Ιησούς Σινά

Τι πλέον θέλεις;

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Όταν σε πιάνει κατάθλιψη (Αγιος Πορφύριος )

athos_dionysioy_monastery.jpg

 


-         Σ'; εσάς την ίδια, κυρία Χ., τι έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος  τις ώρες της μοναξιάς και του πόνου σας, που ο άνδρας σας πέθανε τόσο πρόωρα και τόσο νέος;
-         Με βοήθησε πάρα πολύ ο Γέροντας τις στιγμές εκείνες, που είναι φυσικό να σε πιάνει η κατάθλιψη κι αρχίζουν να σε βασανίζουν τα ερωτηματικά: «Γιατί, Θεέ μου, γιατί τόσο νωρίς;» Ένιωθα τότε μια ακηδία κι ένα βούλιαγμα στο κάθισμα και δεν μπορούσα να σηκωθώ.
Με συμβούλευσε τότε: «Μόλις αισθάνεσαι αυτό το πράγμα, να πετάγεσαι όρθια, και να πηγαίνεις μια βόλτα στο βουνό». Κι όταν τον ρώτησα πώς να έβγαινα έξω άμα ήταν βράδυ, μου απάντησε: «Άμα δεν μπορείς να βγεις, να φέρνεις στο νου σου όλο ωραίες εικόνες, όπως, ας πούμε, εκείνο το πάρκο, που είχατε επισκεφθεί με τον άνδρα σου και τα παιδιά σου, ή εκείνο το ωραίο ηλιοβασίλεμα, που απολαύσατε στη θάλασσα. Θα διώχνεις τους άσχημους λογισμούς και θα λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον άνδρα μου, ελέησε κι εμάς».
Μου εμφύσησε ,ακριβώς, αυτή την πεποίθηση ότι υπάρχει επικοινωνία μεταξύ της ζώσας και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας

ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ!!!

11040_1150626934230_1484328068_337407_3405065_n.jpg





 Τα ξημερώματα της Κυριακής χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες για την Ανάσταση και όλος ο κόσμος ξεκινούσε για την Εκκλησιά με τις λαμπάδες στο χέρι..Όταν ο παπάς καλούσε τους πιστούς στο <<Δεύτε λάβετε φως>>,όλοι αναβαν τις λαμπάδες τους και προσπαθούσαν μετά να τις φέρουν αναμμένες μέχρι τα σπίτια τους..
Με τις λαμπάδες αναμμένες βγαίναμε όλοι έξω από την εκκλησιά στο προαύλιο.Οι παπάδες και οι ψαλταδες ανέβαιναν στην στημένη εξεδρα..Μετα την ανάγνωση του Ευαγγελίου ο παπάς θυμιάτιζε και με δυνατή θριαμβευτική φωνή έψελνε το<<ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ>>!Με την πρωτη ακόμα λέξη,λες και διαπερνουσε ολους ηλεκτρικό ρεύμα,αυτοστιγμει πιστολιές και κουμπουριές δονουσαν την ατμοσφαιρα της νυχτας..επειδή οι πυροβολισμοί ήταν απαγορευμενοι απο τις Τουρκικες Αρχες και ερχόταν χωροφυλακες(Ζανταρμάδες).
Oι ενθουσιώδεις νεαροί μας τους παραπλανουσαν μπαινοβγαίνοντας στην εκκλησία αφού σύμφωνα με τα προνόμια των Ελλήνων οι χωροφύλακες δεν είχαν το δικαίωμα να μπουν μεσα...Με το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και την Λαμπριατικη Θεια Λειτουργια αρχιζαν οι γιορτες του Πασχα που τις θεωρουσαν οι Καππαδοκες,οπως ολοι οι Χριστιανοι τις μεγαλυτερες του Χριστιανισμου..
Μετα την Λειτουργια όλοι γυριζαν στα σπιτια τους με τις λαμπαδες αναμμενες,εκει αρχιζαν τα χειροφιληματα και το τσουγκρισμα των αυγων.ευτυς αμεσως ολοι καθοτανε γυρω απο τον σουφρά(στρογγυλο τραπεζι).
Ο μικροτερος της οικογενειας σηκωνόταν όρθιος και ελεγε τρεις φορες το Χριστος Ανεστη και στη συνέχεια ο παππούς φιλούσε την γιαγια με την φραση ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ο πατέρας την μητέρα και στη συνέχεια γονείς και παιδιά φιλούσαν τα χέρια του παππού και της γιαγιάς και άρχιζε το φαγητό...
Το Πάσχα το γιόρταζαν επί τρεις ημέρες.Κανείς δεν εργαζόταν αυστηρά αυτές τις 3 μερες...Ολοι οι Χριστιανοι γεννούσαν και τις τρεις αυτες μερες.Μονο οι πολυ φτωχοι,παραπονιονταν γιατι δεν μπορούσαν να γλεντησουν,οπως ηθελαν, εξ ου και η παροιμία<<Η Πασχαλια που λες είναι μέρα μεγάλης χαρας οποιος δεν εχει λεφτα του ειναι μεγάλος μπελάς>>!..
Ομως οι Καππαδοκες το ειχαν και αυτο το προβλημα λυσει..γραφει σχετικα η Φιλιω Χαιδεμενου..<<..Οταν εβλεπαν καποιον με το κεφαλι σκυφτο,πηγαιναν και τον ρωτουσαν<<τι εχεις Μαστρογιαννη,μαστροδημητρη..τι συμβαινει?γιατι εισαι στεναχωρεμενος τετοιες μερες?χρειαζεσαι λεφτα?..ετσι γινοταν εκεινα τα χρονια οι ανθρωποι νοιαζοταν ο ενας για τον αλλο..ολοι λοιπον ειχαν στρωμμενο τραπεζι το Πασχα γιατι ολοι ζουσαμε σαν ΑΔΕΛΦΙΑ! 


