Εν όψει ή εν αναμονή των εκλογών - Εστία Πατερικών Μελετών

ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

      Β. ΗΠΕΙΡΟΥ 47 ΜΑΡΟΥΣΙ

           ΤΗΛ.  2108025211

           estiapm@gmail.com

Μαρούσι 3-9-2015

Ἐν ὄψει ἤ ἐν ἀναμονῇ τῶν ἐκλογῶν

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν αἰσθάνεται ἀδήρητη τήν ἀνάγκη νά ἀπευθυνθεῖ σέ κάθε ὀρθόδοξο Ἕλληνα πολίτη ἀλλά καί σέ κάθε ἄλλο κατοικοῦντα ἤ παρεπιδημοῦντα ἐν Ἑλλάδι ἄνθρωπο καί νά ἐκφράσει προβληματισμούς καί προτάσεις.  Ἐννοεῖται, ὅτι δέν περιφρονεῖ ὅλους ἐκείνους, πιστούς καί «ἀπίστους» πού φιλοδοξοῦν νά ἀναλάβουν τά ἡνία τῆς διακυβερνήσεως τῆς χώρας μας.

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν δέν φιλοδοξεῖ νά καταλογίσει εὐθῦνες, νά κάνει ὑποδείξεις, νά παρουσιάσει ἤ νά ζωγραφίσει κόμματα ἤ πρόσωπα γιά στήριξη, πριμοδότηση ἤ ψήφιση.

Εἶναι τόση ἡ πίκρα τοῦ ἕλληνα πολίτη ἀπό τήν πενταετῆ περιπέτεια τῆς κρίσεως, πού ὅ,τι καί νά ἀκούσει συμβουλευτικό, θά ἀντιδράσει, θά πονέσει ἔτι περισσότερο, ὅπως ἀντιδροῦν οἱ βαρύτατα πενθοῦντες ἀπό τό «χαμό» φιλτάτου οἰκείου προσώπου τους.  Δέν θέλουμε νά προκαλέσουμε κανένα, οὔτε ὁμοφρονοῦντα, οὔτε ἀντιφρονοῦντα.

Ταπεινῶς φρονοῦμε, ὅτι τόν πρῶτο λόγο μέσα στό ἱστορικό γίγνεσθαι ὅλου τοῦ κόσμου μας καί ἁπάντων τῶν συμπάντων τόν ἔχει ὁ ἐν Τριάδι Θεός, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα.  Μέσα στόν Παράδεισο ἔδωσε τήν εὐλογία, τήν ἐντολή καί τή δύναμη   στούς πρωτοπλάστους προπάτορές μας: «αὐξάνεσθε, πληθύνεσθε, πληρώσατε, κατακυριεύσατε τῆς γῆς».  Αὐτός ὁ Ἴδιος προνοεῖ, ἔστω καί ἄν παρεκκλίνουμε ἀπ’ Αὐτόν ἤ ἀγνωστικιστικά  τόν ἀπορρίπτουμε ἤ καί ἄν ἀπερίφραστα Τόν ἀποστρεφόμαστε. 

Ἐξακολουθεῖ, ὁ Σταυρωθείς καί Ἀναστάς νά παρεμβαίνει διακριτικά ἤ θεοδυναμικά ἑκάστοτε πρός τό συμφέρον μας προσέχο ντας νά μήν καταπατήσει τό πιό σπουδαῖο δῶρο πού μᾶς προσέφερε, τό αὐτεξούσιο, τήν ἐλευθερία νά Τόν θέλουμε, νά Τόν ἐπικαλού­μαστε ἤ νά Τοῦ φράσσουμε ὅλες τίς διόδους κοινωνίας Του μαζί μας.

Ταπεινῶς προτείνουμε στούς ὀρθοδόξους πιστούς μας νά ἐντείνουμε κατά τό τρέχον εἰκοσαήμερο τίς προσευχές μας πρός τόν Ὕψιστο, γιά νά παραχθεῖ τό καλύτερο ἀποτέλεσμα τῶν ἐκλογῶν.  Ἔτσι καί ἀλλιῶς δύναται ὁ θεάνθρωπος Κύριος νά φέρει τά πάνω κάτω.  Ἄς Τοῦ δώσουμε ἀρχοντικά τήν προτεραιότητα, ἀλλά καί τήν βούλησή μας νά παρέμβει θεϊκά καί νά διαλέξει, ὅσο θά Τοῦ τό ἐπιτρέψουμε, τούς ἀνθρώπους πού θά μᾶς κυβερνήσουν μέ ὅσο γίνεται πιό ἀληθινή φιλανθρωπία καί ὅση φιλοθεΐα - ὡς κόκκο σινάπεως – διαθέτουν.

Μακάρι, αὐτοί πού οὕτως θεανθρωπίνως θά ἐκλεγοῦν, νά διαθέτουν, ἤ τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος,νά διαθέσουν, ἔστω ψήγματα ἀγάπης καί ἐκτίμησης πρός τόν μέγιστο τῶν αὐτοκρατόρων Ἅγιο Κωνσταντῖνο καί τήν χριστοαεικίνητη καί δημιουργικότατη μητέρα Του, τήν Ἁγία Ἑλένη.  Θεμελιωτές τοῦ δοκιμασμένου θεανθρωπίνου ἀνθεκτικότατου πολιτισμοῦ μας δύνανται ἐξ ὕψους, ἀπό τή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, νά καταπέμπουν θησαυ ρούς ἀνέκλειπτους, τόσο πνευματικούς, ὅσο καί βιωτικούς πρός χρῆσιν ὅλων μας καί τῶν μεταγενεστέρων μας.

Μακάρι αὐτοί πού θά ἐκλεγοῦν μέ τήν προσεκτική ψῆφό μας νά καταλάβουν, ὅτι πρέπει νά ἐκπροσωπήσουν τό ἔθνος μας μέ δεδομένο τόν μοναδικό, πανάκριβο πολιτισμό πού διέθεσε καί διαθέτει πρός ἅπαντας.  Νά διαλεχθοῦν ὡς ἱσότιμοι ἑταῖροι τῶν Εὐρω παίων καί ὄχι ὡς ὑπόδουλα μειονεκτικά ἀνθρωπάκια.  Εἰ δυνατόν μέ ταπεινή, δηλαδή ἀξιοπρεπῆ διαπραγμάτευση νά βάλουν πιό γερές βάσεις συνεννοήσεων καί εἰλικρινῶν διαλόγων πρός οὐσιαστική ἐπίλυση τῶν οἰκονομικῶν ὀγκωδῶν προβλημάτων.  Μέ χριστιανική διακριτικότητα, ἑλληνικό θάρρος καί μαρτυρική ὁμολογία πού διαθέτει στό DNA του κάθε Ἕλληνας, ἀπαθῶς, εὐγενῶς καί ἀξιοπρεπῶς νά ἀκουσθεῖ ἡ ἀλήθεια ὥστε νά ἐξευρεθοῦν λύσεις. Ἐπί τέλους ἄς λεχθεῖ ἀπό τούς νέους κυβερνῆτες μας ὅτι τό ὑπέρογκο χρέος μας εἶναι πλαστό καί ἐπαχθές. 

Μακάρι νά ἐκλεγοῦν, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καί τοῦ λαοῦ προσεκτικῶς ψηφίζοντος, κυβερνῆτες ὑγιεῖς, χωρίς τήν ἐπάρατο νόσο τῆς κομματικῆς πειθαρχίας.  Γιατί οἱ ἐκπρόσωποί μας μέ κλειστά τά μάτια καί χωρίς νά ἔχουν ἀναγνώσει ἔστω μιά φορά τά μνημό­νια, νά τά ὑπογράφουν μαζί μέ ὁποιαδήποτε «πολιτιστικά», «ἐκσυγχρονιστικά» ὑποπροϊόντα τῆς Νέας Ἐποχῆς;

Εἶναι προκοπή καί πολιτισμός ἡ ψήφιση νόμων ὅπως αὐτοί πού εὐνοοῦν τήν ὕβρη, τή βδελυκτή ἀλαζονεία τῶν σοδομιστῶν ὁμοφυλοφίλων;

Εἶναι προκοπή ἡ θεσμική προστασία τοῦ «τζιχαντισμοῦ» μέ προσφορά ἀπέραντου κρατικοῦ χώρου καί ἀφθόνου χρήματος γιά τήν ἀνέγερση τεμένους; 

Εἶναι πρόοδος γιά τό λαό μας νά συζοῦν οἱ νέοι μας ὡς ζευγάρια παράνομα καί μέ τήν συναίνεση μάλιστα τοῦ νόμου ὁ ἕνας νά ἐγκαταλείπει στή συνέχεια ὡς τραυματία τόν ἄλλο;

