Φιλόζωοι - οικολόγοι...όση αγάπη απομένει

Ο άνθρωπος πρέπει να δίνει την αγάπη του στον Θεό και στον συνάνθρωπό του και όση αγάπη απομένει να την διαθέτει για τα υπόλοιπα κτίσματα.
 Αυτοί οι οικολόγοι - φιλόζωοι φαίνεται ότι έχουν τόση αγάπη μόνο, όση είναι εκείνη που απομένει από τους χριστιανούς και γι' αυτό αγαπούν μόνο τα κτίσματα του Θεού, όχι τον Θεό και την εικόνα του, τον άνθρωπο.

γέροντας Παΐσιος

Η προσευχή δεν είναι συνταγή...Στην προσευχή καλλιεργούμε μια σχέση.

Η προσευχή δεν είναι συνταγή για καλιτσούνια ή μουστοκούλουρα, ώστε να πρέπει να την εκτελέσεις τέλεια και προσεκτικά για να πετύχει. Καταρχήν δεν προσεύχομαι για να πετύχω, μα για να κοινωνήσω με τον Θεό μου, με ένα κομμάτι του εαυτού μου, που δεν έχω ενεργοποιήσει και δεν ξέρω ότι διαθέτω.

Όταν λοιπόν ακούω ότι, πρέπει να προσεύχεσαι έτσι, τόσες φορές επί τόσες μέρες, με αυτό τον τρόπο και αυτή την ώρα, και το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρο, αυτό που ζητάς θα γίνει, όχι γιατί ο Θεός γνωρίζει και θέλει, μα γιατί εκτέλεσες σωστά την συνταγή ως άλλος πνευματικός σεφ, τότε πραγματικά ναι, τρελαίνομαι… 

Είναι δυνατόν η προσευχή, που είναι μια από τις ανώτερες μορφές εσωτερικής έκφρασης και δημιουργίας, ανώτερη μορφή τέχνης, ως έλεγε ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ «η προσευχή είναι ατελεύτητος δημιουργία, και ανωτέρα πάσης τέχνης ή επιστήμη..», εμπειρική σχέση με τον Θεό, να μετατρέπεται σε γυμναστικές επιδείξεις, χημικές ενώσεις, και συνταγογραφούμενες ευκαιρίες; 

Δεν προσεύχομαι καλά και κακά, σωστά και λάθος, δεν ρωτάω ακούστηκε η προσευχή μου; τώρα θα γίνει αυτό που ζήτησα; Πόσο ακόμη να προσευχηθώ για να επιτευχθεί ο στόχος μου; Τώρα έπιασε η προσευχή που είπα; Έχει δύναμη με τον τρόπο που την έκανα;

Όλες αυτές οι ερωτήσεις και αγωνιώδης απορίες, είναι σεβαστές αλλά πολύ μακριά από αυτό που είναι η προσευχή. 

Στην προσευχή καλλιεργούμε μια σχέση. Ενωνόμαστε με τον μυστήριο ζώντος Θεού. Κοινωνούμε την αδυναμία μας και την αστοχία μας, με την πληρότητα Εκείνου. Ομολογούμε την ανεπάρκεια μας, και ζητάμε την αγάπη Του να αγκαλιάσει την αδύναμη φύση μας. Τον πόνο, τους καημούς και τα βάσανα μας, τα κάνουμε αιτία κουβέντας και κοινωνίας με τον Πατέρα μας.

Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος, «Να παρασταθεί κάποιος ενώπιον του Θεού δεν σημαίνει καθόλου να «σταθεί μπροστά στις εικόνες», αλλά να Τον αισθανθεί στο βάθος της συνειδήσεώς του ως Εκείνον που γεμίζει με την παρουσία Του τα πάντα. Να Τον ζήσει ως την αληθινή Πρωταρχική Πραγματικότητα από την οποία προέρχεται ο κόσμος στην τάξη της κατώτερης, δεύτερης δημιουργημένης κτιστής πραγματικότητος. Γι’ αυτό μπορεί να είναι κατάλληλη η κάθε στάση στην οποία βρίσκεται το σώμα: είτε κατακλίνεται, είτε βαδίζει, είτε κάθεται, είτε στέκεται και τα παρόμοια. Αν ο νους και η καρδιά σου δοκιμάζουν προσευχητική διάθεση κατά την ανάγνωση της Αγίας Γραφής, τότε μένε σε αυτήν όσο δεν διακόπτεται η προσευχητική αυτή διάθεση. Ο κανόνας είναι ο εξής: Κάθε λόγος, κάθε θέση του σώματος, στα οποία ο νους και η καρδιά ενώνονται σε μια ζωή της μνήμης του Θεού, δεν πρέπει να αλλάζει, ωσότου εξαντληθεί ο νους ή η καρδιά ή το σώμα.."..

π. λίβυος-Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Μαθήματα ζωής. Ελλη Αυξεντίου

