Με την ταπείνωση και την προσευχή διορθώνονται όλα τα αδιόρθωτα!

"Παλιά, για να κάνει κανείς κάτι, αν ήταν κοσμικός άνθρωπος θα σκεφτόταν. Αν ήταν πνευματικός άνθρωπος, θα σκεφτόταν και θα προσευχόταν.
Στην εποχή μας ακόμη και «πνευματικοί» άνθρωποι όχι μόνο δεν προσεύχονται, αλλά ούτε σκέφτονται. Και μάλιστα, συχνά πρόκειται για σοβαρά θέματα, και αυτοί κάνουν πρόβες με τον κόσμο.

Σε όλες τις περιπτώσεις, πριν ενεργήσουμε, να λέμε: «Σκέφτηκα γι' αυτό; Προσευχήθηκα γι' αυτό;»
Όταν κανείς ενεργεί, χωρίς να σκεφθεί και χωρίς να προσευχηθεί, ενεργεί σατανικά. Και βλέπεις, συχνά πολλοί χριστιανοί με τον τρόπο που ενεργούν, δεν αφήνουν τον Θεό να επέμβει. Νομίζουν ότι αυτοί θα τα καταφέρουν όλα μόνοι τους. Ενώ ακόμα και ο άπιστος λέει «έχει ο Θεός», αυτοί δεν το λένε.

Συνέχεια ανθρώπινες προσπάθειες και δεν αφήνουν τον Θεό να ενεργήσει. Δεν καταφεύγουν στην προσευχή, ώστε να απαντήσει ο Θεός δια της προσευχής. Με την ταπείνωση και την προσευχή διορθώνονται όλα τα αδιόρθωτα".

γέροντος Παισίου

Η Θεοτόκος και ο σύγχρονος Αγιορείτικος μοναχισμός

 

 
Μου ζητήθηκε από τη συντακτική επιτροπή του νεοσύστατου (Περιοδικού) Βημόθυρου, να γράψω ένα κείμενο για τη Θεοτόκο και τον σύγχρονο αγιορειτικό μοναχισμό.
 
Το βημόθυρο, ως γνωστόν, βρίσκεται στην Ωραία Πύλη, ανοιγόμενο μας φανερώνει την Αγία Τράπεζα, τον Τάφο του Ιησού. Ταπεινά εύχομαι το νέο περιοδικό να φανερώνει πάντοτε τον ωραίο και γλυκύ Χριστό, τον σωτήρα και λυτρωτή του σύμπαντος κόσμου, τον Υιό της Αειπαρθένου Μαρίας. Έχουν γραφεί πολλά από πολλούς σπουδαίους για την Παναγία. Κάτι έχω γράψει κι εγώ για την Αθωνίτισσα Θεοτόκο. Το θέμα βέβαια παραμένει πάντοτε ανεξάντλητο, ελκυστικό κι ενδιαφέρον και μάλιστα για την Παναγία ως των πάντων χαρά.
Η Παναγία αναμφισβήτητα υπήρξε η ταπεινότερη, καθαρότερη, σεμνότερη, σιωπηλέστερη, ωραιότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου. Υπήρξε μητέρα του Θεού και των ανθρώπων. Η ταπείνωσή της ήταν γνήσια, η καθαρότητά της επιλεγμένη, η σεμνότητά της κόσμημά της, η σιωπή της πιο βροντερή από το πιο μεγαλόστομο κήρυγμα.
Η ιερότητά της πασιφανής και δεδομένη. Η αμόλυντη ταπεινοφροσύνη της, η αειπαρθενία της σε όλο της το είναι, η χαρακτηριστική της σεμνότητα και η απέραντη σιωπή του όλου βίου της καθίστανται λίαν διδακτικά σε όλους μας πάντοτε.
Η φιλότιμη, πρόθυμη και πρόσχαρη υπακοή της Θεοτόκου στο θείο θέλημα φανερώνει αγάπη και ταπείνωση, τόλμη κι έμπνευση. Δεν είναι μια πράξη αθέλητη, βίαιη, βιαστική, γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά και φοβάται. Το μεγαλείο της αδυναμίας, των δικαιολογημένων επιφυλάξεών της, την κάνουν μεγάλη, υπέροχη, θαυμαστή και μοναδική. Μια ανύπαντρη μητέρα κατά το νόμο ήταν άξια μόνο για λιθοβολισμό. Εκείνη όμως είπε εγκάρδια Ω ας γίνει το θέλημα του Θεού και όχι το δικό μου.
 
Η άκρα εμπιστοσύνη της κόρης της Ναζαρέτ στην υπό του αρχαγγέλου Γαβριήλ θεία βουλή πολλά έχει να πει σ΄εμάς όλους, που ακόμη δεν εμπιστευόμαστε τον Θεό κι έχουμε τόσες μα τόσες επιφυλάξεις και θέτουμε προϋποθέσεις και αναμένουμε και κάποια ανταλλάγματα. Δεν είναι έτσι;
Είναι συγκινητική η στάση της Παναγίας στον γάμο της Κανά. Μένει ως συνήθως σιωπηλή. Κάποια στιγμή, βλέποντας να ξεμένουν από κρασί στο τραπέζι, λύνει τη σιωπή της και παρακαλεί τον αγαπητό Υιό της να ευλογήσει το νερό και να γίνει κρασί, για να μη μείνει ο προσκεκλημένος κόσμος με μισή χαρά.
Ο Χριστός κάνει πως δεν την ακούει, φαίνεται πως διαχωρίζει τη θέση του από αυτήν. Τελικά όμως κάνει αυτό που του ζητά. Στο Άγιον Όρος λέγουν οι Γέροντες πως ότι ζητά η Παναγία από τον Χριστό της το κάνει, γιατί την αγαπά ιδιαίτερα. Στην Κανά είναι η δεύτερη φορά που η Παναγία λύνει τη σιωπή της.
Την πρώτη ήταν στον εξαίσιο Ευαγγελισμό και άλλη μία όταν στο ναό ζητούσε τον δωδεκάχρονο Ιησού. Στην Κανά λοιπόν λύνει την ωραία σιωπή της, για να παρακαλέσει τον Υιό της να θαυματουργήσει, για να μη μείνει μισή η χαρά των καλεσμένων στον γάμο. Γίνεται έτσι η αιτία της χαράς των ανθρώπων, συνδέοντάς τους με τον Δωρεοδότη, Θαυματοδότη και Χαριτοδότη Κύριο.
Το κάλλος της ψυχής της Θεοτόκου φαίνεται καταπληκτικά στη Σταύρωση του Υιού της. Πονά αλλά δεν θλίβεται, λυπάται αλλά δεν απελπίζεται. Μια υπέροχη μητέρα, δίχως υστερίες, φωνές, λιποθυμίες, γυναικεία καμώματα, που δεν έχει ανάγκη από παρηγοριές. Γνωρίζει καλά ότι εκούσια σταυρώνεται ο Υιός της, ηθελημένα υπακούει στη βουλή του ουρανίου πατρός του.

