ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ. π. Νεκτάριος Βιτάλης

O π. Νεκτάριος Βιτάλης, γνωστότατος στο Λαύριο για την δράση του και για την συμπαράστασή του στον φτωχό και ξεγραμμένο κόσμο της υποβαθμισμένης αυτής περιοχής, διηγείται το παρακάτω περιστατικό όπως του συνέβη, όταν ετοιμοθάνατος από καρκίνο, περίμενε απλώς την ώρα του θανάτου του...

Τα όσα παρουσιάζονται στην συνέχεια έχουν προβληθεί επανειλημμένως στα μέσα ενημέρωσης, είναι δε καταχωρημένα και στο βιβλίο «ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ» - Αθήνα 1997, του γνωστού συγγραφέα κ. Μανώλη Μελινού.

Διηγείται ο π. Νεκτάριος Βιτάλης:

- Είχα προσβληθεί από σοβαρή μορφή καρκίνου. Το στήθος μου ήταν μια πληγή ανοικτή που έτρεχε αδιάκοπα αίμα και πύον. Από τους πόνους έσκιζα τις φανέλες μου. Κατάσταση τραγική, πήγαινα κατΏ ευθείαν στον θάνατο. Να φαντασθείτε, είχα ετοιμάσει ακόμη και τα σάβανά μου...

Στις 26 Μαρτίου 1980 το πρωί, συζητώντας στx γραφείο μου στο υπόγειο του Ναού, μαζί με την νεωκόρο Σοφία Μπούρδου και την αγιογράφο Ελένη Κιτράκη άνοιξε ξαφνικά η πόρτα και μπήκε ένα άγνωστο μου γεροντάκι.

Είχε τα γένια του κατάλευκα, κοντός και με ελαφριά φαλάκρα. Ίδιος ακριβώς όπως A Άγιος Νεκτάριος στις φωτογραφίες που βλέπουμε. Πήρε τρία κεριά χωρίς να ρίξει χρήματα κι άναψε μόνο τα δύο. Προσκύνησε όλες τις εικόνες του τέμπλου, προσπερνώντας την εικόνα του Αγίου Νεκταρίου χωρίς να την προσκυνήσει. Εμένα δεν μΏ έβλεπε στο σημείο που βρισκόμουνα.

Είχα φοβερούς πόνους όταν τράβηξα την κουρτίνα του γραφείου και προχώρησα προς το μέρος του. Μπροστά στην Ωραία Πύλη σταύρωσε τις παλάμες του και χωρίς να κοιτάξει πουθενά, ρώτησε:

- Ο γέροντας ειν εδω;

Η νεωκόρος ξέροντας την αρρώστια μου θέλησε να με «προστατεύσει»...

- Όχι, όχι...είναι με γρίπη στο σπίτι του...

- Δεν πειράζει. Εύχεσθε, και καλή Ανάσταση, είπε εκείνος και έφυγε.

Ήρθε ! νεωκόρος τρέχοντας και μου λέει"

- Πάτερ Νεκτάριε, ο γέροντας που μόλις έφυγε έμοιαζε ίδιος με τον Άγιο Νεκτάριο! Τα μάτια του πετούσαν φλόγες. Μου φαίνεται ότι ήταν ο Άγιος Νεκτάριος κι ήλθε να σας βοηθήσει...

Την ευχαρίστησα νομίζοντας ότι μου έλεγε αυτά για να με παρηγορήσει. Όμως κατά βάθος «κάτι» δεν πήγαινε καλά. Την έστειλα μαζί με την αγιογράφο να βρουν γρήγορα τον άγνωστο και να τον φέρουν πίσω.

Μπήκα στο Ιερό και προσκυνώντας τον Εσταυρωμένο κλαίγοντας, για μια ακόμη φορά παρακαλούσα τον Χριστό να με θεραπεύσει. Τα βήματά τους με διέκοψαν,

- Πάτερ, A Γέροντας ήρθε!

Πλησίασα να του φιλήσω το χέρι, αλλά με ταπείνωση δεν με άφησε. Έσκυψε και φίλησε αυτός το δικό μου! Τον ρώτησα"

- Πως λέγεσθε γέροντα;

- Αναστάσιος παιδί μου, είπε, λέγοντας το βαπτιστικό όνομα που είχε πριν γίνει μοναχός...

Του υπέδειξα να προσκυνήσει τα άγια λείψανα. Έβγαλε ένα ζευγάρι συρμάτινα γυαλάκια, μΏ ένα μόνο μπρατσάκι. Μόλις τα είδαμε, όλοι ανατριχιάσαμε!

