Συνοπτικὴ ἰστορία: Ἡ
Βυζαντινὴ Μονὴ τῆς Βαρνάκοβας βρίσκεται 45 περίπου λεπτὰ ἀνατολικὰ τῆς
Ναυπάκτου, πρὸς τὸν παλαιὸ δρόμο τοῦ Λιδωρικίου, πέραν τοῦ Εὐπαλίου.
Εἶναι κτισμένη τό 1077 μ.Χ. ἀπὸ τὸν ὅσιο Ἀρσένιο τὸν Βαρνακοβίτη, ἐπάνω
σὲ ἕνα μικρὸ λόφο καὶ μέσα σὲ ἕνα ἀπέραντο δάσος ἀπὸ δρῦς καὶ
ἀγριοκαστανιές. Τὸ Καθολικὸ εἶναι σὲ ρυθμὸ Βασιλικῆς μετὰ τρούλλου καὶ
τὸ δάπεδο ἀποτελεῖται ἀπὸ θαυμάσια μαρμαροθετήματα τοῦ 11ου αἰῶνος.
Οἱ αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου Κομνηνοί, ἐβοήθησαν οἰκονομικῶς τὴ Μονὴ καὶ τῆς ἐδώρησαν πολλὰ κτήματα στὴν κοιλάδα τοῦ Μόρνου, ποὺ ἔφθαναν μέχρι τὴ θάλασσα, καὶ νησιὰ τοῦ Κορινθιακοῦ. Ἀργότερα, μὲ τὴ Λατινοκρατία, ἡ Μονὴ ὑπήγετο στὸ Ἑλληνικὸ κρατίδιο τοῦ Δεσποτάτου τῆς Ἡπείρου. Οἱ Ἄρχοντές του Κομνηνοὶ ἀγάπησαν τόσο πολὺ τὴν Παναγία τὴν Βαρνάκοβα, ὥστε ἐπέλεξαν τὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς ὡς τόπο ἐνταφιασμοῦ τους. Καὶ αὐτό, διότι ἔγιναν ἀπὸ αὐτοὺς δύο μοναχοί: ὁ Ἀλέξιος, μὲ τὸ ὄνομα Ἀκάκιος, ὁ κάποτε ἡγούμενος, καὶ ὁ πατέρας του Ἐμμανουήλ, μὲ τὸ ὄνομα Ματθαῖος. Ὁ ἀρχαιολόγος Ὀρλάνδος ἀνεκάλυψε τοὺς τάφους τους κάτω ἀπὸ τὸ δάπεδο τοῦ ἐσωνάρθηκος, τό 1919. Ὑπάρχουν στὴ Μονὴ οἱ ἐπιτύμβιες πλάκες. Τό 1212 εἶχε 96 ἱερομονάχους καὶ ἱεροδιακόνους, κατὰ τὸ κτητορικὸ τῆς Μονῆς.
Τό 1826 ἡ Μονὴ κατεστράφη μερικῶς ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἀνεκαινίσθη ἀπὸ τόν Ἰ. Καποδίστρια τό 1831. Ἡ ἰστορία τοῦ Μοναστηριοῦ εἶναι πράγματι συγκλονιστική. Ἡ προσφορά του στὸ Ἔθνος πολὺ μεγάλη, γιατὶ δὲν ἐπρόκειτο μόνο γιὰ οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, ἀλλὰ γιὰ κάτι πολὺ βαθύτερο. Τὸ Μοναστῆρι τῆς Παναγίας τῆς Βαρνάκοβας διὰ τῆς χάριτός Της ἦταν καὶ εἶναι πνευματικὸ θησαυροφυλάκιο, τόσο γιὰ τοὺς Στερεοελλαδίτες, ὅσο καὶ γιὰ κάθε προσκυνητῆ. Ἦταν καὶ εἶναι ἱερὸ καταφύγιο μέσα στὴ θανάσιμη παγωνιά τῆς ὁποιασδήποτε μορφῆς σκλαβιᾶς καὶ δυστυχίας. Ζεστασιὰ ζωῆς, παρηγοριὰ θεοδώρητη, παρουσία Κυρηναίου, ὅπως καὶ κάθε ἱερὰ μονή, στὴν ἀνηφορικὴ πορεία τῶν πιστῶν ὅλων τῶν αἰώνων. Κυρίως ὅμως στὶς φοβερὲς ἐποχὲς τῆς Τουρκοκρατίας, τῆς Ἐνετοκρατίας καὶ τώρα τῆς ὑλοκρατίας.
Τὸ πρῶτο χτύπημα τὸ δέχτηκε ἡ Μονὴ τῆς Παναγιᾶς κατὰ τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ δέκατου πέμπτου αἰῶνος. Ἐνῶ κατόρθωσε νὰ ξεφύγει τὰ δεινὰ τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τὸν φθόνο τῶν Λατίνων, διότι ἀνῆκε ἐδαφικῶς στὸ Δεσποτάτο τῆς Ἡπείρου καὶ προστατεύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἄρχοντες Κομνηνούς, ὅταν ἐξαπλώθηκαν οἱ Τούρκοι στὴν Ἑλλάδα, ὑπέστη τὴν πρώτη καταστροφή. Κατὰ πληροφορίες, τὸ Μοναστῆρι παραδόθηκε τότε στὶς φλόγες καὶ κατεστράφη μερικῶς. Κατάφερε ὅμως, μὲ τὴ βοήθεια τῆς Θεοτόκου, νὰ συνεχίσει τὴ θεοφιλῆ πορεία του ὡς θεῖο ἐργαστήριο ἀρετῆς καὶ ἐξαγιασμοῦ φιλοθέων ψυχῶν. Τὸ δεύτερο χτύπημα τὸ δέχτηκε τὸν Μάϊο τοῦ 1826 ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὡς ἐκδίκηση γιὰ τὰ ὅσα ἔπραξε καὶ ἀγωνίστηκε ἐναντίον τῆς τυραννίας τους μέσα στά 400 χρόνια τῆς σκλαβιᾶς. Περιέλθαψε, ἔθρεψε, παρηγόρησε, ἐνίσχυσε, προστάτευσε, μόρφωσε (μὲ Κρυφὸ Σχολειὸ σὲ ἐπίπεδο Σχολαρχείου) καὶ τελικὰ πολέμησε στὸ πλευρὸ τοῦ μαρτυρικοῦ καὶ ἀγωνιζομένου Ἕλληνα, γιὰ νὰ δοθεῖ τὸ τίμημα τῆς ἐλευθερίας.
Μετὰ τὴν ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου, τὸ Μοναστῆρι φιλοξένησε μιὰ ὁμάδα ἀπὸ τὰ ἡρωϊκὰ γυναικόπαιδα, τὰ ὁποῖα ἐνὼ κατέφυγαν στὸ ἄη-Συμιό, ἀρβανιτιὰ τὰ κατεδίωξε καὶ κυνηγημένα ἔφθασαν στὴ Βαρνάκοβα, ὅπου βρῆκαν στοργικὴ φιλοξενία καὶ περιποίηση. Μετά, γιὰ περισσότερη ἀσφάλεια, τὰ φυγάδευσαν στὰ Σάλωνα. Ἐπακολούθησε στὶς 3 Μαΐου τοῦ 1826 ἡ πολιορκία τῆς Μονῆς ἀπὸ στρατεύματα τοῦ Κιουταχῆ. Μετὰ ἀπὸ ἡρωϊκὴ ἀντίσταση 150 ὑπερασπιστῶν τῆς Μονῆς, ἔναντι 4,000 Τούρκων ἐπί 23 ἡμέρες, ἀναγκάστηκαν στρατιωτικοὶ καὶ Μοναχοὶ νὰ κάνουν ἔξοδο στὶς 26 Μαΐου, γιατὶ οἱ Τούρκοι ἔκαναν λαγούμι. Τελικὰ οἱ ἐχθροὶ κατέλαβαν τὸ Μοναστῆρι καὶ ἀνατίναξαν τὸν Ναὸ μὲ πυρίτιδα!
Τό 1831 ὁ Καποδίστριας, γιὰ τὶς τόσες προσφορὲς τοῦ Μοναστηριοῦ ἔδωσε 1,800 χρυσοὺς φοίνικες, μᾶλλον ἀπὸ δικά του, γιατὶ τότε εἶχε φτώχεια ἡ Ἑλλάδα, καὶ ἔγινε ὁ σημερινὸς Ναός, μὲ τὰ ἴδια ὑλικά. Μόνο τὸ δάπεδο καὶ οἱ κολώνες τοῦ Προνάου παρέμειναν ἀρχικὰ ὅπως ἦσαν. Γι' αὐτὸ ὁ Καποδίστριας θεωρεῖται δεύτερος κτίτωρ τῆς Ἱ. Μονῆς. [ἀντιγραφή ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς «Νεώτερα Θαύματα τῆς Παναγίας στὴ Βαρνάκοβα & Ἱστορίες γιὰ τὴν αἰωνιότητα», 2007]
Θαυμαστὸ γεγονὸς ὑπῆρξε καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ προσώπου τῆς Θαυματουργῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας, παραμονές τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου τό 1940. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γηραιότερους κατοίκους οἱ ὁποῖοι ἦσαν παρόντες στὸ γεγονός, λέγουν ὅτι ἦσαν μεταξὺ τοῦ πλήθους τῶν Προσκυνητῶν ποὺ εἶχε κατακλύσει τὸ Μοναστῆρι, ποὺ πανηγύριζε τὸν δεκαπενταύγουστο τοῦ 1940, ὅταν μέσα στὴν Ἐκκλησία αἰσθάνθησαν βουὴ καὶ τρυγμό. Κοίταξαν πρὸς τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ζητώντας τὴν βοήθειά Της γιὰ τὸν τοπικὸ σεισμὸ ποὺ αἰσθάνθησαν. Τότε, ἄκουσαν «κράκ» καὶ εἶδαν στὸ πρόσωπο στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας νὰ γίνεται μιὰ ἐγκάρσια ρωγμὴ ἡ ὁποῖα ὑπάρχει μέχρι σήμερα, καὶ εἶπαν· «κάτι κακὸ θὰ συμβεῖ». Τὴν ἐπόμενη μέρα ἔμαθαν ὅτι ἐκείνη τὴν στιγμὴ οἱ Ἰταλοὶ τορπίλισαν ὑπούλως τὸ πλοῖο Ἕλλη ποὺ πῆγε Προσκυνητὰς στὴν Τῆνο. [ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Βαρνάκοβας», 1997]
Τὸ λαδάκι τῆς Παναγιᾶς θεράπευσε γυναῖκα μὲ βαρύτατο ἐγκεφαλικό
Ἕνα ἐναγώνιο τηλεφώνημα μετέφερε στὸ Μοναστήρι τὴν ἔνθερμη παράκληση στὸ να δοθεῖ λίγο λαδάκι ἀπὸ τὸ καντηλάκι τῆς Παναγιᾶς γιὰ μία ἀρκετὰ νέα γυναῖκα, ποὺ ἔπαθε βαρύτατο ἐγκεφαλικό καὶ μετεφέρθη στὸ πανεπιστημιακό νοσοκομεῖο τῶν Πατρῶν. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ ἐνδιαφερόμενοι δὲν προλάβαιναν νὰ ἀνεβοῦν στὸ μοναστήρι, περεπέμφθησαν σὲ πρόσωπο γνωστὸ γιὰ τὴν εὐλάβειά του, τὸ ὁποῖο εἶχε πάρει λαδάκι ἀπὸ τὴν Μονὴ καὶ ἔμενε στὸ Ἀντίρριο. Ἐπειδὴ δέ τὸ πρόσωπο αὐτὸ δὲν εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ περιμένει σπίτι γιὰ νὰ ἔρθουν νὰ τὸ πάρουν, τὸ κρέμασε στὸ χερούλι τῆς πόρτας μέσα σ' ἕνα τσαντάκι.
Καί, ὦ τῆς πίστεως! Οἱ στενεῖς συγγενεῖς τῆς γυναῖκας πῆγαν καὶ τὸ πῆραν μὲ λαχτάρα καὶ μὲ πολλὴ πίστη σταύρωσαν στὸ κεφάλι τὴν ἄρρωστη, ἡ ὁποία ἀπὸ ἡμέρες εἶχε χάσει τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβάλλον. Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε! Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἀμείφθηκε ἡ πίστη. Ἡ ἀσθενὴς συνῆλθε! Στὴν γυναῖκα, ἐνῶ ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη εἶχε ἐξαντλήσει ματαίως ὅλες τὶς δυνατότητές της, ἡ ἴαση ἦρθε «ἄνωθεν». Ἀπὸ τὸν Παντοδύναμο καὶ Φιλάνθρωπο Θεό. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἑβδομάδες ἕνα νεώτερο τηλεφώνημα ἐπιβεβαίωσε τὴν σταθεροποίηση τῆς καλῆς ὑγείας τῆς εὐεργετημένης γυναίκας.
