Σταματήστε να συζητάτε για την κρίση! Σταματήστε να βλέπετε τηλεόραση

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ...

.. 

Αγαπώ την Ελλάδα ... στηρίζω την Ελλάδα. Την κρίση και τις συνέπειές της την βιώνουμε πια όλοι! Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς μιλούν για τις δυσκολίες και τα προβλήματα, για την κατρακύλα και την εξαθλίωσή μας. Αλλά όχι μόνο ... Στο εξωτερικό έχει επικρατήσει μια αρνητική εικόνα για τους Έλληνες, μας θεωρούν κλέφτες, τεμπέληδες, ανίκανους και διάφορα τέτοια. Και μέσα σ' αυτή την κόλαση που βιώνουμε, νοιώθουμε απελπισμένοι, αβοήθητοι, χωρίς φως, χωρίς αντίδραση, χωρίς χέρι βοήθειας από κάπου. Τα προβλήματα και τις αιτίες τους τα αναλύουμε και τα γνωρίζουμε, λύσεις και προοπτική σωτηρίας δεν βλέπουμε. Και όλοι από κάπου κάτι περιμένουμε αλλά δεν αναρωτηθήκαμε; Εγώ τι κάνω για να βγει η χώρα μου από την κρίση.                                         Εγώ, όχι οι άλλοι, η οι κυβερνώντες. Με το να συζητάμε τα χάλια μας δεν λύνεται το πρόβλημα. Με το να κυνηγάμε το κακό, επίσης δεν λύνεται το πρόβλημα! Ένας είναι ο τρόπος, στραφείτε στο καλό, Στην ιδέα της μεγάλης Ελλάδας, στο φως. ΕΛΛΑΣ    ΣΗΜΑΙΝΕΙ   Η   ΧΩΡΑ   ΤΟΥ    ΦΩΤΟΣ! Σταματήστε να συζητάτε για την κρίση, τη διαφθορά, την καταστροφή και να βλέπετε τηλεόραση. Αρχίστε να μιλάτε για τα προτερήματα των Ελλήνων, για την ένδοξη ιστορία μας και τον πολιτισμό μας, για το μεγαλείο της Ελλάδας και των Ελλήνων, για την επερχόμενη ανάκαμψη, για τα καλά της κρίσης!! Βγείτε από την κατάθλιψη και την απελπισία, οραματιζόμενοι και προσδοκώντας καλύτερες μέρες. Τα καταφέραμε σε πολύ δυσκολότερους καιρούς, θα τα καταφέρουμε και τώρα.                                     Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε ότι θα περάσουμε δύσκολα, αλλά θα βγούμε νικητές και κερδισμένοι. Στραφείτε στο καλό, στο δημιουργικό, στην ελπίδα. Λέει ο γέροντας Πορφύριος: «Ο Θεός έχει βάλει μια δύναμη μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Απ' αυτόν εξαρτάται πώς τη διοχετεύει, για το καλό ή το κακό. Αν το καλό το παρομοιάσουμε με ανθόκηπο γεμάτο λουλούδια, δένδρα και φυτά και το κακό με αγκάθια και τη δύναμη με νερό, τότε μπορεί να συμβεί το εξής: Όταν το νερό  το διοχετεύουμε  στον ανθόκηπο, όλα τα φυτά αναπτύσσονται, πρασινίζουν,  ανθίζουν, ζωογονούνται.                             Την ίδια στιγμή τ' αγκάθια, επειδή δεν ποτίζονται, μαραίνονται, χάνονται.. και το αντίθετο. Και  εμείς αυτή  τη  στιγμή  κάνομε  το  αντίθετο. Δεν χρειάζεται λοιπόν να ασχολείστε με τ' αγκάθια. Μην καταπιάνεστε με την εκδίωξη του κακού. Κατευθύνετε το νερό, δηλαδή όλη τη δύναμη της ψυχής σας, προς τα λουλούδια και θα χαίρεστε την ομορφιά, την ευωδία, τη δροσιά τους.» Ας ασχοληθούμε λοιπόν με το καλό, με τη σωτηρία της πατρίδας μας, του Έθνους μας. Με δημιουργικές και εποικοδομητικές συζητήσεις και δράσεις, με τις αξίες και τα ιδανικά μας, με το ωραίο και αληθινό, με τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας, με τους ήρωες μας και τους αθάνατους προγόνους μας, που δημιούργησαν τέχνη και  πολιτισμό, που δίδαξαν την αρετή και τη φιλοσοφία, τα μαθηματικά και την επιστήμη, τη Δημοκρατία και τις ανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά. Με αυτές τις σκέψεις κι εμείς, μια μικρή ομάδα ανθρώπων, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε το Μαραθώνιο Σωτηρίας της Ελλάδας, του Έθνους μας. Αποφασίσαμε όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε, να διαλαλούμε τα προτερήματά μας, να μιλάμε μόνο για τα κατορθώματά μας, που είναι άλλωστε τόσο πολλά, για τον πολιτισμό μας και την ένδοξη ιστορία μας, για τις ικανότητές μας και γενικά μόνο για τα καλά μας.                             

