Μια λέξη ίσως λίγο δυσνόητη, αλλά πολύ περιεκτική, μια λέξη ορόσημο ζωής.
Πως μέσα σ' ένα χώρο μπορούν να ζουν αρμονικά, να συνυπάρχουν δυο ζωές, με πάθη, με αδυναμίες, είναι όντως μυστήριο, μυστήριο... αγάπης.
Εσύ που πρώτος ετοιμάζεσαι τον άλλον να δεχτείς, βλέπεις πως ούτε εσύ καλά χωράς και αρχίζεις να στριμώχνεσαι, να πιέζεσαι, να συνθλίβεσαι...να ξεβολεύεσαι από την άπλα του εγώ σου.
Αλλά τίποτε όμως δεν γίνεται και ο χώρος ακόμη δεν αδειάζει.
Τότε αρχίζεις τις περικοπές. Κόβεις λίγο απ' εδώ,λίγο απ' εκεί, το ίδιο και ο άλλος κάνει και έτσι χωρούν και οι δυο μαζί στην αρχή...τραυματισμένοι.
Μα έρχονται σαν φάρμακα ιαματικά, η αγάπη, η μακροθυμία, η υποχωρητικότητα, η σύνεση... και κλείνουν οι πληγές και ο πόνος πια ξεχνιέται και ζουν κι οι δυο μαζί, πορεύονται στον δρόμο της ζωής και είναι τώρα...ευτυχισμένοι.
Μα όταν ο ένας απ' τους δυό, πρώτος απ' αυτή τη ζωή χαθεί, τότε ο άλλος που απέμεινε δεν είναι μόνος, αλλά μισός στη μοναξιά του!
x.
