Μητροπολίτης Φθιώτιδος: «Επιχειρούν την αποχριστιανοποίηση της Ελλάδος»

---

Στο γενικό πλαίσιο της αποχριστιανοποιήσεως της Ελληνικής κοινωνίας εντάσσεται και το νέο μέτρο που έλαβε το Υπουργείο Ανάπτυξης για την κατάργηση της Κυριακής αργίας, με πρόσχημα την ανάπτυξη των μικρών καταστημάτων, τόνισε με δηλώσεις του ο Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος  στο Star Λαμίας.

Ο Μητροπολίτης κ. Νικόλαος, μεταξύ άλλων τόνισε: «Αισθάνομαι λύπη διότι με το μέτρο αυτό δεν αναπτύσσεται η οικονομία, ούτε απελευθερώνεται όπως λένε! Αλλά γίνεται ένα ακόμα βήμα για την αποχριστινανοποίηση της Ελλάδος.»

«Το περίεργο είναι ότι με την ψήφο των ορθοδόξων ελλήνων πιστών, καθιερώνουν ένα άθρησκο κράτος», πρόσθεσε ο κ. Νικόλαος.

Σε άλλο σημείο υπογράμμισε ότι «η Κυριακή είναι ημέρα αργίας, είναι ημέρα για τον Θεό, τον άνθρωπο και την οικογένεια.  Λυπάμαι που οι πολιτικοί μάς έχουν αποβάλει την ιδιότητα του ορθοδόξου χριστιανού και προσκυνούν το άθρησκο κράτος. Καθιερώνουν μια κατάσταση που σπρώχνουν τους πάντες σε μια αθεΐα»

Να σημειωθεί ότι ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος, σε έντονο ύφος τόνισε: «Δεν θα πάνε οι Χριστιανοί να ψωνίζουν την Κυριακή, τι θα γίνει θα τα ισοπεδώσουμε όλα, τι θα απομείνει;»

«Όλα αυτά είναι ένα ξεθεμελίωμα! Ο λαός έχει κουραστεί, αλλά δεν θα αφεθούμε έρμαιο στις επιδιώξεις των άθεων ισχυρών. Στην Ελλάδα η Κυριακή είναι η ημέρα του Θεού», σημείωσε κλείνοντας ο κ. Νικόλαος.

ΠΗΓΗ

romfea

The Economic Collapse!Απαγορεύουν στους πολίτες να δίνουν φαγητό σε αστέγους

Αρκετές πολιτείες στην Αμερική έχουν θεσπίσει νόμους που απαγορεύουν τις δωρεές φαγητού σε αστέγους που τα έχουν ανάγκη. Συγχρόνως, άλλες πολιτείες δεν έχουν προβεί ακόμα σε τέτοιες ενέργειες, αλλά βάζουν κάποιες προϋποθέσεις στους «φιλάνθρωπους πολίτες», όπως χορήγηση άδειας με μεγάλο κόστος. Μια απάνθρωπη ενέργεια που δεν θυμάμαι να έχει προηγούμενο σε κάποια άλλη χώρα.

Οι δημοτικές αρχές των πόλεων που έχουν υιοθετήσει την εν λόγω απαγόρευση, αναφέρουν τρεις βασικούς λόγους που τους αναγκάζουν να μπουν σε αυτήν την διαδικασία.
Πρώτον, προσπαθούν να προστατεύουν το μέσο πολίτη καθώς αυτός δεν έχει, πλέον, την οικονομική δυνατότητα να τρέφει αστέγους και, δεύτερον, θέλουν να αποφύγουν την τροφική δηλητηρίαση των αστέγων, λόγω ότι κάποια τρόφιμα που συγκεντρώνονται γι' αυτούς ίσως είναι χαλασμένα ή έστω ανθυγιεινά .

Και τέλος, πιο σοβαρός λόγος ακούγεται ο τρίτος, όπου οι κατά τόπους δημοτικές αρχές δηλώνουν πως θέλουν να αποφύγουν τις μεγάλες συγκεντρώσεις των αστέγων στα κέντρα των πόλεων.
Ο αριθμός τους έχει μεγαλώσει κατά πολύ τα τελευταία χρόνια και ο συνωστισμός σε μέρη όπου δίνεται τροφή (όπως τα κέντρα των μεγαλουπόλεων) είναι τεράστιος, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης ασθενειών.

Όσο γελοίοι και να φαίνονται αυτοί οι λόγοι, βγαίνουν από επίσημα χείλη. Πιθανόν, οι πραγματικές αιτίες της απαγόρευσης δωρεάς τροφίμων είναι άλλοι και δεν βγαίνουν στη δημοσιότητα.
Βέβαια, κάποιοι αψήφησαν το νόμο και έδωσαν φαγητό γι' αυτό και υπέστησαν τις συνέπειες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας εκκλησίας στην Λουιζιάνα όπου την απαγόρευσαν να μοιράζει δωρεάν ποσότητες νερού σε αστέγους αφού δεν είχε την προβλεπόμενη άδεια.

Παράλληλα, στο Χιούστον και στο Ορλάντο της Φλόριντα μέλη οργανώσεων τους απαγορεύτηκε να μοιράσουν φαγητό σε άτομα που το είχαν ανάγκη και, μάλιστα, στην δεύτερη πόλη η αστυνομία συνέλαβε μια ομάδα ακτιβιστών που το επιχείρησε. Όσο, για τα ΜΜΕ, υποστηρίζουν σιωπηρά αυτήν την απάνθρωπη πρωτοβουλία που λαμβάνει χώρα σε όλες τις Πολιτείες της Αμερικής.

Ο δημοσιάoγράφος του οικονομικο-ειδησεογραφικού δικτύου The Economic Collapse που επιμελήθηκε το συγκεκριμένο ρεπορτάζ, αναρωτιέται αν όντως η Αμερική είναι η χώρα της ελευθερίας. Εμείς, με τη σειρά μας, καθόλου! (katanixis.blogspot.gr)

πηγή

 defencenet

Εκείνοι θα ήθελαν να πάρουν από την Εκκλησία και να δώσουν στους φτωχούς, για να μη δίνουν τα δικά τους και για να μην τούς ενοχλούν οι φτωχοί

Απάντηση σε κάποιον που ρωτά:"Θα δεχόταν ο Χριστός τόση λάμψη στις Εκκλησίες";

 

Στο προηγούμενο γράμμα μου απαντάτε πάλι με ερώτηση: «Θα ανεχό­ταν ο Χριστός τόση λάμψη στην Εκκλησία;». Οπωσδήποτε. Το ανεχόταν και τότε, θα το ανεχόταν και τώρα. Τότε υπήρχε στα Ιεροσόλυμα ο ναός του Σολομώντα, ένα από τα σπάνια θαύματα της αρχιτεκτονικής και πο­λυτέλειας στον κόσμο.
Τούτος ο ναός είχε περισσότερο χρυσό και πολύτι­μες πέτρες εσωτερικά απ' ό,τι έχουν σήμερα όλοι οι χριστιανικοί ναοί στα Βαλκάνια. «Και όλον τον οίκον περιέσχε χρυσίω έως συντέλειας παντός του οίκου» (Γ' Βασ. 6,22). Σ' αυτό το ναό έμπαινε ο Χριστός πολλές φορές, όμως ποτέ δεν εξέφρασε τη δική σας σκέψη, ότι θα έπρεπε όλα αυτά να με­ταμορφωθούν σε ψωμί και να φαγωθούν.
Αυτός προέβλεψε την κατάρ­ρευση αυτού του ναού και ο ναός καταστράφηκε, αλλά όχι εξαιτίας του χρυσού στον ναό, αλλά εξαιτίας της λάσπης στις ανθρώπινες ψυχές. Εμένα με ευχαριστεί που δείχνετε ελεήμων προς τους φτωχούς, αλλά ακόμα πε­ρισσότερο θα με ευχαριστούσε εάν δείχνατε ελεήμων με τη δική σας περι­ουσία και όχι των άλλων.

Δεν θα ήθελα να σας δω όμως στήν ίδια πλευρά με τον Ιούδα. Θα θυμάστε πώς ο Ιούδας θέλησε κάποτε να φανεί πιο ελε­ήμων από τον Χριστό... Διαβάστε το δωδέκατο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου. Κάποια γυναίκα πήρε ένα μπουκαλάκι με πολύτιμο μύρο νάρδου και άλειψε τα πόδια του Ιησού. Ο Ιούδας, ο οποίος αργότερα πρόδωσε τον δάσκαλο του για τα λεφτά, θύμωσε και φώναξε: «Διατί τούτο το μύρον ουκ επράθη τριακοσίων δηναρίων και εδόθη πτωχοίς;» (Ιωάν. 12,5). Σ' αυτό του απάντησε ο στοργικός Κύριος, που ήταν καθ' οδόν να δώσει και τη ζωή Του για τούς φτωχούς: «Τους πτωχούς γάρ πάντοτε έχετε μεθ' εαυτών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε» (Ιωάν. 12,8).
Ακούστε, λοιπόν, τι θα σας πω: εάν όλοι εμείς είχαμε πάντα τον Χριστό μαζί μας, δεν θα υπήρχαν φτωχοί ανάμεσα μας. Εκείνοι οι οποίοι έχουν τον Χριστό μαζί τους, εκείνοι προσέφεραν στην Εκκλησία όλα αυτά που εσείς ονομάζετε «λάμψη». Εκείνοι οι ίδιοι δίνουν τα μέγιστα στους φτωχούς.
Η αγάπη προς τον ζωντανό Χριστό τους σπρώχνει και στις δύο θυσίες: στη θυσία προς την Εκκλησία τους και στη θυσία προς τα φτωχά αδέλφια τους. Ενώ εκείνοι που δεν έχουν τον Χριστό μαζί τους, δεν έχουν ούτε τούς φτωχούς μαζί τους. Εκείνοι θα ήθελαν να πάρουν από την Εκκλησία και να δώσουν στους φτωχούς, για να μη δίνουν τα δικά τους και για να μην τούς ενοχλούν οι φτωχοί. Αυτός είναι ο βαθύτερος πειρασμός, πού κάνει αυθάδη περίπατο ανάμεσα μας με το προσωπείο της ευεργεσίας.

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς Επισκ. Αχρίδος

Σύλλογος Συμπαραστάσεως Κρατουμένων «Ο Ονήσιμος»

 

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ                                                                       Αθήνα    30  Νοεμβρίου 2012 Ο Σύλλογος Συμπαραστάσεως Κρατουμένων «Ο Ονήσιμος», έχοντας συμπληρώσει τριάντα χρόνια συνεχούς παρουσίας και προσφοράς στους φυλακισμένους, στους αποφυλακισμένους και στις οικογένειές τους, διοργανώνει Χριστουγεννιάτικο Bazaar  την 15η και 16η Δεκεμβρίου 2012, στο Κέντρο Τεχνών του Πάρκου Ελευθερίας (Στάση ΜΕΤΡΟ: Μέγαρο Μουσικής). Τα αντικείμενα που θα διατεθούν είναι χειροτεχνίες φυλακισμένων από το σύνολο σχεδόν των φυλακών της Επικράτειας , ενώ το υπόλοιπο μέρος θα αποτελείται από προσφορές  φίλων και μελών του Συλλόγου. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να επιλέξουν τα χριστουγεννιάτικα δώρα τους  μέσα από μια μεγάλη ποικιλία  διακοσμητικών και χρηστικών αντικειμένων για το σπίτι, καθώς και να κάνουν ένα ιδιαίτερο δώρο, επιλέγοντας  κάποιο κόσμημα από υγρό γυαλί ή έναν από τους πίνακες που φιλοτέχνησαν οι κρατούμενοι.  Τα έσοδα του Bazaar, το οποίο θα συνεχισθεί  στα γραφεία του Συλλόγου  (Ασκληπιού 60 Α και Σεργίου Πατριάρχου 8) μέχρι την εορτή του Άγιου Ονήσιμου (15 Φεβρουαρίου 2013) , θα διατεθούν  στους κρατούμενους, συνεχίζοντας έτσι τις δράσεις για την ομαλή κοινωνικοποίηση τους. Τέλος, ο Σύλλογος Συμπαραστάσεως Κρατουμένων «Ο Ονήσιμος» θα ήθελε να εκφράσει δημοσίως τις ευχαριστίες του προς τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων για την ευγενή παραχώρηση του χώρου. Ώρες  λειτουργίας : Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 10.00-20.00                                   Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 10.00-14.00.

2 Δεκεμβρίου, σαν σήμερα...γέροντες Πορφύριος, Αμβρόσιος,Κλεόπας,Ελπίδιος

Μνήμη κοιμήσεως 4 σύγχρονων γερόντων (2 Δεκεμβρίου)

Μία μεγάλη ημέρα ξημερώνει για την Ορθοδοξία μας αύριο. Κατά συγκυρία ευτυχή, η Εκκλησία μας τιμά την ημέρα κοίμησης 4 σύγχρονων οσιακών μορφών. Ας δούμε εν συντομία τα κεντρικότερα σημεία της αγίας βιοτής των:

1. Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ο Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας Ευβοίας. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ευάγγελος. Στο σχολείο φοίτησε μόνον δύο χρόνια. Η ασθένεια του δασκάλου και η φτώχεια της οικογένειάς του τον έσπρωξαν να εργασθεί βόσκοντας τα λίγα ζώα της. Λίγο αργότερα, περίπου εννέα χρονών παιδάκι, εργάστηκε στο ανθρακωρυχείο της περιοχής και μετά στο παντοπωλείο ενός γνωστού της οικογένειας, στον Πειραιά. Ο πατέρας του είχε πάει να δουλέψει στη διώρυγα του Παναμά, για να συντηρήσει την οικογένειά του.

Όταν ήταν 8 ετών, βρήκε ένα φυλλάδιο με το βίο του Αγίου Ιωάννη του Καλυβίτη, το οποίο διάβαζε συλλαβιστά. Ο βίος του αγίου συγκίνησε το μικρό βοσκό και θέλησε να τον μιμηθεί. Έτσι, γύρω στα δώδεκα χρόνια του, ξεκίνησε μόνος του κρυφά για το Άγιο Όρος και στο πλοίο συνάντησε τον μετέπειτα Γέροντά του, ιερομόναχο Παντελεήμονα, τον πνευματικό, που ασκήτευε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου στη Σκήτη Καυσοκαλυβίων του Αγίου Όρους.

Σ΄ αυτόν τον Γέροντα και τον αυτάδελφό του μοναχό Ιωαννίκιο, ο νεαρός δόκιμος έκανε χαρούμενη και άκρα υπακοή και έτσι σε λίγα χρόνια αξιώθηκε να καρεί μοναχός. Λόγω της θερμής πίστης του, της υπακοής και της άσκησής του, τον επισκέφθηκε η θεία Χάρη και απέκτησε σε νεαρή ηλικία το χάρισμα της διοράσεως.

Στο Άγιον Όρος ασθένησε από πλευρίτιδα γύρω στα 18 του χρόνια και οι γέροντές του τον έστειλαν σε μοναστήρι στην Εύβοια για θεραπεία. Εκεί τον γνώρισε ο Αρχιεπίσκοπος Σινά Πορφύριος και αφού διαπίστωσε την πνευματική του προκοπή, τον χειροτόνησε ιερέα σε ηλικία 20 ετών. Μετά από ένα μικρό διάστημα ο Μητροπολίτης της περιοχής τον κατέστησε πνευματικό και έτσι έθεσε στην υπηρεσία των πιστών το χάρισμα της διοράσεως. Με το χάρισμα αυτό, ο νεαρός ιερομόναχος και πνευματικός Πορφύριος βοηθούσε τους ανθρώπους να γλιτώσουν από διάφορες πλεκτάνες του πονηρού, να καταλάβουν τί γίνεται στην ψυχή τους και να εργασθούν για τη σωτηρία τους.

Το 1940 διορίστηκε εφημέριος στην Πολυκλινική Αθηνών, στην οδό Σωκράτους, κοντά στην πλατεία Ομονοίας. Σ΄ αυτή τη θέση παρέμεινε συνολικά 33 χρόνια, εξομολογώντας τους ασθενείς και άλλους, προσευχόμενος, συμβουλεύοντας και συχνά θεραπεύοντας με την προσευχή και τη Χάρη του Θεού ασθενείς που ζητούσαν τη βοήθεια του.

Το 1950 νοίκιασε το εγκαταλελειμμένο μοναστηράκι του Αγίου Νικολάου Καλλισίων στην Πεντέλη και μέχρι το 1978 καλλιεργούσε την περιοχή του. Το 1979 εγκατεστάθηκε στο Μήλεσι Αττικής, κοντά στον Ωρωπό, όπου άρχισε, αφού έλαβε τις νόμιμες άδειες, να κτίζει το Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Σ΄ αυτό δεχόταν επισκέπτες κάθε κατηγορίας και τηλεφωνήματα από όλα τα μέρη του κόσμου, για διάφορα προβλήματα και συμβούλευε, ευχόταν, εξομολογούσε και θεράπευε τις ψυχές και πολλές φορές και τα σώματα των ανθρώπων.

Τον Ιούνιο του 1991, προαισθανόμενος το τέλος του, και μή θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 2 Δεκεμβρίου παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο.

Οι διδαχές του παραμένουν πολύτιμες παρακαταθήκες για τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο της εποχής μας. Με τη βαθιά αγάπη και τη διάκριση που τον χαρακτήριζε, τα λόγια του αποτελούν αληθινές σανίδες παρηγοριάς στις μέρες μας. Η διεισδυτική του ματιά και η μεγάλη του φιλανθρωπία προσφέρουν ξεχωριστές διαστάσεις στη σύγχρονη Ποιμαντική.

2. Γέρων Αμβρόσιος, πνευματικός μονής Δαδίου

Γεννήθηκε στο χωριό Λαζαράτα της Λευκάδος το 1914. Το κοσμικό του όνομα ήταν Σπυρίδων Λάζαρης. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος και η οικογένειά του πολύτεκνη. Από μικρός ο ίδιος χαρακτηριζόταν για την ηρεμία του χαρακτήρα του και την αγάπη του προς την Εκκλησία. Δεν μπόρεσε να μορφωθεί γιατί ο πατέρας του έλειπε στον πόλεμο και ο ίδιος βοηθούσε τη μητέρα του στις αγροτικές δουλειές του σπιτιού.

Όταν εκπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία, θέλησε να πάει στο Άγιο Όρος, αλλά δεν ήξερε τον τρόπο. Με την καθοδήγηση, όμως, ενός νέου έφτασε στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου. Εκεί ο συνοδός του τού είπε: "Εδώ, θα μείνεις, Σπύρο. θα γίνεις μοναχός, θα κάνεις υπομονή και υπακοή στο γέροντα" κι αμσως εξαφανίστηκε. Ο Σπύρος κατάλαβε ότι επρόκειτο για άγγελο Κυρίου, παρέμεινε στο μοναστήρι και σε ηλικία 25 ετών έγινε μοναχός με το όνομα Χαρίτων.

Ένα βράδυ ο ηγούμενος λέει στο μοναχό Χαρίτωνα να διαβάσει την Ενάτη. Εκείνος, καθώς ήταν αγράμματος, προσπάθησε να διαβάσει, αλλά είχε μεγάλη δυσκολία. Ο ηγούμενος αγανάκτησε και τον έδιωξε λέγοντάς του επιτιμητικά να πάει στο κελλί του. Το ίδιο βράδυ, ενώ προσευχόταν, εμφανίστηκε η Παναγία και τον βοήθησε να μάθει το ψαλτήρι από μνήμης.

Ένα καλοκαίρι εργαζόταν στον κήπο της Μονής. Βλέποντας μία συκιά και επειδή πεινούσε, ανέβηκε στο δένδρο, για να φάει σύκα. Στο Άγιο Όρος οι μοναχοί δεν επιτρέπεται να τρώνε τίποτε εκτός τραπέζης, γιατί θεωρείται λαθροφαγία. Έφαγε μερικά σύκα, αλλά γλίστρησε και έπεσε από το δέντρο. Αν και είχε πέσει από το πρωί, οι άλλοι μοναχοί αφού τον αναζήτησαν, τον βρήκαν μόνο το απόγευμα στο περιβόλι πεσμένο κάτω να πονάει πολύ. Τον έβαλαν πάνω σε μια πόρτα και τέσσερα άτομα μαζί - καθώς ήταν σωματώδης - τον μετέφεραν στο κελλί του. Όπως διηγείται ο ίδιος: «Ενώ βρισκόμουν στο κρεβάτι και πονούσα, απέναντι έβλεπα το παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων και τους παρακαλούσα να με βοηθήσουν. Εμφανίζονται τότε δύο γιατροί με λευκές μπλούζες και προσπάθησαν να βάλουν το πόδι μου στην θέση του. "-Τράβα Κοσμά", έλεγε ο ένας. "-Κράτα από εδώ Δαμιανέ", έλεγε ο άλλος. Και σε πέντε λεπτά οι πόνοι εξαφανίστηκαν και έγινα καλά»!

