάζει να «λάμπει» λουσμένος στις ανταύγιες αυτού του ηλιόλουστου φθινοπωρινού πρωινού. Ο θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ζήλων κ. Σωτήριος, και άλλοι δύο ιερείς -ο π. Aντώνιος Woo και ο π. Αμβρόσιος Ζωγράφος- βρίσκονται ήδη στο ναό και προσκομίζουν. Ο Αναγνώστης διαβάζει την Α' Ώρα.
Μετά το άναμα του κεριού στο μανουάλι του νάρθηκα, κατευθύνομαι προς την θαυματουργή, παλαιά ρωσσική εικόνα Tης Παναγίας που βρίσκεται αριστερά του Τέμπλου. Γονατίζω, προσκυνώ τη χάρη Tης και Tης ανοίγω διάπλατα την καρδιά μου. Σήμερα το πρωί νιώθω μια ανεξήγητα μεγάλη κι ασυγκράτητη χαρά να πλημμυρίζει την ύπαρξή μου. Την παρακαλώ, την ευχαριστώ ...
Καθώς απομακρύνομαι από την εικόνα Tης Παναγίας, διαπιστώνω πως μέσα στο ναό κάνει κρύο. Αποφασίζω να πάω στο δωμάτιό μου για να φορέσω μια πιο ζεστή ζακέτα. Έτσι, βγαίνω από το ναό. Μόλις όμως βρέθηκα στην άκρη του πλατύσκαλου ένιωσα κάτι σαν σπρώξιμο, παραπάτησα και άρχισα να κατεβαίνω με κουλουριασμένο το σώμα ένα -ένα τα σκαλιά της εκκλησίας.
Όταν έφτασα στο τελευταίο σκαλί, το σώμα μου είχε πάρει το σχήμα του σαλιγγαριού. Στην προσπάθειά μου να σηκωθώ -δεν υπήρχε κανείς στην αυλή εκείνη την ώρα-ένιωσα πολύ δυνατούς πόνους στη βάση του αυχένα και στο κέντρο της σπονδυλικής στήλης.
Σιγά - σιγά και με προσεκτικές κινήσει έπιασα με τά δυο χέρια το κεφάλι μου για να το στηρίξω και σηκώθηκα. Με δυσκολία κατευθύνθηκα στον ξενώνα που βρίσκεται δίπλα από το ναό για να ζητήσω βοήθεια από δυο Ελληνίδες, οι οποίες τις μέρες εκείνες συνέπεσε να βρίσκονχαι στο Ιεραποστολικό κέντρο, την κ. Μαρία Γιαννούδη από την Αυστραλία και την αγιογράφο κόρη της, Δωροθέα. Τρόμαξαν όταν με είδαν. Τους εξήγησα τι είχε συμβεί. Με έβαλαν να καθίσω σε μια καρέκλα. Η κ. Μαρία μου κρατούσε ακίνητο το κεφάλι, ενώ η Δώρα έτρεξε για να ζητήσει βοήθεια.
Σε λίγο καταφθάνει η Δώρα με τον Κορεάτη θεολόγο Γιοχάν Πάρκ οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Τους παρακάλεσα να μη πουν τίποτε στο θεοφιλέστατο και στους ιερείς για να μή δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα την ώρα της Θείας Λατρείας.
Όμως διαπίστωσα πως ήταν ήδη αργά. Είχαν κιόλας ενημερωθεί, και είχαν δώσει εντολή να κληθεί ασθενοφόρο για μεταφορά μου σε νοσοκομείο. Όταν μετά από λίγη ώρα ήρθε το ασθενοφόρο, οι τραυματιοφορείς μου ακινητοποίησαν το σώμα, από το κεφάλι μέχρι τη μέση, με ένα ειδικό ορθοπεδικό γιλέκο και κολλάρο και με μεχέφεραν στο πιο κοντινό νοσοκομείο της Σεούλ, το «St. Francis», του Πανεπιστημίου "YONSEI".
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής πονούσα αφόρητα και προσευχόμουν στον άγιο Νεκτάριο ζητώντας τη βοήθειά του. Στο ασθενοφόρο μαζί μου βρισκόταν η κ. Μαρία, η Δώρα, ο Γιοχάν και μια Ρουμάνα οδοντίατρος, η Άνκα, η οποία κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη Σεούλ.
Τελικά φτάσαμε στο νοσοκομείο και με πήγαν στα έκτακτα περιστατικά όπου και με παρέλαβαν οι γιατροί. Μετά από τη συμπλήρωση των προσωπικών μου σχοιχείων με μετέφεραν στον ειδικό θάλαμο για digital ακτινογραφίες. Όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία των εξετάσεων, με πήγαν με το φορείο σε μια αίθουσα με πολλούς ασθενείς και περιμέναμε τα αποτελέσματα. Καθώς περνούσε η ώρα, ένιωθα την πλάτη, τά πόδια και το αριστερό μου χέρι μουδιασμένα.
Μετά από λίγη ώρα, ήρθε ένας νευροχειρουργός, ο οποίος μου είπε πως οι εξετάσεις έδειχναν ότι έχω τραυματισθεί στον αυχένα και στη σπονδυλική στήλη και θα χρειασθώ εγχείρηση.
Όταν άκουσα τη διάγνωση με έπιασε ένα βουβό κλάμα και αμέσως έτρεξα νοερώς στο μοναστήρι του αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα και έπεσα γονατιστή μπροστά στα ιερά λείψανά του παρακαλώντας τον να αποτρέψει την εγχείρηση γιατί κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε μεγάλη ανωμαλία στην εδώ ιεραποστολή, κι αυτό δεν θα το άντεχα.
Έμεινα πολύ ώρα μόνη, ακινητοποιημένη στο φορείο, έχοντας την οδοντίατρο δίπλα μου, η οποία μου μετέφραζε από τα κορεάτικα τι έλεγαν οι γιατροί και οι νοσοκόμες. Στην προσπάθειά της να με παρηγορήσει μου έλεγε πως όταν χειρουργηθώ θα έρχεται να με βλέπει καθημερινά, διότι έκανε πρακτική εξάσκηση σ' αυτό το νοσοκομείο. (Στο σημείο αυτό θέλω να αναφέρω το γεγονός ότι η Κορεάτισσα νοσοκόμα που με είχε αναλάβει, ονόματι Kim Young, μιλούσε αγγλικά και με εξυπηρετούσε με πολλή στοργή και αγάπη.
Βλέποντάς με να κάνω το σημείο του σταυρού και να προσεύχομαι, με ρώτησε από που είμαι. Όταν της είπα από την Ελλάδα, χάρηκε και μου ανέφερε πως ήταν κι αυτή Χριστιανή και πως τον περασμένο χρόνο είχε επισκεφθεί την Ελλάδα και είχε προσευχηθεί σε πολλά από τα μικρά εκκλησάκια της Αθήνας, τα οποία την είχαν πολύ εντυπωσιάσει!).
Στο μεταξύ συνέχιζα να προσεύχομαι στον άγιο Νεκτάριο για να επέμβει εκείνος και να αποτρέψει την εγχείρηση. Ξαφνικά, μέσα από τις οπές του τεράστιου κολλάρου που φορούσα, και καθώς ήμουν οριζοντιοποιημένη με τον ορθοπεδικό εξοπλισμό στο φορείο, βλέπω κάποιον κληρικό στο δεξιό διάδρομο να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος που βρισκόμουν αλλά μετά έχασα την οπτική επαφή μαζί του.
Είδα πολύ καθαρά τά ράσα του, αλλά δεν είδα το πρόσωπό του. Σκέφθηκα πως, καθώς η θεία Λειτουργία είχε ήδη τελειώσει στον άγιο Νικόλαο, κάποιος από τους ιερείς ήρθε να με επισκεφθεί. Όμως, πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, αρχίζω να νιώθω τα χέρια κάποιου, τον οποίον δεν μπορούσα να δώ γιατί υπήρχε κουρτίνα σ' εκείνη την πλευρά του φορείου, να μου κάνει πολύ γρήγορο και δυνατό μασσάζ και στα δύο πόδια συγχρόνως! Αμέσως αισθάνθηκα ανακούφιση και τους δυνατούς πόνους να υποχωρούν.
Επειδή όμως δεν ήξερα ποιος μου έκανε το μασσάζ και απορώνταε γιατί η οδοντίατρος δεν μου ανέφερε τίποτε σχετικά μ' αυτό, την ρωτάω στα αγγλικά: «Who is touching my feet?» (Ποιός αγγίζει τα πόδια μου;).
Κι εκείνη μου απαντά: «Nobody. There is nobody here. It's only you and me». (Κανείς. Δεν είναι κανείς εδώ. Είμαστε μόνο εσύ κι εγώ). Κατά τη διάρκεια αυτού του σύντομου διαλόγου, εγώ εξακολουθούσα να αισθάνομαι το μασσάζ στα πόδια μου. Όμως, αμέσως μετά άρχισε να μειώνεται η έντασή του μέχρι που σταμάτησε. Ήμουν έκπληκτη κι απορημένη, όμως δεν είπα τίποτε. Κατάλαβα πως κάτι το υπερφυσικό είχε συμβεί και συγκινημένη συνέχιζα ενδόμυχα και μετά πολλών δακρύων την προσευχή.
Μετά από περίπου δύο ώρες ήρθαν και με πήραν με το φορείο για να μου κάνουν νέες ακτινογραφίες και αξονική τομογραφία. Όταν τελείωσα και με αυτές τις εξετάσεις, με έφεραν πάλι πίσω στο θάλαμο με τους ασθενείς. Μας είπαν να περιμένουμε για τα αποτελέσματα. Αφού είχε περάσει μία και πλέον ώρα, ήρθε και πάλι ο νευροχειρουργός που με είχε επισκεφθεί το πρωί και μου ανακοίνωσε πως οι νέες εξετάσεις δεν δείχνουν τίποτε το σοβαρό. Επίσης μου ανέφερε πως ακόμα και η κύρτωση από τη σκολίωση που είχαν δείξει οι πρώτες ακτινογραφίες είχε υποχωρήσει και ότι η σπονδυλική στήλη στο συγκεκριμένο σημείο είχε ισιώσει! «Μπορείτε να πάτε σπίτι σας», μου είπε, «αλλά να ξανάρθετε την ερχόμενη εβδομάδα για νέες εξετάσεις έτσι ώστε να δούμε πως θα εξελιχθεί η κατάστασή σας. Μου έδωσε και μια σακκούλα με 60 χάπια και μου συνέστησε να παίρνω 3X3 φορές την ημέρα, δηλαδή 9 χάπια συνολικά την ημέρα.
Πετώντας από τη χαρά μου και με τη βοήθεια των γνωστών μου προσώπων έβγαλα το ορθοπεδικό γιλέκο και φορώντας μόνο το κολλάρο σηκώθηκα από το φορείο. Μπορούσα να σταθώ όρθια! Η χαρά και η συγκίνησή μου δεν περιγράφονται. Για λόγους προληπτικούς με πήγαν με καροτσάκι μέχρι την αυλή του νοσοκομείου όπου περίμενε το αυτοκίνητο της ιεραποστολής και με έφερε πίσω στη βάση μου. Οι πόνοι είχαν κατά πολύ μειωθεί.
Όταν αργότερα ανέφερα σ' έναν κληρικό της Ιεραποστολής τι είχε συμβεί στο νοσοκομείο με το μασσάζ, προς μεγάλη μου έκπληξη τον ακούω να μου λέει φανερά συγκινημένος: «Όταν κατά τη διάρκεια της Προσκομιδής μάθαμε το περιστατικό, προσευχήθηκα στον άγιο Νεκτάριο και του είπα: Άγιέ μου τρέξε στο νοσοκομείο, μια κι εμείς δεν μπορούμε να της προσφέρουμε καμμιά βοήθεια»!
Τότε πλέον βεβαιώθηκα ότι αυτός που ήρθε τρέχοντας στο θάλαμο ήταν ο άγιος Νεκτάριος! Ο Άγιός μας θαυματουργικά είχε αποτρέψει την εγχείρηση και ποιος ξέρει και τι άλλες δυσάρεστες και επώδυνες εξελίξεις ...
Αυτή είναι η δεύτερη γνωστή θαυματουργική επέμβαση του αγίου Νεκταρίου στην Κορέα από τότε που τα άγια Λείψανά του εστάλησαν από την Ιερά Μονή της Αίγινας ως ευλογία στην εν Κορέα Ορθόδοξη Ιεραποστολή.
Η νοσοκομειακή σακκούλα με τα 60 χάπια εξακολουθεί να βρίσκεται ανέγγιχτη στο συρτάρι μου, αδιάψευστος μάρτυρας του θαύματος. Δεν πήρα ούτε ένα χάπι. Ούτε και στο νοσοκομείο ξαναπήγα. Με τη βοήθεια του αγίου μας Νεκταρίου έγινα εντελώς καλά χωρίς καμία ιατρική βοήθεια. Δοξάζω τον Τριαδικό μας Θεό, την Παναγία μας και τον άγιο Νεκτάριο γι' αυτή την τόσο μεγάλη αντίληψη και βοήθειά Του προς εμένα την τόσο μικρή και ανάξια.

