Τα κλειδιά του εμπνευσμένου Δάσκαλου

 

Ανατρέχοντας στις σελίδες του blog που χρόνια τώρα υπάρχει στο διαδίκτυο κάποια στιγμή «έπεσα» σε ένα παλιό του άρθρο που επιγραφόταν «Σχολείο και ο εμπνευσμένος δάσκαλος».

Έλεγε λοιπόν αυτό το μικρό άρθρο…

«Ποιος θα εμπνεύσει την κοινωνία, ποιος θα εμπνεύσει τον Δάσκαλο, ιδιαίτερα τον Δάσκαλο του Δημοτικού που παίρνει ένα παιδάκι  τυφλό στη γνώση και του ανοίγει τον δρόμο στα γράμματα;

‘Βουτάει’ το το παιδί ο Δάσκαλος μέσα  από την αγκαλιά της μάνας του, το καθίζει υπομονετικά στο θρανίο και εκεί γύρω στα Χριστούγεννα σαν ‘δώρο’ των κόπων του προσωπικό, ακούει το ‘βουβό και αόμματο’ παιδί στη γνώση να συλλαβίζει την πρώτη λέξη…

-Να ένα τόπι, να ένα μήλο.

Συγκλονιστικό σαν θαύμα. Η γλώσσα λύθηκε. Η έκρηξη στην ψυχή του παιδιού έγινε!

Ένα νέο παιδάκι μετέχει πλέον στη γνώση.

Απ’ εκεί και πέρα με την βοήθεια άλλων   δασκάλων και ιδιαίτερα  οι προσπάθειες του ίδιου του παιδιού  θα το οδηγήσουν στα υψηλότερα μονοπάτια της γνώσης.

Η πόρτα της γνώσης όμως άνοιξε! Δεν ξανακλείνει πλέον αυτό το μονοπάτι.

Ο Δάσκαλος την άνοιξε, έχοντας βοηθό, την πίστη στην οικογένεια, στην πατρίδα, στο σχολειό και πάνω απ’ όλα στο Θεό. 

Να τα κλειδιά του εμπνευσμένου Δάσκαλου.»

Τότε σκέφτηκα να φιλοξενήσω στις σελίδες του Blog μια συνέντευξη με μια δασκάλα. Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα μια δασκάλα αλλά και συγγραφέα πολλών βιβλίων. Διάβασα μερικά, μου άρεσε πολύ το γράψιμό της, ο λόγος της απλός και λιτός, αλλά πολύ βαθύς και περιεκτικός  και ενθουσιάστηκα!

Έτσι αποφάσισα να της ζητήσω μια συνέντευξη και με χαρά με δέχτηκε.

Όλα τα καλά τα μοιράζομαι μαζί σας, έτσι σκέφτηκα  να μοιραστούμε και αυτή την συνέντευξη.

Αδαμαντία Αλατάρη λέγεται η δασκάλα, η συγγραφέας, η πολύτεκνη μητέρα που μας χάρισε τις πιο κάτω όμορφες σκέψεις της που ακολουθούν…

********************

Ψ.Ο  Αγαπητή κ. Αδαμαντία ,υπάρχουν σήμερα εμπνευσμένοι δάσκαλοι. Αν ,ναι πώς είναι ένας εμπνευσμένος δάσκαλος;

Αδ.Α Αγαπητά Ψήγματα Ορθοδοξίας ,ευχαριστώ πολύ γι’αυτό το κάλεσμα στο blog σας που πραγματικά προσφέρει στην ψυχή μας χρυσάφι… Με ρωτάτε αν υπάρχουν σήμερα εμπνευσμένοι δάσκαλοι .Και βέβαια υπάρχουν, αλίμονο αν σβήσει η σπίθα που κρύβεται μέσα στην κοινωνία. Στην κοινωνία που σήμερα ακροβατεί μεταξύ του κακού στοιχείου που πληθαίνει συνεχώς και του καλού που δυστυχώς μειώνεται,  δάσκαλος καλείται να γίνει ο στυλοβάτης που   ακούραστα εκτός από γνώσεις ,θα μοιράσει ήθος ,γαλήνη , αγάπη και έμπνευση ώστε το κάθε παιδί να ανακαλύψει τα ταλέντα του .

Εμπνευσμένος δάσκαλος σημαίνει να δίνεις νόημα στο σημερινό κενό του μαθητή με το παράδειγμά σου , να διαπαιδαγωγείς καλλιεργώντας μία στάση ζωής δείχνοντας εσύ σαν φωτεινό αστέρι τον τόπο της αρετής στον κόσμο παρέχοντας εφόδια που οδηγούν σε πνευματικά μονοπάτια ελευθερίας .

Η έμπνευση είναι προσωπικό στοιχείο ενός καλλιεργημένου χαρακτήρα με πνευματικά στοιχεία που μαθαίνεται ,αλλά περισσότερο ξεχειλίζει από το ταλέντο και την προσωπική προσπάθεια του καθενός μας.

Απλά πράγματα ,αν αγαπάς τη δουλειά σου ,αν αγαπάς τον άνθρωπο ,δηλ. τον μαθητή  τότε ενθουσιάζεσαι ,νιώθεις ένα σκίρτημα διαφορετικό που προσφέρει  ζωντάνια και χαρά  που αυτή μεταδίδεται από ψυχή σε ψυχή ,από παιδί σε παιδί . Ο δάσκαλος ό,τι έχει θα δώσει ,αν δεν έχει δε θα δώσει.

Αν η ζωή του δασκάλου είναι γεμάτη Χριστό τότε συνέχεια θα δίνει με όραμα και μεράκι και θα κάνει μαθητές ευτυχισμένους και όχι μόνο.

Έλεγε ο άγιος Πορφύριος  σε έναν δάσκαλο:  «Πριν  μπεις στην τάξη να σταθείς δύο λεπτά έξω από την πόρτα και σαν τον ιερέα που «παίρνει καιρό» να παρακαλέσεις τον Χριστό να σε δυναμώσει για να βοηθήσεις το κάθε παιδάκι που έχει την ανάγκη σου. Να πεις την ευχούλα μερικές φορές και έπειτα να αρχίσεις το έργο σου» .

Τον εμπνευσμένο δάσκαλο  τον έχουμε ανάγκη. Ειδικά σήμερα που κάποιοι προσπαθούν να ξεριζώσουν την Πίστη και την Πατρίδα από το λεξιλόγιο των Ελλήνων, ο εμπνευσμένος δάσκαλος έχει χρέος να ανάψει τη σπίθα για να φουντώσει και να μεταφέρει αξίες , να μεταφέρει φιλία ,στοργή ,σεβασμό ,εμπιστοσύνη. Τα παιδιά, έχουν ανάγκη από ελπίδα , αλήθεια ,από υπομονή και αγάπη.

Στη δύσκολη εποχή που ζούμε ο εμπνευσμένος δάσκαλος είναι το αντίδοτο που ενεργεί καταλυτικά .

Ψ.Ο  Η κοινωνία  ή η πολιτεία προσφέρει κάτι σε αυτούς τους ξεχωριστούς ,θα λέγαμε δασκάλους ;

Αδ.Α  Η πολιτεία δεν προσφέρει τίποτα .Η κοινωνία καταλαβαίνει πιο πολύ ,αισθάνεται ποιος ΄΄δίνει ΄΄ και ποιος ΄΄δίνεται ΄΄ .

Μακάρι η κοινωνία να δίνει το ΄΄ευχαριστώ ΄΄ της και να στέκεται δίπλα  στον δάσκαλο που ΄΄δίνεται΄΄ , γιατί δυστυχώς σήμερα υπάρχουν κάποιοι γονείς που μάλλον ζηλεύουν το επάγγελμα του δασκάλου ή φοβούνται μην ακούσουν κάποια΄΄ κουβέντα΄΄ για το καμάρι τους  και στέκονται με το πιστόλι έτοιμο να τον πυροβολήσουν .

