Εστία Πατερικών Μελετών...Περί τῆς παρουσίας μή Ὀρθόδοξων κατά τή διάρκεια τῆς προσευχῆς στά ἑλληνικά σχολεῖα

 

 

 Πρεσβυτέρου Γεωργίου Διαμαντοπούλου

 

Φρονοῦμε ὅτι τό θέμα συνδέεται μὲ τὸ γενικότερο ζήτημα τῆς παρακολουθήσεως τοῦ σχολείου καὶ τῆς διαπαιδαγωγήσεως τῶν ὀρθοδόξων τέκνων. Σπεύδουμε ἐξ ἀρχῆς νὰ τονίσουμε ὅτι ὑφίσταται κανονικὴ διδασκαλία αὐστηροῦ δικαίου ποὺ ἐπιτάσσει οἱ ὀρθόδοξοι γονεῖς νὰ φροντίζουν γιὰ τὴ διατροφὴ τῶν τέκνων τους, μὲ τὴν ὁποία ὅμως νοεῖται εὐρύτερα ἡ ἐπιμέλειά τους. Στὴν ἔννοια τῆς ἐπιμέλειας ὑπάγεται καὶ ἡ ἐκπαίδευση.
Ὁ 15ος κανόνας τῆς ἐν Γάγγρᾳ συνόδου προειδοποιεῖ μὲ αὐστηρὸ δίκαιο: «Εἴ τις καταλιμπάνοι τὰ ἑαυτοῦ τέκνα, καὶ μὴ τεκνοτροφοῖ, καὶ τὸ ὅσον ἐπ' αὐτῶ πρὸς θεοσέβειαν τὴν προσήκουσαν ἀνάγοι, ἀλλὰ προφάσει τῆς ἀσκήσεως ἀμελοίη, ἀνάθεμα ἔστω.»
Ὁ σκοπὸς τῆς προσελεύσεώς μας στὸ σχολεῖο δὲν εἶναι ἡ συμμετοχὴ καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς ἑτεροθρησκείας, ἀλλὰ ἡ ἐκπαίδευση, ἡ ἀπόκτηση ἀπαραιτήτων γνώσεων γιὰ τὴν περαιτέρω πορεία μας ὡς προσώπων καὶ ὡς πιστῶν. Τὰ γνωστικὰ ἀντικείμενα δὲν ἀνήκουν σὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ σὲ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ θὰ μπορούσαμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι εἶναι δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν δικαιοῦται κανεὶς νὰ μᾶς τὰ στερήσει, ἀκόμη καὶ αἱρετικός· οὔτε καὶ ἐμεῖς ὅμως δικαιούμαστε νὰ τὰ στερήσουμε στοὺς ἑαυτούς μας, καθὼς ἀποτελεῖ αὐτὸ καταρχὴν ἄρνηση τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐπιπλέον καὶ ἄρνηση μίας, θὰ λέγαμε, ἀποστολῆς ποὺ δίδεται σὲ κάθε πιστό, μέσα ἀπὸ τὰ ἐφόδια ποὺ θὰ ἀποκτήσει, νὰ ὁμολογήσει τὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια στὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα του. Τὸ ὅτι διαχειρίζονται αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ ἑτερόδοξοι καὶ ἑτερόθρησκοι δὲν δημιουργεῖ πρόβλημα, ἐφ’ ὅσον καὶ αὐτοὶ τελοῦν σωστὰ τὴν ἀποστολή τους χωρίς, βέβαια, νὰ πραγματοποιοῦν ἀπόπειρες προσηλυτισμοῦ.
Ὡς παράδειγμα ἔχουμε πολλοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὸν Μ. Βασίλειο, τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο καὶ ἄλλους, ποὺ σπούδασαν ὄχι σὲ σχολεῖα, στὰ ὁποῖα ἴσχυε, ὅπως ἰσχύει στὰ σύγχρονα ἑλληνικὰ - ἔστω καὶ τυπικὰ - ἡ γενικὴ συνταγματικὴ ἀρχὴ ὅτι ἐπικρατοῦσα θρησκεία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη, ἀλλὰ σὲ καθαρὰ εἰδωλολατρικὲς σχολὲς μὲ συνειδητοὺς εἰδωλολάτρες διδασκάλους.
Ἑπομένως, γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στὸ εἰδικότερο ζήτημα, δὲν ὑφίσταται πρόβλημα παραμονῆς στὸ σχολεῖο, ἀκόμη καὶ ἐὰν τελεῖται προσευχὴ ὄχι ὀρθόδοξη, ἐφ’ ὅσον ὁ ὀρθόδοξος μαθητὴς δὲν συμμετέχει σὲ αὐτὴν μὲ κανένα τρόπο, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν παρουσία του, κατὰ τὴ διάρκειά της.
Προτιμητέο βέβαια θὰ εἶναι, ἐὰν αὐτὸ δύναται νὰ ἀποτελέσει ἀντικείμενο ἐπιλογῆς, λ. χ. στὴν περίπτωση ἐπιλογῆς ἑνὸς ἰδιωτικοῦ σχολείου, νὰ μὴν ἐπιλέγουν οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν ἐπιμέλεια τοῦ τέκνου, γονεῖς, κηδεμόνες, θετοὶ γονεῖς, ἐπίτροποι κ.λπ., τὴν παρακολούθηση μαθημάτων σὲ ἕνα σχολεῖο εἰδικῶν συνθηκῶν, ὅπου δὲν ἐπικρατοῦν γενικὰ οἱ ἀρχὲς τῆς ὀρθόδοξης κοσμοθεωρίας, ποὺ ἰσχύουν ἀντίθετα, θεωρητικὰ τουλάχιστον, στὰ ἑλληνικὰ δημόσια σχολεῖα.
Ἐὰν τελεῖται ὀρθόδοξη προσευχή, ἡ ταυτόχρονη παρουσία ἀλλοδόξων καὶ ἑτεροθρήσκων καθ’ ἑαυτὴν δὲν γεννᾷ ζήτημα, ἐκτὸς καὶ ἔχει δηλωθεῖ ῥητὰ ἀπὸ ἐπίσημα χείλη ἀπὸ τοὺς ὑπευθύνους γιὰ τὴν ὀργάνωση καὶ τέλεση τῆς προσευχῆς (καθηγητές, διευθυντής), ὅτι ἕνα τέτοιο γεγονὸς ἔχει πανθρησκειακὴ φύση, δηλαδὴ ὅτι ἀποτελεῖ συμπροσευχὴ σὲ ἕναν «κοινὸ» Θεό, τὸ ὁποῖο ὅμως εἶναι πολὺ δύσκολο, τουλάχιστον ὅσο γνωρίζουμε, νὰ ἰσχύει.
Τὸ ἀντικειμενικὸ δηλαδὴ γεγονὸς τῆς παρουσίας ἀλλοθρήσκων καὶ ἑτεροδόξων σὲ προσευχὴ ὀρθοδόξων καὶ ἡ ἀποδοχὴ μίας τέτοιας καταστάσεως ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους δὲν ὑποστασιοποιεῖ ἄδικο γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους μαθητές, ἐκτὸς ἐὰν οἱ ἀλλόδοξοι ἔχουν δόλο νὰ συμπροσευχηθοῦν μαζὶ μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους σὲ ἕναν «κοινὸ» Θεό, καὶ ἐφ’ ὅσον αὐτὸς ἔχει δηλωθεῖ ῥητά, ὥστε τὸ ὀρθόδοξο μέρος νὰ ἔχει γνώση. Αὐτὴ ἡ δήλωση δὲν ἀρκεῖ νὰ γίνεται πρὸς τὸ μαθητή, ἀλλὰ πρέπει, γιὰ νὰ ὑπάρχει ἔγκλημα ἐκ μέρους του, νὰ ἔχει δηλωθεῖ πρὸς τοὺς ὑπευθύνους γιὰ τὴ διεξαγωγὴ τῆς προσευχῆς, δηλαδὴ στοὺς καθηγητές, στὸν διευθυντή, καὶ αὐτοὶ νὰ ἐπιδεικνύουν ἀμέλεια ἢ δόλο γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως τῶν μαθητῶν καὶ τοῦ ὀρθοδόξου περιεχομένου τῆς προσευχῆς καὶ τῶν προϋποθέσεών