Ζει το μυστήριο του πόνου στη φίλη σιγή. Δεν διαμαρτύρεται στους σκληρούς σταυρωτές, δεν ψάχνει το δίκιο της στις αρχές, υπομένει ελπιδοφόρα, ξεπερνά τον εαυτό της. Πόσα δεν διδάσκει στην πολλή ανυπομονησία μας στον πόνο, τη συμφορά, την απόρριψη, τη δίωξη ... Η αδύναμη Παναγία γίνεται δυνατή, η απλή, σύμβολο ηρωισμού, μέγεθος ασύλληπτο στη μικρότητα και ιδιοτέλειά μας.
 
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο μεγαλύτερος δογματικός θεολόγος της Εκκλησίας μας, λέγει πως η Θεοτόκος κατέχει τη δεύτερη θέση τιμής μετά την Αγία Τριάδα. Αυτός ο λόγος μόνο φθάνει για να φανερώσει το μέγεθος της τιμής της Θεοτόκου από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Πόσο φτωχοί είναι αλήθεια οι προτεστάντες που δεν την τιμούν διόλου. Η Παναγία μας πηγαίνει πάντα στον Χριστό. Η Παναγία είναι το πιο αγαπητό πρόσωπο μετά τον Χριστό μέσα στην Εκκλησία μας. Στο Άγιον Όρος η τιμή της Παναγίας αγγίζει τα όρια της λατρείας.
Ο ιερός Άθωνας, το Άγιον Όρος, το Περιβόλι της Παναγίας, όπως επιτυχώς ονομάσθηκε για πρώτη φορά από τον διάσημο εκείνο μοναχό Καισάριο Δαπόντε τον Ξηροποταμηνό, αποτελεί, κατά αρχαία παράδοση, κλήρο της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Η παρουσία της δεσπόζει στην αγιορειτική ζωή. Κατά το ωραιότατο εγκώμιο του σοφώτατου Αθωνίτη και μεγάλου πατρός της Εκκλησίας μας αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, στον πρώτο επώνυμο όσιο του Άθωνα Πέτρο τον Αθωνίτη, η Παναγία θα είναι για τους Αγιορείτες μοναχούς φύλακας, έφορος, ιατρός, κηδεμόνας και πρέσβειρα στον Υιό της. Τις υποσχέσεις αυτές γνωρίζουν και οι σημερινοί μοναχοί, οι οποίοι μπορεί να υστερούν κάπως σε απλότητα των παλαιότερων, αλλά έχουν καλοκάγαθη κι ευλαβή πάντα διάθεση.
Η Παναγία μας, όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν είναι απλά μια καλή, απλή, σεμνή, και ωραία γυναίκα. Δεν πρόκειται μόνο για μια εξαιρετική θρησκευτική και ηθική προσωπικότητα, αλλά για πρόσωπο ολοκληρωμένο, μοναδικό και πανίερο.
Η πρώτη εκείνη Εύα στον εξαίσιο κήπο της Εδέμ δια της παρακοής της έκλεισε την παραδείσια θύρα. Η δεύτερη Εύα, η Παναγία, δια της υπακοής της άνοιξε την πύλη του παραδείσου. Έγινε το κεφάλαιο της σωτηρίας μας, η πανύμνητη Ευαγγελίστρια. Γι΄αυτό οι φιλόκαλοι Αγιορείτες Κολλυβάδες, με πρώτο τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, την υμνούν κι εγκωμιάζουν θαυμάσια και ως αυτοεξόριστοι κτίζουν μοναστήρια και τ΄αφιερώνουν στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
 
Οι αθωνικές μονές Μ. Λαύρας, Βατοπεδίου και Φιλοθέου είναι αφιερωμένες στον Ευαγγελισμό, καθώς η σκήτη Ξενοφώντος και διάφορα κελλιά.


 
 
Στο Γενέσιο της Θεοτόκου είναι το Κυριακό της Νέας Σκήτης και αρκετά κελλιά, όπως του μακαριστού Γέροντος Παϊσίου, του οποίου η αγάπη προς τη Θεοτόκο ήταν ιδιαίτερα μεγάλη.
 
 
Στην Κοίμηση της Θεοτόκου τιμάται η μονή Ιβήρων, όπου τελείται λαμπρή πανήγυρη, ο πάνσεπτος ιερός ναός του Πρωτάτου και πολλά κελλιά.
 
Στα Εισόδια της Θεοτόκου τιμάται το Καθολικό της ιεράς μονής Χιλανδαρίου.
Στο Άγιον Όρος έχουμε περίπου εξήντα γνωστές θαυματουργές εικόνες της Παναγίας, βυζαντινές και νεότερες, με πολύτιμα πουκάμισα, πλήθος αφιερώματα, αργυρόχρυσες κανδήλες, που δέχονται τον διηνεκή ασπασμό αφοσιωμένων μοναχών και ευλαβών προσκυνητών. Ενώπιόν τους διαβάζονται οι θαυμάσιοι Χαιρετισμοί, Παρακλητικοί κανόνες, κατανυκτικά Θεοτοκάρια. Καίγονται λαμπάδες από αγνό μελισσοκέρι κι ευώδες μοσχοθυμίαμα.
Δέχονται δεήσεις, προσκυνήσεις και μετάνοιες εδαφιαίες πολλών. Έχουν θαυμαστή ιστορία, καταγεγραμμένα θαύματα, παραδόσεις και μαρτυρίες. Κάποτε λιτανεύονται με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές, καρδιοχαρμόσυνες.
Μερικές από αυτές είναι η Λαυριώτισσα Οικονόμισσα του οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου και η Κουκουζέλισσα του οσίου Ιωάννου του Κουκουζέλη, του περίφημου εκείνου ψαλμωδού, που τον πλήρωσε η ίδια η Θεοτόκος για την εξαίσια ψαλμωδία του.
Η Βατοπαιδινή Βηματάρισσα, η Ιβηρίτισσα Πορταΐτισσα, η Χιλανδαρική Τριχερούσα, η Διονυσιάτισσα του Ακαθίστου, η Κουτλουμουσιανή Φοβερά Προστασία, η Παντοκρατορινή Γερόντισσα, η Δοχειαρίτισσα Γοργοϋπήκοος, η Φιλοθεΐτισσα Γλυκοφιλούσα, η Αγιοπαυλίτισσα Μυροβλύτισσα, η Ξενοφωντινή Οδηγήτρια, η Κωνσταμονίτισσα Αντιφωνήτρια, η Πρωτατινή του Άξιον Εστί και τόσες άλλες αξιομακάριστες.
Στους ένθεους βίους των Αθωνιτών οσίων, τους οποίους συγκεντρώσαμε σ΄έναν τόμο, βλέπουμε μια συνεχόμενη και ζωντανή σχέση με τη Θεοτόκο: Γαβριήλ του Καρεώτη, που πρωτακούει τον αρχαγγελικό ύμνο Άξιον Εστί, Γαβριήλ του Ιβηρίτη, που εξάγει από τη θάλασσα την πολυθαύμαστη Πορταΐτισσα, Σάββα του Χιλανδαρινού, που φέρνει από τα Ιεροσόλυμα την Τριχερούσα, Διονυσίου του κτήτορα της ομώνυμης μονής, που φέρνει την εικόνα του Ακαθίστου, Αντωνίου του Ρώσου, που από τη μονή Εσφιγμένου, με προσταγή της Θεοτόκου, μεταβαίνει στην πατρίδα του να φυτέψει το δένδρο του μοναχισμού, Σίμωνος του Μυροβλύτου, που η Παναγία του υποδεικνύει την ανοικοδόμηση της τολμηρής μονής του, Γρηγορίου του Παλαμά, όπου «δια μεσιτείας της Θεοτόκου πολλών χαρισμάτων ηξιώθη παρά Θεού, και μάλιστα του της θεολογίας δια της οποίας ηγωνίσθη δια την περί Θεού ορθήν δόξαν», Μαξίμου του Καυσοκαλύβη, που η ίδια η Θεοτόκος τον οδήγησε στην υπερθαύμαστη άσκησή του, Γεροντίου του Αγιαννανίτου, που με την υπόδειξη της Παναγίας έβγαλε πόσιμο νερό για τους πατέρες της σκήτης.
 