Εἶναι ἐκσυγχρονιστικό τό νά καταπατᾶται θεσμικά τό μέγα μυστήριο τοῦ Γάμου, πού δι’ αὐτοῦ ἐπεβίωναν γενιές καί γενιές γονέων καί παιδιῶν χωρίς τραύματα, πού δημιουργοῦν ἰσόβιες ἀναπη­ρίες;  Ποιά λογική ἀντέχει ὅταν συνειδητοποιεῖ ὅτι πόλεις ὁλόκληρες τῆς πατρίδος μας χάνονται μέ τίς ἐκτρώσεις πολλῶν χιλιάδων ἐμβρύων μέ κρατική θεσμική μάλιστα χρηματοδότηση;

Ἀφόρητος πόνος κυριεύει κάθε ἕλληνα πολίτη ὅταν πληροφορεῖται ὅτι τά πάντα διά νόμου καταστρέφονται καί μόνο μέ τήν ἐντολή τῆς τρόϊκας ἤ τοῦ ΔΝΤ.  Ὁτιδήποτε στέκεται ὄρθιο μέ τόν σκληρό ἀγώνα τῶν τιμίων ἑλληνικῶν χειρῶν θά πρέπει νά διαλυθεῖ, γιατί αὐτή εἶναι ἡ βούληση τῶν δανειστῶν;  Γιατί νά συμφωνοῦν οἱ δικοί μας;

Τή φεουδαρχία τῶν τραπεζῶν ποιό κόμμα μπορεῖ νά ἀντιμετωπίσει;  Τά capital controls τίναξαν ὅλους τούς πολιτικούς μας στούς αἰθέρες τῆς πολιτικῆς ἀνυπαρξίας.  Ὁ ταλαίπωρος, ὁ ἁπλός πολίτης ὑφίσταται τά δεινά τῆς πολιτικῆς ρεγχούσης ἀφασίας καί τῆς κυβερνητικῆς ἀδιαφορίας.

Εἶναι πράγματι «ἐξυπηρέτηση» ἡ τρομοκρατία τῶν Καρτῶν; Στήν ὕπουλη ἐπιβολή τῶν Καρτῶν κανένα κόμμα δέν ἀντιστάθηκε.  Κανένας ἐκ τῶν ἐμφανιζομένων καί ὡς ἀντιμνημονια­κῶν δέν κατάφερε νά ἀρθρώσει οὔτε ἕνα σχόλιο. 

Ποιό κόμμα θά τολμήσει προεκλογικά καί μόνο νά ὑποσχεθεῖ ἐπιφύλαξη ἤ ἄρνηση στήν ὑφέρπουσα Κάρτα τοῦ Πολίτη; Ποιό κόμμα θά ἀρνηθεῖ νά ἁλυσσοδέσει τούς Ἕλληνες πολῖτες στά δεσμά τῆς πιό τρομακτικῆς δυναστείας, τῆς παγκόσμιας δικτατορίας πού ἐγκαινιάζεται μέ τήν παραμονεύουσα Κάρτα τοῦ Πολίτη;  Ὁ  ἐν Τριάδι Θεός νά βάλει τό Παντοδύναμο χέρι Του, γιά νά γλυτώσουμε τήν πνιγηρή ἀγχόνη τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη, πού ἐπίμονα ἐπιμένει νά μᾶς ἐπιβάλει ἡ Νέα Ἐποχή.

Αὐτά φέρνουν μόλυνση στή διακυβέρνηση, στούς κυβερνῆτες καί στό λαό μας ἐπειδή ὄντως προκαλοῦν τό ὑγιές αἴσθημα τοῦ λαοῦ μας καί τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Ὡς Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν θεωροῦμε ἀπαραίτητη τήν ἄνωθεν ἐξ ἁγίας Τριάδος βοήθεια καί ἐπικουρία.  Χωρίς αὐτήν τό μπέρδεμα, τό χάος καί ἡ κατολίσθηση θά συνεχίζονται μέ τραγικά ἀποτελέσματα γιά ὅλους μας καί τό χειρότερο γιά τίς ἐπερχόμενες γενιές.

Ἔχουμε ἀποφασίσει καί μέ τήν σύμφωνη γνώμη τοῦ  αἰδεσιμολογιωτάτου προϊσταμένου τοῦ Ἱ. Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου π. Χρήστου Μαρούδα νά τελοῦμε καθημερινῶς τήν ἱερά ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου καί τῆς Θ. Λειτουργίας ὅλο τό δεκαπενθήμερο πρό τῶν ἐκλογῶν, ἀπό τίς 3 Σεπτεμβρίου ἡμέρα Πέμπτη ἕως καί τῆς 19^ης τοῦ αὐτοῦ μηνός, ἡμέρα Σάββατο τοῦ 2015.

Αὐτή θά εἶναι ἡ εἰρηνική ἐν Χριστῷ προεκλογική ἐκστρατεία μας.  Ὑποψήφιοι ἀπό ὁποιονδήποτε χῶρο καί ψηφοφόροι ἄς συναντιώμαστε μέσα στόν πιό ἱερό, θεῖο καί ἀνθρώπινο χῶρο γιά νά πάρουμε τίς σωστότερες ἀποφάσεις μας καί μέ ἄκρα ταπείνωση καί ζέση ἐν Χριστῷ πνευματική νά Τοῦ δηλώσουμε τήν ἀδυναμία μας νά ἐκλέξουμε τούς ἐνδεδειγμένους.  Αὐτός, Ὁ τά σύμπαντα Κυβερνῶν καί κατά τό συμφέρον Οἰκονομῶν, ἄς βάλει τό χέρι Του τό θαυματουργό γιατί ἀνθρωπίνως οἱ ἐλπίδες φαίνονται μηδενικές.

                          Διά τήν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

                                           ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

ἐφημέριος Ἱ.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

Αγιος Νεκτάριος, ο Αγιος του αιώνα μας

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Στο απόμακρο για κείνο τον καιρό νοσοκομείο της Αθήνας, το Αρεταίειο, η γραμματεία έπαιρνε απ' έξω εντολή και έδινε μέσα εντολή να κρατήσουν κάποιο κρεββάτι στον μικρό παθολογικό θάλαμο για έναν γέροντα καλόγερο, από την Αίγινα. 
Τον έφεραν κάποιο μεσημέρι δυο καλόγρηες κι ένας μέτριος στο ανάστημα σαραντάρης που από την πρώτη στιγμή που μπήκαν ανησυχούσε και κρυφόκλαιγε. Έκαναν τις διατυπώσεις της εισόδου και παραμονής του στο θεραπευτήριο και η μια από τις δυο καλόγρηες, έφυγε. 
Στον θάλαμο που τον τοποθέτησαν ήταν άλλα τέσσερα κρεββάτια ωστόσο μόνο τα δύο ήταν πιασμένα. Στο διπλανό του γέροντα της Αίγινας αναπαυόταν ένας άντρας περίπου σαραντάρης που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων. Ήταν επαρχιώτης οικογενειάρχης, είχε πέσει σ' ένα γκρεμό από το ζώο του, χτύπησε κι από τότε τον έσερναν με τα φορεία. Στο παρακάτω, έμενε κάποιος γέροντας συνταξιούχος δάσκαλος, με ουρολογική κι αυτός πάθηση. 
"Τι νομίζεις γερόντισσα Ευφημία, έκανε κάπου στον προθάλαμο σιγανασαίνοντας και σκουπίζοντας τα δάκρυά του ο άντρας, θα κάνει την εγχείρηση, θ' αντέξει στο μαχαίρι;" 
Εκείνη απόμεινε συλλογισμένη. 
"Τι θ' απογίνουμε δίχως την ευλογημένη του καθοδήγηση, πώς θα ζήσουμε χωρίς την προσευχή του;" συνέχισε ο άντρας. 
"Ελπίζω, κύριε Σακκόπουλε, αποκρίθηκε τέλος η καλόγρηα, μισοταραγμένη. Ο καλός θεός θα λυπηθεί την αδελφότητα, δεν θα επιτρέψει ν' απομείνουμε είκοσι οκτώ ψυχές ορφανές."
"Ω αδελφή Ευφημία, σ' αυτόν οφείλω τα πάντα. Και κυρίως τον θησαυρό της ψυχής μου. Αυτός με εισήγαγε εις το εύρος, το ύψος και το κάλλος που έχει ο Κύριος. Από νωρίς έχασα την μητέρα μου και το ξεπέρασα, πρόπερσι αναπαύθηκε κι ο πατέρας μου, άνθρωπος όλο αυταπάρνηση κι ευγένεια και το κατάπια. Αν μας εγκαταλείψει κι ο άγιος γέροντας, ο πνευματικός πατέρας και οδηγός και μεσίτης εις τον Θεόν, θα καταντήσω δυστυχής, θα παραμείνω δεντρί στην έρημο..." 
Η καλόγρηα τον ανακύτταξε με κάποια στοργή και κούνησε το κεφάλι. 
Πέρασε ο πρώτος μήνας, πέρασε κι ο δεύτερος. 
Δεν πρόλαβε να κάνει εγχείρηση, δεν πρόλαβε να περάσει από μαχαίρι. 
Η Αθήνα συγκλονιζόταν από ιαχές και αλλαλαγμούς για την εκλογική ήττα του Βενιζέλου, για τις αλλαγές στην Κυβέρνηση, για την επαναφορά του εξόριστου Βασιληά Κωνσταντίνου, οι εκκλησιαστικοί κύκλοι συζητούσαν, σχολίαζαν την έκπτωση του Μελετίου και την επανανθρόνιση του Θεοκλήτου, όταν ο χλωμός ασκητικός εκείνος γέροντας, ο καλόγερος της Αίγινας, έβλεπε ξαφνικά καταμπροστά του ανοιγμένους τους ουρανούς και τους αγγέλους κατά χιλιάδες να τον υποδέχονται. 
Στάθηκε λίγο προτού ξεψυχίσει κι αφουγκράστηκε. Από ψηλά κάποια γνώριμη φωνή, κάποια ολόγλυκια φωνή σε ξένη χώρα, τον καλούσε. 
"Είσελθε τέκνον, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου. Σε αναμένει ο της δικαιοσύνης στέφανος." 
" Εις εμέ, εις εμέ το λέγεις Κύριε;" πρόλαβαν να ψιθυρίσουν για στερνή φορά τα χείλη του. 
Κι ανοίγοντας το στόμα να πάρει ανασεμιά, είδε πως μεταφέρεται. Παρέδωσε την άγια του υπομονετική ψυχή στον αγαπημένο του Αφέντη. Στον Αφέντη των ουρανίων, των επιγείων και καταχθονίων. 
Η γερόντισσα Ευφημία αναστατώθηκε. 
"Σεβασμιώτατε, σεβασμιώτατε, ανάκραξε με λυγμούς. Κύριε Σακκόπουλε, πού είναι ο κύριος Σακκόπουλος;... Το τηλέφωνο παρακαλώ, το τηλέφωνο... 
Ήρθε μια σαβανώτρα από το προσωπικό του νοσοκομείου να βοηθήσει τη γερόντισσα. Το νεκρό σώμα, μοσκομύριζε... Θεέ και Κύριε ! ... Κάτι πήγε να πει η γερόντισσα δεν το μπόρεσε. Για μια στιγμή έβγαλαν τη μάλλινη φανέλλα και την πέταξαν πρόχειρα στο διπλανό κρεββάτι. Κι ώσπου να προχωρήσουν να τελειώσουν με τα σάβανα, ο διπλανός άρρωστος, ο άνθρωπος που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων κινήθηκε, ξεπετάχθηκε όρθιος, αμφιταλαντεύθηκε, στάθηκε στα πόδια του κι έκανε το σταυρό του. 
"Σηκώθηκα, περπατάω! ανάκραξε δυνατά, Θεέ μου, έγινα καλά! Τι έχει αυτή η φανέλλα;" 
Για δες, ήταν στ' αλήθεια όρθιος, περπατούσε ! 
Δεν καλοκατάλαβαν, απόμειναν να χάσκουν. Το νεκρό σώμα μοσκομύριζε... Η γερόντισσα πήρε τη φανέλλα την έβαλε ένα κουβάρι στο ράσο της. Τα χέρια της έτρεμαν. 
Απόρησαν oι γιατροί, απόρησε και το προσωπικό του νοσοκομείου όταν έμαθαν πως ο φτωχός ρασοφόρος από την Aίγινα, ήταν άλλοτε γενικός διευθυντής στη Ριζάρειο και ήταν λέει... δεσπότης! 
Μια νύχτα θρήνου πέρασε η γερόντισσα Ευφημία. 
Αργά το πρωί έφθασε ένας φίλος Αρχιμανδρίτης, ιεροκήρυκας, ο Παντελεήμων Φωστίνης και λίγο πιο έπειτα ο πρωτοπρεσβύτερος Άγγελος Νησιώτης, διαλεκτός μαθητής του στη Ριζάρειο και δημιουργός αργότερα κατηχητικών σχολείιων. Έφθασε σωστό ανθρώπινο ράκος κι ο Κωστής Σακκόπουλος. Παράγγειλαν το φέρετρο παράγγειλαν τη νεκροφόρα και λίγo αργότερα ξεκίνησαν για τον Πειραιά. 
Το βαποράκι της γραμμής η "Πτερωτή", θα σήκωνε άγκυρα για την Αίγινα ακριβώς στις δυο το μεσημέρι. Η νεκροφόρα με λογίς - λογίς διατυπώσεις που έπρεπε να γίνουν, έφθασε εμπρός στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδος στον Πειραιά, λίγo μετά τις δώδεκα. Ο ναός βρέθηκε κλειστός, όλοι oι αρμόδιοι κι ο νεωκόρος, έλειπαν για μεσημεριάτικη διακοπή. 
Αυθόρμητα μαζεύτηκε ολόγυρα στο πεζοδρόμι κόσμος. Από λαλιά σε λαλιά, ακούστηκε, μαθεύτηκε στην εργατική πόλη, η κοίμηση του γέροντα της Ριζαρείου. Κι ένας λαός περικύκλωσε το φέρετρο. 
Καθώς το έφεραν σιμά στα σκαλοπάτια του ναού για να πάρουν τουλάχιστον μια φωτογραφία στην πόλη και στο χώρο που τόσο είχε κηρύξει κι αγαπήσει κι άνοιξαν το καπάκι, μούδιασαν, τάχασαν... Παρατήρησαν κάτι το ασυνήθιστο, το καταπληκτικό. Από την ήρεμη και γαλήνια μορφή έσταζε κάτι σαν ιδρώτας που μοσκομύριζε... Θεέ και Κύριε ! 
Ο Κώστας ο Σακκόπουλος σαστισμένος έτρεξε κι αγόρασε από το περίπτερο ένα πακέτο μπαμπάκι και σκούπισε σιγά - σιγά και απαλά από το πρόσωπο τον μοσκομύριστο ιδρώτα. Μερικοί τότε έπεσαν επάνω του, του άρπαξαν τις τούφφες το μπαμπάκι, τόφερναν ευλαβικά στο μέτωπό τους, άλλοι τόκρυβαν στις τσέπες τους, άλλοι το παράχωναν στο στήθος. 
"Δεν έχει βάρος, δεν έχει βάρος, είναι λαφρύς σαν πούπουλο", φώναξαν και oι άνδρες που σήκωναν το φέρετρο, έτοιμοι να το ξαναφέρουν στη νεκροφόρα. 
Το βαποράκι της γραμμής η "Πτερωτή" έφθασε στις τέσσερις παρά κάτι, απόγευμα στην Αίγινα με τη σημαία "μετζάστρα" στο πλωριό κατάρτι. 
Προτού αράξει στο μώλο, ο καπετάνιος σφύριξε τρεις φορές πένθιμα και συνθηματικά. 
Στα γαλανά νερά του Σαρωνικού ταξίδευε το ιερό λείψανο ενός ανθρώπου του Θεού. Ενός κληρικού που δεν καυχήθηκε ποτέ για κάτι δικό του. Ενός ιερομόναχου που ευαρέστησε τον άγιο Θρόνο με την υπακοή, το ταπεινό φρόνημα, την υπομονή, την πίστη, την αγάπη. 
Αμέτρητος λαός πλημμύρισε κάτω την παραλία. Όλος σχεδόν ο κλήρος, όλοι oι ιερομόναχοι, όλες oι καλόγρηες από τα ντόπια μοναστήρια. 
Οι γυναίκες έκλαιγαν σιωπηλά, μερικές στέναζαν, μερικές μοιρολογούσαν. 
"Παππούλη μας, προστάτη της φτωχολογιάς, τι θ' απογίνουμε τώρα που μας άφισες ορφανές και μόνες;" 
Διακόσιοι τόσοι άντρες τσακώθηκαν ποιος θα σηκώσει το φέρετρο. Ήταν oι φίλοι του, oι ψαράδες του γυαλού, οι σφουγγαράδες που ταξίδευαν και βουτούσαν πέρα στην Τζιμπεράλτα και στο Τούνεζι κι έφερναν σφουγγάρια της ευλογίας με χαραγμένο στη μέση τον τίμιο σταυρό, εργάτες που δούλεψαν στη μονή κι έφαγαν ψωμί από τα χέρια του, oικοδόμοι, αγρότες αμπελουργοί, επαγγελματίες και πλανόδιοι. 
Ο δήμαρχος με τον αστυνόμο για να τους φέρουν σε λογαριασμό, τους χώρισαν σε τετράδες και υπολόγισαν το δρόμο κάπου δυο ώρες και κάτι, ώσαμε το μοναστήρι. 
Σε λίγο τα πάντα τακτοποιήθηκαν και η πομπή ξεκίνησε. 
Ήταν κάτι το ριγηλό και συγκινητικό. Ποτέ η Αίγινα δε θυμόταν ένα τέτοιο ξόδι. 
