Εστία Πατερικών Μελετών Εκδήλωση για την Κύπρο

Παρελάσεις! Δημιούργημα του Τρικούπη και Βενιζέλου και οχι του Μεταξά

Διαψεύδει την βουλευτή και ιστορικό Μαρία Ρεπούση που είπε ότι οι παρελάσεις προέρχονται από την φασιστική κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά. Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Τάσος Κοντογιαννίδης γράφει ότι ήταν δημιούργημα του Τρικούπη και του Βενιζέλου, για να αποδώσουν τιμές στους αγωνιστές του Έθνους.

 

Γράφει συγκεκριμένα: 

 

Ενώ οι παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές είναι σε εξέλιξη, ακούστηκε πάλι, άλλη μία φωνή, κοντά σ' εκείνες που είχαν ακουστεί στο παρελθόν, για κατάργηση τους, με το αιτιολογικό ότι αυτές «είναι κατάλοιπα της δικτατορίας του Μεταξά».

 

Η νέα φωνή που ακούστηκε είναι από την διαπρεπή ιστορικό και βουλευτή Μαρία Ρεπούση, καθηγήτρια κάποιου ( δεν ενθυμούμαι) Πανεπιστημίου. 

Είναι γνωστή για τις περισπούδαστες απόψεις της, για τον «συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης», για την προκλητική άρνηση της «Γενοκτονίας των Ποντίων» ταυτιζόμενη με τους τσέτες του Κεμάλ και θα εξοργισθεί αν αναγνωρισθεί και για την «απώθηση των Ιταλών το 1940» που ... έκαναν στην Πίνδο ...σκί! Ιδού τι είπε στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ FM 99,5, η Μαρία Ρεπούση: 

 

«Αν περάσουμε στο άλλο σκέλος που είναι οι μαθητικές παρελάσεις, ξέρετε ότι υπάρχει ο προβληματισμός εδώ και πολλά χρόνια για το κατά πόσον πρέπει τα παιδιά να παρελαύνουν ή όχι στις εθνικές επετείους ή να αρκούνται σε γιορτές στο σχολείο τους για να θυμούνται τις επετείους της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου. Γνωρίζετε ότι είναι ένας θεσμός που προέρχεται από τον Ιωάννη Μεταξά και δεν υπάρχει σε άλλες χώρες - τουλάχιστον στις άλλες χώρες της ΕΕ και πρέπει να τα σκεφθούμε όλα μαζί: Τον τρόπο που δοξάζουμε και θυμόμαστε το παρελθόν μας» 

 

Εγώ, ο μη ιστορικός, όπως και ο καθένας που ενοχλείται από τις περίεργες πανεπιστημιακές της απόψεις, βάλθηκα να διαφωτίσω την Μαρία Ρεπούση και να της αποδείξω, πως είναι «ανιστόρητη ιστορικός!» Γιατί οι μαθητικές παρελάσεις που θέλει να τις συκοφαντήσει και να τις αποδίδει στο Μεταξά, ήταν δημιουργήματα των εποχών Τρικούπη όπως και οι λαμπαδηφορίες που καθιερώθηκαν μετά υποχρεωτικές από τον Βενιζέλο. 

 

Οι σχολικές παρελάσεις καθιερώθηκαν για πρώτη φορά το 1837 όταν έγινε υποχρεωτική η γυμναστική στα σχολεία. Υποχρεωτικές έγιναν από τον Χαρίλαο Τρικούπη και τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη, τόσο για τους φοιτητές όσο και για τους μαθητές, που άδοντες μετέβαιναν εν παρατάξει με τους καθηγητές τους και στεφάνωναν τους ανδριάντες των ηρώων του Έθνους. 

 

Ο Μέγας Ελευθέριος Βενιζέλος καθιερώνει τις μαθητικές λαμπαδηδρομίες τις νυχτερινές ώρες με τους μαθητές και φοιτητές να ψάλλουν θούρια στους δρόμους των πόλεων και των χωριών. Οι παρελάσεις είχαν το νόημα «της απόδοσης τιμής στους νεκρούς ήρωες της πατρίδος, με παρέλαση ενώπιον της σημαίας του Έθνους και των εκπροσώπων της Πολιτείας». 

 

Ιδού μία εφημερίδα του 1900, είναι το «Εμπρός», που γράφει στην πρώτη του σελίδα « ο πανηγυρικός εορτασμός της εθνικής εορτής, η ενθουσιώδης παρέλασις των μαθητών των σχολείων ο πανηγυρικός λόγος του πρυτάνεως Σπυρίδωνος Λάμπρου». Η εφημερίδα γράφει επίσης ότι οι μαθητές κατά τετράδες παρήλασαν στους δρόμους της Αθήνας σκορπώντας τον ενθουσιασμό στους συγκεντρωμένους που τους παρακολουθούσαν. 

 

Τραγουδούσαν τότε τον Ύμνο της Ελλάδος: « Όσο ζεί ο κόσμος όλος, άλλο τόσο θε να ζει, τόνομα σου ώ Ελλάς μου, και η Δόξα σου μαζί». Και το άλλο: « Σκέπασε μάνα σκέπασε, γαλανομάτα κόρη, καθώς εσκέπασες κι εμάς και τ' άλλα τα παιδιά σου...» 

 

Και ενώπιον του υπουργού Παιδείας Σιμόπουλου και «υπο τας οδηγίας του ακάματου Ευταξίου παραστάθηκε το απολαυστικότερων και συγκινητικότερων θεαμάτων, των περί τας επτά χιλιάδας Ελληνοπαίδων, παρελαύνοντες, μέλποντες πατριωτικάς ωδάς και περιπατούντες εν αρρενωπώ βαδίσματι δια των κεντρικοτέρων οδών των Αθηνών...» 

Ίσως η κ. Ρεπούση να θέλει... «επιστημονική απόδειξη των παρελάσεων»... και να μην αρκείται σ' αυτήν την απόδειξη... Εμείς επιμένουμε: Παρέλαση έκαναν και όχι περίπατο... Από τότε έκαναν παρελάσεις και όχι από το 1936 επι Μεταξά... 

 

Τότε, το 1898, παρήλαυναν και συντεχνίες, όπως των Οικοδόμων, των υποδηματοποιών, των παπλωματάδων, των ραπτών, των τραπεζοκόμων, των τυπογράφων κ.ά. Μάλιστα αναφέρεται και ένα επεισόδιο μεταξύ ραπτάδων και παπλωματάδων για το ποιος εκ των δύο, θα προηγηθεί στην παρέλαση...


Τάσος Κοντογιαννίδης
δημοσιογράφος και συγγραφέας

ΟΛΑ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΠΑΛΟ ΤΡΟΠΟ, ΑΒΙΑΣΤΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΑ

  Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ ὅλα τὰ κάνει προσευχή. Καὶ τὴν δυσκολία καὶ τὴν θλίψη, τὶς κάνει προσευχή. Ὅ,τι καὶ νὰ τοῦ τύχει ἀμέσως ἀρχίζει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ …». Ἡ προσευχὴ ὠφελεῖ σὲ ὅλα, καὶ στὰ πιὸ ἁπλά. Γιὰ παράδειγμα, πάσχεις ἀπὸ ἀϋπνία. Νὰ μὴ ἀκέπτεσαι τὸν ὕπνο. Νὰ σηκώνεσαι, νὰ βγαίνεις ἔξω καὶ νὰ ἔρχεσαι πάλι μέσα στὸ δωμάτιο, νὰ πέφτεις στὸ κρεβάτι σὰν γιὰ πρώτη φορά, χωρὶς νὰ σκέπτεσαι, ἂν θὰ κοιμηθεῖς ἢ ὄχι. Νὰ συγκεντρώνεσαι, νὰ λὲς τὴν δοξολογία καὶ μετὰ τρεῖς φορὲς τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ …» κι ἔτσι θὰ ἔρχεται ὁ ὕπνος.
. Δὲν γίνεσθε ἅγιοι κυνηγώντας τὸ κακό. Ἀφῆστε τὸ κακό. Νὰ κοιτάζετε πρὸς τὸν Χριστὸ κι Αὐτὸς θὰ σᾶς σώσει. Ἀντὶ νὰ στέκεσθε ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα καὶ νὰ διώχνετε τὸν ἐχθρό, περιφρονῆστε τον. Ἔρχεται ἀπὸ δῶ τὸ κακό; Δοθεῖτε μὲ τρόπο ἁπαλὸ ἀπὸ ἐκεῖ. Δηλαδὴ ἔρχεται νὰ σᾶς προσβάλει τὸ κακό, δῶστε ἐσεῖς τὴν ἐσωτερική σας δύναμη στὸ καλό, στὸν Χριστό. Παρακαλέστε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ξέρει ἐκεῖνος πῶς νὰ σᾶς ἐλεήσει, μὲ τί τρόπο. Κι ὅταν γεμίζετε ἀπ᾽ τὸ καλό, δὲν στρέφεσθε πιὰ πρὸς τὸ κακό. Γίνεσθε μόνοι σας, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, καλοί. Ποῦ νὰ βρεῖ τόπο τότε τὸ κακό; Ἐξαφανίζεται!
. Σᾶς πιάνει φοβία κι ἀπογοήτευση; Στραφεῖτε στὸν Χριστό. Ἀγαπῆστε τὸν ἁπλά, ταπεινά, χωρὶς ἀπαίτηση καὶ θὰ σᾶς ἀπαλλάξει ὁ Ἴδιος.
. Νὰ μὴ διαλέγετε ἀρνητικοὺς τρόπους γιὰ τὴν διόρθωσή σας. Δὲν χρειάζεται οὔτε τὸν διάβολο νὰ φοβᾶσθε, οὔτε τὴν κόλαση, οὔτε τίποτα. Δημιουργοῦν ἀντίδραση. Ἔχω κι ἐγὼ μία μικρὴ πείρα σ᾽ αὐτά. Ὁ σκοπὸς δὲν εἶναι νὰ κάθεσθε, νὰ πλήττετε καὶ νὰ σφίγγεσθε, γιὰ νὰ βελτιωθεῖτε. Ὁ σκοπὸς εἶναι νὰ ζεῖτε, νὰ μελετᾶτε, νὰ προσεύχεσθε, νὰ προχωρᾶτε στὴν ἀγάπη, στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, στὴν ἀγάπη τῆς Ἐκκλησίας.
. Τὶς ἀδυναμίες ἀφῆστε τὶς ὅλες, γιὰ νὰ μὴν παίρνει εἴδηση τὸ ἀντίθετο πνεῦμα (δηλ. ὁ διάβολος) καὶ σᾶς βουτάει καὶ σᾶς καθηλώνει καὶ σᾶς βάζει στὴ στενοχώρια. Νὰ μὴν κάνετε καμιὰ προσπάθεια ν᾽ ἀπαλλαγεῖτε ἀπὸ αὐτές. Ν᾽ ἀγωνίζεσθε μὲ ἁπαλότητα καὶ ἁπλότητα, χωρὶς σφίξιμο καὶ ἄγχος. Μὴ λέτε: «Τώρα θὰ σφιχτῶ, θὰ κάνω προσευχὴ ν᾽ ἀποκτήσω ἀγάπη, νὰ γίνω καλὸς κ.λπ.». Δὲν εἶναι καλὸ νὰ σφίγγεσαι καὶ νὰ πλήττεις, γιὰ νὰ γίνεις καλός. Ἔτσι θ᾽ ἀντιδράσετε χειρότερα. Ὅλα νὰ γίνονται μὲ ἁπαλὸ τρόπο, ἀβίαστα καὶ ἐλεύθερα. Οὔτε νὰ λέτε: «Θεέ μου, ἀπάλλαξέ με ἀπ᾽ αὐτό», παραδείγματος χάριν, τὸν θυμό, τὴν λύπη. Δὲν εἶναι καλὸ νὰ προσευχόμαστε ἢ καὶ νὰ σκεπτόμαστε τὸ συγκεκριμένο πάθος. κάτι γίνεται στὴν ψυχή μας καὶ μπλεκόμαστε ἀκόμη περισσότερο. Ρίξου μὲ ὁρμή, γιὰ νὰ νικήσεις τὸ πάθος καὶ θὰ δεῖς τότε πὼς θὰ σ᾽ ἀγκαλιάσει, θὰ σὲ σφίξει καὶ δὲν θὰ μπορέσεις νὰ κάνεις τίποτα.

Άγιος Πορφύριος