Ἐσύ, μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας, τὸ μόνο κακὸ ποὺ ἔχεις εἶναι ὅτι εἶσαι τρομερὰ εὐαίσθητος καὶ δὲν δέχεσαι νὰ σὲ προσβάλλουν

Ἐσύ, μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας, τὸ μόνο κακὸ ποὺ ἔχεις εἶναι ὅτι εἶσαι τρομερὰ εὐαίσθητος καὶ δὲν δέχεσαι νὰ σὲ προσβάλλουν. Γιὰ τὸ πρῶτο, δὲν εὐθύνεσαι ἐσύ. Τὸ κληρονόμησες ἀπὸ τὸν παπα-Γιάννη. Καὶ ἡ εὐαισθησία ἡ μεγάλη δὲν εἶναι καλή. Καλὴ εἶναι γιὰ τοὺς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι συνήθως τὴν ἐκμεταλλεύονται. Καὶ μάλιστα, πολὺ ἄσχημα. Ἐνῶ γιὰ ἐκεῖνον ποὺ τὴν ἔχει εἶναι ὅ,τι χειρότερο μπορεῖς νὰ φανταστεῖς! Ἄσε ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν γενεσιουργὸ αἰτία ὅλων τῶν ἀσθενειῶν. Γι’ αὐτό, προσπάθησε νὰ τὴν ἀποβάλεις. Ἢ ἔστω, νὰ τὴν περιορίσεις. Διαφορετικὰ θὰ κάνεις κακὸ καὶ στὸν ἑαυτὸ σου, ἀλλὰ καὶ στὴν οἰκογένειά σου. Ποὺ στὸ κάτω κάτω, δὲν σοῦ χρωστάει καὶ τίποτα, γιὰ νὰ τὴν ταλαιπωρεῖς, καὶ μάλιστα, χωρὶς κανένα λόγο.

Ὅσον ἀφορᾶ τὸ δεύτερο, δηλαδὴ τὴν προσβολή, αὐτὴ κανεὶς δὲν τὴν ἀνέχεται μὲ εὐχαρίστηση. Πολὺ περισσότερο ἐσύ, ποὺ εἶσαι ὑπερήφανος καὶ ἔχεις τὴν ἀξίωση ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ μὴ σὲ προσβάλλουν, ὅπως δὲν τοὺς προσβάλλεις κι ἐσύ. Ὅμως, αὐτὰ δὲν γίνονται σήμερα. Καὶ ὅλοι μας εἴμαστε θύματα τῆς προσβολῆς, ποὺ μᾶς προκαλοῦν οἱ ἄλλοι. Δηλαδή, ὅταν λέμε προσβολή,τί ἐννοοῦμε; Ἐσὺ πρέπει νὰ ξέρεις καλύτερα ἀπὸ ἐμένα, ἐκείνη τὴν ἠθικὴ μείωση, τὴν ἠθικὴ βλάβη ἢ τὴν ἀμφισβήτηση τοῦ κύρους μας ἀπὸ τρίτους. Ἔ, πῶς νὰ τοὺς ἐλέγξεις, παιδί μου, αὐτοὺς τοὺς τρίτους; Ἐλέγχονται; Ἀσφαλῶς ὄχι. Τὸ σωστὸ καὶ δίκαιο εἶναι νὰ μὴν προσβάλλει κανεὶς κανέναν καὶ νὰ μὴν προσβάλλεται ἀπὸ κανέναν. Δύσκολο πολύ. Ἀλλά, ὄχι καὶ ἀκατόρθωτο. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπιδιώκει νὰ πετύχει σήμερα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ὑπάρχουν ὅμως περιπτώσεις, ποὺ γίνεται κάποια παραχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ δοκιμασθεῖ ἡ δική μας ἀντοχὴ καὶ τὸ δικό μας πιστεύω. Καὶ ξέρεις, παιδί μου, γιατί; Γιατὶ στὴ θεωρία συμφωνοῦμε ὅλοι. Καὶ ἡ βαθμολογία εἶναι ἴδια γιὰ ὅλους! Εἶναι τὸ “ἄριστα”. Ἐνῶ στὴν πράξη τὰ θαλασσώνουμε… Καὶ πολὺ λίγοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ πιάνουν τὴ βάση!

Θὰ μοῦ πεῖς, τώρα, Ἐσὺ Παππούλη, τὰ ἐφαρμόζεις αὐτά; Τί νὰ σοῦ πῶ, βρὲ παιδί μου, μιὰ ζωὴ ἀγωνίζομαι, νὰ κάνω τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δὲν ξέρω ἐὰν τὸ κατόρθωσα. Ἐκεῖνος ξέρει. Σοῦ ἔχω ξαναπεῖ: μόνο τὸ ἔλεός Του θὰ μᾶς σώσει. Ἀλήθεια, δὲν μοῦ εἶπες: Ὕστερα ἀπὸ ὅσα συνέβησαν, ἐξακολουθεῖς ἀκόμη νὰ πιστεύεις ὅτι δὲν σ’ ἀγαπῶ;

(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 193-194)

Αγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη, οι Ισαπόστολοι

Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 274 μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος ο Α' ο Χλωρός καιμητέρα του η Ελένη από το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ο Κωνσταντίνος σε ηλικία 18 ετών έγινε στρατιωτικός και χάρη στην ανδρεία του, προάχθηκε γρήγορα στα ανώτατα αξιώματα του στρατού.

Ο Κύριος θέλοντας να τον βοηθήσει στον αγώνα του κατά του Μαξεντίου και του Λικίνιου, στη συνέχεια σχημάτισε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού με την επιγραφή «Εν τούτω Νίκα», προσφέροντάς του ένα ισχυρότατο όπλο για να κατατροπώσει τους εχθρούς του. Με το χριστιανικό σταυροειδές λάβαρο με το ελληνικό μονόγραμμα «Εν τουτω νικα», τελικά νίκησε τα στρατεύματα του Μαξεντίου και έπειτα του Λικινίου.

Επίσης, ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας που ευνόησε την Εκκλησία, μετά από τρεις αιώνες ανελέητου διωγμού. Μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του στο αρχαίο βυζάντιο, και εκεί έκτισε την βασίλισσα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη.

Λίγο πριν πεθάνει, ο Κωνσταντίνος αξιώθηκε και του Αγίου Βαπτίσματος, και αμέσως μετά είπε:«Νυν αληθει λογω μακαριον οιδ' εμαυτον, νυν της αθανατου ζωης πεφαναι αξιον, νυν του θειου μετειληφεναι φωτος πεπιστευκα». Τώρα, δηλαδή, σύμφωνα με το λόγο της αληθείας, ξέρω ότι είμαι μακάριος, τώρα έχω γίνει άξιος της αθανάτου ζωής, τώρα έχω πιστέψει πως έλαβα το θείο φως. Εκοιμήθη σε ηλικία 63 ετών, την 21 Μαΐου 327. Η Ιστορία ονόμασε τον Κωνσταντίνο Μέγα και η Εκκλησία τον ανεκήρυξε Άγιο και Ισαπόστολο.

Ο Κωνσταντίνος ενδιαφέρθηκε πολύ και για τα ιερά σεβάσματα των χριστιανών, για το λόγο αυτόαπέστειλε στα Ιεροσόλυμα την μητέρα του, για να βρει τον Τίμιο Σταυρό. Μετά την εύρεσή του, η Αγία Ελένη, αφού διχοτόμησε τις κεραίες του δημιούργησε δύο Σταυρούς εκ των οποίων τον ένα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη.

Η Αγία Ελένη ήταν αυτή η οποία έδωσε στον Μ. Κωνσταντίνο την πρέπουσα διαπαιδαγώγηση. Άλλωστε, και ο ίδιος την τίμησε, όταν στην μεγάλη πλατεία της Κωνσταντινούπολης έκτισε δύο στήλες, μία δική του και μία της Αγίας Ελένης, που έφερε την επιγραφή: «Εις Αγιος εις Κυριος Ιησους Χριστος, εις δοξαν Θεου Πατρος, Αμην». Η Αγία Ελένη βοήθησε να χτιστούν οι πρώτοι μεγάλοι ιεροί ναοί της Χριστιανοσύνης. Εκοιμήθη ειρηνικά το 327 μ.Χ. σε ηλικία 83 ετών.

Και μολονότι δεν ακουγόταν η φωνή του, ο Κύριος του είπε: «Τί μου φωνάζεις;»

Η θάλασσα απλωνόταν μπροστά. Οι Αιγύπτιοι έρχονταν από πίσω. Και ο Μωυσής βρισκόταν στη μέση. Ζητούσε από το Θεό βοήθεια, χωρίς να λέει ούτε λέξη· τόση ήταν η αμηχανία του. Και μολονότι δεν ακουγόταν η φωνή του, ο Κύριος του είπε: «Τί μου φωνάζεις;» (Έξ. 14:15). Τον άκουγε, λοιπόν, αν και δεν μιλούσε.
Έτσι κι εσύ, όταν σου έρχεται πειρασμός, να ζητάς καταφύγιο στο Θεό, να καλείς μυστικά σε βοήθεια τον Κύριό σου. Αυτός είναι πάντα κοντά σου, γι' αυτό δεν χρειάζεται να Τον αναζητήσεις σε ορισμένο τόπο, όπως κάνεις με τους ανθρώπους. «Θα φωνάξεις στο Θεό, κι Εκείνος θα σ' ακούσει», όπως λέει ο προφήτης Ησαΐας. «Εσύ ακόμα θα προσεύχεσαι, κι Εκείνος θα σου απαντήσει: "Να, εδώ είμαι, δίπλα σου!"» (Ησ. 58:9).
Αν αγωνίζεσαι να διατηρείς την καρδιά σου καθαρή από την κακία, ο Κύριος σ' ακούει πάντα και παντού. Με όλα αυτά, βέβαια, δεν θέλω να υποτιμήσω την προσευχή που γίνεται από τους χριστιανούς στο ναό. Όχι. Γιατί είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη η δύναμη της κοινής προσευχής των αδελφών στην εκκλησία. Θέλεις να μάθεις πόση; Άκου: Κάποτε ο απόστολος Πέτρος ήταν φυλακισμένος και αλυσοδεμένος. Μα «η Εκκλησία προσευχόταν αδιάκοπα στο Θεό γι' αυτόν» (Πράξ. 12:5). Και η προσευχή του εκκλησιάσματος τον ελευθέρωσε θαυματουργικά από τη φυλακή κι από τις αλυσίδες.
Τί, λοιπόν, είναι δυνατότερο από την προσευχή, που έσωσε το στύλο και τον πύργο της Εκκλησίας; Και όσο για τους κατηχουμένους, βέβαια, δεν επιτρέπεται να προσεύχονται μαζί με τους πιστούς στο ναό, γιατί δεν έχουν αποκτήσει ακόμα μεγάλη παρρησία. Όσο για μας, όμως, μας έχει δοθεί η παραγγελία να προσευχόμαστε για την οικουμένη και για την Εκκλησία, που έχει απλωθεί ως τα πέρατα της γης. Συνειδητοποιείτε πόσο υψηλό και τιμητικό για τη μικρότητά μας είναι το να προσερχόμαστε εδώ και να παρακαλάμε το Θεό για τόσο λαό;
Το να παρακαλάει ένας για τους πολλούς, είναι πολύ τολμηρό και χρειάζεται μεγάλη παρρησία. Γιατί, αν εγώ ο ίδιος δεν τολμώ να παρακαλέσω για τον εαυτό μου, πολύ περισσότερο για τους άλλους· αυτό μόνο οι δίκαιοι μπορούν να το κάνουν, όχι ένας αμαρτωλός σαν κι εμένα. Όταν, όμως, συγκεντρωμένοι όλοι μαζί κάνουν δέηση για έναν, το πράγμα δεν φαίνεται άπρεπο. Είναι, βέβαια, δυνατόν, όπως είπα πριν, να προσευχόμαστε και στο σπίτι μας και σε κάθε τόπο, όχι πάντως όπως προσευχόμαστε στην εκκλησία, όπου κοινή ικεσία κλήρου και λαού απευθύνεται στο Θεό.
Δεν εισακούεσαι τόσο από τον Κύριο, όταν Τον παρακαλάς μόνος, όσο όταν βρίσκεσαι μαζί με τους αδελφούς σου. Γιατί στην κοινή προσευχή υπάρχουν περισσότερα: η ομόνοια και ο δεσμός της αγάπης και οι ευχές των ιερέων. Οι ιερείς γι' αυτό ακριβώς βρίσκονται εδώ, για να ενισχύσουν με τις ισχυρές ευχές τους τις αδύναμες προσευχές του λαού, βοηθώντας τες ν' ανέβουν στον ουρανό. Να, λοιπόν, πως κατόρθωσε να βγάλει από τη φυλακή τον απόστολο Πέτρο η προσευχή της Εκκλησίας.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ

Αυτός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας, εμείς είμαστε το σώμα. Είναι δυνατόν να υπάρχει κενόν διάστημα μεταξύ κεφαλής και σώματος; Ασφαλώς όχι.
Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος, εμείς η οικοδομή που θεμελιώνεται σ' Αυτόν. Αυτός είναι η κληματαριά, εμείς οι κληματόβεργες. Αυτός είναι ο Νυμφίος, εμείς η Νύμφη του Εκκλησία.
Αυτός είναι ο ποιμένας μας, εμείς τα πρόβατά του. Εκείνος είναι η οδός της ζωής, εμείς βαδίζουμε σ'αυτήν. Εμείς είμαστε ο Ναός ο πνευματικός. Αυτός έρχεται και κατοικεί μέσα μας.
Αυτός είναι ο πρωτότοκος, εμείς είμαστε οι αδελφοί Του. Αυτός είναι ο κληρονόμος της Ουρανίου Βασιλείας ως Υιός του Θεού εμείς οι συγκληρονόμοι Του.
Αυτός είναι η ζωή που οδηγεί στην αιώνια σωτηρία και ευτυχία, εμείς οι μέτοχοι της Αγίας αυτής ζωής.
Αυτός είναι η ανάστασις του κόσμου και των ανθρώπων από την νέκρωση της αμαρτίας, εμείς αυτοί που ανασταινόμαστε.
Αυτός είναι το πνευματικό φως του κόσμου, εμείς αυτοί που φωτίζονται από το φως. Όλα τα παραπάνω φανερώνουν την ένωση του Ιησού Χριστού με εμάς τους πιστούς Του.

Aγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου

Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτις

 
Έρχεται ο Κύριος σε μια πόλη της Σαμάρειας που λέγεται Σιχάρ. (Σαμάρεια ονομάσθηκε η πόλη που έκτισε το 880 π.Χ. ο βασιλιάς του Ισραήλ, Αμβρί, έπειτα το όρος Σομόρ που ήταν η ακρόπολή της και τέλος όλο το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ, που καταλύθηκε από τους Ασσυρίους το 721 π.Χ. και ο ηγεμόνας τους εγκατέστησε εκεί εθνικούς από πολλά μέρη).

Εκεί ήταν η πηγή του Ιακώβ, το πηγάδι που εκείνος είχε ανοίξει. Κουρασμένος ο Κύριος από την οδοιπορία κάθισε μόνος του δίπλα από το πηγάδι και κάτω αφελώς, γιατί οι μαθητές του πήγαν να αγοράσουν τροφές. Έρχεται εκεί μια γυναίκα από τη Σαμάρεια να πάρει νερό και ο Κύριος διψώντας ως άνθρωπος, της ζήτησε νερό.

Αυτή αντελήφθηκε από την εμφάνισή του ότι ήταν Ιουδαίος και θαύμασε πως ένας Ιουδαίος ζητά νερό από την εθνική Σαμαρείτιδα. Αν γνώριζες, της είπε, τη δωρεά του Θεού, ποιός είναι αυτός που σου ζητά να πιεί νερό, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε ζωντανό νερό. Ο Κύριος επιβεβαίωσε ότι αν γνώριζε θα γινόταν μέτοχος πραγματικά ζωντανού νερού, όπως έπραξε και απόλαυσε αργότερα όταν το έμαθε, ενώ το συνέδριο των Ιουδαίων που έμαθαν σαφώς, έπειτα εσταύρωσαν τον Κύριο της δόξης. Δωρεά του Θεού είναι, επειδή θεωρεί αγαπητούς όλους ακόμα και τους μισητούς από του Ιουδαίους εθνικούς και προσφέρει τον εαυτό του και καθιστά τους πιστούς σκεύη δεκτικά της Θεότητός του.

Η Σαμαρείτιδα δεν κατάλαβε το μεγαλείο του ζωντανού νερού, απορεί που θα βρεί νερό χωρίς κουβά σε ένα βαθύ πηγάδι. Έπειτα επιχειρεί να τον συγκρίνει με τον Ιακώβ, που τον αποκαλεί πατέρα, εξυμνώντας το γένος από το τόπο και εξαίρει το νερό με τη σκέψη ότι δεν μπορεί να βρεθεί καλύτερο. Όταν όμως άκουσε ότι το «νερό που θα σου δώσω» θα γίνει πηγή που τρέχει προς αιώνια ζωή, άφησε λόγο ψυχής που ποθεί και οδηγείται προς τη πίστη και ζήτησε να το λάβει για να μη ξαναδιψήσει. Ο Κύριος θέλοντας να αποκαλύπτεται λίγο λίγο, της λέγει να φωνάξει τον άνδρα της, γνωρίζοντάς της πόσους άνδρες είχε και αυτόν που έχει τώρα δεν είναι δικός της. Εκείνη όμως δεν στενοχωρείται από τον έλεγχο, αλλά αμέσως καταλαβαίνει ότι ο Κύριος είναι προφήτης και του ζητά εξηγήσεις σε ψηλά ζητήματα.

Βλέπετε πόση είναι η μακροθυμία και η φιλομάθεια αυτής της γυναίκας; Πόση συλλογή και γνώση είχε στη διάνοιά της, πόση γνώση της θεόπνευστης Γραφής; Και αμέσως τον ρωτά που πρέπει να λατρεύεται σωστά ο Θεός, εδώ σ' αυτό το τόπο ή στα Ιεροσόλυμα; Και τότε παίρνει τη απάντηση, ότι έρχεται η ώρα οπότε ούτε στο όρος αυτό ούτε στα Ιεροσόλυμα θα προσκυνήτε τον Πατέρα. Της γνωρίζει μάλιστα ότι η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους, δεν είπε θα είναι, στο μέλλον, γιατί ήταν αυτός ο ίδιος. Έρχεται ώρα και είναι τώρα που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνούν το Πατέρα κατα Πνεύμα και αλήθεια.

Γιατί ο ύψιστος και προσκυνητός Πατέρας, είναι Πατέρας αυτοαληθείας, δηλαδή του μονογενούς Υιού και έχει Πνεύμα αληθείας, το Πνεύμα το άγιο και αυτοί που τον προσκυνούν, το πράττουν έτσι διότι ενεργούνται δι' αυτών. Ο Κύριος απομακρύνει κάθε σωματική έννοια τόπο και προσκύνηση, λέγοντας: «Πνεύμα ο Θεός και αυτοί που τον προσκυνούν πρέπει να τον προσκυνούν κατα Πνεύμα και αλήθεια». Ως πνεύμα που είναι ο Θεός είναι ασώματος, το δε ασώματο δεν ευρίσκεται σε τόπο ούτε περιγράφεται με τοπικά όρια. Ως ασώματος ο Θεός δεν είναι πουθενά, ως Θεός δε είναι παντού, ως συνέχων και περιέχων το πάν.

Παντού είναι ο Θεός όχι μόνο εδώ στη γη αλλά και υπεράνω της γης, Πατήρ ασώματος και κατά τον χρόνο και σε τόπο αόριστος.

Βέβαια και η ψυχή και ο άγγελος είναι ασώματα, δεν είναι όμως σε τόπο, αλλά δεν είναι και παντού, γιατί δεν συνέχουν το σύμπαν αλλά αυτά έχουν ανάγκη του συνέχοντος.

Η Σαμαρείτιδα καθώς άκουσε από το Χριστό αυτά τα εξαίσια και θεοπρεπή λόγια, αναπτερωμένη, μνημονεύει τον προσδοκώμενο και ποθούμενο Μεσσία, τον λεγόμενο Χριστό που όταν έρθει θα μας τα διδάξει όλα. Βλέπετε πως ήταν ετοιμότατη για την πίστη; Από που θα γνώριζε τούτο, αν δεν είχε μελετήσει τα προφητικά βιβλία με πολλή σύνεση; Έτσι προλαβαίνει περί του Χριστού ότι θα διδάξει όλη την αλήθεια. Μόλις την είδε ο Κύριος τόσο θερμή της λέγει απροκάλυπτα: Εγώ είμαι ο Χριστός, που σου μιλώ. Εκείνη γίνεται αμέσως εκλεκτή ευαγγελίστρια και αφήνοντας τη υδρία και το σπίτι της τρέχει και παρασύρει όλους τους Σαμαρείτες πρός το Χριστό και αργότερα με τον υπόλοιπο φωτοειδή βίο της (ως Αγία Φωτεινή) σφραγίζει με το μαρτύριο την αγάπη της προς τον Κύριο.

(Απόσπασμα ομιλίας του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά)

πηγή
xfd