Έτος 2030 μ.Χ. Οι ατομικές μονάδες και οι απόβλητοι!

(Η ιστορία που ακολουθεί είναι φανταστική.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις

είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει

 με την πραγματικότητα...)

Το έτος 2030 μ.Χ. δύο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν. Οι ατομικές μονάδες (τσιπαρισμένοι πολίτες) και οι απόβλητοι (περιπλανώμενοι, που ζουν εκτός πόλεων, ατσιπάριστοι).

Καταγράφω σε ημερολόγιο καθημερινά. Για τις επερχόμενες γενιές για να γνωρίζουν τι συνέβη. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Μόλις βγήκα από την καλύβα. Είναι 23:00. Παντού ησυχία, ερημιά.... Έχουμε γίνει πιο προσεχτικοί από την τελευταία φορά που η Ομάδα Περιπολίας Προστασίας Πολίτη εντόπισε τον καταυλισμό.

Μετά τις επιδημίες και την συνεχόμενη μετάλλαξη των μικροβίων, τα μέτρα επιβολής περιορισμού κυκλοφορίας μέσα στις πόλεις, έγιναν μόνιμα. Στην αρχή τα μέτρα εγκλεισμού εξαρτιόνταν από την προσωπική ευθύνη του καθενός. Αργότερα βρήκαν "τρόπους" να τα επιβάλλουν σε όλους.

Με τα χρήματα και τις πλαστικές κάρτες η μετάδοση των ασθενειών πολλαπλασιαζόταν. Έτσι, για την ασφάλειά μας, κομπιούτερς εφοδιασμένα με multi-tasks RFID σκάνερς, εγκαταστάθηκαν σε όλα τα σπίτια, επιχειρήσεις, δημόσιες ή ιδιωτικές δομές και σταδιακά αντικατέστησαν τους παραδοσιακούς υπολογιστές.

Πλέον όλοι είναι τσιπαρισμένοι στο δεξί χέρι με RFID. Μέσω αυτών ψωνίζουν online, πληρώνουν όλους τους λογαριασμούς τους. Όλες οι συναλλαγές και παροχές υπηρεσιών γίνονται μέσω RFID. Η αχρήματη κοινωνία είναι γεγονός...

Οι ατομικές μονάδες, όπως τους αποκαλεί το Σύστημα, συνεχίζουν να βγαίνουν από τα σπίτια τους τις επιτρεπόμενες ώρες κοινής διέλευσης, να εργάζονται, να συναντούνται μεταξύ τους, να πηγαίνουν στα μαγαζιά, να διασκεδάζουν, να μαθαίνουν και να εκπαιδεύονται από τις ψηφιακές βιβλιοθήκες - εργαλεία της Νέας Τάξης και της Παγκόσμιας Κυβέρνησης.

Η διέλευση των ατομικών μονάδων, μέσα σε όλους τους χώρους της πόλης, εγκρίνεται και παρακολουθείται μέσω RFID. Και όλα αυτά με την επίβλεψη από τις καινούριες bigpixel κάμερες ασφαλείας, που έχουν τοποθετηθεί σε όλους τους δημόσιους χώρους, που εντοπίζουν και ζουμάρουν από ψηλά την κάθε ύποπτη κίνηση μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Από τότε που μεταλλάχτηκαν οι μολυσματικές ιώσεις, οι ψεκασμοί έγιναν υποχρεωτικοί από την Παγκόσμια Κυβέρνηση και ο αέρας έγινε ακατάλληλος, γι' αυτό οι ατομικές μονάδες κυκλοφορούν εφοδιασμένες με ανάλογο εξοπλισμό (ειδικό ρουχισμό χημικής προστασίας με αναπνευστική συσκευή).

Οι απόβλητοι ζούμε έξω από τις πόλεις. Σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς. Δεν δεχτήκαμε την καταστρατήγηση της ελευθερίας μας ούτε το υποχρεωτικό τσιπάρισμα. Η Νεά Τάξη και η Παγκόσμια Κυβέρνηση μας διώκουν ως εγκληματίες και ταραχοποιούς της Παγκόσμιας Ειρήνης. Ως εκ τούτου μετακινούμαστε συχνά. Ζούμε μέσα σε αυτοσχέδια σπίτια από ξύλο και άχυρα. Ο,τι βρίσκουμε από τα δάση.

Κατευθυνόμαστε στο δάσος. Εκεί θα γίνει σήμερα η κρυφή Θεία Λειτουργία. Οι ιεροί ναοί έχουν κλείσει από χρόνια, από την εποχή του κορονοϊού. Οι θρησκείες καταργήθηκαν. Ήταν απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να πιστεύουν πια σε τίποτα. Απλά υπακούν στην Νέα Τάξη Πραγμάτων και στην Παγκόσμια Κυβέρνηση.

Με την τοποθέτηση των RFID στα χέρια τους και την έκχυση μες το αίμα χημικών ουσιών, έγινε σταδιακά μετάλλαξη του DNA τους, αλλοιώθηκε η μνήμη και χάθηκαν εντελώς η ελευθερία επίγνωσης και συνείδησης. Οι συγγενείς - που αφήσαμε πίσω στις πόλεις - δεν μας θυμούνται πια...

Έχουν γίνει σαν φυτά. Απόλυτα λειτουργικοί δουλοπάροικοι για την Νέα Τάξη και την Παγκόσμια Κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα άνθρωποι δίχως νου και ελευθερία σκέψης. Ως ατομικές μονάδες-εργαλεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, μας διώκουν συνεχώς.

Φτάσαμε στο δάσος. Η Δήμητρα, ο παπα-Μιχάλης και καμιά δεκαριά ακόμη από τους δικούς μας είναι ήδη εδώ. Λείπουν ακόμη κάνα δυο για να ξεκινήσουμε... Η Θεία Λειτουργία σε λίγο θα ξεκινήσει... Ο Παπά-Μιχάλης ετοίμασε την αγία τράπεζα με λείψανα αγίων που φυλάει ευλαβικά όλο αυτόν τον καιρό.

Ο Γιάννης και εγώ κρεμάσαμε τα δύο κομμάτια ύφασμα ανάμεσα σε δύο δέντρα για να χωρίζουν το ιερό από τους πιστούς. Βγάλαμε και τις μικρές εικόνες των αγίων, που μπορέσαμε να σώσουμε από την τελευταία επιδρομή στον καταυλισμό. Τις τοποθετήσαμε τριγύρω.

Έφτασαν και οι τελευταίοι απόβλητοι. Σε λίγο θα ξεκινήσει η Θεία Λειτουργία... Ποιος ξέρει που θα είμαστε αύριο. Σε ποιο δάσος, σε ποιο βουνό, σε ποια έρημο... Ένα είναι σίγουρο: Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ ῾Υψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται....

Στο βάθος του δάσους αντηχεί η φωνή του Παπά-Μιχάλη: Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος...

Λαμπρινή Παπαποστόλου για Λόγος Φωτός

 

πηγή

logosfotos

Τί είναι ο νεο-παγανισμός κι απο πού προέρχεται.

Πρόκειται για μια κίνηση που έχει λάβει σοβαρές διαστάσεις τα τελευταία 15 με 20 χρόνια. Διάφοροι τύποι ανθρώπων υποστηρίζουν ότι πρέπει «να στραφούμε στις ρίζες μας» και να επαναφέρουμε την «αρχαία εθνική θρησκεία». Συνδέουν την λατρεία των μυθικών θεοτήτων με την εθνική μας ταυτότητα, ενώ χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα του σύγχρονου marketing, υπόσχονται λύσεις σ' όλα τα προβλήματα του ανθρώπου.