Αυθόρμητα η λαϊκή ψυχή αγκάλιασε το λείψανο - θησαυρό του διαλεκτού παιδιού της και τόφερνε με σφιχτή ανασεμιά στη θέση Ξάντος. 
Πένθιμη διακόσμηση γυρόφερνε την πόλη και την παραλία. Οι καμπάνες στους ναούς σιγοχτυπούσαν όπως τη μεγάλη Παρασκευή. Θυμίαμα καιγόταν σ' όλες τις πόρτες και δροσερά λουλούδια έπεφταν από γρηές και νιες και δροσερές παρθένες. Ένα πλήθος νέοι ρασοφόροι Ριζαρείτες ακολουθούσαν σιωπηλοί. 
"Δεν έχει βάρος, δεν έχει βάρος, είναι λαφρύς σαν πούπουλο", φώναζαν κατάπληκτοι κάθε τόσο οι άνδρες από τα σταυροδρόμια και τις λαγκαδιές, καθώς σήκωναν το φέρετρο κι ετοιμάζονταν ν' αλλάξουν βάρδια. 
Το μοναστήρι γέμισε κόσμο. Ατελείωτη μυρμηγκιά, κάθε λογίς άνθρωποι, γνωστοί, άγνωστοι, καταλαχάρηδες του βουνού, του λόγγου, της ακρογυαλιάς. Όλοι τους είχαν διάθεση να παρασταθούν, να προσευχηθούν, να ξενυκτίσουν, να κλάψουν. 
Σ' όλο τούτο το πλήθος και στις καλόγρηες της αδελφότητας που έκλαιγαν σαν μικρές νεαρές κοπέλλες, ξεχώριζε η φυσιογνωμία της ηγουμένης, της οσίας Ξένης, της τυφλής. 
Στάθηκε κάποια στιγμή καταμπροστά στο φέρετρο, πάνω στη γαλήνια κι ευγενική μορφή, που θαρρούσες ότι λαφροκοιμόταν, τη μορφή του πνευματικού πατέρα και οδηγού, του ευεργέτη και προστάτη της και μη μπορώντας με τα τυφλά μάτια να δει, να προσέξει τον ιδρώτα - μύρο που κυλούσε από το μέτωπο, τόνοιωσε σαν όσφρηση, σαν ευωδιά και μένοντας ακίνητη και κάνοντας τρεις φορές το σημείο του σταυρού, είπε: 
"Ο πατέρας μας δεν πέθανε. Ζει, μας βλέπει και προσεύχεται απόψε για μας. Το μοναστήρι μας θα προκόψει δεν θα το αφίσει ο Κύριος. Όταν ζούσε και τον απολαμβάναμε δίπλα μας, κοντά μας, φάρο και οδηγό, αυτό πάντα μας έλεγε. Αυτή την προφητεία: Από δω, μας έλεγε, κόρες μου, απ' αυτές τις ερημιές, σε μερικά χρόνια θα διαβαίνουν άμαξες, θα περνά πλήθος ο κόσμος με αφιερώματα, χρυσάφια και λαμπάδες. Kαι μεις οι άπραγες στεκόμασταν δίβουλες, ξαφνιασμένες. Μήπως τάχα παραλογίζεται ο σεβασμιώτατος, αναρωτιόμασταν με ανησυχία. Αδελφές μου, μη κλαίτε, αδέλφια μου μη θρηνείτε. Η Αίγινα και η Ελλάδα απόκτησε έναν όσιο, ένα σημερινό ικέτη εμπρός εις τον Εσταυρωμένο". 
Τα λόγια της σκέπαζαν τους κρυφούς λυγμούς της από μια θεϊκή δύναμη και χάρη. Τα λόγια της έπεσαν στο πλήθος με τέτοια αρμονία που γλύκαναν ευθύς όλες τις καρδιές και για κάμποσο χρονικό διάστημα της νύχτας απόδιωξαν τις μελαγχολικές σκέψεις του θανάτου. 
Τρεις μέρες και τρεις νύχτες κράτησε το λαϊκό τούτο προσκύνημα. Και το λείψανο αδιάκοπα έσταζε ιδρώτα μύρο και σκορπούσε ολοτρόγυρα ευωδία! 
Mια από τις τρόφιμες της αδελφότητας ανησύχησε. 
"Θα πρέπει να επισπεύσουμε τον ενταφιασμό, πέταξε με σπουδή στην οσία Ξένη. Δεν μπορεί, γερόντισσά μου, σώμα είναι, θα βρωμίσει". 
Το βράδυ που κοιμήθηκε, είδε ολοζώντανο σιμά της τον γέροντα ντυμένο στα αρχιερατικά του άμφια. 
" Σεβασμιώτατε", ανάκραξε. Kαι γονάτισε να του ασπασθεί το χέρι. 
"Βρωμά παιδί μου, το χέρι μου;" τη ρώτησε επιτιμητικά. 
" Μοσκομυρίζει σεβασμιώτατε", ψιθύρισε. 
"Τι μυρίζει;" 
"Λιβάνι και αλόη." 
"Τότε μη φοβείσαι και διά το λείψανον." 
Ξύπνησε καταφοβισμένη. Έτρεξε στο φέρετρο, ασπάσθηκε τρεις φορές τα κρινοδάχτυλα των χεριών. Kαι ξαναπρόσεξε που έτρεχε συνέχεια στη μορφή ιδρώτας - μύρο. 
Φυσικά φρόντισαν και για τον ενταφιασμό. Θα τον τοποθετούσαν εκεί πλάγια στο ναό, χαμηλά στο πεύκο. Στο καταπράσινο και φουντωτό βελονόφυλλο δεντρί που τόσο αυτός καμάρωνε κι αγαπούσε. Εκεί, που κάποτε η πρώτη εκείνη γερόντισσα κάτοικος, σαν έσκαβε για να το φυτέψει, τοσοδούλι και μικράκι,άκουσε την παράδοξη φωνή : "άφισε τόπο για ένα τάφο". Ναι, τώρα όλα ξεκαθάριζαν. Ο καλός Θεός είχε προδιαλέξει τόπο για το σκήνωμα του διαλεκτού παιδιού του. 
Προτού σκεπάσουν το φέρετρο για τον ενταφιασμό, όλες σχεδόν oι μαθήτριες και υποτακτικές έφεραν κι έρριξαν λεμονανθούς από τις λεμονίτσες που είχε φυτέψει ο ίδιος ο γέροντας με το χέρι του, σε διάφορες πρασιές ολόγυρα από το ναό και παράπλευρα έξω.

