Μυαλό...το δίκοπο μαχαίρι. Άγιος Παΐσιος

Οποιος τροχάει συνέχεια με γνώσεις το μυαλό του και ζει απομακρυσμένος από τον Θεό,το κάνει τελικά δίκοπο,και με το ένα μέρος σφάζεται σιγά-σιγά ο ίδιος και με το άλλο κόβει ανθρώπους με τις απόλυτες ανθρώπινες εγκεφαλικές λύσεις του.
Η ανθρώπινη γνώση,όταν αγιασθεί,γίνει θεία,τότε βοηθάει.Διαφορετικά είναι ανθρώπινη αντιμετώπιση,μυαλό,κοσμική λογική.
Το σκέτο μυαλό είναι μπαστούνι σιδερένιο, δίχως μαγνήτη,που χτυπάει τα μέταλλα,για να κολλήσουν,και αυτά τσαλακώνονται και δεν κολλούν.
Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος.
΄Όλα τα πράγματα τα βλέπουν με την ξερή λογική.Αυτή η λογική είναι καταστροφή.
΄Άμα δεν έχει Θείο φωτισμό κανείς, η γνώση είναι άχρηστη,φέρνει καταστροφή.


{ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΊΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Α ΄. } .

Το διαβατήριο για τον Παράδεισο.

Για να πάει κανείς στον γλυκό Παράδεισο πρέπει να φάει πολλά πικρά εδώ, να έχει το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι. 
Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον ουρανό.
Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξει από μία δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε.
Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώσει και τόκο.

Άγιος  Παΐσιος ο Αγιορείτης

Θα αμάρτανα χειρότερα, εάν Εσύ δεν με κρατούσες...

Όταν βρίσκεσαι πληγωμένος, επειδή έπεσες σε κάποιο αμάρτημα λόγω αδυναμίας σου ή καμιά φορά με την θέλησή σου για κακό σου, μη δειλιάσης ούτε να ταραχθής γι αυτό, αλλά αφού επιστρέψης αμέσως στο Θεό, μίλησε έτσι: «Βλέπε, Κύριέ μου έκανα τέτοια πράγματα σαν τέτοιος που είμαι ούτε ήταν δυνατό να περίμενες και τίποτα άλλο από εμένα τον τόσο κακοπροαίρετο και αδύνατο, παρά ξεπεσμό και γκρέμισμα».

Και εδώ, ξευτελίσου στα μάτια σου αρκετή ώρα και λυπήσου με πόνο καρδιάς για την λύπη που προξένησες στον Θεό και χωρίς να συγχυστείς, αγανάκτησε κατά των αισχρών σου παθών, ιδιαιτέρως δε και μάλιστα, εναντίον εκείνου του πάθους που έγινε αιτία να πέσης έπειτα πές πάλι: «Ούτε μέχρι εδώ θα στεκόμουνα, Κύριέ μου, και θα αμάρτανα χειρότερα, εάν εσύ δεν με κρατούσες με την πολύ μεγάλη σου αγαθότητα».

Και ευχαρίστησέ Τον και αγάπησέ Τον περισσότερο παρά ποτέ θαυμάζοντας την τόση μεγάλη ευσπλαγχνία Του, ότι και παρόλο που λυπήθηκε από σένα, πάλι σου δίνει το δεξί Του χέρι και σε βοηθάει, για να μη ξαναπέσης στην αμαρτία τελευταία πές με μεγάλο θάρρος στη μεγάλη ευσπλαγχνία του: «Εσύ, Κύριέ μου, κάνε σαν εκείνος που είσαι και συγχώρεσέ με και μην επιτρέψης στο εξής να ζω χωρισμένος από σένα, ούτε να απομακρυνθώ ποτέ, ούτε να σε λυπήσω πλέον».

Και κάνοντας έτσι, μη σκεφθής αν σε συγχώρεσε, διότι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά υπερηφάνεια, ενόχλησις του νού, χάσιμο του καιρού και απάτη του διαβόλου, χρωματισμένη με διαφόρες καλές προφάσεις.

Γι αυτό, αφήνοντας τον εαυτό σου ελεύθερα στα ελεήμονα χέρια του Θεού, ακολούθησε την άσκησί σου, σαν να μην είχες πέσει. Και αν συμβή εξαιτίας της αδυναμίας σου να αμαρτήσης πολλές φορές την ημέρα  και να μείνης πληγωμένος, κάνε αυτό που σου είπα όλες τις φορές, όχι με μικρότερη ελπίδα στο Θεό. Και κατηγορώντας περισσότερο τον εαυτό σου και μισώντας την αμαρτία περισσότερο, αγωνίσου να ζής με περισσότερη προφύλαξη.

Αυτή η εκγύμναση δεν αρέσει στο διάβολο γιατί βλέπει πως αρέσει πολύ στο Θεό, επειδή και μένει ντροπιασμένος ο αντίπαλος, βλέποντας ότι νικήθηκε από εκείνον, που αυτός είχε πριν νικήσει.

Γι αυτό και διαφορετικούς απατηλούς τρόπους χρησιμοποιεί για να μας εμποδίση να μη το κάνουμε. Και πολλές φορές πετυχαίνει τον σκοπό του εξαιτίας της αμέλειάς μας και της λίγης φροντίδας που έχουμε στον εαυτό μας.

Γι αυτό, όσο εσύ βρείς δυσκολία σε αυτό από τον εχθρό, τόσο περισσότερο πρέπει να αγωνισθής να το κάνης πολλές φορές, ακόμη και αν μία μόνο φορά έπεσες μάλιστα πρέπει αυτό να κάνης, αν, αφού αμαρτήσεις, αισθάνεσαι ότι ενοχλείσαι και συγχύζεσαι και σε πιάνω απελπισία για να μπορέσεις έτσι με αυτό να αποκτήσεις ειρήνη και γαλήνη στην καρδιά σου και θάρρος μαζί και αφού οπλισθής με αυτά τα όπλα, να στραφείς στο Θεό.

Γιατί, αυτή η παρόμοια ενόχληση και ταραχή που έχει κάποιος για την αμαρτία, δεν γίνεται επειδή με αυτό που έκανε λύπησε τον Θεό, αλλά γίνεται για τον φόβο της δικής του καταδίκης και αυτό σημαίνει ότι, αυτή προέρχεται από την φιλαυτία, όπως πολλές φορές είπαμε.

Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσεις την ειρήνη, είναι ο εξής να ξεχάσεις τελειωτικά την πτώση και την αμαρτία σου  και να παραδοθείς στην σκέψη της μεγάλης και άφατης αγαθότητας του Θεού και ότι, αυτός μένει πολύ πρόθυμος και επιθυμεί να συγχωρέσει κάθε αμαρτία, όσο και αν είναι βαριά, προσκαλώντας τον αμαρτωλό με διάφορους τρόπους και μέσα από διάφορους δρόμους, για να έλθει σε συναίσθηση και να ενωθεί μαζί του σε αυτή την ζωή με την χάρη του στην δε άλλη, να τον αγιάσει με τη δόξα του και να τον κάνη αιώνια μακάριο.

Και αφού με αυτές και παρόμοιες σκέψεις και στοχασμούς, γαληνέψεις το νού σου, τότε θα επιστρέψεις στην πτώση σου, κάνοντας όπως είπα πιο πάνω κατόπιν, όταν έρθει ώρα της εξομολογήσεως (την οποία σε προτρέπω να κάνεις πολύ συχνά), θυμήσου όλες σου τις αμαρτίες, και με νέο πόνο και λύπη, για την λύπη του Θεού, και με πρόθεση και απόφαση να μη τον λυπήσεις πλέον, φανέρωσέ τες όλες στον Πνευματικό σου και κάνε με προθυμία τον κανόνα που θα σου ορίσει.

Αόρατος Πόλεμος

ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ. Πρόσκληση Παρασκευή 30 Ἰανουαρίου 2015

 

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Ἡ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ τιμώντας τή μνήμη τοῦ προστάτη της Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου σᾶς προσκαλεῖ σέ ἑορταστική ἐκδήλωση τήν Παρασκευή 30 Ἰανουαρίου 2015 στίς 6.30΄ μ.μ. στό Δημαρχεῖο Ἀμαρουσίου, μέ τό ἀκόλουθο πρόγραμμα:

Παρουσίαση τοῦ προγράμματος ἀπό τόν πρωτοπρ. π. Ἰωάννη Φωτόπουλο, Νομικό καί Θεολόγο. Ἡ Χορωδία «ἐν Ψαλτηρίῳ» τοῦ «Σχολείου Ψαλτικῆς» θά ψάλει τροπάρια ἀπό τήν ἀκολουθία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου καί τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ὁμιλία ἀπό τόν αἰδεσιμολογιώτατο π. Βασίλειο Κοκολάκη μέ θέμα: «Ἡ θεολογία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου μέσα ἀπό τήν ἀσματική του ἀκολουθία» Ἀπαγγελία ποιήματος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, ἀπό τήν κ. Βασιλική Κίκιλη, πτυχιοῦχο τοῦ Μουσικολογικοῦ τμήματος τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Κλείσιμο τῆς ἐκδηλώσεως ἀπό τόν πανοσιολογιώτατο ἀρχιμ. π. Σαράντη Σαράντο, ἐφημέριο τοῦ Ἱ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου. Ἐθνικός Ὕμνος. Θά ἀκολουθήσει ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου (8.30΄ μ.μ. - 1.30΄ π.μ.).

Ἀληθής παιδεία

Ὁ μεγάλος παιδαγωγός – καί ὄχι μόνο - τοῦ γένους μας, ὁ Ἐθναπόστολος Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός παρώτρυνε τούς γονεῖς νά ἱδρύουν σχολεῖα καί νά στέλνουν τά παιδιά τους γιά νά ἀποκτήσουν τήν ἀληθινή καί αἰώνια σέ ἀξία παιδεία. Οἱ δάσκαλοι νά διδάσκουν τί εἶναι Ἁγία Τριάς, τί Χριστός, τί Θεοτόκος, τί ἱερά Μυστήρια. Πάντα ἄρχιζε τίς κατηχήσεις του μέ διδασκαλία γιά τό Ἅγιο Βάπτισμα καί τό Χρῖσμα.

Ἡ ἀληθής παιδεία ἔχει σχέση μέ τό βάπτισμα

Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, διδακτικότατος ἔλεγε: «Τό Βάπτισμα εἶναι λαμπρότητα τῶν ψυχῶν, ἀλλαγή βίου, συμβόλαιο συνειδήσεως μέ τό Θεό. Τό φώτισμα εἶναι βοήθεια τῆς ἀδυναμίας μας. Τό φώτισμα εἶναι ἀπόθεση τοῦ σαρκικοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀκολούθηση τοῦ Πνεύματος, ἐπικοινωνία μέ τόν Λόγο, ἐπανόρθωση τοῦ πλάσματος, καταποντισμός τῆς ἁμαρτίας, συμμετοχή στό φῶς, κατάλυση τοῦ σκότους. Τό φώτισμα εἶναι ὄχημα πού μᾶς φέρνει στό Θεό, ταξίδι μαζί μέ τόν Χριστό, στήριγμα τῆς πίστεως, τελείωση τοῦ νοῦ κλειδί τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, μετάβαση στή ζωή,κατάργηση δουλείας, λύση δεσμῶν, μετασχηματισμός τῆς σύνθετης καταστάσεως. Τό φώτισμα – τί νά μετρῶ περισσότερο; - εἶναι τό ὡραιότερο καί τό μεγαλοπρεπέστερο ἀπό τά δῶρα τοῦ Θεοῦ. (Λόγος Μ΄, Εἰς τό Ἅγιον Βάπτισμα ΕΠΕ 4,280-282)

Η Παναγία είναι η μόνη ελπίδα.

Η Παναγία είναι η μόνη ελπίδα. Δεν υπάρχει άλλη για τους πολλούς απελπισμένους. Μονάκριβη μάνα. Είχε απελπιστεί από τις ικανότητες της. Δεν στεκόταν στα δεκανίκια των λόγων των άλλων. Στηριζόταν στον σταυρό του Υιού της. Ο πόνος την ομόρφαινε πιο πολύ. Στον κίνδυνο βρήκε τη λύτρωση. Επέλεξε τη σιωπή. Κυνηγήθηκε. Αγάπησε τα δύσκολα. Άντεξε στον πόνο. Άντεξε και στην ευτυχία των μαθητών του Υιού της, δίχως λάθη στις εξετάσεις. Ήξερε ν’ αναμένει.
Έπαθε λοιπόν κι έμαθε. Κέρδισε κι έχει να δώσει. Ό,τι έχει είναι δικό μας. Ο πλούτος ακένωτος, ζωοδόχος πηγή, ζωηφόρος αγάπη, επιτάφιος της απόγνωσης. Να μη την καταδέχονται και νάναι τόσο καταδεκτική. Η έκφραση της μια μεγάλη σιωπή, εύλαλη. Σκουπιδοντενεκέδες περιττών λόγων καθημερινά στις εξώθυρες, γεμάτοι οι λάκκοι. Το πέμπτο ευαγγέλιο της Παναγίας είναι όλο λευκές σελίδες, είναι γραμμένο από θωπευτική σιωπή, από μελάνι παραμυθίας. Είναι μια ανοιχτή αγκαλιά, μια σεμνή παρουσία, ένα μαντήλι, ένα ρόδο, ένα κουκί θυμίαμα στο λιβανιστήρι της γιαγιάς, μια αχτίδα ήλιου στην κλειστή κάμαρη, η μόνη γυναικεία μορφή στο κελλί του ασκητή, η διακόνισσα του Άθω, η αρχόντισσα του Πρωτάτου, η θαυματουργός Γερόντισσα.
Η Παναγία, η θάλασσα του Πεντζίκη, το λιμάνι της σωτηρίας, το μαφόρι της σκέπαστρο παρηγοριάς, η αρετή της τροφή μας, όλων των πεινασμένων, των φτωχών άφωτων, η φίλη των αθώων, των μαυρισμένων στο δάκρυ πονεμένων γιάτρισσα, ο ήλιος του χιονιού μας.
Η Παναγία δεν είναι διόλου δυσνόητη, δεν είναι σύμβολο, δεν είναι ούτε γριά ούτε παιδούλα, ξέρει πόσο αισιόδοξη να είναι, ν' απομακρύνεται ξέρει από το προσκήνιο, εκεί που δεν θέλουν να την επικαλούνται. Δεν θέλει να δυσκολεύει κανένα, ούτε με την αγάπη της. Όσοι επέλεξαν τη χαζομάρα τους αφήνει να φάνε τα μούτρα τους.
Επιτέλους ας νοιώσουμε πως η μοναξιά μας πρέπει να μάθει να στρώνει μόνη τραπέζι. Δεν γίνεται συνέχεια να ξεγλυστράμε και να θέλουμε κι έτοιμο φαγητό και στρωμένο τραπέζι κι άμισθο και χαμογελαστό υποτακτικό. Καλούμεθα νάμαστε ευγνώμονες μ’ αυτό που μας δόθηκε, η ανδρεία να μας στολίσει, η ωραιότητα της παιδικής αγνότητας να καλύψει τη γύμνια μας, σε μια εποχή που η κακομοιριά δέρνει τους καλλιτέχνες, τους επιστήμονες και μερικούς ακόμη ιερείς.
Ευχαριστώ, Παναγία μου, για τον ενθουσιασμό που μου δίνεις απόψε, που είμαι απελπισμένος και η ελπίδα μου είσαι Εσύ. Ας αφήσουμε λίγο και τους άλλους, ας δούμε και το σκαρί μας, δεν είναι εγωιστικό, είναι απαραίτητο.
Ελπίδα στο μέλλον, απελπισία καλή στο παρελθόν, χαρά στο νυν, μακαριότητα στο αεί. Πάντα η θυσία, θυσιάζεται ο Υιός στον Σταυρό. θυσιάζεται η μητέρα του στην αγκαλιά του άφατου πόνου. Ο πόνος με πόνο νικιέται. Η αγάπη κερδίζεται με πόλεμο. Πότε θα μας διδάξει κι εμάς η αγία Παράδοση;
Μονάκριβη ελπίδα του κόσμου Υπεραγία Θεοτόκε.

+μοναχός Μωυσής

πηγή

 Ιερός Ναός Φανερωμένης Χολαργού