Παντού, μέσα στην Ελλάδα, αλλά και προς κάθε κατεύθυνση στο εξωτερικό, όλοι σαν μια φωνή, ο κάθε ένας από μας, εσύ, εγώ, ο διπλανός, ένας λαμπαδηδρόμος, που θα μεταδίδει το φως της αθάνατης και ένδοξης Ελλάδας, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Καιρός να υψώσουμε το ανάστημά μας, να ακουστεί η φωνή μας, φωνή δόξας και ύμνου για τη μεγάλη και αθάνατη Ελλάδα, τη χώρα του φωτός, που για αιώνες μεταδίδει το φως του ωραίου και αληθινού στα πέρατα της οικουμένης. Να συνεχίσουμε να μεταδίδουμε το φως, να εκπέμπουμε αυτή την πίστη, την αγάπη, τον ενθουσιασμό για το ωραίο και τ' αληθινό. Στα χέρια μας είναι αυτή η φλόγα, υποσχεθείτε στον εαυτό σας, σε κανέναν άλλο, να την κρατήσετε αναμμένη,  να την μεταδώσετε σε άλλους και να απλωθεί σ' όλη τη γη! Να ακούσουν  και να γνωρίσουν όλοι την υπερήφανη και ένδοξη Ελλάδα.

       Δρ. Αγγελική Τριανταφύλλου- Πιτίδη
       Ιατρός Μικροβιολόγος
       Αν. Καθηγήτρια Ιατρικής Σχολής Αθηνών

πηγή   namarizathema
 enromiosini

Κάρτες...Θα σας βάλουν φόρους για να δεχθείτε το ηλεκτρονικό σύστημα.

