Αξίζει να πεθάνουμε ηρωικά, παρά να νικηθούμε από τα πάθη. γέροντας Παϊσιος

Αξίζει να πεθάνουμε ηρωικά, παρά να νικηθούμε από τα πάθη

Γέροντα, μόνον η ευγνωμοσύνη στον Θεό φθάνει για να μας παρακινήση στον αγώνα κατά των παθών;

- Μόνον η ευγνωμοσύνη στον Θεό δεν φθάνει χρειάζεται και καλή διάθεση ,αναγνώριση της αμαρτωλότητάς μας και φιλότιμη άσκηση.

- Γέροντα, η μνήμη του θανάτου βοηθάει στην εσωτερική εργασία;

- Ναι, πολύ βοηθάει. Αν έχουμε μνήμη θανάτου με ελπίδα στον Θεό, θα γνωρίσουμε την ματαιότητα αυτού του κόσμου και θα βοηθηθούμε πνευματικά. Γι' αυτό να φέρνουμε στο νου μας το κριτήριο του Θεού και να μην ξεχνούμε ότι θα κριθούμε για τις αμαρτίες που κάναμε και δεν μετανοήσαμε. «Τι κάνω; Πώς ζω με τόση αμέλεια; να σκεφθώ.
Αν πεθάνω αυτήν την στιγμή, πού θα πάω; Μήπως έκανα κανένα συμβόλαιο με τον θάνατο; Πεθαίνουν και μικροί και μεγάλοι». Αν σκέφτωμαι ότι ο Θεός μπορεί σε λίγο να με πάρη, τότε δεν θα αμαρτάνω.

Για να πεθάνουν τα πάθη ,πρέπει να σκεφτόμαστε τον θάνατο, την μέλλουσα Κρίση, και να πάθουμε κι εμείς από φιλότιμο για τον Χριστό που πολλά έπαθε ,για να μας λυτρώση. Ο αγώνας κατά των παθών είναι ένα διηνεκές γλυκό μαρτύριο για την τήρηση των εντολών ,για την αγάπη του Χριστού. Αξίζει να πεθάνουμε ηρωικά, παρά να νικηθούμε από τα πάθη και να πληγώσουμε τον Χριστό.

- Στριμώχνομαι ,Γέροντα, στον αγώνα μου.

- Ένα αγκαθάκι βγάζεις από το δάκτυλό σου και πονάς, πόσο μάλλον να ξερριζώσης από μέσα σου ένα πάθος! Ύστερα να ξέρης ότι, όταν ο άνθρωπος καταβάλλη προσπάθεια να κόψη ένα πάθος του, τότε ο πειρασμός βάζει εμπόδια και στριμώχνεται ο άνθρωπος , όπως στριμώχνεται και ο δαιμονισμένος, όταν του διαβάζουν εξορκισμούς, γιατί γίνεται αγώνας, παλεύει με τον διάβολο έπειτα όμως ελευθερώνεται.

Το καθάρισμα του εαυτού μας δεν γίνεται χωρίς κόπο, πατώντας κουμπιά. Δεν κόβονται αμέσως τα πάθη, όπως και ο κορμός του δένδρου δεν κόβεται αμέσως με μια πριονιά. Το πριόνι κόβει για πολλή ώρα, μέχρι να κοπή πέρα-πέρα ο κορμός.
Και δεν τελειώνει εδώ η δουλειά. Για να γίνη ο κορμός έπιπλο, πόσος κόπος χρειάζεται! Πρέπει πρώτα να πελεκηθή, να γίνη σανίδες και μετά να τις πάρη ο επιπλοποιός, για να τις κάνη χρήσιμο έπιπλο.

- Κι αν, Γέροντα, δεν καταλαβαίνω ότι αυτός ο κόπος είναι απαραίτητος;

- Τότε θα μείνης κούτσουρο και θα σε ρίξουν στην φωτιά.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΙ Ε΄

ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

Ή πάρε με κοντά Σου ή λιγόστεψε τη χάρη που μού έδωσες. γερο -Παϊσιος

Ο Γέροντας Παΐσιος διηγήθηκε σε πνευματικό του τέκνο το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός , το οποίο συνέβη στον ίδιο
-Κάποτε , ότα ήμουν στον Τίμιο Σταυρό , αρρώστησα βαριά.Ήταν χειμώνας βαρύς, είχε πέσει τόσο χιόνι που κανένα δέντρο δεν έμοιαζε για δέντρο.Όλα ήταν πνιγμένα στο λευκά, τα μονοπάτια είχαν χαθεί, τα πουλιά είχαν λουφάξει, τα σύννεφα και η ομίχλη σκέπαζαν τον Άθωνα. Δεν είχαν καμμία επικοινωνία με το μοναστήρι του Σταυρονικήτα , μού ήταν αδύνατο να ζήσω περισσότερο από λίγες μέρες, γιατί η αρρώστια με είχε παραλύσει τελείως.
Περίμενα τον Κύριο να μού την ψυχή και να την οδηγήσει στο έλεος της ευσπλαγχνίας Του.Ούτε ένα τσάι δεν μπορούσα να φτιάξω, ούτε τη σόμπα να ανάψω, ούτε νερό να πιώ είχα.Η ζωή μου ήταν αφημένη στο έλεος τού Θεού.Έλεγα «Ιδού Κύριε, εις το έλεος Σου ελπίζω μη με εγκαταλέίψεις!»

