Συγχώρεσέ τους Υιέ μου, σώσε την Ελλάδα που Σε πιστεύει και μας αγαπά…ένα συγκλονιστικό όραμα.

Σχεδόν πριν από ένα χρόνο, ένας από τους πλέον φωτισμένους, μεγάλους αγιορείτες Γέροντες μας του Εξωτερικού, είδε ένα συγκλονιστικό όραμα το οποίο παραθέτουμε περιληπτικά:
Η Παναγιά μας γονατιστή μπροστά στον δικαιοκρίτη Χριστό, Τον παρακαλούσε να γλιτώσει την Ελλάδα από κάποιο πολύ μεγάλο κίνδυνο και καταστροφή που θα ερχόταν μελλοντικά!

– Όχι μητέρα έλεγε ο Κύριος… Κοίταξε τι γίνεται στην Ελλάδα. Κοίταξε την αμαρτία (εννοώντας τα σαρκικά μη φυσικά και την ομοφυλοφιλία)…

– Συγχώρεσέ τους υιέ μου, σώσε την Ελλάδα που Σε πιστεύει και μας αγαπά…

– Όχι μητέρα. Δεν με αγαπά και δεν πιστεύει, με τέτοιες σαρκικές αμαρτίες…

– Σε παρακαλώ παιδί μου, με δάκρυα τώρα παρακαλά τον Κύριο η Παναγία. Μην το αφήσεις να γίνει…
-Δεν γίνεται μητέρα και μην μου το ζητάς σε παρακαλώ, είπε ο Χριστός πικραμένος από τους Έλληνες, που έχασαν κάθε ευσέβεια και μέτρο, κάθε καθαρότητα και πνευματικότητα,μολύνοντας με αμαρτία και πονηριά και ασέβεια μικρούς και μεγάλους…

– Άκουσε παιδί μου και Κύριε μου, επέμενε η Παναγιά. Άκουσε τις προσευχές μου και άκουσε τα και τα παιδιά σου που με επικαλούνται και με παρακαλούν να σε παρακαλέσω…

– Δεν γίνεται μητέρα… Η αμαρτία ξεχείλισε… Μην επιμένεις… λέει ο ολόφωτος Χριστός και χάνεται…

Τότε στεναχωρημένη η Παναγιά μας, η Υπέρμαχος Στρατηγός της Ελλάδας, κάνει κάτι απρόσμενο. Σηκώνεται όρθια, βγάζει τον μανδύα της και τον αφήνει προστατευτικά πάνω στην Ελλάδα! Ως Αγία Σκέπη! Ως Φοβερά Προστασία!

Ένα συγκλονιστικό όραμα με το οποίο ο Χριστός μάς αφήνει μία εντελώς τελευταία ευκαιρία μετάνοιας και διόρθωσης για χάρη και μόνον της μητέρας Του! Μας κρατά ακόμη, μισάνοιχτη την πόρτα, αποκλειστικά για χάρη της Παναγιά μας, της μάνα της Ελλάδας, που σε τόσες μπόρες και φουρτούνες και πολέμους και σεισμούς και αιώνες μας έσωσε!

Η Παναγιά μάς υπερασπίζεται πια με δική της ευθύνη, επειδή και εμείς τόσο την επικαλούμαστε και με τις συνεχείς παρακλήσεις και προσευχές, ιδίως των Μοναστηριών μας.
Της ζητούμε διαρκή προστασία, παρά την αμαρτωλότητά μας, που προκαλεί την οργή του Θεού, όπως η αθεΐα, οι βρισιές στα θεία, η απόλυτη ασέβεια, και ιδίως οι μοιχείες, τα σωματικά και παρά φύσιν σαρκικά και η τρομερή ομοφυλοφιλία, που είναι η μεγαλύτερη αμαρτία στον κόσμο, κατέστρεψε Σόδομα και Γόμορα και έφερε τον Κατακλυσμό του Νώε…
Λίγο πριν τα τρομερά δεινά που έρχονται, τα οποία ούτε καν μπορούμε να διανοηθούμε και που μπορεί να είναι πτώχευση, φτώχεια, πείνα, εμφύλιος, εισβολές, σεισμοί, επιδημίες, ξεχωριστά ή και όλα μαζί, ή κακά που βλέπουμε σε Συρία, Λιβύη, Αφρική, ας δικαιώσουμε την σπάνια κίνηση αγάπης και θυσίας της Παναγιάς μας! 
Ας ξαναγυρίσουμε πίσω τον Χριστό μας! Με μια απλή κίνηση! Μετανοώντας και σταματώντας άμεσα, τώρα, σήμερα, από αυτή τη στιγμή και για πάντα, όσα άσχημα κάναμε, κάνουμε, λέμε, σκεπτόμαστε ή σκοπεύουμε να κάνουμε, θυσιάζοντας «ηδονές και απολαύσεις, εγωισμούς και κακίες», για να κερδίσουμε την αγάπη της Βασίλισσας των Αγγέλων και του ίδιου του Θεού! 
Για να σώσουμε το εαυτό και την όμορφη και τόσο ευλογημένη κάποτε Ελλάδα μας!
 Κι έπειτα, να τρέξουμε σε έναν πνευματικό Γέροντα να Εξομολογηθούμε, ζητώντας με δάκρυα και συντριβή, συγνώμη από τον Χριστό που πληγώσαμε και πικράναμε τόσο…

Είναι πολύ εύκολο…
Είναι ένα τόσο μικρό μόλις βήμα, που όμως μας περνά αμέσως στην απέναντι όχθη του Παντοδύναμου Βασιλέως Χριστού και στην αιώνια χαρά και Χάρη.

Για να χαρεί η Παναγιά μας!
Για να δικαιωθεί η πράξη και η επιλογή της!

Ας μην την απογοητεύσουμε!

Ας γυρίσουμε τώρα, στις πατροπαράδοτες αξίες και αρχές μας!
Στην Ορθοδοξία μας!
Και είναι βέβαιο ότι έτσι θα σώσουμε και θα δοξάσουμε την Ελλάδας μας, με την βοήθεια της Παναγιάς, τόσο, που θα τρίβουν όλοι τα μάτια τους! Όπως το ΄40!
Κι ας στείλουμε απόψε κιόλας το πρώτο σήμα στον Ουρανό, ανάβοντας το καντήλι μας, το κεράκι, την προσευχή της ψυχής μας!
Και στο τέλος ψέλλνοντας, σαν μέσα στην πολιορκημένη και περιτρυγιρισμένη από εκατοντάδες χιλιάδες αγρίους και βαρβάρους εχθρούς Πόλη:

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,
ως λειτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια
αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε
Αλλ' ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον
εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον,
ινα κράζω σοι, Χαίρε νύμφη Ανύμφευτε.

πηγή

agios-nektarios.net

Υ.Γ Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Λεωνίδα Α. για την ωραία εικόνα που μας χάρισε.

Κάρτα του πολίτη η απροκάλυπτη τυραννία της Νέας Τάξης! Διαμαρτυρία 7 Φεβρουαρίου στα Προπύλαια των Αθηνών

Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων για την Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος

Υ.Γ Αγαπητέ Υπουργέ, καλή αυτή η εκδήλωση προκειμένου να αναδειχτούν οι θηριωδίες της Γερμανίας.
 Αναμένουμε με ενδιαφέρον να δείξετε την ίδια ευαισθησία  και για το Μικρασιατικό ολοκαύτωμα, για το Ποντιακό ολοκαύτωμα από τους Οθωμανούς, όπως επίσης και για τις γενοκτονίες των Ελλήνων  στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στη  Βιάννου...από τους Γερμανούς.
Τέλος βάλτε στον κατάλογο των εκδηλώσεων   και το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ του έθνους μας από την λαίλαπα των μνημονίων από τους...
Δεν μπορώ να γράψω την εθνικότητα, δεν μου πάει!

Όταν δίνεις ευλογία,παίρνεις ευλογία. Άγιος Παΐσιος

Γέροντα, είναι δυό αδελφάκια· τό μικρό δίνει, ενώ τό μεγάλο δεν δίνει.

- Νά μάθουν οι γονείς καί στο μεγάλο νά γλυκαίνεται άπό τό νά δίνη. Αν τό μεγάλο δούλεψη πάνω σ' αυτό, θά εχη μεγαλύτερο μισθό άπό τό μικρό πού άπότην φύση του δίνει, καί θά γίνη καλύτερο.

- Γέροντα, πώς θά απαλλαγή κανείς άπό την στενότητα της καρδιάς, άπότην δυσκολία πού έχει νά δίνη;

-Τί, είσαι τσιγγούνα; Θά σε πετάξω εξω! Καί στην διακονία, λ.χ. όταν είσαι στο άρχονταρίκι, νά πάρης μιά γενική ευλογία, γιά νά μπορής νά δίνης. Βλέπεις και Θεός πόσο άφθονα δίνει σε όλους τις ευλογίες Του; Αν δεν συνηθίση νά δίνη κανείς, μαθαίνει στην τσιγγουνιά καί δυσκολεύεται μετά νά δώση. Ό φιλάργυρος είναι «κουμπαράς»· μαζεύει αυτός, γιά νά τά βρουν οί άλλοι. Χάνει έτσι τήν χαρά τού δοσίματος καί τήν θεία ανταπόδοση.

Λέω σε ένανπλούσιο μιά φορά: «Τί τά μαζεύεις; Υποχρεώσεις δεν έχεις. Τί θά τά κάνης;». «Έδώ θά μείνουν, μου λέει, όταν πεθάνω». «Έγώ σού δίνω ευλογία, τού λέω, νά τά πάρης επάνω όλα!». «Έδώ θά μείνουν, ξαναλέει. Άμα πεθάνω, άς τά πάρουν οί άλλοι». «Έμ, έδώ θά μείνουν, τού λέω. Ό σκοπός είναι νά τά δώσης με τά ίδια σου τά χέρια τώρα πού ζής!». Δεν υπάρχει πιο ανόητος άνθρωπος από τον πλεονέκτη, πού μαζεύει συνέχεια καί ζή συνέχεια μέ στέρηση καί τελικά αγοράζειτήν κόλαση μέ τις συγκεντρωμένες του οικονομίες. Το έχει τελείως χαμένο, γιατί δεν δίνει καί χάνεται μέ υλικά πράγματα, οπότε χάνει τον Χριστό.Τον τσιγγούνη τον κοροϊδεύουν καί οί άλλοι

Ήταν ένας πολύ πλούσιος κτηματίας· είχε χωράφια σέ μιά επαρχία, είχε καί στην Αθήνα διαμερίσματα, άλλα ήταν πολύ τσιγγούνης. Μιά φορά έφτιαξε μιά χύτρα φασολάδα τελείως νερουλή,γιά νά φάνε οί εργάτες πού δούλευαν στά χωράφια του. Παλιά δούλευαν οί καημένοι άπό το πρωί, πριν βγή ό ήλιος, μέχρι νά βασιλέψη.

Το μεσημέρι πού σταμάτησαν λίγο, γιά νά ξεκουρασθούν, άδειασε το αφεντικό μέσα σέ έναν ταβά τήν φασολάδα καί φώναξε τους εργάτες νά φάνε. Κάθησαν γύρω-γύρω οί καημένοι οί εργάτες καί άρχισαν νά τρώνε· πότε έπιαναν μέ το κουτάλι άπό κανένα φασόλι, πότε μόνον ζουμί! Ένας εργάτης ήταν πολύ πειραχτήρι. Αφήνειτο κουτάλι του καί πάει παραπέρα. Βγάζει τις αρβύλες του, τις κάλτσες του καί προχωράει νά μπή μέσα στον ταβά. «Τί κάνεις;», τού λένε οί άλλοι. «Λέω νά μπώ μέσα, μήπως πιάσω κανένα φασόλι!», τους λέει. Τόσο τσιγγούνης ήταν εκείνος ό ταλαίπωρος.

Γι' αυτό, χίλιες φορές νά τόν κυριέψη ή σπατάλη τόν άνθρωπο παρά ή τσιγγουνιά.

- Ή τσιγγουνιά είναι αρρώστια, Γέροντα.

- Πολύ μεγάλη αρρώστια! Άμα κυριέψη τόν άνθρωπο ή τσιγγουνιά,μεγαλύτερη αρρώστια δεν υπάρχει. Ή οικονομία καλή είναι, άλλα νά προσέξη κανείς νά μήν τόν κυριέψη σιγά-σιγά ό πειρασμός μέ τήν τσιγγουνιά.

- Μερικοί, Γέροντα, από τήν τσιγγουνιά μένουν νηστικοί.

- Μόνον νηστικοί; Ήταν ένας έμπορος πλούσιος πού είχε ένα μεγάλο εμπορικό καί έκοβε μέ τόν σουγιά στά τρία εκείνα τά σπίρτα τά πλακέ! Μιά άλλη πολύ πλούσια είχε ένα θειαφοκέρι· κρατούσε κάρβουνα καί έπαιρνε μέ τό θειαφοκέρι από τά κάρβουνα νά άνάψη τήν φωτιά, γιά νά μήν ξοδέψη κανένα σπίρτο. Καί είχε σπίτια, κτήματα, μεγάλη περιουσία. Δέν λέω νά είναι κανείς σπάταλος, αλλά τουλάχιστον, όταν κάποιος είναι σπάταλος, αν τού ζήτησης κάτι, εύκολα θά σού τό δώση. Αν είναι τσιγγούνης, θά λυπάται νά σού τό δώση.

Ήταν μιά φορά δυο νοικοκυρές καί συζητούσαν στην γειτονιά γιά σαλάτες, γιά ξίδια καί πάνω στην συζήτηση είπε ή μία: «'Έχω πολύ καλό ξίδι». Μιά φορά χρειάσθηκε ή άλλη ή φουκαριάρα λίγο ξίδι καί πήγε νά τής ζητήση. «Ακου εδώ, της λέει εκείνη, εγώ, αν τό έδινα, δέν θά είχα ξίδι επτά χρόνων!». Καλά είναι νά κάνη οικονομία κανείς καί νά δίνη. Οικονόμος δέν θά πή τσιγγούνης. Ό πατέρας μου χρήματα δέν κρατούσε. Στά Φάρασα δέν είχαν ξενοδοχείο- τό σπίτι μας ήταν σάν ξενοδοχείο. Όποιος ερχόταν στό χωριό, στον πρόεδρο θά πήγαινε νά μείνη. Θά έτρωγε, θά τού έπλεναν τά πόδια, θά τού έδιναν καί κάλτσες καθαρές.Τώρα, βλέπω ότι καί σέ μερικά προσκυνήματα έχουν αποθήκες ολόκληρεςμέ κανδήλια καί δέν λένε: «Έχουμε, μή μας δίνετε άλλα». Αυτά ούτε μπορούν νά τά

χρήσιμοποιήσουν οΰτε να τά πουλήσουν, άλλα οΰτε και τα δίνουν. Οταν άρχίση να μα ζεύη κανείς, δένεται καί δεν μπορεί να δώση. Αν όμως άρχίση να μη μαζεύη πράγματα και τά δίνη, τότε Θά μαζευτή ή καρδιά στον Χριστό, χωρίς νά το καταλάβη.

Μιά χήρα νά μην εχη χρήματα νά άγοράση έναν πήχυ ύφασμα νά ντύσητά παιδιά της, καί εγώ νά μαζεύω! Πώς νά τό ανεχθώ αυτό; Στο Καλύβι δεν έχω ούτε πιάτα ούτε κατσαρόλια· τενεκεδάκια έχω. Προτιμώ ένα πεντακοσάρικο νά τό δώσω σε έναν φοιτητή, νά πάη από τό ένα μοναστήρι στο άλλο, παρά νά πάρω κάτι γιά μένα. Αν δεν μαζεύης, έχεις ευλογία άπό τον Θεό. Οταν δίνης ευλογία,παίρνεις ευλογία. Ή ευλογία γεννάει ευλογία

Άγιος Παΐσιος

Συγκέντρωση - διαμαρτυρία 7 Φεβρουαρίου 2016 καί ὥρα 3μμ. στά Προπύλαια

Σύσσωμος ὁ ἑλληνικός λαός ἑνώνοντας τήν φωνή του, κατεβαίνει

7 Φεβρουαρίου 2016 καί ὥρα 3μμ. στά Προπύλαια

στήν μεγάλη συγκέντρωση-διαμαρτυρία πού ὀργανώνουν Ὀρθόδοξοι σύλλογοι, φορεῖς, ὀργανώσεις καί σωματεῖα, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ γιά νά δηλώσουν τήν ἀντίθεσή τους

1) στή νέα ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ πού ὕπουλα καί ἐκβιαστικά θέλουν νά μᾶς ἐπιβάλουν οἱ κυβερνῶντες,
2) στό ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ τῆς ΑΧΡΗΜΑΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ,
3) στήν ΑΡΙΘΜΟΠΟΙΗΣΗ τοῦ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ
4) στήν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ τῶν ΑΓΟΡΩΝ
5) στήν ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ καί τήν ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ τῶν ΛΑΩΝ
6) στήν ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΙΗΣΗ τῆς ΕΛΛΑΔΟΣ

Μετά τό πέρας τῶν ὁμιλιῶν θά πραγματοποιηθεῖ πορεία στήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων (πλατεία Συντάγματος).

πηγή 

 orthros

ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ:Ο 'Αγιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης

ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ:Ο 'Αγιος Ιωάννης ο Χοζεβίτης(+5 Αυγούστου 1960) με τα άφθαρτα λείψανα 

Γεννήθηκε το 1913 στο νομό Βοτοσανίου της Ρουμανίας. Από μικρός έμεινε ορφανός. Στα 20 του χρόνια, το 1933 μπήκε ως δόκιμος στη μονή Νεαμτς όπου έμεινε τρία χρόνια.

Στις 8 Απριλίου 1936 έγινε η μοναχική κούρα και από Ηλιάς ονομάστηκε Ιωάννης.

Το φθινόπωρο του 1936 επισκέφτηκε τους Αγ. Τόπους και αφού προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο εισήλθε στην αδελφότητα του Αγ. Σάββα όπου ασκήτεψε δέκα χρόνια και απέκτησε το χάρισμα των δακρύων και της αδιάλειπτης προσευχής.

