Μέτρησα τα χρόνια μου...Mario de Andrade

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι  παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
... Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν... Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...» 

  Mario de Andrade 
(ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία).

 Υ.Γ
 Εκφράσεις όπως ανέχομαι,μισώ, μετριότητες δεν μας βρίσκουν σύμφωνους, αλλά τις ξεπερνάμε και μένουμε στο γενικότερο νόημα του κειμένου.

UNICEF: Ἀνθρωπιστική ὀργάνωση ἀγάπης; Κάθε ἄλλο!

 

¨Ένας καθημερινός άνθρωπος, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο background και με μια συνηθισμένη ανατροφή, καταφέρνει να κερδίσει μια θέση σε ένα τραπέζι μαζί με τις πιο καλοσυνάτες μορφές που πέρασαν ποτέ από τον κόσμο, τόν Χριστό , τόν Γκάντι καί τήν ἀδελφή Τερέζα.

Εκεί, διηγείται ο καθένας την συνεισφορά που έχει κάνει στην ανθρωπότητα. O τυχαίος άντρας, φαίνεται να έχει κάνει τόσο καλό όσο και οι συνομιλητές του, και γρήγορα κερδίζει τον θαυμασμό τους. Όλα αυτά ο Σουηδός τα έχει καταφέρει απλά κάνοντας κλικ σε ένα διαφημιστικό banner της UNICEF. Στόχος της καμπάνιας είναι να δείξει ότι, σε αντίθεση με παλιότερες εποχές, το να σώσεις ζωές είναι μόνο μερικά κλικ μακριά¨.

                                                                δείτε εδώ

UNICEF  

  

            Πρόκειται γιά μιά ἀπαράδεκτη διαφήμιση πού δημιούργησε ἡ Frosman & Bodenfors γιά τή UNICEF στή Σουηδία, χρησιμοποιώντας τόν Χριστό χωρίς καμμία συστολή καί στοιχειώδη ντροπή οὔτε ἀπό τήν προκλήτρια ἑταιρεία οὔτε καί ἀπό τή UNICEF.

            Κάποιoι προβληματισμοί νομίζω δέν θά ἦσαν ἄσκοποι :

1. Γιατί στήν παρέα τῶν τεσσάρων δέν ἔβαλαν καί τόν Μωάμεθ, νά ὑποκύπτει κι᾿ αὐτός στό προβαλλόμενο ἐμπορεύσιμο προϊόν;

2. Γιατί δέν σέβονται τήν πίστη ἐκατομμυρίων Χριστιανῶν πού θεωροῦν τόν Χριστό ὡς τέλειο Θεό καί τέλειο ἄνθρωπο, τόν μόνο ἀναμάρτητο; Ἀλήθεια, ἔχουν βρεῖ κάποιο σφάλμα ἤ κάποια ἁμαρτία στόν Χριστό; Ἄν ὄχι, τότε μήν τόν ξανασταυρώνουν περιπαίζοντάς Τον.

3. Ἄς  γνωρίζουν ὅτι ὅσοι ὑποδύθηκαν τόν Χριστό, σέ διάφορες ταινίες, βρῆκαν τραγικό ἐπώδυνο θάνατο.

4. Ἄς γνωρίζουν ὅτι εἶναι  βλάσφημη ἡ ὑποτίμηση καί ἐξίσωση τοῦ  Χριστοῦ μέ κοινούς ἁμαρτωλούς θνητούς. (ὡραιοπάθεια, πίνει νωχελικά, ξαπλώνει καί ἀράζει τά πόδια του στό τραπέζι, καυχιέται γιά τά καλά του ἔργα, κρατᾶ τό ποτῆρι τοῦ κρασιοῦ σάν γυναίκα).

5. Ἄς γνωρίζουν ὅτι ὅσοι γελοιοποιοῦν ἤ ἐκχυδαΐζουν τόν Χριστό, βρίσκουν καί αὐτοί ἐπίσης ἀπό θεία δίκη τραγικό τέλος στή ζωή τους.

6. Τυχαῖο ἡ πρωτιά τῆς Σουηδίας στίς αὐτοκτονίες;

Συστήνουμε στούς παραγωγούς τῆς διαφημίσεως νά κατεβάσουν ἄμεσα τή σχετική διαφήμιση ὡς ἔνδειξη σεβασμοῦ στό θεανθρώπινο

        

πρωτ. Βασιλείου Κοκολάκη

Ελεημοσύνη...αυτή είναι φάρμακο για τα δικά μας αμαρτήματα...

 

"Παρ' όλο που η παρθενία, η νηστεία και το να κοιμάται κανείς στο χώμα έχουν πιο δύσκολο κόπο από την ελεημοσύνη, όμως τίποτε δεν είναι τόσο δυνατό στο να σβήνει τη φωτιά των αμαρτημάτων, όσο αυτή. Αυτή είναι ανώτερη απ' όλα, στήνει τους εραστές της κοντά στον ίδιο το βασιλιά. Και πολύ σωστά. Γιατί η παρθενία, η νηστεία και το να κοιμάται κανείς στο χώμα σταματάει μόνο γύρω απ' αυτόν που την ασκεί και δεν σώνει κανέναν άλλο, η ελεημοσύνη όμως απλώνεται σε όλους και αγκαλιάζει τα μέλη του Χριστού. Άλλωστε τα κατορθώματα εκείνα που απλώνονται σε πολλούς είναι πολύ μεγαλύτερα απ' αυτά που σταματούν γύρω από έναν.
Η ελεημοσύνη είναι η μητέρα της αγάπης, της αγάπης που χαρακτηρίζει το χριστιανισμό, που είναι μεγαλύτερη απ' όλα τα θαύματα, με τα οποία φαίνονται οι μαθηταί του Χριστού. Αυτή είναι φάρμακο για τα δικά μας αμαρτήματα, σαπούνι για την ακαθαρσία της ψυχής μας, σκάλα στηριγμένη στον ουρανό, αυτή συνδέει το σώμα του Χριστού. Θέλετε να μάθετε πόσο μεγάλο αγαθό είναι αυτή; Στην εποχή των αποστόλων όλοι πουλούσαν τα υπάρχοντά τους και έφερναν σ' αυτούς τα χρήματα, τα οποία και μοιράζονταν... "Όλοι είχαν μια καρδιά και μια ψυχή" και η χάρη του Θεού ήταν επάνω σε όλους αυτούς και ζούσαν με πολύ όφελος."
"Γιατί βέβαια αυτό κυρίως σημαίνει να περιφρονείς τα χρήματα, αυτό σημαίνει να θρέψεις αληθινά το Χριστό, όταν δεν το κάνεις αυτό με αλαζονεία και εγωϊσμό, όταν δίνεις σαν να ευεργετείς τον εαυτό σου περισσότερο παρά εκείνον που τα παίρνει. Γιατί αν θεωρείς ότι δίνεις μάλλον παρά παίρνεις, μη δίνεις.

Γι' αυτό θαυμάζουμε και τον Αβραάμ, όχι μόνον γιατί θυσίασε μοσχάρι ούτε γιατί ζύμωσε αλεύρι, αλλά γιατί με πολλή ευχαρίστηση και ταπεινοφροσύνη υποδεχόταν τους ξένους, τρέχοντας κοντά του, εξυπηρετώντας τους, αποκαλώντας τους κυρίους, νομίζοντας πως βρήκε θησαυρό απείρων αγαθών, αν κάποτε έβλεπε να πλησιάζει ξένος.

Έτσι λοιπόν γίνεται διπλή η ελεημοσύνη, όταν και δίνουμε και δίνοντας τα προσφέρουμε με προθυμία. Γιατί λέγει "Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός". Γιατί και αν ακόμη άπειρα τάλαντα προσφέρεις με αλαζονείς και εγωϊσμό και ματαιοδοξία, έχασες τα πάντα, όπως ακριβώς εκείνος ο Φαρισαίος που πρόσφερε το ένα δέκατο από τα υπάρχοντά του, επειδή υπερηφανευόταν και φούσκωνε από υπερηφάνεια γι' αυτό, αφού τα έχασε όλα, έτσι κατέβηκε από το ναό."

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Το να γίνει καλός κάποιος από φόβο στον Θεό κι όχι από αγάπη δεν έχει τόση αξία.

Το Ευαγγέλιο, βέβαια, λέει με συμβολικές λέξεις για τον άδικο ότι θα βρεθεί εκεί, όπου υπάρχει «ο τριγμός και ο βρυγμός των οδόντων», διότι μακράν του Θεού έτσι είναι. Και από τους νηπτικούς Πατέρες της Εκκλησίας πολλοί ομιλούν για φόβο θανάτου και κολάσεως. Λένε: «Έχε μνήμη θανάτου πάντοτε». Αυτές οι λέξεις, αν τις εξετάσομε βαθιά, δημιουργούν τον φόβο της κολάσεως. Ο άνθρωπος προσπαθώντας ν' αποφύγει την αμαρτία, κάνει αυτές τις σκέψεις, για να κυριευθεί η ψυχή του απ' το φόβο του θανάτου, της κολάσεως και του διαβόλου.
Όλα έχουν τη σημασία τους, το χρόνο και την περίστασή τους. Η έννοια του φόβου είναι καλή για τα πρώτα στάδια. Είναι για τους αρχάριους, γι' αυτούς που ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος.
Ο άνθρωπος ο αρχάριος, που δεν έχει ακόμη λεπτυνθεί, συγκρατείται απ' το κακό με το φόβο. Και ο φόβος είναι απαραίτητος, εφόσον είμαστε υλικοί και χαμερπείς. Αλλ' αυτό είναι ένα στάδιο, ένας χαμηλός βαθμός σχέσεως με το θείον.
Το πάμε στη συναλλαγή, προκειμένου να κερδίσομε τον Παράδεισο η να γλιτώσομε την κόλαση. Αυτό, αν το καλοεξετάσομε, δείχνει κάποια ιδιοτέλεια, κάποιο συμφέρον. Εμένα δε μου αρέσει αυτός ο τρόπος.
Όταν ο άνθρωπος προχωρήσει και μπεί στην αγάπη του Θεού, τι του χρειάζεται ο φόβος; Ό,τι κάνει, το κάνει από αγάπη κι έχει πολύ μεγαλύτερη αξία αυτό. Το να γίνει καλός κάποιος από φόβο στον Θεό κι όχι από αγάπη δεν έχει τόση αξία.


  ΆγιοςΠορφύριος

Αγραφα Ευρυτανίας.. Το Μοναστήρι της Παναγίας της Στάνας

            
      
           Απέναντι από τα Επινιανά, δεξιά του Ασπρορέματος, μέσα στα γρανιτένια βράχια είναι φωλιασμένη η Παναγία η Στάνα, ένα από τα πιό όμορφα μοναστήρια των Αγράφων.
           Κοιτάζοντας από μακριά το μοναστήρι μοιάζει κρυμμένο μέσα στη σπηλιά, ενώ τα λίγα δέντρα καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της μικρής εκκλησίας. Μόνο ο τρούλος του ναού με τα στενόμακρα παράθυρα του, ξεχωρίζει κάτω από το χείλος του βράχου. Για να φτάσουμε θα ανεβούμε το χωματόδρομο με τις στροφές σε μια απόσταση 3 περίπου χιλιομέτρων. Η ιστορία του μοναστηριού είναι αναμεμιγμένη με πολλές παραδόσεις. Λέγεται ότι στα μέσα του 12ου αιώνα, βρέθηκε κατά θαυματουργό τρόπο από κτηνοτρόφους της περιοχής στο βάθος της σπηλιάς  η εικόνα της γέννησης της Θεοτόκου. Έτσι οι ευσεβείς κάτοικοι της περιοχής έκτισαν το πρώτο εκκλησάκι.      Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι η εικόνα της Παναγίας μεταφέρθηκε εκεί, για να προφυλαχτεί την περίοδο της Εικονομαχίας από το χωριό Στάνα της Αμφιλοχίας, από το οποίο πήρε το μοναστήρι την προσωνυμία "της Στάνας". Μια ακόμη παράδοση αναφέρει ότι η ονομασία της προέρχεται από τις στάνες των κτηνοτρόφων που υπήρχαν παλαιότερα στη γύρω περιοχή. Ο ναός φαίνεται ότι είναι κτίσμα του 15ου ή 16ου αιώνα, όταν η περιοχή είχε πυκνοκατοικηθεί, λόγω της εγκατάστασης των Τούρκων στη Θεσσαλία και στις άλλες πεδινές περιοχές. (Τότε η Ευρυτανία, και κυρίως η περιοχή των Αγράφων, είχε πολλές χιλιάδες κατοίκους, πλούσια κτηνοτροφία και ανεπτυγμένη βιοτεχνία. Αυτό αποδεικνύεται από το πλήθος των εκκλησιών που υπήρχαν σε κάθε χωριό, από τα μοναστήρια και τις περίφημες Σχολές των Αγράφων, που άκμασαν το 16ο και 17ο αι. με ονομαστούς Διδασκάλους).
            Η εκκλησία είναι σχήματος σταυρικού με τρούλο, διαστάσεων 6x10 μ. και ο τρούλος της υψώνεται περίπου στα 7-8 μέτρα. Ακριβώς πίσω από τον τρούλο βρίσκεται η είσοδος της μικρής σπηλιάς, που πιστεύεται ότι βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας.  Η νότια και βόρεια κόγχη φαίνεται ότι χρησιμοποιούνταν για τα αναλόγια των ιεροψαλτών, ενώ περιορισμένη φαίνεται ότι ήταν και η ανατολική κόγχη του Ιερού Βήματος, λόγω της στενότητας του χώρου. Μικρό, αλλά θαυμαστής τέχνης, είναι το ξυλόγλυπτο τέμπλο, ενώ οι εικόνες τόσο του τέμπλου όσο κι αυτές του ναού είναι έργα ντόπιων σπουδαίων αγιογράφων της Βυζαντινής Σχολής των Αγράφων (Θεοφάνους, Διονυσίου Ιωάννου κ.ά.). Στη δυτική πλευρά σώζονται τοιχογραφίες, όπως και στ' άλλα ψηλότερα μέρη του κυρίως ναού. Αρκετά ευδιάκριτες είναι οι τοιχογραφίες του τρούλου με κυρίαρχη τη μορφή του Παντοκράτορα. Οι φθορές προήλθαν προφανώς από την υγρασία - φυσικό αποτέλεσμα της υγρότητας του σπηλαίου - και από επιχρίσματα των νεότερων, οι οποίοι νόμιζαν ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα ομορφύνει ο ναός. Στο προαύλιο της εκκλησίας η καμπάνα γράφει 1856 και ο ήχος που παράγει έχει εκπληκτική καθαρότητα.
           Λέγεται ότι παλιότερα η μονή είχε και μοναχούς, οι οποίοι τρέφονταν από την καλλιέργεια των μικρών κήπων της, από την κτηνοτροφία και τις εισφορές των προσκυνητών, που με ευλάβεια και οδοιπορία πολλών ωρών έφθαναν σ' αυτή τη δύσβατη ορεινή περιοχή.
              

           Το μοναστήρι σήμερα ανήκει στην ενορία Αγ. Γεωργίου των Επινιανών, από την οποία απέχει γύρω στα 12 χιλιόμετρα. Ευτυχώς οι κάτοικοι τόσο των Επινιανών, όσο και των άλλων χωριών των Αγράφων δείχνουν βαθύ σεβασμό προς τη μονή, την επισκέπτονται συχνά και παρακολουθούν τις ιερές τελετές, που γίνονται εκεί από τους ιερείς των γύρω χωριών. Επίσης, λέγεται ότι παλιότερα η μονή είχε πολλά αφιερώματα, τα οποία κατά την περίοδο 1942-1950 είχαν κρυφτεί σε διάφορα σημεία της. Φαίνεται άλλωστε ότι και οι μεγάλες πέτρινες πλάκες του Καθολικού έχουν ανασυρθεί, πιθανώς για την ανεύρεση κρυμμένων θησαυρών. Σήμερα καταβάλλεται προσπάθεια για την διαφύλαξη του τέμπλου, των εικόνων και των άλλων κειμηλίων της μονής.
           Η Παναγία  θεωρείται η αγία των  Αγράφων και τιμάται  από όλους τους  Αγραφιώτες στις 7  και 8 Σεπτεμβρίου με πολλές λειτουργίες και βαπτίσεις.

         



πηγή

agrafiotis