vatopaidi.wordpress.com
           &
Agioritiko vima

Το εξιτήριο το υπογράφει όχι γιατρός αλλά ένας Άγιος! Αγιος Ιωάννης ο Ρώσσος

 
 
Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ο κ. Κωνσταντίνος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στη Λάρνακα του Οσίου Ρώσου.
Φορούσε πιζάμες και ένα ταξί τον περίμενε στην Βορεινή πύλη της Εκκλησίας. Όταν τελείωσε τη μυστική του συνομιλία με τον Όσιο, ξεκίνησε με αργά βήματα, σέρνοντας τις παντόφλες στο δάπεδο και προχωρούσε προς την έξοδο.

Τον σταμάτησε ένας ιερέας της μονής και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δεν ήταν ντυμένος κανονικά και ήρθε στην εκκλησία με πιζάμες και αν...
επιθυμούσε νατου έδινε δωμάτιο στον ξενώνα να αναπαυθεί για λίγο αν το είχε ανάγκη.

- Όχι πάτερ, απάντησε και συνέχισε, με ξεκούρασε για πολλά χρόνια ο Άγιος, αυτός, ο μεγάλος και θαυματουργός γιατρός που υπηρετείτε. Σήμερα το πρωί στον «Ευαγγελισμό», στο Νοσοκομείο, ήρθε η γυναίκα μου να με δει.
Έχει περάσει δεκαετία και πλέον να σταθώ όρθιος όπως με βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση του νευρικού συστήματος και μία αρρώστια που είχα περάσει μου έφεραν αναπηρία τόση που έχασα τη θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη και οδηγήθηκα στα Νοσοκομεία γιατί μετά το δεύτερο χρόνο είχα πάνω από 80% παράλυση των κάτω άκρων.
Ή παράλυση, η κακή ψυχολογική κατάσταση, η πρόωρη έξοδος μου από τη δραστηριότητα της ζωής με οδηγούσαν σε μαρασμό, σχεδόν στο θάνατο.
Σήμερα, λοιπόν, το πρωί η γυναίκα μου ήρθε στο Νοσοκομείο, με βρήκε να κοιμάμαι, δεν με ξύπνησε, παρά κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου σε μια καρέκλα. Για λίγα δευτερόλεπτα την πήρε ο ύπνος.
Βλέπει στο όνειρο της ότι, στο διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσα τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός.
Τον πλησιάζει η γυναίκα μου και του λέει: Γιατρέ μου, είστε ξένος; Σας βλέπω για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο. Σας παρακαλώ στο διπλανό θάλαμο έχω τον άνδρα μου πάνω από δέκα χρόνια παράλυτο. Οι γιατροί μου έχουν πει την αλήθεια, ότι χάνω το σύντροφο μου. Χάνω το στήριγμα μου. Θα πεθάνει ο σύζυγος μου. Ελάτε, γιατρέ μου, να τον δείτε, να του δώσετε κουράγιο, να μας πείτε κάτι και σεις
- Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε και θα δω και το σύζυγο σου.
Ναι, γιατρέ μου, πέστε μου το όνομα σας, να σας περιμένω ...
- Ιωάννης Ρώσος, της απαντά.
Ξυπνάει, πετιέται από το κάθισμα της.
Με βλέπει που προσπαθώ μόνος μου, στηριγμένος στους αγκώνες μου, να σηκωθώ.
Βοήθησε με, γυναίκα, της λέγω, κάποιος με κρατάει άπ' τις μασχάλες και με σηκώνει, βοήθησε και συ ...
Σηκώθηκα, πάτησα στο έδαφος, όταν τα κλάματα της γυναίκας μου είχαν φέρει γύρω μας γιατρούς και βοηθητικό προσωπικό.
Ό υπεύθυνος γιατρός του τμήματος, ένας πιστός χριστιανός, συγκλονίζεται από τη διήγηση της συζύγου μου και προτρέπει: Κύριε Πολυχρονίου όπως είσαι, μη ζητάς, να αλλάξεις τις πιζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξί στην είσοδο του Νοσοκομείου και πηγαίνετε στο Πνευματικό θεραπευτήριο, στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, που είναι στην καταπράσινη κοιλάδα του Προκοπίου της Ευβοίας, όπου και ολόκληρο το ιερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε το μεγάλο σας ευχαριστώ και γυρίστε για το εξιτήριο που αυτή τη φορά -σπάνια βέβαια- το υπογράφει όχι γιατρός αλλά ένας "Άγιος!
Και σαν χριστιανός και σαν επιστήμονας ό,τι είπα το πιστεύω. Πάνω από την επιστήμη μας είναι η παντοδυναμία του Θεού και των Αγίων του.
Αυτά μας είπε, Πάτερ. Αυτά ... Δώστε μας και σεις την ευλογία σας.
Αυτά είπε, αυτά είδαμε από τον ευλογημένο αυτό άνθρωπο που με τα κλάματα του (οι άνδρες για να κλάψουν πρέπει κάτι το πολύ σοβαρό να συμβαίνει) έλεγε στον Άγιο εκείνο το «ευχαριστώ» που είναι πρόθυμοι να το πουν όσοι άρρωστοι στα Νοσοκομεία, στα παντός είδους Νοσηλευτικά Ιδρύματα και Άσυλα ανιάτων περιμένουν κάποιον Άγγελο, κάποιον Άγιο, τον Ίδιο τον Κύριο να ταράξει τα νερά για να μπουν σ' αυτό το μυστήριο που λέγεται θαυματουργική θεραπεία, που όντως γίνεται κατά καιρούς σε ασθενείς που ο Θεός επιλέγει με τα δικά του κριτήρια, σχεδόν άγνωστα σε μάς.

πηγή
 athina.tv

 

Αγιος Παρθένιος Επίσκοπος Λαμψάκου (προστάτης των καρκινοπαθών ) γιορτάζει τις 7 Φεβρουαρίου

ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ - Ι.Μ. ΜΑΚΡΥΜΑΛΛΗΣ

Ο Όσιος Παρθένιος καταγόταν από κάποια κωμόπολη της Βιθυνίας και έζησε κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου (324-337 μ.Χ.). Ήταν υιός του διακόνου της Εκκλησίας Μελιτοπόλεως Χριστοφόρου, από τον οποίο διδάχθηκε την Ορθόδοξη Πίστη.

Ο Αγιος από την παιδική του ηλικία προέκοπτε στην αρετή και την ευσέβεια. Ο τρόπος με τον οποίο ο Κύριος αλίευσε τους Αποστόλους, που ήταν ψαράδες, τον έκανε να αγαπήσει την αλιεία. Και όταν έριχνε τα δίχτυα στην Απολλωνιάδα λίμνη ή τα ανέσυρε γεμάτα ψάρια, αισθανόταν ότι εργαζόταν σε ένα από τα πλοιάρια του Αποστόλου Πέτρου ή του Ιωάννου.

Τα χρήματα που εισέπραττε από την πώληση των ψαριών δεν τα κρατούσε για τον εαυτό του αλλά τα μοίραζε στου πτωχούς από αγάπη προς αυτούς. Γι' αυτό και όταν τον ευχαριστούσαν εκείνος έλεγε: «Διατί με ευχαριστείτε; Δεν έχω καμία τέτοια αξίωση. Μήπως είμαστε ξένοι; Εμείς είμαστε αδελφοί. Τι δε απλούστερο και φυσικότερο από το να βοηθά αδελφός τους αδελφούς;».

Για την ενάρετη αυτού παρουσία ο Επίσκοπος Μελιτοπόλεως Φίλιππος (η Φιλητός) τον χειροτόνησε Πρεσβύτερο. Αργότερα ο Επίσκοπος Κυζίκου Αχίλλιος (ή Ασχόλιος) τον χειροτόνησε Επίσκοπο Λαμψάκου.

Η αρετή και η ευσέβεια που έκρυβε στην ψυχή του ήταν τόσο πολύ μεγάλη, ώστε ο Θεός τον προίκισε με το χάρισμα της θαυματουργίας, για να μπορεί να εκδιώκει τους δαίμονες από τους ανθρώπους και να θεραπεύει κάθε είδους ασθένεια. Γι' αυτό προσφεύγουν σε αυτόν ιδιαίτερα οι πάσχοντες από την επάρατη νόσο του καρκίνου. Ο Άγιος ήταν ο πράος, ο υπομονετικός, ο φιλόξενος, ο μακρόθυμος, ο άγγελος της ομόνοιας, ο ενθαρρύνων τους μετανοούντες, ο πρόθυμος για το ποίμνιό του.

Ο Όσιος Παρθένιος κοιμήθηκε με ειρήνη. Τμήμα της τιμίας κάρας αυτού φυλάσσεται στην ιερά μονή Μακρυμάλλη, της ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος.

Ξέρω ένα καλό νοσοκομείο εκεί στην Αίγινα, πήγαινε εκεί

 

 

« Πάτερ, μου είπε, ένας ταξιτζής άκου αυτό που θα σου πω και πες μου. Σε ένα φίλο, αδελφικό, του διέγνωσαν καρκίνο. Φοβήθηκε. Ταράχτηκε όλη η οικογένειά του. Τον έπιασε τρόμος. Εξετάσεις, αποτελέσματα, επισκέψεις σε γιατρούς, μαγνητικές, αξονικές στο κεφάλι. Τελευταία ελπίδα,του είπαν, στο εξωτερικό, ένα διαγνωστικό κέντρο στην Γαλλία, για ειδικές εξετάσεις. 

Γαλλία, ημέρα Σάββατο, ένα όμορφο πρωινό, στην αναμονή ή στην προσμονή των αποτελεσμάτων, εκεί σε μια στάση, στριμωγμένος με πολύ κόσμο. Ψάχνοντας ταξί. Έπειτα από αρκετή ώρα αναμονής ένα ταξί σταματά εμπρός του και του ανοίγει την πόρτα. «Πηγαίνετε με στο τάδε ξενοδοχείο», είπε στα γαλλικά, μα κατάλαβε ότι ο ταξιτζής ήταν Έλληνας. «Τι κάνεις στην Γαλλία», τον ρώτησε. «Ήρθα για κάτι εξετάσεις». «Καλά δεν υπάρχουν νοσοκομεία στην Ελλάδα»;. 

Ε, για καλύτερα, απάντησε. « Ξέρω ένα καλό νοσοκομείο εκεί στην Αίγινα, πήγαινε εκεί.» Η κούρσα τελείωσε, η απροσδόκητη επαφή με τον ταξιτζή, χάθηκε. 

Ελλάδα, λίγες ημέρες μετά, μου συνέχισε την διήγηση ο ταξιτζής που με έφερνε στο μοναστήρι, ο φίλος ρώτησε ποιο νοσοκομείο υπάρχει στην Αίγινα για να πάει. Του απάντησα πως η Αίγινα φημίζεται μόνο για τον Άγιο Νεκτάριο. Δεν έχει νοσοκομείο για ασθενείς με καρκίνο. Πήγε, τελικά, στο Μοναστήρι του Αγίου, και μπαίνοντας μέσα είδε την αγιογραφία με τον Άγιο Νεκτάριο. Λιποθύμησε. Τον ήξερε αυτό τον Άγιο.Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!» 

 Ένας ταξιτζής σε μένα έλυσε την απορία της αγωνίας, κατάλαβα ότι υπάρχει Ζωή και αυτή την ζωή θέλω να ζήσω, και ένας άλλος ταξιτζής ( Άγιος Νεκτάριος) στον ασθενή αδελφό έδωσε την υγεία και την λύση στο αδιέξοδο της αρρώστιας. 

Toυ π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου

Αναπλαστική Σχολή Πατρών

http://olasthnfora2.blogspot.gr/2014/01/blog-post_5904.html

Προυσσός Ευρυτανίας. Παναγία η Προυσιώτισσα και θαύματα

                             

    ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑ

TO 19123 - 13 θέριζε η γρίπη το Αγρίνιο Αιτωλοακαρνανίας. Το θανατικό παντού σπαρμένο, κατά σωρούς θάβονται οι νεκροί και η απελπισία  βασιλεύει. Κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον από ένα νεκρό. Το κάρο κάθε πρωί περνούσε από τις γειτονιές και έπαιρνε τους νεκρούς ...

Μια φωνή ακούστηκε σε μια παρέα που είχε σχηματιστεί και το νέο διαδόθηκε.

-Να φωνάξουμε να'ρθει η Προυσιώτισσα

-Ναι, να'ρθει η Προυσιώτισσα , να'ρθει η Προυσιώτισσα και το νέο διαδόθηκε σε ολόκληρο το Αγρίνιο.

Συγκροτήθηκε επιτροπή και πήγε στο μοναστήρι στον Προυσσό στο Καρπενήσι  Ευρυτανίας ζητώντας από το μοναστήρι να έρθει και να λιανευτεί η εικόνα της Παναγίας.

Ο Ηγούμενος έδωσε αμέσως την άδεια και κανόνισαν τα απαραίτητα για την μεταφορά της εικόνας ...

Μετά από λίγες ημέρες φθάνει η εικόνα της Παναγίας στην Αιτωλοακαρνανία και άρχισε  η λιτανεία της Προυσιώτισσας στα χωριά.

Απ΄όποιο χωριό περνούσε η εικόνα σταματούσε η γρίπη και το θανατικό, οι ασθενείς γιατρεύονταν.

Ο ενθουσιασμός μεγάλος οι κάτοικοι πανηγύριζαν και δοξολογούσαν την Παναγία την Προυσιώτισσα.

Γιαγιά - Αγγελική  

                                                 **********************

Στα χωριά της Ευρυτανίας ( δεν συγκράτησα τα χρόνια) είχε πέσει ακρίδα. Κατέτρωγε όλα τα σπαρτά μέχρι τη ρίζα.

Έσπερναν οι χωρικοί, έτρωγε η ακρίδα και αυτό συνεχιζόταν.

Άνθρωποι και ζώα ήρθαν σε δύσκολη θέση και στη δυσκολία επάνω θυμήθηκαν την Παναγιά την Προυσιώτισσα.

Επιτροπή  από το χωριό στο μοναστήρι, η άδεια δόθηκε και μεσοβδόμαδα έφτασε με συνοδεία η εικόνα της Παναγιάς της Προυσιώτισσας.

Και αφηγείται η γιαγιά Ευαγγελία.

-Ήμουν κοπελούδα παιδακιμ τότε που ήρθε η Παναγιά μαζευτήκαμε όλο το χωριό και πήγαμε στ΄αλώνια ( περιοχή) και απόθεσαν την Παναγιά πάνω σ' ένα τραπέζι.

Άρχιζαν οι παπάδες και διάβαζαν ...(στα αλώνια που άφησαν την εικόνα της Παναγίας στο πλάι υπήρχε ένα ρυάκι που είχε νερό και απ' αυτό πότιζαν τα χωράφια)... και διάβαζαν οι παπάδες παιδακιμ και ξαφνικά φύσηξε ένας αγέρας φοοουπ και έπεσαν όλες οι ακρίδες στο ποταμ. Το ποταμ έγινε μαύρο, κατάμαυρο απ την ακρίδα, δεν έμεινε ντιπ!

Ήταν μια κουβέντα που είχαμε με την γιαγιά Βαγγελή (Ευαγγελία) πριν πολλά χρόνια.

