Η ευλογία του Σταυρού. π. Δημήτριος Μπόκος

Ὅταν ὁ λειτουργὸς τοῦ Θεοῦ κάνει τὴν προετοιμασία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀρχίζει τὴν ἀκολουθία τῆς Προθέσεως ἢ Προσκομιδῆ ςμὲ μία χαρακτηριστικὴ κίνηση: Ὑψώνειτὸ πρόσφορο μὲ τὴν ἁγία λόγχη μέχρι τὸ μέτωπό του καὶ λέγει τὸ τροπάριο:

 <<Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι· τῷ Σταυρῷ προσηλωθεὶς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτὴρ ἡμῶν, δόξα σοι.>>

 Κατόπιν, χαράσσοντας μὲ τὸ πρόσφορο στὸν ἀέρα τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, λέγει: 

<<Εὐλογητὸς ὁ Θεὸ ςἡμῶν…>>Θυμᾶται ὅτι καθετὶ καλὸ στὸν κόσμο καὶ κυρίως ἡ ἀθανασία πηγάζει ἀπὸ τὴν “προσήλωση”, τὸ κάρφωμα τοῦ Χριστοῦ στὸν Σταυρό.

Ἡ ὕψωση τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸ ἐπικατάρατο ὄργανο τῆς θανατικῆς του ἐκτέλεσης εἶχε ὡςἀποτέλεσμα νὰ ἀναδειχτεῖ ὁ Σταυρὸς ξύλον εὐλογημένον.Ἔκτοτε, κάθε εὐλογία δίδεται στὸν κόσμο μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Καὶ δὲνμποροῦσε νὰ γίνει διαφορετικά, γιατὶ ἡ ὕψωση τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ εἶναι ἡ πιὸ δυνατὴ ἔκφραση τῆς ὑπέρμετρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἄκρως ἐρωτικὴ αὐτὴ πράξη τοῦΘεοῦ, νὰ πεθάνει αὐτὸς ἀντὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι τὸ κεντρικὸ μοτίβο τοῦ θείου σχεδίου γιὰ τὴ σωτηρία μας. Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε νὰ δώσει τὸν Υἱόν του τὸν μονογενῆ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον(Ἰω. 3, 13-16).

Ἀφοῦ ἡ ἑκούσια σταυρικὴ θυσία ἐκφράζει τὴν ἀνεπανάληπτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ χαμένο πλάσμα του, ὁ Χριστὸς κατὰ συνέπεια ταυτίζεται μὲ τὸν ἄρτο τῆς προθέσεως, δηλαδὴ μὲ τὸ πρόσφορο ποὺ προσφέρει ὁ πιστὸς λαὸς καὶ ὁ λειτουργὸς τὸ ὑψώνει ὡς προσφορά, τὸ προσκομίζει στὸν Θεὸ ὡς θυσίαν αἰνέσεως. Τὸ πρόσφορο ἔχει τὴν ἱστορική του ἀρχὴ στοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως, ποὺ προσφέρονταν στὴν παλαιὰ σκιώδη λατρεία τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου. Κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, κάθε Σάββατο δώδεκα μεγάλοι ἄρτοι, ζυμωμένοι ἀπ’ τὸ καλύτερο ἀλεύρι, τοποθετοῦνταν πάνω στὴν τράπεζα τῆς προθέσεως, μέσα στὰ Ἅγια τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, γιὰ νὰ βρίσκονται συνεχῶς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.

Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἄρτος τῆς προθέσεως, γιατὶ προτίθεται ὡς ἑκούσια θυσία καὶ προσφορά. Ἡ κίνηση τοῦ ἱερέως, μὲ τὴν ὁποία ξεκινᾶ τὴν ἀκολουθία τῆς Προθέσεως, ἀναπαριστᾶ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ὑπέρτατη θυσία τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντός. Γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως. Διαμελίζεται, ἂν καὶ παραμένει ὁλόκληρος σὲ κάθε τμῆμα του, γιὰ νὰ δοθεῖ εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς. Εἶναι ὁ προσφερόμενος καὶ διαδιδόμενος,ὁ πάντοτε ἐσθιόμενοςκαὶ μηδέποτε δαπανώμενος, τοὺς δὲ ἐσθίοντας ἁγιάζων. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ ἄρτο ςτῆς προθέσεως ὑποδηλώνει τὸν ἀνεξάντλητο πλοῦτο τῆς θεϊκῆς ἀγαθότητας.

Ὁ θάνατος πάνω σὲ σταυρὸ ἦταν κατάρα. Ἡ πιὸ μεγάλη ἀτίμωση τοῦ ἀνθρώπου. Προορίζονταν γιὰ τοὺς χειρότερους κακούργους. Ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου.Καὶ ὁ Χριστὸς ταπεινώθηκε βαθιὰ ὅτανὑψώθηκε πάνω στὸν Σταυρό. Θεωρήθηκε ὁ μεγαλύτερος κακοῦργος. Μετὰ ἀνόμων ἐλογίσθη, ἔγινε ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα(Μάρκ. 15, 28· Γαλ. 3, 13). Τὸ ἀνήκουστο γεγονὸς μιᾶς τέτοιας ἀκατάληπτης θυσίας μετέβαλε τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ σὲ εὐλογία. Ἡ ἄκρα ταπείνωσις τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὕψωσή του στὸν Σταυρό, πήγασε γιὰ τὸν κόσμο τὴν ἀνυπέρβλητη εὐλογία τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Δὲν ἀποκλείεται ἀπὸ αὐτὴ τὴν εὐλογία κανένας! Ὅποιοςδὲν θέλει μονάχα! 

 π. Δημητρίου Μπόκου

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 398, Σεπτ. 2016)

Θαυματουργικές οι ιδιότητες του Σταυρού

 

Το σημείο του Σταυρού και της ορθόδοξης χριστιανικής προσευχής είναι ικανά να σκοτώσουν μικρόβια, και να μεταβάλουν τις οπτικές ιδιότητες του νερού. Επιστήμονες έχουν αποδείξει πειραματικά τις θαυματουργικές ιδιότητες του σημείου του Σταυρού και της προσευχής.
Είναι διαπιστωμένο, το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές εδώ στο pentapostagma.gr ότι η παλιά συνήθεια να γίνεται το σημείο του Σταυρού πάνω από το φαγητό και το ποτό πριν το γεύμα, έχει ένα προφανές μυστικό και αληθινό νόημα και αυτό δεν είναι άλλο από το μαρτύριο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πάνω στο Σταυρό έχυσε το Πανάγιο αίμα Του και με το μαρτύριο του μας έσωσε από την αιώνια καταδίκη. Πίσω από αυτό παραμένει η πρακτική χρησιμότητα με την οποία ασχολείται η επιστήμη.
Η τροφή κυριολεκτικά καθαρίζεται μέσα σε μία στιγμή. Αυτό είναι ένα μεγάλο θαύμα, που κυριολεκτικά συμβαίνει κάθε ημέρα” δήλωσε η φυσικός Angelina Malakhvskaya που προσκλήθηκε από την εφημερίδα Жизнь.
Η Malakhovskaya έχει μελετήσει την δύναμη του σημείου του Σταυρού με την ευλογία της Εκκλησίας, για 10 περίπου χρόνια τώρα. Έχει διεξάγει ένα μεγάλο αριθμό πειραμάτων που έχει επανειλημμένα επαληθευτεί, πριν τα αποτελέσματά τους έρθουν στην δημοσιότητα.
Ειδικότερα, έχει ανακαλύψει τις απαράμιλλες βακτηριοκτόνες ιδιότητες του νερού μετά την ευλογία του από μία ορθόδοξη προσευχή και το σημείο του Σταυρού. Η μελέτη επίσης αποκάλυψε μία νέα, ενωρίτερα άγνωστη ιδιότητα του λόγου του Θεού, να μετασχηματίζει την δομή του ύδατος, αυξάνοντας αξιοσημείωτα την οπτική του πυκνότητα στην περιοχή του φάσματος της βραχείας υπεριώδους ακτινοβολίας, γράφει η εφημερίδα.
Οι επιστήμονες έχουν επαληθεύσει την δύναμη της δράσης της Κυριακής προσευχής (Πάτερ ημών) και του ορθοδόξου σημείου του Σταυρού στα παθογενή βακτήρια. Δείγματα νερού από διάφορες δεξαμενές (πηγάδια, ποταμούς, λίμνες) πάρθηκαν για έρευνα. Όλα τα δείγματα είχαν goldish staphylococus, ένα κολοβακτηρίδιο. Αποδείχθηκε εν τούτοις, ότι αν η Κυριακή προσευχή λεχθεί και το σημείο του Σταυρού γίνει επάνω τους, ο αριθμός των βλαβερών βακτηριδίων θα μειωθεί επτά, δέκα, εκατό, ακόμη και πάνω από χίλιες φορές.
Τα πειράματα έγιναν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποκλείουν και την ελάχιστη πιθανή νοητική επιρροή. Η προσευχή ειπώθηκε και από πιστούς και από απίστους, αλλά ο αριθμός των παθογόνων βακτηρίων σε διαφορετικό περιβάλλον με διαφορετικές ομάδες βακτηρίων ακόμη και τότε μειώθηκε, συγκρινόμενος με τα πρότυπα αναφοράς.
Οι επιστήμονες απέδειξαν επίσης την ευεργετική επίδραση που η προσευχή και το σημείο του Σταυρού έχουν πάνω στους ανθρώπους. Όλοι οι συμμετέχοντες στα πειράματα είχαν την πίεση του αίματός τους να τείνει να σταθεροποιηθεί, και τους αιματικούς δείκτες βελτιωμένους. Κατά τρόπο εντυπωσιακό, οι δείκτες άλλαζαν προς την ίαση που χρειαζόταν. Στους υποτασικούς η αιματική τους πίεση ανέβηκε, ενώ στους υπερτασικούς κατέβηκε.
Επίσης παρατηρήθηκε ότι το σημείο του Σταυρού εάν γίνεται πρόχειρα, με τα τρία δάκτυλα βαλμένα μαζί απρόσεκτα η τοποθετούμενα εκτός των απαραιτήτων σημείων (στο μέσο του κούτελου, το κέντρο του ηλιακού πλέγματος, και στα κυκλώματα κάτω από το δεξί και αριστερό ώμο), το θετικό αποτέλεσμα ήταν πολύ πιο αδύνατο, η απουσίαζε εντελώς.
Έτσι γίνεται κατανοητό το αναλλοίωτο του αγιασμού, το ανέβασμα του ζυμαριού από τα σταυρολούλουδα. (λουλούδια του Επιταφίου), η διατήρηση φρέσκου του Πασχαλιάτικου αυγού μέχρι τον επόμενο χρόνο, όταν τοποθετείται στο εικονοστάσι. Η  έρευνα επιβεβαιώνει τις θέσεις της αληθινής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Με πληροφορίες από: religare.r

πηγή

 pentapostagma

 

Η ύψωση του Τιμίου Σταυρού, το απολυτίκιο "Σώσον Κύριε τον λαόν Σου..." και η σημασία του.

Οι ορθόδοξοι πιστοί τιμούμε με ιδιαίτερο τρόπο την αγία ημέρα της Υψώσεως του Σταυρού του Κυρίου μας. Η ιερές ακολουθίες έχουν πανηγυρικό χαρακτήρα, ενώ έχει θεσπισθεί αυστηρή νηστεία. Κατακλύζουμε του ιερούς ναούς προκειμένου να προσκυνήσουμε τον Τίμιο Σταυρό και να αντλήσουμε δύναμη και χάρη ουράνια από αυτόν.

Παίρνουμε μαζί μας κλώνους βασιλικού ως ευλογία και τον εναποθέτουμε στα εικονίσματα. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η τιμή και η προσκύνηση του Σταυρού είναι προσκύνηση του Ίδιου του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας Χριστού και όχι ειδωλολατρική πράξη, όπως κακόβουλα μας κατηγορούν οι ποικιλώνυμοι αιρετικοί.
Ο Σταυρός του Κυρίου μας είναι το καύχημά μας, το νικηφόρο λάβαρο κατά του μεγαλύτερου εχθρού μας, του διαβόλου, το αήττητο όπλο κατά του πολυπρόσωπου κακού. Με ένα στόμα και με μια καρδιά ψάλλουμε τον υπέροχο παιάνα - τροπάριο της μεγάλης εορτής: «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου».