Η παρουσία της Θεοτόκου και στη ζωή συγχρόνων εναρέτων Αγιορειτών Γερόντων είναι εμφανής. Ο Νεοσκητιώτης Γέροντας Ιωακείμ Σπετσιέρης εκοιμήθη λέγοντας τους Χαιρετισμούς. Ο Ρώσος ασκητής παπα-Τύχων γνώρισε τον ακριβή χρόνο της εκδημίας του από την Παναγία.
Ο Καρουλιώτης Γέροντας Φιλάρετος συχνά έλεγε πως τον βαστά στον απαρήγορο εκείνο τόπο η Παναγία. Η Παναγία, έλεγε ο Γέροντας Ευλόγιος από το Κελλί του Φανερωμένου, τον έφερε στο Άγιον Όρος από το χωριό του. Ο παπά-Ιωακείμ ο Αγιαννανίτης κρυφή παραμυθία είχε, καθώς έλεγε, το βάστηγμά του από το φουστάνι της Παναγίας, που του έδωσε μια γενειάδα που ακουμπούσε στη γη. Ο Γρηγοριάτης ηγούμενος Αθανάσιος είχε «φάει» την εικόνα της Παναγίας του κελλιού του από τους μύριους ασπασμούς. Ο μακάριος γέροντας Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης πάντοτε λέγοντας ή ακούγοντας τ΄όνομα της Παναγίας δάκρυζε.
Ο γνωστός γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης έλεγε πως η Παναγία είναι ίδια με την εικόνα της Ιεροσολυμίτισσας ... Ο παπά-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης σε μια σύναξη μας έλεγε: «Ήλθε η Παναγία και μ΄έκανε μάτς-μούτς». Αισθάνθηκε και τα χείλη της και τον ήχο. Αυτή είναι η πίστη μας. Ζωντανή υπόθεση. Αυτή είναι η Παναγία μας.
Χρειάζεται τώρα κάποιος διδακτικός επίλογος ή ένα ηθικό συμπέρασμα; Ένα έχω να καταθέσω, αφού σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δώσατε, αγαπητοί μου, να ξανασχοληθώ με το πανίερο πρόσωπο της Παναγίας. Ο σύγχρονος αγιορειτικός μοναχισμός είναι αναντίρρητα, σίγουρα, μόνιμα και αταλάντευτα θεοτοκοφιλής.
 
Υπογράφω το ταπεινό αυτό κείμενο επιστρέφοντας από τη λιτανεία της θαυματουργής εικόνος του Άξιον Εστί κι ετοιμαζόμενος για την αυριανή λιτανεία της Φοβεράς Προστασίας.
 
Μοναχού Μωυσή, Αγιορείτη

Η Παναγία μας,η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμο

Η Παναγία, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον μεγαλύτερο δογματικό πατέρα της Εκκλησίας μας, "κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος".

Δηλαδή εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί μετά την Αγία Τριάδα τιμάμε την Παναγία. Μεγάλη όντως τιμή. Στο πρόσωπο της Παναγίας τιμάται το γυναικείο φύλο. Ο πιστός ελληνικός λαός τιμά ιδιαίτερα κι ευλαβείται πολύ την Παναγία.

Αυτό φαίνεται και στο ότι από τις 30.000 εκκλησίες, παρεκκλήσια κι εξωκλήσια όλης της Ελλάδος οι 6.000 είναι αφιερωμένες σε εορτές της Παναγίας και οι περισσότερες στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Μάλιστα από τα 1.000 μοναστήρια της Ελλάδος τα 300 τιμώνται σ' εορτές της Παναγίας· Γέννηση, Ευαγγελισμός, Ζωοδόχος Πηγή, Τιμία Ζώνη, Κοίμηση. Τα στοιχεία αυτά λαμβάνουμε από τα επίσημα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος του 2008.

Στο Άγιον Όρος, τα ωραία προσωνυμούμενο "Περιβόλι της Παναγίας", από τον πολύπλαγκτο Σκοπελίτη Ξηροποταμηνό μοναχό Καισάριο Δαπόντε, ονομασία που επεκράτησε, η τιμή της Παναγίας πλησιάζει τα όρια της λατρείας. Από τις 20 μονές οι 5 τιμώνται στην Παναγία. Από τις 12 σκήτες οι 3 είναι αφιερωμένες στην Παναγία. Από τα 300 κελιά περίπου τα 50 πανηγυρίζουν σ' εορτές της Παναγίας.

Κέντρο του θεομητορικού εορτασμού τον Αύγουστο στον ιερό Άθωνα είναι ο πάνσεπτος ναός του Πρωτάτου στις Καρυές. Αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η πολυπρόσωπη και κατανυκτική μεγάλη εικόνα του τέμπλου παρουσιάζει κατά τη βυζαντινή παράδοση τη σύνταξη των αποστόλων και πρώτων επισκόπων γύρω από τη νεκρική κλίνη της Θεοτόκου. Ο Χριστός ψηλά μετά αγγέλων να παραλαμβάνει την ψυχή της. Η ίδια εικόνα σε μικρό μέγεθος στο προσκυνητάρι. Μεγάλη και ωραιότατη ίδια παράσταση σε τοιχογραφία από τον χρωστήρα του Θεσσαλονικέως Πανσέληνου και της συνοδείας του στα τέλη του 13ου αιώνος.