Ας μην γελιόμαστε το παιδί μας είναι ο καθρέφτης μας . Κι εμείς σαν γονείς ,πολλές φορές όταν μας πουν καλά λόγια γι’αυτό ΄΄ φουσκώνουμε ΄΄,ακόμα κι αν είναι ψεύτικα. Αντίθετα αν μας πουν κάτι άσχημο που είναι όμως αληθινό ,μας ενοχλεί και εναντιωνόμαστε στον εκπαιδευτικό που μπορεί τόσο πολύ να βοηθήσει σαν ειδικός .

Ψ.Ο  Τι θα προτείνατε στους νέους γονείς όσον αφορά τη συμπεριφορά τους προς τον δάσκαλο;

Αδ.Α  Οι γονείς να σταθούν πλάι στον δάσκαλο και να αγωνιστούν παράλληλα, ώστε να χτιστεί ένας δυνατός χαρακτήρας στο παιδί τους . Γονιός και δάσκαλος δεν είναι αντίπαλοι, γιατί έχουν αναλάβει να διαφυλάξουν ψυχές και σώματα .

Αν και οι δύο μεριές θέλουν να παραδώσουν στην κοινωνία ευτυχισμένα παιδιά πρέπει να συνεργαστούν με αγάπη για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της ζωής .

Ψ.Ο  Πώς μπορεί ένας γονιός ή ένας δάσκαλος ή ένας συγγραφέας  να βοηθήσει τα παιδιά να αγαπήσουν τα βιβλία;

Αδ.Α Για να αγαπήσει το παιδί το καλό  βιβλίο είναι τέχνη τεχνών , δεν είναι όμως δύσκολο .Το καλό βιβλίο πρέπει να το διακρίνουμε ανάμεσα σε πολλά…. Με ένα καλό βιβλίο  την ημέρα την κατάθλιψη και την κακία την κάνεις πέρα. Γιατί έτσι ανοίγεις ένα παράθυρο  και παίρνεις οξυγόνο και παίρνεις  Ουρανό.

Αν ο γονιός διαβάζει θα διαβάζει και το παιδί του. Οι επισκέψεις σε βιβλιοπωλεία και εκθέσεις βιβλίων πρέπει να πραγματοποιούνται συχνά .

 Ο γονιός , ο δάσκαλος , ο συγγραφέας  ο καθένας από το δικό του μετερίζι να αγωνιστεί για παιδιά χαρούμενα , για παιδιά με αξίες ,για αγωνιζόμενα παιδιά και μέσω ενός εκλεκτού βιβλίου ή περιοδικού.

Αν ο δάσκαλος αγαπά το διάβασμα θα το αγαπήσουν και οι μαθητές του.

Να μερικές φράσεις που θα μπορούσε να χρησιμοποιεί ο δάσκαλος στην καθημερινότητα στην τάξη.

• Παιδιά ξέρετε ποιο βιβλίο άρχισα να διαβάζω αυτές τις μέρες ;
•  Θέλετε να φέρετε από ένα βιβλίο να φτιάξουμε δανειστική βιβλιοθήκη , θα ανταλλάσσουμε βιβλία μεταξύ μας θα τα διαβάζουμε , θα γράφουμε μια περίληψη και θα την παρουσιάζουμε στους συμμαθητές μας  . Όποιος διαβάσει τα περισσότερα θα πάρει δώρο ένα βιβλίο.
• Μέσα στην τάξη όταν έχουμε ελεύθερο χρόνο θα διαβάζουμε λίγο λίγο ένα καλό βιβλίο έστω μια φορά την εβδομάδα.
• Θα επισκεφτούμε μία τοπική βιβλιοθήκη ,
• Αυτές τις μέρες θα καλέσουμε και έναν συγγραφέα .Ένας συγγραφέας μπορεί να μεταδώσει  πολιτισμό!

Τα βιβλία μιλάνε , έχουν φωνή ,αρκεί να αφουγκραστούμε αυτό που μας λένε . Οι ταξιδιάρικες γραφές  θα μας οδηγήσουν …Όλοι έχουμε ευθύνη μπροστά στην παιδική , ευαίσθητη  ηλικία . Είναι στο χέρι μας να στρέψουμε την προσοχή  των παιδιών μακριά από την άσχημη πλευρά του διαδικτύου στο ατέλειωτο ταξίδι ενός καλού βιβλίου .

Ψ.Ο  Μιλήστε μας για τα βιβλία σας. Πείτε μας κάποιους τίτλους που αγαπάτε ιδιαίτερα.

Αδ.Α  Όλα τα βιβλία μου είναι αγαπημένα . Ένας δημιουργός δεν μπορεί να τα ξεχωρίσει ,επειδή όλα έχουν βγει από την ψυχή του . Έχουν γραφεί με ΄΄πόνο΄΄ και χαρά  στο χαρτί ..

Θα αναφέρω μερικά:

1. Τα βήματά μου στους Αγίους Τόπους ( Εκδόσεις Αθως)
2.  Η γιαγιά μου …η Μ . Ασία (Εκδόσεις Σαΐτη ) 
3.  Άγιοι Τόποι ,εκεί που ο Ουρανός χαμηλώνει  (Εκδόσεις Σαΐτη ) 
4. Στο Αγιον Όρος προσκυνητής ή επισκέπτης (Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική ) 
5.  Με μια βαλίτσα όνειρα  (Εκδόσεις Νάμα ) 
6. Καλοκαιρινή Συντροφιά (Εκδόσεις Εαρ ) 

Υ.Γ Ευχαριστούμε θερμά για την όμορφη συνέντευξη, για τα ωραία βιώματα αλλά και για τα διδακτικά μηνύματα που αντλούν και που μεταλαμπαδεύουν στην κοινωνία οι εμπνευσμένοι άνθρωποι, οι εμπνευσμένοι δάσκαλοι, οι εμπνευσμένοι συγγραφείς, οι εμπνευσμένοι γονείς έχοντας βοηθό, την πίστη στην οικογένεια, στην πατρίδα, στο σχολειό και πάνω απ’ όλα στο Θεό! 

Από τα Ψήγματα Ορθοδοξίας

Επισκέψεις της χάριτος του Θεού! Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης!

 

Η προσευχή

»Οι συμβουλές του για την προσευχή ήταν πολύ πρακτικές. Έλεγε: Θα ορίσεις μια συγκεκριμένη ώρα που θα έχεις ησυχία, και θα κάνεις προσευχή λέγοντας το: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με» αργά και παρακαλεστικά, «κλαψιάρικα» χωρίς να κρατάς κομποσκοίνι. 

Πριν ξεκινήσεις όμως θα κάνεις μια προεργασία. Θα διαβάσεις λίγο από το Ευαγγέλιο, από το Γεροντικό και τα άλλα πατερικά βιβλία. Θα σκεφτείς λίγο τη ζωή σου, τις ευεργεσίες του Θεού και έτσι η ψυχή θα μεταφερθεί στον πνευματικό χώρο…

Πολύ βοηθάει εδώ η αυτοσχέδια προσευχή. Και έτσι, χωρίς να μετράς κόμπους με το κομποσκοίνι, θα προσεύχεσαι ορισμένη ώρα με το ρολόι. Αυτή η προσευχή με το πρόγραμμα που είπαμε, θα ζωογονήσει και θα δυναμώσει την ψυχή με τρόπο μυστικό, όπως ένα φυτό που κάθε μέρα το ποτίζουμε με λίγο νερό και αυτό μεγαλώνει χωρίς να γνωρίζουμε πώς.»

Τα στάδια της προσευχής

»Μερικές φορές μιλούσε για τα στάδια της προσευχής: Στην αρχή ο άνθρωπος λέει ολόκληρη την ευχή, αργά και παρακαλεστικά: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν προχωρήσει η Χάρη, ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι και μπορεί να πει μόνον: «Κύριε, Ιησού, Χριστέ». 