(Από το βιβλίο του Σώτου Χονδρόπουλου: Ο άγιος του αιώνα μας  -Ο όσιος Νεκτάριος Κεφαλάς- Αφηγηματική Βιογραφία. Έκδοσις Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Αγίας Τριάδος Αιγίνης.)

Δεν μπορω να μη κάνω το καλό!

 

Δεν μπορώ να μη κάνω το καλό

Είναι μια έκφραση  που μου είπε ένας άγνωστος, παντελώς άγνωστος, όταν αργότερα τον βρήκα, προκειμένου  να τον ευχαριστήσω γιατί σε μια πυρκαϊά με αυτοθυσία μου έσωσε το σπίτι από την φωτιά.

Αφού έσωσε το δικό μου σπίτι κατόπιν πήγε στο διπλανό και αργότερα βοηθούσε τους πυροσβέστες γιατί ήταν κουρασμένοι όπως μου είπε.

 Όπου δει φωτιά ή ανθρώπους να χρειάζονται βοήθεια  ο γιος  μου πάει κατευθείαν να βοηθήσει μου είπε διακριτικά ο ογδονταπεντάρης πατέρας του.

Είπαμε πολλά με τον Δημήτρη, αυτό είναι το όνομά του, αλλά τελειώνοντας την συνομιλία μας μου είπε πολύ απλά και φυσικά: Δεν μπορώ να μην κάνω το καλό!

Σ' ευχαριστώ άγνωστε, όχι τόσο που μου έσωσες το σπίτι, αλλά γιατί με δίδαξες τόσα πολλά σε ένα απόγευμα, όσα από τη ζωή μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να  διδαχθώ!

χ.