Έφυγε η ακρίδα, γλύτωσαν ο κόσμος και τα ζώα από την μάστιγα αυτή, χάρη της Παναγιάς της Προυσιώτισσας.

Γιαγιά Βαγγελή (Ευαγγελία)

                                                            **********************

Ήμουν γύρω στα 18 με 20 χρονών και στα χωριά μας στο  Στένωμα Καρπεννησίου είχε καιρό να βρέξει, τα πάντα είχαν ξεραθεί.

Μέσα στην απελπισία μας ο παπάς του χωριού  μας είπε να νηστέψουμε, να κάνουμε προσευχή και θα ζητήσει από το μοναστήρι του Προυσσού να μας φέρουν την Παναγία.

Μια καθορισμένη ημέρα έφτασε η Παναγία και εμείς όλο το χωριό με τα κεριά και τα λάβαρα κάναμε λιτανεία και αποθέσαμε την εικόνα της Παναγίας σε ένα χωράφι του χωριού μας.

Οι παπάδες άρχιζαν και διάβαζαν τις ευχές, εγώ κοίταγμα τον ουρανό όσο μπορούσα να δω, ήλιος παντού, σύννεφα πουθενά.

Οι παπάδες συνέχιζαν να διαβάζουν και ο κόσμος να προσεύχεται.

Όπως κοίταζα στον ουρανό ψάχνοντας να βρω κάποιο σύννεφο, είδα από μακριά να εμφανίζεται μια κουκίδα, που σιγά σιγά μεγάλωνε και έγινε ένα μικρό σύννεφο. Έτρεχε το σύννεφο στον ουρανό και ήρθε και στάθηκε ψηλά, περίπου σ' εκείνο στο σημείο που είχαμε τοποθετήσει την εικόνα της Παναγίας.

Άρχισε το σύννεφο και ξεδιπλωνόταν , ξεδιπλωνόταν και κάλυψε όλο τον ουρανό και γέμισε ο τόπος σύννεφα. Ξαφνικά άρχισαν οι πρώτες στάλες και ξέσπασε η μπόρα.

Κράτησε αυτή η βροχή τρεις ή τέσσερις ημέρες ...δεν θυμάμαι, ξεδίψασε ο τόπος!!

Άγγελος Π.

Νέο θαύμα του γέροντα Παϊσίου στην Ι.Μονή Σουρωτής

 

Πρεσβύτερος Διονύσιος Ταμπάκης- Ιερός Ναός Παναγίας Ναυπλίου. 9-7-2012

«Σε καιρούς πλέον που οι άνθρωποι, ακόμη και Χριστιανοί, αποψυχούν από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη, (Λουκ. 21,26) και μία βαθιά αγωνία και απελπισία συνταράσσει τις ψυχές τους, μόλις πριν δύο μέρες περνώντας από την Κόνιτσα και συζητώντας με συγγενείς του γέροντος  Παϊσίου έμαθα για ένα πρόσφατο και συγκλονιστικό θαύμα που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής από τον γέροντα Παΐσιο.

Ίσως μου ξεφεύγουν πολλές λεπτομέρειες αλλά θα παραμείνω με λίγα λόγια στην ουσία των πραγμάτων ως εξής.

Πρίν λίγο καιρό  ασθένησε σοβαρά  ένα μικρό παιδί στην βόρεια Ελλάδα. Οι ειδήμονες γιατροί αμέσως έστειλαν την οικογένεια και το παιδί στο διαβαλκανικό  κέντρο στην Θεσσαλονίκη για να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις. 

Φθάνοντας (πριν 15 ημέρες περίπου) λοιπόν απελπισμένοι οι γονείς στην Θεσσαλονίκη για να επισκεφθούν την επόμενη μέρα το αναφερόμενο κέντρο σκέφθηκαν να περάσουν την παραμονή το απόγευμα από την Ι.Μονή Σουρωτής προκειμένου να προσκυνήσουν τα Ιερά Λείψανα του Οσίου Αρσενίου και  τον τάφο του π.Παϊσίου.

Όμως εκείνη την ημέρα, μάλλον Τετάρτη, το  Μοναστήρι  μένει πλέον κλειστό για περισσότερη προσευχή, και έτσι η δοκιμαζόμενη οικογένεια βρήκε κλειστή την θύρα. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και ένας ηλικιωμένος μοναχός με την μαγκουρίτσα του κατέβαινε από  πάνω από τα δέντρα του πάρκιν της Μονής.

- Για σας ευλογημένα! τους χαιρέτισε. Γιατί δεν μπαίνετε μέσα στο μοναστήρι;

- Μα είναι η πόρτα κλειστή.

- Όχι βρε παιδιά, ανοιχτά είναι! άντε ανοίχτε.

Και τούτη την φορά το πόμολο γύρισε και εισήλθαν έκπληκτοι και χαρούμενοι  στην αυλή της Μονής.

Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα και αφού ανέβαιναν στα σκαλοπάτια κάτω από το κωδονοστάσι, τους  συνάντησε με απορία μία Μοναχή όπου και τους ρώτησε με έκπληξη :  καλά  πως μπήκατε  μέσα; Δεν είναι κλειστά;

- Όχι! Ένας  μοναχός μας άνοιξε και μας είπε να έρθουμε εδώ!

- Ποιος Μοναχός; ρώτησε η καλόγρια.

- Ένας ηλικιωμένος.

Τότε δείχνοντάς τους η ευλαβής μοναχή την φωτογραφία του π.Παϊσίου έμειναν με το στόμα ανοικτό διαπιστώνοντας πως αυτός ο μοναχός ήταν που πριν λίγο τους προσήγαγε με βεβαιότητα μέσα στο ησυχαστήριο, όπως κάποιος βάζει τους καλεσμένους του στο δικό του σπίτι.

Την επομένη ημέρα και αφού έγιναν οι σχετικές εξετάσεις στο διαβαλκανικό διαβεβαίωσαν οι γιατροί πως το παιδάκι είναι τελείως καθαρό και υγιή από κάθε αρρώστια!!!

"ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ"»

Αναρτήθηκε από byzantio στις 9:09 μ.μ.

anavaseis

Τα χρήματα λιγοστεύουν, τα φάρμακα εξαντλούνται, τα θαύματα όμως ΠΟΤΕ!

Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα δολάριο και 11 σέντς.

Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.

Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του.

- Τι θέλεις; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω:

Τότε η μικρή του είπε:

- Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!

- Συγγνώμη, της απάντησε αυτός, αλλά δεν πουλάμε θαύματα.

- Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, ποσό κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω. Έχω χρήματα... .

Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της.

- Δεν ξέρω. του απάντησε με μάτια βουρκωμένα. Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. Γι' αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα.

Στην ερώτηση του καλοντυμένου κυρίου, πόσα λεπτά έχει. Η μικρή του απάντησε «Ένα δολάριο και 11 σέντς, κι αν χρειασθούν και άλλα θα τα βρω».

- Τι σύμπτωση, χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος. Είναι το ακριβές αντίτιμο για ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό: Ένα δολάριο και 11 σεντς!

Πήρε τα λεπτά, έπιασε την μικρή απ' το χεράκι, και της είπε: «Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα».

Ο καλοντυμένος κύριος ήταν ο Κάρτον Άρσμποργκ, ο γνωστός νευροχειρουργός.

Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.

- Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα, ψιθύρισε η μαμά. Απορώ πόσο θα κόστισε.

Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα: «ένα δολάριο και 11 σέντς, συν την πίστη ενός μικρού παιδιού...».

πηγή
lamiastar.gr
inews

Το θαύμα ζείται και δεν εξηγείται με την λογική.

- Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολλή πίστη και απλότητα και οι περισσότεροι ήταν με λίγα μεν γράμματα,αλλά επειδή είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δέχονταν συνέχεια τον θείο φωτισμο΄ενώ στην εποχή μας,που έχουν αυξηθή οι γνώσεις,δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες.
΄Ετσι,επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα,γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική.
- Το πολύ κοσμικό πνεύμα που επικρατεί στον σημερινό άνθρωπο,ο οποίος έχει στρέψει όλη την προσπάθεια στο πως θα ζήση καλύτερα,με μεγαλύτερη άνεση και λιγότερο κόπο,δυστυχώς έχει επιδράσει και στους περισσότερους πνευματικούς ανθρώπους,οι οποίοι προσπαθούν και αυτοί πως θα αγιάσουν με λιγότερο κόπο-πράγμα που δεν γίνεται ποτέ, γιατί "οι ΄Αγιοι έδιναν αίμα και ελάμβαναν πνεύμα".
Και ενώ χαίρεται κανείς τώρα για την μεγάλη αυτή στροφή προς τους Αγίους Πατέρες και τον Μοναχισμό και θαυμάζει τους αξιόλογους νέους που αφιερώνονται με ιδανικά, συγχρόνως όμως και πονάει,γιατί βλέπει όλο αυτό το καλό υλικό να μη βρίσκη το ανάλογο πνευματικό προζύμι,και έτσι δεν ανεβαίνει η πνευματική αυτή ζύμη και καταλήγει να γίνη σαν λειψό ψωμί.
 
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος ΠΑΊΣΙΟΥ - " ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ

Παναγία η Μαλεβή! Τα θαύματα της πίστεως.

 

 Επί μισόν αιώνα η εικόνα της αναβλύζει Μύρο και εκείνη αρκετά συχνά εμφανίζεται στους πιστούς της προσκαλώντας τους στο ταπεινό «σπίτι» της... Όσοι δέχτηκαν το ιερό κάλεσμα και επισκέφθηκαν το μοναστήρι της στην κορυφή του Πάρνωνα ένιωσαν το θεϊκό άγγιγμά της να διαπερνά τόσο την ψυχή όσο και το βασανισμένο κορμί τους... Και ως εκ θαύματος στάθηκαν και πάλι στα πόδια τους, και πήραν τη ζωή στα χέρια τους κάνοντας μια νέα αρχή με τον φύλακα-άγγελό τους στο πλευρό τους: την Παναγιά τη Μαλεβή!

Σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, μέσα σε μια κατάφυτη βουνοκορφή όπου βρίσκεται από το έτος 1116 το Μοναστήρι της Παναγιάς της Μαλεβής, η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου -μία από τις εβδομήντα που ζωγράφισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς- δεν σταματά να τρέχει Μύρο από το 1964 μέχρι και σήμερα, ενώ ολόκληρη η περιοχή μοσχοβολά χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει εξήγηση. Οι εμφανίσεις της εκατοντάδες, όσα και τα θαύματά της, τα οποία σχεδόν ποτέ δεν γίνονται γνωστά. Ωστόσο, από στόμα σε στόμα τα θεϊκά σημάδια της μεταφέρονται στον κόσμο και κάθε χρόνο πιστοί από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό, την Αμερική, την Αυστραλία, τον Καναδά, την Κύπρο, ταξιδεύουν μέχρι την Αρκαδία για να προσκυνήσουν τη χάρη Της και να ζητήσουν τη βοήθειά Της. Και εκείνη δεν τους χαλά χατίρι. Τους απλώνει το χέρι και γιατρεύε τις πληγές τους...

Σαράντα έξι χρόνια μετά το πρώτο θεϊκό σημάδι της, η «Espresso της Κυριακής» επισκέφθηκε το μοναστήρι της στο χωριό Άγιος Πέτρος στην Κυνουρία και κατέγραψε συγκλονιστικές μαρτυρίες κατοίκων για τα θαύματα της Παναγιάς, αλλά και εικόνες που προκαλούν ρίγη συγκίνησης και δέους.

Από το τζάμι της θαυματουργής εικόνας τρέχει Άγιο Μύρο, το οποίο μαζεύουν πάνω σε βαμβάκι οι δεκαπέντε μοναχές της μονής και το προσφέρουν σε όλους τους προσκυνητές μαζί με μικρές εικόνες της Παναγιάς της Μαλεβής. Το Άγιο Μύρο στο βαμβάκι και στις μικρές εικόνες εξακολουθεί να μοσχοβολά για χρόνια ολόκληρα, έστω και αν βρίσκεται στα πέρατα της γης.

Από νωρίς το πρωί στο μοναστήρι βρίσκονταν προσκυνητές από την Κατερίνη και τη Θεσσαλονίκη, ενώ σε μια άκρη της μικρής εκκλησίας καθόταν μια νεαρή μητέρα, η οποία κρατούσε στην αγκαλιά της ένα μικρό παιδί.

Προσευχόταν και έκλαιγε... Ζητούσε βοήθεια για το αγοράκι της, το οποίο ήταν άρρωστο. Την πλησιάσαμε και τη ρωτήσαμε τι ακριβώς συνέβαινε. Εκείνη όμως δεν σταματούσε να προσεύχεται και παρακαλούσε τη Μητέρα του Θεού να σκύψει πάνω και από το δικό της το παιδί, όπως έκανε το 2007 και για τον μικρό Ανδρέα.

 
                                Το αγόρι που πάλεψε με τον καρκίνο

Η μοναχή Αγνή μας είπε: «Το 2007 είχε έρθει στο μοναστήρι ένα αγόρι μόλις δεκαπέντε ετών, το οποίο βρισκόταν ένα βήμα πριν από το τέλος. Ήταν από την Κύπρο και πάλευε από τα πρώτα βήματά του στη ζωή με τον καρκίνο. Ο πατέρας του είχε πεθάνει και η μητέρα του προσπαθούσε να σταθεί δυνατή τόσο για τον ίδιο όσο και για τον μικρότερο αδελφό του, τον Βασίλη. Το παιδί είχε κάνει είκοσι τρεις χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά δεν είχε γίνει τίποτε. Η κατάστασή του χειροτέρευε και έτσι οι γιατροί μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας είπαν στη μητέρα του ότι έπρεπε να χειρουργηθεί για ακόμη μία φορά. Δεν ήξεραν όμως αν μπορούσε να επιβιώσει από την εγχείριση, καθώς ήταν ήδη παράλυτο. Η μητέρα του μία ημέρα πριν ταξιδέψει για Αθήνα, είδε στον ύπνο της την Παναγιά να της λέει "μη στενοχωριέσαι. Είμαι η Παναγιά η Μαλεβή. Έλα στο σπίτι μου και ο Ανδρέας θα γίνει καλά". Η γυναίκα μόλις ξύπνησε ρώτησε τη μάνα της ποια είναι η Παναγιά η Μαλεβή, καθώς δεν τη γνώριζε. Οι γυναίκες ρώτησαν και έμαθαν ότι βρίσκεται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κυνουρία. Έτσι, με το που έφτασε η μητέρα με το παιδί στο αεροδρόμιο, ναύλωσε ταξί και ήρθε εδώ στη μονή».

Σύμφωνα με τη μοναχή αλλά και με κατοίκους του χωριού οι μοναχές και ο ταξιτζής βοήθησαν τη μητέρα να βάλει το παιδί στο αναπηρικό καροτσάκι και έπειτα το μετέφεραν στο εσωτερικό της εκκλησίας για να προσκυνήσει την εικόνα. Και μόλις τη φίλησε, η Παναγιά τον γέμισε με δύναμη. Το παιδί, όπως είπε, ένιωσε κάτι περίεργο να διαπερνά το κορμί του και έπειτα φώναξε «αφήστε με να περπατήσω». Η μητέρα του και όλοι όσοι βρίσκονταν δίπλα του πάγωσαν. Όλοι έκλαιγαν και ο Ανδρέας σηκώθηκε, περπάτησε και άρχισε να τρέχει. Η μοναχή Αγνή προσθέτει: «Είμαι σαράντα χρόνια στο μοναστήρι και ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα την παρουσία της Παναγιάς τόσο έντονα... Ανατρίχιασα. Ο Ανδρέας έφυγε όρθιος και μας άφησε το καροτσάκι του εδώ γιατί, όπως μας είπε, δεν το χρειαζόταν άλλο». Γιατροί που εξέτασαν τον μικρό μετά την επίσκεψή του στην Παναγιά τη Μαλεβή δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς αυτό το παιδί περπατούσε και δη πώς ζούσε ακόμη. Οι εξετάσεις του ακόμη και σήμερα δείχνουν τον καρκίνο στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός του, αλλά το παιδί είναι καλά. Από τότε ο Ανδρέας και η μητέρα του επισκέπτονται μία φορά τον χρόνο το μοναστήρι και ευχαριστούν την Παναγιά.

                                            Το θείο δώρο για το άτεκνο ζευγάρι

Ακόμη ένα θαύμα που έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό και στην ψυχή της μοναχής Αγνής έγινε στο μοναστήρι πριν από περίπου πέντε χρόνια, όταν η Παναγιά εμφανίστηκε στην Κ.Σ., μια 50χρονη γυναίκα από την Κόρινθο που προσπαθούσε για πάρα πολλά χρόνια να γίνει μητέρα: «Είχε κάνει τα πάντα, αλλά δεν υπήρχε αποτέλεσμα. Από είκοσι ετών προσπαθούσε να γίνει μητέρα, αλλά δεν τα κατάφερνε. Έκανε όσες εξωσωματικές της επέτρεψαν οι γιατροί, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Έκλαιγε και στενοχωριόταν όταν, όπως μας περιέγραφε η ίδια, μια ημέρα εμφανίστηκε μπροστά της μια γυναίκα ντυμένη σαν καλόγρια και της είπε "μη στενοχωριέσαι άλλο, Κατερίνα, έλα στο σπίτι μου και θα σε βοηθήσω. Είμαι η Παναγιά η Μαλεβή". Η γυναίκα ήρθε εδώ, αλλά δεν πίστευε ότι θα γινόταν κάτι, διότι ήταν ήδη πενήντα ετών. Μόλις έσκυψε για να φιλήσει την εικόνα, το Μύρο άρχισε να τρέχει ποτάμι. Έπειτα έφυγε και επέστρεψε δύο μήνες αργότερα χαρούμενη καθώς, παρά τα χρόνια της, ήταν έγκυος! Τελικά γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Ο Θεός και η Παναγιά έκαναν το θαύμα τους και της χάρισαν την πολυπόθητη μητρότητα».
Η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι γεμάτη από τάματα πιστών που είτε έχουν θεραπευτεί είτε περιμένουν με βαθιά πίστη το σωτήριο άγγιγμά Της. Πάντως, σύμφωνα με τη μοναχή αυτό που προκαλεί έκπληξη σε όλους είναι το γεγονός ότι η Παναγιά εμφανίζεται και σε ανθρώπους που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία και τους προσκαλεί να την ακολουθήσουν. «Όλοι οι άνθρωποι είναι κάτω από τη σκέπη της και τους προστατεύει. Δεν τους ξεχωρίζει και τους αγκαλιάζει με αγάπη» αναφέρει η μοναχή.

