Η Παναγία είναι η μόνη ελπίδα.

Η Παναγία είναι η μόνη ελπίδα. Δεν υπάρχει άλλη για τους πολλούς απελπισμένους. Μονάκριβη μάνα. Είχε απελπιστεί από τις ικανότητες της. Δεν στεκόταν στα δεκανίκια των λόγων των άλλων. Στηριζόταν στον σταυρό του Υιού της. Ο πόνος την ομόρφαινε πιο πολύ. Στον κίνδυνο βρήκε τη λύτρωση. Επέλεξε τη σιωπή. Κυνηγήθηκε. Αγάπησε τα δύσκολα. Άντεξε στον πόνο. Άντεξε και στην ευτυχία των μαθητών του Υιού της, δίχως λάθη στις εξετάσεις. Ήξερε ν’ αναμένει.
Έπαθε λοιπόν κι έμαθε. Κέρδισε κι έχει να δώσει. Ό,τι έχει είναι δικό μας. Ο πλούτος ακένωτος, ζωοδόχος πηγή, ζωηφόρος αγάπη, επιτάφιος της απόγνωσης. Να μη την καταδέχονται και νάναι τόσο καταδεκτική. Η έκφραση της μια μεγάλη σιωπή, εύλαλη. Σκουπιδοντενεκέδες περιττών λόγων καθημερινά στις εξώθυρες, γεμάτοι οι λάκκοι. Το πέμπτο ευαγγέλιο της Παναγίας είναι όλο λευκές σελίδες, είναι γραμμένο από θωπευτική σιωπή, από μελάνι παραμυθίας. Είναι μια ανοιχτή αγκαλιά, μια σεμνή παρουσία, ένα μαντήλι, ένα ρόδο, ένα κουκί θυμίαμα στο λιβανιστήρι της γιαγιάς, μια αχτίδα ήλιου στην κλειστή κάμαρη, η μόνη γυναικεία μορφή στο κελλί του ασκητή, η διακόνισσα του Άθω, η αρχόντισσα του Πρωτάτου, η θαυματουργός Γερόντισσα.
Η Παναγία, η θάλασσα του Πεντζίκη, το λιμάνι της σωτηρίας, το μαφόρι της σκέπαστρο παρηγοριάς, η αρετή της τροφή μας, όλων των πεινασμένων, των φτωχών άφωτων, η φίλη των αθώων, των μαυρισμένων στο δάκρυ πονεμένων γιάτρισσα, ο ήλιος του χιονιού μας.
Η Παναγία δεν είναι διόλου δυσνόητη, δεν είναι σύμβολο, δεν είναι ούτε γριά ούτε παιδούλα, ξέρει πόσο αισιόδοξη να είναι, ν' απομακρύνεται ξέρει από το προσκήνιο, εκεί που δεν θέλουν να την επικαλούνται. Δεν θέλει να δυσκολεύει κανένα, ούτε με την αγάπη της. Όσοι επέλεξαν τη χαζομάρα τους αφήνει να φάνε τα μούτρα τους.
Επιτέλους ας νοιώσουμε πως η μοναξιά μας πρέπει να μάθει να στρώνει μόνη τραπέζι. Δεν γίνεται συνέχεια να ξεγλυστράμε και να θέλουμε κι έτοιμο φαγητό και στρωμένο τραπέζι κι άμισθο και χαμογελαστό υποτακτικό. Καλούμεθα νάμαστε ευγνώμονες μ’ αυτό που μας δόθηκε, η ανδρεία να μας στολίσει, η ωραιότητα της παιδικής αγνότητας να καλύψει τη γύμνια μας, σε μια εποχή που η κακομοιριά δέρνει τους καλλιτέχνες, τους επιστήμονες και μερικούς ακόμη ιερείς.
Ευχαριστώ, Παναγία μου, για τον ενθουσιασμό που μου δίνεις απόψε, που είμαι απελπισμένος και η ελπίδα μου είσαι Εσύ. Ας αφήσουμε λίγο και τους άλλους, ας δούμε και το σκαρί μας, δεν είναι εγωιστικό, είναι απαραίτητο.
Ελπίδα στο μέλλον, απελπισία καλή στο παρελθόν, χαρά στο νυν, μακαριότητα στο αεί. Πάντα η θυσία, θυσιάζεται ο Υιός στον Σταυρό. θυσιάζεται η μητέρα του στην αγκαλιά του άφατου πόνου. Ο πόνος με πόνο νικιέται. Η αγάπη κερδίζεται με πόλεμο. Πότε θα μας διδάξει κι εμάς η αγία Παράδοση;
Μονάκριβη ελπίδα του κόσμου Υπεραγία Θεοτόκε.

+μοναχός Μωυσής

πηγή

 Ιερός Ναός Φανερωμένης Χολαργού

Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Βαρνάκοβας - Θαύματα - Φωτογραφικό ὑλικό

Συνοπτικὴ ἰστορία: Ἡ Βυζαντινὴ Μονὴ τῆς Βαρνάκοβας βρίσκεται 45 περίπου λεπτὰ ἀνατολικὰ τῆς Ναυπάκτου, πρὸς τὸν παλαιὸ δρόμο τοῦ Λιδωρικίου, πέραν τοῦ Εὐπαλίου. Εἶναι κτισμένη τό 1077 μ.Χ. ἀπὸ τὸν ὅσιο Ἀρσένιο τὸν Βαρνακοβίτη, ἐπάνω σὲ ἕνα μικρὸ λόφο καὶ μέσα σὲ ἕνα ἀπέραντο δάσος ἀπὸ δρῦς καὶ ἀγριοκαστανιές. Τὸ Καθολικὸ εἶναι σὲ ρυθμὸ Βασιλικῆς μετὰ τρούλλου καὶ τὸ δάπεδο ἀποτελεῖται ἀπὸ θαυμάσια μαρμαροθετήματα τοῦ 11ου αἰῶνος.
Οἱ αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου Κομνηνοί, ἐβοήθησαν οἰκονομικῶς τὴ Μονὴ καὶ τῆς ἐδώρησαν πολλὰ κτήματα στὴν κοιλάδα τοῦ Μόρνου, ποὺ ἔφθαναν μέχρι τὴ θάλασσα, καὶ νησιὰ τοῦ Κορινθιακοῦ. Ἀργότερα, μὲ τὴ Λατινοκρατία, ἡ Μονὴ ὑπήγετο στὸ Ἑλληνικὸ κρατίδιο τοῦ Δεσποτάτου τῆς Ἡπείρου. Οἱ Ἄρχοντές του Κομνηνοὶ ἀγάπησαν τόσο πολὺ τὴν Παναγία τὴν Βαρνάκοβα, ὥστε ἐπέλεξαν τὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς ὡς τόπο ἐνταφιασμοῦ τους. Καὶ αὐτό, διότι ἔγιναν ἀπὸ αὐτοὺς δύο μοναχοί: ὁ Ἀλέξιος, μὲ τὸ ὄνομα Ἀκάκιος, ὁ κάποτε ἡγούμενος, καὶ ὁ πατέρας του Ἐμμανουήλ, μὲ τὸ ὄνομα Ματθαῖος. Ὁ ἀρχαιολόγος Ὀρλάνδος ἀνεκάλυψε τοὺς τάφους τους κάτω ἀπὸ τὸ δάπεδο τοῦ ἐσωνάρθηκος, τό 1919. Ὑπάρχουν στὴ Μονὴ οἱ ἐπιτύμβιες πλάκες. Τό 1212 εἶχε 96 ἱερομονάχους καὶ ἱεροδιακόνους, κατὰ τὸ κτητορικὸ τῆς Μονῆς.
 
Τό 1826 ἡ Μονὴ κατεστράφη μερικῶς ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἀνεκαινίσθη ἀπὸ τόν Ἰ. Καποδίστρια τό 1831. Ἡ ἰστορία τοῦ Μοναστηριοῦ εἶναι πράγματι συγκλονιστική. Ἡ προσφορά του στὸ Ἔθνος πολὺ μεγάλη, γιατὶ δὲν ἐπρόκειτο μόνο γιὰ οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, ἀλλὰ γιὰ κάτι πολὺ βαθύτερο. Τὸ Μοναστῆρι τῆς Παναγίας τῆς Βαρνάκοβας διὰ τῆς χάριτός Της ἦταν καὶ εἶναι πνευματικὸ θησαυροφυλάκιο, τόσο γιὰ τοὺς Στερεοελλαδίτες, ὅσο καὶ γιὰ κάθε προσκυνητῆ. Ἦταν καὶ εἶναι ἱερὸ καταφύγιο μέσα στὴ θανάσιμη παγωνιά τῆς ὁποιασδήποτε μορφῆς σκλαβιᾶς καὶ δυστυχίας. Ζεστασιὰ ζωῆς, παρηγοριὰ θεοδώρητη, παρουσία Κυρηναίου, ὅπως καὶ κάθε ἱερὰ μονή, στὴν ἀνηφορικὴ πορεία τῶν πιστῶν ὅλων τῶν αἰώνων. Κυρίως ὅμως στὶς φοβερὲς ἐποχὲς τῆς Τουρκοκρατίας, τῆς Ἐνετοκρατίας καὶ τώρα τῆς ὑλοκρατίας.
    Τὸ πρῶτο χτύπημα τὸ δέχτηκε ἡ Μονὴ τῆς Παναγιᾶς κατὰ τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ δέκατου πέμπτου αἰῶνος. Ἐνῶ κατόρθωσε νὰ ξεφύγει τὰ δεινὰ τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τὸν φθόνο τῶν Λατίνων, διότι ἀνῆκε ἐδαφικῶς στὸ Δεσποτάτο τῆς Ἡπείρου καὶ προστατεύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἄρχοντες Κομνηνούς, ὅταν ἐξαπλώθηκαν οἱ Τούρκοι στὴν Ἑλλάδα, ὑπέστη τὴν πρώτη καταστροφή. Κατὰ πληροφορίες, τὸ Μοναστῆρι παραδόθηκε τότε στὶς φλόγες καὶ κατεστράφη μερικῶς. Κατάφερε ὅμως, μὲ τὴ βοήθεια τῆς Θεοτόκου, νὰ συνεχίσει τὴ θεοφιλῆ πορεία του ὡς θεῖο ἐργαστήριο ἀρετῆς καὶ ἐξαγιασμοῦ φιλοθέων ψυχῶν. Τὸ δεύτερο χτύπημα τὸ δέχτηκε τὸν Μάϊο τοῦ 1826 ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὡς ἐκδίκηση γιὰ τὰ ὅσα ἔπραξε καὶ ἀγωνίστηκε ἐναντίον τῆς τυραννίας τους μέσα στά 400 χρόνια τῆς σκλαβιᾶς. Περιέλθαψε, ἔθρεψε, παρηγόρησε, ἐνίσχυσε, προστάτευσε, μόρφωσε (μὲ Κρυφὸ Σχολειὸ σὲ ἐπίπεδο Σχολαρχείου) καὶ τελικὰ πολέμησε στὸ πλευρὸ τοῦ μαρτυρικοῦ καὶ ἀγωνιζομένου Ἕλληνα, γιὰ νὰ δοθεῖ τὸ τίμημα τῆς ἐλευθερίας.
 
Μετὰ τὴν ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου, τὸ Μοναστῆρι φιλοξένησε μιὰ ὁμάδα ἀπὸ τὰ ἡρωϊκὰ γυναικόπαιδα, τὰ ὁποῖα ἐνὼ κατέφυγαν στὸ ἄη-Συμιό, ἀρβανιτιὰ τὰ κατεδίωξε καὶ κυνηγημένα ἔφθασαν στὴ Βαρνάκοβα, ὅπου βρῆκαν στοργικὴ φιλοξενία καὶ περιποίηση. Μετά, γιὰ περισσότερη ἀσφάλεια, τὰ φυγάδευσαν στὰ Σάλωνα. Ἐπακολούθησε στὶς 3 Μαΐου τοῦ 1826 ἡ πολιορκία τῆς Μονῆς ἀπὸ στρατεύματα τοῦ Κιουταχῆ. Μετὰ ἀπὸ ἡρωϊκὴ ἀντίσταση 150 ὑπερασπιστῶν τῆς Μονῆς, ἔναντι 4,000 Τούρκων ἐπί 23 ἡμέρες, ἀναγκάστηκαν στρατιωτικοὶ καὶ Μοναχοὶ νὰ κάνουν ἔξοδο στὶς 26 Μαΐου, γιατὶ οἱ Τούρκοι ἔκαναν λαγούμι. Τελικὰ οἱ ἐχθροὶ κατέλαβαν τὸ Μοναστῆρι καὶ ἀνατίναξαν τὸν Ναὸ μὲ πυρίτιδα!
    Τό 1831 ὁ Καποδίστριας, γιὰ τὶς τόσες προσφορὲς τοῦ Μοναστηριοῦ ἔδωσε 1,800 χρυσοὺς φοίνικες, μᾶλλον ἀπὸ δικά του, γιατὶ τότε εἶχε φτώχεια ἡ Ἑλλάδα, καὶ ἔγινε ὁ σημερινὸς Ναός, μὲ τὰ ἴδια ὑλικά. Μόνο τὸ δάπεδο καὶ οἱ κολώνες τοῦ Προνάου παρέμειναν ἀρχικὰ ὅπως ἦσαν. Γι' αὐτὸ ὁ Καποδίστριας θεωρεῖται δεύτερος κτίτωρ τῆς Ἱ. Μονῆς. [ἀντιγραφή ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς «Νεώτερα Θαύματα τῆς Παναγίας στὴ Βαρνάκοβα & Ἱστορίες γιὰ τὴν αἰωνιότητα», 2007]
    Θαυμαστὸ γεγονὸς ὑπῆρξε καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ προσώπου τῆς Θαυματουργῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας, παραμονές τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου τό 1940. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γηραιότερους κατοίκους οἱ ὁποῖοι ἦσαν παρόντες στὸ γεγονός, λέγουν ὅτι ἦσαν μεταξὺ τοῦ πλήθους τῶν Προσκυνητῶν ποὺ εἶχε κατακλύσει τὸ Μοναστῆρι, ποὺ πανηγύριζε τὸν δεκαπενταύγουστο τοῦ 1940, ὅταν μέσα στὴν Ἐκκλησία αἰσθάνθησαν βουὴ καὶ τρυγμό. Κοίταξαν πρὸς τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ζητώντας τὴν βοήθειά Της γιὰ τὸν τοπικὸ σεισμὸ ποὺ αἰσθάνθησαν. Τότε, ἄκουσαν «κράκ» καὶ εἶδαν στὸ πρόσωπο στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας νὰ γίνεται μιὰ ἐγκάρσια ρωγμὴ ἡ ὁποῖα ὑπάρχει μέχρι σήμερα, καὶ εἶπαν· «κάτι κακὸ θὰ συμβεῖ». Τὴν ἐπόμενη μέρα ἔμαθαν ὅτι ἐκείνη τὴν στιγμὴ οἱ Ἰταλοὶ τορπίλισαν ὑπούλως τὸ πλοῖο Ἕλλη ποὺ πῆγε Προσκυνητὰς στὴν Τῆνο. [ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Βαρνάκοβας», 1997]

Θαύματα

Τὸ λαδάκι τῆς Παναγιᾶς θεράπευσε γυναῖκα μὲ βαρύτατο ἐγκεφαλικό 
    Ἕνα ἐναγώνιο τηλεφώνημα μετέφερε στὸ Μοναστήρι τὴν ἔνθερμη παράκληση στὸ να δοθεῖ λίγο λαδάκι ἀπὸ τὸ καντηλάκι τῆς Παναγιᾶς γιὰ μία ἀρκετὰ νέα γυναῖκα, ποὺ ἔπαθε βαρύτατο ἐγκεφαλικό καὶ μετεφέρθη στὸ πανεπιστημιακό νοσοκομεῖο τῶν Πατρῶν. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ ἐνδιαφερόμενοι δὲν προλάβαιναν νὰ ἀνεβοῦν στὸ μοναστήρι, περεπέμφθησαν σὲ πρόσωπο γνωστὸ γιὰ τὴν εὐλάβειά του, τὸ ὁποῖο εἶχε πάρει λαδάκι ἀπὸ τὴν Μονὴ καὶ ἔμενε στὸ Ἀντίρριο. Ἐπειδὴ δέ τὸ πρόσωπο αὐτὸ δὲν εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ περιμένει σπίτι γιὰ νὰ ἔρθουν νὰ τὸ πάρουν, τὸ κρέμασε στὸ χερούλι τῆς πόρτας μέσα σ' ἕνα τσαντάκι.
    Καί, ὦ τῆς πίστεως! Οἱ στενεῖς συγγενεῖς τῆς γυναῖκας πῆγαν καὶ τὸ πῆραν μὲ λαχτάρα καὶ μὲ πολλὴ πίστη σταύρωσαν στὸ κεφάλι τὴν ἄρρωστη, ἡ ὁποία ἀπὸ ἡμέρες εἶχε χάσει τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβάλλον. Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε! Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἀμείφθηκε ἡ πίστη. Ἡ ἀσθενὴς συνῆλθε! Στὴν γυναῖκα, ἐνῶ ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη εἶχε ἐξαντλήσει ματαίως ὅλες τὶς δυνατότητές της, ἡ ἴαση ἦρθε «ἄνωθεν». Ἀπὸ τὸν Παντοδύναμο καὶ Φιλάνθρωπο Θεό. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἑβδομάδες ἕνα νεώτερο τηλεφώνημα ἐπιβεβαίωσε τὴν σταθεροποίηση τῆς καλῆς ὑγείας τῆς εὐεργετημένης γυναίκας.
    Ἄλλο ἕνα περιστατικὸ ποὺ χάρισε χαρὰ καὶ συγκίνηση σὲ ὅσους τὸ ἔζησαν, ἀλλὰ καὶ σ' ὅσους τὸ ἄκουσαν. Εὐλογητός ὁ Θεός!
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]
Θεραπεία τῆς Παναγίας σὲ μικρὸ κοριτσάκι 
    Καλοκαίρι 2008. Κοριτσάκι στὴν τρυφερὴ παιδικὴ ἡλικία τῶν τεσσάρων ἐτῶν ἔπαθε ἕνα ἀτύχημα καὶ κόπηκε τὸ δαχτυλάκι τοῦ χεριοῦ του. Ἦταν κρεμασμένο σὲ λίγο δέρμα ὅταν τὸ πῆγαν στοὺς γιατρούς. Ἐκεῖνοι προσπάθησαν νὰ τὸ συγκολήσουν. Ἔγιναν τρία χειρουργεῖα! Στὸ δαχτυλάκι ὅμως δὲν γινόταν καλὴ αἱμάτωση καὶ ἦταν μαῦρο. Ὅλα ἔδειχναν πὼς τὸ κοριτσάκι θὰ τὄχανε πλέον τὸ δαχτυλάκι του.
    Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ὅμως πῆρε εἴδηση τὸ θλιβερὸ γεγονὸς μιὰ πιστὴ φίλη τῆς οἰκογενείας, καὶ πῆγε στὸ παιδάκι λαδάκι τῆς Παναγιᾶς, ποὺ εἶχε, καὶ ἔβαλαν στὸ σχεδὸν νεκρωμένο δάχτυλο. Καὶ βεβαίως ἔγινε θερμὴ προσευχὴ εἰδικὰ ἀπὸ τὴν μάνα. Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωί, μόλις ξύπνησε τὸ παιδί, κοιτάει ἡ μητέρα του καὶ τὶ νὰ δεῖ; Τὸ δαχτυλάκι ἦταν ἄσπρο καὶ φυσιολογικὸ σὰν τὰ ἄλλα. Ἡ θεία βοήθεια ἦρθε ἀμέσως!
    Ὅλη ἡ οἰκογένεια καθὼς καὶ τὰ φιλικά τους πρόσωπα χάρηκαν, δόξασαν τὸν Θεὸ καὶ τὴν Παναγία Μητέρα Του καὶ τὸ κοριτσάκι τὴν ἄλλη μέρα ποὺ πῆγε στὸν γιατρὸ τοῦ εἶπε:
    -Γιατρέ, ἡ Παναγία μοῦ ἄσπρισε τὸ χεράκι μου!
    Κι ἐκεῖνος, πιστὸς ἄνθρωπος καθὼς ἦταν, ἀπάντησε:
    -Δόξα στ' ὄνομά Της! Καὶ ἐμένα ὁ Θεὸς μοῦ θεράπευσε τὸν γυιό μου! Ἐγὼ μὲ τὴν ἐπιστήμη μερικὲς φορὲς δὲν μπορῶ νὰ βοηθήσω. Ὁ Θεὸς ὅμως τὰ πάντα μπορεῖ!
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]

Θεραπεία ὤμου καὶ τενόντων βραχίονος 
    Ὅποιος ἔχει περάσει πόνο τενόντων, μπορεῖ νὰ καταλάβει καὶ τὶ πόνους πέρασε μία εὐσεβὴς κυρία, ἀρκετὰ νέα, ἀπὸ ἕνα χωριουδάκι τῆς πεδιάδος τοῦ ποταμοῦ Μόρνου. (Περιοχὴ ποὺ ἀπέχει 35-40 λεπτὰ ἀπὸ τὴν Ἱ. Μονή). Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀφόρητο πόνο τῶν τενόντων τοῦ βραχίονος, εἶχε μαζέψει ὑγρὸ καὶ ἡ κλείδωση τοῦ ὤμου! Κατόπιν τῆς ἐπιμονῆς τῆς ἀσθενείας, οἱ γιατροὶ ἀπεφάσισαν ἐγχείρηση σὲ τρεῖς φάσεις.
    Ἡ ἀσθενὴς γυναῖκα δίσταζε. Δὲν γνώριζε τὶ ἀποτέλεσμα θὰ εἶχε ἡ προσπάθεια τῶν γιατρῶν. Κατέφυγε λοιπὸν στὴν Οὐράνια Προστάτιδα τῆς περιοχῆς, τὴν Παναγία τὴν Βαρνάκοβα, ἐκεῖ ποὺ κατέφευγαν ἐπὶ ἐννέα αἰῶνες ποὺ εἶναι τὸ Μοναστήρι, γενεές γενεῶν. Καὶ ὅλοι ἔπαιρναν βοήθεια κατὰ τὴν πίστη τους καὶ κατὰ τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς τους.
    Ἔτσι κι αὐτὴ ἡ πιστὴ γυναῖκα. Πῆρε τὸ λαδάκι ἀπ' τὸ καντηλάκι τῆς Παναγιᾶς, ποὺ τὸ εἶχε προμηθευτεῖ σὲ ἕνα προηγούμενο προσκύνημά της, καὶ σταύρωσε μὲ δάκρυα στὰ μάτια τὸ πονεμένο ἀλλὰ καὶ πρησμένο χέρι της. Συγχρόνως προσευχόταν ζητῶντας τὸ ἔλεος τῆς Πανάχραντης Δέσποινας.
    Ὅπως εἶπε ὅταν ἦρθε νὰ Τὴν εὐχαριστήσει σὲ ἐλάχιστες ἡμέρες ἔφυγε τὸ πρήξιμο ἀλλὰ καὶ οἱ πόνοι! Οὔτε ἐγχείρισι ἔγινε οὔτε ἄλλα φάρμακα. Εὐλογητός ὁ Θεός!
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]

Θεραπεία καρκίνου τῆς γλώσσας διὰ πρεσβειῶν τῆς Θεομήτορος
    Ἀνώτατος κρατικὸς λειτουργὸς προσεβλήθη ἀπὸ καρκίνο τοῦ λαιμοῦ. Πῆγε στοὺς καλύτερους γιατροὺς τῶν Ἀθηνῶν καὶ τέλος ἐγχειρίστηκε. Στὴν ἀρχὴ φάνηκε ὅτι πῆγαν ὅλα καλά, ὅμως γρήγορα ἔγινε μετάσταση στὴ γλῶσσα. Ξαναπῆγε στοὺς γιατρούς, κι ἐκεῖνοι, μὴν ἔχοντας ἄλλη λύση, ἀποφάσισαν νὰ τοῦ κάνουν δεύτερη ἐγχείρηση καὶ νὰ τοῦ κόψουν τὴ γλῶσσα!
    Τότε ὁ γενναῖος αὐτὸς ἄνδρας λύγισε. Γονάτισε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τὴν ὁποία εἶχε Προστάτιδα ὅλη ἡ εὐσεβὴς οἰκογένειά του, καὶ ἔκλαψε ζητῶντας τὸ ἔλεός Της. Ὅλη ἐκείνη τὴ νύχτα τὴν πέρασε μέσα στὴν προσευχὴ καὶ στὰ δάκρυα. Τὸ πρωὶ τὸν περίμεναν οἱ γιατροί, οἱ ὁποῖοι δὲν μπορούσαν τίποτε ἄλλο πιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν, παρὰ τὴ φοβερὴ αὐτὴ ἐγχείρηση. Μετὰ ὅμως ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐγκάρδια προσευχὴ γαλήνεψε. Ἡ Χάρη Της τὸν ἐπεσκίασε καὶ τὸν στήριξε. Ἤρεμος τὸ πρωὶ πῆγε στοὺς γιατροὺς κι ἐκεῖνοι προχώρησαν στὶς προκαταρκτικὲς ἐξετάσεις. Μὲ ἐκπληξη ὅμως καὶ συγκίνηση εἶδαν καὶ ἐξακρίβωσαν πώς ὁ ὄγκος στὴν γλῶσσα του δὲν ὑπῆρχε πλέον! Θαύμασαν οἱ ἄνθρωποι, γιατὶ μόλις πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν εἶχε ἐντοπιστεῖ καὶ ἐξακριβωθεῖ καὶ διὰ τοῦ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ καὶ διὰ τῶν εἰδικῶν ἀκτινογραφιῶν.
    Τὸν συνεχάρησαν καὶ τὸν διαβεβαίωσαν πὼς ἐπρόκειτο περὶ θαύματος. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν χρειαζόταν αὐτὴ τὴ διαβεβαίωση. Γνώριζε καλὰ πὼς ἡ θεραπεία του ἦταν ἀπάντηση καὶ ἐπίσκεψη τοῦ θείου ἐλέους διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς «κυρᾶς τῆς Ρούμελης» κι ὅλου τοῦ κόσμου.
    Ἀπὸ τὴ χαρά του καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη του ὁμολογοῦσε τὸ θαῦμα παντοῦ, ἀκόμη καὶ στὸ καφενεῖο ποὺ πήγαινε. Ὅλοι δόξαζαν τὸν Θεό, γιατὶ γνώριζαν τὴ δύσκολη καὶ ὀδυνηρὴ ἀσθένειά του. Μαζί μ' αὐτούς κι ἐμεῖς, ὅσοι ἀκούσαμε καὶ μάθαμε τὸ μεγάλο αὐτὸ θαῦμα τοῦ θείου ἐλέους.
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Νεώτερα θαύματα τῆς Παναγίας στὴ Βαρνάκοβα & Ἰστορίες γιὰ τὴν αἰωνιότητα», 2007] 