Ύστερα από λίγη προσευχή που με πολύ κόπο ψέλλισα , είδα να εμφανίζονται στο κελλί μου μέσα άγγελοι και άγιοι, απεσταλμένοι τού Θεού. Ταχύ με προκατάλαβε η Χάρη τού Θεού.Ευχαριστούσα και δοξολογούσα τον Σωτήρα μου.Δάκρυσα. Ένας από τους αγγέλους φρόντιζε για τη σόμπα, άλλος ετοίμαζε φαγητό ζεστό,φέρνανε και ευωδιαστά ψωμιά.Βρέθηκα στον Παράδεισο.Τι άλλο ήθελα.

Οι άγιοι άρχισαν να με στηρίζουν με λόγους παρηγορίας και με παρακλήσεις.Και μόνο η θέα τους με ξεκούραζε, με ενίσχυε και μού έδινε ελπίδα.Καθίσανε μαζί μου ώσπου έγινα καλά και μπορούσα να οικονομήσω τον εαυτό μου.Μετά φύγανε.
Μία βδομάδα καθίσανε.Όταν μετά από καιρό σηκώθηκα βγήκα από το κελί και κοίταξα γύρω τη φύση με διαφορετικό βλέμμα .Όλα έλαμπαν μέσα στο άκτιστο φώς της χάρης τού Αγίου Πνεύματος.Δεν ήμουν άξιος αλλά η άπειρη αγαθότητα τού Θεού και η αγάπη Του εκδηλώθηκαν με αυτό τον τρόπο.

Πάντως ένοιωθα τόση χάρη να με πληρώνει εσωτερικά που έλεγα «Φτάνει Θεέ μου , δεν αντέχω άλλο.Θα σκάσω.Ή πάρε με κοντά Σου ή λιγόστεψε τη χάρη που μού έδωσες.Αν τόση χάρη μού δίνεις τώρα, φαντάζομαι στον Παράδεισο τι θα γίνεται.»

πατηρ Παισιος

Η υπερηφάνεια γελοιοποιεί τον άνθρωπο

 

-Γέροντα, τί είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να γίνη γνωστό στους άλλους ό,τι καλό κάνουμε, ενώ έχει τόση γλυκύτητα, τόση απαλάδα, το να ζη και να εργάζεται κανείς στην αφάνεια;

-Το πιο σπουδαίο είναι ότι, όταν ο άνθρωπος έχη εσωτερικότητα και προσπαθή να μη γίνεται γνωστό το καλό που κάνει, είναι αισθητό στους άλλους όλοι τον ευλαβούνται και τον αγαπούν, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνη.

Πόσο συμπαθής είναι ο ταπεινός άνθρωπος και πόσο αποκρουστικός ο υπερήφανος! Τον υπερήφανο κανείς δεν τον αγαπάει, ακόμη και ο Θεός τον αποστρέφεται. Βλέπεις, και τα μικρά παιδιά, αν δουν κανένα παιδί λίγο υπερήφανο, το κοροϊδεύουν , ενώ ένα παιδί σιωπηλό , συνετό, πόσο το εκτιμούν! Ή, αν δουν κανέναν να περπατάη καμαρωτός-καμαρωτός, τον παίρνουν μυρωδιά και τον κοροϊδεύουν . Θυμάμαι κάποιον στην Κόνιτσα που, ενώ πέθαινε από την πείνα, φορούσε κάθε μέρα κοστούμι, γραβάτα και ρεπούμπλικο και έβγαινε στην πλατεία καμαρωτός. Τα παιδάκια, μόλις τον έβλεπαν, πήγαιναν από πίσω του και παρίσταναν πώς περπατούσε. Μικρούτσικα παιδάκια τώρα! Πόσο μάλλον οι μεγάλοι καταλαβαίνουν τον υπερήφανο άνθρωπο! Μη βλέπης που δεν μιλούν, για να μην τον εκθέσουν από μέσα τους όμως αηδιάζουν.

Όποιος θέλει να προβάλλη τον εαυτό του, τελικά γελοιοποιείται. Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Σινά, είχε έρθει ένας παπάς που τον έλεγαν Σάββα. Ήταν λίγο κενόδοξος, είχε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Μια μέρα οι Βεδουίνοι ανέβαζαν στο μοναστήρι ένα βαρύ πράγμα με το βίντσι και, καθώς το σήκωναν, φώναζαν, για να συγχρονισθούν, «σάουα-σάουα», δηλαδή «όλοι μαζί». Τους άκουσε ο παπα-Σάββας κι έτρεξε αμέσως έξω. «Βρε, ακόμη δεν ήρθα, λέει, και "Σάββα" φωνάζουν! Και εδώ όλοι με έμαθαν!». Νόμιζε ότι οι Βεδουίνοι φώναζαν «Σάββα, Σάββα»! Μόλις το άκουσα ,με έπιασαν τα γέλια! Είναι να μη γελάσης; Όπως δουλεύει το μυαλό του ανθρώπου, έτσι τα ερμηνεύει όλα ...; Άμα ο άνθρωπος είναι λίγο φαντασμένος, όλα φαντασμένα τα ερμηνεύει.

-Γέροντα, από υπερηφάνεια το κάνει;

-Είναι αιχμάλωτος στην κενοδοξία ,τον κλέβει και η φαντασία και φθάνει μετά ...; Μου έλεγε ένας μοναχός πως, όταν ήταν λαϊκός, είχε δώσει σε κάποιον ένα επίσημο επανωφόρι. Μια μέρα που βρέθηκαν μαζί σε μια συντροφιά, εκείνος το φορούσε, οπότε κάποια στιγμή λέει: «Αυτό το παλτό ξέρετε από πού το έχω; Από το Παρίσι! Αν ξέρατε και πόσο το αγόρασα!». Και να είναι εκεί μπροστά και ο άλλος που του έδωσε το επανωφόρι ευλογία!