Το κίνημα του νεο-παγανισμού δεν είναι ελληνικό, είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ. 
Πίσω από τις ηχηρές προτάσεις του νεο- παγανισμού και γενικότερα της όλης θεωρίας του- η οποία καλεί κάθε έθνος να ξαναλατρέψει τις «παραδοσιακές θεότητες»- πολύ εύκολα διακρίνει κανείς ένα ακόμη καταστροφικό πλοκάμι της «Νέας Εποχής». Τα εθνικά και παραδοσιακά προσχήματα υποθάλπουν την εδραίωση της θεοσοφίας και του αποκρυφισμού, ενώ γίνεται έντονη προσπάθεια να υπονομευτεί πλήρως η χριστιανική θρησκεία (Ορθοδοξία-Καθολικισμός) στο σύνολό της και ασφαλώς και η μουσουλμανική, μιας και θεωρείται παράγωγο της χριστιανικής και της εβραϊκής θρησκείας. το φαιν΄'ομενο αυτό μόνο τυχαίο δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Εχει τις ρίζες του στην πολύμορφη σύγχυση που ταλαιπωρεί τον άνθρωπο της εποχής μας, έναν άνθρωπο που μοιάζει χαμένος μέσα στα καθημερινά του αδιέξοδα, το άκρατο κυνήγι του για το χρήμα, που (κατ' αυτόν) θα του εξασφαλίσει μια άνετη ζωή, το άγχος για την επίτευξη αυτών των στόχων, την βουλιμική τάση του για κατανάλωση κάθε είδους προιόντος και υπηρεσίας που θα του αποφέρει ευεξία (επώνυμα ρούχα, παπούτσια, τροφή) και πλήρης αποστροφή απο την αληθινή πνευματική ζωή.
Κι επειδή - κυρίως ο νεοέλληνας - προσπαθεί να βρεί "άλλοθι" στην απόλυτη δυστυχία που τον κυριεύει η άκρατη τάση του να καταναλώνει και να εργάζεται σκληρά για να κερδίζει αυτή την ευκαιρία της κατανάλωσης παντός είδους προιόντων και υπηρεσιών κι επειδή η ίδια η Εκκλησία, εγκλωβισμένη και αυτή στις δικές τις αγκυλώσεις, τον αποτρέπει και τον διώχνει, ο σύγχρονος άνθρωπος γίνεται εύκολο θύμα νέων ιδεών και τάσεων, που του δίνουν το πολυπόθητο άλλοθι να στρέψει τα πυρά του όχι στους πραγματικούς ενόχους της κατάστασής του, αλλά εκεί που οι ίδιοι ένοχοι τον σπρώχνουν. Στην ισωπέδωση δηλαδή των αξιών και των ιδανικών που εκπροσωπεί στην πραγματικότητα η πνευματική άσκηση, δηλαδή η θρησκεία. Και ειδικότερα, η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Η Ελληνική Θρησκεία.

Ο "υποτιθέμενος" σκοπός του νεο-παγανισμού στην Ελλάδα, είναι η αναβίωση της αρχαίας θρησκείας και του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, αλλά είναι καθολικό ψέμμα. Όσο και αν διατείνονται οι «αρχαιολάτρες» ότι θέλουν να «αναστήσουν» τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και μαζί την «πατρώα θρησκεία», οι ηγέτες τους ψεύδονται και οι οπαδοί τους τρέφονται με αυταπάτες
Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και ιδιαίτερα η ειδωλολατρία των προγόνων μας, δεν είχε τίποτε το στατικό και μόνιμο. Άλλος ήταν ο αθηναϊκός πολιτισμός, άλλος ο σπαρτιατικός, άλλος ο ιωνικός, άλλος της Μεγάλης Ελλάδος, άλλος της Μακεδονίας και άλλος της Ηπείρου. Διαφορετική ήταν η βίωση της θρησκείας στην Αθήνα, διαφορετική στην Σπάρτη, διαφορετική στην Ήπειρο, διαφορετική στην Κρήτη, διαφορετική στην Αρκαδία και διαφορετική στη Θράκη. Σημαντικές θεότητες μιας πόλης ήταν άγνωστες σε άλλες. Για ποιά λοιπόν θρησκεία μας μιλάνε οτι θέλουν να ...αναστήσουν;

Όταν λένε «πατρώα θρησκεία», τι εννοούν; Η θρησκεία των Ακαρνάνων ή των Δολόπων ή των Αγραίων, για παράδειγμα, δεν είναι «πατρώα θρησκεία»; Δεν ήταν πρόγονοί μας αυτοί; Η φανατική λατρεία της αιγυπτιακής θεότητας Ίσιδος από τους Έλληνες στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια δεν είναι και αυτή «πατρώα θρησκεία», αφού υπήρξε για αιώνες κυρίαρχη θρησκεία των προγόνων μας; Ο μιθραϊσμός, η ηλιολατρία του Ιουλιανού και των ομοίων του στα πρώτα βυζαντινά χρόνια δεν ήταν και αυτή «πατρώα θρησκεία»; Ο νεοπλατωνισμός, ο οποίος θέλησε να αναγεννήσει και να μεταλλάξει προς το πνευματικότερο την αρχαιοελληνική θρησκεία δεν υπήρξε επίσης προγονική θρησκεία;

Εδώ είναι όμως το κουμπί συνέλληνες. Οτι στην πραγματικότητα οι νεο-παγανιστές ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ οτι η αυθεντική "πατρώα" ελληνική θρησκεία ήταν ΜΟΝΟΘΕΙΣΤΙΚΗ! Οι μονοθεΐζοντες αρχαίοι Ελληνες σοφοί και συγγραφείς Ξενοφάνης, Ηράκλειτος, Ευριπίδης, Πρωταγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης είναι τα «μαύρα πρόβατα» για τους νεοπαγανιστές, διότι οι μονοθεϊστικές αντιλήψεις τους θεωρούνται σαφώς αιρετικές, σε σχέση με την ειδωλολατρία που πρεσβεύουν!

Οι "αρχαιολάτρες" αυτοί "κύριοι", αυτοαποκαλούνται "Έλληνες". Μονοπωλούν δηλαδή την εθνική μας ταυτότητα, με υπέρμετρη υποκρισία και έπαρση άκρατου εγωισμού και εγωπάθειας, την οποία επιχειρούν να αποστερήσουν από όλους τους μη παγανιστές. Τους χριστιανούς τους αποκαλούν ειρωνικά "ιουδαιοχριστιανούς", "εβραιογενείς εξουσιαστές" και "παραμυθολόγους του αποσυντεθέντος βυζαντινισμού". Τους προσάπτουν την κατηγορία ότι "οι αντιλήψεις των θρησκευτικών καθεστώτων των Ταλιμπάν, των Μουτζαχεντίν και του Ιράν δεν διαφέρουν από τις χριστιανικές ιδέες" (περ. "Δαυλός", τ. 240/2001).
Επίσης τόσο τους χριστιανούς όσο και όλους τους μονοθεϊστές τους αποκαλούν "γουρούνια" που κυλιούνται "πάνω στους ίδιους βόθρους με τα ίδια πάντοτε κόπρανα" (Διάλογος 16/99,11)! Τους κληρικούς τους αποκαλούν "εβραιόδουλους ρασοφόρους", "προσκυνημένους της Σιών" (περ. "Απολλώνειον Φως" Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 36), "εβραιόδουλους παυλιϊστές" ("Ελευθεροτυπία" 26-10-1986), "στυγερούς πρωτογενίτσαρους ρασοφόρους" (Διιπετές. 13/95,15). Όταν αναφέρονται στον Ιησού Χριστό, τον αποκαλούν "εβραίο ζηλότυπο τιμωρό Ιεχωβά", "βλοσυρό Θεό" , "σχισματικό εβραίο ραβίνο Γιεσουά", "σημιτικής καταγωγής δικτατορίσκο του ουρανού" (Διιπετές. 4/93,6) και ότι αυτός "αποτελεί την πιο τραγική μορφή της ειδωλολατρίας, αφού ως άνθρωπος κατέληξε να λατρευτεί ως θεός". (Ε. Αταβύριος, Μεγαρ. Τύπος 1-10-95)!
Με ανάλογα επίθετα χαρακτηρίζουν τον απόστολο Παύλο και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Τους αποκαλούν "αποστεωμένα καχεκτικά μοντέλα", "εξ ανατολών ύαινες", "άγια ρεμάλια", "μελανειμονούντες" και "κοπρόψυχους" (Μεγαρ. Τύπος 17-9-95 και 8-10-95)! Την Εκκλησία δε αποκαλούν "Γιαχβική θεοκρατία" (περ. Δαυλός, τ. 240/2001) και "αδίστακτη πολιτική και οικονομική συντεχνία" (Ελλ. Φλόγα, 1/94,6). Το πιο αστείο από όλα είναι ότι αποκαλούν τους χριστιανούς, ούτε λίγο ούτε πολύ ...; ειδωλολάτρες, "λειψανολάτρες" και "οπαδούς" του πιο "χονδροειδούς φετιχισμού" (περ. Διιπετές, ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο)!!!

Αγνοούν όμως ή κάνουν πως δε ξέρουν (γιατί δεν τους συμφέρει), οτι η αρχαία μας ελληνική θρησκεία συνέλληνες, υπήρξε η βάσις! Η βάσις του Χριστιανισμού, ο οποίος ΕΔΡΑΙΩΣΕ την Αλήθεια και απέδειξε αυτά που οι ιερείς των Ελευσινίων Μυστηρίων προσδοκούσαν. Την Έλευση δηλαδή του Ενός και Μοναδικού Σωτήρα!

Ο Ιησούς Χριστός, δεν ήλθε στη γή για να ...βάλει στον ίσιο δρόμο (όπως ισχυρίζονται κάποιοι) τους...απείθαρχους Εβραίους. Ηλθε, δίδαξε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να σώσει όλη την Ανθρωπότητα (γι' αυτό άλλωστε και αποκαλείται "Υιός του Ανθρώπου") απο τον αιώνιο θάνατο και τα νύχια του Εωσφόρου ή Αδη! Και εδώ ακριβώς μπαίνει η "πατρώα" ελληνική θρησκεία, που ακριβώς αυτή προσδοκούσε την έλευση του Σωτήρα, μέσω των μυστικών δεήσεων και επικλήσεων των ιερέων των Ελευσινίων Μυστηρίων.
Καμία άλλη θρησκεία στην αρχαιότητα δεν προσδοκούσε την έλευσι κανενός, παρά μόνον η Ελληνική και η Εβραική. Οι μεν ανέτοιμοι Εβραίοι δεν τον αποδέχτηκαν ως σωτήρα τους λόγω της απίστευτης στενοκεφαλιάς τους, τον αποδέχτηκαν όμως οι έτοιμοι Ελληνες, λόγω της "πατρώας" θρησκείας τους. Ο ίδιος ο Ιησούς άλλωστε το επιβεβαίωσε, δείχνοντας στο σπίτι του Ματθαίου μια παρέα Ελλήνων που πήγαν να τον γνωρίσουν, έχοντας ακούσει γι' Αυτόν, λέγοντας μπροστά στον κόσμο: "Ιδού, ήλθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου" (Iωάν. ΙΒ, 13-23)
Και πράγματι, αυτό έγινε. Οι Ελληνες, φωτοδότες για άλλη μια φορά, μέσα απο τους Ελληνες Πατέρες της Εκκλησίας Μέγα Βασίλειο, Μέγα Αθανάσιο, Γρηγόριο Θεολόγο και Ιωάννη Χρυσόστομο, εδραίωσαν την χριστιανική πίστη με βάση το Ορθό Δόγμα, δηλαδή την Ορθοδοξία και την διέδωσαν σε όλο τον κόσμο. 

Οι νεο-παγανιστές "αρχαιολάτρες", μέσα στον φανατισμό και την πλήρη άρνησή τους, πέφτουν σε ανιστόρητες γκάφες, διαλαλώντας οτι οι εν λόγω Πατέρες προσπάθησαν να εκμηδενίσουν κάθε τι Ελληνικό, που βασιζόταν στην Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία. 
Ουδέν ψευδέστερον τούτου! 
Ολοι τους, σπουδαγμένοι σε Αθήνα (Νεοπλατωνική σχολή) και Αλεξάνδρεια, είχαν βαθιά γνώση της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. 
Ο δε Ιωάννης ο Χρυσόστομος, υπήρξε μαθητής του Φιλοσόφου Λιβάνιου, είχε κλασσική μόρφωση και τα έργα του όλα, γραμμένα στην ελληνική γλώσσα, συγκαταλέγονται ανάμεσα στους μεγαλύτερους θησαυρούς φιλοσοφίας στον κόσμο. Αυτοί είναι οι...πράκτορες των σιωνιστών εβραίων, οι "κοπρόψυχοι", οι "ύαινες εξ ανατολών" και τα "άγια ρεμάλια" που βρίζετε και χλευάζετε "κύριοι" νεο-παγανιστές "αρχαιολάτρες"; Σα δε ντρέπεστε!
Οι νεο-παγανιστές "αρχαιολάτρες" ισχυρίζονται και ουρλιάζουν οτι ο χριστιανισμός επιβλήθηκε με τη βία.
Αυτό όμως δεν ήταν παρα η φυσική αντίδραση στα τεράστια εγκλήματα και στις σφαγές των αιμοσταγών ρωμαίων αυτοκρατόρων που δίωξαν τους χριστιανούς αναίτια και τους φόρτωναν όλα τα κακά και τα δεινά που περνούσε η αυτοκρατορία εξ αιτίας των δικών τους πράξεων. Ας μη ξεχνάμε, οτι ο - τότε - κόσμος, βρισκόταν σε παρακμή.
Η αριστοκρατία και η πλουτοκρατία της εποχής ήταν βυθισμένη στη διαφθορά, ενώ ονομαστά ήταν τα σεξουαλικά όργια και τα πλήρους κατάπτωσης λουκούλια συμπόσια, που κατέληγαν σε πράξεις που υποβάθμιζαν παντελώς την ανθρώπινη υπόσταση. Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο κοινωνικό γίγνεσθαι ανδρώθηκε η νέα θρησκεία, που κήρυττε την αγάπη, την ισονομία, την πνευματικότητα και την καλοσύνη.
Οι χριστιανοί υπέφεραν τα πάνδεινα απο τους "αρχαιολάτρες" παγανιστές ρωμαίους. Και όταν τα πράγματα γύρισαν τούμπα, όταν δηλαδή επεκράτησαν τελικά οι χριστιανοί και η νέα θρησκεία, έγιναν κι απο την άλλη μεριά ακρότητες. Απειροελάχιστες όμως μπροστά στις αγριότητες των παγανιστών Ρωμαίων.
Να συμφωνήσω, οτι ο Θεοδόσιος ο Μέγας προχώρησε αρκετές φορές σε ακρότητες κατά του ελληνικού πολιτισμού, όπως αυτός εκφραζόταν μέσω της τέχνης (αγάλματα, ναοί κλπ) και των γραμμάτων (κλείσιμο σχολών κλπ). Αλλά μέχρι εκεί.
Οι Ελληνες στην πλειοψηφία τους είχαν ασπαστεί ήδη προ πολλού τον χριστιανισμό και μερικές μόνο μερίδες πληθυσμού (δεν ξεπερνούσαν το 1/8 του πληθυσμού, κατά τον Μελίσσιο τον Αλεξανδρινό) έμειναν προσκολλημένοι στην ειδωλολατρεία ή στην αθεΐα. Ε, αυτοί εισέπραξαν και το μένος των "φανατικών" της απο δώ πλευράς, πέφτοντας σε μια απίστευτη διαμάχη με κατάληξη τον τραγικό θάνατο της μεγάλης μας φιλοσόφου Υπατίας και το τρίτο κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.
Ο - σπουδαίος κατά τα άλλα - Ιουλιανός αργότερα, προσπάθησε να αναβιώσει την λατρεία του δωδεκάθεου, αναστηλώνοντας ναούς, επιβάλλοντας βέτο σπουδών των χριστιανών στις σχολές των Αθηνών κλπ, αλλά μάταια.
Είναι χαρακτηριστικό επίσης, οτι προσπαθώντας να αποκτήσει σαφέστερη αντίληψη των πραγμάτων, δοκίμασε να επαναφέρει τη λατρεία του θεού Απόλλωνα στην Αντιόχεια, σ' ένα εγκαταλειμμένο ναό στα περίχωρα της πόλης αλλά αποδοκιμάστηκε και λοιδωρήθηκε απο τον λαό. Την ημέρα της τελετής μόνο ο ίδιος, ο ιερέας του ναού και μια χήνα έδωσαν το «παρών», όπως αναφέρει ο ίδιος σ' ένα σύγγραμμά του. Αυτό και μόνο αποδεικνύει, οτι ο χριστιανισμός ΔΕΝ ΕΠΕΒΛΗΘΗ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ, αλλά με τη δύναμη των Λόγων του. Ο χρησμός δε που δόθηκε στον ίδιο τον Ιουλιανό απο το μαντείο των Δελφών (που κατα παράξενο τρόπο, σεβάστηκε ακόμη και ο Θεοδόσιος!) ήταν σαφής, παρά το διφορούμενο των χρησμών του γενικώς: "Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος, έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ".

Και στο τέλος επίσης, της ζωής του, μέσα στη σκηνή του, πληγωμένος στη μάχη εναντίον των Περσών συζητώντας με τους φιλοσόφους Πρίσκο και Μάξιμο για την αθανασία της ψυχής, ξεψύχησε με τη φράση «Νενίκηκάς με, Ναζωραίε», αναγνωρίζοντας το μάταιο της προσπάθειάς του για την αναβίωση της αρχαίας θρησκείας.

Οσο λοιπόν και να βρίζετε, να φωνάζετε, να απειλείτε ότι "σύντομα θα υπάρξει ξεκαθάρισμα λογαριασμών" για την μακραίωνη "τυραννική δουλεία ενάντια στον ελληνισμό" και άλλα τέτοια ανάξια λόγου, έχετε χάσει το παιχνίδι. Ο Χριστός έχει θριαμβέυσει αιώνες τώρα, και ο Ελληνισμός είναι το άρμα Του.

"Για του Χριστού την πίστιν την Αγίαν και της πατρίδος την Ελευθερίαν" ανέκραζε ο μέγας "Γέρων του Μοριά", καθώς ορμούσε πάνω στα στίφη των βαρβάρων κατά την Ελληνική Επανάσταση. Το ίδιο θα ανακράξουμε κι εμείς, όταν έρθει η ώρα να βγούμε στους δρόμους επαναστατημένοι, για να γίνουμε ανάχωμα στην επιβολή της Νέας Ταξης Πραγμάτων (της οποίας μέρος και όργανα είστε κι εσείς) και της βασιλείας του Αντιχρίστου την οποία έχουν ως σκοπό να επιβάλλουν με την Παγκόσμια Κυβέρνησή τους. "Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την Ελευθερία!"

Γιάννης Βούρος
Μελβούρνη - Αυστραλία

Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ

Στέλλα Μιτσακίδου...το σπουργιτάκι του Θεού!

«Το σπουργιτάκι του Θεού»
(Στέλλα Μιτσακίδου)