Το 1947 χειροτονήθηκε διάκονος και Ιερέας και έγινε ηγούμενος της Ρουμανικής Σκήτης του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου στον Ιορδάνη. Μετά από πέντε χρόνια σκληρής άσκησης αναχώρησε μαζί με τον υποτακτικό του Ιωαννίκιο στο σπήλαιο της Αγ. Άννης στη Χοζέβα, κοντά στη μονή του Αγ. Γεωργίου του Χοζεβίτου. Εκεί ασκήτεψε επτά χρόνια και παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό στις 5 Αυγούστου 1960. Μετά από 20 χρόνια, ανοίγοντας τον τάφο του, βρέθηκαν άφθαρτα και ακέραια τα λείψανα του μαζί με τα ρούχα του αναδίδοντας μια εξαίσια ευωδία. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στη μονή του Αγ. Γεωργίου του Χοζεβίτου, στο παρεκκλήσι του Αγ. Στεφάνου όπου βρίσκονται μέχρι σήμερα.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΟΖΕΒΙΤΟΥ
1) Το 1980 ένας έλληνας αρχιμανδρίτης από την Αμερική ο οποίος είχε ασκητέψει με τον Αγ. Ιωάννη στα νιάτα του και δεν ήξερε ότι είχε πεθάνει, είδε τον Άγιο στον ύπνο του, λέγοντάς του: «Αν θέλεις να με δεις, έλα στο σπήλαιο της Αγ. Άννης στην κοιλάδα του Ιορδάνη»! Μετά από ένα μήνα πήγε στην Μονή του Αγ. Γεωργίου του Χοζεβίτου. Με την επιμονή του αρχιμανδρίτου, ο ηγούμενος τελικά δέχτηκε ν΄ ανοίξει τον τάφο του Αγίου κι έτσι βρέθηκαν τα λείψανα του άφθαρτα.

2) Ένας ιερέας ο οποίος βοήθησε στην ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Ιωάννου από το σπήλαιο στο μοναστήρι, διηγούταν πως κάποιος που πήρε τρεις τρίχες από τον Άγιο, τον είδε στο όνειρό του και τον διέταξε να τις επιστρέψει. Μάλλον αυτό το πρόσωπο ήταν ο ίδιος ο Ιερέας που διηγήθηκε την ιστορία.


3) Το 1986 μία γυναίκα από την Κρήτη έστειλε στον ηγούμενο της μονής ένα χρυσό κουταλάκι ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για ένα θαύμα του Αγ. Ιωάννου. Αυτή η γυναίκα ήταν άρρωστη δε μπορούσε να κουνηθεί και να μιλήσει και όλοι περίμεναν να πεθάνει. Τότε εμφανίστηκε ο Αγ. Ιωάννης ντυμένος με άμφια και κρατώντας το Αγ. Ποτήριο στο χέρι λέγοντας της: «Εγώ είμαι ο Αγ. Ιωάννης ο Χοζεβίτης». Έπειτα ακούμπησε τη λαβίδα στη γλώσσα της και εξαφανίστηκε. Από εκείνη τη στιγμή η γυναίκα έγινε καλά.
επιμέλεια-www.proskynitis.blogspot.com

πηγή

impantokratoros

Υ.Γ Διαβάζοντας τον βίο ενός  συγχρόνου Αγίου όπως είναι ο Άγιος Ιωάννης ο χοζεβίτης  θυμήθηκα ένα βιβλίο που διαβάσαμε  το καλοκαίρι  όπως είναι τα βήματά μου στους Αγίους Τόπους που απευθύνεται κυρίως σε εφήβους των εκδόσεων Σταμούλη Αθως εφηβικά. Πιο κάτω σας παραθέτουμε  ένα σχετικό κείμενο.
Το βιβλίο σας  το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

Ανεπιφύλακτα προτείνουμε και την πενθήμερη προσκυνηματική εκδρομή στους Αγίους Τόπους που διοργανώνει η Πειραϊκή Εκκλησία η οποία στο πρόγραμμά της θα επισκεφθεί και την ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτου οπου φυλάσσεται το ευοδιαζον λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Χοζεβίτου.

 Συνδιάστε τα όλα μαζί, για όποιον μπορεί.

-  Να μην αργήσουμε, γιατί σε λίγο θα επισκεφτούμε το

    μοναστήρι των Χοζεβάδων, ακούστηκε η ξεναγός να λέει και μεις

    προσκυνώντας ευλαβικά και σ’ αυτό το σημείο συνεχίσαμε την

     πορεία μας, η οποία ήταν λίγο ανηφορική. Σε μια πλαγιά προς την

      Ιεριχώ , σε μια άγρια χαράδρα βρίσκεται το μοναστήρι των

     Χοτζεβάδων όπου τον 6^ο αιώνα ο Όσιος Γεώργιος έρχεται για

     προσκύνημα σ’ αυτόν τον τόπο και αναδιοργανώνει το μοναστήρι

     που ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένο.

     Οι μοναχοί αυτοί την περίοδο έφταναν τους δύο χιλιάδες και άλλοι

     πολλοί έμεναν στις γύρω σπηλιές και τα ασκητήρια. Αργότερα οι

     Πέρσες λεηλάτησαν και κατέστρεψαν το μοναστήρι, ενώ τους

     μοναχούς τους έσφαξαν. Όταν οι βάρβαροι υποχώρησαν , ήρθαν

     μοναχοί απ’ τις γύρω σπηλιές, μάζεψαν τα σώματα των

    σφαγιασθέντων  πατέρων και τα έθαψαν σε μία σπηλιά. Η σπηλιά

    αυτή με τα οστά των μαρτύρων , ανακαλύφθηκε πριν από

    εβδομήντα χρόνια περίπου.

    Στο ίδιο μοναστήρι βρίσκεται και το σπήλαιο του προφήτη Ηλία

    που τρεφόταν επί τρία χρόνια απ’ τον κόρακα. Στο ίδιο σπήλαιο

    νήστευε και προσευχόταν ο Ιωακείμ , ο πατέρας της Παναγίας μας

     και η Αγία Άννα η μητέρα Της.

-         Να σπρώξω; ακούστηκε η φωνή του Γιώργου που έλεγε στη γιαγιά

     του, ενώ εκείνη αγκομαχώντας ανέβαινε σιωπηλή προς το

μοναστήρι.

-         Όχι, Γιώργο μου ευχαριστώ, σε λίγο φτάνουμε, του απάντησε.

-         Άντε και την βγάλαμε κι αυτήν την ανηφόρα γιαγιά, για να δούμε τι θα δούμε, της είπε χαμογελαστά ο Γιώργος, ο οποίος τύχαινε να είναι και συμμαθητής μου στο σχολείο.

     Και τι δεν είδαμε…σ’ αυτόν τον αγιασμένο τόπο! «Άγιοι του Θεού,   

      πρεσβεύσατε υπέρ ημών »,  ας είναι δοξασμένο το όνομα του

       Κυρίου  .

       Όαση πνευματική, μέσα στην καρδιά της ερήμου είναι το μοναστήρι

        των Χοζεβάδων πατέρων. Λουλούδι ανθισμένο που ευωδιάζει μέσα

        στις ψυχές του κάθε προσκυνητή που το επισκέπτεται.

-         Παρακαλώ ελάτε να σας κεράσουμε μία καραμέλα και ένα χυμό να

     δροσιστείτε, είπε ο Άγιος μοναχός, που μας πλησίασε.

-         Άγιος, γιατί Άγιος , μου είπε ξαφνικά ο Γιώργος.

-         Γιώργο μου, σκέφτομαι ότι όλοι οι μοναχοί και οι μοναχές που γνωρίσαμε είναι Άγιοι, γιατί ποιος θα’ ρχόταν σ’ αυτά τα μέρη να ζήσει και να τα κρατήσει και να τα προφυλάξει απ’ τα χέρια των καθολικών, των προτεσταντών, των μουσουλμάνων και των εβραίων αν δεν έχει τη χάρη του Θεού;

Απόσπασμα από το βιβλίο 

Τα βήματά μου στους Αγίους Τόπους

της Αδαμαντίας Αλατάρη 

********

Πενθήμερη προσκυνηματική εκδρομή στους Αγίους Τόπους διοργανώνει η Πειραϊκή Εκκλησία από 11 έως 15 Φεβρουαρίου 2016. Οι προσκυνητές θα έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στις Ιερές ακολουθίες που θα τελεσθούν στα Πανάγια προσκυνήματα και στην Ιερά Παράκληση του Αγίου Ιωάννου του Χοζεβίτου που θα ψαλεί στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Χοζεβίτου.

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος...Ζούμε την αγωνία και την τραγωδία των προσφύγων

Την αγωνία και τον προβληματισμό του, για το μείζον ζήτημα των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών, και ιδιαιτέρως για την τραγωδία που εξελίσσεται καθημερινά στο Αιγαίο, εξέφρασε μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, από τα Ιωάννινα όπου βρίσκεται, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.

Ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας, διατύπωσε την εκτίμηση, πως το φαινόμενο θα διαρκέσει χρόνια και έκανε λόγο για σχεδιασμούς και συμφέροντα που υποδαυλίζουν το φαινόμενο.

Παράλληλα εξέφρασε τις επιφυλάξεις του για τον ρόλο των ΜΚΟ που εμπλέκονται στην υπόθεση του προσφυγικού.

«Η αγωνία μας είναι μεγάλη, η ευθύνη μας είναι μεγάλη και αυτό φέρνει και ένα αδιέξοδο, στο κράτος μας, που έχει να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, και ενώ καταβάλει προσπάθειες να ξεπεράσει τις συνέπειές της, έρχεται και το προσφυγικό θέμα το οποίο πάλι, θα μας φέρει πίσω. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που πηγαίνουν προς την Ευρώπη, δεν είναι καθόλου απίθανο να εγκλωβιστούν, αφού δεν θα μπορούν να περάσουν προς τα πάνω, δεν μπορούν να φύγουν προς τα κάτω, τελικώς ίσως να εγκλωβιστούν στην πατρίδα μας με αποτέλεσμα η κρίση που έχουμε να γίνεται χειρότερη και δυσκολότερη.

«Το θέμα των ροών, το ρεύμα των ξένων που παρατηρείται στην Ελλάδα, είναι μία τραγωδία. Το θέμα είναι διφυές: μετανάστες και πρόσφυγες.

Των προσφύγων το θέμα είναι πολύ τραγικότερο, κυρίως όταν το ζήσει κανείς. Εγώ επιδίωξα μέσα από την «Αποστολή», τον φιλανθρωπικό οργανισμό της Αρχιεπισκοπής, να επισκεφτώ αυτούς του χώρους και να ζήσω αυτό πρόβλημα, αυτή την τραγωδία.
Δυστυχώς, είναι κάτι που θα απασχολήσει για πολύ, όχι μόνον την Ελλάδα και την περιοχή της Μεσογείου, αλλά και την Ευρώπη, ίσως και περισσότερο κόσμο.

Νομίζω ότι είμαστε στην αρχή ενός φαινομένου, που θα κρατήσει ίσως και όλο τον αιώνα, τουλάχιστον 50 χρόνια, διότι δεν είναι μόνο τυχαία τα γεγονότα, αλλά είναι και σχεδιασμένα».

Ο κ. Ιερώνυμος, θεωρεί ότι, θα ακολουθήσουν γεγονότα, διότι όπως είπε, «υπάρχει ένας σχεδιασμός ,που έχει πολλές ρίζες», ενώ, διατύπωσε μία ακόμη διάσταση του ζητήματος που ο ίδιος εξετάζει με ανησυχία.

«Από την μία πλευρά, είναι το ενδιαφέρον για τις γεωπολιτικές καταστάσεις, για αυτά που περιμένουμε να βρούμε στα έγκατα της γης, τα συμφέροντα, αλλά και ένα ακόμη μεγάλο θέμα, που δεν το έχουμε προσέξει και άλλοι το μελετούν.

Η Ευρώπη είναι ένας χώρος που γερνάει. Ο πληθυσμός της λιγοστεύει. Αυτοί που μελετούν τα κοινωνικά προβλήματα, μας λένε ότι μετά από 30 χρόνια η Ευρώπη θα είναι η μισή στον πληθυσμό, είτε γιατί δεν κάνουν οικογένειες, είτε γιατί κάνουν ένα ή κανένα παιδί. Χρειάζονται ανθρώπους. Επομένως είναι και αυτό ένα θέμα που έχει λόγο, στην μετακίνηση αυτών των ανθρώπων.
Η Ευρώπη θέλει ανθρώπους, οι οποίοι κατά τους σχεδιασμούς ορισμένων, εκτιμάται ότι θα αφομοιωθούν και θα μπορέσουν να γίνουν εργατικά χέρια, θα μπορέσουν να βοηθήσουν, την περαιτέρω εξέλιξη στην Ευρώπη.

Η άποψη που έχω εγώ -και άλλοι την έχουν- που δεν είναι θέση της Εκκλησίας γενικότερη, είναι ότι, δεν είναι εύκολη αυτή η αφομοίωση.
Δεν είναι εύκολο οι μουσουλμάνοι να αφομοιωθούν. Αντιθέτως επηρεάζουν εκεί όπου πηγαίνουν. Επομένως είναι ένα σχέδιο αυτό νομίζω, που αποβλέπει και σε αυτό. Στο να μπορέσουν να εισρεύσουν άνθρωποι στην Ευρώπη και δεν τους νοιάζει κάποιους, εάν αλλάξει το status quo, πολιτιστικά και κοινωνικά, εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα μπορέσουν εκείνοι να επιβιώσουν».

Ο Αρχιεπίσκοπος, ανέφερε πως στη χώρα μας, ζούμε την τραγικότητα των γεγονότων και επισήμανε ότι άλλες χώρες, αδιαφορούν, δεν αναζητούν τα πραγματικά αίτια της προσφυγιάς αλλά και τους υπεύθυνους για την κατάσταση.

«Η Ελλάδα μας, φέρθηκε καλύτερα από τις άλλες χώρες. Και αυτό, διότι εάν ψάξουμε να δούμε γιατί αυτοί οι άνθρωποι αφήνουν την πατρίδα τους, τα σπίτια τους αφήνονται στον κίνδυνο να πνιγούν στο Αιγαίο και αν μπορέσουν να φτάσουν ποτέ στην Ευρώπη, ποιοι τελικώς φταίνε για την κατάσταση. Κάποιους δεν τους απασχολεί. Δεν αναζητούν τις πραγματικές αιτίες. Αν αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν βομβαρδιστεί, αν δεν είχαν γίνει πόλεμοι, γιατί να φύγουν από τις πατρίδες τους; Ποιοι λοιπόν υπέγραψαν, ποιοι αποφάσισαν, ποιοι βομβάρδισαν; Ποιοι είναι αυτοί που κλείνουν τα σύνορα, βγάζουν έναν λαό στον δρόμο και έρχονται σήμερα και λένε θα έρθουν αυτοί που εμείς θα διαλέγουμε κατά καιρούς, επιλεκτικά;».

Ο κ. Ιερώνυμος μίλησε για την προσωπική του εμπειρία στα παράλια του Αιγαίου και διατύπωσε την αμφιβολία του για τον ρόλο πολλών ΜΚΟ.

«Οι Έλληνες προσέφεραν και προσφέρουν. Εγώ από την προσωπική μου εμπειρία στον χώρο του Αιγαίου, στα παράλια τα δικά μας, δεν είμαι αισιόδοξος ότι, αυτοί που δείχνουν ενδιαφέρον, ενδιαφέρονται για αυτούς τους ανθρώπους που πνίγονται. Κατά την άποψη μου το 50%,όλων αυτών των οργανώσεων των ΜΚΟ, πολλά άλλα κάνουν, εκτός από το να βοηθούν αυτούς τους ανθρώπους».

Ολοκληρώνοντας, ο Αρχιεπίσκοπος εκτίμησε ότι είμαστε στην εποχή της μετακινήσεως των λαών και πρόσθεσε: «Αυτό έχει γίνει και παλιά. Στη Ρώμη, στο δυτικό κομμάτι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τον 5ο και 6ο αιώνα, έγιναν πάλι ροές ανθρώπων από την Ανατολή, τη Συρία, προς αυτό που λέγεται σήμερα Ευρώπη, και αυτό γίνεται και τώρα. Επομένως, θα είναι ένα φαινόμενο, που θα διαρκέσει πολλά χρόνια με έναν αντίκτυπο σοβαρό και με σχεδιασμούς διαφόρων, που έχουν πίσω από όσα συμβαίνουν συμφέροντα. Γινόμαστε μάρτυρες του γεγονότος».

πηγή

romfea

Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερο πράγμα. Αγιος Πορφύριος

Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα  πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία.

Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό και αυτό δημιουργεί άγχος.

Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος. Αν δεν έχετε έρωτα για τον Χριστό, αν δεν ασχολείσθε με άγια πράγματα, σίγουρα θα γεμίσετε με μελαγχολία και κακό.

Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή.

Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλ' αυτά βγάζουν τον άνθρωπο απ' την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα.

Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κ.λπ. κάνει πολύ καλό. Σ' εκείνο, όμως, που δίδω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες.

Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει.

Άγιος  Πορφύριος

Περί τοῦ συμφώνου συμβίωσης. Εστία Πατερικών Μελετών

 

Ἀμαρούσιον 11-01-2016

Ὡς Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν κατά τό παρελθόν χρονικό διάστημα δέν ἐπιθυμούσαμε νά ἀναμίξουμε τήν ἀσύλληπτη χαρά τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν, τῶν Χριστουγέννων, πού εἶναι ἡ «Μητρόπολις» τῶν ἑορτῶν, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, τῆς ὀκταημέρου Περιτομῆς τοῦ Κυρίου καί τῆς πανίερης ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, μέ τή «σιχαμερή» ἀπόφαση τοῦ «Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου».

Ὁ ὀρθόδοξος ἑλληνικός λαός μας τίμησε αὐτές τίς ἅγιες ἑορτές μέ τή συρροή του στούς ἱερούς ἐνοριακούς ναούς καί τίς ἱερές Μονές καί προσέλαβε ἀντίδωρο τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος ψάλλοντας ἱεροπρεπῶς «εἴδομεν τό Φῶς (τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ) τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες».

Κατέχοντες ὡς ἱερά παρακαταθήκη αὐτά τά πολυτίμητα θεῖα δῶρα τῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν ἀξιωνόμαστε νά ζοῦμε τή χαρά καί τήν εὐλογία τοῦ νέου ἔτους, τοῦ 2016.
Μετά ἀπό τίς παρατεταμένες εὐλογίες τῶν θείων λειτουργιῶν τοῦ ἱεροῦ σαρανταλείτουργου καί μαζί μέ τίς κορυφαῖες πνευματικές λατρευτικές ἐμπειρίες τῶν Χριστουγεννιάτικων ἑορτῶν εἰσερχόμαστε στόν νέο ἐνιαυτόν τοῦ Κυρίου μέ μόνη ἀκλόνητη ἐλπίδα τή δική Του μοναδική καί ἀφειδώλευτη θεία Πρόνοια.

Θρηνεῖ καί ὀδύρεται ὁ Ἑλληνικός λαός γιά τήν ἐξοντωτική ἐναντίον του συμπεριφορά τῶν βουλευτῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, γιατί ψηφίζουν τά μνημόνια καί τίς ἀπάνθρωπες καί παράνομες περικοπές τῶν ἀποδοχῶν του. Στενάζει κάτω ἀπό τίς ἀβάσταχτες φορολογικές ἐπιβαρύνσεις. Ἡ αἱμοχαρής διάθεση τῶν κυβερνητῶν κατά τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ μας συνεχίζεται ἀκόμα καί στά πνευματικά.

Γιατί ἀσχολοῦνται καί μέ θέματα πού εἶναι ἀντίθετα μέ τήν κανονική φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου καί τά προαιώνια πιστεύματά του; Μήπως ἡ νόσος πού παραμονεύει στίς ὁμοφυλοφιλικές σχέσεις, τό AIDS, δέν δηλώνει τή φοβερή παράβαση καί παρακοή τοῦ ἐπηρμένου ἀνθρώπου; Ἡ Ἁγία Γραφή, τό βιβλίο πού ἔχει τή μεγαλύτερη κυκλοφορία σέ ὅλον τόν κόσμο ἐκφράζει τήν ἀληθινή σωματική καί ψυχολογική φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου ὡς εἰκόνος Θεοῦ καί ὡς τήν κορωνίδα ὅλης τῆς ἐν Τριάδι δημιουργίας.

Γιαυτό καί οἱ Ἅγιοί μας εἶναι ἀνυποχώρητοι καί αὐστηροί ὄχι στά πρόσωπα τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλά στό ἁμάρτημά τους, στήν πτώση τους.

Ἔχουμε ἀναπτύξει κατά τό παρελθόν τά ψυχολογικά καί παιδαγωγικά αἴτια τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἔχουμε ἀναλύσει γιατί ὁ ἱερός Χρυσόστομος, τό στόμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τή θεωρεῖ ἀσυγχώρητο ἁμάρτημα καί λυσσῶδες πάθος. Ἡ προέλευσή του καί ἡ βασική αἰτία του βρίσκεται στήν οἴηση, στήν ὑπερηφάνεια. Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία διεπράχθη μέσα στόν Παράδεισο. Ὁ Διάβολος ὑπό τήν μορφή τοῦ ὄφεως βρῆκε μόνη της τήν Εὔα καί τήν παρέσυρε πλήττοντας τόν ἐγωϊσμό της. Ὁ Θεός, τῆς εἶπε, σᾶς ἀπηγόρευσε νά φᾶτε ἀπό τόν καρπό τοῦ δένδρου αὐτοῦ γιατί, ἄν φᾶτε θά ἀποκτήσετε τή γνώση τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Θά ἀνοιχθοῦν τά πνευματικά μάτια σας καί θά γίνετε σάν καί Αὐτόν. Τῆς μιλοῦσε σάν νά μήν ἤθελε ὁ Θεός νά γίνουν μέ τή Χάρη Του ὅμοιοί Του. Διαβληθεῖσα ἡ Εὔα ἀπό τό Διάβολο παραβαίνει τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί μαζί καί ὁ σύζυγός της ὁ Ἀδάμ. Θά μποροῦσε, λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, νά πεῖ ὁ Ἀδάμ στή σύζυγό του: Μά τί ἔπαθες; Τρελλάθηκες; Ἄκουσες τό φίδι καί δέν ἀκοῦς Αὐτόν πού μᾶς ἔχει χαρίσει ὁλόκληρο τόν Παράδεισο; Ὅμως καί αὐτός ἀνώριμα φερόμενος πείθεται στή σύζυγό του, πληττόμενος ἐνδομύχως στόν ἐγωισμό του καί πέφτει καί αὐτός στήν παγίδα. Ἀντί νά γίνουν σάν καί Αὐτόν, χάνουν τήν αὐτοσυνειδησία τους, ἀρρωσταίνει τό αὐτεξούσιο καί ὅλος ὁ πνευματικός τους κόσμος μέ κορυφαία τήν ἀμαύρωση τοῦ ἡγεμόνος νοῦ τους. Καί ὅλα αὐτά τά ἔπαθαν γιατί πρόσεξαν τό κτῖσμα, τόν ὄφι καί ὄχι τόν κτίσαντα. Ἡ ἔπαρση σ’ ὅλο τό καταστροφικό μεγαλεῖο της. Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἡ βάση τοῦ σοδομισμοῦ, ἡ ὑπερηφάνεια.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στέκεται πολύ στή ρίζα τοῦ ἁμαρτήματος, πού εἶναι ὁ ἐπάρατος ἐγωισμός τῶν πρωτοπλάστων, πού χωρίς τό Θεό ἔσπευσαν στήν προτεινόμενη ἀπό τόν ὄφι ἰσοθεΐα.

Αὐτή ἡ ἄνευ Θεοῦ δημιουργηθεῖσα διάθεση κατάκτησης ἰσοθεΐας κληροδοτήθηκε ἀπό τό ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων στά τέκνα τους καί σ’ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος.

Ἐπέτρεψε τότε ὁ Θεός, σχολιάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, τόσο ὁ Ἀδάμ ὅσο καί ἡ Εὔα νά χάσουν τήν ἐξαίρετη παρθενικότητα πού ζοῦσαν μέσα στόν Παράδεισο καί χαίρονταν γιά τήν παρουσία τοῦ ἑνός πλησίον τοῦ ἄλλου καί συνεργάζονταν περιποιούμενοι τά πάντα μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Βγαίνοντας ἀπό τόν Παράδεισο συνῆλθαν σαρκικά, ἀπέκτησαν τέκνα καί μέσα στόν ταπεινότερο βίο καί στά ὁσημέραι ἀναφυόμενα προβλήματα, ἐνεθυμοῦντο τή ζωή τοῦ Παραδείσου, τή νοσταλγοῦσαν καί ταπεινωμένοι ἀπό τήν σοβαρή πτώση τους προσπαθοῦσαν νά ζοῦν, ὅσο μποροῦσαν καί ὅσο πιά καταλάβαιναν κατά Θεόν.

Περιορίστηκε ἡ διάθεση κατάκτησης ἰσοθεΐας. Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἡ πτωτική ροπή μεταδιδόταν ἀπό γενιά σέ γενιά. Πάντοτε ὑπῆρχε ὁ σπόρος τῆς οἰήσεως, πού αὐξανόταν ἀνάλογα καί μέ τή βούληση ἑκάστου καί τίς ἐπιρροές τοῦ περιβάλλοντος. Ἰσχυρίζεται ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὅτι ὅταν ἔφθασαν νά ξεχνοῦν τόν ἀληθινό Θεό καί νά θεοποιοῦν τά κτίσματα, «παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τά μή καθήκοντα» (Ρωμ. 1,28) μέ ἀποτέλεσμα νά μήν ἱκανοποιοῦνται μέ τόν ἁπλό συζυγικό ἐρωτικό βίο. Λόγῳ τῆς ἀλαζονείας τους καί λόγῳ τῆς λατρείας τῶν κτισμάτων ὁ ἀδόκιμος νοῦς ἐξετράπη σέ ἄλλες ἐρωτικές ἐπιλογές, τίς σοδομικές.

Ἡ παραχωρηθεῖσα ἀπό τό Θεό συζυγική ἐρωτική ἡδονή μετετράπη σέ καύση τοῦ ἑνός ἀνδρός πρός τόν ἄλλο, ὅπερ ἀποτελεῖ καί τή χειρότερη αἰσχύνη καί ἀσυγχώρητο πάθος. Μόνο μέ τή μετάνοια θεραπεύεται ὁ ἀδόκιμος νοῦς καί μπορεῖ νά θεραπευθεῖ καί ἡ ὁμοφυλοφιλία.

Ἀνατρέχοντας στό παρελθόν, στήν ἑλληνική Ἱστορία μας ψάχνοντας γιά ἐρείσματα ἐλπίδας, σταματήσαμε στό τεράστιο ἀνθρωπιστικό θεολογικό, πολιτιστικό, νομικό καί ναοδομικό (Ἁγία Σοφία) καί σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς Βυζαντικῆς αὐτοκρατορίας ἐκτεινόμενο ἔργο τοῦ Ἰουστινιανοῦ. Ἐκτός τῶν πολλῶν Ἰουστινιάνειων οἰκοδομημάτων καί στήν ἱστορική Ἀθήνα καί σέ ἄλλες πόλεις τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικράτειας καί ὄχι μόνο, βρήκαμε ἀνάμεσα στίς 167 Νεαρές του, τήν 141η μέ ἐπικεφαλίδα «Ἰνδικτον Κωνσταντινουπολίταις Ἰουστινιανοῦ περί ἀσελγαινόντων». Οἱ Νεαρές ἀποτελοῦσαν νόμους τοῦ κράτους πού ρύθμιζαν ὁλόκληρη τή ζωή σέ μιά εὐνομούμενη αὐτοκρατορία. Ὁ Ἰουστινιανός κυβέρνησε ἐπί 38 ἔτη καί κατέλιπε τή σφραγῖδα τῆς προσωπικότητός του. Κατά τόν βιογράφο του Προκόπιο ζοῦσε πολύ ἀσκητικά, νήστευε ἐπί διήμερα καί κοιμόταν ἐλάχιστα ἐργαζόμενος ἀκατάπαυστα καί δεχόμενος σέ ἀκρόαση ὁποιονδήποτε τό ζητοῦσε.

Ἀξιοπρόσεκτη λοιπόν ἡ 141η Νεαρά του, κατά τήν ὁποία γίνεται σαφέστατη κυβερνητική προτροπή στούς ἀσελγαίνοντες (ὁμοφυλόφιλους ἤ σοδομιστές) νά φροντίσουν νά τακτοποιήσουν τόν ἑαυτό τους ἀπό ἕνα τόσο ὀλέθριο καί διαστροφικό πάθος πού οὔτε καί στά ἄλογα ζῷα δέν συναντᾶται. Ἐπισημαίνεται ἐπίσης ὅτι «μέχρι καί τοῦ νῦν ἐκείνη ἡ γῆ (τῶν Σοδόμων) πυρί ἀσβέστῳ κατακαίεται.

Ἔχει πολύ φιλάνθρωπο χαρακτήρα αὐτή ἡ «Νεαρά» αὐτός ὁ νόμος, ἀφοῦ παρακαλοῦνται ἀπό τήν αὐτοκρατορική αὐλή οἱ σοδομιστές νά ἐπισκεφθοῦν τόν Πατριάρχη καί νά ζητήσουν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά ἀποβάλουν αὐτό τό τόσο σιχαμερό πάθος. Ἐκφράζει ἐπίσης ὁ αὐτοκράτορας διά τῆς Νεαρᾶς τήν ἀνησυχία του, ἐάν δέν θεραπευθεῖ αὐτό τό σοβαρό μόλυσμα στήν εὐρύτερη κοινωνία, μήπως ξεσπάσει ἡ δικαία ὀργή τοῦ Θεοῦ καί συμβεῖ παραπλήσια παραδειγματική τιμωρία, ὅπως στά Σόδομα.

Ἡ τεράστια διαφορά μέ τούς σημερινούς κυβερνῆτες εἶναι, ὅτι βρίσκονται στήν ἀντίθετη ἀκριβῶς νοοτροπία μέ τήν τότε αὐτοκρατορική διοίκηση τοῦ 6ου μ.Χ. αἰῶνος. Φιλοσοδομική ἡ σημερινή νοοτροπία, ἀντισοδομική ἡ παρελθοντική. Θά εἶναι ἄκρως ἀφελές νά καυχῶνται οἱ ἑκατόν ἐνενήντα τρεῖς βουλευτές πού ψήφισαν στό ἑλληνικό κοινοβούλιο ὑπέρ τῶν σοδομιστῶν. Οὐσιαστικά καί ἐγωιστικά ψήφισαν θεσμικά τήν καταστροφή τους. Ὁσάκις ζητήσαμε νά παρακολουθήσουμε συνεδριάσεις τῆς Βουλῆς ἤ δέν μᾶς δόθηκε ἄδεια εἰσόδου ἤ μᾶς δόθηκε μετά ἀπό σοβαρή ἔρευνα τῶν στοιχείων μας. Οἱ σοδομιστές βρέθηκαν «τυχαῖα» στά θεωρεῖα τῆς Βουλῆς καί πανηγύριζαν μέ φιλήματα ἀναμεταξύ τους τή νίκη τους;

Ἐμεῖς πάντως ὡς Ὀρθόδοξοι πιστοί ἔχουμε στέρεη βάση. Ὅλα τά ἑτοιμασμένα ἤ ἀναφυόμενα καταστροφικά σχέδια τῶν ἀντιχρίστων κατά τῆς Ἐκκλησίας μας δέν μᾶς τρομάζουν,γιατί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἡ Κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἔχει διαβεβαιώσει ὅτι «πῦλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσιν Αὐτῆς».

Αἰῶνες πρίν καί μόνο ἡ ξύλινη ράβδος τοῦ Μωυσῆ διέταμε τήν Ἐρυθρά θάλασσα, σχηματίστηκε διάδρομος ξηρᾶς, πέρασαν θαυματουργικῶς οἱ Ἰσραηλῖτες στήν ἀντίπερα ὄχθη της καί δέν κατάφεραν οἱ Αἰγύπτιοι νά τούς σταματήσουν, νά τούς συλλάβουν καί νά τούς ἐπαναφέρουν στή σκλαβιά τῆς Αἰγύπτου. Τά ἅρματα τῶν Αἰγυπτίων μέ τούς ἀναβάτες τους καταποντίστηκαν, ὅταν ἡ ξερή ἀλλά θαυματουργική ράβδος τοῦ Μωυσῆ ξαναχτύπησε τήν Ἐρυθρά καί μέσα στά νερά της πνίγηκαν οἱ Αἰγύπτιοι.Ἀνενόχλητοι οἱ Ἰσραηλῖτες προχώρησαν πρός τή γῆ Χαναάν, τῆς ἐπαγγελίας.

Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι γιά μᾶς συνεχής ἐμπειρία διάβασης ἀπό τή στεναχώρια τῆς κοσμικῆς ζωῆς πρός τήν αἰώνια ζωή τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Τό θαῦμα τῆς διαβάσεως ἀπό τή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας στή γῆ τῆς Ἐπαγγελίας συνεχίζεται μέ νέο θαυματουργικό τρόπο μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας.

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν λόγῳ τῶν ἀκαταπαύστων δεινῶν πού βρίσκουν τό λαό μας καλεῖ ὅλους τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς καί τίς ἐν Χριστῷ ἀδελφές σέ μετάνοια ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ἐπικαλούμαστε τίς πολλές πρεσβεῖες τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἡ ὁποία ἀγαπᾷ καί προστατεύει τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Εἰδικῶς μάλιστα προστατεύει τό Ἑλληνικό γένος καί τό ἔχει ἀποδείξει μέ τά θαύματά Της κατά τή μακρά ἱστορική διαχρονία του. Ἡ Παναγία μπορεῖ νά βοηθήσει νά ἔχουμε σωστή, ἀληθινή καί βαθειά μετάνοια, ὥστε νά καθαρισθεῖ ὅλη ἡ κόπρος τῶν συσσωρευμένων θανασίμων ἁμαρτημάτων. Καί οἱ λοιποί Ἅγιοι τῶν ὁποίων λείψανα εἶναι διασκορπισμένα καί τιμῶνται σέ ὁλόκληρη τήν ἑλληνική ἐπικράτεια μποροῦν νά μᾶς βαθύνουν τή μετάνοια καί νά λαμπρύνουν τήν ἐπίγεια ἐν Χριστῷ ζωή μας μέ τούς πνευματικούς ἐν Χριστῷ θησαυρούς πού διαθέτουν ἀφθονοπάροχους ἀπό τά λαμπρά δώματα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν πού ἤδη ἔχουν κληρονομήσει.

Ταπεινῶς προτείνουμε πάνδημη μετάνοια. Αὐτή μπορεῖ νά ἐκδηλωθεῖ μέ νηστεία μιᾶς τῶν ἑβδομάδων τοῦ ἐνιαυτοῦ, μέ ἱερές ἀγρυπνίες στούς ἱερούς ναούς μας καί μέ ἱερές ἀκολουθίες, ὅπως ἱερά ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος τῆς Παναγίας ἤ τοῦ ἱκετηρίου Κανόνος εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, στούς οἴκους μας ὡς κατ’ οἶκον ἐκκλησίας.

Ἡ μετάνοια ὅλων τῶν συνειδητοποιημένων ἤ μή χριστιανῶν μπορεῖ νά δυναμώσει ὁλόκληρο τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί νά φθάσει, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, ἡ μετάνοια καί σ’ αὐτούς πού πρωτοστάτησαν στή θεσμοθέτηση αὐτοῦ τοῦ ἠθικοῦ ἐγκλήματος.

Καταθέτουμε κατωτέρω ὁλόκληρο τό κείμενο τῆς 141ης νεαρᾶς τοῦ Ἰουστινιανοῦ γιά νά διαπιστώσει ἀμεσότερα ὁ καλοπροαίρετος ἀναγνώστης ὅτι ὁ αὐτοκράτορας ἦταν συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί θεωροῦσε ἀπαραίτητη τή συμφωνία τῶν κοσμικῶν νόμων μέ τούς νόμους τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ τό κανονικό δίκαιο τῆς ἐκκλησίας φωτίζεται καί ἀλληλοπεριχωρεῖται μέ τήν ἄκτιστη Θεία Χάρη. Τοιουτοτρόπως καί οἱ κοσμικοί νόμοι φωτίζονται καί χαριτώνονται καί μαζί ὅλη ἡ κοινωνία.

141
Ἴνδικτον Κωνσταντινουπολίταις Ἰουστινιανοῦ περί ἀσελγαινόντων.

(Προοίμιον)
Τῆς τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίας καί ἀγαθότητος ἀεί μέν πάντες δεόμεθα, μάλιστα δέ νῦν, ὅτε διά τό πλῆθος τῶν ἡμαρτημένων ἡμῖν πολυτρόπως αὐτόν παρωργίσαμεν, καί ἡπείλησε μέν καί ἔδειξεν ὧν ἄξιοι κατά τάς ἡμετέρας ἁμαρτίας ἐσμέν, ἐφιλανθρωπεύσατο δέ καί ἀνεβάλετο τήν ὀργήν ἀναμένων τήν ἡμετέραν μετάνοιαν, ὡς μή βουλόμενος τόν θάνατον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, ἀλλά τήν ἐπιστροφήν καί τήν ζωήν, οὐ δίκαιον οὖν πάντως ἡμᾶς καταφρονῆσαι τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος καί τῆς ἀνακωχῆς καί τῆς μακροθυμίας τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, ἵνα μή κατά τήν σκληράν καί ἀμετανόητον ἡμῶν καρδίαν θησαυρίσωμεν ἑαυτοῖς ὀργήν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς, ἀλλά πάντας μέν τῶν πονηρῶν ἐπιτηδευμάτων καί πράξεων ἀποσχέσθαι, μάλιστα δέ τούς τῇ μυσαρᾷ καί Θεῷ μεμισημένη δικαίως ἀνοσία πράξει συνσαπέντας· λέγομεν δή τήν τῶν ἀρρένων φθοράν, ἥν ἀθέως τολμῶσίν τινες ἄρρενες ἐν ἄρρεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι.

Κεφ. 1. Ἴσμεν γάρ ἐκ τῶν θείων γραφῶν διδασκόμενοι, ποίαν ὁ Θεός κόλασιν δικαίαν ἐπήγαγε τοῖς ἐν Σοδόμοις πρώην οἰκήσασι διά τήν περί τήν μῖξιν ταύτην μανίαν, ὥστε μέχρι τοῦ νῦν ἐκείνην τήν γῆν ἀσβέστῳ πυρί κατακαίεσθαι, τοῦ Θεοῦ διά τούτου παιδαγωγοῦντος ἡμᾶς ὥστε τήν ἀνοσίαν ταύτην ἀποστρέφεσθαι πρᾶξιν, ἴσμεν δέ πάλιν, οἷα περί τῶν τοιούτων ὁ θεῖος ἀπόστολος λέγει, οἷά τε οἱ τῆς πολιτείας διαγορεύουσι νόμοι, ὥστε πάντας ὀφείλειν τῷ τοῦ θεοῦ προσέχοντας φόβῳ ἀποσχέσθαι τῆς τοιαύτης ἀσεβοῦς καί ἀνοσίας πράξεως, ἥν οὐδέ ἐν ἀλόγοις ἁμαρτανομένην ἐστι εὑρεῖν· καί τούς μέν μηδέν ἑαυτοῖς συνειδότας τοιοῦτον φυλάττειν ἑαυτούς καί πρός τόν ἔπειτα χρόνον, τούς δέ ἤδη συνσαπέντας τούτῳ τῷ πάθει μή μόνον παύσασθαι τοῦ λοιποῦ, ἀλλά καί μετανοῆσαι δικαίως καί τῷ Θεῷ προσπεσεῖν, καί προσαγγεῖλαι τῷ μακαριωτάτῳ πατριάρχῃ τήν νοσον καί τρόπον θεραπείας λαβεῖν, καί κατά τό γεγραμμένον καρπόν ἐνεγκεῖν μετανοίας, ἵνα ὁ φιλάνθρωπος Θεός κατά τόν πλοῦτον τῶν ἰδίων οἰκτιρμῶν ἀξιώσῃ φιλανθρωπίας καί ἡμᾶς, καί πάντες εὐχαριστήσωμεν ἐπί τῇ τῶν μετανοούντων σωτηρίᾳ· οἷς καί νῦν τούς ἄρχοντας ἐπεξελθεῖν ἐκελεύσαμεν τόν θεόν θεραπεύοντες τόν δικαίως ἡμῖν ὀργιζόμενον, καί νῦν μέν πρός τό τῶν ἁγίων ἡμερῶν σέβας ἰδόντες παρακαλοῦμεν τόν φιλάνθρωπον θεόν οὕτω μετανοῆσαι τούς τῷ τοιούτῳ τῆς ἀσεβοῦς ταύτης πράξεως ἐγκυλισθέντας βορβόρῳ, ὡς μηδέ ἕτερον ἡμῖν ἐπεξελεύσεως δοθῆναι καιρόν προαγορεύομεν δέ πᾶσιν ἐφεξῆς τοῖς τοιοῦτό τι συνειδόσιν ἑαυτοῖς ἡμαρτῆσθαι, ὡς εἰ μή καί παύσονται καί προσαγγείλαντες ἑαυτούς τῷ μακαριωτάτῳ πατριάρχῃ τῆς οἰκείας ἐπιμελήσονται σωτηρίας ὑπέρ τῶν τοιούτων ἀσεβῶν πράξεων τόν θεόν ἐξιλεούμενοι εἴσω τῆς ἁγίας ἑορτῆς, πικροτέρας ἑαυτοῖς ἐπάξουσι τιμωρίας ὡς οὐδεμιᾶς τοῦ λοιποῦ συγγνώμης ἄξιοι. Οὐδέν γάρ ἐνδοθήσεται οὐδέ ἀμεληθήσεται ἡ τοῦ πράγματος ζήτησις καί διόρθωσις εἰς τούς μή προσαγγέλλοντας ἑαυτούς εἴσω τῆς ἁγίας ἑορτῆς ἤ καί ἐμμένοντας τῇ αὐτῇ ἀσεβεῖ πράξει, ἵνα μή διά τῆς περί τοῦτο ῥᾳθυμίας καθ’ ἡμῶν τόν Θεόν παροργίσωμεν, πρᾶξιν παρορῶντες οὕτως ἀσεβῆ καί ἀπηγορευμένην καί ἱκανήν οὖσαν τόν ἀγαθόν παροργίσαι θεόν εἰς τήν ἁπάντων ἀπώλειαν.

Το μυστικό...Άγιος Πορφύριος

Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα.
Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ” μου τούτο, εκείνο…». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν” ανταποκριθούμε σ” αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του.

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Αγιος Πορφύριος

Ο καθηγητής της ερήμου...Μέγας Αντώνιος

Το 251 μ.Χ. γεννήθηκε στην Αίγυπτο ένα μεγάλο και φωτεινό αστέρι της χριστιανοσύνης: ο Μέγας Αντώνιος. Ιδιαίτερη πατρίδα του ήτανε ένα μικρό χωριό, που ονομαζόταν Κόμα, που βρισκότανε ανατολικά της όχθης του ποταμού Νείλου, στη Νότια Μέμφιδα.

Οι γονείς του ήταν πλούσιοι και ευσεβείς χριστιανοί. Μπορούσανε να δώσουνε μεγάλη μόρφωσι στον μικρό τους Αντώνιο και να τον αναδείξουν μεγάλο επιστήμονα, αλλά τους φόβιζε η συναναστροφή στο σχολείο με τα παιδιά των ειδωλολατρών. Δεν θέλανε να χάση την πίστη του το παιδί τους, από την εκεί πλάνη της ειδολολατρείας. Προτιμούσανε να δούνε το παιδί τους στον Παράδεισο αγράμματο, παρά γραμματισμένο στην Κόλαση. Έμεινε λοιπόν, εξ' αιτίας αυτού, τελείως αγράμματος ο Αντώνιος. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να αναδειχθή Μέγας.

Οι γονείς του, όμως, φροντίσανε πολύ για τη χριστιανική ανατροφή του. Τον μεγαλώσανε με τις αρχές του Ευαγγελίου και του δείξανε τους δύο δρόμους, που θα τον γλύτωναν από τις παγίδες του διαβόλου: τον δρόμο του σπιτιού και τον δρόμο της Εκκλησίας.

Στην Εκκλησία πήγαινε τακτικά και παρακολουθούσε με κατάνυξι και μεγάλη προσοχή την Θεία Λειτουργία.

Αν και ήταν ακόμη μικρό παιδί, δεν τον συγκινούσανε τα παιγνίδια , τα ωραία ενδύματα ή τα νόστιμα φαγητά. Ο νούς του ήταν στο Θεό και τον τραβούσαν τα ουράνια.

Σε ηλικία 18 ετών, έμεινε ορφανός με μιά αδελφή. Ο θάνατος των γονέων του, τον έβαλε στην αρχή σε λύπη και σε βαθύ συλλογισμό. Κατάλαβε τότε, πόσο μάταιος είναι τούτος ο κόσμος και πόσο γρήγορο είναι το πέρασμα του ανθρώπου από την προσωρινή ζωή.

Αναχωρεί Στην Έρημο

Μιά κυριακή ακούει στην Εκκλησία την Ευαγγελική περικοπή, στην οποία συζητάει ο Χριστός μ' έναν πλούσιο νεαρό και του δείχνει τον δρόμο της τελειότητος και της σωτηρίας της ψυχής του. Ο Χριστός αφού ακούει τον νεαρό πλούσιο να του λέγει, οτι έχει ζήσει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, του υπογραμμίζει:

" Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε, πώλησον σου τα υπάρχοντα και διάδος πτωχοίς και δεύρο ακολούθει μοι και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ".

Τα λόγια του Ευαγγελίου, κάνουν βαθειά εντύπωσι στην ψυχή του Αντωνίου. Γυρίζει στο σπίτι σκεφτικός και κυριευμένος από αγωνία. Νομίζει, οτι η φωνή του Κυρίου τον καλεί κι' αυτόν, όπως εκείνον τον νέον, να τον ακούση και να τον ακολουθήση. Υπακούει αμέσως και χωρίς αναβολή. Πουλάει όλα του τα κτήματα. Ήτανε πάρα πολλά, περίπου τριακόσια! Αλλά και πολύ εύφορα. Άλλωστε ήσαν κοντά στον "χρυσορρόα" Νείλο.

Από την πώληση τους πήρε πολλά χρήματα. Το χρυσάφι όμως δεν του τράβηξε την καρδιά. Το έδωσε στην Εκκλησία, και στους φτωχούς και τους δυστυχισμένους. Αυτός κράτησε μόνο για την αδελφή του ελάχιστα χρήματα. Αλλά κι' αυτά μόλις άκουσε τα λόγια του Χριστού, που λέγει " μη μεριμνήσητε εις την αύριον", τα μοίρασε στους φτωχούς.

Έπειτα εμπιστεύεται την αδελφή του σ' ένα Κοινόβιο παρθένων, σ' ένα παρθενώνα. Εκεί, ζούσανε ενάρετες γυναίκες και επεδίδοντο σε έργα αγάπης. Φεύγει κι' αυτός, όχι πολύ μακρυά από το σπίτι του κι' άρχισε ασκητική ζωή. Δεν υπήρχαν ακόμη μοναστήρια εκείνη την εποχή συγκροτημένα, όπως υπάρχουν σήμερα. Γι' αυτό καταφεύγει σ' ένα ερημητήριο των περιχώρων.

Εκεί, βρίσκει ένα Γέροντα ασκητή, ο οποίος αναλαμβάνει να τον καθογήση στην αρετή. Για να φτιάξη ψυχή ο άνθρωπος χρειάζεται άσκηση. " Υπωπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ, έλεγεν ο Παύλος, μήποτε άλλοις κηρύξας εγώ αυτός αδόκιμος γένωμαι".

Την άσκηση και την σκληραγωγία την αρχίζει προτού εγκαταλείψει ακόμη το σπίτι του. Προσεύχεται στο Θεό. Του ζητάει να τον βοηθήση στον αγώνα του, για την σωτηρία της ψυχής του. Ξενυχτάει, τώρα, πολλές φορές στην άσκηση και την προσευχή. Τρώγει ελάχιστα. Η τροφή του είναι ένα ξερό κομμάτι ψωμί και νερό. Τρώγει μόνο μιά φορά την ημέρα. Μερικές μάλιστα μέρες περνούν, χωρίς να βάλη τίποτα στο στόμα του. Άλλοτε πάλι, γεύεται το ξεροκόμματο, αφού περάσουν τρείς ή και τέσσερις μέρες εξαντλητικής νηστείας.

Σ' ένα ερημητήριο των περιχώρων, συναντάει κι άλλους αναχωρητάς. Τους πλησιάζει, για να πάρη κάτι καλό από όλους. Στον ένα θαυμάζει την αγρυπνία και την προσευχή, στον άλλο την νηστεία και την κακοπάθεια, για την αγάπη του Χριστού κ.ο.κ. Γεμάτος ο Αντώνιος ταπεινοφροσύνη και ευσέβεια, προχωρεί σταθερά στα δύσκολα σκαλοπάτια της ασκητικής ζωής.

Ο Άγιος ζητούσε τη βοήθεια του Χριστού ενάντια στους πειρασμούς γιατί αφιέρωσε ολοκληροτικά τη ζωή του στα λόγια του Χριστού.

Σκεπτόταν ο  Μέγας την ευγένεια και το νοερό της ψυχής και καταλάβαινε οτι η ψυχή δεν τρέφεται με σαρκικές ηδονές και οτι η ψυχή αναπαύεται μονάχα κοντά στο Θεό.

Κοιμώταν πολλές φορές μόνο σε μιά ψάθα ή στο έδαφος . Ήξερε οτι ένας μοναχός και ερημίτης για να είναι κύριος του εαυτού του πρέπει να λαμβάνει πνευματικές αλλά και σωματικές προφυλάξεις με σκληραγωγημένη ζωή, ξένη προς τις ανέσεις και τη μαλθακότητα.

Οι Πρώτοι Πειρασμοί

Ο διάβολος όμως, που βλέπει την μεγάλη πρόοδο του Αντωνίου, στην αγιωσύνη, ταράζεται και στεναχωριέται. Βάζει αμέσως σε ενέργεια τις παγίδες του και τα φοβερά του σχέδια.
- Μηχανεύομαι τόσα σχέδια, μικρέ μου, του ψιθυρίζει ο μιαρώτατος, και δεν θα μπορέσης να μου γλυτώσης!

Έπειτα αρχίζει τον φοβερό πόλεμα, για να λυγίση τον Αντώνιο, από την αρχή και να τον γκρεμίση. Θέλει να του σκοτίσει το νου, να του μουδιάσει τη σκέψι και ύστερα να τον νεκρώση από το δεσμό του με την πίστι του Χριστού.

Τον χτυπάει λοιπόν, πρώτα με τα πλούτη και τις ανέσεις:
- Είσαι κουτός, του λέγει μέσα στην σκέψη του. Άφησες τόσα πλούτη και ήρθες εδώ στην ερημιά να πεθάνης από την πείνα και από το κρύο! Δεν βλέπεις την δυστυχία, που σε πνίγει; Ένα στρώμα δεν έχεις να κοιμηθείς. Ζεστασιά δεν υπάρχει πουθενά. Δεν είναι για σένα ο τόπος αυτός. Θα πεθάνης και είναι αμαρτία. Έπειτα μην ξεχνάς· έχεις και αδελφή! Πώς την άφησες μόνη της; Είναι σωστό αυτό; Τι ευτυχισμένος είσαι τώρα εδώ, σε μιά υγρή σπηλιά! Όλοι οι άλλοι, που ζούνε στον κόσμο, θα χαθούνε και συ μόνο θα σωθής; Είναι άραγε σωστό αυτό που κάνεις;

Όλες αυτές τις σκέψεις τις βάζει στον νού του Αντωνίου ο Σατανάς και περιμένει με αγωνία το αποτέλεσμα. Τι θα γίνει; Θα τις δεχθή; Θα σταματήση την άσκηση και θα γυρίσει στον κόσμο; Θα υποκύψη ή οχι;

Αλλά στις δύσκολες αυτές στιγμές του πειρασμού ο Άγιος δεν λυγίζει. Προσεύχεται πολύ. Παρακαλεί από τα βάθη της καρδιάς του τον Θεό να τον βοηθήση. Η προσευχή του, η νηστεία του και η θέλησις του, νικούν τον διάβολο και τον τρέπουν σε φυγή.

Δεν πρόκειται όμως, να ησυχάση. Ο διάβολος βάζει μπροστά νέο σχέδιο, πιό τολμηρό αυτή τη φορά. Τον πολεμάει με τη σάρκα. Εκμεταλλεύεται γι' αυτό ο άθλιος, την νεότητα του.

Παρουσιάζει στην φαντασία του αισχρά θεάματα. Μεταμορφώνεται ο τρισάθλιος σε γυναίκα και προσπαθεί εκεί στην ερημιά, να τον σκανδαλίση και να τον νικήση. Αγωνίζεται μέρα νύχτα να τον γκρεμίση. Του παρουσιάζει κέντρα διασκεδάσεων και αισχρές σκηνές. Κάνει οτι μπορεί, για να επιτύχει τους δόλιους σκοπούς του.

Ο Άγιος, όμως , συνεχώς προσεύχεται. Μένει ξάγρυπνος και παρακαλεί τον Θεό με θερμά δάκρυα να του δώσει δύναμη ν' αντέξη σ' αυτή την άγρια επίθεσι των πειρασμών του διαβόλου. Για να επιτύχη μέχρι τέλους, δεν τρώγει εντελως τίποτε. Κόβει και το ελάχιστο ξερό ψωμί, που έτρωγε κάθε βράδυ, και μένει μέρες ολόκληρες νηστικός.

Ο δαίμονας βλέπει τότε, οτι τα σκοτεινά του σχέδια πάνε χαμένα και πεφτει σε μεγάλη στεναχώρια. Δεν εγκαταλείπει όμως τον αγώνα.

- Να το δόλωμα! λέγει ο μιαρώτατος: Η υπερηφάνεια. Τώρα είναι η ώρα να τον κάμω να υπερηφανευθή.

Παρουσιάζεται, λοιπόν, ο δαίμονας στον Άγιο με μορφή μαύρου παιδιού και του λέγει:

- Αχ! Αντώνιε. Πολλούς επλάνεψα, πολλούς έβαλα κάτω και τους ενίκησα, αλλά εσένα κουράστηκα να πολεμώ! Νομίζω, πως δεν θα επιτύχω. Είσαι δυνατός. Σε παραδέχομαι.
- Και ποιός είσαι εσύ; τον ρώτησε ο Μ. Αντώνιος.
- Εγώ είμαι το πνεύμα της πορνείας και γαργαλίζω τους νέους στην πράξι αυτή.

Ο Άγιος δεν υπερηφανεύεται, όπως περίμενε ο σατανάς. Δεν είπε από μέσα του " Είμαι μεγάλος εγώ!" "Μπράβο μου, τα κατάφερα να νικήσω ακόμη και τον διάβολο", αλλά δόξασε το όνομα του Κυρίου που του έδωσε τη δύναμη να νικήση και είπε στον σατανά, ξανά τα λόγια του Ευαγγελίου:
- Ύπαγε οπίσω μου σατανά. Δεν σε φοβάμαι.

Μέρες Αθλήσεως

Μετά τους πρώτους πειρασμούς, ο Άγιος προσεύχεται με πιό πολλή πίστη. Οι πρώτες νίκες κατά του διαβόλου του δίνουν θάρρος και δύναμι. Η νηστεία και η σκληραγωγία γινότανε πιό αυστηρή. Εκτός από το ελάχιστο ψωμί, που έτρωγε κάθε δύο, τρείς ή και τέσσερις μέρες, ούτε λάδι , ούτε κρασί, ούτε καμιά άλλη τροφή έβαζε στο στόμα του. Κοιμότανε πάνω σε μιά παλιά ψάθα ή και εντελώς κάτω στο χώμα.

 -Οι νέοι πρέπει ν' αγωνίζονται, έλεγε. Πρέπει να βασανίζουν τη σάρκα, γιατί έτσι μονάχα εξασθενίζουν τις ηδονές και δυναμώνουν το πνεύμα.

Δεν άφηνε ο Άγιος τις ώρες του να περνούν σε ραθυμία. Πάντοτε βρισκότανε σε κίνησι κι' ενέργεια. Προετοίμαζε τον εαυτό του και για νέες συγκρούσεις με τον διάβολο. Ήξερε καλά, πως εκείνος θα συνέχιζε να τον πολεμά. Γνώριζε καλά, πως ο αιώνιος εχθρός της ψυχής κάθε χριστιανού, θα κτυπούσε και πάλι.

Για ν' ανεβάση, λοιπόν, ακόμη πιό ψηλά τον αγώνα και την άθληση του την χριστιανική, καταφεύγει σ' ενα παλαιό τάφο κι' απομονώνεται. Εκεί του φέρνει την λίγη τροφή του, από καιρού εις καιρό, κάποιος ευσεβής χριστιανός. Ο τάφος αυτός ήταν ένα άνοιγμα σε ένα βράχο γιατί έτσι ήταν παλιά οι τάφοι.


Ο Σατανάς Επιτίθεται Λυσσαλέα

Ο Άγιος Αντώνιος έμενε μονάχος μέσα στο μνήμα και προσευχόταν ασταμάτητα.

Αυτή η πράξη θεωρείται παράξενη για μας που δεν μπορούμε να καταλάβουμε το μυστήριο της ψυχής που αναζητά το Θεό με ιερό πάθος.

Όταν ο άνθρωπος είναι αποκομμένος από το Θεό, τότε και και χρυσοστόλιστη να είναι η κατοικία του, μεταβάλλεται σε κόλαση, γιατί δεν υπάρχει η Θεία ζωή που δίνει ο Θεός.
Όμως ο άνθρωπος που έχει μέσα του το Θεό, ακόμη κι αν ζει σε τάφο τότε ο τάφος μεταβάλλεται σε παράδεισο γι' αυτόν.

Η ηρωική αυτή πράξη έφερε την αναστάτωση στον κόσμο των δαιμόνων. Δεν άντεχαν να βλέπουν ένα ζωντανό ασκητή να μένει στο χώρο του θανάτου και να βιώνει με προσευχή τη ζωή και να περιμένει την ανάσταση.

Μιά νύκτα λοιπόν, πλήθος δαιμόνων με μεγάλη μανία και με μίσος ανθρωποκτόνο όρμησαν εναντίον του Αγίου και τον κτύπησαν βάναυσα με σκοπό να τον θανατώσουν, για να σβήσουν τα ίχνη του από τη γη. Όμως οι δαίμονες μπορούν να βασανίσουν τον άνθρωπο και να τον πειράξουν, αλλά δεν μπορούν να τον θανατώσουν. Την ώρα του θανάτου την αποφασίζει ο ίδιος ο Θεός. Οι δαίμονες, αφού κτύπησαν μέχρι προθύρων θανάτου, τον άφησαν εκεί μέσα στο μνήμα λιπόθυμο από το πολύ ξύλο για να πεθάνει.

Όμως η Πρόνοια του Θεού ενήργησε και διήγειρε πνεύμα στην ψυχή του βοηθού του Αγίου, ο οποίος έξω από το προγραμματισμένο, πρίν από την καθορισμένη μέρα πήγε στο μνήμα να του φέρει ψωμί και νερό.

Μόλις άνοιξε την είσοδο του τάφου είδε τον Άγιο Αντώνιο πεσμένο στο έδαφος σαν νεκρό. Τότε αμέσως τον σήκωσε και τον μετέφερε στο Κυριακό που ήταν ένα οίκημα αφιερωμένο στον Κύριο. Εκεί μαζεύτηκαν οι συγγενείς και οι γνωστοί του και τον παράστεκαν, γιατί νόμιζαν πως θα πέθαινε. Όμως τα μεσάνυκτα συνήλθε ο Άγιος και ξύπνησε. Τότε είδε οτι κοιμόντουσαν όλοι, όσοι ήλθαν να του παρασταθούν. Μόνο ο βοηθός του έμενε άγρυπνος.

Ο Άγιος έκανε νεύμα στο βοηθό του να τον σηκώσει και να τον ξαναπάει στο μνήμα από όπου τον είχε  πάρει!!!

Ο βοηθός του, αφού τον στήριξε και τον βάσταξε, τον πήγε στον τάφο όπου τον ξανάκλεισε μέσα.

Έμενε λοιπόν ο Άγιος μέσα στον τάφο ξαπλωμένος και προσευχόμενος συνεχώς, με ιερό ζήλο, ενώ το σώμα του δεν μπορούσε να σηκωθεί από τους πόνους.

Οι δαίμονες τον περιτριγύρισαν πάλι απειλητικά. Ο Άγιος όμως τους έλεγε:
 - Εδώ είμαι. Δεν φεύγω από τις μαστιγώσεις σας. Εάν και περισσότερα κακά μου κάνετε, πάλι δεν μπορείται να με χωρίσεται από τον αγάπη του Χριστού και Σωτήρα μου.
Οι δαίμονες, βλέποντας τον Άγιο να προσεύχεται ακόμη και πληγωμένος, χωρίς να φοβάται, αγρίεψαν περισσότερο. Έκαναν τόσο δυνατό θόρυβο, ώστε φάνηκε οτι σείσθηκε ο τόπος και σχίσθηκαν οι τέσσεροις τοίχοι.

Στη συνέχεια οι δαίμονες μετασχηματίστηκαν, κατά φαντασίαν, σε ερπετά και θηρία, για να τον τρομοκρατήσουν. Γέμισε ο τόπος από λιοντάρια, αρκούδες, λεοπαρδάλεις, φίδια, λύκους και άλλα φρικτά θεάματα. Το κάθε ένα απειλούσε με το δικό του σχήμα και με τον δικό του τρόπο.

Τα λιοντάρια έβγαζαν άγριους βρυχηθμούς και ορμούσαν να τον κατασπαράξουν. Οι ταύροι ορμούσαν να τον κερατίσουν. Οι σκορπιοί και τα φίδια ορμούσαν να τον δαγκάσουν και να τον φαρμακώσουν. Οι λεοπαρδάλεις και οι λύκοι ορμούσαν να τον καταξεσκίσουν και να τον φάνε. Και ανάλογα εκδηλώνονταν τα φαινόμενα εκείνα θηρία. Τα κτυπήματα τους ήταν φοβερά και η αγριότητα τους αβάστακτη, ανυπόφορη.

Ο Όσιος συνθλιβόταν από όλα αυτά και υπέμενε καρτερικά τα φοβερά τους κτυπήματα. Αισθανόταν φοβερό πόνο στο σώμα του. Όμως στην ψυχή ήταν άφοβος και άγρυπνος. Ενώ στέναζε από σωματικό πόνο, η ψυχή του ήταν ανυπόταχτη και ανυποχώρητη. Και αντιμετωπίζοντας και καταφρονόντας τους δαίμονες έλεγε:
- Εάν είχατε δύναμη, τότε έφθανε ένας και μόνος από σας να με πολεμήσει. Αλλά επειδή ο Δεσπότης σας έχει κόψη τα νεύρα και σας έχει αφήσει δίχως δύναμη, γι' αυτό προσπαθείται με το πλήθος και την υποκρισία να με φοβίσετε μετασχηματιζόμενοι σε μορφές θηρίων. Εαν λάβατε την εξουσία από άνω εναντίον μου μη αμελείτε. Αν όμως δε λάβατε εξουσία, τότε γιατί αναστατώνεσθε άδικα;

Οι δαίμονες ενώ εμπαίζονταν από τον Άγιο και προσπαθούσαν ανήμποροι να τον βλάψουν, έτριζαν τα δόντια και τον απειλούσαν.

Τέλος, ο Κύριος που δε λησμόνησε τον Άγιο Του, ήρθε σε συμπαράσταση και σε βοήθεια του. Τότε ο Άγιος Αντώνιος είδε τη στέγη του τάφου σαν να ανοιγόταν και μια αχτίδα φωτός να έρχεται πρός αυτόν. Αμέσως οι δαίμονες εξαφανίσθηκαν αιφνιδιαστικά και έπαψε ο πόνος του σώματος. Θεραπεύθηκαν όλα τα σημάδια από τις πληγές που του προκάλεσαν οι δαίμονες.

Τότε ο Άγιος, που αισθάνθηκε την ευεργετική επίσκεψη του Θεού, προσευχήθηκε με τα εξής λόγια.
- Πού ήσουν Χριστέ μου και δεν φάνηκες από την αρχή, να σταματήσεις τις οδύνες και τους πόνους μου;
Τότε ακούσθηκε η θεία φωνή και του είπε.
- Αντώνιε, εδώ ήμουν αλλά καρτερούσα να δω τον αγώνα σου. Επειδή λοιπόν υπέμεινες και δε νικήθηκες, θα είμαι βοηθός σου πάντοτε και θα σε κάνω ονομαστό σε όλο τον κόσμο.

Ο Άγιος, ακούοντας αυτά τα λόγια, σηκώθηκε και προσευχόταν. Αισθανόταν περισσότερη δύναμη στον εαυτό του από οτι σε όλη του τη ζωή. Μετά τον σκληρό αγώνα, ακολουθεί το στεφάνι της νίκης. Μετά την απειλή του Άδη, έρχεται η φωνή του Ουρανού ...   Όλα αυτά συνέβαιναν, όταν ο Άγιος ήταν τριανταπέντε ετών.

Για Αυστηρότερη Άσκηση

Από τότε ο Άγιος Αντώνιος έγινε πιό πρόθυμος στη Θεοσέβεια. Αφού νίκησε τους δαίμονες μέσα στον τάφο, πήγε και επισκέφθηκε τον γέροντα από τον οποίο πήρε μαθήματα ασκητίκής ζωής και του λέγει την απόφαση του να απομακρυνθή περισσότερο από τον κόσμο. Τον παρακαλεί μάλιστα να τον ακολουθήση κι αυτός στον έρημο τόπο που έχει αποφασίσει ν' αναχωρηση. Ο Γέροντας του όμως, επειδή ήταν πολύ γέρος, αλλά κι επειδή δεν υπήρχε ακόμη τέτοια συνήθεια, δεν δέχτηκε.

Μόνος του τότε, ο Άγιος Αντώνιος ξεκινάει, για τον σκληρό και δύσκολο δρόμο της ασκήσεως. Περνάει τον Νείλο ποταμό και προχωράει πρός τα βουνά της δεξιάς όχθης του, που προεκτείνονται προς την Αραβία.

Ο σκοτεινός διάβολος πλημμυρίζει τότε από θανάσιμο μίσος κατά του Αγίου. Καθώς τον βλέπει να προχωρή, για πιό αυστηρή άσκησι και πρόοδο αγιωσύνης, ταράζεται. Δεν το βάζει όμως κάτω. Ετοιμάζεται να τον σκανδαλίση με άλλα δολώματα και τεχνάσματα, για να τον ρίξη στην αμαρτία.

Ο Αργυρένιος Δίσκος

Του πετάει λοιπόν, στον δρόμο του, εκεί που βάδιζε στην έρημο, ένα μεγάλο, αστραφτερό, αργυρένιο δίσκο! Ο Μέγας Αντώνιος κοντοστέκεται για λίγο και λέγει εκείνο, που κατάντησε παροιμία : " Απο που βρέθηκε δίσκος στην έρημο;" Εδώ ούτε δρόμος ούτε μονοπάτι, ούτε ίχνος περάσματος φαίνεται πουθενά. Αλλά και εαν έπεσε κάποιου ανθρώπου, δεν θα τον άκουγε; Δεν θα γύριζε λοιπόν να τον πάρη;

Δική σου τέχνη είναι τούτο διάβολε! είπε ο Άγιος. Θέλεις να με εμπαίξης. Δεν θα σου κάνω όμως τη χάρι. Χάρισμα σου λοιπόν. Πάρε τον δίσκο μαζί σου στην απώλεια, στο σκοτάδι της Κολάσεως, του φρικτού βασιλείου σου ... Μόλις όμως, είπε αυτά ο όσιος, ο δίσκος έγινε άφαντος! Ο δαίμονας είχε νικηθή και πάλι.

Σε λίγο ο Μέγας Αντώνιος συναντάει  μπροστά του άφθονο χρυσάφι, που άστραφτε και γυάλιζε με τη λάμψη του. Για το χρυσάφι αυτό, δίνονται δύο εξηγήσεις. Η μιά είναι, οτι το παρουσίασε ο διάβολος στον Άγιο, για να τον εμποδίση από το θεάρεστο δρόμο του, για να του ανάψη τη φλόγα της φιλαργυρίας και του πλούτου και έτσι να του αλλάξη τα μυαλά.

Η άλλη εξήγησις είναι, οτι το χρυσάφι αυτό, το παρουσίασε ο Θεός στον Άγιο, για να δείξη στον διάβολο, οτι ο Αντώνιος, ούτε από το χρυσάφι παρασύρεται, ούτε με τίποτε άλλο δεν αλλάζει την ευτυχία της πίστεως που νιώθει. Ο Άγιος είναι αλήθεια πως θαυμάζει την αφθονία του χρυσαφιού, που βλέπει μπροστά του, αλλά καμμιά επιθυμία δεν αισθάνεται. Το προσπερνάει, όπως προσπερνάει, κανείς όταν πατάει φωτιά και φεύγει. Θυμήθηκε την Αγ. Γραφή που λέγει: " Πλούτος, εάν ρέη, μη προστίθεσθε καρδίαν" .

Φθάνει λοιπόν, ο μέγάλος ασκητής βαθειά στην έρημο. Εκεί κοντά στο βουνό, σε κάτι παλιά ερείπια, σταματάει. Κοντά του βρίσκεται μια δροσερή πηγή! Είναι στη Λυβική έρημο Πισπίρι, που βρίσκεται το σημερινό Δαρ-Ελ-Μεϊμουν.

Κατασκηνώνει στα παλειά ερείπια του φρουρίου της ερήμου, χωρίς να τον φοβίζουν τ' άγρια ζώα και ερπετά, που βρίσκονται εκεί μέσα. Εκείνα με θείο θέλημα ένα - ένα αφήνουν  το φρούριο και φεύγουν.

Εδώ αρχίζει ο Μ. Αντώνιος να ζη σε πιό αυστηρή άσκηση. Απομονωμένος από τον κόσμο εντελώς, βαθαίνει στα μυστήρια της ζωής και της Δημιουργίας. Είκοσι ολόκληρα χρόνια, προσευχεται, νηστεύει, ξαγρυπνάει και αντιστέκεται στους πειρασμούς του διαβόλου.

Άγριες επιθέσεις του κάνει ο σατανάς. Τον απειλεί. Του τρίζει τα δόντια. Του προκαλεί επανάσταση στη σάρκα. Τον πολεμάει συνεχώς σε μιά μάχη ασταμάτητη.

Οι επισκέπτες που πηγαίνουν να τον δούν ακούνε στο φρούριο άγριες κραυγές:
- Φύγε από τον τόπο μας. Η έρημος είναι δική μας. Δεν θα μπορέσεις ν' αντέξεις στις μηχανές μας. Θα σε πιάσουμε στις παγίδες μας και στις ενέδρες μας!

Οι επισκέπτες νομίζουνε στην αρχή, οτι οι φωνές είναι ανθρώπινες. Διαπιστώνουν όμως έπειτα οτι πουθενά δεν υπάρχουν άνθρωποι, εκτός από τον γενναίο ασκητή. Καταλαβαίνουν τότε τι υπεράνθρωπη πάλη κάνει ο Άγιος με την πανουργία του διαβόλου και θαυμάζουν.

Τότε ο Άγιος τους πλησιάζει γαλήνιος, Ανοίγει την εξώπορτα του φρουρίου και τους λέγει:
- Μη φοβάσθε, αγαπητοί μου. Αφήστε τον δαίμονα να χτυπιέται. Εσείς να κάνετε τον σταυρό σας και να βαδίζετε άφοβα τον δρόμο σας.

Τους είπε και πολλά άλλα ωφέλιμα και ψυχοσωτήρια λόγια. Τους δίδαξε από την πείρα του, πως να πολεμούν και να ξεφεύγουν τις φαρμακερές παγίδες του Σατανά. Υμνούν το Θεό οι επισκέπτες, που τους αξίωσε να ιδούν τον γενναίο αυτό αθλητή της ερήμου, κι ευτυχισμένοι γυρίζουν στον τόπο τους

Ο Μεγας Αντώνιος Και Ο Παύλος Ο Απλούς

Πόσο σκληρή ήτανε η άσκησις του και η νηστεία του φαίνεται στον βίο του Αγίου Παύλου του απλού. Ο Παύλος προσήλθε στον Άγιο Αντώνιο εκεί στην έρημο.
- Γέροντα, του είπε, θέλω να με προσλάβης υποτακτικό σου, για να μάθω τον τρόπο της ασκέσεως, ώστε να σώσω την ψυχή μου.
-  Παιδί μου, του απάντησε ο Αντώνιος, δε σε παίρνω, διότι είναι σκληρή και βαρειά η καλογερική. Είναι δύσκολη η ασκητική ζωή.
- Ας είναι γέροντα, σε παρακαλώ να με πάρης.
- Μα, παιδί μου, δεν θα τα βγάλης πέρα.
- Πάρε με, επέμενε ο Παύλος και ο Θεός θα με βοηθήση να τα βγάλω.
- Αφού επιμένεις, πήγαινε πιό πέρα και προσευχήσου, εώς ότου σε φωνάξω για φαγητό.

Πράγματι! επήγε κι άρχισε να προσεύχεται στον καυτερό ήλιο του καλοκαιριού στην έρημο. Έψηνε κυριολεκτικώς ο τόπος. Προσευχήθηκε όλη την ημέρα και όλη την νύκτα. Πέρασε και η άλλη μέρα, και η άλλη νύκτα. Την τρίτη ημέρα,τον εφώναξε ο Αντώνιος λέγοντας:
- Παύλε, έλα να φάμε.

Ο Αντώνιος έβαλε λίγα παξιμάδια και νερό. Αυτό ήτανε η τροφή τους. Έφαγε ένα παξιμάδι ο Αντώνιος και ένα ο Παύλος.
- Φάγε παιδί μου και άλλο παξιμάδι, του είπε ο Αντώνιος.
- Αν τρώς και συ παξιμάδι, τρώω και εγώ, του απάντησε ο Παύλος.

Αυτός λοιπόν, ο Παύλος έφθασε σε μεγάλα ύψη αρετής και αγιότητος... Του έδωσε χάριν ο Θεός να θεραπεύη αρρώστειες και να βγάζει δαιμόνια. Όταν πήγαινε στον Μέγα Αντώνιο κάποιος ασθενείς για να τον θεραπεύση, ο Αντώνιος τους παρέπεμπε στον Παύλο, κι εκείνος με την προσευχή του τους εθεράπευε.

Οδηγός Και Διδάσκαλος

Το όνομα του Μεγάλου Αντωνίου, γίνεται ξακουστό. Ο θαυμασμός για την αυστηρή ζωή, παρακινεί πολλούς να πάνε να τον δούνε. Πολλοί μοναχοί, τον βλέπουνε σαν ένα φωτεινό παράδειγμα αγίας ζωής και θέλουν να τον μιμηθούν.

Όταν λοιπόν, μαθαίνουν που βρίσκεται,τρέχουν πολλοί με χαρά κοντά του. Κοιτάζουνε το κοκκαλιάρικο σώμα του και τα χάνουν. Αρκετοί που πάσχουν από αρρώστιες, μόλις τον βλέπουν, γιατρεύονται. Πολλοί δαιμονισμένοι λυτρώνονται από τα δεσμά του διαβόλου.

Ο Μέγας Αντώνιος, όλους τους δίδασκε. Δεν ήξερε βέβαια γράμματα, αλλά ο λόγος του ήταν φωτισμένος απο το Θείο Πνεύμα. Όσοι τον άκουγαν, ένοιωθαν αμέσως γαλήνη στην καρδιά τους.  Μεγάλωνε ο έρωτας τους για αρετή. Έφευγε από το σώμα τους η τεμπελια για πνευματικούς αγώνες και χανόταν ο καταστρεπτικός εγωισμός τους.

Μάθαιναν όλοι τους, πως να καταφρονούν τους πειρασμούς του πονηρού διαβόλου και πως να πλησιάζουν περισσότερο το Χριστό. Τους μοναχούς τους δίδασκε λεγοντας:

- Για την σωτηρία μας, είναι αρκετές οι Γραφές. Μας φθάνει η Παλαιά και ή Καινή Διαθήκη. Καλό όμως είναι, να στερεώνει και ο ένας του άλλου την πίστη με λόγια, που ωφελούν τη ψυχή.

- Παιδιά μου, να μη βαριέσθε και μη αμελήτε το έργο της ασκέσεως. Με λίγους πρόσκαιρους κόπους εδώ, θα κερδίσουμε την αιώνια ανάπαυσι, την δόξα και την χαρά του ουρανού. Το πρωί που σηκωνόμαστε από τον ύπνο μας, ας βάζουμε στο μυαλό μας, οτι ίσως δεν προλάβουμε να ιδούμε άλλο ηλιοβασίλεμα.Και το βράδυ, πάλι να σκεπτώμαστε, οτι ίσως να μην μας βρεί ζωντανούς, το ξημέρωμα. Ότι έχουμε να κάνουμε για να ετοιμαστή η ψυχή μας, να το κάνουμε σήμερα. Αύριο ίσως να είμαστε πεθαμένοι.

- Ας μη νομίζουμε, πως κάνουμε τίποτα το σπουδαίο. Φθαρτό σώμα θυσιάζουμε και κερδίζουμε την άφθαρτη ψυχή, την αιώνια ευτυχία.

- Ας προσέχουμε, να μην μπη στην καρδιά μας επιθυμία γυναικός (μιλούσε πρός τους ασκητάς). Να μισούμε όλες τις ηδονές, που φθείρουν τη ψυχή μας. Να σκεφτώμαστε την ώρα των πειρασμών την ώρα της Κρίσεως (όταν θα απολογούμαστε  μπροστά στο Θεό για την αμαρτία που θα πράξουμε εκείνη την ώρα). Μακάρι ο φόβος της Κολάσεως να εξαφανίζη τους πειρασμούς της σάρκας και να σβύνη κάθε φωτιά επιθυμίας.

Αυτά και πολλά άλλα έλεγε στους πολυάριθμους μαθητές του ο Μέγας Αντώνιος. Τους διηγόταν έπειτα για τις πανουργίες του διαβόλου και τους έλεγε:

- Ποτέ μην ακούτε τους δαίμονες. Πάντοτε σκοπεύουν να μας σκανδαλίσουν. Κάποτε, τους άκουσε να μου λένε, οτι είμαι ευτυχισμένος. Αλλά εγώ τους καταριόμουνα.
Άλλη φορά πάλι, μου παρίσταναν τους προφήτες. Μου έλεγαν, οτι θα στερέψη το νερό του ποταμού. Εγώ όμως, τους απαντούσα: Τι σας νιάζει εσάς; Πηγαίνετε, συχαμεροί. Φύγετε από κοντά μου. Δε θάλω να σας ακούσω!

- Άλλη φορά πάλι, ερχόντανε και με περικυκλώνανε σαν στρατιώτες καβαλλαραίοι και με απειλούσανε με όπλα. " Όχι σπάνια, παίρνανε μορφή θηρίων και ερπετών και με φοβερίζανε. Τότε εγώ προσευχόμουνα. 
 " Αυτοί με άρματα και αυτοί με άλογα, εμείς δε με το όνομα του Κυρίου του Θεού μας  υπερτερούμε"
Και με τις ψαλμωδίες και τις προσευχές έφευγαν πανικόβλητοι.

Άλλη μιά φορά, μ' επισκέφθηκαν τη νύχτα με φως και μου είπαν. Αντώνιε, σε λυπόμαστε για το μαύρο σκοτάδι που ζής! ( Προσπάθησαν να τον παρασύρουν κοντά τους με μια καλή πράξη αλλά οι δαίμονες ήθελαν να του τραβήσουν την προσοχή να σταματίση την προσευχή με το Θεό και να τους δίνει αυτούς προσοχή )
 Τότε εγώ δεν τους μίλησα. Έκλεισα τα μάτια και προσευχήθηκα. Μόλις έπειτα τελείωσα την προσευχή μου και άνοιξα τα μάτια μου, δεν είδα πουθενά φως. Βασίλευε παντού ησυχία και σκοτάδι. Οι δαίμονες είχαν σκορπισθή τρομαγμένοι.

Είναι αμέτρητες οι πανουργείες τους, αδελφοί μου.

Μια νύχτα πάλι έσεισαν το Κάστρο, που ασκητεύω. Ξύπνησα τρομαγμένος. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω μπροστά μου ένα δαίμονα πελώριο, ο οποίος μου είπε με τόλμη:
- Εγώ είμαι η δύναμις του Θεού, Αντώνιες. Τι θέλεις να σου χαρίσω;
Κατάλαβα το τέχνασμα του πανούργου.
- Ιησούς Χριστός! φώναξα και φύσηξα κατ' επάνω του. Τότε εξαφανίστηκε αμέσως.

Όταν νήστευα επί πολλές ημέρες, ήρθε ο πανάθλιος ντυμένος σαν καλόγηρος και μου έφερε ψωμιά.
- Μη νηστεύεις πολύ, μου είπε. Φάγε, γιατί θ' αρρωστήσης! Εγώ σηκώθηκα τότε και προσευχήθηκα, κάνοντας το σημείο του Σταυρού. Ο διάβολος εξαφανίστηκε την ίδια στιγμή.

Και ο Άγιος συνέχιζε τις διηγήσεις του ...

- Ήταν, λέει, μια άγρια νύχτα του χειμώνα. Η βροχή ήτανε καταρρακτώδης, ο αγέρας φύσαγε τρομερά. Είχα ξαπλώσει, κι αγωνιζόμουνα να ζεστάνω λίγο τα ξυλιασμένα πόδια μου. Εκεί, που πήγαινε να με πάρη ο ύπνος, ακούω να μου κτυπούν την πόρτα. Ανοίγω και βλέπω έναν πανύψηλο δαίμονα ο οποίος μου έλεγε:
- Εγώ είμαι ο διάβολος ... Πες μου, σε παρακαλώ γιατί με κατακρίνουν τόσο άδικα οι Μοναχοί και όλοι οι χριστιανοί; Γιατί τα βάζουν συνεχώς μαζί μου και με καταριώνται;

- Διότι τους πειράζεις και τους σκανδαλίζεις, του είπα.

- Αυτοί μόνοι τους πειράζονται και σκανδαλίζονται. Εγώ έχω πλέον εξασθενίσει. Δεν έχω πιά δύναμη, είπε ο δαίμων. Τότε ύμνησα την δύναμη του Χριστού και είπα στο σατανά:

- Πάντα είσαι ψεύτης, αλλά τώρα είπες αλήθεια. Η σάρκωση και ο μαρτυρικός θάνατος του Κυρίου σε γύμνωσε από κάθε δύναμη.

Μόλις άκουσε τα λόγια αυτά ο σκοτεινός εχθρός της ψυχής, έφυγε ντροπιασμένος.

Εν τω μεταξύ πλήθαιναν οι μοναχοί, ενώ η ζωή του Μέγα Αντωνίου ήτανε πλέον το φωτεινό παράδειγμα, το πρότυπο κάθε νέου, που ακολουθούσε τον Μοναχικό βίο.

Στην Αλέξάνδρεια Κοντά Στους Μάρτυρες

Κατά το 311 μ.Χ. επί της βασιλείας του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, ξεσπάει άγριος διωγμός εναντίον των Χριστιανών στην Αίγυπτο.

Αναρίθμητοι χριστιανοί εξοντώνονται. Η Αλεξάνδρεια πλημμυρίζει στο αίμα των Χριστιανών. Η είδηση των μεγάλων σφαγών των χριστιανών φθάνει και στον Μέγα Αντώνιο, που ακήτευε στην έρημο.

Τότε ο Άγιος αφήνει την έρημο. Παίρνει μαζί του και μερικούς άλλους μοναχούς και κατεβαίνει στην Αλεξάνδρεια, έτοιμος να μαρτυρήση γιά τον Χριστό.

Εκεί δείχνει, μεγάλη δραστηριότητα. Στερεώνει τους μάρτυρες στην πίστι. Τους δίνει κουράγιο. Τους βοηθάει στις δύσκολες στιγμές. Μπαίνει στα δεσμωτήρια και στις φυλακές. Παρουσιάζεται στα δικαστήρια και παντού εμψυχώνει τους μάρτυρες.

Και όταν δόθηκε εντολή, να μην πατήση μοναχός στα δικαστήρια, ο μεγάλος ασκητής, δεν υπάκουσε. Μπήκε στο δικαστήριο και κάθησε σε σημείο που να τον βλέπουν. Μέσα του κρυφόκαιγε ο πόθος να μαρτυρήση για την πίστι του Κυρίου, γιατί εγνώριζε, οτι δεν υπάρχει μεγαλύτερο για τον άνθρωπο από το να αξιωθή να μαρτυρήση γιά τον Χριστό. Άλλη όμως ήταν η βουλή του Θεού.

Όταν τέλος, σταμάτησε ο διωγμός, ο Άγιος γύρισε πάλι στο ασκητάριο του, στην έρημο. Ένοιωθε, τώρα ιδιαίτερη χαρά γιατί έβλεπε να πληθαίνουνε τα Μοναστήρια. Οι μαθητές του είχαν ακούσει τις νουθεσίες του και η Μοναχική ζωή λάπρυνε τις ερήμους της Αιγύπτου.

Μένει λοιπόν, κι άλλον καιρό στο ασκητήριο του, και συνεχίζει εκεί στην σκληρή ζωή. Ποτέ δεν υπερηφανεύεται. Ποτέ του δεν θεωρεί τον εαυτό του πιό ψηλά από τους άλλους.

... "Άνθρωπος αμαρτωλός είμαι" ...

Μιά μέρα ενώ ησύχαζε στο κελλί του, προχωρεί πρός τα εκεί, ένας ανώτατος αξιωματικός ονομαζόμενος Μαρτινιανός και του χτυπάει την πόρτα λέγοντας:
- Άνθρωπε του Θεού, σε παρακαλώ, βοηθησε με. Έχω μια θυγατέρα, που την ενοχλεί ο διάβολος.Αρρωσταίνει φοβερά. Ζητώ την βοήθεια σου ...
 Ο Άγιος του απαντάει τότε:
- Άνθρωπε, τι θέλεις; Αμαρτωλός άνθρωπος είμαι κι εγώ, όπως κι εσύ. Εάν όμως πιστεύης στον Χριστό, πήγαινε, κάνε την προσευχή σου και θα εκπληρωθεί η επιθυμία σου.

Εκείνος πίστεψε τότε ολόψυχα στον Θεό. Γονάτισε και με πόνο ζήτησε τη βοήθεια Του. Το θαύμα έγινε. Η θυγατέρα του θεραπεύθηκε θαυματουργικά.

Πολλοί ανθρώποι, τότε, άρχισαν να τρέχουν κοντά του και να ζητούνε συμβουλές ή την μεσιτεία του πρός τον Θεό, για να θεραπευθούν από διάφορες αρρώστειες.

Ο ταπεινός γέροντας, δεν θέλει να βλέπει τιμές και δόξες στο πρόσωπο του. Φοβάται μήπως απ' όσα γίνονται δι' αυτού, με τη θέληση του Θεού, του φουντώσουν την υπερηφάνεια. Φοβάται, μήπως οι ανθρώποι σχηματίσουν μεγάλη ιδέα γι' αυτόν εξ' αιτίας των θαυμάτων, που τον βοηθά ο Θεός να πραγαματοποιή.

Στη Μακρινή Έρημο

Αποφασίζει, λοιπόν, να προχωρήση, για άλλο μέρος. Σκέφτεται να πάη στη Θηβαΐδα ... Παίρνει λοιπόν, δύο καρβέλια ψωμί και κατεβαίνει στο ποτάμι. Εκεί περιμένει να φανή κανένα πλοιάριο ή καμιά βάρκα για να τον περάση απέναντι.

Ξαφνικά ακούει μιά φωνή να του λέγει:
- Πού πηγαίνεις, Αντώνιε;
- Οι όχλοι μου ζητούν να κάνω θαύματα παραπάνω από τις δυνάμεις μου. Φεύγω λοιπόν, για να ησυχάσω στην Άνω Θηβαΐδα, είπε ο Άγιος.

- Και στη Θηβαΐδα να πάς, θα πάνε να σε βρούνε. Για να ησυχάσης, λοιπόν, προχώρα βαθύτερα στην έρημο.

- Και ποιός θα μου δείξη τον δρόμο, αφού δεν τον ξέρω; ρώτησε ο Αντώνιος.

Τότε η αόρατη φωνή του ουρανού, του έδειξε ν' ακολουθήση μερικούς Σαρακηνούς, που περνούσανε εκείνη τη στιγμή από κοντά του, για να φτάση έτσι στον τόπο, που θα έβρισκε ησυχία και γαλήνη.

Οι Σαρακηνοί δέχτηκαν με χαρά να τον καθοδηγήσουν. Περπάτησε μαζί τους, κοντά σ' ένα ψηλό βουνό, που βρίσκεται στην περιοχή της Ερυθραίας . Εκεί βρήκε άφθονο γάργαρο και κρύο νερό, κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα.

Υπήρχαν δε και εκεί φοίνικες. Το σημείο εκείνο ήταν αρκετά εύφορο. Εκεί τον άφησαν οι Σαρακηνοί, κατά την επιθυμία του, αφού του έδωσαν προηγουμένος μερικούς άρτους. Οι Σαρακινοί και άλλες φορές, όταν τύχαινε να περνούν από το μέρος εκείνο, επειδή κατάλαβαν τη μεγάλη αγιωσύνη του Αντωνίου, τον επισκέπτονταν, του δείχνανε τον σεβασμό τους, του αφήνανε έπειτα κανένα ψωμί και έφευγαν.

Με την προσευχή, την νηστεία και την παρηγοριά των φοινίκων και του κρύου νερού, πέρασε αρκετές ευτυχισμένες μέρες γαλήνης και σιωπής έχοντας συνεχώς στην σκέψη του τον Θεό.

Ύστερα από λίγο καιρό, μαθαίνουν οι μαθητές του, που βρίσκεται. Με στοργή και αγάπη τρέχουν κοντά του. Τον συμβουλεύονται στις δυσκολίες που συναντούν αλλά επίσης και για να του στείλουν υλική βοήθεια. Χωρίς να σκέφτονται κόπους και πολυήμερες πεζοπορίες στην δύσβατη έρημο, του στέλνουν τακτικά τα απαιτούμενα ελάχιστα τρόφημα για να συντηρηθή.

Ο Μέγας Αντώνιος σκέπτεται τους κόπους, την μεγάλη απόσταση και την ταλαιπωρία των μοναχών, που τον εφοδιάζουν με ψωμί και τους λυπάται. Για να τους απαλλάξη, λοιπόν, από τα δρομολόγια, τους ζητάει να φέρουν σκαφτικά, γεωργικά εργαλία και λίγο σιτάρι, για σπορά.

Όταν του φέρανε αυτά, που ζήτησε, επιδόθηκε στην μικροκαλλιέργεια. Έσκαψε τη γη και έσπειρε το σιτάρι. Έπειτα το φρόντιζε. Ένοιωθε πολύ χαρούμενος και ευτυχισμένος, γιατί έβγαζε με τον κόπο του, το λιγοστό ψωμί του.

Η γη ήταν έφορη και το σιτάρι που έβγαζε εκεί του έφτανε, για να ζήση. Έτσι δεν ενοχλούσε πλέον κανένα για την συντήρηση του. Μόλις είδε ο Αντώνιος την ευφορία της γής, αλλά και την ανάγκη των επισκεπτών του να θέλουν να βάλουν κάτι στο στόμα τους, φύτεψε και λαχανικά.

Δεν τον άφησαν όμως τ' άγρια ζώα σε ησυχία. Κατέβαιναν στην πηγή, έπιναν νερό κι έπειτα έμπαιναν στα σπαρτά του και στον κήπο του και του τα κατέστρεφαν.

Ο Άγιος έπισασε μιά μέρα ένα από αυτά τα ζώα και του μιλούσε, όπως μιλάνε σε λογικούς ανθρώπους:
- Γιατί με ζημιώνετε, του είπε. Εγώ σας ζημιώνω; Πηγαίνετε λοιπόν στ' όνομα του Κυρίου και μη με ξαναπλησιάσετε.

Και το θαύμα είχε γίνει. Τ' άγρια ζώα ούτε τον κήπο του χαλάσανε, ούτε κατέβηκαν άλλη φορά στην πηγή εκείνη, για να πιούνε νερό!

Ανάμεσα στα λιοντάρια

Ήτανε αλήθεια μεγάλος άθλος να μπορεί να ζη μέσα στην φοβερή εκείνη ερημιά, ανάμεσα σε άγρια ζώα. Ο Άγιος όμως κατάφερνε να νικάη, όχι μόνο τον φυσικό φόβο, αλλά και τον φόβο, που του προκαλούσαν οι δαίμονες. Και οι απειλές του διαβόλου ήταν τακτικές.

Μιά νύκτα, που ο Μέγας Αντώνιος αγρυπνούσε στην προσευχή, ο διάβολος μάζεψε όλα τα λιοντάρια της ερήμου και με αυτά του περικύκλωσε το καλύβι του. Τα λιοντάρια αρχίσανε να βρυχόνται και να τρίζουν τα δόντια τους απειλητικά.

Ήτανε αστροφεγγιά. Μόλις είδε ο Άγιος την πληθώρα των θηρίων, για μιά στιγμή τα έχασε. Έπειτα όμως κατάλαβε, οτι αυτό, που έβλεπε, ήταν η συνηθισμένη τέχνη του διαβόλου.

Βγήκε λοιπόν με θάρρος από το καλύβι του και μέσα στη νύχτα φώναξε δυνατά στα θηρία:
- Εάν πήρατε από τον Θεό εξουσία εναντίον μου, τότε προχωρήτε και κατασπαράξτε με! Εάν όμως σας έφερε εδώ με την βία ο σατανάς, πάρτε δρόμο, φύγετε, είμαι δούλος του Χριστού!!!

Τότε τα λιοντάρια βουβά σκορπίσανε με ορμή, σα να τα κτύπησε ξαφνικά καταιγίδα. Ο δε Άγιος συνέχισε την προσευχή του ...

Πολεμάει Την Αίρεση Του Αρειανισμού

Το 338 μ.Χ. ενώ ο βρίσκεται σε βαθιά γεράματα, η ορθοδοξία ζητάει τη βοήθεια του. Οι Αρειανοί ταράζουν τη γαλήνη της Εκκλησίας και προσπαθούν να παραποιήσουν τη πίστι.

Οι παρακλήσεις των επισκόπων και των μοναχών να πάρη μέρος σ΄ αυτή τη μάχη κατά του Αρειανισμού τον ξεσηκώνουν.

Κατεβαίνει τότε από το βουνό ο Άγιος και προχωράει, σαν θεϊκός σίφουνας, προς την Αλεξάνδρεια.

Εκεί πρωταγωνιστεί. Πωλεμάει με ζωτικότητα την αίρεση. Αποκηρύσσει τους Αρειανούς και την αίρεση τους. Την ονομάζει ορθά " πρόδρομον του Αντιχρίστου"
 
Εκεί συναντάει και τον Μέγα Αθανάσιο, παλεύοντας για την επιστροφή του από την εξορία. Στην Αλεξάνδρεια κοιτάζουν όλοι τον Μέγα Αντώνιο με θαυμασμό. Είναι για όλους μια προσωπικότητα ισχυρή. Ένας γέροντας με ατσάλινη πίστη. Αν και αγράμματος, τα λόγια του ακούγονται σαν κεραυνός. Οι σκέψεις του αστράφτουν από καθαρότητα και αγιότητα.

Με το κύρος του και το σεβασμό που προκαλεί η ασκητική του μορφή, προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες στον αγώνα της Εκκλησίας κατά των Αρειανών. Γι' αυτό έλεγε ο Μ. Αθανάσιος:
" Όση ωφέλεια φέρνει ο Αντώνιος, με μια μόνο επίσκεψη στην Αλεξάνδρεια, δε τη φέρνουμε εμείς με εργασία σε ένα χρόνο".

Μόλις καταλαβαίνει, οτι είχε τελειώση η αποστολή του, αφήνει την Αλεξάνδρεια και γυρίζει στην έρημο του για τη συνέχεια του ασκητικού του αγώνα. Στο δρόμο ο κόσμος τρέχει να τον ιδεί, πλούσιοι και φτωχοί του φιλούνε με σεβασμό το χέρι του, άρρωστοι τον παρακαλούνε να προσευχηθή γι' αυτούς και τον τιμούν στην αποχώρηση του. Ο Άγιος προχωρεί με ταπεινοφροσύνη στο δρόμο της ακήσεως του. Ευχαριστά και δοξάζει το Θεό για την ακλόνητη πίστι των χριστιανών προς Αυτόν...

Στη Βαθυτέρα Έρημο Του Όσιου Παύλου Του Θηβαίου

Ο Άγιος Αντώνιος έφθασε κάποτε σε ηλικία ενενήντα ετών. Τότε κατά θεία παραχώρηση, βρήκε τον όσιο Παύλο τον Θηβαίο ο οποίος εκοιμήθη εν Κυρίω. Τον ενταφίασε με μεγάλη ευλάβεια.

Ο Όσιος εκείνος Παύλος ο Θηβαίος καταγόταν από την πόλη Θηβαΐδα της Αιγύπτου. Δεκαπέντε ετών ορφάνεψε. Είχε μόνο μιά αδελφή παντρεμένη. Όμως ο άνδρας της αδελφής του τον πρόδωσε στους άρχοντες οτι ήταν Χριστιανός. Είχε σχέδιο να τον εξοντώσει, για ν' αρπάξει το μερίδιο. Τότε βασίλευαν στη Ρώμη ο Δέκιος και Ουαλλεριανός οι οποίοι καταδίωκαν τους Χριστιανούς και τους θανάτωναν.

Τότε ο νεαρός Χριστιανός κατέφυγε στην έρημο και στα όρη. Όμως εκεί στην έρημο ξύπνησε μέσα του πόθος της ασκητικής ζωής. Γι' αυτό πήγε στη βαθύτερη έρημο. Βρήκε μια σπηλιά  όπου υπήρχε ησυχαστικός τόπος με πηγή νερού και φοίνικα. Εκεί σ' αυτόν τον έρημο τόπο τριάντα χρόνια τρεφόταν με χόρτα και φοινίκια. Δοκιμάστηκε η πίστη , η υπομονή και η εμπιστοσύνη του στο Θεό.

Μετά από τριάντα χρόνια ο Θεός άρχισε να του στέλνει με κόρακα μισό ψωμί κάθε μέρα!!

Ο Άγιος Αντώνιος σε ηλικία ενενήντα ετών σκεπτόταν και απορούσε αν ήταν άλλος μοναχός στη βαθύτερη έρημο. Τότε μιά νύκτα, ενώ αγρυπνούσε και σκεπτόταν, του φανερώθηκε άγγελος Κυρίου και του είπε.
- Πήγαινε γρήγορα στα εσωτερικά της ερήμου να βρείς τον Αββά Παύλον ο οποίος είναι πιό ενάρετος από σένα και θα λάβεις από εκείνον μεγάλη ωφέλεια.

Ο Άγιος Αντώνιος ξεκίνησε αμέσως το πρωί να βρεί τον Αββά Παύλο το Θηβαίο στη βαθύτερη έρημο. Όλη την ημέρα βασανιζόταν από την πεζοπορεία, καιγόμενος στον καυτερό ήλιο. Ήλπιζε όμως στο Θεό να του δείξει τον έμψυχο εκείνο θησαυρό, τον Όσιο Παύλο.

Τρείς μέρες περπατούσε. Εύρισκε μόνο ίχνη ζώων, πατήματα αλόγων και θηρίων, και φαντάσματα από δαίμονες. Οι δαίμονες μετασχηματίζονταν σε απαίσιες μορφές για να τον φοβίσουν.

Όμως ο Άγιος Αντώνιος προχωρούσε προσευχόμενος. Την τρίτη μέρα ένα λιοντάρι τον οδήγησε στη σπηλιά του Οσίου Παύλου.

Απο κάθε φως υπάρχει μεγαλύτερο φώς. Απο κάθε άπειρο υπάρχει το μεγαλύτερο άπειρο. Απο κάθε αγιότητα υπάρχει μεγαλύτερη αγιότητα. Ο Άγιος Αντώνιος, ο κορυφαίος των ασκητών, γνώρισε ερημίτη ανώτερο και καρτερικότερο. Υπάρχουν Άγιοι και Όσιοι τους οποίους ο Θεός κρατά κρυμμένους από τον κόσμο σε παραδείσια κατάσταση.

Ο Όσιος Παύλος ρώτησε για τον κόσμο, αν οι άρχοντες βρίσκονται στην ειδωλολατρεία. Όταν πληροφορήθηκε οτι η ειδωλολατρεια κατέρρευσε, ο Όσιος Παύλος δόξασε το Θεό για το θρίαμβο του Χριστιανισμού. Ενώ συνομιλούσαν οι δύο όσιοι, είδαν πάνω στο κλαδί του δέντρου τον κόρακα να φέρνει ένα ολόκληρο ψωμί τώρα αντί του μισού που έφερνε τις άλλες μέρες. Και έφαγαν οι δύο όσιοι ευχαριστούντες το Θεό.

Ο Όσιος Παύλος Παύλος στην επιμονή του Αντωνίου να ακούση τον βίο του συγκατατέθηκε.

Τέλος είπε στον Άγιο Αντώνιο.
- Είναι πολλές μέρες που μου απεκάλυψε ο Κύριος οτι κατοικείς σ' αυτή την έρημο και μου υποσχέθηκε να σε δω πριν τελειώσω τον επί γης βίο μου. Τώρα σύμφωνα με την υπόσχεση σε απέστειλε ο Θεός να ενταφιάσεις το σώμα μου.

Ο όσιος Παύλος παρακάλεσε τον όσιο Αντώνιο να επιστρέψει στο κελλί του και να του φέρει τον μανδύα που είχε δωρήσει ο Μέγας Αθανάσιος στον Άγιο Αντώνιο για να ενταφιασθεί ο όσιος Παύλος μ' αυτόν τον μανδύα.

Όταν ο Άγιος Αντώνιος έφθασε στο κελί του τον προϋπάντησαν οι δύο μαθητές του ο Ισαάκ και ο Πλουσιανός και τον ρωτούσαν που ήταν τόσες μέρες. 

Αυτός τους αποκρίθηκε.
- Αλοίμονο σ' εμένα τον άθλιο τέκνα μου, διότι ψευδώς φοράω το σχήμα των μοναχών και καμμιά ενάρετη πράξη δεν έχω κάνει. Έχω μόνο ένδυμα πλαστό. Είδα τον Θεσβίτη Ηλία και τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Είδα αληθώς άλλον Παύλον να ζει την έρημο σαν να ζεί στον Παράδεισο.

Αφού ο Άγιος Αντώνιος έφαγε λίγη τροφή, έλαβε τον αναφερόμενο μανδύα και ξεκίνησε βιαστικά να φθάση τον όσιο Παύλο.
Περπάτησε όλη τη μέρα και μέρος της δεύτερης μέρας. Τότε ενώ βάδιζε είδε με τους νοερούς οφθαλμούς της ψυχής του τάγματα Αγγέλων, χορούς Προφητών και Αποστόλων, στρατεύματα Μαρτύρων και Οσίων και μαζί με όλους αυτούς είδε την ψυχή του οσίου Παύλου να λάμπει περισσότερο από χιόνι, την οποία πήγαιναν στα ουράνια με μεγάλη χαρά.

Τότε ο Άγιος Αντώνιος βλέποντας αυτή την οπτασία έκλαυσε πολλήν ώρα. Ύστερα άρχισε να τρέχει για να προφθάσει τον όσιο Παύλο. Παρά τα ενενήντα του χρόνια με τη θεία βοήθεια  αισθανόταν δύναμη στα μέλη του και έφθασε στη σπηλιά του οσίου Παύλου.

Βρήκε τον όσιο Παύλο γονατιστό να έχει το πρόσωπο και τα χέρια υψωμένα προς τον ουρανό. Νόμισε προσευχόταν και βρισκόταν σε οπτασία.
Ο Άγιος Αντώνιος άρχισε να συμπροσεύχεται κι αυτός για αρκετή ώρα, αλλά συγχρόνως πρόσεχε με επιμέλεια αν σαλεύει κανένα μέλος του οσίου Παύλου για να δει αν ζει ακόμη.

Αφού πέρασε αρκετή ώρα και δεν είδε καμμιά κίνηση ζωντανή του οσίου Παύλου, γνώρισε ότι αυτός τελείωσε την επίγεια ζωή του προσευχόμενος. Τότε ο Άγιος Αντώνιος με μεγάλη ευλάβεια αγκάλιασε και ασπαζόταν το ιερό εκείνο λείψανο του οσίου Παύλου. Το τύλιξε με τον μανδύα που έφερε. Είπε τους ψαλμούς και τα κατάλληλα τροπάρια.

Θέλοντας να τον ενταφιάσει δεν ήξερε πως να σκάψη τη γη, διότι δεν είχε μαζί του κανένα σκαπτικό εργαλείο. Στεκόταν λοιπόν περίλυπος. Αλλά ήταν αποφασισμένος να μην αναχωρήσει από εκεί μέχρι να του στείλει ο Θεός τη βοήθεια του. Και προσευχόταν περιμένοντας με εμπιστοσύνη στο Θεό.

Τότε είδε να έρχονται τρέχοντας δυο φοβερότατα λιοντάρια από το εσωτερικό της ερήμου. Τα λιοντάρια πλησίασαν πρώτα το ιερό λείψανο του οσίου Παύλου. Κουνούσαν την ουρά τους και έγλειφαν τα πόδια του οσίου με τη γλώσσα τους.

Ύστερα γνώρισαν το θάνατο του οσίου και έβγαλαν βρυχηθμό. Και έπεσαν στα πόδια του και τον προσκύνησαν. Ο Άγιος Αντώνιος θαύμασε βλέποντας οτι και τα θηρία είχαν για συμφορά τους την αναχώρηση του οσίου Παύλου. Σε λίγο τα λιοντάρια εκείνα έσκαψαν με τα νύχια τους λάκκο (τάφο) ίσο με το σώμα του οσίου. Ύστερα πλησίασαν τον Άγιο Αντώνιο. Σα να ζητούσαν ευλογία κουνούσαν την ουρά και τα αυτία τους και έσκυβαν τα κεφάλια τους.

Ο Άγιος Αντώνιος ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και είπε.
- Κύριε, ο Θεός της γνώσεως, δίχως το πρόσταγμα Σου ούτε φύλλο δεν πέφτει του δέντρου, ούτε πτηνό στη γη κατεβαίνει. Συ Κύριε, όπως γνωρίζεις δώσε την αμοιβή και σ' αυτά τα θηρία.

Μετά από αυτή τη προσευχή του ο Άγιος Αντώνιος έκανε με το χέρι του σημείο στα λιοντάρια να αναχωρίσουν. Εκείνα τότε πλησίασαν το ιερό λείψανο του οσίου Παύλου, και αφού το κατασπάσθηκαν, αναχώρησαν.

Τότε ο Άγιος Αντώνιος, αφού βάσταξε το τίμιο λείψανο του οσίου Παύλου, το ενταφίασε. Ο Άγιος Αντώνιος έμεινε εκεί μια μέρα ακόμη, για να δει αν ξαναφέρει ψωμί ο κόρακας. Δε φάνηκε όμως ο κόρακας.

Τότε ο Άγιος Αντώνιος που έγινε κληρονόμος της στολής του οσίου Παύλου, πήρε εκείνο το ένδυμα των φοινίκων και ξαναγύρισε στο μοναστήρι του.
Εκεί δεν έπαψε να διηγείται το θαυμαστό γεγονός.

Τον όσιο Παύλο τον Θηβαίο τον μακάρισε ο Άγιος Αντώνιος για τρία πράγματα.
Για τον ήσυχο και ερημικό τόπο όπου διέμενε.
Για τη μακροχρόνια εκεί διαμονή και για την αναχώρηση και φυγή του απο τον κόσμο.
Και γιατί ήταν ο πρώτος από όλους τους ερημίτες που αναχώρισε για την έρημο, και ήταν κρυμμένος και άγνωστος από τον κόσμο.

Λοιπόν ο Θεός φανέρωσε τον κεκρυμμένο όσιο Παύλο στον όσιο Αντώνιο. Ο όσιος Αντώνιος τον φανέρωσε στους γύρω μοναχούς. Και τέλος ο κεκρυμμένος θησαυρός, ο όσιος Παύλος, έγινε γνωστός στον δικό μας αμαρτωλό κόσμο.

Και μας διδάσκει οτι, όταν η ψυχή αναζητά το Θεό και απορροφάται από την επιθυμία του Θεού και ξεχνά τον υλικό κόσμο, τότε ο Θεός ακόμη και την έρημο τη μεταβάλλη σε παράδεισο.

Οι Διψασμένοι Μοναχοί

Αλλά και προορατικό χάρισμα δεν έλειψε από τον Μέγα Αντώνιο. Του το χάρισε κι αυτό ο Θεός, για να τον δοξάση και να τον ανταμείψη κι εδώ στη γη για την αγνή του πίστι.

Μιά μέρα λοιπόν, εκεί στο ασκητήριο του είχανε συγκεντρωθεί αρκετοί επισκέπτες και συζητούσανε, για την αιώνια ζωή και την ατελείωτη Κόλαση.

Ο Άγιος σταμάτησε την συζήτηση ξαφνικά και, αφού κάλεσε δύο καλόγηρους, τους είπε:
- Πάρτε μιά στάμνα, γεμίστε την νερό και τρέξτε πίσω από αυτούς τους μεγάλους λόφους. Εκεί βρίσκονται δύο μοναχοί, που θέλουν να έρθουν εδώ. Τους τελείωσε όμως το νερό και ο ένας πέθανε από την δίψα. Τρέξτε λοιπόν να προλάβετε τον άλλον, που κινδυνεύει.

Οι καλόγεροι έτρεξαν στο μέρος που τους έδειξε ο Άγιος. Έφτασαν εκεί ύστερα από ώρες ολόκληρης πορείας. Είδαν τότε οτι συνέβαινε αυτό ακριβώς, που τους είχε προειπή ο Άγιος. Δόξασαν τον Θεό τότε για τον Άγιο Γέροντα τους.

Συνέφεραν έπειτα τον Μοναχό, που κινδύνευε να πεθάνη και γυρίσανε στο ερημητήριο του μεγάλου ασκητού σκεπτικοί. Δεν έπαψαν όμως να μονολογούν:
- Στην καθαρή και άγρυπνη καρδιά ο Θεός φανερώνει και όσα γίνονται μακριά από τα ανθρώπινα μάτια ...

Ο Μέγας Αντώνιος Και Ο Άγιος Ευλόγιος

Το διορατικό του χάρισμα φαίνεται και στο εξής γεγονός με τον Άγιο Ευλόγιο:
O Eυλόγιος έζησε στην Αλεξάνδρεια. Αυτός βρήκε κάποτε στό δρόμο ένα γέροντα λεπρό και εγκαταλελειμμένο. Δεν είχε κανένα να τον φροντίζη. Τον λυπήθηκε και σκέφθηκε να τον πάρη στο σπίτι του και εκεί να τον περιποιήται όπως και έκανε.

Ο γέροντας που είχε λέπρα ήταν στην αρχή ενθουσιασμένος και δεν είχε λόγια να τον ευχαριστάει. Ο Ευλόγιος εργαζότανε την μέρα έξω, για να μπορή να εξοικονομή τα προς το ζην και το βράδυ φρόντιζε τον γέροντα, με κίνδυνο, φυσικά, της ζωής του, διότι η λέπρα είναι μεταδοτική.