-Καλά, Γέροντα, ανόητος ήταν;

-Μα πιο ανόητος από τον υπερήφανο υπάρχει; Τελικά η υπερηφάνεια γελοιοποιεί τον άνθρωπο.

Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄

666 και σημεία των καιρών - Μετά απο την μπόρα τη δαιμονική, θα έλθει η λιακάδα η θεϊκή.

Πίσω από το κοσμικό πνεύμα της σημερινής "ελευθερίας" της έλλειψης σεβασμού στην Εκκλησία του Χριστού, στους μεγαλύτερους, γονείς και διδασκάλους, που έχουν φόβο θεού, κρύβεται η πνευματική σκλαβιά, το άγχος, και η αναρχία που οδηγούν τον κόσμο στο αδιέξοδο, στην ψυχική και σωματική καταστροφή.

Πίσω λοιπόν από το τέλειο σύστημα "κάρτας εξυπηρετήσεως" ασφάλειας κομπιούτερ, κρύβεται η παγκόσμια δικτατορία, η σκλαβιά του αντιχρίστου. "Αποκ. Ιωαννου κεφ ιγ' 16 ινα δώσουν αυτοις χάραγμα επι της χειρός αυτών της δεξιάς η επί των μετώπων αυτών, και ινα μη τις δυνηται αγορασαι η πωλησαι ει μη ο εχων το χάραγμα, το όνομα του θηρίου η τον αριθμον του ονόματος αυτού. Ωδε η σοφία εστιν. ο έχων νουν ψηφισατω τον αριθμόν του θηρίου. αριθμός γαρ ανθρώπου εστι και ο αριθμός αυτου χξς" =666.

Ο Άγιος Ανδρέας ο Καισάρειας γράφει τα εξης. " Περι του μιαρού ονόματος του αντιχριστου. "Και την μεν ακρίβεια της ψήφου, ως και τα λοιπα τα περι αυτου γεγραμενα, ο χρόνος αποκαλύψει και η πείρα τοις νηφουσιν... ...αλλ'ουκ ευδοκησεν η θεία χαρις εν θεια βιβλω του λυμεωνος όνομα γραφηναι. ως εν γυμνασιας δε λογω πολλα εστιν ευρειν...." Αγιου Ανδρεου Καισαρειας, εξήγησις εις την ΙωαννουΑποκ. σελ 341-42, κεφ ΛΗ.

Το παράξενο όμως, και πολλοί πνευματικοί άνθρωποι εκτός που δίνουν δικές των ερμηνείες, φοβανται και αυτοί τον κοσμικό φόβο του φακελλώματος, ενώ έπρεπε να ανησυχούν πνευματικά, και να βοηθήσουν τους Χριστιανούς με την καλή ανησυχία, και να τους τονώνουν την πίστη, να νιώθουν θεϊκή παρηγοριά.

Απορώ! δεν τους προβληματίζουν όλα αυτά τα γεγονότα; γιατί δεν βάζουν έστω ένα ερωτηματικό για της ερμηνείες του μυαλού τους; Κι αν επιβοηθουν τον αντιχριστο για το σφράγισμα, πως παρασύρουν και άλλες ψυχές στην απώλεια; Αυτό εννοεί "...το αποπλαναν ει δυνατόν, "και τους εκλεκτούς". Μαρκ. ιγ'.

Θα πλανεθουν αυτοί που τα ερμηνεύουν με το μυαλό.

Και ενώ τα σημεία φαίνονται ξεκάθαρα "το θηρίο" στις Βρυξέλλες με το 666 έχει σχεδόν ρουφήξει ολα τα κράτη στο κομπιούτερ. Η Κάρτα, η ταυτότητα, η εισαγωγή του σφραγίσματος, τι φανερώνουν; Δυστυχώς το ράδιο παρακολουθούμε μόνο τι καιρό θα έχουμε.

Τι θα μας πει ο Χριστός; " Υποκριται, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινωσκεκτε διακρινειν, τα δε σημεία των καιρών ου δυναστε γνωναι;"

Μέτα λοιπόν από την Κάρτα, και την ταυτότητα, "το φακέλωμα" για να προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα , θα λένε συνέχεια στην τηλεόραση, ότι πήρε κάποιος την Κάρτα του δείνα, και του σήκωσε τα χρήματα από την τράπεζα. Από την άλλη μεριά θα διαφημίζουν το "τέλειο σύστημα" το σφράγισμα στο χέρι η στο μέτωπο με ακτίνες λέιζερ, που δεν θα διακρίνεται εξωτερικά, με το 666 το όνομα του αντιχρίστου.

Δυστυχως και παλι "ορισμενοι γνωστικοι" θα φασκιωνουν τα πνευματικά τους τέκνα σαν τα μωρα, δηθεν για να μην στενοχωρούνται. "Δε πειράζει αυτό, δεν ειναι τίποτα, αρκεί εσωτερικά να πιστεύετε!". Κι ενω βλέπουμε τον αποσ. Πετρο που εξωτερικα αρνήθηκε τον Χριστό και ητο άρνησις, αυτοί αρνούνται το Άγιο σφράγισμα του Χριστού που τους δόθηκε στο Άγιο Βάπτισμα. "Σφραγις δωρεας Πνεύματος Αγίου" με το να δέχονται την σφραγίδα του αντιχριστου, λένε και ότι έχουν μέσα τους το Χριστό!!