Η θαυματουργή εικόνα του Άξιον Εστί δεσπόζει και λάμπει στο προσκυνητάρι της, με την κεντητή ποδιά, τα' ασημένια καντήλια, τα άνθη, τα θυμιάματα, τα' αφιερώματα, τις λαμπάδες, τις μετάνοιες, τους μύριους ασπασμούς. 15 Αυγούστου 2008 και όλο το Άγιον Όρος αγρυπνεί εκ βαθέων ψάλλοντας: "Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων· παρακαλώ σε Παρθένε βοήθησόν μοι εν τάχει".

Η θεοτοκοφιλία μοναχών και λαϊκών είναι δικαιολογημένη, δίκαιη, πηγαία, αυθόρμητη και ειλικρινής. Η Παναγία είναι το καλύτερο που είχε να δώσει όλη η ανθρωπότητα στη θεότητα. Είναι η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου

Μοναχός Μωϋσής, αγιορείτης

Πρόσεξε, γιατί η ζήλεια σου ρουφάει όλες τις ψυχικές και σωματικές σου δυνάμεις.πατήρ παϊσιος

-Γέροντα, δεν έχω καθόλου κουράγιο.

-Ζηλεύεις, γι' αυτό δεν έχεις κουράγιο. Όταν ζηλεύη κανείς , στενοχωριέται, δεν μπορεί να φάη, οπότε αδυνατίζει και χάνει το κουράγιο του και οι άλλοι μπορεί να νομίζουν πως είναι μεγάλος ασκητής!

-Γέροντα, αισθάνομαι πολύ φτωχή πνευματικά και αδύναμη.

-Εσύ έχεις πολλές δυνάμεις, αλλά τις χαραμίζεις με την χαζή ζήλεια και, ενώ είσαι ένα αρχοντόπουλο, βασανίζεσαι σαν κακόμοιρο γυφτάκι. Θα είχες προχωρήσει πολύ στην πνευματική ζωή, αν δεν σκάλωνες στην ζήλεια. Πρόσεξε, γιατί η ζήλεια σου ρουφάει όλες τις ψυχικές και σωματικές σου δυνάμεις, που θα μπορούσες να τις προσφέρης θυσία στον Θεό. Εάν έδιωχνες την ζήλεια, και η προσευχή σου θα είχε δύναμη.

Με την ζήλεια αποδυναμώνεται κανείς πνευματικά . Γιατί ,νομίζετε, οι Απόστολοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν το δαιμόνιο από το δαιμονισμένο παιδί , ενώ είχαν λάβει αυτήν την εξουσία από τον Χριστό και είχαν βγάλει άλλα δαιμόνια;
Επειδή ζήλεψαν, που ο Χριστός πήρε στην Μεταμόρφωση μόνον τους τρεις Μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Μπορούσε ο Χριστός να πάρη όλους τους Μαθητές , αλλά δεν ήταν όλοι σε κατάσταση να χωρέσουν αυτό το μυστήριο, γι' αυτό πήρε αυτούς που μπορούσαν να το χωρέσουν.
Λέτε να μην αγαπούσε τους άλλους Μαθητές; Ή μήπως αγαπούσε τον Ιωάννη περισσότερο από τους άλλους; Όχι, αλλά ο Ιωάννης αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους μαθητές τον Χριστό και γι' αυτό καταλάβαινε την αγάπη του Χριστού καλύτερα. Είχε πολλή χωρητικότητα η μπαταρία του ήταν μεγάλη.
Βλέπετε πώς η ζήλεια απομάκρυνε την Χάρη του Θεού από τους άλλους Αποστόλους και δεν μπόρεσαν να γιατρέψουν το δαιμονισμένο παιδάκι; Γι' αυτό ο Χριστός είπε: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ' υμών; έως πότε ανέξομαι υμών;»!

Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄

Ο ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΟΣ

-Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι , ενώ τα έχουν όλα ,νιώθουν άγχος και στενοχώρια;

-Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, να ξέρετε ότι του λείπει ο Θεός.

Όποιος τα έχει όλα, και υλικά αγαθά και υγεία, και, αντί να ευγνωμονή τον Θεό , έχει παράλογες απαιτήσεις και γκρινιάζει, είναι για την κόλαση με τα παπούτσια. Ο άνθρωπος, όταν έχη ευγνωμοσύνη, με όλα είναι ευχαριστημένος. Σκέφτεται τί του δίνει ο Θεός κάθε μέρα και χαίρεται τα πάντα. Όταν όμως είναι αχάριστος, με τίποτε δεν είναι ευχαριστημένος γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα. Αν, ας πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει, έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει ...; Δεν θέλει την λιακάδα θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης.

-Γέροντα, τί θέλετε να πήτε μ' αυτό;

-Θέλω να πω ότι, αν δεν αναγνωρίζουμε τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και γκρινιάζουμε, έρχονται οι δοκιμασίες και μαζευόμαστε κουβάρι. Όχι, αλήθεια σας λέω, όποιος έχει αυτό το τυπικό , την συνήθεια της γκρίνιας, να ξέρη ότι θα του έρθη σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήση τουλάχιστον λίγο σ' αυτήν την ζωή. Και αν δεν του έρθη σκαμπιλάκι , αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώση όλα μια και καλή στην άλλη ζωή.

-Δηλαδή , Γέροντα, η γκρίνια μπορεί να είναι συνήθεια;

-Γίνεται συνήθεια, γιατί η γκρίνια φέρνει γκρίνια και η κακομοιριά φέρνει κακομοιριά. Όποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριά και αποθηκεύει άγχος. Ενώ , όποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται την θεϊκή χαρά και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες κι αν του δώση ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει. Γι' αυτό απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός τον κυνηγάει συνέχεια ο πειρασμός και του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του.

Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός. «Ουχ οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού», είπε στον λεπρό που επέτρεψε να Τον ευχαριστήση . Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς όχι για τον εαυτό Του αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε.

Ατο βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄

Τα επτά στεφάνια.

Ήταν ένας Γέροντας στη Θηβαϊδα που έμενε σ΄ ένα σπήλαιο και είχε έναν υποτακτικό μαθητευόμενο. Συνήθιζε ο Γέροντας κάθε βράδυ να του δίνει ωφέλιμες συμβουλές και μετά από τη νουθεσία, έκανε προσευχή και τον έστελνε να κοιμηθεί. Κάποτε συνέβη μερικοί ευλαβείς λαϊκοί, επειδή γνώριζαν τη μεγάλη άσκηση του Γέροντα, να τους επισκεφθούν και να προσφέρουν σ΄ αυτούς κάποιο φαγητό να φάνε. Αφού έφυγαν αυτοί, κάθισε πάλι ο Γέροντας το βραδάκι, όπως το συνήθιζε, και νουθετούσε τον αδελφό.
Την ώρα όμως που του μιλούσε, τον πήρε ο ύπνος. Και ο αδελφός έμεινε κοντά του, έως ότου ξυπνήσει και του κάνει την ευχή. Καθώς λοιπόν καθόταν πολλή ώρα και ο Γέροντας δεν ξυπνούσε, ενοχλήθηκε από τους λογισμούς του να πάει να κοιμηθεί χωρίς να του κάνει την απόλυση. Αλλά βίασε τον εαυτό του και αντιστάθηκε στον λογισμό και παρέμεινε. Πάλι όμως ενοχλήθηκε και δεν έφυγε.
Κατά τον ίδιο τρόπο ενοχλήθηκε επτά φορές και αντιστάθηκε στον λογισμό. Αργότερα, αφού είχε προχωρήσει η νύκτα, ξύπνησε ο Γέροντας και τον βρήκε να κάθεται δίπλα του και του λέει:

-Δεν έφυγες μέχρι αυτή την ώρα; Κι εκείνος είπε:

-Όχι, αββά, γιατί δεν μου ΄κανες απόλυση.

-Και γιατί -τον ρωτάει ο Γέροντας- δεν με ξύπνησες;

-Δεν τόλμησα -απαντά ο μαθητής- να σε σκουντήσω για να μη σου διακόψω τον ύπνο.

Σηκώθηκαν ευθύς, άρχισαν τον όρθρο και όταν τελείωσε η ακολουθία, απέλυσε τον αδελφό ο Γέροντας. Και την ώρα που καθόταν μόνος, ήρθε σε έκσταση και βλέπει κάποιον να του δείχνει έναν τόπο λαμπρό στον οποίο υπήρχε ένας θρόνος και επάνω στον θρόνο ήταν τοποθετημένα επτά στεφάνια.

Και ρώτησε αυτόν που του τα έδειχνε:

-Τίνος είναι αυτά;Κι εκείνος είπε:

-Του μαθητή σου. Τον τόπο και τον θρόνο του τα χάρισε ο Θεός για την υπακοή του. Και τα επτά στεφάνια τα κέρδισε αυτή τη νύκτα.

Απόρησε ο Γέροντας γι αυτό που άκουσε και γεμάτος από δέος καλεί τον αδελφό και του λέει:

-Πες μου, τι έκανες τη νύκτα αυτή;

-Συγχώρα με, αββά -απάντησε εκείνος- δεν έκανα τίποτε.

Ο Γέροντας νομίζοντας ότι από ταπεινοφροσύνη δεν ομολογεί, του είπε:

-Δεν θα σ΄ αφήσω να φύγεις, εάν δεν μου πεις τι έκανες ή τι σκέφτηκες τη νύκτα αυτή.

Αλλά ο αδελφός επειδή γνώριζε καλά ότι τίποτε δεν έχει κάνει, δεν είχε τι να πει.

Και λέει στον πατέρα:

-Αββά, δεν έκανα τίποτε, παρά μόνο ότι ενοχλήθηκα από λογισμούς επτά φορές

να φύγω χωρίς να μου κάνεις την απόλυση, αλλά δεν έφυγα.

Όταν τ΄ άκουσε αυτό ο Γέροντας, κατάλαβε ότι κάθε φορά που πάλευε και νικούσε τον λογισμό του, κέρδιζε ένα στεφάνι από τον Θεό. Στον αδελφό βέβαια δεν είπε τίποτε, αλλά τα διηγήθηκε αυτά σε ανθρώπους πνευματικούς χάριν ωφελείας, για να γνωρίζουμε ότι και για λογισμούς πού δεν έχουν ιδιαίτερη σπουδαιότητα ο Θεός μας στεφανώνει.

Καλό λοιπόν είναι να βιάζουμε πάντοτε τον εαυτό μας από αγάπη για τον Θεό.

Γιατί η Βασιλεία των Ουρανών βιάζεται και την αρπάζουν αυτοί που αγωνίζονται

Πηγή: Μέγα Γεροντικό Β', Ζ'

Ή πάρε με κοντά Σου ή λιγόστεψε τη χάρη που μού έδωσες. γερο -Παϊσιος

Ο Γέροντας Παΐσιος διηγήθηκε σε πνευματικό του τέκνο το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός , το οποίο συνέβη στον ίδιο
-Κάποτε , ότα ήμουν στον Τίμιο Σταυρό , αρρώστησα βαριά.Ήταν χειμώνας βαρύς, είχε πέσει τόσο χιόνι που κανένα δέντρο δεν έμοιαζε για δέντρο.Όλα ήταν πνιγμένα στο λευκά, τα μονοπάτια είχαν χαθεί, τα πουλιά είχαν λουφάξει, τα σύννεφα και η ομίχλη σκέπαζαν τον Άθωνα. Δεν είχαν καμμία επικοινωνία με το μοναστήρι του Σταυρονικήτα , μού ήταν αδύνατο να ζήσω περισσότερο από λίγες μέρες, γιατί η αρρώστια με είχε παραλύσει τελείως.
Περίμενα τον Κύριο να μού την ψυχή και να την οδηγήσει στο έλεος της ευσπλαγχνίας Του.Ούτε ένα τσάι δεν μπορούσα να φτιάξω, ούτε τη σόμπα να ανάψω, ούτε νερό να πιώ είχα.Η ζωή μου ήταν αφημένη στο έλεος τού Θεού.Έλεγα «Ιδού Κύριε, εις το έλεος Σου ελπίζω μη με εγκαταλέίψεις!»

Ύστερα από λίγη προσευχή που με πολύ κόπο ψέλλισα , είδα να εμφανίζονται στο κελλί μου μέσα άγγελοι και άγιοι, απεσταλμένοι τού Θεού. Ταχύ με προκατάλαβε η Χάρη τού Θεού.Ευχαριστούσα και δοξολογούσα τον Σωτήρα μου.Δάκρυσα. Ένας από τους αγγέλους φρόντιζε για τη σόμπα, άλλος ετοίμαζε φαγητό ζεστό,φέρνανε και ευωδιαστά ψωμιά.Βρέθηκα στον Παράδεισο.Τι άλλο ήθελα.

Οι άγιοι άρχισαν να με στηρίζουν με λόγους παρηγορίας και με παρακλήσεις.Και μόνο η θέα τους με ξεκούραζε, με ενίσχυε και μού έδινε ελπίδα.Καθίσανε μαζί μου ώσπου έγινα καλά και μπορούσα να οικονομήσω τον εαυτό μου.Μετά φύγανε.
Μία βδομάδα καθίσανε.Όταν μετά από καιρό σηκώθηκα βγήκα από το κελί και κοίταξα γύρω τη φύση με διαφορετικό βλέμμα .Όλα έλαμπαν μέσα στο άκτιστο φώς της χάρης τού Αγίου Πνεύματος.Δεν ήμουν άξιος αλλά η άπειρη αγαθότητα τού Θεού και η αγάπη Του εκδηλώθηκαν με αυτό τον τρόπο.

