Ο Θεός ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής.

Ας μην παραλείπουμε να συμμετέχου­με στο πασχάλιο δείπνο της ευχαριστιακής συνάξεως, που γίνεται τακτικά στο ναό, αλλά και σε κάθε εκκλη­σιαστική ακολουθία, αν είναι δυνατόν.
"Μα έχω τόσες φροντίδες και ασχολίες!", θα μου πεις. Γι' αυτό ακρι­βώς έλα στο ναό, για να ελκύσεις με την εδώ παρουσία σου την εύνοια του Θεού, κι έτσι να φύγεις ασφαλισμένος· για να Τον έχεις βοηθό στις υποθέσεις σου, κι έτσι να γίνεις ακατανίκητος από τους δαίμονες και τους μοχθηρούς ανθρώπους. Γιατί, συμμετέχοντας στη θεία λειτουργία και στην κοινή λατρεία, θα ενισχυ­θείς από τον παντοδύναμο Θεό, θα πάρεις τα δικά Του όπλα, κι έτσι ούτε ο διάβολος ούτε οι άνθρωποι θα μπορέσουν να σε βλάψουν.
Και μη μου πεις, ότι, καθώς είσαι συνέχεια απα­σχολημένος με τα προβλήματα της ζωής, δεν μπορείς να τρέχεις κάθε τόσο στην εκκλησία ούτε να προσεύ­χεσαι όλη μέρα. Στην εκκλησία, έστω, δεν μπορείς να πηγαίνεις.
Όπου κι αν βρίσκεσαι, όμως, μπορείς να στήσεις το θυσιαστήριό σου. Ούτε ο τόπος ούτε η ώρα σε εμποδίζουν. Κι αν δεν γονατίσεις, κι αν δεν κλά­ψεις, κι αν δεν υψώσεις τα χέρια σου στον ουρανό, η προσευχή σου θα είναι τέλεια, εφόσον θα έχεις διά­νοια θερμή.
Εσύ που βαδίζεις στο δρόμο, εσύ που βρίσκεσαι στην αγορά, εσύ που ταξιδεύεις στη θά­λασσα, εσύ που κάθεσαι στο εργαστήριό σου, εσύ που μαγειρεύεις στο σπίτι σου, εσύ που καλλιεργείς το χω­ράφι σου κι εσύ που σε κάποιαν άλλη εργασία κατα­γίνεσαι, όταν δεν μπορείτε να έρθετε στην εκκλησία, κάντε, εκεί που είστε, προσευχή εκτενή και προσεκτι­κή.
Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής. Να, και ο απόστολος Παύλος προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη.
Επειδή, όμως, προσευχήθηκε με θέρμη, αν και πε­σμένος, και τη φυλακή έσεισε και τα θεμέλια σάλεψε και το δεσμοφύλακα τράβηξε στην αληθινή πίστη μα­ζί με όλη την οικογένειά του (Πράξ. 16:25-35).

+ Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση. Αγιος Πορφύριος

Πρὸ ἐτῶν, ὅταν ὁ Γέροντας ὑπηρετοῦσε ἀκόμη στὴν Πολυκλινικὴ Ἀθηνῶν, μιὰ μέρα, καθὼς περπατοῦσε στὴν περιοχὴ τῆς Ὁμόνοιας μαζὶ μὲ δύο δικές του κοπέλες, πνευματικά του παιδιά, εἶδε ἀπὸ ἀπέναντι νὰ ἔρχεται μιὰ νεαρὴ μὲ προκλητικὴ ἐμφάνιση. Φοροῦσε τὸ γνωστὸ “σοῦπερ μίνι”, ποὺ ἦταν μόδα. Μόλις τὴν ἀντίκρισαν, λέει ὁ Γέροντας:

- Τι λέτε; Τί σκέπτεσθε; Τήν κατακρίνετε αὐτὴ τὴν κοπέλα;

- Ὄχι, Γέροντα, ἀπάντησαν αὐτές, γνωρίζοντας τὶς θέσεις του.

- Καλά κάνετε καὶ δὲν τὴν κατακρίνετε, είπε ὁ Γέροντας. Νά μὴν κρίνετε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση. Αὐτὴ ἡ κοπέλα ποὺ βλέπετε ἔχει θαυμάσια ψυχή! Ἔχει δυναμισμὸ ψυχῆς. Αὐτὸ ποὺ κάνει τώρα, δηλαδὴ ποὺ προκαλεῖ, ὀφείλεται στὴ δύναμη τῆς ψυχῆς της. Φαντασθεῖτε τί θὰ γίνει ἂν αὐτὴ ἡ κοπέλα γνωρίσει τὸν Χριστό, ἐὰν μάθει ὅλα ὅσα ἐσεῖς ξέρετε. Τότε ἀσφαλῶς θὰ φθάσει πολὺ ψηλά!