Ἄλλο ἕνα περιστατικὸ ποὺ χάρισε χαρὰ καὶ συγκίνηση σὲ ὅσους τὸ ἔζησαν, ἀλλὰ καὶ σ' ὅσους τὸ ἄκουσαν. Εὐλογητός ὁ Θεός!
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]
Θεραπεία τῆς Παναγίας σὲ μικρὸ κοριτσάκι
Καλοκαίρι 2008. Κοριτσάκι στὴν τρυφερὴ παιδικὴ ἡλικία τῶν τεσσάρων ἐτῶν ἔπαθε ἕνα ἀτύχημα καὶ κόπηκε τὸ δαχτυλάκι τοῦ χεριοῦ του. Ἦταν κρεμασμένο σὲ λίγο δέρμα ὅταν τὸ πῆγαν στοὺς γιατρούς. Ἐκεῖνοι προσπάθησαν νὰ τὸ συγκολήσουν. Ἔγιναν τρία χειρουργεῖα! Στὸ δαχτυλάκι ὅμως δὲν γινόταν καλὴ αἱμάτωση καὶ ἦταν μαῦρο. Ὅλα ἔδειχναν πὼς τὸ κοριτσάκι θὰ τὄχανε πλέον τὸ δαχτυλάκι του.
Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ὅμως πῆρε εἴδηση τὸ θλιβερὸ γεγονὸς μιὰ πιστὴ φίλη τῆς οἰκογενείας, καὶ πῆγε στὸ παιδάκι λαδάκι τῆς Παναγιᾶς, ποὺ εἶχε, καὶ ἔβαλαν στὸ σχεδὸν νεκρωμένο δάχτυλο. Καὶ βεβαίως ἔγινε θερμὴ προσευχὴ εἰδικὰ ἀπὸ τὴν μάνα. Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωί, μόλις ξύπνησε τὸ παιδί, κοιτάει ἡ μητέρα του καὶ τὶ νὰ δεῖ; Τὸ δαχτυλάκι ἦταν ἄσπρο καὶ φυσιολογικὸ σὰν τὰ ἄλλα. Ἡ θεία βοήθεια ἦρθε ἀμέσως!
Ὅλη ἡ οἰκογένεια καθὼς καὶ τὰ φιλικά τους πρόσωπα χάρηκαν, δόξασαν τὸν Θεὸ καὶ τὴν Παναγία Μητέρα Του καὶ τὸ κοριτσάκι τὴν ἄλλη μέρα ποὺ πῆγε στὸν γιατρὸ τοῦ εἶπε:
-Γιατρέ, ἡ Παναγία μοῦ ἄσπρισε τὸ χεράκι μου!
Κι ἐκεῖνος, πιστὸς ἄνθρωπος καθὼς ἦταν, ἀπάντησε:
-Δόξα στ' ὄνομά Της! Καὶ ἐμένα ὁ Θεὸς μοῦ θεράπευσε τὸν γυιό μου! Ἐγὼ μὲ τὴν ἐπιστήμη μερικὲς φορὲς δὲν μπορῶ νὰ βοηθήσω. Ὁ Θεὸς ὅμως τὰ πάντα μπορεῖ!
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]
Θεραπεία ὤμου καὶ τενόντων βραχίονος
Ὅποιος ἔχει περάσει πόνο τενόντων, μπορεῖ νὰ καταλάβει καὶ τὶ πόνους πέρασε μία εὐσεβὴς κυρία, ἀρκετὰ νέα, ἀπὸ ἕνα χωριουδάκι τῆς πεδιάδος τοῦ ποταμοῦ Μόρνου. (Περιοχὴ ποὺ ἀπέχει 35-40 λεπτὰ ἀπὸ τὴν Ἱ. Μονή). Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀφόρητο πόνο τῶν τενόντων τοῦ βραχίονος, εἶχε μαζέψει ὑγρὸ καὶ ἡ κλείδωση τοῦ ὤμου! Κατόπιν τῆς ἐπιμονῆς τῆς ἀσθενείας, οἱ γιατροὶ ἀπεφάσισαν ἐγχείρηση σὲ τρεῖς φάσεις.
Ἡ ἀσθενὴς γυναῖκα δίσταζε. Δὲν γνώριζε τὶ ἀποτέλεσμα θὰ εἶχε ἡ προσπάθεια τῶν γιατρῶν. Κατέφυγε λοιπὸν στὴν Οὐράνια Προστάτιδα τῆς περιοχῆς, τὴν Παναγία τὴν Βαρνάκοβα, ἐκεῖ ποὺ κατέφευγαν ἐπὶ ἐννέα αἰῶνες ποὺ εἶναι τὸ Μοναστήρι, γενεές γενεῶν. Καὶ ὅλοι ἔπαιρναν βοήθεια κατὰ τὴν πίστη τους καὶ κατὰ τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς τους.
Ἔτσι κι αὐτὴ ἡ πιστὴ γυναῖκα. Πῆρε τὸ λαδάκι ἀπ' τὸ καντηλάκι τῆς Παναγιᾶς, ποὺ τὸ εἶχε προμηθευτεῖ σὲ ἕνα προηγούμενο προσκύνημά της, καὶ σταύρωσε μὲ δάκρυα στὰ μάτια τὸ πονεμένο ἀλλὰ καὶ πρησμένο χέρι της. Συγχρόνως προσευχόταν ζητῶντας τὸ ἔλεος τῆς Πανάχραντης Δέσποινας.
Ὅπως εἶπε ὅταν ἦρθε νὰ Τὴν εὐχαριστήσει σὲ ἐλάχιστες ἡμέρες ἔφυγε τὸ πρήξιμο ἀλλὰ καὶ οἱ πόνοι! Οὔτε ἐγχείρισι ἔγινε οὔτε ἄλλα φάρμακα. Εὐλογητός ὁ Θεός!