Ήταν τα ίδια γυαλιά του Αγίου Νεκταρίου που είχαμε στην προθήκη με τα άγια λείψανα. Μου τα είχε δωρίσει ! παλιά

γερόντισσα του μοναστηριού του, στην Αίγινα, μοναχή Νεκταρία.

- Η πίστη είναι το παν !..., είπε ο άγνωστος, καθώς φορούσε τα γυαλιά του.

Άρχισε να ασπάζεται με ευλάβεια όλα τα άγια λείψανα καθώς τον ξεναγούσε η νεωκόρος. Στα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου αδιαφόρησε, προσπερνώντας τα...

- Γέροντα, με συγχωρείτε του είπα. Και ο Άγιος Νεκτάριος θαυματουργός είναι. Γιατί δεν τον ασπάζεστε;

Γύρισε και με κοίταξε χαμογελώντας. Τον ρώτησα"

- Που μένετε Γέροντα;

Μου έδειξε το ταβάνι, εκεί που κτίζαμε την καινούργια εκκλησία, λέγοντας,

- Το σπίτι μου δεν είναι ακόμη έτοιμο και στενοχωρούμαι. Η θέση μου δεν μου το επιτρέπει να μένω εδω κιΏ εκεί...

- Γέροντα, του εξομολογήθηκα, σας είπαν ψέματα ότι έχω γρίπη. Έχω καρκίνο! Θέλω όμως να γίνω καλά, να φτιάξω την Αγία Τράπεζα, να τελειώσω την Εκκλησία πρώτα και μετά ας πεθάνω...

- Μη στενοχωρείσαι, μου είπε. Εγώ τώρα αναχωρώ. Πηγαίνω στην Πάρο να προσκυνήσω τον Άγιο Αρσένιο και να επισκεφτώ και τον παπά-Φιλόθεο, πρόσθεσε, ξεκινώντας να φύγει. Προσπέρασε την μεγάλη εικόνα του χωρίς να δώσει σημασία...

Τον σταμάτησα και ακούμπησα τα χέρια μου στο πρόσωπό του.

- Γεροντάκο μου, γεροντάκο μου, του είπα, τοπροσωπάκι σου μοιάζει ίδιο με του αγίου Νεκταρίου που τιμάει αυτή εδω η Εκκλησία μας...

Τότε, κύλησαν δάκρυα από τα μάτια του... Με σταύρωσε, και με αγκάλιασε με τα χέρια του... Παίρνοντας θάρρος κι εγώ άνοιξα τα χέρια μου να τον αγκαλιάσω. Μόλις τα άπλωσα όμως, κι ενώ τον έβλεπα μπροστά μου, τα χέρια μου έκλεισαν στο κενό!...

Ανατρίχιασα και σταυροκοπήθηκα. Του λέω πάλι"

- Γέροντά μου, σε παρακαλώ, θέλω να ζήσω, νακάνω την πρώτη μου λειτουργία. Βοήθησέ με να ζήσω...

Εφυγε απο κοντά μου και αφου στάθηκε πέρα, στην εικόνα του μπροστά, μου έιπε:

- Ω, παιδί μου Νεκτάριε, μη στενοχωριέσαι. Δοκιμασία περαστικη ειναι και θα γίνεις καλά! Θα γίνει το θαύμα που ζητάς και θΏ ακουστεί σε όλο τον κόσμο. Μη φοβάσαι...

Αμέσως χάθηκε από μπροστά μας μέσα από την κλειστή πόρτα...

Έτρεξαν οι γυναίκες να τον προφθάσουν. Τον πρόλαβαν στην στάση του λεωφορείου. Μπήκε μέσα και από εκεί εξαφανίσθηκε, πριν ξεκινήσει το λεωφορείο!...

Αυτά αναφέρει ο π. Νεκτάριος Βιτάλης, ένα σεβαστό και κατά πάντα αξιόπιστο πρόσωπο, παρουσία μαρτύρων, που τελικά έγινε καλά, διαψεύδοντας γιατρούς, ακτινογραφίες και προβλέψεις θανάτου. Γιατί επάνω όλων βρίσκεται ο Χριστός, ο ζωντανός Θεός μας και οι μεσίτες Άγιοι του, συν την Παναγία Μητέρα του!

Γιατί «όπου Θεός βούλεται, νικαται φύσεως τάξις...»