Σύμφωνα μέ τίς ἐκτιμήσεις ἐγκρίτων νομικῶν, συνταγματολόγων, οἰκονομολόγων καί ἄλλων συναφῶν ἐπιστημόνων, ἡ χώρα μας ἀντιμετωπίζει σοβαρό συνταγματικό πρόβλημα. Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες δειλά δειλά οἱ κυβερνῆτες μας ἀνεκοίνωναν, ὅτι κινδυνεύει ἡ ἐθνική μας κυριαρχία.
Ἀναλυτές ἐπιστήμονες παρουσιάζουν τό πρόβλημα ὡς πολυσύνθετο καί ὡς πρόβλημα πού δέν μπορεῖ νά λυθεῖ, ὡς μεῖζον θέμα πού ἔχει προκύψει στήν Εὐρωπαϊκή κοινότητα καί δέν μπορεῖ νά ἀναταχθεῖ.
Ἔρχεται λοιπόν τό πόνημα τοῦ π. Λάμπρου «Σχέση Ἱερῶν Κανόνων καί κοσμικῶν νόμων», νά μᾶς βοηθήσει ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως νά καταλάβουμε ποῦ βρισκόμαστε, γιατί διερχόμαστε τήν παροῦσα κρίση καί ποῦ μπορεῖ νά ὑπάρξει φῶς, ἐλπίδα, σωτηρία.
Ἡ κοινή λογική καί τό κοινό αἴσθημα τῶν Ἑλλήνων ἤδῃ τήν 28η Ὀκτωβρίου ἐξεφράσθη μέ φωνές, μέ πανώ καί διαδηλώσεις ἐνάντια στήν ἀντιλαϊκή καί ἀντεθνική συμπεριφορά τῆς κυβερνήσεώς μας πού πρῶτο μέλημά της εἶναι, πῶς θά εἶναι συνεπής στούς δανειστές μας σέ βάρος τῶν συμφερόντων τοῦ λαοῦ μας.
Στό βιβλίου τοῦ π. Λάμπρου φαίνεται, ὅτι τέτοιου εἴδους κοινωνικές ἀναστατώσεις ὀφείλονται καί στίς ἀντιθέσεις ἀνάμεσα στό κοσμικό καί τό Κανονικό Δίκαιο, τό δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας, ἀνάμεσα δηλαδή στή θεανθρώπινη νοοτροπία τῶν ἱερῶν κανόνων καί στήν ὁσημέραι ἐναντίωσή τους σ’ αὐτούς.
Ἰδιαίτερα στίς μέρες μας ἡ Νέα Τάξη πραγμάτων, ἡ Νέα Ἐποχή, θέλει νά ἐπιβάλει τή βούλησή της σέ μιά χώρα μέ μακραίωνα ὑψηλό πολιτισμό καί μακραίωνη δημοκρατική ζωή. Οἱ Γερμανοί[1] πού συμφωνήθηκε νά συμμορφώσουν τούς ἄτακτους Νεοέλληνες ἀσφαλῶς θά ἐπιδιώξουν, ὅπως προγενέστερα οἱ Βαυαροί συνάρχοντες τοῦ Ὄθωνος, νά μᾶς ἐξευρωπαΐσουν καί νά μᾶς ἰσοπεδώσουν στόν ἐνδοκοσμικό ἀσφυκτικό τρόπο ζωῆς. Προτεστάντες, ἀγνωστικιστές, οὑμανιστές, ὀρθολογιστές ἀδυνατοῦν νά κατανοήσουν την ἁγία Ὀρθοδοξία καί τή δοκιμασμένη της ὀρθοπραξία.
