Εφηβική λογοτεχνία.Τα βήματά μου στους Αγίους Τόπους

 

«Εκεί στο κέντρο της Γης που οι αποστάσεις σε μεταφέρουν, σε συγκλονίζουν και  σε σημαδεύουν. Εκεί που ακούγεται ο ψίθυρος της καρδιάς σου, εκεί  που  αισθάνεσαι το δάκρυ της ψυχής σου να στάζει αβίαστα, εκεί που τα Ουράνια…χαμηλώνουν!

Εκεί στην Αγία Γη η Μαρία πατά για πρώτη φορά στη ζωή της τα Άγια χώματα, ακολουθώντας τα βήματα του Χριστού και μας μοιράζει όμορφες εικόνες γεμάτες ζωή και συναισθήματα.

Μας συνοδεύει  σ’ένα ταξίδι ονείρου και μας ακουμπά στην πραγματικότητα, σε μια γέφυρα Ζωής, που αγγίζει την παιδική και εφηβική ψυχή. Μας δημιουργεί την επιθυμία και την ανάγκη   να βρεθούμε και εμείς  Εκεί, προσκυνητές της αγάπης Του!».

Υ.Γ Ένα μικρο απόσπασμα από το βιβλίο που σκέφτηκα  να το μοιραστώ μαζί σας…

 

 

 Εκδόσεις Αθως

 

 

 

 

Παιδική λογοτεχνία. Σμύρνη μου παραμυθένια

 

 

 

 

 

 

Έζησα κοντά σε Μικρασιάτισσα γιαγιά. Κοντά της έμαθα πολλές και όμορφες συνήθειες απ’ την ευλογημένη ζωή της και ζεστάθηκα απ’ τα όλο νόημα παραμύθια που μου έλεγε. Μεγαλώνοντας τα κατέγραψα και τα παραδίδω στις επόμενες γενιές παιδιών για να ευφρανθούν κι αυτά.

Αυτά τα παραμύθια είναι ένας κρυμμένος θησαυρός

τ’ οποία η γιαγιά μου τ’ άκουγε απ’ τη γιαγιά της εκεί στα αγιασμένα χώματα της Σμύρνης. Έτσι μετά την μικρασιατική καταστροφή τα μετέφερε σε μας. Είναι απλά, λιτά, προσιτά και πλούσια από αισθήματα και συναισθήματα βγαλμένα απ’ την ίδια την ευλογημένη ζωή που ζούσαν, Εκεί στη Μ. Ασία.

Υ.Γ Ένα μικρο απόσπασμα από το βιβλίο που κάποιος μας δώρισε και είπα να το μοιραστώ μαζί σας…

 

 

Εκδόσεις ΕΑΡ

 

 

Τα κλειδιά του εμπνευσμένου Δάσκαλου

 

Ανατρέχοντας στις σελίδες του blog που χρόνια τώρα υπάρχει στο διαδίκτυο κάποια στιγμή «έπεσα» σε ένα παλιό του άρθρο που επιγραφόταν «Σχολείο και ο εμπνευσμένος δάσκαλος».

Έλεγε λοιπόν αυτό το μικρό άρθρο…

«Ποιος θα εμπνεύσει την κοινωνία, ποιος θα εμπνεύσει τον Δάσκαλο, ιδιαίτερα τον Δάσκαλο του Δημοτικού που παίρνει ένα παιδάκι  τυφλό στη γνώση και του ανοίγει τον δρόμο στα γράμματα;

‘Βουτάει’ το το παιδί ο Δάσκαλος μέσα  από την αγκαλιά της μάνας του, το καθίζει υπομονετικά στο θρανίο και εκεί γύρω στα Χριστούγεννα σαν ‘δώρο’ των κόπων του προσωπικό, ακούει το ‘βουβό και αόμματο’ παιδί στη γνώση να συλλαβίζει την πρώτη λέξη…

-Να ένα τόπι, να ένα μήλο.

Συγκλονιστικό σαν θαύμα. Η γλώσσα λύθηκε. Η έκρηξη στην ψυχή του παιδιού έγινε!

Ένα νέο παιδάκι μετέχει πλέον στη γνώση.

Απ’ εκεί και πέρα με την βοήθεια άλλων   δασκάλων και ιδιαίτερα  οι προσπάθειες του ίδιου του παιδιού  θα το οδηγήσουν στα υψηλότερα μονοπάτια της γνώσης.