Μετά ανεβαίνει άλλο σκαλοπάτι, και λέει: «Κύριε, Ιησού». Μετά λέει μόνον: «Ιησού μου» και μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος στο σημείο που σταματάει η προσευχή με λόγια και τότε είναι μέσα στην Χάρη του Θεού.

«Αρπάζεται» ο νους και βλέπει και ζει ουράνια πράγματα. Αυτές οι επισκέψεις της Χάριτος, σ’ αυτήν την ένταση, μπορούν να συμβούν χωρίς να το περιμένει ο άνθρωπος, όποτε θελήσει ο Θεός…»

Με επισκέφθηκε η Χάρη του Θεού

»Μια φορά, έλεγε, ήμουνα στον κήπο του κελιού και έσκαβα. Για μια στιγμή, σταμάτησα να ξεκουραστώ. Τότε με επισκέφθηκε η Χάρη του Θεού τόσο δυνατά που, για τον φόβο της πλάνης προσπαθούσα μέχρι κάποιο σημείο, να ελέγξω τον εαυτό μου. Επειδή η Χάρη αυξανόταν συνεχώς, παραιτήθηκα από την προσπάθεια λέγοντας: «Αν πλανήθηκα, πλανήθηκα. Άσ’ το και όπου πάει», είπα στον εαυτό μου.

Τότε ο νους μου ένιωσα ότι βγήκε από το σώμα μου και ανέβαινε, ανέβαινε σε τέτοιο νοητό ύψος, μέχρι που έφτασε σε έναν χώρο, όπου υπήρχε «ειρήνη» και γλυκύτατο φως και η ψυχή μου έγινε και αυτή φως! Πόσο κράτησε αυτή η κατάσταση, δεν γνωρίζω. Όταν «συνεστάλη» η Χάρη, σιγά σιγά, ένιωσα να κατεβαίνω και είδα το σώμα μου στον κήπο όρθιο ακουμπισμένο στην περίφραξη…»

Είδα όλη την κτίση!

»Άλλη φορά έλεγε: Την ώρα που κάναμε τον Εσπερινό στο εκκλησάκι μας, μόλις άρχισε ένας από τους πατέρες να διαβάζει τον Προοιμιακό Ψαλμό, «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον…», «έφυγε» η ψυχή μου από το σώμα μου και είδα όλη την κτίση! Τα φυτά, τα ζώα, τα βουνά, οι πέτρες, τα βράχια, η θάλασσα, κάθε ζωντανό πλάσμα μέσα της, μέχρι τα βάθη της, όλα υμνούσαν το Θεό. Όταν τελείωσε αυτή η «όραση» είδα ότι βρισκόμουν στο στασίδι μου και μόλις είχε τελειώσει ο Προοιμιακός. Τόση ήταν η διάρκεια αυτής της «θεωρίας»…

Κάποτε, την ώρα του Εσπερινού, στο: «Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου…» κοιτώντας προς το τέμπλο είδα να ανεβαίνει καπνός θυμιάματος μπροστά στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου. Νόμισα ότι υπήρχε από κάτω κάποιο θυμιατήρι. Κοίταξα, αλλά δεν υπήρχε. Ο καπνός του θυμιάματος σιγά σιγά χάθηκε. Μετά τον Εσπερινό είπα στον Γέροντα: Είδα αυτό και αυτό. Και ο Γέροντας μου απάντησε: Ήταν, παιδί μου, η προσευχή που ανεβαίνει ως θυμίαμα…

Τότε τον ρώτησα: Πώς εγώ Γέροντα, αμαρτωλός άνθρωπος, βλέπω τέτοια πράγματα; Και μου λέει: Ναι, παιδί μου, είσαι αμαρτωλός αλλά είσαι εν μετανοία…»

Ἔλαμψε τό πρόσωπό του ὅπως ὁ ἥλιος

»Μια άλλη φορά, σε μια Θεία Λειτουργία ο Γέροντας έμεινε στο κελί του περιμένοντας τον ιερέα να κατέβει, για να τον κοινωνήσει. Εγώ, επειδή ήθελα να κοινωνήσω, σκέφτηκα: Ας κατέβω να πάρω την ευχή του Γέροντα. Μπαίνοντας μες το κελί του είδα το Γέροντα να έχει πρόσωπο δωδεκαετούς παιδιού. Τα μαλλιά του και τα γένια του ήταν άσπρα. Το πρόσωπό του παιδικό. Έλαμπε μέσα στο φως!

Εγώ τα ’χασα και μόλις που μπόρεσα και του είπα: Γέροντα, ήρθα να πάρω την ευχή σας, αν είναι ευλογημένο, να κοινωνήσω. Συγγνώμη που σας ενόχλησα. Τότε μου απάντησε ζωηρά και χαρούμενα: Ευλογημένο! Eυλογημένο να κοινωνήσεις! 

Ούτε κατάλαβα πώς βγήκα από το κελί του, πώς ανέβηκα τη σκάλα για την Εκκλησία, πώς μπήκα μέσα και κοινώνησα στη Θεία Λειτουργία! Βρισκόμουν σ’ έναν άλλο κόσμο. Όταν αργότερα ξαναείδα τον Γέροντα, το πρόσωπό του ήταν το κανονικό…»

«Αναμνήσεις από τον όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη»

Του Νικόλαου Μπαλδιμτσή, Ιατρού

πηγή

pneumatoskoinwnia

Σχολείο και ο εμπνευσμένος δάσκαλος

 

Ποιος θα εμπνεύσει την κοινωνία, ποιος θα εμπνεύσει τον Δάσκαλο, ιδιαίτερα τον Δάσκαλο του Δημοτικού που παίρνει ένα παιδάκι  τυφλό στη γνώση και του ανοίγει τον δρόμο στα γράμματα;

«Βουτάει» το το παιδί ο Δάσκαλος μέσα  από την αγκαλιά της μάνας του, το καθίζει υπομονετικά στο θρανίο και εκεί γύρω στα Χριστούγεννα σαν «δώρο των κόπων του προσωπικό, ακούει το ¨βουβό και αόμματο¨ παιδί στη γνώση να συλλαβίζει την πρώτη λέξη…

-Να ένα τόπι, να ένα μήλο.

 

 

Συγκλονιστικό σαν θαύμα. Η γλώσσα λύθηκε. Η έκρηξη στην ψυχή του παιδιού έγινε!

Ένα νέο παιδάκι μετέχει πλέον στη γνώση.

Απ’ εκεί και πέρα με την βοήθεια άλλων   δασκάλων και ιδιαίτερα  οι προσπάθειες του ίδιου του παιδιού  θα το οδηγήσουν στα υψηλότερα μονοπάτια της γνώσης.

Η πόρτα της γνώσης όμως άνοιξε! Δεν ξανακλείνει πλέον αυτό το μονοπάτι.

 

Ο Δάσκαλος την άνοιξε, έχοντας βοηθό, την πίστη στην οικογένεια, στην πατρίδα, στο σχολειό και πάνω απ’ όλα στο Θεό. 

Να! τα κλειδιά του εμπνευσμένου Δάσκαλου.

 

x.

Μακρίνα Βασσοπούλου, η Αγία γερόντισσα της Πορταριάς!

 

Τοτε στήν Κατοχή, στήν πείνα, πήγα σ’ ένα παρεκκλήσι νά άνάψω τό καντηλάκι.

Καί εκεί λοιπόν, απ’ έξω από τόν φράχτη είχε συκιές.

Καί παρακάλεσα:

«βοήθησε, Χριστέ μου, νά κόψω ένα συκάκι, μόνο ενα συκάκι».

Ή πείνα νά σέ δουλεύη, νά σέ θερίζη.

Καί πήγα καί έκοψα ένα συκαλάκι καί τό έφαγα νά δυναμώσω καί αμέσως ένοιωσα τύψεις, γιατί νά κόψω τό σύκο αυτό. Πήγα λοιπόν στον πνευματικό καί εξομολογήθηκα:

«έκοψα ένα σύκο’ αλλά ή πείνα τόσο πολύ μ’ ανάγκασε».

