Πίσω απο τον πόνο κρύβεται το μάτι του Θεού - ΜΩΥΣΗΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ!

Δικαιολογημένα το θέμα των ημερών μας είναι η σοβαρή οικονομική κρίση που διέρχεται η πατρίδα μας. Γι' αυτό υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια, ανησυχία, αγωνία, αγανάκτηση, σύγχυση, φόβος και άγχος. Οι καιροί είναι πράγματι χαλεποί. Σ' αυτή την κατάσταση καλούνται οι χριστιανοί να δώσουν τη μαρτυρία και ομολογία τους. Καταρρέουν κάστρα σαν πύργοι στην άμμο.
 Παγιδεύονται πλούσιοι, δημιουργούνται πολλά προβλήματα, ανατρέπονται ισορροπίες, γεννιούνται εκμεταλλεύσεις, πονηρές επιθυμίες. Αυξάνεται η ανεργία, η αβεβαιότητα, η εγκληματικότητα, η παρανομία και η φτώχεια. Όλα αυτά φανερώνουν καθαρά την πνευματική νωθρότητα και πενία πολλών. Μακάρι το ισχυρό αυτό τσουνάμι να δημιουργήσει έγερση από τον λήθαργο, σεισμό προς εγρήγορση, ρωγμές προς επίγνωση, τομές για υπεύθυνες αποφάσεις. Είναι ανάγκη να επανέλθει σύντομα η λησμονημένη αισιοδοξία, η κρυμμένη ελπίδα, η χαμένη χαρά και η ποθητή ειρήνη.
Πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, την πικρή δοκιμασία, την κουραστική στενοχώρια και τη φοβερή θλίψη κρύβεται το φιλόστοργο μάτι του Θεού. Η αφύπνιση από τη ζωή της ύλης, της ηδονής, της καλοπέρασης και του ατομισμού θα φέρει τον άνθρωπο στην πνευματική ενατένιση, την ορθή όραση, την εγνωσμένη μελέτη, στην απομάκρυνση του θολού άγχους. Ο άνθρωπος έχει πολλές και άγνωστες εσωτερικές δυνάμεις. Μη λυγίζει εύκολα, μη πέφτει απερίσκεπτα, μη μένει κάτω, μη κυριεύεται από την απόγνωση. Μάλιστα δεν νοείται χριστιανός απογοητευμένος, ανυπόμονος, ανέλπιδος, κακομοίρης, κατσούφης και αγνώμων.

Ο κόσμος προκαλεί και προσκαλεί συνεχώς στην κοινωνία της αφθονίας, του υπερκαταναλωτισμού, του κορεσμού και της πλησμονής. Η ζωή των πολλών είναι φιλοχρήματη, φιλόσαρκη, φιλήδονη και φιλόυλη. Η κοινωνία κατάντησε αισθησιοκρατούμενη και λατρεύουσα υπερβολικά τη σάρκα. Έχει δυστυχώς επέλθει ένα τρομερό μπλοκάρισμα, μία πονηρή παγίδευση, μία αποτελμάτωση και νάρκωση μόνο στα επίγεια αγαθά. Δεν υπάρχουν στοιχεία αντιστάσεως, αντιμετωπίσεως, μεταστροφής και μετάνοιας. Γι' αυτό και η οικονομική κρίση ενοχλεί τόσο μα τόσο πολύ. Δεν αρπάζεται σαν μία σημαντική ευκαιρία για μία ουσιαστική αλλαγή. Το ευαγγέλιο συνεχώς μιλά για άσκηση, εγκράτεια, απλότητα, λιτότητα και ελεημοσύνη. Μιλά για σταυρό, για θλίψη, για καρτερία, για μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Τώρα είναι η ώρα να φανεί η πίστη, να δοθούν εξετάσεις, να κριθεί η γνησιότητα της πίστεως του καθενός. Να μη μένει σε λόγια. Στους πειρασμούς, τις δοκιμασίες, τις θύελλες φαίνεται η αληθινότητα του πιστεύω μας. Ο πόνος φανερώνει τη νόσο. Ο πόνος μπορεί να γίνει ιατρός. Είναι ανάγκη να πονέσουμε για να συμπονέσουμε. Ο πόνος, είναι αλήθεια, μπορεί να μαλακώσει τον άνθρωπο και να γίνει ευλογία και μπορεί να τον σκληρύνει και να του γίνει μαρτύριο, βάσανο ή κατάρα. Όπως λένε, οι θερμές ακτίνες του ήλιου λιώνουν το κερί και σκληραίνουν τη λάσπη. Έχει ιδιαίτερη σημασία η ελεύθερη βούληση του κάθε ανθρώπου.

Είναι πολλοί οι λόγοι που θα έπρεπε ο άνθρωπος ανυποχώρητα να αγωνίζεται συνεχώς. Η απελπισία είναι ανεπίτρεπτη. Η υπομονή είναι πάντοτε απαραίτητη. Δεν είμαστε μόνοι αγωνιζόμενοι στη ζωή. Ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται, λέει σωστά ο λαός μας. Φουρτούνα, συννεφιά, μπόρα είναι και θα περάσει. Ξεφύγαμε κι εμείς απρόσεκτα. Καιρός να επιστρέψουμε πιο συνετά στην ευθεία, στο μέσον, το μέτρο, τη μετρημένη ζωή. Είναι μία ευκαιρία. Μία ευκαιρία σημαντική.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ την 5 Ιουνίου 2011

Γιατί δεν θα ήθελα ποτέ να πάω στο Άγιον Όρος

«Γιατί δεν θα ήθελα ποτέ να πάω στο Άγιον Όρος»
Η απάντηση μιας γυναίκας στις κινήσεις για την κατάργηση του άβατου στη μοναστική πολιτεία, της Στέλλας Τσαρτσαρά, Το Βήμα 8/02/2003

Στις 15 Ιανουαρίου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε έκθεση σχετική με τα θεμελιώδη δικαιώματα όπου μεταξύ των άλλων, ζητείται να αρθεί η απαγόρευση εισόδου γυναικών στο Άγιον Όρος. Εισηγήτρια της έκθεσης για την κατάργηση του άβατου στη μοναστική πολιτεία ήταν η ολλανδή βουλευτής Γιόκε Σβίμπελ. Στο κείμενο που ακολουθεί μια γυναίκα (και αυτό έχει βεβαίως τη σημασία του) εξηγεί στην ολλανδή ευρωβουλευτή γιατί αυτή τουλάχιστον δεν θα ήθελε ποτέ να πάει στο Άγιον Όρος.

Δεν θα σας απαντήσω νομικά ή πολιτισμικά, όπως άλλωστε έχουν κάνει επιτυχώς πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο συνάδελφος σας ο κ. Γιάννης Μαρίνος σε ένα απολαυστικό άρθρο στο «Βήμα της Κυριακής 26/01/2003. θα σας μιλήσω για το πώς καταλαβαίνω εγώ τα θεμελιώδη δικαιώματα, με τον τρόπο που έχω μάθει να τα αντιλαμβάνομαι και να τα σέβομαι εδώ στο τόπο μου, στην Ελλάδα.

Εσείς κυρία Swiebel, λέτε ότι παραβιάζονται τα δικαιώματα μου ως γυναίκας λόγω διάκρισης του φύλου και ως πολίτη επειδή δεν έχω πρόσβαση εκεί όπου έχουν οι άρρενες συμπολίτες μου, έτσι όπως σωστά θα ίσχυε σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση που θα αφορούσε κοινά διακυβευόμενα, σε επίπεδο κοινωνικό ή πολιτειακό.

Εγώ σας λέω, κυρία Swiebel, ότι η πολιτισμική μου ταυτότητα ως ελληνίδας χριστιανής ορθόδοξης, με ό,τι αυτό περικλείει ως συστατικό, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα τους αιώνες και οποιοσδήποτε έχει μελετήσει Ιστορία και γνωρίζει, αναγνωρίζει, μου υπαγορεύει ότι η αειφόρος διδαχή που αυτή φέρει αποτελεί αξίωμα αγράφων νόμων στους οποίους υπακούω με την ίδια φυσικότητα που αγάλλομαι όταν βλέπω την πρώτη εικόνα της θάλασσας κάθε αρχή άνοιξης. Αυτό που για εσάς είναι παραβίαση δικαιωμάτων για εμένα είναι τρόπος προσεκτικής διαφύλαξης των εύθραυστων συστατικών ενός μέρους του πολιτισμού μου.

Θα μου πεις γιατί τέτοια ευαισθησία~ Γιατί ακριβώς αυτό είναι που ο δικός σας πολιτισμός δεν μπορεί να εννοήσει. Η διάκριση επιτρέπει στη γνώση να σκαλίζει το ψηφιδωτό που είναι η σοφία, γνώρισμα των παλαιών πολιτισμών. Αυτό που εσείς με τρόπο λέτε «αναχρονιστικό», εγώ τρέμω μην το χάσω ή μου το αλλοιώσει η νεαρή αδόκιμη γνώση των συντακτών κάποιας έκθεσης, όπως για παράδειγμα της δικής σας, κυρία Swiebel. 

Η δική σας έννοια της ελεύθερης διακίνησης για μένα είναι απόπειρα κατάφωρης παραβίασης της επιλογής (εκτός του ότι ζουν στο ιδιόκτητο σπίτι τους οι άνθρωποι) για απομόνωση και άσκηση των μοναχών και όχι μόνο αυτών του Αγίου Όρους, έτσι ώστε να φθάσουν σε μια κατάσταση, όπου θα γίνουν υποδοχείς της Θείας Χάριτος. Αυτό ξέρετε τι σημαίνει, κυρία Swiebel~ Ότι η Θεία Ενέργεια κοινωνεί με τους ανθρώπους. Δεν μπορείτε να το καταλάβετε αυτό, κυρία Swiebel, πώς γίνεται, αλλά ούτε και εγώ.

Θέλει προϋποθέσεις που δεν άπτονται διανοητικών νόμων αλλά πνευματικών. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν και μέσα στις δικές σας κοινωνίες άνθρωποι που διακατέχονται από βαθιά κατάνυξη στο θέμα της σχέσεως Θεού και ανθρώπου. Που τρέφουν όχι σεβασμό αλλά ευλάβεια, κατάνυξη.

Βλέπετε, στον δικό μας πολιτισμό, με κάποιον τρόπο γραμμένο σε έναν απροσδιόριστο κώδικα, η κατάνυξη και η αγάπη ακόμη λειτουργούν απέναντι στον Θεό. 2.500.000 άνθρωποι προσκύνησαν την Παναγία την Ιεροσολυμίτισσα! Και όλη η Ελλάδα αριθμεί περίπου 10. Εντυπωσιακό νούμερο όταν ξέρει κανείς ότι έπρεπε να περιμένει 4-5 ώρες για να προσκυνήσει. Δεν είναι το ίδιο με τον σεβασμό στο κοινό μας πάρκο που, ναι, θα έπρεπε να υπάρχει. Είναι όμως άλλο πράγμα αυτό!

Οι μοναχοί και οι μοναχές ζουν απομονωμένοι και ασκούνται πνευματικά με απώτερο σκοπό την απάθεια, δηλαδή τη μη συμμετοχή σε οτιδήποτε τους αποσπά από την επικοινωνία τους με το Θεό μέσω της προσευχής.

Υπήρχαν δύο γέροντες. ( Όπως προσδιορίζει τον όρο ο επίσκοπος Διοκλείας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης κ. Κάλλιστος Ware ως «ο σοφός ως προς την εμπειρία του για τη Θεία Αλήθεια και ευλογημένος με τη Χάρη της 'πνευματικής πατρότητας'»).

Ο ένας, ο γέρων Πορφύριος, ήθελε πάντα να ζήσει στο Άγιον Όρος αλλά έζησε στη πλατεία Ομονοίας στο κέντρο της Αθήνας και θαυματουργούσε, ετάφη όμως στο Άγιον Όρος και ο άλλος ο γέρων Παΐσιος, ενώ έζησε πάντα στο Άγιον Όρος και επίσης θαυματουργούσε, ετάφη κοντά μας και παίρνουμε και εμείς οι γυναίκες τη χάρη του.

Γράφει, λοιπόν ο γέρων Παΐσιος σε ένα από τα βιβλία του:

«Η ορθόδοξη εγκράτεια και γενικά η πνευματική άσκηση αποβλέπει πάντα σε ανώτερο πνευματικό σκοπό, στον αγιασμό της ψυχής».

«Η ησυχία (μακράν του κόσμου) πολύ γρήγορα φέρνει και την εσωτερική ησυχία στην ψυχή με την άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή και τότε πια ο άνθρωπος δεν ενοχλείται από την εξωτερική ανησυχία, γιατί στην ουσία μόνον το σώμα βρίσκεται στη γη, ενώ ο νους βρίσκεται στον ουρανό».

«Μην περιμένουμε να βλαστήσει μέσα μας το Θείο, αν δεν πεθάνει πρώτα το ανθρώπινο».

«Επομένως, το παν είναι η Χάρις του Θεού και την ψυχή μπορεί να τη βοηθήσει μόνο Χαριτωμένος Πνευματικός, με πίστη, που αγαπάει την ψυχή και την αξία».

«Εκείνοι πάλι που πετάνε ακόμη και τον εαυτό τους στο κόσμο, από αγάπη, αφού πέταξαν πια τον κόσμο από μέσα τους, αυτοί πετάνε πια στον ουρανό και δεν πιάνονται από τον κόσμο».

«Όποιος θέλει να εξετάσει τη θεία λογική με το μυαλό του θα χάσει και αυτό το λίγο μυαλό που έχει».

«Το θαύμα είναι μυστήριο και το μυαλό δεν μπορεί να το ερμηνεύσει, αλλά μόνο ζήται».

Υπάρχουν χιλιάδες, κυρία Swiebel, όχι εκατοντάδες αλλά χιλιάδες-μερικοί από τους οποίους είναι και στη χώρα σας- που έχουν θεραπευτεί, οδηγηθεί πνευματικά και σωθεί από ψυχιατρεία και ναρκωτικά, μόνο από αυτούς τους δύο γέροντες, με τρόπο που η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει και που εμείς οι ορθόδοξοι λέμε «θαυματουργική επίδραση του Θεού μέσω των ασκητών αυτών της Ορθοδοξίας». Ο γέρων Παΐσιος λέει: «Με το μυαλό δεν μπορεί κανείς να καταλάβει τις Θείες Ενέργειες, αν δεν ασκηθεί πρώτα να τις ζήσει, για να ενεργήσει μέσα του η Χάρις του Θεού». 

Αυτή λοιπόν η ικανότητα είναι αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής αφοσίωσής τους στον Θεό. Εσείς γιατί θέλετε να χαλάσετε αυτή τη τέλεια αρμονία~

Οπότε να πάω εγώ να κάνω τι, κυρία Swiebel, στο Άγιον Όρος~ Αν ποτέ έχω τη τύχη θα τους έγραφα, θα προσκυνούσα αυτή την αγιοσύνη με ευλάβεια και θα σας συνιστούσα, αν στο μέλλον έχετε κάποιο πρόβλημα κρίσιμο στη ζωή σας, να ζητήσετε να δείτε τι μπορεί να κάνει η αγιασμένη προσευχή ενός τέτοιου μοναχού. Κάποιοι συμπατριώτες σας το ξέρουν.

Δεν είμαι σίγουρη-αν και το εύχομαι-, αν καταλαβαίνετε, κυρία Swiebel, για τι πράγμα μιλάμε. Τουλάχιστον, όμως, δεχθείτε τη σοφία ενός καθεστώτος αιώνων.

Εγώ λοιπόν ως γυναίκα, 35 χρονών, ανώτατης μόρφωσης και μέσου εισοδήματος, με αδυναμία στην τεχνολογία και στα ανανεωτικά Σαββατοκύριακα, δηλαδή ο μέσος όρος, κατάλαβα διαβάζοντας γεωπολιτική της Ορθοδοξίας (Francois Thual: «La geopolitique de l' orthodoxie», Editions Dunod, Paris 1994. « L' Atlas des peoples d' Europe centrale et orientale», Andri Sellier et Jean Sellier, La Decouverte, Paris, premiere edition, 1991) ότι δεν μπορώ-και να θέλω-να είμαι τίποτε άλλο παρά συνέχεια της ιστορικής μου παράδοσης. Το ότι δεν το ήξερα πριν οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν είχα αντικατοπτριστεί στον καθρέφτη μου, δηλαδή εσάς, κυρία Swiebel, για να δω τις διαφορές μας.

Κατάλαβα, επίσης, ότι στην Ε..Ε. πάμε να φτιάξουμε ένα σπίτι από διαφορετικά υλικά. Μπορεί κάποτε να ζήσουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης με σφιχτούς νόμους μιας ομοσπονδίας, για την επίτευξη της οποίας δουλεύω και εγώ με πολλή θέρμη. Την πολιτισμική διαφορά όμως δεν μπορεί να την αλλάξει κανένα νομικό πλαίσιο ή να εισηγηθεί την αλλοίωση των βάσεων της μια έκθεση. Ούτε η προσωπική σας ευαισθησία θα έπρεπε να επιτρέπει τέτοιες εκβάσεις. Τέτοια θέματα θέλουν λεπτό χειρισμό, κυρία Swiebel. Μερικές φορές θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τη θυσία της δικής μας βούλησης σαν καθήκον, από ευαισθησία και επίγνωση ότι αυτό θα φέρει ισορροπία. Στην αντίθετη περίπτωση, μη μου τους κύκλους τάραττε, κυρία Swiebel ...;

Η κυρία Στέλλα Τσαρτσαρά είναι σύμβουλος αναπτυξιακών προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αισθάνομαι την ανάγκη να λέω περισσότερο το «δόξα σοι ο Θεός» παρά το «Κύριε ελέησον». Μήπως δεν είναι σωστό;

«Δόξα σοι ο Θεός» θα πη «να γίνη γνωστός ο Θεός στους ανθρώπους». Βλέπεις και εκείνο που είπε ο Χριστός:
 «Εγώ σε εδόξασα επί της γης …και νυν δόξασόν με σύ, Πάτερ», μερικοί το παρεξηγούν και λένε: «Εγώ Πατέρα, Σε έκανα γνωστό επί της γης, κάνε με γνωστό κι Εσύ, για να πιστέψουν οι άνθρωποι».