Τέτοια δυστυχώς λογική, είχαν και ορισμένοι "γνωστικοί" στα χρόνια των Αγίων Μαρτύρων, που προσπαθούσαν να μεταστρέψουν τους υποψηφίους μάρτυρας, όπως αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος στο λόγο του στον Μάρτυρα Γόρδιο ".......πολλοί παραλογιζόντουσαν προσπαθώντας να πείσουν τον Μάρτυρα να αρνηθεί μόνο με τα λόγια, και να κρατήσει την πίστη με την ψυχή, την εσωτερική διάθεση, γιατί ο Θεός δεν δίνει προσοχή στην γλώσσα, αλλά στη διάθεση. Ο Μάρτυς όμως Γόρδιος ηταν ακαμπτος και απεκριθηκε "ουκ ανεχεται τι γλωσσα κτισθεισα παρα Χριστου φθεγξασθαι τι κατα του κτισαντος...... μη πλανασθαι, Θεος ου μυκτιριζεται εκ του στοματος ημας του ημετερου κρινει, εκ των λογων δικαιει, και εκ των λογων καταδικαζει".

  Επίσηςεπι Δεκιου, με διάταγμα ζητούσε να ομολογήσουν την θρησκεία των ειδωλολατρων, και όσοι Χριστιανοί δήλωναν, και θυσίαζαν στα είδωλα, επερναν πιστοποιητικό, και γλίτωναν το Μαρτυριο. Οχι μονον αυτοί ηταν αρνητές του Χριστου, αλλα και εκείνοι όπου έδιναν χρήματα στους ειδωλολατρας στην επιτροπή, και επαιρναν το πιστοποιητικό, χωρίς να αρνηθούν, οι ονομαζόμενοι "λιβελλοφοροι" και αυτούς η Εκκλησια μας τους θεωρησε αποστατας/πεπτωκοτας.

Κι ενω λοιπον εχουμε τοσα πολλα παραδειγματα, οπως και του γενομενου θαυματος του Αγιου Θεοδωρου, που εορταζουμε καθε χρονο το Σαββατο της Α' Εβδομαδος των νηστειων. "Ιουλιανος ο παραβατης, γινωσκων οτι οι Χριστιανοι καθαιρονται μαλλον δια νηστειας την πρωτη εβδομαδα της Αγιας Τεσσαρακοστης, ην και ημεις δια τουτο καθαραν εβδομαδα καλουμεν, ηβουληθη ινα τοτε μαλιστα μολυνη αυτους. διο και προσεταξε κρυφιως ινα τεθωσιν εις την αγοραν κατ'εκεινας τας ημερας βρωματα μεμιασμενα εκ των αιματων των ειδωλικων θυσιων. Αλλα νεθσει Θεια επιφανεις καθ΄'υπνον ο Μαρτυς Θεοδωρος εις τον τοτε Αρχιεπισκοπον Κων/πολεως Ευδοξιον και φανερωσας το πραγμα παρηγγειλε ν αυτω ινα συγκαλεσει τους πιστους ευθυς το πρωι της Δευτερας και εμποδιση αυτοις των βρωματων εκεινων την χρησιν, την ελλειψιν της αναγκαιας τροφης αναπληρωση εκ του προχειρου δια κολλυβων.........τοιουτοτροπως ο μεν σκοπος του παραβατου εματαιωθη, ο δε ευσεβης λαος διαφυλαχθεις αμολυντος ............" Ωρολογιον το Μεγα, σελ 446...

Το να απεχουμε απο τα ειδωλοθυτα ειναι κανον των Αγιων Αποστολων. Πραξ. Αποσ. κεφ. ιε'......"Συνηχθησαν δε οι Αποστολοι και οι πρεσβυτεροι .........απεχεσθαι ειδωλοθυτων και αιματος και πνικτου και πορνειας....."

Παρ'ολα λοιπον αυτα που ανεφερα, ακουει κανεις ενα σορο δυστυχως ανοησιες του μυαλου, απο ορισμενους σημερινους "Γνωστικους", ο ενας να λεει "εγω θα δεχθω την ταυτοτητα με το 666, θα βαλω και ενα σταυρο, κι ο αλλος να λεει "εγω θα δεχθω το σφραγισμα στο κεφαλι με το 666 και θα κανω και ενα σταυρο στο Σταυρο στο κεφαλι..." και ενα σορο ομοιες ανοησιες, που νομιζουν οτι θα αγιασθουν με αυτον τον τροπο, ενω αυτα ειναι πλανες. Μονον αυτα που δεχονται αγιασμο, αυτα μονον αγιαζονται. Οπως το νερο, δεχετε αγιασμο και γινεται Αγιασμος. τα ουρα δε δεχονται αγιασμο. Η πετρα με θαυμα γινεται ψωμι. Η ακαθαρσια δεν δεχεται αγιασμο. Επομενως, ο διαβολος, ο αντιχριστος, οταν ειναι στην ταυτοτητα μας η στο χερι, η στο κεφαλι μας, με το συμβολο του, δεν αγιαζονται, με το να βαλουμε και ενα Σταυρο.

Εχουμε την δυναμη του Τιμιου Σταυρου, του Αγιου Συμβολου, την θεια χαρη του Χριστου, μονον οταν αρκουμεθα στο Αγιον Σφραγισμα του Βαπτισματος, που απαρνουμεθα τον σατανα, και συντασσωμεθα στον Χριστο, και δεχομεθα το Αγιο Σφραγισμα. "Σφραγις δωρεας Πνευματος Αγιου".