Η πόρτα της γνώσης όμως άνοιξε! Δεν ξανακλείνει πλέον αυτό το μονοπάτι.

Ο Δάσκαλος την άνοιξε, έχοντας βοηθό, την πίστη στην οικογένεια, στην πατρίδα, στο σχολειό και πάνω απ’ όλα στο Θεό. 

Να τα κλειδιά του εμπνευσμένου Δάσκαλου.»

Τότε σκέφτηκα να φιλοξενήσω στις σελίδες του Blog μια συνέντευξη με μια δασκάλα. Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα μια δασκάλα αλλά και συγγραφέα πολλών βιβλίων. Διάβασα μερικά, μου άρεσε πολύ το γράψιμό της, ο λόγος της απλός και λιτός, αλλά πολύ βαθύς και περιεκτικός  και ενθουσιάστηκα!

Έτσι αποφάσισα να της ζητήσω μια συνέντευξη και με χαρά με δέχτηκε.

Όλα τα καλά τα μοιράζομαι μαζί σας, έτσι σκέφτηκα  να μοιραστούμε και αυτή την συνέντευξη.

Αδαμαντία Αλατάρη λέγεται η δασκάλα, η συγγραφέας, η πολύτεκνη μητέρα που μας χάρισε τις πιο κάτω όμορφες σκέψεις της που ακολουθούν…

********************

Ψ.Ο  Αγαπητή κ. Αδαμαντία ,υπάρχουν σήμερα εμπνευσμένοι δάσκαλοι. Αν ,ναι πώς είναι ένας εμπνευσμένος δάσκαλος;

Αδ.Α Αγαπητά Ψήγματα Ορθοδοξίας ,ευχαριστώ πολύ γι’αυτό το κάλεσμα στο blog σας που πραγματικά προσφέρει στην ψυχή μας χρυσάφι… Με ρωτάτε αν υπάρχουν σήμερα εμπνευσμένοι δάσκαλοι .Και βέβαια υπάρχουν, αλίμονο αν σβήσει η σπίθα που κρύβεται μέσα στην κοινωνία. Στην κοινωνία που σήμερα ακροβατεί μεταξύ του κακού στοιχείου που πληθαίνει συνεχώς και του καλού που δυστυχώς μειώνεται,  δάσκαλος καλείται να γίνει ο στυλοβάτης που   ακούραστα εκτός από γνώσεις ,θα μοιράσει ήθος ,γαλήνη , αγάπη και έμπνευση ώστε το κάθε παιδί να ανακαλύψει τα ταλέντα του .

Εμπνευσμένος δάσκαλος σημαίνει να δίνεις νόημα στο σημερινό κενό του μαθητή με το παράδειγμά σου , να διαπαιδαγωγείς καλλιεργώντας μία στάση ζωής δείχνοντας εσύ σαν φωτεινό αστέρι τον τόπο της αρετής στον κόσμο παρέχοντας εφόδια που οδηγούν σε πνευματικά μονοπάτια ελευθερίας .

Η έμπνευση είναι προσωπικό στοιχείο ενός καλλιεργημένου χαρακτήρα με πνευματικά στοιχεία που μαθαίνεται ,αλλά περισσότερο ξεχειλίζει από το ταλέντο και την προσωπική προσπάθεια του καθενός μας.

Απλά πράγματα ,αν αγαπάς τη δουλειά σου ,αν αγαπάς τον άνθρωπο ,δηλ. τον μαθητή  τότε ενθουσιάζεσαι ,νιώθεις ένα σκίρτημα διαφορετικό που προσφέρει  ζωντάνια και χαρά  που αυτή μεταδίδεται από ψυχή σε ψυχή ,από παιδί σε παιδί . Ο δάσκαλος ό,τι έχει θα δώσει ,αν δεν έχει δε θα δώσει.

Αν η ζωή του δασκάλου είναι γεμάτη Χριστό τότε συνέχεια θα δίνει με όραμα και μεράκι και θα κάνει μαθητές ευτυχισμένους και όχι μόνο.