– Γέροντα, αισθάνομαι την ανάγκη να λέω περισσότερο το «δόξα σοι ο Θεός» παρά το «Κύριε ελέησον». Μήπως δεν είναι σωστό; – Καλό είναι αυτό, ευλογημένη. Εγώ μπορεί να περάσω ολόκληρη μέρα κάνοντας εργόχειρο και λέγοντας «Δόξα σοι ο Θεός. Δόξα σοι ο Θεός , γιατί ζω. Δόξα σοι ο Θεός, γιατί θα πεθάνω και θα πάω κοντά στον Θεό. Δόξα σοι Θεός, ακόμη και αν με βάλη στην κόλαση και πάρη έναν κολασμένο στον Παράδεισο.
Και εάν θέλη να μη με θυμάται στην κόλαση και λυπάται , ας πάρη πολλούς κολασμένους στον Παράδεισο, ώστε η χαρά Του γι’ αυτούς να είναι περισσότερη και να λιγοστέψη η στενοχώρια Του για μένα». Το «δόξα σοι ο Θεός» να μη λείπη ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το «δόξα σοι ο Θεός» έχω για χάπι του πόνου∙ τίποτε άλλο δεν με πιάνει.
Το «δόξα σοι ο Θεός» είναι ανώτερο και από το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έλεγε ο Παπα- Τύχων : «Το “ Κύριε ελέησον” έχει εκατό δραχμές, το “δόξα σοι ο Θεός” έχει χίλιες δραχμές∙ είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό».
Ήθελε να πη ότι ο άνθρωπος ζητάει το έλεος του Θεού από ανάγκη ,ενώ δοξολογεί τον Θεό από φιλότιμο, και αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Συνιστούσε μάλιστα να λέμε το «δόξα σοι ο Θεός», όχι μόνον όταν είμαστε καλά , αλλά και όταν περνάμε δοκιμασίες , γιατί και τις δοκιμασίες τις επιτρέπει ο Θεός για φάρμακα της ψυχής.
– Γέροντα, μερικές φορές , όταν λέω «δόξα τω Θεώ», νιώθω μέσα μου ένα φτερούγισμα. Τι είναι αυτό; – Αγαλλίαση πνευματική είναι. Τώρα, επειδή μου έδωσες χαρά που λες «δόξα τω Θεώ», από την χαρά μου θα αρχίσω να γράφω «δόξα τω Θεώ, δόξα τω Θεώ», και θα γεμίσω μία κόλλα χαρτί με το «δόξα τω Θεώ». Ο Θεός να σε αξιώση στην άλλη ζωή να είσαι μαζί με τους Αγγέλους που δοξολογούν συνέχεια τον Θεό. Αμήν.

Αγιος Παισιος

Εσένα σου το χρωστώ...

Δυο ασκητές κάποτε πήγαν στων Ιβήρων στην πανήγυρη. μετά την πολύωρη ολονύκτια αγρυπνία, στην τράπεζα παρέθεσαν ψάρι και ρεβίθια, επειδή ήταν ημέρα Παρασκευή. Ο ένας από τους δύο ασκητές είπε:
-Θα φάω ψάρι εις τιμήν της Παναγίας.
Και ο άλλος είπε:
-Θα φάω ρεβίθια εις τιμήν της Παναγίας.
Μετά την τράπεζα πήραν τους ντροβάδες τους και πορευόταν για τα ασκητήριά τους. Μέσα τους είχαν τον λογισμό ποιος από τους δυο ευαρέστησε την Παναγία. Στον δρόμο κάθισαν να ξεκουραστούν λίγο. Ο ένας αποκοιμήθηκε ελαφρά και βλέπει την Παναγία να λέει σ΄εκείνον τον μοναχό που έφαγε ψάρι 
"σ' ευχαριστώ"  και στον ίδιο που έφαγε ρεβίθια, "εσένα σου το χρωστώ", διότι προφανώς έκανε κάποιο θυσία.


Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Να χαρείς τη χαρά.

Εξω ξημερώνει και λες: 
Αξίζει να ζεις εδώ πάνω ( εννοεί στο Άγιο Όρος). Μακάριοι αυτοί που χαίρονται στη σιωπή, στην αφάνεια, στην καρτερία, στην ελπίδα. Ο κόσμος τους χρωστά πολλά. Ευλογημένοι οι γονείς, τα χωριά τους, αυτοί που τους παρακίνησαν, αυτοί που τους φίλησαν το χέρι με τους ρόζους στα δάκτυλα.
Δεν είναι μακριές οι νύχτες. Δεν είναι πολλά τα χρόνια. Να χαρείς τη χαρά.
Πόσο πολύ αγαπά ο Θεός τον άνθρωπο! 
Πόσο λυπάται ο Θεός που ο άνθρωπος δεν απολαμβάνει την αγάπη Του...

+ μοναχός Μωυσής

Γέροντας Παϊσιος...πριν χρόνια

Ένας μοναχός σαν τους άλλους μοναχούς που ζουν στο Άγιο Όρος  απλός στους τρόπους, στη συμπεριφορά σε προσέγγιζε με την αμεσότητα του.

- Ε συ, βρε παλικάρι ...συχνά προσφωνούσε τον επισκέπτη.

Στην έξω πλευρά, από τον πάνω δρόμο που τερμάτιζε στο κελί του κοντά στις Καρυές του Όρους, σ΄ένα θάμνο δεξιά  ήταν το κουτί με τα λουκούμια, ξερά - μαλακά ήταν ευλογία του γέροντα.

Στην πόρτα - πόρτα κι' αυτή - ένα συρματόπλεγμα με λίγο ξύλο ολόγυρα  και ένα σήμαντρο για 'κουδούνι' οδηγούσε  σ΄ένα μικρό ετοιμόρροπο σπιτάκι σ΄ένα ξέφωτο  με ξύλινους κορμούς ολόγυρα. Ήταν το μεγάλο σαλόνι των επισκέψεων, των πολλών επισκέψεων του γέροντα.

-Καλώς το παλικάρι, από πού είσαι λεβέντη; οι συνήθεις προσφωνήσεις του γέροντα.

Η ματιά του διαπεραστική, έφτανε μέχρι το 'μεδούλι της ψυχής' τι να κρύψεις, αφού όλα τα γνώριζε Θεία Χάριτι.

Τα πράγματα οριακά, έλεγες αυτό που σε προβλημάτιζε στα...ίσια, άλλωστε ευθύς ήταν και ο λόγος του γέροντα.

- Γέροντα η γυναίκα μου έχει προβλήματα με το στομάχι της και την κοιλιά της ...

Η διάγνωση κατευθείαν, χωρίς εξετάσεις

-Θα της πεις να πάει σ΄ένα super market και να ψωνίσει λίγη καλή αδιαφορία.

Μια άλλη φορά ...

-Ποιόν πνευματικό έχεις βρε παλικάρι;

-Τον ...τάδε!

-Α! ωραία, η γυναίκα σου ποιον έχει πνευματικό; ρώτησε ο γέροντας.

-Τον ίδιο, του απάντησα.

Άστραψαν τα μάτια του από ικανοποίηση και με χαρά είπε:

- Θα πάρει ένα κούτσουρο ο Θεός από τη μια και ένα κούτσουρο από την άλλη και γκούτσου-γκούτσου θα το ταιριάξει. Πολύ χάρηκα βρε παλικάρι ...

Κι΄εγώ χάρηκα που σε γνώρισα γέροντα, χάρηκα που μου έδωσε ο Θεός τη χαρά και ευλογία να δω από κοντά, κατά κοινή ομολογία,ένα σύγχρονο Άγιο, ν' ακούσουμε λόγια παρηγοριάς από τον ίδιο, αλλά και να διαβάζουμε λόγους ελπίδας από τα πολλά βιβλία που έχουν δημοσιεύσει γεγονότα από τη ζωή του.

Στο τέλος πριν φύγεις σε κοίταζε στα μάτια, κρατούσε απαλά με τα χέρια του το κεφάλι σου και έδινε ένα πατρικό ασπασμό στο μέτωπο.

Το συνήθιζε!

Την ευχή σου να έχουμε παππούλη και εκεί που θα είσαι μη μας ξεχνάς.

                                                          Ένας από τους επισκέπτες σου

Όλο το Άγιον Όρος είναι ένας σταυρός που σκεπάζει την Ελλάδα, που την θέλει αναστημένη.