Με  την «καραμέλα» της κρίσης, σταματήσαμε να διαχωρίζουμε  τα πολύτιμα, από τα  ημιπολύτιμα…. Την ουσία από την επιφάνεια… Την αξία από τη σημασία…   Κάποιοι από μας εκεί έξω, αντί να σπάμε τ’ αδιέξοδα, και να δημιουργούμε   δρόμους, «πνιγόμαστε» στα χάπια και φτάνουμε στον τερματικό σταθμό,  αυτοκτονώντας…
Ενώ  κάποιοι, άλλοι,  δίνουν καθημερινή μάχη, για να κερδίσουν, αυτό που εμείς  έχουμε ως «δεδομένο» και το παραπετάμε…  Νέοι, γέροι, παιδιά…. παλεύουν,  για λίγη «πίστωση» χρόνου…. για λίγη παράταση…. για άλλη μια ευκαιρία, να δουν  τη ζωή με άλλο μάτι…. Να αναθεωρήσουν και ξαναζήσουν…
Πέρασαν 13  χρόνια από τότε… που ο «μικρός» ηλικιακά Αντρέας Βασιλείου, από την Κύπρο,   νοσούσε από λευχαιμία… έχρηζε άμεσης μεταμόσχευσης μυελού των οστών και  έπρεπε μέσα σε ένα διάστημα τεσσάρων εβδομάδων να βρει τον κατάλληλο ιστοσυμβατό  δότη για  μεταμόσχευση. Μετά από δημόσιες εκκλήσεις, που έκαναν οι γονείς  του, μέσω των ΜΜΕ, ξεκίνησε άμεσα μία απίστευτη κινητοποίηση για την εξεύρεση  ιστοσυμβατού δότη, με εθελοντική αιμοληψία.
Παρ’  όλο που οι πιθανότητες εξεύρεσης, δότη μηδαμινές, εντούτις  η αγάπη, η  θέληση, η αλληλεγγύη, κατάφεραν και νίκησαν τους αριθμούς… Όλος ο κόσμος έγινε  μια γροθιά, για το μικρό τότε Αντρέα… Ο μικρός «ήρωας» χειρουργήθηκε, στην  Αμερική,  για αλλογενούς μεταμόσχευση αρχέγονων κυττάρων μυελού των οστών  από ομφάλιο λώρο… (θεωρήθηκε προτιμότερη η συγκεκριμένη μέθοδος, από  μεταμόσχευση μυελού των οστών από μη συμβατό δότη)…  Χημειοθεραπείες,  απομόνωση, φόβος, αγωνία… μα η θέληση μεγάλη και η προσευχή συνεχής…
Λίγο  πριν, οι γονείς, επικοινώνησαν με το Γέροντα της Αγίας Μαρίνας, της Άνδρου, και  ζήτησαν την ευλογία της Αγίας… ο Γέροντας, ευχήθηκε, «η Αγία Μαρίνη να είναι  δίπλα, στο «μικρό μαχητή» στο χειρουργείο»…
Μετά  τις προκαθορισμένες, εξετάσεις ο Αντρέας, εισήλθε στο χειρουργείο… Λίγη ώρα  πριν, παρουσιάστηκε στο χειρουργό, μια γυναίκα, όπου  παρακάλεσε να  παρακολουθήσει την εγχείρηση, ως η προσωπική γιατρός του Αντρέα… Ο καθηγητής,   της απάντησε, πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος  ιατρός…. Η επιμονή όμως της γυναίκας άλλαξε τα δεδομένα… Άφησε τα στοιχεία της,  στη γραμματεία και εισήλθε στο χειρουργείο… Η γυναίκα επιστήμονας, όχι απλά  παρακολούθησε την επέμβαση, αλλά συμμετείχε κιόλας ενεργά… Αρκετές ήταν οι  στιγμές, που έδωσε και τις κατευθύνσεις, για το ποια θα έπρεπε να είναι η πορεία  της επέμβασης…
Ο  γιατρός του νοσοκομείου, του Χιούστον, ευχαρίστησε την ελληνίδα συνάδελφο του  και εξήλθε του χειρουργείου, προς ενημέρωση τη οικογενείας… «Όλα πήγαν πολύ  καλά, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω, πως είχατε μία τέτοια γιατρό και ήλθατε σε  μένα?» Οι γονείς του μικρού σάστισαν, και του απάντησαν πως δεν γνώριζαν τίποτα  απ’ όλα αυτά, αλλά κυρίως δεν είχαν φέρει καμία γιατρό… Ο χειρουργός  όμως,  επέμενε και τους είπε ότι όταν  βγήκε ο ίδιος από το χειρουργείο, η άγνωστη  γυναίκα, ήταν ακόμα μέσα με το μικρό και την υπόλοιπη ομάδα…
Έψαξαν, στους  διαδρόμους, προσπάθησαν να την βρουν σ’ όλο το νοσοκομείο, μα μάταια… Η «άγνωστη  Ελληνίδα ιατρός» είχε εξαφανισθεί… Όταν έψαξαν τα στοιχεία της, από τη  γραμματεία του νοσοκομείου, διαπίστωσαν έκπληκτοι, πως η «γιατρός» υπέγραψε με  το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).
Σήμερα ο  «μικρός» Αντρέας, μεγάλωσε και είναι 19 χρονών…. Δεν έγινε πιλότος, όπως  «δήλωνε» τότε στα κυπριακά κανάλια… Προς το παρών υπηρετεί, επάξια τη  στρατιωτική του θητεία και τον Ιούλιο, του 2014 απολύεται, και ονειρεύεται τη  μετέπειτα ζωή του… Μάλιστα το τελευταίο, διάστημα, ενώ ήθελε, να αποφεύγει τη  δημοσιότητα, τα κανάλια, για να ζήσει μια ήσυχη προσωπική ζωή, αποφάσισε να  αφήσει τους «εγωισμούς» στην άκρη και να βρεθεί και δημόσια στο πλευρό του  5χρονου Γιώργου Φιλιππίδη, που πάσχει από λευχαιμία… Άλλος ένας μικρός, που  μέχρι πρότινος έψαχνε και τηλεοπτικά για έναν άλλο δότη … Ο Αντρέας, ξέρει πως  είναι το αυτό το συναίσθημα γιατί έχει το ζήσει… Ξέρει να διαχωρίζει τα  πολύτιμα, από τα ημιπολύτιμα… Δίνει αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν,  αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν… Από 5 χρόνων έμαθε να παλεύει και να κερδίζει όχι  μόνο τη μάχη, αλλά και τον πόλεμο… Τα παιδιά που έχουν περάσει ή περνούν από  παιδικό καρκίνο, δεν έχουν καμία διαφορά με τα υπόλοιπα παιδιά… Μπορεί για ένα  αρκετό μεγάλο χρονικό διάστημα, να ταλαιπωρούνται, να χάνουν τα μαλλάκια τους,  να κάνουν εμετούς, να διακόπτουν  το σχολείο τους, τις δραστηριότητες τους,  μα στην επανένταξη τους, επιστρέφουν δριμύτεροι, γεμάτοι θέληση, περηφάνια  και  δίψα… και με πολλά, πολλά παράσημα από μια κυρία που λέγεται   ΖΩΗ….
Το  παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδάκια, που πέρασαν ή περνούν   παιδικό καρκίνο…. (και είμαι σίγουρη πως θα βγουν νικητές)… Ο καρκίνος της  παιδικής ηλικίας, ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΑΘΕΙ… και οι «μικροί» μας φίλοι δεν  είναι τίποτα άλλο παρά αληθινοί ήρωες… πραγματικοί μαχητές ζωής….
Η  ζωή είναι πολύ πολύτιμη, γι’ αυτό, μάθε και εσύ  να παλεύεις, όπως  ακριβώς παλεύουν καθημερινά, σε χιλιάδες νοσοκομεία, σε όλο τον πλανήτη,  εκατομμύρια  παιδιά…. για να αποκτήσουν, αυτό που ΕΣΥ ο «αχάριστος», τόσο  απλά πετάς…   «Και ναι η ζωή ίσως να είναι και ένα ένδυμα… Όταν είναι  λερωμένο το καθαρίζουμε, όταν τρυπήσει το μπαλώνουμε, αλλά μένει κανείς ντυμένος  όσο πιο πολύ μπορεί…. Ο θάνατος προέρχεται μόνο από τη λήθη… Και ότι δε φόρεσες,  είναι ότι δεν πόθησες, ότι δεν πίστεψες, ότι δε ζήτησες»…. Και έτσι απλά   «ΖΗΣΕ»…

