Ο Ξυλουργός και οι γέφυρες

Κάποτε μάλωσαν δύο αδέλφια που ζούσαν σε γειτονικές φάρμες. Ήταν το πρώτο σοβαρό ρήγμα στη σχέση τους. Για 40 χρόνια, εργάζονταν μαζί ως γεωργοί, μοιράζονταν χωρίς κανένα πρόβλημα τα γεωργικά μηχανήματα και συνεργάζονταν αρμονικά για την εμπορία των προϊόντων τους. Όμως, η μακρά συνεργασία τους διεκόπη απότομα. Η διένεξη ξεκίνησε από μια μικρή παρεξήγηση, εξελίχθηκε σε μια σημαντική διαφορά, και τελικά κατέληξε σε ανταλλαγή πικρών λόγων. Ένα πρωί κάποιος χτύπησε την πόρτα του μεγαλύτερου αδελφού. Εκείνος άνοιξε και αντίκρισε έναν άνθρωπο με την εργαλειοθήκη ενός ξυλουργού.

-Ψάχνω για δουλειά λίγων ημερών, είπε. Ίσως έχετε ανάγκη για κάποιες μικροεργασίες και θα μπορούσα να σας φανώ χρήσιμος.

-Πράγματι» αναφώνησε ο μεγαλύτερος αδελφός. Έχω μια δουλειά για σένα. Κοίταξε σε εκείνο τον κολπίσκο στο απέναντι αγρόκτημα. Αυτός είναι ο γείτονάς μου. Στην πραγματικότητα, είναι ο μικρότερος αδερφός μου. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα υπήρχε ένα χωράφι ανάμεσα μας Όμως, έσκαψε με την μπουλντόζα του μέχρι το ανάχωμα του ποταμού και τώρα υπάρχει ένα ποταμάκι ανάμεσα μας. Λοιπόν, μπορεί να κατάφερε να μ' εκνευρίσει, αλλά εγώ θα κάνω κάτι χειρότερο. Βλέπεις αυτή τον σωρό με ξύλα στο στάβλο; Θέλω να φτιάξεις ένα ψηλό φράχτη. Δεν θέλω να ξαναδώ το πρόσωπό του.

-Νομίζω ότι καταλαβαίνω την κατάσταση απάντησε ο ξυλουργός. Πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω και ότι στο τέλος θα ευχαριστηθείς με τη δουλειά μου. Ο μεγαλύτερος αδελφός έπρεπε να πάει στην πόλη γα να τελειώσει κάποιες δουλειές. Έτσι, βοήθησε τον ξυλουργό να μεταφέρει τα ξύλα, και έφυγε για την πόλη. Ο ξυλουργός εργάστηκε σκληρά κατά τη διάρκεια της μέρας. Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, όταν ο γεωργός επέστρεψε, ο ξυλουργός είχε μόλις τελειώσει τη δουλειά του. Τα μάτια του αγρότη γούρλωσαν από αυτό που αντίκρισε. Δεν είχε κατασκευαστεί ο φράχτης που είχε ζητήσει. Αντί για τον φράχτη, υπήρχε μια γέφυρα από την μια μεριά του ρέματος μέχρι την άλλη.

Εκείνη την ώρα, είδε από την άλλη μεριά της γέφυρας να έρχεται προς το μέρος του ο γείτονας, ο νεώτερος αδελφός του. Όταν τον πλησίασε, άπλωσε τα χέρια του και αναφώνησε:

-Είσαι ο καλύτερος αδελφός που θα μπορούσα να είχα. Μετά από όλα όσα έχω κάνει και έχω πει εναντίον σου, έχτισες μια γέφυρα ανάμεσα μας. Τα δύο αδέλφια αγκαλιάστηκαν, μετανιωμένα για ότι είχε συμβεί ανάμεσα τους. Γύρισαν και είδαν τον ξυλουργό να σηκώνει την εργαλειοθήκη και να την κρεμάει στον ώμο του.

-Όχι, μη φεύγεις, περίμενε! Μείνε λίγες ημέρες. Έχω κι άλλες εργασίες για σένα, είπε ο μεγαλύτερος αδελφός.

-Θα ήθελα πολύ να μείνω, είπε ο Ξυλουργός, αλλά έχω να χτίσω κι άλλες γέφυρες.

 κ.κ

Ψυχοσάββατο,το Σάββατο προ της Πεντηκοστής.

Ψυχοσάββατα στην εκκλησιαστική μας παράδοση υπάρχουν δύο. Το ένα είναι το Σάββατο προ των Απόκρεω και το δεύτερο, το Σάββατο προ της Πεντηκοστής.
Επίσης στη Βόρειο Ελλάδα υπάρχει κι ένα τρίτο καθιερωμένο ως Ψυχοσάββατο που πιθανόν έχει να κάμει με τους εορτασμούς του πολιούχου της πόλεως Θεσσαλονίκης, Αγίου Δημητρίου.
Στη λειτουργική μας Παράδοση έχουμε εκτός της Μεγάλης Εβδομάδας του Κυρίου μας κι άλλες εβδομάδες, ή άλλους κύκλους μεγάλων εορτών που τείνουν να μοιάσουν προς τη Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα.
Αυτή είναι μία μιμητική καλή πράξη που άρχισε πολύ παλαιά και είναι θα λέγαμε η γενεσιουργός μητέρα όλων των άλλων μεγάλων εορτών, σε υμνογραφία και νηστεία. Έτσι της εορτής του Αγίου Δημητρίου προηγείται Μεγάλη Εβδομάδα που καθιερώθηκε τελευταίως ανελλιπώς, κάθε χρόνο στην αγιοτόκο Θεσσαλονίκη, προνοία του οικείου Παναγιωτάτου Μητροπολίτου. Το Σάββατο που προηγείται της Εβδομάδας του Αγίου Δημητρίου, υπάρχει ως τρίτο Ψυχοσάββατο για το οποίο κάναμε λόγο παραπάνω.
Επίσης εκτός των παραπάνω ψυχοσαββάτων σε ορισμένα μέρη, κυρίως στην κεντρική Ελλάδα και σ' αυτή την πρωτεύουσα των Αθηνών συνηθίζονται και άλλα δύο Σάββατα να αφιερώνονται στους κεκοιμημένους, αποκαλούμενα κι αυτά ως Ψυχοσάββατα. Αυτά είναι το Σάββατο μετά το Ψυχοσάββατο της Απόκρεω δηλ. Το Σάββατο της Τυρινής κι επίσης το αμέσως επόμενο Σάββατο της πρώτης εβδομάδος των Νηστειών, το λεγόμενο Ψυχοσάββατο των Αγίων Θεοδώρων.
Το πρώτο Ψυχοσάββατο, το μετά την Κυριακή του Ασώτου Σάββατον λέγεται «Σάββατον των ψυχών» ή «Ψυχοσάββατον», διότι κατ' αυτό η αγία μας Εκκλησία τελεί μνημόσυνα υπέρ πάντων των κεκοιμημένων. Σχετικά αναφέρει το εκκλησιαστικόν βιβλίον που λέγεται Τριώδιον: «Εξ αυτών των Αποστολικών Διαταγών εν βιβλίω, έλαβεν η του Χριστού Εκκλησία την συνήθειαν του επιτελείν τα λεγόμενα τρίτα και ένατα και τεσσαρακοστά και λοιπά μνημόσυνα των κεκοιμημένων. Επειδή δε πολλοί κατά καιρούς απέθανον άωρα ή εις ξενιτείαν, ή εις θάλασσαν, ή εις όρη και κρημνούς, ίσως δε και πένητες όντες ουκ ηξιώθησαν των διατεταγμένων μνημοσυνών. διά τούτο φιλανθρώπως οι θείοι Πατέρες κινούμενοι, εθέσπισαν σήμερον μνημόσυνον κοινόν πάντων των απ' αιώνος ευσεβώς τελευτησάντων χριστιανών, ίνα και όσοι των μερικών μνημοσυνών ουκ έτυχον συμπεριλαμβάνωνται εις το κοινόν τούτο κακείνοι.
Προς τούτοις, επειδή αύριον ποιούμεν την ανάμνησιν της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, και επειδή οι κεκοιμημένοι ουδέ εκρίθησαν, ουδέ έλαβον έτι την τελείαν αντάμειψιν ευκαίρως ακαίρως μνημονεύει σήμερον των ψυχών η Εκκλησία και, εις το άπειρον έλεος του Θεού θαρρούσα, δέεται ίνα ελεήση τους αμαρτωλούς. Ότι δε απάντων κοινώς των τεθνεώτων η μνήμη ενθυμίζει τον κοινόν θάνατον και εις ημάς εν καιρώ αρμοδίω και διεγείρει προς μετάνοιαν, τούτο έστι τρίτον αίτιον του παρόντος μνημόσυνου». τα ίδια γράφει το Ωρολόγιον και για το Ψυχοσάββατον της Πεντηκοστής.
Το δεύτερο Ψυχοσάββατον είναι έτήσιον μνημόσυνον υπέρ των ψυχών των κεκοιμημένων και η Εκκλησία μας το τελεί εννέα ημέρες μετά την Ανάληψη του Σωτήρος Χριστού, δηλ. το Σάββατο προ της Πεντηκοστής του Πάσχα. «Κατά την ημέραν ταύτην μνήμην ποιείται η Εκκλησία πάντων των από Αδάμ ευσεβώς κοιμηθέντων, δέεται υπέρ αυτών και αιτείται παρά .Χριστού του θεού του αναληφθέντος εις τους ουρανούς και εν δεξί καθεσθέντος του Πατρός, όπως εν ώρα της κρίσεως απολογίαν αγαθήν δώσωσιν αυτώ τω πάσαν κρίνοντι την γην, τύχωσι της εκ δεξιών αυτού παραστάσεως εν χαρά, εν μερίδι δικαίων και εν κλήρω φωτεινώ αγίων και γίνωσιν άξιοι της ουρανίου βασιλείας κληρονόμοι».
Ο άγιος Νεκτάριος σημειώνει σχετικώς:
«Η Εκκλησία δεομένη υπέρ όλων αυτών που κοιμήθηκαν ευσεβώς, από Αδάμ μέχρι σήμερα, εύχεται όχι μόνο βέβαια υπέρ των χριστιανών διότι κανείς χριστιανός δεν υπήρχε από Αδάμ μέχρι του Χρίστου, αλλά δέεται για κάθε ψυχή ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους που έζησε ενάρετα, είτε σύμφωνα με το νόμο, είτε εν ακροβυστία εύχεται (ενν. Η Εκκλησία) στα τροπάρια, ώστε κάθε άνθρωπος που διέπραξε σωστά τα του βίου και προς τον Θεό μετέστη, να τον αξιώσει ο Θεός της ουρανίου Βασιλείας Του». «Διά της παρούσης διατεταγμένης ακολουθίας υπέρ των ευσεβώς κοιμηθέντων, η Εκκλησία διακηρύττει ότι οι τελειωθέντες ενάρετοι άνδρες από Αδάμ μέχρι Χριστού, είναι άξιοι του θείου ελέους και παρακαλεί το Θεό γι' αυτούς, ώστε να τους δώσει κατά την ημέρα της κρίσεως «ευπρόσδεκτον απολογίαν». Το φρόνημα αυτό της Εκκλησίας, το όποιο γνωρίζουμε από τους αποστολικούς χρόνους, είναι πολύ ορθό και δίκαιο διότι, αφού ο Κύριος ήλθε για να σώσει τον κόσμο, συνεπάγεται ότι επρόκειτο να σώσει κι όλους, όσους πέρασαν το βίο τους ενάρετα προ της ελεύσεως αυτού (ενν. του Χριστού)" διότι η έλλειψις αρετής στον κόσμο δεν προκάλεσε την ανάγκη της ενσάρκου οικονομίας του Υιού του Θεού, αλλά η έλλειψις της αγαθής σχέσεως προς το Θεό και το μεσότοιχο της έχθρας που αποτελούσε διαχωριστικό μεταξύ Θεού και ανθρώπου και το οποίο ο Υιός του Θεού ήλθε να γκρεμίσει. Αιτία λοιπόν της ελεύσεως του Υιού του Θεού στη γη ήταν η συμφιλίωσις του Θεού με τον άνθρωπο κι όχι η έλλειψις αρετής...».
Ο ίδιος ο άγιος Νεκτάριος για το δεύτερο Ψυχοσάββατο αναφέρει:
«Η ακολουθία των κεκοιμημένων τοποθετήθηκε πολύ κατάλληλα, μετά την Ανάληψη του Σωτήρος, διότι δι' αυτής ο Κύριος ανερχόμενος στους κόλπους του Πατρός κι αφού έλαβε κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη, έγινε Κύριος και των ζώντων και των νεκρών. Η Εκκλησία λοιπόν θέλοντας αφ' ενός μεν να ομολογήσει τον Ιησού Χριστό ζώντων και νεκρών εξουσιαστή, αφ' ετέρου δε (θέλοντας ενν.) να ανακηρύξει την πίστη της στη δευτέρα Παρουσία, συνέταξε την ακολουθία υπέρ των κεκοιμημένων».

πηγή
orthmad.gr

Τα δυο μεγάλα όπλα,η επιείκεια και η πραότητα.

Ο Χριστός είναι η προσωποποίηση της πραότητας και της επιείκειας. Όταν οι Ιουδαίοι ισχυρίζονταν με υπερηφάνεια οτι είχαν πατέρα τον Αβραάμ, τους κατηγόρησε με μεγάλη αυστηρότητα ( γιατί τα έργα τους ηταν αντίθετα με το νόμο του Θεού και επομένως δεν έμοιαζαν καθόλου με τα έργα του Πατριάρχη Αβραάμ ). Όταν όμως τον αποκαλούσαν δαιμονισμένο, τους μιλάει με επιείκεια και υποχωρητικότητα, διδάσκοντας μας έτσι, να υπερασπιζόμαστε με θάρρος την αλήθεια και τα δικαιώματα του Θεού, αλλά να παραβλέπουμε τις αδικίες και τις ύβρεις που στρέφονται προσωπικά εναντίον μας.
" Είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά. Άν δεν ήμουνα πράος Υιός του Βασιλέως Θεού, δεν θα διάλεγα για μητέρα μου ταπεινή γυναίκα. Άν δεν ήμουν πράος, δεν θα ερχόμουνα να μείνω μαζί σας, Εγώ που δημιούργησα την αόρατη και την ορατή πλάση. Άν δεν ήμουνα πράος δεν θα ανεχόμουνα να σπαργανωθώ, Εγώ που είμαι ο Δημιουργός του χρόνου. Άν δεν ήμουν ταπεινός, δεν θα δεχόμουνα να γεννηθώ σε φτωχή φάτνη, Εγώ που κατέχω τα πλούτη όλου του κόσμου. Άν δεν ήμουνα πράος, δεν θα συζούσα με τα άλογα ζώα, Εγώ που δεν μπορούν να με ιδούν ούτε τα Χερουβίμ. Άν δεν ήμουν πράος δεν θα με έφτυναν τα χείλη των ασεβών, Εμένα που έφτυνα τα μάτια των τυφλών και ανέβλεπαν. Άν δεν ήμουνα πράος, δεν θα ανεχόμουνα τα ραπίσματα των δούλων, Εγώ που χάρισα στους δούλους την ελευθερία. Άν δεν ήμουν πράος, δεν θα άφηνα να με χτυπούν με μαστίγια στην πλάτη μου, για να ελευθερώσω τους αιχμαλώτους. Αλλά γιατί δεν λέω το σπουδαιότερο? Άν δεν ήμουνα πράος, Εγώ που δεν χρωστούσα τίποτε, δεν θα πλήρωνα αντί για τους αμαρτωλούς το χρέος τους, που ήταν τόσο μεγάλο, ωστε απαιτούσε θάνατο. "
Ας μη μας κυριέψει ποτέ ο θυμός. Γιατί ποιός απο εμάς όταν σκεφτεί το μυστικό Δείπνο και τον προδότη Ιούδα να κάθεται δίπλα στο Σωτήρα όλου του κόσμου, και Αυτόν που επρόκειτο να προδοθεί, να διαλέγεται μαζί του με τόση επιείκεια, δεν θα αποβάλει κάθε δηλητήριο θυμού και οργής?
Πρόσεξε λοιπόν με πόση πραότητα συμπεριφέρεται ο Χριστός απέναντι στον Ιούδα " Ο μεν Υιός του ανθρώπου φεύγει απ΄αυτή την ζωή όπως ακριβώς είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή γι΄Αυτόν, αλλοίμονο όμως στον άνθρωπο εκείνο απο τον οποίο παραδίδεται ο Υιός του ανθρώπου. Θα ήταν προτιμότερο γι΄αυτόν να μην είχε γεννηθεί ο άνθρωπος εκείνος.
Γνωρίζει ο διάβολος τα όπλα του Χριστού, με τα οποία και νικήθηκε. Και ποιά είναι αυτά? Η επιείκεια και η πραότητα.
Ο Θεός έχει την εξουσία να κάνει όλα όσα θέλει. Αλλά όμως σαν να επρόκειτο να λογοδοτήσει, απολογείται, διδάσκοντας κι εμάς να είμαστε ήμεροι και φιλάνθρωποι. Γιατί, αν ο Κύριος δίνει εξηγήσεις στους δούλους Του, και μάλιστα σε δούλους που Τον έχουν τόσο αδικήσει, πολύ περισσότερο πρέπει να δίνουμε εξηγήσεις εμείς, ο ένας στον άλλο, ακόμα κι αν έχουμε πολύ αδικηθεί.

Παιδαγωγική Ανθρωπολογία - Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Μόνο όσοι δεν πολεμούν δεν τραυματίζονται

Δεν είναι φοβερό ο παλαιστής να πέσει. Φοβερό είναι να μείνει στην πτώση του.
Ούτε είναι δύσκολο ο πολεμιστής να τραυματισθεί. Το κακό είναι μετά τον τραυματισμό να απογοητευθεί και να παραμελήσει το τραύμα ...
Πόσοι αθλητές ύστερα από πολλές αποτυχίες αναδείχθηκαν νικητές! ...
Μόνον όσοι δεν πολεμούν, δεν τραυματίζονται.
Όσοι όμως με καρδιά ρίχνονται στη φωτιά της μάχης είναι φυσικό και να χτυπηθούν και να πέσουν.
Αυτό ακριβώς που έγινε τώρα και με σένα. Επιχείρησες να εξοντώσεις το φίδι της αμαρτίας και στην προσπάθειά σου αυτή δέχθηκες το δάγκωμά του.
Έχε όμως θάρρος. Εκείνο που σου χρειάζεται τώρα είναι να επαγρυπνείς και θα δεις ότι σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε ίχνος από το τραύμα σου.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά με τη χάρη του Θεού θα συντρίψεις και αυτή την κεφαλή του πονηρού.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
xfd

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ  ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Ο   Ο Μ Ο Ρ Φ Ο Τ Ε Ρ Ο Σ   Σ Τ Ι Β Ο Σ

Τη νύχτα 7 προς 8 Δεκεμβρίου 2012 συνέβη ένα συγκλονιστικό γεγονός. Στο χωριό Μεσορόπη Παγγαίου Καβάλας ένα σπίτι άρπαξε φωτιά. Ήταν μια μικρή τριώροφη μονοκατοικία, όπου κατοικούσε η μεγάλη υπερπολύτεκνη οικογένεια του ζεύγους Αθανασίου και Ειρήνης Τσιμηρίκα με δέκα παιδιά. Η φωτιά εκδηλώθηκε στο δεύτερο όροφο, όπου κοιμόντουσαν ο παππούς και η γιαγιά της οικογένειας με τα δύο μικρότερα παιδιά, τον Γεράσιμο, 7 ετών, και τον Ανδρέα, 5 ετών. Όταν η φωτιά έγινε αντιληπτή, οι γονείς και τα μεγαλύτερα παιδιά άρχισαν αμέσως να βγάζουν έξω τα μικρότερα παιδιά. Όμως στο δεύτερο όροφο η φωτιά προκάλεσε βραχυκύκλωμα που βύθισε στο σκοτάδι ολόκληρο το σπίτι. Ο πυκνός καπνός συμπλήρωσε το κακό κατεβάζοντας την ορατότητα στο απόλυτο μηδέν.

          Στις κρίσιμες εκείνες στιγμές του πανικού και της σύγχυσης ο μεσαίος γιος, ο δεκαπεντάχρονος Τηλέμαχος, αντιλήφθηκε πρώτος τον κίνδυνο που διέτρεχαν τα μικρά του αδέλφια στο δεύτερο όροφο. Χωρίς δισταγμό όρμησε μέσα στη φωτιά για να τα σώσει. Παρά τις ηρωικές του προσπάθειες όμως ο καπνός και το σκοτάδι δεν του επέτρεψαν να πετύχει στο σκοπό του. Αποτέλεσμα; Ο νεαρός Τηλέμαχος έχασε τη μάχη με τη φωτιά. Απανθρακώθηκε και αυτός μαζί με τα δυο μικρά του αδέλφια.

          Η είδηση συγκλόνισε το πανελλήνιο. Τα ΜΜΕ εξύμνησαν τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση του νεαρού Τηλέμαχου. Επί εβδομάδες έντυπα και διαδίκτυο συνέχιζαν να γράφουν και να δημοσιεύουν. Και τέλος η Ακαδημία Αθηνών, το ύψιστο πνευματικό ίδρυμα της χώρας, βράβευσε μετά θάνατον (για τρίτη φορά μετά το 1940), την υπέροχη αυτή πράξη αυτοθυσίας στις 20 Δεκεμβρίου 2013 (Περιοδ. Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια, τ. 141, σ. 17-18).

Αξίζει πράγματι κάθε έπαινος στο δεκαπεντάχρονο μαθητή που αψηφώντας τον κίνδυνο ρίχτηκε πρόθυμα στο καθήκον του να σώσει τα αδέλφια του με τίμημα τη ζωή του. Οι αξιέπαινοι γονείς του μπορούν μέσα στο βαθύ τους πόνο να χαίρονται κιόλας, γιατί αξιώθηκαν να εκθρέψουν έναν τέτοιο πανέμορφο ανθό. Με άριστο ήθος και άριστη επίδοση στις σπουδές του, μια και ήταν άριστος μαθητής, (με βαθμολογία ακέραιο 20) και σημαιοφόρος του σχολείου του. Ο μικρός ήρωας διάλεξε όμως έναν ομορφότερο στίβο. Και κέρδισε μιαν αξιοζήλευτη θέση στην ένδοξη στρατιά των μαρτύρων του Θεού, μάρτυρας και αυτός στο στίβο της αυτοθυσίας, της αγάπης, της προσφοράς. Χιλιάδες εύγε και σ' αυτόν και στους γονείς που τον ανέδειξαν.

Εσύ; Σκέφτηκες ποτέ αυτόν το στίβο; Ή μήπως σε απορροφά εντελώς και αποκλειστικά το θέμα των επιδόσεών σου στο στίβο της μάθησης;

Καλή η μάθηση. Μα ακόμα καλύτερη η μόρφωση. Που σε αναδεικνύει άνθρωπο μορφωμένο. Άνθρωπο δηλαδή με μορφή, με ανθρώπινο πρόσωπο, γεμάτο χάρη και γνησιότητα. Κάτι που, οι πολλές απαιτήσεις της μάθησης καμμιά φορά (ή μήπως συχνά και κατά κανόνα;) μας κάνουν να το ξεχνάμε. Και γινόμαστε τότε ίσως τέρατα γνώσης, αλλά όχι μόρφωσης, καλλιέργειας δηλαδή πνευματικής. Σαν να λέμε αληθινά τέρατα. Που ρουφάμε άπληστα τη μάθηση, για το κοινό δήθεν καλό, αλλά κυρίως για να ζήσουμε τη ζωή μας. Να ικανοποιήσουμε κάθε μας (εγωκεντρική, τί άλλο;) επιδίωξή μας, που θα μας φέρει αναπόφευκτα στην ιδιοτελή σχέση με τον συνάνθρωπο και στην αδίστακτη χρήση θεμιτών και αθέμιτων μέσων για την επίτευξή της. Δηλαδή στην εκμετάλλευση (αν δεν φοβούμαστε τις λέξεις).

Καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί ο αρχαίος ποιητής Θεόκριτος, όταν ρωτήθηκε ποια είναι τα ωμότερα θηρία, απάντησε: «Στα όρη μεν οι αρκούδες και τα λιοντάρια, στις πόλεις δε οι οικονομικοί εκμεταλλευτές και οι συκοφάντες»;

Καλός ο στίβος της μάθησης. Και πρέπει να ρίχνεσαι σ' αυτόν πρόθυμα, επίμονα και άοκνα. Μόνο να μην ξεχνάς και τον άλλο, τον ομορφότερο στίβο, που δίνει νόημα και ποιότητα στη ζωή. Αυτόν που διάλεξε ο υπέροχος, μικρός, μα και τόσο μεγάλος ήρωας Τηλέμαχος.

Στις εξετάσεις σου και στον ένα, αλλά και στον άλλον κυρίως στίβο, σου εύχομαι να έχεις πάντα

Κ Α Λ Η   Ε Π Ι Τ Υ Χ Ι Α!

π. Δημήτριος Μπόκος

Μάιος 2014