Τίς έστι πλούσιος; Ο εν ολίγω αναπαυόμενος. Φώτης Κόντογλου

 
Ο άνθρωπος ειναι σε όλα αχόρταγος, θέλει ν' απολάψει πολλά, χωρίς να μπορεί να τα προφτάξει όλα.

Και βασανίζεται. 
Οποιος όμως φτάξει σε μια κατάσταση που να ευχαριστιέται με τα λίγα, και να μη θέλει πολλά, έστω κι αν μπορεί να τ' αποχτήσει, εκείνος λοιπόν είναι οευτυχισμένος.

Δεν το κάνει απο οικονομία, είτε γιατι  έχει την ιδέα πως τα πολλά τον βλάφτουνε στην ψυχή  ή  στο σώμα.

Αλλά γιατί στα λίγα και στα απλά βρίσκει πιο αγνή ικανοποίηση. Και περισσότερο απόλα, επειδή με τα απλά και με τα λίγα δεν χάνει τον εαυτό του. «Τίς έστι πλούσιος; Ο εν ολίγω αναπαυόμενος».

Φώτης Κόντογλου - Μυστικά άνθη

Η ελπίδα στον Θεό είναι ο μοχλός που αναποδογυρίζει την απελπισία

Και όταν, Γέροντα, ξέρω ότι θα ξαναπέσω στο ίδιο σφάλμα;

- Δεν ξέρεις από φοβία σκέφτεσαι έτσι. Μην έχετε φοβία μήπως ξανακάνετε το ίδιο σφάλμα, γιατί έτσι κλονίζεται η πίστη σας στον Θεό. Μη τα σκαλίζετε τόσο πολύ.
Όταν σας λέη ο λογισμός ότι δεν πρόκειται να διορθωθήτε και διαλύεσθε από την λύπη, χρειάζεται να δώσετε ένα ψεύτικο κουράγιο στον εαυτό σας. «Δόξα σοι ο θεός, να πήτε, σήμερα είμαι καλύτερα από χθες. Δόξα σοι ο Θεός χίλιες φορές ...;».
Αν και φαίνεται ψεύτικο αυτό το κουράγιο, μέσα του όμως κρύβει μια μεγάλη δύναμη, την ελπίδα στον Θεό.
Η ελπίδα στον Θεό είναι ο μοχλός που αναποδογυρίζει την απελπισία, ελευθερώνει την ψυχή από την λύπη και το άγχος και τονώνει σιγά-σιγά τις πνευματικές δυνάμεις με την θεία ζωντάνια που δίνει.

γέροντας Παϊσιος

Αναγνώστης ρωτάει: κε Καλόπουλε τι έχετε να πείτε για την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός:

Κε Καλόπουλε,

είμαι ένας νέος (σχετικά), 30 ετών, που γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Ο τρόπος που μεγάλωσα δε διαφέρει καθόλου από το αυτόν του μέσου 30άρη σήμερα. Κλασσική εκπαίδευση στο ελληνικό δημόσιο σχολείο σε μια κοινωνία με χιλιάδες χρόνια ιστορία στη πλάτη της και μια χώρα με χιλιάδες γράμματα και συγγράμματα στα χέρια της.

Από μικρός ένιωθα την ανάγκη να ευχαριστώ το Θεό για ότι μου δίνει κάθε μέρα και πίστευα σε αυτόν χωρίς να ξέρω γιατί και χωρίς να είναι θρησκόληπτοι οι γονείς μου (εκκλησία κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα δλδ και καμιά εκκλησία με τη γιαγιά καμιά Κυριακή). Ένιωθα όμως ότι κάτι υπάρχει και μας αγγίζει, μας βοηθάει, μας ελέγχει, μας δείχνει ένα δρόμο προς το καλό.

Πρόσφατα, και μετά από μια πολυετή απομάκρυνσή μου από τη πίστη (έριξα βάρος στη καλοπέρασή μου και δεν ασχολιόμουνα με την ηθική συμπεριφορά και τόσο), ένιωσα ότι ο Θεός συνεχίζει να μου δίνει πράγματα που δεν αξίζω και δε ξέρω το λόγο. Ένιωσα την ανάγκη να πάω κοντά του και να τον ευχαριστήσω και να ανταποδώσω την αγάπη του αυτή προς όποιον συνάνθρωπό μου μπορώ. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τη Βίβλο και να τη διαβάσω.

Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι πολλά πράγματα που λέει η Παλαιά Διαθήκη δε τα καταλάβαινα και δε συμφωνούσα μαζί τους. Είπα μάλιστα στον εαυτό μου ότι «δε μπορεί ο Θεός να έγραψε αυτά τα πράγματα». Άρχισα και εγώ, όπως και εσείς σε μεγαλύτερο βαθμό, να ψάχνω, να αναζητώ, να αμφισβητώ, να ερευνώ. Και όντας είδα ότι πολλά πράγματα ΔΕΝ στέκουν. Πολλά από αυτά που διάβασα στα άρθρα σας, τα είχα και εγώ στο μυαλό μου.

Κατέληξα, όμως, στο εξής, το οποίο είπε και ένας άνθρωπος που θεωρώ, πλέον, πνευματικό μου πατέρα: δε πρέπει να συγχέουμε τη Πίστη μας με τη Θρησκεία.

Η ερώτησή μου προς τα εσάς είναι, λοιπόν, ποιος ο λόγος ύπαρξης του site σας; Η αμφισβήτηση της θρησκείας, γενικώς και του Χριστιανισμού ειδικώς? Καταλαβαίνω ότι μπορεί να βγάζεται μια επιθετικότητα απέναντι στη θρησκεία και συμφωνώ εν μέρη, εφόσον πολλά κακά έχουν γίνει στην ανθρωπότητα στο όνομα των θρησκειών. Διαβάζοντας κάποια άρθρα σας, όμως, μπήκα και στη θέση ενός παιδιού που προσπαθεί να διαμορφώσει άποψη.

Ως φορέας παιδείας που είστε και εσείς με το έργο σας, θα ήθελα να δω και κάποια άρθρα που να λένε «Παιδιά και νέοι, δε ξέρω ποιος και γιατί έγραψε τη Βίβλο και ίσως πίσω από αυτή να είναι η χειρότερη συνωμοσία του κόσμου. Όμως, αν πιστέψετε στα λόγια και τα έργα του Ιησού και κάνετε τα μισά από αυτά που λέει, τότε ο κόσμος μας θα γίνει σίγουρα καλύτερος και το μέλλον σας πιο λαμπρό».

Ότι και να λέτε και ότι και να λέω εγώ για τις θρησκείες και το άγιο φως και τις εικόνες που κλαίνε, κανείς άλλος στην ιστορία δε διδάσκει το νόημα της ανιδιοτελούς ΑΓΑΠΗΣ στο ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ όπως τη διδάσκει ο Ιησούς. Και ζούμε σε μια εποχή που έχει ανάγκη τόσο πολύ έναν οδηγό ηθικής αποδεκτό από όλους. Ποιο άλλο βιβλίο στην ιστορία είναι καλύτερο από τα λόγια του Ιησού? Είτε αυτό το έγραψε ο κακός Εβραίος που θέλει να μας κατακτήσει όλους, είτε ο Alien από το πλανήτη Gamma, είτε ο Κολοκοτρώνης, είτε ο άγνωστος θεός. Ο άνθρωπος της εποχής μας έχει νιώσει τόσο δυνατός που νομίζει ότι μπορεί να τα κάνει όλα (σεξ με όλους και όλα, ναρκωτικά, διάλυση οικογενειών, τζόγος, κλωνοποίηση χωρίς λόγο, ατελείωτο κυνήγι του χρήματος, ΔΝΤ, κλπ).

Εσείς πιστεύεται σε κάποιον ή κάτι? Τι λέτε για αυτά που γράφω? Θα ήθελα τις απόψεις σας επί των θεμάτων που έθεσα. Και να διευκρινίσω, δεν είμαι ούτε Ορθόδοξος, ούτε Καθολικός, ούτε Ευαγγελιστής, ούτε Προτεστάντης, ούτε κάτι συγκεκριμένο. Απλά και καλοπροαίρετα θα ήθελα να μάθω τις απόψεις σας, με μοναδική ανάγκη να υπάρχει στο κόσμο αγάπη και ειρήνη. 

Με εκτίμηση

Stelios K...............

πηγη
http://www.greatlie.com/xristianismos/kaini-diathiki/1321-anagnostis-rotaei-ke-kalopoule-ti-exete-na-peite-gia-tin-agapi-pou-didaskei-o-xristos.html

Υ.Γ

Συγκλονιστικό είναι το γραμμα, συγκλονιστικές οι αναζητήσεις, σπουδαία τα ερωτηματικά, σπουδαίες και οι διαπιστώσεις 

ο Θεός συνεχίζει να μου δίνει πράγματα που δεν αξίζω και δε ξέρω το λόγο

σπουδαία η έφεση

Ένιωσα την ανάγκη να πάω κοντά του και να τον ευχαριστήσω και να ανταποδώσω την αγάπη του αυτή προς όποιον συνάνθρωπό μου μπορώ. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τη Βίβλο και να τη διαβάσω.

μα εξ' ίσου σπουδαία και η προτροπή

Όμως, αν πιστέψετε στα λόγια και τα έργα του Ιησού και κάνετε τα μισά από αυτά που λέει, τότε ο κόσμος μας θα γίνει σίγουρα καλύτερος και το μέλλον σας πιο λαμπρό»

Το αντίδοτο της λύπης είναι η δοξολογία στον Θεό. πατήρ Παϊσιος

- Όταν , Γέροντα, βλέπω μέσα μου υπολείμματα από εάν πάθος στενοχωριέμαι.

- Πες: «Δόξα σοι ο Θεός, που έφυγαν τα πολλά!». Αν ήμουν εγώ στη θέση σου ,θα έβλεπα τις ολοφάνερες μεγάλες δωρεές του Θεού και «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» θα έλεγα το «δόξα σοι ο Θεός».
Αν θέλης να ζης ζωή παραδεισένια από αυτήν την ζωή, δες κι εσύ τις ευεργεσίες και τ...ις πλούσιες δωρεές που σου δίνει ο Θεός και άρχισε το «δόξα σοι ο Θεός». Να δοξάζετε τον Θεό ,γιατί σας βοήθησε και προοδεύσατε έστω και λίγο, είτε επειδή εσείς κοπιάσατε, είτε επειδή σας βοήθησαν οι άλλοι. Όταν ο άνθρωπος λέη «δόξα σοι ο Θεός», βοηθάει ο Θεός ,γιατί η ευγνωμοσύνη με το ταπεινό φρόνημα και με τον φιλότιμο αγώνα τραβάει συνέχεια ουράνιες δυνάμεις και ευλογίες θεϊκές.
- Και όταν, Γέροντα, ξέρω ότι θα ξαναπέσω;
- Δεν ξέρεις από φοβία σκέφτεσαι έτσι. Μην έχετε φοβία μήπως ξανακάνετε το ίδιο σφάλμα, γιατί έτσι κλονίζεται η πίστη σας στον Θεό. Μη τα σκαλίζετε τόσο πολύ. Όταν σας λέη ο λογισμός ότι δεν πρόκειται να διορθωθήτε και διαλύεσθε από την λύπη, χρειάζεται να δώσετε ένα ψεύτικο κουράγιο στον εαυτό σας. «Δόξα σοι ο θεός, να πήτε, σήμερα είμαι καλύτερα από χθες. Δόξα σοι ο Θεός χίλιες φορές ...;».
Αν και φαίνεται ψεύτικο αυτό το κουράγιο, μέσα του όμως κρύβει μια μεγάλη δύναμη, την ελπίδα στον Θεό. Η ελπίδα στον Θεό είναι ο μοχλός που αναποδογυρίζει την απελπισία, ελευθερώνει την ψυχή από την λύπη και το άγχος και τονώνει σιγά-σιγά τις πνευματικές δυνάμεις με την θεία ζωντάνια που δίνει.

γέροντας Παϊσιος

Brief History of the Holy Laura of Saint Sabbas

1. From the foundation of the Holy Laura to the Arab occupation(483-638 A.D.)
The holy and respected Laura of our Holy Father Sabbas the Sanctified in the Judean desert is a uni­que phenomenon in ecclesiastic history because of its contribution in forming worship and the monastic order and hymnography as well as its multitude of Saints, austere anchorites, divinly inspired theologians and martyrs; Even more significant was the decisive role of the Laura in fighting the heresies which appeared in the Holy Land after its foundation, the defense of Orthodoxy and the rights of the only legitimate Patriarchate of Jerusalem, namely the Greek Orthodox.
The Great Laura of St. Sabbas, now celebrating 1500 years (483-2002) of unceasing monasticism, owes its foundation and development to the God-endowed and Spirit-bearing monk Saint Sabbas (439-532 A.D), who was the lamp⁴ shining from on high for those wishing to live the life of an anchorite and fervent intercessor before the Lord for all future "Sabbaite" monks. The first nucleus of the Laura was created by seventy hermits who had gathered around St. Sabbas in 483 A.D. Subsequently, the Laura was relocated from the eastern side of the Kidron valley, where the hermitage of St. Sabbas was located, to the western side, where the Theoktistos Church was built (486, consecration 491 A.D). The increased number of the brotherhood members made it necessary to build the main church of the Theotokos (502 A.D) and to organize the Laura buildings and facilities so as to serve the ever increasing needs. St. Sabbas' reputation and holiness, which resulted in his elevation to head and instructor of all the anchorites of the Jerusalem area (493 A.D), influenced even the Great Laura which became the model of monastic life and liturgical order -the Typikon- not only for the other three lauras and six coenobiums which St. Sabbas founded before his death (532 A.D), but also for the other monasteries in Palestine and, during the Middle Ages, the worldwide Church.
Under the leadership of Saint Sabbas, the Great Laura initially undertook the fight against the heresy of Monophysitism from 512 to 516 A.D, confronting emperor Anastasios and the other three Patriarchates of the East, which were in the hands of the Monophysites. The courageous stand and confession of the anchorites saved the Patriarchate of Jerusalem from heresy. St. Sabbas' successors in the abbacy made the Laura a stronghold against the heresy of Origenism; Under the guidance of the Sabbaite St. John the Hesychast, former bishop of Colonia (454-558), the Laura abbots Gelasios (537-546), Kassianos (547-548) and Κοnοn (548-568) overwhelmed the wiles of Origenists and their intrigues before the emperor Justinian, yet not without cost. The monks of the Laura, which was the only monastery supporting Orthodoxy, suffered persecution and acts of violence and eνen the enforced enthronement of the Origenist Abbot Georgios (547 A,D). Neνertheless, God saνed the Laura, and Konon's actions contributed greatly to the summoning of the Fifth Ecumenical Synod (Council) (553 Α.D), which condemned the errors of Origen once and for all and favored the entire Church for eνer. The appearance of the Persians in the Holy Land (614 Α.D) was the prelude of the inνasion of the Arabs of Islam (638 Α.D). The first holy martyrs of the Laura were the forty-four Sabbaite fathers slain by the Persians on 16^th May, 614 Α, D.

2. The period during the rule of the Arabs, the Crusades and the Mamluks (638- 1517 A.D.)
The reorganization of the Great Laura under Patriarch Modestos after the Arabian conquest was followed by the glorious period, the "golden age of the Laura, namely the eighth and part of the ninth century A.D. The greatest theologian of the eighth century, Saint John of Damascus, the hymnographer, Kosmas the Hagiopolite, Stephanos the Melodist, Michael the Synkellos, Theodore and Theophanes the Graptoi (Branded), Theodore, bishop of Karron (Abu Qurrah), - distinguished for their holiness and theology, and the Saints Stephanos the miracle-worker, Theodore bishop of Edessa and Michael the holy martyr enriched both the Church of Jerusalem and the Universal Church. Despite the violent and murderous invasions of various barbarians (796, 809, 813 Α.D) and general disorder, the contribution of the Laura to the Church reaches its peak with the stand in favor of the holy icons of Saint John of Damascus during the first period of Iconoclasm (726-787) and that of Saints Michael Syncellos, Theophanes and Theodore the Graptoi (Branded) during the second period of Iconoclasm (814-843 Α.D.). The significant role of the Laura for theology is evidenced by the fact that the last three above mentioned confessors were summoned to Constantinople by St. Theodore the Studite in relation to this subject. Apart from its theological literary production during this period, the Laura increased its copying and translating activities, becoming the center of Georgian literature from the seventh to the tenth century, as well as the center for translation of ecclesiastical writings from Greek into Arabic. Α characteristic example of this is the widely known Ascetic Homilies by St. Isaac the Syrian which were first translated from Syrian into Greek by the monks Αvramios and Patrikios at the end of the 8th century. The liturgical Typikon of the Laura, along with the hymns of the Sabbaite hymnographers and probably certain monastic practices of the Laura, were widely disseminated by distinguished monastery founders from the 9th till the 13th century. The Laura Typikon influenced, to a grater of lesser degree, the monastic Typika written by St. Theodore the Studite (9th cent.), St. Paul the Younger of Mount Latros (11th cent.), St. Lazaros of Mount Galesion (10th-11th cent.), St. Luke of Messina (Sicily 12th cent.), St. Neophytos the Recluse (Cyprus, 12th-13th cent.) and St. Nilos of Tamasia (monastery of Maheras, beginning of 13th cent.). Already in the 9th century the Typikon of the Laura had found its way to far-away Georgia (by Gregory Khandzta in 826 A.D.). Parallel there was also a spreading of the new hymnographic poetic form, the canon, developed mainly by St. John of Damascus and his subsequent "Sabbaite poetic school". The hymnographic production of the Laura was the foundation upon which ecclesiastical worship was shaped in the period after Iconoclasm. The eight tones in the melody, ascribed to St. John of Damascus, prevailed in worship, while his Octaechos constituted the core of the Paraklitiki the main liturgical book of the Church.
During the occupation of the Crusaders, the position of the Laura abbot appears to have been exceptionally high with the Latins, on account of the absence of an Orthodox patriarch in Jerusalem. The Laura was endowed with assets by Queen Melissenda (1131-1162) while the church of the Theotokos and its frescos were renovated by the emperor Manuel Komninos (1143-1186) circa 1169.
The victory of Saladin's Mamluks against the Crusaders in 1187 Α.D was the beginning of still further hardships for Palestinian Monasticism. Despite the renewed slaughter of Sabbaite monks, the Laura continued to function when all others in the desert were destroyed. During this period the Laura shrank to its core, the surrounding walls were erected and the monks adopted the coenobitic way of life abandoning the lavreotic. The Laura then went through the most difficult phase of struggle for survival within a hostile environment. Nevertheless, it became a significant school for the Brotherhood of the Holy Sepulchre which taught the monastic way of life and matters concerning ecclesiastical subjects. Α new renovation of the Laura Katholikon and St. Sabbas' Tomb by the emperor Ioannis Kantakouzinos was carried out in the middle of the 14th cent.
Even more decisive for this period and for the future of Orthodox worship was the spread of the so-called "neo-Sabbaitic liturgical Typikon" (i.e the synthesis of the old Sabbaitic Typikon with elements of the Studite Typikon). Having replaced the Typika of the Studite and the Mother of God Evergetis monasteries this Typikon was established in Constantinople in the 13^th and 14^th cent. (Convents of Lips, St. Demetrios Kellibara and Mother of God Bebaia Elpis). During this period, the Typikon was established as far away as Serbia by St. Sabbas the Serbian (1175-1236) and the archbishop of Serbia Nicodemos (1317-1324). The new Sabbaite Typikon, on account of the radiant theology of Hesychasm, spread throughout the Balkans, Bulgaria and Russia. From its definitive prevalence everywhere in the 16th century υntil today, the sabbaite-athonite liturgical Typikon has been established as the Typikon of universal Orthodoxy.
3. The period from the Turkis οccupation untill today (1517-2002)
The Turkish invasion of Palestine under sultan Selim, accompanied by a new slaughtering of the Sabbaite fathers, did not affect the life of the Laura favorably. Although the sultans had issued more than thirty firmans (between 1533 and 1735) concerning reconstruction of the Laura buildings, tax exemptions and the protection and rights of the Sabbaite Brotherhood, the Sabbaite fathers suffered greatly for many years and whole Arabic villages moved into the Laura. The significant presence of Serbian monks in the Laura, which had initially been a positive bolstering of the small number of Greek monks, ended at the beginning of the 17^th when the Serbians were unable to pay off the debts accrued by their construction activities. The intervention of Patriarch Theofanes IIΙ (1608-1644) barely saved the Laura from the hands of the Armenian and Latin creditors.
Among all the benefactors and donors of the Laura were the patriarchs of Jerusalem Nektarios (1660-1669) and Dositheos the Second (1669-1707), the so-called "great benefactor", since they succeeded in restoring the Laura to the exclusive use and habitation of the Sabbaite fathers. Furthermore, they undertook (chiefly Dositheos) numerous and expensive renovations and expansions of the churches, buildings, reservoirs and the wall of the Laura during the years 1667 and 1686.
Our Laura owes the present condition of its buildings to constructive activity carried out after the catastrophic earthquake on 13^th May 1834 and the sebsequent abbacy of Ioasaf the Cretan (1843-1874), a saintly figure of Palestinian monasticism of recent times. Proof of the spiritual depth of this holy, simple, humble and discerning monk is the fact that, for the first time after many centuries, the number of the Sabbaite fathers rose to around eighty.
The continual political changes in the Near East during the 20th century have, by the Grace of God and the intercessions of Theotokos and our Father St. Sabbas, created fewer problems for the Laura than for other monasteries and shrines of the Orthodox Patriarchate. On the contrary, the return of the incorruptible Holy Relics of St. Sabbas in 1965, after their long absence (possibly since the 13th century) has proved to be a great blessing for the Brotherhood of the Holy Sepulchre , the Laura monks and all the Orthodox Christians of the Holy Land, but also undoubtedly the cause of sure hope in God and evidence of the unceasing fatherly care of St. Sabbas for his Laura. The spirituaI life of the Laura and the diversity of its contributions to the contfrontation of the problems faced by the fathers of the Holy Sepulchre, the Orthodox flock and the pious pilgrims of the Holy Places, makes it possible even today to confirm the truth of the age-old assertion: "Just as Jerusalem is the queen οf all cities, so too the Laura of St. Sabbas is the prince of all deserts, and so far as Jerusalem is the norm of other cities, so too is St. Sabbas the exemplar for other monasteries".
The Holy Laura of Saint Sabbas the Sanctified
A God - build Bastion of Orthodoxy 1500 years