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]
Θεραπεία μηνίσκου σὲ ἱερέα
Ἱερεύς, ὁ ὁποῖος τρέφει μεγάλη εὐλάβεια πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀπὸ ὑπερβολικὴ κόπωση χειρωνακτικῆς ἐργασίας ἔπαθε στὸ γόνατο τοῦ ἑνὸς ποδιοῦ του, τὴν βλάβη ποὺ οἱ γιατροὶ ὀνομάζουν «μηνίσκο». Μετὰ ἀπὸ εἰδικὲς ἐξετάσεις ποὺ ἔκανε, τοῦ εἶπαν πὼς ὁπωσδήποτε ἔπρεπε νὰ γίνει ἐγχείρηση. Ὁ πιστὸς ἱερεὺς κατέφυγε στὴν μεγάλη Γιάτρισσα, καὶ Τὴν παρεκάλεσε νὰ τὸν βοηθήσει.
Δὲν ἦταν μόνο ἡ ὀδύνη μιᾶς ἐγχειρήσεως ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι θὰ ἐστεροῦντο οἱ πιστοὶ τὴν Θεία Λειτουργία γιὰ ἀρκετὸ διάστημα. Προσευχήθηκε λοιπὸν μπροστὰ στὴν θαυματουργὴ εἰκόνα Της, σταύρωσε μὲ τὸ λαδάκι τῆς Παναγιᾶς τὸ πόδι του καὶ περίμενε τὸ ἀποτέλεσμα, τὸ ὁποῖο δὲν ἄργησε νὰ ἔρθει. Περνῶντας λίγες ἡμέρες, οἱ πόνοι ὑποχώρησαν καὶ αἰσθάνθηκε πολὺ πιὸ καλά! Τότε ξαναπῆγε στὸν γιατρὸ γιὰ νὰ ἐκτιμήσει τὴν νέα κατάσταση. Ξαναέβγαλε «πλάκα» καὶ ὁ γιατρὸς ἀπορημένος εἶπε: «Δὲν βλέπω πλέον καμμία βλάβη στὸν μηνίσκο. Ἁπλῶς προσέχετε, μὴ κουράζετε τὸ πόδι σας ὑπερβολικά!»
Ὁ ἱερεὺς γεμάτος εὐγνωμοσύνη δόξασε τὸν Θεὸ καὶ τὴν οὐράνια Δέσποινα ποὺ μεσίτευσε στὸν Υἱόν Της καὶ τὸν ἀπήλλαξε ἀπὸ ταλαιπωρίες.
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]
Οἱ αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου Κομνηνοί, ἐβοήθησαν οἰκονομικῶς τὴ Μονὴ καὶ τῆς ἐδώρησαν πολλὰ κτήματα στὴν κοιλάδα τοῦ Μόρνου, ποὺ ἔφθαναν μέχρι τὴ θάλασσα, καὶ νησιὰ τοῦ Κορινθιακοῦ. Ἀργότερα, μὲ τὴ Λατινοκρατία, ἡ Μονὴ ὑπήγετο στὸ Ἑλληνικὸ κρατίδιο τοῦ Δεσποτάτου τῆς Ἡπείρου. Οἱ Ἄρχοντές του Κομνηνοὶ ἀγάπησαν τόσο πολὺ τὴν Παναγία τὴν Βαρνάκοβα, ὥστε ἐπέλεξαν τὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς ὡς τόπο ἐνταφιασμοῦ τους. Καὶ αὐτό, διότι ἔγιναν ἀπὸ αὐτοὺς δύο μοναχοί: ὁ Ἀλέξιος, μὲ τὸ ὄνομα Ἀκάκιος, ὁ κάποτε ἡγούμενος, καὶ ὁ πατέρας του Ἐμμανουήλ, μὲ τὸ ὄνομα Ματθαῖος. Ὁ ἀρχαιολόγος Ὀρλάνδος ἀνεκάλυψε τοὺς τάφους τους κάτω ἀπὸ τὸ δάπεδο τοῦ ἐσωνάρθηκος, τό 1919. Ὑπάρχουν στὴ Μονὴ οἱ ἐπιτύμβιες πλάκες. Τό 1212 εἶχε 96 ἱερομονάχους καὶ ἱεροδιακόνους, κατὰ τὸ κτητορικὸ τῆς Μονῆς.
Τό 1826 ἡ Μονὴ κατεστράφη μερικῶς ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ἀνεκαινίσθη ἀπὸ τόν Ἰ. Καποδίστρια τό 1831. Ἡ ἰστορία τοῦ Μοναστηριοῦ εἶναι πράγματι συγκλονιστική. Ἡ προσφορά του στὸ Ἔθνος πολὺ μεγάλη, γιατὶ δὲν ἐπρόκειτο μόνο γιὰ οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, ἀλλὰ γιὰ κάτι πολὺ βαθύτερο. Τὸ Μοναστῆρι τῆς Παναγίας τῆς Βαρνάκοβας διὰ τῆς χάριτός Της ἦταν καὶ εἶναι πνευματικὸ θησαυροφυλάκιο, τόσο γιὰ τοὺς Στερεοελλαδίτες, ὅσο καὶ γιὰ κάθε προσκυνητῆ. Ἦταν καὶ εἶναι ἱερὸ καταφύγιο μέσα στὴ θανάσιμη παγωνιά τῆς ὁποιασδήποτε μορφῆς σκλαβιᾶς καὶ δυστυχίας. Ζεστασιὰ ζωῆς, παρηγοριὰ θεοδώρητη, παρουσία Κυρηναίου, ὅπως καὶ κάθε ἱερὰ μονή, στὴν ἀνηφορικὴ πορεία τῶν πιστῶν ὅλων τῶν αἰώνων. Κυρίως ὅμως στὶς φοβερὲς ἐποχὲς τῆς Τουρκοκρατίας, τῆς Ἐνετοκρατίας καὶ τώρα τῆς ὑλοκρατίας.