Ο Χριστος να μας δινη καλη φωτιση. Αμην.

Αγιον Ορος Κουτλουμουσιανο Κελλι "Παναγουδα" Σαββατο Α' Νηστειων 1987.

Με πολυ πονο και αγαπη Χριστου,

Μοναχος Παισιος

ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Έλεγε ο γέρων Παίσιος. Η γυναίκα όταν είναι έγκυος πρέπει να είναι ήρεμη, να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να προσεύχεται, να λέει την ευχή. Έτσι αγιάζεται και το παιδί. Από τώρα αρχίζει η ανατροφή του παιδιού. Να προσέχεις να μην στεναχωρείς την έγκυο για κανένα λόγο.

***************** 

Είπε πάλι. Καλό είναι η οικογένεια να έχει τον ίδιο πνευματικό. Ο άντρας, η γυναίκα, τα παιδιά, αυτό βοηθά πολύ.

***************** 

Ένας πιστός τον ρώτησε. Γέροντα, σήμερα πήραν βαθμούς τα παιδιά και είναι στεναχωρημένα. Κοίτα να δεις, σήμερα οι μεγάλοι θέλουν να παίρνουν πολλά λεφτά με λίγη δουλειά, και οι μικροί να παίρνουν μεγάλους βαθμούς, χωρίς διάβασμα. Και αν είναι δυνατόν να μην φεύγουν από την καφετέρια ή την ξυλοτέξ - πως το λένε - να παίρνουν ένα τηλέφωνο να ρωτούν τι βαθμούς τους έβαλαν. (γέλια).
***************** 

Ρώτησε κάποιος τον γέροντα Παϊσιο. Γέροντα σήμερα πολλοί νέοι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά γιατί σκέφτονται σε τι είδος κόσμο θα φέρουν το παιδί τους. Μόλυνση από τα χημικά, από τα πυρηνικά, ζωή γεμάτη άγχος, άγρια κοινωνία, πόλεμοι, πεινά, σκοτωμοί, βιασμοί, αρπαγές, απαγωγές...

Αν είμαστε κιόλας στον καιρό του Αντίχριστου σκέφτομαι και εγώ μήπως δεν αξίζει κανείς να παντρεύεται και να κάνει παιδία. Όχι, Θανάση δεν είναι έτσι!........ Οι χριστιανοί στο καιρό των διωγμών δεν παντρεύονταν; Και παντρεύονταν και παιδιά έκαναν!! Είχαν την ελπίδα τους στηριγμένη στο Χριστό ...όχι στους ανθρώπους. 
Είναι ολιγοπιστία αυτός ο λογισμός. Ο Θεός σε μια στιγμή μπορεί να τα διορθώσει όλα. Να σβήσει όλα τα στραβά. Κάνουν οι άνθρωποι σχέδια ...έχει και Θεός τα δικά Του. Να ήξερες πόσες φορές τύλιξε ο διάβολος τη γη με την ουρά του για να την καταστρέψει ... Δεν τον άφησε ο Θεός ...του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνει ο διάβολος, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Μην ανησυχείς!
*****************   

Ρώτησε κάποιος. Γέροντα είναι μερικά ζευγάρια που ενώ θέλουν, δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για να βολεύεται και κανένα ορφανό ...τους έδωσε και ο Θεός ένα δικό τους μετά!

***************** 

 Είπε πάλι. Σήμερα τον ζαλίζουν τον άνθρωπο. Τα χτυπάνε τα καημένα τα παιδιά από δω και από κει με διάφορες θεωρίες, τα πιάνει μετά φόβος, άγχος και ξεσπάνε στα ναρκωτικά και την διασκέδαση. Αλλά αυτή η κοσμική διασκέδαση προσθέτει άγχος. Βλέπεται από αυτή την ζωή κανείς γεύεται σε κάποιο βαθμό την κόλαση ή τον παράδεισο αν ζει σύμφωνα με το θέλημα του θεού με την Εκκλησία.

***************** 

Oι γονείς να προσέχουν στο σπίτι τι βιβλία, έχουν γιατί μπορεί να πέσουν στα χέρια των παιδιών και να πάθουν ζημιά. Στο σπίτι να έχεις μόνο χριστιανικά βιβλία.

*****************

Είπε πάλι. Όταν το παιδί από μικρό γεμίσει με Χριστό πηγαίνει στην εκκλησία με τους γονείς, κοινωνεί, ψάλλει, προσεύχεται, αργότερα όταν μεγαλώσει και φύγει μακριά από τους γονείς και βρεθεί ακόμη και σε άσχημο περιβάλλον δεν έχει ανάγκη. Είναι σαν το ξύλο που όταν έχει ποτιστεί καλά με λινέλαιο μετα δεν έχει ανάγκη από την βροχή, επειδή είναι ποτισμένο με το λαδί, δεν δέχεται τα νερά, τα πετάει έξω.

***************** 

Έλεγε πάλι. Στα παιδία πρέπει να προσέχουμε πολύ τι τους λέμε. Γιατί έχουν μια απλότητα και τα πιστεύουν. Είναι και πολλά που έχουν μεγάλο φιλότιμο και παίρνουν τα λόγια των γονιών τους κατά γράμμα.

***************** 

Ρώτησαν τον γέροντα. Σε αυτά τα παιδία που έχουν μπλέξει με την γιόγκα και με την μαγεία, πρέπει να τους το λέει κανείς ξεκάθαρα, από την αρχή ότι είναι διαβολικά αυτά η να τους το λέει σιγά - σιγά΄; Και ο γέρων απάντησε. Να τους το λέει κανείς, αλλά με καλοσύνη.