Έλεγε ο άγιος Πορφύριος  σε έναν δάσκαλο:  «Πριν  μπεις στην τάξη να σταθείς δύο λεπτά έξω από την πόρτα και σαν τον ιερέα που «παίρνει καιρό» να παρακαλέσεις τον Χριστό να σε δυναμώσει για να βοηθήσεις το κάθε παιδάκι που έχει την ανάγκη σου. Να πεις την ευχούλα μερικές φορές και έπειτα να αρχίσεις το έργο σου» .

Τον εμπνευσμένο δάσκαλο  τον έχουμε ανάγκη. Ειδικά σήμερα που κάποιοι προσπαθούν να ξεριζώσουν την Πίστη και την Πατρίδα από το λεξιλόγιο των Ελλήνων, ο εμπνευσμένος δάσκαλος έχει χρέος να ανάψει τη σπίθα για να φουντώσει και να μεταφέρει αξίες , να μεταφέρει φιλία ,στοργή ,σεβασμό ,εμπιστοσύνη. Τα παιδιά, έχουν ανάγκη από ελπίδα , αλήθεια ,από υπομονή και αγάπη.

Στη δύσκολη εποχή που ζούμε ο εμπνευσμένος δάσκαλος είναι το αντίδοτο που ενεργεί καταλυτικά .

Ψ.Ο  Η κοινωνία  ή η πολιτεία προσφέρει κάτι σε αυτούς τους ξεχωριστούς ,θα λέγαμε δασκάλους ;

Αδ.Α  Η πολιτεία δεν προσφέρει τίποτα .Η κοινωνία καταλαβαίνει πιο πολύ ,αισθάνεται ποιος ΄΄δίνει ΄΄ και ποιος ΄΄δίνεται ΄΄ .

Μακάρι η κοινωνία να δίνει το ΄΄ευχαριστώ ΄΄ της και να στέκεται δίπλα  στον δάσκαλο που ΄΄δίνεται΄΄ , γιατί δυστυχώς σήμερα υπάρχουν κάποιοι γονείς που μάλλον ζηλεύουν το επάγγελμα του δασκάλου ή φοβούνται μην ακούσουν κάποια΄΄ κουβέντα΄΄ για το καμάρι τους  και στέκονται με το πιστόλι έτοιμο να τον πυροβολήσουν .

Ας μην γελιόμαστε το παιδί μας είναι ο καθρέφτης μας . Κι εμείς σαν γονείς ,πολλές φορές όταν μας πουν καλά λόγια γι’αυτό ΄΄ φουσκώνουμε ΄΄,ακόμα κι αν είναι ψεύτικα. Αντίθετα αν μας πουν κάτι άσχημο που είναι όμως αληθινό ,μας ενοχλεί και εναντιωνόμαστε στον εκπαιδευτικό που μπορεί τόσο πολύ να βοηθήσει σαν ειδικός .

Ψ.Ο  Τι θα προτείνατε στους νέους γονείς όσον αφορά τη συμπεριφορά τους προς τον δάσκαλο;

Αδ.Α  Οι γονείς να σταθούν πλάι στον δάσκαλο και να αγωνιστούν παράλληλα, ώστε να χτιστεί ένας δυνατός χαρακτήρας στο παιδί τους . Γονιός και δάσκαλος δεν είναι αντίπαλοι, γιατί έχουν αναλάβει να διαφυλάξουν ψυχές και σώματα .

Αν και οι δύο μεριές θέλουν να παραδώσουν στην κοινωνία ευτυχισμένα παιδιά πρέπει να συνεργαστούν με αγάπη για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της ζωής .

Ψ.Ο  Πώς μπορεί ένας γονιός ή ένας δάσκαλος ή ένας συγγραφέας  να βοηθήσει τα παιδιά να αγαπήσουν τα βιβλία;

Αδ.Α Για να αγαπήσει το παιδί το καλό  βιβλίο είναι τέχνη τεχνών , δεν είναι όμως δύσκολο .Το καλό βιβλίο πρέπει να το διακρίνουμε ανάμεσα σε πολλά…. Με ένα καλό βιβλίο  την ημέρα την κατάθλιψη και την κακία την κάνεις πέρα. Γιατί έτσι ανοίγεις ένα παράθυρο  και παίρνεις οξυγόνο και παίρνεις  Ουρανό.

Αν ο γονιός διαβάζει θα διαβάζει και το παιδί του. Οι επισκέψεις σε βιβλιοπωλεία και εκθέσεις βιβλίων πρέπει να πραγματοποιούνται συχνά .