Θεραπεία μηνίσκου σὲ ἱερέα 
    Ἱερεύς, ὁ ὁποῖος τρέφει μεγάλη εὐλάβεια πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀπὸ ὑπερβολικὴ κόπωση χειρωνακτικῆς ἐργασίας ἔπαθε στὸ γόνατο τοῦ ἑνὸς ποδιοῦ του, τὴν βλάβη ποὺ οἱ γιατροὶ ὀνομάζουν «μηνίσκο». Μετὰ ἀπὸ εἰδικὲς ἐξετάσεις ποὺ ἔκανε, τοῦ εἶπαν πὼς ὁπωσδήποτε ἔπρεπε νὰ γίνει ἐγχείρηση. Ὁ πιστὸς ἱερεὺς κατέφυγε στὴν μεγάλη Γιάτρισσα, καὶ Τὴν παρεκάλεσε νὰ τὸν βοηθήσει.
    Δὲν ἦταν μόνο ἡ ὀδύνη μιᾶς ἐγχειρήσεως ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι θὰ ἐστεροῦντο οἱ πιστοὶ τὴν Θεία Λειτουργία γιὰ ἀρκετὸ διάστημα. Προσευχήθηκε λοιπὸν μπροστὰ στὴν θαυματουργὴ εἰκόνα Της, σταύρωσε μὲ τὸ λαδάκι τῆς Παναγιᾶς τὸ πόδι του καὶ περίμενε τὸ ἀποτέλεσμα, τὸ ὁποῖο δὲν ἄργησε νὰ ἔρθει. Περνῶντας λίγες ἡμέρες, οἱ πόνοι ὑποχώρησαν καὶ αἰσθάνθηκε πολὺ πιὸ καλά! Τότε ξαναπῆγε στὸν γιατρὸ γιὰ νὰ ἐκτιμήσει τὴν νέα κατάσταση. Ξαναέβγαλε «πλάκα» καὶ ὁ γιατρὸς ἀπορημένος εἶπε: «Δὲν βλέπω πλέον καμμία βλάβη στὸν μηνίσκο. Ἁπλῶς προσέχετε, μὴ κουράζετε τὸ πόδι σας ὑπερβολικά!»
    Ὁ ἱερεὺς γεμάτος εὐγνωμοσύνη δόξασε τὸν Θεὸ καὶ τὴν οὐράνια Δέσποινα ποὺ μεσίτευσε στὸν Υἱόν Της καὶ τὸν ἀπήλλαξε ἀπὸ ταλαιπωρίες.
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]

Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Βαρνάκοβας (Ἱερὰ Μητρόπολις Φωκίδος)

Εὐπάλιο Δωρίδος
Τ.Κ. 33056
τηλ. 26340-51030 Ἡγουμένη: γερόντισσα Θεοδοσία

Ἀπολυτίκιον Παναγίας Βαρνάκοβας
Ἢχος γ'. Θείας Πίστεως.
  Θεῖον δώρημα τοῖς εὐσεβέσι,
Μῆτερ Πάναγνε, Εὐλογημένη,
παρὰ Κυρίου ἐδόθης Πανάχραντε,
ἐν Βαρνακόβῃ ἀκοίμητος Πρέσβειρα,
ὡς Ἀρσενίου, Δαυίδ ἐγκαλλώπισμα.
Κόσμου Ἄνασσα, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε,
δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

  Μεγαλυνάριον
 Χαίροις παρακλήσεως ἡ Πηγή,
καὶ τῶν Δωριέων, θειοτάτη καταφυγή.
Κρήνη ἀενάου, ροῆς θείου Ἐλέους,
Δέσποινα Βαρνακόβης,
σκέπε τοὺς δούλους Σου.

  πηγή

 anavaseis

Ιερά Μονή Εισοδίων της Θεοτόκου Μαρκόπουλου Ωρωπού

 

Η Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Αττικής. Είναι αναγνωρισμένη ως Ν.Π.Δ.Δ και εορτάζει με το νέο εορτολόγιο της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 21 Νοεμβρίου. Κτίστηκε εκ θεμελίων στην υψηλή τοποθεσία που είναι και σήμερα σε απόσταση 2,5 χιλ. από το χωριό Μαρκόπουλο. Θεμελιώθηκε το 1968. Δύο χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκαν μόνιμα οι 4 πρώτες αδελφές μέσα στον έρημο και άγριο τότε τόπο. Με πρωτόγονα μέσα διαβιώσεως και πολλές στερήσεις κατάφεραν με την πίστη και την αυτοθυσία τους να ολοκληρώσουν και να πραγματοποιήσουν τον άγιο πόθο τους. Η Παναγία στην οποία αφιερώθηκε το Μοναστήρι, ευλόγησε τον τόπο και την Αδελφότητα. Σήμερα 32 χρόνια από την ίδρυση της Μονής έχουν συναθροισθεί γύρω από την πρώτη Καθηγουμένη Μοναχή Νυμφοδώρα Στράγκα , εκ Τριπόλεως Αρκαδίας, 25 Αδελφές, οι οποίες ποθούν τον βίο της ασκήσεως και αγαπούν το Αγγελικό Σχήμα.

Συσπειρωμένες γύρω από την άξια και πεπειραμένη στα μοναχικά Γερόντισσα τους, ασκούνται στην υπακοή, στην ταπείνωση, στην προσευχή, στην νηστεία, στη μελέτη των θείων Γραφών, στον παρθενικό βίο, όπως τα εθέσπισαν οι Αγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ο σκοπός είναι τριπλός: Η καθαρή λατρεία του Τριαδικού Θεού. Ο αγιασμός της ψυχής τους. Η ανάπαυση κάθε κουρασμένης ψυχής που επισκέπτεται το Μοναστήρι της Παναγιάς. Τα διακονήματά τους είναι αυτά που κατά την Παράδοση του Μοναχισμού άσκησαν οι Μοναχές: Της Εκκλησιαστικής Της Μαγείρισσας Της Ποιμένισσας Της Ξενοδόχου Της ασχολούμενης με εργόχειρα καλλιτεχνικού χαρακτήρα Με αγροτικές ή κηπευτικές εργασίες Με παραδοσιακή υφαντική τέχνη Στο Ιατρείο που διαθέτει η Μονή, με αδελφή παιδίατρο.

Σήμερα ολοκληρωμένο το Μοναστήρι παρουσιάζει Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Κάθε γωνιά του μέσα και έξω συμφωνεί με την Ορθόδοξη Μοναστηριακή Αρχιτεκτονική Παράδοση και θυμίζει Άγιον Όρος. Το Καθολικόν της Μονής είναι Βυζαντινού ρυθμού, πεντάτρουλος και Τρισυπόστατος ναός. Τιμάται και πανηγυρίζει στα Εισόδια της Θεοτόκου. Επίσης εορτάζει την Αποτομήν της τιμίας Κάρας του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στις 29 Αυγούστου, διότι τότε πρωτοέγινε θεία Λειτουργία στον τόπο της μονής στο πρωτοξεκίνημα της το 1970. Τρίτον τιμά και εορτάζει της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας , διότι έχει ενσωματωμένο παρεκκλήσιό της. Στις δυο γωνιές του Μοναστηριού Ανατολικά φρουρούν την Μονή τα δύο παρεκκλήσια: της Υπαπαντής της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου. Σε πανοραμική θέση υψηλότερα της Μονής ευρίσκεται το Κοιμητήριο, πολύ περιποιημένο, με κατακόμβη-οστεοφυλάκιο και εκεί δεσπόζει το παρεκκλήσιον των Αρχαγγέλων. Από την πέτρινη πύλη της Μονής κάτω στον κοινοτικό δρόμο έως την πάνω είσοδο του κτιρίου της Μονής διανύει ο προσκυνητής ανηφορικό δρόμο 300 μέτρων. Δεξιά και αριστερά συναντά τέσσερις ασφαλτοστρωμένους χώρους σταθμεύσεως και 4 πέτρινα καλλιτεχνικά προσκυνητάρια. Ένα δίπλα στην Πύλη αφιερωμένο στην Παναγία, επειδή εκεί εμφανίστηκε όρθια δείχνοντας το δρόμο προς τη Μονή σε ένα εκδρομικό πούλμαν. Άλλο πάνω στην ανηφόρα του Αγίου Νεκταρίου. Απέναντι ο Εσταυρωμένος στο Γολγοθά. Και στο πιο κρημνώδες σημείο του μεγάλου περιβόλου της Μονής ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ σαν μικρό εκκλησάκι.

