ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ- ΣΥΝΤΟΜΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

  

ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ-

 

Η ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΜΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΑΖΙΝΟ («ΑΓΟΡΕΣ») ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ

Όλα τα στοιχεία πάρθηκαν από την κατά καιρούς αρθρογραφία και το άκρως ενδιαφέρον βιβλίο του

Πάνου Παναγιώτου, Η Υπόθεση «Ελληνική Κρίση»

1. ΤΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Τράπεζες - Επενδ. Εταιρίες: GOLDMAN SACHS NEUBERGER BERMAN (συμφερόντων Rotschild) BLACKROCK, U.K. (συμφερόντων Rotschild)

Οίκοι Πιστοληπτικής Αξιολόγησης: FITCH MOODY's STANDARD & POOR (S&P)

2. ΣΥΝΤΟΜΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

2000: Η Goldman Sachs καλείται στην Ελλάδα από την κυβέρνηση Σημίτη και εκπονεί το Πρόγραμμα ΑΡΙΑΔΝΗ (πρόγραμμα χρηματιστηριακής δανειοδότησης που παρουσιαζόταν ως πώληση, ώστε να ικανοποιηθούν τα κριτήρια του Μάαστριχτ)

2001: Ανανεώνεται το πρόγραμμα «Αριάδνη».

2002: Η Goldman Sachs εκπονεί το Πρόγραμμα ΑΙΟΛΟΣ (με αντάλλαγμα την παραχώρηση δικαιωμάτων χρήσης αεροδρομίων και τυχερών παιχνιδιών)

2005: Η Goldman Sachs πουλάει αυτό το χρηματιστηριακό «προϊόν» στην Εθνική Τράπεζα (η οποία το κράτησε μέχρι το 2008)

Με τη βοήθεια της Goldman ιδρύεται η εταιρεία ΤΙΤΛΟΣ στην οποία μεταφέρεται το «προϊόν».

Η Εθνική Τράπεζα εξασφαλίζει τα ομόλογα της εταιρείας ΤΙΤΛΟΣ και τα παραχωρεί στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα (ΚΤΕ), παίρνοντας δανειακά κεφάλαια.

2009 (μέσα Οκτωβρίου): Έρχεται στην Ελλάδα κλιμάκιο αξιωματούχων της Goldman Sachs και προτείνει τη χρήση ενός νέου χρηματιστηριακού «προϊόντος» για την κάλυψη των αναγκών της χώρας για το 2009 και 2010. Η πρόταση δεν βρήκε ανταπόκριση.

Λίγες μέρες αργότερα: ο οίκος Fitch υποβαθμίζει την Ελλάδα (από Α σε Α-). Σημειώνεται πτώση της μετοχής της ΕΤΕ στο Χρηματιστήριο της Ν.Υ.

2009 (αρχές Νοεμβρίου): Έρχεται στην Ελλάδα δεύτερο κλιμάκιο αξιωματούχων της Goldman Sachs για να μεταπείσει τους Έλληνες ιθύνοντες.

Ο Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων:

Στο Χρηματιστήριο της Ν.Υ.: οι τιμές της μετοχής της ΕΤΕ αυξάνονται.

Στο Χρηματιστήριο Αθηνών: σημειώνεται άνοδος, και

Oι πιέσεις στην αγορά ομολόγων και CDS σταματούν.

Ο Μετά το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων,

Στο Χρηματιστήριο Ν.Υ.:

(α) Σημειώνονται αθρόες πωλήσεις μετοχών της Εθνικής (και στο ΧΑ μετοχών όλου του τραπεζικού τομέα, Εθνική, Alpha, Eurobank, κ.α.).

(β) Οι τιμές των ελληνικών ομολόγων πέφτουν.

(γ) Τα επιτόκια δανεισμού αυξάνονται.

2009 (12 Δεκεμβρίου): Ο οίκος Fitch ανακοινώνει νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας (στην κατηγορία ΒΒΒ+), πετώντας την έξω από την αγορά ομολόγων.

2009 (μέσα Δεκεμβρίου): Οι οίκοι Moody's και S&P μπαίνουν στο παιχνίδι, υποβαθμίζουν κι αυτοί την Ελλάδα, προκαλώντας γενικό ξεπούλημα των ομολόγων της και απογείωση του κόστους δανεισμού της.

2010 (Απρίλιος): Ο οίκος Fitch υποβαθμίζει ξανά την Ελλάδα (σε ΒΒΒ-) σηματοδοτώντας και τυπικά την χρηματοπιστωτική πτώχευση της Ελλάδας.

3. Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ:

ΟΙ ΑΠΡΟΣΩΠΕΣ «ΑΓΟΡΕΣ» ΕΧΟΥΝ ΟΝΟΜΑ

NEUBERGER BERMAN

ͺ Έχει θέσεις στην Τράπεζα Ελλάδας, Εθνική, Eurobank Ergasias, Εμπορική

ͺ Είναι ο 1^ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο Χρηματιστήριο Αθηνών.

ͺ Είναι μεγαλομέτοχος στη Goldman Sachs

ͺ Είναι μεγαλομέτοχος στον οίκο πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch

BLACKROCK, U.K.

ͺ Έχει θέσεις στην Τράπεζα Ελλάδας, Εθνική, Eurobank Ergasias, Εμπορική

ͺ Είναι ο 2^ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο Χρηματιστήριο Αθηνών.

ͺ Είναι μεγαλομέτοχος στη Goldman Sachs

ͺ Είναι μεγαλομέτοχος στους οίκους Moody's και S & P

ΕΠΕΝΔ. ΕΤΑΙΡΕΙΑ		NEUBERGER BERMAN		BLACKROCK, U.K.
Συμφερόντων		Rotschild		Rotschild
	Θέσεις		Τράπεζα Ελλάδας Εθνική Τράπεζα Eurobank Ergasias Εμπορική		Τράπεζα Ελλάδας Εθνική Τράπεζα Eurobank Ergasias Εμπορική
	Χρηματιστήριο Αθηνών		1ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο ΧΑ		2ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο ΧΑ
	Μεγαλομέτοχος σε		Goldman Sachs		Goldman Sachs
	Μεγαλομέτοχος σε		οίκου Fitch		Moody's και S&P

NEUBERGER BERMAN

Είναι μία από τις εταιρίες που πρωτοστάτησαν στην επίθεση και στην πτώση του Χρηματιστηρίου Αθηνών, πουλώντας 1,7 εκατομμύρια μετοχές της Εθνικής Τράπεζας, στο διάστημα Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2009..

Ιδρύθηκε από μέλος της οικογένειας Ρότσιλντ, της μεγαλύτερης τραπεζικής δυναστείας του κόσμου.

Ο νυν πρόεδρός της Neuberger Berman ήταν:

Ο Πρώην πρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της Lehman Brothers.

Ο Πρώην συνεταίρος και πρόεδρος του επενδυτικού τμήματος της Goldman Sachs.

Ο Στενός συγγενής του τέως προέδρου Τζορτζ Μπους.

«Ο ρόλος των κερδοσκόπων στην ελληνική κρίση ήταν πολύ-πολύ μεγάλος. Το πρωτογενές έλλειμμα της Ευρώπης δεν είναι άσχημο σε σύγκριση με αυτό των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και άλλων κρατών».

Νάθανιελ Ρότσιλντ

Les Echos, Φεβρουάριος 2010

Στο διάστημα Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2009, η Neuberger Berman, που πρωταγωνίστησε στην κατάρρευση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας (Οκτ-Δεκ. 2009), είναι συμφερόντων Ρότσιλντ.

Στις 3 Μαρτίου 2010, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ κατηγόρησε επίσημα ότι οργάνωσαν την επίθεση στο Ευρώ, τους Τζορτζ Σόρος, Τζον Πόλσον, Στίβεν Κοέν και Αϊχορν:

1) Τζόρτζ Σόρος: Διεθνής επενδυτής και κερδοσκόπος.

Ο Στενός συνεργάτης των Ρότσιλντ σε πλήθος επενδυτικών δραστηριοτήτων.

Ο Μέλη των Δ.Σ. εταιρειών του Σόρος ήταν μέλη των Δ.Σ. εταιρειών των Ρότσιντλ (και αντιστρόφως).

Ο Στο Δ.Σ. της κύριας επενδυτικής εταιρείας του Σόρος Quantum Fund, συμμετέχει ο Ρίτσαρντ Κατζ, πρώην πρόεδρος της Rothschild Italia S.p.A. και μέλος της Επιτροπής Εμπορικών Τραπεζών της

Ο Ο Τζορτζ Σόρος, η τέως υπουργός Μαντλίν Ολμπράϊτ και ο τραπεζίτης Τζέϊκομπ Ρότσιλντ είναι συνεταίροι σε εταιρεία επενδύσεων στην Αφρική.

2) Τζον Πόλσον: Ο 50^ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Διεθνής κερδοσκόπος και διαχειριστής του μεγάλου hedge funds «Paulson & Co». Ο Πόλσον και ο Ναθάνιελ Ρότσιλντ είναι βασικοί μέτοχοι της Rusal, της μεγαλύτερης εταιρείας παραγωγής αλουμίνιου στον κόσμο.

3) Στίβεν Κοέν: O 27^ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Ο Κοέν μαζί με την Atticus Capital της οικογένειας Ρότσιλντ είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος του οίκου δημοπρασιών Sotheby's (που είναι εισηγμένος στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης).

4) Ντέιβιντ Αϊνχορν: Διεθνής κερδοσκόπος, διαχειριστής του μεγάλου hedge funds Greenlight Capital, ο οποίος «έβγαλε» 1,7 δισ. δολάρια σορτάροντας τη μετοχή της Lehman Βrothers,

Ο Στις 13 Μαΐου 2010, ο Πολ Βόλκερ, υποστήριξε στο Λονδίνο ότι «η Ελληνική Κρίση δημιούργησε το πρόβλημα μιας ενδεχόμενης αποσύνθεσης του Ευρώ», προκαλώντας πανικό στις «αγορές».

Σημειωτέον ότι ο Πολ Βόλκερ είναι νυν οικονομικός σύμβουλος της κυβέρνησης Ομπάμα και πρώην διοικητής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ-FED. Το 1987 ο Βόλκερ παρέδωσε τη θέση του διοικητή της FED στον Αλαν Γκρίνσπαν και έγινε πρόεδρος της επενδυτικής τράπεζας J. Rothschild, Wolfensohn & Co της οικογένειας Ρότσιλντ.

ΡΟΤΣΙΛΝΤ:

H ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΡΟΤΣΙΛΝΤ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

«Οι Ρότσιλντ μπορούν να ξεκινήσουν ή να εμποδίσουν πολέμους. Ο λόγος τους μπορεί να δημιουργήσει ή να διαλύσει αυτοκρατορίες».

(Chicago Evening American, 3-12-1923)

«Ο Κάιζερ έπρεπε να συμβουλευτεί έναν Ρότσιλντ προκειμένου να μάθει εάν μπορεί να κάνει πόλεμο ή όχι. Ένας άλλος Ρότσιλντ σήκωσε όλο το βάρος της διαμάχης που οδήγησε στην κατάρρευση του Ναπολέοντα».

(New York Evening Post, 22-7-1924)

«Οι Ρότσιλντ εισήγαγαν τον κανόνα του χρήματος στην ευρωπαϊκή πολιτική. Δεν έχουμε πλέον έθνη αλλά οικονομικές επαρχίες».

(New York Times, 8-7-1937)

Ο Ελέγχουν το μεγαλύτερο διεθνές δίκτυο εξόρυξης και εμπορίας διαμαντιών, πολύτιμων λίθων και μετάλλων (μέσα από εταιρείες τους όπως η Barick Gold, η Gold Fields, η De Beers, η Rio Tinto, κ.α.)

Ο Είναι από τις μεγαλύτερες οικογένειες της βιομηχανίας πετρελαίου.

Ο Ο Ναθάνιελ Ρότσιλντ και ο Τζον Πόλσον (50^ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο) είναι βασικοί μέτοχοι της Rusal, της μεγαλύτερης εταιρείας παραγωγής αλουμίνιου στον κόσμο.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΡΟΤΣΙΛΝΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο Ήταν από τους πρώτους δανειστές της Ελλάδας. Τα δάνεια από τους Ρότσιλντ ήταν τα πρώτα και από τα μεγαλύτερα που έλαβε η Ελλάδα μετά το 1821.

Ο Ήταν οι δημιουργοί του σύγχρονου τραπεζικού και νομισματικού συστήματος της Ελλάδας.

Ο Ήταν βασικοί χρηματοδότες, συνιδρυτές και μεγαλομέτοχοι της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας (ΕΤΕ).

Ο Εξέδιδαν δάνεια για τη δημιουργία έργων υποδομής και δανειοδότησαν εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες. Έχοντας το νομισματικό έλεγχο και τον έλεγχο της παραγωγής χρήματος στην Ελλάδα, έπαιξαν σε βάθος χρόνου και στα δυο επίπεδα.

Ο Παρέμειναν βασικοί μέτοχοι της ΕΤΕ μέσω πολλών εταιρειών (όπως Neuberger Berman).

Ο Είναι μεγαλομέτοχοι της Τράπεζας της Ελλάδας (η οποία πήρε τον ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας από την Εθνική Τράπεζα).

Ο Η N. M. Rothschild & Sons ήταν μέχρι πρόσφατα σύμβουλος του Ελληνικού Κράτους για ιδιωτικοποιήσεις (της ΔΕΗ και της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου), και σύμβουλος δεκάδων τραπεζών και εταιρειών στην Ελλάδα (Cosmote, ΕΛΠΕ, Τράπεζα Εγνατία, Γενική Τράπεζα, Μυτιληναίος, Eurobank, κ.α.)

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥ ΤΖΟΤΖΕΦ ΑΚΕΡΜΑΝ

Σεπτέμβριος 2009: Ο σκοτεινός κ. Τζότζεφ Ακερμαν αναγορεύεται επίτιμος διδάκτορας στο Τμήμα Διεθνών Οικονομικών και Ανάπτυξης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Ο κ. Τζοτζεφ Ακερμαν, είναι:

ͺ Διοικητής της Deutsche Bank (η οποία είναι σύμβουλος του γερμανικού κράτους για τη διαχείριση της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής χρηματιστηριακής κρίσης).

ͺ Υψηλόβαθμο στέλεχος της Siemens από το 2003 και Β' αναπληρωτής πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της Siemens σήμερα.

ͺ Μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου της Vodafone.

ͺ Μη-εκτελεστικός διευθυντής της Royal Dutch Shell, πετρελαϊκής εταιρείας συμφερόντων Ρότσιλντ.

ͺ Αντιπρόεδρος της ασφαλιστικής εταιρείας Zurich Financial Services (η οποία, μεταξύ άλλων, παρέχει ασφαλιστικά προϊόντα για την προστασία από το πιστωτικό και το πολιτικό ρίσκο).

Πρόκειται για ένα άτομο με αρκετές δεκάδες ρόλους, που, αντικειμενικά, έχει τη δυνατότητα να τους εκμεταλλευτεί κατά βούληση.

(Περισσότερα για τον κ. Ακερμαν στο άρθρο «Ο σκοτεινός κ. Τζότζεφ Ακερμαν»)

Πρέπει νὰ ἐλέγχουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅταν βλέπουμε κάποια σφάλματα; Ὑπάρχει διαφορά, ὅταν βρίζει κανεὶς ἢ ὅταν ἐλέγχει κάποιον;

Ἴσως μερικοὶ ἀπὸ σᾶς, ποὺ διαβάζουν τὴν Ἁγία Γραφή, προβληματίζονται, ὅταν βλέπουν πὼς ὁ Κύριος ἐνῶ μᾶς ἀπαγορεύει νὰ λέμε τὸν πλησίον μας “ἀνόητε” καὶ “ἠλίθιε”, καί αὐτὸς ποὺ τὸ κάνει, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο Του, εἶναι ἔνοχος τῆς φωτιᾶς τῆς κολάσεως.
Ἐνῶ λοιπὸν λέει αὐτά, ὁ Ἴδιος πολλὲς φορὲς χρησιμοποιεῖ σκληρὰ λόγια γιὰ κάποιους ἀνθρώπους, ὅπως στὴν περίπτωση τοῦ ἀρχισυναγώγου, στὸν ὁποῖον εἶπε· “ὑποκριτά”.
Ἐπίσης πολλὲς φορὲς ἔλεγε ὑποκριτὲς τοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς φαρισαίους.
Αὐτοὺς ἔλεγε ἀκόμα· “ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν” (Μτθ. κγ´, 33).
Μιὰ φορά, ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἦταν στὴν Ἰουδαία, Τὸν προειδοποίησαν ὅτι ὁ Ἡρώδης θέλει τὸ θάνατό του καὶ Τὸν συμβούλεψαν ὅσο γίνεται πιὸ γρήγορα νὰ φύγει ἀπὸ τὴν Ἰουδαία. Καὶ τί ἀπάντησε τότε ὁ Χριστός; Πολὺ ἤρεμα εἶπε τὸ ἑξῆς· “Πορευθέντες εἴπατε τῇ ἀλώπεκι ταύτῃ· ἰδοὺ ἐκβάλλω δαιμόνια καὶ ἰάσεις ἐπιτελῶ σήμερον καὶ αὔριον, καὶ τῇ τρίτῃ τελειοῦμαι” (Λκ, 13, 32). Ἀλεποὺ εἶπε τὸν Ἡρώδη.
Μιὰ φορὰ ὀνόμασε “Σατανᾶ” τὸν μεγαλύτερο ἀπόστολο καὶ τὸν πιὸ ἀγαπητὸ φίλο του, τὸν Πέτρο· “ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων” (Μτ. 16, 23).
Γνωρίζετε ὅτι μερικὲς φορὲς ὁ Κύριος ὀργιζόταν, δύο φορὲς ἔδιωξε ἐμπόρους ἀπὸ τὸ ναὸ καὶ ἀναποδογύρισε τὰ τραπέζια τῶν ἀργυραμοιβῶν. Ἐπίσης γνωρίζετε πὼς μιὰ φορὰ ἔφτιαξε μαστίγιο ἀπὸ σκοινιὰ καὶ ἔδιωξε ἀπὸ τὸ ναὸ αὐτοὺς ποὺ πουλοῦσαν ἐκεῖ ζῶα. Φοβερὴ ἦταν μερικὲς φορὲς ἡ ὀργὴ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
Τί λοιπὸν μποροῦμε νὰ ποῦμε ἐμεῖς; Εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει ἀκόμα καὶ ἴχνος ἀντίφασης σ’ αὐτὰ ποὺ ἔκανε καὶ ποὺ δίδασκε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός; Εἶναι δυνατὸν νὰ παρέβαινε ὁ ἴδιος τὴν ἐντολὴ ποὺ μᾶς εἶχε δώσει καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία εἶναι ἁμαρτία νὰ λέμε ἀνόητο τὸν πλησίον μας;
Ἀσφαλῶς ὄχι. Στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ τὸ “ναὶ” εἶναι “ναὶ” καὶ τὸ “ὄχι” – “ὄχι” καὶ δὲν ὑπάρχει καμία ἀντίφαση. Καὶ οὔτε μπορεῖ νὰ ὑπάρχει στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Τότε πῶς μποροῦν νὰ ἐξηγηθοῦν αὐτὰ τὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις τοῦ Χριστοῦ ποὺ σᾶς ἀνέφερα προηγουμένως;
Ἡ ἐξήγηση εἶναι πολὺ ἁπλή· πρέπει νὰ ξεχωρίζουμε τὴ λογικὴ μὲ τὴν ὁποία τὸ ἔλεγε ἢ τὸ ἔκανε ὁ Κύριος ἀπὸ τὴ λογικὴ μὲ τὴν ὁποία τὸ κάνουμε ἐμεῖς. Ὑπάρχει διαφορά, ὅταν βρίζεις κάποιον ἢ ὅταν τὸν ἐλέγχεις. Ἐμεῖς ὅταν λέμε στὸν πλησίον μας “ἀνόητε” ἢ “ἠλίθιε”, τί ἐκφράζουμε μ’ αὐτὲς τὶς λέξεις; Τὴν περιφρόνησή μας. Τὸν προσβάλλουμε μ’αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τὸν βρίζουμε. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἀπαγορεύει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν ἐντολή του.
Καὶ ποιά σημασία ἔχουν τέτοια σκληρὰ λόγια στὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ; Γιατί ἔλεγε σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους “ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν» ἢ «πορευθέντες εἴπατε τῇ ἀλώπεκι ταύτῃ”; Τὸ ἔλεγε γιὰ νὰ τοὺς ἐλέγξει. Ὑπάρχει μεγάλη διαφορά, ὅταν βρίζει κανεὶς ἢ ὅταν ἐλέγχει κάποιον. Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ προσβάλλουμε τὸν πλησίον μας, ἐνῶ τὸ νὰ ἐλέγχουμε κάτι ποὺ δὲν εἶναι σωστὸ μᾶς τὸ παραγγέλλει ἡ ἴδια ἡ Ἁγία Γραφή· “μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον· δὲ καὶ ἐλέγχετε” (Ἐφ. ε´ 11).
Στὶς ἐπιστολές του πρὸς Τιμόθεον ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς δίνει τὴν ἑξῆς ἐντολή· “Τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε, ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχωσι» (Α´ Τιμ. ε´ 20). “Κήρυξον τὸν λόγον, ἐπίστηθι εὐκαίρως ἀκαίρως, ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον, ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καὶ διδαχῇ” (Β´ Τιμ. δ´ 2).
Βλέπετε, τὸ νὰ ἐλέγχουμε κάτι ποὺ δὲν εἶναι σωστὸ, εἶναι ἡ ἐντολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ὄχι μόνο δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία συμμετοχὴ στὰ ἔργα τοῦ σκότους, ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ ἐλέγχουμε. Δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ προσπερνᾶμε μὲ ἀδιαφορία καὶ σιωπὴ τὴν κακία καὶ τὴν ἀσέβεια, ἀλλὰ πρέπει νὰ τὰ ἐλέγχουμε. Κάθε φορὰ ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔλεγε κάποιο λόγο σκληρό, τὸν ἔλεγε, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ ἐλέγξει τὴν κακία. Δὲν προσέβαλλε τὴν ἀξιοπρέπεια ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων τοὺς ὁποίους ὀνόμαζε ἀλεποῦδες ἢ ἀκόμα καὶ γεννήματα ἐχιδνῶν. Ἤθελε μόνο νὰ ἐλέγξει τὸ ψέμα ποὺ εἶχαν μέσα τους, διότι ἡ ὑποκρισία εἶναι ἕνα εἶδος ψέματος καὶ ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους εἶναι ὁ διάβολος.
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν μποροῦσε νὰ μὴ ἐλέγχει τὸ ψέμα καὶ τὴν ὑποκρισία. Πάντα τὰ ἔλεγχε καὶ πολὺ ἔντονα. Διότι ὑπάρχει ὀργὴ ποὺ εἶναι θεία καὶ μία τέτοια ὀργὴ εἶναι ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ ὀργὴ πρέπει νὰ ἀνάβει μέσα μας κάθε φορά, ὅταν βλέπουμε πὼς προσβάλλουν ἱερὸ καὶ ὅσιο. Τέτοια ὀργὴ ἀνάγκασε τὸν μεγάλο ἱεράρχη καὶ θαυματουργό, τὸν ἅγιο Νικόλαο στὴν Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο νὰ χαστουκίσει τὸν Ἄρειο.
Ἀπὸ τὴν ἴδια θεία ὀργὴ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔφτιαξε μαστίγιο ἀπὸ σκοινιὰ καὶ ἔδιωξε τοὺς ἐμπόρους ἀπὸ τὸ ναό. Ἡ φλογερή του ὀργὴ ἔκαιγε τοὺς ἀσεβεῖς. Ὑποκριτὲς ἔλεγε ἐκείνους ποὺ ἦταν τέτοιοι στὴν πραγματικότητα. Ἦταν ἀνάγκη νὰ τοὺς ἐλέγχει μπροστὰ στὸν λαό, νὰ τοὺς βγάλει τὸ προσωπεῖο τῆς εὐλαβείας, νὰ δείξει τὸ πραγματικό τους πρόσωπο, γιὰ νὰ καταλάβουν οἱ ἄλλοι πὼς οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶναι ψεῦτες. Πολὺ σωστὴ καὶ δικαιολογημένη ἦταν στὸ στόμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἡ λέξη “ὑποκριτά”, ποὺ Αὐτὸς εἶπε γιὰ τὸν ἀρχισυνάγωγο. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ὀνομασία ποὺ ἔδωσε στοὺς Γραμματεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους λέγοντάς τους ὄχι μόνο ὑποκριτὲς ἀλλὰ καὶ “ὄφεις” καὶ “γεννήματα ἐχιδνῶν”.
Διαβᾶστε τὸ 23ο κεφάλαιο τοῦ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίου καὶ θὰ δεῖτε πόση ἀλήθεια ὑπάρχει στὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ γιὰ τοὺς Φαρισαίους, ὅτι πολὺ δικαιολογημένα τοὺς ἔδωσε αὐτὲς τὶς προσωνυμίες.
Δικαιολογημένα δὲν ὀνομάστηκε ὁ Ἡρώδης ἀλεπού; Γιατί τὸν εἶπε ἀλεπού ὁ Κύριος; Τί διακρίνει τὴν ἀλεπού μεταξὺ τῶν ἄλλων ζώων; Εἶναι γνωστὴ ἡ πονηριά της, πῶς ξεγελάει καὶ τὸν κυνηγὸ καὶ τὸ θῦμα της. Ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔλεγε τὸν Ἡρώδη ἀλεπού, τὸ ἔκανε γιὰ νὰ ἐλέγξει τὴν πονηριά του, τὴν τάση του γιὰ προδοσία. Αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Κύριος γιὰ τὸν Ἡρώδη δὲν ἦταν προσβολὴ ἀλλὰ δικαιολογημένος καὶ σωστὸς ἔλεγχος.
Γιατί γιὰ τὸν ἀπόστολο Πέτρο ὁ Χριστὸς χρησιμοποίησε τὴν τρομερὴ αὐτὴ λέξη “Σατανᾶ”; Γιατὶ ὅταν ἄκουσε ὁ ἀπόστολος πὼς ὁ Κύριος πρέπει νὰ προδοθεῖ, νὰ σταυρωθεῖ καὶ νὰ πεθάνει φοβερὸ θάνατο γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ἄρχισε νὰ ἀντιλέγει προσπαθώντας νὰ Τὸν πείσει νὰ λυπηθεῖ τὸν ἑαυτό του.
Αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ ἔργο τοῦ Σατανᾶ; Ὁ Σατανᾶς δὲν προσπαθοῦσε νὰ ἀποτρέψει τὴν θυσία ποὺ ἤθελε νὰ προσφέρει ὁ Χριστὸς στὸν Γολγοθᾶ; Μὲ τὸ στόμα τοῦ ἀποστόλου μιλοῦσε τότε ὁ ἴδιος ὁ Σατανᾶς γι’αὐτὸ καὶ εἶπε ὁ Κύριος τὸν σκληρὸ αὐτὸ λόγο· “ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων” ( Μτθ. ιϛ´ 23).
Βλέπετε ποιά εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ ὕβρεως καὶ ἐλέγχου; Πρέπει νὰ ἐλέγχουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅταν βλέπουμε κάποια σφάλματα. Καὶ οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ἐλέγχουν δημοσίως τοὺς ἁμαρτωλούς, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Καὶ μᾶλλον εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ κάνουν.