Ο δικέφαλος αετός με τον σταυρό κι άγγελοι με τα εξαπτέρυγα είναι ο συνήθης διάκοσμος των αθωνικών πολυελέων, που η κίνησή τους συμβολίζει τη συγχόρευση της θριαμβεύουσας εκκλησίας, που αγάλλεται με τη στρατευομένη. 
Στη Θεία Λειτουργία έχουμε την εορτή της "μεθ΄ημων"παρουσίας του Θεού, που στο Άγιον όρος τελείται καθημερινά και μνημονεύονται χιλιάδες ονόματα. 
Προσφέρουν εισερχόμενοι στο ναό τα δώρα τους δάκρυα, ευχές και ικεσίες, ό,τι καρπό σύναξαν πριν, μόνοι στην ησυχία. Ακόμη προσφέρουν και τις ελλείψεις, αιτώντας βαθύτερη μετάνοια, στεναγμούς αλαλήτους εκ βαθέων, και υπέρ της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου. 
Από την ουράνια τράπεζα μεταβαίνουν στην επίγεια κατόπιν, προς ανάπαυση της πολυμόχθου σάρκας.
Όλα εδώ αρχίζουν και τελειώνουν με προσευχή κι είναι σταυρωμένα με ξύλινους λιθόκτιστους, μαρμάρινους, σιδερένιους σταυρούς. Οι κήποι, οι διασταυρώσεις στα καλντερίμια, οι τοίχοι, τα ενδύματα, οι είσοδοι, οι καμπάνες, τα εργαστήρια, τα κελλιά, οι βράχοι, τα σπήλαια. 
Όλο το Άγιον Όρος είναι ένας σταυρός που σκεπάζει την Ελλάδα, που την θέλει αναστημένη.

+ μοναχός Μωυσής

Ο Άθωνας με τους κεραυνούς ομορφαίνει. Ούτε μιλά, ούτε αντιμιλά, μόνο τους δέχεται.

Ο Άθωνας με τους κεραυνούς ομορφαίνει. Ούτε μιλά, ούτε αντιμιλά, μόνο τους δέχεται.
 Έτσι κι ο καλόγερος με τις κατηγορίες , λένε. Άμα έλθεις πρέπει να 'χεις ευλάβεια μέχρι την κορυφή του Αθωνα, για να σου μείνει λίγη στο τέλος, ισαμε κάτω - κάτω στην Αγιάννα, λένε. 
Ο Μιχαήλ είπε πως αυτά είναι κουβεντούλες των Αγιορειτών. 
Μα οι Αγιορείτες ποτέ δεν μιλάνε στο βρόντο.


μοναχός Μωυσής

Αγρυπνία.Να δεθούμε με τους αγίους!

Η αγρυπνία είναι σχάρα που ψηνόμαστε για να καθαριστούμε, να φωτισθούμε, ν΄αγιασθούμε.
Νύχτα. Οι αγαπητές ώρες του Θεού και των αγίων, των φίλων μας, που μαθαίνουμε τα κουμπιά τους, για να τους καλοπιάνουμε. Μόνο να' μαστε τίμιοι μαζί τους. 
Γιατί εύκολα τους λησμονάμε, αθετούμε τις υποσχέσεις μας και τις αφήνουμε εκτεθειμένους στον Θεό. Να δεθούμε με τους αγίους. Είναι η καλύτερη συντροφιά στη μοναξιά. Διώχνουν την παγωνιά. Έρχονται αμέσως. Ακούν αμέσως.
 Ο άγιος Νικόλαος είναι για τους αμαρτωλούς. Ο Πρόδρομος τόσο εύκολος, η Παναγία τόσο καταδεκτική, αλήθεια...

+ Μοναχός Μωυσής

Παναγία η Γοργοεπήκοος

Η γνωστότερη μετά την "Πορταϊτισσα" θαυματουργή εικόνα του Αγίου Όρους είναι η αρχαία τοιχογραφία της Παναγίας της Γοργοεπηκόου που βρίσκεται εξωτερικά στον ανατολικό τοίχο της τράπεζας και προς τα δεξιά της εισόδου της στην Ιερά μονή Δοχειαρίου.

Το 1664 ο τραπεζάρης μοναχός Νείλος, που περνούσε τακτικά μπροστά από την εικόνα κρατώντας στο χέρι αναμμένα δαδιά για την υπηρεσία του στην τράπεζα, άκουσε μια φωνή να του λέει τα εξής:

 "Να μην ξαναπεράσεις από εδώ με δαδιά καπνίζοντας την εικόνα μου".

 Ο μοναχός Νείλος δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στη φωνή, η οποία όμως σύντομα ξανακούστηκε επιτιμώντας τον μοναχό και αφήνοντάς τον τυφλό.

Οι αδελφοί άρχισαν να περνούν με πολύ ευλάβεια μπροστά από την εικόνα, της κρέμασαν ακοίμητο καντήλι και διέταξαν το νέο τραπεζάρη να τη θυμιάζει καθημερινά.

Ο τυφλός Νείλος περνούσε όλο τον καιρό του σε ένα στασίδι μπροστά στην εικόνα παρακαλώντας την Παναγία να τον συγχωρέσει και να τον θεραπεύσει, πράγμα το οποίο και έγινε, όταν, για τρίτη πλέον φορά, ακούστηκε φωνή από την εικόνα, που πληροφορούσε τον μοναχό  Νείλο ότι η δέησή του εισακούστηκε και ότι στη δική Της μετά Θεόν προστασία και σκέπη θα έπρεπε στο εξής να καταφεύγουν για κάθε τους ανάγκη οι μοναχοί.

Αυτή θα τους ακούει γρήγορα γιατί το όνομά της είναι "Γοργοεπήκοος". Πολύ σύντομα το θαύμα αυτό και η υπόσχεση της Θεοτόκου έγιναν γνωστά σε όλο το Όρος και η εικόνα της αυτή έγινε παναγιορείτικο προσκύνημα.

Ο διάδρομος κλείστηκε και η εικόνα συμπεριλήφθηκε σε παρεκκλήσι που κτίστηκε προς τα δεξιά της.

Τα θαύματά της είναι άπειρα και ειδικός "προσμονάριος" ιερομόναχος εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολλών προσκυνητών.   

                            θαύματα της Παναγίας

« Αρρώστησε ο άνδρας μου Επαμεινώνδας με βαρεία μελαγχολία, κατάθλιψη λένε οι γιατροί. Ένα μήνα περάσαμε την πιο άσχημη περίοδο της ζωής μας. Κάθε μέρα πηγαίναμε και σε άλλο γιατρό με αποτέλεσμα όλοι να μας λένε τα ίδια πράγματα. Να μας δίνουν φάρμακα να τα πίνει ο Επαμεινώνδας και να μην καταλαβαίνει τίποτα. Κοινώς «φυτό». Μας σύστησαν να τον κλείσουμε σε νευρολογική κλινική, καταλαβαίνετε την κατάσταση της οικογενείας. Πέσαμε γονυκλινώς εγώ και τα 3 παιδιά μου και τ΄ αδέλφια μου, στον Παντοδύναμο Κύριο μας και στην Μητέρα Του την Γοργοεπήκοο, για να μας σώσει απ΄ αυτό το μαρτύριο πού ζούσαμε. Πήγαμε τον άνδρα μου στο Μοναστήρι της και με βαθειά πίστη προσευχηθήκαμε στην Κυρία του κόσμου. Και δεν άργησε να μας ακούσει την ιδια μέρα! Φεύγοντας από το Μοναστήρι και πηγαίνοντας στην αδελφή μου, πού μένει στην Ελευσίνα, στο δρόμο άκουσε ο άνδρας μου την φωνή της Παναγίας πού ερχότανε από το Μοναστήρι να τοΰ λέει: «Έλα πιο κοντά μου για να έρθω κι εγώ». Ξαφνικά βλέπω τον άνδρα μου να συνέρχεται, να χαμογελάει κάνοντας τον σταυρό του και να μου εξηγεί τί άκουσε. Από εκείνη την στιγμή σταμάτησε το μαρτύριο τοΰ Επαμεινώνδα πού κράτησε έναν ολόκληρο μήνα. Αμέσως σταμάτησε τα φάρμακα και μέχρι αυτήν την στιγμή είναι πολύ καλά. Δοξασμένο το όνομα της Παναγίας της Γοργοεπηκόου, πού τόσο πολύ μας λυπάται και μας βοηθάει τους ανάξιους και αμαρτωλούς .Σ΄ ευχαριστώ Γλυκεία Παναγία, Μητέρα όλου του Κόσμου. Ευχαριστώ!!! Άννα Καλαμούκη, Πειραιάς»

*****

«Στις 14 Ιανουαρίου του 2002 η αδελφή μου Άννα 37 ετών και μητέρα δύο παιδιών (ηλικίας 7 και 2 ετών) χειρουργήθηκε για έναν κακοήθη όγκο στον μαστό. Μετά το χειρουργείο εμφανίστηκε έντονο λεμφοίδημα και αυτό ανησύχησε ιδιαίτερα τον θεράποντα ιατρό μιας και αποτελεί σημείο επιδείνωσης. Της ζητήθηκε μάλιστα να προβεί σε επείγουσα ριζική μαστεκτομή πράγμα το οποίο η ίδια αρνήθηκε και κατέφυγε στην βοήθεια της Γοργοεπηκόου. Τηλεφώνησα λοιπόν στην Γερόντισσα και ζήτησα να κάνουμε μια λειτουργία υπέρ υγείας της αδελφής μου. Έτσι στις 20 Ιανουαρίου του 2002 η μητέρα μου, η Άννα και εγώ φτάσαμε στη Μονή για να παρακαλέσουμε, την Παναγία Γοργοεπήκοο, να μας βοηθήσει. Βρισκόμασταν σε απόγνωση μεγάλη. Μετά το πέρας της λειτουργίας η Γερόντισσα έδωσε στην Άννα, βαμβάκι με λάδι από το καντήλι της Παναγίας. Φύγαμε λοιπόν, με αίσθημα ανακούφισης και με την ελπίδα ότι θα βρεθεί λύση και στο δικό μας πρόβλημα.
Την επόμενη ήμερα και ενώ έκανα την συνηθισμένη αλλαγή του τραύματος διαπίστωσα την παρουσία αποστήματος, πράγμα πού με εξέπληξε. Τοποθέτησα το βαμβάκι της Γοργοεπηκόου επί του αποστήματος και επέδεσα το τραύμα κατά τον συνηθισμένο τρόπο. Κατόπιν έφυγα για το ιατρείο μου. Δεν είχα προλάβει να φτάσω όταν με ειδοποίησαν στο κινητό να επιστρέψω στο σπίτι της αδελφής μου γιατί αιμορραγούσε το τραύμα της. Πράγματι, μπαίνοντας στο δωμάτιό της, αντίκρισα τα κλινοσκεπάσματα, το νυχτικό της, τις μαξιλαροθήκες και βεβαίως τους επιδέσμους ματωμένα. Ζήτησα τα απαραίτητα, προκειμένου να περιποιηθώ και να καθαρίσω το τραύμα και ω! του θαύματος, το τραύμα βρισκόταν σε άριστη κατάσταση, το λεμφοίδημα είχε εξαφανιστεί εντελώς ενώ δεν υπήρχε κανένα ορατό σημείο παροχετεύσεως του αιματηρού υγρού. Το δε βαμβάκι με το λάδι από την Γοργοεπήκοο είχε παραμείνει στεγνό χωρίς μάλιστα ίχνος αίματος.
Καταλάβαμε αμέσως ότι η Γοργοεπήκοος πού θεράπευσε το λεμφοίδημα απάλλαξε την αδελφή μου από τον καρκίνο.
Στις 28 Ιανουαρίου επισκεφτήκαμε και άλλους γιατρούς, οι οποίοι επιβεβαίωσαν τα συμβαίνοντα και αποφάνθηκαν ότι δεν είναι απαραίτητη η ριζική μαστεκτομή.
Ευχαριστούμε θερμώς την Παναγία Γοργοεπήκοο πού άκουσε την προσευχή μας και μας ελέησε.
Μ. ΙΙεριστεροπούλου Γυναικολόγος»

Γέροντας Παϊσιος...πριν χρόνια

Ένας μοναχός σαν τους άλλους μοναχούς που ζουν στο Άγιο Όρος  απλός στους τρόπους, στη συμπεριφορά σε προσέγγιζε με την αμεσότητα του.

- Ε συ, βρε παλικάρι ...συχνά προσφωνούσε τον επισκέπτη.

Στην έξω πλευρά, από τον πάνω δρόμο που τερμάτιζε στο κελί του κοντά στις Καρυές του Όρους, σ΄ένα θάμνο δεξιά  ήταν το κουτί με τα λουκούμια, ξερά - μαλακά ήταν ευλογία του γέροντα.

Στην πόρτα - πόρτα κι' αυτή - ένα συρματόπλεγμα με λίγο ξύλο ολόγυρα  και ένα σήμαντρο για 'κουδούνι' οδηγούσε  σ΄ένα μικρό ετοιμόρροπο σπιτάκι σ΄ένα ξέφωτο  με ξύλινους κορμούς ολόγυρα. Ηταν το μεγάλο σαλόνι των επισκέψεων, των πολλών επισκέψεων του γέροντα.

-Καλώς το παλικάρι, από πού είσαι λεβέντη; οι συνήθεις προσφωνήσεις του γέροντα.

Η ματιά του διαπεραστική, έφτανε μέχρι το 'μεδούλι της ψυχής' τι να κρύψεις, αφού όλα τα γνώριζε Θεία Χάριτι.

Τα πράγματα οριακά, έλεγες αυτό που σε προβλημάτιζε στα...ίσια, άλλωστε ευθύς ήταν και ο λόγος του γέροντα.

- Γέροντα η γυναίκα μου έχει προβλήματα με το στομάχι της και την κοιλιά της ...

Η διάγνωση κατευθείαν, χωρίς εξετάσεις

-Θα της πεις να πάει σ΄ένα super market και να ψωνίσει λίγη καλή αδιαφορία.

Μια άλλη φορά ...

-Ποιόν πνευματικό έχεις βρε παλικάρι;

-Τον ...τάδε!

-Α! ωραία, η γυναίκα σου ποιον έχει πνευματικό; ρώτησε ο γέροντας.

-Τον ίδιο, του απάντησα.

Άστραψαν τα μάτια του από ικανοποίηση και με χαρά είπε:

- Θα πάρει ένα κούτσουρο ο Θεός από τη μια και ένα κούτσουρο από την άλλη και γκούτσου-γκούτσου θα το ταιριάξει. Πολύ χάρηκα βρε παλικάρι ...

Κι΄εγώ χάρηκα που σε γνώρισα γέροντα, χάρηκα που μου έδωσε ο Θεός τη χαρά και ευλογία να δω από κοντά, κατά κοινή ομολογία, ένα σύγχρονο Άγιο, ν' ακούσουμε λόγια παρηγοριάς από τον ίδιο, αλλά και να διαβάζουμε λόγους ελπίδας από τα πολλά βιβλία που έχουν δημοσιεύσει γεγονότα από τη ζωή του.

Στο τέλος πριν φύγεις σε κοίταζε στα μάτια, κρατούσε απαλά με τα χέρια του το κεφάλι σου και έδινε ένα πατρικό ασπασμό στο μέτωπο.

Το συνήθιζε!

Την ευχή σου να έχουμε παππούλη και εκεί που θα είσαι μη μας ξεχνάς.

                                                                    Ένας από τους επισκέπτες σου

"Ο Γέροντας Πορφύριος έβλεπε πέρα από τον χωροχρόνο"

Μια μοναδική εξομολόγηση του μοναχού που είχε την ευλογία να βρίσκεται δίπλα στον Άγιο της εποχής μας, γέροντα Πορφύριο κατά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, φέρνει σήμερα στο φως η «κυριακάτικη δημοκρατία».
Ο αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος Αλευράς, μιλά για πρώτη φορά για τις συγκλονιστικές τελευταίες ημέρες του γέροντα που τον συγκλόνισαν και σημάδεψαν τη ζωή του.
Η γνωριμία του π. Γεωργίου με τον γέροντα Πορφύριο έγινε το 1985 όταν πήγε να τον επισκεφτεί στο Μοναστήρι στο Μήλεσι (όπου ζούσε τότε ο π. Πορφύριος) με σκοπό να τον ρωτήσει αν πρέπει να γίνει μοναχός.
«Γνώριζα ότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο που είχε τη χάρη του Αγίου πνεύματος» λέει ο π. Γεώργιος και προσθέτει «άκουγα ότι ήταν χαρισματικός αλλά η αλήθεια είναι ότι ήξερα πολύ λίγα πράγματα. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα ότι ήταν ένα οικείο μου πρόσωπο».
Στη συνέχεια όμως αυτής της πρώτης γνωριμίας συμβαίνει ένα αξιοθαύμαστο γεγονός που εξέπληξε τον π. Γεώργιο.
«Όταν του είπα τι δουλειά κάνω και ότι έχω ένα κτήμα με το οποίο θέλω να ασχοληθώ μου περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια την τοποθεσία που βρισκόταν, τι δέντρα έχει, που είναι το κάθε δέντρο ακόμα και μια μικρή αποθήκη που υπήρχε στο πίσω μέρος χωρίς φυσικά να το έχει επισκεφθεί ποτέ. Ένα γεροντάκι λοιπόν μια νύχτα του χειμώνα μέσα στο κελί του είδε όλη μου την περιουσία με κάθε λεπτομέρεια παρότι η όρασή των ματιών του ήταν εξαιρετικά αδύναμη».
Αυτό που συνέβη στον π. Γεώργιο είναι ένα από τα αμέτρητα περιστατικά που διηγούνται άνθρωποι που τον γνώρισαν. Το μεγάλο χάρισμά του γέροντα Πορφυρίου ήταν να βλέπει πέρα από τον χώρο και τον χρόνο.
Η συνάντηση συγκλόνισε τον π. Γεώργιο. «Μην γυρίσεις στα Τρίκαλα και τα διηγηθείς αυτά και έρχονται πούλμαν πιστών» ήταν η εντολή που του έδωσε ο γέροντας φεύγοντας. Στο δρόμο της επιστροφής από το Μοναστήρι είχε τόση μεγάλη χαρά που ήθελε να κατέβει από το αυτοκίνητο και να γυρίσει στην Αθήνα τρέχοντας. Ο ίδιος έμαθε μετά από χρόνια ότι εκείνη την ημέρα ο γέροντας είπε «αυτό το παιδί μέθυσε σήμερα με το Άγιο πνεύμα».
Μετά από 2 χρόνια ο γέροντας Πορφύριος κάλεσε τον π. Γεώργιο στο κελί του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και του άνοιξε το δρόμο του μοναχισμού. Έμεινε ως δόκιμος για 4 χρόνια και έζησε από κοντά τις τελευταίες στιγμές του.
«Στην ηλικία του και με τα προβλήματα υγείας που είχε κανείς άλλες δε θα μπορούσε να αντέξει ούτε για λίγες μέρες στο Άγιον Όρος» λέει ο π. Γεώργιος.
«Ο γέροντας όμως παρακαλούσε τον Θεό να αφήσει την τελευταία του πνοή εκεί γνωρίζοντας ότι δεν θα είχε κατάλληλη ιατρική περίθαλψη. Έπασχε από καρκίνο, είχε προβλήματα καρδιάς, ήταν τυφλός αλλά δεν λύγιζε. Ήταν τόσο ευαίσθητη η υγεία του που ακόμα και το νερό που έπινε έπρεπε να είναι ειδικά επεξεργασμένο για να μην του προκαλεί μολύνσεις.
Στο κελί του δεν είχε ούτε ιατρικά μηχανήματα ούτε τα απαραίτητα φάρμακα και η πρόσβαση με το καράβι ήταν πολύ δύσκολη. Ακόμα και το φαγητό ήταν περιορισμένο.
Άντεξε όμως για δυο μήνες σ' αυτή την κατάσταση με τη χάρη του Θεού. Οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος θα θεωρούσε αυτοκτονία να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση σε ένα απομονωμένο κελί του Αγίου Όρους. Για τον γέροντα όμως ήταν επιλογή και ευλογία» αναφέρει ο π. Γεώργιος.
Εκείνους τους δυο τελευταίους μήνες της ζωής του (το 1991) τον διακονούσαν πέντε μοναχοί. Η πιο ωραία στιγμή ήταν όταν το βράδυ τους καλούσε για να τους μιλήσει. Εκεί τους προετοίμαζε για να αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες της ζωής.
Ο π. Γεώργιος είχε αναλάβει να ψαρεύει για να εξασφαλίζεται η τροφή. Πολλές φορές όμως δεν τα κατάφερνε και ο γέροντας έμενε χωρίς φαγητό.
«Ο γέροντας μπορούσε να σου πει ακόμα και σε ποια σημεία της θάλασσας υπήρχαν ψάρια και όχι μόνο. Μια μέρα μου είπε να πάω σε ένα συγκεκριμένο σημείο για να μαζέψω σαλιγκάρια. Εγώ απόρησα γιατί ήξερα ότι εκεί δεν υπήρχαν σαλιγκάρια αλλά τελικά ο γέροντας είχε δίκαιο. Πήγα εκεί που μου υπέδειξε και μάζεψα εκατοντάδες! Ο γέροντας όχι μόνο τα είχε δει αλλά επιστρέφοντας μου είπε ότι είχα γλιστρήσει στο δρόμο και ότι κάποια στιγμή βαρέθηκα να τα μαζεύω και έφυγα. Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου. Ένιωθα ότι είχα δίπλα μου την προστασία αυτή της θείας παρουσίας» λέει ο π. Γεώργιος.
Τους τελευταίους δυο μήνες λίγοι γνώριζαν ότι ο γέροντας είχε επιστρέψει στα Καυσοκαλύβια γι' αυτό και οι επισκέπτες ήταν ελάχιστοι. Όσο περνούσαν οι μέρες ήξερε ότι πλησίαζε το τέλος. Τις τελευταίες 10 μέρες δεν έτρωγε καθόλου. Ο π. Γεώργιος δεν ήθελε να το πιστέψει και ήλπιζε σε ένα θαύμα, όμως ο γέροντας φρόντισε να τον προετοιμάσει.
«Με κάλεσε την τελευταία μέρα στις 2 Δεκεμβρίου 1991, ζήτησε να είμαι μόνος μου και μου είπε "παιδί μου να ρίξεις τα κοφίνια αύριο στη θάλασσα και όσα ψάρια πιάσεις να τα στείλεις στο Μοναστήρι μου στο Μήλεσι".
Ουσιαστικά μου είπε ότι από την επόμενη μέρα δε θα χρειάζεται πλέον να φροντίζω για την τροφή του και αντιλήφθηκα ότι ο γέροντας φεύγει ...;» διηγείται με συγκίνηση ο π. Γεώργιος και συμπληρώνει: «Έπεσα τότε στο προσκέφαλό του, προσευχόμενος και σκεπτόμενος όλη την πορεία της ζωής του.
Ο γέροντας που γνώριζε τις σκέψεις μου συγκινήθηκε και τράβηξε τα χέρια του από πάνω μου για αποφορτιστεί. Δε μου ζήτησε όμως να φύγω. Ήθελε να μείνω δίπλα του γονατιστός και αυτό κράτησε ώρες. Ήξερα ότι ζούσα τις τελευταίες του στιγμές. Στις 9 το βράδυ ξεκίνησε η πρώτη καρδιακή κρίση που υποχώρησε για να επανέλθει αργότερα. Ο γέροντας υπέφερε αλλά ήταν γαλήνιος. Ακόμα και εκείνη την ώρα προσευχόταν με την αρχιερατική προσευχή του Ιησού και επαναλάμβανε τη φράση «ινα ώσιν εν». Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια του.
Σήμερα μπορεί κάποιος να καταλάβει πολύ καλύτερα από τότε πόση ανάγκη έχει ο λαός του Θεού αυτή την αρχιερατική προσευχή του Ιησού.
Ο γέροντας είναι βέβαιο ότι ήθελε να προειδοποιήσει για τις δύσκολες μέρες που θα ερχότανε γι' αυτό και πάντα μας έλεγε "μέσα από τη συμφορά θα έρθει η ελπίδα και θα εμφανιστεί ένας σπουδαίος άνθρωπος του Θεού που θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο στο καλό» καταλήγει ο π. Γεώργιος.
Έτσι ο γέροντας εκοιμήθη ταπεινά στο κελί του, όπως επιθυμούσε, μέσα στη γαλήνη του Θεού.
Κανείς δεν πληροφορήθηκε το θάνατό του . Είχε ζητήσει στην κηδεία του να μην υπάρχει κόσμος. Φρόντισε γι' αυτό ο Θεός και τις δυο επόμενες μέρες η σφοδρή κακοκαιρία δεν επέτρεψε σε κανέναν να πλησιάσει στα Καυσοκαλύβια.
Ετάφη στο προαύλιο, σε μια λωρίδα γης του περιβολιού της Παναγίας, καλογερικά, ήσυχα και ταπεινά.
«Ο γέροντας δεν ήθελε ούτε στη ζωή του ούτε μετά θάνατον να φανούν σημεία Aγιότητος και το ζητούσε αυτό από το Θεό στην προσευχή του, ωστόσο τα δυο του χέρια κατά την εκταφή του (τρια χρόνια μετά) ήταν άφθαρτα» λέει ο π. Γεώργιος και καταλήγει λέγοντας: «Όλοι όσοι ήμασταν κοντά του νιώθουμε συνεχώς την παρουσία του.
Εγώ όταν αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα και τον επικαλέστηκα είχα βοήθεια. Ήρθε στον ύπνο μου και με συμβούλευσε. « Ένα όνειρο ήταν» μπορεί να πουν κάποιοι, αλλά για μένα ήταν κάτι πολύ σπουδαιότερο και αληθινό».
Το 1986 ο γέροντας είχε αποκαλύψει στα πνευματικά του παιδιά ότι σκεφτόταν να δημιουργήσει κάτι σπουδαίο (ισάξιο με τις Πράξεις των Αποστόλων όπως έλεγε) για να βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους αλλά συναντούσε τεράστια εμπόδια.
Ο π. Γεώργιος πιστεύει σήμερα ότι ο γέροντας ήθελε να δημιουργήσει ένα Ίδρυμα συμπαράστασης σε όσους έχουν ανάγκη και είναι αποφασισμένος να το υλοποιήσει έστω και τώρα.
Ήδη κατασκεύασε μια μεγάλη εικόνα της Παναγίας που την αφιέρωσε στον γέροντα και την ονόμασε «ινα ωσιν εν» ενώ αντίγραφό της δόθηκε και στη Ρωσική Εκκλησία γιατί ο γέροντας είχε πάρει τη χάρη να γίνει μοναχός από έναν Ρώσο ασκητή.
Παράλληλα σε συνεργασία με τον Ιωάννη Κορνιλάκη και την μη κερδοσκοπική οργάνωση «Ελαία» προετοίμασε την έκδοση ενός μνημειώδους βιβλίου με τα ανέκδοτα χειρόγραφα του «Αγίου της πολιτικής» Ιωάννη Καποδίστρια.
Τα σχέδια του για το μέλλον αφορούν την επέκταση αυτού του έργου και σε άλλες δραστηριότητες για την διατήρηση της παρακαταθήκης του γέροντα Πορφυρίου.

Του Δημήτρη Ριζούλη

Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον! Η προσευχή είναι ποίηση. Ολες οι προσευχές είναι ποιήματα.

«ΚΥΡΙΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ!»

«ΚΥΡΙΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ!»

Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου.
Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς καλά.
Όχι ως προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και θεία θαλπωρή. Και λες:
«Τί άλλο να λέω;». Παρά μόνο πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: «Κύριε, ἐλέησον!».
Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει άλλα και πολλά.
Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς μερικές φορές να εκφρασθεί. Η προσευχή είναι ποίηση.
Όλες οι προσευχές είναι ποιήματα.
Οι ποιητές νοιώθουν τους συνανθρώπους τους και τους παρηγορούν, όπως οι άγιοι.
Είναι μεγάλη ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα άγιο. Οι άγιοι δεν θέλουν ν’ αφήσουν πίσω τους ίχνη.
Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν πάνω τους τ’ αχνάρια της κακίας τους. Κύριε ελέησέ τους, δεν ξέρουν τί χάνουν και τί κάνουν.
Λυπάμαι όταν δεν μπορώ να προσευχηθώ.
Και τούτο προσευχή είναι, μού ’πε ένας διακριτικός Γέροντας. Όπως χαίρομαι όταν με τόση ικετευτική στάση μού ζητούν να προσεύχομαι στον Κύριο.
Πιστεύω πως για την ταπείνωσή τους θα τους ελεήσει ο Κύριος. Προτιμώ, έλεγε ένας άλλος Γέροντας, την προσευχή από τα κούφια λόγια, τις ψευτοευγένειες και τις θολές καλωσύνες. Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή κι ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι.
Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλά λόγια δεν αναπαύουν.
Η προσευχή για τους άλλους επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία.
Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σχοινί.
Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε το περίσσευμα του χρόνου, μα τις πιο καλές κι αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας.
Κύριε, συγχώρεσέ με για όσα είπα κι έγραψα, που δεν τα ζούσα και τα πίστευα ακόμη, που απέφυγα να μιλήσω για τις ήττες και τις αποτυχίες μου κι ήθελα να μιλώ μόνο για νίκες. Δείλιαζα γιατί δεν είχα μετανοήσει.
«Κύριε, ἐλέησον!».

ΜΩΫΣΗΣ ΜΟΝΑΧΟΣ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1952–2014).

... και ενώ κοιμόμουν είδα στον ύπνο μου έναν Γέροντα ρασοφόρο να με προσκαλεί πάραυτα, να πάω στο Άγιον Όρος.

Το 1992 υπηρετούσα σε μια Μονάδα του Έβρου και διέμενα στο Διδυμότειχο. Την εποχή εκείνη η σύζυγός μου, Μαρία, ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί και διένυε τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της.

Το θετικό αποτέλεσμα ενός τεστ ελέγχου αντισωμάτων ερυθράς, μας αναστάτωσε. Μετά από μερικές ήμερες η επανάληψη του τεστ, σε άλλο μικροβιολογικό εργαστήριο, επιβεβαίωσε εκ νέου ότι η σύζυγός μου είχε νοσήσει από ερυθρά, ενώ εγκυμονούσε.
Να σημειωθεί ότι κατά την πρώτη εγκυμοσύνη, πριν από 3 χρόνια περίπου, το αποτέλεσμα του τεστ αντισωμάτων ερυθράς ήταν αρνητικό. Όπως ήταν επόμενο απευθύνθηκα σε ιατρούς γυναικολόγους, πού εμμέσως μας προέτρεπαν σε διακοπή κυήσεως, δεδομένου ότι ο ιός της ερυθράς προσβάλλει τα μάτια, τα αυτιά και τον εγκέφαλο του εμβρύου.
Οι στατιστικές συνηγορούσαν ότι υπήρχαν πιθανότητες στο 80% – 85% το παιδί πού θα γεννιόταν να είναι τυφλό, κωφάλαλο ή και με διανοητική στέρηση. Με όλα αυτά πού άκουγα είχα χάσει πραγματικά τον ύπνο μου, ενώ προσπαθούσα να μη μεταφέρω στη σύζυγό μου τις αγωνίες μου, για να μην επιβαρύνω την κατάστασή της.
Τον Αύγουστο του ’92 πήρα μετάθεση από τον Έβρο στη Μυτιλήνη (ιδιαίτερη πατρίδα μου). Η σύζυγός μου είχε φύγει 10 ημέρες περίπου νωρίτερα για να μπορέσω να μαζέψω την οικοσκευή μας.
Ήταν Παρασκευή προς Σάββατο και ενώ κοιμόμουν είδα στον ύπνο μου έναν Γέροντα ρασοφόρο να με προσκαλεί πάραυτα, να πάω στο Άγιον Όρος. Μέχρι τότε δεν είχα ποτέ επισκεφθεί, αλλά και ούτε γνώριζα το δρομολόγιο πού έπρεπε να ακολουθήσω για να φτάσω εκεί. Η απάντηση πού του έδωσα μέσα στον ύπνο μου ήταν: “Μα δεν ξέρω πώς να πάω», και μου απαντά: “Έλα, θα σε οδηγήσω εγώ». Τρόμαξα, ξύπνησα και νόμισα ότι τον έβλεπα μπροστά μου. Άναψα τα φώτα, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Μονολόγησα, “δεν βαριέσαι, όνειρο είναι» και έκλεισα το φως για να συνεχίσω τον ύπνο μου. Πέρασε λίγη ώρα και είδα ξανά τον ίδιο Γέροντα να με προσκαλεί να πάω στο Άγιον Όρος. Ξαφνιάστηκα και φοβήθηκα. Άναψα αμέσως τα φώτα, αλλά δεν είδα τίποτα. Κάθισα στο κρεββάτι μου και κοίταξα το ρολόι μου πού έδειχνε περασμένες 02:00 η ώρα. Προβληματίστηκα και δεν ήξερα τινά κάνω. Να ξεκινήσω από το Διδυμότειχο να πάω στο Άγιον Όρος και ποιο δρομολόγιο να ακολουθήσω. Ξημέρωνε Σάββατο και έπρεπε να ενημερώσω το νέο Διοικητή, πού αναλάμβανε για τις υποχρεώσεις της Μονάδας. “Να ξεκινήσω νά φύγω κρυφά χωρίς να τον ενημερώσω και αν με αναζητήσουν τί θα πω;». Όλα αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό μου.
Τελικά πήρα την απόφαση. Ξεκίνησα περίπου στις 02:30 πιστεύοντας ότι όλα θα πάνε καλά αφού άλλωστε με προσκάλεσε ο Γέροντας.
Φθάνοντας στην Ασπροβάλτα κατευθύνθηκα αριστερά αφήνοντας την εθνική οδό Καβάλας – Θεσσαλονίκης και οδηγώντας βρέθηκα σε μία διασταύρωση με πινακίδες τοπωνυμίων και χωριών. Χωρίς πλέον να γνωρίζω την κατεύθυνση προς την οποία θα έπρεπε να κινηθώ, αναγκάστηκα να σταματήσω, ενώ ακόμα δεν είχε ξημερώσει. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο περνά ένα όχημα και του έκανα σήμα να σταματήσει για να το ρωτήσω προς ποιά κατεύθυνση να κινηθώ για να φτάσω στην Ουρανούπολη. Με μεγάλη μου χαρά πληροφορήθηκα ότι και αυτοί εκεί κατευθύνονταν και να τους ακολουθήσω. Πράγματι 15 λεπτά περίπου πριν αναχωρήσει το πλοίο για τη Δάφνη, φθάσαμε στην Ουρανούπολη.
Εκεί υπήρχε το αδιαχώρητο από το μεγάλο αριθμό των επισκεπτών πού πήγαινε στο Άγιον Όρος και συνεπώς μεγάλη δυσκολία στην εξεύρεση χώρου στάθμευσης. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πλησίον της αποβάθρας έφυγε ένα αυτοκίνητο και οι Θεσσαλονικείς για να με διευκολύνουν, επειδή δεν ήξερα την περιοχή με άφησαν να παρκάρω για να προλάβω γρήγορα να επιβιβαστώ στο πλοίο πού θα έφευγε.
Όταν ξεκίνησε το πλοίο τους αναζήτησα ανάμεσα στους επιβάτες για να τους ευχαριστήσω, αλλά δεν ήταν μέσα. Πιθανόν να μην πρόλαβαν να παρκάρουν έγκαιρα και να επιβιβασθούν. Ενώ καθόμουν μόνος χωρίς παρέα μέσα στο πλοίο, με πλησίασε κάποιος Παναγιώτης, από την Αττική (Μάνδρα ή Ελευσίνα) και με ρώτησε πού συγκεκριμένα θα πάω στο Άγιον Όρος και αν πάω για πρώτη φορά. Του απάντησα ότι πρώτη φορά πηγαίνω και δεν ξέρω πού να πάω. Αλλά του διηγήθηκα ότι, όταν υπηρετούσα στη Θεσσαλονίκη το ’87 είχα ακούσει από έναν φίλο μου στρατιωτικό δικαστή για κάποιον γέροντα Παΐσιο και ήθελα να τον δω. Ο Παναγιώτης τότε μου είπε, “είσαι τυχερός γιατί και εγώ σ΄ αυτόν θα πάω. Για να πάμε όμως εκεί πρέπει να βγούμε στη Δάφνη, να πάμε με λεωφορείο στις Καρυές και να μείνουμε στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, για να προλάβουμε πριν δύσει ο ήλιος να φτάσουμε με τα πόδια στο Κελλί του».
Όταν φτάσαμε με πολλούς άλλους προσκυνητές (αφού βγάλαμε διαμονητήρια), στην είσοδο της Ιεράς Μονής ο υπεύθυνος μοναχός δεν δέχτηκε να φιλοξενήσει κανέναν, διότι είχε πολλούς προσκυνητές και έπρεπε να είχαμε εξασφαλίσει τη διαμονή μας τηλεφωνικά από την προηγούμενη ημέρα. Τον πλησίασα και εγώ με τη σειρά μου και τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιο κρεββάτι για σήμερα και με έκπληξή μου απάντησε: “Ναι», ενώ σε όλους τους άλλους προσκυνητές τους έλεγε άλλη μέρα. Του είπα ότι δεν ήμουν μόνος μου, αλλά και πάλι μας δέχθηκε. Πράγματι, αφού τακτοποιηθήκαμε και αφήσαμε τα προσωπικά μας αντικείμενα στη Μονή, ξεκινήσαμε για το Κελλί του γέροντα Παϊσίου. Φθάνοντας στο Κελλί συναντήσαμε πάρα πολύ κόσμο, οι οποίοι κάθονταν και άκουγαν τις συμβουλές του Γέροντα.
Κάποιοι από τους επισκέπτες του έκαναν διάφορες επίκαιρες για την εποχή εκείνη ερωτήσεις, όπως: “Τί θα γίνει με το 666, αν θα αναγραφεί στις ταυτότητες μας, τι θα γίνει με το Κυπριακό, αν λυθεϊ κ.λπ».
Όταν ο γέροντας Παϊσιος τελείωσε τις συμβουλές του μας είπε να τον αφήσουμε να πάει στο Κελλί του να εκτελέσει τα καθήκοντά του. Τότε πολλοί από τους επισκέπτες μπήκαμε σε μία γραμμή για να μπορέσουμε να τον πλησιάσουμε και να του πει καθένας το πρόβλημά του. Όλους όμως πού ήταν μπροστά στη σειρά, τους έλεγε ότι δεν έχει χρόνο.
Όταν έφτασε η δική μου σειρά του είπα: “Γέροντα και εγώ ήθελα να σας δω για λίγο» και μου απαντά: “Πήγαινε εκεί και κάτσε, είσαι κουρασμένος, από τον Έβρο ήρθες και περίμενε». Αφού τελείωσε με όλους ήρθε κοντά μου και μου είπε: “Είσαι Στρατιωτικός» και με ρώτησε αν γνωρίζω κάποιο συνάδελφο το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι τώρα. Μετά του μίλησα για το πρόβλημα πού αντιμετώπιζα με την εγκυμοσύνη της συζύγου μου και αν θα έπρεπε να γίνει διακοπή της κυήσεως της (ήδη ήταν 6 μηνών). Μου απάντησε: “Δεν πιστεύω ότι ο Θεός θα σου δώσει εσένα να ανέβεις Γολγοθά, αλλά, και αν ακόμη αυτό είναι το θέλημά Του, θα σου δώσει τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις. Εγώ όμως θα προσευχηθώ να μην ανέβεις τον Γολγοθά και να γεννήσει η γυναίκα σου ένα γερό παιδί. Πρόσεξε όμως μη δεχθείς η γυναίκα σου να γίνει πειραματόζωο. Γι΄ αυτό ρώτησε και έναν ιατρό στην Γερμανία ή στην Αμερική αλλά κυρίως στην Γερμανία τί κάνουν εκεί».
Μετά από τις συμβουλές του αυτές έφυγα και πήγα στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου για να διαμείνω, αλλά προβληματιζόμουν για το πού θα βρω γυναικολόγο γιατρό στη Γερμανία, σε ποιά γλώσσα θα του μιλήσω αφού δεν γνωρίζω γερμανικά για να επικοινωνήσω μαζί του και άλλα πολλά.
Την επόμενη ημέρα, Κυριακή πρωί, μετά τη Θεία Λειτουργία και την τράπεζα, ξεκίνησα να ξαναπάω στο Κελλί του μαζί με το φίλο μου τον Παναγιώτη.
Στο δρόμο συναντήσαμε λίγο πριν φθάσουμε στο Κελλί έναν κληρικό που επέστρεφε. Αφού χαιρετηθήκαμε μας λέει: “Μή συνεχίζετε, διότι από εκεί έρχομαι και δεν άνοιξε, μάλλον έχει φύγει». Εμείς όμως συνεχίσαμε και, όταν φτάσαμε χτυπήσαμε τρεις φορές το αυτοσχέδιο κουδούνι του και εμφανίστηκε στην είσοδο του Κελλιού του κάνοντας μας νεύμα να πλησιάσουμε. Πράγματι ανέφερα εκ νέου τους προβληματισμούς μου και ο γέροντας Παΐσιος μου επανέλαβε αυτά πού μου είχε πει το προηγούμενο απόγευμα. Αφού του ζήτησα κάποια ευλογία μου έδωσε δύο εικόνες μικρές ξυλόγλυπτες, οπού στη μία ήταν η Παναγία Βρεφοκρατούσα και στην άλλη ο Ιησούς Χριστός Εσταυρωμένος και τη μία να τη βάλω στο κρεββάτι του παιδιού πού θα γεννιόταν και την άλλη στης μητέρας. “Δεν έχω να σου δώσω, ευλογημένε κάτι παραπάνω, γιατί έχω γεράσει και δεν κάνω εργόχειρο». Αφού ασπάσθηκα τη χείρα του πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Το βράδυ της ίδιας μέρας έφτασα στο Διδυμότειχο. Επειδή ήμουν μόνος πήγα και περπάτησα στην πλατεία της κωμόπολης, όπου είναι και το τέμενος. Εκεί με βρίσκει ο ιδιοκτήτης ενός φούρνου, ο κ. Νίκος με τον όποιον είχαμε συνδεθεί και οικογενειακά, επειδή με βοήθησε, όταν πρωτοπήγα στο Διδυμότειχο στην εξεύρεση κατοικίας. Συμφωνήσαμε να πιούμε ένα ποτήρι κρασί, αφού πρώτα μιλήσει στο τηλέφωνο με το γυιό του στη Γερμανία, ο οποίος τελείωσε ιατρική και πήρε την ειδικότητα του γυναικολόγου και ο καθηγητής του τον προέτρεπε να σταδιοδρομήσει εκεί. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του π. Παϊσίου (“ρώτα γιατρό στη Γερμανία»). Τον παρακάλεσα, πριν κλείσει το τηλέφωνο να μιλήσω κι εγώ μαζί του.
Αφού ολοκλήρωσαν τη συνομιλία τους, με φώναξε και με σύστησε στον γυιό του. Πράγματι του είπα το πρόβλημα και όλα τα μικροβιολογικά δεδομένα πού είχα και ζήτησα την επιστημονική του άποψη. Μου απάντησε ότι είμαι τυχερός, διότι τα αποτελέσματα των εξετάσεων αποδεικνύουν ότι ο συγκεκριμένος τύπος του ιού της ερυθράς, δεν είχε τη δύναμη να διαπεράσει το αμνιακό υγρό που περιβάλλει το έμβρυο μέσα στο σάκκο, ο οποίος λειτουργεί σαν προστατευτικό κέλυφος και κατά συνέπεια δεν είχε προσβληθεί το έμβρυο. Το πρόβλημα πού αντιμετωπίζαμε, ήταν ανακοίνωση σε επιστημονικό συνέδριο πού συμμετείχε πρόσφατα και ήταν 10 ετών μελετών της Πανεπιστημιακής Κλινικής, πού έκανε την ειδικότητά του. Η ανακούφιση από την αγωνία μου και η χαρά πού ένιωσα εκείνη την ώρα δεν μπορεί να περιγραφεί, ούτε να αποτυπωθεί με μερικές λέξεις πάνω σε ένα φύλλο χαρτιού.
Πράγματι ακολουθώντας τις συμβουλές του δεν άφησα τη γυναίκα μου να γίνει πειραματόζωο και το Νοέμβριο μήνα γεννήθηκε ένα υγιές παιδί.
Του Γεώργιου Καμπούρη
Ο Γέροντας Παΐσιος με έβγαλε από αδιέξοδο,
Περιοδικό “Ερώ», Έκδοση Κέντρου Ενότητος και Μελέτης-Προβολής των Αξιών μας
“Ενωμένη Ρωμιοσύνη»

Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά...η διαθήκη του νέου Αγίου γέροντα Πορφύριου

Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,

Τώρα που ακόμη έχω τα φρένας μου σώας θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν πτωχοί είχε πάει στην Αμερική, για να εργαστεί στη διώρυγα του Παναμά για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές σαν μικρό παιδί που ήμουν 12 - 15 χρονών, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά, και θέλοντας να τον μιμηθώ με πολύ αγώνα έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχτηκα σε δύο γέροντες αυταδέλφους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι' αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή.

Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς τον Θεό, και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτίες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντές μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον άγιο Ιωάννη Ευβοίας.

Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές.
Ο κόσμος όμως με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου.
Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα, αλλά γνωρίζω ότι για αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας, αλλά όμως τώρα που θα πάω για τον ουρανό έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πει: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω.

Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ότι θέλει η αγάπη σου ας κάμει για μένα. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι θα γίνει.
Επιθυμώ όμως να ενεργήσει η αγάπη του Θεού. Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν τον Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώσει να μπούμε στην επίγειο άκτιστο εκκλησία Του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε.
Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχομαι και να διαβάζω τους Ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη Χάρη του Θεού να τον πλησιάσω το Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο.

Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ο,τι σας στεναχώρησα. Ιερομόναχος Πορφύριος Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/7 Ιουνίου 1991