Με θαυμαστές επεμβάσεις Της, η Κυρία Θεοτόκος, έχει σώσει το Μοναστήρι Της από πολλούς κινδύνους. Κυρίως από την πυρκαγιά της 4ης Ιουνίου 2001 - του Αγίου Πνεύματος - που από δαιμονική ενέργεια πέρασε σαν πυρακτωμένος ανεμοστρόβιλος από όλα τα Μοναστήρια της περιοχής με δαιμονιώδη ταχύτητα, αφήνοντας μεγάλες καταστροφές. Η Ι.Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου θεωρεί ως ιδιαίτερη ευλογία τις δύο θαυματουργές εικόνες πού βρίσκονται στην είσοδο του Κεντρικού Ναού δεξιά και αριστερά σε ξυλόγλυπτα ομοιόμορφα προσκυνητάρια: Η Παναγία η Γενεσιουργός. Χαρίζει ευτεκνία σε στείρες γυναίκες και θεραπεύει πάσης φύσεως ασθένειες. Σε θλιβερά γεγονότα βουρκώνουν τα μάτια της, ή τα ανοιγοκλείνει ή σκοτεινιάζει το μισό πρόσωπό Της. Το Άγιον Μανδήλιον του Κυρίου. Το Θεανδρικό πρόσωπο είναι κατά το ήμισυ ιλαρό, δέχεται ικεσίες και τον ανθρώπινο πόνο. Το άλλο ήμισυ είναι αυστηρό πρόσωπο Κριτού. Δίδει σημεία στους προσκυνητές, ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρα ή κινώντας τις κόρες των Θεϊκών οφθαλμών.

Σήμερα πολλοί προσκυνηταί επισκέπτονται τη Μονή. Υπάρχει τακτική συγκοινωνία χειμώνα- καλοκαίρι, με στάση 700μ. από την Ι . Μονή. Από τον εθνικό δρόμο μέχρι την είσοδο της Μονής υπάρχουν αρκετές ενημερωτικές πινακίδες. Στην Μονή φυλλάσονται Ιερά Λείψανα των Αγίων: Παντελεήμονος, Χρυσοστόμου, Χαραλάμπους, Τρύφωνος, Παρασκευής, Ελευθερίου και άλλων Αγίων, τα οποία εκτίθενται εις προσκύνηση στις μεγάλες γιορτές.

21 Νοεμβρίου ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις».

Μία από τις κυριότερες και μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές του έτους είναι τα «Εισόδια» της Θεοτόκου. Η Εκκλησία μας την τιμά στις 21 Νοεμβρίου, με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί την βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου.

Όπως γνωρίζουμε, η Παναγία Θεοτόκος, γεννήθηκε από γονείς γηραιούς, τον Ιωακείμ και την Άννα, που είχαν παρακαλέσει με πολύ πόνο τον Θεό να τους δώσει ένα τέκνο και να το αφιερώσουν στο Ναό Του. Πραγματικά, αυτό και έκαναν. Όταν δηλαδή η Μαρία έγινε τριών ετών την έφεραν οι ίδιοι οι γονείς της στο Ναό και την παρέδωσαν στα χέρια του Ζαχαρία του ιερέα. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε:
«Εμεγάλυνε ο Κύριος το όνομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώσει τους υιούς του Ισραήλ». Και ανέβασε την τριετή Μαρία στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου, όπου ο Θεός την χαρίτωσε. Και ευφράνθηκε η Παναγία και με αγαλλίαση ψυχής εσκίρτησε και όλοι πνευματικά πανηγύρισαν που έμεινε στο Ναό τον Άγιο, για να αγιασθεί και να γίνει αργότερα η Μητέρα του ίδιου του Θεού.


ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Στην εικονογράφηση του γεγονότος των Εισοδείων της Θεοτόκου, βλέπουμε, στο κέντρο την Παναγία σαν μικρό τριετές κοράσιον, που όμως έχει όλη την ιερότητα της μέλλουσας Μητέρας του Θεού. Ο ιερέας Ζαχαρίας ο μετέπειτα πατέρας του Προδρόμου, έχει ακουμπήσει ευλαβικά και στοργικά το χέρι του επάνω στην κεφαλή της. Την ευλογεί και την υποδέχεται στα άγια των αγίων, φορώντας ενδύματα λειτουργικά και διακριτικό της ιερωσύνης στην κεφαλή του. Η Παναγία στέκει με ιερή σιγή απέναντί του έχει τα χέρια της σε στάση ευλαβική και συγχρόνως κινητική απέναντί του, που δηλώνει την προθυμία και την χαρά της προσελεύσεώς της στον Ναό του Κυρίου. Αυτό είναι το σχέδιο και το θέλημα του Θεού και η προαιώνια βουλή του για την σωτηρία των ανθρώπων.

Το ίδιο ευλαβικά και με ιερή συγκίνηση εικονίζονται και οι γέροντες γονείς της Ιωακείμ και Άννα. Την παραδίδουν στα χέρια του Ζαχαρία με μια κίνηση πολύ εκφραστική, που δηλώνει την προθυμία τους να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους στο Θεό και να του αφιερώσουν το μονάκριβο παιδί τους, που το απέκτησαν μετά από πολλών χρόνων προσευχή και νηστεία και σε γήρας προχωρημένο. όμως η αγάπη στο Θεό επισκιάζει τα σπλάχνα της στοργής της ανθρώπινης φύσης. Έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους στην παιδίσκη τους Μαρία, προσέχοντάς την με πολύ συγκίνηση.

Πίσω τους βλέπουμε πολλές νεανίδες, να κρατούν λαμπάδες αναμμένες και να προπέμπουν την Παναγία οδηγώντας την στο Ιερό, όπου έμεινε σαν περιστερά ηγιασμένη και έγινε η λαμπάδα του Θεού, η κατοικία Του, ο ναός Του, το θυσιαστήριο και η λατρεία η ζώσα και καθαρά.

«Ο καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστάς και Παρθένος, το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, σήμερον εισάγεται, εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα, την εν Πνεύματι Θείω, ην ανυμνούσιν Άγγελοι Θεού, Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος».
πηγή
 ecclesia.gr

Παναγία Βαρνάκοβα. Άφησε τα παιδιά σε μένα.

 

Επισκέφθηκε την Ι. Μονή το καλοκαίρι του 2001 μια μητέρα μεσήλιξ από την Ναύπακτο. Από την χαρά της έλαμπε το πρόσωπό της. Αφού προσκύνησε την εικόνα της Μεγαλομάτας Παναγιάς, όπως λένε πολλοί την Βαρνάκοβα, είπε:

- “Έχω τρία παιδιά. Ένα κορίτσι και δυο αγόρια.  Και τα τρία είχαν σοβαρά προβλήματα, που με στεναχωρούσαν. Η κόρη συνδεδεμένη με κάποιον έμενε ατακτοποίητη, χωρίς να φαίνεται προοπτική γάμου. Ο ένας άνεργος, δεν εύρισκε πουθενά δουλειά και η στεναχώρια του απειλούσε την ψυχική υγεία του. Ο άλλος ήταν μπλεγμένος με κακές παρέες και ερχόταν στο σπίτι ξημερώματα. Κόντευα να πεθάνω από την στενοχώρια μου…
Πριν λίγο καιρό ήλθα εδώ, στην Παναγία, και Την παρακάλεσα με δάκρυα για τα παιδιά μου. Το βράδυ εκείνο Την βλέπω στον ύπνο μου . Μεγαλόπρεπη και στοργική. Και μου είπε με γλυκύτητα: “Άφησε τα παιδιά σου σε μένα!”.

Ξύπνησα χαρούμενη , με ελαφρωμένη την ψυχή και Της είπα: “Πάρε τα, Παναγιά μου, και τακτοποίησέ τα όπως θέλεις. Εγώ δεν θα ξανασχοληθώ με τα προβλήματά τους, μόνο θα προσεύχομαι!”.

Το είπα και το έκανα , αλλά και η Παναγία έκανε αυτό που υποσχέθηκε. Τους τακτοποίησε όλους γρήγορα. Η κόρη παντρεύτηκε και νοικοκυρεύτηκε, ο δεύτερος βρήκε μια καλή δουλειά και τον άλλον τον φώτισε ο Θεός και κατάλαβε την κακή ποιότητα των φίλων του και ξέκοψε απ’ αυτούς.

 “Δόξα Σοι ο Θεός, δόξα Σοι ο Θεός”, επανελάμβανε πολύ συγκινημένη η μάννα, η περίπτωση της οποίας δίνει ένα σωτήριο μήνυμα σε όλους και ιδιαιτέρως στους γονείς.

Πηγή: ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ

Παναγία η Γοργοεπήκοος

Η γνωστότερη μετά την "Πορταϊτισσα" θαυματουργή εικόνα του Αγίου Όρους είναι η αρχαία τοιχογραφία της Παναγίας της Γοργοεπηκόου που βρίσκεται εξωτερικά στον ανατολικό τοίχο της τράπεζας και προς τα δεξιά της εισόδου της στην Ιερά μονή Δοχειαρίου.

Το 1664 ο τραπεζάρης μοναχός Νείλος, που περνούσε τακτικά μπροστά από την εικόνα κρατώντας στο χέρι αναμμένα δαδιά για την υπηρεσία του στην τράπεζα, άκουσε μια φωνή να του λέει τα εξής:

 "Να μην ξαναπεράσεις από εδώ με δαδιά καπνίζοντας την εικόνα μου".

 Ο μοναχός Νείλος δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στη φωνή, η οποία όμως σύντομα ξανακούστηκε επιτιμώντας τον μοναχό και αφήνοντάς τον τυφλό.

Οι αδελφοί άρχισαν να περνούν με πολύ ευλάβεια μπροστά από την εικόνα, της κρέμασαν ακοίμητο καντήλι και διέταξαν το νέο τραπεζάρη να τη θυμιάζει καθημερινά.

Ο τυφλός Νείλος περνούσε όλο τον καιρό του σε ένα στασίδι μπροστά στην εικόνα παρακαλώντας την Παναγία να τον συγχωρέσει και να τον θεραπεύσει, πράγμα το οποίο και έγινε, όταν, για τρίτη πλέον φορά, ακούστηκε φωνή από την εικόνα, που πληροφορούσε τον μοναχό  Νείλο ότι η δέησή του εισακούστηκε και ότι στη δική Της μετά Θεόν προστασία και σκέπη θα έπρεπε στο εξής να καταφεύγουν για κάθε τους ανάγκη οι μοναχοί.

Αυτή θα τους ακούει γρήγορα γιατί το όνομά της είναι "Γοργοεπήκοος". Πολύ σύντομα το θαύμα αυτό και η υπόσχεση της Θεοτόκου έγιναν γνωστά σε όλο το Όρος και η εικόνα της αυτή έγινε παναγιορείτικο προσκύνημα.

Ο διάδρομος κλείστηκε και η εικόνα συμπεριλήφθηκε σε παρεκκλήσι που κτίστηκε προς τα δεξιά της.

Τα θαύματά της είναι άπειρα και ειδικός "προσμονάριος" ιερομόναχος εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολλών προσκυνητών.   

                            θαύματα της Παναγίας

« Αρρώστησε ο άνδρας μου Επαμεινώνδας με βαρεία μελαγχολία, κατάθλιψη λένε οι γιατροί. Ένα μήνα περάσαμε την πιο άσχημη περίοδο της ζωής μας. Κάθε μέρα πηγαίναμε και σε άλλο γιατρό με αποτέλεσμα όλοι να μας λένε τα ίδια πράγματα. Να μας δίνουν φάρμακα να τα πίνει ο Επαμεινώνδας και να μην καταλαβαίνει τίποτα. Κοινώς «φυτό». Μας σύστησαν να τον κλείσουμε σε νευρολογική κλινική, καταλαβαίνετε την κατάσταση της οικογενείας. Πέσαμε γονυκλινώς εγώ και τα 3 παιδιά μου και τ΄ αδέλφια μου, στον Παντοδύναμο Κύριο μας και στην Μητέρα Του την Γοργοεπήκοο, για να μας σώσει απ΄ αυτό το μαρτύριο πού ζούσαμε. Πήγαμε τον άνδρα μου στο Μοναστήρι της και με βαθειά πίστη προσευχηθήκαμε στην Κυρία του κόσμου. Και δεν άργησε να μας ακούσει την ιδια μέρα! Φεύγοντας από το Μοναστήρι και πηγαίνοντας στην αδελφή μου, πού μένει στην Ελευσίνα, στο δρόμο άκουσε ο άνδρας μου την φωνή της Παναγίας πού ερχότανε από το Μοναστήρι να τοΰ λέει: «Έλα πιο κοντά μου για να έρθω κι εγώ». Ξαφνικά βλέπω τον άνδρα μου να συνέρχεται, να χαμογελάει κάνοντας τον σταυρό του και να μου εξηγεί τί άκουσε. Από εκείνη την στιγμή σταμάτησε το μαρτύριο τοΰ Επαμεινώνδα πού κράτησε έναν ολόκληρο μήνα. Αμέσως σταμάτησε τα φάρμακα και μέχρι αυτήν την στιγμή είναι πολύ καλά. Δοξασμένο το όνομα της Παναγίας της Γοργοεπηκόου, πού τόσο πολύ μας λυπάται και μας βοηθάει τους ανάξιους και αμαρτωλούς .Σ΄ ευχαριστώ Γλυκεία Παναγία, Μητέρα όλου του Κόσμου. Ευχαριστώ!!! Άννα Καλαμούκη, Πειραιάς»

*****

«Στις 14 Ιανουαρίου του 2002 η αδελφή μου Άννα 37 ετών και μητέρα δύο παιδιών (ηλικίας 7 και 2 ετών) χειρουργήθηκε για έναν κακοήθη όγκο στον μαστό. Μετά το χειρουργείο εμφανίστηκε έντονο λεμφοίδημα και αυτό ανησύχησε ιδιαίτερα τον θεράποντα ιατρό μιας και αποτελεί σημείο επιδείνωσης. Της ζητήθηκε μάλιστα να προβεί σε επείγουσα ριζική μαστεκτομή πράγμα το οποίο η ίδια αρνήθηκε και κατέφυγε στην βοήθεια της Γοργοεπηκόου. Τηλεφώνησα λοιπόν στην Γερόντισσα και ζήτησα να κάνουμε μια λειτουργία υπέρ υγείας της αδελφής μου. Έτσι στις 20 Ιανουαρίου του 2002 η μητέρα μου, η Άννα και εγώ φτάσαμε στη Μονή για να παρακαλέσουμε, την Παναγία Γοργοεπήκοο, να μας βοηθήσει. Βρισκόμασταν σε απόγνωση μεγάλη. Μετά το πέρας της λειτουργίας η Γερόντισσα έδωσε στην Άννα, βαμβάκι με λάδι από το καντήλι της Παναγίας. Φύγαμε λοιπόν, με αίσθημα ανακούφισης και με την ελπίδα ότι θα βρεθεί λύση και στο δικό μας πρόβλημα.
Την επόμενη ήμερα και ενώ έκανα την συνηθισμένη αλλαγή του τραύματος διαπίστωσα την παρουσία αποστήματος, πράγμα πού με εξέπληξε. Τοποθέτησα το βαμβάκι της Γοργοεπηκόου επί του αποστήματος και επέδεσα το τραύμα κατά τον συνηθισμένο τρόπο. Κατόπιν έφυγα για το ιατρείο μου. Δεν είχα προλάβει να φτάσω όταν με ειδοποίησαν στο κινητό να επιστρέψω στο σπίτι της αδελφής μου γιατί αιμορραγούσε το τραύμα της. Πράγματι, μπαίνοντας στο δωμάτιό της, αντίκρισα τα κλινοσκεπάσματα, το νυχτικό της, τις μαξιλαροθήκες και βεβαίως τους επιδέσμους ματωμένα. Ζήτησα τα απαραίτητα, προκειμένου να περιποιηθώ και να καθαρίσω το τραύμα και ω! του θαύματος, το τραύμα βρισκόταν σε άριστη κατάσταση, το λεμφοίδημα είχε εξαφανιστεί εντελώς ενώ δεν υπήρχε κανένα ορατό σημείο παροχετεύσεως του αιματηρού υγρού. Το δε βαμβάκι με το λάδι από την Γοργοεπήκοο είχε παραμείνει στεγνό χωρίς μάλιστα ίχνος αίματος.
Καταλάβαμε αμέσως ότι η Γοργοεπήκοος πού θεράπευσε το λεμφοίδημα απάλλαξε την αδελφή μου από τον καρκίνο.
Στις 28 Ιανουαρίου επισκεφτήκαμε και άλλους γιατρούς, οι οποίοι επιβεβαίωσαν τα συμβαίνοντα και αποφάνθηκαν ότι δεν είναι απαραίτητη η ριζική μαστεκτομή.
Ευχαριστούμε θερμώς την Παναγία Γοργοεπήκοο πού άκουσε την προσευχή μας και μας ελέησε.
Μ. ΙΙεριστεροπούλου Γυναικολόγος»