Στό βιβλίο τοῦ π. Λάμπρου παρουσιάζεται τό μεγαλεῖο τῆς θείας δικαιοσύνης πού ἀλληλοπεριχωρεῖται μέ τή θυσιαστική ἀγάπη τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστάντος Κυρίου. Στό Κανονικό δηλαδή Δίκαιο ὁ ἄνθρωπος θεωρεῖται ὡς εἰκόνα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ πού ἔχει προικισθεῖ μέ βούληση καί χαρισματικές δυνατότητες γιά νά φθάσει στό «καθ’ ὁμοίωσιν», στήν κατά Χάριν Θέωση. Στό Κανονικό Δίκαιο ἐπιβάλλονται κάποιοι κανόνες, κάποιες ποινές πού βοηθοῦν τόν πιστό νά πορευθεῖ πρός τό καθ’ ὁμοίωσιν. Θά μεταλλαχθεῖ τό μεταπτωτικό «κατά φύσιν» σέ ἐν Χριστῷ πρόσωπο.
Ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Γαλάτας Ἐπιστολή του (Κεφ. Ε΄ στ.22) διατυπώνει τά ἐννέα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού χορηγοῦνται στόν ἄνθρωπο καί συνιστοῦν τήν ἐν Χριστῷ ἀληθινή φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου. «Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη πίστις, πραότης, ἐγκράτεια».
Ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ μεγάλου ἀνδρός τῆς ἱστορίας, τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἰσαποστόλου καί αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου μέχρι τῶν ἡμερῶν μας ἡ χαρισματική δύναμη τῶν ἱερῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπηρέασε τούς κοσμικούς νόμους.
Ἔτσι ἀνεπτύχθη μιά ἁρμονικότατη συνεργασία Ἐκκλησίας καί κράτους μέ νόμους χριστοποιημένους, μέ νόμους πού προασπίζονται τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα ὅλων τῶν ἡλικιῶν, ἐξ ἄκρας συλλήψεως μέχρι καί τά βαθύτατα γεράματα. Τό φιλανθρωπότατο δίκαιο μέ τούς ἱερούς κανόνες ἐπέδρασε καί σ’ ὁλόκληρη τήν κοινωνική ζωή, στήν ἐργασία, στή διοίκηση, στήν πολιτική.
Τά τελευταῖα εἴκοσι – τριάντα χρόνια βλέπουμε μιά ἐπιδρομή τοῦ κατάξηρου οὑμανιστικοῦ πνεύματος, ἐντεταλμένου ἀπό τούς «μεγάλους» τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού ἀποσκοποῦν στήν ἐξάλειψη τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος ἀπό τούς νόμους τοῦ κράτους.
Ἐνάντια στούς ἱερούς φιλάνθρωπους κανόνες νομιμοποιήθηκαν οἱ ἐκτρώσεις. Δολοφονοῦνται ἀπό ἑκατό ἕως πεντακόσιες χιλιάδες ἔμβρυα κάθε χρόνο. Λιγοστεύει ὁ πληθυσμός μας κατά μία μεγάλη πόλη. Οἱ κοπέλλες μας, γιατί ὄχι καί οἱ ἄνδρες μας, ἐπιβαρύνονται διά βίου μέ ἕνα θανάσιμο ἁμάρτημα, μέ συνέπεια νά βιώνουν ἕνα κρυφό ἄγχος καί μιά μυστική ᾁδηφάγο ἐνοχή μέ ἁλυσσιδωτές ἐπιπτώσεις στήν καριέρα τους, στήν οἰκογενειακή τους κατάσταση, στή δημιουργικότητά τους.
Οἱ ἐλεύθερες συμβιώσεις ἀποδεικνύονται ἀντιστρόφως ἀνάλογες τοῦ σκοποῦ, γιά τόν ὁποῖο πειραματικά θεσμοθετήθηκαν, μέ μεταπήδηση σέ ἕνα ἄλλο συμβατικό σχῆμα· συμβίωση, ἐγκυμοσύνη ἴσως, πολιτικός γάμος, βάπτιση τοῦ νεογέννητου, πιθανός χριστανικός γάμος.
Ἡ καταπάτηση τῶν ἱερῶν κανόνων στά ἀνωτέρω βρίσκει τό ζεῦγος μπλεγμένο μέ ὄγκο προβλημάτων, πού θά ἦταν πολύ μικρότερος ἄν στά παραπάνω βήματα τῶν ἀνθρώπων ὑπῆρχε ἐξ ἀρχῆς ἡ ζωοποιός δύναμη τῆς εὐλογίας τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μέ τό ἱερό Μυστήριο τοῦ Γάμου.
Ἡ τηλεόραση μέ ὀργανωμένα προγράμματά της, μέ ἀνιστόρητο λόγο καί μέ διεστραμμένες εἰκόνες πολέμησε καί πολεμάει τήν ἑλληνική ἱστορία μας, τή θεότητα τοῦ Κυρίου, τή θεοπνευστία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως, τήν ἐν γένει μακραίωνα Παράδοσή μας.
Καί τό χειρότερο, ἄνθρωποι μέ σοβαρά ἐλλείμματα πίστεως, παιδείας καί ἤθους, πολυβολοῦν τήν ἀκμαία πολιτιστική μας θεανθρώπινη παράδοση καί λανσάρουν τήν ὁμοφυλοφιλία, τή σεξουαλική ἀπελευθέρωση, δηλαδή τόν ἐγκλωβισμό τῶν παιδιῶν μας στήν ἀποχαύνωση, τή χρήση τῆς φούντας (τῶν ναρκωτικῶν) καί ἄλλων παραισθησιογόνων οὐσιῶν, τή νομιμοποίηση καί ἐγκαθίδρυση στή χώρα μας τοῦ τζόγου καί τῶν τυχερῶν μηχανημάτων, δηλαδή τά φρουτάκια.
Παράλληλα διαφημίζονται οἱ περιθωριακοί τύποι μάγων, ἀστρολόγων, ἐναλλακτικῶν θεραπευτῶν, ἑρμηνευτῶν τοῦ ζωδιακοῦ κύκλου, τάχα ψυχοθεραπευτῶν, δασκάλων τῆς γιόγκα, κ.τ.λ..
Ἀποσυνδέθηκαν οἱ δεσμοί τῶν ἱερῶν κανόνων μέ τούς νόμους τοῦ κράτους, μέ ἀπαίτηση μάλιστα τοῦ κράτους γιά κρατικοποίηση τῶν ἱερῶν κανόνων. Ἀλλοτριώνεται σταδιακά ὁ θεανθρώπινος πολιτισμός μας ἀπό τίς χαρισματικές χριστιανικές ἐπιδράσεις τῆς δοκιμασμένης χριστιανικῆς νομοθεσίας μέ βάση τούς ἱερούς κανόνες. Ὁ πολιτισμός μας ἔτσι ἐκπίπτει στό ἐνδοκοσμικό ἐπίπεδο ἐγκλωβισμοῦ μας, στήν ἀπαίτηση καί ὄχι στήν προσφορά, στή διεκδίκηση καί ὄχι στή δημιουργία, στή ρᾳστώνη καί ὄχι στήν μετά τοῦ Κυρίου συνδημιουργία, στόν ἀποκλεισμό τοῦ θαύματος.
Καί ἰδού ἐπτωχεύσαμεν! Ἡ παροῦσα κατάντια τῆς χώρας μας δέν ὀφείλεται μόνο στά προγραμματισμένα σχέδια τῆς Νέας Τάξεως ἀντιχρίστων πραγμάτων μέ ἀκριβεῖς ἐντολοδόχους τούς «κυβερνῆτες μας», ἀλλά καί στήν ἀτομική μινιμαλιστική μας νοοτροπία, πού εὐνοεῖ τήν ἀνάπτυξη τῶν ἀντιλαϊκῶν, ἀπανθρώπων, ἀντιχρίστων προγραμμάτων.
Ὁ θεοφώτιστος ἅγιος Γέροντας, ὁ π. Παΐσιος ἔλεγε, συμφωνῶν μέ ὅλους τούς ἁγίους πατέρες, ὅτι λειτουργοῦν οἱ πνευματικοί νόμοι πάντοτε ἀλάνθαστα καί νομοτελειακά: Ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τή θεϊκή ἀρχετυπική δημιουργία; Διαλέγουμε τόν αὐτόνομο, ἀνθρώπινο τρόπο βίου καί ἔργων χωρίς Χριστό;
Ἀναδεικνύεται ἡ δική μας μεταπτωτική ἀρρώστια πού δέν μπορεῖ νά θεραπευτεῖ πιά μέ κανένα ἀνθρώπινης ἐπινόησης φάρμακο. Πῶς θά γλυτώσουμε τώρα ἀπό τήν πτώχευση καί τά παρεπόμενά της; Πῶς θά ἀποφύγουμε τις ἀναπόφευκτες ἐπιπλοκές τοῦ πραγματικοῦ ἤ σκόπιμα ἀπό σκόπιμους διογκωμένου χρέους;
Πῶς θά μειωθεῖ ἡ ἀνεργία; Πῶς θά ἀνθίσει ἡ ἀνάπτυξη; Πῶς θά μπορέσουμε νά κρατήσουμε ἀταλάντευτη τήν πίστη μας; Πῶς δέν θά καταποθοῦμε ἀπό τόν πανικό καί τήν ἀπόγνωση, στά ὁποῖα μᾶς σπρώχνει ὁ ἄμβωνας τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ τηλεόραση μέ τούς δασκαλεμένους δημοσιογράφους της;
Ἡ μετάνοια, ὑποστηρίζουν οἱ ἅγιοι πατέρες μας καθώς καί ἅπαντες οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μπορεῖ νά μᾶς ἀνοίξει νέες προοπτικές, νέους ὁρίζοντες, νέους δρόμους: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστιν». Ἡ μετάνοια ἄγει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ γίνεται χαρά, ἐμπειρία θείας χάριτος, πανευτυχίας καί μακαριότητας ἐντός ἡμῶν, ἐδῶ καί τώρα.
Τό δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας περιέχεται καί ἐκφράζεται στό κανονικό δίκαιο. Ἀναλυτικότερα περιλαμβάνει τούς ἱερούς κανόνες, δηλαδή τό ἅγιο ἀπόσταγμα τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν ἐπιμέρους θεοφωτίστων ἱερῶν κανόνων ἐγνωσμένων ἁγίων Πατέρων.
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τό κοσμικό δίκαιο ὑψώνεται ὡς αὐθεντικότερο, ἀφοῦ ἀναγνωρίζεται ὡς νόμος τοῦ Κράτους μέ τήν ὑποστήριξή του, καθώς καί μέ δυνάμεις καταστολῆς, ἄν χρειασθεῖ. Οἱ ἱεροί κανόνες ἐπιβάλλονται στή ζωή κάθε πιστοῦ μέ ἑκούσια καί ἐλεύθερη ἀποδοχή του, γιά τό ἐπίγειο καί γιά τό αἰώνιο συμφέρον του.
Οἱ ἱεροί κανόνες δέν βλέπουν τόν ἄνθρωπο μόνο ὡς βιολογικό καί κοινωνικό ὄν. Στό δεύτερο καί τρίτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ π. Λάμπρου ὁ ἄνθρωπος ὁρᾶται καί ἀποκαλύπτεται στήν φιλοκαλική του διάσταση. Ἡ ἀθάνατη ψυχή, ὑπέρ ἧς Χριστός ἀπέθανε, ἔχει, διαφυλάσσει καί ἀναπτύσσει ὅλα τά χαρίσματα τοῦ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» πλασθέντος δημιουργήματος, κορωνίδος συμπάσης τῆς δημιουργίας.
Ἡγεμών νοῦς, νόηση, φαντασία, βούληση, συναίσθημα, ἁρμονική συμφυΐα μετά τοῦ σώματος, συλλειτουργία ὅλων τῶν ψυχοδυναμικῶν, εἶναι γνωστά στούς ἱερούς κανόνες πού βοηθοῦν στήν ἀρχετυπική, κατά Θεόν, προπτωτική λειτουργία, γιά τό καλό, γιά τήν ἐν Χριστῷ καταξίωση τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί γιά τή δοξολογική συλλειτουργία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μετά τῶν ἄλλων ἐν Χριστῷ συν-αδελφῶν.
Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας εἶχαν κατανοήσει τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, εἶχαν φιλοσοφήσει πάνω στίς ψυχοσωματικές του δυνατότητες, δεξιότητες, ἱκανότητες, ἀλλά εἶχαν καί μεταφυσικές ἀνησυχίες, μέ τολμηρές προσπάθειες γιά νά διερευνήσουν τήν αἰώνια ζωή, στήν ὁποία ἐπίστευαν.
Ὁ μῦθος ἦταν τό ἐξωλογικό συμπλήρωμα τῆς λογικῆς, ἡ ὁποία ὡς μεταπτωτική, ἀφώτιστη τότε ἀπό τή θεία Χάρη, δέν διέθετε τή γνωσιολογική ἱκανότητα γιά νά ἀνακαλύψει τά ὑπερβατικά. Ἡ ἐμπειρία τους «πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος» περιοριζόταν στό ἐδῶ καί στό τώρα, λόγῳ τῆς μεταπτωτικῆς γνωσιολογικῆς ἀναπηρίας τους νά ἀνιχνεύσουν τά οὐράνια καί τήν πέραν τοῦ τάφου ζωή.
Γιαυτό ὁ Κύριος ἔκλινεν οὐρανούς καί κατέβη προσλαμβάνοντας ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση, στήν ὁποία χάρισε τήν ἀληθινή γνώση θεραπεύοντας τήν παντελῆ ἀγνωσία της.
Οἱ ἱεροί κανόνες κρύπτουν ἀλλά καί ἀποκαλύπτουν τήν ἀληθινή γνώση πού συνοψίζεται σέ μιά νέα χριστολογική φράση κατά τόν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς: «πάντων χρημάτων μέτρον θεάνθρωπος». Ὁ ἄνθρωπος ζῶν μέσα στήν Ἐκκλησία ἑνώνεται στό σῶμα τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ καί κατά χάριν χριστοποιεῖται. Ἄρα, κατά τόν π. Λάμπρο, οἱ ἱεροί κανόνες δέν ἀναφέρονται στόν φυσιολογικό μεταπτωτικό ἄνθρωπο, στόν κοινωνικό ἄνθρωπο, ἀλλά καί στόν κατά χάριν θεούμενο ἄνθρωπο.
Στόν ἐν Χριστῷ πνευματικό ἀγώνα χρειάζεται ὁ πνευματικός ὁδηγός, ὁ ὁποῖος θά ἑρμηνεύει στόν πνευματικό υἱό ἤ στήν πνευματική θυγατέρα τούς ἱερούς κανόνες γιά τόν προσωπικό ἐν Χριστῷ καταρτισμό τους.
Ὑποτίθεται ἤ προϋποτίθεται, ὅτι ὁ πνευματικός πατήρ, ὁ πνευματικός ὁδηγός θά πρέπει νά διαθέτει τήν ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τήν πνευματική γνώση τῶν ἱερῶν κανόνων μαζί βέβαια μέ τήν ἐν Χριστῷ πνευματική βιοτή. Ἐπίσης θά πρέπει νά ἔχει ἀποκτήσει κεκαθαρμένο νοῦ ἀπό τά στοιχεῖα τοῦ κοσμικοῦ πανθρησκειακοῦ φρονήματος.
Ἐν ἀντιθέσει τό κοσμικό δίκαιο, ἡ ἑρμηνεία καί ἐφαρμογή τῶν κοσμικῶν νόμων χρειάζονται δικαστή, ὁ ὁποῖος στίς ἀποφάσεις του θά πρέπει νά ἔχει «νομικό ἀποδεικτικό συλλογισμό» ὁ ὁποῖος καταγράφεται μετά τήν ἀπόφαση.
Ὁ πνευματικός πατέρας διαφέρει ἀπό τό δικαστή, καθόσον τό Ἅγιο Πνεῦμα κατευθύνει τήν καθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ του τέκνου. Γνωρίζει τούς ἱερούς κανόνες, ἀλλά μέ τή βοήθεια τῆς θείας Χάριτος, τῆς παρούσης κατά τόν λυτρωτικό διάλογο, πού τελεσιουργεῖται κατά τήν ἱερά ἐξομολόγηση, οἱ ἱεροί κανόνες ἀπό γραπτές φράσεις καί ἔννοιες πού εἶναι, ζωοποιοῦνται καί φωτίζουν τόν ἐν ὑπακοῇ χειριστή τους, χαρίζοντας στόν πιστό φῶς καί ἀλήθεια καί τήν ἐν Χριστῷ πανευφρόσυνη ζωή. Τρέχουν οἱ Ἕλληνες πολῖτες στήν Ἐκκλησία γιά νά στηριχθοῦν ἀπό τίς πολλές πιέσεις πού ὑφίστανται ἀπό τόν ἀποπνικτικό ἀστικό τρόπο ζωῆς. Εἶναι πλέον πανθομολογούμενο τό ἀνακουφιστικό ἔργο πού ἐπιτελεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλληνική Ἐκκλησία στόν Ἑλληνικό λαό τόσο γιά τήν ψυχική του ὑγεία καί ἰσορροπία, ὅσο καί γιά τήν κατά τό δυνατόν οἰκονομική του ἐνίσχυση.
Βέβηλες κατά καιρούς φωνές ἐπιδιώκουν νά παραπληροφοροῦν τούς ἀνθρώπους καί νά ὀρθώνουν ἐμπόδια προσέγγισης τῆς Ἐκκλησίας ζητώντας χωρισμό τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Κράτος.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ κάθε λειτουργός, ὁ δικαστής πού χειρίζεται τούς νόμους τοῦ κράτους καί ὁ πνευματικός πού χειρίζεται τούς ἱερούς κανόνες, ἄριστα μποροῦν νά συνυπάρξουν μένοντας ὁ καθένας τους στά ὅριά του. Στό ἱερό του «Πηδάλιο» δίνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης τήν ἰδεώδη σχέση μεταξύ τῶν δύο δικαιοταξιῶν, τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῶν κοσμικῶν νόμων τοῦ κράτους. Οἱ μέν ἱεροί κανόνες διευθετοῦν τά πνευματικά ζητήματα οἱ δέ κοσμικοί τά γήινα, βιωτικά, κοσμικά.
Τέλος ὁ π. Λάμπρος κάνει μιά ἀναδρομή στήν περίοδο τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ 527-565 ὅπου ἔγινε ἀπόλυτα κατανοητή καί ἐφικτή αὐτή ἡ συνεργασία Ἐκκλησίας καί Κράτους, συνεργασία ἱερῶν κανόνων καί κοσμικῶν νόμων. Οἱ πολῖτες τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ὠφελήθηκαν τά μέγιστα ἀπό τήν ἰσότιμη φροντίδα καί ἐργασία τόσο τῶν ὑλικῶν - βιωτικῶν ζητημάτων, ὅσο καί τῶν πνευματικῶν - ἐκκλησιαστικῶν.
Συμπεράσματα:
Ἀπό τήν προσεκτική ἀνάγνωση καί μελέτη τοῦ βιβλίου «Σχέση Ἱερῶν Κανόνων καί κοσμικῶν νόμων» τοῦ π. Λάμπρου Φωτόπουλου, καταλήγουμε στά παρακάτω συμπεράσματα:1. Οἱ ἱεροί κανόνες ἀποτελοῦν καί εἰκονίζουν τήν ἱερή εὐταξία τῶν ἁγίων μελῶν τῆς θριαμβευούσης ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησίας, ἐν ἀντιθέσει πρός τούς κοσμικούς νόμους, πού ἀναφέρονται στήν μεταπτωτική μας κοινωνία .
2. Βοηθοῦν καί ἐπηρεάζουν τήν μεταπτωτική μας κατάταση, γιά νά πορευόμαστε καί νά ἑτοιμαζόμαστε γιά τή μακαρία καί τελεία ζωή τῆς Βασιλείας μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
3. Ἡ διαμορφουμενη κατάσταση στήν Ἑλληνική κοινωνία φανερώνει τήν ἄρνηση τῶν ἐντοπίων καί τῶν ἀλλοδαπῶν κυβερνητῶν μας καί μερίδος τοῦ λαοῦ μας νά δέχονται τούς θεανθρωπίνους θησαυρούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἡ ὁποία διοικεῖται καί ὁριοθετεῖται ἀπό τούς ἱερούς κανόνες.
4. Τό κοσμικό δίκαιο ὁσημέραι ἀποστεώνεται καί ἀποξηραίνεται ἀπό τή θεία Χάρη καί τήν ἄνωθεν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ βοήθεια.
5. Συνέπειες τραγικές τοῦ διαχωρισοῦ τῶν ἱερῶν κανόνων τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἀπό τούς κοσμικούς νόμους ἀποτυπώνονται στήν σημερινή κατάσταση τῆς πατρίδος μας. Ἡ σημερινή δικτατορία ἀπόλυτα ὑπάκουη στή δικτατορία τῆς Νέας Ἐποχῆς ὁδηγεῖ τήν πατρίδα μας στόν εὐτελισμό, στήν ἐξαθλίωση τῶν πολιτῶν καί στή γενική πτώχευση.
6. Ὅσοι σήμερα μιλοῦν γιά ἀπεξαρτήσεις, γιά λύσεις, γιά ἀνάγκη σκληρῶν μέτρων, γιά ἀντιμετώπιση τῶν ἀναπόφευκτων ἀπαιτήσεων τῶν δανειστῶν μας, γιά ψήφιση ἀναγκαστική ἀντιλαϊκῶν νόμων πρός τό ἀπώτατο συμφέρον τῆς πατρίδος μας, κατ’ οὐσίαν δηλώνουν τή δουλική ὑποταγή τους στούς τυράννους τοῦ Δ.Ν.Τ. τῶν δανειστῶν μας καί τοῦ Διευθυντηρίου τῆς νέας τάξεως πραγμάτων τῆς Νέας Ἐποχῆς.
7. Ἡ μόνη λύση εἶναι νά ἐμπιστευθοῦμε καί νά ἐπιστρέψουμε ἐν μετανοίᾳ στήν ἁγία καί θεοσθενῆ Παράδοση συνεργασίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, συνεργασίας ἱερῶν κανόνων καί κοσμικῶν νόμων, οἱ ἐκ βαθέων κατανυκτικές προσευχές, ἡ ἄμεση φιλάδελφη ἀλληλοβοήθεια, μέ ἀκεραία τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας στόν θεάνθρωπο Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό.
Θερμότατες εὐχαριστίες στόν π. Λάμπρο γιατί εἶχε την ἔμπνευση νά συγγράψει τό παρόν πόνημα ὡς ἀπόσταγμα τῶν νομικῶν του γνώσεων, θεωρητικῶν καί πρακτικῶν, ἐκ τῆς προηγηθείσης μαχίμου δικηγορίας του, τῆς θεολογικῆς μορφώσεώς του καί τῆς ἐν Χριστῷ ἱερατικῆς ἐμπειρίας του.Ὁ Κύριος νά ἀνταποδίδει καί στόν ἴδιο καί στήν οἰκογένειά του πλούσιες θεανθρώπινες παροχές.
πηγή