Πολλοί αναρωτιούνται αν είχε προβλεφθεί πραγματικά από τον Γέροντα Παϊσιο η σημερινή κρίση, και κυρίως αν με πρόφαση την φοροδιαφυγή θα μας "φορτώσουν" την ηλεκτρονική φυλακή.
Καθότι όλοι πλέον γνωρίζουν ότι θα μας επιβάλλουν τη χρεωστική κάρτα με την οποία θα "χαιρετήσουμε" την ιδιωτική μας ελευθερία, και φυσικά θα φτιάξουν τα προφίλ του καθενός ανάλογα με τις αγορές του (κυρίως τα βιβλία τους ενδιαφέρουν από εκεί καταλαβαίνουν, αν τους πιστεύουμε ή είμαστε απειλή για αυτούς), είναι ενδιαφέρον να δούμε ότι ο Γέροντας ΑΚΡΙΒΩΣ είχε προβλέψει τα σημερινά γεγονότα.
Για όσους πιστεύουν το περιμέναν, για όσους δεν πιστεύουν ας ρίξουν μια δεύτερη ματιά, ας το ψάξουν μόνοι τους και μετά αν κρίνουν απορρίπτουν.
Αποσπάσματα σας μεταφέρουμε παρακάτω, του αγιορείτη ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγγελόγλου από το βιβλίο του «Σκεύος εκλογής» (σελ. 421), που κυκλοφόρησε το 1996 και αναφέρεται στο Γέροντα Παΐσιο.
Διαβάζοντας σήμερα και πάλι κάποιος τα κείμενα, που θα αναφέρω, νομίζει ότι διαβάζει τον σημερινό Τύπο του 2012. Και όμως γράφτηκαν το 1996»!!!
Τι λέει, λοιπόν, το κείμενο αυτό;
"Επέβαλαν (και θα επιβάλλουν) στη χώρα μας ένα πολύ μεγάλο εξωτερικό δημόσιο χρέος,τόσο μεγάλο που, όχι μόνον να μη μπορούμε να το ξεχρεώσουμε, αλλά ούτε τους τόκους αυτού του δανείου να μην προλαβαίνουμε» με αυτό καταφέρνουν με εύλογη δικαιολογία να επιβάλλουν στο λαό ένα οικονομικό πρόγραμμα εξόντωσης, έως εσχάτων. Θα επιβάλλουν συνεχώς νέα οικονομικά μέτρα, δυσβάστακτα, φόρους ασήκωτους και πάρα πολλά άλλα μέτρα, έτσι ώστε να κάνουν το λαό να αγανακτήσει. " Να θυμίσουμε ότι μας επιβάλλουν μέτρα συνεχώς σχεδόν κάθε τρίμηνο!
Και τι θα πετύχουν με αυτό;
"Ακούστε: Ο λαός καταπιεζόμενος από τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα θα ζητάει κάποια στιγμή να ξανασάνει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν πρόκειται να του τη χαρίσουν ποτέ, παρά μόνον έως ότου σκύψει το κεφάλι του εντελώς στο έδαφος, δηλώνοντας τέλεια υποταγή στο καινούργιο τους σύστημα.
Θα λένε: Έχετε δίκιο που διαμαρτύρεσθε, όμως έχετε μεγάλο εξωτερικό χρέος και αυτοί που έχουν πολλά λεφτά φοροδιαφεύγουν» για να μη σας επιβάλλουμε άδικα μεγάλους φόρους κτλ. πρέπει να αποδεχθείτε το τέλειο σύστημα ηλεκτρονικού οικονομικού ελέγχου. Έτσι ώστε να βλέπουμε ποιοί είναι οι νομοταγείς πολίτες και ποιοί οι φοροφυγάδες. Ταυτόχρονα θα παρέχουν μέσω του ηλεκτρονικού οικονομικού συστήματος πολλές διευκολύνσεις." Καλημέρα στην χρεωστική κάρτα, στο ηλεκτρονικό χρήμα και στο χάραγμα, είδη πολλοί "περαστικοί" βγαίνουν "μπαφιασμένοι" στην τηλεόραση για να εκθειάσουν το νέο σύστημα, με στιλ "επιτέλους θα πληρώσουν οι φοροφυγάδες", για το αν θα είναι ξανά ελεύθεροι ούτε κουβέντα.
Εάν θεωρείτε ότι δεν συμβαίνει ακριβώς κάτι από αυτά, τότε σηκώνουμε ψηλά τα χέρια. Ειδικά στο σύστημα της φοροδιαφυγής μιλάει σαν να μας λέει το δελτίο ειδήσεων! Μόνο που τότε αν τα έλεγες αυτά σε περνούσαν για υπερτρελό!

πηγή

 defencenet

2013 ευχές. Καλή και ευλογημένη χρονιά γεμάτη μετάνοια!

 
Πέρσι εδώ στο blog ευχηθήκαμε η Νέα Χρονιά  να μας φέρει...ελπίδα.
Φέτος θα θέλαμε να ευχηθούμε για τη Νέα χρονιά υπομονή και κυρίως μετάνοια.
Υπομονή πρώτα, προκειμένου να υπομείνουμε τον εαυτό μας που άλλαξε, τον εαυτό μας που μεταμορφώθηκε σε ένα άλλο άνθρωπο, απελπισμένο, εξαγριωμένο, αποπροσανατολισμενο, εξαθλιωμένο ...
Τα γεγονότα μας άλλαξαν, δεν μπορούμε να ανεχτούμε τον συνάνθρωπο μας,άλλα λέει ο ένας, διαφορετικά καταλαβαίνει ο άλλος, οι κυβερνήτες μας κυβερνούν λες και βρίσκονται σε άλλο τόπο, σε άλλο χρόνο, σε άλλη συχνότητα.
Αλλά και μετάνοια γιατί σαν σε μια άλλη Νινευή αισθανόμαστε την απελπισία και την απειλή να κρέμεται πάνω από τα  κεφάλια μας και τα κεφάλια των παιδιών μας, όμως για την μετάνοια,  μας τονίζει  ο Άγιος Ιωαννης ο Χρυσόστομος ότι:
<< Παλιά εξαφάνισες τους ανθρώπους με κατακλυσμό δικαίως^. γιατί, ενώ δίδασκε ο Νώε, δεν τον άκουαν^. τους προανήγγειλες την καταστροφή, και δεν απέφυγαν την αμαρτία. Τους Σοδομίτες δικαιολογημένα τους έκαψες, γιατί δεν θέλησαν να δεχθούν τις συμβουλές του Λωτ. Οι Αιγύπτιοι σωστά καταποντίστηκαν μαζί με τον Φαραώ, γιατί, ενώ τους δίδασκε ο Μωυσής, δεν πείσθηκαν, αν και είχαν δε­χθεί πολλές πληγές και είχαν αποκτήσει πείρα της δυνάμεώς Σου.
Αλλάξαμε εμείς, συμφιλιώσου Εσύ. Πάψε την οργή Σου, όπως εμείς σταματήσαμε την πλάνη. Πάψε Συ την τιμωρία, όπως εμείς την κακία. Μας διαπαιδαγώγησες αρκετά με το φόβο, δώσε μας λοιπόν καιρό να αποδείξουμε την αγάπη μας σε Σένα.

Ας ειναι η ευχή μας και η προσευχή μας το:δώσε μας λοιπόν καιρό να αποδείξουμε την αγάπη μας σε Σένα.

Καλή και ευλογημένη χρονιά, γεμάτη μετάνοια.

Με ονομάζετε...

Με ονομάζετε ΚΥΡΙΟΝ, αλλά δεν με υπακούτε.

Με ονομάζετε ΦΩΣ, αλλά δεν με βλέπετε.

Με ονομάζετε ΟΔΟΝ, αλλά δεν με ακολουθείτε.

Με ονομαζετε ΖΩΗΝ, αλλά δεν με επιθυμείτε.

Με ονομάζετε ΣΟΦΙΑ, αλλά δεν με συμβουλεύεστε.

Με ονομάζετε ΑΛΗΘΕΙΑ, αλλά δεν με πιστεύετε.

Με ονομάζετε ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΝ, αλλά δεν με εμπιστεύεστε.

Με ονομάζετε ΔΙΚΑΙΟ, αλλά δεν με φοβείσθε.

Με ονομάζετε ΠΑΤΕΡΑ, αλλά δεν γίνεστε παιδιά μου.

Με ονομάζετε ΣΩΤΗΡΑ, αλλά δεν θέλετε τη σωτήρια σας.

((ΕΦ¨ΟΣΟΝ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ ΕΝΙ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΕΜΟΙ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ (ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ)

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ (ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ)

Μεταξὺ τῶν πολλῶν δημωδῶν τύπων, τοὺς ὁποίους θὰ ἔχωσι νὰ ἐκμεταλλευθῶσιν οἱ μέλλοντες διηγηματογράφοι μας, διαπρεπῆ κατέχει θέσιν ἡ κακὴ πενθερά, ὡς καὶ ἡ κακὴ μητρυιά. Περὶ μητρυιᾶς ἄλλωστε θὰ ἀποπειραθῶ νὰ διαλάβω τινά, πρὸς ἐποικοδόμησιν τῶν ἀναγνωστῶν μου. Περὶ μιᾶς κακῆς πενθερᾶς σήμερον ὁ λόγος.

Εἰς τί ἔπταιεν ἡ ἀτυχὴς νέα Διαλεχτή, οὕτως ὠνομάζετο, θυγάτηρ τοῦ Κασσανδρέως μπάρμπα Μανώλη, μεταναστεύσαντος κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν εἰς μίαν τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου; Εἰς τί ἔπταιεν ἂν ἦτο στείρα καὶ ἄτεκνος; Εἶχε νυμφευθῆ πρὸ ἑπταετίας, ἔκτοτε δὶς μετέβη εἰς τὰ λουτρὰ τῆς Αἰδηψοῦ, πεντάκις τῆς ἔδωκαν νὰ πίη διάφορα τελεσιουργὰ βότανα, εἰς μάτην, ἡ γῆ ἔμενεν ἄγονος. Δυὸ ἢ τρεῖς γύφτισσαι τῆς ἔδωκαν νὰ φορέση περίαπτα θαυματουργὰ περὶ τὰς μασχάλας, εἰπούσαι αὐτῇ, ὅτι τοῦτο ἦτο τὸ μόνον μέσον, ὅπως γεννήσῃ, καὶ μάλιστα υἱόν. Τέλος καλόγηρός τις Σιναΐτης τῇ ἐδώρησεν ἡγιασμένον κομβολόγιον, εἰπῶν αὐτῇ νὰ τὸ βαπτίζῃ καὶ νὰ πίνῃ τὸ ὕδωρ. Τὰ πάντα μάταια.

Ἐπὶ τέλους μὲ τὴν ἀπελπισίαν ᾖλθε καὶ ἡ ἀνάπαυσις τῆς συνειδήσεως, καὶ δὲν ἐνόμιζεν ἐαυτὴν ἔνοχον. Τὸ αὐτὸ ὅμως δὲν ἐφρόνει καὶ ἡ γραῖα Καντάκαινα, ἡ πενθερά της, ἥτις ἐπέρριπτεν εἰς τὴν νύμφην αὐτῆς τὸ σφάλμα τῆς μὴ ἀποκτήσεως ἐγγόνου διὰ τὸ γῆρας της.

Εἶναι ἀληθές, ὅτι ὁ σύζυγος τῆς Διαλεχτῆς ἦτο τὸ μόνον τέκνον τῆς γραίας ταύτης, καὶ οὖτος δὲ συνεμερίζετο τὴν πρόληψιν τῆς μητρός του ἐναντίον τῆς συμβίας αὐτοῦ. Ἂν δὲν τῷ ἐγέννᾳ ἡ σύζυγός του, ἡ γενεὰ ἐχάνετο. Περίεργον, δέ, ὅτι πᾶς Ἕλλην τῆς ἐποχῆς μας ἱερώτατον θεωρεῖ χρέος καὶ ὑπερτάτην ἀνάγκην τὴν διαιώνισιν τοῦ γένους του.

Ἑκάστοτε, ὁσάκις ὁ υἱός της ἐπέστρεφεν ἐκ τοῦ ταξιδίου του, διότι εἶχε βρατσέραν, καὶ ἦτο τολμηρότατος εἰς τὴν ἀκτοπλοΐαν, ἡ γραῖα Καντάκαινα ἤρχετο εἰς προϋπάντησιν αὐτοῦ, τὸν ὡδήγει εἰς τὸν οἰκίσκον της, τὸν ἐδιάβαζε, τὸν ἐκατήχει, τοῦ ἔβαζε μαναφούκια, καὶ οὕτω τὸν προέπεμπε παρὰ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ. Καὶ δὲν ἔλεγε τὰ ἐλαττώματά της, ἀλλὰ τὰ αὐγάτιζε, δὲν ἦτο μόνο «μαρμάρα», τουτέστι στείρα ἡ νύμφη της, τοῦτο δὲν ἤρκει, ἀλλ᾿ ἦτο ἄπαστρη, ἀπασσάλωτη, ξετσίπωτη κλπ. Ὅλα τὰ εἶχεν, «ἡ ποίσα, ἡ δείξα, ἡ ἄκληρη».

Ὁ καπετὰν Καντάκης, φλομωμένος, θαλασσοπνιγμένος, τὰ ἤκουεν ὅλα αὐτά, ἡ φαντασία του ἐφούσκωνεν, ἐξερχόμενος εἶτα συνήντα τοὺς συναδέλφους του ναυτικούς, ἤρχιζαν τὰ καλῶς ὤρισες, καλῶς σᾶς ηὕρα, ἔπινεν ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ ρώμια, καὶ μὲ τριπλῆν σκοτοδίνην, τὴν ἐκ τῆς θαλάσσης, τὴν ἐκ τῆς γυναικείας διαβολῆς καὶ τὴν ἐκ τῶν ποτῶν, εἰσήρχετο οἴκαδε καὶ βάρβαροι σκηναὶ συνέβαινον τότε μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τῆς συζύγου του.

Οὕτως εἶχον τὰ πράγματα μέχρι τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων τοῦ ἔτους 186… Ὁ καπετὰν Καντάκης πρὸ πέντε ἡμερῶν εἶχε πλεύσει μὲ τὴν βρατσέραν του εἰς τὴν ἀπέναντι νῆσον μὲ φορτίον ἀμνῶν καὶ ἐρίφων, καὶ ἤλπιζεν, ὅτι θὰ ἑώρταζε τὰ Χριστούγεννα εἰς τὴν οἰκίαν του. Ἀλλὰ τὸν λογαριασμὸν τὸν ἔκαμνεν ἄνευ τοῦ ξενοδόχου, δηλ. ἄνευ τοῦ Βορρᾶ, ὅστις ἐφύσησεν αἰφνιδίως ἄγριος καὶ ἔκλεισαν ὅλα τὰ πλοῖα εἰς τοὺς ὅρμους, ὅπου εὑρέθησαν. Εἴπομεν ὅμως, ὅτι ὁ καπετὰν Καντάκης ἦτο τολμηρὸς περὶ τὴν ἀκτοπλοΐαν. Περὶ τὴν ἑσπέραν τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων ὁ ἄνεμος ἐμετριάσθη ὀλίγον, ἀλλ᾿ οὐχ ἧττον ἐξηκολούθει νὰ πνέῃ. Τὸ μεσονύκτιον πάλιν ἐδυνάμωσε.

Τινὲς ναυτικοὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ ἐστοιχημάτιζον, ὅτι, ἀφοῦ κατέπεσεν ὁ Βορρᾶς, ὁ καπετὰν Καντάκης θὰ ἔφθανε περὶ τὸ μεσονύκτιον. Ἡ σύζυγός του ὅμως δὲν ἦτο ἐκεῖ νὰ τοὺς ἀκούση καὶ δὲν τὸν ἐπερίμενεν. Αὕτη ἐδέχθη μόνο περὶ τὴν ἑσπέραν τὴν ἐπίσκεψιν τῆς πενθερᾶς της, ἀσυνήθως φιλόφρονος καὶ μηδιώσης, ἥτις τῇ εὐχήθῃ τὸ ἀπαραίτητον «καλὸ δέξιμο», καὶ διὰ χιλιοστὴν φορὰ τὸ στερεότυπον «μ᾿ ἕναν καλὸ γυιό».

Καὶ οὐ μόνον, τοῦτο, ἀλλὰ τῇ προσέφερε καὶ ἓν χριστόψωμο.

- Τὸ ζύμωσα μοναχή μου, εἶπεν ἡ θειὰ Καντάκαινα, μὲ γειὰ νὰ τὸ φᾶς.

- Θὰ τὸ φυλάξω ὡς τὰ Φῶτα, διὰ ν᾿ ἁγιασθῇ, παρετήρησεν ἡ νύμφη.

- Ὄχι, ὄχι, εἶπε μετ᾿ ἀλλοκότου σπουδῆς ἡ γραῖα, τὸ δικό της φυλάει ἡ κάθε μιὰ νοικοκυρὰ διὰ τὰ Φῶτα, τὸ πεσκέσι τρώγεται.

- Καλά, ἀπήντησεν ἠρέμα ἡ Διαλεχτή, τοῦ λόγου σου ξέρεις καλλίτερα.

Ἡ Διαλεχτὴ ἦτο ἀγαθωτάτης ψυχῆς νέα, οὐδέποτε ἠδύνατο νὰ φαντασθῇ ἢ νὰ ὑποπτεύσῃ κακό τι.

«Πῶς τὤπαθε ἡ πεθερά μου καὶ μοῦ ἔφερε χριστόψωμο», εἶπε μόνον καθ᾿ ἐαυτήν, καὶ ἀφοῦ ἀπῆλθεν ἡ γραῖα ἐκλείσθη εἰς τὴν οἰκίαν της καὶ ἐκοιμήθη μετὰ τίνος δεκαετοῦς παιδίσκης γειτονοπούλας, ἥτις τῇ ἔκανε συντροφίαν, ὁσάκις ἔλειπεν ὁ σύζυγός της. Ἡ Διαλεχτὴ ἐκοιμήθη πολὺ ἐνωρίς, διότι σκοπὸν εἶχε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν ἐκκλησίαν περὶ τὸ μεσονύκτιον. Ὁ ναὸς δὲ τοῦ Ἁγίου Νικολάου μόλις ἀπεῖχε πεντήκοντα βήματα ἀπὸ τῆς οἰκίας της.

Περὶ τὸ μεσονύκτιον ἐσήμαναν παρατεταμένως οἱ κώδωνες. Ἡ Διαλεχτὴ ἠγέρθη, ἐνεδύθη καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Ἡ παρακοιμωμένη αὐτὴ κόρη ἦτο συμπεφωνημένον, ὅτι μόνον μέχρι οὗ σημάνη ὁ ὄρθρος θὰ ἔμενε μετ᾿ αὐτῆς, ὅθεν ἀφυπνίσασα αὐτὴν τὴν ὠδήγησε πλησίον τῶν ἀδελφῶν της. Αἱ δυὸ οἰκίαι ἐχωρίζοντο διὰ τοίχου κοινοῦ.

Ἡ Διαλεχτὴ ἀνῆλθεν εἰς τὸν γυναικωνίτην τοῦ ναοῦ, ἀλλὰ μόλις παρῆλθεν ἠμίσεια ὥρα καὶ γυνή τις πτωχὴ καὶ χωλὴ δυστυχής, ἥτις ὑπηρέτει ὡς νεωκόρος τῆς ἐκκλησίας, ἐλθοῦσα τῇ λέγει εἰς τὸ οὖς.

- Δόσε μου τὸ κλειδί, ᾖλθε ὁ ἄντρας σου.

- Ὁ ἄντρας μου! ἀνεφώνησεν ἡ Διαλεχτὴ ἔκπληκτος.

Καὶ ἀντὶ νὰ δώση τὸ κλειδὶ ἔσπευσε νὰ καταβῇ ἡ ἰδία.

Ἐλθοῦσα εἰς τὴν κλίμακα τῆς οἰκίας, βλέπει τὸν σύζυγόν της κατάβρεκτον, ἀποστάζοντα ὕδωρ καὶ ἀφρόν.

- Εἶμαι μισοπνιγμένος, εἶπε μορμυρίζων οὗτος, ἀλλὰ δὲν εἶναι τίποτε. Ἀντὶ νὰ τὸ ρίξωμε ἔξω, τὸ καθίσαμε στὰ ρηχά.

- Πέσατε ἔξω; ἀνέκραξεν ἡ Διαλεχτή.

- Ὄχι, δὲν εἶναι σου λέω τίποτε. Ἡ βρατσέρα εἶναι σίγουρη, μὲ δυὸ ἄγκουρες ἀραγμένη καὶ καθισμένη.

- Θέλεις ν᾿ ἀνάψω φωτιά;

- Ἄναψε καὶ δόσε μου ν᾿ ἀλλάξω.

Ἡ Διαλεχτὴ ἐξήγαγε ἐκ τοῦ κιβωτίου ἐνδύματα διὰ τὸν σύζυγόν της καὶ ἤναψε πῦρ.

- Θέλεις κανένα ζεστό;

- Δὲν μ᾿ ὠφελεῖ ἐμένα τὸ ζεστό, εἶπεν ὁ καπετὰν Καντάκης. Κρασὶ νὰ βγάλης.

Ἡ Διαλεχτὴ ἐξήγαγεν ἐκ τοῦ βαρελίου οἶνον.

- Πῶς δὲν ἐφρόντισες νὰ μαγειρεύσης τίποτε; εἶπε γογγύζων ὁ ναυτικός.

- Δὲν σ᾿ ἐπερίμενα ἀπόψε, ἀπήντησε μετὰ ταπεινότητος ἡ Διαλεχτή. Κρέας ἐπῆρα. Θέλεις νὰ σοῦ ψήσω πριζόλα;

- Βάλε, στὰ κάρβουνα, καὶ πήγαινε σὺ στὴν ἐκκλησιά σου, εἶπεν ὁ καπετὰν Καντάκης. Θὰ ἔλθω κι ἐγὼ σὲ λίγο.

Ἡ Διαλεχτὴ ἔθεσε τὸ κρέας ἐπὶ τῆς ἀνθρακιᾶς, ἥτις ἐσχηματίσθη ἤδη, καὶ ἡτοιμάζετο νὰ ὑπακούση εἰς τὴν διαταγὴν τοῦ συζύγου της, ἥτις ἦτο καὶ ἰδική της ἐπιθυμία, διότι ἤθελε νὰ κοινωνήση. Σημειωτέον ὅτι τὴν φράσιν «πήγαινε σὺ στὴν ἐκκλησιά σου» ἔβαψεν ὁ Καντάκης διὰ στρυφνῆς χροιᾶς.

- Ἡ μάννα μου δὲ θὰ τὤμαθε βέβαια ὅτι ᾖλθα, παρετήρησεν αὖθις ὁ Καντάκης.

- Ἐκείνη εἶναι στὴν ἐνορία της, ἀπήντησεν ἡ Διαλεχτή. Θέλεις νὰ τῆς παραγγείλω;

- Παράγγειλέ της νὰ ἔλθῃ τὸ πρωί.

Ἡ Διαλεχτὴ ἐξῆλθεν. Ὁ Καντάκης τὴν ἀνεκάλεσεν αἴφνης.

- Μὰ τώρα εἶναι τρόπος νὰ πᾶς ἐσὺ στὴν ἐκκλησιά, καὶ νὰ μὲ ἀφήσεις μόνον;

- Νὰ μεταλάβω κι ἔρχομαι, ἀπήντησεν ἡ γυνή.

Ὁ Καντάκης δὲν ἐτόλμησε ν᾿ ἀντείπῃ τι, διότι ἡ ἀπάντησις θὰ ἦτο βλασφημία. Οὐχ ἧττον ὅμως τὴν βλασφημίαν ἐνδιαθέτως τὴν ἐπρόφερεν.

Ἡ Διαλεχτὴ ἐφρόντισε νὰ στείλη ἀγγελιοφόρον πρὸς τὴν πενθεράν της, ἕνα δωδεκαετῆ παῖδα τῆς αὐτῆς ἐκείνης γειτονικῆς οἰκογενείας, ἧς ἡ θυγάτηρ ἐκοιμήθη ἀφ᾿ ἑσπέρας πλησίον της, καὶ ἐπέστρεψεν εἰς τὸν ναόν.

Ὁ Καντάκης, ὅστις ἐπείνα τρομερά, ἤρχισε νὰ καταβροχθίζῃ τὴν πριζόλαν. Καθήμενος ὀκλαδὸν παρὰ τὴν ἑστίαν, ἐβαρύνετο νὰ σηκωθῆ καὶ ν᾿ ἀνοίξη τὸ ἑρμάρι διὰ νὰ λάβη ἄρτον, ἀλλ᾿ ἀριστερόθεν αὐτοῦ ὑπεράνω τῆς ἑστίας ἐπὶ μικροῦ σανιδώματος εὑρίσκετο τὸ Χριστόψωμον ἐκεῖνο, τὸ δῶρον τῆς μητρός του πρὸς τὴν νύμφην αὐτῆς. Τὸ ἔφθασε καὶ τὸ ἔφαγεν ὁλόκληρον σχεδὸν μετὰ τοῦ ὀπτοῦ κρέατος.

Περὶ τὴν αὐγήν, ἡ Διαλεχτὴ ἐπέστρεψεν ἐκ τοῦ ναοῦ, ἀλλ᾿ εὗρε τὴν πενθεράν της περιβάλλουσαν διὰ τῆς ὠλένης τὸ μέτωπον τοῦ υἱοῦ αὐτῆς καὶ γοερῶς θρηνοῦσαν.

Ἐλθοῦσα αὕτη πρὸ ὀλίγων στιγμῶν τὸν εὗρε κοκκαλωμένον καὶ ἄπνουν. Ἐπάρασα τοὺς ὀφθαλμούς, παρετήρησε τὴν ἀπουσίαν τοῦ Χριστοψώμου ἀπὸ τοῦ σανιδώματος τῆς ἑστίας, καὶ ἀμέσως ἐνόησε τὰ πάντα. Ὁ Καντάκης ἔφαγε τὸ φαρμακωμένο χριστόψωμο, τὸ ὁποῖον ἡ γραῖα στρίγλα εἶχε παρασκευάσει διὰ τὴν νύμφην της.

Ἰατροὶ ἐπιστήμονες δὲν ὑπῆρχον ἐν τῇ μικρᾷ νήσῳ· οὐδεμία νεκροψία ἐνεργήθη. Ἐνομίσθη, ὅτι ὁ θάνατος προῆλθεν ἐκ παγώματος συνεπείᾳ τοῦ ναυαγίου. Μόνη ἡ γραῖα Καντάκαινα ἤξευρε τὸ αἴτιον τοῦ θανάτου. Σημειωτέον, ὅτι ἡ γραῖα, συναισθανθεῖσα καὶ αὐτὴ τὸ ἔγκλημά της, δὲν ἐμέμφθη τὴν νύμφην της. Ἀλλὰ τοὐναντίον τὴν ὑπερήσπισε κατὰ τῆς κακολογίας ἄλλων.

Ἐὰν ἔζησε καὶ ἄλλα κατόπιν Χριστούγεννα, ἡ ἄστοργος πενθερὰ καὶ ἀκουσία παιδοκτόνος, δὲ θὰ ἦτο πολὺ εὐτυχὴς εἰς τὸ γῆρας της.

 πηγή

hellas-orthodoxy