Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων για την Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος

Υ.Γ Αγαπητέ Υπουργέ, καλή αυτή η εκδήλωση προκειμένου να αναδειχτούν οι θηριωδίες της Γερμανίας.
 Αναμένουμε με ενδιαφέρον να δείξετε την ίδια ευαισθησία  και για το Μικρασιατικό ολοκαύτωμα, για το Ποντιακό ολοκαύτωμα από τους Οθωμανούς, όπως επίσης και για τις γενοκτονίες των Ελλήνων  στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στη  Βιάννου...από τους Γερμανούς.
Τέλος βάλτε στον κατάλογο των εκδηλώσεων   και το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ του έθνους μας από την λαίλαπα των μνημονίων από τους...
Δεν μπορώ να γράψω την εθνικότητα, δεν μου πάει!

Στη Σμύρνη δεν έριξαν τον Ελληνικό Στρατό στη θάλασσα αλλά το λαό

 Μέχρι σήμερα οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι το 1922 έριξαν στη θάλασσα τον ελληνικό στρατό, ισχυρισμός που κατά τον αρθρογράφο Ουζγκιούρ Αϊντίν είναι αναληθής. Όπως μάλιστα γράφει από τη Σμύρνη και για το πρακτορείο ANF, αυτό που έκανε ο τουρκικός στρατός ήταν να ρίξει Έλληνες και Αρμένιους στη θάλασσα. Διαβάστε το άρθρο του:

Όπως κάθε Σεπτέμβρη και φέτος θα γίνουμε μάρτυρες εξιστόρησης μύθων που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, σύμφωνα με τους οποίους «το 1922 ρίξαμε τον ελληνικό στρατό στη θάλασσα».

Είναι όμως απόλυτα εξακριβωμένο ότι όταν ο τουρκικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη, ο ελληνικός στρατός την είχε ήδη εγκαταλείψει.

Η αρμενική κοινότητα, αν και μικρή σε σχέση με την ελληνική, έζησε στη Σμύρνη μέχρι το 1922. Εξάλλου δεν είχε επηρεαστεί και πολύ από τους «εκτοπισμούς» του Λίμαν φον Σάντερς και του νομάρχη Ραχμί μπέη. Ωστόσο, η πυρκαγιά που κατέκαψε την πόλη και ξέσπασε στη συνοικία Χαϊνότς, εξάλειψε την παρουσία των Αρμενίων στην πόλη. Μέχρι τότε δεν είχαν μείνει πουθενά Αρμένιοι στην Ανατολή, με εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη.

Μέρος των Αρμενίων που είχε διαφύγει των διωγμών βρήκε καταφύγιο στη Σμύρνη
Οι αιματηρές εξεγέρσεις του 16ου και 17ου αι., που ονομάστηκαν «εξεγέρσεις Τζελαλί», εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την Ανατολή. Μέρος των Αρμενίων κατάφερε να ξεφύγει και να κρυφτεί, γλιτώνοντας από τις σφαγές. Περίπου χίλιοι Αρμένιοι από το Ναχιτσεβάν, το Καραμπάγ και το Εριβάν, κατάφεραν να φθάσουν και να εγκατασταθούν στη Σμύρνη.

Στις αρχές του 17ου αι., ο Σάχης της Περσίας Αββάς Α΄, έκανε παιδομάζωμα στις κοινότητες των Αρμενίων, των Γεωργιανών και των Τσερκέζων, με σκοπό τη δημιουργία ισχυρού στρατού. Ορισμένοι Αρμένιοι, για να γλιτώσουν τα παιδιά τους, κατέφυγαν στη Σμύρνη, ενώ και ο Σουλτάνος Μαχμούτ Α΄ μετέφερε 100 οικογένειες Αρμενίων από τις πόλεις Ασνταράκ και Οσαγκάν της σημερινής Αρμενίας αλλά και από την Άγκυρα, και τους εγκατέστησε στη Σμύρνη.

