Ελεούσα, Παραμυθία, Γρηγορούσα, Διασώζουσα...Η Παναγιά όλης της Ρωμιοσύνης

Σκορπίζει αιώνια το χρυσάφι από το φωτοστέφανο της Παραμυθίας της, Ελεούσα της ζωής του λαού.
Σ' εκείνο τον λαό, του οποίου κλείνει μεσ' το χρυσό Της πουκάμισο τις ανάγκες των βουρκωμένων αιτημάτων, Παντάνασσα και Γρηγορούσα.
Σ' εκείνο τον λαό, που ως φεραυγής χελιδών, σπεύδει να δείξει και ν' ανοίξει τον δρόμο προς το φως!
Οδηγήτρια, Διασώζουσα εν κινδύνω...
Ξημερώνοντας η Μεσαυγουστιάτικη Λαμπρή του καλοκαιριού, του, ο Λαός αυτός της Χριστιανοσύνης, θα διαβεί κατώφλι ιερό...
Η Γλυκοφιλούσα και Πελαγινή, η Αγιοσορίτισσα και Νικοποιός Μυροβλύτισσα και Μελαχρινή θα σταθεί στο Αγιο Βήμα των εκκλησιών Της, να σκορπίσει πλήσμονα την αύρα της Αγιοσύνης Της, στις προσκυνούσες ψυχές...
Κι η Παναγιά η Δέσποινα η Καθαρομαρία του Σουμελά, θα κρατήσει στον κόρφο της γλυκά τον Τίμιο Λυγμό του Μαρτυρικού Πόντου. Τις προσευχές του, τα προσκυνήματα, τα μεγαλυνάρια του ευλαβικού μουρμουρητού του...
Εκκλησίες αρχοντικές ή ταπεινά ξωκκλήσια, κάβοι Παναγιοσημείωτοι ή Μοναστήρια ιστορικά, θα πλημμυρίσουν λουλούδια και μύρα και Αίνους και Συγκίνηση, για τη Χάρη Της!
Να ψηλαφίσει σεμνά τη ρίζα του θρησκευτικού του Πολιτισμού.
Εκείνου που έθρεψε σταθερά τη λατρεία και τη γαλήνη στην ψυχή του και ενέπνευσε τον λόγο και τη δίψα για την Ομορφιά της Ουσίας και την Ουσία της ομορφιάς. Ροδοσταμίζοντας τη φαντασία και την αγάπη του, όπως στο άχραντο πρόσωπο της πριγκίπισσας των αγγέλων εκφράζεται...
Αυτό που συμβαίνει το Δεκαπενταύγουστο, δεν είναι μόνον ο εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Είναι  και τα λαϊκά πανηγύρια τα αφιερωμένα στη Χάρη Της, σε νησιώτικες και στεριανές συνάξεις. Είναι μια ευκαιρία για «συναπαντήματα» των πιστών, συγγενών και φίλων. Με κυρίαρχη την κατάνυξη της ημέρας, αλλά και τη χαρμολύπη του καλοκαιρινού «μικρού Πάσχα», όπου ακούς την ανυπέρβλητη σε έκφραση Ελληνική υμνολογία.

Για κάθε Παναγία και μια προσευχή, ένα ποίημα, μια ικεσία...

Οι Παναγίες της Ρωμιοσύνης έχουν τις ιδιαιτερότητές τους, σε κάθε νησί, πόλη ή χωριό. Τα πανηγύρια της ημέρας βρίσκονται μέσα στην αγκαλιά Της, όπως τα θέλει κι ο ποιητής μας:
Η Παναγιά το πέλαγο/ κρατούσε στην ποδιά της
Τη Σίκινο την Αμοργό/ και τ' άλλα τα παιδιά της...
Να δώσει Καλαμιώτισσα κι η Παναγιά η Κανάλα, να μεγαλώσεις γρήγορα σαν τα κορίτσια τ' άλλα...
Χιλιοτραγουδισμένη στη Σίφνο, στην Κύθνο, στην Πάρο σ' όλα τα Κυκλαδονήσια, Αφέντρα θαλασσινή ν' απλώνει το χέρι Της, στον θυμό του Ποσειδώνα...
'Ω Παναγιά μου Τουρλιανή που είσαι μέσ' το δρόμο, αξίωσε στη Χάρη Σου, να 'ρχομαι κάθε χρόνο...
Η ευλαβική αφοσίωση, απλοϊκή και τρυφερή σαν κλωναράκι βασιλικού, για την Παναγία του Τούρλου στη Μύκονο. Δεκαετίες έμεινε στο νερό η εικόνα της Παναγίας Καταπολιανής, μέχρι να επιπλεύσει ξαφνικά στον Τούρλο του Αγίου Στεφάνου.
Πες τση Κερά μου Παληανή, πως μ' έχει τρεζαμένο. Τραγουδεί ο ερωτευμένος στη Μεσαρά και ζητά... τη μεσιτεία της...
Η αγία Μυρτιά στην Αυλή Της, σέμνωμα φλεγόμενον και μη καιόμενον ως η βάτος του Σινά, Παναγιάριον πυρίμαχον και άφθαρτο στην ψυχή του κόσμου.
Κανέλλο, πήγαινε στο νησί Σαλαμίνα! Στο βόρειο τμήμα του, βρίσκεται ένας παλιός και ερειπωμένος ναός. Πήγαινε να τον ξανακτίσεις...
Η Παναγία διαλάμπουσα ως χρυσούν λαμπάδιον στον ταπεινό πιστό, με αυστηρότητα...
Η Παναγία η Απείρανθος η φανερωμένη.
- Πήγαινε σου είπα να κτίσεις την εκκλησία μου!...
Ο Κανέλλος τρέμει την Εντολή και τη θαλασσοταραχή! Πώς θα περάσει απέναντι στη Σαλαμίνα;
- Ρίξε την κάπα σου στη θάλασσα, κάθισε πάνω κι εκείνη θα σε φέρει στο νησί...
Ετσι έχει ο θρύλος της Φανερωμένης της Νεοφανείσας, αναφοράς μέγιστης του νησιού.

Η σχέση  με την Παναγία είναι υπόθεση προσωπική. Το μαρτυρούν τα χιλιάδες ονόματα που δίνονται στους ναούς και τα εκκλησάκια Της. Τι άλλο να δηλώνουν όλα τα ποικιλώνυμα Θεοτοκωνύμια, παρά την «ιδιοποίησή» Της;
Κάθε Παναγία έχει τη δική της ομορφιά και σημειολογία. Κάθε εικόνα Της αναδίδει μια ιδιόμορφη γοητεία που σχετίζεται με την «ωραιότητα της παρθενίας»  και το υπέρλαμπρον το της αγνείας Της μυστήριο των υμνωδών της. 
Όλοι τη θέλουμε δική μας, άνθρωπό μας και  «διάμεσο» στον πόνο μας. Όλοι θα βρούμε λίγο χρόνο να δραπετεύσουμε, να πάμε σε κάποια εκκλησία της για να της εξομολογηθούμε τις αγωνίες, τον πόνο, τις προσδοκίες μας και ευχόμαστε την ημέρα της Παναγίας, τουλάχιστον μερικές προσευχές μας να πιάσουν τόπο...
Η Θεοτόκος, η αενάως Φαινομένη, το Αγλάισμα της Ορθόδοξης Πίστης και η Λατρεμένη Μεσίτρια και καταφυγή της καρδιάς του κόσμου, θα κινήσει με χάρη το χέρι Της. Θα σηκώσει την πορφυρή καλύπτρα της κεφαλής Της, ως φτερούγα πάλλουσα την Αγάπη την άδολη και θα τυλίξει στη θεία Μέταξα την Ευχαριστία της Χριστιανοσύνης Σύμπασας...


πηγη
http://kmas01.pblogs.gr/2012/08/la-kh-panagia.html

Οι θεολόγοι της γκρίνιας είναι ορισμένοι.

Από καιρό ήθελα να γράψω για το φαινόμενο αυτό. Δίσταζα. Τελικά, όπως βλέπετε, το αποφάσισα.

