Η προσευχή
»Οι συμβουλές του για την προσευχή ήταν πολύ πρακτικές.
Έλεγε: Θα ορίσεις μια συγκεκριμένη ώρα που θα έχεις ησυχία, και θα
κάνεις προσευχή λέγοντας το: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με» αργά και
παρακαλεστικά, «κλαψιάρικα» χωρίς να κρατάς κομποσκοίνι.
Πριν ξεκινήσεις όμως θα κάνεις μια προεργασία. Θα
διαβάσεις λίγο από το Ευαγγέλιο, από το Γεροντικό και τα άλλα πατερικά
βιβλία. Θα σκεφτείς λίγο τη ζωή σου, τις ευεργεσίες του Θεού και έτσι η
ψυχή θα μεταφερθεί στον πνευματικό χώρο…
Πολύ βοηθάει εδώ η αυτοσχέδια προσευχή. Και έτσι,
χωρίς να μετράς κόμπους με το κομποσκοίνι, θα προσεύχεσαι ορισμένη ώρα
με το ρολόι. Αυτή η προσευχή με το πρόγραμμα που είπαμε, θα ζωογονήσει
και θα δυναμώσει την ψυχή με τρόπο μυστικό, όπως ένα φυτό που κάθε μέρα
το ποτίζουμε με λίγο νερό και αυτό μεγαλώνει χωρίς να γνωρίζουμε πώς.»
Τα στάδια της προσευχής
»Μερικές φορές μιλούσε για τα στάδια της προσευχής:
Στην αρχή ο άνθρωπος λέει ολόκληρη την ευχή, αργά και παρακαλεστικά:
«Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν προχωρήσει η Χάρη, ανεβαίνει ένα
σκαλοπάτι και μπορεί να πει μόνον: «Κύριε, Ιησού, Χριστέ».
Μετά ανεβαίνει άλλο σκαλοπάτι, και λέει: «Κύριε,
Ιησού». Μετά λέει μόνον: «Ιησού μου» και μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος στο
σημείο που σταματάει η προσευχή με λόγια και τότε είναι μέσα στην Χάρη
του Θεού.
«Αρπάζεται» ο νους και βλέπει και ζει ουράνια πράγματα. Αυτές οι
επισκέψεις της Χάριτος, σ’ αυτήν την ένταση, μπορούν να συμβούν χωρίς να
το περιμένει ο άνθρωπος, όποτε θελήσει ο Θεός…»
Με επισκέφθηκε η Χάρη του Θεού
»Μια φορά, έλεγε, ήμουνα στον κήπο του κελιού και έσκαβα.
Για μια στιγμή, σταμάτησα να ξεκουραστώ. Τότε με επισκέφθηκε η Χάρη του
Θεού τόσο δυνατά που, για τον φόβο της πλάνης προσπαθούσα μέχρι κάποιο
σημείο, να ελέγξω τον εαυτό μου. Επειδή η Χάρη αυξανόταν συνεχώς,
παραιτήθηκα από την προσπάθεια λέγοντας: «Αν πλανήθηκα, πλανήθηκα. Άσ’
το και όπου πάει», είπα στον εαυτό μου.
Τότε ο νους μου ένιωσα ότι βγήκε από το σώμα μου και ανέβαινε,
ανέβαινε σε τέτοιο νοητό ύψος, μέχρι που έφτασε σε έναν χώρο, όπου
υπήρχε «ειρήνη» και γλυκύτατο φως και η ψυχή μου έγινε και αυτή φως!
Πόσο κράτησε αυτή η κατάσταση, δεν γνωρίζω. Όταν «συνεστάλη» η Χάρη,
σιγά σιγά, ένιωσα να κατεβαίνω και είδα το σώμα μου στον κήπο όρθιο
ακουμπισμένο στην περίφραξη…»
Είδα όλη την κτίση!
»Άλλη φορά έλεγε: Την ώρα που κάναμε τον Εσπερινό στο εκκλησάκι μας, μόλις
άρχισε ένας από τους πατέρες να διαβάζει τον Προοιμιακό Ψαλμό,
«Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον…», «έφυγε» η ψυχή μου από το σώμα μου
και είδα όλη την κτίση! Τα φυτά, τα ζώα, τα βουνά, οι πέτρες, τα βράχια,
η θάλασσα, κάθε ζωντανό πλάσμα μέσα της, μέχρι τα βάθη της, όλα
υμνούσαν το Θεό. Όταν τελείωσε αυτή η «όραση» είδα ότι βρισκόμουν στο
στασίδι μου και μόλις είχε τελειώσει ο Προοιμιακός. Τόση ήταν η διάρκεια
αυτής της «θεωρίας»…
Κάποτε, την ώρα του Εσπερινού, στο: «Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου
ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου…» κοιτώντας προς το τέμπλο είδα να ανεβαίνει
καπνός θυμιάματος μπροστά στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου. Νόμισα ότι
υπήρχε από κάτω κάποιο θυμιατήρι. Κοίταξα, αλλά δεν υπήρχε. Ο καπνός του
θυμιάματος σιγά σιγά χάθηκε. Μετά τον Εσπερινό είπα στον Γέροντα: Είδα
αυτό και αυτό. Και ο Γέροντας μου απάντησε: Ήταν, παιδί μου, η προσευχή
που ανεβαίνει ως θυμίαμα…
Τότε τον ρώτησα: Πώς εγώ Γέροντα, αμαρτωλός άνθρωπος, βλέπω τέτοια πράγματα; Και μου λέει: Ναι, παιδί μου, είσαι αμαρτωλός αλλά είσαι εν μετανοία…»
Ἔλαμψε τό πρόσωπό του ὅπως ὁ ἥλιος
»Μια άλλη φορά, σε μια Θεία Λειτουργία ο Γέροντας έμεινε
στο κελί του περιμένοντας τον ιερέα να κατέβει, για να τον κοινωνήσει.
Εγώ, επειδή ήθελα να κοινωνήσω, σκέφτηκα: Ας κατέβω να πάρω την ευχή του
Γέροντα. Μπαίνοντας μες το κελί του είδα το Γέροντα να έχει πρόσωπο
δωδεκαετούς παιδιού. Τα μαλλιά του και τα γένια του ήταν άσπρα. Το
πρόσωπό του παιδικό. Έλαμπε μέσα στο φως!
Εγώ τα ’χασα και μόλις που μπόρεσα και του είπα: Γέροντα,
ήρθα να πάρω την ευχή σας, αν είναι ευλογημένο, να κοινωνήσω. Συγγνώμη
που σας ενόχλησα. Τότε μου απάντησε ζωηρά και χαρούμενα: Ευλογημένο!
Eυλογημένο να κοινωνήσεις!
Ούτε κατάλαβα πώς βγήκα από το κελί του, πώς ανέβηκα
τη σκάλα για την Εκκλησία, πώς μπήκα μέσα και κοινώνησα στη Θεία
Λειτουργία! Βρισκόμουν σ’ έναν άλλο κόσμο. Όταν αργότερα ξαναείδα τον
Γέροντα, το πρόσωπό του ήταν το κανονικό…»
«Αναμνήσεις από τον όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη»
Του Νικόλαου Μπαλδιμτσή, Ιατρού
πηγή
pneumatoskoinwnia