Την 3η Ιουνίου 2005 φονεύθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα η αγαπητή μας Στέλλα, που είχε στοιχεία «κατά Χριστόν σαλότητος», με μια εσωτερική ζωή του πνεύματος.
Ήταν με την θέλησή της άστεγη, ζούσε στους δρόμους, κοιμόταν τα βράδυα, χειμώνα-καλοκαίρι, στα παγκάκια, στα υπόστεγα και τα σαλόνια των Νοσοκομείων, αλλά ήταν γεμάτη αγάπη προς τον Θεό, τους αγίους και τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Τα ρούχα της ήταν πάντα καθαρά. Τις οικονομίες της τις διέθετε για αγαθοεργούς σκοπούς. Δεν ήθελε να την επαινεί κανείς, και όταν την επαινούσαν, έκανε την «χαζή».
Καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, είχε λάβει μια καλή παιδεία, χειριζόταν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, καθώς επίσης εγνώριζε την γαλλική γλώσσα και τελευταία προσπαθούσε να μάθη και ιταλικά.
Ο τρόπος εξόδου της από την ζωή αυτή έγινε όπως το ήθελε. Με μαρτυρικό θάνατο, άγνωστη εν μέσω αγνώστων. Κανείς δεν την ανεγνώρισε. Την ενταφίασαν χωρίς εξόδιο ακολουθία, γιατί δεν γνώριζαν τα στοιχεία της. Όλα αυτά με θαυμαστό τρόπο έγιναν γνωστά μετά από έναν χρόνο. Τότε έγινε και η κηδεία της. Αξιώθηκα να της κάνω και το μνημόσυνό της. Μετά το μνημόσυνό της, στο αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής Πελαγίας, η κ. Μηλίτσα Πισιμίση-Λουκίδου, νομικός, και η κ. Χρυσούλα Μαντά, οδοντίατρος, μας διηγήθηκαν τα σχετικά με την Στέλλα που ήταν πράγματι άνθρωπος του Θεού.
Στο τεύχος αυτό δημοσιεύουμε ένα κείμενο της κ. Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, που γράφηκε με την συνεργασία και της κ. Χρυσούλας Μαντά και παρουσιάζει ένα τμήμα της ευλογημένης ζωής της, και στο επόμενο τεύχος θα δημοσιεύσουμε τις αναμνήσεις των Μοναχών της Ιεράς Μονής Πελαγίας για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι του Θεού», την άγνωστη στον κόσμο, αλλά γνωστή στον Θεό, που έζησε «μόνη μόνω Θεώ». Νομίζω ότι η διήγηση αυτή θα βοηθήση τους ανθρώπους που ζουν με τον άκρατο ευδαιμονισμό, με αγχώδη νοοτροπία και διαρκώς παραπονούνται για πράγματα τα οποία θα ήθελαν να έχουν.
Στην περίπτωσή της ισχύει ο λόγος του Χριστού: «εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά· ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών;» (Ματθ. ς, 26).
Τελικά, ο άνθρωπος δεν «είναι» αυτό που «έχει», αλλά «έχει» αυτό που «είναι».
Η αείμνηστη Στέλλα, που είχα την εξαιρετική ευλογία να γνωρίσω, είναι μια θετική διαμαρτυρία για κάθε «ασφαλισμένο».
+ Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος
***
«Το σπουργιτάκι του Θεού»
της Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, Νομικού-Υπαλλήλου Υπ. Εργασίας
Με την Στέλλα γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 1979 στην Σοκολατοποιΐα. Ήταν εργάτρια, εργαζόταν πολύ σκληρά, υπερέβαινε τις 9 ώρες καθημερινά. Όλοι την εκμεταλλευόντουσαν, όλοι την διέταζαν και αυτή υπήκουε άμεσα και με χαμόγελο. Στέλλα, εδώ, Στέλλα, εκεί. Ο ιδιοκτήτης-εργοδότης την αγαπούσε για την υπακοή της και την εργατικότητά της.
Για τους πιο πολλούς εργαζομένους ήταν «η Στέλλα η χαζή». Το πρόσωπό της έλαμπε, τα χείλη της ψέλλιζαν. Όταν την αφουγκραζόσουν άκουγες το «Δόξα σοι, ο Θεός».
Πολύ συχνά ο προϊστάμενος μας ανέθετε να διεκπεραιώσουμε από κοινού κάποια εργασία και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να δεχθώ την καλωσύνη της, την αγάπη της. Θυμάμαι ότι μονίμως έλεγε την ευχή, ξαφνικά γέλαγε, σήκωνε το κεφαλάκι της προς τους ουρανούς. Τότε έλαμπε.
«Δόξα σοι, ο Θεός» άκουγες συχνά από το στόμα της.
Η Σοκολατοποιΐα αυτή έκανε διάφορα είδη σοκολατάκια. Τα δεύτερης κατηγορίας τα εξήγαγε σε χώρες της Αφρικής. Αυτό στενοχωρούσε την Στέλλα πάρα πολύ. Κάποτε που εργαζόμασταν στην συσκευασία μαζί, θυμάμαι την Στέλλα πάνω από τα κουτιά συγκεντρωμένη να εύχεται «για τα αραπάκια που θα έτρωγαν τα σοκολατάκια».
Σε οποιαδήποτε αδικία που συνέβαινε στο χώρο της εργασίας -μας «τρώγανε» μεροκάματα- δεν απαντούσε, δεν κατέκρινε, δεν αντιδρούσε. Εκείνη την περίοδο η Στέλλα ήταν για μένα ένα λιμανάκι θαλπωρής, εγώ αντιδρούσα σε κάθε αδικία. Εκείνη στα σχόλιά μου απαντούσε με ένα γέλιο, με μια λέξη «Α! Μηλίτσα». Δεν την θυμάμαι ποτέ να έβαλε ένα σοκολατάκι στο στόμα της (υπενθυμίζω ότι εργαζόμασταν σε εργοστάσιο σοκολατοποιΐας!). Αν και οι πιο πολλοί εργαζόμενοι την θεωρούσαν «χαζή», εντούτοις την σέβονταν και διερωτώντο πως κατόρθωνε να εργάζεται τόσο αποτελεσματικά.
Η Στέλλα δεν συμμετείχε σε συζητήσεις που κάναμε· ήταν μαζί μας, αλλά συγχρόνως μακριά από σχόλια, μακριά από περιττές κουβέντες. Πολλές φορές, όταν την ρωτούσαν να πη τη γνώμη της, έκανε την παλαβή. Το είχα προσέξει ότι το έκανε επίτηδες. Για όλα τα του κόσμου ήταν τρελή, παλαβή, όταν όμως της ζητούσες βοήθεια στην εργασία, τα χεράκια της κινιόντουσαν με στοργή να βοηθήσουν, ει δυνατόν και να δουλέψουν για σένα.
Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον γνωριστήκαμε. Την σεβόμουν τόσο που ποτέ δεν την ρώτησα για την προσωπική της ζωή. Από μόνη της μου είπε ότι καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι όλοι όσοι την γνώριζαν την χαρακτήριζαν λίαν επιεικώς «τρελή», ενώ εγώ ένιωθα ότι κάνουν λάθος. Η αλήθεια είναι ότι πολύ νωρίς κατάλαβα ότι η Στελλίτσα ήθελε να την θεωρούν «τρελή». Κάποιες φορές τύχαινε να είμαστε οι δυό μας και να μιλάμε φυσιολογικά και όταν πλησίαζε κάποιος άρχιζε και έλεγε άλλα αντί άλλων. Εμένα μου δημιουργούσε αίσθημα γαλήνης και με άφηναν αδιάφορη οι κρίσεις των άλλων.
Στο εργοστάσιο αυτό της Σοκολατοποιΐας εργάσθηκα για λίγο χρονικό διάστημα. Την Στελλίτσα την συναντούσα συχνά στους δρόμους και πάντα είχε στην καρδιά της, στα χείλη της την ευχή. Συνήθιζε να την λέη εκφώνως, αλλά πολύ σιγά. Που και που ερχόταν στο σπίτι μου. Εκείνη την εποχή κατοικούσε στο πλυσταριό μιας διώροφης κατοικίας.
Τα χρόνια πέρασαν, την έχασα, μα πάντα την θυμόμουν με μια γλυκειά ανάμνηση και νοσταλγία.
Μετά παντρεμμένη πια θα την συναντούσα στην Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο. Είχαμε πάει με τον άνδρα μου και θα διανυκτερεύαμε στην Μονή για την πρωϊνή Θεία Λειτουργία. Οι μοναχές με πολλή στοργή και ευγένεια μου ζήτησαν συγγνώμη, επειδή λόγω των οικοδομικών εργασιών δεν είχαν χώρο να με φιλοξενήσουν και αναγκαστικά έπρεπε να μοιραστώ το κελλί, όπου εφιλοξενείτο «μια ιδιόρρυθμη γυναίκα». Δέχθηκα. Με οδήγησαν στο κελλί, όπου με κατάπληξη διεπίστωσα ότι «η ιδιόρρυθμη γυναίκα» ήταν η στοργική μου Στελλίτσα, που είχα χρόνια να την ιδώ. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Μείναμε αγκαλιασμένες για αρκετή ώρα και ξαφνικά ακούω τις αδελφές να φωνάζουν: «Ελάτε, Γερόντισσα, να δήτε την Στελλίτσα με την Μηλίτσα αγκαλιά». Όλοι χαρήκαμε. Εκείνο το βράδυ η Στελλίτσα έκανε σαν παιδάκι από την χαρά της. Χτυπούσε παλαμάκια, γελούσε, σταυροκοπιόταν...
-Μηλίτσα μου, πολύ χάρηκα που παντρεύτηκες. Ξέρεις πολύ προσευχήθηκα για να παντρευτείς. Χαίρομαι, χαίρομαι. Στενοχωριέμαι που υποφέρεις από τα ποδαράκια σου. Ξέρω έχεις πρόβλημα. Υπομονή, προσευχή. (Υπ' όψιν ότι η Στελλίτσα δεν γνώριζε ότι μου είχε εμφανισθή ένα χρόνιο επώδυνο πρόβλημα υγείας στα πόδια μου). Ο άνδρας σου θ' αλλάξει χώρο, μην ανησυχής, θα είναι καλύτερα. (Πράγματι, τελείως ξαφνικά, αναγκάσθηκε να μεταφέρει σε άλλο χώρο το κτηνιατρείο του).
Εκείνο το βράδυ ειπώθηκαν πολλά. Την άλλη μέρα και ενώ η Στέλλα ήταν μακριά, είπα στις αδελφές ο,τι είχα αντιληφθή γι' αυτήν, ότι επρόκειτο για αγία ψυχή... Τήν επόμενη μέρα η Στέλλα έφυγε από το Μοναστήρι. Το κατάλαβε. Δεν ήθελε να την επαινείς. Όταν αργότερα συναντηθήκαμε, με αυστηρό τρόπο με επέπληξε για το ότι την επαινώ. Ξαφνιάστηκα, γιατί μπροστά της δεν είχα πει τίποτε. Κι όμως το ήξερε...
Αργότερα, κάποια άλλη στιγμή, μου είχε πει: «Δεν αντέχω την τιμή που μου κάνει η Γερόντισσα. Να, κοίτα να δεις· τελευταία με έβαλε να φάω μαζί τους· με τις αγίες ψυχές! Ποιά είμαι εγώ ...; Πω, πω, πω, Μηλίτσα!».
Για μεγάλο χρονικό διάστημα χάσαμε τα ίχνη της. Η Γερόντισσα μας τηλεφωνούσε και μας ρωτούσε αν την είδαμε. Εκείνο το διάστημα κατάλαβα ότι, αν θέλω να τη δω δεν πρέπει να μιλώ γι' αυτήν.
Τώρα η Στελλίτσα ήταν άστεγη, από την εργασία της είχε συνταξιοδοτηθή με το πιο μικρό ποσό της σύνταξης του ΙΚΑ (411 ευρώ μηνιαίως), τα οποία μοίραζε σε φτωχούς, φυλακισμένους, στην Εξωτερική Ιεραποστολή κ.α. Τώρα πλέον ζούσε στα παγκάκια, στα υπόστεγα, στα ερημοκκλήσια, στις σκάλες, σε οικοδομές. Μου το εμπιστεύθηκε.
Κάτω από την πίεση της Γερόντισσας και τη δική μου, ήλθε κάποιες φορές, όταν έκανε βαρυχειμωνιά, και έμεινε κοντά μας. Ζητούσε να μείνη στο πιο ταπεινό μέρος του σπιτιού.
Θυμάμαι με πολλή νοσταλγία, όταν την φιλοξενούσαμε στο σπίτι επικρατούσε γαλήνη, φως, όλα ειρηνικά. Όταν στην παρέα μας ερχόταν ο άνδρας μου, η Στελλίτσα έφευγε και όταν της μιλούσε δεν τον κοιτούσε ποτέ. Χαρά της ήταν να τρώει αλάδωτες ντοματόσουπες. Συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό και η ψυχή της ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη με ένα αδιάκοπο «σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ».
Πολλές φορές το βράδυ, προφασιζόμενη ότι είμαι κουρασμένη, της ζητούσα να κάνει αυτή το Απόδειπνο. Αδύνατον να περιγράψω τι συνέβαινε, όταν άρχιζε την προσευχή. Σιγά-σιγά αλλοιωνόταν η έκφρασή της, το προσωπάκι της φωτιζόταν, ξεχνιόταν στην δοξολογία του Θεού. Την άφηνα και πήγαινα για ύπνο.
Κάποια φορά, ενώ την σκεπτόμουν με συμπόνοια «πως γυρνάει σαν σπουργιτάκι στους δρόμους» ξαφνικά με κοιτάζει και μου λέει: -«Μη στενοχωριέσαι, θέλημα Θεού είναι να κοιμάμαι στα παγκάκια. Είμαι πολύ καλά, είμαι ευτυχισμένη. Ξέρεις εκεί στα παγκάκια ράβω και τα ρούχα μου. (Η Στέλλα ήταν και πολύ καλή ράπτρια). Να, το Πάσχα πέρασα πολύ ωραία. Το Μ. Σάββατο πήγα και πήρα λίγο αρνάκι, το έβαλα σε ένα ταψάκι από μπακλαβά, το έδωσα στο φούρνο και μου το έψησαν. Το έκρυψα στο παγκάκι και την άλλη μέρα έκανα Πάσχα στο παγκάκι μου, χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί ο Ιερέας μου είχε δώσει κι ένα κόκκινο αυγό. Μη στενοχωριέσαι για μένα. Όχι, όχι, γιατί είμαι υπό την σκέπη της Παναγίας μας».
Μια άλλη φορά, όπως μου διηγήθηκε, πήγε και λούστηκε στην τουαλέτα των Ιατρείων του Δήμου. Την είδαν οι εργαζόμενοι και την επέπληξαν αυστηρά. Η Στέλλα δεν δέχθηκε την παρατήρηση λέγοντάς τους ότι δεν κλέβει τίποτα, ούτε νερό, ούτε σαπούνι, γιατί όλα αυτά τα έχει πληρώσει εισφορές στο ΙΚΑ ως εργαζόμενη. Τους μίλησε άσχημα και αυτοί κάλεσαν την Αστυνομία κι έτσι η Στέλλα οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα. Κάπως έτσι μου διηγήθηκε τον διάλογο με τον Διοικητή:
«Κύριε Διοικητά, συγχωρέστε με που σας κουράζω, αλλά ακούστε με, σας παρακαλώ. Είμαι άστεγη, δεν έχω τίποτα δικό μου. Να μόνο αυτό το βιβλιάριο ασθενείας του ΙΚΑ, που βεβαιώνει ότι έχω πληρώσει εισφορές. Τα Ιατρεία που λούστηκα είναι του ΙΚΑ, άρα ανήκουν και σε μένα. Όταν βρίσκομαι μέσα στο ΙΚΑ, νιώθω ότι είμαι μέσα στο σπίτι μου. Συγχωρέστε με».
Διοικητής: «Πήγαινε τώρα, αλλά την άλλη φορά που θα λουστής να προσέξης να μη σε δουν. Άντε στο καλό».
Έφυγε δοξάζοντας τον Θεό και ευγνωμονώντας τον Διοικητή.
Πολλά βράδια κοιμόταν σε σαλόνια Νοσοκομείων, καλύτερα να πούμε προσποιόταν ότι κοιμόταν, γιατί όταν ησύχαζε το Νοσοκομείο, έτρεχε κοντά σε μοναχικούς ασθενείς, που είχαν ανάγκη βοηθείας και τους συνέτρεχε, αλλά, όταν καταλάβαινε ότι κάποιο τρίτο πρόσωπο την αντιλαμβανόταν, τότε άρχιζε τα «παλαβά» της.
Πολλά πρωϊνά πηγαίνοντας για την εργασία μου (γύρω στις 6,30-7π.μ.) την συναντούσα να βγαίνει από το Νοσοκομείο ΚΑΤ και στην επιμονή μου γιατί δεν έρχεται να κοιμηθή στο σπίτι μας μου ομολόγησε: Αγαπούσε πολύ τους Αγίους, τους θεωρούσε φίλους της, συγγενείς της, έτρεχε στην εορτή τους, στα πανηγύρια, χαιρόταν όταν μοίραζαν και φαγητό, όπως μου έλεγε.
Καθ' όλη τη διάρκεια του έτους γύριζε σε διάφορα προσκυνήματα. Την Κυριακή των Μυροφόρων στο Μανταμάδο για την εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, της Αγίας Παρασκευής στην Ναύπακτο κ.α. Ενδεικτικά αναφέρω το εξής: Μια φορά της Αγίας Παρασκευής πήγε στην Ναύπακτο και έκανε σαν μικρό παιδί, όπως μου το διηγήθηκε. Αγαπούσε τον Σεβασμιώτατο Ιερόθεο, τον θεωρούσε δικό της άνθρωπο, χαιρόταν που τον έβλεπε να χοροστατεί με τα λαμπρά του άμφια και να μιλάει τόσο ωραία. Του είχε μεγάλο σεβασμό. Καμάρωνε πολύ που της είχε μιλήσει και της έδωσε την ευχή του στο μοναστήρι στο Ακραίφνιο. Τον χαιρόταν, όπως έλεγε.
Όλες οι διηγήσεις της Στελλίτσας ήταν για μένα απόλαυση, ξεκούραση. Έβλεπα μια μεγάλη γυναίκα να νιώθη και να εκφράζεται σαν μικρό παιδί.
Κάποτε είχαμε γιορτή στο σπίτι μας με αρκετούς καλεσμένους. Ξαφνικά ήλθε η Στελλίτσα. Κάθισε και ακριβώς δίπλα της εγώ. Μεταξύ των καλεσμένων και ένα ζευγάρι με πολλά προβλήματα, τα οποία γνώριζα. Η Στελλίτσα «στον κόσμο της» ψιθύριζε την ευχή και συγχρόνως πολύ χαμηλόφωνα έλεγε τι συμβαίνει με αυτό το ζευγάρι, τι φταίει, ενώ στους άλλους έλεγε άσχετα η τους χαμογελούσε. Πάντα όμως συγκεντρωμένη στην ευχή. Οι πιο πολλοί την θεώρησαν «παλαβή», άλλο που δεν ήθελε η Στέλλα, για να μην την καταλαβαίνουν.
Ήταν 12 Αυγούστου 2004, ήμουν στο γραφείο μου και εκείνη την ημέρα ήταν να ταξιδέψω για Λέσβο για τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Από το πρωΐ βασανιζόμουν από μια ασήμαντη σκέψη, κοινώς είχα «κολλήσει». Δεν είχα ένα μπρελόκ να βάλω τα κλειδιά που θα άφηνα στους γείτονες να ποτίζουν τον κήπο.
Ξαφνικά γύρω στο μεσημέρι ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται η Στελλίτσα, καταϊδρωμένη, κουρασμένη, ασθμαίνουσα και μου λέει: «Να, πάρτο. Ήμουν στην Ομόνοια και μου είπε να σπεύσω να σου φέρω το μπρελόκ». Τα έχασα. Στην ερώτηση ποιός της είπε να μου το φέρη στην αρχή ψέλλισε «η Παναγία», μετά άρχισε τα δυσνόητα, τα «παλαβά» της.
Το μπρελόκ το είχε αγοράσει από το μοναστήρι και παρίστανε το γενέσιο της Παναγίας μας. Στην επιμονή μου να μείνει λίγο κοντά μου να ξεκουραστεί, να πιεί κάτι, να δροσιστεί κάθισε στον καναπέ και άρχισε να μιλάει για τον εαυτό της. Και τότε μου είπε: «Μηλίτσα μου, εγώ θα πεθάνω στους δρόμους μόνη μου. Κανένας δεν θα το μάθη, κανείς, κανείς». Αυτό με πόνεσε πολύ και της είπα με απαίτηση: «Στελλίτσα μου, σε παρακαλώ θέλω να το μάθω. Θέλω να μάθω το φευγιό σου». Και την αγκάλιασα. Μετά από αυτό σταμάτησε να μιλάει για αρκετά λεπτά. Ξαφνικά με κοιτάζει με ένα στοργικό βλέμμα γεμάτο αγάπη και μου λέει: «Μηλίτσα μου, θα το μάθης, θα το μάθης».