Τὸ πρῶτο χτύπημα τὸ δέχτηκε ἡ Μονὴ τῆς Παναγιᾶς κατὰ τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ δέκατου πέμπτου αἰῶνος. Ἐνῶ κατόρθωσε νὰ ξεφύγει τὰ δεινὰ τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τὸν φθόνο τῶν Λατίνων, διότι ἀνῆκε ἐδαφικῶς στὸ Δεσποτάτο τῆς Ἡπείρου καὶ προστατεύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἄρχοντες Κομνηνούς, ὅταν ἐξαπλώθηκαν οἱ Τούρκοι στὴν Ἑλλάδα, ὑπέστη τὴν πρώτη καταστροφή. Κατὰ πληροφορίες, τὸ Μοναστῆρι παραδόθηκε τότε στὶς φλόγες καὶ κατεστράφη μερικῶς. Κατάφερε ὅμως, μὲ τὴ βοήθεια τῆς Θεοτόκου, νὰ συνεχίσει τὴ θεοφιλῆ πορεία του ὡς θεῖο ἐργαστήριο ἀρετῆς καὶ ἐξαγιασμοῦ φιλοθέων ψυχῶν. Τὸ δεύτερο χτύπημα τὸ δέχτηκε τὸν Μάϊο τοῦ 1826 ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὡς ἐκδίκηση γιὰ τὰ ὅσα ἔπραξε καὶ ἀγωνίστηκε ἐναντίον τῆς τυραννίας τους μέσα στά 400 χρόνια τῆς σκλαβιᾶς. Περιέλθαψε, ἔθρεψε, παρηγόρησε, ἐνίσχυσε, προστάτευσε, μόρφωσε (μὲ Κρυφὸ Σχολειὸ σὲ ἐπίπεδο Σχολαρχείου) καὶ τελικὰ πολέμησε στὸ πλευρὸ τοῦ μαρτυρικοῦ καὶ ἀγωνιζομένου Ἕλληνα, γιὰ νὰ δοθεῖ τὸ τίμημα τῆς ἐλευθερίας.
Μετὰ τὴν ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου, τὸ Μοναστῆρι φιλοξένησε μιὰ ὁμάδα ἀπὸ τὰ ἡρωϊκὰ γυναικόπαιδα, τὰ ὁποῖα ἐνὼ κατέφυγαν στὸ ἄη-Συμιό, ἀρβανιτιὰ τὰ κατεδίωξε καὶ κυνηγημένα ἔφθασαν στὴ Βαρνάκοβα, ὅπου βρῆκαν στοργικὴ φιλοξενία καὶ περιποίηση. Μετά, γιὰ περισσότερη ἀσφάλεια, τὰ φυγάδευσαν στὰ Σάλωνα. Ἐπακολούθησε στὶς 3 Μαΐου τοῦ 1826 ἡ πολιορκία τῆς Μονῆς ἀπὸ στρατεύματα τοῦ Κιουταχῆ. Μετὰ ἀπὸ ἡρωϊκὴ ἀντίσταση 150 ὑπερασπιστῶν τῆς Μονῆς, ἔναντι 4,000 Τούρκων ἐπί 23 ἡμέρες, ἀναγκάστηκαν στρατιωτικοὶ καὶ Μοναχοὶ νὰ κάνουν ἔξοδο στὶς 26 Μαΐου, γιατὶ οἱ Τούρκοι ἔκαναν λαγούμι. Τελικὰ οἱ ἐχθροὶ κατέλαβαν τὸ Μοναστῆρι καὶ ἀνατίναξαν τὸν Ναὸ μὲ πυρίτιδα!
Τό 1831 ὁ Καποδίστριας, γιὰ τὶς τόσες προσφορὲς τοῦ Μοναστηριοῦ ἔδωσε 1,800 χρυσοὺς φοίνικες, μᾶλλον ἀπὸ δικά του, γιατὶ τότε εἶχε φτώχεια ἡ Ἑλλάδα, καὶ ἔγινε ὁ σημερινὸς Ναός, μὲ τὰ ἴδια ὑλικά. Μόνο τὸ δάπεδο καὶ οἱ κολώνες τοῦ Προνάου παρέμειναν ἀρχικὰ ὅπως ἦσαν. Γι' αὐτὸ ὁ Καποδίστριας θεωρεῖται δεύτερος κτίτωρ τῆς Ἱ. Μονῆς. [ἀντιγραφή ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς «Νεώτερα Θαύματα τῆς Παναγίας στὴ Βαρνάκοβα & Ἱστορίες γιὰ τὴν αἰωνιότητα», 2007]
Θαυμαστὸ γεγονὸς ὑπῆρξε καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ προσώπου τῆς Θαυματουργῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας, παραμονές τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου τό 1940. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γηραιότερους κατοίκους οἱ ὁποῖοι ἦσαν παρόντες στὸ γεγονός, λέγουν ὅτι ἦσαν μεταξὺ τοῦ πλήθους τῶν Προσκυνητῶν ποὺ εἶχε κατακλύσει τὸ Μοναστῆρι, ποὺ πανηγύριζε τὸν δεκαπενταύγουστο τοῦ 1940, ὅταν μέσα στὴν Ἐκκλησία αἰσθάνθησαν βουὴ καὶ τρυγμό. Κοίταξαν πρὸς τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ζητώντας τὴν βοήθειά Της γιὰ τὸν τοπικὸ σεισμὸ ποὺ αἰσθάνθησαν. Τότε, ἄκουσαν «κράκ» καὶ εἶδαν στὸ πρόσωπο στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας νὰ γίνεται μιὰ ἐγκάρσια ρωγμὴ ἡ ὁποῖα ὑπάρχει μέχρι σήμερα, καὶ εἶπαν· «κάτι κακὸ θὰ συμβεῖ». Τὴν ἐπόμενη μέρα ἔμαθαν ὅτι ἐκείνη τὴν στιγμὴ οἱ Ἰταλοὶ τορπίλισαν ὑπούλως τὸ πλοῖο Ἕλλη ποὺ πῆγε Προσκυνητὰς στὴν Τῆνο. [ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Βαρνάκοβας», 1997]
Θαύματα
Τὸ λαδάκι τῆς Παναγιᾶς θεράπευσε γυναῖκα μὲ βαρύτατο ἐγκεφαλικό
Ἕνα ἐναγώνιο τηλεφώνημα μετέφερε στὸ Μοναστήρι τὴν ἔνθερμη παράκληση στὸ να δοθεῖ λίγο λαδάκι ἀπὸ τὸ καντηλάκι τῆς Παναγιᾶς γιὰ μία ἀρκετὰ νέα γυναῖκα, ποὺ ἔπαθε βαρύτατο ἐγκεφαλικό καὶ μετεφέρθη στὸ πανεπιστημιακό νοσοκομεῖο τῶν Πατρῶν. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ ἐνδιαφερόμενοι δὲν προλάβαιναν νὰ ἀνεβοῦν στὸ μοναστήρι, περεπέμφθησαν σὲ πρόσωπο γνωστὸ γιὰ τὴν εὐλάβειά του, τὸ ὁποῖο εἶχε πάρει λαδάκι ἀπὸ τὴν Μονὴ καὶ ἔμενε στὸ Ἀντίρριο. Ἐπειδὴ δέ τὸ πρόσωπο αὐτὸ δὲν εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ περιμένει σπίτι γιὰ νὰ ἔρθουν νὰ τὸ πάρουν, τὸ κρέμασε στὸ χερούλι τῆς πόρτας μέσα σ' ἕνα τσαντάκι.