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας: «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ», τ. Γ´, σελ. 267-282, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2003.

Το Τίμιο Ξύλο αποτελείται από κέδρο,πεύκο και κυπαρίσσι

 

Το Τίμιο Ξύλο αποτελείται από κέδρο, πεύκο και κυπαρίσσι, το οποίο οι προσκυνητές των Αγίων Τόπων, το συναντούν και στις δύο μορφές του: την φυσική σαν δέντρο και στον Ι.Ν. της Αναστάσεως, σαν προσκύνημα, το εμποτισμένο Τίμιο Ξύλο, με τις θείες ρανίδες αίματος Του Σταυρωθέντος Χριστού. (Ζωντανό καθώς αφομοιώνει θαυμαστά, το φυσικό ξύλο από έτος σε έτος, οπότε δεν ελαττώνεται), Ζωοδόχο (γιατί δέχτηκε το Αίμα της Ζωής=Χριστός) και Ζωοπάροχο, εκ του πρώτου θαύματος (και όχι μόνο) στην ανεύρεσή του από την Αγία Ελένη, της αναστάσεως της νεκρής διερχόμενης Ιουδαίας).

Την εποχή του Σολομώντα, κόπηκαν ξύλα από όλη την περιοχή μαζί με πολλά κλαδιά αυτού του τρίκλωνου δέντρου, για να κατασκευαστεί με διαταγή του, η σκεπή του γνωστού ναού του Σολομώντα. Οι μάστορες όμως, όπως και να έβαζαν το συγκεκριμμένο ξύλο, δεν ταίριαζε στην σκεπή, και για την αιτία αυτή, ονομάσθηκε από τους εργάτες, άτιμο. Έτσι οι Ιουδαίοι, ξεχνώντας (ως συνήθως), την ίδια τους την παράδοση, όταν φώναζαν να σταυρωθεί ο Κύριος, διάλεξαν τον ατιμωτικό δια σταυρού θάνατο και μάλιστα, στο "άτιμο" για αυτούς, ξύλο.

Η παράδοση όμως αυτού του ξύλου, έχει ως εξής:

Οι τρεις Άγγελοι στη φιλοξενία  του Αβραάμ (που απεικονίζουν  ορθόδοξα την Τριαδικότητα  του Θεού), κρατούσαν από ένα  ραβδί ο καθένας.

 Με την αναχώρησή τους, τα "ξέχασαν". Η Σάρρα τα έβαλε στη φωτιά για να τα κάψει. Επειδή όμως είχαν μιά ξεχωριστή ευωδία, ο Αβραάμ τα έβγαλε από τη φωτιά και τα φύλαξε σα θεόσταλτο δώρο.

Μετά από την καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων, σώθηκε μόνο ο Λώτ και οι δύο κόρες του (έχοντας μείνει η γυναίκα του στήλη άλατος, επειδή παρήκουσε την εντολή ...φύγετε και πίσω μην κοιτάξτε ...). Οι δύο κόρες, νομίζοντας ότι όλος ο κόσμος είχε καταστραφεί, με πρόφαση την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, μέθυσαν τον πατέρα τους και συνήλθαν μαζί του.

Όταν ο Λώτ το κατάλαβε, και αφού έφτασε στον Αβραάμ, του ζήτησε συγχώρεση για την αμαρτία που έκανε. Τότε ο Αβραάμ έδωσε τα τρία "εξ ουρανού" μισοκαμμένα ραβδιά να τα φυτέψει και τα οποία έπρεπε να ποτίζει καθημερινά με νερό του Ιορδάνη. Αν φύτρωναν, φυλλοβολούσαν και γινόταν κανονικό δέντρο θα ήταν ένδειξη συγχώρεσης από τον Θεό προς τον Λώτ. Κουβαλούσε για τριάντα χρόνια νερό από τον Ιορδάνη, ποτίζοντάς το, έως ότου τελικά έβγαλε φύλλα και φύτρωσε.

Η μετάνοια που κήρυττε ο 'γιος Ιωάννης Πρόδρομος βαπτίζοντας (εν ύδατι), τον κόσμο στον Ιορδάνη και η βάπτιση του Χριστού που έγινε στα τριάντα Του χρόνια, έχουν σχέση με τα παραπάνω συμβάντα. Στο σύμβολο της πίστεώς μας, ομολογούμε " ...εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών ...", δείχνοντας, ότι η όλη θεία οικονομία, συμπυκνώνεται στη ζωή μας, ώστε τα γεγονότα που αναγράφονται στην Αγία Γραφή, να μην μείνουν, ως απλά, παρελθόντα ιστορικά δεδομένα, έχοντας μόνο συναισθηματική ή θρησκευτική αξία, αλλά να έχουν διαχρονική αξία, σε όσους προσεγγίζουν αυτήν την πραγματικότητα εν πνεύματι και αληθεία, να πορεύονται μάλιστα, με πνευματικά άφθαρτα (υπεράνω χρόνου) εφόδια στη ζωή τους.

Οι 'γιοι Πατέρες, βλέποντας το ξύλο στο κέντρο του παραδείσου του οποίου απαγορευόταν η βρώση καθώς θα έφερνε τον άνθρωπο από την παραδείσια ζωή υπακοής στο κράτος του θανάτου, τοποθέτησαν στο κέντρο της μεγάλης τεσσαρακοστής την Σταυροπροσκύνηση, δηλαδή πρότειναν την βρώση και κοινωνία εκείνου του Ξύλου, που είναι φυτεμένο στη γη, αλλά, νικώντας τον θάνατο, μας φέρνει στη Ζωή.

Έτσι, το ίδιο ξύλο, που φυλλοβολεί με τον Ιορδάνη (βάπτιση) ένδειξη συγχωρήσεως, έδωσε τους καρπούς του Πνεύματος, με την Σταύρωση Του Κυρίου μας και δίνει πνευματικούς καρπούς σε όσους με πίστη ακολουθούν Τον Σταυρό.

Η ιστορική παρουσία του ουράνιου, τρίκλωνου ξύλου στη γη, η σπορά του, η μεταφορά ύδατος από τον Ιορδάνη, με την άφεση αμαρτιών (φυλλοβόλημα) και την καρποφορία Του Ξύλου (Αίμα Κυρίου επί του Σταυρού) καλό είναι να εντοπιστεί στον καθένα μας, εσωτερικά, μέσα στην καρδιά, με γνώμονα τα παραπάνω εκτεθέντα εξωτερικά δεδομένα - οδοδείκτες, για να υπάρξει συμφωνία, τάξη και βιωματική πρόοδος στην σωτήρια πίστη μας.

Με την φιλοξενία και αγάπη μας, για τους συνανθρώπους και κάθε τι το φυσικό, ο Τριαδικός Θεός επισκέπτεται την αγαθή και φιλόξενη γη μας, την καρδιά. Με τα δάκρυα μετανοίας, ως άλλο νερό Ιορδάνη και το μυστήριο της Βαπτίσεως, (μυστική και μυστηριακή συμφωνία), επιτυγχάνεται η άφεσις αμαρτιών (καθώς και με τη Θεία Κοινωνία, όσο συχνά διακρίνει ο πνευματικός). Τέλος, με την άρση του προσωπικού μας σταυρού ως κοινωνία του Σταυρού, ο Κύριος καρποφορεί το δέντρο εξόδου μας από τη γη και συγχρόνως εισόδου μας στην ουράνια βασιλεία, ως εκείνο το βίωμα του Σταυρού, που μας οδηγεί στην Ανάσταση.

Εδώ όμως, μου γεννάται μια απορία, (χωρίς ταπεινολογίες ή διάθεση πρόσθεσης απελπισίας, καθώς η απελπισία στον μακρόθυμο Θεό, είναι άρνηση της αγάπης και Πρόνοιάς Του), πόσο απέχουμε του βιώματος, της "οικοδομής" του αχειροποίητου Ναού (όπως υποσχέθηκε σε τρείς ημέρες), και του ευαγγελίου ...και μονή εν αυτώ ποιήσωμεν .... όταν είμαστε αφιλόξενοι, μη συγχωρετικοί, έχοντας όλα τα τυπικά προσόντα, (ως βαπτισμένοι χριστιανοί) αλλά όχι τα ουσιαστικά; (έχοντας μάλιστα μερικές φορές πλούσια συναισθηματική φόρτιση και διανοητική κατάρτιση επί των συμβαινόντων, αλλά χωρίς ουσιαστική αυτογνωσία, χωρίς ψυχή και πνεύμα συνοδοιπορώντα με την ιστορική αλήθεια;), ευστοχούμε και κυοφορούμαστε Στο Αναστημένο Σώμα Του, στον τύπο της Παναγίας, την Ορθόδοξη Εκκλησία, που ως μήτρα μας καλεί; ή ως αυτόχειρες για λόγους "εγωιστικής ελευθερίας" κόβουμε τον ομφάλιο λώρο τροφοδοσίας; πόσο σταυρωνόμαστε; (πόσο σταυρώνουμε το θέλημά μας, για την αγάπη του θελήματος Του Πατρός, ως υιοί υπακοής;) πόσο εκμεταλλευόμαστε το ευσπλαγχνικό δίκτυ που απλώθηκε από τον παράδεισο στη γη, για να ανεβάζει σα σκαλοπάτι στον παράδεισο, τους ανθρώπους που πιστεύουν Τον Χριστό δια Σταυρού, Τον χρησιμοποιούν και συντονίζονται με Αυτόν;

Ίσως το μόνο που μένει στην μικρότητά μας, είναι η ομολογία ότι ο Σταυρός Του Χριστού, είναι εκείνο το αήττητο τρόπαιο και όπλο ειρήνης και ότι η ζωή με Αυτόν, έλκει την αγάπη και ευλογία Του Θεού, κατά το αιτείται και δοθήσεται, και όσο η αγάπη Του ενσταλάζει μέσα μας ως βίωμα, το σωτήριο

"γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου" ....

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα, Σταυρός αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα.

Σταυρέ Του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου!

Προσκυνούμεν Σου τα πάθη Χριστέ, δείξον ημίν και την Αγίαν Σου Ανάστασιν!

πηγή

 users.otenet

Δέν ὑπάρχει τίποτε, πραγματικά τίποτε, πού νά μπορεῖ νά μᾶς συγκρατεῖ καί νά μᾶς διαφυλάσσει τόσο, ὅσο ἡ ταπεινοφροσύνη

“Γιατί δέν ὑπάρχει τίποτε, πραγματικά τίποτε, πού νά μπορεῖ νά μᾶς συγκρατεῖ καί νά μᾶς διαφυλάσσει τόσο, ὅσο ἡ ταπεινοφροσύνη καί τό νά εἴμαστε μετριόφρονες καί συνεσταλμένοι καί νά μή σχηματίζουμε ποτέ καμμιά μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό μας. Αὐτό τό πρᾶγμα γνωρίζοντας καλά καί ὁ Χριστός καί ἀρχίζοντας τήν πνευματική ἐκείνη διδασκαλία, ἄρχισε πρῶτα τήν παραίνεση ἀπό τήν ταπεινοφροσύνη, καί ὅταν ἄνοιξε τό στόμα του, αὐτόν τόν νόμο παρουσίασε πρῶτα, λέγοντας αὐτό “μακάριοι οἱ φτωχοί τῷ πνεύματι” (Ματθ. ε΄ 3).

Ὅπως λοιπόν ὅταν πρόκειται κάποιος νά χτίσει ἕνα μεγάλο καί ἐπιβλητικό σπίτι, βάζει καί ἀνάλογο θεμέλιο, ὥστε νά μπορέσει νά βαστάξει τό προστιθέμενο ἀργότερα βάρος, ἔτσι ἀκριβῶς καί ὁ Χριστός, σηκώνοντας στίς ψυχές τους τή μεγάλη ἐκείνη οἰκοδομή τῆς πίστης, βάζει πρῶτα, σάν κάποιο θεμέλιο καί ἀρχή σταθερή καί βάση μόνιμη καί ἀκίνητη, τήν παραίνεση τῆς ταπεινοφροσύνης, ἐπειδή γνώριζε πώς ὅταν αὐτή ριζώσει στίς ψυχές τῶν ἀκροατῶν, ὅλα τά ἄλλα μέρη τῆς ἀρετῆς μποροῦν νά χτίζονται μέ ἀσφάλεια. Ὅπως λοιπόν ὅταν αὐτή ἀπουσιάζει καί ἄν ἀκόμη κατορθώσει κάποιος ὅλη τήν ὑπόλοιπη ἀρετή, κοπίασε ἄσκοπα καί μάταια καί ἄχρηστα, σάν ἐκεῖνον πού ἔχτισε τό σπίτι του ἐπάνω στή ἄμμο, ὁ ὁποῖος βέβαια ὑπέμεινε τόν κόπο, ἀλλά δέ χάρηκε τό κέρδος, γιατί δέν ἔβαλε σταθερό θεμέλιο, ἔτσι καί αὐτός πού χωρίς ταπεινοφροσύνη ἐπιδιώκει ὁποιοδήποτε ἀγαθό, τά ἔχασε καί τά κατέστρεψε ὅλα.

