Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ σήμερα ἑορτάζουμε μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἑορτὲς τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἑορτάζουμε τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας. Η ἐορτή τοῦ Ἐυαγγελισμού τής Θεοτόκου εἶναι «Θεομητορική» ἐορτή και είναι μια από τις μεγαλυτερες εορτες της Ορθοδοξιας μας, διότι ἀναφέρεται στο πρόσωπο ἐκείνο ποῦ συνετέλεσε στην σύλληψη και την ἐνανθρώπηση του Λόγου του Θεού, δηλαδή την Παναγία μας .
Ἐορτάζομε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα ποὺ ἔφερε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στὴν Παναγία μας, ὅτι θὰ γεννήσει τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο ὅτι θὰ στείλει τὸν Υἱό του νὰ ἄρει τὶς ἁμαρτίες ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος στὴν πλάτη του καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο στὴν Ζωή. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο πρέπει νὰ ἐπικεντρώσουμε τὴ σκέψη μας σὲ δύο κυρίως γεγονότα. Ἀφ' ἑνὸς τὴ σπουδαιότητα τοῦ παμμεγίστου μυστηρίου τῆς σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Ἀφ' ἑτέρου τὴ σπουδαιότητα τοῦ προσώπου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, διὰ τῆς ὁποίας ἔλαβε σάρκα ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.
Ἀνατρέχοντας στὸ συναξάρι τῆς 25ης Μαρτίου διαβάζουμε ὅτι ὁ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός, αὐτὸς ποὺ πάντα φροντίζει γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος ὡς φιλόστοργος πατέρας, βλέποντας τὸ δημιούργημά Του τυραννούμενο ἀπὸ τὸ διάβολο καὶ εὑρισκόμενο στὴν ἀμαρτία, θέλει νὰ τὸ λυτρώσει. Πρὸς τοῦτο πρέπει νὰ στείλει τὸν Υἱό Του, τὸν μονογενῆ γιὰ νὰ πάρει τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ διαβόλου, διότι ο δίαβολος ἤθελε να καταστρέψει τον ἄνθρωπο και να τον ὁδηγήσει στην κόλαση, ποῦ αὑτό σημαίνει ὅτι ὁ ἅνθρωπος θα ἤταν μόνος τοῦ στην αἰώνια μοναξία και στο αἰώνιο σκοτάδι και το πίο σημαντικό, θα ἤταν μακρία από τον Θεό, δηλαδή την «Αἰώνια Ζωή».
Στέλνει ὅταν ἔρχεται ὁ κατάλληλος καιρὸς τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ νὰ ἐκτελέσει τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας προετοιμάζοντας τὴν Ἁγία Παρθένο ὡς πανάξια τέτοιου κάλλους καὶ εὐλογημένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Φθάνει ὁ ἄγγελος στὴν πόλη Ναζαρὲτ καὶ τῆς λέγει: «Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ». Αὐτὴ ἐταράχθη πολὺ ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη αὐτή. Ἔπειτα ὁ ἀρχάγγελος τῆς λέγει ὅτι θὰ συλλάβει καὶ θὰ γεννήσει Υἱόν, ποὺ θὰ τὸν ὀνομάσει Ἰησοῦ. Καὶ ἀναρωτιέται ἡ Μαριὰμ πῶς θὰ γίνει
αὐτὸ ἀφοῦ δὲν ἔχει οὐδεμία σχέση μὲ ἄνδρα. Λαμβάνει τὴν ἀπάντηση ὅτι «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι».
Ἐκείνη δείχνοντας τέλεια ὑπακοὴ πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀπαντάει: «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου». Καὶ ἀμέσως συλλαμβάνει τὸν Υἱὸ καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ.
