Αγιος Διονύσιος - Ζάκυνθος

Εκείνο το γιόμα ο ηγούμενος στο μοναστήρι της Παναγίας της Αναφωνήτριας στη Ζάκυνθο Διονύσιος Σιγούρος κι ένας καλόγερος κλάδευαν τα δέντρα στον περίβολο του μοναστηριού, όταν ένα νέος άντρας, φοβισμένος κι ανήσυχος, όρμησε κοντά τους σαν κυνηγημένο αγρίμι και προσέπεσε στα πόδια του πρώτου:

-Σώσε με, γέροντα. Με κυνηγούν να με σκοτώσουν, είπε κι έριχνε ολοένα τα μάτια του με τρόμο κι αγωνία κατά την αυλόπορτα.

Ο ηγούμενος, που ήταν ντόπιος στο νησί και γνώριζε όλους τους συντοπίτες του με το μικρό τους όνομα, κατάλαβε πως ο επισκέπτης δεν ήταν Ζακυνθινός.

-Ποιος, παιδί μου, κατατρέχει έναν ξένο άνθρωπο σ' αυτόν το φιλόξενο τόπο; ρώτησε παραξενεμένος.

-Οι Σιγούροι, γέροντα ... Το Σιγουρέϊκο ολάκερο ... Ξαφνιάστηκε ο αγαθός γέροντας για δεύτερη φορά, καθώς άκουσε πως τον ξένο κυνηγούσαν οι στενοί συγγενείς του.

-Γιατί σε κατατρέχουν οι Σιγούροι;

-Έκαμα φονικό, δέσποτα ...

Σύξυλος απόμεινε λίγες στιγμές ο ηγούμενος

-Ποιανού αφαίρεσες τη ζωή;

-Του άρχοντα Κωνσταντίνου Σιγούρου.

Κάηκε η καρδιά του ηγούμενου, καθώς άκουσε πως σκοτωμένος ήταν ο αδερφός του! Ο πόνος τον έπνιξε. Τα μάτια του υγράνθηκαν.

Ένα συναίσθημα παράπονου κι οργής μαζί τύλιξε την καρδιά του και για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό του να εκδικηθεί το φονιά του αδερφού του, παραδίνοντάς τον στους διώκτες του για άμεση και δίκαιη τιμωρία.

Για λίγο μονάχα σκέφτηκε έτσι, γιατί ευθύς αμέσως μετάνιωσε. Έβαλε χαλινάρι στο πάθος της εκδίκησης, που γεννήθηκε στην ψυχή του. Όχι, δεν έπρεπε να πάρει εκδίκηση.

Ο ανεξίκακος Κύριος είχε συγχωρήσει τους σταυρωτές Του πάνω στο σταυρό. «Αγαθοποιείτε τους κακοποιούντας υμάς», ήταν η εντολή Του. «Κύριε, ελέησόν με, τον αμαρτωλό», ψιθύρισε κι έκαμε το σημείο του σταυρού.

Στράφηκε κατά το φονιά και, δίχως να του αποκαλύψει πως ήταν αδερφός του θύματος, τον ερώτησε ήρεμα:

-Γιατί, παιδί μου, σκότωσες αυτόν τον καλό άνθρωπο κι αξιότατο άρχοντα στο νησί;

-Η κακιά η ώρα, γέροντα ... Μα μην το ψάχνεις, αποκρίθηκε τρέμοντας πάντα εκείινος. Κρύψε με μονάχα γρήγορα, σε παρακαλώ, να γλιτώσω από τη δικαιολογημένη οργή τους ... Κρύψε με, γιατί όπου να ναι καταφτάνουνε στο μοναστήρι και θα με τουφεκίσουν ...

-Θα σε κρύψω ... Ακολούθα με.

Τον έκρυψε σ' ένα απόκρυφο σημείο, που μήτε οι καλόγεροι του μοναστηριού δεν γνώριζαν.

Δεν ήταν ο πρώτος τυχαίος μοναχός ο πατέρας Διονύσιος. Όχι. Είχε λάβει μεγάλη μόρφωση κι από εξαίρετους δασκάλους.

Και θα μπορούσε να έχει κάποιο αξίωμα ή μια σημαντική κοινωνική διάκριση στη Ζάκυνθο, αν από μικρό δεν τον τραβούσε σαν μαγνήτης ο μοναχικός βίος.

Είχε διατελέσει κι αρχιεπίσκοπος της Αίγινας, μα γρήγορα είχε παραιτηθεί για λόγους ταπεινοφροσύνης κι είχε ξαναγυρίσει στο Μοναστήρι του, για να συνεχίσει το σημαντικό χριστιανικό και φιλανθρωπικό του έργο.

Μόλις που πρόλαβε ν' ασφαλίσει το φονιά κι οι Σιγούροι πρωτοξάδερφα και λοιποί συγγενείς του πλάκωσαν αρματωμένοι, ιδρωμένοι, κατάκοποι και, προπαντός αγριωμένοι:

-Πού είναι ο φονιάς, γέροντα;

Ο πατέρας Διονύσιος καμώθηκε πως δεν γνώριζε τίποτε

-Δεν είμαστε φονιάδες εδώ, αδέρφια μου ...

-Δε λέμε για τους ανθρώπους του μοναστηριού, αλλά για το φονιά που τρύπωσε δω μέσα πριν από λίγο ...

Ο ηγούμενος κράτησε όλη την ψυχραιμία του. Έπρεπε να τους πείσει όχι μονάχα με τα λόγια του, αλλά και με τη στάση του, πως ο φονιάς δεν ήταν εκεί.

Αν υπονοιάζονταν πως τον έκρυβε για λόγους χριστιανικής ανεξικακίας, εκείνοι θα κάνανε το παν να τον ανακαλύψουν.

-Μα τι θέση έχουν τ' άρματα στο Μοναστήρι πρόσθεσε.

Εκείνοι του εξιστόρησαν τα γεγονότα όλα κι ο πατέρας Διονύσιος άφησε λεύτερα πια τα δάκρυά του, που ως εκείνη τη στιγμή συγκρατούσε με κόπο.

Θρήνησε βουβά τον άδικο χαμό του αγαπημένου του αδερφού.

-Ναι, αδέρφια μου, μα τώρα τι γυρεύετε με τα ντουφέκια στο Μοναστήρι; είπε στο τέλος, σφουγγίζοντας τα μάτια του.

-Είδαμε που ο φονιάς τράβηξε κατά δω, γέροντα, και θαρρέψαμε πως θα σου γύρευε καταφύγιο, είπε ένας. Πάμε ...Φεύγουμε ... Όμως κάπου εδώ τριγύρω θα κρύβεται και θα τον εύρουμε ...Δε θα γλιτώσει!

Οι Σιγούροι άφησαν το Μοναστήρι και συνέχισαν την αναζήτηση του φονιά στο νησί.

Ο πατέρας Διονύσιος, σαν τα ξαδέρφια του ξεμάκρυναν αρκετά από το Μοναστήρι, πήγε στην κρυψώνα και κάλεσε το φονιά να βγει έξω. Βγήκε εκείνος και βιάστηκε να του καταφιλήσει τα χέρια.

-Σ' ευχαριστώ, άγιε ηγούμενε. Σ' ευχαριστώ, που μου έσωσες τη ζωή ...

-Άνθρωπέ μου, γνωρίζεις ποιος είμαι;

-Όχι, γέροντα.

-Είμαι ο αδερφός του σκοτωμένου, του είπε με φωνή γεμάτη πόνο. Ο αδελφός μου που εσύ του αφαίρεσες τη ζωή, κανέναν δεν είχε βλάψει. Γιατί το έκανες;

Σάστισε ο άλλος. Πάνιασε το πρόσωπό του και το πάνω χείλι του τρεμόπαιξε:

-Κακιά ώρα, δέσποτα, δικαιολογήθηκε ξανά τραυλίζοντας.

-Ανάγκη, αδελφέ μου, να μετανιώσεις γι' αυτή σου την πράξη. Να γυρέψεις συχώρεση από το Θεό. Γιατί αν χάσεις την ψυχή σου, τα χεις όλα χαμένα ...

Ο άλλος έβαλε τα κλάματα:

-Μετανιώνω, δέσποτα ... Μετανιώνω ...

Ο πατέρας Διονύσιος τον συγχώρεσε. Του έδωσε μάλιστα και λιγοστά χρήματα για τις πρώτες του ανάγκες και τον συνόδεψε ως το γιαλό, όπου τον μπαρκάρισε σ' ένα περαστικό καραβάκι για την Πελοπόννησο.

Ο πατέρας Διονύσιος κοιμήθηκε στη Ζάκυνθο στις 17 Δεκεμβρίου 1622 κι η Εκκλησία μας για τον ενάρετο βίο του, τη χριστιανική και φιλάνθρωπη δράση και τα θαύματά του τον ανακήρυξε άγιο.

Για την άγια ζει και τα θαύματά του, που ακόμα συνεχίζονται, οι κάτοικοι αυτού του ωραίου νησιού έχουνε πολλά να διηγούνται.

Βρέθηκα σε καταιγισμό αγάπης!...

«Η καρδιά μου αγαπούσε δυνατά τον Πλαστουργό της. Αυτός ήταν ο πλούτος και η τροφή μου! Αλλά αν όλα τα χρόνια ήμουν κάτω από την προστασία και την αγάπη Του, το 1980... βρέθηκα σε καταιγισμό αγάπης!... 
Από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μου ήμουν ακίνητη... Τα μάτια δεν άνοιγαν για να δουν, αλλά και όταν άνοιγαν τα έβλεπα ή θαμπά ή διπλά. Δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου,... τα πνευμόνια δεν λειτουργούσαν από μόνα τους. Είχα πάντα οξυγόνο, μερικές φορές και αναπνευστήρα...

Είχα για 3 συνεχή χρόνια ορό χωρίς να παίρνω από το στόμα ούτε μια κουταλιά γάλα. Έτσι δοκίμασα στον τέλειο βαθμό της την πείνα και την δίψα... 

Η δόση των καθημερινών μου φαρμάκων έφθανε τα 60-70 χάπια με άδειο τελείως στομάχι. Πολλές φορές πλησίασα την γεύση του θανάτου.

Όλα αυτά φαίνονταν σαν ταλαιπωρίες, όμως η πραγματικότητα ήταν άλλη. Ποτέ δεν θα μπορέσω να περιγράψω την γλυκύτητα και την εσωτερική ανάπαυση και χαρά... Βυθίζομαι σε ωκεανούς χαράς και ευτυχίας.

 Και αιτία αυτών η μακροχρόνια ασθένεια μου».

 Ο σκοπός και η ωφέλεια των ασθενειών (Ιερομόναχος Γρηγόριος, Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Άγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, Καρυές Άγιον Όρος)

Ὁ Θεὸς ἐγκαταλείπει τὸν ἄνθρωπο;... Εἶναι δυνατὸ αὐτό;...

 
Ὁ Θεὸς ἐγκαταλείπει τὸν ἄνθρωπο;... Εἶναι δυνατὸ αὐτό;..
 
Ἡ ὁδὸς τοῦ χριστιανοῦ σὲ γενικὲς γραμμὲς εἶναι τέτοιας λογῆς.
Στὴν ἀρχὴ ὁ ἄνθρωπος προσελκύεται ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ τὴ δωρεὰ τῆς χάρης, κι ὅταν ἔχει πιὰ προσελκυσθεῖ, τότε ἀρχίζει μακρὰ περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη του στὸ Θεό, καὶ δοκιμάζεται «σκληρά».

Στὴν ἀρχὴ οἱ αἰτήσεις πρὸς τὸ Θεό, μικρὲς καὶ μεγάλες, ἀκόμη καὶ οἱ παρακλήσεις πού μόλις ἐκφράζονται, ἐκπληρώνονται συνήθως μὲ γρήγορο καὶ θαυμαστὸ τρόπο ἀπὸ τὸ Θεό.

Ὅταν ὅμως ἔλθει ἡ περίοδος τῆς δοκιμασίας, τότε ὅλα ἀλλάζουν καὶ σὰν νὰ κλείνεται ὁ οὐρανὸς καὶ νὰ γίνεται κουφὸς σ' ὅλες τὶς δεήσεις.

Γιὰ τὸ θερμὸ χριστιανὸ ὅλα στὴ ζωὴ του γίνονται δύσκολα. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντί του χειροτερεύει, παύουν νὰ τὸν ἐκτιμοῦν αὐτὸ πού ἀνέχονται σ' ἄλλους, σ' αὐτὸν δὲν τὸ συγχωροῦν, ἡ ἐργασία του πληρώνεται, σχεδὸν πάντοτε, κάτω ἀπὸ τὸ νόμιμο, τὸ σῶμα του εὔκολα προσβάλλεται ἀπὸ ἀσθένειες. Ἡ φύση, οἱ ἄνθρωποι, ὅλα στρέφονται ἐναντίον του.

Παρότι τὰ φυσικά του χαρίσματα δὲν εἶναι κατώτερα ἀπὸ τὰ χαρίσματα τῶν ἄλλων, δὲν βρίσκει εὐνοϊκὲς συνθῆκες νὰ τὰ χρησιμοποίηση. Ἐπὶ πλέον ὑπομένει πολλὲς ἐπιθέσεις ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις καὶ τὸ ἀποκορύφωμα εἶναι ἡ ἀνυπόφορη θλίψη ἀπὸ τὴ θεία ἐγκατάλειψη.

Τότε κορυφώνεται τὸ πάθος του, γιατί πλήττεται ὁ ὅλος ἄνθρωπος σ' ὅλα τὰ ἐπίπεδά της ὑπάρξεώς του.

Ὁ Θεὸς ἐγκαταλείπει τὸν ἄνθρωπο;... Εἶναι δυνατὸ αὐτό;...

Κι ἐν τούτοις στὴ θέση τοῦ βιώματος τῆς ἐγγύτητας τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στὴν ψυχὴ τὸ αἴσθημα πώς Ἐκεῖνος εἶναι ἀπείρως, ἀπροσίτως μακριά, πέρα ἀπὸ τοὺς ἀστρικοὺς κόσμους κι ὅλες οἱ ἐπικλήσεις πρὸς Αὐτὸν χάνονται ἀβοήθητες στὸ ἀχανές του κοσμικοῦ διαστήματος. H ψυχὴ ἐντείνει ἐσωτερικὰ τὴν κραυγή της πρὸς Αὐτόν, ἀλλὰ δὲν βλέπει ἀκόμα οὔτε βοήθεια ΟΥΤΕ προσοχή. Ὅλα τότε γίνονται φορτικά.

Ὅλα κατορθώνονται μὲ δυσανάλογα μεγάλο κόπο. H ζωὴ γεμίζει ἀπὸ μόχθους κι ἀναδεύει μέσα στὸν ἄνθρωπο τὸ αἴσθημα πῶς βαραίνει πάνω του ἡ κατάρα καὶ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν ὅμως περάσουν αὐτὲς οἱ δοκιμασίες, τότε θὰ δεῖ πῶς ἡ θαυμαστὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ τὸν φύλαγε προσεκτικὰ σ' ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς του.

Χιλιόχρονη πείρα, ποῦ παραδίνεται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, λέει πῶς, ὅταν ὁ Θεὸς δεῖ τὴν πίστη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀγωνιστῆ γι' Αὐτόν, ὅπως εἶδε τὴν πίστη τοῦ Ἰώβ, τότε τὸν ὁδηγεῖ σὲ ἀβύσσους καὶ ὕψη ποῦ εἶναι ἀπρόσιτα σ' ἄλλους.

Ὅσο πληρέστερη καὶ ἰσχυρότερη εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀνθρώπου στὸ Θεό, τόσο μεγαλύτερο θὰ εἶναι καὶ τὸ μέτρο τῆς δοκιμασίας καὶ ἡ πληρότητα τῆς πείρας, ποῦ μπορεῖ νὰ φτάσει σὲ μεγάλο βαθμό.

Τότε γίνεται ὁλοφάνερο πῶς ἔφτασε στὰ ὅρια, ποῦ δὲν μπορεῖ νὰ ξεπεράσει ὁ ἄνθρωπος.


Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), "Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης"
Πνευματικές Δοκιμασίες - Θεοεγκατάλειψη (ἀποσπάσματα)

Εκδόσεις Συναξάρι

Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;

Μια μέρα, ένας σοφός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:.-"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;" -"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" , απάντησε ο ένας. -"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται  δίπλα τους;" ξαναρωτά ο σοφός. -" Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος " είπε ένας άλλος μαθητής ... Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: -"Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή; Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά... καμιά δεν ικανοποίησε  τον δάσκαλο... -"Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι; Γιατί όταν θυμώνουν δυό άνθρωποι, οι καρδιές τους  απομακρύνονται πολύ... και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει  να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση.. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει  να φωνάξουν για ν'ακουστούν. Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι; Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά  και τρυφερά.. Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές  είναι τόσο κοντά  που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν... παρά μονάχα  ψιθυρίζουν. Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο  ούτε καν να μιλήσουν,  τους αρκεί να κοιταχθούν. Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγαπιούνται  πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον. Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά: -"Οταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια  που σαν απομακραίνουν,γιατί θα φτάσει μια μέρα που η  απόσταση θα γίνει   τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας το δρόμο  του γυρισμού". Πάτερ Νεκτάριος

Κύριε, ελευθέρωσέ με απο τις αδυναμίες μου. Χαρισέ μου τη ζωή Σου. Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης

Θεέ μου, Θεέ μου τι όμορφη που είναι η ζωή κοντά Σου. Πότε θα το καταλάβουμε; Ας έλθουμε στην επίγνωση του θελήματός Σου. Ας μας φωτίσει κάποια μικρή ακτίνα του θεϊκού Σου φωτός. 
Η ζωή του Θεού είναι τα Μυστήρια. Η Μυστηριακή ζωή είναι όλο σφρίγος. Η ζωή του Θεού είναι η επισυναγωγή, η εκκλησία όχι μόνο ο Ναός αλλά και η χριστιανική συντροφιά, όπου δυο ή τρεις. Η ζωή του Θεού είναι η καραυγή: Αββά ο Πατήρ. Η ήρεμος συνειδισις.
 Κύριε, ελευθέρωσέ μας από τις αδυναμίες μου. Χαρισέ μου τη ζωή Σου.
Αμήν

Μητροπολίτη Χαλκίδος
+ Νικολάου Σελέντη