Πάντως ένοιωθα τόση χάρη να με πληρώνει εσωτερικά που έλεγα «Φτάνει Θεέ μου , δεν αντέχω άλλο.Θα σκάσω.Ή πάρε με κοντά Σου ή λιγόστεψε τη χάρη που μού έδωσες.Αν τόση χάρη μού δίνεις τώρα, φαντάζομαι στον Παράδεισο τι θα γίνεται.»

πατηρ Παισιος

Ο μπαλωματής και ο Μέγας Αντώνιος

Πέρασε κάποτε από το λογισμό του Μεγάλου Αντωνίου σε τίνος τάχα αγίου μέτρα να είχε φτάσει. Ο Θεός όμως, που ήθελε να του ταπεινώσει το λογισμό, του φανέρωσε μια νύχτα στ' όνειρο του πως καλύτερος του ήταν ο μπαλωματής, που είχε ένα μικρομάγαζο σ' ένα παράμερο δρόμο της Αλεξανδρείας.

 Μόλις ξημέρωσε, ο Όσιος πήρε το ραβδάκι του και ξεκίνησε για την πόλι. 'Ηθελε να γνωρίσει από κοντά τον περίφημο μπαλωματή και να δεί τις αρετές του. Με πολλή δυσκολία ανακάλυψε το μαγαζάκι του, μπήκε μέσα, κάθισε πλάϊ του στον πάγκο κι άρχισε να τον ρωτά για τη ζωή του. 

 Ο απλοϊκός άνθρωπος, που δε του πήγαινε ο νους ποιός μπορούσε να ήταν εκείνος ο γερο-καλόγερος που ήλθε τόσο ξαφνικά να τον εξετάσει, χωρίς να πάρει τα μάτια του από το παπούτσι που μπάλωνε, του αποκρίθηκε αργά-αργά με ηρεμία: - Δεν ξέρω, Αββά μου, να έχω κάνει ποτέ κανένα καλό. 

Κάθε πρωϊ σηκώνομαι, κάνω την προσευχή μου κι αρχίζω τη δουλειά μου. Λέω όμως πρώτα στο λογισμό μου, πως όλοι οι άνθρωποι σ' αυτή την πόλι, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, θα σωθούν και μόνο εγώ θα καταδικαστώ για τις πολλές μου αμαρτίες. Κι όταν το βράδυ πάω να πλαγιάσω, πάλι το ίδιο συλλογίζομαι.

 Ο Όσιος σηκώθηκε με θαυμασμό, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του είπε με συγκίνηση: - Συ, αδελφέ μου, σαν καλός έμπορος, κέρδισες τον πολύτιμο μαργαρίτη άκοπα. Εγώ γέρασα στην έρημο, ίδρωσα και κόπιασα, μα δεν έφτασα την ταπείνωσύνη σου.

Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΛΗΣΤΗΣ (Από το Γεροντικό)

Ήταν ένας γέροντας ασκητής και αναχωρητής, όστις ασκήτευσεν εις τόπον έρημον χρόνους εβδομήκοντα με νηστείαν και παρθενίαν και αγρυπνίαν. Εις τόσους δε χρόνους όπου εδούλευε τον Θεόν δεν αξιώθη να ιδή καμμίαν οπτασίαν και αποκάλυψιν εκ Θεου.
Και ελογίασε και έβαλε τούτο εις τον νουν του λέγων: «Μήπως δια καμμίαν αφορμήν όπου δεν ηξεύρω εγώ δεν αρέσει του Θεου η ασκησίς μου, και η εργασία μου θέλει είναι απαράδεκτος· δια τούτο δεν δύναμαι να αποκαλυφθώ και να ιδώ κανένα μυστήριον».

Ταύτα διαλογιζόμενος ο γέρων άρχισε να δέεται και να παρακαλή τον Θεόν περισσότερον, προσευχόμενος και λέγων: «Κύριε εάν άρα σε αρέση η άσκησίς μου και δέχεσαι τα έργα μου, δέομαι, σου ο αμαρτωλός και ανάξιος, ίνα χαρίσης και εις εμέ ένα σταλαγμόν από τα χαρίσματά σου, να πληροφορηθώ με μίαν φανέρωσιν ενός μυστηρίου ότι ήκουσας την δέησίν μου, δια να περνώ θαρρετά και πληροφορημένα την ασκητικήν μου ζωήν».
Ταύτα του αγίου γέροντος δεομένου και παρακαλούντος, ήλθε προς αυτόν φωνή εκ Θεου λέγουσα: «Αν είναι και αγαπάς να ιδής την δόξαν μου, πήγαινε μέσα εις την βαθυτάτην έρημον και θέλεις αποκαλυφθή μυστήρια».

Ως ήκουσε ταύτην την φωνήν ο γέρων, εξέβη από το κελλίον του και, ωσάν εμάκρυνεν εκείθεν, τον απάντησεν ένας λη­στής, ο οποίος, καθώς είδε τον αββάν, ώρμησε με βίαν προς αυτόν θέλοντας να τον φονεύση. Και ωσάν τον επίασεν, είπε προς αυτόν: «Εις καλήν ώραν σε απάντησα, Γέ­ροντα, να τελειώσω την εργασίαν μου να σωθώ.
Διότι ημείς oι λησταί έχομεν τοιαύτην συνήθειαν και τοιούτον νόμον και πίστιν, ότι όποιος ημπορέσει να κάμη εκατόν φόνους, κατά πάσαν ανάγκην υπάγει εις τον παράδεισον. Λοιπόν εγώ, πολλά κοπιάσας έως τώρα, έκαμα φόνους εννενήκοντα εννέα και λείπωντάς με ένας είχα πολλήν φροντί­δα και μέριμναν να τελειώσω την εκατοντάδα μου να σωθώ. Λοιπόν έχω σε μεγάλην χάριν και σε ευχαριστώ, οτι σήμερον δια εσένα απολαμβάνω τον παράδεισον».

Ταύτα λέγοντος του ληστού, ως τα ήκουσεν ο γέρων, εξεπλάγη και ετρόμαξεν εις τον εξαφνικόν και ανέλπιστον πειρασμόν. Και ατενίσας τα όμματα του νοός του προς τον θεόν τοιαύτα διαλογιζόμενος έλεγεν: «Αυτή είναι η δόξα σου, Δέσποτα Κύριε, όπου έταξες να δείξης εις εμέ τον δούλον σου; Τοιαύτην βουλήν με έδωκες τον αμαρτωλόν, να εξέβω από το κελλίον μου να με πληροφορήσης τοιούτον φοβερόν μυστήριον; Με τοιαύτας δωρεάς κά­μνεις την αμοιβήν δια τους κόπους της ασκήσεως όπου έσυρα δια λόγου σου; Τώ­ρα εγνώρισα αληθώς, Κύριε, ότι όλος μου ο κόπος της ασκήσεως ήταν μάταιος· και πάσα προσευχή μου ελογίσθη έμπροσθεν σου ώς σίγχαμα και βδέλυγμα.
Όμως ευχα­ριστώ την φιλανθρωπίαν σου, Κύριε, ότι, καθώς γνωρίζεις, παιδεύεις την άναξιότητά μου, καθώς με πρέπει, διά τας αμέτρους άμαρτίας μου και με παρέδωκες εις χείρας ληστού και φονέως».