 Της ΕΛΛΗΣ  ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

 πηγή

 diakonima

Να μας αγαπάτε με τη...λέρα μας. Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης

Μια γεμάτη ημέρα. Θεία Λειτουργία, κηδεία ενός νέου 17 ετών, επίσκεψη στη Σχολή πεζικού, Λιμενικό, Χωροφυλακή, Πυροσβεστική. Γεύμα στις φυλακές.
Οι φυλακισμένοι ήταν πολύ συγκινημένοι. Εν φυλακή ήμην ...είπε εκείνος που μου προσέφερε έναν εσταυρωμένο. Χαιρέτισα όλους, τσίμπησα κάτι.
-Να μας αγαπάτε με τη λέρα μας. Εμείς αποτύχαμε στη ζωή. Συ είσαι νέος άνθρωπος και σου ευχόμαστε να επιτύχεις.
Πολύ μας συγκινεί η παρουσία σας. Δεν είναι το αρνί και τα άλλα που μας στείλατε, όσο που μας ...ήρθατε.
Ο άνθρωπος όταν τον προσέχεις συγκινείται!

Προσωπικό ημερολόγιο
+ Μητροπολίτης Χαλκίδας Νικόλαος Σελέντης

Παναγία η Γοργοεπήκοος

Η γνωστότερη μετά την "Πορταϊτισσα" θαυματουργή εικόνα του Αγίου Όρους είναι η αρχαία τοιχογραφία της Παναγίας της Γοργοεπηκόου που βρίσκεται εξωτερικά στον ανατολικό τοίχο της τράπεζας και προς τα δεξιά της εισόδου της στην Ιερά μονή Δοχειαρίου.

Το 1664 ο τραπεζάρης μοναχός Νείλος, που περνούσε τακτικά μπροστά από την εικόνα κρατώντας στο χέρι αναμμένα δαδιά για την υπηρεσία του στην τράπεζα, άκουσε μια φωνή να του λέει τα εξής:

 "Να μην ξαναπεράσεις από εδώ με δαδιά καπνίζοντας την εικόνα μου".

 Ο μοναχός Νείλος δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στη φωνή, η οποία όμως σύντομα ξανακούστηκε επιτιμώντας τον μοναχό και αφήνοντάς τον τυφλό.

Οι αδελφοί άρχισαν να περνούν με πολύ ευλάβεια μπροστά από την εικόνα, της κρέμασαν ακοίμητο καντήλι και διέταξαν το νέο τραπεζάρη να τη θυμιάζει καθημερινά.

Ο τυφλός Νείλος περνούσε όλο τον καιρό του σε ένα στασίδι μπροστά στην εικόνα παρακαλώντας την Παναγία να τον συγχωρέσει και να τον θεραπεύσει, πράγμα το οποίο και έγινε, όταν, για τρίτη πλέον φορά, ακούστηκε φωνή από την εικόνα, που πληροφορούσε τον μοναχό  Νείλο ότι η δέησή του εισακούστηκε και ότι στη δική Της μετά Θεόν προστασία και σκέπη θα έπρεπε στο εξής να καταφεύγουν για κάθε τους ανάγκη οι μοναχοί.

Αυτή θα τους ακούει γρήγορα γιατί το όνομά της είναι "Γοργοεπήκοος". Πολύ σύντομα το θαύμα αυτό και η υπόσχεση της Θεοτόκου έγιναν γνωστά σε όλο το Όρος και η εικόνα της αυτή έγινε παναγιορείτικο προσκύνημα.

Ο διάδρομος κλείστηκε και η εικόνα συμπεριλήφθηκε σε παρεκκλήσι που κτίστηκε προς τα δεξιά της.

Τα θαύματά της είναι άπειρα και ειδικός "προσμονάριος" ιερομόναχος εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολλών προσκυνητών.   

                            θαύματα της Παναγίας

« Αρρώστησε ο άνδρας μου Επαμεινώνδας με βαρεία μελαγχολία, κατάθλιψη λένε οι γιατροί. Ένα μήνα περάσαμε την πιο άσχημη περίοδο της ζωής μας. Κάθε μέρα πηγαίναμε και σε άλλο γιατρό με αποτέλεσμα όλοι να μας λένε τα ίδια πράγματα. Να μας δίνουν φάρμακα να τα πίνει ο Επαμεινώνδας και να μην καταλαβαίνει τίποτα. Κοινώς «φυτό». Μας σύστησαν να τον κλείσουμε σε νευρολογική κλινική, καταλαβαίνετε την κατάσταση της οικογενείας. Πέσαμε γονυκλινώς εγώ και τα 3 παιδιά μου και τ΄ αδέλφια μου, στον Παντοδύναμο Κύριο μας και στην Μητέρα Του την Γοργοεπήκοο, για να μας σώσει απ΄ αυτό το μαρτύριο πού ζούσαμε. Πήγαμε τον άνδρα μου στο Μοναστήρι της και με βαθειά πίστη προσευχηθήκαμε στην Κυρία του κόσμου. Και δεν άργησε να μας ακούσει την ιδια μέρα! Φεύγοντας από το Μοναστήρι και πηγαίνοντας στην αδελφή μου, πού μένει στην Ελευσίνα, στο δρόμο άκουσε ο άνδρας μου την φωνή της Παναγίας πού ερχότανε από το Μοναστήρι να τοΰ λέει: «Έλα πιο κοντά μου για να έρθω κι εγώ». Ξαφνικά βλέπω τον άνδρα μου να συνέρχεται, να χαμογελάει κάνοντας τον σταυρό του και να μου εξηγεί τί άκουσε. Από εκείνη την στιγμή σταμάτησε το μαρτύριο τοΰ Επαμεινώνδα πού κράτησε έναν ολόκληρο μήνα. Αμέσως σταμάτησε τα φάρμακα και μέχρι αυτήν την στιγμή είναι πολύ καλά. Δοξασμένο το όνομα της Παναγίας της Γοργοεπηκόου, πού τόσο πολύ μας λυπάται και μας βοηθάει τους ανάξιους και αμαρτωλούς .Σ΄ ευχαριστώ Γλυκεία Παναγία, Μητέρα όλου του Κόσμου. Ευχαριστώ!!! Άννα Καλαμούκη, Πειραιάς»

*****

«Στις 14 Ιανουαρίου του 2002 η αδελφή μου Άννα 37 ετών και μητέρα δύο παιδιών (ηλικίας 7 και 2 ετών) χειρουργήθηκε για έναν κακοήθη όγκο στον μαστό. Μετά το χειρουργείο εμφανίστηκε έντονο λεμφοίδημα και αυτό ανησύχησε ιδιαίτερα τον θεράποντα ιατρό μιας και αποτελεί σημείο επιδείνωσης. Της ζητήθηκε μάλιστα να προβεί σε επείγουσα ριζική μαστεκτομή πράγμα το οποίο η ίδια αρνήθηκε και κατέφυγε στην βοήθεια της Γοργοεπηκόου. Τηλεφώνησα λοιπόν στην Γερόντισσα και ζήτησα να κάνουμε μια λειτουργία υπέρ υγείας της αδελφής μου. Έτσι στις 20 Ιανουαρίου του 2002 η μητέρα μου, η Άννα και εγώ φτάσαμε στη Μονή για να παρακαλέσουμε, την Παναγία Γοργοεπήκοο, να μας βοηθήσει. Βρισκόμασταν σε απόγνωση μεγάλη. Μετά το πέρας της λειτουργίας η Γερόντισσα έδωσε στην Άννα, βαμβάκι με λάδι από το καντήλι της Παναγίας. Φύγαμε λοιπόν, με αίσθημα ανακούφισης και με την ελπίδα ότι θα βρεθεί λύση και στο δικό μας πρόβλημα.
Την επόμενη ήμερα και ενώ έκανα την συνηθισμένη αλλαγή του τραύματος διαπίστωσα την παρουσία αποστήματος, πράγμα πού με εξέπληξε. Τοποθέτησα το βαμβάκι της Γοργοεπηκόου επί του αποστήματος και επέδεσα το τραύμα κατά τον συνηθισμένο τρόπο. Κατόπιν έφυγα για το ιατρείο μου. Δεν είχα προλάβει να φτάσω όταν με ειδοποίησαν στο κινητό να επιστρέψω στο σπίτι της αδελφής μου γιατί αιμορραγούσε το τραύμα της. Πράγματι, μπαίνοντας στο δωμάτιό της, αντίκρισα τα κλινοσκεπάσματα, το νυχτικό της, τις μαξιλαροθήκες και βεβαίως τους επιδέσμους ματωμένα. Ζήτησα τα απαραίτητα, προκειμένου να περιποιηθώ και να καθαρίσω το τραύμα και ω! του θαύματος, το τραύμα βρισκόταν σε άριστη κατάσταση, το λεμφοίδημα είχε εξαφανιστεί εντελώς ενώ δεν υπήρχε κανένα ορατό σημείο παροχετεύσεως του αιματηρού υγρού. Το δε βαμβάκι με το λάδι από την Γοργοεπήκοο είχε παραμείνει στεγνό χωρίς μάλιστα ίχνος αίματος.
Καταλάβαμε αμέσως ότι η Γοργοεπήκοος πού θεράπευσε το λεμφοίδημα απάλλαξε την αδελφή μου από τον καρκίνο.
Στις 28 Ιανουαρίου επισκεφτήκαμε και άλλους γιατρούς, οι οποίοι επιβεβαίωσαν τα συμβαίνοντα και αποφάνθηκαν ότι δεν είναι απαραίτητη η ριζική μαστεκτομή.
Ευχαριστούμε θερμώς την Παναγία Γοργοεπήκοο πού άκουσε την προσευχή μας και μας ελέησε.
Μ. ΙΙεριστεροπούλου Γυναικολόγος»