Aνέτειλε η Παγκόσμιος Χαρά....Το γενέσιο της Θεοτόκου

Καλότυχο ζευγάρι, Ιωακείμ και Άννα, όλη η κτίση σας ευγνωμονεί. Γιατί με τη μεσολάβησή σας δώρισε η πλάση στο Δημιουργό το πιο υπέροχο απ' όλα τα δώρα· πολυσέβαστη Μητέρα, μοναδική, άξια του Πλάστη. Ευλογημένος είσαι Ιωακείμ, απ' όπου βγήκε το ακηλίδωτο σπέρμα. Θαυμαστή μήτρα της Άννας, που μέσα της αναπτύχθηκε σιγά - σιγά, σχηματίσθηκε και γεννήθηκε πανάγιο βρέφος. Γαστέρα, που κυοφόρησες μέσα σου τον έμψυχο ουρανό, πλατύτερο από την απεραντοσύνη των ουρανών. Αλώνι, που κράτησες επάνω σου τη θημωνιά του ζωοποιού σιταριού, όπως το δήλωσε ο ίδιος ο Χριστός: «Αν δεν πέσει ο κόκκος του σιταριού στη γη και πεθάνει, παραμένει ολομόναχος». Μαστοί που θηλάσατε εκείνη, που έθρεψε τον τροφοδότη του κόσμου. Θαυμάτων θαύματα και παραδόξων παράδοξα. Γιατί έτσι έπρεπε, ν' ανοίξει με τα θαύματα ο δρόμος, απ' όπου με τρόπο ανέκφραστο, από αγάπη, κατέβηκε κοντά μας ο Θεός για να σαρκωθεί.

Αλλά πως να προχωρήσω περισσότερο ; Το μυαλό μου σαστίζει, φόβος και λαχτάρα με κυριεύουν. Η καρδιά μου χτυπάει και η γλώσσα μου δέθηκε. Δεν αντέχω στη χαρά, με καταβάλλουν τα θαύματα, ο πόθος με γεμίζει ενθουσιασμό. Ας νικήσει λοιπόν ο πόθος, ας υποχωρήσει ο φόβος, ας τραγουδήσει η κιθάρα του Πνεύματος : «Ας χαρούν οι ουρανοί κι' ας πηδήσει απ' τη χαρά της η γη».

Καλότυχο ζευγάρι, Ιωακείμ και Άννα, κι αληθινά αγνότατο. Απ' τον καρπό των σπλάγχνων σας γίνατε γνωστοί, καθώς είπε ο Κύριος κάπου : «Θα τους γνωρίσετε καλά από τους καρπούς που θα κάνουν». Με τη ζωή σας δώσατε χαρά στο Θεό και γίνατε άξιοι της κόρης που γεννήσατε. Ζώντας τη ζωή σας με αγνότητα και αγιότητα καρποφορήσατε το στολίδι της παρθενίας, παρθένο προτού να γεννήσει, παρθένο την ώρα που γεννούσε, και παρθένο αφού γέννησε, τη μοναδική που μένει και σε νου και σε ψυχή και σε σώμα πάντοτε παρθένος. Έτσι έπρεπε να γίνει, η παρθένος που βλάστησε απ' τη δική σας αγνότητα να γεννήσει σωματικά το μονάκριβο, μονογέννητο φως, με την ευδοκία εκείνου που το γέννησε ασώματα. Φως που δεν γεννάει, αλλά πάντοτε γεννιέται από φως, που η γέννηση είναι η ξεχωριστή προσωπική του ιδιότητα. Σε πόσα θαύματα και σε πόσες συμφωνίες έγινε εργαστήριο αυτή η Κόρη! Αφού γεννήθηκε από στείρα, γέννησε με τρόπο παρθενικό Εκείνον, που ένωσε θεότητα και ανθρωπότητα, πόνο και απάθεια, τη ζωή και το θάνατο, για να νικηθεί έτσι σ' όλα το χειρότερο από το καλύτερο. Κι' όλα αυτά για τη δική μου σωτηρία, Δέσποτα. Τόσο πολύ μ' αγάπησες, ώστε μ' έσωσες όχι με αγγέλους, ούτε με κάποιο άλλο δημιούργημα, αλλά όπως ακριβώς εσύ ο ίδιος με έπλασες την πρώτη φορά, έτσι πάλι εσύ ο ίδιος εργάσθηκες και για την ανάπλασή μου. Γι' αυτό χορεύω και λέω μεγάλα λόγια και νιώθω μεγάλη χαρά, και ξαναγυρίζω πάλι πίσω στη πηγή των θαυμάτων και πλημμυρισμένος με το νάμα της ευθυμίας, αρπάζω την κιθάρα του Αγίου Πνεύματος και θεϊκό ύμνο τραγουδώ στη γέννηση της.
Ιωακείμ και Άννα, ζευγάρι λογικά τρυγόνια σωφρονέστατο! Εσείς, με το να κρατήσετε το φυσικό νόμο της σωφροσύνης, αξιωθήκατε με δώρα υπερφυσικά· γεννήσατε τη Μητέρα του Θεού, την ανέγγιχτη από άνδρα. Εσείς, αφού ζήσατε με ευσέβεια και οσιότητα μέσα στα όρια της ανθρώπινης φύσεως, γεννήσατε την ανώτερη από αγγέλους Κόρη, την Κυρία των αγγέλων. Ω Κόρη, πανέμορφη και γλυκύτατη. Κρίνο που ξεφύτρωσες ανάμεσα στ' αγκάθια, από την πιο ευγενική και βασιλική ρίζα του Δαβίδ. Χάρη σε Σένα, Παρθένε, πλουτίσθηκε η βασιλεία με την ιεροσύνη. Χάρη σε Σένα μετακινήθηκε ο νόμος και ανακαλύφθηκε το πνεύμα, που κρυβότανε κάτω από το γράμμα, αφού η ιερατική εξουσία πέρασε από τη λευιτική στη δαβιτική φυλή. Ρόδο,(τριαντάφυλλο) που ξεφύτρωσες μέσα από τ' αγκάθια των Ιουδαίων, και πλημμύρισες με το θεϊκό σου άρωμα τα σύμπαντα. Κόρη του Αδάμ και Μητέρα του Θεού. Ευλογημένη η μέση και τα σπλάγχνα απ' όπου βλάστησες. Ευλογημένη η αγκαλιά που σε κράτησε και τα χείλη που απολαύσανε τα αγνά σου φιλιά, δηλ. τα χείλη των γονιών σου μονάχα, για να μείνεις πάντοτε, σ' όλα παρθένος.

«Αμπέλι καλοκλήματο» βλάστησε απ' την Άννα, κι άνθισε σταφύλι ολόγλυκο, πιοτό θεϊκό, να το πιουν οι άνθρωποι να ζήσουν στον αιώνα. Ο Ιωακείμ και η Άννα έσπειραν «δικαιοσύνη» και θερίσανε «καρπό ζωής». Φωτισθήκανε με το «φως της γνώσεως» και ψάξανε να βρουν τον Κύριο, και τους βρήκε καρπός δικαιοσύνης. Ας πάρει θάρρος η γη και «γεμίστε χαρά τα παιδιά της Σιών για τον Κύριο και Θεό σας», γιατί πρασίνισε η έρημος. Η στείρα καρποφόρησε. Ο Ιωακείμ και η Άννα σαν μυστικές κορφές βουνών στάλαξαν γλύκα. Νιώσε χαρά, ευλογημένη Άννα, γιατί γέννησες κορίτσι. Γιατί αυτή η κόρη θα γίνει Μητέρα του Θεού, πύλη του φωτός, πηγήτης ζωής, και θα εξαφανίσει το έγκλημα της γυναίκας.
 Ιερό ζευγάρι, Ιωακείμ και Άννα, δεχτείτε από μένα τούτη την ομιλία στη γεννηση της Μαρίας. Κόρη του Ιωακείμ και της Άννας και Δέσποινα μου, δέξου τα λόγια  του αμαρτωλού δούλου σου, που ο πόθος όμως τον καίει κι απόκτησε Εσένα μοναδική ελπίδα χαράς, προστάτισσα του βίου του. Και μεσίτριά του κοντά στον Υιό σου και εγγύηση για τη σωτηρία του. Σκόρπισε πέρα το βαρύ φορτίο των αμαρτιών μου, και διάλυσε το σύννεφο, που μου σκοτίζει το μυαλό και το παχύ στρώμα της ύλης. Σταμάτησε τους πειρασμούς και κυβέρνησε μ' επιτυχία τη ζωή μου, και, παίρνοντας με απ' το χέρι, οδήγησε με ψηλά στην ουράνια ευτυχία, και στον κόσμο σου δώσε δώρο την ειρήνη. Και σ' όλους τους κατοίκους της πόλεως μας, τέλεια την χαρά και την αιώνια σωτηρία, με τις παρακλήσεις των γονιών σου κι όλων των ανθρώπων της Εκκλησίας.