Στο μοναστήρι βρίσκονταν τότε πέντε νέοι μοναχοί και ένας ηλικιωμένος γέροντας. Κάποιοι από αυτούς σκέφτηκαν ότι θα ήταν καλό να αλλάξουν τον γέροντα. Το έμαθε ο γέροντας και ζήτησε την απομάκρυνσή τους. Με τη συνοδεία της αστυνομίας ο μοναχός Χαρίτων εκδιώχθηκε στη Μονή Χιλανδαρίου. Εκεί είχε πάρα πολλές δυσκολίες και πέρασε αρρώστιες, που τον ανάγκασαν να έρθει στον κόσμο. Πήγε, λοιπόν, στον Γέροντα Πορφύριο, ο οποίος τον συμβούλευσε να πάει στην ερειπωμένη Μονή Δαδίου στη Φθιώτιδα. Εκεί βρήκε μόνο αρουραίους, φίδια και άγρια ζώα. Ο Γέροντας Πορφύριος του υπέδειξε: «Κάθισε εδώ, κάνε υπομονή και υπακοή και ο Θεός θα σε βοηθήσει».

Αμέσως επιδόθηκε στην ανασύσταση της Μονής, η οποία έγινε στη συνέχεια γυναικεία. Ο τότε Μητροπολίτης Φθιώτιδος Αμβρόσιος εξετίμησε τον γέροντα και τον έκανε ιερομόναχο, δίνοντάς του, μάλιστα, το δικό του όνομα.

Κάποτε χτύπησε το πόδι του, πήγε στο νοσοκομείο, όπου του έβαλαν πλατίνα στο γοφό. Πονούσε, όμως, πολύ. Ο τότε Μητροπολίτης Ελβετίας Δαμασκηνός τον πήρε στην Ελβετία να τον δούνε εκεί οι γιατροί. Εκεί διαπιστώθηκε ότι στην πρώτη επέμβαση, του έβαλαν 1 εκατοστό πλατίνα μεγαλύτερη με αποτέλεσμα να χρειαστεί νέο χειρουργείο, για να μειώσουν την πλατίνα. Όταν έγινε αυτό και ετοιμαζόταν για εξιτήριο, του ζητήθηκαν γενικές εξετάσεις, τις οποίες έκανε. Τότε, βρέθηκε στον αριστερό του νεφρό πέτρα μεγάλη όσο ένα πορτοκάλι και έτσι παρέμεινε για νέα εγχείριση.

Διηγείται ο Γέροντας: «Ενώ ήμουν μόνος στο δωμάτιο, εμφανίστηκε ένας μοναχός. Βγήκαμε, λοιπόν, μαζί στο μπαλκόνι και καθίσαμε για να μιλήσουμε. Κάπου 15 λεπτά μιλούσαμε και του είπα για τα χειρουργεία και για τον λίθο στο νεφρό. Τότε ο μοναχός μου είπε: ''Είμαι ο Άγιος Νεκτάριος και ήρθα να σε δω. Ήμουν και εγώ φιλάσθενος και παρέδωσα την ψυχή μου στο «Αρεταίειο» νοσοκομείο. Άντεξα τις συκοφαντίες και την ασθένεια, κάνοντας υπομονή. Ο Θεός μου έδωσε χάρη μεγάλη για την υπομονή που έκανα''. Μετά με άγγιξε και έφυγε. Όταν έφυγε ο Άγιος Νεκτάριος μου ήρθε διάθεση ούρησης και ούρησα σε ένα μικρό λεκανάκι Τότε βγήκε μαζί με τα ούρα και μία πέτρα σε μέγεθος μικρού πορτοκαλιού. Τότε με μία χαρτοπετσέτα την πήρα και την έβαλα στο συρτάρι του κομοδίνου.

Την επόμενη θα γινόταν η εγχείριση. Έρχεται ο Ελβετός γιατρός και μου λέει: «Ετοιμάσου για το χειρουργείο». Εγώ του απάντησα ότι δεν χρειάζομαι χειρουργείο. Άνοιξα το συρτάρι και του έδειξα την πέτρα. Όταν την είδε ο γιατρός, είπε· «Εσείς οι Ορθόδοξοι έχετε ζωντανή πίστη, εμείς την νοθεύσαμε". Το χειρουργείο δεν έγινε και ή πέτρα παρέμεινε στο γραφείο του Ελβετού γιατρού, για χρόνια πολλά».

Του άρεζε η ησυχία και η αφάνεια, γι' αυτό και δεν απέκτησε μεγάλη συνοδεία από μοναχές. Μάλιστα, ούτε στο χωριό, στο Δαδί, τον ήξεραν καλά καλά. Και εκεί δεν κατέβαινε παρά σπάνια. Ήταν στο Μοναστήρι, έκανε πρακτικές εργασίες, ήταν ο εφημέριος της Μονής και ασχολήθηκε πολύ με την ευχή. Είχε όμως μεγάλη χάρη. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Εγώ αγράμματος άνθρωπος είμαι και έρχονται εδώ τόσοι άνθρωποι μορφωμένοι, καθηγητές πανεπιστημίου, και ανοίγει ο νους μου και τους λέω τόσα πράγματα, που απορώ πως τα λέω».

Κοιμήθηκε την ίδια μέρα, ακριβώς 15 χρόνια μετά, που κοιμήθηκε ο Γέροντας Πορφύριος, στις 2 Δεκεμβρίου 2006, σε ηλικία 92 ετών.

3. Γέρων Κλεόπα Ηλίε

Γεννήθηκε στο χωριό Σούλιτσα του νομού Botosani της Ρουμανίας στις 10 Απριλίου του 1912 και βαπτίσθηκε Κωνσταντίνος. Όπως ανέφερε ο ίδιος, οι γονείς του ήταν ζωντανό παράδειγμα χριστιανικής ζωής και το σπίτι τους ήταν μια κατ΄ οίκον εκκλησία. Έτσι, τα πέντε από τα δέκα παιδιά της οικογένειάς του ακολούθησαν το μοναχικό βίο.

Όταν ήταν νεογέννητος, αρρώστησε σοβαρά. Επειδή δύο άλλα αδέλφια του είχαν ήδη πεθάνει σε νηπιακή ηλικία, η μητέρα του τον πήγε στον ερημίτη Κόνωνα Georgescu, πνευματικό στην Cozancea και με τη βοήθειά του η Παναγία θεράπευσε τον μικρό Κωνσταντίνο.

Το 1929 εισήλθε μαζί με έναν ακόμη αδελφό του στην Ιερά Σκήτη Sihastria, όπου μόναζε ήδη ένας μεγαλύτερος αδελφός τους. Αρχικά στάλθηκε στη βοσκή των προβάτων της σκήτης, διακόνημα που τον γέμιζε με μεγάλη πνευματική χαρά. Αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία (1935-1937), εκάρη μοναχός στην ίδια σκήτη.

Ο ζήλος του στις εργασίες της σκήτης οδήγησε το γηραιό ηγούμενό της να τον διορίσει αναπληρωτή ηγούμενο το 1942, ενώ το 1944 εξελέγη ηγούμενος. Στα τέλη του ίδιου έτους χειροτονήθηκε διάκονος και στις αρχές του επόμενου, πρεσβύτερος. Αμέσως επιδόθηκε στην ανακαίνιση της σκήτης και το 1947 μόλις, πέτυχε την ανύψωσή της από εξαρτηματική σε ανεξάρτητη Μονή.

Με την άνοδο των κομμουνιστών στην εξουσία, συνελήφθη και ανακρίθηκε για 5 ημέρες στο Targu Neamt, αλλά πολύ σύντομα αφέθηκε ελεύθερος. Για να αποφύγει τα προβλήματα με τις αρχές κρύφτηκε σε μια ξύλινη καλύβα βαθιά στο δάσος, 6 χλμ. μακριά από το μοναστήρι. Σε 6 μήνες όμως επανήλθε στη θέση του.

Με απόφαση του Πατριάρχη Ιουστινιανού μεταφέρεται στις 30 Αυγούστου 1949 μαζί με 30 μοναχούς από τη Μονή Sihastria στη Μονή Slatina-Suceava και γίνεται ηγούμενός της, καθιστώντας τη σύντομα στο πιο οργανωμένο μοναστήρι της Ρουμανίας. Τα προβλήματα με το καθεστώς όμως δεν έλειψαν. Αντιμετωπίζοντας διαρκείς έρευνες και συλλήψεις, αναγκάστηκε  να ζήσει σε σκληρές συνθήκες στα βουνά Stβni_oarei μαζί με τον ιερομόναχος Αρσένιο Papacioc. Τελικά θα επιστρέψει το 1956 στη Sihastria.

Το 1959 ψηφίστηκε ειδικό διάταγμα, με το οποίο εκδιώχθηκαν από τα μοναστήρια πάνω από 4000 μοναχοί και μοναχές. Ο ίδιος πιέστηκε από τις αρχές να αποβάλει το μοναχικό σχήμα και να περιοριστεί στο σπίτι του. Όπως πολλοί άλλοι μοναχοί, αρνήθηκε και αποσύρθηκε -για τρίτη φορά- στα βουνά της Μολδαβίας.

Το 1964 η πολιτική απέναντι στην Εκκλησία έγινε ηπιότερη, οπότε μπόρεσε να επιστρέψει στη Μονή. Παρέμεινε εκεί για 34 χρόνια ως πνευματικός των μοναχών και πολλών λαϊκών που έρχονταν από όλη τη χώρα και το εξωτερικό, για πνευματική καθοδήγηση.

Κοιμήθηκε οσιακά στις 2 Δεκεμβρίου 1998. Στα τέλη του 2005, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρουμανίας πληροφόρησε τους πιστούς ότι έχει αρχίσει να μαζεύει στοιχεία για την επίσημη αγιοκατάταξη του μακαρίου Γέροντος Κλεόπα - ήδη αγίου στην συνείδηση πάρα πολλών πιστών.

4. Γέρων Ελπίδιος Νεοσκητιώτης

Γεννήθηκε το 1913 στη Λευκωσία και το κοσμικό του όνομα ήταν Αλέξανδρος. Ήταν δίδυμος αδελφός του Ιερομάρτυρος Φιλουμένου, που μαρτύρησε το 1979 στην Παλαιστίνη.

Τα δύο αδέλφια είχαν μάθει από νωρίς την προσευχή και τη μελέτη πατερικών βιβλί­ων. Κάποτε εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ από το βίο του οσίου Ιωάννου του Καλυβίτου και σε ηλικία μό­λις 14 ετών έφυγαν κρυφά από τους γονείς τους για την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου. Μέσα στο πνευματικά ανθηρό κλίμα της Μονής και υπό τη φωτισμένη καθοδήγηση του πνευματικού π. Κυπριανού, μυήθηκαν στο πνεύμα της ανατολικής μοναστικής παράδοσης.

Το αυστηρό πρόγραμμα της Μονής κλόνισε όμως επικίνδυνα την υγεία τους και μετά από 6 χρόνια πήγαν στην Παλαιστίνη και έγιναν τακτικά μέλη της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος. Το 1937 ο π. Ελπίδιος χειροτονήθηκε διάκονος και το 1940 πρεσβύτερος, ενώ το ίδιο διάστημα ολοκλήρωσε την εγκύκλιο παιδεία του. Υπηρέτησε σε πολλές θέσεις του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων (Ηγούμενος της Μονής του Προδρόμου, Τιβεριάδα, Πατριαρχικός Έξαρχος στη Ναζαρέτ, όπου έλαβε το οφφίκιο του αρχιμανδρίτου).

Τό 1947 προσελήφθη στην υπηρεσία του Πατρι­αρχείου Αλεξανδρείας και απεστάλη για μια πενταετία στη Μοζαμβίκη. Κατόπιν έζησε στην Αθή­να, όπου και έλαβε το Πτυχίο της Θεολογικής Σχολής του Πα­νεπιστημίου (1952-1956). Από το επόμενο έτος υπηρέτησε ως προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγίων Πάντων Λονδίνου, ενώ συγχρόνως παρακολούθησε μα­θήματα Ερμηνείας Καινής Διαθήκης και Εκκλησια­στικής Ιστορίας στο Βασιλικό Κολλέγιο. Το 1959 διορίσθηκε από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας Έξαρχος του Θρόνου, πρώτα στην Οδησσό και κατόπιν στην Ελλάδα. Ύστερα από πολλές παρακλήσεις και προτροπές, επανήλθε στην πατρίδα του ως ιεροκήρυκας της Επαρχίας Πάφου και μετά Ηγούμενος της Μο­νής Μαχαιρά.

Δεν έμεινε όμως και εκεί για πολύ. Έτσι, επέ­στρεψε εις την Ελλάδα και ανέλαβε την εφημερία του θεραπευτηρίου του Ερυθρού Σταυρού για 6 χρόνια. Ο ζήλος και η διακονία του παρέμειναν για πολλά χρόνια στη μνήμη των ασθενών και του προσωπικού.  Το βαθύ πνευματικό του έργο συνεχίστηκε κατόπιν στον Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Αμπελοκήπων όπου μετετέθη. Στο μεταξύ, σπούδασε και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου.

Όταν, τέλος, αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία, πραγματοποίησε αυτό που για δεκαετίες διακαώς επιθυμούσε: την αμεριμνησία της ησυχαστικής ζωής. Ασκήτευσε, έτσι, στη Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους, ύστερα από ενύπνια υπόδειξη της Παναγίας.

Η αλήθεια είναι πως καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του δεν παρέλειψε ποτέ τα μοναχικά του καθήκοντα. Από μαθητής ακόμα, συνήθιζε να απομονώνεται τελώντας τις ακολουθίες του νυχθημέρου. Κάποτε, μάλιστα, όταν στο νοσοκομείο διογκώθηκαν οι υποχρεώσεις του, ζητούσε μέσα στην απλότητά του από την αδελφή του και τους ανεψιούς του να διαβάζουν από ένα μικρό κομμάτι της ακολουθίας του, ενώ από τα πνευματικά του τέκνα (ιδίως τις αδελφές νοσοκόμες), να κάνουν λίγες μετάνοιες, για να συμπληρωθεί ο κα­νόνας του.

Στο αγιορείτικο κελλί του, πάλι, συνήθιζε να διαβάζει παρακλή­σεις για όλο τον κόσμο, και εξορκισμούς και ευχές για ό­λους τους μοναχούς της Σκήτης και του Αγίου Όρους. Στις μετακινήσεις του ήθελε να ταξιδεύει μόνος του για να λέει απερίσπαστος την ευχή.

Οι συνασκητές του διηγούνται ότι γνώριζε με λεπτο­μέρειες το μαρτύριο του αδελφού του Φιλουμένου εις την Παλαιστίνην, καθώς άκουγε τούς δαρμούς του και τον ίδιο να του φωνάζει, «αδελφέ μου, με σκοτώ­νουν!». Άλλοτε ευλόγησε το λιγοστό φαγητό μιας φτωχής οικογένειας και αυτό υπερπερίσσευσε. Θαύματα διηγούνται, ακόμη, και κατά τη θητεία του στον Ερυθρό Σταυρό.

Προτίμησε πάντοτε τη ζωή της αφάνειας και της διάκρισης και ποτέ δεν προκάλεσε κανέναν. Όταν στο τέλος της επίγειας ζωής του αρρώστησε βαριά, ήταν εκείνος που ανέπαυε όσους αδελφούς τον επισκέπτονταν για να τον αναπαύσουν. Κοιμήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1983.

Ας έχουμε την ευχή όλων τους!

http://www.pemptousia.gr

πηγή

 agioritikesmnimes

ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ: «ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ»

Στην ἐποχή μας μόνο τὰ μωρὰ δὲν ἔχουν κινητὸ τηλέφωνο.Ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔχουν τὸ κινητό τους καὶ συνεχῶς μιλοῦν καὶ ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους. Ὅπου καὶ νὰ βρίσκονται παίρνουν τηλέφωνο. Παντοῦ ἀκούγονται ποικίλες μουσικές, ποὺ εἶναι ἐπιλογὴ τῶν κατόχων τῶν τηλεφώνων. Ἀκόμα καὶ μέσα στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς χτυποῦν τηλέφωνα.

Θὰ ἔλεγα ὅτι καὶ οἱ ἀναχωρητὲς ἔχουν κινητὸ τηλέφωνο, παρόλο, ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει τὴν ἀπόκοσμη ζωὴ καὶ ἔχουν ἀπαρνηθεῖ συγγενεῖς καὶ φίλους. Ἐλάχιστοι εἶναι πιὰ ἐκεῖνοι, ποὺ συνειδητὰ ἀρνοῦνται τὸ κινητὸ τηλέφωνο καὶ περιορίζονται μόνο στὸ σταθερὸ τοῦ σπιτιοῦ τους. Θεωροῦν πολὺ ἐνοχλητικὸ ὁποιαδήποτε ὥρα καὶ σὲ ὁποιοδήποτε τόπο

νὰ τοὺς ἀναζητοῦν καὶ νὰ γίνονται κοινωνοὶ τῶν προβλημάτων τῶν ἄλλων, περισπώντας τους ἀπὸ πνευματικὲς ἐνασχολήσεις, ποὺ προϋποθέτουν περισυλλογή, ἀφοσίωση καὶ ἀπόθεση βιοτικῶν μεριμνῶν. Πολλοὶ ἀδελφοὶ ἴσως νὰ θεωρήσουν παραδοξολογία τὰ ὅσα σημειώνω ἐδῶ.Ὅμως ἐπιμένω, γιατὶ πιστεύω ὅτι τὰ ὅσα λέγονται μέσῳ τῶν κινητῶν εἶναι περιττά, ἂν ὄχι καὶ ἐπιβλαβῆ. Λίγες εἶναι οἱ περιπτώσεις ὅπου ἔχουν κάποια ἀξία καὶ διευκολύνουν τὴ ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ γι᾽ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις εἶναι τὸ σταθερὸ τηλέφωνο τοῦ σπιτιοῦ, τοῦ γραφείου, τῆς πλατείας κ.λπ.

Ἡ συνεχὴς τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία προκαλεῖ περισπασμὸ τοῦ νοῦ σὲ χίλιες δυὸ ὑποθέσεις, γεγονός ποὺ δυσκολεύει στὴν προσευχὴ καὶ γενικότερα στὴν πνευματικὴ ζωή. Πῶς νὰ ἐργαστεῖς κατὰ Θεόν, ὅταν γιὰ «ψύλλου πήδημα» τηλεφωνεῖς ἢ δέχεσαι τηλεφωνήματα;

Ὅταν σὲ καταπονοῦν οἱ ἄλλοι μὲ ἄχρηστα θέματα καὶ ζητοῦν τὴ γνώμη σου γιὰ γελοῖα θέματα, λὲς καὶ ἔχουν χάσει τὴ λογικὴ ἢ βρίσκονται στὴν παιδικὴ ἡλικία; Ἀναφερόμενος στὴν κινητὴ τηλεφωνία, δὲν πρέπει νὰ ξεχάσω ὅτι ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς ἐπιθυμεῖ πρωτίστως τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεὸ καὶ δευτερευόντως μὲ τοὺς ἀνθρώπους.

Μὲ τὸ τηλέφωνο συνομιλεῖ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Μὲ τὸ Θεὸ ὅμως πῶς θὰ συνομιλεῖ; Ἕνας μοναχὸς μοῦ εἶχε πεῖ κάποτε ὅτι καὶ αὐτὸς ἔχει κινητὸ τηλέφωνο καὶ μάλιστα μὲ πολλὲς δυνατότητες, καὶ μοῦ ἔδειξε τὸ πολυδουλεμένο κομποσχοίνι του! «Μὲ αὐτό, μὲ διαβεβαίωσε, συνομιλῶ μὲ τὸν Κύριο ἀνὰ πᾶσα στιγμή!

Στὸ κινητὸ τηλέφωνο ὑπάρχουν τὰ πλῆκτρα, ἐνῶ ἐγὼ περνῶ τοὺς κόμπους καὶ ζητῶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ τὸ τηλέφωνο πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦμε συνεχῶς, ἰδίως στὴν ἐποχή μας ὅπου οἱ πειρασμοὶ εἶναι πολλοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ Θεό, καθὼς εἶναι ἀπορροφημένοι ἀπὸ τὶς βιοτικὲς μέριμνες».

Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ δὲν αἰχμαλωτίστηκαν ἀπὸ τὴ σύγχρονη τεχνολογία καὶ μποροῦν ἐλεύθερα νὰ ἐπικοινωνοῦν μὲ τὸ Θεὸ μέσῳ τῆς ἀπερίσπαστης προσευχῆς, ἡ ὁποία δὲν χρειάζεται συσκευές, κεραῖες, ἀκουστικά, καλώδια κ.λπ.

 Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Ορθόδοξος Τύπος, 30/11/ 2012

πηγή

 

thriskeftika

Κατάλαβε ότι νίκησες συ ο κτυπημένος, ενώ εκείνος που σε κτύπησε νικήθηκε και τότε όλα τα θεράπευσες.

