Τα ξημερώματα της Κυριακής χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες για την Ανάσταση και όλος ο κόσμος ξεκινούσε για την Εκκλησιά με τις λαμπάδες στο χέρι..Όταν ο παπάς καλούσε τους πιστούς στο <<Δεύτε λάβετε φως>>,όλοι αναβαν τις λαμπάδες τους και προσπαθούσαν μετά να τις φέρουν αναμμένες μέχρι τα σπίτια τους..
Με τις λαμπάδες αναμμένες βγαίναμε όλοι έξω από την εκκλησιά στο προαύλιο.Οι παπάδες και οι ψαλταδες ανέβαιναν στην στημένη εξεδρα..Μετα την ανάγνωση του Ευαγγελίου ο παπάς θυμιάτιζε και με δυνατή θριαμβευτική φωνή έψελνε το<<ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ>>!Με την πρωτη ακόμα λέξη,λες και διαπερνουσε ολους ηλεκτρικό ρεύμα,αυτοστιγμει πιστολιές και κουμπουριές δονουσαν την ατμοσφαιρα της νυχτας..επειδή οι πυροβολισμοί ήταν απαγορευμενοι απο τις Τουρκικες Αρχες και ερχόταν χωροφυλακες(Ζανταρμάδες).
Oι ενθουσιώδεις νεαροί μας τους παραπλανουσαν μπαινοβγαίνοντας στην εκκλησία αφού σύμφωνα με τα προνόμια των Ελλήνων οι χωροφύλακες δεν είχαν το δικαίωμα να μπουν μεσα...Με το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και την Λαμπριατικη Θεια Λειτουργια αρχιζαν οι γιορτες του Πασχα που τις θεωρουσαν οι Καππαδοκες,οπως ολοι οι Χριστιανοι τις μεγαλυτερες του Χριστιανισμου..
Μετα την Λειτουργια όλοι γυριζαν στα σπιτια τους με τις λαμπαδες αναμμενες,εκει αρχιζαν τα χειροφιληματα και το τσουγκρισμα των αυγων.ευτυς αμεσως ολοι καθοτανε γυρω απο τον σουφρά(στρογγυλο τραπεζι).
Ο μικροτερος της οικογενειας σηκωνόταν όρθιος και ελεγε τρεις φορες το Χριστος Ανεστη και στη συνέχεια ο παππούς φιλούσε την γιαγια με την φραση ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ο πατέρας την μητέρα και στη συνέχεια γονείς και παιδιά φιλούσαν τα χέρια του παππού και της γιαγιάς και άρχιζε το φαγητό...
Το Πάσχα το γιόρταζαν επί τρεις ημέρες.Κανείς δεν εργαζόταν αυστηρά αυτές τις 3 μερες...Ολοι οι Χριστιανοι γεννούσαν και τις τρεις αυτες μερες.Μονο οι πολυ φτωχοι,παραπονιονταν γιατι δεν μπορούσαν να γλεντησουν,οπως ηθελαν, εξ ου και η παροιμία<<Η Πασχαλια που λες είναι μέρα μεγάλης χαρας οποιος δεν εχει λεφτα του ειναι μεγάλος μπελάς>>!..
Ομως οι Καππαδοκες το ειχαν και αυτο το προβλημα λυσει..γραφει σχετικα η Φιλιω Χαιδεμενου..<<..Οταν εβλεπαν καποιον με το κεφαλι σκυφτο,πηγαιναν και τον ρωτουσαν<<τι εχεις Μαστρογιαννη,μαστροδημητρη..τι συμβαινει?γιατι εισαι στεναχωρεμενος τετοιες μερες?χρειαζεσαι λεφτα?..ετσι γινοταν εκεινα τα χρονια οι ανθρωποι νοιαζοταν ο ενας για τον αλλο..ολοι λοιπον ειχαν στρωμμενο τραπεζι το Πασχα γιατι ολοι ζουσαμε σαν ΑΔΕΛΦΙΑ!
ΤΡΕΙΣ ΑΙΩΝΕΣ ΜΙΑ ΖΩΗ>> της Φιλιώς Χαιδεμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου