Για Εσένα,η αν­θρώπινη γλώσσα είναι εντελώς...ανεπαρκής.

Ακούς να σε λέμε Λόγο, αλλά είσαι πάνω από τον λόγο.
Είσαι πάνω από το φως, και ονομάζεσαι Φως.
Ακούς να σε λέμε Πυρ, χωρίς να είσαι υλική φωτιά, αλλά διότι καθαρίζεις την ελαφρή και άχρηστη ύ­λη
Μάχαιρα, διότι κόβεις το χειρότερο από το καλύτερο
Λυχνιστήρι διότι καθαρίζεις το αλώνι και ό,τι είναι ελαφρό και «ανεμιαΐο» το απο­μακρύνεις, και ό,τι είναι βαρύ και γεμάτο το τοποθετείς στις αποθήκες του Ουρανού.
Αξίνη, διότι κόβεις την άκαρπη συκιά που πολύ την ανέ­χθηκες και διότι κόβεις τις ρίζες της κακίας και πονηρίας.
Θύρα, διότι εσύ μας εισάγεις (στην βασιλεία)
Οδός, διότι εσύ μας οδηγείς στον ί­σιο δρόμο.
Πρόβατο, διότι θυσιάστηκες,
Αρχιερεύς, διότι προσφέρεις θυσία το σώμα σου.
Υιός, διότι γεννάσαι από τον Πατέρα.

Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Η μισθοδοσία των κληρικών αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Πολιτείας

«Αν η Πολιτεία αποφασίσει να διακόψει τη μισθοδοσία των κληρικών τότε θα πρέπει να επιστρέψει στην Εκκλησία την περιουσία που αυτή έχει δώσει στο Κράτος».

Με αυτά τα λόγια μητροπολίτες που μίλησαν στα «ΝΕΑ» επανέλαβαν με κατηγορηματικό τρόπο - μετά την πρόταση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τάσου Κουράκη για διακοπή της μισθοδοσίας των κληρικών και επιβολή «εκκλησιαστικού φόρου» για την πληρωμή τους - την πάγια θέση της Ιεραρχίας: ότι δηλαδή η μισθοδοσία του κλήρου αποτελεί για την Εκκλησία κόκκινη γραμμή, προσθέτοντας με νόημα ότι δεν είναι εύκολο για οποιαδήποτε κυβέρνηση να την παραβιάσει.

Οπως λένε, η μισθοδοσία των κληρικών αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Πολιτείας απέναντι στην Εκκλησία. Αυτή ξεκινάει, όπως υποστηρίζει η Εκκλησία, το 1833, με τη διάλυση 412 μοναστηριών, την παραχώρηση εκκλησιαστικής περιουσίας στο Κράτος, την επιβολή φορολογίας στις υπόλοιπες μονές και τη σύσταση Εκκλησιαστικού Ταμείου για τη μισθοδοσία του κλήρου.

Η υποχρέωση πληρωμής των μισθών επαναβεβαιώνεται το 1952 με την υπογραφή σύμβασης μεταξύ της Πολιτείας και της Εκκλησίας. Αυτή προέβλεπε ότι η κυβέρνηση προχωρούσε στην απαλλοτρίωση 141.333 στρεμμάτων αγρών, 601.544 στρεμμάτων βοσκοτόπων και 32.043 άλλων κτημάτων της Εκκλησίας «προς αποκατάστασιν ακτημόνων καλλιεργητών και ακτημόνων μικρών κτηνοτρόφων».

Η Εκκλησία έπαιρνε ως αντάλλαγμα 164 αστικά ακίνητα (αξίας 82 δισ. δρχ.) και χρηματικό ποσό 15 δισ. δρχ. Και, όπως υποστηρίζει η Εκκλησία, συμφωνήθηκε επίσης η Πολιτεία να πληρώνει τους μισθούς των ιερέων.

Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος - καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών - εξηγεί στα «ΝΕΑ» ότι όχι μόνο δεν είναι δυνατή η διακοπή της μισθοδοσίας, καθώς η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη με σύμβαση να την καταβάλλει, αλλά και εξαιρετικά δύσκολο να υλοποιηθεί η παύση της σε περίπτωση που αποφασιστεί.

Το Δημόσιο. «Για να διακοπεί η μισθοδοσία θα πρέπει να καταργηθεί η φορολόγηση της Εκκλησίας, με τους όρους και τις προϋποθέσεις που φορολογείται έως σήμερα. Θα πρέπει να καταργηθούν όλοι οι αυτοί οι φόροι που πληρώνει η Εκκλησία ή να αναθεωρηθούν. Σήμερα η Εκκλησία φορολογείται σαν να είναι εταιρεία και όχι σαν Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου», λέει ο κ. Χρυσόστομος. Γνώστης του θέματος ο μητροπολίτης - άλλωστε η εισήγησή του στο συνέδριο της Θεσσαλονίκης Εκκλησία και Αριστερά αφορούσε ακριβώς το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας και μισθοδοσίας, προσθέτει ότι αν διακοπεί η μισθοδοσία των κληρικών, που αποτελεί συμβατική υποχρέωση του ελληνικού Δημοσίου, η Πολιτεία θα πρέπει να επιστρέψει στην Εκκλησία την περιουσία της.

«Τι θα γίνει με την περιουσία; Δεν θα πρέπει να επιστραφεί; Ή να γίνει επιστροφή χρημάτων στην Εκκλησία; Μπορούμε όμως να το κάνουμε αυτή τη στιγμή; Συμφέρει το ελληνικό Δημόσιο;» διερωτάται. Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και ο Μητροπολίτης Περιστερίου Χρυσόστομος, ο οποίος πριν από μερικές εβδομάδες εξέδωσε βιβλίο με τίτλο «Η Εκκλησιαστική περιουσία, η μισθοδοσία του ιερού κλήρου, η εκκλησιαστική εκπαίδευσις και η σημερινή ιεραρχία».

«Το Κράτος πρέπει να συνεχίσει να μισθοδοτεί τους κληρικούς διότι πήρε την εκκλησιαστική περιουσία. Αν την επιστρέψει τότε να τη διακόψει», λέει με κατηγορηματικό τρόπο. Και συνεχίζει: «Υπάρχει συμφωνία Κράτους - Εκκλησίας γι' αυτό το θέμα. Είναι υποχρέωση του Κράτους να πληρώνει τους ιερείς. Αλλωστε υπάρχει συνέχεια στην Πολιτεία. Πρέπει να τους πληρώνει, όπως πληρώνει τους κοινωνικούς λειτουργούς...». Για να επιστρέψει, λέει, η Πολιτεία την περιουσία θα πρέπει να διαθέσει «όλο τον... προϋπολογισμό. Και πάλι δεν θα μπορέσει να εξοφλήσει την Εκκλησία».

Αυτό υποστηρίζει και στο βιβλίο του. Λέει ότι η μισθοδοσία του κλήρου όχι μόνο δεν πρέπει να αποτελεί φιλανθρωπική ή χαριστική πράξη από την Πολιτεία προς την Εκκλησία, «τουναντίον, αποτελεί υπέρτατη, ουχί απλώς ηθική και εθνική, αλλά κυρίως και πρωτίστως νομική υποχρέωσιν και διακρατική συμφωνίαν του Κράτους μετά της Εκκλησίας και των λειτουργών αυτής».

Και αυτό, εξηγεί, διότι η Πολιτεία «αβιάστως και με την ιδική της πάντοτε πρωτοβουλίαν απεδέχθη και υπέγραψε "φαρδιά - πλατιά" την υποχρέωσιν της καταβολής της μισθοδοσίας του ιερού κλήρου το έτος 1952».

Ο Αρχιεπίσκοπος.

Στην πρόσφατη πολιτική αντιπαράθεση που προκλήθηκε μετά την πρόταση Κουράκη η Ιεραρχία δεν πήρε θέση διότι η άποψη του βουλευτή δεν αποτελεί επίσημη θέση του κόμματός του.

Εκτιμάται ότι η Εκκλησία δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε ένα θέμα που θεωρεί λυμένο και διευθετημένο εδώ και δεκαετίες.

Τον περασμένο Ιούλιο πάντως ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είχε επαναδιατυπώσει την πάγια θέση της Εκκλησίας για τη μισθοδοσία των κληρικών σε επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό και τους πολιτικούς αρχηγούς. Ηθελε να απαντήσει σε δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού Τύπου σχετικά με το θέμα της μισθοδοσίας και της φορολόγησης της Εκκλησίας.

«Η μισθοδοσία των κληρικών καταβάλλεται από το Δημόσιο ως συμβατική υποχρέωσή του, την οποία ανέλαβε από το 1833 έναντι της Εκκλησίας, εφόσον το 65% (2/3) της τότε αγροτικής και αστικής περιουσίας της περιήλθε σ' αυτό Εκτοτε και έως σήμερα το 96% της εναπομείνασας ως άνω περιουσίας έχει - μονομερώς (με διάφορους νόμους της Ελληνικής Πολιτείας) ή με δωρεές της Εκκλησίας - περιέλθει επίσης στο Δημόσιο» ανέφερε.

Την ίδια άποψη - σε αυστηρό τόνο - διατυπώνει και στο βιβλίο του «Εκκλησιαστική περιουσία και μισθοδοσία του κλήρου» που εκδόθηκε την περασμένη άνοιξη: «Ακούγονται σήμερα πλείστες όσες φωνές από διάφορους χώρους για διακοπή της μισθοδοσίας του κλήρου εκ μέρους του Δημοσίου. Δεν γνωρίζω αν θα υπάρξει κυβέρνησις που θα επιχειρούσε το τόλμημα αυτό, ωθώντας σε δεινή περιπέτεια περίπου δέκα χιλιάδες οικογένειες και προσθέτοντας σωρεία προβλημάτων στα ήδη υπερπλεονάζοντα. Αυτό ασφαλώς προϋποθέτει την επιστροφή στην Εκκλησία όλης της δημευθείσης περιουσίας της ( ...)».

ΕΙΠΑΝ

«Δεν γνωρίζω αν θα υπάρξει κυβέρνησις που θα επιχειρούσε το τόλμημα αυτό ωθώντας σε δεινή περιπέτεια περίπου δέκα χιλιάδες οικογένειες και προσθέτοντας σωρεία προβλημάτων στα ήδη υπερπλεονάζοντα. Αυτό ασφαλώς προϋποθέτει την επιστροφή στην Εκκλησία όλης της δημευθείσης περιουσίας της»

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος

Του Μάνου Χαραλαμπάκη | Τα Νέα

πηγή

romfea

Εστία Πατερικών Μελετών και κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας, στίς 11/02/2013

Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

 

Υπάρχει μια ευγλωττία πολύ πιο δυναμική απ' τα λόγια στη γαλήνια και πρακτική ζωή ενός αγνού, πραγματικού Χριστιανού. Το τι είναι ο άνθρωπος έχει μεγαλύτερη σημασία από το τι λέει.

Το έμβλημα του Χριστιανισμού δεν είναι ένα κάποιο εξωτερικό σύμβολο, το να φοράμε ένα σταυρό ή ένα διάδημα, αλλά εκείνο που φανερώνει την ένωση του ανθρώπου με το Θεό. Με τη δύναμη της χάρης Του που αποκαλύπτεται με τη μεταλλαγή του χαρακτήρα, πρόκειται να πεισθεί ο κόσμος ότι ο Θεός έστειλε τον Υιό Του για Λυτρωτή του. Καμία άλλη επιρροή που περιβάλλει την ανθρώπινη ψυχή δεν έχει τέτοια δύναμη όπως η επιρροή της αφίλαυτης ζωής. Το πιο δυναμικό επιχείρημα για την επιτυχία του Ευαγγελίου είναι ο Χριστιανός που αγαπάει και αγαπιέται.

"Αγαπητοί, μη παραξενεύεστε εξαιτίας του βασανισμού που γίνεται σε σας για δοκιμασία, σαν να σας συνέβαινε κάτι παράδοξο· αλλά, δεδομένου ότι είστε κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού, να χαίρεστε, ώστε και όταν η δόξα του φανερωθεί, να χαρείτε νιώθοντας αγαλλίαση." Α΄ Επιστολή Πέτρου κεφ. δ΄(4), 12-13.

Στο δυνατό φως της ημέρας και με το θόρυβο απ' τη μουσική και τις διάφορες φωνές, το πουλί μέσα στο κλουβί δεν κελαηδάει το τραγούδι που προσπαθεί να του μάθει ο κύριός του. Μαθαίνει λίγο απ' το ένα λίγο απ' το άλλο, αλλά ποτέ μια ξεχωριστή και άρτια μελωδία.

Ο κύριός του όμως σκεπάζει το κλουβί και το βάζει εκεί όπου το πουλί ακούει μόνο το τραγούδι που πρέπει να κελαηδήσει.

Στα σκοτεινά προσπαθεί συνεχώς να κελαηδήσει το τραγούδι αυτό μέχρι που το μαθαίνει και τότε κελαηδάει με όλη του τη δύναμη την τέλεια μελωδία.

Τότε το πουλί τοποθετείται στη θέση του και πάλι, και από εκεί κι εμπρός μπορεί να κελαηδάει το ίδιο τραγούδι στο φως.

Έτσι φέρεται ο Θεός στα παιδιά Του.

Έχει να μας μάθει ένα τραγούδι και όταν το μάθουμε ανάμεσα στα σκοτάδια των δοκιμασιών μπορούμε μετά να το ψάλλουμε χωρίς σταματημό.

Μας το έστειλε η φίλη του blog ; Εύη

  

Οι Τρεις Ιεράρχες. Χρόνια πολλά στους δασκάλους μας, αλλά και στους μαθητές μας

 

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 - 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ' τον Βοτενειάτη (1078 - 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου), χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία. Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο (βλέπε 13 Νοεμβρίου) και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο (βλέπε 25 Ιανουαρίου), θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».

Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε.
Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι.
Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο. Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».

Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.

Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ' αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.

Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.

πηγή
 saint