πατηρ Παϊσιος

Λόγος εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος» (Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης)

 

Φεβρουάριος του 1988.

Στις Καρυές κάνει αρκετό κρύο. Έχει σημαντικό υψόμετρο. έχει και υγρασία που δυσκολεύει τα πράγματα. Σήμερα όμως είναι ξερός ο καιρός. Έχει κι ένα αεράκι που αν είσαι καλά ντυμένος το απολαμβάνεις. Είναι απόγευμα. Μόλις έπεσε ο ήλιος πίσω από το βουνό.

Προχωρούμε στο μονοπάτι μαζί με τον π. Παΐσιο. Στον δρόμο συναντούμε τον π. Καλλίνικο από τη Σκήτη του Κουτλουμουσίου. Φθάνουμε στο ξύλινο γεφυράκι του. Γύρω μας φουντουκιές γυμνές χωρίς φύλλα. Μόνο κλαδιά.
«Μπα, ποιός έφερε μανταρίνια;», ρωτά έκπληκτος ο π. Παΐσιος.
Στο βάθος, σε απόσταση μεγαλύτερη από εξήντα μέτρα, διακρίνεται η πόρτα της αυλής του και κάτι που ροδίζει στη βάση της, ίσως να 'ναι χρώματος πορτοκαλί. Η απόσταση δεν αφήνει περιθώρια για περισσότερες λεπτομέρειες.
Σε λίγη ώρα πλησιάζουμε. Πράγματι, βλέπουμε μια μεγάλη σακούλα διαφανή, πορτοκαλί χρώματος, γεμάτη μανταρίνια. Πού τα είδε ο άνθρωπος! Πώς διέκρινε ότι είναι μανταρίνια και όχι πορτοκάλια! Αφού δε και η σακούλα είναι πορτοκαλί, θα μπορούσε να περιείχε και μήλα.
«Πως μ' αρέσουν τα μανταρίνια!», λέει με εμφανώς προσποιητή λαιμαργία, ο γέροντας. «Θα κρατήσω για τον εαυτό μου τρία. Καλύτερα, ας τα κάνω πέντε. Μια που βρήκα την ευκαιρία, θα πάρω επτά», λέει με ένα πολύ χαριτωμένο χαμόγελο και σταματά. «Πάρε τα υπόλοιπα, π. Καλλίνικε, και πήγαινε τα απέναντι στον γερο-Ιωσήφ».
Ο γερο-Ιωσήφ ήταν ένα γεροντάκι στην Κουτλουμουσιανή Σκήτη, 103 ετών, που όμως καθημερινά καλλιεργούσε τον κήπο του.
Ο π. Καλλίνικος έβαλε σχήμα, ζήτησε ευλογία και έφυγε. Εμείς με τον π. Παΐσιο μπήκαμε στο καλυβάκι του. Καθίσαμε στο ένα κελλί και μου ζήτησε να του διαβάσω κάτι χειρόγραφα κείμενά του.
Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και χτυπάει το σίδερο της αυλόπορτας. Κάποιοι ήλθαν για να τον συναντήσουν.
« Να ανοίξω, γέροντα;», ρωτώ.
«Άσε καλύτερα. Αν είναι περίεργοι θα φύγουν. Αν είναι πονεμένοι ή διψασμένοι θα επιμείνουν».
Συνεχίζουμε την ανάγνωση. Σε λίγα λεπτά ξαναχτυπάει το σίδερο.
«Τί κάνουμε τώρα, γέροντα;». ξαναρωτώ.
Στο παράθυρο του, αντί κουρτίνας κρεμόταν ένα κομμάτι από σεντόνι.
«Κοίτα λοξά, να μην σε δουν και δες πόσοι είναι», μου λέγει.
«Δεν μπορώ να τους μετρήσω, δεν φαίνονται», απαντώ.
«Καλά, δεν ξέρεις ούτε αριθμητική; Τί έκανες τόσα χρόνια στην Αμερική; Ας περιμένουμε, αυτοί θα ξαναχτυπήσουν».
Πράγματι, σε λίγα λεπτά, χτυπούν για τρίτη φορά.
«Τώρα θα προσπαθήσω εγώ να τους μετρήσω. Μπορεί να μην τελείωσα το Δημοτικό, αλλά θα τα καταφέρω», μου λέγει.
Σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα της καλύβας.
«Τί πάθατε. παλικάρια, τέτοια ώρα; Τί ήλθατε να κάνετε;».
«Πάτερ, θέλουμε λίγο να σας δούμε. Γίνεται;».
«Να με δείτε γίνεται. Αλλά τί θα βρούμε να σας κεράσουμε. Πόσοι είστε; Για να σας μετρήσω ένας, δύο. επτά. Για να δω τί θα βρούμε στο μαγαζί, τέτοια ώρα».
Μπαίνει μέσα και επιστρέφει με τα επτά μανταρίνια.
Τί φοβερός άνθρωπος, σκέπτομαι έκπληκτος από μέσα. Πού το ήξερε και κράτησε τα μανταρίνια ! Το προγνώριζε; Τον φώτισε ο Θεός χωρίς αυτός να το συνειδητοποιεί;
«Από πού έρχεσθε, παλικάρια;», ρωτάει με ενδιαφέρον.
«Είμαστε από την Αθήνα. Και ο Βruce με τον John από την Αμερική».
«Από την Αμερική; Μα αν τους κεράσουμε ένα μανταρίνι, αυτοί θα μας ρεζιλέψουν σε όλο τον κόσμο. Για να βρούμε κάτι Αμερικάνικο στο. supermarket».
Ξαναμπαίνει μέσα και επιστρέφει με ένα πακέτο αμερικάνικα μπισκότα και ένα κουτί ξηρούς καρπούς διαφόρων ειδών Ρlanters, της πιο φημισμένης δηλαδή μάρκας στην Αμερική. Έκπληκτοι αυτοί εκφράζουν τον θαυμασμό και τον εντυπωσιασμό τους.
«Πάτερ, τί συμβολίζει το τάλαντο που χτυπούν στα μοναστήρια;», ρωτάει δειλά ο ένας.
«Δεν ξέρω τί συμβολίζει. Ούτε και έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει άξια δεν είναι να χτυπάει κάνεις το τάλαντο του μοναστηρίου, αλλά να πολλαπλασιάζει το τάλαντο του Θεού. Ακούστε, παιδιά! Επειδή η ώρα πέρασε, πρέπει να πηγαίνετε. Ένα μόνο να πω: το πρόβλημα με τους Αμερικάνους είναι ότι στα Αγγλικά το "εγώ" γράφεται πάντοτε με κεφαλαίο, ενώ εμείς στην Ελλάδα το γράφουμε πότε-πότε και με μικρό».
Γέλασαν με τη χαριτωμένη παρατήρηση και ρωτούν οι Αμερικάνοι:
«Αυτό τί σημαίνει; Εμείς τί πρέπει να κάνουμε ;».
«Να διαγράψετε το "εγώ" από το λεξιλόγιο σας, παιδιά. Ο εγωισμός είναι ο μεγάλος μας εχθρός. Αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε όλοι ανεξαιρέτως»
Η αγιότητα έχει μια ευγένεια, μια λεπτότητα, μια χάρη πάνω της. Δεν είπε σοφίες ούτε θεολογίες ούτε έκανε εντυπωσιακές αποκαλύψεις. Γέμισε όμως όλων την καρδιά. Προνόησε διακριτικά, κάλυψε το χάρισμά του, ευγενικά κέρασε τους επισκέπτες του, όμορφα πρωτοτύπησε με τον τρόπο του, οικοδόμησε με τον λόγο του,
ανέπαυσε με την παρουσία του. Χωρίς να προσπαθεί να πείσει για κάτι κανέναν, πείθει για τα πιο μεγάλα όλους. Δίπλα του φωτίζεσαι, χαίρεσαι, αναπαύεσαι. Αισθάνεσαι σαν τη Μαρία «παρά τους πόδας του Ιησού». Σαν τους αποστόλους στο όρος της θείας Μεταμορφώσεως - δεν θέλεις να ξεκολλήσεις με τίποτα.

πηγή: Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Επίσημη ανακοίνωση του Αγίου Όρους για την «εμφάνιση» του Γέροντος Παϊσίου

Η Ιερά Κοινότης Αγίου Όρους Άθω, εξ αφορμής προβολής προσφάτως εκ μέρους ωρισμένων Μέσων Μαζικής Ενημερώσεως πληροφοριών αναφερομένων εις δήθεν εμφάνισιν εις μοναχούς του οσίας βιοτής μακαριστού Γέροντος Παϊσίου και αυτού προαναγγελίαν υπ' επικειμένου πολέμου, προκληθείσης δε εκ τούτου ανησυχίας και αναταραχής, χάριν της αληθείας και ένεκεν σεβασμού εις την μνήμην του Γέροντος, δηλώνει ότι τοιαύται φημολογίαι είναι αναληθείς και δεν συνάδουν μεθ' όσων έτι ζων επρέσβευεν ο Γέρων Παΐσιος.

Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι

των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.

πηγή

http://agioritikesmnimes.pblogs.gr/2010/10/683748.html

Αλλο είναι ή υπομονή και άλλο ή ανοχή

- Γέροντα, χθες είπατε ότι άλλο είναι ή υπομονή και άλλο ή ανοχή. Τί εννοούσατε;

- Υπομονή δέν είναι το νά ανέχομαι τόν άλλον. Όταν λέω ότι ανέχομαι τόν άλλον, είναι σάν  νά  λέω:  Ό  άλλος  είναι  χάλια,  εγώ  είμαι  καλά,  και  τόν  ανέχομαι. 

Ή  πραγματική υπομονή είναι  νά αισθάνομαι ενοχή  γιά  τήν κατάσταση του  και  νά  τόν πονάω.

Αυτό  έχει πολλή ταπείνωση και αγάπη, και τότε δέχομαι τήν Χάρη του Θεού και βοηθιέται και ό άλλος.

Άν δω, ας υποθέσουμε, κάποιον κουτσό ή κουφό ή ναρκομανή, πρέπει νά σκεφθώ: άν ήμουν εγώ  σε  καλή  πνευματική  κατάσταση,  θά παρακαλούσα  τόν  Θεό  και  θά  τόν  έκανε  καλά, γιατί  ό  Χριστός  είπε: θά σας δώσω δύναμη νά  κάνετε μεγαλύτερα θαύματα από μένα, οπότε έρχεται ό πόνος, ή αγάπη γιά τόν άλλον.

Ενώ, άν πώ: ε, τί νά τόν κάνω, ανάπηρος είναι, ας καθήσω λίγο κοντά του θά εχω άλλωστε και τόν μισθό μου, τότε ανέχομαι τόν άλλον και δικαιολογώ τόν εαυτό μου ότι έκανα τό καθήκον μου.

