Μεγάλη Παρασκευή - Σε τον αναβαλλόμενον το φως...

Σε τον αναβαλλόμενον το φως, ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω, και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν οίμοι, γλυκύτατε Ιησού ον προ μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετω, και η γη τω φόβω εκυμαίνετω, και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα αλλ' ιδού νυν βλέπω σε, δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δε προσψαύσω, το σον ακήρατον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω, τη ση εξόδω, οικτίρμον; Μεγαλύνω τα πάθη σου υμνολογώ και την ταφήν σου, συν τη αναστάσει, κραυγάζων Κύριε, δόξα σοι.

ΔΟΣ ΜΟΙ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ... ΞΕΝΟΝ

Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας

και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν

τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος

προσήλθε των Πιλάτω και καθικετεύει λέγων:

"Δος μοι τούτον τον ξένον,

Τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

Ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:

Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τριτρώσκομαι

και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορώσα

αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω".

Και τούτοις τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον

ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα,

ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη,

κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι

ζωήν αιώνοιν και το μέγα έλεος.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΔΩΣ' ΜΟΥ, ΠΙΛΑΤΕ, ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΞΕΝΟ ...

Όταν ο Ιωσήφ παρατήρησε ότι η ήλιος έκρυψε τις ακτίνες του

και σκίστηκε το παραπέτασμα του ναού

εξαιτίας του θανάτου του Σωτήρα (Λκ. Κγ΄ 45),

προσήλθε στον Πιλάτο (Λκ.κγ 58)

και τον θερμοπαρακαλούσε

με αυτά τα λόγια:

Δωσ' μου (Πιλάτε) Αυτόν τον Ξένο

ο Οποίος από βρέφος ακόμη

ως ξένος που ήταν

ζούσε σαν ξένος στον κόσμο.

Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, τον Οποίο οι ομοεθνείς Του

από μίσος Τον θανατώνουν σαν να ήταν ξένος.

Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, Του Οποίου ο παράξενος

θάνατος μου δημιουργεί έκπληξη.

Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, ο Οποίος γνωρίζει να φιλοξενεί

τους φτωχούς και τους ξένους.

Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, τον Οποίο οι Εβραίοι από φθόνο

-θανάτωσαν- και τον αποξένωσαν από τον κόσμο.

Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, για να τον κρύψω στον τάφο,

γιατί ως ξένος που είναι δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι του (Μτθ ή 20).

Δωσ' μου Αυτόν τον Ξένο, του Οποίου η Μητέρα,

όταν τον είδε νεκρό έλεγε μεγαλόφωνα: Γιε και Θεέ μου,

αν και ο πόνος μου πληγώνει τα σπλάχνα και μου

κατακόβει την καρδιά επειδή σε βλέπω νεκρό, όμως

Σε δοξάζω πολύ παίρνοντας θάρρος από την πίστη

στην Ανάστασή σου.

Και μ' αυτά τα λόγια θερμοπαρακαλώντας τον Πιλάτο ο ευγενής (Ιωσήφ) παίρνει το Σώμα του Σωτήρα, το οποίο με φόβο, αφού το τύλιξε σε σεντόνι και άλειψε με σμύρνα, το τοποθέτησε στον τάφο.

Τοποθέτησε σωματικά στον τάφο ως νεκρό Αυτόν που δίνει σε όλους ζωή και μέγα έλεος.