Απόσπασμα από  Ομιλία του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού στην Γέννηση της Θεοτόκου
ΠΗΓΗ
 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ

 http://misha.pblogs.gr/2010/09/aneteile-h-pagkosmios-hara.html
 

Ένα μωρό που αναστήθηκε! Θαύμα της Παναγίας!

Μια Ιουδαία γυναίκα ήταν έγκυος αλλά είχε τόσους πολλούς πόνους και οδύνες που δεν μπορούσε να γεννήσει, όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες γυναίκες.

Όσους τρόπους και ιατρικά κι αν δοκίμασαν, δεν κατάφεραν να της βγάλουν το βρέφος… κι έτσι από ώρα σε ώρα περίμεναν και την ίδια την ταλαίπωρη να ξεψυχήσει.
Τότε, μια Χριστιανή που έτυχε να είναι εκεί της είπε:
- Αν θέλεις να ελευθερωθείς, επικαλέσου την Υπεραγία Θεοτόκο, εκτός απ’ αυτήν άλλη βοήθεια δεν θα βρεις.
Και η ασθενής, με δάκρυα στα μάτια και με όση φωνή της είχε απομείνει από τους πολλούς και αφόρητους πόνους, είπε ταπεινά:
- Ευλογημένη Μαρία Αειπάρθενε, νιώθω πως είμαι ανάξια να σε επικαλεστώ η παμβέβηλος, αφού προέρχομαι από το έθνος εκείνο που φόνευσε τον Υιό σου… Όμως, επειδή έχω ακούσει ότι η ευσπλαχνία σου και το έλεος δίνεται καθημερινά δωρεάν στους ανθρώπους, γι’ αυτό κι εγώ τώρα σε παρακαλώ και σε ικετεύω, λύτρωσέ με από αυτόν τον κίνδυνο και σου υπόσχομαι ότι και εγώ και το βρέφος που θα γεννήσω θα λάβουμε ευθύς το άγιο Βάφτισμα!
Μετά από αυτά τα λόγια, το πρώτο θαύμα γίνεται και η γυναίκα γεννάει ένα αρσενικό παιδί! Μόλις συνήλθε και σηκώθηκε από το κρεβάτι η γυναίκα, εκπλήρωσε με χαρά και το τάμα της λαμβάνοντας το άγιο Βάπτισμα μαζί με το παιδί της.
Ο άντρας της έλειπε σε ένα χωριό και επιστρέφοντας έμαθε τα γεγονότα. Θύμωσε όμως τόσο πολύ που έφτασε στο σημείο να φονεύσει το ίδιο του το παιδί!
Μαζεύτηκαν οι γείτονες και βλέποντας την σύγχυση και το κακό που έγινε, θέλησαν να πιάσουν τον Εβραίο για να δικαστεί, όμως, εκείνος έτρεξε να τους ξεφύγει. Εκείνοι τον κυνήγησαν και ο Εβραίος, κουρασμένος και μη έχοντας που αλλού να κρυφτεί, μπαίνει μέσα σε έναν Ναό που είδε στον δρόμο του. Βρήκε ένα μέρος μέσα και κρύφτηκε καλά για να μην τον βρουν.
Έτσι όμως όπως στεκόταν έντρομος, βλέπει απέναντί του μια εικόνα της Παναγίας και τότε, ήρθε σε καρδιακή κατάνυξη! Συνειδητοποίησε το τραγικό λάθος που έκανε και είπε στην Παναγία:
- Ω Δέσποινα, πόση είναι η Ευσπλαχνία σου, ώστε τώρα να σκεπάζεις και να διαφυλάττεις εδώ ένα βρωμερό σκυλί και ασεβέστατο, που θανάτωσε τον Υιό σου. Τώρα, στέκομαι μέσα στον Οίκο σου και δεν ανοίγει η γη να με καταπιεί… Αφού όμως είναι τόση μεγάλη η καλοσύνη σου, σε παρακαλώ, ελέησε και μένα, όπως ελέησε ο Πανοικτίρμων Υιός σου τον διώκτη Παύλο, και συγχώρησε τις ανομίες μου! Πιστεύω ότι αφράστως γέννησες τον Ιησού, χωρίς να βλαπτεί καθόλου η Παρθενία σου. Τον Υιό σου ομολογώ Θεό και άνθρωπο, Του οποίου το έλεος είναι άπειρο και αμέτρητο!
Μόλις είπε αυτά τα λόγια με δάκρυα στα μάτια, έφτασαν και οι Χριστιανοί και αμέσως τον έδεσαν.
Εκείνος όμως τους είπε:
- Σας παρακαλώ, για χάρη του Κυρίου, οδηγήστε με πρώτα σε κάποιον ιερέα να λάβω το Άγιο Βάπτισμα… Μάρτυς μου ο Θεός, δεν σας το ζητάω από φόβο του θανάτου ή από δειλία. Αφού βαπτιστώ, τότε δώστε μου και τον θάνατο που αξίζω…
Εκείνοι σεβάστηκαν την επιθυμία του αυτή και εκπλήρωσαν τα λόγια του. Μόλις βαπτίστηκε, τον παρέδωσαν στη δικαιοσύνη, όπου και τον φυλάκισαν για να θανατωθεί την επόμενη μέρα.
Η γυναίκα του, θρηνούσε για τον θάνατο του παιδιού της, κλαίγοντας απαρηγόρητα. Ενώ όμως κρατούσε στα γόνατά της το νεκρό παιδί της και χτυπιόταν, ένα δεύτερο θαύμα συμβαίνει! Βλέπει το παιδί της να ανασταίνεται!
Αφού άκουσε ότι ο άντρας της βαπτίστηκε και πρόκειται τώρα να τον θανατώσουν για το φονικό που έκανε, πήρε όλο χαρά το παιδί και έτρεξε να το δείξει στους δικαστές.
Μόλις το είδαν, όλοι δόξασαν τον Θεό! Έπειτα, ελευθέρωσαν και τον φονιά, ο οποίος συγκινημένος ήρθε εκεί και ερεύνησε το σημείο στον λαιμό του παιδιού όπου και του έδωσε την μαχαιριά. Τώρα μόνο μια κλειστή πληγή φαινόταν για να διακηρύττει το θαύμα που έγινε!
Αλλά δεν τελείωσε εδώ την ευεργεσία της η πλουσιόδωρη Ανασσα! Ακολούθησε και άλλο θαύμα στα προηγούμενα θαύματα.
Δόθηκε χάρις στο βρέφος, το οποίο έναρθρα και καθαρά μίλησε μεγαλοφώνως σαν να ήταν είκοσι χρονών, λέγοντας τα εξής λόγια:
- Η Μητέρα της Ελεημοσύνης και πάσης Παρακλήσεως, αυτή που έμεινε μετά την γέννηση του Ιησού Παρθένος, η Θεοτόκος Μαρία, Αυτή με ανέστησε για την πίστη των γεννητόρων μου και προς έλεγχο των ασεβών Ιουδαίων, που αρνούνται την του Θεού ενανθρώπηση!
Ακούγοντας αυτά τα λόγια οι παρευρισκόμενοι, δάκρυσαν από χαρά, δοξάζοντας τον Κύριο και την Δέσποινα Παναγία Μητέρα Του!
Ο πατέρας αυτού του παιδιού δούλεψε για την Υπεραγία Θεοτόκο, περνώντας όλη του την μετέπειτα ζωή γράφοντας διάφορους λόγους κατά των Ιουδαίων, εις εγκώμιον της Παναγίας, ώστε πολλοί εξαιτίας του πίστεψαν!
Όσο για το βρέφος εκείνο, μεγάλωσε και έγινε ενάρετος άνθρωπος! Παρέδωσε την ψυχή του, όπως και οι γονείς του, θεαρέστως και μετέβηκαν όλοι τους στο Ουράνιο Βασίλειο!
Εκεί, ας ευχηθούμε και όλοι μας να καταφέρουμε να βρεθούμε, ώστε να γνωρίσουμε την αιώνια χαρά που ετοίμασε ο Κύριος γι’ αυτούς που Τον αγάπησαν!
(ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ)

briefingnews.gr

πηγή

pentapostagma