Με τη φωτιά της Σμύρνης καταστράφηκε η συνοικία των Αρμενίων
Το 18ο αι., μετά την καταστροφή του Ισφαχάν από τους Αφγανούς, ακολούθησαν μαζικές εγκαταστάσεις Αρμενίων από τη Νέα Γκούλφα και το Ναχιτσεβάν στη Σμύρνη, ενώ το 19ο αι. έγινε το ίδιο με Αρμενίους από τη Θεοδοσιούπολη (Ερζερούμ), Ευδοκιάδα (Τοκάτη), Καισάρεια και Τυφλίδα να εγκαθίστανται στη Σμύρνη. Εκατοντάδες ορφανά που γλίτωσαν από τις σφαγές των Αρμενίων του 1894-1896 και του 1909 (σφαγή των Αδάνων), εγκαταστάθηκαν σε ορφανοτροφεία που οργάνωσε η αρμενική κοινότητα της Σμύρνης.

Η πυρκαγιά που ξέσπασε 1845 στη Σμύρνη, κατέκαψε και πάλι τη συνοικία των Αρμενίων.

Από τα 900 αρμενικά σπίτια, μόλις 37 διασώθηκαν. Καταστήματα, εργαστήρια, το σχολείο Χιριπσιμάντς, η εκκλησία Σουρπ Ισπεντάνος και όλα τα αρχεία της, παραδόθηκαν στις φλόγες και καταστράφηκαν.

Μετά την πυρκαγιά κλήθηκαν δυο αρχιτέκτονες από την Κωνσταντινούπολη για να επανασχεδιάσουν την αρμενική συνοικία, η οποία αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της.

Έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της οικονομίας της Σμύρνης
Το 1922 η αρμενική κοινότητα είχε 21 ιδρύματα που ασχολούνταν με την εκπαίδευση, την αλληλοβοήθεια, τις τέχνες και τον αθλητισμό, ενώ υπήρχαν και πολλές αρμενικές εταιρείες και επιχειρήσεις, που συνέβαλαν στην οικονομική ανάπτυξη της πόλης. Κάτοχοι ακινήτων γαιών ήταν οι Hovsep Çelebi Yusufyan, Krikor Kuyumcuyan, επιχειρηματίες οι αδελφοί İspartalıyan, Ekizyan, αδελφοί Yesayan, υφασματέμποροι πρώτης κατηγορίας οι Stepan- Dikran İplikçiyan, έμποροι βάμβακος, σιτηρών, σύκων και σταφίδας οι Elmasyan, αδελφοί Tavityan και πόσοι άλλοι.

Την έκαψαν οι Τούρκοι κομιτατζήδες
Η επίσημη θέση του τουρκικού κράτους είναι ότι τη Σμύρνη την έκαψαν οι Αρμένιοι και οι Ρωμιοί. Όμως μετά από χρόνια αποκαλύφθηκε ότι την πυρκαγιά την έβαλαν οι Τούρκοι κομιτατζήδες. Αν συνεκτιμήσει δε κανείς τα όσα έχουν ειπωθεί και γραφτεί από Άγγλους και Έλληνες, τότε βγαίνει το συμπέρασμα ότι την πόλη την έκαψαν οι «άτακτοι», ενώ η στρατιωτική διοίκηση έκανε τα στραβά μάτια.

Όταν μπήκε ο τακτικός στρατός στη Σμύρνη, οι εκπρόσωποι του Κεμάλ δεν έκαναν κάτι για να εγκαταστήσουν διοίκηση και να ελέγξουν την πόλη. Άδειασαν τις φυλακές και γέμισε η πόλη με «ατάκτους», για συγκεκριμένους λόγους.

Οι λεηλασίες άρχισαν στη συνοικία των Αρμενίων και μετά ακολούθησαν οι πυρκαγιές. Άγγλοι και άλλοι αυτόπτες μάρτυρες δήλωσαν ότι ανάμεσα σε εκείνους που έβαλαν τη φωτιά, ήταν και Τούρκοι στρατιώτες.

Για τη φωτιά υπάρχουν δυο απόψεις. Η μια λέει ότι οι κεμαλιστές είχαν πειστεί πως για να αναπτυχθεί η Σμύρνη, θα έπρεπε να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί εκ θεμελίων, ενώ η άλλη λέει ότι ο τουρκικός στρατός, για να επιβραβεύσει τους «ατάκτους», τους επέτρεψε να λεηλατήσουν την πόλη.

Στη Σμύρνη δεν έριξαν τον Ελληνικό Στρατό στη θάλασσα αλλά το λαό
Για χρόνια μας έκαναν πλύση εγκεφάλου, λέγοντας ότι «ρίξαμε στη θάλασσα τον ελληνικό στρατό». Όμως, έχει αποδειχτεί ότι όταν ο τουρκικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη, ο ελληνικός είχε ήδη αναχωρήσει. Αυτοί που ρίξαμε στη θάλασσα, ήταν ο ελληνικός και ο αρμενικός λαός. Όταν ξέσπασε η πυρκαγιά, μαζί με τους Έλληνες δολοφονήθηκαν εκατοντάδες Αρμένιοι. Λεηλατήθηκαν οι περιουσίες, τα καταστήματα και τα σπίτια τους. Όσοι μπόρεσαν να γλιτώσουν, σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πρώτα στην Ελλάδα κι από εκεί στην Ευρώπη και την Αμερική. Κάποιοι εγκαταστάθηκαν στη Βηρυτό, τη Συρία και την Αρμενία.

Η Διεθνής Έκθεση Σμύρνης καταλαμβάνει την αρμενική συνοικία Χαϊνότς

Η περιοχή πάνω στην οποία εγκαταστάθηκε και επεκτάθηκε η Διεθνής Έκθεση Σμύρνης, αμέσως μετά την τραγωδία –η οποία φιλοξενεί, ερήμην των πραγματικών ιδιοκτητών της αρκετές δραστηριότητες μεταξύ των οποίων και πολιτιστικές με σημαντικούς προσκεκλημένους- είναι η περιοχή της Αρμενικής συνοικίας Χαϊνότς, που λεηλατήθηκε και πυρπολήθηκε το 1922.

Τώρα στο εσωτερικό υπάρχουν τεράστια δένδρα και ταμπέλες που γράφουν «Τι ευτυχία να λες ότι είσαι Τούρκος», «Ένας Τούρκος αξίζει όσο ολόκληρος ο κόσμος», ενώ υπάρχουν παντού προτομές του Μουσταφά Κεμάλ.

Η εικόνα που βλέπει κανείς στο Βόρειο Κουρδιστάν, με τα ρατσιστικά αυτά συνθήματα να είναι γραμμένα με πέτρες στα καμένα βουνά, υπάρχει και στην άλλοτε όμορφη γειτονιά των Αρμενίων της Σμύρνης, πάνω στα ερείπια και τις στάχτες της οποίας οικοδομήθηκε ένας νέος κόσμος.

πηγή

 pontos-news.gr

Ό Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης μαρτύρησε για να μην προδώσει την νηστεία του Δεκαπενταυγούστου...

Ό Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης (+21η Όκτωβρίου) καταγόταν από τα μέρη της Μονεμβασίας. Ό Ιερέας πατέρας του καταγόταν από το χωριό Γεράκι, άλλ’ ως Εφημέριος τοποθετήθηκε στο γειτονικό χωριό Γούβες, από οπού καταγόταν ή πρεσβυτέρα του και εκεί γεννήθηκε το 1758 καί μεγάλωσε ό Ιωάννης.
Από μικρός ό Ιωάννης προσπαθούσε να μιμείται τον Ίερέα-πατέρα του στη ζωή του, τον βοηθούσε στίς Ακολουθίες της Εκκλησίας καί πάντα θυμόταν ότι αυτός ήταν «παπά γιος» καί έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, ώστε να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.
Άλλά το έτος 1770 οί ορδές του Αλβανού Χατζή Όσμάν, αφού κατέπνιξαν κάθε σημείο ελληνικής αντιστάσεως, έφθασαν καί στίς Γούβες. Οί Αρβανίτες μεταξύ άλλων φόνευσαν καί τον πατέρα του Ιωάννη (πού δεν διασώθηκε το όνομα του) καί στη συνέχεια αιχμαλώτισαν τον ίδιο καί τη μητέρα του καί τους μετέφεραν στη Λάρισα.
Εκεί τους πώλησαν δύο καί τρείς φορές τον καθένα ξεχωριστά καί υστέρα από δύο χρόνια τους ξαναπώλησαν καί τελικά αγοράσθηκαν καί οί δύο από έναν Τούρκο από τη Θεσσαλονίκη, πού διέμενε στη Λάρισα. Μάλιστα ό Τούρκος δεν είχε παιδιά καί βλέποντας τα χαρίσματα του Ιωάννη, ό οποίος ήταν πολύ έξυπνος για την ηλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικός καί σβέλτος στη δουλειά, σκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του νά τον κάνουν ψυχοπαίδι τούς, δηλαδή νά τον υιοθετήσουν.
Έτσι από τη στιγμή εκείνη καθημερινά το αφεντικό του προσπαθούσε νά διαστρέψει τον Ιωάννη από την Πίστη των Χριστιανών καί νά τον κάνει Οθωμανό. Αρχικά προσπάθησε με κολακείες καί υποσχέσεις καί κατόπιν με φοβέρες καί βασανισμούς, ώστε να κάμψει την αντίσταση του Ιωάννη, ό όποιος όμως έμενε στερεός καί ακλόνητος στη Χριστιανική Πίστη του.
Παράλληλα καί η γυναίκα του αφεντικού του προσπαθούσε καθημερινά με μαγείες καί σατανικά γητεύματα να ξεμυαλίσει τον Ιωάννη, ώστε να κυριευθή από σαρκικές επιθυμίες καί έτσι να τουρκέψει. Αλλ’ ό Ιωάννης, έχοντας το Θεό μέσα του, έμεινε καθαρός άπ’ όλα. Η θεία Χάρη τον φύλαξε άπ’ όλα τα διαβολικά τεχνάσματα της γυναίκας του Αγαρηνού.
Αφού κουράσθηκε ό Τούρκος να παρακαλεί και να πιέζει τον Ιωάννη να αλλαξοπιστήσει θυμωμένος τον οδήγησε στην αυλή του Τζαμιού. Εκεί μαζεύθηκαν πολλοί Αγαρηνοί, πού προσπαθούσαν με χτυπήματα, φοβέρες καί σπαθισμούς νά τον κάνουν νά τουρκέψει. Η απάντησή του όμως ήταν ξεκάθαρη: «Εγώ Τούρκος δεν γίνομαι. Χριστιανός είμαι καί Χριστιανός θέλω νά πεθάνω»!
Έφθασε όμως καί ή Νηστεία της Παναγίας, το Δεκαπενταύγουστο. Μόλις ό Τούρκος κατάλαβε ότι ό Ιωάννης δεν ήθελε νά χαλάσει τη Νηστεία καί νά αρτυθή, αποφάσισε νά τον κλείσει σ’ ένα στάβλο. Εκεί τον κλειδαμπάρωσε για όλο το διάστημα των 15 ημερών καί πότε τον κρεμούσε καί τον κάπνιζε με άχυρα καί πότε τον χτυπούσε με το σπαθί του προσπαθώντας νά τον κάνει νά φάει καί νά χαλάσει τη Νηστεία. Αλλ’ ό Ιωάννης όχι μόνο δεν έφαγε αρτυμένα φαγητά, αλλά οϋύτε καν τα δοκίμασε. Προσευχόταν καί παρακαλούσε την Παναγία νά τον βοηθήσει νά μην αρτυθεί. Προτιμούσε καλύτερα νά θανατωθή παρά νά χαλάσει τη Νηστεία.
Βλέποντας ό αφέντης του ότι δεν πείθεται, τον άφηνε νηστικό 2 καί 3 ήμερες, χωρίς να του δίνει τίποτε να φάει. Από την άλλη μεριά, η μητέρα του Ιωάννη, ίσως πιεζόμενη από τον Τούρκο αφέντη, στεκόταν κοντά στο γιο της καί βλέποντας τον αποκαμωμένο από τα βασανιστήρια καί από τη νηστεία, τόν παρακινούσε να φάει λέγοντάς του: «Φάε, γιε μου, από αυτά τα φαγητά, για να μην πεθάνεις, καί ό Θεός καί ή Παναγία σε συγχωρούν, γιατί δεν το κάνεις με το θέλημα σου, αλλά από ανάγκη. Λυπήσου καί εμένα τη φτωχή καί στενοχωρημένη μητέρα σου καί μη θελήσεις να πεθάνεις παράκαιρα καί με αφήσεις έρημη σ’ αυτή τη σκλαβιά καί ξενιτειά».
Στίς παρακλήσεις αυτές της μητέρας του ό Ιωάννης απάντησε: «Γιατί κάνεις έτσι, μητέρα, καί κλαις; Γιατί δεν μιμείσαι τον Πατριάρχη Αβραάμ, ό όποιος για την πίστη καί την αγάπη του στο Θεό θέλησε να θυσιάσει το μοναδικό γιο του,τον Ισαάκ, πού όμως ό Θεός τον διέσωσε με θαύμα;
Εσυ είσαι πρεσβυτέρα κι εγώ γιος Ιερέα καί Μάρτυρα καί πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί, αλλά καί υποδείγματα στους αδελφούς μας Χριστιανούς. Γιατί, αν δεν φυλάμε καί τα θεωρούμενα μικρά από τους Νόμους καί τα έθιμα της Εκκλησίας μας, πώς θα φυλάξουμε τα μεγάλα…;».
Ύστερα από αυτή την ακλόνητη στάση καί απάντηση του Ιωάννη, εξαγριωμένος πια ό Τούρκος του έδωσε μια θανατηφόρα μαχαιριά στην καρδιά καί μετά από δύο ήμερες ό Ιωάννης έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, στίς 21 Οκτωβρίου 1773, ως Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης! Γιατί αμέσως ό Πανάγαθος θεός έτίμησε το μαρτυρικό του σώμα με εύωδία καί θείο φως, όπως καί με πολλά θαύματα αργότερα!
Αφού δηλαδή ό Τούρκος αφέντης του τον εφόνευσε, πέταξε το μαρτυρικό του σώμα στο διπλανό του κήπο, για να τον φάνε οί σκύλοι. Καί όχι μόνο οί σκύλοι δεν έφαγαν το ιερό Λείψανο, αλλά έμειναν δίπλα του και δεν επέτρεπαν σε κανένα να το πλησιάσει, έτσι έμεινε φωτεινό καί αναλλοίωτο, ενώ Χριστιανοί Λαρισαίοι είδαν φως ουράνιο να κατέρχεται σαν αστέρι επάνω του!
Τότε ο μητροπολίτης Λάρισας που πληροφορήθηκε αυτά, εζήτησε την άδεια καί ενταφίασε το ίερό Λείψανο χριστιανοπρεπώς. Είχε όμως ό Άγιος αφήσει εντολή στη μητέρα του να μην αφήσει το λείψανό του στη λαρισαϊκή γη, αλλά μετά τριετία να κάμει εκταφή καί να το μεταφέρει στην πατρίδα τους.
Έτσι εκείνη παρέμεινε στη Λάρισα επαιτούσα για να ζει, ωσότου έγινε ή εκταφή του ιερού Λειψάνου του Αγίου από το Μητροπολίτη Λαρίσης, ό όποιος καί το παρέδωσε στη μητέρα του.
Εκείνη κατέχουσα τον ιερό θησαυρό κατέφυγε στην πατρίδα τους καί διέμενε σ’ έναν αδελφό της, στον οποίο καί μόνο ανέφερε ότι κατέχει το ιερό Λείψανο του υιού της Αγίου Ιωάννου. Άφησε μάλιστα στον αδελφό της κι εκείνη εντολή, όταν αποθάνει και ταφή, να τοποθετήσουν δίπλα της τα ιερά Λείψανα του Αγίου, όπως καί έγινε.
Αλλ' ό Πανάγαθος, τιμώντας τον Άγιο, επέτρεψε στη συνέχεια την αποκάλυψή του, από την ευωδιά πού ανέδιδε το ιερό Λείψανό του καί από τα θαύματα πού ετελούντο απ’ αυτά.
Έτσι το ίερό Λείψανο του Αγίου περιήλθε στην Ι. Μητρόπολη Μονεμβασίας, επί Μητροπολίτη Χρύσανθου, το 1818, καί ήδη κατέχεται από την Ι. Μητρόπολη Σπάρτης καί την Ι. Μονή Ζερμπίτσας Σπάρτης, ενώ τμήματά του κατέχουν καί οι Ι. Μητροπόλεις Μεσσηνίας καί Λαρίσης, όπου καί έχουν ανεγερθή Ι. Ναοί έπ’ ονόματι του Αγίου, όπως καί στην Παλλήνη Αττικής, ενώ στους επικαλούμενους αυτόν τελούνται θαύματα.

πηγή

akouei.blogspot.gr

 

Πηγή: Ιερά Μονή Προφήτου Ηλία Θήρας