Καί, ὦ τῆς πίστεως! Οἱ στενεῖς συγγενεῖς τῆς γυναῖκας πῆγαν καὶ τὸ πῆραν μὲ λαχτάρα καὶ μὲ πολλὴ πίστη σταύρωσαν στὸ κεφάλι τὴν ἄρρωστη, ἡ ὁποία ἀπὸ ἡμέρες εἶχε χάσει τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβάλλον. Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε! Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἀμείφθηκε ἡ πίστη. Ἡ ἀσθενὴς συνῆλθε! Στὴν γυναῖκα, ἐνῶ ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη εἶχε ἐξαντλήσει ματαίως ὅλες τὶς δυνατότητές της, ἡ ἴαση ἦρθε «ἄνωθεν». Ἀπὸ τὸν Παντοδύναμο καὶ Φιλάνθρωπο Θεό. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἑβδομάδες ἕνα νεώτερο τηλεφώνημα ἐπιβεβαίωσε τὴν σταθεροποίηση τῆς καλῆς ὑγείας τῆς εὐεργετημένης γυναίκας.
Ἄλλο ἕνα περιστατικὸ ποὺ χάρισε χαρὰ καὶ συγκίνηση σὲ ὅσους τὸ ἔζησαν, ἀλλὰ καὶ σ' ὅσους τὸ ἄκουσαν. Εὐλογητός ὁ Θεός!
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]
Θεραπεία τῆς Παναγίας σὲ μικρὸ κοριτσάκι
Καλοκαίρι 2008. Κοριτσάκι στὴν τρυφερὴ παιδικὴ ἡλικία τῶν τεσσάρων ἐτῶν ἔπαθε ἕνα ἀτύχημα καὶ κόπηκε τὸ δαχτυλάκι τοῦ χεριοῦ του. Ἦταν κρεμασμένο σὲ λίγο δέρμα ὅταν τὸ πῆγαν στοὺς γιατρούς. Ἐκεῖνοι προσπάθησαν νὰ τὸ συγκολήσουν. Ἔγιναν τρία χειρουργεῖα! Στὸ δαχτυλάκι ὅμως δὲν γινόταν καλὴ αἱμάτωση καὶ ἦταν μαῦρο. Ὅλα ἔδειχναν πὼς τὸ κοριτσάκι θὰ τὄχανε πλέον τὸ δαχτυλάκι του.
Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ὅμως πῆρε εἴδηση τὸ θλιβερὸ γεγονὸς μιὰ πιστὴ φίλη τῆς οἰκογενείας, καὶ πῆγε στὸ παιδάκι λαδάκι τῆς Παναγιᾶς, ποὺ εἶχε, καὶ ἔβαλαν στὸ σχεδὸν νεκρωμένο δάχτυλο. Καὶ βεβαίως ἔγινε θερμὴ προσευχὴ εἰδικὰ ἀπὸ τὴν μάνα. Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωί, μόλις ξύπνησε τὸ παιδί, κοιτάει ἡ μητέρα του καὶ τὶ νὰ δεῖ; Τὸ δαχτυλάκι ἦταν ἄσπρο καὶ φυσιολογικὸ σὰν τὰ ἄλλα. Ἡ θεία βοήθεια ἦρθε ἀμέσως!
Ὅλη ἡ οἰκογένεια καθὼς καὶ τὰ φιλικά τους πρόσωπα χάρηκαν, δόξασαν τὸν Θεὸ καὶ τὴν Παναγία Μητέρα Του καὶ τὸ κοριτσάκι τὴν ἄλλη μέρα ποὺ πῆγε στὸν γιατρὸ τοῦ εἶπε:
-Γιατρέ, ἡ Παναγία μοῦ ἄσπρισε τὸ χεράκι μου!
Κι ἐκεῖνος, πιστὸς ἄνθρωπος καθὼς ἦταν, ἀπάντησε:
-Δόξα στ' ὄνομά Της! Καὶ ἐμένα ὁ Θεὸς μοῦ θεράπευσε τὸν γυιό μου! Ἐγὼ μὲ τὴν ἐπιστήμη μερικὲς φορὲς δὲν μπορῶ νὰ βοηθήσω. Ὁ Θεὸς ὅμως τὰ πάντα μπορεῖ!
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]
Ὅποιος ἔχει περάσει πόνο τενόντων, μπορεῖ νὰ καταλάβει καὶ τὶ πόνους πέρασε μία εὐσεβὴς κυρία, ἀρκετὰ νέα, ἀπὸ ἕνα χωριουδάκι τῆς πεδιάδος τοῦ ποταμοῦ Μόρνου. (Περιοχὴ ποὺ ἀπέχει 35-40 λεπτὰ ἀπὸ τὴν Ἱ. Μονή). Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀφόρητο πόνο τῶν τενόντων τοῦ βραχίονος, εἶχε μαζέψει ὑγρὸ καὶ ἡ κλείδωση τοῦ ὤμου! Κατόπιν τῆς ἐπιμονῆς τῆς ἀσθενείας, οἱ γιατροὶ ἀπεφάσισαν ἐγχείρηση σὲ τρεῖς φάσεις.
Ἡ ἀσθενὴς γυναῖκα δίσταζε. Δὲν γνώριζε τὶ ἀποτέλεσμα θὰ εἶχε ἡ προσπάθεια τῶν γιατρῶν. Κατέφυγε λοιπὸν στὴν Οὐράνια Προστάτιδα τῆς περιοχῆς, τὴν Παναγία τὴν Βαρνάκοβα, ἐκεῖ ποὺ κατέφευγαν ἐπὶ ἐννέα αἰῶνες ποὺ εἶναι τὸ Μοναστήρι, γενεές γενεῶν. Καὶ ὅλοι ἔπαιρναν βοήθεια κατὰ τὴν πίστη τους καὶ κατὰ τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς τους.
Ἔτσι κι αὐτὴ ἡ πιστὴ γυναῖκα. Πῆρε τὸ λαδάκι ἀπ' τὸ καντηλάκι τῆς Παναγιᾶς, ποὺ τὸ εἶχε προμηθευτεῖ σὲ ἕνα προηγούμενο προσκύνημά της, καὶ σταύρωσε μὲ δάκρυα στὰ μάτια τὸ πονεμένο ἀλλὰ καὶ πρησμένο χέρι της. Συγχρόνως προσευχόταν ζητῶντας τὸ ἔλεος τῆς Πανάχραντης Δέσποινας.
Ὅπως εἶπε ὅταν ἦρθε νὰ Τὴν εὐχαριστήσει σὲ ἐλάχιστες ἡμέρες ἔφυγε τὸ πρήξιμο ἀλλὰ καὶ οἱ πόνοι! Οὔτε ἐγχείρισι ἔγινε οὔτε ἄλλα φάρμακα. Εὐλογητός ὁ Θεός!
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]
Θεραπεία καρκίνου τῆς γλώσσας διὰ πρεσβειῶν τῆς Θεομήτορος
Ἀνώτατος κρατικὸς λειτουργὸς προσεβλήθη ἀπὸ καρκίνο τοῦ λαιμοῦ. Πῆγε στοὺς καλύτερους γιατροὺς τῶν Ἀθηνῶν καὶ τέλος ἐγχειρίστηκε. Στὴν ἀρχὴ φάνηκε ὅτι πῆγαν ὅλα καλά, ὅμως γρήγορα ἔγινε μετάσταση στὴ γλῶσσα. Ξαναπῆγε στοὺς γιατρούς, κι ἐκεῖνοι, μὴν ἔχοντας ἄλλη λύση, ἀποφάσισαν νὰ τοῦ κάνουν δεύτερη ἐγχείρηση καὶ νὰ τοῦ κόψουν τὴ γλῶσσα!
Τότε ὁ γενναῖος αὐτὸς ἄνδρας λύγισε. Γονάτισε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τὴν ὁποία εἶχε Προστάτιδα ὅλη ἡ εὐσεβὴς οἰκογένειά του, καὶ ἔκλαψε ζητῶντας τὸ ἔλεός Της. Ὅλη ἐκείνη τὴ νύχτα τὴν πέρασε μέσα στὴν προσευχὴ καὶ στὰ δάκρυα. Τὸ πρωὶ τὸν περίμεναν οἱ γιατροί, οἱ ὁποῖοι δὲν μπορούσαν τίποτε ἄλλο πιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν, παρὰ τὴ φοβερὴ αὐτὴ ἐγχείρηση. Μετὰ ὅμως ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐγκάρδια προσευχὴ γαλήνεψε. Ἡ Χάρη Της τὸν ἐπεσκίασε καὶ τὸν στήριξε. Ἤρεμος τὸ πρωὶ πῆγε στοὺς γιατροὺς κι ἐκεῖνοι προχώρησαν στὶς προκαταρκτικὲς ἐξετάσεις. Μὲ ἐκπληξη ὅμως καὶ συγκίνηση εἶδαν καὶ ἐξακρίβωσαν πώς ὁ ὄγκος στὴν γλῶσσα του δὲν ὑπῆρχε πλέον! Θαύμασαν οἱ ἄνθρωποι, γιατὶ μόλις πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν εἶχε ἐντοπιστεῖ καὶ ἐξακριβωθεῖ καὶ διὰ τοῦ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ καὶ διὰ τῶν εἰδικῶν ἀκτινογραφιῶν.
Τὸν συνεχάρησαν καὶ τὸν διαβεβαίωσαν πὼς ἐπρόκειτο περὶ θαύματος. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν χρειαζόταν αὐτὴ τὴ διαβεβαίωση. Γνώριζε καλὰ πὼς ἡ θεραπεία του ἦταν ἀπάντηση καὶ ἐπίσκεψη τοῦ θείου ἐλέους διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς «κυρᾶς τῆς Ρούμελης» κι ὅλου τοῦ κόσμου.
Ἀπὸ τὴ χαρά του καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη του ὁμολογοῦσε τὸ θαῦμα παντοῦ, ἀκόμη καὶ στὸ καφενεῖο ποὺ πήγαινε. Ὅλοι δόξαζαν τὸν Θεό, γιατὶ γνώριζαν τὴ δύσκολη καὶ ὀδυνηρὴ ἀσθένειά του. Μαζί μ' αὐτούς κι ἐμεῖς, ὅσοι ἀκούσαμε καὶ μάθαμε τὸ μεγάλο αὐτὸ θαῦμα τοῦ θείου ἐλέους.
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Νεώτερα θαύματα τῆς Παναγίας στὴ Βαρνάκοβα & Ἰστορίες γιὰ τὴν αἰωνιότητα», 2007]
Ἀνώτατος κρατικὸς λειτουργὸς προσεβλήθη ἀπὸ καρκίνο τοῦ λαιμοῦ. Πῆγε στοὺς καλύτερους γιατροὺς τῶν Ἀθηνῶν καὶ τέλος ἐγχειρίστηκε. Στὴν ἀρχὴ φάνηκε ὅτι πῆγαν ὅλα καλά, ὅμως γρήγορα ἔγινε μετάσταση στὴ γλῶσσα. Ξαναπῆγε στοὺς γιατρούς, κι ἐκεῖνοι, μὴν ἔχοντας ἄλλη λύση, ἀποφάσισαν νὰ τοῦ κάνουν δεύτερη ἐγχείρηση καὶ νὰ τοῦ κόψουν τὴ γλῶσσα!
Τότε ὁ γενναῖος αὐτὸς ἄνδρας λύγισε. Γονάτισε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τὴν ὁποία εἶχε Προστάτιδα ὅλη ἡ εὐσεβὴς οἰκογένειά του, καὶ ἔκλαψε ζητῶντας τὸ ἔλεός Της. Ὅλη ἐκείνη τὴ νύχτα τὴν πέρασε μέσα στὴν προσευχὴ καὶ στὰ δάκρυα. Τὸ πρωὶ τὸν περίμεναν οἱ γιατροί, οἱ ὁποῖοι δὲν μπορούσαν τίποτε ἄλλο πιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν, παρὰ τὴ φοβερὴ αὐτὴ ἐγχείρηση. Μετὰ ὅμως ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐγκάρδια προσευχὴ γαλήνεψε. Ἡ Χάρη Της τὸν ἐπεσκίασε καὶ τὸν στήριξε. Ἤρεμος τὸ πρωὶ πῆγε στοὺς γιατροὺς κι ἐκεῖνοι προχώρησαν στὶς προκαταρκτικὲς ἐξετάσεις. Μὲ ἐκπληξη ὅμως καὶ συγκίνηση εἶδαν καὶ ἐξακρίβωσαν πώς ὁ ὄγκος στὴν γλῶσσα του δὲν ὑπῆρχε πλέον! Θαύμασαν οἱ ἄνθρωποι, γιατὶ μόλις πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν εἶχε ἐντοπιστεῖ καὶ ἐξακριβωθεῖ καὶ διὰ τοῦ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ καὶ διὰ τῶν εἰδικῶν ἀκτινογραφιῶν.
Τὸν συνεχάρησαν καὶ τὸν διαβεβαίωσαν πὼς ἐπρόκειτο περὶ θαύματος. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν χρειαζόταν αὐτὴ τὴ διαβεβαίωση. Γνώριζε καλὰ πὼς ἡ θεραπεία του ἦταν ἀπάντηση καὶ ἐπίσκεψη τοῦ θείου ἐλέους διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς «κυρᾶς τῆς Ρούμελης» κι ὅλου τοῦ κόσμου.
Ἀπὸ τὴ χαρά του καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη του ὁμολογοῦσε τὸ θαῦμα παντοῦ, ἀκόμη καὶ στὸ καφενεῖο ποὺ πήγαινε. Ὅλοι δόξαζαν τὸν Θεό, γιατὶ γνώριζαν τὴ δύσκολη καὶ ὀδυνηρὴ ἀσθένειά του. Μαζί μ' αὐτούς κι ἐμεῖς, ὅσοι ἀκούσαμε καὶ μάθαμε τὸ μεγάλο αὐτὸ θαῦμα τοῦ θείου ἐλέους.
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Νεώτερα θαύματα τῆς Παναγίας στὴ Βαρνάκοβα & Ἰστορίες γιὰ τὴν αἰωνιότητα», 2007]
Ἱερεύς, ὁ ὁποῖος τρέφει μεγάλη εὐλάβεια πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀπὸ ὑπερβολικὴ κόπωση χειρωνακτικῆς ἐργασίας ἔπαθε στὸ γόνατο τοῦ ἑνὸς ποδιοῦ του, τὴν βλάβη ποὺ οἱ γιατροὶ ὀνομάζουν «μηνίσκο». Μετὰ ἀπὸ εἰδικὲς ἐξετάσεις ποὺ ἔκανε, τοῦ εἶπαν πὼς ὁπωσδήποτε ἔπρεπε νὰ γίνει ἐγχείρηση. Ὁ πιστὸς ἱερεὺς κατέφυγε στὴν μεγάλη Γιάτρισσα, καὶ Τὴν παρεκάλεσε νὰ τὸν βοηθήσει.
Δὲν ἦταν μόνο ἡ ὀδύνη μιᾶς ἐγχειρήσεως ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι θὰ ἐστεροῦντο οἱ πιστοὶ τὴν Θεία Λειτουργία γιὰ ἀρκετὸ διάστημα. Προσευχήθηκε λοιπὸν μπροστὰ στὴν θαυματουργὴ εἰκόνα Της, σταύρωσε μὲ τὸ λαδάκι τῆς Παναγιᾶς τὸ πόδι του καὶ περίμενε τὸ ἀποτέλεσμα, τὸ ὁποῖο δὲν ἄργησε νὰ ἔρθει. Περνῶντας λίγες ἡμέρες, οἱ πόνοι ὑποχώρησαν καὶ αἰσθάνθηκε πολὺ πιὸ καλά! Τότε ξαναπῆγε στὸν γιατρὸ γιὰ νὰ ἐκτιμήσει τὴν νέα κατάσταση. Ξαναέβγαλε «πλάκα» καὶ ὁ γιατρὸς ἀπορημένος εἶπε: «Δὲν βλέπω πλέον καμμία βλάβη στὸν μηνίσκο. Ἁπλῶς προσέχετε, μὴ κουράζετε τὸ πόδι σας ὑπερβολικά!»
Ὁ ἱερεὺς γεμάτος εὐγνωμοσύνη δόξασε τὸν Θεὸ καὶ τὴν οὐράνια Δέσποινα ποὺ μεσίτευσε στὸν Υἱόν Της καὶ τὸν ἀπήλλαξε ἀπὸ ταλαιπωρίες.
[ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μονῆς «Ἡ Μεγαλόχαρη Παναγία ἡ Βαρνάκοβα», 2011]
Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Βαρνάκοβας (Ἱερὰ Μητρόπολις Φωκίδος)
Εὐπάλιο Δωρίδος
Τ.Κ. 33056
τηλ. 26340-51030 Ἡγουμένη: γερόντισσα Θεοδοσία
Ἀπολυτίκιον Παναγίας Βαρνάκοβας
Ἢχος γ'. Θείας Πίστεως.
Θεῖον δώρημα τοῖς εὐσεβέσι,
Μῆτερ Πάναγνε, Εὐλογημένη,
παρὰ Κυρίου ἐδόθης Πανάχραντε,
ἐν Βαρνακόβῃ ἀκοίμητος Πρέσβειρα,
ὡς Ἀρσενίου, Δαυίδ ἐγκαλλώπισμα.
Κόσμου Ἄνασσα, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε,
δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις παρακλήσεως ἡ Πηγή,
καὶ τῶν Δωριέων, θειοτάτη καταφυγή.
Κρήνη ἀενάου, ροῆς θείου Ἐλέους,
Δέσποινα Βαρνακόβης,
σκέπε τοὺς δούλους Σου.
Τ.Κ. 33056
τηλ. 26340-51030 Ἡγουμένη: γερόντισσα Θεοδοσία
Ἀπολυτίκιον Παναγίας Βαρνάκοβας
Ἢχος γ'. Θείας Πίστεως.
Θεῖον δώρημα τοῖς εὐσεβέσι,
Μῆτερ Πάναγνε, Εὐλογημένη,
παρὰ Κυρίου ἐδόθης Πανάχραντε,
ἐν Βαρνακόβῃ ἀκοίμητος Πρέσβειρα,
ὡς Ἀρσενίου, Δαυίδ ἐγκαλλώπισμα.
Κόσμου Ἄνασσα, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε,
δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις παρακλήσεως ἡ Πηγή,
καὶ τῶν Δωριέων, θειοτάτη καταφυγή.
Κρήνη ἀενάου, ροῆς θείου Ἐλέους,
Δέσποινα Βαρνακόβης,
σκέπε τοὺς δούλους Σου.
πηγή