Αὐτὸς ἦταν ὁ τρόπος τῆς συμβουλευτικῆς καὶ τῆς παιδαγωγικῆς τοῦ πατρὸς Πορφυρίου. Καθοδηγοῦσε τοὺς ἀδελφοὺς βιωματικὰ καὶ ἐποπτικά.

Ἦρθαν στὸν Γέροντα μὲ ἄσεμνη ἐμφάνιση

Μιὰ ἡμέρα, ποὺ πῆγα στὸν Γέροντα, συνάντησα ἐκεῖ κάποιες κοπέλες, ποὺ εἶχαν πάει κι αὐτὲς νὰ τὸν δοῦν. Ἦταν, ὅμως, ἄσεμνα ντυμένες. Κουβέντιαζε, λοιπόν, μαζί τους ὁ Γέρων Πορφύριος γιὰ διάφορα πνευματικὰ θέματα, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἔκανε καμία παρατήρηση γιὰ τὴν ἐμφάνισή τους. Ἐγώ, ὁμολογουμένως, ἀγανάκτησα ἐσωτερικὰ μ’ αὐτὲς τὶς κοπέλες, ποὺ πῆγαν σ’ ἕνα τέτοιο ἅγιο Γέροντα ντυμένες κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀλλὰ σκανδαλίσθηκα καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ γέρων Πορφύριος δὲν τοὺς ἔκανε παρατήρηση.

Ὅταν ἔφυγαν οἱ κοπέλες, χαμογελώντας μοῦ εἶπε: “Κύριε τάδε, ἐγὼ δὲν εἶμαι αὐστηρός, ὅπως εἶσαι ἐσύ”. Βέβαια, ἀμέσως κατάλαβα ὅτι εἶχε συλλάβει τὴ σκέψη μου καὶ τὸν σκανδαλισμό μου. Ὅμως, τὸν ρώτησα: “Γιατί τὸ λέτε αὐτό, Γέροντα;”. Μοῦ εἶπε τότε: “Ἦρθαν αὐτὲς οἱ κοπέλες ἐδῶ μ’ αὐτὴ τὴν ἐμφάνιση καὶ δὲν τοὺς ἔκανα παρατήρηση. Ἐγὼ ἔχω μιὰ ἄλλη τακτική. Διότι, ἀκόμη κι ὰν τοὺς μιλοῦσα γιὰ τὴν ἐμφάνισή τους, ἀφοῦ δὲν ἔχουν πίστη στὸν Χριστό, δὲ θὰ συμμορφώνονταν. Προσπαθῶ πρῶτα νὰ τὶς φέρω στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί, τότε, μόνες τους θὰ καταλάβουν τὸ λάθος τους καὶ θὰ διορθωθοῦν”.

Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου

Διπολική Διαταραχή/Μανιοκατάθλιψη και Ορθοδοξία

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποια είναι η γνώμη σας για κάποιες νόσους όπως είναι η διπολική διαταραχή, αυτό που λέγανε παλαιότερα μανιοκατάθλιψη; Δηλαδή αυτό οφείλεται σε κάποιο οργανικό αίτιο, σε κάποια δυσλειτουργία κάποιων οργάνων; Ποια είναι η τοποθέτηση της εκκλησίας πάνω σ αυτό και πως μπορεί να επέμβει θεραπευτικά;

Άκουσε τώρα, αν αυτή η ορολογία αφορά μια νόσο του νευρικού συστήματος δε μπορώ να παρέμβω δε μπορώ να γνωρίζω. Αφορά καθαρά το σώμα την ιατρική και την νευρολογία. Αν αυτή η ορολογία αφορά μία διαταραχή του νευρικού συστήματος, δε μπορώ να το παίξω γιατρός και ειδικός στο νευρικό το σύστημα.

Αν όμως αυτή η ορολογία, διπολική διαταραχή, διατυπώνει διχασμένο άνθρωπο, τότε μπορώ να παρέμβω. Είμαι σαφής; Ξέρω την ορολογία πάρα πολύ καλά. Τη γνωρίζω. Και κρύβει μέσα της και τα δύο, ένα κατεστραμμένο για χίλιες αιτίες νευρικό σύστημα, δημιουργεί διαταραχή στον άνθρωπο. Αν δηλαδή σε ένα αυτοκίνητο που έχει τα σύρματα τα ηλεκτρολογικά υπάρχει διαταραχή της ροής της ενεργείας δεν λειτουργεί όλο το αυτοκίνητο. Ακόμα και αν στο σπίτι μας τα σύρματα δε λειτουργούν, θα παρέμβει ο ηλεκτρολόγος να τα φτιάξει, για κάποιους λόγους.

Σ” αυτό δε μπορώ να παρέμβω γιατί είναι καθαρά θέμα της ιατρικής. Χαλασμένο σώμα. Η Εκκλησία μπορεί να κάνει προσευχή, να κάνει θαύμα, να κάνει ευχέλαιο, αλλά υπάρχει κεντρικό σύστημα το οποίο για ποικίλες αιτίες κατεστράφη και δημιουργεί τέτοιες διαταραχές. Αλλά η ορολογία, διπολική διαταραχή, ακουμπάει ταυτόχρονα και τον διχασμένο άνθρωπο. Που είναι άνθρωπος, που πρωτογενώς δεν έχει εμπιστοσύνη στον Θεό και τάχει όλα χαμένα και είναι διαλυμένος. Να πάω από δω, να πάω από κει, να κάνω από δω, να κάνω από κει…

Το θέμα το διπολικό το διατυπώνει ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος όταν ομιλεί για τον άνθρωπο τον έτερο που ενεργεί μέσα του και του δημιουργεί διχασμό και του δημιουργεί καθημερινή διαμάχη. Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας εκεί, μιλά για έναν διπολικό άνθρωπο. Μια θέλω λέει αυτό και μια θέλω το άλλο, μια θέλω το καλό και μια θέλω το κακό.

Αν λοιπόν ο εσωτερικός διχασμός είναι μέσα μου, μπορώ να παρέμβω στην διπολική διαταραχή με μια μέθοδο: Να τον οδηγήσω πρώτα στην κάθαρση, στην μετάνοια και να αποκτήσει βαθειά εμπιστοσύνη στον Χριστό. Η διπολική διαταραχή κατά τα μέτρα της πνευματικής αρρώστιας γιατρεύεται δια της βαθείας εμπιστοσύνης στον Χριστό.

Το νευρικό σύστημα, (αν ακόμη και αυτό διαταραχθεί για λόγους πνευματικούς), ας το πάρουν οι γιατροί, αν έχουν κάποια μέθοδο κι αν ξέρουν ότι γιατρεύεται. Αλλά δεν είναι η αρμοδιότητά μου, δεν ξέρω τι φάρμακα και τι χρειάζεται να δώσεις εκεί. Αλλά αν θεραπευτεί η ρίζα που ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό πολλά πράγματα αποκαθίστανται. Πάρα πολλά αποκαθίστανται!

Βλέπετε, να δώσω ένα παράδειγμα: Αν τώρα εγώ είμαι πάρα πολύ εγωιστής και πολύ θυμώδης, πάρα πολύ νευρικός, και για οτιδήποτε γίνεται θυμώνω, αυτό θα το εκφράζω με τα χέρια μου, θα νευριάζω, θα γουρλώνω τα μάτια, θα εξάπτομαι. Αυτό είναι η ρίζα, είναι ο εγωισμός, αλλά το κάνω και σωματικά. Όλη αυτή η ταραχή, θα αρχίσει να αρρωσταίνει και το σώμα μου. Όταν αυτό το τραπέζι το κουνάω συνέχεια θα διαλυθεί, θα ξεβιδωθούν και οι βίδες του.

Κάποια στιγμή λοιπόν, εγώ που ξεβίδωσα τις βίδες μου, επειδή ήμουν βίδας ως τώρα, μετανιώνω, κι αλλάζω και δεν θυμώνω πια. Αλλά οι βίδες είναι ξεβιδωμένες, το σώμα έχει αρρωστήσει, τα νεύρα έχουν βλαφτεί. Εδώ πια είναι η ιστορία, αν υπάρχει κάποιος τρόπος αυτά τα κατεστραμμένα νεύρα να τα φτιάξει.

Έχεις ένα βιολί στα χέρια σου και παίζεις και επειδή γίνεται κάτι που δεν σου αρέσει, παίρνεις το βιολί και το χτυπάς στον τοίχο από τον θυμό σου. Μετανιώνεις μετά, αλλά οι χορδές του βιολιού χάλασαν, πρέπει κάποιος τεχνίτης να τις κολλήσει. Με καταλαβαίνετε; Ναι λοιπόν, δέχομαι τον όρο διπολική κατά τα μέτρα της δυνατότητας της ποιμαντικής παρεμβάσεως της Εκκλησίας μας σ’ αυτό το θέμα.

Κατά τα μέτρα καθαρά και ακραιφνούς νευρικού συστήματος, να παρέμβουν οι γιατροί. Αλλά πέρα απ” αυτό υπάρχει η Εκκλησία και το θαύμα. Είναι μια άλλη ιστορία αυτή. Είμαι σαφής;

Του π. Κων/νου Στρατηγόπουλου

Απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένη ομιλία που δόθηκε στις 07-05-2009.

Πηγή : http://trelogiannis.blogspot.gr/2010/05/blog-post_2610.html

Όταν, λοιπόν, αποκάνεις ικετεύοντας τον Κύριο...

Αν ωφελούμαστε πολύ, όταν συζητάμε μ' έναν ενάρετο άνθρωπο, πόσο θα ωφεληθούμε, αλή­θεια, συνομιλώντας με τον Πλάστη, τον Ευεργέτη, το Σωτήρα μας, έστω κι αν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε;
Γιατί, όμως, δεν μας δίνει; Θα το τονίσω γι' άλλη μια φορά: Γιατί συνήθως Του ζητάμε πράγματα βλα­βερά, νομίζοντας πως είναι καλά και ωφέλιμα. Δεν γνωρίζεις, άνθρωπέ μου, το συμφέρον σου. Εκείνος, που το γνωρίζει, δεν εισακούει την παράκλησή σου, γιατί φροντίζει περισσότερο από σένα για τη σωτηρία σου. Αν οι γονείς δεν δίνουν πάντα στα παιδιά τους ό,τι τους ζητούν, όχι βέβαια επειδή τα μισούν, μα επειδή, απεναντίας, υπερβολικά τα αγαπούν, πολύ περισ­σότερο θα κάνει το ίδιο ο Θεός, ο οποίος και περισ­σότερο από τους γονείς μας μας αγαπά και καλύτερα απ' όλους γνωρίζει ποιο είναι το καλό μας.
Όταν, λοιπόν, αποκάνεις ικετεύοντας τον Κύριο, κι Εκείνος δεν σου δίνει σημασία, μην παραπονιέσαι. Ξεχνάς, άλλωστε, πόσες φορές εσύ άκουσες κάποιον φτωχό να σε παρακαλάει και δεν του έδωσες σημα­σία; Και αυτό το έκανες από σκληρότητα, ενώ ο Θεός το κάνει από φιλανθρωπία. Ωστόσο, ενώ δεν δέχεσαι να κατηγορήσουν εσένα, που από σκληρότητα δεν άκουσες τον συνάνθρωπό σου, κατηγορείς το Θεό, που από φιλανθρωπία δεν σε ακούει.
Είπα όμως προηγουμένως, ότι κι όταν ακόμα δεν σε ακούει, η ωφέλειά σου από την προσευχή είναι με­γάλη. Γιατί είναι αδύνατο ν' αμαρτήσει ένας άνθρωπος που προσεύχεται πρόθυμα και αδιάλειπτα, ένας άν­θρωπος που συντρίβει την καρδιά του, ανεβάζει το νου του στον ουρανό και ομολογεί ταπεινά στον Κύριο τα αμαρτήματά του. Γιατί, ύστερ' από μία τέτοια προσευ­χή, πετάει μακριά κάθε φροντίδα για τα γήινα, απο­κτάει φτερά, γίνεται ανώτερος από τ' ανθρώπινα πάθη.
Τα δροσερά νερά δεν δίνουν στα φυτά τόση θολε­ρότητα, όση δίνουν τα δάκρυα στο δέντρο της προ­σευχής, κάνοντάς το ν' ανεβαίνει ψηλά, ως το θρόνο του Θεού. Έτσι, μάλιστα, Εκείνος εισακούει την προ­σευχή μας. Και πώς να μην εισακούσει την προσευχή μιας ψυχής, που στέκεται μπροστά Του με αυτοσυ­γκέντρωση, με κατάνυξη, με ταπείνωση; Μιας ψυχής που έχει μεταφερθεί νοερά από τη γη στον ουρανό; Μιας ψυχής που έχει διώξει κάθε ανθρώπινο λογισμό, κάθε βιοτική μέριμνα, κάθε εμπαθή προσκόλληση, κι έχει αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη μυστική και πανευφρόσυνη κοινωνία με τον Κύριό της;

+ Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Μείνε λίγο με τον εαυτό σου, βρε παιδί μου.

 

«Πρέπει να μαζευτούμε. Να μαζέψουμε και τη διάνοια και την ψυχή. Όλα. Και να κλείσουμε τις θύρες. Ποιες είναι οι θύρες; Είναι οι αισθήσεις.

Μαζέψου μέσα και κλείσε τις πόρτες.

Μείνε λίγο με τον εαυτό σου, βρε παιδί μου. Θα πεθάνεις και δεν θα τον έχεις γνωρίσει. Θα φύγεις και δε θα τον έχεις αγαπήσει, δε θα τον έχεις πονέσει.

Άμα δεν τον έχεις πονέσει, πώς θα τον σώσεις; Άμα δεν τον έχεις αγαπήσει πώς θα αγαπήσεις τον άλλον;

Δεν λέει ο Κύριος, «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν»; Εκεί, μέσα σου αρχίζει η δουλειά.»

Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης.