Τον Ιούλιο που μας πέρασε είχαμε πληροφορηθεί για το υπό έκδοση βιβλίο
και υποψιαζόμασταν ότι αναφερόταν στο Άγιο Όρος. Πέσαμε διάνα. Είχαμε απορία πως μπορεί μια γυναίκα να γράψει για το Άγιο Όρος. Πήραμε το βιβλίο και στις πρώτες σελίδες βρήκαμε την...απάντηση.
Είναι ένα παιδικό - εφηβικό βιβλίο των εκδόσεων Σαΐτη με αρκετές εικόνες, φωτογραφίες και τοπία του Αγίου Όρους. Το κείμενο απλό, λιτό, γλαφυρό σε συντροφεύει αν έχεις πάει στο Άγιο Όρος, αλλά και σε ταξιδεύει αν δεν έχεις πάει θέλοντας οπωσδήποτε το επόμενό σου ταξίδι να είναι στο περιβόλι της μεγάλης Κυράς, της Παναγίας μας.
Τα αστεία και οι διάλογοι των μικρών πρωταγωνιστών σε διασκεδάζουν, σεβόμενοι ιδιαίτερα την ιερότητα του χώρου των Αγιορείτικων μονών.
Το διαβάσαμε πολλές φορές, μας έκανε εντύπωση! Το συστήνουμε ανεπιφύλακτα για τα παιδιά μας, γιατί τελικά το καλό βιβλίο και ιδιαίτερα το καλό παιδικό βιβλίο λείπει στην εποχή μας.
*****
Πήραμε ένα κομμάτι από το κείμενο για να έχουμε μια "εικόνα"...
<<Ένας παππούλης ψηλός
με ένα ντορβά στην πλάτη και κάτι χοντρά παπούτσια εμφανίστηκε στο αρχονταρίκι.
Φαινόταν κουρασμένος. Η μύτη του έτρεχε, μάλλον ήταν γριπιασμένος και γύρισε τη
ματιά του προς το κουζινάκι ψάχνοντας.
Ο αδελφός μου ο Κώστας, κάτι σαν να
κατάλαβε. Μια μεγάλη κούπα τσάι με δυο γαρίφαλα μέσα για μυρουδιά, «καρφύλια»
τα έλεγε η γιαγιά της μητέρας μου, η Σμυρνιά και δύο παξιμάδια. Τα ακούμπησε
βιαστικά σ’ ένα τραπεζάκι δίπλα στον παππούλη.
Άστραψαν τα γριπιασμένα μάτια του
παππούλη, χάρηκε για το τσάι και σήκωσε το χέρι του κι ευλόγησε τον Κώστα. Και
τον ξαναευλόγησε! Του είπε να καθίσει δίπλα του. Του έδωσε μια εικόνα της
Παναγίας κι ένα μικρό κομποσχοινάκι. Δουλεμένο, φθαρμένο από την προσευχή. Του
είπε να μη το χάσει, να λέει την ευχή. Του είπε πώς να τη λέει, τον δίδαξε...
κι όλα αυτά για ένα τσάι.
Ναι, για ένα τσάι του έδειξε τον δρόμο
του ουρανού... Μας δίδαξε όλους μυστικά, ποια είναι η ανταμοιβή της αυθόρμητης
και καλοσυνάτης προσφοράς, στον παππούλη, στον άγνωστο, στον συνάνθρωπο, στον
ζητιάνο. Ένα τσάι, μια καλή κουβέντα, είκοσι λεπτά σε κάθε ανάγκη κι έτοιμο το
εισιτήριο του ουρανού. Ναι, ναι, ναι...>>
*****
Τέλος δεν θα αφήναμε έξω το οπισθόφυλλο...
Τα μοναστήρια κατανυκτικά, οι γέροντες λες και ξεκόλλησαν
από τις Αγιογραφίες και περπατούν δίπλα σου… τους αγγίζεις, σου μιλούν! Μα κι
αν δε μιλούν, η σιωπή τους κάνει θόρυβο κι ανακουφίζει την ψυχή σου…
Κομποσκοίνια στα χέρια, βιβλία πολλά, σταυρουδάκια και λιβάνια αρκετά, πρόσωπα
όμορφα, ήρεμα, γαληνεμένα…
Οι ακολουθίες
απλές, λιτές, ξεχειλίζουν την ψυχή από τα συναισθήματα που δεν περιγράφονται,
αλλά βιώνονται.
Το βλέπεις!
Το αισθάνεσαι!
Κάτι, σε
ακουμπάει, κάτι χαμηλώνει…
Χαμηλώνει ο
ουρανός και γίνεται η μεγάλη συνάντηση Θεού κι ανθρώπου, μυστική, προσωπική,
αγαπητική…
Κι ο διάλογος
γίνεται μακρύς, ατελείωτος με την Παναγία και τους Αγίους...
Βιώνεται αυτή
η μοναδική μυστική ενότητα πλάσματος και Δημιουργού, και θες να πας, να ξαναπάς
στο Άγιον Όρος!
Απο τα
Ψήγματα Ορθοδοξίας 