Μετά από καιρό μπήκε δαίμονας μέσα στο γέροντα και άρχισε τις παραξενιές. Άρχισε ο γέροντας ν' αναποδιάζει, να νευριάζει και να φωνάζει.

- Μ' αφήνεις εδώ μονάχο και συ γυρίζεις. Κάνεις τον Άγιο. Είσαι υποκριτής.
Δεν μπορούσε να τον ευχαριστήση ο Ευλόγιος με τίποτε και να τον καταπραΰνη. Αυτή η αχαριστία και η αναποδιά του γέροντα διάρκησε δεκαεφτά χρόνια!!! Του είχε πλέον καταστήσει την ζωή ανυπόφορη. Τότε ο Άγιος Ευλόγιος σκέφτηκε να τον παρατήση και να τον διώξη για την αχαριστία του, ίσως διορθωνόταν.

- Δεν είναι ζωή αυτή, σκέφτηκε. Αρκετά τον φρόντισα εγώ. Θα τον απαρατήσω αφού είναι αχάριστος και δεν διορθώνεται, για να βάλη μυαλό. Αλλά σκέφτηκε και κάτι άλλο σωστά.
Ας μήν στηριχθώ στη γνώμη μου. Ας πάρω τη γνώμη κανενός άλλου. Γι' αυτό σηκώθηκε και πήγε σ' ένα μοναστήρι, το οποίο θα επισκέπτετο τότε ο Μέγας Αντώνιος και τότε εκεί θα έπαιρνε την απάντηση από τον φωτισμένο Γέροντα. Δεν γνώριζε από κοντά τον Αντώνιο και πρώτη φορά θα τον έβλεπε. Εκεί ήτανε και άλλοι πολλοί, που περίμεναν τον Άγιο Αντώνιο. Να ο Αντώνιος φάνηκε που ερχόταν. Σταμάτησε όμως και φώναξε τον Ευλόγιο μέσα από το πλήθος, τον οποίον, όπως είπαμε, δεν τον είχε δεί ποτέ.

- Ευλόγιε, του είπε, τι θέλεις εδώ εσύ; Τρέξε γρήγορα στη δουλειά σου, για να μην χάσης τον μισθό δεκαεφτά ετών!!!

Πράγματι! Ο Ευλόγιος γύρισε αμέσως στο σπιτάκι του και ξαναπεριποιείτο τον λεπρό γέροντα, όπως και πρίν. Αλλά σε τρείς ημέρες ο γέροντας απέθανε! Και στις σαράντα ημέρες του γέροντα απέθανε και ο Ευλόγιος!!!

Αυτή Είναι Η Ψυχή Του Αμμούν

Άλλη μιά φορά, ενώ καθότανε ο Άγιος στό βουνό και συζυτούσε με τους μαθητές του, είδε ξαφνικά μιά ολόλευκη ψυχή ν' ανεβαίνει στους ουρανούς. Την στιγμή δε εκείνη γινότανε μεγάλη χαρά. Πανηγυρίζανε οι Άγιοι Άγγελοι.

Σηκώθηκε αμίλητος ο Αντώνιος και κοίταζε εκστατικά τον ουρανό. Μακάριζε δε την ψυχή εκείνη, που βάδιζε, για την αιώνια χαρά του ουρανού. Παρακαλούσε δε μυστικά το Θεό να του φανερώση σε ποιόν ανήκε η λυτρωμένη εκείνη ψυχή.

Τότε άκουσε μιά φωνή από τον ουρανό, που του είπε.
- Αυτή είναι η ψυχή του Αμμούν.

Ο Αμμούν ήτανε ασκητής στην έρημο της Νιτρίας, η οποία βρισκότανε μακριά δεκατρείς ημέρες πορείας από το ερημητήριο του Αγίου Αντωνίου. Ο Αμμούν ήταν ενάρετος ασκητής και είχε μεγάλη πίστι στο Θεό. Κάποτε μάλιστα με τη δύναμη της πίστεως του είχε καταφέρη να περπατήση πάνω στο νερό του ποταμού και να περάση αντίπερα του, χωρίς να βραχούν διόλου τα πόδια του.

Οι μαθητές του Οσίου Αντωνίου, μόλις τον είδαν να χαίρετε και να θαυμάζη, τον ρώτησαν:
- Τί συμβαίνει; Βλέπεις τίποτα; Ακούς τίποτα;

Και ο θείος ακητής τους είπε:
- Την ώρα αυτή πέθανε ο Αμμούν, ο συνασκητής και φίλος μου!!!

Οι μαθητές του εντυποσιάστηκαν. Σημειώσανε όμως την ημέρα και την ώρα, που είδε ο Άγιος ξύπνιος το όραμα.

Ύστερα από τριάντα ημέρες έφθασαν στο ερημητήριο του Αγίου Αντωνίου μερικοί Μοναχοί από την Νιτρία και ανέφεραν τη μέρα και την ώρα του θανάτου του ασκητού Αμμούν.

Κατάλαβαν τότε όλοι, οτι ο Αμμούν είχε πεθάνει την ημέρα, που ο Άγιος Αντώνιος έβλεπε την ψυχή του ολόλευκη ν' ανεβαίνει στον ουρανό. Και όλοι, όσοι μάθανε αυτά χαιρόντανε και θαυμάζανε τον μεγάλο ασκητή και θεοφώτιστο γέροντα της ερήμου Αντώνιο.

Διώχνει τα δαιμόνια

Με το πέρασμα των χρόνων, οι δαίμονες εξακολουθούσαν να πειράζουν τον Άγιο, αλλά δεν έλπιζαν πλέον να τον νικήσουν. Αντίθετα άρχισαν να τον φοβούνται. Η προσευχή του στο Θεό είναι πανίσχυρη, διότι η πίστι του είναι μεγάλη και η ψυχή του αγνή.

Σ' ένα νέο ο διάβολος έκανε φοβερά μαρτύρια. Τον κατάντησε έτσι, ώστε να τρώει τις σάρκες του. Τον βασάνιζε πολύ σκληρά. Οι γονείς του απελπισμένοι τον έφεραν στο Μέγα Αντώνιο.

Ο Άγιος λυπήθηκε το νέο και είπε στους γονείς του, οτι θα αγρυπνήση και θα προσευχηθή γι' αυτόν, αλλά μαζί του πρέπει ν' αγρυπνήσουν και να προσευχηθούν κι εκείνοι.

Πράγματι κάνανε μιά προσευχή πολύ κατανυκτική. Κατά τα ξημερώματα όμως αγρίεψε ο άρρωστος. Ώρμησε με οργή εναντίον του Αγίου και τον έρριξε κάτω. Πικράθηκαν από τη διαγωγή του παιδιού τους οι δυστυχισμένοι γονείς.

Ο πολύπαθος όμως, από τα τεχνάσματα του διαβόλου ασκητής, τους είπε:
- Μην λέτε τίποτα εναντίον του παιδιού αυτού. Δεν φταίει αυτό, αλλά ο δαίμονας, που οργίσθηκε διότι πήρε εντολή από το Θεό να βγη από μέσα του και να τ' αφήση ελεύθερο. Αυτό είναι σημάδι, οτι το δαιμόνιο βγήκε. Δοξάστε τον Θεό ...

Και πράγματι το παιδί ημερωμένο έπειτα, σηκώθηκε και φιλούσε ευτυχισμένο τα χέρια του Μεγάλου Αντωνίου. Το δαιμόνιο έφυγε.

Να Καταλάβης Και Να Σκεφθής ( Η Φοβερά Αυτή Οπτασία)

Ο Μέγας Αντώνιος πολλές φορές σκεφτότανε, για το τέλος του ανθρώπου και τον έλεγχο των ψυχών.

Σε οπτασία του είδε μια νύχτα τους ζοφερούς δαίμονες να εμποδίζουν κάποια ψυχή από την πορεία της προς τον ουρανό. Τους είδε να κατηγορούν τη ψυχή του και ν' αναφέρουν ακόμη και αμαρτίες που δεν έκανε... Κατάλαβε τότε ο όσιος τι φοβερός έλεγχος περιμένει τις ψυχές των ανθρώπων μετά το θάνατο ...

Μια νύχτα άκουσε μια φωνή, που τον καλούσε να βγη από το κελλί του. Βγήκε τότε και είδε μπροστά του ένα φοβερό και τρομερό γίγαντα, με μαύρη απαίσια όψη. Το ύψος του έφτανε ως τα σύννεφα. Είδε ακόμη ο Άγιος και μερικές ψυχές, που ανεβαίνανε και πετούσανε προς τον ουρανό. Τέντωσε όμως τα χέρια του ο καταραμένος και τις άρπαζε. Μερικές όμως του ξέφυγαν, γιατί πετούσανε με γερά φτερά και δεν τις έφτανε. Τότε έτρεμε όλος από θυμό και οργή ο Σατανάς.

Ενώ έβλεπε αυτά, ακούστηκε μια βροντερή φωνή που έλεγε:
" Νόει και στοχάσου το βλεπόμενον "
( Δηλαδή, να καταλάβης και να σκεφτής αυτό που βλέπεις)

Κατάλαβε τότε εκείνος, ότι ο μεγάλος εχθρός των ψυχών, ο διάβολος, κερδίζει τις ψυχές των αμαρτωλών, όχι όμως και των ευσεβών. Κατάλαβε ακόμη, οτι η σωτηρία της ψυχής θέλει αγώνες και θυσίες. Θέλει πραότητα, πίστι, αγάπη, αρετές, κόπους, θυσίες και (την επικοινωνούσαν με τον Θεό) προσευχή...

Αποστομώνει τους φιλόσοφους

Όταν μετά τους αγώνες του εναντίων των Αρειανών επέστρεφε στο ερημητήριο του, συνάντησε στο δρόμο μερικούς Έλληνες φιλόσοφους, οι οποίοι θέλησαν να τον πειράξουν, επειδή δεν ήξερε γράμματα.

Ο Άγιος όμως με καθαρό και εύστροφο μυαλό, τους ρώτησε:
- Προηγείται ο νούς η τα γράμματα; Ο νούς βρήκε κι έφτιαξε γράμματα ή τα γράμματα φτιάξανε τον νού; Ποιό από τα δύο έγινε πρώτα;

Εκείνοι απάντησαν:
- Προηγείται ο νούς. Εκείνος βρήκε και έφτιαξε γράμματα.

- Έτσι λοιπόν, όποιος έχει γερό μυαλό και πίστι στο Χριστό δεν χρειάζεται γράμματα!!! τους είπε τότε ο Άγιος.

Εκείνοι σιώπησαν. Ο εγωισμός τους χτυπήθηκε, ενω ο ασκητής βρήκε ευκαιρία να τους κηρύξη, για το μεγαλείο της Θείας Δημιουργίας.

Εκεί καθώς προχωρούσε η συζήτησις, συγκεντρώθηκε και πλήθος κόσμου. Γύρο από τον Άγιο ειχαν μαζευτεί πολλοί δαιμονισμένοι και τον παρακαλούσαν να τους θεραπεύση. Τότε ο Άγιος είπε στους ειδωλολάτρες φιλοσόφους.
- Θέλετε να δοκιμάσετε τη δύναμη των είδώλων σας; Να ! Εδω γύρω μου βρίσκονται μερικοί δαιμονισμένοι. Γιατρέψτε τους, με την τέχνη σας, την μαγεία σας, τους λογισμούς σας και την πίστι σας ...

Εαν δεν μπορείτε, αφήστε τους σε μένα. Έτσι θα ιδήτε τη δύναμη του Χριστού και συνεχίστε τότε να με ειρωνεύεσθε αν θέλετε μετά από αυτό...

Οι φιλόσοφοι ωμολόγησαν, πως δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο.

Ο Άγιος τότε, αφού προσευχήθηκε, σφράγισε τρείς φορές τους ασθενείς με το σημείο του Σταυρού και οι άρρωστοι γιατρεύτηκαν. Σταμάτησαν τα ουρλιαχτά και τα χτυπήματα οι δαιμονισμένοι. Έγιναν ήμεροι σαν αρνιά...

Οι φιλόσοφοι πάγωσαν. Μπήκανε σε σκέψη και απορία. Ο δε Μέγας Αντώνιος τους είπε!
- Μη θαυμάζετε και μην απορήτε. Δεν είμαι εγώ εκείνος, που έκανα το θαύμα, αλλά ο Χριστός! Πιστέψτε λοιπόν, σ' Εκείνον και τότε δεν θα χρειασθούν λογικές αποδείξεις περί Θεού. Έρχεται μόνη της η απόδειξη έμπρακτα.

Οι φιλόσοφοι ασπάστηκαν στη συνέχεια με σεβασμό και αναχωρούν, για τον προορισμό τους ευχαριστημένοι. Ομολογούν οτι τους ωφέλησε πολύ η συνάντηση εκείνη με το σοφό γέροντα της ερήμου.

 Ωφέλιμος συνομιλητής

Το γεγονός οτι δεν έμαθε γράμματα δεν εμποδίσε τον Μ. Αντώνιο να είναι ένας καταπληκτικός συνομιλητής. Η θείος φωτισμός τον έκανε πανέξυπνο και συνετό. Η ασκητική του ζωή και η ασύγκριτη εγκράτεια του ωδήγησαν το πνεύμα και τις σκέψεις του σ' ενα καθαρό δρόμο.

Θέλοντας να παρηγορήση ένα τυφλό μοναχό, Δίδυμο ονομαζόμενο, του έλεγε:
- Δίδυμε, μη ταράζεσαι καθόλου, γιατί έχασες  τους αισθητούς οφθαλμούς σου. Αντιθέτως να χαίρεσαι, διότι έχεις ανοιχτά τα μάτια της ψυχής σου, με τα οποία βλέπεις το Θεό και καταλαβαίνεις το φως των λόγων Του.

Στους μαθητές του έλεγε συχνά πολύ σοφά λόγια για να τους στερεώνει στην πίστι και την αρετη:
- Μη στεναχωριέστε, για την αρετή. Κοντά σας βρίσκεται. Χρειάζεται μονάχα θέληση. Βλέπετε τους Έλληνες; Μεταναστεύουν, ταξιδεύουν, περνούν στεριές και θάλασσες, για να πλουτίσουν ή να μάθουν γράμματα! Εσείς δεν έχετε ανάγκη να ταξιδέψετε, για να κερδίσετε τη Βασιλεία του Θεου, ούτε να περάσετε θάλασσες, για την αρετή...

Όταν κάποτε είδε πως μίλησε περισσότερο τους πρέποντος με τους κοσμικούς είπε:
- Όπως το ψάρι δεν μπορεί να μείνη πολύ καιρό έξω από το νερό, έτσι και ούτε ο μοναχός μπορεί να μείνη έξω από το μοναστήρι του. Γι' αυτό πρέπει να πηγαίνω...

Η πείρα του, στη ζωή της ερήμου, στην ασκητική ζωή και η αφωσίωση του στο Θεό, έφθασε στην τελειότητα. Είχε μεγάλη αυτοπειθαρχία και έκανε τρομερό έλεγχο στον εαυτό του, εάν έζησε σύμφωνα με το νόμο του Θεού.
Χαλιναγωγούσε τον εαυτό του με ασυνήθιστη αυστηρότητα.

Όπου περνάει αφήνει τον πλούτο της ψυχικής του ευφορίας ν' ακτινοβολήση. Ποτέ δεν ταράζεται. Ποτέ δεν  ταράζεται. Ποτέ δεν σκυθρωπιάζει. Είναι πάντα γαλήνιος. Μα σαν πρόκειται να παλαίψη για την πίστι και να πολεμήση τις αιρέσεις, φουντώνει και θεριεύει. Γίνεται υπέρμαχος της πίστεως. Γίνεται δύναμη φοβερή και τρομερή, που γκερεμίζει τις πλάνες των αιρετικών.

Ο Μέγας Αθανάσιος, για να υμνήση την αρετή του Μέγα Αντωνίου ρωτάει:
  Ποιός έρχεται λυπούμενος προς αυτόν και δεν φεύγει χαρούμενος;
  Ποιός έρχεται θρηνώντας τους νεκρούς και δεν καταθέτει το πένθος του;
  Ποιός έρχεται οργησμένος και δεν αναχωρεί φίλος;
  Ποιός βασανισμένος και δεν αποκτά γαλήνη;

Ο Αντώνιος σας αποχαιρετά

Ο Άγιος έφθασε μέχρι 105 χρονών. Μέχρι τότε τίπωτε δεν ένοιωσε στο κορμί του. Μέχρι τότε δεν αισθάνθηκε πόνο ή πυρετό ή δυσρυθμία. Όλη του τη ζωή τη περνούσε ανάλαφρα. Οι μπόρες, τα άγρια κρύα, και οι μεγάλες ζέστες δεν τον πειράξανε. Ως τα βαθιά του γεράματα έμεινε ακμαίος και στο σώμα και στη ψυχή.

Και όταν ήρθε ο χρόνος να αποχωρισθή η ψυχή από το βασανισμένο κορμί του, το προαισθάνθηκε. Και τις τελευταίες αυτές μέρες τις ζωής του θέλησε να τις εκμεταλλευθή, για το καλό των μαθητών του.

Παρά τα γεράματα του επισκέφθηκε πολλά μοναστήρια κι' έδωσε τις τελευταίες του οδηγίες. Τους είπε πως ν' αγωνίζονται κατά του διαβόλου και ν' αποφεύγουν τους αιρετικούς.

Οι μοναχοί του έλεγαν να μη γυρίση πίσω στην έρημο, στο ησυχαστήριο του, αλλά να μείνη κοντά τους. Ο Άγιος όμως επέστρεψε στην έρημο. Ζήτησε δε να μην μουμιοποιηθή το σώμα του, όπως συνηθίζανε οι Αιγύπτιοι, αλλά να ταφή εκεί κοντά στην έρημο, σε σημείο που να μη το ξέρει κανένας. Δεν ήθελε μεταθανάτιες τιμές.

Λίγο προτού κλείσει τα μάτια του, λέγει στους μοναχούς, που βρίσκονται κοντά του, οτι αφήνει τον μανδύα του, στον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος του τον είχε χαρίσει κάποτε καινούργια. Κατόπιν ο Μ. Αθανάσιος τον φορούσε πάντοτε ως φυλαχτό. Τους προβάτινους χιτώνες του τους άφισε στον μοναχό Σεραπίωνα.

Έπειτα αφού κοίταξε κατάματα τους είπε:
- Ο Αντώνιος σας αποχαιρετά και φεύγει.

Και με τα λόγια αυτά παρέδωσε την αμόλυντη ψυχή του στο Θεό. Τον έθαψαν κατά την επιθυμία του σε άγνωστο μέρος. Ο τάφος του έμεινε, πράγματι, άγνωστος. Κανείς δεν ξέρει, που ετάφηκε. Ήτανε 17 Ιανουαρίου 356 μ.Χ. Έζησε στη γη 105 χρόνια.