Για τελευταία φορά έμεινε στο σπίτι μου τον Οκτώβριο του 2004. Τότε της πονούσε το πόδι και αναγκάσθηκε να περιορίση τις πεζοπορίες. Έτυχε τότε να χρειασθεί να φιλοξενήσω κάποιο πρόσωπο που δυσκολευόταν από την παρουσία της και ιδιαίτερα από την βραδινή προσευχή, διότι έπεφτε για ύπνο νωρίς και σηκωνόταν αργά τη νύχτα και προσευχόταν ψάλλοντας δυνατά. Πολλές φορές ακούγαμε να επαναλαμβάνει το: «Ζη Κύριος ο Θεός».
Εν όψει αυτού του προβλήματος, λοιπόν, προσφέρθηκε μια φίλη μας, η Χρυσούλα, να της παραχωρήσει ένα διαμερισματάκι, που ήταν άδειο μετά τον θάνατο των γονέων της. Χάρηκε που έμενε σε σπιτάκι κοντά σε ανθρώπους με αγάπη και κατανόηση, τώρα μάλιστα που δυσκολευόταν από τους πόνους των ποδιών της. Εκεί έμεινε μέχρι τον Μάϊο του 2005. Την 1η Ιουνίου 2005 η Χρυσούλα την είδε να φεύγει από το σπίτι. Από την ημέρα εκείνη χάθηκαν τα ίχνη της.
Αργότερα ανησυχήσαμε, αλλά επειδή συνήθιζε να εξαφανίζεται, πιστεύαμε ότι θα εμφανισθεί. Κάθε τόσο επικοινωνούσαμε με την Γερόντισσα η Χρυσούλα και εγώ για να μάθουμε για την Στέλλα. Η Γερόντισσα έλεγε συνέχεια: «Ψάξτε να την βρήτε». Εμείς όμως πιστεύαμε ότι είχε φύγει για κάποιο ταξίδι και ότι θα επέστρεφε.
Μετά το Πάσχα του 2006 ένα βράδυ, πολύ αργά και ενώ η οικογένειά μου είχε αποκοιμηθή, ξάπλωσα κι εγώ και αποκοιμήθηκα αμέσως, πράγμα παράδοξο για μένα, και ξύπνησα αμέσως (το διεπίστωσα βλέποντας το ξυπνητήρι) από ένα δυνατό όνειρο: Είδα την Στελλίτσα κάτω από ένα ωραίο δένδρο, όρθια να ακουμπάη ελαφρά στον κορμό του, σε νεανική ηλικία, πανέμορφη, γλυκύτατη και με κοιτούσε με ένα βλέμμα γεμάτο απέραντη θαλπωρή. Ένιωσα την ψυχή μου να βγάζει μια ουρανομήκη κραυγή, που αισθανόμουν να μου ξεσχίζη το στέρνο: «Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου...» Κι έτρεξα να την αγκαλιάσω, προτείνοντας τα χέρια μου, αλλά όταν έφτασα στο δένδρο εξαφανίστηκε και στην θέση της έκαιγε μια ολόλευκη πασχαλιάτικη λαμπάδα, που έχυνε γύρω ένα υπέροχο φως και η φλόγα της ανέβαινε ολόϊσα στον ουρανό. Αμέσως βλέπω στο χώμα, δίπλα στη λαμπάδα, ένα απόκομμα εφημερίδας που έδειχνε ένα εξαιρετικά κακοποιημένο σώμα σαν από τρομακτικό αυτοκινητικό δυστύχημα.
Ένα βαρύ μήνυμα κατέκλυσε το είναι μου: «Η Στέλλα πέθανε!». Ξύπνησα κυριευμένη από αμφιθυμία αισθημάτων: Χαρά μεγάλη από την παρουσία της Στέλλας και το φως της λαμπάδας και φόβο από την φωτογραφία της εφημερίδας. Ήθελα να ξυπνήσω τον Δημήτρη, τον άνδρα μου, να του πω για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι», όπως τη λέγαμε, όχι μόνον επειδή ζούσε «ως στρουθίον μονάζον επί δώματος», αλλά και επειδή το βάδισμά της θύμιζε σπουργίτι. Κάτι δυνατό όμως με απέτρεψε να τον ξυπνήσω.
Την επομένη τηλεφώνησα στην Γερόντισσα και στην Χρυσούλα και τους είπα το όνειρο. Και οι δυό μου συνέστησαν να ψάξουμε για την Στέλλα. Από εκείνη την στιγμή άρχισε η αγωνιώδης αναζήτηση. Τροχαία, Νοσοκομεία, Στρατονομία, Νεκροτομεία....
Η Χρυσούλα έμαθε ότι στις 3 Ιουνίου 2005 και ώρα 6,10 μ.μ. κοντά στο σπίτι της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό μία γυναίκα αγνώστων στοιχείων. (Τα πουλιά δεν έχουν όνομα!). Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Όλη η έρευνα απέδειξε ότι η γυναίκα αυτή ήταν η Στελλίτσα. Ενώ διέσχιζε τον δρόμο, την παρέσυρε ένα αυτοκίνητο με οδηγό αξιωματικό του στρατού, ο οποίος έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Την συνέθλιψε. Μόνο το προσωπάκι της ήταν ευδιάκριτο (όπως έδειξαν οι φωτογραφίες της Τροχαίας).
Η Στελλίτσα παρέμεινε μέχρι τις 18 Ιουνίου 2005 στο Νοσοκομείο «Ασκληπιείον» και μετά το πτώμα της μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Νεκροτομείο του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε στα αζήτητα μέχρι τις 20 Ιουλίου 2005, οπότε και δόθηκε για ενταφιασμό. Το Γραφείο που την ενταφίασε μας πληροφόρησε ότι Νεκρώσιμη Ακολουθία δεν εψάλη, μόνο ένα Τρισάγιο επί του τάφου.
Πρέπει να τονισθή ότι όλοι όσοι ασχοληθήκαμε με την ανεύρεσή της, στην προσευχή μας της μιλούσαμε και της λέγαμε: «Εάν μας ακούς, εάν έχης παρρησία στο Θεό, οδήγησέ μας, βοήθησέ μας». Και πράγματι μας βοήθησε και φθάσαμε μέχρι τον χορταριασμένο «ανύπαρκτο» τάφο της, στην ανατολική άκρη του Νεκροταφείου του Ζωγράφου, με το νούμερο 8915.
Την ημέρα της αποδόσεως της εορτής του Πάσχα, ένα χρόνο μετά την κοίμησή της, εψάλη η Νεκρώσιμη Ακολουθία της Στέλλας, στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, όπου συνήθιζε να εκκλησιάζεται κατά την Πασχάλιο Περίοδο. Ο Ιερέας είπε για την Στέλλα: «Έκανε τα παλαβά της, αλλά έλεγε σωστά πράγματα και πάντα ερχόταν γεμάτη τρόφιμα για τους πτωχούς, πρόσφορο, λάδι, νάμα για την Θεία Λειτουργία... Μάλιστα έχει παραγγείλει να αγιογραφηθεί η Αγία Μαρίνα στον Ναό μας.....».
Στις 3 Ιουνίου 2006 έγινε το ετήσιο μνημόσυνό της χοροστατούντος του λίαν προσφιλούς της Επισκόπου, π. Ιεροθέου, στο Μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου ( Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο.
Σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις μου είπε: «Νιώθω γεμάτη από αυτή τη ζωή. Όλα μου τα έχει δώσει ο Κύριος. Μόνο μια επιθυμία μου δεν έχει εκπληρωθεί: Ήθελα να βαπτίσω δυό παιδάκια, που να τους έδινα το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και της Παναγίας μας, αλλά κανείς δε με θέλησε για κουμπάρα». Όταν της πρότεινα ότι θα προσπαθήσω να βαπτίσω εγώ τα δυό παιδάκια στη θέση της και μάλιστα, όταν μεγαλώσουν θα τους μιλήσω για την «πραγματική νονά τους», καταχάρηκε και αναφώνησε: «Τώρα ησύχασα. Είμαι έτοιμη να φύγω».-
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Οι κατά Χριστόν σαλοί ανήκαν σε μια κατηγορία ανθρώπων που αποφάσιζαν να ακολουθήσουν μια δύσκολη οδό. Ζώντες στις πόλεις, προσεποιούντο τον τρελλό. Έκαναν πράξεις που θα έκανε ένας τρελλός, αλλά όμως οι πράξεις αυτές είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο. Οι κατά Χριστόν σαλοί είχαν σε ύψιστο βαθμό νοερά ενέργεια, είχαν ακόμη σώας τας φρένας, διάλεγαν όμως έναν σκληρό δρόμο και τρόπο ζωής.....
Η ζωή των κατά Χριστόν σαλών ήταν μια τελεία, ίσως και ακραία εφαρμογή της μωρίας κατά Χριστόν, που είναι η πεμπτουσία όλου του πνεύματος του Ευαγγελίου. Δεν μπορούν, βέβαια, όλοι να παριστάνουν τον κατά Χριστόν σαλό, όπως το είδαμε προηγουμένως, γιατί αυτό είναι ένα ιδιαιτερο χάρισμα και μια ιδιαίτερη ευλογία του Θεού, αλλά όλοι μπορούν να βιώσουν την κατά Χριστόν σαλότητα σε μετριότερη μορφή και ανάλογη προσαρμογή. Και αυτό γίνεται αντιληπτό από το ότι η ζωή που έχει η Εκκλησία, ζωή της αγάπης, της πίστεως, της εγκρατείας αποβλέπει και εμπνέεται από ένα άλλο πολίτευμα, που είναι σαφώς αντίθετο από τα ανθρώπινα πολιτεύματα. Όλη αυτή η ζωή που έχει η Εκκλησία δεν μπορεί να γίνη εύκολα αντιληπτή από τους ανθρώπους, που κέντρο τους έχουν την λογική και τις αισθήσεις. Η χριστιανική ζωή, χωρίς να καταργή την λογική και τις αισθήσεις, κινείται πέρα από αυτές.

 πηγή

parembasis
Στέλλα - ( video απο την  Ορθόδοξη μαρτυρία)

Θεέ μου, μη μου δίνεις ό,τι σου ζητώ...

Το χρήμα, η δόξα κι η περήφανη γνώση

μπήκαν ευπρόσδεκτοι στο σπίτι του.

Γρήγορα όμως έγιναν αφέντες και δεσμοφύλακες μαζί.

Οι επιθυμίες του άνθισαν και καμάρωνε 

τα άνθη τους, όμως δεν χάρηκε ποτέ  καρπούς,

γιατί τα άνθη...κάηκαν απ'τον λίβα του θαυμασμού του.

Μετά οι δεσμοφύλακες σκότωσαν λίγο-λίγο

την ψυχή του και στην κηδεία της 

χαμογελούσαν ειρωνικά.

Πίσω τους κι αυτός,

χωρίς να αναγνωρίζει τους δολοφόνους της ψυχής του, 

χωρίς να νοιώθει την ευθύνη του.

Θεέ μου, μη μου δώσεις θησαυρούς

που δεν μπορώ να διαχειριστώ.

Μη μου δώσεις χαρές,

που θα κάψουν την γαλήνη μου.

Μη μου δίνεις ό,τι σου ζητώ,

γιατί θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα.

Δώσε μου μόνο την επιθυμία,

νάσαι Εσύ η ανάγκη μου.

 Δέσποινα Χίντζογλου-Αμασλίδου

πηγή

kosmaser