Τοιαύτα λέγων ο γέρων και λυπούμενος εδίψησε πολλά και είπε προς τον ληστήν: «Επειδή, ώ τέκνον, με το να είμαι αμαρτωλός, με επαρέδωκεν ο Θεός εις τας χείρας σου να με θανατώσης και γίνεται και η επιθυμία σου, καθώς ηγάπησας, και στερεύομαι την ζωήν, ωσάν κακός άνθρωπος όπου είμαι, δια τούτο παρακαλώ σε κάμε μου μίαν χάριν και ένα θέλημα παραμικρόν και δος μοι ολίγον νερόν να πίω, είτα αποκεφάλισόν με».
Και ώς ήκουσεν ο ληστής τον λόγον του γέροντος, θέλοντας μετά προθυ­μίας να πληρώση το ζητημά του, έβαλεν εις την θήκην την σπάθην, όπου εκράτει ξεγυμνωμένην, και έβγαλεν από τον κόλπον του ένα αγγείον και επήγεν εις το ποτάμι όπου ήτον εκεί σιμά και έσκυψε να το γεμώση, διά να φέρη του γέροντος να πίη.
Και εκεί όπου ήθελε να γεμίση το αγγείον, εξεψύχησε και απέθανεν. Λοιπόν, ως απέρασεν ολίγη ώρα και δεν ήλθεν ο ληστής, διελογίζετο ο γέρων και έλεγε: «Μήπως και ήτον νυστασμένος και έπεσε και απεκοιμήθη και διά τούτο αργεί και έχω άδειαν να φύγω και να υπάγω εις το κελλίον μου. Αμή επειδή και είμαι γέρων, φοβούμαι, διότι δεν έχω δύναμιν να δράμω και ως αδύνατος θέλω κουρασθή, να με φθάση.
Και αφού τον θυμώσω με τούτον τον τρόπον, θέλει με τυραννήση χωρίς λύπησιν κόπτοντάς με ζωντανόν εις πολλά κομμάτια. Λοιπόν ας μη φύγω, αμή ας υπάγω εις τον ποταμόν, να ιδώ τι κάμνει». Υπήγε λοιπόν ό γέρων μέ­σα εις τοιούτους διαλογισμούς και ευρήκεν αυτόν αποθαμένον και, ως τον είδεν, εθαύμασε και εξεπλάγη.
Και σηκώνοντας τα χέ­ρια του εις τον ουρανόν έλεγε: «Κύριε φι­λάνθρωπε, εάν ουκ αποκαλύψης μοι το μυστήριον τούτο, δεν βάνω τα χέρια μου κά­τω. Λυπήσου λοιπόν τον κόπον μου και φανέρωσόν μου το πράγμα τούτο».

Ταύτα προσευχομένου του γέροντος, ήλθεν Άγγελος Κυρίου και είπε προς αυ­τόν: «Βλέπεις, αββά, τούτον κείτεται έμπροσθέν σου αποθαμένος; Διά λόγου σου αναρπάσθηκεν αιφνιδίω θανάτω, διά να γλυτώσης εσύ και να μη σε θανατώση.
Λοι­πόν θάψε τον ως ένα σωσμένον. Διότι ή υπακοή όπου έκαμε προς εσένα και έκρυψε την φονεύτριαν σπάθην εις την θήκην της, διά να υπάγη να σε φέρη νερόν, να καταπαύση την φλόγα της δίψης σου, με αυτό το έργον εκαταπράυνε την οργήν του Θεού και τον εδέχθη ως εργάτην της υπακοής.
Και η ομολογία των εννενήκοντα εννέα φόνων εις εξομολόγησιν ελογίσθη. Λοιπόν θάψε τον και έχε τον με τούς σωσμένους. Και γνώρισε διά τούτου το πέλαγος της φιλανθρωπίας και ευσπλαγχνίας του Θεού. Και πήγαινε χαίροντας εις το κελλίον σου και ας είσαι πρόθυμος εις τας προσευχάς σου και μη λυπήσαι και να λέγης, ότι πως είσαι αμαρτωλός και άμοιρος από αποκάλυψιν. Ιδού γαρ απεκάλυψέ σε ό Θεός ένα μυστήριον.
Ήξευρε δε και τούτο, ότι όλοι oι κόποι της ασκήσεώς σου είναι δεκτοί ενώπιον του Θεού· διότι δεν είναι κανένας κόπος όπου γίνεται δια τον Θεόν και να μην έλθη έμ­προσθεν αυτού». Ταύτα ακούσας ο γέρων έθαψε τον νεκρόν.