 

Πιστέψτε με τώρα είναι μπροστά μας να υποστούμε χειρότερα από όσα έπαθε ο Παύλος. Τότε εκείνοι κτυπούσαν τον Παύλο με πέτρες. Τώρα μας κτυπούν με λόγια οδυνηρότερα και από πέτρες.
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Ότι έκανε και κείνος. Δεν εμίσησε εκείνους που τον ελιθοβόλησαν, αλλά ενώ εκείνον τον έσυραν δια της βίας έξω από την πόλη, αυτός μπήκε πάλι για να ευεργετήσει εκείνους που τόσο τον αδίκησαν. Αν υπομείνεις και συ τον υβριστή, τον βάναυσο, εκείνον που σε αδικεί τόσο πολύ, λιθοβολήθηκες και συ. Μην πεις ότι δεν έφταιξα τίποτε, γιατί σε τι είχε φταίξει ο Παύλος για να λιθοβοληθεί. Εκήρυττε τη Βασίλεια των ουρανών, απομάκρυνε από την πλάνη, ωδηγούσε στο Θεό. Αυτά είναι άξια για στεφάνους, για δημόσιο έπαινο, για χίλια καλά, όχι για λιθοβολισμό. Αλλά όμως έπαθε τα αντίθετα. Αυτό είναι που αποτελεί περίλαμπρη νίκη.
«Και έσυραν αυτόν» (Πραξ 14. 19). Και σένα πολλές φορές σε σέρνουν. Μη θυμώσεις, αλλά κήρυξε το Ευαγγέλιο με την επιείκειά σου. Σε έβρισαν; Σώπασε και ευλόγησε αν μπορείς, και έτσι εκήρυξες και συ το Λόγο, εδίδαξες επιείκεια, εδίδαξες πραότητα. Γνωρίζω πολλούς που δεν πονούν τόσο από τα τραύματα, όσο από τα λόγια γιατί το τραύμα το δέχεται το σώμα, ενώ τα λόγια η ψυχή. Αλλά ας μη πονάμε, ή καλύτερα ας υπομένουμε τους πόνους.
Δε βλέπετε τους πυγμάχους, που με τραυματισμένα τα κεφάλα, με σφιγμένα τα δόντια, υποφέρουν τους πόνους τόσο ήρεμα. Εδώ δεν υπάρχει ανάγκη να τρίξεις τα δόντια, να δαγκώσεις τα χείλη. Σκέψου τον Δεσπότη σου και αμέσως έβαλες το φάρμακο στη σκέψη. Σκέψου τον Παύλο. Κατάλαβε ότι νίκησες συ ο κτυπημένος, ενώ εκείνος που σε κτύπησε νικήθηκε και τότε όλα τα θεράπευσες.
Είναι μια κρίσιμη στιγμή μην παρασυρθείς, και αμέσως κατώρθωσες τα πάντα. Μην ταραχθείς και έσβησες τα πάντα. Είναι μεγάλη παρηγοριά να πάθεις κάτι για το Χριστό.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Μέχρι εδώ! Μουσουλμάνοι μετανάστες έκαψαν χριστιανικές εικόνες...

Επεισόδιο σημειώθηκε στην Κ. Αχαΐα όταν μετανάστες που διέμεναν σε σεισμόπληκτο υπό κατεδάφιση σπίτι έκαψαν χριστιανικές εικόνες, δύο σταυρούς και κάποια μικροέπιπλα.

Σύμφωνα με τον επικεφαλής της αντιπολίτευσης, στο Θανάση Ραυτακόπουλο, ο γεγονός καταγγέλθηκε άμεσα, στο σημείο έσπευσαν κάποιοι κάτοικοι αλλά δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν.

Οι εικόνες και οι σταυροί είχαν ήδη καεί.

Το σπίτι βρίσκεται κοντά στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη και σύμφωνα με τους κατοίκους οι μουσουλμάνοι μετανάστες πήραν τις εικόνες από γειτονικό παρεκκλήσι.

Όταν στο σημείο έφθασε ο Θ. Ραυτακόπουλος οι μουσουλμάνοι του φώναζαν «Αλλάχ».  Εκλήθη η αστυνομία και έγιναν προσαγωγές...

Φυσικά καμία ΜΚΟ ή άλλη οργάνωση υπεράσπισης των ανθρωπίνων και θρησκευτικών δικαιωμάτων ή ακόμα και προοδευτικά πολιτικά κόμματα, δεν πρόκειται να ασχοληθούν με το θέμα, γιατί πολύ απλά αυτά που καταστράφηκαν ήταν Χριστιανικά Σύμβολα και όχι π.χ το Κοράνι.

Δυστυχώς η επιλεκτική ευαισθησία των δήθεν προοδευτικών κομμάτων και των επιδοτούμενων οργανώσεων δεν αφορά τους Έλληνες πολίτες πόσο δε τους Χριστιανούς αφού τα οι θέσεις τους για τον Χριστιανισμό είναι ήδη γνωστές και όπως λέει ο σοφός λαός "βγάζει μάτι".

πηγη

defencenet

Υ.Γ

Για μια στιγμή τώρα...

Ήρθανε ως λαθρομετανάστες, τους περιθαλψαμε και στα όρια μας τους φροντίζουμε.

Δεν τους φέραμε, δεν τους ανάγκασε κανείς να έρθουν.

Έχουν υποχρέωση να σεβαστούν τα ήθη και τα έθιμα της χώρας που τους φιλοξενεί όπως θα κάναμε και εμείς το ίδιο αν βρισκόμασταν στη δική τους χώρα.

Αν δεν σέβονται τον τόπο μας, τα ήθη μας, τα εθιμα μας την θρησκεία μας, υπάρχει και η πόρτα της... εξόδου!

 

Μεταστράφηκαν και δεν αντιστράφηκαν, μεταβλήθηκαν και δεν καταστράφηκαν

Φώναζαν λοιπόν μέσα από τα κατάβαθα της καρδιάς τους οι Νινευίτες στον Θεό. «Βασιλιά, Κύριε της ζωής και του θανάτου, εμείς βέβαια είμαστε άξιοι της αποφάσεως με την οποία μας απείλησες και οφείλουμε κάθε καταδίκη επειδή αγνοήσαμε εσένα τον αληθινό Θεό και ζήσαμε ζωή διεφθαρμένη. Συ όμως, χρησιμοποιώντας το πέλαγος της ευσπλαχνίας Σου, παύσε την εναντίον μας τιμωρία^. νίκησε το ενδιάμεσο δίκαιο με την αγαθότητά Σου, και τη δική μας αγνωμοσύνη με την φιλανθρωπία Σου, εάν βέβαια μας επέβαλες την ποινή ξαφνικά, θα είχαν λόγο οι τιμωρίες Σου, και θα μας σκότωνες, αφού ήμασταν ξένοι και διεφθαρμένοι. Όμως τώρα, που εξαιτίας της καλωσύνης Σου, μας έδωσες προθεσμία, αν μας θανατώνεις , ενώ μετανοήσαμε, δεν θα θανατώσιες ξένους, αλλά δικούς Σου.
Όταν ασεβούσαμε μας φύλαξες, και μας θανατώνεις τώρα που γίναμε πιστοί; Ενόσω ήμασταν πονηροί μας διέσωσες, και μας θανατώνεις τώρα που κάνουμε αγαθοεργίες; Όσο η πόλη ήταν αφοσιωμένη στα είδωλα τη μεγάλωσες και την έκανες βασίλισσα, και την καταστρέφεις τώρα, που έγινε δική σου; Χωρίς να σε γνωρίζουμε, με σένα κυριέψαμε την οικουμένη, και τώρα που σε προσκυνάμε, θα χάσουμε και την ίδια τη ζωή μας; Ευσπλαχνίσου, Βασιλιά, το όνομά Σου, και μη, επιμένοντας να καταδικάσεις τους Νινευίτες, κάνεις να αποφεύγει κανείς την ευσέβεια ως ανώφελη^. μη κλείσεις στους ανθρώπους την πόρτα της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, δικάζοντας εμάς δικαίως. Εάν, έχοντας νομοθέτη και δασκάλους, φθάσαμε σε πολλή κακία, να μας θανατώσεις οπωσδήποτε, να μη μας δώσεις συγχώρηση, αν και σε παρακαλούμε, τιμώρησέ μας με ποινή σκληρότερη από αυτήν με την οποία μας απείλησες^. εάν όμως χωρίς να διδαχθούμε, χωρίς να παιδαγωγηθούμε, ζούμε μέσα στη διαφθορά και την ασέβεια, μη καταδικάσεις την άγνοιά μας, βασιλιά, με τόσο μεγάλο αφανισμό.
       Παλιά εξαφάνισες τους ανθρώπους με κατακλυσμό δικαίως^. γιατί, ενώ δίδασκε ο Νώε, δεν τον άκουαν^. τους προανήγγειλες την καταστροφή, και δεν απέφυγαν την αμαρτία. Τους Σοδομίτες δικαιολογημένα τους έκαψες, γιατί δεν θέλησαν να δεχθούν τις συμβουλές του Λωτ.
Οι Αιγύπτιοι σωστά καταποντίστηκαν μαζί με τον Φαραώ, γιατί, ενώ τους δίδασκε ο Μωυσής, δεν πείσθηκαν, αν και είχαν δε­χθεί πολλές πληγές και είχαν αποκτήσει πείρα της δυνάμεώς Σου. Ή μήπως τολμήσαμε να αντιμιλήσουμε σε κανέναν;
Ένα μόνο προφήτη μας έστειλες τώρα και ούτε και αυτόν να μας διδάξει, αλλά να μας φέρει κακά μηνύματα, και αφού πιστέψαμε και δείξαμε μέσα σ' αυτήν μεγάλη μεταβολή. Αν και μας κηρύχθηκε η καταστροφή μας, δεν χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στη φιλανθρωπία Σου. Ενώ ο Προφήτης κήρυξε την καταστροφή, εμείς στηρίξαμε τις ελπίδες μας στο έλεός Σου. Μη διαψεύσεις, αγαθέ, τις ελπίδες μας! Μη σταματήσεις γλώσσες που θέλουν να ανυμνούν την αγαθότητά Σου! Μη θανατώσιεις άνδρες που είναι πρόθυμοι να κηρύξουν την επιείκειά Σου! Μη μας εμποδίσεις να γίνουμε σ' όλους τους δικούς μας δάσκαλοι της ευσεβείας! Μη παραμείνεις αμετακίνητος όμοια με εκείνους που δεν παρέμειναν ποτέ στα ίδια. Αλλάξαμε εμείς, συμφιλιώσου Εσύ. Πάψε την οργή Σου, όπως εμείς σταματήσαμε την πλάνη. Πάψε Συ την τιμωρία, όπως εμείς την κακία. Μας διαπαιδαγώγησες αρκετά με το φόβο, δώσε μας λοιπόν καιρό να αποδείξουμε την αγάπη μας σε Σένα.
       Λυπήσου τα ζώα που από την πείνα μουγκρίζουν^. λυπήσου τα αναμάρτητα παιδιά που πνίγονται στο κλάμα. Λυπήσου τα τρυφερά νήπια που από την νηστεία πεθαίνουν. Μη καταστρέψεις τους αναίτιους μαζί με τους υπαίτιους. Σπλαχνίσου τις μητέρες που εξαιτίας της οργής Σου, δεν προσφέρουν γάλα στα πολυαγαπημένα τους^. αρνήθηκαν οι γονείς την ευσπλαχνία σ' εκείνα, για να προκαλέσουν τη δική Σου ευσπλαχνία. Όλοι οι άνθρωποι ανέχονται τις ίδιες με εμάς κακίες^. εάν δεν δεχθείς εμάς που μετανοούμε, θα κόψεις όλου του κόσμου τις ελπίδες».
       Τέτοια λόγια από την αρχή, όπως είναι φυσικό, χρησιμοποιούν οι Νινευίτες^. ήταν όμως και τα έργα τους εφάμιλλα προς τα λόγια τους, νηστεία, σάκκος, εκτεταμένη προσευχή, δάκρυα, αποφυγή της κακίας. Φώναξαν, λέει, στο Θεό παρατεταμένα, και επέστρεψε ο καθένας από τον κακό δρόμο του και από την αδικία που είχε διαπράξει. Άρχισαν να εφαρμόζουν την συνετή ζωή σε υπερβολικό βαθμό και έκαναν την κορωνίδα της αρετής θεμέλιο της αρετής τους^. γιατί, ο καθένας έκανε όποιο έργο ήταν το πιο καλό και προσφιλές στο Θεό.
Είδαν να κηρύσσεται πόλεμος ουράνιος εναντίον τους και οχύρωσαν τους σάκκους σαν θαυμάσια πανοπλία. Αντέταξαν από κάτω προσευχές και δεήσεις εναντίον των κεραυνών του ουρανού. Απέναντι στον πάταγο των βροντών έστησαν τον ήχο της υμνωδίας. Η νηστεία έγινε γι' αυτούς αισθητός πύργος. Με τους κρουνούς των δακρύων τους έσβησαν τη φάλαγγα των αμαρτημάτων τους. Έκαναν φίλους τους εχθρούς, για να συμφιλιώσουν τον Θεό με τους εαυτούς τους. Συγχώρησαν αυτοί την οργή τους εναντίον εκείνων που τους είχαν λυπήσει, για να σταματήσουν την εναντίον τους οργή του Δεσπότη. Έσχισαν το γραμμάτιο των επίγειων χρεών, για να επιτύχουν τη συγχώρηση των πταισμάτων τους από τον ουρανό. Έδωσαν στους δούλους ελευθερία, για να απαλλαγούν οι ίδιοι από την τιμωρία. Έδωσαν τα κτήματά τους σ' αυτούς που είχαν ανάγκη, για να εξασφαλίσουν την κυριότητα της περιουσίας τους. Απέρριψαν την απόλαυση, και επιζητούσαν την εγκράτεια. Απέφυγαν την ακολασία, και ασπάσθηκαν την σωφροσύνη. Μίσησαν τα μεγάλα αξιώματα, και πήραν όλοι ταπεινή και πένθιμη εμφάνιση. Σταμάτησαν τα ψώνια και τα συμβόλαια και όλα τα έργα, και λάτρευαν το Θεό.
Οι κακούργοι, χωρίς να τους υποχρεώνει κανένας, ομολογούσαν τις ληστείες τους. Οι δικαστές δεν καταδίκαζαν αυτούς που ομολογούσαν. Σαν πεθαμένοι ομολογούσαν όλοι τη ζωή τους. Ο πλούτος σκορπιζόταν αφύλακτος και δεν εμφανιζόταν κλέφτης από πουθενά. Δινόταν χρυσάφι στους φτωχούς, και την απόκτησή του ο καθένας την απέφευγε ως ζημία. Ένα πράγμα μόνο ενδιέφερε όλους, η σωτηρία. Ένας δρόμος υπήρχε για πλουσίους και φτωχούς, ο κόπος για τη ζωή. Κάθε τι που δεν οδηγούσε σ' αυτήν, το απομάκρυναν σαν ανώφελο και κακό.
Η σωτηρία ήταν αβέβαιη και έσπευσαν να την ομολογήσουν. Δεν μπορούσαν να ελπίζουν στο αποτέλεσμα της μετάνοιας και για να ζήσουν οπωσδήποτε φρόντιζαν κάθε πράξη τους. Πόσο φιλόσοφοι βάρβαροι! Πόσο σοφοί απαίδευτοι! Έμαθαν χωρίς να διδαχθούν αυτά που έπρεπε, άλλαξαν τρόπο ζωής χωρίς νομοθέτη, σωφρονίσθηκαν χωρίς δασκάλους, από την εσχάτη κακία, έφτασαν σε ουράνια πολιτεία. Αυτή είναι η αλλοίωση που επιφέρει η δύναμη του Υψίστου. Έρριξε μία βροχή απειλής, και οι Νινευίτες παρουσίασαν μυρίων αγαθών καρποφορία. Μεταμορφώθηκαν με τη ΜΕΤΑΝΟΙΑ^. οι αμαρτωλοί που ήταν, έγιναν δίκαιοι, αγαπητοί στους Αγγέλους, ποθητοί στο Θεό. Στήριξαν την πόλη τους που κουνιόταν, την ανόρθωσαν ενώ έπεφτε, την στήριξαν ενώ δονούταν. Μεταστράφηκαν και δεν αντιστράφηκαν^. μεταβλήθηκαν και δεν καταστράφηκαν. Γιατί λέει, «είδε ο Θεός τα έργα τους, ότι δηλαδή επέστρεψαν από τους πονηρούς δρόμους τους, και μετανόησε ο Θεός για όσα είχε πει ότι θα τους καταστρέψει εξ αιτίας της κακίας τους» (Ιωνά 3, 10). Τί παράδοξα πράγματα! Επανέλαβε τη δίκη ο Δικαστής, ακύρωσε την καταδικαστική απόφαση, και έβγαλε άλλη αθωωτική. Μετανόησαν οι Νινευίτες και μετανόησε και ο Θεός. Η μετάνοια έσχισε το διάταγμα του αφανισμού. Έσχισαν εκείνοι την κακία, έ­σχισε και ο Θεός την απόφαση. Ω παντοδύναμη μετάνοια!! Στη γη τελείται, και αντιστρέφει τα ουράνια!
       Έτσι και εμείς, αγαπητοί μου φίλοι, ας μετανοήσουμε^. έτσι ας νηστέψουμε^. ας συνδυάσουμε τις καλές πράξεις με τη νηστεία^. ας απέχουμε από τις πονηρές πράξεις^. ας φοβηθούμε την απειλή της γέεννας^. ας αποκτήσουμε τη σωτηρία από το Θεό με την ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Εις στον άναρχο Πατέρα, ανήκει η δόξα, η εξουσία, η δύναμη, η τιμή και ευχαριστία και προσκύνηση, τώρα και πάντοτε και στους αιώνας των αιώνων. ΑΜΗΝ.

Αγιος Ιωαννης ο Χρυσόστομος

Η ψυχρότητα στην προσευχή

Η ψυχρότητα στην προσευχή οφείλεται είτε σε ψυχική κόπωση είτε σε πνευματικό κορεσμό είτε σε σωματικές απολαύσεις και αναπαύσεις είτε σε πάθη, που κυριεύουν την ψυχή, προπαντός στην έπαρση.
Όλα αυτά είναι ενάντια στην πνευματική ζωή, μέσα στην οποία κεντρική θέση κατέχει η προσευχή. Έτσι, πρώτα και κύρια προκαλούν το στέρεμα της πηγής της προσευχής μέσα μας. Αυτό, όμως, μπορεί να oφείλεται και σε απομάκρυνση της χάριτος, που συμβαίνει με θεία παραχώρηση.
Και να γιατί: Όταν η ψυχή μας φλέγεται από τον πόθο του Θεού και από την καρδιά μας ξεχύνεται ολόθερμη προσευχή, δεν έχουμε παρά ελεητική επίσκεψη της χάριτος. Εμείς όμως, όταν η ευλογημένη αυτή κατάσταση παρατείνεται για πολύ, νομίζουμε ότι κατορθώσαμε κάτι σπουδαίο με το δικό μας αγώνα και κυριευόμαστε από την κενοδοξία.
Για λόγους παιδαγωγικούς, λοιπόν, απομακρύνεται η χάρη και μένει η ψυχή μας μόνη της, γυμνή και αδύναμη, ανίκανη να ζήσει πνευματικά, ψυχρή και απρόθυμη να προσευχηθεί ...
Τί θα κάνουμε, λοιπόν, για να ξεφύγουμε απ' αυτή την κατάσταση; Πρώτα-πρώτα θα φροντίσουμε να εξουδετερώσουμε τις αιτίες της.
Και ύστερα, παρ' όλη την ψυχρότητα της ψυχής μας, θα κάνουμε με επιμονή και υπομονή τον καθημερινό προσευχητικό κανόνα μας, προσπαθώντας αφ' ενός να συγκεντρώνουμε το νου μας στα λόγια των ευχών και αφετέρου να ξεσηκώνουμε μέσα στην καρδιά μας αισθήματα φιλόθεα.
Με τον καιρό ο Θεός, βλέποντας την ταπείνωση και την καρτερία μας, θα μας ξαναστείλει τη χάρη Του, που θα διώξει το πνεύμα της ψυχρότητος, όπως ο άνεμος διώχνει την ομίχλη.

Ο Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

 

Το ψηφίσατε; Και τώρα μας...φοβίσατε!

 

Περάσατε όλα τα μέτρα ως καλοί μαθητές της Nέας εποχής, της Νέας τάξης πραγμάτων.

Μπράβο, συγχαρητήρια, άξιοι του μισθού σας.

Το Σύνταγμα χθες για άλλη μια φορά έγινε κόσκινο, αλλά έτσι γίνεται στις δημοκρατίες που θέλει να κυβερνήσει η Νέα εποχή, η Νέα τάξη.

Θα μας κόψετε μισθούς, θα μας κόψετε συντάξεις, θα μας κόψετε επιδόματα, θα, θα ...όλα θα πρέπει να κοπούν.

Οι «φίλοι μας»  οι πέραν του ατλαντικού παλαιότερα μας είχαν πει:

Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα είναι φιλικά προσκείμενες στις Αμερικανικές κυβερνήσεις, όμως ο Ελληνικός λαός είναι ανυπότακτος και για τον λόγο αυτό θα πρέπει να τιμωρηθεί.

( ειπώθηκε στην περίοδο της Γιουγκοσλαβικής κρίσης τότε που οι συμπατριώτες μας έδειχναν αλληλεγγύη στο δοκιμαζόμενο Σέρβικο λαό).

Να τιμωρηθεί ο λαός λοιπόν.

Επιβάλλονται μέτρα που ουδέποτε έχουν επιβληθεί, υπογράφονται επαχθείς συμβάσεις που ουδέποτε εχουν υπογραφεί .

Όμως ο λαός μας έχει τις δικές του αντιστάσεις, άντεξε τουρκοκρατία, άντεξε κατοχή, άντεξε την χούντα...

Και σήμερα αντέχει τη νεοεποχήτικη εξουσία του τόπου μας και υπομένει στωικά.

Σε πείσμα αυτών που θέλουν να μας τσαλαπατήσουν λέμε:

Το χαμόγελο και το γέλιο  δεν θα μας λείψουν,

Και θα ζούμε όπως ζούσαμε, έστω λίγο πιο διαφορετικά,

Και στις ταβέρνες μας θα πηγαίνουμε τρώγοντας πιο συντηρητικά

( άλλωστε είχαμε παχύνει λίγο),

Και στις καφετέριες θα πίνουμε με την παρέα μας το καφεδάκι μας,

Και τις βόλτες στα μαγαζιά θα κάνουμε, ψωνίζοντας προκειμένου να στηρίξουμε  τους επιχειρηματίες συμπατριώτες μας,

Και το καλοκαίρι θα κάνουμε τα μπάνια μας χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας ή και τα αυτοκίνητά μας εναλλάξ  παρέα με τους γείτονες,

Και επισκέψεις σε φιλικές οικογένειες θα κάνουμε και εκεί θα διασκεδάζουμε,

Και το σινεμαδάκι  μας δεν θα αφήσουμε,

Και το καλό θέατρο θα στηρίξουμε,

Και τον συνάνθρωπο μας θα βοηθήσουμε με κάθε τρόπο!

Θα αντέξουμε! Θα ζήσουμε! Θα επιβιώσουμε!

Έχουμε στον κόρφο μας καλά φυλαγμένες την Ελλάδα και την Ορθοδοξία, είναι οι δικές μας δυνάμεις!

Ότι και να γίνει, στο τέλος εμείς θα είμαστε οι νικητές.

Μπορεί η νέα εποχή να βγάζει νύχια και δόντια, εμείς όμως συνετά αντιστεκόμενοι θα την αγνοήσουμε και αυτό θα είναι η συντριβή της. 

Άλλωστε  ιστορικά το έχουμε αποδείξει και θα αποδείξουμε ακόμη μια φορά ότι με λάθος Έθνος τόλμησαν να τα βάλουν.

Άγγελοι, αρχάγγελοι και οι ασώματες δυνάμεις των ουρανών

Η Αγία Γραφή δίνει σαφή και ακράδαντα μαρτυρία ότι οι άγγελοι ακαταπαύστως επικοινωνούν με τούτο τον κόσμο. Η Ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μάς διδάσκει τα ονόματα των επτά αρχηγών των αγγελικών δυνάμεων: Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, Ουριήλ, Σαλαθιήλ, Ιεγουδιήλ και Βαραχιήλ (ενίοτε συμπληρώνεται και ένας όγδοος, ο Ιερεμιήλ).

«Μιχαήλ» στην Εβραϊκή γλώσσα σημαίνει «ποιός είναι όμοιος με τον Θεό;» (τις ως ο Θεός ημών;). Ο άγιος Αρχάγγελος Μιχαήλ απεικονίστηκε ήδη από τους πρώτους χριστιανούς ως στρατηγός, ο οποίος κρατάει στο δεξί χέρι του δόρυ, με το οποίο επιτίθεται στον Εωσφόρο, τον Σατανά, και στο αριστερό του χέρι κρατά ένα πράσινο κλαδί φοίνικα. Στην κορυφή του δόρατος υπάρχει μια λινή κορδέλα με κόκκινο σταυρό. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θεωρείται ως ο φρουρός της Ορθοδόξου πίστεως, ο οποίος μάχεται κατά των αιρέσεων.
«Γαβριήλ» σημαίνει «Άνθρωπος του Θεού», η «ισχύς του Θεού». Είναι ο αγγελιαφόρος των μυστηρίων του Θεού, ιδιαιτέρως δε της Ενσαρκώσεως του Θεού και όλων των σχετικών με αυτήν μυστηρίων. Απεικονίζεται συνήθως κρατώντας στο δεξί χέρι του φανάρι με φωτισμένη λαμπάδα και στο αριστερό του χέρι έναν καθρέφτη από πράσινο ίασπη. Ο καθρέφτης σηματοδοτεί τη σοφία του Θεού ως ένα κρυμμένο μυστήριο.
«Ραφαήλ» σημαίνει «Θεία θεραπεία» ή «Θεός ο θεραπευτής» (Τωβίτ 3, 17 και 12, 15). Ο Ραφαήλ απεικονίζεται να οδηγεί με το δεξί χέρι του τον Τωβίτ (ο οποίος κρατάει ένα ψάρι αλιευμένο στον Τίγρη ποταμό) και με το αριστερό μία αλαβάστρινη ιατρική θήκη.
«Ουριήλ» σημαίνει «Πυρ του Θεού», ή «Φως του Θεού» (Γ΄ Έσδρας 3,1 και 5,20). Απεικονίζεται να κρατάει ένα σπαθί κατά των Περσών στο δεξί χέρι του και μια πύρινη φλόγα στο αριστερό,
«Σαλαθιήλ» σημαίνει «πρεσβευτής προς τον Θεό» (Γ΄ Έσδρας 5, 16), Απεικονίζεται με χαμηλωμένο το πρόσωπο και τα μάτια του, κρατώντας τα χέρια του στο στήθος σε στάση προσευχής.
«Ιεγουδιήλ» σημαίνει «αυτός που δοξάζει τον Θεό». Απεικονίζεται με χρυσό στεφάνι στο δεξί του χέρι και τριπλό μαστίγιο στο αριστερό.
«Βαραχιήλ» σημαίνει «Ευλογία του Θεού». Απεικονίζεται να κρατά στο χέρι του λευκό τριαντάφυλλο κοντά στο στήθος του.
«Ιερεμήλ» σημαίνει «εξύμνηση του Θεού». Τιμάται ως εμπνευστής υψηλών σκέψεων, που ανυψώνουν τον άνθρωπο προς τον Θεό (Γ΄ Έσδρας 4, 36).


πηγή
fdathanasiou

Συγχώρεση: το κλειδί της αιωνιότητας

Προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε την αιώνια ζωή, τη βασιλεία των ουρανών κι αδυνατώντας να ψηλαφίσουμε την αλήθεια της - μιας και η αιωνιότητα μας ξεγελάει προδίδοντας μόνο στιγμές της απεραντοσύνης της - ο Κύριος έρχεται να ξεδιαλύνει το νου μας. Η παραβολή των μυρίων ταλάντων, είναι μια απεικόνιση της μέλλουσας ζωής, βουτηγμένη στον παρόντα βίο. Ένας, ο οποίος δεν συγχωρεί, ενώ του έχουν συγχωρεθεί όλα τα παραπτώματα, δεν ανήκει στους πολίτες της Άνω Ιερουσαλήμ. Ο βασιλεύς της είναι κάθε στιγμή έτοιμος να μας απαλλάξει από κάθε χρέος αλλά αν δεν «αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», τότε είναι σίγουρο ότι δεν θα υπάρξει χρεωλύσιο.

 Ο Χριστός ακόμη και πάνω στο σταυρό, μας δίδαξε την εντολή της συγχώρεσης. «Πάτερ άφες αυτοίς», συγχώρεσε τους σταυρωτές του, δεν άφησε κανέναν να μην έχει τη δυνατότητα να λύσει τα δεσμά του. Όμως εμείς οι ίδιοι, παγιδευόμαστε συχνά, διότι όχι μόνο δεν συγχωρούμε τους άλλους «εβδομηντακοντάκις επτά» φορές, αλλά είμαστε έτοιμοι να εντείνουμε τα δεσμά μας, εξαπολύοντας κατηγορίες απέναντι στους οφειλέτες μας.

 Ο Κύριος όμως είναι ξεκάθαρος. Η συγχώρεση, αποτελεί το εισιτήριο της βασιλείας των ουρανών. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί κάποιος να δει το πρόσωπό Του. Αλλά πόσο εύκολο είναι στην σκληρή πραγματικότητά μας να συγχωρούμε αυτούς που μας έχουν δημιουργήσει προβλήματα; Έχουμε τη διάθεση να απαλλαγούμε από το φορτίο που υπάρχει μέσα μας για κάποιον συνάνθρωπό μας; Η πράξη σκληρή. Όχι, δεν μπορούμε να συγχωρούμε. Ακόμη κι αν ξεστομίσουμε λόγια συγχώρεσης, η καρδιά μας θα είναι βαριά. Κι αυτό που χρειάζεται, είναι όχι λόγια αλλά ελάφρυνση ψυχής, συγχώρεση εκ των έσω.

Είναι δύσκολος ο δρόμος που οδηγεί εκεί που το φως του ήλιου δεν αφήνει κανένα ίχνος χρέους. Κι αυτόν τον δρόμο θα πρέπει να τον διαβούμε με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας. Αν δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε λόγω της πτωτικής μας κατάστασης, ας σταθούμε απέναντί Του με καθαρή καρδιά κι ας το ομολογήσουμε. Ας παρακαλέσουμε να μας ενδυναμώσει να λάβουμε πνεύμα Άγιο, πνεύμα συγχωρητικότητας και σωτηρίας. Θα πρέπει όμως να περιμένουμε. Θα πρέπει ο χρόνος να διαγράψει τα ίχνη πάνω στην τραχιά καρδιά μας και να τη λειάνει. Θα πρέπει να Τον εμπιστευτούμε ώστε να γίνουμε δυνατοί και να μπορέσουμε να λύσουμε κάθε οφειλή μας. Μόνο τότε θα υπάρξει και λύση εκ των άνω, διότι αν κάτι δεν λυθεί εδώ στη γη, θα παραμείνει δεσμευμένο και στους ουρανούς.

Ο λόγος που αδυνατούμε να συγχωρέσουμε, είναι ο καταλογισμός ευθυνών από την πλευρά του άλλου θεωρώντας απαράδεκτη τη συμπεριφορά του, απαράδεκτες τις «αμαρτίες του» απέναντί μας. Μα όπως εξηγεί ο Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ: «τις αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους τις έχουμε κι εμείς». Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι βλέπουμε τα παραπτώματα των άλλων επειδή αποτελούν και δικά μας παραπτώματα. Αλλιώς δεν θα τα βλέπαμε. Καθρεφτιζόμαστε απλά στο πρόσωπο του άλλου και ουσιαστικά ο τρόπος συμπεριφοράς του άλλου που μας αδίκησε είναι ο ίδιος με τον τρόπο το δικό μας που αδικηθήκαμε.

Αν λάβουμε τα παραπάνω υπόψη γίνεται φανερό ότι, όχι μόνο αξίζει συγχώρεση ο άλλος, αλλά μας έχει δοθεί η ευκαιρία μέσω του άλλου να κοιτάξουμε βαθύτερα τον εαυτό μας και να δούμε τις αδυναμίες μας. Διότι αυτά για τα οποία κατηγορούσαμε τους άλλους αποτελούν και δικό μας κτήμα. Ας γίνουμε εμείς λοιπόν σαν τα παιδιά, που δεν ξέρουν μίση και έχθρες να κρατάνε. Ξέρουν απλά να βιώνουν το χρόνο έτσι όπως δύσκολα εμείς οι μεγάλοι συνειδητοποιούμε. Τα παιδιά δεν χρειάζονται χρόνο για να συγχωρέσουν. Συγχωρούν αμέσως. Γι' αυτά δεν υπάρχει χρόνος. Υπάρχει αιωνιότητα, υπάρχει βασιλεία των ουρανών. Και μόνο αν τους μοιάσουμε θα μπορέσουμε να την γευτούμε κι εμείς.

πηγή

 e-charity

πηγή

 e-charity

Γιατί έχει τόση αλαζονεία το χώμα και η στάχτη;

Είναι πέρα για πέρα ανόητο να καυχιέσαι με έπαρση και εγωισμό για τον εαυτό σου και για τα μάταια πράγματα, που τυχόν έχεις πετύχει στη ζωή σου. Δεν υπάρχει πιο άνοστο θέαμα από το να παρακολουθείς κάποιον να καυχιέται για τον εαυτό του, για τα έργα του, και να βάζει κέντρο του κόσμου το άθλιο εγώ του. Και γιατί παρακαλώ; Μήπως από μόνος του έφτιαξε τίποτα; Μήπως δημιούργησε έστω το παραμικρό από το μηδέν; Αντί λοιπόν να ευχαριστεί και να δοξολογεί τον Θεό, εγκωμιάζει τον εαυτό του και την ανόητη φαντασία του. Πες μου, σε παρακαλώ, κι αν έφτιαξες κάτι από μόνος σου, μήπως το δημιούργησες από το μηδέν;
Όταν λοιπόν δεις κάποιον να φουσκώνει από υπερηφάνεια, να τεντώνει το λαιμό του, ν' ανασηκώνει τα φρύδια του, να κυκλοφορεί με ακριβά αμάξια, να απειλεί, να κάνει κακό στους συνανθρώπους του, πες του: Γιατί έχει τόση αλαζονεία το χώμα και η στάχτη, αφού, και όσο ακόμα ζεις, αρχίζει η φθορά σου;
Αυτό ισχύει όχι μόνο για τον κοινό άνθρωπο, αλλά και γι' αυτόν που κάθεται σε βασιλικό θρόνο. Μην κοιτάς τη βασιλική πορφύρα, το στέμμα, τα χρυσοκέντητα ενδύματα. Κοίτα και στοχάσου την ανθρώπινη φύση του βασιλιά. Τότε θ' αναφωνήσεις κι εσύ μαζί με τον προφήτη: "Κάθε άνθρωπος είναι σαν το χορτάρι κι η δόξα του όλη φευγαλέα σαν το αγριολούλουδο".
Γιατί λοιπόν καυχιέσαι, άνθρωπέ μου; Κατέβα από τα ύψη της ανόητης αλαζονείας σου και εξέτασε την ευτέλειά σου. Χώμα και στάχτη είσαι, καπνός και σκιά, χορτάρι κι αγριολούλουδο. Τι πιο γελοίο από το να καμαρώνεις; Εξουσιάζεις μήπως πολλούς ανθρώπους; Και τι ωφελείσαι, όταν εξουσιάζεις ανθρώπους και εξουσιάζεσαι από τα πάθη σου; Είσαι σαν κι εκείνον που στο σπίτι του δέρνεται από τους υπηρέτες του και στην αγορά εμφανίζεται καμαρωτός, επειδή έχει άλλους κάτω από την εξουσία του. Μακάρι να ήσουν εξουσιαστής των παθών σου και όμοιος μ' όσους συναντάς στην αγορά. Αν λοιπόν είναι αξιοκατάκριτος όποιος υπερηφανεύεται για τις πραγματικές του αρετές, δεν είναι στ' αλήθεια γελοίος όποιος υπερηφανεύεται για πράγματα ολότελα τιποτένια;

   Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

5η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΝΑΞΗ ΝΕΟΤΗΤΟΣ, ΣΕΦ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012, 10:00

Οι Άγιοι Ανάργυροι: Κοσμάς & Δαμιανός

Η εφέστιος  εικόνα του Ι. Ναού Αρκετοί νομίζουν ότι οι Άγιοι Ανάργυροι είναι δύο, ο Κοσμάς και Δαμιανός, χωρίς να ξεχωρίζουν τα ζεύγη που τιμάμε τις δύο πρωτομηνιές (Ιουλίου και Νοεμβρίου).  Αν ανατρέξουμε στα συναξάρια της εκκλησίας μας θα δούμε ότι η χορεία των Αναργύρων Αγίων ανέρχεται σε είκοσι μέλη. 'Όλοι είχαν την ιατρική επιστήμη ως μέσον θεραπείας και θαυμάτων, χωρίς υλικά ανταλλάγματα. Το σύντομο αυτό σεργιάνι ας αρχίσει, όπως η Εκκλησίας μας τους θυμάται και τους μνημονεύει. ΚΟΣΜΑΣ, ΔΑΜΙΑΝΟΣ : Μαρτύρησαν το 284 στη Ρώμη, η μνήμη τους είναι την 1η Ιουλίου (Ημέρα Πανήγυρης του Ναού μας). ΚΟΣΜΑΣ, ΔΑΜΙΑΝΟΣ : Καταγωγή τους ήταν η Μ. Ασία, η μνήμη τους είναι 1η Νοεμβρίου (Πανηγυρίζει ο Ναός μας). ΚΥΡΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ: Καταγωγή του πρώτου η Αλεξάνδρεια, του δευτέρου η Έδεσσα Μεσοποταμίας. Συνμοναστές μαρτύρησαν με αποκεφαλισμό το 292 μ. Χ., η μνήμη τους τελείται στις 31 Ιανουαρίου. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ: Από την Νικομήδεια, αποκεφαλίστηκε το 305, τιμάται στις 28 Ιουλίου. ΕΡΜΟΛΑΟΣ: Και αυτός από την Νικομήδεια, ιερέας και γιατρός, αποκεφαλισθείς το 306 μ. Χ.Ή μνήμη του είναι στις 26 Ιουλίου. ΣΑΜΨΩΝ: Καταγωγή του η Ρώμη, χειροτονηθείς ιερέας στην Κωνσταντινούπολη και ΘΕΡΑΠΕΥΣΑΣ τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό εκείνος του έχτισε ξενώνα για φιλοξενία αναξιοπαθούντων, κοιμήθηκε ειρηνικά και τον τιμάμε στις 27 Ιουνίου. ΔΙΟΜΗΔΗΣ: Από την Ταρσό της Κιλικίας έζησε και έδρασε στην Νίκαια της Βιθυνίας, στην οποία άφησε και την τελευταία του πνοή, τον 3ο αι. μ. Χ. Τιμάται δε στις 16 Αυγούστου. ΜΩΚΙΟΣ: Από την Ρώμη και αυτός ιερέας και γιατρός, αποκεφαλισθείς επί Διοκλητιανού τον 3ο αι. μ. Χ. Τιμάται στις  11 Μαΐου. ΑΝΙΚΗΤΟΣ: Μαρτύρησε στην Νικομήδεια το 288 μ. Χ. και η μνήμη του είναι στις 12 Αυγούστου. . ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΣ: Από τον Λίβανο της Φοινίκης, τον συνέλαβαν και μετά από βασανιστήρια πολλά αποκεφαλίσθηκε το 284. Τον τιμάμε στις 20 Μαΐου. ΤΡΥΦΩΝ: Βοσκός χηνών στην αρχή, στην Λάμψακο της Φρυγίας, βασανίσθηκε και αποκεφαλίσθηκε το 250 επί Δεκίου αυτοκράτορα. Η μνήμη του τελείται την   1η Φεβρουαρίου. ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ: Από την Έμεσα της Συρίας. Μαρτύρησε το 284 και τον τιμάμε στις 6 Φεβρουαρίου. ΚΟΣΜΑΣ, ΔΑΜΙΑΝΟΣ, ΛΕΟΝΤΙΟΣ, ΑΝΘΙΜΟΣ, ΕΥΤΡΟΠΙΟΣ: Οι Κοσμάς και Δαμιανός ήταν από την Αραβία γιατροί και πήγαν στην Αιγαίς της Λυκίας με τους αδελφούς τους Λεόντιο, Άνθιμο και Ευτρόπιοομολογήσαντες τον Χριστό, μαρτύρησαν και τιμώνται στις 16 Οκτωβρίου. Βλέπουμε λοιπόν που θεμελιώθηκε η Εκκλησία μας, στο αίμα των Αγίων και στη περίπτωση των Αγίων Αναργύρων, αρκετό ήταν αυτό. Οι περισσότεροι βασανίσθηκαν, αποκεφαλίσθηκαν, έδωσαν την ίδια τους τη ζωή δηλαδή. Κάποιοι απ' αυτούς τελείωσαν την επίγεια πορεία τους, ειρηνικά. Όλοι πάντως την συνεχίζουν κοντά στον Δεσπότη Χριστό, στην Μητέρα Του και Μητέρα μας Παναγία και στην υπόλοιπη αμέτρητη χορεία των Αγίων της πίστεως μας.Η συμμετοχή δε της ιερατικής οικογένειας δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητη, μετρά αρκετά μέλη της.