Καί μου απάντησε:

«όταν θά γίνης σε καλή κατάσταση θά πάρης τρεις οκάδες σύκα καί θά τά μοιράσης γι’ αύτό πού έκλεψες».

Ξεκινήσαμε μια μέρα τρία κορίτσια νά πάμε στήν Ζαγορά, στο πίσω μέρος τού άνατολικοΰ Πηλίου,γιατί γνώριζα κάποια οικογένεια εκεί πέρα καί σκέφτηκα: «ας πάω, μήπως μου δώση λίγο ψωμάκι καί λίγο λαδάκι». Μόλις φθάσαμε εκεί πέρα καί με είδαν, άρχισαν νά κλαίνε. «Πάει τό Μαρικάκι, θά πεθάνη».

Ημουν σκελετός καί είχε βγή χνούδι στο πρόσωπό μου άπό τήν άδυναμία.

Αύτοί λοιπόν οι καημένοι μάζεψαν πατάτες άπό ’δώ καί άπό ’κεΐ, μάζεψαν λίγο λαδάκι καί μου τά ετοίμασαν.

Τό βράδυ έκοψαν γιά νά φάμε ζυμωτό ψωμί καί έφαγα ένα καρβέλι.

Πώς τοφαγα;

Που πήγε;

«Φάγε», μου έλεγαν.

Μου έδιναν πατάτες βραστές, άπό όλα…, όλα τάτρωγα. Δεν χόρταινα.

Μου έδωσαν καί πατάτες μαζί μου’ πώς νά τις σηκώσω;

Σηκώνονται δεκαοκτώ οκάδες πατάτες καί ένα τενεκεδάκι λάδι;

Τελικά μου τις άνέβασαν στον άνήφορο τά παιδιά μέ τά ζώα.

Στο δρόμο είχαν φυλάκια οι Ιταλοί καί πήρε καί νύχτωνε. Ήταν περίπου δώδεκα μέ μία ή ώρα μετά τά μεσάνυχτα.

Που νά πάω μέ τό τόσο βάρος;

Μόλις έβλεπα τούς Ιταλούς, φοβόμουνα. Άκουμπούσαμε μέ τά άλλα κορίτσια στά βραχάκια

καί καθόμασταν εκεί πέρα καί κλαίγαμε καί λέγαμε:

«Τείχος εί τών Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε».

Μάς έβλεπαν πού προσευχόμασταν καί παρακαλούσαμε καί μάς σήκωναν για λίγο τό βάρος πού είχαμε, για νά μπορέσουμε νά προχωρήσουμε.

Μετά άπό έξι ώρες δρόμο έφτασα τό πρωί στο σπίτι μέ τις πατάτες στον ώμο και αισθανόμουν σάν ετοιμοθάνατη άπό την έξάντλησι καί τήν άδυναμία.

Αμέσως έπεσα κάτω λιπόθυμη, γιατί δέν είχα άλλη άντοχή. Τότε οί γείτονες μου πήραν τις πατάτες καί τό λάδι καί δέν μου άφησαν τίποτε.

Μετά άπό αυτό τό περιστατικό, εκείνες τις ή μέρες μ’ έπιασε ένας πόνος στο πλευρό τόσο δυνατός, δέν μπορούσα νά άναπνεύσω.

Δέν φορούσαμε φανέλλες τότε.

Εκανα τόσο δρόμο μέ τις πατάτες στήν πλάτη καί φαίνεται κρύωσα.

Σκέφτηκα ότι άσχημα τήν είχα. που νά έβρισκα γιατρό;

Ή γειτονιά έρημη, λίγα πρόσωπα, όλοι είχαν φύγει.

Που νά απευθυνόμουν;

Τελικά μου συνέστησαν κάποιον καί πήγα σιγά-σιγά, μέ ακροάστηκε καί διέγνωσε: «Έχεις πλευρίτιδα καί πρέπει νά βρής πίτουρα νά βάλης».

Του άπάντησα: που νά βρω; Δέν μπορώ», καί έφυγα.

Έπέστρεψα στο σπίτι λέγοντας:

«Θά καθίσω, Παναγία μου, μέσα στο δωμάτιο καί ό,τι είναι ευλογημένο. Θές νά μέ πάρης;

Πάρε με. Δέν θέλεις;

Όπως Έσύ θέλεις».

Κάθησα μόνη μου στά σκοτεινά, χωρίς καντήλι, χωρίς τίποτε. Είχε σκοτεινιάσει καί όπως ήμουν ξαπλωμένη, κουκουλωμένη, είδα νά έρχεται μία μοναχούλα μέ τό σχηματάκι της.

Μέ πλησίασε καί μου είπε:

«Δέν μπορείς;».

Τό δωμάτιο έλαμψε, πλημμύρισε φως.

«Ναί, δέν μπορώ».

Αρχισα τά παράπονά μου:

«Νά, πήγα στήν Ζαγορά…, καί τώρα δέν έχω τίποτε, ούτε καντηλακι έχω,τίποτε δέν έχω καί είπα θά καθίσω εδώ και άς πεθάνω.

Ποιος θά μου άνοιξη την πόρτα; Δέν έχω κανένα».

Καί έκείνη με παρηγόρησε

«Μη στενοχωριέσαι, θά γίνης καλά, έγώ θά σέ κάνω καλά». Καί ούτε νά άναρωτηθώ ποιά είναι, νά την ρωτήσω.

Πήρε λοιπόν ένα μικρό παπλωματάκι πού είχα καί μου τό- βαλε όπως κάνεις τό χωνί.

Έτσι άκριβώς.

Μου σταύρωσε τό πλευρό μου καί μου είπε: «Άντε, δέν έχεις τίποτε, θά γίνης καλά».

Αμέσως μου πέρασε τό πλευρό μου καί έλαβα μέσα μου ένα ουράνιο χορτασμό.

Καί ενώ είχα πείνα, έξάντλησι -που νά βρή κανείς φαγητό; Που νά βρή;-.

Τίποτε, χόρτασα, σάν νά είχα σφάξει ένα ζώο μπροστά μου καί τοψησα καί τόφαγα.

Τέτοιο χορτασμό αισθανόμουν.

Καί όταν έφυγε, άρχισα νά αναρωτιέμαι ποιά νά ήταν.

Καί μέ πληροφόρησε μία φωνή: «ή αγία Παρασκευή».

Τό πρωί πήγα στό γιατρό.

Μόλις μέ είδε, άπόρησε καί είπε: «Τί ήρθες;»

«Νά μέ άκροαστήτε λιγάκι».

Μέ εξέτασε καί διαπίστωσε:

«Δέν έχεις τίποτε, τί έγινε;».

Του είπα αύτό καί αύτό. «Έπέτρεψε ό Θεός, παιδί μου, λόγω τής πείνας καί τής άνέχειας νά σέ κάνει ή Αγία καλά».

Καί γι’ αύτό από νέα αγαπούσα τήν άγια Παρασκευή.

Είναι τής πείνας αύτά, τής Κατοχής.

Δέν είχα κανένα δικό μου άνθρωπο, καί τον άδελφό μου τον είχα χαμένο.

Εννέα χρονών έφυγε καί πήγε στον θείο μας στον Λαγκαδά. Τί νά έκανα λοιπόν;

Μόνη μου μάζευα χόρτα καί μετά σιγά-σιγά τάπλενα καί τά πήγαινα πολλές φορές ώμά καί σ’ ένα κοριτσά κι πού ήταν άρρωστο-είχε φυματίωσι τό καημένο.

Καί στό ίδιο μέρος πού τά μάζευα, τήν άλλη μέρα άλλά και τήν ίδια μέρα κατά θαυμαστό τρόπο φύτρωναν άλλα.

Μ’ έβλεπε και έμενα αδύνατη ό π. Έφραίμ, ό παλιός μου ό πνευματικός καί μία ήμέρα μου είπε: «

Κοίταξε, παιδί μου, κοίταξε παιδάκι μου, όλους τούς θάψαμε. Κοίταξε, Μαρικάκι μου, χρυσό μου παιδί.

Αμα πας στον Χριστό καί έχης παρρησία, πολύ εΰχου καί γιά μένα τον άμαρτωλό». «

Ό,τι είναι θέλημα Θεού», έλεγα.

«Αμα θέλει νά μέ πάρη ό Χριστός, ας πεθάνω. Ό,τι είναι θέλημα Θεού».

Υστερα, λοιπόν, έκανε κήρυγμα καί είπε στό έκκλησίασμα: «Όσο θά έχετε ψωμί, άπό μία μπουκιά θά κόβετε καί θά ρίχνετε στό Μαρικάκι·

θ’ άνοιξη τό παράθυρο νά πετάτε τήν μπουκιά μέσα στό σπίτι, νά βρίσκη νά τρώη».

Τότε, λοιπόν, είχαν εξαφανίσει οι Ιταλοί τις γάτες καί άνοιγα τό παράθυρο καί έριχναν μπουκιές-μπουκιές μέσα, τις έπαιρνα, έτρωγα καί συνήλθα.

Έκανα ύπακοή.

Όταν συναντιόμασταν μετά τήν Θεία Λειτουργία μέ τις πνευματικές άδελφές, δέν μιλούσαμε.

Μάς έλεγε ό πνευματικός:

«Μή μιλάτε. Θά παίρνετε τό αντίδωρο καί θά πηγαίνετε στό σπίτι καί σ’ όλη τή διαδρομή θά λέτε τήν «ευχή».

Μόλις φθάνετε στό σπίτι, θά λέτε: “Δόξα σοι, ό Θεός ήμών, δόξα σοι”.

Καί μέτα στό σπίτι θά αίσθάνεσθε μεγάλη ευωδία, μεγάλη χάρι».

Καί χωρίς νά κοινωνούμε, μόνο τό αντίδωρο πού παίρναμε, πάλι αυτό λέγαμε, καί νομίζαμε ότι λιβάνιζαν εκείνη τήν ώρα.

Στον δρόμο πού βαδίζαμε, ευωδίαζε σάν κάποιος νά λιβάνισε.

Λέγαμε, τί ευωδέστατα λουλούδια είναι αυτά;

Καί δέν είχε τίποτε, ούτε περιβόλι ούτε τίποτε.

Ηταν, δηλαδή, πολλή ή Χάρις του Θεού.

Στήν εκκλησία ή «εύχή» δέν έφευγε καθόλου από τό στόμα και άδολεσχούσαμε μόνο στα ουράνια.

Ρωτούσαμε μεταξύ μας μόνο, «τί κάνετε».

Όλο τήν «εύχή» και στά ουράνια, όλο στά ουράνια.

Μια φορά, πήγαμε σ’ ένα παρεκκλησάκι.

Ηταν Δεκαπενταύγουστος και πρότεινα:

«δέν πάμε νά άνάψουμε τά καντηλάκια στον άγιο Νικόλαο καί νά φύγουμε;».

Όλες μαζί ξεκινήσαμε.

Ημασταν έπτά. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, καί δέν πήραμε ούτε κουλούρι, μόνο μέ τό αντίδωρο. Μόλις φθάσαμε στούς πρόποδες, στο παρεκκλησάκι εκεί πέρα, είπα: «τί καλά νά είχαμε μία φετούλα ψωμάκι και ένα σύκο νά τρώγαμε!». Μπήκαμε στο παρεκκλησάκι, άνάψαμε τά καντηλάκια, ψάλαμε- πήγα καί εγώ μέσα στο Ιερό νά άνάψω τό καντηλάκι.

Πρόσεξα ένα δέμα πάνω στήν ‘Αγία Τράπεζα.

Τό πήρα στά χέρια μου καί βγαίνοντας είπα: «παιδιά, ό άγιος Νικόλαος μάς έστειλε κάτι- δέν ξέρω τί, τού αγίου Νικολάου δώρο είναι».

Πήγα λοιπόν νά τό ανοίξω, τί νά δω!

Όσες ήμασταν άπό ένα σύκο και άπό μία ζεστή φέτα ψωμί! Φρέσκο ψωμί, τής ώρας!

Μετά άπό ένάμισυ μήνα ξαναπήγαμε.

Έγώ επειδή είχα γλυκαθή, πήγα πάλι μέσα στο ιερό νά άνάψω τά καντηλάκια.

Και είδα τότε στον άκάνθινο στέφανο του Εσταυρωμένου νά τρέχουν σταλαγματιές.

Πώς τρέχουν τά δάκρυα, έτσι έτρεχαν και αύτές’ και άπ’ τήν πλευρά Του έτρεχε ύδωρ μεμειγμένο μέ αίμα.

Ηταν εκεί μία εικόνα τής Παναγίας πού είχε άπό μέσα και γύρω-γύρω βαμβάκι.

Πήρα λοιπόν τό βαμβάκι, πήγα πίσω άπό τήν ‘Αγία Τράπεζα και σκούπιζα τον Εσταυρωμένο. ’

Έγινε μούσκεμα τό βαμβάκι.

Κατ’ εύθεΐαν φύγαμε γιά τον Εσπερινό και είπαμε στον πνευματικό μας αυτό πού συνέβει.

Αμέσως μάς είπε: «παιδιά, πόλεμος θά γίνη»- και τό έκανε κήρυγμα στήν έκκλησία.

Μ’ αυτό τό βαμβάκι σταύρωσε όλο τον κόσμο πού παραβρέθηκε σ’ εκείνον τον Εσπερινό.

Και πράγματι έτσι έγινε, σέ λίγο καιρό κηρύχθηκε ό πόλεμος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ. ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ

Πῶς τολμᾶμε καί νά σκεπτόμαστε ὅτι εἶναι δυνατόν νά μολυνθοῦμε καί νά διαδώσουμε τόν ἰό μέσα στό Ναό; π. Σαράντης Σαράντος

 

 

 Ἐν τῷ Ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης Σου  ἐν Οὐρανῷ ἑστᾶναι νομίζομεν.

 

 

Μέσα στήν περίοδο τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ διαπιστώσαμε σοβαρά ἐλλείμματα τῆς εἰς Χριστόν πίστεώς μας.  Ἐπιστρατεύτηκαν ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ πονηροῦ γιά νά μᾶς τρομοκρατήσουν.

Ἡ Κυβέρνηση μέ Κοινή Ὑπουργική Ἀπόφαση (Κ.Υ.Α.) μᾶς ἔκλεισε στά σπίτια μας καί μέ πολύ αὐστηρά μέτρα καταφόβισε ὅλες τίς συμπολίτισσες καί τούς συμπολῖτες, ὅπως συνηθίζει νά λέει ὁ Πρωθυπουργός καί ὅχι Ἑλληνίδες καί Ἕλληνες.

Νεκρώθηκαν ἐπιχειρήσεις καί ἔπαυσαν νά λειτουργοῦν  ὅλες οἱ βαθμίδες ἐκπαίδευσης.  Τά κανάλια ἔφεραν εἰς πέρας αὐτόν τόν ἄθλο, τή μή διασπορά τοῦ ἰοῦ. Γιά τήν προθυμία τους αὐτή ἀμείφθηκαν μέ 20 ἑκατομμύρια Εὐρώ.

Παράλληλα ἔγινε  σφοδρότατη προσπάθεια νά ἀπομακρύνουν τόν ὀρθόδοξο λαό μας ἀπό τίς ἐκκλησίες του καί τά μοναστήρια.  Ποτέ ἄλλοτε δέν κατηγορήθηκε τόσο ὁ ὀρθόδοξος ἱερός Ναός ὡς ἐπικίνδυνος χῶρος συνωστισμοῦ καί μεταδόσεως ἀσθενειῶν ὅσο τίς ἡμέρες αὐτές.  Ἕνα θεόρατο κῦμα εἰκονομαχίας ξεσηκώθηκε μεθοδικότατα σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια, μέ στόχο τή βλάσφημη ἀμφισβήτηση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τοῦ τρόπου μεταδόσεως τῆς Θείας Κοινωνίας  διά τῆς ἁγίας λαβίδος, ὡς δῆθεν μέσου διασπορᾶς τοῦ ἰοῦ.  Γιαυτό αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά πληροφορήσουμε, νά κατηχήσουμε ταπεινά πιστούς καί καλοπροαίρετους «ἀπίστους», γιά τό τί εἶναι ὁ ὀρθόδοξος ἱερός Ναός.