Από Μένα ήταν αυτό. Αγιος Σεραφείμ της Βίριτσα

                                                      Σεραφείμ της Βίριτσα

Ο άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα(1866-1949) είναι ένας από τους περίπου 1200 αγίους τους οποίους ανακήρυξε η Αρχιερατική Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας. Η σύνοδος συνήλθε 13-16 Αυγούστου του 2000 στο ναό του Χριστού Σωτήρος στη Μόσχα. Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ένα γράμμα που στάλθηκε από το πατέρα Σεραφείμ σ' ένα πνευματικό του παιδί, επίσκοπο, ο οποίος βρισκόταν στη φυλακή. Είναι ένας λόγος παρηγοριάς και νουθεσίας που ο Δημιουργός Θεός απευθύνει στην ψυχή του ανθρώπου.   Έχεις ποτέ σκεφτεί ότι όλα που αφορούν εσένα, αφορούν και Εμένα; Διότι αυτά που αφορούν εσένα αφορούν την κόρη του οφθαλμού Μου Είσαι πολύτιμη στα μάτια Μου (ομιλεί για την ψυχή), και σε έχω αγαπήσει, για αυτό είναι ιδιαίτερη χαρά για Μένα να σε εκπαιδεύσω. Όταν οι πειρασμοί έρχονται επάνω σου και ο πολέμιος, σαν το ποτάμι, θέλω να ξέρεις ότι, Από Μένα ήταν αυτό.
  Θέλω να ξέρεις ότι η αδυναμία σου έχει ανάγκη από τη δύναμη Μου, και η ασφάλεια σου βρίσκεται στο να Με αφήσεις να σε προστατεύω. Θέλω να ξέρεις ότι, όταν βρίσκεσαι σε δύσκολες συνθήκες, μεταξύ των ανθρώπων που δεν σε καταλαβαίνουν, δεν λογαριάζουν αυτά που σου είναι ευάρεστα, και σε απομακρύνουν Από Μένα ήταν αυτό.  
  Είμαι ο Θεός σου, οι περιστάσεις τις ζωής είναι στα χέρια μου, δεν βρέθηκες τυχαία στη θέση σου, είναι ακριβώς η θέση που σου έχω ορίσει. Δε Με παρακαλούσες να σου μάθω την ταπείνωση; Και να, σε έβαλα σ' αυτό ακριβώς το περιβάλλον, στο σχολείο όπου διδάσκουν αυτό το μάθημα. Το περιβάλλον σου, και αυτοί που ζουν γύρω σου, μόνο εκτελούν το θέλημά Μου. Έχει οικονομικές δυσκολίες και μόλις τα βγάζεις πέρα, να ξέρεις ότι, Από Μένα ήταν αυτό.  
  Θέλω να ξέρεις ότι Εγώ διαθέτω τα χρήματα σου και να καταφεύγεις σε μένα, και να γνωρίζεις ότι εξαρτάσαι από Μένα. Θέλω να ξέρεις ότι τα αποθέματά Μου είναι ανεξάντλητα, και να βεβαιωθείς ότι είμαι πιστός στις υποσχέσεις Μου. Να μη συμβεί ποτέ να σου πουν την ανάγκη σου «Μην πιστεύεις στον Κύριο και Θεό σου» Έχεις περάσει ποτέ νύχτα μέσα στη θλίψη; Είσαι χωρισμένος από τους συγγενείς σου, τους ανθρώπους που αγαπάς; Σου το επέτρεψα για να στραφείς σε Μένα, και σε Μένα να βρεις την αιώνια παρηγοριά και ανακούφιση. Σε ξεγέλασε ο φίλος σου ή κάποιος που του είχες ανοίξει την καρδιά σου, Από Μένα ήταν αυτό.   Εγώ επέτρεψα να σε αγγίξει αυτή η απογοήτευση, για να μάθεις ότι ο καλύτερος φίλος σου είναι ο Κύριος. Θέλω να τα φέρνεις όλα σε Μένα και όλα να Μου τα λες. Σε συκοφάντησε κάποιος, να το αφήσεις σ' εμένα, σε Μένα να προσκολληθείς, σε Μένα η καταφυγή σου, για να κρυφτείς από την αντιλογία εθνών. Θα κάνω την δικαιοσύνη σου να λάμψει σαν το φως και την ζωή σου, σαν μέρα μεσημέρι. Καταστράφηκαν τα σχέδιά σου, λύγισε η ψυχή σου και είναι εξαντλημένη, Από Μένα ήταν αυτό.  
Έκανες σχέδια και είχες δικούς σου σκοπούς Μου, τα έφερες να τα ευλογήσω. Αλλά Εγώ θέλω να αφήσεις σε Μένα, να κατευθύνω και να χειραγωγώ τις περιστάσεις της ζωής σου, διότι είσαι το ορφανό, και όχι ο πρωταγωνιστής. Σε βρήκαν απροσδόκητες αποτυχίες, και η απελπισία κατέλαβε την καρδιά σου, να ξέρεις, Από Μένα ήταν αυτό.  
  Διότι μ' αυτή την κούραση και το άγχος δοκιμάζω πόσο ισχυρή είναι η πίστη σου στις υποσχέσεις Μου και την παρησσία σου στη προσευχή για τους συγγενείς σου. Δεν ήσουν εσύ που εμπιστεύτηκες τις φροντίδες γι' αυτούς στην προνοητική αγάπη Μου; Δεν είσαι συ που και τώρα τους αφήνεις στην προστασία της Πανάγνου Μητέρας Μου; Σε βρήκε σοβαρή ασθένεια, που μπορεί να γιατρευτεί ή είναι αθεράπευτη και σε κάρφωσε στο κρεβάτι σου, Από Μένα ήταν αυτό.  
  Επειδή θέλω να Με γνωρίσεις πιο βαθιά, μέσω της σωματικής ασθένειας και να μην γογγύζεις γι' αυτή την δοκιμασία που σου στέλνεται και να μην προσπαθείς να καταλάβεις τα σχέδια Μου, της σωτηρίας της ψυχής των ανθρώπων με διάφορους τρόπους, αλλά αγόγγυστα και ταπεινά να σκύψεις το κεφάλι σου μπροστά στην αγαθότητά Μου. Ονειρευόσουν να κάνεις κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο για Μένα και αντί να το κάνεις έπεσες στο κρεβάτι του πόνου Από Μένα ήταν αυτό.  
  Διότι τότε θα ήσουν βυθισμένος στα δικά σου έργα, και Εγώ δεν θα μπορούσα να προσελκύσω τις σκέψεις σου σε Μένα, αλλά Εγώ θέλω να διδάσκω τις βαθύτατες σκέψεις και τα μαθήματα Μου, για να Με υπηρετείς. Θέλω να σε μάθω να συναισθάνεσαι πως είσαι τίποτα χωρίς Εμένα. Μερικοί από τους καλύτερους υιούς Μου είναι αυτοί, οι οποίοι είναι αποκομμένοι από την δραστική ζωή, για να μάθουν να χειρίζονται το όπλο της αδιάλειπτης προσευχής.
Κλήθηκες απροσδόκητα να αναλάβεις μία δύσκολη και υπεύθυνη θέση, στηριγμένη σε Μένα. Σου εμπιστεύομαι τις δυσκολίες αυτές, και γι' αυτό θα σε ευλογήσει Κύριος ο Θεός σου σ' όλα τα έργα σου, σ' όλους τους δρόμους σου, σ' όλα, Καθοδηγητής και Δάσκαλος σου θα είναι ο Κύριος σου. Την ημέρα αυτή, στα χέρια σου, τέκνο Μου έδωσα αυτό το δοχείο με το θείο μύρο, να το χρησιμοποιείς ελεύθερα. Να θυμάσαι πάντοτε ότι κάθε δυσκολία που θα συναντήσεις, κάθε προκλητική λέξη, κάθε διαβολή και κατάκριση, κάθε εμπόδιο στα έργα σου, που θα μπορούσε να προκαλέσει αγανάκτηση και απογοήτευση, κάθε φανέρωση της αδυναμίας και της ανικανότητας σου, θα χρίεται μ' αυτό το έλαιο. Από Μένα ήταν αυτό.  
  Να θυμάσαι πως κάθε εμπόδιο είναι νουθεσία από τον Θεό, και γι' αυτό να βάλεις στην καρδιά σου αυτόν τον λόγο, που σου έχω αποκαλύψει την ημέρα αυτή. Από Μένα ήταν αυτό.
  Να ξέρεις και να θυμάσαι - πάντα, όπου και να είσαι, ότι οποιοδήποτε κεντρί, θα αμβλυνθεί μόλις θα μάθεις σε όλα να βλέπεις Εμένα Όλα σου στάλθηκαν από Μένα, για την τελείωση της ψυχής σου, Όλα αυτά ήταν από μένα!!
Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα

Εκδόσεις "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΚΥΨΕΛΗ"