Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Ευαγγελίζου γη χαρά μεγάλη...

 

"Χαίροις μετά Θεόν η θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα", αναφωνεί ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης εγκωμιάζοντας την Θεοτόκο σε μια προσπάθειά του να εκφράση το κάλλος και το μεγαλείο της, αλλά και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός εκστατικός βοά: "Σύ μου τον νουν είλες", σκεπτόμενος την ωραιότητα της Παρθενίας της Θεοτόκου.

Και ποιός νούς μπορεί να μείνη στατικός απέναντι σ' αυτό το μεγαλείο του Ευαγγελισμού, την αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών; Ψάλλουμε στην Εκκλησία μας, στο απολυτίκιο της ημέρας: "Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ' αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις".

Στις βυζαντινές εικόνες αυτό το μυστήριο της ενανθρωπήσεως απεικονίζεται άριστα. Και στο απολυτίκιο και στην περικοπή του Ευαγγελίου (Λουκ. α', 24-38) ζωντανεύει μπροστά μας η κένωση του Θεού Λόγου.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι αυτός με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ενανθρώπηση του Χριστού, είναι εκείνος που "τό προσταχθέν μυστικώς λαβών εν γνώσει" και με εκείνο χαιρέτησε την Θεοτόκο.

Παρατηρούμε στην εικόνα του Ευαγγελισμού της Αχρίδος από την Παναγία την Περίβλεπτο, την ορμητική κίνηση του αγγέλου σε αντίθεση με την ηρεμία της Παναγίας. Την αίσθηση αυτή επιτείνουν το απλωμένο δεξί χέρι του αρχαγγέλου Γαβριήλ, το σηκωμένο φτερό και η άκρη του ιματίου, που σχηματίζει μια διαγώνιο παράλληλη με αυτή του δεξιού ποδιού.

Παρ' όλο που ο Αρχάγγελος βρίσκεται στο έδαφος φαίνεται αυτή η ορμή και από το άνοιγμα των ποδιών του, έχει κανείς την αίσθηση ότι ο Γαβριήλ αιωρείται μεταξύ ουρανού και γής. Την ορμητική αυτή κίνηση του αγγέλου δηλώνει ακόμη και η διαγώνια τοποθέτηση των βάσεων πάνω στις οποίες πατούν οι δύο μορφές.

Κρατάει σκήπτρο, δηλώνοντας έτσι την βασιλική προσταγή, και όχι κρίνο, όπως μας έχει συνηθίσει η δυτική ζωγραφική.

Η Μητέρα του Θεού αποκαλείται από τον αρχάγγελο Κεχαριτωμένη, γιατί είχε το πλήρωμα της Χάριτος εκ του πληρώματος των Χαρίτων του Υιού της. Πρό της συλλήψεως το πλήρωμα της Χάριτος ήταν τέλειο, κατά την σύλληψη ήταν τελειότερο και μετά την σύλληψη τελειότατο (Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου: "Δεσποτικές Εορτές").

Την συναντούμε άλλοτε καθισμένη, υπογραμμίζοντας την υπεροχή της απέναντι στον αρχάγγελο, ως τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφίμ, και άλλοτε όρθια μοιάζοντας έτσι να ακούη κατά κάποιον τρόπο καλύτερα το θείο μήνυμα.

Η εμφάνιση του αρχαγγέλου και το μήνυμα τάραξαν την Θεοτόκο πού, κατά το πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, το αδράχτι με το νήμα που κρατούσε στο χέρι της, έπεσε, και αυτό δεν ερμηνεύεται ως δειλία ή φόβος της Παναγίας, αλλά από την άποψη ότι, αν και θαυματουργικές συλλήψεις είχαν γίνει πολλές στην Παλαιά Διαθήκη, καμμία δεν είχε γίνει ασπόρως, γι' αυτό ρωτάει: "πώς έσται μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω;", εκφράζοντας έτσι την αδυναμία της ανθρωπίνης φύσεως.

Στην εικόνα που μελετούμε συναντούμε την Παναγία καθιστή, αποφεύγοντας να κοιτάξη τον ουράνιο επισκέπτη της, με το κεφάλι ελαφρά σκυμμένο και το χέρι μπροστά στο στήθος, δηλώνει την υπακοή της, το φυσικό της θέλημα. Μοιάζει να λέη: "Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου".

Πάνω από το κάθισμά της υψώνεται περίτεχνη κατασκευή με δύο κίονες, οι οποίοι απολήγουν σε καθιστές γυμνές μορφές, που ανακρατούν επιθήματα και μονόχρωμες κεφαλές ζώων. Κόκκινο ύφασμα είναι απλωμένο ανάμεσα σε δύο κιλλίβαντες που εξέχουν από την στέγη. Τα ανοιχτόχρωμα και ψυχρά ρούχα του αγγέλου έρχονται σε αντίθεση με το πορφυρό μαφόριο της Παναγίας.

Εν αντιθέσει προς την άψογη μορφή του Γαβριήλ, ο κορμός της Θεοτόκου σχεδιάστηκε με πολλή επιμέλεια, μεγαλύτερος, και το αριστερό χέρι πολύ μακρύ, θέλοντας έτσι ο αγιογράφος να δείξη το ξένον του μυστηρίου, για την ανθρώπινη φύση. Ο Χριστός ωστόσο δεν προκάλεσε καμμία φθορά στην παρθενία της Θεοτόκου, όπως άλλωστε προφήτεψε και ο Προφητάναξ Δαυίδ: "καταβήσεται ως υετός επί πόκον, ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γήν".

Εμείς, ατενίζοντας την ωραιότητα της Θεοτόκου, σε κάθε εικόνα της, αλλά ιδιαίτερα σ' αυτήν του Ευαγγελισμού, μπορούμε να κράζουμε νοερά μαζί με τον Άγιο Ανδρέα Κρήτης, που γράφει: "Χαίρε βασιλίς των βασιλίδων, η βασιλέα γεννήσασα, των βασιλευόντων ... ου η βασιλεία, βασιλεία πέλει, πάντων των αιώνων ... χαίρε του θανάτου, βασίλειον νικήσασα, και ζωής ανοίξασα, βασιλείαν πρόξενον ... βασιλείς ήν σέβονται, χαίρε Μαριάμ Παντοβασίλισσα".

Διάκ. Σ. Κ. Π.

Η επανάσταση το 1821, μια άλλη προσέγγιση!

Επιλέγεις από πριν το συμπέρασμα στο οποίο θες να φτάσεις (π.χ. ότι η Εκκλησία ήθελε τους Τούρκους και μόνο εμπόδια πρόβαλε στον αγώνα για απελευθέρωση). Αγνοείς επιδεικτικά τις πηγές και τις μαρτυρίες, ειδικά όταν αυτές δεν σε βολεύουν.
Κατασκευάζεις επιχειρήματα και συλλογισμούς που θα ζήλευε και ο πλέον ευφάνταστος μυθιστοριογράφος. Και έτοιμη ... η θεωρία της συνωμοσίας!!! Γι αυτό από φέτος μεγαλύτερη αξία έχουν οι σεναριογράφοι παρά οι ιστορικοί. 
Με αφορμή αυτή την επέτειο της 25ης Μαρτίου έμαθα πολλά. Δεν ξέρω για σένα, πάντως η δική μου συγκομιδή ήταν η εξής: 
- Οι αυτόκλητοι σωτήρες μας από τους «μύθους» που μας περιτριγυρίζουν, ερμηνεύουν τους πίνακες ζωγραφικής ως κατά γράμμα ιστορικά ντοκουμέντα για να πουν σε αυτούς που δεν το κάνουν ότι οδηγείσαι σε λανθασμένα συμπεράσματα με αυτή την τακτική. Πάνω εκεί χτίζονται οι καλύτερες ιστορίες «απομύθευσης». 
- Έμαθα ότι το κρυφό σχολειό δεν υπήρχε, γιατί... απλούστατα υπάρχει σχετικός πίνακας με το θέμα του. Άρα είναι μύθος. Μάλλον ποτέ δεν έγιναν η έξοδος του Μεσολογγίου και η σφαγή της Χίου, αφού υπάρχουν σχετικοί πίνακες. 
- Το κρυφό σχολείο δεν υπήρχε, γιατί δεν είχε λόγο ύπαρξης σε μια τόσο φωτισμένη, ανεκτική και προοδευτική κοινωνία. Στα σχολεία του Σουλτάνου διδασκόταν ελεύθερα η ελληνική ιστορία με έμφαση στη Βυζαντινή περίοδο.
Μάλιστα, ο Οθωμανός δάσκαλος μάθαινε τους μαθητές του τραγούδια και θρήνους για την άλωση της Πόλης και το θρύλο του μαρμαρωμένου Βασιλιά. Γενικά, το επίσημο σχολείο καλλιεργούσε στους μαθητές το «ποθούμενο» και τον πόθο για τη λευτεριά. 
- Ιδιαίτερη βαρύτητα δινόταν στη θρησκευτική παιδεία. Βασική ύλη ήταν ότι ο Χριστός ήταν ο Ενσαρκωμένος Θεός, ότι θυσιάστηκε πάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες των ανθρώπων και ότι αναστήθηκε.
Οι αίθουσες ήταν γεμάτες από εικόνες του Χριστού και των αγίων. Το γεγονός ότι το Κοράνι δεν δέχεται τα παραπάνω (κι άλλα πολλά) ούτε για αστείο, δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει. 
- Η Εκκλησία σύσσωμη όλα αυτά τα χρόνια της σκλαβιάς συνεργαζόταν με τον κατακτητή και έκανε τα αδύνατα δυνατά ώστε να αποτύχει η Επανάσταση.
Ενδεικτική είναι η αναφορά από όλους του ονόματος του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ για να μην αναφερθούν σε εκατοντάδες άλλους και κουράσουν. Για τον απαγχονισμό του Πατριάρχη έχουν προταθεί δεκάδες ακόμη σύγχρονες ερμηνείες για να μην πλήττουμε με τις μαρτυρίες συγχρόνων του. 
- Πληροφορίες που αναφέρονται σε εκατοντάδες άλλους ρασοφόρους που έδωσαν τη ζωή τους για τον αγώνα δεν αξιολογούνται. Ίσως πίσω από τις γραπτές πηγές και μαρτυρίες που τους αναφέρουν, να βρίσκονται οργανωμένα συμφέροντα και δολοπλοκίες.
Ίσως πάλι, για σκοτεινούς και ανομολόγητους λόγους, να θέλουν να κρατήσουν στο σκοτάδι τις γενιές που θα έρθουν (εμάς δηλαδή ...)
- Όσοι είχαν σκεπτικισμό σχετικά με το Διαφωτισμό, ιδεολογικές και θεολογικές διαφορές με τους άλλους και γενικά έκλιναν προς τη διαφύλαξη της ορθόδοξης πίστης ήταν ταυτόχρονα και φιλότουρκοι, εχθροί της Επανάστασης και πράκτορες του κατακτητή. Γενικά, η πίστη στο Χριστό δεν διαδραμάτισε κανένα ρόλο.
Η φράση του Κολοκοτρώνη «είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος» λέχθηκε εξαιτίας γενναίας δωροδοκίας του από τα σκοτεινά εκκλησιαστικά συμφέροντα για να αυξήσει την αμύθητη προσωπική του περιουσία από τη συμμετοχή του στον Αγώνα με αποτέλεσμα να πεθάνει ...πάμφτωχος. 
- Η 25η Μαρτίου επιλέχθηκε ως ημέρα έναρξης της επανάστασης από την Εκκλησία για να ταυτιστεί από τον αμαθή λαό με την εορτή του Ευαγγελισμού και για να καπηλευτεί η Εκκλησία τον αγώνα για τον οποίο δεν μάτωσε καθόλου.
Μάλιστα, συνεργάστηκε με τον Βαυαρό Όθωνα, ο οποίος το 1838 επίσημα ανακήρυξε την ημέρα αυτή εθνική επέτειο, ως απόδειξη της καλής σχέσης του με την Εκκλησία διαλύοντας παραπάνω από τα μισά μοναστήρια (τα οποία σεβάστηκαν οι Τούρκοι) και κάνοντας ανηλεή πόλεμο εναντίον της ορθόδοξης πίστης. 
- Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Καληνύχτα τώρα ...

Υ.Γ. Έμαθα να εφαρμόζω τη μέθοδο στοχοποίησης ορισμένων προσώπων, αμαύρωσης συλλήβδην του χώρου από τον οποίο προέρχονται και πρόταξης της ιδεολογίας που θέλω να υπηρετήσω έναντι των πηγών.
Λέω να την εφαρμόσω σε γεγονότα του νεότερου ελληνικού βίου, αλλά και στη σύγχρονη πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα. Τι συμπεράσματα λες να βγάλω;

ΠΗΓΗ
ΡΟΜΦΑΙΑ

25 Μαρτίου 1821. Έλληνες ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα!

Για να μη λησμονούμε το 1821

ΑΙ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΘΗΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 1821

      

«Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστι μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας...Και όταν ο δίκαιος Θεός μας βοηθάει ποιος εχθρός ημπορεί να μας κάνει καλά...;».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

«Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος...Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το σημείον, δι' ου πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν...».

(Αλέξανδρος Υψηλάντης)

«...Έλληνες ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα! Σ' αυτά τα δύο σας εξορκίζω ή να νικήσουμε ή να πεθάνουμε κάτω από την Σημαία του Χριστού»

(Γρηγόριος - Δικαίος Παπαφλέσσας)

«Όταν σηκώσαμεν την σημαίαν εναντίον της τυραγνίας ξέραμεν ότι είναι πολλοί αυτείνοι και μαχητικοί κι' έχουν και κανόνια κι' όλα τα μέσα. Εμείς ούλα είμαστε αδύνατοι. Όμως ο Θεός φυλάγει και τους αδύνατους, κι' αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν δια την Πατρίδα μας, δια την Θρησκείαν μας και πολεμούμεν όσο μπορούμε εναντίον της τυραγνίας κι' ο Θεός βοηθός...».

(Στρατηγός Μακρυγιάννης)

«...Ως Χριστιανός ορθόδοξος και υιός της ημετέρας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ορκίζομαι ...να διαμείνω πιστός εις την Θρησκείαν μου και εις την Πατρίδα μου. Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέρα ρανίδα του αίματός μου υπέρ της Θρησκείας και της Πατρίδος μου. Να χύσω το αίμα μου, ίνα νικήσω τους εχθρούς της Θρησκείας μου ή να αποθάνω ως Μάρτυς δια τον Ιησούν Χριστόν...».

(Ο όρκος των Ιερολοχιτών)

«Νέοι, πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ και έπειτα υπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ...»

«Ως μία βροχή έπεσεν εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί μας και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση...».

(Θ. Κολοκοτρώνης)

«...Η τυραγνία των Τούρκων - την δοκιμάσαμε τόσα χρόνια - δεν υποφέρονταν πλέον. Και δι' αυτήνη την τυραγνία, οπού δεν ορίζαμεν ούτε βιόν ούτε τιμή ούτε ζωή (ξέραμεν κι' ότ' ήμασταν ολίγοι και χωρίς τα' αναγκαία του πολέμου) αποφασίσαμεν να σηκώσομεν άρματα εναντίον της τυραγνίας. Είτε θάνατος είτε λευτεριά».

(Ιω. Μακρυγιάννης )

« Ο Έφορος της Ελλάδος Θεός ενέπνευσεν εις τα καρδίας των εχθρών μας άκραν δειλίαν και φόβον. Ελπίζω δε εντός ολίγου, με την βοήθειαν του Τιμίου Σταυρού και των θεοπειθών της πατρίδος ευχών, να σας χαροποιήσω...».

(Ανδρέας Μιαούλης)

«Μία δύναμις με άρπαξε από την λιτανεία πριν φύγουμε από τα Ψαρά για την Χίο. Μία δύναμις θεϊκή με γιγάντωσε...Αυτή η θεία δύναμις μου έδωσε θάρρος δια να φθάσω με το πυρπολικό μου στην Τουρκική Ναυαρχίδα...Οι Τούρκοι ήταν τόσοι ώστε εάν έπτυον επάνω μας θα μας έπνιγαν αναμφιβόλως...Εις το όνομα του Κυρίου φώναξα εκείνη τη στιγμή. Έκανα τον Σταυρό μου και πήδηξα στη βάρκα. Οι φλόγες του πυρπολικού μεταδόθηκαν στην Ναυαρχίδα που τινάχθηκε στον αέρα και παρέσυρε στον θάνατο χιλιάδες Τούρκους...».

(Κωνσταντίνος Κανάρης)

«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς...Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ' ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του. - Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. - Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλληκάρια...Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρη πίσω την υπογραφή του».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

  

«Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν».

«...Κι' αν είμαστε ολίγοι...παρηγοριώμαστε μ' έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε, τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν, κι΄όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν...».

«...Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι' αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι, όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε κι' όλοι μαζί και να μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι' όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί....».

(Ιω. Μακρυγιάννης)

«Το Ελληνικόν Έθνος, αφ' ού υπέκυψεν εις τον βάρβαρον και σκληρότατον ζυγόν της Οθωμανικής τυραννίας, υστερήθη όχι μόνον την ελευθερίαν του, αλλά και παν είδος μαθήσεως...και ήτον ενδεχόμενον να εκλείψη διόλου από το Έθνος η Ελληνική γλώσσα, εάν δεν την διέσωζεν η Εκκλησία προς ήν οφείλεται και κατά τούτο ευγνωμοσύνη».

(Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός)

 «Μόνον του Ευαγγελίου η διδαχή εμπορεί να σώση την αυτονομίαν του Γένους, όταν μάλιστα κηρύττεται από ποιμένας φίλους της αληθείας και της δικαιοσύνης»

(Αδ. Κοραής)

«...Τούτο παρακαλώ να τους παραγγείλετε να πράττωσιν εις το εξής, παριστάνοντες εις αυτούς, ότι πολεμούν όχι μόνον υπέρ πατρίδος, αλλά και υπέρ πίστεως».

(Αδ, Κοραής προς Γ.Κουντουριώτην, 1824)

«...Μόνη η δικαιοσύνη φέρει την ελευθερίαν, την δύναμιν και την ασφάλειαν. Όπλα χωρίς δικαιωσύνην, γίνονται όπλα ληστών, ζώντων εις καθημερινόν κίνδυνον να στερηθώσι την δύναμιν από άλλους ληστάς, ή και να κολασθώσιν ως λησταί από νόμιμον εξουσίαν. Η ανδρεία χωρίς την δικαιοσύνην είναι ευτελές προτέρημα, η δικαιοσύνη, αν εφυλάσσετο από όλους, ουδέ χρείαν όλως είχε της ανδρείας. Και αυτή του Θεού η παντοδυναμία ήθελ' είσθε χωρίς όφελος διά τους ανθρώπους, αν δεν ήτον ενωμένη με την άπειρον δικαιοσύνην του...».

(Αδ, Κοραής προς Οδυσσέα Ανδρούτσον, 1824)

«...Αχ, διά τους οικτιρμούς του Θεού, ο οποίος είναι όλος αγάπη, διά το όνομα της Πατρίδος, η οποία είναι όλη αρετή, ας καθαρίσωμεν την ψυχήν μας, και εις αυτήν την ώραν του κινδύνου, από τον ρύπον της διχονοίας, ας θάψωμεν εις τον τάφον της λησμονησίας τα άγρια και ανόητα πάθη μας, ας πλύνωμεν τας μεμολυσμένας καρδίας εις το ιερόν λουτρόν της αγάπης, ο πατριωτισμός ας λαμπρύνη, εις το εξής τον θολωμένον νουν μας, η ειλικρίνεια ας βασιλεύση εις την καρδίαν μας, η αγάπη κα η σύμπνοια ας προπορεύωνται, ως νεφέλη πυρός, όλων των βουλών μας και όλων των έργων μας».

(Σπ. Τρικούπης)

«Κι' όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυό μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει, αν η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι. Ότι σ΄αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπό να πάγω αλλού».

(Ιω. Μακρυγιάννης)

«Είναι καιρός...να κρημνίσωμεν από τα νέφη την Ημισέληνον διά να υψώσωμεν το σημείον, δι' ού πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν και ούτω να εκδικήσωμεν την πατρίδα και την ορθόδοξον ημών πίστιναπό την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν»;

(Αλ. Υψηλάντης)

«...Η ημέρα εκείνη, την οποίαν επιθυμούσαν οι πατέρες μας να την ιδούν, έφθασε και ο Νυμφίος έρχεται...Έφθασεν ο καιρός διά να λάμψη πάλιν ο Σταυρός και να λάβη πάλιν η Ελλάς, η δυστυχής Πατρίς μας, την ελευθερίαν της...».

«Ό, τι και αν εκάμαμεν, είτε εγώ, είτε οι συνάδελφοί μου, είτε ως εταίροι, είτε ως αγωνισταί, ήτο έμπνευσις και έργον της Θείας Προνοίας, και ουδέν ηθέλομεν πράξει άνευ της εμπνεύσεως ταύτης».

(Άνθιμος Γαζής)

***

«ΙΔΟΥ ο Θεός μεθ' ημών, ος επάταξεν έθνη πολλά και απέκτεινε βασιλείς κραταιούς. Ο Παντοκράτωρ Θεός δεν μας αφήνει εις την διάκρισιν του εχθρού. Αλλά είναι σύμμαχός μας, καθώς πολλάκις το είδομεν και άμποτε εις το εξής διά της δυνάμεως του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού και διά της ενεργείας και γενναιότητός σας να αφανισθή ο εχθρός εξ ολοκλήρου...».

(Π. Μαυρομιχάλης προς τον Θ.Κολοκοτρώνη)

***

«ΧΩΡΙΣ αρετή και θρησκεία δεν σχηματίζεται κοινωνία, ούτε βασίλειον».

(Στρατηγός Μακρυγιάννης)

***

«Ο Θεός είναι μετά της Ελλάδος και υπέρ της Ελλάδος και αύτη σωθήσεται. Επί ταύτης της πεποιθήσεως αντλώ πάσας μου τας δυνάμεις και πάντας τους πόρους».

(Ι. Καποδίστριας)

«Η Ιστορία και το μέλλον της Ελλάδος στηρίζονται πάνω σε τρεις λέξεις: Θρησκεία, Ελευθερία, Πατρίς».

(Παλαιών Πατρών Γερμανός)

«Εγώ, η φαμίλια μου, τα' άρματά μου, ό,τι έχω είναι για την Ελλάδα».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

πηγή

impantokratoros

Ευαγγελίζου γη χαρά μεγάλη... - Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

"Χαίροις μετά Θεόν η θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα", αναφωνεί ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης εγκωμιάζοντας την Θεοτόκο σε μια προσπάθειά του να εκφράση το κάλλος και το μεγαλείο της, αλλά και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός εκστατικός βοά: "Σύ μου τον νουν είλες", σκεπτόμενος την ωραιότητα της Παρθενίας της Θεοτόκου. Και ποιός νούς μπορεί να μείνη στατικός απέναντι σ' αυτό το μεγαλείο του Ευαγγελισμού, την αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών; Ψάλλουμε στην Εκκλησία μας, στο απολυτίκιο της ημέρας: "Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ' αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις".

Στις βυζαντινές εικόνες αυτό το μυστήριο της ενανθρωπήσεως απεικονίζεται άριστα. Και στο απολυτίκιο και στην περικοπή του Ευαγγελίου (Λουκ. α', 24-38) ζωντανεύει μπροστά μας η κένωση του Θεού Λόγου.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι αυτός με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ενανθρώπηση του Χριστού, είναι εκείνος που "τό προσταχθέν μυστικώς λαβών εν γνώσει" και με εκείνο χαιρέτησε την Θεοτόκο.

Παρατηρούμε στην εικόνα του Ευαγγελισμού της Αχρίδος από την Παναγία την Περίβλεπτο, την ορμητική κίνηση του αγγέλου σε αντίθεση με την ηρεμία της Παναγίας. Την αίσθηση αυτή επιτείνουν το απλωμένο δεξί χέρι του αρχαγγέλου Γαβριήλ, το σηκωμένο φτερό και η άκρη του ιματίου, που σχηματίζει μια διαγώνιο παράλληλη με αυτή του δεξιού ποδιού.

Παρ' όλο που ο Αρχάγγελος βρίσκεται στο έδαφος φαίνεται αυτή η ορμή και από το άνοιγμα των ποδιών του, έχει κανείς την αίσθηση ότι ο Γαβριήλ αιωρείται μεταξύ ουρανού και γής. Την ορμητική αυτή κίνηση του αγγέλου δηλώνει ακόμη και η διαγώνια τοποθέτηση των βάσεων πάνω στις οποίες πατούν οι δύο μορφές.

Κρατάει σκήπτρο, δηλώνοντας έτσι την βασιλική προσταγή, και όχι κρίνο, όπως μας έχει συνηθίσει η δυτική ζωγραφική.

Η Μητέρα του Θεού αποκαλείται από τον αρχάγγελο Κεχαριτωμένη, γιατί είχε το πλήρωμα της Χάριτος εκ του πληρώματος των Χαρίτων του Υιού της. Πρό της συλλήψεως το πλήρωμα της Χάριτος ήταν τέλειο, κατά την σύλληψη ήταν τελειότερο και μετά την σύλληψη τελειότατο (Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου: "Δεσποτικές Εορτές").

Την συναντούμε άλλοτε καθισμένη, υπογραμμίζοντας την υπεροχή της απέναντι στον αρχάγγελο, ως τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφίμ, και άλλοτε όρθια μοιάζοντας έτσι να ακούη κατά κάποιον τρόπο καλύτερα το θείο μήνυμα.

Η εμφάνιση του αρχαγγέλου και το μήνυμα τάραξαν την Θεοτόκο πού, κατά το πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, το αδράχτι με το νήμα που κρατούσε στο χέρι της, έπεσε, και αυτό δεν ερμηνεύεται ως δειλία ή φόβος της Παναγίας, αλλά από την άποψη ότι, αν και θαυματουργικές συλλήψεις είχαν γίνει πολλές στην Παλαιά Διαθήκη, καμμία δεν είχε γίνει ασπόρως, γι' αυτό ρωτάει: "πώς έσται μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω;", εκφράζοντας έτσι την αδυναμία της ανθρωπίνης φύσεως.

Στην εικόνα που μελετούμε συναντούμε την Παναγία καθιστή, αποφεύγοντας να κοιτάξη τον ουράνιο επισκέπτη της, με το κεφάλι ελαφρά σκυμμένο και το χέρι μπροστά στο στήθος, δηλώνει την υπακοή της, το φυσικό της θέλημα. Μοιάζει να λέη: "Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου".

Πάνω από το κάθισμά της υψώνεται περίτεχνη κατασκευή με δύο κίονες, οι οποίοι απολήγουν σε καθιστές γυμνές μορφές, που ανακρατούν επιθήματα και μονόχρωμες κεφαλές ζώων. Κόκκινο ύφασμα είναι απλωμένο ανάμεσα σε δύο κιλλίβαντες που εξέχουν από την στέγη. Τα ανοιχτόχρωμα και ψυχρά ρούχα του αγγέλου έρχονται σε αντίθεση με το πορφυρό μαφόριο της Παναγίας.

Εν αντιθέσει προς την άψογη μορφή του Γαβριήλ, ο κορμός της Θεοτόκου σχεδιάστηκε με πολλή επιμέλεια, μεγαλύτερος, και το αριστερό χέρι πολύ μακρύ, θέλοντας έτσι ο αγιογράφος να δείξη το ξένον του μυστηρίου, για την ανθρώπινη φύση. Ο Χριστός ωστόσο δεν προκάλεσε καμμία φθορά στην παρθενία της Θεοτόκου, όπως άλλωστε προφήτεψε και ο Προφητάναξ Δαυίδ: "καταβήσεται ως υετός επί πόκον, ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γήν".

Εμείς, ατενίζοντας την ωραιότητα της Θεοτόκου, σε κάθε εικόνα της, αλλά ιδιαίτερα σ' αυτήν του Ευαγγελισμού, μπορούμε να κράζουμε νοερά μαζί με τον Άγιο Ανδρέα Κρήτης, που γράφει: "Χαίρε βασιλίς των βασιλίδων, η βασιλέα γεννήσασα, των βασιλευόντων ... ου η βασιλεία, βασιλεία πέλει, πάντων των αιώνων ... χαίρε του θανάτου, βασίλειον νικήσασα, και ζωής ανοίξασα, βασιλείαν πρόξενον ... βασιλείς ήν σέβονται, χαίρε Μαριάμ Παντοβασίλισσα".

Διάκ. Σ. Κ. Π.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου του Ιεροσπουδαστή Μ α υ ρ ι κ ά κ η Μ α τ θ α ίου

«Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον, καὶ τοῦ ἀπ' αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται, καὶ Γαβριὴλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται.»
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ σήμερα ἑορτάζουμε μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἑορτὲς τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἑορτάζουμε τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας. Η ἐορτή τοῦ Ἐυαγγελισμού τής Θεοτόκου εἶναι «Θεομητορική» ἐορτή και είναι μια από τις μεγαλυτερες εορτες της Ορθοδοξιας μας, διότι ἀναφέρεται στο πρόσωπο ἐκείνο ποῦ συνετέλεσε στην σύλληψη και την ἐνανθρώπηση του Λόγου του Θεού, δηλαδή την Παναγία μας .
Ἐορτάζομε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα ποὺ ἔφερε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στὴν Παναγία μας, ὅτι θὰ γεννήσει τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο ὅτι θὰ στείλει τὸν Υἱό του νὰ ἄρει τὶς ἁμαρτίες ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος στὴν πλάτη του καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο στὴν Ζωή. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο πρέπει νὰ ἐπικεντρώσουμε τὴ σκέψη μας σὲ δύο κυρίως γεγονότα. Ἀφ' ἑνὸς τὴ σπουδαιότητα τοῦ παμμεγίστου μυστηρίου τῆς σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Ἀφ' ἑτέρου τὴ σπουδαιότητα τοῦ προσώπου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, διὰ τῆς ὁποίας ἔλαβε σάρκα ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.
Ἀνατρέχοντας στὸ συναξάρι τῆς 25ης Μαρτίου διαβάζουμε ὅτι ὁ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός, αὐτὸς ποὺ πάντα φροντίζει γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος ὡς φιλόστοργος πατέρας, βλέποντας τὸ δημιούργημά Του τυραννούμενο ἀπὸ τὸ διάβολο καὶ εὑρισκόμενο στὴν ἀμαρτία, θέλει νὰ τὸ λυτρώσει. Πρὸς τοῦτο πρέπει νὰ στείλει τὸν Υἱό Του, τὸν μονογενῆ γιὰ νὰ πάρει τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ διαβόλου, διότι ο δίαβολος ἤθελε να καταστρέψει τον ἄνθρωπο και να τον ὁδηγήσει στην κόλαση, ποῦ αὑτό σημαίνει ὅτι ὁ ἅνθρωπος θα ἤταν μόνος τοῦ στην αἰώνια μοναξία και στο αἰώνιο σκοτάδι και το πίο σημαντικό, θα ἤταν μακρία από τον Θεό, δηλαδή την «Αἰώνια Ζωή».
Στέλνει ὅταν ἔρχεται ὁ κατάλληλος καιρὸς τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ νὰ ἐκτελέσει τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας προετοιμάζοντας τὴν Ἁγία Παρθένο ὡς πανάξια τέτοιου κάλλους καὶ εὐλογημένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Φθάνει ὁ ἄγγελος στὴν πόλη Ναζαρὲτ καὶ τῆς λέγει: «Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ». Αὐτὴ ἐταράχθη πολὺ ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη αὐτή. Ἔπειτα ὁ ἀρχάγγελος τῆς λέγει ὅτι θὰ συλλάβει καὶ θὰ γεννήσει Υἱόν, ποὺ θὰ τὸν ὀνομάσει Ἰησοῦ. Καὶ ἀναρωτιέται ἡ Μαριὰμ πῶς θὰ γίνει
αὐτὸ ἀφοῦ δὲν ἔχει οὐδεμία σχέση μὲ ἄνδρα. Λαμβάνει τὴν ἀπάντηση ὅτι «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι».
Ἐκείνη δείχνοντας τέλεια ὑπακοὴ πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀπαντάει: «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου». Καὶ ἀμέσως συλλαμβάνει τὸν Υἱὸ καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ.
Ἔτσι η ἀνθρώπινη φύση ἐνώθηκε με τήν θεία φύση «ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως», ἀμέσως ἀπό τήν στιγμή της συλλήψεως. Ἀυτό σημαίνει ότι πρώτη η Παναγία γεύθηκε τα αγαθά της θείας ἐνανθρωπήσεως, την θέωση. Ἀυτό ποῦ οἱ Μαθηταί του Χριστού γεύθηκαν κατά την Πεντηκοστή, καὶ ἐμείς μετά το Βάπτισμα, κατά την διάρκεια τοῦ μυστηρίου τής θείας Ἐυχαριστίας, ὄταν κοινωνούμε το Σώμα καὶ το Αίμα τοῦ Χριστού, καὶ αὑτό ποῦ θα ζουν οἱ ἄγιοι στην Βασιλεία των Οὑρανών, το ζούσε η Παναγία από την πρώτη στιγμή της συλλήψεως και κυοφορίας.
Ἄρχεται λοιπὸν τὸ μέγα σχέδιο τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς Θεοτόκου. Ἀπὸ τὴ Θεοτόκο ξεκινάει «τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον». Στὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία τοῦ Ἠσαΐου πού πρίν από ὀκτακόσια χρόνια εἴχε προφητεύσει για τον έρχομό τού Σωτήρος και Λυτρωτού.
Καταπληκτική εἴναι η προφητεία του. Προλέγει, ότι θα γεννηθεί ἔκ Παρθένου, πού δεν γνώρισε άνδρα. Αυτή την σημασία έχει η Εβραϊκή λέξις πού μεταχειρίσθηκε για την Παρθένο. «Ἰδού ἡ Παρθένος ἔξει ἐν γαστρί καί τέξεται Υἷον καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὁ ἔστι μεθερμηνευόμενον μεθ' ἠμῶν ὁ Θεός».
Ο ἅνθρωπος μετά την πτῶση από τον Παράδεισο ζώντας εξόριστος της τρυφής του παραδεισου καρτερουσε την στιγμη που θα συμφιλιονότανε και πάλι με τον Θεο . Τότε εἴχε ἀκουστεί και η Φωνή Του να προλέγει, ότι ὁ ἀπόγονος της γυναικός θα συνέτριβε το κεφάλι τοῦ οφεως, ο οποιος ἀπάτησε την Εύα. Τα πρώτα ελπιδοφόρα λόγια μετά την πτώση ακούστικαν από τον ἵδιο τον Θεό : «καί ἔχθραν θήσω ἀνά μέσον σου (δηλαδή του όφεως, του διαβόλου) καί ἀνά μέσον της γυναικός, καί ἀνά μέσον του σπέρματός σου, καί ἀνά μέσον του σπέρματος αὐτῆς. Αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καί σύ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν». Το σχέδιο της Ἀγάπης του Θεου για τον ἄνθρωπο βρίσκει την πραγμάτωση του, μέσα από το πρόσωπο την Ὑπεραγίας Θεοτόκου αφού ως παρθένος παραπλανά τον διάβολο , καθὼς ὁ τελευταῖος δὲν ἤθελε νὰ ὑπάρξει παρθένος γυναῖκα, ὥστε νὰ μὴ βρεθεῖ μητέρα τοῦ Μεσσία, διότι πίστευε ὅτι οὔτε καὶ ἡ Παναγία πρόκειται νὰ παραμείνει πλέον παρθένος, ἀφοῦ μνηστεύθηκε.
Ἔρχεται ἡ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ὁ οὐρανὸς ἐλεεῖ τὴ γῆ. Ὁ Θεὸς σπλαχνίζεται τοὺς ἀνθρώπους. Μήνυμα Εὐαγγελισμοῦ κομίζει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Ἡ Παναγία γίνεται ἡ γέφυρα γιὰ νὰ ἔλθῃ στὴ γῆ ὁ Θεὸς ὡς θεάνθρωπος μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. «Αὐτὸς γὰρ σώσῃ τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Θὰ ἐλευθερώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὶς συνέπειές του.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης λέει γιὰ τὸ μέγα μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως: «Υἱὸς γὰρ Θεοῦ καὶ Θεὸς πρὸ αἰώνων ὑπάρχων, Υἱὸς γυναικὸς ἁγίας κατηξίωσεν γενέσθαι καὶ ὁ ἀόρατος ὀρᾶται καὶ ὁ πλούσιος δι' ἡμᾶς πτωχεύει καὶ ὁ ἀπαθὴς καὶ ἀθάνατος πάσχει ὡς ἄνθρωπος. Ἠνώθη σώματι καὶ οὐκ ἠλλοιώθη πνεύματι. Εἰς θνητὸν σῶμα κεχώρηκεν ὁ ἀχώρητος, ἶνα αὐτὸ ποιήσῃ ἀθάνατον συνεξαθανατήσαν αὐτὸν τῇ θεότητι.» Ἀγάλλεται ἡ ἀνθρωπότητα, διότι ἦλθε ἐκεῖνος ποὺ θὰ λύσει τοῦ Ἀδὰμ τὴν παράβαση καὶ θὰ τὸν ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὶς τραγικὲς συνέπειές της.
Ὅπως προελέχθη, παμμέγιστη εἶναι ἡ συμβολὴ τῆς Παναγίας στὸ Μυστήριο τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως. Ἡ γλυκυτάτη Παναγία μας γίνεται συναίτιος τῆς παγκόσμιας ἀπολύτρωσης καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ, ἔμψυχος παράδεισος ποὺ γέννησε τὸν Χριστὸ καὶ τροφοδοτεῖ μὲ τὴν Χάρη της ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Παναγία, ὡς δεύτερη Εὔα, διὰ τῆς ὑπακοῆς της στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καταργεῖ τὴν ἀνυπακοὴ τῆς πρώτης Εὔας στὴ Θεία Ἐντολή. Ἡ Εὔα δέχθηκε τοὺς λόγους τοῦ ὄφεως καὶ ἐξέπεσε, συμπαρασύροντας ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἡ Παναγία δέχεται καὶ ὑπακούει τὸ Θεῖο πρόσταγμα καὶ ἀνυψώνει τὴν ἀνθρώπινη φύση. Γίνεται συναίτιος τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως μαζὶ μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεό!
Καὶ γίνονται ἀφορμὴ ὅλα τὰ παραπάνω γιὰ νὰ διακρίνουμε τὸν ρόλο τῆς γυναῖκας, τὴ λειτουργικὴ ὑπεροχή της στὴ ζωὴ καὶ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ τὴν πρόταξή της στὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴ συντριβὴ τοῦ διαβόλου. Γίνεται λόγος στὴ Γένεση γιὰ «σπέρμα» τῆς Εὔας ποὺ θὰ συντρίψει τὸν διάβολο. Ἡ Εὔα ἔλαβε τὸ πρωτευαγγέλιο τῆς σωτηρίας καὶ ἡ Παναγία δέχθηκε τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως.
Ἡ γυναῖκα λοιπὸν ποὺ πρωτοστάτησε στὴν πτώση, πρωτοστατεῖ καὶ στὴν ἀνόρθωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνδρας συμπαρασύρεται στὴν πτώση καὶ συμπορεύεται στὴν ἀνόρθωση. Ὁ πρῶτος ρόλος δὲν βρίσκεται σὲ αὐτὸν ἀλλὰ στὴ γυναῖκα. Ἡ Παρθένος λοιπὸν δανείζει στὸν Θεὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ποὺ γίνεται ἡ ἀπαρχὴ τῆς Καινῆς Κτίσεως. Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτὴ ἡ Παναγία εἶναι «μετὰ τὸν πρῶτον Ἱεράρχην Χριστόν, ἕτερος Ἱεράρχης» ὅπως ἀναφέρει στὸν λόγο του ὁ Θεοφάνης Νικαίας.
Τελειώνοντας θὰ ἤθελα νὰ σᾶς πῶ ὅτι ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ πρώτη μητέρα μας , τῆν τιμοῦνε ὅλοι οἱ μελωδοἱ τῆς ἐκκλησίας μας, την ὑμνολογοῦν καί την δοξάζουν, δεν ὑπάρχει μυστήριο ποῦ να μην ὑπάρχει ὕμνος πρός την Ὑπεραγία Θεοτόκο, «Ρόδον το ἀμάραντον και μήλον το εὔοσμον» (Από τον Κανόνα του Ἀκαθίστου Ύμνου), μετά στους Χαιρετισμοῦς ἀποκαλείτε «ἄρουρα βλαστάνουσα» και «λειμῶνα» δηλαδή λιβάδι.
Άγαπητοί μου αδελφοι, ὅπως τα λιβάδια εἶναι γεμάτα από εὔοσμα λουλούδια ἔτσι καί ἡ Παναγία μας εἶναι ένα λουλούδι εὔοσμο ἔνα λουλούδι που δεν μαραίνετε και στέκει εκεί να ομορφαίνει τον τόπο μας και την ζωή μας. Χωρίς την συγκατάθεση της στο Μέγα και μυστικό μυστήριο της Θείας ἐνανθρωπήσεως και λέγω μυστικό διότι ὁ Θεός δεν το εἴχε ἀποκαλύψει οὕτε καν στους Ἀγγέλους Τοῦ παρά μόνο στον Ἄρχάγγελο Γαβριήλ τον ὁποίον και ἔστειλε στην Θεοτόκο μας, δεν θα ὑπήρχε σήμερα ἡ σωτηρία, δεν θα ὑπήρχε ἡ Ζωή κοντά στον Θεό παρά μόνο ο αἱώνιος θάνατος.
Γιὰ αὐτὸ τὸν λόγο πρέπει ἂν τὴν ἀγαποῦμε την Παναγία μας νὰ μὴν τὴν βλασφημοῦμε καὶ καθημερινὰ νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ παρακαλοῦμε νὰ μᾶς συγχωρέσει γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ μεσιτεύει στὸν Κύριό μας, νὰ μᾶς συγχωρέσει καὶ Ἐκεῖνος, διότι στους χαλεπούς και ἀλύτρωτους καιροῦς ποῦ ζοῦμε το γεγονός τον Εὐαγγελισμοῦ της Θεοτόκου κομίζει ἐλπίδα, χαρά και λυτρωτική διάθεση ἀπό τα πάθοι και τα δινά της ἀμαρτίας .
Πώς να μποροῦσε διαφορετικά να γινόταν αφοῦ ἡ Θεοτόκος ἔγινε αἱτία να γεννήσει των Πάντων Χαρά τον Κύριο μας, Ἱησοῦ Χριστό ὁ ὁποίος φέρνει την λύτρωσει στις καρδιές των ἀνθρώπων καθιστώντας τον ἄνθρωπο ἐλεύθερο από πάθοι και ἀμαρτίες να ζεί Εὑαγγελιζόμενος, γι΄ αὐτό το λόγο πρέπει να στεκόμαστε ἀπέναντι τῆς ἱεράς εἰκόνος Της καὶ νὰ βοῶμεν τὸ «Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ».
Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος.

Ὁ Ἱεροσπουδαστής
Μ α υ ρ ι κ ά κ η ς Μ α τ θ α ῖ ο ς

Υ.Γ

Ειναι η εργασια- προσευχη ενος νεου  που με χαρα υπογραφει ... ιεροσπουδαστής.

Ενός νέου που στον σύγχρονο καιρό διαλαλεί Χριστο και Εκκλησία  σε αντίθεση άλλων νέων συγχρόνων του που διαλαλούν άλλα... περίεργα και μπλεγμένα πράγματα

Ευχου και για εμάς Ματθαιε ιεροσπουδαστή!