 Ο γονιός , ο δάσκαλος , ο συγγραφέας  ο καθένας από το δικό του μετερίζι να αγωνιστεί για παιδιά χαρούμενα , για παιδιά με αξίες ,για αγωνιζόμενα παιδιά και μέσω ενός εκλεκτού βιβλίου ή περιοδικού.

Αν ο δάσκαλος αγαπά το διάβασμα θα το αγαπήσουν και οι μαθητές του.

Να μερικές φράσεις που θα μπορούσε να χρησιμοποιεί ο δάσκαλος στην καθημερινότητα στην τάξη.

• Παιδιά ξέρετε ποιο βιβλίο άρχισα να διαβάζω αυτές τις μέρες ;
•  Θέλετε να φέρετε από ένα βιβλίο να φτιάξουμε δανειστική βιβλιοθήκη , θα ανταλλάσσουμε βιβλία μεταξύ μας θα τα διαβάζουμε , θα γράφουμε μια περίληψη και θα την παρουσιάζουμε στους συμμαθητές μας  . Όποιος διαβάσει τα περισσότερα θα πάρει δώρο ένα βιβλίο.
• Μέσα στην τάξη όταν έχουμε ελεύθερο χρόνο θα διαβάζουμε λίγο λίγο ένα καλό βιβλίο έστω μια φορά την εβδομάδα.
• Θα επισκεφτούμε μία τοπική βιβλιοθήκη ,
• Αυτές τις μέρες θα καλέσουμε και έναν συγγραφέα .Ένας συγγραφέας μπορεί να μεταδώσει  πολιτισμό!

Τα βιβλία μιλάνε , έχουν φωνή ,αρκεί να αφουγκραστούμε αυτό που μας λένε . Οι ταξιδιάρικες γραφές  θα μας οδηγήσουν …Όλοι έχουμε ευθύνη μπροστά στην παιδική , ευαίσθητη  ηλικία . Είναι στο χέρι μας να στρέψουμε την προσοχή  των παιδιών μακριά από την άσχημη πλευρά του διαδικτύου στο ατέλειωτο ταξίδι ενός καλού βιβλίου .

Ψ.Ο  Μιλήστε μας για τα βιβλία σας. Πείτε μας κάποιους τίτλους που αγαπάτε ιδιαίτερα.

Αδ.Α  Όλα τα βιβλία μου είναι αγαπημένα . Ένας δημιουργός δεν μπορεί να τα ξεχωρίσει ,επειδή όλα έχουν βγει από την ψυχή του . Έχουν γραφεί με ΄΄πόνο΄΄ και χαρά  στο χαρτί ..

Θα αναφέρω μερικά:

1. Τα βήματά μου στους Αγίους Τόπους ( Εκδόσεις Αθως)
2.  Η γιαγιά μου …η Μ . Ασία (Εκδόσεις Σαΐτη ) 
3.  Άγιοι Τόποι ,εκεί που ο Ουρανός χαμηλώνει  (Εκδόσεις Σαΐτη ) 
4. Στο Αγιον Όρος προσκυνητής ή επισκέπτης (Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική ) 
5.  Με μια βαλίτσα όνειρα  (Εκδόσεις Νάμα ) 
6. Καλοκαιρινή Συντροφιά (Εκδόσεις Εαρ ) 

Υ.Γ Ευχαριστούμε θερμά για την όμορφη συνέντευξη, για τα ωραία βιώματα αλλά και για τα διδακτικά μηνύματα που αντλούν και που μεταλαμπαδεύουν στην κοινωνία οι εμπνευσμένοι άνθρωποι, οι εμπνευσμένοι δάσκαλοι, οι εμπνευσμένοι συγγραφείς, οι εμπνευσμένοι γονείς έχοντας βοηθό, την πίστη στην οικογένεια, στην πατρίδα, στο σχολειό και πάνω απ’ όλα στο Θεό! 

Από τα Ψήγματα Ορθοδοξίας

Επισκέψεις της χάριτος του Θεού! Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης!

 

Η προσευχή

»Οι συμβουλές του για την προσευχή ήταν πολύ πρακτικές. Έλεγε: Θα ορίσεις μια συγκεκριμένη ώρα που θα έχεις ησυχία, και θα κάνεις προσευχή λέγοντας το: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με» αργά και παρακαλεστικά, «κλαψιάρικα» χωρίς να κρατάς κομποσκοίνι. 

Πριν ξεκινήσεις όμως θα κάνεις μια προεργασία. Θα διαβάσεις λίγο από το Ευαγγέλιο, από το Γεροντικό και τα άλλα πατερικά βιβλία. Θα σκεφτείς λίγο τη ζωή σου, τις ευεργεσίες του Θεού και έτσι η ψυχή θα μεταφερθεί στον πνευματικό χώρο…

Πολύ βοηθάει εδώ η αυτοσχέδια προσευχή. Και έτσι, χωρίς να μετράς κόμπους με το κομποσκοίνι, θα προσεύχεσαι ορισμένη ώρα με το ρολόι. Αυτή η προσευχή με το πρόγραμμα που είπαμε, θα ζωογονήσει και θα δυναμώσει την ψυχή με τρόπο μυστικό, όπως ένα φυτό που κάθε μέρα το ποτίζουμε με λίγο νερό και αυτό μεγαλώνει χωρίς να γνωρίζουμε πώς.»

Τα στάδια της προσευχής

»Μερικές φορές μιλούσε για τα στάδια της προσευχής: Στην αρχή ο άνθρωπος λέει ολόκληρη την ευχή, αργά και παρακαλεστικά: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν προχωρήσει η Χάρη, ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι και μπορεί να πει μόνον: «Κύριε, Ιησού, Χριστέ». 

Μετά ανεβαίνει άλλο σκαλοπάτι, και λέει: «Κύριε, Ιησού». Μετά λέει μόνον: «Ιησού μου» και μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος στο σημείο που σταματάει η προσευχή με λόγια και τότε είναι μέσα στην Χάρη του Θεού.

«Αρπάζεται» ο νους και βλέπει και ζει ουράνια πράγματα. Αυτές οι επισκέψεις της Χάριτος, σ’ αυτήν την ένταση, μπορούν να συμβούν χωρίς να το περιμένει ο άνθρωπος, όποτε θελήσει ο Θεός…»

Με επισκέφθηκε η Χάρη του Θεού

»Μια φορά, έλεγε, ήμουνα στον κήπο του κελιού και έσκαβα. Για μια στιγμή, σταμάτησα να ξεκουραστώ. Τότε με επισκέφθηκε η Χάρη του Θεού τόσο δυνατά που, για τον φόβο της πλάνης προσπαθούσα μέχρι κάποιο σημείο, να ελέγξω τον εαυτό μου. Επειδή η Χάρη αυξανόταν συνεχώς, παραιτήθηκα από την προσπάθεια λέγοντας: «Αν πλανήθηκα, πλανήθηκα. Άσ’ το και όπου πάει», είπα στον εαυτό μου.

Τότε ο νους μου ένιωσα ότι βγήκε από το σώμα μου και ανέβαινε, ανέβαινε σε τέτοιο νοητό ύψος, μέχρι που έφτασε σε έναν χώρο, όπου υπήρχε «ειρήνη» και γλυκύτατο φως και η ψυχή μου έγινε και αυτή φως! Πόσο κράτησε αυτή η κατάσταση, δεν γνωρίζω. Όταν «συνεστάλη» η Χάρη, σιγά σιγά, ένιωσα να κατεβαίνω και είδα το σώμα μου στον κήπο όρθιο ακουμπισμένο στην περίφραξη…»

Είδα όλη την κτίση!

»Άλλη φορά έλεγε: Την ώρα που κάναμε τον Εσπερινό στο εκκλησάκι μας, μόλις άρχισε ένας από τους πατέρες να διαβάζει τον Προοιμιακό Ψαλμό, «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον…», «έφυγε» η ψυχή μου από το σώμα μου και είδα όλη την κτίση! Τα φυτά, τα ζώα, τα βουνά, οι πέτρες, τα βράχια, η θάλασσα, κάθε ζωντανό πλάσμα μέσα της, μέχρι τα βάθη της, όλα υμνούσαν το Θεό. Όταν τελείωσε αυτή η «όραση» είδα ότι βρισκόμουν στο στασίδι μου και μόλις είχε τελειώσει ο Προοιμιακός. Τόση ήταν η διάρκεια αυτής της «θεωρίας»…

Κάποτε, την ώρα του Εσπερινού, στο: «Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου…» κοιτώντας προς το τέμπλο είδα να ανεβαίνει καπνός θυμιάματος μπροστά στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου. Νόμισα ότι υπήρχε από κάτω κάποιο θυμιατήρι. Κοίταξα, αλλά δεν υπήρχε. Ο καπνός του θυμιάματος σιγά σιγά χάθηκε. Μετά τον Εσπερινό είπα στον Γέροντα: Είδα αυτό και αυτό. Και ο Γέροντας μου απάντησε: Ήταν, παιδί μου, η προσευχή που ανεβαίνει ως θυμίαμα…

Τότε τον ρώτησα: Πώς εγώ Γέροντα, αμαρτωλός άνθρωπος, βλέπω τέτοια πράγματα; Και μου λέει: Ναι, παιδί μου, είσαι αμαρτωλός αλλά είσαι εν μετανοία…»

Ἔλαμψε τό πρόσωπό του ὅπως ὁ ἥλιος

»Μια άλλη φορά, σε μια Θεία Λειτουργία ο Γέροντας έμεινε στο κελί του περιμένοντας τον ιερέα να κατέβει, για να τον κοινωνήσει. Εγώ, επειδή ήθελα να κοινωνήσω, σκέφτηκα: Ας κατέβω να πάρω την ευχή του Γέροντα. Μπαίνοντας μες το κελί του είδα το Γέροντα να έχει πρόσωπο δωδεκαετούς παιδιού. Τα μαλλιά του και τα γένια του ήταν άσπρα. Το πρόσωπό του παιδικό. Έλαμπε μέσα στο φως!

Εγώ τα ’χασα και μόλις που μπόρεσα και του είπα: Γέροντα, ήρθα να πάρω την ευχή σας, αν είναι ευλογημένο, να κοινωνήσω. Συγγνώμη που σας ενόχλησα. Τότε μου απάντησε ζωηρά και χαρούμενα: Ευλογημένο! Eυλογημένο να κοινωνήσεις! 

Ούτε κατάλαβα πώς βγήκα από το κελί του, πώς ανέβηκα τη σκάλα για την Εκκλησία, πώς μπήκα μέσα και κοινώνησα στη Θεία Λειτουργία! Βρισκόμουν σ’ έναν άλλο κόσμο. Όταν αργότερα ξαναείδα τον Γέροντα, το πρόσωπό του ήταν το κανονικό…»

«Αναμνήσεις από τον όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη»

Του Νικόλαου Μπαλδιμτσή, Ιατρού

πηγή

pneumatoskoinwnia

Σχολείο και ο εμπνευσμένος δάσκαλος

 

Ποιος θα εμπνεύσει την κοινωνία, ποιος θα εμπνεύσει τον Δάσκαλο, ιδιαίτερα τον Δάσκαλο του Δημοτικού που παίρνει ένα παιδάκι  τυφλό στη γνώση και του ανοίγει τον δρόμο στα γράμματα;

«Βουτάει» το το παιδί ο Δάσκαλος μέσα  από την αγκαλιά της μάνας του, το καθίζει υπομονετικά στο θρανίο και εκεί γύρω στα Χριστούγεννα σαν «δώρο των κόπων του προσωπικό, ακούει το ¨βουβό και αόμματο¨ παιδί στη γνώση να συλλαβίζει την πρώτη λέξη…

-Να ένα τόπι, να ένα μήλο.

 

 

Συγκλονιστικό σαν θαύμα. Η γλώσσα λύθηκε. Η έκρηξη στην ψυχή του παιδιού έγινε!

Ένα νέο παιδάκι μετέχει πλέον στη γνώση.

Απ’ εκεί και πέρα με την βοήθεια άλλων   δασκάλων και ιδιαίτερα  οι προσπάθειες του ίδιου του παιδιού  θα το οδηγήσουν στα υψηλότερα μονοπάτια της γνώσης.

Η πόρτα της γνώσης όμως άνοιξε! Δεν ξανακλείνει πλέον αυτό το μονοπάτι.

 

Ο Δάσκαλος την άνοιξε, έχοντας βοηθό, την πίστη στην οικογένεια, στην πατρίδα, στο σχολειό και πάνω απ’ όλα στο Θεό. 

Να! τα κλειδιά του εμπνευσμένου Δάσκαλου.

 

x.