Καί λέγοντας ταπεινοφροσύνη δέν ἐννοῶ τήν ταπεινοφροσύνη πού βρίσκεται στά λόγια, οὔτε ἐκείνη πού βρίσκεται πάνω στή γλώσσα, ἀλλά τήν ταπεινοφροσύνη πού βρίσκεται μέσα σττό νοῦ, πού προέρχεται ἀπό τήν ψυχή, πού βρίσκεται μέσα στή συνείδηση, πού μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά τή βλέπει. Φθάνει αὐτή ἡ ἀρετή, καί ὅταν παρουσιάζεται μόνη της πολλές φορές, νά ἐξιλεώσει τό Θεό. Καί αὐτό τό φανέρωσε ὁ τελώνης. Γιατί αὐτόν παρ’ ὅλο πού δέν εἶχε κανένα ἀγαθό καί δέν μποροῦσε νά παρουσιασθεῖ ἀπό τά κατορθώματά του, λέγοντας μόνο “ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό”, κατέβηκε ἀπό τό ναό δικαιωμένος, παρά ὁ φαρισαῖος, μολονότι βέβαια τά λόγια ἐκεῖνα δέν ἦταν ἀπόδειξη ταπεινοφροσύνης ἀλλά μόνο εὐγνωμοσύνης. Γιατί ταπεινοφροσύνη εἶναι ὅταν κάποιος, ἄν καί ἀναγνωρίζει στόν ἑαυτό του μεγάλη ἀξία, δέ φαντάζεται γιά τόν ἑαυτό του τίποτε μεγάλο, ἐνῶ εὐγνωμοσύνη εἶναι ὅταν κάποιος, ἐνῶ εἶναι ἁμαρτωλός, τό ὁμολογεῖ αὐτό. Ἄν ὅμως ἐκεῖνος πού δέν ἀναγνώριζε στόν ἑαυτό του κανένα ἀγαθό ἀπέσπασε τόση εὔνοια ἀπό τό Θεό ἐπειδή ὁμολόγησε αὐτό ἀκριβῶς πού ἦταν, πόση παρρησία θ’ ἀπολαύσουν αὐτοί πού μποροῦν νά ποῦν τά πολλά τους κατορθώματα ἀλλά ὅλα τά ξεχνοῦν καί συγκαταλέγουν τόν ἑαυτό τους ἀνάμεσα στούς τελευταίους; Ἔτσι ἀκριβῶς ἔκαμε καί ὁ Παῦλος. Γιατί, ἄν καί ἦταν πρῶτος ἀπ’ ὅλους τούς δικαίους, ἔλεγε ὅτι αὐτός ἦταν πρῶτος ἀπό τούς ἁμαρτωλούς (Α΄ Τιμ. α΄ 15) καί ὄχι μόνο τό ἔλεγε ἀλλά τό εἶχε πιστέψει. Ἐπειδή ἀπό τό δάσκαλό του διδάχθηκε πώς ὅταν τά κάνουμε ὅλα, πρέπει νά ὀνομάζουμε τούς ἑαυτούς μας ἄχρηστους δούλους (Λουκ. ιζ΄ 10).

... Γιατί ἄν συμπεριφερόμαστε ἔστι, μᾶς ἀρκεῖ αὐτό γιά προσφορά καί θυσία, ὅπως καί ὁ Δαυΐδ ἔλεγε “θυσία τῷ θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ θεός οὐκ ἐξουδενώσει”. Δέν εἶπε ἁπλῶς ταπεινωμένη, ἀλλά καί συντριμμένη, γιατί τό συντριμμένο εἶναι καί θρυμματισμένο, οὔτε βέβαια, ἄν θέλει, μπορεῖ νά ὑπερηφανευθεῖ. Ἔτσι καί ἐμεῖς ἄς μή ταπεινώνουμε μόνο τήν ψυχή μας, ἀλλά καί ἄς τή συντρίψουμε καί ἄς τή θρυμματίσουμε καί συντρίβεται ὅταν θυμᾶται συνέχεια τά δικά της ἁμαρτήματα. Ἄν τήν ταπεινώσουμε ἔτσι, δέν θά μπορέσει, ἔστω καί νά τό θέλει νά ὑπερηφανευθεῖ, γιατί ἡ συνείδηση σάν κάποιο χαλινάρι τή σταματάει ὅταν σηκώνεται καί τή συγκρατεῖ καί τήν πείθει νά εἶναι μετρημένη σέ ὅλα.

Ἔτσι θά μπορέσουμε νά βροῦμε καί χάρη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. “ὅσω γάρ μέγας εἶ”, λέγει ἡ Γραφή, “τοσούτῳ ταπείνου σεαυτόν, καί ἐναντίον Κυρίου εὑρήσεις χάριν” (Σοφ. Σειρ. 3, 18). Ἐκεῖνος ὅμως πού βρῆκε χάρη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δέ θά αἰσθανθεῖ καμμιά δυσκολία, ἀλλά καί ἐδῶ θά μπορέσει μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά ξεπεράσει εὔκολα ὅλα ἐκεῖνα τά δεινά καί νά ξεφύγει τίς τιμωρίες πού ὑπάρχουν στή ζωή γιά τούς ἁμαρτωλούς, γιατί ἡ χάρη πηγαίνει παντοῦ πρίν ἀπ’ αὐτόν καί τοῦ ἐξευμενίζει τά πάντα”.

“Ὅλοι ὅμως ἄς ταπεινώσουμε τίς ψυχές μας μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τό νά συγχωροῦμε τίς ἁμαρτίες τῶν συνανθρώπων μας, μέ τό νά μή μνησικακοῦμε καί μέ τό νά μήν ἐκδικούμαστε. Ἄν ἐνθυμούμαστε συνέχεια τά σφάλματά μας, δέ θά μπορέσει κανένα ἀπό τά ἔξω πράγματα νά μᾶς ὁδηγήσει σέ ἀλαζονεία, οὔτε τά πλούτη, οὔτε ἡ δύναμη, οὔτε ἡ ἐξουσία, οὔτε ἡ τιμή, ἀλλά, καί ἄν ἀκόμη καθίσουμε στό βασιλικό ὄχημα, θά στενάξουμε πικρά. Γιατί καί ὁ μακάριος Δαβίδ ἦταν βασιλιάς καί ἔλεγε “θά λούζω κάθε νύχτα τό κρεββάτι μου”, καί δέ ζημιώθηκε καθόλου ἀπό τή βασιλική πορφύρα καί τό στέμμα καί δέν ἀλαζονεύθηκε, καί ἐπειδή εἶχε συντετριμμένη τήν καρδιά του θρηνοῦσε”.

“Τί λοιπόν εἶναι τά ἀνθρώπινα πράγματα; Στάχτη καί σκόνη, καί σάν χνούδι μπροστά στόν ἄνεμο, καπνός καί σκιά, φύλλο περιφερόμενο ἐδῶ καί ἐκεῖ καί ἄνθος, ὄνειρο καί μῦθος καί παραμύθι, ἄνεμος καί ἀέρας ἁπλῶς σιγανός πού φεύγει καί χάνεται, φτερό πού δέ στέκεται, φύσημα ἀέρα πού τρέχει καί ὁτιδήποτε ἄλλο ὑπάρχει πιό μηδαμινό ἀπό αὐτά.”

“Καί ἄν ἀκόμη ἀνεβοῦμε στήν ἴδια κορυφή τῆς ἀρετῆς, ἄς θεωροῦμε τούς ἑαυτούς μας τελευταίους ἀπ’ ὅλους, ἀφοῦ μάθαμε ὅτι καί ἀπό τούς ἴδιους τούς οὐρανούς ἡ ἀλαζονεία μπορεῖ νά καταρρίψει ἐκεῖνον πού δέν προσέχει, καί ὅτι ἀπό τήν ἴδια τήν ἄβυσσο τῶν ἁμαρτημάτων ἡ ταπεινοφροσύνη μπορεῖ νά ἀνεβάσει ὑψηλά ἐκεῖνον πού ξέρει νά συμπεριφέρεται μέ μετριοφροσύνη. Γιατί αὐτή ἔστησε τόν τελώνη μπροστά ἀπό τό φαρισαῖο, ἐνῶ ἐκείνη, δηλαδή ἡ ἀλαζονεία καί ἡ ὑπερηφάνεια, νίκησε καί ἀσώματη δύναμη, τό διάβολο, ἐνῶ ἡ ταπεινοφροσύνη καί ἡ ἐπίγνωση τῶν ἁμαρτημάτων του εἰσήγαγε τόν ληστή στόν παράδεισο πρίν ἀπό τούς ἀποστόλους. Ἄν ὅμως αὐτοί πού ὁμολογοῦν τά δικά τους ἁμαρτήματα χαρίζουν στόν ἑαυτό τους τόση μεγάλη παρρησία, ἐκεῖνοι πού ἀναγνωρίζουν στόν ἑαυτό τους πολλά ἀγαθά καί ταπεινώνουν τήν ψυχή τους, πόσα στεφάνια δέ θά ἐπιτύχουν; Γιατί ὅταν ἡ ἁμαρρτία εἶναι ἑνωμένη μέ τήν ταπεινοφροσύνη, τρέχει μέ τόση εὐκολία ὥστε νά ξεπερνάει καί νά προλαβαίνει τή δικαιοσύνη πού συνυπάρχει μέ τήν ἀλαζονεία. Ἄν λοιπόν τή συνδέσεις μέ τή δικαιοσύνη ποῦ δέ θά φθάσει; Πόσους οὐρανούς δέ θά περάσει; Ὁπωσδήποτε θά σταθεῖ κοντά στό θρόνο τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσα στούς ἀγγέλους μέ πολλή παρρησία. Ἄν πάλι ἡ ἀλαζονεία πού συνδέθηκε μέ τή δικαιοσύνη μπόρεσε μέ τήν ὑπερβολή καί τή βαρύτητα τῆς δικῆς της κακίας νά ταπεινώσει τήν παρρησία ἐκείνης, ἄν εἶναι ἑνωμένη μέ τήν ἁμαρτία, σέ πόση γέεννα δέ θά μπορέσει νά γκρεμίσει αὐτόν πού τήν ἔχει;

Αὐτά τά λέγω ὄχι γιά νά ἀδιαφοροῦμε γιά τή δικαιοσύνη, ἀλλά γιά νά ἀποφύγουμε τήν ἀλαζονεία, ὄχι γιά νά ἁμαρτάνουμε, ἀλλά γιά νά εἴμαστε μετριόφρονες. Γιατί ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι θεμέλιο τῆς δικῆς μας ἀρετῆς. Καί ἄν ἀκόμη οἰκοδομήσεις ἐπάνω ἄπειρα, εἴτε ἐλεημοσύνη εἴτε προσευχές, εἴτε νηστεία, εἴτε κάθε ἀρετή, ἄν δέν τεθεῖ αὐτή πρῶτα, ὅλα θά οἰκοδομηθοῦν ἄσκοπα καί μάταια, καί θά πέσουν εὔκολα κάτω, ὅπως ἡ οἰκοδομή ἐκείνη πού κτίσθηκε πάνω στήν αμμο. Γιατί δέν ὑπάρχει τίποτε πού νά μπορεῖ νά σταθεῖ χωρίς αὐτήν. Ἀλλά, εἴτε τή σωφροσύνη πεῖς, εἴτε τήν παρθενία, εἴτε τήν περιφρόνηση τῶν χρημάτων, εἴτε ὁτιδήποτε ἄλλο, ὅλα εἶναι ἀκάθαρτα καί μολυσμένα καί βδελυρά ὅταν ἀπουσιάζει ἡ ταπεινοφροσύνη. Παντοῦ λοιπόν ἄς τήν ἔχουμε μαζί μας, στά λόγια, στίς πράξεις, στίς σκέψεις, καί μαζί της ἄς τά κτίζουμε αὐτά.”

“Εἶσαι ταπεινός καί μάλιστα ταπεινότερος ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους; Νά μήν ὑπερηφανεύεσαι γι’ αὐτό οὔτε νά κατηγορεῖς τούς ἄλλους, γιά νά μή χάσεις τό καύχημά σου. Γι’ αὐτό δείχνεις ταπεινοφροσύνη, γιά νά ἀπαλλαγεῖς ἀπό τήν ἀλαζονεία. Ἄν λοιπόν μ’ αὐτήν πέσεις σέ ἀλαζονεία, καλύτερα νά μή δείχνεις ταπεινοφροσύνη, γιατί ἄκου τόν Παῦλο πού λέγει “μέσω τοῦ καλοῦ μέ ὁδηγεῖ στό θάνατο, γιά νά γίνει ἡ ἁμαρτία ὑπερβολικά ἁμαρτωλή χρησιμοποιώντας τήν ἐντολή”. Ὅταν σοῦ ἔρθει ἡ σκέψη νά θαυμάσεις τόν ἑαυτό σου γιά τήν ταπεινοφροσύνη σου, σκέψου τόν Κύριό σου ποῦ κατέβηκε, καί δέ θά θαυμάσεις πιά τόν ἑαυτό σου οὔτε θά τόν ἐπαινέσεις, ἀλλά καί θά τό περιγελάσεις, γιατί δέν ἔκανε τίποτε. Ὁπωσδήποτε νά θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου ὀφειλέτη. Ὅ,τι καί ἄν κάνεις, θυμήσου ἐκείνη τή παραβολή “ποιός ἀπό σᾶς”, λέγει, “πού ἔχει ἕνα δοῦλο, θά τοῦ πεῖ, ὅταν ἐπιστρέψει στό σπίτι, «κάθισε να φᾶς»; Δέ θά τοῦ πεῖ αὐτό, σᾶς λέγω, ἀλλά «σήκω καί ὑπηρέτησέ με»”.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν

 

Ἀπὸ τὰ παμπάλαια χρόνια, τὸ βράδυ τοῦ Σαββάτου τῆς τρίτης ἑβδομάδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὁ σταυρὸς μεταφέρεται στὸ κέντρο τοῦ ναοῦ, καὶ ὁλόκληρη ἡ ἀκόλουθη ἑβδομάδα εἶναι γνωστὴ ὡς ἑβδομάδα τοῦ Σταυροῦ. Ξέρουμε πὼς ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἀποτελεῖ μία προετοιμασία γιὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, τότε ποὺ ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀνακαλέσει στὴ μνήμη τῆς τὸν πόνο, τὴ σταύρωση καὶ τὸ θάνατο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πάνω στὸ σταυρό. Ἡ προβολὴ τοῦ σταυροῦ στὴ μέση της Σαρακοστῆς, μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ σκοπὸ τῆς βαθύτερης καὶ ἐντατικότερης ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Σαρακοστῆς. Ἔτσι εἶναι ὁ κατάλληλος τόπος ἐδῶ, γιὰ νὰ σκεφτοῦμε τὸ ρόλο τοῦ σταυροῦ, αὐτοῦ του σημαντικότατου καὶ χαρακτηριστικότατου ὅλων τῶν Χριστιανικῶν συμβόλων.

Τὸ σύμβολο αὐτὸ ἔχει δύο στενὰ ἀλληλένδετες σημασίες. Ἀφενὸς εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸ τὸ ἀποφασιστικὸ ὄργανο μὲ τὸ ὁποῖο ὁλοκληρώθηκε ἡ ἐπίγεια ζωὴ καὶ διακονία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ ἱστορία ἑνὸς φοβεροῦ καὶ τρομακτικοῦ μίσους ἐνάντια σ᾿ Αὐτὸν ποὺ ὁλόκληρη ἡ διδασκαλία Του ἐπικεντρώθηκε στὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, καὶ ποὺ ὁλόκληρο τὸ κύρυγμά Του ἦταν μία κλήση σὲ αὐτοθυσία στὸ ὄνομα τῆς ἀγάπης. Ὁ Πιλάτος, ὁ Ρωμαῖος κυβερνήτης στὸν ὁποῖο μεταφέρθηκε ὁ Χριστός, ἀφοῦ Τὸν συνέλαβαν, Τὸν ἐκτύπησαν καὶ Τὸν ἔφτυσαν, λέει, «ἐν αὐτῷ οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω» (Ἰωάν. 19, 4). Αὐτὸ ὅμως προκάλεσε ἕνα ἰσχυρότερο ξέσπασμα: «Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν!» φωνάζει τὸ πλῆθος.
Ἔτσι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ θέτει ἕνα αἰώνιο πρόβλημα, ποὺ σκοπεύει στὸ βάθος τῆς συνειδήσεως: γιατί ἡ καλωσύνη ξεσήκωσε ὄχι μόνο ἀντίθεση, ἀλλὰ καὶ μίσος; Γιατί ἡ καλωσύνη σταυρώνεται πάντοτε σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο;
Συνήθως ἀποφεύγουμε νὰ δώσουμε ἀπάντηση σ᾿ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, ἐπιρρίπτοντας τὴν εὐθύνη σὲ κάποιον ἄλλο: ἂν ἤμασταν ἐκεῖ, ἂν ἤμουν ἐκεῖ ἐκείνη τὴν τρομερὴ νύχτα, δὲ θὰ εἶχα συμπεριφερθεῖ ὅπως οἱ ἄλλοι. Ἀλλοίμονο ὅμως, κάπου βαθιὰ στὴ συνείδησή μας γνωρίζουμε πὼς αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια. Ξέρουμε πὼς οἱ ἄνθρωποι ποὺ βασάνισαν, σταύρωσαν καὶ μίσησαν τὸν Χριστὸ δὲν ἦταν κάποιου εἴδους τέρατα, κατεχόμενα ἀπὸ κάποιο ἰδιαίτερο καὶ μοναδικὸ κακό. Ὄχι, ἦταν «ὅπως ὅλοι μας». Ὁ Πιλάτος προσπάθησε ἀκόμη καὶ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν Ἰησοῦ, νὰ μεταπείσει τὸ πλῆθος, προσφέρθηκε ἀκόμη καὶ νὰ ἀπελευθερώσει τὸ Χριστὸ ὡς κίνηση καλῆς θελήσεως, χάριν τῆς ἑορτῆς, ὅταν κι αὐτὸ ἀπέτυχε, στάθηκε μπροστὰ στὸ πλῆθος καὶ ἔνιψε τὰ χέρια του, δείχνοντας τὴ διαφωνία του σ᾿ αὐτὸ τὸ φόνο.

Μὲ λίγες πινελιὲς τὸ εὐαγγέλιο σχεδιάζει τὴν εἰκόνα αὐτοῦ του παθητικοῦ Πιλάτου, τοῦ τρόμου του, τῆς γραφειοκρατικῆς του συνειδήσεως, τῆς δειλῆς του ἀρνήσεως νὰ ἀκολουθήσει τὴ συνείδησή του. Δὲ συμβαίνει ὅμως ἀκριβῶς τὸ ἴδιο στὴ δική μας ζωὴ καὶ στὴ ζωὴ γύρω μας; Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ πιὸ κοινότυπη, ἡ πιὸ τυπικὴ ἱστορία; Δὲν εἶναι παρὼν συνεχῶς μέσα μᾶς κάποιος Πιλάτος;
Δὲν εἶναι ἀλήθεια πὼς ὅταν ἔρθει ἡ στιγμὴ νὰ ποῦμε ἕνα ἀποφασιστικό, ἀμετάκλητο ὄχι στὸ ψεῦδος, στὴν ἀδικία, στὸ κακὸ καὶ στὸ μίσος, ἐνδίδουμε στὸν πειρασμὸ νὰ «νίψουμε τὰς χεῖρας μας»; Πίσω ἀπὸ τὸν Πιλάτο ἦταν οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, οἱ ὁποῖοι ὅμως ὑπερασπιζόμενοι τὸν ἑαυτό τους θὰ μποροῦσαν νὰ ποῦν: ἐκτελέσαμε ἁπλῶς διαταγές, μᾶς εἶπαν νὰ «ἐξουδετερώσουμε» κάποιον ταραχοποιὸ ποὺ προκαλοῦσε ἀναστάτωση καὶ ἀταξία, γιὰ ποιὸ πράγμα μιλᾶτε λοιπόν; Πίσω ἀπὸ τὸν Πιλάτο, πίσω ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες ἦταν τὸ πλῆθος, οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ποὺ ἕξι μέρες πρὶν φώναζαν «Ὡσαννά», καθὼς ὑποδέχονταν θριαμβευτικὰ τὸ Χριστό, κατὰ τὴν εἴσοδό του στὴν Ἱερουσαλήμ, μόνο ποὺ τώρα ἡ κραυγή τους ἦταν «Σταύρωσον αὐτόν!» Ἔχουν ὅμως καὶ γι᾿ αὐτὸ μία ἐξήγηση. Δὲν εἶναι οἱ ἡγέτες τους, οἱ διδάσκαλοί τους καὶ οἱ κυβερνῆτες τους αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἔλεγαν πὼς ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν ἕνας ἐγκληματίας, ποὺ κατέλυσε τοὺς νόμους καὶ τὶς συνήθειες, καὶ γι᾿ αὐτό, βάσει τοῦ νόμου, «πάντοτε βάσει τοῦ νόμου, πάντοτε σύμφωνα μὲ τὸ ὑπάρχον καταστατικό», πρέπει νὰ πεθάνει…; Ἔτσι κάθε συμπαίκτης σ᾿ αὐτὸ τὸ τρομακτικὸ γεγονὸς εἶχε δίκαιο «ἀπὸ τὴν πλευρά του», ὅλοι δικαιώθηκαν. Ὅλοι μαζὶ ὅμως δολοφόνησαν ἕναν ἄνθρωπο στὸν ὁποῖον «οὐδὲν εὑρέθη αἴτιον». Ἡ πρώτη σημασία τοῦ σταυροῦ συνεπῶς εἶναι ἡ κρίση τοῦ κακοῦ, ἢ μᾶλλον τῆς ψευδοκαλωσύνης αὐτοῦ του κόσμου, μέσα στὸν ὁποῖο πανηγυρίζει αἰώνια τὸ κακό, καὶ ὁ ὁποῖος προωθεῖ τὸν τρομακτικὸ θρίαμβο τοῦ κακοῦ πάνω στὴ γῆ.

Αὐτὸ μας μεταφέρει στὴ δεύτερη σημασία τοῦ σταυροῦ. Μετὰ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ ἀκολουθεῖ ὁ δικός μας σταυρός, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς εἶπε, «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι,… ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ᾿ ἡμέραν καὶ ἀκολουθείτω μοὶ» (Λουκ. 9, 23). Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἡ ἐπιλογὴ ποὺ εἶχε νὰ κάνει ὁ καθένας ἐκείνη τὴ νύχτα –ὁ Πιλάτος, οἱ στρατιῶτες, οἱ ἀρχηγοί, τὸ πλῆθος κι ὁ καθένας μέσα στὸ πλῆθος – εἶναι μία ἐπιλογὴ ποὺ τίθεται συνεχῶς καὶ σὲ καθημερινὴ βάση μπροστά μας. Ἐξωτερικά, ἡ ἐπιλογὴ ἔχει νὰ κάνει μὲ κάτι φαινομενικὰ ἀσήμαντο γιὰ μᾶς, ἢ δευτερεῦον. Γιὰ τὴ συνείδηση ὅμως τίποτε δὲν εἶναι πρῶτο ἢ δεύτερο, ἀλλὰ τὸ καθετὶ μετρᾶται ἂν εἶναι ἀληθινὸ ἢ ψεύτικο, καλὸ ἢ κακό. Τὸ νὰ σηκώνεις λοιπὸν τὸ σταυρό σου καθημερινὰ δὲν εἶναι ἁπλῶς τὸ νὰ ἀντέχεις τὰ φορτία καὶ τὶς μέριμνες τῆς ζωῆς, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὸ νὰ ζεῖς ἁρμονικὰ μὲ τὴ συνείδησή σου, τὸ νὰ ζεῖς μέσα στὸ φῶς τῆς κρίσεως τῆς συνειδήσεως.
Ἀκόμη καὶ σήμερα, μὲ ὅλο τὸν κόσμο νὰ κοιτάζει, ἕνας ἄνθρωπος στὸν ὁποῖο «οὐδὲν εὑρέθη αἴτιον» μπορεῖ νὰ συλλαμβάνεται, νὰ βασανίζεται, νὰ κτυπιέται, νὰ φυλακίζεται ἢ νὰ ἐξορίζεται. Ὅλα αὐτὰ δὲ «ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ νόμου», χάριν τῆς ὑπακοῆς καὶ πειθαρχίας, ὅλα στὸ ὄνομα τῆς τάξεως, γιὰ τὸ καλὸ ὅλων. Πόσοι Πιλάτοι δὲ νίπτουν τὰ χέρια τους, πόσοι στρατιῶτες δὲ σπεύδουν νὰ ἐκτελέσουν τὶς διαταγὲς τῆς στρατιωτικῆς ἱεραρχίας, πόσοι ἄνθρωποι ὑπάκουα, δουλόπρεπα δὲν τοὺς χειροκροτοῦν, ἢ τουλάχιστον δὲν κοιτάζουν σιωπηλὰ τὸ κακὸ ποῦ θριαμβεύει; Καθὼς μεταφέρουμε τὸ σταυρό, καθὼς τὸν προσκυνοῦμε, καθὼς τὸν ἀσπαζόμαστε, ἂς σκεφτοῦμε τὴ σημασία του. Τί μᾶς λέει, σὲ τί μᾶς καλεῖ; Ἂς θυμηθοῦμε τὸ σταυρὸ ὡς ἐπιλογὴ ἀπὸ τὴν ὁποία κρέμονται τὰ πάντα στὸν κόσμο, καὶ ποὺ χωρὶς αὐτὸν ὅλα στὸν κόσμο γίνονται θρίαμβος τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ σκότους. Ὁ Χριστὸς εἶπε, «εἰς κρίμα ἐγὼ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον» (Ἰωάν. 9, 39). Σ᾿ αὐτὴ τὴν κρίση, μπροστὰ στὸ δικαστήριο τῆς σταυρωμένης ἀγάπης, τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς καλωσύνης, δικάζεται ὁ καθένας μας.

 Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἑορτολόγιο- Ἐτήσιος Ἐκκλησιαστικὸς Κύκλος»
 πηγή
 users.uoa