Θρησκευτικά ή Θρησκειολογία; Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος...να αλλάξουμε και τη ζωή μας, να πουλήσουμε και την Ορθοδοξία μας.

Κάθε μέρα που περνά ο Αρχιεπίσκοπος ανεβάζει όλο και περισσότερο τους τόνους απέναντι στην Κυβέρνηση για το θέμα του μαθήματος των θρησκευτικών ξεκαθαρίζοντας με σαφή τρόπο πως πάσα κατεύθυνση πως δεν έχει καμία πρόθεση να συμβιβαστεί με το μάθημα «θρησκειολογίας» που προωθεί η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.

Ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας έκανε λόγο για «πνευματικά προαπαιτούμενα» από την πλευρά των δανειστών οι οποίοι όπως είπε ζητούν «…να αλλάξουμε και τη ζωή μας, να πουλήσουμε και την Ορθοδοξία μας».

«Εδώ και λίγα χρόνια, υπάρχει ο θόρυβος ότι δεν χρειάζονται τα θρησκευτικά στο σχολείο. Η διδασκαλία του Χριστού είναι περιφρονητέα. Το μάθημα που δίδαξαν όλες οι γενιές, που στηρίζονται οι ρίζες μας, οι παραδόσεις μας, δε μας χρειάζεται και δεν μας προσφέρει τίποτε. Τώρα, αλλάζουν τα πράγματα, διότι έχουμε προαπαιτούμενο να πληρώσουμε προς τους δανειστές μας όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πνευματικά. Υπάρχουν οι φωνές ότι τα θρησκευτικά, όπως διδάσκονται, δε χρειάζονται και πρέπει να αλλάξουν, πρέπει να κάνουμε θρησκειολογία, να μάθουμε για το Ισλάμ και για το Βουδισμό» είπε ο Αρχιεπίσκοπος.

Συμπλήρωσε δε πως «Σήμερα οι γνώσεις είναι απαραίτητες, και πρέπει τα παιδιά μας να τα ξέρουν όλα, αλλά άλλο πράγμα η Ορθοδοξία. Με την Ορθοδοξία το παιδί, μεταξύ άλλων, θα μάθει να τιμά τον πατέρα του και την μητέρα του. Θα μάθει τι είναι η Εκκλησία, τι είναι η πίστη, τι είναι όλα αυτά που παρήγαγε ο πολιτισμός του χριστιανισμού μέσα στην κοινωνία».

Ο Αρχιεπίσκοπος που δεν συνηθίζει να χρησιμοποιεί τον άμβωνα για να σχολιάσει θέματα της επικαιρότητας, τόνισε πως «δεν πρέπει να αφήσουμε αυτούς που μισούν την ορθοδοξία μας, αυτούς που κοιτάνε να πάρουν τις οικονομίες μας, να ξεριζώσουν την ψυχή μας, διότι αν κόψουμε τις ρίζες μας δεν θα έχουμε καρπούς».

«ΤΑ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ»

Όπως όλα δείχνουν Αρχιεπισκοπή και υπουργείο Παιδείας βρίσκονται σε εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις. Παρά το γεγονός πως ο νέος υπουργός κ. Νίκος Φίλης κατά την συνάντηση του με τον Αρχιεπίσκοπο ξεκαθάρισε πως δεν θα υπάρξουν μονομερείς ενέργειες, η πρόσφατη δήλωση του περί προώθησης μαθήματος «θρησκειολογίας» προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια στην Εκκλησία που όπως λένε καλά πληροφορημένες πηγές στο orthodoxia.info διακρίνει διάσταση μεταξύ λόγων και πράξεων από την πλευρά του κ. Φίλη.

Από τον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων όπου τίμησε τη μνήμη του Μεγαλομάρτυρα, ο Αρχιεπίσκοπος αποκάλυψε και όσα είπε στον Πρωθυπουργό.

«Τελευταία μίλησα και με τον Πρωθυπουργό και του είπα ακριβώς αυτές τις αλήθειες και εκείνος παραδέχτηκε, ότι δεν πρέπει να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει σε αυτόν τον τόπο. Για μερικά ουσιαστικά θέματα είναι απαραίτητη η συνεργασία του κράτους και της Εκκλησίας. Θέματα για τα οποία έχουν μεριμνήσει οι Πατέρες πριν από μας» είπε, υπενθυμίζοντας την πάγια θέση της Εκκλησίας περί των όσων προβλέπονται στον Καταστατικό της Χάρτη.

«Στο Σύνταγμα αναφέρεται ότι η παιδεία πρέπει να είναι εθνική και θρησκευτική. Η Βουλή των Ελλήνων μας έδωσε τον καταστατικό χάρτη της Εκκλησίας, που λέει πως η εκκλησιαστική παιδεία κανονίζεται σε συνεργασία της Εκκλησίας με την Πολιτεία» υποστήριξε ο Αρχιεπίσκοποςγια να τονίσει πως «και ο Πρωθυπουργός όταν συζητήσαμε είπε πως όλα τα θέματα που έχουν σχέση με την Εκκλησία θα τα αντιμετωπίζουμε από κοινού. Επομένως και ιστορικά και θεσμικά το θέμα έχει αντιμετωπιστεί. Δε μπορώ να καταλάβω αυτούς τους ανθρώπους που θερμαίνονται τόσο πολύ και βιάζονται να καταργηθούν τα θρησκευτικά».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε και η αναφορά του κ. Ιερώνυμου στις ιδιαίτερα σκληρές δηλώσεις του κατά της υφυπουργού Παιδείας κας. Αναγνωστοπούλου σχετικά με το θέμα της απαλλαγής από τα Θρησκευτικά: «Μίλησα, ίσως με μια απρέπεια για την Υφυπουργό Παιδείας, όταν είπε «δεν βαριέστε, τα παιδιά μπορούν να φεύγουν από τα θρησκευτικά». Αν εμένα, δηλαδή», αναρωτήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος, «δε μου αρέσει η ιστορία, η Άλγεβρα ή τα μαθηματικά, μπορώ να φύγω; Τι σχολείο θα έχουμε μετά; Υπάρχουν κάποιοι γονείς που είναι χαλαροί με αυτά, αλλά δε ξέρουν ότι θα το πληρώσουν στα παιδιά τους».

Σε άλλο σημείο του κηρύγματός του ο Αρχιεπίσκοπος τόνισε πως «δεν πρέπει να αφήσουμε αυτούς που μισούν την ορθοδοξία μας, αυτούς που κοιτάνε να πάρουν τις οικονομίες μας, να ξεριζώσουν την ψυχή μας, διότι αν κόψουμε τις ρίζες μας δεν θα έχουμε καρπούς».

 πηγή

orthodoxia

Υ.Γ Το να βάζω έναν Υπουργό για να αποδομήσει στοιχεία της εκπαίδευσης αλλάζοντας το μάθημα των θρησκευτικών με θρησκειολογία και ιδιαίτερα στην σημερινή περίοδο που το καταστροφικό  ισλάμ εξαπλώνεται σαν λαίλαπα, δεν θεωρείται τουλάχιστον...έξυπνο!

Όπως επίσης έξυπνο δεν θεωρείται η πολιτική ηγεσία να δρα αργότερα ως "πυροσβέστης" και "σωτήρας" κρατώντας το μάθημα των θρησκευτικών ζητώντας όμως από την Εκκλησία κάποια...ανταλλάγματα!
Αναμένουμε...!

Θρησκευτικά! Αυτός ο μανιακός ελληνικός αντικληρικαλισμός της Μαρίας Ρεπούση

Παρατηρώ με απορία το μένος εναντίον των θρησκευτικών. Πρόκειται για έναν άγονο και ξεπερασμένο αντικληρικαλισμό, ξένο εντελώς τόσο με την ελληνική παράδοση και τις πεποιθήσεις του λαού -ο οποίος είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφασίζει τι θα διδάσκεται στο σχολείο, πώς θα είναι το Σύνταγμά του και σε τι Θεό θα πιστεύει- όσο και με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Όσοι ανακινούν με αυτόν τον φανατισμένο τρόπο το ζήτημα των θρησκευτικών δεν γνωρίζουν όχι μόνο το ίδιο το ζήτημα, αλλά ούτε καν την ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία και πραγματικότητα.
Το μάθημα των θρησκευτικών που διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία δεν είναι μάθημα κατήχησης, όπως λέει η κα Ρεπούση και ως βουλευτής θα όφειλε να το γνωρίζει. Πού την είδε την κατήχηση; Κατήχηση κάνουμε στο κατηχητικό. Στο σχολείο ο θεολόγος διδάσκει συνήθως εκκλησιαστική ιστορία -Οικουμενικές Σύνοδοι, Καινή Διαθήκη κ.λπ.- και στο Λύκειο ένα μείγμα θρησκειολογίας. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα. Το μάθημα των θρησκευτικών, το οποίο η κα Ρεπούση θέλει να το κάνει θρησκειολογία, είναι ήδη θρησκειολογία και μάλιστα της κακιάς ώρας. Ορθόδοξη κατήχηση δεν υπάρχει φυσικά πουθενά και δεν υπάρχει ούτε καν ορθόδοξη δογματική. Στην ουσία είναι ένας καλά κρυμμένος προτεσταντισμός, με μια αφόρητη ηθικολογία, την οποία φυσικά τα παιδιά ούτε να ακούσουν δεν θέλουν. Κατήχηση εξάλλου δεν υπάρχει ως έννοια στην ορθόδοξη παράδοση, αυτά είναι προτεσταντικές λογικές. Κατηχητικό υπήρχε στην Ελλάδα πριν 50 χρόνια, ως αποτέλεσμα της δράσης παραεκκλησιαστικών οργανώσεων προτεσταντικού τύπου, καθώς η ελληνική εκκλησία είχε στις παρυφές της τέτοιες τάσεις. Όσοι ασχολούνται με τα ζητήματα αυτά γνωρίζουν καλά τη δράση της Ζωής και των άλλων οργανώσεων. Τέτοια παρέμβαση δεν υφίσταται στο ελληνικό σχολείο, εδώ και μισό αιώνα. Κατηχητικό δεν υπάρχει.
Επομένως το βασικό επιχείρημα των φανατικών αντικληρικαλιστών στην Ελλάδα είναι σαθρό. Το μάθημα των θρησκευτικών όμως δεν είναι ένα μάθημα δευτερεύον, ούτε είναι εκείνο το οποίο μας εμποδίζει να μάθουμε φυσική και χημεία. Είναι ένα αντικείμενο κρίσιμο για την κατανόηση τόσο της βυζαντινής γραμματείας και φιλοσοφίας, όσο και της δυτικής μεσαιωνικής σκέψης. Ποια θα είναι τα εφόδια ενός βυζαντινολόγου και μεσαιωνολόγου, εάν στο Λύκειο δεν έχει διδαχθεί η πατερική γραμματεία; Πώς θα αντιληφθεί ο ειδικός της μεσαιωνικής και της βυζαντινής ιστορίας τη σύζευξη ελληνισμού και χριστιανισμού, που αποτελεί το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού; Πώς θα διαβάσει ο φιλόλογος Παπαδιαμάντη, εάν δεν γνωρίζει την εκκλησιαστική γλώσσα; Πώς θα γίνει αντιληπτή η σύγκρουση του πλατωνικού Πλήθωνα με τον αριστοτελικό Σχολάριο, εάν ο μαθητής δεν έχει έρθει σε επαφή με το έργο τους; Πώς θα κατανοήσει ο ιστορικός την ιστορία του μοναχισμού που καθόρισε τη βυζαντινή ιστορία, αλλά και την περίοδο της τουρκοκρατίας, εάν δεν μπορεί να διαβάσει τον Νικόδημο Αγιορίτη και τον Γρηγόριο Παλαμά; Πώς θα καταλάβει ο φιλόλογος τον Ουμπέρτο Έκο που είναι ειδικός στον Ακινάτη, εάν δεν ξέρει τον αριστοτελισμό των Ελλήνων Πατέρων, του Ιωάννη Δαμασκηνού, του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου Νύσσης; Πώς θα κατανοήσει τον Σεφέρη που μιλάει για τους μυστικούς πατέρες; Πώς θα διαβάσει Λορεντζάτο και Κόντογλου, εάν δεν ξέρει ορθόδοξη θεολογία; Πώς θα καταλάβει τη βυζαντινή τέχνη; Ποιος θα του τα μάθει αυτά; Η Ρεπούση με τον Ψαριανό;
Δυστυχώς η εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει κόψει οριστικά τους δεσμούς της με την ελληνική γραμματεία. Τα θρησκευτικά που διδάσκονται στο σχολείο, αντί να είναι ένα μάθημα πρόσβασης στα κείμενα των Ελλήνων Πατέρων, είναι ένα μάθημα ηθικολογικής υφής, μια θρησκειολογία που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Τι νόημα έχει να ξέρει ο πιτσιρικάς από τα Τρίκαλα τι λέει στην προσευχή του ο βουδιστής, όταν δεν έχει διαβάσει ούτε μια σειρά από τον Γρηγόριο τον Θεολόγο; Όταν δεν ξέρει τι λέει η λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου;
Αυτός ο μανιακός ελληνικός αντικληρικαλισμός, που ξαφνικά θυμήθηκε να τα βάλει με τους παπάδες -τους Έλληνες μάλιστα παπάδες, που είναι και αξιαγάπητοι και σεβαστοί από όλους- δεν συνάδει ούτε καν με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Στις μεγάλες πόλεις της Δύσης υπάρχουν πανεπιστήμια ολόκληρα για θεολογικές σπουδές, τα οποία ανθίζουν. Οι συζητήσεις για τις σχέσεις του λόγου με την πίστη είναι σήμερα στη δύση το πιο φλέγον ζήτημα, με κορυφαίο παράδειγμα τον διάλογο του Χάμπερμας με τον Πάπα. Και, φυσικά, κανένας Ιταλός ή ακόμη και Γάλλος δεν διανοήθηκε να βγάλει από την εκπαίδευσή του τον Αυγουστίνο ή τον Ακινάτη.
Μόνον εμείς θέλουμε να βγάλουμε από τα σχολεία μας τον Μέγα Βασίλειο και στη θέση του να βάλουμε την κα Ρεπούση και το έργο της.
* Ο Απόστολος Διαμαντής είναι Πανεπιστημιακός και συγγραφέας.

πηγή
 protagon

Οι θέσεις των θεολόγων για το νέο μάθημα των Θρησκευτικών

 
"Το Παράρτημα της Π.Ε.Θ. Τρικάλων, μετά από την συνάντηση της 10ης Ιουνίου 2012 στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β΄, και κατόπιν παρακλήσεως του να καταθέσουμε και εγγράφως τις θέσεις μας για τα Πιλοτικά Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, έχει να παραθέσει συνοπτικά τις παρακάτω γενικές απόψεις
Με τα νέα προγράμματα θρησκειολογική ύλη απὸ τη Β’ Λυκείου μεταφέρεται στην Α’ Γυμνασίου αλλά και στο Δημοτικό αγνοώντας βασικές παιδαγωγικές αρχές, με συνέπεια την πνευματική ζημιά και γνωσιολογική σύγχυση των Ορθοδόξων μαθητών.
Ένα μάθημα θρησκευτικών που ο Ιησούς Χριστός, η Εκκλησία και η σωτηρία του ανθρώπου δεν αποτελούν τους «θεμελιώδεις άξονες» του, όπως σωστά έχει ειπωθεί «καθίσταται ἕνα οὐδέτερο, ἄχρωμο καὶ ἄγευστο μάθημα, τὸ ὁποῖο χάριν τῆς οὐδετερότητος θυσιάζει τὶς ἰδιαιτερότητες τῶν διαφόρων θρησκευτικῶν μορφωμάτων καὶ χάριν τοῦ πλουραλισμοῦ συρρικνώνει ἀφάνταστα (καὶ ἀνερυθρίαστα) τὸν πλοῦτο τῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως» . Στο όνομα δηλαδή της δήθεν πολυπολιτισμικότητας, το ΜτΘ χάνει τον ορθόδοξο προσανατολισμό του.
Με το συγκεκριμένο πολυθρησκειακό περιεχόμενο διδασκαλίας των νέων προγραμμάτων σπουδών πώς οι μαθητές θα καλλιεργήσουν την εθνική και θρησκευτική τους συνείδηση κατά το Σύνταγμα και τους νόμους;
Το Σύνταγμα αναφέρει ότι «η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων» (άρθρο 16, παρ. 2) ενώ και ο Νόμος 1566 «Για την οργάνωση και την λειτουργία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης», προβλέπει ότι αυτή θα πρέπει να στοχεύει «στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών», βοηθώντας τους «να διακατέχονται από πίστη στα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης». (1566/85 άρθρ.1).
To Συμβούλιο της Επικρατείας, αναγνωρίζει με την υπ΄αριθμ. 3356/1995 απόφασή του, ότι η Πολιτεία υποχρεούται να διδάσκει στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης το μάθημα των Θρησκευτικών κατά το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα για ικανό αριθμό ωρών. Ειδικότερα: 
Α. Θεωροῦμε κατ᾽ ἀρχήν ὅτι κάθε διδακτική καινοτομία, πού συμβάλλει στή βελτίωση τοῦ μαθήματος, πρέπει νά γίνεται ἀποδεκτή καί νά καταβάλλεται προσπάθεια ὥστε νά ὑποστηρίζεται, μέ αὐτονόητη τή σχετική ἐπιμόρφωση τῶν διδασκόντων, καθώς καί τόν ἐπιτυχῆ σχεδιασμό ἐφαρμογῆς, στά ὁποῖα ὑπάρχουν προβλήματα. 
Β. Ἀπό παιδαγωγική θεώρηση παρουσιάζουν:
1) ἀναντιστοιχία τοῦ προσφερόμενου παιδευτικοῦ ὑλικοῦ πρός τήν πνευματική ἡλικία και ὡριμότητα τῶν μαθητῶν - καί στό Δημοτικό - καί στό Γυμνάσιο
2) συσσώρευση θρησκειολογικοῦ ὑλικοῦ, πού εἶναι ἐν πολλοῖς ἑτερόκλητο καί μέ ἄγνωστο περιεχόμενο σέ παιδιά μικρῆς ἡλικίας, πού θά ἀπαιτεῖ πλήθος ἀναλύσεων μέ ἀποτέλεσμα τή σύγχυση καί ἐν συνεχεία τήν ἀδιαφορία.
3) Διαμορφώνουν τό ΜτΘ σέ ἁπλῆ γνώση καί τό ἀπογυμνώνουν ἀπό τήν μετάδοση τῆς πίστης σέ ἀξίες θρησκευτικῆς ζωῆς, ἐγκαταλείποντας ἔτσι τήν ὅποια προσπάθεια καλλιέργειας τῶν ἀξιῶν αὐτῶν στούς μαθητές. Παρά τό ὅτι ἡ καλλιέργεια ἀξιῶν εἶναι ἀπ᾽ τούς πιό σημαντικούς στόχους καί τῶν παλαιοτέρων καί τῶν σύγχρονων παιδαγωγῶν.
Γ. Ἀπό ἄποψη οὐσίας τοῦ περιεχομένου τά νέα Π.Σ. : 1) Μεταβάλλουν τό χαρακτῆρα τοῦ ΜτΘ. ἀπό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό θεολογικό (ὁμολογιακό τῆς πίστης μας) σέ θρησκειολογικό καί ἱστορικό-πολιτιστικό.
2) Τοποθετοῦν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική διδασκαλία περί Θεοῦ καί ἀνθρώπου, δηλ. την ὀρθόδοξη πίστη καί παράδοση, στήν ἴδια βαθμίδα ἐκτιμήσεως καί ἀποδοχῆς μέ ὅλες τίς ἄλλες θρησκευτικές ἀντιλήψεις μέ ἀποτέλεσμα: α) νά ἀγνοεῖται ἡ θεία ἀποκάλυψη ὡς πηγή τῆς ὀρθόδοξης πίστεως καί νά καλλιεργεῖται (χωρίς ρητῶς νά καθορίζεται) ἡ ἰδέα τῆς ἀνθρώπινης προέλευσης κάθε θρησκευτικῆς πίστεως καί διδασκαλίας ὅλων τῶν θρησκειῶν, δηλ. και τῆς ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς.
3) ῾Οδηγεῖται ἔτσι τό ΜτΘ σέ καθαρά καί ἀπολύτως μάθημα γνώσεως (ἱστορικῆς, θρησκειολογικῆς, πολιτιστικῆς κτλ), καί δέν ἀποσπᾶται ἀπ᾽ αὐτό μόνον ἡ διδασκαλία τῆς πίστεως (πού μπορεῖ νά ὑποστηριχθεῖ ὅτι εἶναι ἔργο τῆς Ἐκκλησίας) ἀλλά καλλιεργεῖται σαφῶς και ἐντόνως, καί μάλιστα στά παιδιά πού στήν ἡλικία αὐτή διαμορφώνουν τήν προσωπικότητά τους, ἡ ἀδιαφορία γιά ὅποια θρησκευτική πίστη καί προσπάθεια γιά ἀγῶνες ἠθικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς.
4) Παρουσιάζουν πράγματι σέ μεγαλύτερη ἔκταση στοιχεῖα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παραδόσεως ἀπ᾽ ὅση τά τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Τοῦτο εἶναι λογικά καί πρακτικά τό μόνο δυνατό. Ἡ ποσοτική αὐτή ὅμως παρουσία δέν καλύπτει κατά κανένα τρόπο τήν ἀξιολογική ἐξίσωσή τους, ἡ ὁποία εἶναι ἔκδηλη σ᾽ ὅλες τίς βαθμίδες (ἤ τάξεις τῶν Σχολείων). Σημειώνουμε μάλιστα ὅτι καταβάλλεται ἰδιαίτερη προσπάθεια γι᾽ αὐτή τήν ἐξίσωση.
5) Ἔχουν ἀφαιρεθεῖ ἀπό τούς σκοπούς καί στόχους καί ἀπό τά θέματα ὅλων τῶν θεματικῶν ἑνοτήτων κεφαλαιώδεις ὀρθόδοξες θρησκευτικές διδασκαλίες, μέ ἀποτέλεσμα τή διαγραφή ἀπό τή συνείδηση τῶν μαθητῶν ὄχι μόνο τῆς πίστης, ἀλλά καί τῆς γνώσης πολύ σημαντικῶν στοιχείων τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας καί ζωῆς.
6) ‘Η μέθοδος τῆς διαθρησκειακῆς διδασκαλίας ὁρισμένων θεμάτων καταλήγει στή δημιουργία σύγχυσης γιά τό τί ἀκριβῶς διδάσκει καί πιστεύει ἡ κάθε θρησκεία, ὅπως γίνεται π.χ. μέ τήν ἔννοια τοῦ “ ἁγίου ἀνθρώπου”, ὅπου ἕνας καθαρά χριστιανικός θεολογικός ὅρος ἀποδίδεται ὄχι μόνο σέ μή χριστιανούς, ἀλλά καί σέ μυθικά πρόσωπα.
7) Μέ τά νέα αὐτά Π.Σ. τό ΜτΘ φαίνεται νά ἀρνεῖται (καί πράγματι ἀρνεῖται) τό καθῆκον πού ἔχει νά διδάσκει στά νέα παιδιά τή θρησκευτική πίστη τῶν πατέρων τους. Καθῆκον πού ὁρίζεται καί διακηρύσσεται καί ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου (Σύμβαση τῆς Ρώμης τοῦ 1950) καί ἀπό ἀποφάσεις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καί ἀπό τό ‘Ελληνικό Νομικό Πλαίσιο (Σύνταγμα, Νόμοι, Νομολογία ΣτΕ). 
Δ. ᾽Αντίθετα πρός τά παραπάνω, μέ τά νέα Π.Σ. τό ΜτΘ φαίνεται νά ἐναρμονίζεται πρός τις ὑποδείξεις τῆς ἐπιτιθέμενης ἀθεϊας. Η ΠΕΘ μέ σημαντικό ἀριθμό ἐργασιῶν, πού ὑπάρχουν στό Διαδίκτυο, λεπτομερῶς ἀναλύει, δείχνει καί ὑπογραμμίζει πάρα πολλά εἰδικά σημεῖα τῶν νέων Π.Σ. μέ τά ὁποῖα, ὅπως ἀποδεικνύεται καθημερινά, θεωροῦμε ὅτι δέν συμφωνεῖ ὁ σύγχρονος Ἕλληνας. 
Ε. Γιά ὅλα τά παραπάνω εἴμαστε ἀντίθετοι πρός τά νεά Π.Σ. τά ἤδη “πιλοτικῶς” ἐφαρμοζόμενα. Τό κύριο θέμα εἶναι ἡ μεταβολή τοῦ χαρακτῆρα τοῦ μαθήματος, ὄχι ἡ δομή τῶν θεματικῶν ἐνοτήτων τους, καί ἡ ὅποια διδακτική μέθοδος. Σημαντική ὅμως εἶναι καί ἡ ἀντίθεσή μας πρός τή δομή τοῦ περιεχομένου τῶν κατά σχολική τάξη θρησκευτικῶν διδασκαλιῶν.
Γι᾽ αὐτό καί ζητοῦμε τήν ἀπ᾽ ἀρχῆς πλήρη καί οὐσιαστική ἀναμόρφωσή τους, στήν ὁποία θά πρέπει νά ληφθοῦν ὑπόψη ὅλα τά παραπάνω". 


Πηγή
 

ΡΟΜΦΑΙΑ