Το Ιερότερο σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο Τίμιος Σταυρός, η σημαία και το λάβαρο της Εκκλησίας. Παλαιότερα  ήταν όργανο θανατικής εκτελέσεως των κακούργων και των ατίμων, ξύλο καται­σχύνης και κατάρας.Από τότε όμως που επάνω σ' αυτόν πέθανε ο αναμάρτητος Σωτήρας του κόσμου, ο Σταυρός έγινε «τίμιον ξύλον». Από τότε το σχήμα του χαράσσεται πάνω στους τάφους των χριστιανών στις κατα­κόμβες και, μετά τους διωγμούς, στολίζει τα στέμματα των χριστιανών βασιλέων, υψώνεται επάνω στις εκκλησίες και παντού είναι το φυλακτό και το στολίδι των χριστιανών.


Γι' αυτό κάθε 14η Σεπτεμβρίου, που γιορτάζομε την εύρεση του Τιμίου Σταυρού στα Ιεροσόλυμα από την Αγία Ελένη και την ύψωση του, ψάλλει η Εκκλησία:
«Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμέ­νης· Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας...»


Την θεολογική σημασία της εορτής την βρίσκουμε στα τροπάρια της ημέρας. Από αυτά εκείνα του Εσπερινού και των αίνων είναι τα πιο μεστά σε νοήματα και πλουσιώτερα σε ποιητικές εξάρσεις Τα θεολογικά αυτά νοήματα συμπυκνώνει στους στίχους του το πρώτο απόστιχο του Εσπερινού του πλ. α' ήχου:


"Χαίροις ο ζωηφόρος Σταυρός, της ευσέβειας το αήττητον τρόπαιον,η θύρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγμός,το της Εκκλησίας περιτείχισμα, δι' ου εξηφάνισται,η φθορά και κατήργηται, και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις,και υψώθημεν, από γης προς ουράνια.Όπλον ακαταμάχητον, δαιμόνων αντίπαλε, δόξα Μαρτύρων Οσίων,ως αληθώς εγκαλλώπισμα, λιμήν σωτηρίας, ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος".

Το απολυτίκιο της ημέρας είναι το:


Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.


Στο τροπάριο αυτό γίνεται λόγος για το ότι ο λαός ανήκει στον Θεό: «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου». Επομένως, ο λαός δεν ανήκει στους άρχοντας, οι οποίοι δεν έχουν το δικαίωμα να τον διευθύνουν ως δικό τους κτήμα, ανεξάρτητα από τον Θεό.
Κληρονομία είναι η Εκκλησία, η μία, αγία, καθολική και αποστολική, που κρατά αμετάβλητα και αδιάλειπτα την διαδοχή, την διδασκαλία και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Η φράση ";νίκας τοις βασιλεύσιν"; εννοιολογικά αναφέρεται στους άρχοντας που ηγούνται του λαού. Βέβαια για λόγους ποιμαντικούς, ακριβώς επειδή έχει ταλαιπωρηθή ο ελληνικός λαός από παρεμβάσεις στα ενδότερα της εκκλησιαστικής ζωής και της λατρείας, μπορεί να γίνη αλλαγή κυρίως στο συγκεκριμένο τροπάριο, επειδή ψάλλεται σε κάθε αγιασμό, με την φράση ";νίκας τοις ευσεβέσι";.
Επειτα, γίνεται λόγος για το πολίτευμα του Κράτους που προστατεύεται από τον Σταυρό: «και το σον φυλάττων διά του σταυρού Σου πολίτευμα». Πρόκειται για ένα πολίτευμα που στηρίζεται στον αποκαλυπτικό λόγο του Θεού, στο πολίτευμα του Σταυρού, δηλαδή στην αγάπη ως υπέρβαση της φιλαυτίας. Και το ερώτημα τίθεται καυτό: Το σύγχρονο πολίτευμα εμπνέεται από τον Σταυρό του Χριστού, δηλαδή από τον αγώνα υπερβάσεως του ατομικισμού και της ατομοκρατίας, ή είναι ένα πολίτευμα ατομικής ευδαιμονίας και ηδονοκρατίας με τις ποικίλες μορφές της;
Ακόμη στο τροπάριο αυτό γίνεται λόγος για βαρβάρους: «κατά βαρβάρων δωρούμενος». Ποιοι είναι αυτοί οι βάρβαροι; Το τροπάριο αυτό θέτει έναν βαθύ πολιτειακό προβληματισμό που δεν συνδέεται με την εξωτερική μορφή του πολιτεύματος, αλλά με τον τρόπο ζωής και πολιτείας τόσο των αρχόντων όσο και των αρχομένων.

Παραδόσεις

α) Τον ξύλινο σταυρό οι Χριστιανοί τον έθαψαν βαθιά στο χώμα για να μην τον βρουν οι ειδωλολάτρες και τον μολύνουν. Έτσι ο Τίμιος Σταυρός έμεινε χρόνια πολλά θαμμένος μέσα στη γη.

Όταν έπειτα από καιρό επικράτησε ο Χριστιανισμός, η Αγία Ελένη αποφάσισε να βρει και να ξεθάψει τον Τίμιο Σταυρό και να τον στήσει μέσα στην εκκλησία στα Ιεροσόλυμα για να τον προσκυνούν οι Χριστιανοί. Πήγε λοιπόν η ίδια στα Ιεροσόλυμα και ζήτησε να μάθει σε ποιο μέρος ήταν θαμμένος ο Σταυρός.

Όμως κανένας Χριστιανός δεν ήξερε να της πει. Εκείνοι που πριν από πολλά χρόνια τον είχαν θάψει βαθιά στο χώμα, είχαν πια πεθάνει. Έβαλε λοιπόν η Αγία Ελένη χιλιάδες εργάτες κι άρχισαν να σκάβουν όλα τα χωράφια εκεί γύρω. Είχε ακλόνητη πίστη πως κάπου θα τον έβρισκε. Πολλούς μήνες δούλευαν οι εργάτες χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια μέρα, καθώς η Αγία Ελένη βάδιζε μέσα σ' ένα χωράφι, πάτησε ένα χορτάρι και αμέσως μια γλυκιά μυρωδιά γέμισε τον αέρα.

"Τι ωραία μυρωδιά είναι αυτή", είπε από μέσα της η Αγία Ελένη.

"Από που να χύνεται αυτή η γλυκιά μοσχοβολιά;".

Καθώς κοίταξε γύρω της έσκυψε κι έκοψε ένα κλαδάκι απ' το φυτό που πάτησε, το μύρισε και τότε κατάλαβε πως το χορτάρι εκείνο ήταν που σκορπούσε την γλυκιά ευωδιά.

Μεμιάς ο νους της φωτίστηκε, φώναξε έναν εργάτη και του είπε να σκάψει σ' εκείνο το μέρος.

Σε λίγο, τι θαύμα! Ο εργάτης βρήκε εκεί τον Τίμιο Σταυρό όπου επάνω ξεψύχησε ο Χριστός.

Από εκείνη τη στιγμή, το μυρωδάτο αυτό φυτό λέγεται βασιλικός, γιατί φύτρωσε στο σημείο που ήταν θαμμένος ο Σταυρός, όπου είχε σταυρωθεί ο βασιλιάς του κόσμου. Γι' αυτό μοιράζουν βασιλικό στις εκκλησίες στη γιορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου.




β) Το έτος 326 η Αγία Ελένη πήγε στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει τον Θεό για τους θριάμβους του γιου της Μεγάλου Κωνσταντίνου.Ο θείος ζήλος, όμως, έκανε την αγία Ελένη να αρχίσει έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Επάνω στο Γολγοθά υπήρχε ειδωλολατρικός ναός της θεάς Αφροδίτης, τον οποίο γκρέμισε και άρχισε τις ανασκαφές.
Σε κάποιο σημείο βρέθηκαν τρεις σταυροί. Η συγκίνηση υπήρξε μεγάλη, αλλά ποιος από τους τρεις ήταν του Κυρίου; Τότε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με αρκετούς ιερείς, αφού έκαναν δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβεστάτης κυρίας που είχε πεθάνει. Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, που ήταν του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως αναστήθηκε.
Η είδηση διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλα τα μέρη της Ιερουσαλήμ. Πλήθη πιστών άρχισαν να συρρέουν για να αγγίξουν το Τίμιο Ξύλο. Επειδή όμως συνέβησαν πολλά δυστυχήματα από το συνωστισμό, ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό μέσα στο ναό σε μέρος υψηλό, για να μπορέσουν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι.
Αυτή, λοιπόν, την ύψωση καθιέρωσαν οι Άγιοι Πατέρες να γιορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου, για να μπορέσουμε κι εμείς να υψώσουμε μέσα στις ψυχές μας το Σταυρό του Κυρίου μας, που αποτελεί το κατ΄ εξοχήν όπλο κατά του διαβόλου.
Η μέρα έχει καθιερωθεί ως αυστηρή μονοήμερη αλάδωτη νηστεία για την εκκλησία μας,εκτός αν συμπέσει την Κυριακή.Τότε καταλύεται λάδι.

 

Το Τίμιο Ξύλο αποτελείται από κέδρο,πεύκο και κυπαρίσσι

 

Το Τίμιο Ξύλο αποτελείται από κέδρο, πεύκο και κυπαρίσσι, το οποίο οι προσκυνητές των Αγίων Τόπων, το συναντούν και στις δύο μορφές του: την φυσική σαν δέντρο και στον Ι.Ν. της Αναστάσεως, σαν προσκύνημα, το εμποτισμένο Τίμιο Ξύλο, με τις θείες ρανίδες αίματος Του Σταυρωθέντος Χριστού. (Ζωντανό καθώς αφομοιώνει θαυμαστά, το φυσικό ξύλο από έτος σε έτος, οπότε δεν ελαττώνεται), Ζωοδόχο (γιατί δέχτηκε το Αίμα της Ζωής=Χριστός) και Ζωοπάροχο, εκ του πρώτου θαύματος (και όχι μόνο) στην ανεύρεσή του από την Αγία Ελένη, της αναστάσεως της νεκρής διερχόμενης Ιουδαίας).

Την εποχή του Σολομώντα, κόπηκαν ξύλα από όλη την περιοχή μαζί με πολλά κλαδιά αυτού του τρίκλωνου δέντρου, για να κατασκευαστεί με διαταγή του, η σκεπή του γνωστού ναού του Σολομώντα. Οι μάστορες όμως, όπως και να έβαζαν το συγκεκριμμένο ξύλο, δεν ταίριαζε στην σκεπή, και για την αιτία αυτή, ονομάσθηκε από τους εργάτες, άτιμο. Έτσι οι Ιουδαίοι, ξεχνώντας (ως συνήθως), την ίδια τους την παράδοση, όταν φώναζαν να σταυρωθεί ο Κύριος, διάλεξαν τον ατιμωτικό δια σταυρού θάνατο και μάλιστα, στο "άτιμο" για αυτούς, ξύλο.

Η παράδοση όμως αυτού του ξύλου, έχει ως εξής:

Οι τρεις Άγγελοι στη φιλοξενία  του Αβραάμ (που απεικονίζουν  ορθόδοξα την Τριαδικότητα  του Θεού), κρατούσαν από ένα  ραβδί ο καθένας.

 Με την αναχώρησή τους, τα "ξέχασαν". Η Σάρρα τα έβαλε στη φωτιά για να τα κάψει. Επειδή όμως είχαν μιά ξεχωριστή ευωδία, ο Αβραάμ τα έβγαλε από τη φωτιά και τα φύλαξε σα θεόσταλτο δώρο.

Μετά από την καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων, σώθηκε μόνο ο Λώτ και οι δύο κόρες του (έχοντας μείνει η γυναίκα του στήλη άλατος, επειδή παρήκουσε την εντολή ...φύγετε και πίσω μην κοιτάξτε ...). Οι δύο κόρες, νομίζοντας ότι όλος ο κόσμος είχε καταστραφεί, με πρόφαση την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, μέθυσαν τον πατέρα τους και συνήλθαν μαζί του.

Όταν ο Λώτ το κατάλαβε, και αφού έφτασε στον Αβραάμ, του ζήτησε συγχώρεση για την αμαρτία που έκανε. Τότε ο Αβραάμ έδωσε τα τρία "εξ ουρανού" μισοκαμμένα ραβδιά να τα φυτέψει και τα οποία έπρεπε να ποτίζει καθημερινά με νερό του Ιορδάνη. Αν φύτρωναν, φυλλοβολούσαν και γινόταν κανονικό δέντρο θα ήταν ένδειξη συγχώρεσης από τον Θεό προς τον Λώτ. Κουβαλούσε για τριάντα χρόνια νερό από τον Ιορδάνη, ποτίζοντάς το, έως ότου τελικά έβγαλε φύλλα και φύτρωσε.

Η μετάνοια που κήρυττε ο 'γιος Ιωάννης Πρόδρομος βαπτίζοντας (εν ύδατι), τον κόσμο στον Ιορδάνη και η βάπτιση του Χριστού που έγινε στα τριάντα Του χρόνια, έχουν σχέση με τα παραπάνω συμβάντα. Στο σύμβολο της πίστεώς μας, ομολογούμε " ...εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών ...", δείχνοντας, ότι η όλη θεία οικονομία, συμπυκνώνεται στη ζωή μας, ώστε τα γεγονότα που αναγράφονται στην Αγία Γραφή, να μην μείνουν, ως απλά, παρελθόντα ιστορικά δεδομένα, έχοντας μόνο συναισθηματική ή θρησκευτική αξία, αλλά να έχουν διαχρονική αξία, σε όσους προσεγγίζουν αυτήν την πραγματικότητα εν πνεύματι και αληθεία, να πορεύονται μάλιστα, με πνευματικά άφθαρτα (υπεράνω χρόνου) εφόδια στη ζωή τους.

Οι 'γιοι Πατέρες, βλέποντας το ξύλο στο κέντρο του παραδείσου του οποίου απαγορευόταν η βρώση καθώς θα έφερνε τον άνθρωπο από την παραδείσια ζωή υπακοής στο κράτος του θανάτου, τοποθέτησαν στο κέντρο της μεγάλης τεσσαρακοστής την Σταυροπροσκύνηση, δηλαδή πρότειναν την βρώση και κοινωνία εκείνου του Ξύλου, που είναι φυτεμένο στη γη, αλλά, νικώντας τον θάνατο, μας φέρνει στη Ζωή.

Έτσι, το ίδιο ξύλο, που φυλλοβολεί με τον Ιορδάνη (βάπτιση) ένδειξη συγχωρήσεως, έδωσε τους καρπούς του Πνεύματος, με την Σταύρωση Του Κυρίου μας και δίνει πνευματικούς καρπούς σε όσους με πίστη ακολουθούν Τον Σταυρό.

Η ιστορική παρουσία του ουράνιου, τρίκλωνου ξύλου στη γη, η σπορά του, η μεταφορά ύδατος από τον Ιορδάνη, με την άφεση αμαρτιών (φυλλοβόλημα) και την καρποφορία Του Ξύλου (Αίμα Κυρίου επί του Σταυρού) καλό είναι να εντοπιστεί στον καθένα μας, εσωτερικά, μέσα στην καρδιά, με γνώμονα τα παραπάνω εκτεθέντα εξωτερικά δεδομένα - οδοδείκτες, για να υπάρξει συμφωνία, τάξη και βιωματική πρόοδος στην σωτήρια πίστη μας.

Με την φιλοξενία και αγάπη μας, για τους συνανθρώπους και κάθε τι το φυσικό, ο Τριαδικός Θεός επισκέπτεται την αγαθή και φιλόξενη γη μας, την καρδιά. Με τα δάκρυα μετανοίας, ως άλλο νερό Ιορδάνη και το μυστήριο της Βαπτίσεως, (μυστική και μυστηριακή συμφωνία), επιτυγχάνεται η άφεσις αμαρτιών (καθώς και με τη Θεία Κοινωνία, όσο συχνά διακρίνει ο πνευματικός). Τέλος, με την άρση του προσωπικού μας σταυρού ως κοινωνία του Σταυρού, ο Κύριος καρποφορεί το δέντρο εξόδου μας από τη γη και συγχρόνως εισόδου μας στην ουράνια βασιλεία, ως εκείνο το βίωμα του Σταυρού, που μας οδηγεί στην Ανάσταση.

Εδώ όμως, μου γεννάται μια απορία, (χωρίς ταπεινολογίες ή διάθεση πρόσθεσης απελπισίας, καθώς η απελπισία στον μακρόθυμο Θεό, είναι άρνηση της αγάπης και Πρόνοιάς Του), πόσο απέχουμε του βιώματος, της "οικοδομής" του αχειροποίητου Ναού (όπως υποσχέθηκε σε τρείς ημέρες), και του ευαγγελίου ...και μονή εν αυτώ ποιήσωμεν .... όταν είμαστε αφιλόξενοι, μη συγχωρετικοί, έχοντας όλα τα τυπικά προσόντα, (ως βαπτισμένοι χριστιανοί) αλλά όχι τα ουσιαστικά; (έχοντας μάλιστα μερικές φορές πλούσια συναισθηματική φόρτιση και διανοητική κατάρτιση επί των συμβαινόντων, αλλά χωρίς ουσιαστική αυτογνωσία, χωρίς ψυχή και πνεύμα συνοδοιπορώντα με την ιστορική αλήθεια;), ευστοχούμε και κυοφορούμαστε Στο Αναστημένο Σώμα Του, στον τύπο της Παναγίας, την Ορθόδοξη Εκκλησία, που ως μήτρα μας καλεί; ή ως αυτόχειρες για λόγους "εγωιστικής ελευθερίας" κόβουμε τον ομφάλιο λώρο τροφοδοσίας; πόσο σταυρωνόμαστε; (πόσο σταυρώνουμε το θέλημά μας, για την αγάπη του θελήματος Του Πατρός, ως υιοί υπακοής;) πόσο εκμεταλλευόμαστε το ευσπλαγχνικό δίκτυ που απλώθηκε από τον παράδεισο στη γη, για να ανεβάζει σα σκαλοπάτι στον παράδεισο, τους ανθρώπους που πιστεύουν Τον Χριστό δια Σταυρού, Τον χρησιμοποιούν και συντονίζονται με Αυτόν;

Ίσως το μόνο που μένει στην μικρότητά μας, είναι η ομολογία ότι ο Σταυρός Του Χριστού, είναι εκείνο το αήττητο τρόπαιο και όπλο ειρήνης και ότι η ζωή με Αυτόν, έλκει την αγάπη και ευλογία Του Θεού, κατά το αιτείται και δοθήσεται, και όσο η αγάπη Του ενσταλάζει μέσα μας ως βίωμα, το σωτήριο

"γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου" ....

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα, Σταυρός αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα.

Σταυρέ Του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου!

Προσκυνούμεν Σου τα πάθη Χριστέ, δείξον ημίν και την Αγίαν Σου Ανάστασιν!

πηγή

 users.otenet

Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμία δι’ ημάς υπέμεινε

Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμία δι’ ημάς υπέμεινε ·
τας ακάνθας η κεφαλή · η όψις τα εμπτύσματα ·
αι σιαγόνες τα ραπίσματα · το στόμα την εν όξει κερασθείασαν χολήν τη γεύσει ·
τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας · ο νώτος την φραγγέλωσιν, και η χειρ τον κάλαμον ·
αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω σταυρώ ·
τα άρθρα τους ήλους · και η πλευρά την λόγχην ·
ο παθών υπέρ ημών, και παθών ελευθερώσας ημάς ·
ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία και ανυψώσας ημάς,
παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς
(Τροπάριο από την ακολουθία των Αχράντων Παθών)

Όλα τα περιλαμβάνει μέσα στον ύμνο του αυτόν ο ιερός υμνογράφος. Όλα όσα συνιστούν τα φρικτά παθήματα του Κυρίου μας, τα οποία διηγούνται οι ιεροί Ευαγγελιστές. Παρουσιάζει ένα προς ένα τα μέλη του αγίου σώματός του να ατιμάζονται, να χτυπούνται και να ταλαιπωρούνται από τους σταυρωτές του.
Αρχίζει από την αγία κεφαλή του. Η κεφαλή εκείνη, που περιέκλειε τη θεία σοφία, υβρίζεται και περιφρονείται με τον ακάνθινο στέφανο και γεμίζει με αίματα.
Το πρόσωπό του δέχθηκε και υπέμεινε τα εμπτύσματα, τα φτυσίματα των στρατιωτών και των Ιουδαίων. Φοβερό πραγματικά το μαρτύριο αυτό! Ποιος αντέχει αλήθεια να τον φτύνουν; Θα μπορούσε την ώρα εκείνη ο Παντοδύναμος να κάνει, ώστε να στραβώσουν τα στόματα αυτών που Τον έφτυναν. Και όμως υπέμεινε καρτερικά, κι ας ήταν ο ενανθρωπήσας Θεός, ο Δημιουργός των πάντων, ο Πλάστης των ανθρώπων, που έπλασε τα στόματα και αυτών που Τον έφτυναν.
Οι σιαγόνες του, συνεχίζει ο υμνωδός, δέχθηκαν τα ραπίσματα. Χτυπούσαν και περιγελούσαν και έπαιζαν μαζί Του οι σταυρωτές. Χτυπούσαν το πανάγιο πρόσωπο Εκείνου, τον Οποίο δεν τολμούν να ατενίσουν οι άγιοι Άγγελοι. Ράπιζαν τον Κυρίαρχο του σύμπαντος!
Το στόμα του γεύτηκε την πικρία από το μείγμα από χολή και ξίδι, που Του προσέφεραν επάνω στο Σταυρό. Το στόμα εκείνο, που γλύκαινε με τα λόγια που έβγαιναν από αυτό τον πόνο των ανθρώπων, που δίδασκε και κήρυττε πρωτάκουστες αλήθειες, που έδινε διαταγή στους ανέμους και στις φουρτουνιασμένες θάλασσες και γαλήνευαν αμέσως, πικράθηκε τώρα με τη χολή και το ξίδι.
Τα αφτιά του άκουγαν συνεχώς δυσσεβείς βλασφημίες. Οι άρχοντες του Ισραήλ κάτω από το Σταυρό κραύγαζαν εναντίον Του και Τον χλεύαζαν. Αυτός που άκουγε τους στεναγμούς των πονεμένων και έσπευδε να βοηθήσει όλους όσοι ζητούσαν τη βοήθειά του, άκουγε τώρα ύβρεις και καταφρονήσεις.
Τα νώτα του υπέμειναν τη φρικτή φραγγέλωση. Τον μαστίγωναν με σκληρότητα οι δήμιοι, και τα μικρά τεμάχια από σίδερο ή οστά, που ήταν δεμένα στα λουριά του μαστιγίου, έμπαιναν μέσα στην άγια σάρκα του και την ξέσκιζαν. Θα έπρεπε να παραλύσει μ’ ένα του νεύμα τα χέρια αυτών που Τον μαστίγωναν. Κι όμως υπέμεινε αγόγγυστα την απάνθρωπη μαστίγωση.
Τα χέρια του, με τα οποία έδινε φως σε τυφλούς και θεράπευε αρρώστους και ανέσταινε νεκρούς αγγίζοντας τα φέρετρά τους, κράτησαν τώρα τον κάλαμο, σαν άλλο βασιλικό σκήπτρο εξουσίας, που Του το έδωσαν, για να Τον εμπαίξουν και να γελάσουν εις βάρος Του οι εχθροί του.
Όλο το σώμα του τεντώθηκε και καρφώθηκε στο Σταυρό. Και πονούσε φοβερά, καθώς κρεμόταν από τους ήλους, από τα καρφιά, που είχαν καρφωθεί στις αρθρώσεις των οστών του. Τον βλέπουμε σήμερα καρφωμένο και κρεμασμένο στο Σταυρό του στις αγιογραφίες μας και δεν μπορούμε ασφαλώς να νιώσουμε σ’ όλες τις διαστάσεις του το φοβερό πόνο που δοκίμαζε από τα καρφιά και από τη σταύρωση.
Η πλευρά του τελικά λογχίσθηκε από το Ρωμαίο στρατιώτη και δεν έμεινε έτσι κανένα σημείο του σώματός του ανέγγιχτο από τους φρικτούς πόνους του σταυρικού μαρτυρίου. Όλο το σώμα του το άγιο έγινε μια πληγή και γέμισε μωλωπισμούς και κακώσεις.
Τα προφήτευσε όλα αυτά, εκατοντάδες χρόνια πριν, ο θεόπνευστος προφήτης Ησαΐας: «…και είδομεν αυτόν, και ουκ είχεν είδος ουδέ κάλλος · αλλά το είδος αυτού άτιμον και εκλείπον παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων… ητιμάσθη και ουκ ελογίσθη…». Η αγία μορφή του, όλη του η ύπαρξη, ατιμάσθηκε, περιφρονήθηκε, υβρίσθηκε και κακοποιήθηκε (Ησ. νγ΄ 1-5).
Και γιατί αυτή η κακοποίηση; Γιατί αυτή η ατίμωση και τα φρικτά Πάθη του; Για να μας ελευθερώσει από τα πάθη μας, σημειώνει ο ιερός υμνωδός. Για να μας απαλλάξει από το ζυγό των αμαρτιών, με τον οποίο μας είχε δέσει ο Σατανάς και μας παίδευε και ταλάνιζε.
Και στρέφει όλους μας τελικά ο ευλογημένος υμνογράφος προς τον ουρανό και μας παρακινεί να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη της καρδιάς μας λέγοντας μαζί του: Κύριε, φιλάνθρωπε, που ένεκα της πολλής αγάπης σου συγκατέβης και έπαθες τόσα παθήματα για να μας ανυψώσεις από την κατάπτωσή μας και να μας σώσεις, ελέησέ μας. Συγχώρησέ μας, γιατί και τα δικά μας αμαρτήματα έγιναν αιτία να υποφέρεις τόσα φρικτά παθήματα. Ελέησον ημάς. Σπλαχνίσου μας και σώσε μας!

πηγή

 xfd

 

Το Τίμιο Ξύλο αποτελείται από κέδρο,πεύκο και κυπαρίσσι

 

Το Τίμιο Ξύλο αποτελείται από κέδρο, πεύκο και κυπαρίσσι, το οποίο οι προσκυνητές των Αγίων Τόπων, το συναντούν και στις δύο μορφές του: την φυσική σαν δέντρο και στον Ι.Ν. της Αναστάσεως, σαν προσκύνημα, το εμποτισμένο Τίμιο Ξύλο, με τις θείες ρανίδες αίματος Του Σταυρωθέντος Χριστού. (Ζωντανό καθώς αφομοιώνει θαυμαστά, το φυσικό ξύλο από έτος σε έτος, οπότε δεν ελαττώνεται), Ζωοδόχο (γιατί δέχτηκε το Αίμα της Ζωής=Χριστός) και Ζωοπάροχο, εκ του πρώτου θαύματος (και όχι μόνο) στην ανεύρεσή του από την Αγία Ελένη, της αναστάσεως της νεκρής διερχόμενης Ιουδαίας).

Την εποχή του Σολομώντα, κόπηκαν ξύλα από όλη την περιοχή μαζί με πολλά κλαδιά αυτού του τρίκλωνου δέντρου, για να κατασκευαστεί με διαταγή του, η σκεπή του γνωστού ναού του Σολομώντα. Οι μάστορες όμως, όπως και να έβαζαν το συγκεκριμμένο ξύλο, δεν ταίριαζε στην σκεπή, και για την αιτία αυτή, ονομάσθηκε από τους εργάτες, άτιμο. Έτσι οι Ιουδαίοι, ξεχνώντας (ως συνήθως), την ίδια τους την παράδοση, όταν φώναζαν να σταυρωθεί ο Κύριος, διάλεξαν τον ατιμωτικό δια σταυρού θάνατο και μάλιστα, στο "άτιμο" για αυτούς, ξύλο.

Η παράδοση όμως αυτού του ξύλου, έχει ως εξής:

Οι τρεις Άγγελοι στη φιλοξενία  του Αβραάμ (που απεικονίζουν  ορθόδοξα την Τριαδικότητα  του Θεού), κρατούσαν από ένα  ραβδί ο καθένας.

 Με την αναχώρησή τους, τα "ξέχασαν". Η Σάρρα τα έβαλε στη φωτιά για να τα κάψει. Επειδή όμως είχαν μιά ξεχωριστή ευωδία, ο Αβραάμ τα έβγαλε από τη φωτιά και τα φύλαξε σα θεόσταλτο δώρο.

Μετά από την καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων, σώθηκε μόνο ο Λώτ και οι δύο κόρες του (έχοντας μείνει η γυναίκα του στήλη άλατος, επειδή παρήκουσε την εντολή ...φύγετε και πίσω μην κοιτάξτε ...). Οι δύο κόρες, νομίζοντας ότι όλος ο κόσμος είχε καταστραφεί, με πρόφαση την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, μέθυσαν τον πατέρα τους και συνήλθαν μαζί του.

Όταν ο Λώτ το κατάλαβε, και αφού έφτασε στον Αβραάμ, του ζήτησε συγχώρεση για την αμαρτία που έκανε. Τότε ο Αβραάμ έδωσε τα τρία "εξ ουρανού" μισοκαμμένα ραβδιά να τα φυτέψει και τα οποία έπρεπε να ποτίζει καθημερινά με νερό του Ιορδάνη. Αν φύτρωναν, φυλλοβολούσαν και γινόταν κανονικό δέντρο θα ήταν ένδειξη συγχώρεσης από τον Θεό προς τον Λώτ. Κουβαλούσε για τριάντα χρόνια νερό από τον Ιορδάνη, ποτίζοντάς το, έως ότου τελικά έβγαλε φύλλα και φύτρωσε.

Η μετάνοια που κήρυττε ο 'γιος Ιωάννης Πρόδρομος βαπτίζοντας (εν ύδατι), τον κόσμο στον Ιορδάνη και η βάπτιση του Χριστού που έγινε στα τριάντα Του χρόνια, έχουν σχέση με τα παραπάνω συμβάντα. Στο σύμβολο της πίστεώς μας, ομολογούμε " ...εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών ...", δείχνοντας, ότι η όλη θεία οικονομία, συμπυκνώνεται στη ζωή μας, ώστε τα γεγονότα που αναγράφονται στην Αγία Γραφή, να μην μείνουν, ως απλά, παρελθόντα ιστορικά δεδομένα, έχοντας μόνο συναισθηματική ή θρησκευτική αξία, αλλά να έχουν διαχρονική αξία, σε όσους προσεγγίζουν αυτήν την πραγματικότητα εν πνεύματι και αληθεία, να πορεύονται μάλιστα, με πνευματικά άφθαρτα (υπεράνω χρόνου) εφόδια στη ζωή τους.

Οι 'γιοι Πατέρες, βλέποντας το ξύλο στο κέντρο του παραδείσου του οποίου απαγορευόταν η βρώση καθώς θα έφερνε τον άνθρωπο από την παραδείσια ζωή υπακοής στο κράτος του θανάτου, τοποθέτησαν στο κέντρο της μεγάλης τεσσαρακοστής την Σταυροπροσκύνηση, δηλαδή πρότειναν την βρώση και κοινωνία εκείνου του Ξύλου, που είναι φυτεμένο στη γη, αλλά, νικώντας τον θάνατο, μας φέρνει στη Ζωή.

Έτσι, το ίδιο ξύλο, που φυλλοβολεί με τον Ιορδάνη (βάπτιση) ένδειξη συγχωρήσεως, έδωσε τους καρπούς του Πνεύματος, με την Σταύρωση Του Κυρίου μας και δίνει πνευματικούς καρπούς σε όσους με πίστη ακολουθούν Τον Σταυρό.

Η ιστορική παρουσία του ουράνιου, τρίκλωνου ξύλου στη γη, η σπορά του, η μεταφορά ύδατος από τον Ιορδάνη, με την άφεση αμαρτιών (φυλλοβόλημα) και την καρποφορία Του Ξύλου (Αίμα Κυρίου επί του Σταυρού) καλό είναι να εντοπιστεί στον καθένα μας, εσωτερικά, μέσα στην καρδιά, με γνώμονα τα παραπάνω εκτεθέντα εξωτερικά δεδομένα - οδοδείκτες, για να υπάρξει συμφωνία, τάξη και βιωματική πρόοδος στην σωτήρια πίστη μας.

Με την φιλοξενία και αγάπη μας, για τους συνανθρώπους και κάθε τι το φυσικό, ο Τριαδικός Θεός επισκέπτεται την αγαθή και φιλόξενη γη μας, την καρδιά. Με τα δάκρυα μετανοίας, ως άλλο νερό Ιορδάνη και το μυστήριο της Βαπτίσεως, (μυστική και μυστηριακή συμφωνία), επιτυγχάνεται η άφεσις αμαρτιών (καθώς και με τη Θεία Κοινωνία, όσο συχνά διακρίνει ο πνευματικός). Τέλος, με την άρση του προσωπικού μας σταυρού ως κοινωνία του Σταυρού, ο Κύριος καρποφορεί το δέντρο εξόδου μας από τη γη και συγχρόνως εισόδου μας στην ουράνια βασιλεία, ως εκείνο το βίωμα του Σταυρού, που μας οδηγεί στην Ανάσταση.

Εδώ όμως, μου γεννάται μια απορία, (χωρίς ταπεινολογίες ή διάθεση πρόσθεσης απελπισίας, καθώς η απελπισία στον μακρόθυμο Θεό, είναι άρνηση της αγάπης και Πρόνοιάς Του), πόσο απέχουμε του βιώματος, της "οικοδομής" του αχειροποίητου Ναού (όπως υποσχέθηκε σε τρείς ημέρες), και του ευαγγελίου ...και μονή εν αυτώ ποιήσωμεν .... όταν είμαστε αφιλόξενοι, μη συγχωρετικοί, έχοντας όλα τα τυπικά προσόντα, (ως βαπτισμένοι χριστιανοί) αλλά όχι τα ουσιαστικά; (έχοντας μάλιστα μερικές φορές πλούσια συναισθηματική φόρτιση και διανοητική κατάρτιση επί των συμβαινόντων, αλλά χωρίς ουσιαστική αυτογνωσία, χωρίς ψυχή και πνεύμα συνοδοιπορώντα με την ιστορική αλήθεια;), ευστοχούμε και κυοφορούμαστε Στο Αναστημένο Σώμα Του, στον τύπο της Παναγίας, την Ορθόδοξη Εκκλησία, που ως μήτρα μας καλεί; ή ως αυτόχειρες για λόγους "εγωιστικής ελευθερίας" κόβουμε τον ομφάλιο λώρο τροφοδοσίας; πόσο σταυρωνόμαστε; (πόσο σταυρώνουμε το θέλημά μας, για την αγάπη του θελήματος Του Πατρός, ως υιοί υπακοής;) πόσο εκμεταλλευόμαστε το ευσπλαγχνικό δίκτυ που απλώθηκε από τον παράδεισο στη γη, για να ανεβάζει σα σκαλοπάτι στον παράδεισο, τους ανθρώπους που πιστεύουν Τον Χριστό δια Σταυρού, Τον χρησιμοποιούν και συντονίζονται με Αυτόν;

Ίσως το μόνο που μένει στην μικρότητά μας, είναι η ομολογία ότι ο Σταυρός Του Χριστού, είναι εκείνο το αήττητο τρόπαιο και όπλο ειρήνης και ότι η ζωή με Αυτόν, έλκει την αγάπη και ευλογία Του Θεού, κατά το αιτείται και δοθήσεται, και όσο η αγάπη Του ενσταλάζει μέσα μας ως βίωμα, το σωτήριο

"γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου" ....

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα, Σταυρός αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα.

Σταυρέ Του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου!

Προσκυνούμεν Σου τα πάθη Χριστέ, δείξον ημίν και την Αγίαν Σου Ανάστασιν!

πηγή

 users.otenet