Άγιοι Τόποι. Εκεί που Ουρανός.... χαμηλώνει !

   Οπισθόφυλλο

Ας πάμε Εκεί που ο Ουρανός χαμηλώνει, Εκεί που ο Ουρανός ενώνεται με τη Γη. Εκεί που η Σιωπή χτυπάει μέσα στην ψυχή, την ανακουφίζει και την γιατρεύει. Εκεί που κάτι σ' ακουμπάει, εκεί που ο Ουρανός σ' αγγίζει και γίνεται η μεγάλη συνάντηση Θεού και ανθρώπου που είναι μυστική, προσωπική, αγαπητική, Χαριτόβρυτη. Εκεί που νιώθεις ότι θα Τον συναντήσεις. Εκεί που θα νιώσεις σίγουρα την Χάρη Του και αφήνεσαι. Εκεί, στο Κέντρο της Γης, κοντά στον Αιώνιο Μαγνήτη! 

Εκεί στον Πανάγιο Τόπο που όποιος τον επισκεφτεί ως ερευνητής, ως επισκέπτης, ως πιστός ή ως άπιστος θα αναφωνήσει ότι ο Τάφος Του πραγματικά είναι Ζ ω ν τ α ν ό ς!

Υ.Γ

Κατά καιρούς δημοσιεύονται από εκδοτικούς οίκους διάφορα βιβλία Χριστιανικού περιεχομένου για παιδιά, για εφήβους, για μεγάλους.
Διάβάζοντας αυτό το βιβλίο των εκδόσεων Σαΐτη βλέπουμε, ότι είναι ένα βιβλίο που αναφέρεται στα Πανάγια προσκυνήματα των Αγίων Τόπων και ο λόγος της συγγραφέως δένει  αρμονικά  με τον λόγο ενός ιερέως, που μας δίνει και   άλλες διαστάσεις πέραν των προσκυνημάτων.
Γλαφυρό το κείμενο, εύκολα αντιληπτή η διήγηση από τον καθένα μας, αλλά βαθειά πατερικός ο λόγος του παππούλη που πιάνεται από τα πανάγια προσκυνήματα και ελίσσεται με μεγάλη επιδεξιότητα στα σημερινά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Αποστάγματα σοφίας με απλές λέξεις, που δεν κουράζουν αλλά  είναι βιωματικές εμπειρίες από ένα δοκιμασμένο πετραχήλι...όμορφα δεμένες με την συγγραφική  πένα.
Το βιβλίο απευθύνεται   σε ενήλικες και διαβάζοντάς το αυτοί που έχουν πάει καταλαβαίνουν και ξαναθυμούνται. Αυτοί που δεν έχουν πάει, να η αφορμή να μάθουν για να πάνε!
Είτε  ταξίδι ανάμνησης, είτε  ταξίδι επίσκεψης...όποιο και αν γίνει  το σίγουρο είναι, ότι ο ταξιδιώτης βγαίνει διπλά ωφελημένος επισκεπτόμενος Αυτόν που διψά και επιθυμεί η ψυχή του. Και αν πάμε εκεί, με όποιο "μέσο"  πάμε, το σίγουρο είναι ότι όλοι θα βρεθούμε εκεί, όλοι μαζί, εκεί στο σπίτι του δικού μας Πατέρα.

Έτσι συμβαίνει  μ΄αυτά τα ...ταξίδια.
Καλή αντάμωση!

Από τα Ψήγματα Ορθοδοξίας

Τρεις μέρες με τους...Αγίους. Δασκάλα γράφει παιδικό βιβλίο για το Αγιο Ορος

Τον Ιούλιο που μας πέρασε είχαμε  πληροφορηθεί για το υπό έκδοση  βιβλίο

Τρεις μέρες με τους...Αγίους

και υποψιαζόμασταν ότι αναφερόταν στο Άγιο Όρος. Πέσαμε διάνα. Είχαμε απορία πως μπορεί μια γυναίκα  να γράψει για το Άγιο Όρος. Πήραμε το βιβλίο και στις πρώτες σελίδες βρήκαμε την...απάντηση.

Είναι ένα παιδικό - εφηβικό βιβλίο των εκδόσεων Σαΐτη με αρκετές εικόνες, φωτογραφίες και τοπία του Αγίου Όρους. Το κείμενο απλό, λιτό, γλαφυρό σε συντροφεύει αν έχεις πάει στο Άγιο Όρος, αλλά και σε ταξιδεύει αν δεν έχεις πάει θέλοντας οπωσδήποτε το επόμενό σου ταξίδι να είναι στο περιβόλι της μεγάλης Κυράς, της Παναγίας μας.

Τα αστεία και οι διάλογοι των μικρών πρωταγωνιστών σε διασκεδάζουν, σεβόμενοι ιδιαίτερα την ιερότητα του χώρου  των Αγιορείτικων μονών. 

Το διαβάσαμε πολλές φορές, μας έκανε εντύπωση! Το συστήνουμε ανεπιφύλακτα για τα παιδιά μας, γιατί τελικά το καλό βιβλίο και ιδιαίτερα το καλό  παιδικό βιβλίο λείπει στην εποχή μας.

 *****

Πήραμε ένα κομμάτι από το κείμενο για να έχουμε μια "εικόνα"...

<<Ένας παππούλης ψηλός με ένα ντορβά στην πλάτη και κάτι χοντρά παπούτσια εμφανίστηκε στο αρχονταρίκι. Φαινόταν κουρασμένος. Η μύτη του έτρεχε, μάλλον ήταν γριπιασμένος και γύρισε τη ματιά του προς το κουζινάκι ψάχνοντας.

       Ο αδελφός μου ο Κώστας, κάτι σαν να κατάλαβε. Μια μεγάλη κούπα τσάι με δυο γαρίφαλα μέσα για μυρουδιά, «καρφύλια» τα έλεγε η γιαγιά της μητέρας μου, η Σμυρνιά και δύο παξιμάδια. Τα ακούμπησε βιαστικά σ’ ένα τραπεζάκι δίπλα στον παππούλη.

       Άστραψαν τα γριπιασμένα μάτια του παππούλη, χάρηκε για το τσάι και σήκωσε το χέρι του κι ευλόγησε τον Κώστα. Και τον ξαναευλόγησε! Του είπε να καθίσει δίπλα του. Του έδωσε μια εικόνα της Παναγίας κι ένα μικρό κομποσχοινάκι. Δουλεμένο, φθαρμένο από την προσευχή. Του είπε να μη το χάσει, να λέει την ευχή. Του είπε πώς να τη λέει, τον δίδαξε... κι όλα αυτά για ένα τσάι.

       Ναι, για ένα τσάι του έδειξε τον δρόμο του ουρανού... Μας δίδαξε όλους μυστικά, ποια είναι η ανταμοιβή της αυθόρμητης και καλοσυνάτης προσφοράς, στον παππούλη, στον άγνωστο, στον συνάνθρωπο, στον ζητιάνο. Ένα τσάι, μια καλή κουβέντα, είκοσι λεπτά σε κάθε ανάγκη κι έτοιμο το εισιτήριο του ουρανού. Ναι, ναι, ναι...>>

 *****

 Τέλος δεν θα αφήναμε έξω το οπισθόφυλλο...

Τα μοναστήρια κατανυκτικά, οι γέροντες λες και ξεκόλλησαν από τις Αγιογραφίες και περπατούν δίπλα σου… τους αγγίζεις, σου μιλούν! Μα κι αν δε μιλούν, η σιωπή τους κάνει θόρυβο κι ανακουφίζει την ψυχή σου… Κομποσκοίνια στα χέρια, βιβλία πολλά, σταυρουδάκια και λιβάνια αρκετά, πρόσωπα όμορφα, ήρεμα, γαληνεμένα…

       Οι ακολουθίες απλές, λιτές, ξεχειλίζουν την ψυχή από τα συναισθήματα που δεν περιγράφονται, αλλά βιώνονται.

       Το βλέπεις! Το αισθάνεσαι!

       Κάτι, σε ακουμπάει, κάτι χαμηλώνει…

       Χαμηλώνει ο ουρανός και γίνεται η μεγάλη συνάντηση Θεού κι ανθρώπου, μυστική, προσωπική, αγαπητική…

       Κι ο διάλογος γίνεται μακρύς, ατελείωτος με την Παναγία και τους Αγίους...

       Βιώνεται αυτή η μοναδική μυστική ενότητα πλάσματος και Δημιουργού, και θες να πας, να ξαναπάς στο Άγιον Όρος! 

           Απο τα 

Ψήγματα Ορθοδοξίας 

Το 1924 ο Ντονμες Κεμάλ Ατατούρκ πουλούσε 400 τόνους οστών Ελλήνων για σαπούνι ! Το πραγματικό ολοκαύτωμα των Ελλήνων από τους Τούρκους Ντονμέδες και Δυτικούς !

13 Δεκεμβρίου του 1924: Την ημέρα αυτή έφτασε από το λιμάνι των Μουδανιών (Μαρμαράς),  στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης , το βρετανικό φορτηγό πλοίο “Ζαν”, που στα αμπάρια του μετέφερε ένα ΤΡΑΓΙΚΟ και ΠΕΝΘΙΜΟ ΦΟΡΤΙΟ. Ενα φορτίο που υπογράμμιζε ακόμη περισσότερο την ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ των ΦΟΝΙΑΔΩΝ ΤΟΥΡΚΟΚΕΜΑΛΙΚΩΝ, που δεν αρκέστηκαν μόνο να εξοντώσουν και εξαφανίσουν το μεγαλύτερο τμήμα του Ελληνισμού του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αλλά κερδοσκόπησαν με τα λείψανα του.
ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΟ ΠΛΟΙΟ, με προορισμό τις γαλλικές βιομηχανίες της (αρχαίας ελληνικής αποικίας )Μασσαλίας. Έτσι οι Γάλλοι που υποστήριξαν με κάθε τρόπο τον Κεμάλ και πρόδωσαν θρασύτατα την Ελλάδα, αφού την χρησιμοποίησαν όταν χρειάστηκε, αγόρασαν τώρα και τα οστά των θυμάτων τους, για “βιομηχανική χρήση”.
Οι εργάτες του λιμένα Θεσσαλονίκης , όταν έμαθαν για το περιεχόμενο του φορτίου, προσπάθησαν να εμποδίσουν τον απόπλου του καραβιού, αλλά με την παρέμβαση του Άγγλου προξένου , τελικά απέπλευσε.
Η Γαλλία και η Ιταλία οι οποίες θεωρούσαν την Συνθήκη των Σεβρών ως διπλωματική νίκη των Άγγλων , όχι μόνο αρνήθηκαν να την υπογράψουν , αλλά ήλθαν και σε συνεννόηση με τον Κεμάλ και του άφησαν φεύγοντας από την Μικρά Ασία πολεμικό υλικό, παρόλο που γνώριζαν ότι αυτό θα χρησιμοποιούνταν εναντίον των Ελλήνων.

Η αφήγηση ενός αιχμαλώτου των Τούρκων

«Ένα πρωί μας παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους για μικρή αγγαρεία.  Είναι λίγο όξω απ’ τη Μαγνησία. Δίπλα στις ράγες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο. Τη λέν «Κηρτίκ-ντερέ». Μες σ’ αυτήν τη χαράδρα λογάριαζαν πως θα σκοτώθηκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί απ’ τη Σμύρνη και τη Μαγνησία, αρσενικοί και θηλυκοί.

Τις πρώτες μέρες της καταστροφής. Τα κορμιά λιώσανε το χειμώνα, και το νερό της χαράδρας που κατέβαινε από ψηλά έσπρωξε τα κουφάρια προς τα κάτω… Λοιπόν η δουλειά όλη τη μέρα ήταν να σπρώξουμε τα κουφάρια, που ατάχτησαν, προς τη μέσα. Να μη φαίνονται

Στην αρχή μας έκανε κακό να τα πιάνουμε με τα χέρια μας, αγκαλιές αγκαλιές, και να τα κουβαλούμε. Μα σε λίγες ώρες οι πρώτες εντυπώσεις είχαν περάσει. Οι σκλάβοι κάναν και αστεία… Σε κάμποσα καλάμια χεριών, βρίσκαμε διατηρημένο ένα ψιλό σύρμα. Ο χριστιανός θα ‘ταν δεμένος με κάποιον άλλο – μα, με το κατρακύλισμα στη χαράδρα, αυτός ο σύντροφος σκελετός είχε ξεκόψει. Ένας από μας στάθηκε τυχερός. Βρήκε τέσσερα κόκαλα χεριών δεμένα μαζί μαζί. Έτσι μαζί μαζί τα σήκωσε και τα κουβάλησε παραμέσα.

Μεσημέρι. Βαρεμένοι απ’ αυτό το πάνε-έλα. Περπατούμε αργά, ναρκωμένοι από τον φρέσκο ήλιο. Κ’ οι κουβέντες, τ’ άγαρμπα αστεία έχουν σταματήσει. Κανένας δε βγάζει μιλιά. Μοναχά όταν ένας βρήκε ένα μικρό κρανίο το έδειξε στους αλλουνούς.

– Για δέστε, είπε. Ήταν παιδάκι.

– Αλλάχ!… Αλλάχ!… μουρμουρίζει ταραγμένος ο μαφαζάς.

Καθίσαμε να φάμε ψωμί. Κανείς δεν έχει όρεξη. Ένας λέει:

– Πόσων χρονών να ‘ταν;

– Για το παιδάκι λες;

– Ναι.

– Τι θα ‘ταν; Κάνα-δυο χρονών….

Σαν πέσαμε στο δρόμο να γυρίσουμε στο στρατόπεδο ο νους μας δεν μπορούσε να φύγη απ’ τον τόπο που αφήσαμε. Η χαράδρα με τους σκελετούς βάραινε κυριαρχικά -κάτι κουνιόταν, μας παρακολουθούσε βήμα με βήμα.

Σε μια πηγή σταθήκαμε. Πλύναμε τα χέρια μας, τα πρόσωπά μας. Σαν’ αλαφρώσαμε.– Τι θα γίνουν τόσα κόκαλα; Αναρωτιέται μια στιγμή ένας.

Ο Μίλτος τον κοιτάζει ήρεμα.– Δεν ξέρεις τι γίνεται με τα κόκαλα;
– Οχι.
– Κοπριά, σύντροφε.
– Τι έκανε, λέει;
– Κοπριά, σύντροφε. Θα δεις μια μέρα που θα μοσκοπουληθούν. Θα δης…
Ήταν ταξιδεμένος ο Μίλτος. Ήξερε».
* ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ*

Από το βιβλίο του «Το νούμερο 31328. Το βιβλίο της σκλαβιάς», εκδ. Εστία, Αθήνα, 1931, σελ. 217-218.

«…400 τόνους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν…»

Τις ημέρες του 1922 γραφόταν δύο από τις τελευταίες πράξεις της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων της Θράκης, της Μικράς Ασίας, του Πόντου. Μία ήταν καταστροφή της Σμύρνης και η άλλη η ανακωχή των Μουδανιών, με την οποία ο Ελληνισμός υποχρεώθηκε σε φυγή και από τη Θράκη.

Από τον όμορφο αυτό λιμένα όμως της Θρακικής ενδοχώρας, δεκαπέντε μήνες αργότερα θα διαδραματιζόταν η τελευταία και πιο φρικιαστική πράξη του Ελληνικού Ολοκαυτώματος. Μπορεί οι Νεότουρκοι, Τζεμάλ, Ενβέρ και Ταλαάτ πασά και ο Μουσταφά Κεμάλ, να δολοφόνησαν 1.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες, αλλά φρόντισαν να τα εξαφανίσουν τα ίχνη τους, με ένα τρόπο που αφού δεν τιμωρήθηκε. επαναλήφθηκε από τον πιστό τους μαθητή Χίτλερ, λίγα χρόνια αργότερα.

Ο Χ. Αγγελομάτης στο βιβλίο του «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» (Αθήνα 1924) αναφέρεται στο μέγεθος του εγκλήματος, τους θύτες και τους συνεργάτες τους: «Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τα αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέρα του Φεβρουαρίου του 1924. Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν”, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν. Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους» .
Έτσι όπως αναφέρει ο διευθυντής του Μουσείο της Γενοκτονίας στο Ερεβάν, Χαΐκ Ντεμογιάν, στην ομιλία του για τη Γενοκτονία των Ελλήνων (Αθήνα, Μάιος 2014) “η τουρκική πολιτική της γενοκτονίας, κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων, αφού παρέμεινε ατιμώρητη, έχει γεννήσει νέο κακό για την ανθρωπότητα.
Η ατιμωρησία και η απροκάλυπτη εύνοια εκ μέρους των παγκόσμιων μεγάλων δυνάμεων προς ένα κράτος-διάδοχο και συνεχιστή της οθωμανικής παράδοσης, δημιούργησαν το γόνιμο έδαφος ώστε να φυτρώσουν σε αυτό νέα σχέδια για τη διάπραξη γενοκτονίας. Η ατιμωρησία και ως επακόλουθο η επιθετική συμπεριφορά του τουρκικού κράτους, οδήγησαν σε νέα εγκλήματα”.

Μπροστά στο έγκλημα κανείς δεν έχει δικαιώμα να σιωπήσει, πόσο μάλλον να το αρνείται. Μπροστά στην σύληση των οστών των δικών μας ανθρώπων, από εκεί απ΄ όπου είναι βγαλμένη η ελευθερία των Ελλήνων, όπως γράφει ο Διονύσιος Σολωμός “εμείς οι απόγονοι αυτών που βίωσαν τη φρίκη της Γενοκτονίας των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων, όπως λέει ο Αρμένιος συναγωνιστής Χ. Ντεμογιάν, “δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε και να ανεχόμαστε την εγκληματική άρνηση των διαπραχθέντων φρικαλεοτήτων και των συνέπειών τους.
Το ηθικό χρέος της νέας γενιάς των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων δεν είναι μόνο να τιμά και να θυμάται, αλλά από κοινού, χέρι-χέρι, να συνεχίζει τον αγώνα για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.

Πρέπει να πιστεύουμε και να είμαστε σίγουροι ότι η δικαιοσύνη θα επικρατήσει, αν είμαστε μαζί στον αγώνα μας και αν είμαστε γεμάτοι πίστη στην επιτυχή κατάληξή του.
Η Πατρίδα των προγόνων μας – είναι και δική μας Πατρίδα, ανεξάρτητα από το πού και πότε εμείς και οι απόγονοί μας θα ζήσουν. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τον πόνο, τους καημούς και τα ανεκπλήρωτα όνειρα των προγόνων μας και μαζί να σηκώσουμε το λάβαρο του αγώνα για να θριαμβεύσει το δίκαιο και η αλήθεια”.

Πηγή: Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης
Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών
πηγές: ellinoistorin.gr
kars1918.wordpress.com