Ἔτσι η ἀνθρώπινη φύση ἐνώθηκε με τήν θεία φύση «ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως», ἀμέσως ἀπό τήν στιγμή της συλλήψεως. Ἀυτό σημαίνει ότι πρώτη η Παναγία γεύθηκε τα αγαθά της θείας ἐνανθρωπήσεως, την θέωση. Ἀυτό ποῦ οἱ Μαθηταί του Χριστού γεύθηκαν κατά την Πεντηκοστή, καὶ ἐμείς μετά το Βάπτισμα, κατά την διάρκεια τοῦ μυστηρίου τής θείας Ἐυχαριστίας, ὄταν κοινωνούμε το Σώμα καὶ το Αίμα τοῦ Χριστού, καὶ αὑτό ποῦ θα ζουν οἱ ἄγιοι στην Βασιλεία των Οὑρανών, το ζούσε η Παναγία από την πρώτη στιγμή της συλλήψεως και κυοφορίας.
Ἄρχεται λοιπὸν τὸ μέγα σχέδιο τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς Θεοτόκου. Ἀπὸ τὴ Θεοτόκο ξεκινάει «τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον». Στὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία τοῦ Ἠσαΐου πού πρίν από ὀκτακόσια χρόνια εἴχε προφητεύσει για τον έρχομό τού Σωτήρος και Λυτρωτού.
Καταπληκτική εἴναι η προφητεία του. Προλέγει, ότι θα γεννηθεί ἔκ Παρθένου, πού δεν γνώρισε άνδρα. Αυτή την σημασία έχει η Εβραϊκή λέξις πού μεταχειρίσθηκε για την Παρθένο. «Ἰδού ἡ Παρθένος ἔξει ἐν γαστρί καί τέξεται Υἷον καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὁ ἔστι μεθερμηνευόμενον μεθ' ἠμῶν ὁ Θεός».
Ο ἅνθρωπος μετά την πτῶση από τον Παράδεισο ζώντας εξόριστος της τρυφής του παραδεισου καρτερουσε την στιγμη που θα συμφιλιονότανε και πάλι με τον Θεο . Τότε εἴχε ἀκουστεί και η Φωνή Του να προλέγει, ότι ὁ ἀπόγονος της γυναικός θα συνέτριβε το κεφάλι τοῦ οφεως, ο οποιος ἀπάτησε την Εύα. Τα πρώτα ελπιδοφόρα λόγια μετά την πτώση ακούστικαν από τον ἵδιο τον Θεό : «καί ἔχθραν θήσω ἀνά μέσον σου (δηλαδή του όφεως, του διαβόλου) καί ἀνά μέσον της γυναικός, καί ἀνά μέσον του σπέρματός σου, καί ἀνά μέσον του σπέρματος αὐτῆς. Αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καί σύ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν». Το σχέδιο της Ἀγάπης του Θεου για τον ἄνθρωπο βρίσκει την πραγμάτωση του, μέσα από το πρόσωπο την Ὑπεραγίας Θεοτόκου αφού ως παρθένος παραπλανά τον διάβολο , καθὼς ὁ τελευταῖος δὲν ἤθελε νὰ ὑπάρξει παρθένος γυναῖκα, ὥστε νὰ μὴ βρεθεῖ μητέρα τοῦ Μεσσία, διότι πίστευε ὅτι οὔτε καὶ ἡ Παναγία πρόκειται νὰ παραμείνει πλέον παρθένος, ἀφοῦ μνηστεύθηκε.
Ἔρχεται ἡ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ὁ οὐρανὸς ἐλεεῖ τὴ γῆ. Ὁ Θεὸς σπλαχνίζεται τοὺς ἀνθρώπους. Μήνυμα Εὐαγγελισμοῦ κομίζει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Ἡ Παναγία γίνεται ἡ γέφυρα γιὰ νὰ ἔλθῃ στὴ γῆ ὁ Θεὸς ὡς θεάνθρωπος μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. «Αὐτὸς γὰρ σώσῃ τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Θὰ ἐλευθερώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὶς συνέπειές του.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης λέει γιὰ τὸ μέγα μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως: «Υἱὸς γὰρ Θεοῦ καὶ Θεὸς πρὸ αἰώνων ὑπάρχων, Υἱὸς γυναικὸς ἁγίας κατηξίωσεν γενέσθαι καὶ ὁ ἀόρατος ὀρᾶται καὶ ὁ πλούσιος δι' ἡμᾶς πτωχεύει καὶ ὁ ἀπαθὴς καὶ ἀθάνατος πάσχει ὡς ἄνθρωπος. Ἠνώθη σώματι καὶ οὐκ ἠλλοιώθη πνεύματι. Εἰς θνητὸν σῶμα κεχώρηκεν ὁ ἀχώρητος, ἶνα αὐτὸ ποιήσῃ ἀθάνατον συνεξαθανατήσαν αὐτὸν τῇ θεότητι.» Ἀγάλλεται ἡ ἀνθρωπότητα, διότι ἦλθε ἐκεῖνος ποὺ θὰ λύσει τοῦ Ἀδὰμ τὴν παράβαση καὶ θὰ τὸν ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὶς τραγικὲς συνέπειές της.
Ὅπως προελέχθη, παμμέγιστη εἶναι ἡ συμβολὴ τῆς Παναγίας στὸ Μυστήριο τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως. Ἡ γλυκυτάτη Παναγία μας γίνεται συναίτιος τῆς παγκόσμιας ἀπολύτρωσης καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ, ἔμψυχος παράδεισος ποὺ γέννησε τὸν Χριστὸ καὶ τροφοδοτεῖ μὲ τὴν Χάρη της ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Παναγία, ὡς δεύτερη Εὔα, διὰ τῆς ὑπακοῆς της στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καταργεῖ τὴν ἀνυπακοὴ τῆς πρώτης Εὔας στὴ Θεία Ἐντολή. Ἡ Εὔα δέχθηκε τοὺς λόγους τοῦ ὄφεως καὶ ἐξέπεσε, συμπαρασύροντας ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἡ Παναγία δέχεται καὶ ὑπακούει τὸ Θεῖο πρόσταγμα καὶ ἀνυψώνει τὴν ἀνθρώπινη φύση. Γίνεται συναίτιος τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως μαζὶ μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεό!
Καὶ γίνονται ἀφορμὴ ὅλα τὰ παραπάνω γιὰ νὰ διακρίνουμε τὸν ρόλο τῆς γυναῖκας, τὴ λειτουργικὴ ὑπεροχή της στὴ ζωὴ καὶ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς καὶ τὴν πρόταξή της στὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴ συντριβὴ τοῦ διαβόλου. Γίνεται λόγος στὴ Γένεση γιὰ «σπέρμα» τῆς Εὔας ποὺ θὰ συντρίψει τὸν διάβολο. Ἡ Εὔα ἔλαβε τὸ πρωτευαγγέλιο τῆς σωτηρίας καὶ ἡ Παναγία δέχθηκε τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως.
Ἡ γυναῖκα λοιπὸν ποὺ πρωτοστάτησε στὴν πτώση, πρωτοστατεῖ καὶ στὴν ἀνόρθωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνδρας συμπαρασύρεται στὴν πτώση καὶ συμπορεύεται στὴν ἀνόρθωση. Ὁ πρῶτος ρόλος δὲν βρίσκεται σὲ αὐτὸν ἀλλὰ στὴ γυναῖκα. Ἡ Παρθένος λοιπὸν δανείζει στὸν Θεὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ποὺ γίνεται ἡ ἀπαρχὴ τῆς Καινῆς Κτίσεως. Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτὴ ἡ Παναγία εἶναι «μετὰ τὸν πρῶτον Ἱεράρχην Χριστόν, ἕτερος Ἱεράρχης» ὅπως ἀναφέρει στὸν λόγο του ὁ Θεοφάνης Νικαίας.
Τελειώνοντας θὰ ἤθελα νὰ σᾶς πῶ ὅτι ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ πρώτη μητέρα μας , τῆν τιμοῦνε ὅλοι οἱ μελωδοἱ τῆς ἐκκλησίας μας, την ὑμνολογοῦν καί την δοξάζουν, δεν ὑπάρχει μυστήριο ποῦ να μην ὑπάρχει ὕμνος πρός την Ὑπεραγία Θεοτόκο, «Ρόδον το ἀμάραντον και μήλον το εὔοσμον» (Από τον Κανόνα του Ἀκαθίστου Ύμνου), μετά στους Χαιρετισμοῦς ἀποκαλείτε «ἄρουρα βλαστάνουσα» και «λειμῶνα» δηλαδή λιβάδι.
Άγαπητοί μου αδελφοι, ὅπως τα λιβάδια εἶναι γεμάτα από εὔοσμα λουλούδια ἔτσι καί ἡ Παναγία μας εἶναι ένα λουλούδι εὔοσμο ἔνα λουλούδι που δεν μαραίνετε και στέκει εκεί να ομορφαίνει τον τόπο μας και την ζωή μας. Χωρίς την συγκατάθεση της στο Μέγα και μυστικό μυστήριο της Θείας ἐνανθρωπήσεως και λέγω μυστικό διότι ὁ Θεός δεν το εἴχε ἀποκαλύψει οὕτε καν στους Ἀγγέλους Τοῦ παρά μόνο στον Ἄρχάγγελο Γαβριήλ τον ὁποίον και ἔστειλε στην Θεοτόκο μας, δεν θα ὑπήρχε σήμερα ἡ σωτηρία, δεν θα ὑπήρχε ἡ Ζωή κοντά στον Θεό παρά μόνο ο αἱώνιος θάνατος.
Γιὰ αὐτὸ τὸν λόγο πρέπει ἂν τὴν ἀγαποῦμε την Παναγία μας νὰ μὴν τὴν βλασφημοῦμε καὶ καθημερινὰ νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ παρακαλοῦμε νὰ μᾶς συγχωρέσει γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ μεσιτεύει στὸν Κύριό μας, νὰ μᾶς συγχωρέσει καὶ Ἐκεῖνος, διότι στους χαλεπούς και ἀλύτρωτους καιροῦς ποῦ ζοῦμε το γεγονός τον Εὐαγγελισμοῦ της Θεοτόκου κομίζει ἐλπίδα, χαρά και λυτρωτική διάθεση ἀπό τα πάθοι και τα δινά της ἀμαρτίας .
Πώς να μποροῦσε διαφορετικά να γινόταν αφοῦ ἡ Θεοτόκος ἔγινε αἱτία να γεννήσει των Πάντων Χαρά τον Κύριο μας, Ἱησοῦ Χριστό ὁ ὁποίος φέρνει την λύτρωσει στις καρδιές των ἀνθρώπων καθιστώντας τον ἄνθρωπο ἐλεύθερο από πάθοι και ἀμαρτίες να ζεί Εὑαγγελιζόμενος, γι΄ αὐτό το λόγο πρέπει να στεκόμαστε ἀπέναντι τῆς ἱεράς εἰκόνος Της καὶ νὰ βοῶμεν τὸ «Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ».
Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος.
Ὁ Ἱεροσπουδαστής
Μ α υ ρ ι κ ά κ η ς Μ α τ θ α ῖ ο ς
Μ α υ ρ ι κ ά κ η ς Μ α τ θ α ῖ ο ς
Υ.Γ
Ειναι η εργασια- προσευχη ενος νεου που με χαρα υπογραφει ... ιεροσπουδαστής.
Ενός νέου που στον σύγχρονο καιρό διαλαλεί Χριστο και Εκκλησία σε αντίθεση άλλων νέων συγχρόνων του που διαλαλούν άλλα... περίεργα και μπλεγμένα πράγματα
Ευχου και για εμάς Ματθαιε ιεροσπουδαστή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου