Γέροντας Παϊσιος...πριν χρόνια

Ένας μοναχός σαν τους άλλους μοναχούς που ζουν στο Άγιο Όρος  απλός στους τρόπους, στη συμπεριφορά σε προσέγγιζε με την αμεσότητα του.

- Ε συ, βρε παλικάρι ...συχνά προσφωνούσε τον επισκέπτη.

Στην έξω πλευρά, από τον πάνω δρόμο που τερμάτιζε στο κελί του κοντά στις Καρυές του Όρους, σ΄ένα θάμνο δεξιά  ήταν το κουτί με τα λουκούμια, ξερά - μαλακά ήταν ευλογία του γέροντα.

Στην πόρτα - πόρτα κι' αυτή - ένα συρματόπλεγμα με λίγο ξύλο ολόγυρα  και ένα σήμαντρο για 'κουδούνι' οδηγούσε  σ΄ένα μικρό ετοιμόρροπο σπιτάκι σ΄ένα ξέφωτο  με ξύλινους κορμούς ολόγυρα. Ηταν το μεγάλο σαλόνι των επισκέψεων, των πολλών επισκέψεων του γέροντα.

-Καλώς το παλικάρι, από πού είσαι λεβέντη; οι συνήθεις προσφωνήσεις του γέροντα.

Η ματιά του διαπεραστική, έφτανε μέχρι το 'μεδούλι της ψυχής' τι να κρύψεις, αφού όλα τα γνώριζε Θεία Χάριτι.

Τα πράγματα οριακά, έλεγες αυτό που σε προβλημάτιζε στα...ίσια, άλλωστε ευθύς ήταν και ο λόγος του γέροντα.

- Γέροντα η γυναίκα μου έχει προβλήματα με το στομάχι της και την κοιλιά της ...

Η διάγνωση κατευθείαν, χωρίς εξετάσεις.

-Θα της πεις να πάει σ΄ένα super market και να ψωνίσει λίγη καλή αδιαφορία.

Μια άλλη φορά ...

-Ποιόν πνευματικό έχεις βρε παλικάρι;

-Τον ...τάδε!

-Α! ωραία, η γυναίκα σου ποιόν έχει πνευματικό; ρώτησε ο γέροντας.

-Τον ίδιο, του απάντησα.

Άστραψαν τα μάτια του από ικανοποίηση και με χαρά είπε:

- Θα πάρει ένα κούτσουρο ο Θεός από τη μια και ένα κούτσουρο από την άλλη και γκούτσου-γκούτσου θα το ταιριάξει. Πολύ χάρηκα βρε παλικάρι ...

Κι΄εγώ χάρηκα που σε γνώρισα γέροντα, χάρηκα που μου έδωσε ο Θεός τη χαρά και ευλογία να δω από κοντά, κατά κοινή ομολογία,ένα σύγχρονο Άγιο,  ν' ακούσουμε λόγια παρηγοριάς από τον ίδιο, αλλά και να διαβάζουμε λόγους ελπίδας από τα πολλά βιβλία που έχουν δημοσιεύσει γεγονότα από τη ζωή του.

Στο τέλος πριν φύγεις σε κοίταζε στα μάτια, κρατούσε απαλά με τα χέρια του το κεφάλι σου και έδινε ένα πατρικό ασπασμό στο μέτωπο.

Το συνήθιζε!

Την ευχή σου να έχουμε παππούλη και εκεί που θα είσαι μη μας ξεχνάς.

                                                                    Ένας από τους επισκέπτες σου

                                                                                       χ.

Υ.Γ 

Το πιο πάνω γράφηκε  την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 όταν κοιμήθηκε ο Άγιος γέροντας.

Απορώ πως σε κλέβει το ταγκαλάκι, ενώ εσύ μπορείς να κλέψης τον Παράδεισο!

-Γέροντα, κλέβομαι από τα πάθη μου. Άλλοτε με κλέβει η φιλαυτία, άλλοτε η εξωστρέφεια...

-Αν αφήνη κανείς τους κλέφτες να τον κλέβουν, μπορεί ποτέ να πλουτίση; Κι εσύ, αν αφήσης να σε κλέβουν τα πάθη, μπορείς να κάνης προκοπή; Πάντα φτωχή θα είσαι, γιατί, όσα μαζεύεις, θα τα χάνης. Απορώ πως σε κλέβει το ταγκαλάκι, ενώ εσύ μπορείς να κλέψης τον Παράδεισο!

-Γιατί, Γέροντα, ενώ έχω διάθεση να δουλέψω για μια αρετή, μένω σε μια στάσιμη κατάσταση; τι φταίει;

-Πολλές φορές δεν έχει έρθει και η ωριμότητα γι' αυτήν την αρετή. Εσύ όμως βλέπω ότι άρχισες να ωριμάζης πνευματικά. Πρόσεξε λοιπόν, τώρα που έρχεται η εποχή του καλοκαιριού και η αγουρίδα γίνεται σιγά-σιγά μέλι, να φυλάς καλά τα σταφύλια από τις κουρούνες -τα ταγκαλάκια- ζώντας ταπεινά και αθόρυβα.

-Γέροντα, ό,τι καλό κάνω, τελικά το χάνω, γιατί αμέσως υπερηφανεύομαι.

-Ξέρεις εσύ τι κάνεις; Φτιάχνεις μέλι και ύστερα αφήνεις το ταγκαλάκι και σου το κλέβει, οπότε μένεις με τον κόπο. Όπως ο μελισσουργός ζαλίζει τις μέλισσες με καπνό και παίρνει το μέλι, έτσι κι εσένα σε ζαλίζει το ταγκαλάκι με τον καπνό της υπερηφανείας ,δυο κλέβει το πνευματικό μέλι που έφτιαξες και τρίβει τα χέρια του. Σου κλέβει δηλαδή τα πολύτιμα δώρα του Θεού και ύστερα χαίρεται. Εσύ είσαι έξυπνη, πώς δεν το πιάνεις αυτό; Γιατί δεν πιάνεις τον κλέφτη, τον πονηρό, που σε κλέβει;

-Γέροντα, όταν κάποιος νιώθη ότι ένα χάρισμα που έχει είναι του Θεού, πώς είναι δυνατόν να κλέβεται από τον πειρασμό;

-Κλέβεται ,γιατί δεν προσέχει. Ο Θεός προικίζει τον κάθε άνθρωπο με πολλά χαρίσματα, αλλά ο άνθρωπος, ενώ θα έπρεπε να ευγνωμονή γι' αυτά τον Θεό, πολλές φορές δεν υπάρχει, οικειοποιείται τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός και καυχάται εσωτερικά. Τότε ο πονηρός διάβολος ,σαν κλέφτης που είναι, πηγαίνει, του κλέβει τα χαρίσματα, τα δηλητηριάζει με τα δηλητήριά του και έτσι τα αχρηστεύει.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

Έναν άνθρωπο που δεν κάνει λεπτή εργασία στον εαυτό του, ο σατανάς τον πολεμάει;

-Ο σατανάς δεν πάει σε έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά πάει σε έναν αγωνιστή, για να τον πειράξει και να τον αχρηστέψει. Δεν χάνει τον καιρό του να κάνει λεπτή εργασία σε κάποιον που δεν έχει κάνει λεπτή εργασία. Στέλνει σ' αυτόν που ράβει με σακοράφα, διάβολο με σακοράφα. Σ' αυτόν που κάνει λεπτό εργόχειρο, στέλνει διάβολο που κάνει λεπτό εργόχειρο. Σ' αυτόν που κάνει πολύ ψιλό κέντημα, στέλνει διάβολο για πολύ ψιλή εργασία. Σ' αυτούς που κάνουν χονδρή δουλειά στον εαυτό τους, στέλνει χονδρό διάβολο.
Στους αρχάριους στέλνει αρχάριο διάβολο. Οι άνθρωποι που έχουν λεπτή ψυχή, πολύ φιλότιμο και είναι ευαίσθητοι, χρειάζεται να προσέξουν, γιατί βάζει και ο διάβολος την ουρά του και τους κάνει πιο ευαίσθητους, και μπορεί να φθάσουν στην μελαγχολία ή ακόμη-Θεός φυλάξοι- και στην αυτοκτονία. Ο διάβολος, ενώ εμάς τους ανθρώπους μας βάζει να πηγαίνουμε κόντρα στον πλησίον μας και να μαλώνουμε, ο ίδιος ποτέ δεν πάει κόντρα.
Τον αμελή τον κάνει πιο αμελή. τον αναπαύει με τον λογισμό: «το κεφάλι σου πονάει, είσαι αδιάθετος. δεν πειράζει και αν δεν σηκωθείς για προσευχή». Τον ευλαβή τον κάνει πιο ευλαβή, για να τον ρίξει στην υπερηφάνεια, ή τον σπρώχνει να αγωνισθεί περισσότερο από τις δυνάμεις του, ώστε να αποκάμει και να αφήσει μετά όλα τα πνευματικά του όπλα και να παραδοθεί ο πρώην πολύ αγωνιστής. Τον σκληρόκαρδο τον κάνει πιο σκληρόκαρδο, τον ευαίσθητο, υπερευαίσθητο.

Και βλέπεις πόσοι άνθρωποι, άλλοι έχουν κάποια ευαισθησία και άλλοι γιατί έχουν κλονισθεί τα νεύρα τους, ταλαιπωρούνται με αϋπνίες και παίρνουν χάπια ή βασανίζονται και χαραμίζονται στα νοσοκομεία. Σπάνια να δεις άνθρωπο ισορροπημένο. Έγιναν μπαταρίες οι άνθρωποι. Οι περισσότεροι σαν να έχουν ηλεκτρισμό. Όσοι μάλιστα δεν εξομολογούνται, δέχονται επιδράσεις δαιμονικές. έχουν έναν δαιμονικό μαγνητισμό, γιατί ο διάβολος έχει εξουσία επάνω τους. Λίγοι άνθρωποι, είτε αγόρια είτε κοπέλες είτε ηλικιωμένοι είναι, έχουν ένα βλέμμα γαλήνιο. Δαιμονισμός! Ξέρεις τι θα πει δαιμονισμός; Να μην μπορείς να συνεννοηθείς με τον κόσμο.

Είπα σε κάποιους γιατρούς που συζητούσαν για την αναισθησία που κάνουν στις εγχειρήσεις: «Του πειρασμού η αναισθησία έχει άσχημες επιπτώσεις στον άνθρωπο, ενώ αυτή που κάνετε εσείς βοηθάει». Η αναισθησία του διαβόλου είναι σαν το δηλητήριο που ρίχνει το φίδι στα πουλιά ή στα λαγουδάκια, για να παραλύσουν και να τα καταπιεί χωρίς να αντιδράσουν. Ο διάβολος, όταν θέλει να πολεμήσει έναν άνθρωπο, στέλνει πρώτα ένα διαβολάκι «αναισθησιολόγο», για να κάνει τον άνθρωπο πρώτα αναίσθητο, και μετά πηγαίνει ο ίδιος και τον πελεκάει, τον κάνει ό,τι θέλει ...;

Αλλά προηγείται ο ... «αναισθησιολόγος». Μας βάζει ένεση αναισθησίας και ξεχνούμε. Να, βλέπεις, οι μοναχοί υποσχόμαστε «υβρισθήναι, χλευασθήναι κ.λπ.», και τελικά, ο πειρασμός μερικές φορές μας μπερδεύει και κάνουμε τα αντίθετα από αυτά που υποσχεθήκαμε. Αλλιώς ξεκινάμε κι αλλιώς καταλήγουμε. Για αλλού ξεκινήσαμε να πάμε και αλλού πηγαίνουμε. Δεν προσέχουμε. Δεν σας έχω πει παραδείγματα;

Παλαιότερα, στην Κόνιτσα δεν υπήρχε Τράπεζα. Αναγκάζονταν οι άνθρωποι να πάνε στα Γιάννενα, όταν ήθελαν να πάρουν κανένα δάνειο. Ξεκινούσαν λοιπόν μερικοί από τα γύρω χωριά και πήγαιναν εβδομήντα δύο χιλιόμετρα με τα πόδια, να πάρουν δάνειο, για να αγοράσουν λ.χ. ένα άλογο. Τότε, αν κανείς είχε ένα άλογο, μπορούσε να συντηρήσει την οικογένειά του. Έκανε ζευγάρι με το άλογο κάποιου άλλου και όργωνε. Μια φορά ξεκίνησε ένας να πάει στα Γιάννενα, να πάρει δάνειο, για να αγοράσει ένα άλογο, να οργώνει τα χωράφια του και να μην παιδεύεται να σκάβει με την τσάπα. Πήγε λοιπόν στην Τράπεζα, πήρε το δάνειο και μετά πέρασε και από τα εβραίικα μαγαζιά και χάζευε. Τον έβλεπε ο ένας Εβραίος, τον τραβούσε μέσα. «πέρνα μέσα, μπάρμπα, έχω καλό πράγμα!».
Έμπαινε εκείνος μέσα, άρχιζε ο Εβραίος να κατεβάζει τα τόπια από τα ράφια. Τα έπαιρνε, τα τίναζε. «Παρ' το, του έλεγε, είναι καλό, και για τα παιδιά σου θα σου το δώσω φθηνό». Έφευγε από τον έναν, προχωρούσε παραπέρα, χάζευε σε άλλον. «Έλα, μπάρμπα, μέσα, του έλεγε ο Εβραίος, θα σου δώσω το πιο φθηνό». Κατέβαζε τα τόπια, τα άνοιγε, τα άπλωνε. Ζαλίστηκε στο τέλος ο καημένος. Είχε και λίγο φιλότιμο, σου λέει «τώρα τα κατέβασε τα τόπια, τα άπλωσε ...;», και δήθεν «για τα παιδιά του πιο φθηνό», έδωσε τα χρήματα που είχε πάρει από την Τράπεζα και αγόρασε ένα τόπι πανί, αλλά και αυτό ήταν χωνεμένο! Μα και ένα τόπι πανί τι να το κάνει;
Και ένας πλούσιος δεν έπαιρνε ένα τόπι πανί. έπαιρνε όσο του χρειαζόταν. Τελικά γύρισε στο σπίτι με ένα τόπι σάπιο ύφασμα! «Που είναι το άλογο;», τον ρωτάν. «Έφερα ύφασμα για τα παιδιά!», λέει. Αλλά τι να το κάνουν τόσο ύφασμα; Χρεώθηκε εν τω μεταξύ στην Τράπεζα, και άλογο δεν πήρε παρά ένα τόπι πανί χωνεμένο. Άντε πάλι να πηγαίνει να σκάβει με την τσάπα στα χωράφια, να δυσκολεύεται, για να ξεχρεώσει το δάνειο!
Αν αγόραζε άλογο, θα επέστρεφε και καβάλα, θα ψώνιζε και λίγα πράγματα για το σπίτι του και δεν θα σκοτωνόταν να σκάβει με την τσάπα! Αλλά για να χαζεύει στα μαγαζιά τα εβραίικα, είδατε τι έπαθε; Έτσι κάνει και ο διάβολος. σαν τον πονηρό έμπορο σε τραβάει από 'δω, σε τραβάει από 'κει, σου βάζει τρικλοποδιές, και τελικά σε καταφέρνει να πας εκεί που θέλει εκείνος. Για αλλού ξεκινάς και αλλού καταλήγεις, αν δεν προσέξεις. Σε ξεγελάει και χάνεις τα καλύτερα χρόνια σου.


π. Παϊσιος

Οι Λοκατζήδες της Εκκλησίας

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Πολύ με πειράζει η συνείδηση μου, που δεν κράτησα σημειώσεις με λεπτομέρειες για τους ενάρετους Πατέρες, που έζησαν τώρα τα τελευταία χρόνια, για τους οποίους μου διηγούνταν οι ευλαβείς Γεροντάδες, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, όπως επίσης και στην συνέχεια, για την μεγάλη μου αμέλεια, που δεν κράτησα, έστω στην μνήμη μου, όλα τα θεία γεγονότα, τα οποία έζησαν εκείνα τα άγια Γεροντάκια και μου τα διηγούνταν με πολλή απλότητα, για να με βοηθήσουν πνευματικά.
Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολλή πίστη και απλότητα και οι περισσότεροι ήταν με λίγα μεν γράμματα, αλλά, επειδή είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δέχονταν συνέχεια τον θείο φωτισμό. Ενώ στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική.
Το πολύ αυτό κοσμικό πνεύμα που επικρατεί στο σημερινό άνθρωπο, ο οποίος έχει στρέψει όλη την προσπάθεια στο πώς να ζήσει καλύτερα, με μεγαλύτερη άνεση και λιγότερο κόπο, δυστυχώς έχει επιδράσει και στους περισσότερους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν πώς να αγιάσουν με λιγότερο κόπο -πράγμα που δεν γίνεται ποτέ, γιατί «οι Άγιοι έδιναν αίμα και ελάμβαναν Πνεύμα».
Και ενώ χαίρεται κανείς τώρα για την μεγάλη αυτή στροφή προς τους Αγίους Πατέρες και τον Μοναχισμό και θαυμάζει τους αξιόλογους νέους που αφιερώνονται με ιδανικά, συγχρόνως όμως και πονάει, γιατί βλέπει όλο αυτό το καλό υλικό να μη βρίσκει το ανάλογο πνευματικό προζύμι, και έτσι δεν ανεβαίνει η πνευματική αυτή ζύμη και καταλήγει να γίνει σαν το λειψό ψωμί.

Παλαιότερα, πριν και από είκοσι χρόνια, έβρισκε κανείς ακόμη την απλότητα απλωμένη στο Περιβόλι της Παναγίας, και εκείνο το άρωμα της απλότητας των Πατέρων μάζευε τους ευλαβείς ανθρώπους, που μιμούνταν τις μέλισσες, και τους έτρεφε, και αυτοί μετέφεραν και στους άλλους από την πνευματική αυτή ευλογία, για να ωφεληθούν. Από όπου δηλαδή και αν περνούσες, θα άκουγες να διηγούνταν θαύματα και ουράνια γεγονότα, πολύ απλά, γιατί τα θεωρούσαν πολύ φυσιολογικά οι Πατέρες.
Ζώντας λοιπόν σε αυτή την πνευματική ατμόσφαιρα της Χάριτος, ποτέ δεν περνούσες λογισμό αμφιβολίας για όσα άκουγες, γιατί και ο ίδιος κάτι θα έβλεπες από αυτά. Αλλά ούτε και περνούσε λογισμός, για να σημειώσεις ή να κρατήσεις στην μνήμη σου εκείνα τα θεία γεγονότα για τους μεταγενέστερους, γιατί νόμιζες ότι θα συνεχισθεί εκείνη η Πνευματική κατάσταση.
Πού να ήξερες ότι μετά από λίγα χρόνια ο περισσότερος κόσμος θα παραμορφωθεί από την πολλή μόρφωση -επειδή διδάσκεται με το πνεύμα της αθεΐας και όχι με το πνεύμα του Θεού, για να αγιάσει και την εξωτερική μόρφωση- και η απιστία θα φθάσει σε τέτοιο σημείο, που να θεωρούνται τα θαύματα για παραμύθια της παλιάς εποχής; Φυσικά, όταν είναι ο γιατρός άθεος, όσες εξετάσεις και αν κάνει σε έναν Άγιο με τα επιστημονικά μέσα (ακτίνες κ.λπ.), δε θα μπορέσει να διακρίνει τη χάρη του Θεού. Ενώ, εάν έχει αγιότητα και ο ίδιος, θα δει τη θεία χάρη να ακτινοβολεί.
Για να δώσω μια ζωντανότερη εικόνα της χάριτος, και για να καταλάβουν καλύτερα οι αναγνώστες το πνεύμα το Πατερικό που επικρατούσε πριν από λίγα χρόνια, θεώρησα καλό να αναφέρω, σαν παραδείγματα, μερικά περιστατικά από απλά γεροντάκια της εποχής εκείνης.

Όταν ήμουν αρχάριος στην Μονή Εσφιγμένου, μου είχε διηγηθεί ο ευλαβής Γέρο-Δωρόθεος ότι στο Γηροκομείο ερχόταν και βοηθούσε ένα Γεροντάκι με τέτοια μεγάλη απλότητα, αφού νόμιζε ότι η Ανάληψη, που εορτάζει η Μονή, ήταν μια μεγάλη Αγία όπως η Αγία Βαρβάρα και, όταν έκανε κομποσχοίνι, έλεγε: «Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών»! Μια μέρα είχε έρθει στο Γηροκομείο ένας φιλάσθενος αδελφός, και, επειδή δεν υπήρχε κανένα δυναμωτικό φάρμακο, το Γεροντάκι κατέβηκε γρήγορα-γρήγορα τα σκαλιά, πήγε στο υπόγειο και από το παραθυράκι που έβλεπε προς την θάλασσα, άπλωσε τα χέρια του και είπε:
«Αγία μου Ανάληψη, δωσ' μου ένα ψαράκι για τον αδελφό». Και ω του θαύματος! πετάχτηκε ένα μεγάλο ψάρι στα χέρια του, το πήρε πολύ φυσιολογικά, σαν να μη συνέβη τίποτε, και χαρούμενος το ετοίμασε, για να τονώσει τον αδελφό.
Ο ίδιος Γέροντας μου είχε διηγηθεί και για άλλον Πατέρα (νομίζω Παχώμιο), ο οποίος είχε πάει στην Καψάλα για ανώτερη άσκηση και είχε φθάσει σε μέτρα πνευματικά. Μια μέρα ένας πατέρας της Μονής είχε οικονομήσει δυο ψάρια και τα καθάριζε, για να πάει να τον δει και να του τα δώσει ευλογία. Την ώρα όμως που τα ετοίμαζε, ένας κόρακας ξαφνικά του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον π. Παχώμιο στην Καψάλα (απόσταση πεντέμισι ώρες).
Ο π. Παχώμιος είχε λάβει πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και τη στιγμή που σκεφτόταν τι να τον φιλέψει, ο κόρακας του άφησε το ψάρι. Όταν ήρθε μετά ο αδελφός και το έμαθε αυτό, δόξασε και αυτός το Θεό, που τρέφει και στην εποχή μας τους ανθρώπους Του με τον κόρακα, όπως και τον Προφήτη Ηλία.

Άγιος Παΐσιος

Οι φιλόσοφοι ειδωλολάτρες και ο Μέγας Αντώνιος

Κάποτε λοιπόν δύο φιλόσοφοι ήλθαν προς αυτόν, ειδωλολάτρες, που νόμιζαν ότι μπορούν να ελέγξουν τον Αντώνιο. Ήταν στο όρος το έξω. Ο Αντώιος κατάλαβε ποιοί άνθρωποι είναι όταν τους είδε και εξήλθε προς αυτούς και είπε με διερμηνέα: "Γιατί τόσο πολύ κοπιάσατε να έλθετε, ω φιλόσοφοι, προς ανόητο άνθρωπο;"
Όταν είπαν αυτοί ότι δεν είναι ανόητος, αλλά και πολύ φρόνιμος, είπε προς αυτούς: "Αν μεν προς ανόητο ήλθατε, περιττός ο κόπος σας. Αν όμως θεωρείτε ότι είμαι φρόνιμος, να γίνετε όπως είμαι εγώ. Επειδή πρέπει να μιμούμαστε τα καλά. Και αν μεν εγώ ερχόμουν προς εσάς, τότε θα εμιμόμουν εσάς. Αν όμως εσείς (ήλθατε) προς εμένα, να γίνετε όπως εγώ. Επειδή είμαι Χριστιανός. Αυτοί θαυμάζοντας ανεχώρησαν επειδή έβλεπαν και τους δαίμονες να φοβούνται τον Αντώνιο.
Όταν άλλοι από αυτούς τον συνάντησαν προς το όρος το έξω και νόμισαν ότι θα τον χλευάσουν επειδή δεν είχε μάθει γράμματα, είπε προς αυτούς ο Αντώνιος: "Εσείς τι λέτε; Ποιό είναι πρώτο, ο νους ή τα γράμματα; και ποιό είναι αίτιο ποίου, ο νους των γραμμάτων, ή τα γράμματα του νου;"
Όταν αυτοί απάντησαν ότι πρώτος είναι ο νους και αυτός είναι ο εφευρέτης των γραμμάτων, τους είπε ο Αντώνιος: "Σε όποιον λοιπόν ο νους υγιαίνει, σε αυτόν δεν είναι αναγκαία τα γράμματα". Με αυτό και τους παρόντες και αυτούς εξέπληξε. Απήλθαν λοιπόν θαυμάζοντας, επειδή τόση πολλή σύνεση έβλεπαν σε αγράματο άνθρωπο. Και επειδή δεν είχε άγριο το ήθος, λόγω του ότι ανατράφηκε στο όρος και εκεί εγέρασε, αλλά ήταν γεμάτος χάρη και κοινωνικός. Και τον λόγο τον είχε νοστιμίσει με το θείο αλάτι, έτσι ώστε κανείς δεν τον φθονούσε, αλλά να χαίρονται με αυτόν, όλοι όσοι έρχονταν προς αυτόν.

Μετά από αυτά έτυχε να έλθουν πάλι μερικοί από αυτούς. Κι ήταν από αυτούς που οι ειδωλολάτρες θεωρούσαν σοφούς. Και απαιτούσαν λόγο από αυτόν λόγο περί της πίστης μας στον Χριστό. Και επεχείρησαν να μιλήσουν για το κήρυγμα του Θείου Σταυρού και ήθελαν να χλευάσουν.
Ο Αντώνιος λυπήθηκε την άγνοιά τους, έλεγε με διερμηνέα, που καλώς διερμήνευε: "Τι είναι καλύτερο; Να ομολογούμε τον Σταυρό ή μοιχείες και δολοφονίες παιδιών να προσάπτετε σε αυτούς που ονομάζετε θεούς; Επειδή το πρώτο που λέμε εμείς είναι απόδειξη ανδρείας και γνώρισμα καταφρονήσεως θανάτου, ενώ τα δικά σας είναι ασέλγειας πάθη.
Έπειτα τι είναι καλύτερο να λέμε, ότι ο Λόγος του Θεού δεν μεταβλήθηκε, αλλά παραμένοντας ο Ίδιος, για την σωτηρία και την ευεργεσία των ανθρώπων, έλαβε σώμα ανθρώπινο, έτσι ώστε να κοινωνήσει την ανθρώπινη φύση και να κάνει τους ανθρώπους να κοινωνήσουν την θεία και νοερή φύση, ή να εξομοιώνετε τον Θεό με άλογα ζώα, και για αυτό να σέβεστε τετράποδα κι ερπετά και ομοιώματα από ανθρώπους; Επειδή αυτά είναι τα σεβάσματα σε εσάς τους σοφούς.
Και πως τολμάτε να μας χλευάζετε εμάς επειδή λέμε ότι ο Χριστός φανερώθηκε σαν άνθρωπος, όταν εσείς λέτε ότι η ψυχή χωρίστηκε από τον ουρανό, και λέτε ότι πλανήθηκε η ψυχή και έπεσε από την αψίδα των ουρανών σε σώμα, και μακάρι σε ανθρώπινο, και όχι και σε τετράποδα και σε ερπετά να έρχεται και να πέφτει. Επειδή η δική μας πίστη λέει την παρουσία του Χριστού λόγω της της σωτηρίας των ανθρώπων. Εσείς όμως πλανάσθε όταν λέτε για ψυχή αγέννητη (αδημιούργητη).
Και εμείς πιστεύουμε στο δυνατό και φιλάνθρωπο της Πρόνοιας, ότι και αυτό δεν ήταν αδύνατο στον Θεό, όμως εσείς, λέτε ότι η ψυχή είναι εικόνα του Νου, και της προσάπτετε πτώσεις και μυθολογείτε ότι είναι μεταβλητή. Και λοιπόν λόγω της ψυχής και τον νουν τον θεωρείτε τρεπτό. Επειδή όποια είναι...
Αρα λοιπόν είναι άξιος χλεύης τούτος (ο Σταυρός) ή μάλλον αυτά που καταργήθηκαν από αυτόν και αποδείχτηκαν αδύναμα; Επειδή και τούτο είναι αξιοθαύμαστο: ότι τα δικά σας ουδέποτε εδιώχθηκαν, αλλά σε κάθε πόλη τιμώνται από τους ανθρώπους, ενώ οι (πιστοί) του Χριστού διώκονται και περισσότερο τα δικά μας από τα δικά σας ανθούν και πληθαίνουν.
Και τα δικά σας, αν και τιμώνται και προφυλάσσονται, καταστρέφονται, αλλά η πίστη και διδασκαλία του Χριστού, αν και χλευάζεται από εσάς και πολλές φορές εδιώχθηκε από τους βασιλείς, έχει γεμίσει την οικουμένη. Επειδή πότε (άλλοτε) εξέλαμψε έτσι η θεογνωσία;
Και πότε φανερώθηκε έτσι η σωφροσύνη και η αρετή της παρθενίας; Και πότε περιφρονήθηκε έτσι ο θάνατος παρά τότε που πραγματοποιήθηκε ο Σταυρός του Χριστού; Για τούτο κανείς δεν αμφιβάλλει όταν βλέπει τους μάρτυρες για τον Χριστό να περιφρονούν τον θάνατο και όταν βλέπει τις παρθένες (μοναχές) της Εκκλησίας για τον Χριστό να φυλάνε καθαρά και αμόλυντα τα σώματα.

Ο παράδεισος,παιδί μου,μυρίζει πολύ καλύτερα.

Επειδή ήταν ακίνητος (Παπα-Τύχων) πια στο κρεβάτι,γιατί είχε παραδώσει σ΄αυτό τις λίγες του σωματικές δυνάμεις και δεν μπορούσε να σηκωθή να πάη στο Ναό του Τιμίου Σταυρού,όπου λειτουργούσε με ευλάβεια χρόνια ολόκληρα,μου ζήτησε να του φέρω τον Σταυρό από την Αγία Τράπεζα για παρηγοριά.΄Οταν είδε τον Σταυρό, γυάλισαν τα μάτια του και,αφού τον ασπάσθηκε με ευλάβεια,τον κρατούσε σφιχτά στο χέρι του με όλη την δύναμη που του είχε απομείνει.Είχα δέσει και ένα κλωνάρι βασιλικό στον Σταυρό και του έλεγα:
- Μυρίζει καλά , Γέροντα ;
-Εκείνος μου απαντούσε:
- Ο παράδεισος , παιδί μου,μυρίζει πολύ καλύτερα.
- Μια μέρα από εκείνες τις τελευταίες του,είχα βγει έξω,για να του φέρω λίγο νερό. ΄Οταν άνοιξα μετά και μπήκα στο κελλί του,με κοιτούσε παράξενα και μου λέγει:
- Εσύ,ο ΄Αγιος Σέργιος είσαι ;
- ΄Οχι , Γέροντα , είμαι ο Παϊσιος.
- Τώρα,παιδί μου,ήταν εδώ η Παναγία , ο ΄Αγιος Σέργιος και ο ΄Αγιος Σεραφείμ.Που πήγαν;
Κατάλαβα ότι κάτι γίνεται και τον ρώτησα:
-Τί σου είπε η Παναγία :
-Θα περάση η Πανήγυρη και μετά θα με πάρη.
΄Ηταν απόγευμα,παραμονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου,7 Σεπτεμβρίου 1968 και μετά από τρείς ημέρες,στις 10 Σεπτεμβρίου,αναπαύθηκε εν Κυρίω.
 Την προτελευταία ημέρα μου είχε πεί ο Γέροντας:
-Αύριο θα πεθάνω και θέλω να μην κοιμηθής,για να σε ευλογήσω.
Εγώ τον λυπόμουνα εκείνο το βράδυ,που κουραζόταν,γιατί συνέχεια τρείς ώρες είχε τα χέρια του επάνω στο κεφάλι μου,με ευλογούσε και με ασπαζόταν για τελευταία φορά.Για να εκφράση και την ευγνωμοσύνη του για το λίγο νερό που του είχα δώσει στα τελευταία του,μου έλεγε :
- Γλυκό μου Παϊσιο,εμείς ,παιδί μου,θα έχουμε αγάπη εις αιώνας αιώνων η αγάπη είναι ακριβή η δική μας.Εσύ θα κάνης ευχή από εδώ,και εγώ θα κάνω από τον ουρανό. Πιστεύω ότι θα με ελεήση ο Θεός,γιατί εξήντα χρόνια,παιδί μου,καλόγηρος,συνέχεια έλεγα Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησόν με.
- Εγώ θα λειτουργώ πια στον Παράδεισο.Εσύ να κάνης ευχή από εδώ,και εγώ θα έρχωμαι κάθε χρόνο να σε βλέπω.
.........
Είναι αλήθεια ότι εκείνες οι δέκα τελευταίες ημέρες,που παρέμεινα κοντά του,ήταν η μεγαλύτερη ευλογία του Θεού για μένα,γιατί βοηθήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά,αφού μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ζήσω λίγο από κοντά και να τον γνωρίσω καλύτερα.
................
Πέρασαν τρία χρόνια ολόκληρα,χωρίς να μου παρουσιασθή,και αυτό με έβαλε σε λογισμούς: "μήπως έσφαλα σε κάτι;" Μετά από τρία χρόνια μου έκανε την πρώτη του επίσκεψη.Εάν εννοούσε ο Γέροντας ότι το "....κάθε χρόνο " θα άρχιζε μετά από τα τρία χρόνια,αυτό με παρηγορεί,γιατί έτσι δεν ήμουν εγώ η αιτία σ΄αυτό το θέμα.
 Η πρώτη του λοιπόν φορά ήταν στις 1Ο Σεπτεμβρίου 1971,βράδυ,μετά το μεσονύκτιο.Ενώ έλεγα την ευχή,βλέπω ξαφνικά τον Γέροντα να μπαίνη στο κελλί! Πετάχθηκα και του έπιασα τα πόδια και τα φιλούσα με ευλάβεια.Δεν κατάλαβα όμως πως μου ξεγαντζώθηκε από τα χέρα μου και,καθώς έφευγε,τον είδα να μπαίνη στο Ναό και εξαφανίσθηκε.Φυσικά,τα χάνει κανείς εκείνη την ώρα,όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα.Ούτε και μπορεί να τα εξηγήση αυτά με την λογική,γι΄αυτό και λέγονται θαύματα.
..............
Δεν ξέρω εάν είχε παρουσιασθή σε άλλον,πριν από την πρώτη αυτή επίσκεψη που μου έκανε.Στο κελλί μου πάντως είχε παρουσιασθή και σ΄έναν άγνωστο Μοναχό (πρώην Καρακαλληνό),στον Πατέρα Ανδρέα ,ως εξής:
- Είχε έρθει στο κελλί μου,για να τον εξυπηρετήσω σε κάτι που ήθελε.Φυσικά,ούτε με γνώριζε ούτε και εγώ τον γνώριζα.Περίμενε λοιπόν έξω από το κελλί μου,κάτω από την ελιά,γιατί νόμιζε ότι απουσιάζω.Εγώ ήμουν μέσα στο εργαστήρι και δεν ακουγόμουνα,γιατί βερνίκωνα εικονάκια.΄Οταν τελείωσα,έψαλα το ΄Αγιος ο Θεός και βγήκα έξω.Μόλις με είδε ο Πατήρ Ανδρέας,ξαφνιάστηκε και μου διηγήθηκε με θαυμασμό το εξής γεγονός:
" Ενώ περίμενα κάτω από την ελιά,είχαν κλείσει τα μάτια μου,αλλά τις αισθήσεις μου τις είχα.Βλέπω λοιπόν,έναν Γέροντα να βγαίνη από εκείνα τα δενδρολίβανα και να μου λέη :
- Ποιόν περιμένεις ;
Και εγώ του απάντησα :
- Τον Γέροντα Παϊσιο.
  Ο Γέροντας μου είπε:
- Εδώ είναι,και έδειχνε με το δάκτυλο προς το κελλί.
- "Εκείνη την στιγμή που έδειχνε,άκουσα να ψέλνης το ΄Αγιος ο Θεός και βγήκες έξω.Αυτός,Πάτερ Παϊσιε,θα είναι κανένας ΄Αγιος,γιατί τους καταλαβαίνω.΄Εχω ιδεί και άλλες φορές τέτοια " .
Τότε του διηγήθηκα μερικά για τον Γέροντα και του είπα ότι εκεί στα δενδρολίβανα είναι ο τάφος του.
........
  Νομίζω ότι από τα λίγα αυτά που ανέφερα και από τα λίγα που έγραψα γύρω από τη ζωή του σεβαστού Γέροντος,πολλά θα καταλάβουν όσοι έχουν εσωτερικά βιώματα.

  Γέροντος Παϊσίου 

Γέροντας Παϊσιος...πριν χρόνια

Ένας μοναχός σαν τους άλλους μοναχούς που ζουν στο Άγιο Όρος  απλός στους τρόπους, στη συμπεριφορά σε προσέγγιζε με την αμεσότητα του.

- Ε συ, βρε παλικάρι ...συχνά προσφωνούσε τον επισκέπτη.

Στην έξω πλευρά, από τον πάνω δρόμο που τερμάτιζε στο κελί του κοντά στις Καρυές του Όρους, σ΄ένα θάμνο δεξιά  ήταν το κουτί με τα λουκούμια, ξερά - μαλακά ήταν ευλογία του γέροντα.

Στην πόρτα - πόρτα κι' αυτή - ένα συρματόπλεγμα με λίγο ξύλο ολόγυρα  και ένα σήμαντρο για 'κουδούνι' οδηγούσε  σ΄ένα μικρό ετοιμόρροπο σπιτάκι σ΄ένα ξέφωτο  με ξύλινους κορμούς ολόγυρα. Ηταν το μεγάλο σαλόνι των επισκέψεων, των πολλών επισκέψεων του γέροντα.

-Καλώς το παλικάρι, από πού είσαι λεβέντη; οι συνήθεις προσφωνήσεις του γέροντα.

Η ματιά του διαπεραστική, έφτανε μέχρι το 'μεδούλι της ψυχής' τι να κρύψεις, αφού όλα τα γνώριζε Θεία Χάριτι.

Τα πράγματα οριακά, έλεγες αυτό που σε προβλημάτιζε στα...ίσια, άλλωστε ευθύς ήταν και ο λόγος του γέροντα.

- Γέροντα η γυναίκα μου έχει προβλήματα με το στομάχι της και την κοιλιά της ...

Η διάγνωση κατευθείαν, χωρίς εξετάσεις

-Θα της πεις να πάει σ΄ένα super market και να ψωνίσει λίγη καλή αδιαφορία.

Μια άλλη φορά ...

-Ποιόν πνευματικό έχεις βρε παλικάρι;

-Τον ...τάδε!

-Α! ωραία, η γυναίκα σου ποιον έχει πνευματικό; ρώτησε ο γέροντας.

-Τον ίδιο, του απάντησα.

Άστραψαν τα μάτια του από ικανοποίηση και με χαρά είπε:

- Θα πάρει ένα κούτσουρο ο Θεός από τη μια και ένα κούτσουρο από την άλλη και γκούτσου-γκούτσου θα το ταιριάξει. Πολύ χάρηκα βρε παλικάρι ...

Κι΄εγώ χάρηκα που σε γνώρισα γέροντα, χάρηκα που μου έδωσε ο Θεός τη χαρά και ευλογία να δω από κοντά, κατά κοινή ομολογία, ένα σύγχρονο Άγιο, ν' ακούσουμε λόγια παρηγοριάς από τον ίδιο, αλλά και να διαβάζουμε λόγους ελπίδας από τα πολλά βιβλία που έχουν δημοσιεύσει γεγονότα από τη ζωή του.

Στο τέλος πριν φύγεις σε κοίταζε στα μάτια, κρατούσε απαλά με τα χέρια του το κεφάλι σου και έδινε ένα πατρικό ασπασμό στο μέτωπο.

Το συνήθιζε!

Την ευχή σου να έχουμε παππούλη και εκεί που θα είσαι μη μας ξεχνάς.

                                                                    Ένας από τους επισκέπτες σου

Γιατί το κακό στον κόσμο;

«Ένας ασκητής βλέποντας την αδικία πού υπάρχει στον κόσμο προσευχόταν στο Θεό και του ζητούσε να του αποκαλύψει το λόγο που δίκαιοι και ευλαβείς άνθρωποι δυστυχούν και βασανίζονται άδικα, ενώ άδικοι και αμαρτωλοί πλουτίζουν και αναπαύονται.
Ενώ προσευχόταν ο ασκητής να του αποκαλύψει ο Θεός το μυστήριο, άκουσε φωνή που του έλεγε:
- Μη ζητάς εκείνα που δε φτάνει ο νους σου και η δύναμη της γνώσης σου. Ούτε να ερευνάς τα απόκρυφα, γιατί τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Αλλά, επειδή ζήτησες να μάθεις, κατέβα στον κόσμο και κάθισε σ' ένα μέρος και πρόσεχε αυτά που θα δεις, για να καταλάβεις από τη μικρή αυτή δοκιμή, ένα μικρό μέρος από τις κρίσεις του Θεού.
Θα γνωρίσεις τότε άτι είναι ανεξερεύνητη και ανεξιχνίαστη η προνοητική διακυβέρνηση του Θεού για όλα.
Ο γέροντας, όταν τ' άκουσε αυτά, κατέβηκε με πολλή προσοχή στον κόσμο κι έφτασε σ' ένα λιβάδι που το διέσχιζε ένας πολυσύχναστος δρόμος. Εκεί κοντά ήταν μία βρύση κι ένα γέρικο δέντρο, στην κουφάλα του οποίου μπήκε ο γέροντας και κρύφτηκε καλά.
Μετά από λίγο πέρασε ένας πλούσιος πάνω στο άλογό του. Σταμάτησε για λίγο στη βρύση, για να πιει νερό και να ξεκουραστεί.
Αφού ξεδίψασε, έβγαλε από την τσέπη του ένα πουγκί με εκατό φλουριά και τα μετρούσε. Όταν τελείωσε το μέτρημα, θέλησε πάλι να τα βάλει στη θέση τους. Χωρίς όμως να το καταλάβει, το πουγκί έπεσε στα χόρτα. Έφαγε, ξεκουράστηκε, κοιμήθηκε και μετά καβαλίκεψε το άλογο κι έφυγε χωρίς ν' αντιληφθεί τίποτα για τα φλουριά.
Μετά από λίγο ήρθε άλλος περαστικός στη βρύση, βρήκε το πουγκί με τα φλουριά, το πήρε κι έφυγε τρέχοντας μέσ' απ' τα χωράφια. Πέρασε λίγη ώρα και φάνηκε άλλος περαστικός. Κουρασμένος, όπως ήταν, σταμάτησε κι αυτός στη βρύση, πήρε λίγο νεράκι, έβγαλε και λίγο ψωμάκι από ένα μαντήλι και κάθισε να φάει.
Την ώρα, που ο φτωχός εκείνος έτρωγε, φάνηκε ο πλούσιος καβαλάρης εξαγριωμένος, με αλλοιωμένο το πρόσωπο από οργή, και όρμισε επάνω του. Με θυμό φώναζε να του δώσει τα φλουριά του. Ο φτωχός, μη έχοντας ιδέα για τα φλουριά, διαβεβαίωνε με όρκους πως δεν είδε τέτοιο πράγμα. Εκείνος όμως, όπως ήταν θυμωμένος, άρχισε να τον δέρνει και να τον χτυπά, μέχρι που τον θανάτωσε. Έψαξε μετά όλα τα ρούχα του φτωχού, δεν βρήκε τίποτα και έφυγε λυπημένος.
Ο γέροντας εκείνος τα έβλεπε όλα αυτά μέσα άπ' την κουφάλα και θαύμαζε. Λυπόταν πολύ κι έκλαιγε για τον άδικο φόνο που είδε και προσευχόμενος στον Κύριο, έλεγε:
- Κύριε, τι σημαίνει αυτό το θέλημά Σου; Γνώρισε μου, Σε παρακαλώ, πώς υπομένει η αγαθότητα Σου τέτοια αδικία. Άλλος έχασε τα φλουριά, άλλος τα βρήκε κι άλλος άδικα φονεύθηκε!
Ενώ ο γέροντας προσευχόταν με δάκρυα, κατέβηκε ο Άγγελος Κυρίου και του είπε:
- Μη λυπάσαι, γέροντα, ούτε να σου κακοφαίνεται και να νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται τάχα χωρίς θέλημα Θεού. Αλλά άπ' αυτά πού συμβαίνουν, άλλα γίνονται κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση κι άλλα κατά οικονομία. Άκουσε λοιπόν:
Αυτός που έχασε τα φλουριά είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε. Ο τελευταίος είχε ένα περιβόλι αξίας εκατό φλουριών. Ο πλούσιος, επειδή ήταν πλεονέκτης, τον εξανάγκασε να του το δώσει για πενήντα φλουριά. Ο φτωχός εκείνος, μη έχοντας τι να κάνει, παρακαλούσε το Θεό να κάνει την εκδίκηση.
Γι' αυτό και οικονόμησε ο Θεός και του τα έδωσε διπλά.
Εκείνος, πάλι, ο φτωχός, ο κουρασμένος, που δεν βρήκε τίποτα και φονεύτηκε άδικα, είχε κάνει μια φορά φόνο. Μετανόησε όμως ειλικρινά και σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του τα έργα του ήταν χριστιανικά και θεάρεστα. Διαρκώς παρακαλούσε το Θεό να τον συγχωρέσει για το φόνο που διέπραξε και συνήθιζε να λέει: «Θεέ μου, τέτοιο θάνατο πού έδωσα, ίδιο να μου δώσεις!». Βέβαια, ο Κύριός μας τον είχε συγχωρέσει από την πρώτη στιγμή πού εκδήλωσε τη μετάνοιά του.

Συγκινήθηκε όμως ιδιαίτερα από το φιλότιμο του παιδιού του, το οποίο όχι μόνο φρόντιζε για την τήρηση των εντολών του, αλλά ήθελε και να πληρώσει για το παλιό του φταίξιμο. Έτσι δεν του χάλασε το χατίρι, επέτρεψε να πεθάνει με βίαιο τρόπο - όπως του το είχε ζητήσει - και το πήρε κοντά Του, χαρίζοντας του μάλιστα και λαμπρό στεφάνι γι' αυτό του το φιλότιμο!
Ο άλλος, τέλος, ο πλεονέκτης, που έχασε τα φλουριά κι έκανε το φόνο, θα κολαζόταν για την πλεονεξία και τη φιλαργυρία του. Το άφησε λοιπόν ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου για να πονέσει η ψυχή του και να έρθει σε μετάνοια. Με την αφορμή αυτή αφήνει τώρα τον κόσμο και πάει να γίνει καλόγερος!

''Λοιπόν, πού, σε ποια περίπτωση, βλέπεις να ήταν άδικος ή σκληρός και άπονος ο Θεός; Γι' αυτό στο εξής να μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, γιατί Εκείνος τις κάνει δίκαια και όπως ξέρει, ενώ εσύ τις περνάς για άδικες. Γνώριζε επίσης ότι και πολλά άλλα γίνονται στον κόσμο με το θέλημα του Θεού για λόγους που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν. Κι έτσι το σωστό είναι να λέει ο καθένας: «Δίκαιος ει Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου.» (Ψαλμ. ΡΙΗ, 137).

Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης

Η φωτιά στο Αγιο Ορος και τα "πυροσβεστικά" της Παναγίας μας

Μηνύματα με πολλούς αποδέκτες με αλλεπάλληλα πρόσφατα θαύματα απέστειλε από το αγιώνυμο όρος η Υπεραγία Θεοτόκος...

Ποιός άραγε άνθρωπος δεν αναπολεί στο διάβα της ζωής του το μητρικό εκείνο χάδι που του παρείχε πέραν της μοναδικής αγάπης και την απαραίτητη ασφάλεια; Αυτό ακριβώς το μητρικό χάδι στην πιο τέλεια μορφή, το χάδι που συνιστά αληθινό μεγαλείο βίωσαν για άλλη μια φορά οι μοναχοί, δηλαδή τα παιδιά της Υπεραγίας Θεοτόκου που ζουν στο Αγιώνυμο Όρος, οι περιβολάρηδες του εξαίσιου επίγειου Περιβολιού Της! Αυτοί που αντιλαμβάνονται την Παναγία μας ως τείχο προστασίας και πύργο ασφαλείας. Βέβαια το μεγαλείο αυτό που για τα γατζωμένα πάνω Της παιδιά της Παναγίας μας ανέκαθεν αποτελούσε μία φυσική απλή κατάσταση για εμάς τους υπολοίπους και κλυδωνιζόμενους σε μια ανούσια λογικοκρατούμενη καθημερινότητα εκλαμβάνεται ως ένα ανεξήγητο πραγματικά γεγονός που απλά είθισται να αποκαλούμε ως θαύμα. Κοινωνούς λοιπόν καλοί μου Χριστιανοί των τελευταίων αξιοθαύμαστων γεγονότων που έλαβαν χώρα στο Περιβόλι της Παναγίας εξ αφορμής και της μεγάλης εορτής του Δεκαπενταυγούστου θα ήθελα να σας κάνω σε μια προσπάθεια να μοιραστώ μαζί σας την χαρά που ένιωσα. Κι αυτό γιατί στην λογικοκρατία της σύγχρονης εποχής που διαβαίνουμε εν μέσω παντός φύσεως κρίσεων που καθιστούν μόνιμο συνοδό της καθημερινότητάς μας τη θλίψη και την απελπισία, τέτοια μητρικά χάδια της γλυκυτάτης Παναγίας, της πύλης της σωτηρίας όχι μόνο αποτελούν παρηγοριά αλλά κυρίως προσδίδουν την απαραίτητη εκείνη πνευματική δύναμη που μας οπλίζει με το εφόδιο της υπομονής. Δεν θέλω όμως να γίνω περισσότερο κουραστικός και γι αυτό θα εισέλθω αμέσως στην καταγραφή των αξιοθαύμαστων συγκλονιστικών γεγονότων που βίωσα ως απλός προσκυνητής με την χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου! Βιβλική καταστροφή! Το προσκύνημα τούτο συνέπεσε με την μεγάλη πυρκαγιά, η οποία σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών κατέστρεψε 13.000 σχεδόν στρέμματα δασικής κυρίως εκτάσεως. Από την πύρινη λαίλαπα κινδύνεψε και η Ουρανούπολη την 9η Αυγούστου, γεγονός που προκάλεσε την άμεση εκκένωσή της. Ωστόσο, το βράδυ της ίδιας ημέρας οι πυροσβεστικές δυνάμεις είχαν καταφέρει να ελέγξουν ένα σημαντικό μέρος του μετώπου, γεγονός που επέτρεψε στους κατοίκους της να επιστρέψουν στις οικίες τους. Ανεξέλεγκτη πάντως ήταν η φωτιά σύμφωνα με τα λεγόμενα των πυροσβεστών που συνάντησα στο πλοίο της γραμμής που με μετέφερε από την πληγωμένη από τις φλόγες Ουρανούπολη προς το λιμάνι της Αγιώνυμης Πολιτείας του Άθω, την Δάφνη, την επομένη ημέρα, Παρασκευή 10 Αυγούστου. Από το κατάστρωμα του πλοίου μπορούσες να διακρίνεις τις τεράστιες φλόγες που κατέκαιαν τα λιγοστά δέντρα που είχαν απομείνει στο βόρειο -ανατολικό μέρος της πύλης του αγίου Όρους, της Ουρανούπολης. Επίγειες δυνάμεις επιχειρούσαν εκείνη την ώρα ενώ όπως μου είπαν οι κατάκοποι στην κυριολεξία πυροσβέστες που επέβαιναν στο πλοίο για να μεταφερθούν στο μέτωπο της φωτιάς που κατέκαιε δασικές εκτάσεις μέσα στο Άγιο Όρος μοναδική ελπίδα για σημαντική συνεισφορά στο έργο της κατάσβεσης αποτελούσαν τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και τα ελικόπτερα. Στα ταλαιπωρημένα από το ξενύχτι και τις μάχες με τις φλόγες πρόσωπά τους εύκολα διέκρινες την απογοήτευση, τη θλίψη και την απελπισία. "Εάν συνεχιστεί ο αέρας αδελφέ μου με την ένταση αυτή η φωτιά θα σβήσει μετά ένα μήνα" είπε κάποιος εξ αυτ ων με τα διακριτικά της ομάδας ΕΜΑΚ. Η Αγία Άννα έτσι έλεγαν το πλο ιο της γραμμής ήδη είχε αφήσει πίσω την Ουρανούπολη και πλησίαζε προς τον Αρσανά (λιμανάκι) της Ιεράς Μονής Ζωγράφου. Σε όλη τη διαδρομή τούτη ο ολοένα αυξανόμενος καπνός σε βοηθούσε να κατανοήσεις την έκταση της μεγάλης καταστροφής που μέχρι τότε είχε προξενήσει η πυρκαγιά. Δεν πέρασαν παρά μόνο πέντε λεπτά όταν άρχισαν να διακρίνονται οι φλόγες που έκαιγαν ένα υπέροχο πευκοδάσος λίγο πριν τον Αρσανά της Ι. Μονής Ζωγράφου. Ένα ελικόπτερο και δύο πυροσβεστικά αεροπλάνα είχαν ήδη ριχθεί στη μάχη με τις φλόγες. Στην κυριολεξία εξαφανίζονταν μέσα στον αφόρητο ακόμη και για εμάς που βρισκόμαστε σε κάποια απόσταση από τις εστίες της φωτιάς καπνό, για να εμφανιστούν και πάλι στη θάλασσα να πάρουν νερό. Πόσο δύσκολο είναι το έργο αυτών των παιδιών, των πιλότων μας, σκεφτόμουν. Οι λιγοστοί επιβάτες του πλοίου, στην πλειονότητά τους πυροσβέστες, εισήλθαν στην αίθουσα του πλοίου έτσι ώστε να αποφύγουν τον καπνό, ο οποίος είχε πλέον γίνει ιδιαίτερα πυκνός, εμποδίζοντας ακόμη και να αναπνεύσεις. Έπιασα μια γωνιά και βυθίστηκα στις σκέψεις. Δεκάδες ερωτηματικά του τύπου πως και γιατί επέτρεψε η Παναγία να γίνει αυτό; Τι άραγε να έφταιξε και ο καλός Θεός επέτρεψε τέτοια δοκιμασία; Τέτοιες σκέψεις άρχισαν να με βασανίζουν. Μάταια προσπαθούσα να βρω απαντήσεις. Καθώς έφθασα μετά από δύο σχεδόν ώρες στις Καρυές έτρεξα να συναντήσω τον γέροντα Γαβριήλ, τον γέροντα εκείνο ασκητή με το αφοπλιστικό χαμόγελο, την πηγαία καλοσύνη του και προπαντός την σοφία του, που έλαβε ως δώρο από την γλυκειά μας Παναγία για τον επίπονο αγώνα του στη νηστεία και την προσευχή. Με υποδέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο! Τον συνάντησα μόνο να καθαρίζει με ένα φτυάρι κάποια χώματα, αγνοώντας για άλλη μια φορά το γεγονός πως υποφέρει από κοίλη... Ήταν ήσυχος παρά το γεγονός που γνώριζε το καταστροφικό έργο της φωτιάς. Κατάλαβε ως άριστος καρδιογνώστης την ανησυχία μου και τα ερωματικά που με απασχολούσαν.   Άρχισε αμέσως με τον μοναδικό τρόπο της σοφίας που διακρίνει τους χαριτωμένους αυτούς γέροντες, που αντιτάσσονται σθεναρά στην δαιμονική λογικοκρατία της εποχής και με το παράδειγμά τους διδάσκουν τον ιδανικό εκείνο τρόπο που σε καθιστούν κοινωνό της κατ' εξοχήν ζωής, να μου διηγείται ένα περιστατικό από τη ζωή του γέροντα Παϊσίου. "Κάποιοι πατέρες στην μεγάλη πυρκαγιά του 1990 έτρεξαν στο γέροντα Παΐσιο παρακαλώντας τον να ικετεύσει την Παναγία να παρέμβει και να σβήσει την φωτιά. Εκείνος ευγενικά αρνήθηκε να ανταποκριθεί λέγοντάς τους πως τέτοια χαστούκια ενίοτε χρειάζονται για να μας επαναφέρουν στην ευεργετική εξαίσια σχέση με την γλυκειά μας Μητέρα, την Υπεραγία Θεοτόκο", μου είπε χαρακτηριστικά. Έμεινα αρκετή ώρα και μιλήσαμε για πολλά πνευματικά κυρίως ζητήματα. Ωστόσο δεν σας κρύβω πως φεύγοντας από το κελί του γέροντα η σκέψη μου βασανιζόταν με το τι είδους "χαστούκι" είναι αυτό και ποιοί άραγε να είναι οι αποδέκτες του;  Το μεσημέρι έφθασα στην Ιερά Μονή Καρακάλλου, τον τόπο που αναπαύεται συνήθως η ψυχή μου, όταν επισκέπτομαι το Περιβόλι της Παναγίας. Η προτίμησή μου αυτή φυσικά έχει κυρίως να κάνει με τους πολύχρονους πνευματικούς δεσμούς που διατηρώ με τον γέροντα Καθηγούμενο αρχιμ. Φιλόθεο και με πολλά μέλη της εκεί αδελφότητας. Μετά την τακτοποίηση από τον Αρχοντάρη της Μονής, τον πάντοτε πρόθυμο π. Νεκτάριο σε δωμάτιο κατέβηκα στο θυρωρείο να δω και να συζητήσω λίγο με τον π. Θεολόγο. Εκείνη ακριβώς την ώρα αναχωρούσαν με τις ευλογίες και τις κατάλληλες νουθεσίες του γέροντα π. Φιλοθέου τρεις μοναχοί, ο π. Αγάθων, ο π. Λεόντιος και ο π. Κοσμάς για την περιοχή της Μονής Χιλανδαρίου, όπου εμαίνετο η πυρκαγιά. Θα αντικαταστούσαν άλλους πατέρες, τον π. Ιωανίκειο, τον π. Λουκά και το νεαρό Αρτεμά που ήδη βρισκόντουσαν στο μέτωπο της φωτιάς. Όπως έμαθα από τον π. Θεολόγο αλλά και σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με τον διοικητή του Αγίου Όρους κ. Αρίστο Κασμίρογλου μοναχοί από όλες τις Ιερές Μονές αλλά και από κελιά και σκήτες συνέβαλαν ουσιαστικά στο επίπονο έργο της κατάσβεσης. Ο διοικητής ακόμη μου εκμυστηρεύτηκε πως το έργο της κατάσβεσης είναι πάρα πολύ δύσκολο, επισημαίνοντας ότι το μέτωπο εκτείνεται σε ακτίνα 8- 10 χιλιομέτρων. Με ενημέρωσε για την παρουσία Σέρβων πυροσβεστών αλλά και για την ευρύτατη κινητοποίηση της κυβέρνησης. Η συζήτησή μας ολοκληρώθηκε λέγοντάς μου. "Μόνο με θαύμα της Παναγίας μας θα σβήσει η φωτιά"! Σ' αυτό συμφώνησα λέγοντας του «Είθε η Βασίλισσά μας να ανταποκριθεί» ... Οι παρακλήσεις, η λιτανεία και η παρέμβαση της Παναγίας Το πρωΐ της 11ης Αυγούστου, συνάντησα τον ταπεινό γέροντα Φιλόθεο στο Εξομολογητήριο της Μονής. Μεταξύ των άλλων του εξέθεσα και την αγωνία μου για τον κίνδυνο και την απειλή της φωτιάς. " Ε, αγαπητέ μου, πολλές φορές αυτά τα μικρά χαστουκάκια μας βοηθούν να ξυπνήσουμε από το λήθαργο και μας επαναφέρουν στην απαραίτητη και αναγκαία σύνδεση με την γλυκυτάτη Παναγία μας, που νοιάζεται νυχθημερόν για τη σωτηρία μας. Είναι ευεργετικά αυτά τά χαστουκάκια της Παναγίας μας γιατί μας υπενθυμίζουν την αποστολή μας. Τι ήρθαμε να κάνουμε δηλαδή στο Περιβόλι Της"! Αν και ήθελα να τον ρωτήσω περισσότερα, το απέφυγα επειδή κατάλαβα πως έπρεπε να επιστρέψει στο Καθολικό μιας και σε λίγο θα άρχιζε η ενάτη ωδή. Το μεσημέρι του Σαββάτου, ο γέροντας Φιλόθεος κάλεσε όλους τους αδελφούς αλλά και τους προσκυνητές στο Καθολικό. Όπως μας ενημέρωσε ο π. Πρόδρομος θα γινόταν παράκληση στην Παναγία να κάνει το θαύμα και να σβήσει την φωτιά. Την ίδια ώρα σε σκήτες και Ιερές Μονές γίνονταν επίσης ανάλογες ικεσίες και δεήσεις ενώ ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου διακρίνοντας πλέον τον άμεσο κίνδυνο που διέτρεχε η Μονή και διαπιστώνοντας την ανθρώπινη αδυναμία έναντι της πύρινης λαίλαπας προέβη σε λιτανεία της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της Τριχερούσας και του τεμαχίου Τιμίου Ξύλου που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή. Σωτήριο χάδι ... Πολλοί ήταν εκείνοι στην Ιερά Μονή Καρακάλλου που κατά τη διάρκεια της Ιεράς Παράκλησης ένιωσαν το απαλό χάδι της Παναγίας να τους καθησυχάζει και να απομακρύνει κάθε ανησυχία. Η απερίγραπτη αυτή αίσθηση προσέδωσε σ' όλους και κυρίως στον Άγιο Καθηγούμενο μια ηρεμία και μια σιγουριά πλέον πως η παρέμβαση της Υπερμάχου Στρατηγού του Αγίου Όρους και όλης της Ελλάδος δεν θα αργήσει. Οι πατέρες επέστρεψαν στα διακονήματα τους. Τηρώντας την υπόσχεση μου στον μάγειρα της Μονής π. Αρσένιο πήγα και τον βοήθησα στις προετοιμασίες του φαγητού και μετά επέστρεψα στο δωμάτιο να συνεχίσω την ανάγνωση του συγγράμματος του Αγίου Αναστασίου του Γόρδιου... Ασυναίσθητα κοίταξα έξω από το παράθυρο για να δω από που θα έρθουν τα "πυροσβεστικά" της Παναγίας μας. Μία κίνηση που συνήθιζα να κάνω μικρό παιδί όταν ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης κατέβαζε την Αγία Κάρα του Οσίου Δαυίδ στο χωριό μου για να σταματήσει η ανομβρία. Τότε σαν πιτσιρικάδες τσακωνόμασταν περί του σημείου που θα εμφανιστούν τα σύννεφα που θα φέρουν την βροχή, που πάντοτε ερχόταν δίνοντας τέλος στο βασανιστήριο της ανομβρίας. Η χαρά μου δεν περιγράφεται όταν είδα από το παράθυρο του δωματίου πως στην πλευρά της Θάσου και της Καβάλας όχι μόνο είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται τα πρώτα σύννεφα αλλά φαίνονταν και οι πρώτες αστραπές. Περιχαρής έτρεξα στον προαύλειο χώρο να αναφέρω πως τα "πυροσβεστικά" της Παναγίας μας φάνηκαν στον ορίζοντα. Στην πύλη συνάντησα τον π. Θεοδόσιο, ο οποίος έδωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου στον π. Παντελεήμονα και τον π. Γεράσιμο που ετοιμάζοντουσαν να μεταβούν στο μέτωπο της φωτιάς για να μοιράσουν με άλλους πατέρες τρόφιμα στους πυροσβέστες και τους στρατιώτες! Τους ξεπροβάδιζε ο πάντοτε χαμογελαστός π. Πρόδρομος. -Ξεχάσατε να πάρετε αδιάβροχα και ομπρέλες, τους είπα με μια παιδική αφέλεια. Χαμογέλασαν και κοίταξαν τον καταγάλανο ουρανό πάνω από τη Μονή Καρακάλλου, νομίζοντας πως αστειεύομαι. Τους διευκρίνησα τότε ότι από το δωμάτιό μου διέκρινα πως έρχεται δυνατό μπουρίνι και πως η Παναγία μας στέλνει τα δικά Της "πυροσβεστικά"... -Προσέξτε γιατί θα επιστρέψετε βρεγμένοι, τους είπα καθώς έμπαιναν στον αυτοκίνητο. Δεν πέρασαν παρά μόνο δύο - τρεις ώρες και επέστρεψαν μαζί με τους υπόλοιπους μοναχούς στην Ιερά Μονή της μετανοίας τους. Τα "πυροσβεστικά" εναέρια μέσα της Παναγίας μας έσβησαν σχεδόν εξ ολοκλήρου την πύρινη λαίλαπα, ανακουφίζοντας τους εκατοντάδες πυροσβέστες, στρατιώτες και εθελοντές από ολη την χώρα που μάχονταν μάταια να την αναχαιτίσουν. Το θαυμαστό είναι ότι η φωτιά δεν πέρασε από τα σημεία που πέρασε η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας μας και   ο Τίμιος Σταυρός! Ως τείχος απροσμάχητον και πύργος ασφαλείας έστεκε η μορφή της Πλατυτέρας των ουρανών τρέποντας τις δαιμονιώδεις φλόγες προς τα πίσω.Τούτο το θαυμαστό γεγονός τονίζει άλλωστε στην ανακοίνωσή της η έκτακτη Διπλή Σύναξη που έγινε την Δευτέρα 13 Αυγούστου. "Παρά την τεράστιαν επιχείρησιν των μέσων της πυροσβεστικής υπηρεσίας, του στρατού, των Αγιορειτών πατέρων και πολλών εθελοντών προερχομένων εκ της ημεδαπής και εξ ομοδόξων χωρών, πανθομολογουμένως η δύναμις και η βοήθεια του Τιμίου Σταυρού και της Υπεραγίας Θεοτόκου, της προστάτιδος του Ιερού ημών Τόπου, ήσαν εκείνα που έφεραν αισίαν έκβασιν στον επώδυνον αυτόν πειρασμόν. Η έντονη βροχόπτωσι το βράδυ του Σαββάτου στον τόπον της πυρκαϊάς ήτο απάντησι στις έντονες δεήσεις των Πατέρων του Αγίου Όρους και πολλών πιστών, και μία αμοιβή στον κόπον και τις απέλπιδες προσπάθειες των πυροσβεστικών μέσων". Καθ' όλη τη διάρκεια της Κυριακής οι Αγιορείτες πατέρες ανέπεμπαν φανερά συγκινημένοι ευχαριστήριες δεήσεις στην Αγία Θεοτόκο, κάτι που έπραξαν και οι συμμετέχοντες πατέρες στη Διπλή Σύναξη τη Δευτέρα. Διπλό θαύμα! Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης τους ωστόσο, υπήρξε λόγω του δυνατού αέρα αναζωπύρωση της φωτιάς, κάτι που έκανε τους εναπομείναντες φύλακες πυροσβέστες να ζητήσουν άμεσα από την Ιερά Κοινότητα να στείλει ξυλοκόπους για να κατασκευάσουν νέα ζώνη πυρασφάλειας! Οι ξυλοκόποι όμως , όπως και οι περισσότερες πυροσβεστικές δυνάμεις είχαν εξέλθει του Αγίου Όρους για να μεταβούν στις οικογένειές τους λόγω του Δεκαπενταύγουστου. Την ώρα εκείνη της αναζωπύρωσης βρισκόμουν για προσκύνημα στην Τιμία Ζώνη της Παναγίας μας στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Καθώς έμπαινα στο μοναστήρι είδα κάποιους πατέρες να ετοιμάζονται να μεταβούν στην φωτιά. Από το Βατοπαίδι, όπως αργότερα πληροφορήθηκα είχε πάρει μέρος στην κατάσβεση μεγάλος αριθμός πατέρων. Πίστευα πως μεταβαίνουν απλά για φύλαξη και οχι για κατάσβεση. Μέσα σε λίγα λεπτά και ενώ τίποτε δεν πρόδιδε πως θα βρέξει, τα "πυροσβεστικά" μέσα της Παναγίας μας επανήλθαν. Έπιασε ξαφνικό δυνατό μπουρίνι που έσβησε και την τελευταία εστία φωτιάς δίδοντας τέλος στην αγωνία των αγιορειτών πατέρων που πλέον μιλούσαν για διπλό θαύμα. Η δοκιμασία και τα ουράνια μηνύματα Τα ολοφάνερα αυτά θαύματα της Παναγίας μας με τα οποία δόθηκε τέλος στη δοκιμασία συζητούνταν ευρέως ...Δεν σας κρύβω πως είχα λησμονήσει πλέον τα ερωτήματα και τις απορίες περί του τι σήμαινε άραγε αυτό το «χαστουκάκι» της Παναγίας και πως ερμηνευόταν η ταχεία ανταπόκρισή Της, στο αίτημα μοναχών και πιστών; Μου αρκούσε το θαύμα Της ... Το απόγευμα της Δευτέρας χτύπησε το φορητό τηλέφωνό μου. -Πως πάει το προσκύνημα; Πόνεσες λίγο από το χαστουκάκι της Βασίλισσας; Στην τηλεφωνική γραμμή ήταν ο γέροντας ασκητής από το Παγγαίο όρος. Με ενθουσιασμό άρχισα τότε να του εξιστορώ το διπλό θαύμα. Εκείνος μ' άκουγε υπομονετικά χωρίς να μιλά. Όταν ολοκλήρωσα την πολυλογία μου είπε: -Πολλοί είναι οι αποδέκτες του μηνύματος της Αγίας Θεοτόκου. Το χαστουκάκι της, απευθυνόταν πρώτα- πρώτα στους κατοίκους της Ουρανούπολης, οι οποίοι βρέθηκαν στο στόχαστρο του μιαρού Σατάν, που προσπάθησε να τους καταπιεί με τις πύρινες φλόγες, όταν η Παναγία μας τους άφησε λίγο μακράν της προστασίας Της. Είναι πολύ στεναχωρημένη γιατί την πύλη Της προς το Περιβόλι Της, την όμορφη Ουρανούπολη, την μετέτρεψαν σε τουριστικό θέρετρο και κοινό παζάρι. Πρέπει τάχιστα να κατανοήσουν πως η πόλη τους οφείλει να λειτουργεί ως περιγράφεται από το όνομά της και να επιδεικνύει τον δέοντα σεβασμό ως Ουρανούπολη στην Πλατυτέρα των Ουρανών! Στους αποδέκτες της δοκιμασίας αυτής συγκαταλέγονται και οι πατέρες στο αγιώνυμο Όρος. Αποτελεί κοινή πεποίθηση πως συνεχίζουν να βρίσκονται πολλοί εξ αυτών παγιδευμένοι και εγκλωβισμένοι σε φαρισαϊκά δίκτυα μιας υποκριτικής τυπικότητας αποδεχόμενοι εμμέσως την λογική των πραγμάτων, η οποία όμως είναι παντελώς ξένη στην πορεία προς τον ουρανό. Τώρα λοιπόν που γι' αυτούς αρχίζει η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου είναι μοναδική ευκαιρία να αναθεωρήσουν πολλά απ' αυτά που τους εγκλωβίζουν στα γήϊνα και να φροντίσουν να απευθύνονται στην Μητέρα του Φωτός, όπως ακριβώς έκαναν όταν βρέθηκαν απέναντι στον κίνδυνο της φωτιάς. Γνήσια σχέση μάνας και παιδιού θέλει η Παναγία μας, κατάλαβες;» -Ναι γέροντα! απάντησα. -Το χαστουκάκι της Παναγίας μας, συνέχισε, απευθυνόταν και στην ελληνική κυβέρνηση και κυρίως προς τον πρωθυπουργό. Κι αυτό γιατί όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας επικαλέστηκε τη βοήθεια του Θεού. Με προσωπική εντολή του πρωθυπουργού δεν ενισχύθηκαν οι δυνάμεις πυρόσβεσης που αποσκοπούσαν να απομακρύνουν τους φόβους για τις συνέπειες μιας ευρείας επικείμενης καταστροφής; Αποδείχθηκε ωστόσο πως ήταν ανήμπορες να ανταπεξέλθουν στο εγχείρημα της κατάσβεσης, όπως ανήμπορη είναι και η ίδια η ελληνική κυβέρνηση να ανταπεξέλθει στην αντιμετώπιση της κρίσης που μαστίζει την χώρα εάν δεν παρέμβει η φυλάττουσσα το γένος και το Έθνος των Ελλήνων. Ο ουρανός απεχθάνεται την υποκρισία. Η Παναγία μας έδειξε περίτρανα πως η κατάσβεση της μεγάλης κρίσης θα έρθει μόνο εξ ουρανού και όχι από τη Δύση ...Δεν μπορεί λοιπόν καλέ μου πρωθυπουργέ από τη μια να επικαλούμαστε το Θεό και από την άλλη να γινόμαστε διώκτες αυτών που Εκείνος ορίζει, επειδή κάποιοι αιμοσταγείς σατανόπληκτοι μυστικών στοών και λεσχών το θέλουν ...Μπορεί αυτοί να φαίνονται πως κινούν τα νήματα της εξουσίας αλλά πλανώνται πλάνην οικτράν γιατί η Παναγία μας έδειξε με το διπλό θαύμα, το οποίο καλό είναι να κουβαλάς στις αποσκευές σου πως το χωράφι που λέγεται πλανήτης γη είναι μόνο δικό Του και όχι των κακών γεωργών που το λυμαίνονται ...Μείνε πατριώτης και Ορθόδοξος για να καταστείς άξιος σε γη και ουρανό. Η κρίση καλέ μου πρωθυπουργέ είναι πνευματική πρωτίστως και όχι οικονομική». Καλέ μου γέροντα δεν απευθυνόταν και σε μας το "χαστούκι" της Παναγίας μας; τον ρώτησα αυθόρμητα. Χαμογέλασε παροτρύνοντας μου να ξανασκεφτώ τα όσα ειπε γιατί το μήνυμα μπορεί να είχε ειδικούς αποδέκτες εκ πρώτης όψεως αλλά η Παναγιά μας με τον εξαίσιο τρόπο των αξιοθαύμαστων παρεμβάσεων Της απευθύνεται πάντοτε σ' όλους μας. Είθε η Αγία Θεοτόκος να μας σκέπει και να ανοίγει την οδό της σωτηρίας προς δόξαν του Μονογενούς Υιού Της, Σωτήρος και Θεού ημών Ιησού Χριστού. Αμήν   Ένας δούλος Κυρίου Συντάκτης: ΕΝΑΣ ΔΟΥΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ πηγή http://www.orthodoxia.gr/show.cfm?id=1697&obcatid=1

Νέο θαύμα του γέροντα Παϊσίου στην Ι.Μονή Σουρωτής

 

Πρεσβύτερος Διονύσιος Ταμπάκης- Ιερός Ναός Παναγίας Ναυπλίου. 9-7-2012

«Σε καιρούς πλέον που οι άνθρωποι, ακόμη και Χριστιανοί, αποψυχούν από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη, (Λουκ. 21,26) και μία βαθιά αγωνία και απελπισία συνταράσσει τις ψυχές τους, μόλις πριν δύο μέρες περνώντας από την Κόνιτσα και συζητώντας με συγγενείς του γέροντος  Παϊσίου έμαθα για ένα πρόσφατο και συγκλονιστικό θαύμα που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής από τον γέροντα Παΐσιο.

Ίσως μου ξεφεύγουν πολλές λεπτομέρειες αλλά θα παραμείνω με λίγα λόγια στην ουσία των πραγμάτων ως εξής.

Πρίν λίγο καιρό  ασθένησε σοβαρά  ένα μικρό παιδί στην βόρεια Ελλάδα. Οι ειδήμονες γιατροί αμέσως έστειλαν την οικογένεια και το παιδί στο διαβαλκανικό  κέντρο στην Θεσσαλονίκη για να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις. 

Φθάνοντας (πριν 15 ημέρες περίπου) λοιπόν απελπισμένοι οι γονείς στην Θεσσαλονίκη για να επισκεφθούν την επόμενη μέρα το αναφερόμενο κέντρο σκέφθηκαν να περάσουν την παραμονή το απόγευμα από την Ι.Μονή Σουρωτής προκειμένου να προσκυνήσουν τα Ιερά Λείψανα του Οσίου Αρσενίου και  τον τάφο του π.Παϊσίου.

Όμως εκείνη την ημέρα, μάλλον Τετάρτη, το  Μοναστήρι  μένει πλέον κλειστό για περισσότερη προσευχή, και έτσι η δοκιμαζόμενη οικογένεια βρήκε κλειστή την θύρα. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και ένας ηλικιωμένος μοναχός με την μαγκουρίτσα του κατέβαινε από  πάνω από τα δέντρα του πάρκιν της Μονής.

- Για σας ευλογημένα! τους χαιρέτισε. Γιατί δεν μπαίνετε μέσα στο μοναστήρι;

- Μα είναι η πόρτα κλειστή.

- Όχι βρε παιδιά, ανοιχτά είναι! άντε ανοίχτε.

Και τούτη την φορά το πόμολο γύρισε και εισήλθαν έκπληκτοι και χαρούμενοι  στην αυλή της Μονής.

Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα και αφού ανέβαιναν στα σκαλοπάτια κάτω από το κωδονοστάσι, τους  συνάντησε με απορία μία Μοναχή όπου και τους ρώτησε με έκπληξη :  καλά  πως μπήκατε  μέσα; Δεν είναι κλειστά;

- Όχι! Ένας  μοναχός μας άνοιξε και μας είπε να έρθουμε εδώ!

- Ποιος Μοναχός; ρώτησε η καλόγρια.

- Ένας ηλικιωμένος.

Τότε δείχνοντάς τους η ευλαβής μοναχή την φωτογραφία του π.Παϊσίου έμειναν με το στόμα ανοικτό διαπιστώνοντας πως αυτός ο μοναχός ήταν που πριν λίγο τους προσήγαγε με βεβαιότητα μέσα στο ησυχαστήριο, όπως κάποιος βάζει τους καλεσμένους του στο δικό του σπίτι.

Την επομένη ημέρα και αφού έγιναν οι σχετικές εξετάσεις στο διαβαλκανικό διαβεβαίωσαν οι γιατροί πως το παιδάκι είναι τελείως καθαρό και υγιή από κάθε αρρώστια!!!

"ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ"»

Αναρτήθηκε από byzantio στις 9:09 μ.μ.

anavaseis

Ο ληστής που έγινε μοναχός

Σε έναν κόσμο υπό τους νόμους της φθοράς, δεν είναι όλοι σε θέση να ενεργήσουν κατά τους νόμους της αγάπης και της ειρήνης του Κυρίου, που είναι ο σωστός τρόπος.

Διηγήθηκε ο Γέροντας Πορφύριος: «Ήταν κάποτε ένα μοναστήρι στο βουνό, όπου οι μοναχοί ζούσαν ειρηνικά.

Μια μέρα έκαναν επιδρομή ληστές, μπήκαν μέσα στο Ναό της Μονής αγριωποί και ο αρχηγός τους ζήτησε τον Ηγούμενο. Ένας μοναχός τον ειδοποίησε και εκείνος, που βρισκόταν μέσα στο Ιερό, παρακάλεσε τον αρχιληστή να περιμένει λίγο, ώσπου να τελειώσει μια εργασία του. Γονάτισε μπροστά στην Αγία Τράπεζα και άρχισε θερμή προσευχή στο Χριστό, να τους γλιτώσει από αυτόν τον κίνδυνο.

Ο αρχιληστής, στο διάστημα αυτό περιεργαζόταν τις τοιχογραφίες του Ναού. Άγριος όπως ήταν, τράβηξε την προσοχή του η εικόνα της μελλούσης κρίσεως και ιδιαίτερα του φοβερού δράκοντα, που έβγαζε φωτιές από το στόμα του και κατάπινε τους κολασμένους. Εκείνη τη στιγμή βγήκε από το Ιερό ο Ηγούμενος. Ο αρχιληστής, μόλις τον είδε, του είπε απότομα: «Θα μου δώσεις αμέσως όλους τους θησαυρούς του Μοναστηριού, γιατί αλλιώς θα σας σφάξουμε. Αλλά πρώτα θέλω να μου εξηγήσεις τι παριστάνει αυτή η ζωγραφιά».

Ο Ηγούμενος, που εξακολουθούσε να προσεύχεται κρυφά, του εξήγησε, ότι από τη μια μεριά είναι ο Χριστός, που παίρνει μαζί Του στον Παράδεισο τους δικαίους και από την άλλη ο διάβολος-δράκοντας, που καταπίνει στην κόλαση τους αμαρτωλούς». «Ποιοι είναι αυτοί οι αμαρτωλοί;» ξαναρώτησε ο αρχιληστής. Ο Ηγούμενος του απάντησε: «Είναι αυτοί που κλέβουν, που σκοτώνουν, που βρίζουν, που ατιμάζουν, αυτοί που κάνουν κάθε κακό». «Δηλαδή, ρώτησε ανήσυχος, κι εγώ στην κόλαση θα πάω;» «Όπως φαίνεται, του λέει ο Ηγούμενος, για εκεί προορίζεσαι». «Και δεν υπάρχει τρόπος να γλυτώσω την κόλαση;» ρώτησε. «Υπάρχει», του απαντά ο Ηγούμενος. «Αν μετανοήσεις για όλες σου τις αμαρτίες, εξομολογηθείς, κοινωνήσεις και αγωνιστείς να αποφεύγεις το κακό και να κάνεις το καλό».

«Πού μπορώ να το κάνω αυτό;» «Εδώ στο Μοναστήρι». Τότε ο αρχιληστής στρέφεται ξαφνικά στους ληστές που τον ακολουθούσαν και τους λέει: «Εγώ θα μείνω εδώ.» Έφυγαν οι ληστές και ο αρχιληστής εξομολογήθηκε στον Ηγούμενο, που τον έκανε δόκιμο μοναχό. Του έβαλε και κανόνα, να μην κάνει τίποτα χωρίς να ρωτάει ένα γέροντα μοναχό, κοντά στον οποίο θα έκανε το διακόνημά του.

Μια μέρα τον έστειλε μαζί με τον συνοδό μοναχό, να κόψουν ξύλα από το βουνό και να τα φέρουν στο Μοναστήρι για το χειμώνα. Ξεκίνησαν, με το ζώο τους, έφτασαν στο βουνό, έκοψαν και φόρτωσαν τα ξύλα, αλλά πριν προλάβουν να ξεκινήσουν, εμφανίστηκαν μπροστά τους ληστές, τους πήραν τα ζώα και τους ξυλοκόπησαν. Ο αρχιληστής-μοναχός οργίστηκε, αλλά πριν κάνει οποιαδήποτε κίνηση, ρώτησε τον συνοδό του: «Τι λένε τα βιβλία να κάνουμε τώρα;»

Ο συνοδός του απάντησε: «Τίποτα, ο νόμος του Χριστού λέει, ότι αν κάποιος σε χαστουκίσει, εσύ να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο». Έφυγαν οι ληστές με τα κλεμμένα, έφυγαν και οι μοναχοί δαρμένοι και με άδεια χέρια. Όταν τους είδε ο Ηγούμενος λυπήθηκε, αλλά δεν είπε τίποτα. Έπειτα από μερικές μέρες, τους ξαναέστειλε στο βουνό για ξύλα με άλλο ζώο, αλλά επαναλήφθηκαν περίπου τα ίδια.

Ο Ηγούμενος ήταν πολύ σκεπτικός, δεν ήξερε τι να κάνει. Επειδή όμως έκανε πολύ κρύο, με κόπο βρήκε τρίτο ζώο και τους ξαναέστειλε στο βουνό. Τη στιγμή που ετοιμάζονταν να επιστρέψουν με το φορτωμένο ζώο, παρουσιάζονται πάλι οι ίδιοι ληστές, τους παίρνουν το ζώο και αρχίζουν πάλι να τους δέρνουν. Η αγανάκτηση του αρχιληστή-μοναχού κορυφώθηκε, όμως ρώτησε πάλι το συνοδό του: «Βρες γρήγορα, τι λένε οι Γραφές να κάνουμε». Ο συνοδός του είπε πάλι: «Τίποτα, ο νόμος του Χριστού λέει υπομονή και αγάπη στους εχθρούς».

Ο αρχιληστής-μοναχός δεν ικανοποιήθηκε και του λέει: «Για θυμήσου καλά, δεν υπάρχουν άλλες Γραφές να λένε κάτι άλλο;» Ο συνοδός του του απαντά: «Ε, υπάρχει και η Παλαιά Διαθήκη, με το νόμο του Μωυσή». «Και τι λέει αυτός ο νόμος;» «Λέει οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». «Αυτός είναι καλός νόμος!!», φώναξε ο αρχιληστής-μοναχός και δίνει μια γροθιά σε ένα ληστή και τον ξαπλώνει κάτω. Οι άλλοι ληστές τον κοίταξαν ξαφνιασμένοι.

Τότε αυτός άνοιξε το ράσο του και φάνηκε το δασύτριχο στήθος του. «Ξέρετε ωρέ, ποιος είμαι εγώ;», λέει στους τρομαγμένους ληστές. «Είμαι ο τάδε ξακουστός αρχιληστής, που έγινα καλόγερος. Αν δεν θέλετε να σας λιανίσω όλους, αφήστε αυτό το φορτωμένο ζώο και τσακιστείτε να μας φέρετε φορτωμένα και τα άλλα δύο τα κλεμμένα.» Οι ληστές συμμορφώθηκαν με την εντολή του. Έτσι οι δύο μοναχοί επέστρεψαν θριαμβευτικά στο Μοναστήρι, με τρία φορτωμένα ζώα. Μόλις τους είδε ο Ηγούμενος, σταυροκοπήθηκε απορημένος και δόξασε το Χριστό. Τότε ο αρχιληστής-μοναχός του λέει: «Μη δοξάζεις το Χριστό, άγιε Ηγούμενε, αλλά δόξαζε το Μωυσή. Με το νόμο του Μωυσή τα φέραμε πίσω όλα τα κλεμμένα, γιατί αν πηγαίναμε ακόμα με το νόμο του Χριστού, και αδειανοί θα γυρίζαμε και δαρμένοι».

Μου έκανε εντύπωση αυτή η ιστορία, που μου την διηγήθηκε ο Γέροντας με απαράμιλλη χάρη και προσπαθούσα να την ερμηνεύσω, όταν άρχισε να μου λέει και δεύτερη:

«Ήταν ένα Μοναστήρι, όπου όλοι οι μοναχοί είχαν γεράσει και πεθάνει, εκτός από έναν, που ζούσε εκεί σαν ερημίτης. Ο μοναχός αυτός ήταν τελείως αγράμματος αλλά είχε δυνατή και απλή πίστη. Καθώς έκανε τις ακολουθίες του και τα διακονήματα του, πίστευε ότι ο Χριστός και οι άγιοι είναι ζωντανοί και τον συντροφεύουν, γι' αυτό τους μιλούσε τακτικά, όπως μιλά κανείς σε ζωντανούς ανθρώπους.

Μια μέρα που βγήκε από το Μοναστήρι, μπήκαν σε αυτό ληστές, έκλεψαν ότι βρήκαν, τα φόρτωσαν στα ζώα τους κι' έφυγαν. Όταν επέστρεψε ο μοναχός και είδε γυμνωμένο το Μοναστήρι, ταράχθηκε. Αμέσως έτρεξε στο Ναό, που ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο, στάθηκε μπροστά στον προστάτη του Μοναστηριού άγιο και άρχισε να διαμαρτύρεται: «Άγιε μου Νικόλα, τι έγινε εδώ όταν έλειπα; Ήρθαν κακοί άνθρωποι και έκλεψαν το Μοναστήρι κι εσύ τους κοίταζες και δεν μιλούσες; Τι έκανες για να εμποδίσεις τους κλέφτες; Βλέπω ότι δεν έκανε τίποτα. Αμ' τότε δεν σου αξίζει αυτή η θέση που έχεις, αφού δεν προστάτεψες το Μοναστήρι. Θα σε βγάλω απ' εκεί». Κι' αμέσως ξεκολλά την εικόνα του αγίου από το τέμπλο, την βγάζει έξω από το Μοναστήρι, την ακουμπά σε ένα βράχο, επιστρέφει και κλείνει την πόρτα.

Δεν πέρασε μια ώρα και ακούει δυνατά χτυπήματα στην εξώπορτα. Ανοίγει και τι να δει. Οι ληστές με τα ζώα τους φορτωμένα με όλα τα κλεμμένα και να του λένε: Εμείς κλέψαμε το Μοναστήρι και καθώς φεύγαμε, τα ζώα μας περπατούσαν κανονικά, αλλά κάποια στιγμή σταμάτησαν και δεν προχωρούσαν. Τα χτυπούσαμε, τα τραβούσαμε, έμεναν ακίνητα, μόλις όμως γύριζαν πίσω έτρεχαν. Είπαμε, ότι όπως φαίνεται, ο Θεός θέλει πίσω τα κλεμμένα και στα φέραμε.

Ο μοναχός πήρε τα πράγματα και καθώς έφευγαν οι ληστές, ευχαρίστησε το Θεό. Τότε θυμήθηκε την εικόνα του αγίου, πήγε στο βράχο που την είχε ακουμπήσει, την προσκύνησε και είπε: «Τώρα σε παραδέχομαι, Άγιε Νικόλα. Είσαι ο προστάτης του Μοναστηριού». Πήρε θριαμβευτικά την εικόνα του αγίου και την τοποθέτησε στη θέση της.

ΠΗΓΗ: Κ. Γιαννιτσιώτη, "Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο"

ΣΗΜ. ΟΟΔΕ: Ποιο λοιπόν είναι το συμπέρασμα από αυτήν την ιστορία; Ο σωστός τρόπος προϋποθέτει την αγιότητα του αγράμματου μοναχού. Δυστυχώς όμως, επειδή δεν υπάρχει αγιότητα σε όλον τον κόσμο, μερικές φορές για μερικούς, είναι ανεκτή και η καταφυγή στον 'Μωσαϊκό Νόμο'