Εἶναι ἕνα κτήριο πού σχεδιάζεται καί δομεῖται ἀπό εἰδικούς ἀρχιτέκτονες ἐπιστήμονες πού ἔχουν εἰδικευθεῖ  στήν ὀρθόδοξη ναοδομία καί ἔχουν, ὡς πιστά μέλη τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὀρθόδοξη πίστη στά ἱερά δόγματα καί χριστιανικό ὀρθόδοξο βίο.

Πρό τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τελεῖται ἡ τάξις ἐπί θεμελίῳ τῆς Ἐκκλησίας.  «Ἐθεμελίωσεν αὐτήν ὁ Ὕψιστος Θεός ἐν μέσῳ αὐτῆς» λέγει μιά εὐχή τῶν θεμελίων.

Ἀφοῦ ἀνεγερθεῖ ὁ Ναός ὡς κτίσμα, γιά νά λειτουργήσει χρειάζονται οἱ πρῶτες ἁγιαστικές εὐχές, τά θυρανοίξια.  Καί ἀφοῦ ὀλοκληρωθοῦν οἱ οίκοδομικές ἐργασίες, τελοῦνται τά ἐγκαίνια τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ.  Ὅπως βαπτίζεται κάθε ἄνθρωπος πού θέλει νά γίνει Χριστιανός, ἔτσι βαπτίζεται καί κάθε ἱερός Ναός.  Ἡ βάπτιση τοῦ ὀρθοδόξου ἱεροῦ Ναοῦ ὀνομάζεται Ἀκολουθία τῶν Ἐγκαινίων.  Μέσα σ’ αὐτήν ἐκτυλίσσεται ὅλη ἡ ὀρθόδοξη Τριαδική θεολογία, ὅλη ἡ θεανθρωπολογία, ὅλη ἡ κοσμολογία καί ἐσχατολογία.

Ἡ ἱερή ἀκολουθία τῶν Ἐγκαινίων ἀρχίζει ἀπό τόν Ἑσπερινό τῆς προηγούμενης καί συνεχίζεται μέ τήν ἱερή ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, στόν ὁποῖο ψάλλεται ὁ  ὑμνολογικός κανόνας τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ μέ σαρανταδύο δογματικά τροπάρια.  Στόν Ὄρθρο ἀναγινώσκονται ἕνδεκα κείμενα ἀπό τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη ἀντιστοίχως, ἄλλα δέκα ὀκτώ τροπάρια καί δώδεκα εὐχές.  Τά ἱερά ἀναγνώσματα καί τά σχετικά τροπάρια τῶν ἐγκαινίων καθορίζουν καί τονίζουν τόν ἁγιαστικό ἐγκαινισμό τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.  Ὅπως δηλαδή ὁ τέλειος Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός προσέλαβε ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση, ἔτσι καί στήν περίπτωση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ὅλο τό ὑλικό συγκρότημα τοῦ Ναοῦ μέ τόν ἁγιαστικό ἐγκαινισμό, διαποτίζεται μέ τήν Ἄκτιστη Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Δέν εἶναι πλέον ἁπλῶς ἕνα ἐπιβλητικό μεγαλόπρεπο κτίσμα, ἀλλά χῶρος πλούσια ἁγιασμένος ἀπό τή Θεία Χάρη.

Τό ἐπίκεντρο τῶν Ἐγκαινίων βρίσκεται στήν Ἁγία Τράπεζα, ἡ ὁποία καθιερώνεται καί μέ εὐχές, μέ ἐμφύτευση ἁγίου Λειψάνου.  Περιλούζεται μέ τό Ἅγιο Μῦρο σάν τό Χρῖσμα πού γίνεται στόν ἄνθρωπο μετά ἀπό τό Βάπτισμα.  Μέ ἕνα μεγάλο καλάμι, πού καταλήγει σέ σπόγγο βουτηγμένο στό Ἅγιο Μῦρο καί σέ εὐῶδες ἀρωματικό μῖγμα, σφραγίζονται οἱ τέσσερις κόγχες, ἀνατολικά, δυτικά, βόρεια καί νότια μέ τό μονόγραμμα ΙΣ ΧΣ καί ἐν συνεχεία χρίονται ὅλες οἱ κολῶνες.

Οἱ θεόπνευστες ψαλμωδίες, οἱ πολύ ἐκφραστικές ἐν Χριστῷ εὐχές, ἡ παρουσία καί οἱ προσευχές τοῦ ἐπισκόπου, τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ καθαγιάζουν ὅλο τό χῶρο.  Ἡ ἀποκορύφωση τῶν ἐγκαινίων φθάνει στόν οὐρανό, ἀφοῦ τελεῖται μυσταγωγικά, δοξολογικά καί ἱκετευτικά ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἀτομικό ἀριστουργηματικό δημιούργημα, ἀλλά ἐπίνοια καί θεία ἀποκάλυψη τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Οὐρανοῦ, τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ἡ χαρακτηριστικότερη εὐχή τῶν ἐγκαινίων ἀξίζει νά ἀναγνωσθεῖ ἀπό ὅλους μας γιά νά ἀνανεώσουμε τήν ἐκτίμησή μας καί τήν τιμή  πρός τόν οἶκο τοῦ Θεοῦ πού βάναυσα ἔχουμε προσβάλει.  Εἶναι πλούσια σέ νόημα, σέ θεολογία καί σέ γλωσσική διατύπωση, γιαυτό καί τήν παραθέτουμε ὥστε νά τήν συνειδητοποιήσουμε ὅλοι οἱ πιστοί.

<<Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς ποιητής ὁ τήν ἁγίαν σου Ἐκκλησίαν ἀρρήτῳ σοφίᾳ θεμελιώσας καί ἀντίτυπον τῆς Ἀγγελικῆς ἐν οὐρανῷ λειτουργίας τήν τῆς Ἱερωσύνης τάξιν ἐπί τῆς γῆς συστησάμενος· σύ, Δέσποτα μεγαλόδωρε, πρόσδεξε καί νῦν δεομένους ἡμᾶς, οὐχ ὡς ἀξίους ὄντας περί τηλικούτων αἰτεῖν, ἀλλ’ ἵνα τό ὑπερβάλλον δειχθῇ τῆς σῆς ἀγαθότητος· οὐ γάρ ἐπαύσω τό ἀνθρώπινον γένος πολυτρόπως εὐεργετῶν· κεφάλαιον δέ ἐδωρήσω τῶν σῶν εὐεργεσιῶν, τήν ἐν σαρκί τοῦ Μονογενοῦς σου Υἱοῦ παρουσίαν· ὅς, ἐπί γῆς ὀφθείς καί λάμψας τοῖς ἐν σκότει φῶς σωτηρίας, ἀνήνεγκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν θυσίαν καί γέγονε τοῦ κόσμου παντός ἱλαστήριον, κοινωνούς  ἡμᾶς τῆς ἰδίας Ἀναστάσεως ποιησάμενος· καί ἀναληφθείς εἰς τούς οὐρανούς, ἐνέδυσε τούς ἑαυτοῦ Μαθητάς καί Ἀποστόλους καθώς ἐπηγγείλατο, δύναμιν ἐξ ὕψους, ἥτις ἐστί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό προσκυνητόν και παντοδύναμον, τό ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἐκπορευόμενον· δι’ οὗ γενόμενοι δυνατοί ἐν ἔργῳ καί λόγῳ, Βάπτισμα παρέδωκαν υἱοθεσίας, Ἐκκλησίας ἀνέστησαν, ἵδρυσαν Θυσιαστήρια, Ἱερωσύνης ἔθεντο κανόνα καί νόμους.  Ὧν ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί κατέχοντες τήν παράδοσιν, προσπίπτομέν σοι τῷ αἰωνίῳ Θεῷ καί δεόμεθά σου εὔσπλαχνε· Τόν πρός τήν σήν ὑμνωδίαν οἰκοδομηθέντα τοῦτον Ναόν τῆς θείας σου πλήρωσον δόξης, καί τό παρόν Θυσιαστήριον, Ἅγιον Ἁγίων ἀνάδειξον· ὥστε ἡμᾶς, παρεστῶτας αὐτῷ, ὡς τῷ φρικτῷ τῆς Βασιλείας σου θρόνῳ, ἀκατακρίτως λατρεύειν σοι, δεήσεις ὑπέρ ἡμῶν καί παντός τοῦ λαοῦ σου ἀναπέμποντα καί τήν ἀναίμακτον θυσίαν τῇ σῇ προσφέροντας ἀγαθότητι, εἰς ἑκουσίων καί ἀκουσίων ἁμαρτημάτων συγχώρησιν, εἰς κυβέρνησιν βίου, εἰς ἀγαθῆς πολιτείας κατόρθωσιν, εἰς ἐκπλήρωσιν πάσης δικαιοσύνης.

Ὅτι ηὐλόγηταί σου τό πανάγιον ὄνομα, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νῦν και ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.  Ἀμήν.>>

Πῶς τολμᾶμε καί νά σκεπτόμαστε ὅτι εἶναι δυνατόν νά μολυνθοῦμε καί νά διαδώσουμε τόν ἰό μέσα στό Ναό;  Ἡ Ἐκκλησία δέν γνωρίζει ἀποστάσεις, δέν φοβᾶται τίποτα, κανένα ἐχθρό ἐπίγειο, ὑπέργειο, ὕπουλο, φοβερό.

Μέσα στή μακραίωνη ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ ἀνά τήν οἰκουμένη καί ἀνά τούς αἰώνας ἀναδείχθηκαν Ναοί ἀπείρου ἀρχιτεκτονικοῦ κάλλους καί θαυμαστῆς πρόσληψης τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος μέσα στούς τοίχους, στήν οὐρανόμορφη ὀροφή τους καί σ’ ὅλες τίς φιλόξενες μικρές καί εὐρύχωρες γωνιές τους.  Τά ντουβάρια τους εἶναι διαποτισμένα μέ τούς ἀλάλητους στεναγμούς χιλιάδων ἀνθρώπων, πού βρῆκαν σκέπη καί παραμυθία κάτω ἀπό τούς θεοείκελους θόλους τους.  .  Καθημερινά καταφεύγουν, πιστοί καί μή, γιά νά πάρουν ἀνάσα ζωῆς καί ἐπιγείου καί αἰωνίου.  Κάποιοι συνειδητοί χριστιανοί, πρίν εἰσέλθουν στό Ναό βάζουν μετάνοια, σχεδόν ἐδαφιαία, μέσα στόν παράδεισο τῆς στρατευομένης μας Ἐκκλησίας πού εἶναι ἑνωμένη μέ τή θριαμβεύουσα.

Οἱ Ἅγιοι στίς εἰκόνες τους δέν παριστάνουν, ἀλλά παρίστανται καί μοιάζουν νά ἑτοιμάζονται νά πάρουν στό χέρι τους τό ἀναμμένο, τό ντροπαλό καντηλάκι τους καί νά σταθοῦν πλάϊ σέ κάθε πιστό.  Οἱ θεόπνευστες ἱερές ἀκολουθίες, ἡ θεολάλητη βυζαντινή μουσική, οἱ καλλικέλαδοι ἱεροψάλτες, τό ὀρθόδοξο θεότευκτο λατρευτικό τυπικό, τά πάντα συμμετρικά καί ἀσύμμετρα μέσα στόν Ναό ὁδηγοῦν θεοχαρισματικά στό μυστήριο τῶν Μυστηρίων, πού χαρίζει Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ δωρεάν σέ κάθε βαπτισμένο καί μυρωμένο ὁδοιπόρο τῆς ζωῆς.  Ἱερό οὐρανογήινο καταφύγιο ὅλων, ἀκόμα καί στούς φονικότατους διωγμούς ἦταν ὁ Ἱερός Ναός καί πάντα τά τελούμενα ἐν αὐτῷ. Πόσοι θρόμβοι αἵματος, ἐντοιχισμένοι μαζί μέ τούς σκληρούς ἀπελευθερωτικούς ἀπό τά πάθη ἀγῶνες ξέπλυναν βεβαρυμένες συνειδήσεις καί ἀνέδειξαν φανερούς καί κρυφούς ἁγίους, πού ἔφτασαν στήν ἀγκαλιά τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ.  Ἀκατάπαυστα ψάλλουν δοξολογίες  στόν Ὕψιστο καί προσεύχονται για μᾶς.  Ζοῦν στό ἄκτιστο πανηγύρι τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας, στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ποτέ δέν ἔκλεισαν οἱ ὀρθόδοξοι ἱεροί Ναοί οὔτε ἀπό δικούς μας Ἕλληνες κυβερνῆτες οὔτε ἀπό ξένους κατακτητές.  Ἀπειλοῦσαν τούς χριστιανούς, τούς ἐδίωκαν, τούς βασάνιζαν.  Ἀλλά οἱ Ναοί στέκονταν ὄρθιοι, ἀνέπαφοι, ἀδούλωτα θεοφρούρια, σκέπη καί προστασία ἐπωνύμων καί μή, κατατρεγμένων καί ρημαγμένων ἀνθρώπων.  Ἄριστο δεῖγμα Ἱεροῦ Ναοῦ πού ἀνυψώνει εἰς οὐρανούς ὅλους τούς προσκυνητές ἡ Ἁγία (τοῦ Θεοῦ) Σοφία.  Ἐκστατικός καί ἐνεός κάθε προσκυνητής μέσα σ’ αὐτό τόν ὑπέροχο θεῖο χῶρο.  Μπαίνοντας νοιώθεις ὅτι βγαίνεις στό ὕπαιθρο τῆς οἰκουμένης καί ὕστερα στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.    Οἱ χριστιανοί ἐν παντί καιρῷ καί πάσῃ ὥρα μέσα σ’ αὐτούς τούς θεοφρούρητους καί ἀγγελοφρούρητους Ἱερούς Ναούς λάτρευαν τόν Κύριο τῶν Κυριευόντων καί Βασιλέα τῶν Βασιλευόντων, τρεφόμενοι καθ’ ἡμέραν μέ τήν οὐράνια τροφή τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Καί ὅμως ἐμεῖς σήμερα, ἀφήσαμε τήν Κυβέρνηση μέ τήν ἀνοχή τῆς  Ἱεραρχίας, νά κλείσουν τούς Ναούς μας καί νά ἐξώσουν τούς πιστούς μας ἀπό αὐτούς, στερώντας τους τήν πνευματική τους τροφή καί θεραπεία.

Ἐμποδίσαμε νά τελεσθοῦν οἱ ἱερές Ἀκολουθίες τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας μας.  Ἡ 25^η Μαρτίου ὡς Ἐθνική Ἑορτή βάναυσα καταργήθηκε.  Ἀσφαλῶς θά ἔτριζαν τά κόκκαλα τῶν θυσιασθέντων γιά χάρη μας πεσόντων ἡρώων, ἀλλά ἐμεῖς καθόλου δέν τά ἀκούσαμε.  Οἱ ἡρωικές προσευχές τους ἀσφαλῶς θά ἔφτασαν στά ὦτα Κυρίου Σαβαώθ γιά χάρη μας.  Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον. Ὄχι μόνο ἐθνική ἑλληνική ἑορτή, ἀλλά παγκόσμια σωτηρία ἐπαγγέλλεται καί ὑπόσχεται.  Καί ἐμεῖς ἔχουμε τέτοια μοχθηρή προκατάληψη πού ἀνενδοίαστα καί σατανικά καταργοῦμε τήν ἑορτή;  Τίποτα ἑλληνικό νά μήν ὑπάρχει στήν Ἑλλάδα;

 Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα,  ὁ Ἐπιτάφιος θρῆνος μέ τίς μοναδικές λιτανευτικές καί σωτήριες προσευχές του ποδοπατήθηκε κάτω ἀπό τή δῆθεν νοοτροπία τοῦ «συνωστισμοῦ» πού διασπείρει τόν ἰό.  Εἶναι δυνατόν ὁ ἑκουσίως δι’ ἡμᾶς σταυρωθείς καί ταφείς, νά μᾶς ἄφηνε στά θανατηφόρα χέρια οἱουδήποτε ἰοῦ; Ἀμέτρητες λιτανεῖες παλαιότερα καί πρόσφατα σέ ὅλα τά ὀρθόδοξα κράτη, ἀπορροφοῦσαν καί παρέλυαν τήν καταστρεπτική ἰσχύ τῶν λοιμῶν.

Πόσο ἀχάριστα καί βλάσφημα συμπεριφερθήκαμε στόν Σταυρωθέντα γιά χάρη μας, στόν Ταφέντα καί Ἀναστάντα Κύριό μας καί Ἀναληφθέντα εἰς Οὐρανούς, μαζί μέ τήν ἀνθρώπινη φύση Του τιμώντας την αἰωνίως!  Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, χωρίς Χριστός Ἀνέστη  ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος ζήσαμε φέτος.

  Ἡ ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ πού ἀλληλοπεριχωρεῖται μέ τή Θεία Εὐχαριστία, εἶναι γεγονός ἱστορικό, ἐπιστημονικά ἀναμφισβήτητο μιά καί ὁ Κύριος κεκλεισμένων τῶν θυρῶν διά τεσσαράκοντα ἡμερῶν ἐμφανιζόταν στούς μαθητές Του καί πάλι ἐξαφανιζόταν ἀπό αὐτούς.  Εἶναι τό μοναδικό παράδειγμα θεοδιακριτικότητας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐλευθερίας καί σεβασμοῦ τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος. Φέτος ἐμεῖς σάν τούς σταυρωτές Του καθόλου δέν τό ἐκτιμήσαμε. Πόσο ἀνόητα, πόσο προδοτικά συμπεριφερθήκαμε στόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα; Πολύ λίγοι, πολύ μικροί τῶν περιστάσεων ἀποδειχθήκαμε.  Ὅλοι μας, ἄρχοντες, ἱεράρχες, κλῆρος καί λαός δώσαμε τίς πιό κρίσιμες ἐξετάσεις καί οἰκτρῶς ἀποτύχαμε.  Καθημερινῶς γινόμαστε ἀποδέκτες τῆς μεγάλης στεναχώριας καί ἀγανάκτησης τῶν Χριστιανῶν, γιατί οἱ Ναοί μας ἐντελῶς παράνομα καί δικτατορικά ἦταν ἀμπαρωμένοι.  Ὁ λαός μας πάντως ἔδειξε τήν ἀντίδρασή του μέ πολλούς τρόπους, πού τεκμηριώνουν τήν τιμή καί προσκύνηση τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Οἱ ἄρχοντές μας, μᾶς ἑτοιμάζουν ὅπως ἤδη ἔχουν ἀνακοινώσει καί δεύτερο γῦρο κορωνοϊακό τό φθινόπωρο.  Τί θά κάνουμε; Θά κλείσουμε τίς Ἐκκλησίες μας ξανά κατά τήν περίοδο Σαρακοστῆς Χριστουγέννων-Θεοφανείων;  Αὐτή τή στιγμή πολλοί ἱερωμένοι εἴμαστε ἀποφασισμένοι νά μή ξαναπροσβάλουμε τόν Γεννηθέντα καί Βαπτισθέντα Σωτῆρα Χριστό.  Ἐμεῖς ὡς ἁπλοῖ ἐφημέριοι δέν ἔχουμε δυνάμη οὔτε νά ὑπονοήσουμε ἀνταρσία καί ἀπειθαρχία.  Ὅμως δέν θά ξαναπέσουμε, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, γιά δεύτερη φορά στό φοβερό ἁμάρτημα τῆς βλασφημίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Οἱ νουνεχεῖς καί συνετοί πρόγονοί μας πίστευαν καί διεκήρυσσαν τό «δίς ἐξαμαρτεῖν οὐκ ἀνδρός σοφοῦ».  Θρηνοῦσαν γιά τό πρῶτο φοβερό λάθος τους καί μέ ἀστείρευτο θάρρος προχωροῦσαν στήν ἐπανόρθωση τοῦ πρώτου λάθους, τῆς πρώτης ἀποτυχίας.  Ἐμεῖς δέν ἔχουμε κανένα λόγο νά ἀρνηθοῦμε Τόν παντοδύναμο, πολυέλαιο καί πολυεύσπλαγχνο.  Θά εἴμαστε στυγνοί προδότες, ἄν τή δεύτερη φορά δέν ἐπανορθώσουμε τίς τραγικές ἐλλείψεις τοῦ πρώτου γύρου.  «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;»

Ἐπί τέλους, μετά ἀπό δυό μῆνες φοβέρας, ἀπειλῶν καί μεγάλων προστίμων ἀνοίγουν οἱ ἱεροί Ναοί μας.  Ἀναλογιζόμαστε, πῶς ξεκινήσαμε ἀπό τήν πανδημία! Πῶς μετετράπη σέ πανδολία! Πῶς κορυφώθηκε σέ πανδουλεία;  Εἶναι κρῖμα, ἡ πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα, μέ ἐξέχοντα μοναδικό πολιτισμό τριῶν χιλιάδων ἐτῶν ἀφόρητα νά καταπιέζεται καί νά μαραζώνει ἀπό τούς τυράννους τῆς Νέας Ἐποχῆς.  Ποιός ἔδωσε ἐντολές νά ἀπολυμανθοῦν οἱ ἱεροί Ναοί μας;  Ἀπολύμανση χρειάζονται οἱ ψυχές μας καί τά σώματά μας ἐνδεχομένως.  Μέ τί πρόσωπο θά κοιτάζουμε καί θά ἀσπαζόμαστε τούς  ὁλόλαμπρους ἁγίους τῶν ἁγιογραφιῶν πού παριστάνονται ἀλλά καί παρίστανται στίς ἱερές ἀκολουθίες καί στίς Θεῖες Λειτουργίες;  Εἶναι δυνατόν νά φορᾶμε μάσκες καί φίμωτρα μέσα στόν καθαρότατο, ἁγιώτατο καί φωτεινότατο ἀπό ἄρρητη θεία Χάρη ἱερό Ναό μας;  Εἶναι δυνατόν ὁ ἱερότατος ὀρθόδοξος Ναός μας,  ὁ ἐπίγειος παράδεισος, χῶρος τάξεως ἀλλά καί πλήρους καί ἀσύλληπτης ἐλευθερίας νά μᾶς μετατρέπει σέ ἀκούνητα στρατιωτάκια;

Αὐτονόητο εἶναι ὅτι στό τέλος τῆς Λειτουργίας, οἱ πιστοί παίρνουν τό ἀντίδωρο ἀσπαζόμενοι τή χείρα τοῦ λειτουργοῦ ἱερέως, συνεχίζοντας τήν μακρά λειτουργική παράδοση τῆς ἐκκλησίας μας.

Ἄς ἐλπίσουμε, ὅτι ἡ παντοδύναμη καί διακριτικότατη Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά διορθώσει πάντα τά κακῶς κείμενα μετά ἀπό τήν πανδημία πού περάσαμε, μέ τίς πολλές εὐχές τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τίς θερμές πρεσβεῖες πάντων τῶν Ἁγίων μας.

 

+Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

 .

Μαρούσι 13-05-2020