                                 Το Πάσχα που συγκλόνισε το μικρό χωριό

Τη θαυματουργή εικόνα έφεραν στην Κυνουρία οι κάτοικοι του Αγίου Όρους που ήρθαν στην περιοχή το έτος 971. Η εικόνα αρχικώς βρισκόταν στο πρώτο μοναστήρι που είχε χτιστεί στους Κανάλους. Όμως οι μοναχοί βρήκαν τραγικό θάνατο από το κρύο και, σύμφωνα με όσα έχουν επικρατήσει όλα αυτά τα χρόνια και μας περιγράφει η μοναχή Αγνή: «Η εικόνα έφυγε μόνη της και ήρθε στη θέση που βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι. Τότε υπήρχαν βάτα στη συγκεκριμένη περιοχή και η εικόνα στεκόταν μέσα στα βάτα, ενώ δίπλα της έκαιγε ένα καντήλι που δεν έσβηνε ποτέ. Τρεις φορές μετέφεραν την εικόνα στην αρχική θέση της, όμως επέστρεφε στο συγκεκριμένο σημείο. Έτσι αποφασίστηκε να χτιστεί εδώ το νέο σπίτι της. Πιστεύουμε ότι επέλεξε τούτον εδώ τον τόπο, καθώς εδώ βρήκαν τραγικό θάνατο πολλοί άνθρωποι. Μάλιστα, κατά τις εργασίες για την ανέγερση του μοναστηριού βρέθηκαν πολλά οστά».
Την Παρασκευή των τελευταίων Χαιρετισμών, λίγες ημέρες πριν από το Πάσχα του 1964, στις 17 Απριλίου, η αδελφή Θεονύμφη παρατήρησε ότι ένα περίεργο υγρό έτρεχε από το τζάμι της εικόνας και ότι μοσχοβολούσε. Είκοσι ημέρες πριν από αυτό το συμβάν, οι μοναχές είχαν παρατηρήσει ότι η εικόνα της Θεοτόκου ευωδίαζε, όπως και όλη η περιοχή, και ρωτούσαν η μία την άλλη αν κάποια είχε ρίξει άρωμα. Αλλά καμία δεν ήξερε. Την Παρασκευή των τελευταίων Χαιρετισμών, όταν η αδελφή είδε το Μύρο να τρέχει ενημέρωσε Nτην ηγουμένη. Όμως δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία. Ωστόσο, τις επόμενες ημέρες το θαύμα συνεχιζόταν μέχρι που η ηγουμένη Παρθενία είδε την εικόνα της Παναγιάς να τρέχει μύρο, το οποίο διαπερνούσε το τζάμι και πλημμύριζε το πάτωμα.

«Στη θέα αυτού του πρωτοφανούς θαύματος τρομοκρατηθήκαμε, τα χάσαμε, κλαίγαμε και προσευχόμασταν» είπε στην «Espresso της Κυριακής» η γερόντισσα Παρθενία, η οποία παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει μας δέχτηκε με ιδιαίτερη αγάπη στη μονή και μας εξιστόρησε τα γεγονότα όπως η ίδια τα έζησε: «Ήμασταν μόνες. Ειδοποιήσαμε τον μητροπολίτη, ήρθαν ιερείς και τη σκούπισαν, την εξέτασαν και είδαν ότι η εικόνα συνέχισε να βγάζει μύρο. Έπειτα ήρθε και η Χωροφυλακή για να την εξετάσει. Έπλυναν την εικόνα με ξίδι και πετρέλαιο, ενώ όλη τη νύχτα έμεινε κλειδωμένος μαζί της ένας χωροφύλακας. Το πρωί, μόλις άνοιξε η πόρτα, βγήκε κατάχλομος και ζήτησε συγχώρεση καθώς "όλο το βράδυ το μύρο έτρεχε ποτάμι μέχρι τα πόδια του" όπως μας ανέφερε. Το 1969 ήρθε ο ανώτατος διοικητής της Χωροφυλακής, επιθεώρησε την εικόνα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία νοθεία, ενώ ένας χημικός που ήρθε και πήρε το Μύρο για να κάνει ανάλυση, αποφάσισε ότι δεν υπάρχει τέτοια ουσία στη γη. "Μέγας Θεός υπάρχει"φώναξε»...

                      «Αναστήθηκε» 9χρονο κοριτσάκι στην Αυστραλία

Ακόμη ένα θαύμα που έχει μείνει χαραγμένο στις καρδιές των μοναχών είναι αυτό που έλαβε χώρα στη μακρινή Αυστραλία. Μια ομογενής που είχε πάει στο μοναστήρι και είχε πάρει μαζί της μια μικρή εικόνα της Παναγιάς της Μαλεβής, συνάντησε σε εκκλησία της Μελβούρνης μια γυναίκα να κλαίει ασταμάτητα και να προσεύχεται στον Θεό για να σώσει το μόλις εννέα ετών κοριτσάκι της που ήταν βαριά άρρωστο. Είχε όγκο στο κεφάλι και οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Η Γεωργία Κ. πλησίασε τη γυναίκα και μόλις έμαθε την τραγική ιστορία τής έδωσε την εικόνα τής Παναγιάς και τη συμβούλευσε να τη φέρει στην Ελλάδα και στο μοναστήρι της. Όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο και έτσι η γυναίκα πήρε το πρώτο Nαεροπλάνο και ήρθε μόνη της τα Χριστούγεννα του 2002 στην Αθήνα. Νοίκιασε αυτοκίνητο και πήγε στη Μονή, όπου προσκύνησε και πήρε Άγιο Μύρο. Όταν επέστρεψε και «σταύρωσε» το κοριτσάκι της, εκείνο σηκώθηκε και άρχισε να χαμογελά. Από τότε κάθε καλοκαίρι η μικρή με τη μητέρα της έρχονται στην Ελλάδα και επισκέπτονται τη Χάρη Της...

                     Ο τυφλός που κατάφερε να δει για πρώτη φορά τα παιδιά του

Συγκλονιστική είναι επίσης η περιπέτεια του 60χρονου τυφλού από την Κορινθία, που προσευχόταν κάθε βράδυ να τον αξιώσει ο Θεός έστω και μία στιγμή να δει τα πρόσωπα των τριών παιδιών του. Είχε τυφλωθεί σε ηλικία πέντε ετών. Η αδελφή Αγνή μας ανέφερε: «Ένα βράδυ είδε στον ύπνο του μια
καλόγρια να του λέει "έλα στο μοναστήρι μου, στην Παναγιά τη Μαλεβή, για να
συναντήσεις τα παιδιά σου". Ήρθε μαζί με τη γυναίκα του λίγο πριν από τη γιορτή της, τον
Αύγουστο του 2000. Μόλις μπήκαν στο εκκλησάκι, το Μύρο έτρεχε ποτάμι και έφτασε μέχρι τα
πόδια του. Η γυναίκα του άρχισε να κλαίει και εκείνος αφού φίλησε την εικόνα έπεσε
στα γόνατα και ζήτησε να τον βοηθήσει. Λίγα λεπτά μετά φώναζε, έβλεπε και πάλι το φως
του ήλιου. Αγκάλιασε τη γυναίκα του και έφυγε τρέχοντας για το σπίτι για να βρει τα παιδιά του».

Οι τελευταίες στιγμές του Αγίου στο Αρεταίειο. Αγιος Νεκτάριος - Ο Αγιος της υπομονής και της Αγάπης

Στο απόμακρο για κείνο τον καιρό νοσοκομείο της Αθήνας, το Αρεταίειο, η γραμματεία έπαιρνε απ' έξω εντολή και έδινε μέσα εντολή να κρατήσουν κάποιο κρεββάτι στον μικρό παθολογικό θάλαμο για έναν γέροντα καλόγερο, από την Αίγινα. 
Τον έφεραν κάποιο μεσημέρι δυο καλόγρηες κι ένας μέτριος στο ανάστημα σαραντάρης που από την πρώτη στιγμή που μπήκαν ανησυχούσε και κρυφόκλαιγε. Έκαναν τις διατυπώσεις της εισόδου και παραμονής του στο θεραπευτήριο και η μια από τις δυο καλόγρηες, έφυγε. 
Στον θάλαμο που τον τοποθέτησαν ήταν άλλα τέσσερα κρεββάτια ωστόσο μόνο τα δύο ήταν πιασμένα. Στο διπλανό του γέροντα της Αίγινας αναπαυόταν ένας άντρας περίπου σαραντάρης που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων. Ήταν επαρχιώτης οικογενειάρχης, είχε πέσει σ' ένα γκρεμό από το ζώο του, χτύπησε κι από τότε τον έσερναν με τα φορεία. Στο παρακάτω, έμενε κάποιος γέροντας συνταξιούχος δάσκαλος, με ουρολογική κι αυτός πάθηση. 
"Τι νομίζεις γερόντισσα Ευφημία, έκανε κάπου στον προθάλαμο σιγανασαίνοντας και σκουπίζοντας τα δάκρυά του ο άντρας, θα κάνει την εγχείρηση, θ' αντέξει στο μαχαίρι;" 
Εκείνη απόμεινε συλλογισμένη. 
"Τι θ' απογίνουμε δίχως την ευλογημένη του καθοδήγηση, πώς θα ζήσουμε χωρίς την προσευχή του;" συνέχισε ο άντρας. 
"Ελπίζω, κύριε Σακκόπουλε, αποκρίθηκε τέλος η καλόγρηα, μισοταραγμένη. Ο καλός θεός θα λυπηθεί την αδελφότητα, δεν θα επιτρέψει ν' απομείνουμε είκοσι οκτώ ψυχές ορφανές."
"Ω αδελφή Ευφημία, σ' αυτόν οφείλω τα πάντα. Και κυρίως τον θησαυρό της ψυχής μου. Αυτός με εισήγαγε εις το εύρος, το ύψος και το κάλλος που έχει ο Κύριος. Από νωρίς έχασα την μητέρα μου και το ξεπέρασα, πρόπερσι αναπαύθηκε κι ο πατέρας μου, άνθρωπος όλο αυταπάρνηση κι ευγένεια και το κατάπια. Αν μας εγκαταλείψει κι ο άγιος γέροντας, ο πνευματικός πατέρας και οδηγός και μεσίτης εις τον Θεόν, θα καταντήσω δυστυχής, θα παραμείνω δεντρί στην έρημο..." 
Η καλόγρηα τον ανακύτταξε με κάποια στοργή και κούνησε το κεφάλι. 
Πέρασε ο πρώτος μήνας, πέρασε κι ο δεύτερος. 
Δεν πρόλαβε να κάνει εγχείρηση, δεν πρόλαβε να περάσει από μαχαίρι. 

Η Αθήνα συγκλονιζόταν από ιαχές και αλλαλαγμούς για την εκλογική ήττα του Βενιζέλου, για τις αλλαγές στην Κυβέρνηση, για την επαναφορά του εξόριστου Βασιληά Κωνσταντίνου, οι εκκλησιαστικοί κύκλοι συζητούσαν, σχολίαζαν την έκπτωση του Μελετίου και την επανανθρόνιση του Θεοκλήτου, όταν ο χλωμός ασκητικός εκείνος γέροντας, ο καλόγερος της Αίγινας, έβλεπε ξαφνικά καταμπροστά του ανοιγμένους τους ουρανούς και τους αγγέλους κατά χιλιάδες να τον υποδέχονται. 
Στάθηκε λίγο προτού ξεψυχίσει κι αφουγκράστηκε. Από ψηλά κάποια γνώριμη φωνή, κάποια ολόγλυκια φωνή σε ξένη χώρα, τον καλούσε. 
"Είσελθε τέκνον, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου. Σε αναμένει ο της δικαιοσύνης στέφανος." 
" Εις εμέ, εις εμέ το λέγεις Κύριε;" πρόλαβαν να ψιθυρίσουν για στερνή φορά τα χείλη του. 
Κι ανοίγοντας το στόμα να πάρει ανασεμιά, είδε πως μεταφέρεται. Παρέδωσε την άγια του υπομονετική ψυχή στον αγαπημένο του Αφέντη. Στον Αφέντη των ουρανίων, των επιγείων και καταχθονίων. 
Η γερόντισσα Ευφημία αναστατώθηκε. 
"Σεβασμιώτατε, σεβασμιώτατε, ανάκραξε με λυγμούς. Κύριε Σακκόπουλε, πού είναι ο κύριος Σακκόπουλος;... Το τηλέφωνο παρακαλώ, το τηλέφωνο... 
Ήρθε μια σαβανώτρα από το προσωπικό του νοσοκομείου να βοηθήσει τη γερόντισσα. Το νεκρό σώμα, μοσκομύριζε... Θεέ και Κύριε ! ... Κάτι πήγε να πει η γερόντισσα δεν το μπόρεσε. Για μια στιγμή έβγαλαν τη μάλλινη φανέλλα και την πέταξαν πρόχειρα στο διπλανό κρεββάτι. Κι ώσπου να προχωρήσουν να τελειώσουν με τα σάβανα, ο διπλανός άρρωστος, ο άνθρωπος που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων κινήθηκε, ξεπετάχθηκε όρθιος, αμφιταλαντεύθηκε, στάθηκε στα πόδια του κι έκανε το σταυρό του. 
"Σηκώθηκα, περπατάω! ανάκραξε δυνατά, Θεέ μου, έγινα καλά! Τι έχει αυτή η φανέλλα;" 
Για δες, ήταν στ' αλήθεια όρθιος, περπατούσε ! 
Δεν καλοκατάλαβαν, απόμειναν να χάσκουν. Το νεκρό σώμα μοσκομύριζε... Η γερόντισσα πήρε τη φανέλλα την έβαλε ένα κουβάρι στο ράσο της. Τα χέρια της έτρεμαν. 
Απόρησαν oι γιατροί, απόρησε και το προσωπικό του νοσοκομείου όταν έμαθαν πως ο φτωχός ρασοφόρος από την Aίγινα, ήταν άλλοτε γενικός διευθυντής στη Ριζάρειο και ήταν λέει... δεσπότης! 

Μια νύχτα θρήνου πέρασε η γερόντισσα Ευφημία. 
Αργά το πρωί έφθασε ένας φίλος Αρχιμανδρίτης, ιεροκήρυκας, ο Παντελεήμων Φωστίνης και λίγο πιο έπειτα ο πρωτοπρεσβύτερος Άγγελος Νησιώτης, διαλεκτός μαθητής του στη Ριζάρειο και δημιουργός αργότερα κατηχητικών σχολείιων. Έφθασε σωστό ανθρώπινο ράκος κι ο Κωστής Σακκόπουλος. Παράγγειλαν το φέρετρο παράγγειλαν τη νεκροφόρα και λίγo αργότερα ξεκίνησαν για τον Πειραιά. 
Το βαποράκι της γραμμής η "Πτερωτή", θα σήκωνε άγκυρα για την Αίγινα ακριβώς στις δυο το μεσημέρι. Η νεκροφόρα με λογίς - λογίς διατυπώσεις που έπρεπε να γίνουν, έφθασε εμπρός στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδος στον Πειραιά, λίγo μετά τις δώδεκα. Ο ναός βρέθηκε κλειστός, όλοι oι αρμόδιοι κι ο νεωκόρος, έλειπαν για μεσημεριάτικη διακοπή. 
Αυθόρμητα μαζεύτηκε ολόγυρα στο πεζοδρόμι κόσμος. Από λαλιά σε λαλιά, ακούστηκε, μαθεύτηκε στην εργατική πόλη, η κοίμηση του γέροντα της Ριζαρείου. Κι ένας λαός περικύκλωσε το φέρετρο. 
Καθώς το έφεραν σιμά στα σκαλοπάτια του ναού για να πάρουν τουλάχιστον μια φωτογραφία στην πόλη και στο χώρο που τόσο είχε κηρύξει κι αγαπήσει κι άνοιξαν το καπάκι, μούδιασαν, τάχασαν... Παρατήρησαν κάτι το ασυνήθιστο, το καταπληκτικό. Από την ήρεμη και γαλήνια μορφή έσταζε κάτι σαν ιδρώτας που μοσκομύριζε... Θεέ και Κύριε ! 
Ο Κώστας ο Σακκόπουλος σαστισμένος έτρεξε κι αγόρασε από το περίπτερο ένα πακέτο μπαμπάκι και σκούπισε σιγά - σιγά και απαλά από το πρόσωπο τον μοσκομύριστο ιδρώτα. Μερικοί τότε έπεσαν επάνω του, του άρπαξαν τις τούφφες το μπαμπάκι, τόφερναν ευλαβικά στο μέτωπό τους, άλλοι τόκρυβαν στις τσέπες τους, άλλοι το παράχωναν στο στήθος. 
"Δεν έχει βάρος, δεν έχει βάρος, είναι λαφρύς σαν πούπουλο", φώναξαν και oι άνδρες που σήκωναν το φέρετρο, έτοιμοι να το ξαναφέρουν στη νεκροφόρα. 
Το βαποράκι της γραμμής η "Πτερωτή" έφθασε στις τέσσερις παρά κάτι, απόγευμα στην Αίγινα με τη σημαία "μετζάστρα" στο πλωριό κατάρτι. 
Προτού αράξει στο μώλο, ο καπετάνιος σφύριξε τρεις φορές πένθιμα και συνθηματικά. 
Στα γαλανά νερά του Σαρωνικού ταξίδευε το ιερό λείψανο ενός ανθρώπου του Θεού. Ενός κληρικού που δεν καυχήθηκε ποτέ για κάτι δικό του. Ενός ιερομόναχου που ευαρέστησε τον άγιο Θρόνο με την υπακοή, το ταπεινό φρόνημα, την υπομονή, την πίστη, την αγάπη. 
Αμέτρητος λαός πλημμύρισε κάτω την παραλία. Όλος σχεδόν ο κλήρος, όλοι oι ιερομόναχοι, όλες oι καλόγρηες από τα ντόπια μοναστήρια. 
Οι γυναίκες έκλαιγαν σιωπηλά, μερικές στέναζαν, μερικές μοιρολογούσαν. 
"Παππούλη μας, προστάτη της φτωχολογιάς, τι θ' απογίνουμε τώρα που μας άφισες ορφανές και μόνες;" 
Διακόσιοι τόσοι άντρες τσακώθηκαν ποιος θα σηκώσει το φέρετρο. Ήταν oι φίλοι του, oι ψαράδες του γυαλού, οι σφουγγαράδες που ταξίδευαν και βουτούσαν πέρα στην Τζιμπεράλτα και στο Τούνεζι κι έφερναν σφουγγάρια της ευλογίας με χαραγμένο στη μέση τον τίμιο σταυρό, εργάτες που δούλεψαν στη μονή κι έφαγαν ψωμί από τα χέρια του, oικοδόμοι, αγρότες αμπελουργοί, επαγγελματίες και πλανόδιοι. 
Ο δήμαρχος με τον αστυνόμο για να τους φέρουν σε λογαριασμό, τους χώρισαν σε τετράδες και υπολόγισαν το δρόμο κάπου δυο ώρες και κάτι, ώσαμε το μοναστήρι. 
Σε λίγο τα πάντα τακτοποιήθηκαν και η πομπή ξεκίνησε. 
Ήταν κάτι το ριγηλό και συγκινητικό. Ποτέ η Αίγινα δε θυμόταν ένα τέτοιο ξόδι. 
Αυθόρμητα η λαϊκή ψυχή αγκάλιασε το λείψανο - θησαυρό του διαλεκτού παιδιού της και τόφερνε με σφιχτή ανασεμιά στη θέση Ξάντος. 
Πένθιμη διακόσμηση γυρόφερνε την πόλη και την παραλία. Οι καμπάνες στους ναούς σιγοχτυπούσαν όπως τη μεγάλη Παρασκευή. Θυμίαμα καιγόταν σ' όλες τις πόρτες και δροσερά λουλούδια έπεφταν από γρηές και νιες και δροσερές παρθένες. Ένα πλήθος νέοι ρασοφόροι Ριζαρείτες ακολουθούσαν σιωπηλοί. 
"Δεν έχει βάρος, δεν έχει βάρος, είναι λαφρύς σαν πούπουλο", φώναζαν κατάπληκτοι κάθε τόσο οι άνδρες από τα σταυροδρόμια και τις λαγκαδιές, καθώς σήκωναν το φέρετρο κι ετοιμάζονταν ν' αλλάξουν βάρδια. 
Το μοναστήρι γέμισε κόσμο. Ατελείωτη μυρμηγκιά, κάθε λογίς άνθρωποι, γνωστοί, άγνωστοι, καταλαχάρηδες του βουνού, του λόγγου, της ακρογυαλιάς. Όλοι τους είχαν διάθεση να παρασταθούν, να προσευχηθούν, να ξενυκτίσουν, να κλάψουν. 
Σ' όλο τούτο το πλήθος και στις καλόγρηες της αδελφότητας που έκλαιγαν σαν μικρές νεαρές κοπέλλες, ξεχώριζε η φυσιογνωμία της ηγουμένης, της οσίας Ξένης, της τυφλής. 
Στάθηκε κάποια στιγμή καταμπροστά στο φέρετρο, πάνω στη γαλήνια κι ευγενική μορφή, που θαρρούσες ότι λαφροκοιμόταν, τη μορφή του πνευματικού πατέρα και οδηγού, του ευεργέτη και προστάτη της και μη μπορώντας με τα τυφλά μάτια να δει, να προσέξει τον ιδρώτα - μύρο που κυλούσε από το μέτωπο, τόνοιωσε σαν όσφρηση, σαν ευωδιά και μένοντας ακίνητη και κάνοντας τρεις φορές το σημείο του σταυρού, είπε: 
"Ο πατέρας μας δεν πέθανε. Ζει, μας βλέπει και προσεύχεται απόψε για μας. Το μοναστήρι μας θα προκόψει δεν θα το αφίσει ο Κύριος. Όταν ζούσε και τον απολαμβάναμε δίπλα μας, κοντά μας, φάρο και οδηγό, αυτό πάντα μας έλεγε. Αυτή την προφητεία: Από δω, μας έλεγε, κόρες μου, απ' αυτές τις ερημιές, σε μερικά χρόνια θα διαβαίνουν άμαξες, θα περνά πλήθος ο κόσμος με αφιερώματα, χρυσάφια και λαμπάδες. Kαι μεις οι άπραγες στεκόμασταν δίβουλες, ξαφνιασμένες. Μήπως τάχα παραλογίζεται ο σεβασμιώτατος, αναρωτιόμασταν με ανησυχία. Αδελφές μου, μη κλαίτε, αδέλφια μου μη θρηνείτε. Η Αίγινα και η Ελλάδα απόκτησε έναν όσιο, ένα σημερινό ικέτη εμπρός εις τον Εσταυρωμένο". 
Τα λόγια της σκέπαζαν τους κρυφούς λυγμούς της από μια θεϊκή δύναμη και χάρη. Τα λόγια της έπεσαν στο πλήθος με τέτοια αρμονία που γλύκαναν ευθύς όλες τις καρδιές και για κάμποσο χρονικό διάστημα της νύχτας απόδιωξαν τις μελαγχολικές σκέψεις του θανάτου. 
Τρεις μέρες και τρεις νύχτες κράτησε το λαϊκό τούτο προσκύνημα. Και το λείψανο αδιάκοπα έσταζε ιδρώτα μύρο και σκορπούσε ολοτρόγυρα ευωδία! 
Mια από τις τρόφιμες της αδελφότητας ανησύχησε. 
"Θα πρέπει να επισπεύσουμε τον ενταφιασμό, πέταξε με σπουδή στην οσία Ξένη. Δεν μπορεί, γερόντισσά μου, σώμα είναι, θα βρωμίσει". 
Το βράδυ που κοιμήθηκε, είδε ολοζώντανο σιμά της τον γέροντα ντυμένο στα αρχιερατικά του άμφια. 
" Σεβασμιώτατε", ανάκραξε. Kαι γονάτισε να του ασπασθεί το χέρι. 
"Βρωμά παιδί μου, το χέρι μου;" τη ρώτησε επιτιμητικά. 
" Μοσκομυρίζει σεβασμιώτατε", ψιθύρισε. 
"Τι μυρίζει;" 
"Λιβάνι και αλόη." 
"Τότε μη φοβείσαι και διά το λείψανον." 
Ξύπνησε καταφοβισμένη. Έτρεξε στο φέρετρο, ασπάσθηκε τρεις φορές τα κρινοδάχτυλα των χεριών. Kαι ξαναπρόσεξε που έτρεχε συνέχεια στη μορφή ιδρώτας - μύρο. 
Φυσικά φρόντισαν και για τον ενταφιασμό. Θα τον τοποθετούσαν εκεί πλάγια στο ναό, χαμηλά στο πεύκο. Στο καταπράσινο και φουντωτό βελονόφυλλο δεντρί που τόσο αυτός καμάρωνε κι αγαπούσε. Εκεί, που κάποτε η πρώτη εκείνη γερόντισσα κάτοικος, σαν έσκαβε για να το φυτέψει, τοσοδούλι και μικράκι,άκουσε την παράδοξη φωνή : "άφισε τόπο για ένα τάφο". Ναι, τώρα όλα ξεκαθάριζαν. Ο καλός Θεός είχε προδιαλέξει τόπο για το σκήνωμα του διαλεκτού παιδιού του. 
Προτού σκεπάσουν το φέρετρο για τον ενταφιασμό, όλες σχεδόν oι μαθήτριες και υποτακτικές έφεραν κι έρριξαν λεμονανθούς από τις λεμονίτσες που είχε φυτέψει ο ίδιος ο γέροντας με το χέρι του, σε διάφορες πρασιές ολόγυρα από το ναό και παράπλευρα έξω.

(Από το βιβλίο του Σώτου Χονδρόπουλου: Ο άγιος του αιώνα μας  -Ο όσιος Νεκτάριος Κεφαλάς- Αφηγηματική Βιογραφία. Έκδοσις Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Αγίας Τριάδος Αιγίνης.)

Αγιος Νεκτάριος- Ο Αγιος της Αίγινας

Αγ. Νεκτάριος

Ο Ιωάννης Σαράντης ( Καββαδία 26 Νέο Φάληρο ) έπασχε από καρκίνο του παχέος εντέρου . Οι γιατροί, όπως ήταν φυσικό , του είπαν ότι έπρεπε να χειρουργηθεί αμέσως. Τι άλλο να κάνει σε αυτή την περίπτωση ... Μόλις άκουσε τα λόγια αυτά, δεν απελπίσθηκε. Έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στον άγιο Νεκτάριο έκανε θερμή προσευχή ,ζητώντας του λύση στο δράμα. Ταχύς εις αντίληψιν ο θαυματουργός Άγιος παρουσιάστηκε το ίδιο κιόλας βράδυ στον ύπνο του και του είπε:

« Έχε πίστη ! Ο Θεός θα σε βοηθήσει. Φρόντισε να πας στο Προσκύνημα , στην Καμάριζα. Να εξομολογηθείς στον Γέροντα, να σε σταυρώσει και να σου δώσει λαδάκι από το καντήλι να πιεις. Ο Θεός που είναι μεγάλος θα σου δώσει την υγεία σου το μεσημέρι της προσεχούς Παρασκευής » ! Ο ασθενής ξύπνησε γεμάτος δέος , ελπίδα, πίστη, αγαλίαση. Την επομένη κιόλας, έτρεξε στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Νεκταρίου, στην Καμάριζα Λαυρίου.

Ανέφερε στον Γέροντα τα καθέκαστα κι εξομολογήθηκε με συντριβή και κατάνυξη στο πετραχήλι του . Εκείνος τον σταύρωσε αναπέμποντας ευχές, τον στήριξε, τον ανακούφισε. Του έδωσε να πιει από τον καντηλάκι του αγίου Νεκταρίου. Έκανε ακριβώς ότι είπε ο Άγιος και το μεσημέρι της Παρασκευής ένιωσε ξαφνικά ένα φρικτό πόνο στην κοιλιακή χώρα και στη συνέχεια ο πόνος παραχώρησε τη θέση του σε ένα συναίσθημα ηρεμίας και χαράς.

Από εκείνη τη στιγμή - όπως έδειξαν οι εξετάσεις που έγιναν στη συνέχεια - θεραπεύθηκε ! Και πάλι στο προσκύνημα του Αγίου Νεκταρίου ,στην Καμάριζα, αυτή τη φορά όχι για ικεσία μα για να δοξολογήσει τον Θεό, ο Οποίος δια του αγίου Νεκταρίου τον θεράπευσε από καρκίνο. Καταφιλούσε τα χέρια του Γέροντα, ζητώντας του να μην πάψει να δέεται στον Αγιο για αυτόν και την οικογένειά του.