Στις δύσκολές μου στιγμές λέω: "Παναγία μου βοήθει μοι" και την ευχή και ανακουφίζομαι.

Μου έγραφε προ καιρού μια φτωχή γυναίκα από την επαρχία:

 Έλαβα το γράμμα σου και πήρα χαρά πνευματική και σ΄ευχαριστώ από ψυχής. Το Αγιον Όρος δεν βγαίνει ποτέ από μέσα από την ψυχή μου, γι΄αυτό ο,τι λάβω από αυτό, μου το στέλνει η Παναγία μας και παίρνω κουράγιο και χαρά. Πολλές φορές σ΄ευχαριστώ. Το διαβάζω και σεργιανίζω κι εγώ στα ευλογημένα  μονοπάτια του Αγίου Όρους. Ναι, το χτυπούν, γιατί δεν μπορούν να το βλέπουν, ο πειρασμός και οι άθεοι άνθρωποι. Από χρόνια το πολεμούν, γιατί δεν ενδιαφέρονται για την πίστη μας. Λέω: "Παναγία μου, καθάρισε το περιβόλι σου για να ηρεμήσουν οι άγιοι εργάτες σου, οι μοναχοί που σε δοξολογούν. Αυτοί είναι τα λουλούδια που το στολίζουν. Πότιζέ τα με τη χάρη σου για να είναι πάντα ανθισμένα και στείλε την ευωδία τους σε όλο τον κόσμο".
Τα γραφτά σου είναι μια θεϊκή γέφυρα, που φέρνει κι εμάς στον άγιο τόπο σου. Κάνω ο,τι  είναι δυνατόν, αλλά τα κακά και τα εμπόδια φυτρώνουν στον δρόμο μου  κάθε ώρα και ζητάω τη βοήθεια της Παναγίας μας, να μου δίνει υπομονή και υγεία, που δεν την έχω, για να μπορώ να στέκω. Στις δύσκολές μου στιγμές λέω: "Παναγία μου βοήθει μοι" και την ευχή και ανακουφίζομαι. Όλο προσευχή κάνω. Μα και γιατί να πρωτοκάμω προσευχή; Για δικούς, για εχθρούς, για την Εκκλησία μας, για τα μοναστήρια μας; Ύστερα ο Θεός εμένα θ΄ακουσει την αμαρτωλή; Εγώ απάγκιο μου και χαρά μου έχω την εκκλησιά. Και το φαρμακείο μου για την αρρώστια μου εκεί το βρίσκω, είναι προσευχή...Διαβάζω για το Αγιον Όρος και ανεβαίνω στον ουρανό. Ο Θεός να πληθαίνει τους αγίους ανθρώπους πάνω στη γη, να φωτίζουν τα σκοτάδια μας.

Μια μάνα αμαρτωλή.

Μη με γράφεις κυρία, δεν αξίζω.

+ μοναχός Μωυσής ο αγιορείτης

 

Όλες οι αρετές και όλα τα πάθη καλλιεργούνται. Εξαρτάται από το τί εργασία θα κάνη ο άνθρωπος.

-Γέροντα, μπορεί κάποιος να είναι εκ φύσεως ενάρετος; 

-Μπορεί κάποιος από την φύση του να είναι, ας υποθέσουμε ,απλός, φιλήσυχος, πράος. Αυτά όμως είναι φυσικά χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός και πρέπει να τα καλλιεργήση, για να τα αυξήση. Με τον αγώνα που θα κάνη θα λάβη τα πνευματικά χαρίσματα, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

-Γέροντα, η σύνεση είναι χάρισμα από τον Θεό ή είναι αρετή που αποκτιέται σιγά-σιγά με την πνευματική εργασία που κάνει κανείς;

-Κοίταξε να σου πω: Η σύνεση είναι χάρισμα, αλλά ας πούμε ότι εσύ δεν έχεις αυτό το χάρισμα έχεις όμως κάποιο άλλο. Καλλιεργώντας το χάρισμα που έχεις, καλλιεργείς κοντά σ' αυτό και την σύνεση και άλλες αρετές, κι έτσι αναπληρώνεις τις αρετές που σου λείπουν. Όταν κανείς αγωνίζεται λ.χ. στην εγκράτεια, συγχρόνως καλλιεργεί την σιωπή, την προσοχή, την προσευχή, την σύνεση κ.λπ.

Όλες οι αρετές και όλα τα πάθη καλλιεργούνται. Εξαρτάται από το τί εργασία θα κάνη ο άνθρωπος.
Αν καλλιεργήση τα πάθη, αναπτύσσονται τα πάθη και πνίγουν τις αρετές. Αν καλλιεργήση και τα δύο, αναπτύσσονται και τα δύο, και βγαίνει ένα μπερδεμένο πράγμα. Για να το καταλάβετε αυτό, σκεφθήτε έναν κήπο που έχει μέσα και λουλούδια και αγριόχορτα. Αν καλλιεργηθούν τα αγριόχορτα, θα αναπτυχθούν και θα πνίξουν τα λουλούδια. Αν καλλιεργηθούν τα λουλούδια, θα αναπτυχθούν και θα πνίξουν τα αγριόχορτα. Αν καλλιεργηθούν όλα μαζί, δεν θα ξεχωρίζης τα λουλούδια από τα αγριόχορτα.

Για να προκόψη ο άνθρωπος, πρέπει να αναγνωρίση τα πάθη που έχει και να καταβάλη προσπάθεια για να τα κόψη. Επίσης, να γνωρίση τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός και να τα καλλιεργήση. Αν τα καλλιεργήση ταπεινά, σύντομα θα πλουτίση πνευματικά. Αν δουλέψη κανείς πνευματικά, γίνεται καλός αν αδιαφορήση, γίνεται κακός.

Έχω δει ψυχές που, ενώ το χωράφι τους ήταν γόνιμο, το άφησαν ακαλλιέργητο και γέμισε παλιούρια και πουρνάρια. Και άλλες ψυχές που το χωράφι τους ήταν γεμάτο παλιούρια και πουρνάρια, τα ξερρίζωσαν, το έσκαψαν και έγινε εύφορο. Τί μας ωφελεί ,αν ο Θεός μας έδωσε καλό χωράφι κι εμείς το αφήσαμε κι έγινε ρουμάνι; Όταν στο χωράφι μας μπορεί να ευδοκιμήση το ζαχαροκάλαμο, αλλά εμείς είμαστε ευχαριστημένοι και με τα καλέμια και δεν φροντίζουμε να τα ξερριζώσουμε και να καλλιεργήσουμε τα ζαχαροκάλαμα, τί να μας κάνη ο Θεός; Τα καλάμια μόνον καλάθια γίνονται ζάχαρη δεν βγάζουν ...;

Ο Θεός θα ζητήση λόγο από τον καθέναν μας ,εάν διπλασίασε το χάρισμα που του έδωσε. Εάν σε κάποιον έδωσε πέντε χαρίσματα , πρέπει να τα κάνη δέκα το εννιά δεν είναι γι' αυτόν άριστα. Γι' αυτό, όσο μπορεί κανείς, να αγωνίζεται ταπεινά και με διάκριση για το άριστα, γιατί ο Θεός θα ζητήση λόγο εάν το ένα τάλαντο το έκανε δύο, ένα τα δύο τα έκανε τέσσερα, εάν τα πέντε τα έκανε δέκα.
Επομένως όλα, εάν διπλασιαστούν, είναι για τον Θεό το άριστα. Και εάν κάποιος ,από φιλότιμο και όχι από εγωισμό, το ένα τάλαντο το κάνη δέκα, αυτό συγκινεί όχι μόνο τον θεό αλλά ακόμη και ανθρώπους που έχουν γρανιτένια καρδιά.

Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄

Μηνύματα από Ιεροσόλυμα. π.Ιουστίνος ηγούμενος στο Φρέαρ του Ιακώβ

Λάβρος κατά των Εκκλησιαστικών Ποιμένων είναι ο Ηγούμενος του Φρέαρ του Ιακώβ Γέροντας Ιουστίνος, ο οποίος τον Αύγουστο του 2016 σώθηκε μετά από απόπειρα δολοφονίας του.
Ο Γέροντας μιλώντας σε προσκυνητές μεταξύ άλλων ανέφερε: "Αφήσαμε την Ορθοδοξία μας, αφήσαμε την γλώσσα μας, αφήσαμε τον πολιτισμό μας".
Επίσης ο Ηγούμενος αναφέρθηκε και στην επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στους μετανάστες του Πειραιά, τονίζοντας πως "άπαξ ο Αρχιεπίσκοπος έβγαλε το εγκόλπιο του σε ανθρώπους που ήρθαν στο σπίτι μας λάθρα, για να μην τους προσβάλει θρησκευτικώς, εμείς δηλαδή εδώ πέρα πως πρέπει να εμφανιζόμαστε με σορτς; Είμεθα αξιοκατάκριτοι και αξιολύπητοι!"
"Ο Θεός τιμώρησε την Εκκλησία της Ελλάδος, κάθε δέκα κληρικούς που πεθαίνουν να κάνουν έναν" πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Γέροντας Ιουστίνος.
Τέλος ο γέροντας μιλάει για τους Αγιοταφίτες, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων αλλά και για την απόπειρα δολοφονία του.

πηγή

romfea.gr

Πέτρινη καρδιά

Μια πέτρινη καρδιά δεν μπορεί να καλλιεργηθεί και δεν μπορεί να γνωρίσει τον Κύριο.

 Συχνά λέμε<<τον κόσμο τον αγαπώ>> και δεν αγαπούμε τη συζυγό μας ή το παιδί μας, γιατί δεν μας φέρονται όπως θέλουμε. Δεν αγαπάμε αυθόρμητα, αγαπάμε με υπολογισμούς και προϋπολογισμούς. Βάζουμε αρκετές προϋποθέσεις στην αγάπη μας. Φαντασθείτε να΄κανε κάτι τέτοιο ο Θεός σ΄εμάς και να εξαντλούσε πάνω μας τη δικαιοσύνη του. Δεν μπορεί κάποιος ν΄αγαπά αληθινά και να μην υπομένει, ανέχεται, υποχωρεί, ελπίζει, μακροθυμεί και δεν αντιλέγει. Δεν μπορεί κάποιος ν΄αγαπά και με το παραμικρό να γκρινιάζει, να παραπονείται, να τσακώνεται και να καυγαδίζει.

 Όταν συνηθίσει κάνεις σ΄ένα τέτοιο κλίμα, ψυχραίνεται και δεν ακούει μετά ούτε τα καλά λόγια. Δεν είναι έτσι; Τα  παραλέω; 

+μοναχός Μωυσής ο αγιορείτης

Άγιοι Τόποι. Εκεί που Ουρανός.... χαμηλώνει !

   Οπισθόφυλλο

Ας πάμε Εκεί που ο Ουρανός χαμηλώνει, Εκεί που ο Ουρανός ενώνεται με τη Γη. Εκεί που η Σιωπή χτυπάει μέσα στην ψυχή, την ανακουφίζει και την γιατρεύει. Εκεί που κάτι σ' ακουμπάει, εκεί που ο Ουρανός σ' αγγίζει και γίνεται η μεγάλη συνάντηση Θεού και ανθρώπου που είναι μυστική, προσωπική, αγαπητική, Χαριτόβρυτη. Εκεί που νιώθεις ότι θα Τον συναντήσεις. Εκεί που θα νιώσεις σίγουρα την Χάρη Του και αφήνεσαι. Εκεί, στο Κέντρο της Γης, κοντά στον Αιώνιο Μαγνήτη! 

Εκεί στον Πανάγιο Τόπο που όποιος τον επισκεφτεί ως ερευνητής, ως επισκέπτης, ως πιστός ή ως άπιστος θα αναφωνήσει ότι ο Τάφος Του πραγματικά είναι Ζ ω ν τ α ν ό ς!

Υ.Γ

Κατά καιρούς δημοσιεύονται από εκδοτικούς οίκους διάφορα βιβλία Χριστιανικού περιεχομένου για παιδιά, για εφήβους, για μεγάλους.
Διάβάζοντας αυτό το βιβλίο των εκδόσεων Σαΐτη βλέπουμε, ότι είναι ένα βιβλίο που αναφέρεται στα Πανάγια προσκυνήματα των Αγίων Τόπων και ο λόγος της συγγραφέως δένει  αρμονικά  με τον λόγο ενός ιερέως, που μας δίνει και   άλλες διαστάσεις πέραν των προσκυνημάτων.
Γλαφυρό το κείμενο, εύκολα αντιληπτή η διήγηση από τον καθένα μας, αλλά βαθειά πατερικός ο λόγος του παππούλη που πιάνεται από τα πανάγια προσκυνήματα και ελίσσεται με μεγάλη επιδεξιότητα στα σημερινά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Αποστάγματα σοφίας με απλές λέξεις, που δεν κουράζουν αλλά  είναι βιωματικές εμπειρίες από ένα δοκιμασμένο πετραχήλι...όμορφα δεμένες με την συγγραφική  πένα.
Το βιβλίο απευθύνεται   σε ενήλικες και διαβάζοντάς το αυτοί που έχουν πάει καταλαβαίνουν και ξαναθυμούνται. Αυτοί που δεν έχουν πάει, να η αφορμή να μάθουν για να πάνε!
Είτε  ταξίδι ανάμνησης, είτε  ταξίδι επίσκεψης...όποιο και αν γίνει  το σίγουρο είναι, ότι ο ταξιδιώτης βγαίνει διπλά ωφελημένος επισκεπτόμενος Αυτόν που διψά και επιθυμεί η ψυχή του. Και αν πάμε εκεί, με όποιο "μέσο"  πάμε, το σίγουρο είναι ότι όλοι θα βρεθούμε εκεί, όλοι μαζί, εκεί στο σπίτι του δικού μας Πατέρα.

Έτσι συμβαίνει  μ΄αυτά τα ...ταξίδια.
Καλή αντάμωση!

Από τα Ψήγματα Ορθοδοξίας