ΤΡΕΙΣ ΑΙΩΝΕΣ ΜΙΑ ΖΩΗ>> της Φιλιώς Χαιδεμένου

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Ο Χριστός, ο Νικητής του θανάτου συνέτριψε τις χάλκινες πύλες.


anast1.JPG

Σήμερα λοιπόν ο Κύριός μας περιοδεύει στον Άδη. Σήμερα συνέτριψε τις χάλκινες πύλες και τους σιδερένιους μοχλούς του. Πρόσεξε την ακριβολογία. Δεν είπε, άνοιξε τις πύλες, αλλά «συνέτριψε τις χάλκινες πύλες», για να αχρηστεύσει το δεσμωτήριο.Δεν αφαίρεσε τους μοχλούς, αλλά τους συνέτριψε, για να αχρηστεύσει τη φυλακή.
Όπου βέβαια δεν υπάρχει ούτε μοχλός ούτε θύρα, και αν κάποιος εισέλθει, δεν εμποδίζεται να εξέλθει. Όταν λοιπόν συντρίψει ο Χριστός, ποιος θα μπορέσει να διορθώσει; Οι βασιλείς όταν πρόκειται να αφήσουν ελεύθερους τους φυλακισμένους, δεν κάνουν αυτό που έκανε ο Χριστός, αλλά δίνουν διαταγές και αφήνουν στη θέση τους και τις πόρτες και τους φύλακες, δείχνοντας μ' αυτό πώς θα χρειαστεί να μπουν πάλι εκεί μέσα ή εκείνοι που αποφυλακίστηκαν ή κάποιοι άλλοι στη θέση τους.
Αλλά ο Χριστός δεν ενεργεί μ' αυτόν τον τρόπο. Θέλοντας να δείξει ότι καταργήθηκε ο θάνατος, συνέτριψε τις χάλκινες πύλες του. Και τις ονόμασε χάλκινες όχι επειδή ήταν από χαλκό, αλλά για να δηλώσει τη σκληρότητα και την αδιαλλαξία του θανάτου.
Και για να μάθεις ότι ο χαλκός και ο σίδηρος εκφράζουν την ακαμψία και τη σκληρότητα, άκουσε τι λέει σε κάποιον αδιάντροπο: «Τα νεύρα σου είναι από σίδηρο και ο τράχηλος και το μέτωπό σου από χαλκό». Και εκφράστηκε έτσι όχι διότι είχε σιδερένια νεύρα ή χάλκινο μέτωπο, αλλά επειδή έδειχνε πως είναι αυστηρός, αδιάντροπος και σκληρός.
Θέλεις να μάθεις πόσο αυστηρός και άκαμπτος και ασυγκίνητος είναι ο θάνατος; Κανένας δεν τον κατάφερε ποτέ ν' αφήσει ελεύθερο κάποιον από τους αιχμαλώτους του, έως ότου ήρθε και τον ανάγκασε ο Κύριος των αγγέλων.
Πρώτα λοιπόν συνέλαβε και φυλάκισε εκείνον (το θάνατο) και ύστερα του πήρε ό,τι του ανήκε. Γι' αυτό προσθέτει: «Θησαυροί που βρίσκονται στο σκοτάδι και είναι κρυμμένοι και δεν φαίνονται». Αν και αναφέρεται σε ένα πράγμα, η σημασία του είναι διπλή. Υπάρχουν, δηλαδή, τόποι σκοτεινοί, οι οποίοι μπορεί πολλές φορές να φωτιστούν, αν τοποθετήσουμε μέσα τους λυχνία και φως.
Οι χώροι όμως του Άδη ήταν πολύ σκοτεινοί και θλιβεροί και ποτέ δεν μπήκαν μέσα του ακτίνες φωτός, γι' αυτό και τους χαρακτήρισε σκοτεινούς και αόρατους.
Επειδή ήταν στην πραγματικότητα σκοτεινοί μέχρι τη στιγμή που κατέβηκε σ' αυτούς ο Ήλιος της δικαιοσύνης και τους κατελάμπρυνε με το φως του και έκανε τον Άδη ουρανό. Γιατί όπου βρίσκεται ο Χριστός, ο τόπος μεταβάλλεται σε ουρανό. Εύλογα ονομάζει τον Άδη σκοτεινό θησαυροφυλάκιο, γιατί εκεί υπήρχε σωρευμένος πολύς πλούτος.
Πραγματικά, όλο το ανθρώπινο γένος που αποτελούσε πλούτο του Θεού ληστεύτηκε από τον διάβολο που εξαπάτησε τον πρωτόπλαστο και τον υποδούλωσε στο θάνατο. Το ότι το ανθρώπινο γένος αποτελούσε πλούτο του Θεού, το αποδεικνύει και ο Παύλος με όσα λέει: «Ο Κύριος είναι πλούσιος σε όλους και ιδιαίτερα σ' εκείνον που τον επικαλείται».
Όπως, λοιπόν, ένας βασιλιάς, όταν συλλάβει κάποιον ληστή, που λήστευε τις πόλεις, που άρπαζε από παντού, που κρυβόταν μέσα σε σπηλιές και αποθήκευε εκεί τα κλεμμένα πλούτη, αφού φυλακίσει τον ληστή, εκείνον μεν τον παραδίνει σε τιμωρία, τους δε θησαυρούς του μεταφέρει στα βασιλικά ταμεία, έτσι έκανε και ο Χριστός, με το θάνατό Του φυλάκισε τον ληστή και τον δεσμοφύλακα, δηλαδή τον διάβολο και το θάνατο, και μετέφερε όλα τα πλούτη, εννοώ το ανθρώπινο γένος, στα βασιλικά ταμεία. Αυτό δηλώνει και ο Παύλος λέγοντας: «Ο Κύριος μάς λύτρωσε απ' την υποδούλωσή μας στο σκοτάδι και μάς μετέφερε στο βασίλειο της αγάπης του».
Και το πιο σπουδαίο είναι ότι ασχολήθηκε με το γεγονός αυτό ο Ίδιος ο βασιλιάς, τη στιγμή που κανένας άλλος βασιλιάς δεν κατδέχτηκε να κάνει κάτι παρόμοιο, αλλά δίνει εντολή στους υπηρέτες του να ελευθερώσουν τους φυλακισμένους. Εδώ όμως δεν συνέβη έτσι, αλλά ήρθε ο Ίδιος ο βασιλιάς στους φυλακισμένους και δε ντράπηκε ούτε τη φυλακή ούτε τους φυλακισμένους. Γιατί ήταν αδύνατο να ντραπεί το πλάσμα Του.
Και συνέτριψε τις πύλες και διέλυσε τους μοχλούς και κυριάρχησε στον Άδη και εξαφάνισε όλη τη φρουρά και, αφού συνέλαβε δέσμιο τον δεσμοφύλακα (τον θάνατο), επανήλθε σ' εμάς. Ο τύραννος μεταφέρθηκε αιχμάλωτος, ο ισχυρός δεμένος. Ο ίδιος ο θάνατος πέταξε τα όπλα του και έτρεξε άοπλος και δήλωσε υποταγή στο βασιλιά.
Είδες τι αξιοθαύμαστη νίκη; Είδες τα κατορθώματα του σταυρού; Να σου πω και κάτι άλλο πιο αξιοθαύμαστο; Αν μάθεις με ποιον τρόπο νίκησε ο Χριστός, ο θαυμασμός σου θα γίνει μεγαλύτερος. Με τα όπλα δηλαδή που νίκησε ο διάβολος, με τα ίδια τον υπέταξε ο Χριστός. Αφού του άρπαξε (ο Χριστός) τα όπλα του, με εκείνα τον κατετρόπωσε.
Και άκουσε πώς; Παρθένος, ξύλο και θάνατος ήταν τα σύμβολα της ήττας μας. Παρθένος ήταν η Εύα, γιατί δεν είχε γνωρίσει ακόμα τον άνδρα της. ξύλο ήταν το δέντρο και θάνατος η τιμωρία του Αδάμ. Αλλά να, και πάλι Παρθένος και ξύλο και θάνατος, αυτά τα σύμβολα της ήττας έγιναν σύμβολα της νίκης.
Γιατί αντί της Εύας έχουμε τη Μαρία, αντί του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, το ξύλο του σταυρού, και αντί του θανάτου ως τιμωρία του Αδάμ, το θάνατο του Χριστού. Βλέπεις ότι ο διάβολος νικήθηκε με τα όπλα που νίκησε άλλοτε;
Τον Αδάμ πολέμησε ο διάβολος και τον νίκησε κοντά στο δέντρο, τον διάβολο νίκησε ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Το ξύλο την πρώτη φορά έστελνε απ' τον Άδη στη ζωή ακόμη κι όσους είχαν πάει εκεί. Το ξύλο επίσης την πρώτη φορά έκρυψε τον αιχμάλωτο που ήταν γυμνός, τη δεύτερη έδειχνε σ' όλους γυμνό το νικητή (το Χριστό) που ήταν κρεμασμένος ψηλά.
Και ακόμη, ο πρώτος θάνατος (του Αδάμ) καταδίκασε κι όλους εκείνους που γεννήθηκαν μετά από αυτόν, ενώ ο δεύτερος (του Χριστού) ανάστησε κι εκείνους ακόμη που έζησαν πριν από Εκείνον. «Ποιος μπορεί να περιγράψει με λόγια τη δύναμη του Κυρίου; Από νεκροί που ήμασταν, γίναμε αθάνατοι. Αυτά είναι τα κατορθώματα του σταυρού. Έμαθες για τη νίκη; Έμαθες με ποιον τρόπο επιτεύχθηκε;
Δες τώρα πώς επιτεύχθηκες χωρίς κόπο. Δεν βάψαμε τα όπλα μας στο αίμα, δεν παραταχθήκαμε σε θέση μάχης, δεν τραυματιστήκαμε, ούτε είδαμε κανέναν πόλεμο, κι όμως νικήσαμε. Αγωνίστηκε ο Κύριος και μεις στεφανωθήκαμε. Επειδή λοιπόν είναι και δική μας η νίκη, ας ψάλλουμε όλοι σήμερα σαν στρατιώτες ύμνο επινίκιο: «Κατανικήθηκε ο θάνατος και κατατροπώθηκε. Πού είναι θάνατε η νίκη σου; Πού είναι Άδη το κεντρί σου;».
 
Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Μεγάλη Παρασκευή - Σε τον αναβαλλόμενον το φως...

1_9-epitafios.jpg


Σε τον αναβαλλόμενον το φως, ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω, και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν οίμοι, γλυκύτατε Ιησού ον προ μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετω, και η γη τω φόβω εκυμαίνετω, και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα αλλ' ιδού νυν βλέπω σε, δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δε προσψαύσω, το σον ακήρατον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω, τη ση εξόδω, οικτίρμον; Μεγαλύνω τα πάθη σου υμνολογώ και την ταφήν σου, συν τη αναστάσει, κραυγάζων Κύριε, δόξα σοι.

ΔΟΣ ΜΟΙ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ... ΞΕΝΟΝ

1_9-epitafios.jpg


Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας
και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν
τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος
προσήλθε των Πιλάτω και καθικετεύει λέγων:
"Δος μοι τούτον τον ξένον,
Τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσω.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
Ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:
Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τριτρώσκομαι
και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορώσα
αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω".
Και τούτοις τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον
ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα,
ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη,
κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι
ζωήν αιώνοιν και το μέγα έλεος.




ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΔΩΣ' ΜΟΥ, ΠΙΛΑΤΕ, ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΞΕΝΟ ...

Όταν ο Ιωσήφ παρατήρησε ότι η ήλιος έκρυψε τις ακτίνες του
και σκίστηκε το παραπέτασμα του ναού
εξαιτίας του θανάτου του Σωτήρα (Λκ. Κγ΄ 45),
προσήλθε στον Πιλάτο (Λκ.κγ 58)
και τον θερμοπαρακαλούσε
με αυτά τα λόγια:
Δωσ' μου (Πιλάτε) Αυτόν τον Ξένο
ο Οποίος από βρέφος ακόμη
ως ξένος που ήταν
ζούσε σαν ξένος στον κόσμο.
Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, τον Οποίο οι ομοεθνείς Του
από μίσος Τον θανατώνουν σαν να ήταν ξένος.
Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, Του Οποίου ο παράξενος
θάνατος μου δημιουργεί έκπληξη.
Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, ο Οποίος γνωρίζει να φιλοξενεί
τους φτωχούς και τους ξένους.
Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, τον Οποίο οι Εβραίοι από φθόνο
-θανάτωσαν- και τον αποξένωσαν από τον κόσμο.
Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, για να τον κρύψω στον τάφο,
γιατί ως ξένος που είναι δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι του (Μτθ ή 20).
Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, του Οποίου η Μητέρα,
όταν τον είδε νεκρό έλεγε μεγαλόφωνα: Γιε και Θεέ μου,
αν και ο πόνος μου πληγώνει τα σπλάχνα και μου
κατακόβει την καρδιά επειδή σε βλέπω νεκρό, όμως
Σε δοξάζω πολύ παίρνοντας θάρρος από την πίστη
στην Ανάστασή σου.

Και μ' αυτά τα λόγια θερμοπαρακαλώντας τον Πιλάτο ο ευγενής (Ιωσήφ) παίρνει το Σώμα του Σωτήρα, το οποίο με φόβο, αφού το τύλιξε σε σεντόνι και άλειψε με σμύρνα, το τοποθέτησε στον τάφο.
Τοποθέτησε σωματικά στον τάφο ως νεκρό Αυτόν που δίνει σε όλους ζωή και μέγα έλεος.