Ίσως με τα παρακάτω να κρίνω και τον εαυτό μου. Μάλλον. Από ετών παρατηρείται το φαινόμενο μιας συνεχούς γκρίνιας για τα εκκλησιαστικά δρώμενα από διάφορους κληρικούς, λαϊκούς και μοναχούς, θεολόγους και μη, γνωστούς, ειδικούς, ονομαστούς (δεν θα ήθελα ν’ αναφέρω ονόματα εδώ), με βιβλία κι άρθρα, σε περιοδικά κι εφημερίδες, για τα κακώς κείμενα, για τους κακούς χριστιανούς, τους λαθεμένους κληρικούς, τους αβαθείς αρχιερείς, τις ανοημάτιστες εορτές, τις αντιπαραδοσιακές εθιμοτυπίες, τις λατρευτικές απροσεξίες, τα αήθη ήθη, τ’ αθεολόγητα κηρύγματα, τη νοσηρή λαϊκή ευσέβεια και λοιπά πολλά γνωστά. Θα προσπαθήσω να ’μαι σύντομος.

Οι ασχολούμενοι αρκετά με αυτή τη μονότονη γκρινιάρικη και παραπονιάρικη κριτική δεν λέγω ότι σε πολλά δεν έχουν και δίκιο, όμως τελικά κουράζονται και κουράζουν και φοβάμαι πως ζητούν πολλά από τους άλλους με περισσή αυστηρότητα, παραβλέποντας τον εαυτός τους, ή βλέποντάς τον με μπόλικη επιείκεια, εύκολα δικαιολογούμενοι και κινούμενοι κάποτε από προσωπικές τους δυσκολίες, ελλείψεις, αστοχίες, λάθη, προβλήματα, προβληματισμούς και κενά. Μακάρι να λαθεύω.

Δεν λέγω πως μόνο οι άγιοι μπορούν να κρίνουν, ούτε πως αντικειμενικά δεν υπάρχουν θέματα προς κρίση και διόρθωση. Μιλώ για μια τυπική τακτική μόνιμης σφοδρής κριτικής των πάντων απ' ορισμένους, που ξαφνικά ανακάλυψαν την ορθότητα, ωσάν η Εκκλησία επί αιώνες να ήταν σε νάρκη, κι εκείνοι να υπήρξαν οι θεόσταλτοι διορθωτές των κακώς κειμένων της Εκκλησίας, όψιμοι σωτήρες της, θεολόγοι της γκρίνιας, σχολαστικοί, ορθολογιστές, ανελεήμονες, ακριβοδίκαιοι και άτεγκτοι.

Μάλιστα αυτή η θεολογική γκρίνια, ταπεινόλογη και ταπεινόσχημη ενίοτε κι άλλοτε φαρισαϊκή κι επηρμένη, μένει μόνο σε παρατηρήσεις, δίχως να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις και να δίνει κουράγιο κι ελπίδα στον σύγχρονο κουρασμένο άνθρωπο, που, τουλάχιστον στην αρχή, έχει μεγάλη την ανάγκη της παραμυθίας, του κουράγιου και της ελπίδος. Παρουσιάζοντας συνεχώς σκάνδαλα, ξεσκεπάζοντας σκανδαλοποιούς, βάζοντας τον καθένα στη θέση του, σαν μυστικοί σκανδαλοθήρες, μήπως γινόμαστε πρόξενοι σκανδαλισμού; Γνωρίζετε ότι τα πιο αυστηρά λόγια ο Χριστός τα είπε για τους υποκριτές και τους σκανδαλίζοντες…

Οι θεολόγοι της γκρίνιας είναι ορισμένοι. Είναι βέβαια συμπαθείς κι όμως κιόλας είπα λέγουν κι αρκετά ορθά, όμως λέγοντας πάντα πολλά και συνέχεια διορθωτικά κι επιτιμητικά νομίζω χάνουν. Ευτυχώς που δεν λαμβάνουν και καίριες αποφάσεις, γιατί όλοι θα ήμασταν από καιρό απωλεσμένοι. Λίγη συγκατάβαση, επιείκεια, ανεκτικότητα, συγχωρητικότητα και φιλαδελφία δεν βλάπτει.

Δηλαδή θα καλύπτουμε τα λάθη και δεν θα διορθώνουμε τα σφάλματα; κανείς ποτέ δεν είπε αυτό. Όμως κι αυτό το συνεχές κυνηγητό και κατηγορητήριο, η υψωμένη βέργα, η ασίγαστη παρατηρητικότητα, η αξεκούραστη αυστηρή κριτική, η διόγκωση των ελλείψεων, μήπως προέρχεται από εσωτερική ακαταστασία, απουσία αυτογνωσίας, προσευχής κι εμπιστοσύνης στον Θεό;

Οι νηπτικοί θεολόγοι για το υπάρχον κακό οίκτειραν τον εαυτό τους κι όλα τα ’βλεπαν καλά λίαν κι ο αδελφός τους ήταν ο Θεός τους και για τις πτώσεις του έκλαιγαν οι ίδιοι ως κύριοι αίτιοι. Μήπως αυτή η θεολογία της γκρίνιας ταυτίζεται μ’ ένα λανθάνοντα φαρισαϊσμό αφιλαδελφείας, αφιλοτεκνίας, αφιλανθρωπίας και τελικά αφιλοθείας; Ας μελετηθεί ξανά η παραβολή των ζιζανίων.

Ένας γέροντας έλεγε: «Συνέχεια περί ηθικής συνήθως ομιλούν οι ανήθικοι». Και: «Το μεγαλύτερο θαύμα της Ορθοδοξίας είναι ότι διαφυλάχθηκε αλώβητη, παρά τους τόσους ανάξιους εκφραστές της». Λέγοντας αυτά ουδόλως μιλούμε περί ψευδοεφησυχασμού, ανόητης οφθαλμαπάτης, δαιμονοκίνητης αγγελολογίας και χαζοχαρούμενης ωραιολογίας, αλλά περί ανδρείας και θεοχαρίτωτης αυτογνωσίας, προς θεοαγάπητη αδελφογνωσία, μετά αγιοπατερικής αλληλοπεριχωρήσεως, αλληλοσεβασμού και αλληλοκατανοήσεως προς θεογνωσία και θεοληψία. Η θεολογία της γκρίνιας ας αφεθεί στους θεολόγους της «χαράς», του «έρωτος» και της «δικαιοσύνης»…

 Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Πηγή: Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Σύναξη», Ιανουάριος - Μάρτιος 2003.

 Από  sophia-siglitiki.blogspot.gr

Η ευλογία του Σταυρού. π. Δημήτριος Μπόκος

Ὅταν ὁ λειτουργὸς τοῦ Θεοῦ κάνει τὴν προετοιμασία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀρχίζει τὴν ἀκολουθία τῆς Προθέσεως ἢ Προσκομιδῆ ςμὲ μία χαρακτηριστικὴ κίνηση: Ὑψώνειτὸ πρόσφορο μὲ τὴν ἁγία λόγχη μέχρι τὸ μέτωπό του καὶ λέγει τὸ τροπάριο:

 <<Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ Σταυρῷ προσηλωθεὶς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτὴρ ἡμῶν, δόξα σοι.>>

 Κατόπιν, χαράσσοντας μὲ τὸ πρόσφορο στὸν ἀέρα τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, λέγει: 

<<Εὐλογητὸς ὁ Θεὸ ςἡμῶν…>>Θυμᾶται ὅτι καθετὶ καλὸ στὸν κόσμο καὶ κυρίως ἡ ἀθανασία πηγάζει ἀπὸ τὴν “προσήλωση”, τὸ κάρφωμα τοῦ Χριστοῦ στὸν Σταυρό.

Ἡ ὕψωση τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸ ἐπικατάρατο ὄργανο τῆς θανατικῆς του ἐκτέλεσης εἶχε ὡςἀποτέλεσμα νὰ ἀναδειχτεῖ ὁ Σταυρὸς ξύλον εὐλογημένον.Ἔκτοτε, κάθε εὐλογία δίδεται στὸν κόσμο μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Καὶ δὲνμποροῦσε νὰ γίνει διαφορετικά, γιατὶ ἡ ὕψωση τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ εἶναι ἡ πιὸ δυνατὴ ἔκφραση τῆς ὑπέρμετρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἄκρως ἐρωτικὴ αὐτὴ πράξη τοῦΘεοῦ, νὰ πεθάνει αὐτὸς ἀντὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι τὸ κεντρικὸ μοτίβο τοῦ θείου σχεδίου γιὰ τὴ σωτηρία μας. Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε νὰ δώσει τὸν Υἱόν του τὸν μονογενῆ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον(Ἰω. 3, 13-16).

Ἀφοῦ ἡ ἑκούσια σταυρικὴ θυσία ἐκφράζει τὴν ἀνεπανάληπτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ χαμένο πλάσμα του, ὁ Χριστὸς κατὰ συνέπεια ταυτίζεται μὲ τὸν ἄρτο τῆς προθέσεως, δηλαδὴ μὲ τὸ πρόσφορο ποὺ προσφέρει ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ λειτουργὸς τὸ ὑψώνει ὡς προσφορά, τὸ προσκομίζει στὸν Θεὸ ὡς θυσίαν αἰνέσεως. Τὸ πρόσφορο ἔχει τὴν ἱστορική του ἀρχὴ στοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως, ποὺ προσφέρονταν στὴν παλαιὰ σκιώδη λατρεία τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου. Κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, κάθε Σάββατο δώδεκα μεγάλοι ἄρτοι, ζυμωμένοι ἀπ’ τὸ καλύτερο ἀλεύρι, τοποθετοῦνταν πάνω στὴν τράπεζα τῆς προθέσεως, μέσα στὰ Ἅγια τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, γιὰ νὰ βρίσκονται συνεχῶς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.

Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἄρτος τῆς προθέσεως, γιατὶ προτίθεται ὡς ἑκούσια θυσία καὶ προσφορά. Ἡ κίνηση τοῦ ἱερέως, μὲ τὴν ὁποία ξεκινᾶ τὴν ἀκολουθία τῆς Προθέσεως, ἀναπαριστᾶ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ὑπέρτατη θυσία τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντός. Γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως. Διαμελίζεται, ἂν καὶ παραμένει ὁλόκληρος σὲ κάθε τμῆμα του, γιὰ νὰ δοθεῖ εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς. Εἶναι ὁ προσφερόμενος καὶ διαδιδόμενος,ὁ πάντοτε ἐσθιόμενοςκαὶ μηδέποτε δαπανώμενος, τοὺς δὲ ἐσθίοντας ἁγιάζων. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ ἄρτο ςτῆς προθέσεως ὑποδηλώνει τὸν ἀνεξάντλητο πλοῦτο τῆς θεϊκῆς ἀγαθότητας.

Ὁ θάνατος πάνω σὲ σταυρὸ ἦταν κατάρα. Ἡ πιὸ μεγάλη ἀτίμωση τοῦ ἀνθρώπου. Προορίζονταν γιὰ τοὺς χειρότερους κακούργους. Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου.Καὶ ὁ Χριστὸς ταπεινώθηκε βαθιὰ ὅτανὑψώθηκε πάνω στὸν Σταυρό. Θεωρήθηκε ὁ μεγαλύτερος κακοῦργος. Μετὰ ἀνόμων ἐλογίσθη, ἔγινε ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα(Μάρκ. 15, 28· Γαλ. 3, 13). Τὸ ἀνήκουστο γεγονὸς μιᾶς τέτοιας ἀκατάληπτης θυσίας μετέβαλε τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ σὲ εὐλογία. Ἡ ἄκρα ταπείνωσις τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὕψωσή του στὸν Σταυρό, πήγασε γιὰ τὸν κόσμο τὴν ἀνυπέρβλητη εὐλογία τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Δὲν ἀποκλείεται ἀπὸ αὐτὴ τὴν εὐλογία κανένας! Ὅποιοςδὲν θέλει μονάχα! 

 π. Δημητρίου Μπόκου

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 398, Σεπτ. 2016)