Πατήρ Παϊσιος

Κάποια φορά...π. Παϊσιος

Κάποια φορά ο π. Παϊσιος  διηγήθηκε πως του παρουσιάστηκε η Παναγία μας, μέρα μεσημέρι, και τον βοήθησε σε μια ανάγκη που είχε.
Συνομίλησαν μαζί για λίγα λεπτά.
-Πως αισθανθήκατε γέροντα; Ρώτησα.
-Μεγάλη χαρά ...όμως αισθανόμουν και ντροπή ...δυσκολεύομαι ...
Μητέρα του Θεού είναι ...με τον άγιο Ιωακείμ και την αγία Άννα κινούμε πιο άνετα!

Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει την βοήθεια του Θεού - π. Παϊσιος

Παλιά, θυμάμαι, πήγαιναν οι γονείς στα χωράφια και πολλές φορές μας άφηναν στην γειτόνισσα να μας προσέχει μαζί με τα παιδιά τα δικά της. Αλλά τότε ήταν ισορροπημένα τα παιδιά.

Μια ματιά έριχνε η γειτόνισσα και έκανε τις δουλειές της και εμείς παίζαμε ήσυχα. Έτσι και ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι παλιά με μια ματιά παρακολουθούσαν τον κόσμο. Σήμερα και ο Χριστός και η Παναγία και οι Άγιοι τον έναν πιάνουν από ΄δω, τον άλλον από ΄κει, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ισορροπημένοι.

Τώρα είναι μια κατάσταση ...; Θεός φυλάξοι! Σαν μια μητέρα να έχει δυό-τρία προβληματικά παιδιά, το ένα λίγο χαζούλικο, το άλλο λίγο αλλοίθωρο, το άλλο λίγο ανάποδο, να έχει και κανά-δυό της γειτόνισσας να τα προσέχει, και το ένα να ανεβαίνει ψηλά και να κινδυνεύει να πέσει κάτω, το άλλο να παίρνει το μαχαίρι να κόψη τον λαιμό του, το άλλο να πάει να κάνει κακό στο άλλο, και αυτή συνέχεια να βρίσκεται σε εγρήγορση, να τα παρακολουθεί, και εκείνα να μην καταλαβαίνουν την αγωνία της.

Έτσι και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει την βοήθεια του Θεού. Με τόσα επικίνδυνα μέσα πού υπάρχουν σήμερα θα είχε σακατευθεί, αν δεν βοηθούσε ο Θεός. Αλλά έχουμε και Πατέρα τον Θεό και Μάνα την Παναγία και αδέλφια τους Αγίους και τους Αγγέλους, πού μας προστατεύουν.

Πόσο μισεί ο διάβολος το ανθρώπινο γένος και θέλει να το εξαφανίσει! Και εμείς ξεχνούμε με ποιόν παλεύουμε. Να ξέρατε πόσες φορές ο διάβολος τύλιξε την γη με την ουρά του, για να την καταστρέψει! Δεν τον αφήνει όμως ο Θεός, του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνει το ταγκαλάκι, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Ο διάβολος τώρα οργώνει, ο Χριστός όμως θα σπείρει τελικά".

Τα μυστικά της πνευματικής ζωής

Αν καταλάβει κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνει την ψυχή.

Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ' Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο" ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.
Εξαρτάται από το πως αντιμετωπίζει κανείς τις δοκιμασίες. Όσοι δεν έχουν καλή διάθεση, βρίζουν τον Θεό, όταν τους βρίσκουν διάφορες δοκιμασίες. «Γιατί να το πάθω εγώ αυτό; Λένε. Να, ο άλλος έχει τόσα καλά! Θεός είναι αυτός;» Δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται.

Ενώ οι φιλότιμοι λένε: «Δόξα τω Θεώ! Αυτή η δοκιμασία με έφερε κοντά στον Θεό. Ο Θεός για το καλό μου το έκανε». Και ενώ μπορεί πρώτα να μην πατούσαν καθόλου στην εκκλησία, μετά αρχίζουν να εκκλησιάζονται, να εξομολογούνται, να κοινωνούν.

Πολλές φορές μάλιστα ο Θεός τους πολύ σκληρούς τους φέρνει κάποια στιγμή με μια δοκιμασία σε τέτοιο φιλότιμο, που μόνοι τους παίρνουν μεγάλη στροφή και εξιλεώνονται με τον πόνο που νιώθουν για όσα έκαναν. (γ.Παΐσιος)

Τα πάθη στον άνθρωπο εφ'όσον είναι μικρά είναι δυνατόν να τα κόψει άνετα, εάν θέλει βέβαια.

Τα πάθη στον άνθρωπο εφόσον είναι μικρά είναι δυνατόν να τα κόψει άνετα, εάν θέλει βέβαια.
 Όταν όμως από αμέλεια και αδιαφορία αυτά σκληρυνθούν, τότε απαιτείται περισσότερος κόπος και προσπάθεια.
Εάν δε γίνουν τόσο σκληρά που να μη μπορεί κανείς να απαλλαγεί από αυτά όσο κόπο και αν καταβάλει, τότε χρειάζεται και η βοήθεια αγίων ανθρώπων, μαζί βέβαια με την δύναμη του Θεού.
Συμβαίνει δηλαδή ακριβώς ότι και με το ξερίζωμα των δένδρων που, όταν αυτά είναι μικρά γίνεται εύκολα, ενώ όταν είναι μεγάλα το ξερίζωμα είναι δύσκολο.