της. Ἐὰν μία τέτοια δήλωση γίνει πρὸς τὸ μαθητή, αὐτὸς ὀφείλει νὰ τὴ γνωστοποιήσει στοὺς ἁρμοδίους, ἀλλιῶς ἐνέχεται γιὰ ἀμέλεια ἢ καὶ δόλο, ἐὰν τελικὰ ταυτισθεῖ μὲ τὰ φρονήματα τοῦ ἀλλοδόξου. Πρέπει δηλαδὴ νὰ ἀποδεικνύεται πρόθεση, ἐκ μέρους τῶν ἀλλοδόξων, ἀλλοιώσεως τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν· ἐπιπλέον, πρέπει νὰ μὴν ἀπαγορευθεῖ μία τέτοια συμπεριφορὰ ἀπὸ τοὺς ἁρμοδίους ποὺ ἀναφέρθηκαν.
Ἐπίσης, ἡ πεποίθηση τῶν ἀλλοδόξων ὅτι μποροῦν νὰ προσεύχονται στὸν θεό τους, ἀκόμη καὶ ὅταν τελεῖται προσευχὴ Ὀρθοδόξων (ἀκούγεται μερικὲς φορὲς ἡ φράση «τὸ ἴδιο εἶναι»), παρ’ ὅτι ἀποτελεῖ πλάνη, δὲν συνιστᾷ ἐκκλησιαστικὸ ἔγκλημα τοῦ Ὀρθοδόξου ποὺ προσεύχεται, ἐφ’ ὅσον δὲν ἔχει δηλωθεῖ κάτι τέτοιο ῥητὰ ἀπὸ τὰ ἀλλόδοξα πρόσωπα, καὶ μάλιστα στὰ ἁρμόδια γιὰ τὴν τέλεση τῆς προσευχῆς πρόσωπα, ποὺ εἶναι οἱ καθηγητὲς τοῦ σχολείου ἢ ὁ διευθυντής. Πρέπει πρωτίστως δηλαδὴ οἱ τελευταῖοι νὰ γνωρίζουν ὅτι ὑπάρχουν τέτοιες προθέσεις συμπροσευχῆς, καὶ ἐφ’ ὅσον αὐτοὶ παραβλέπουν παράνομα κάτι τέτοιο, χωρὶς νὰ τὸ ἀπαγορεύουν, τότε δημιουργεῖται ζήτημα γιὰ τὸν ὀρθόδοξο μαθητή, ἐὰν αὐτὸς παραμένει σὲ μία τέτοια προσευχή. Κατὰ τὰ ἄλλα ἡ παρουσία τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν εἶναι ὑποχρεωτική.
Θὰ μπορούσαμε νὰ συνοψίσουμε λέγοντας, ὅτι σὲ περιπτώσεις δημοσίας προσευχῆς, τὴν εὐθύνη τῶν προϋποθέσεων τελέσεώς της φέρουν οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν ὀργάνωσή της καὶ ὄχι οἱ συμπροσευχόμενοι σὲ αὐτήν, ἐφ’ ὅσον οἱ τελευταῖοι τελοῦν σὲ ἄγνοια προϋποθέσεων ἀντιθέτων μὲ τὴν κανονικὴ τάξη τῆς Ἐκκλησίας· ἡ ἄγνοια ὅμως αὐτὴ εἶναι συγγνωστή, ἐὰν δὲν ἔχουν ἐπιδείξει ἀμέλεια γιὰ αὐτὴν τὴν ἄγνοια, ἐφ’ ὅσον δηλαδὴ ὑφίσταται συγγνωστὴ πραγματικὴ πλάνη. Νομικὴ πλάνη, δηλαδὴ ἄγνοια τοῦ νόμου τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ ζήτημα τῆς συμπροσευχῆς δὲν εἶναι συγγνωστή.
Συνιστοῦμε ἀνεπιφύλακτα τὸ λόγο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «πρὸς τοὺς νέους, ὅπως ἂν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων» (PG 31, 564 - 589, BEΠ 54, 199 - 211, προσιτὸ καὶ στὸ διαδίκτυο μὲ νεοελληνικὴ μετάφραση:http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/basil_the_great_de_legendis_gentilium_libris.htm) ποὺ ἀποτελεῖ προτροπὴ τοῦ ἁγίου Βασιλείου στοὺς νέους νὰ παρακολουθοῦν τὰ μαθήματα ποὺ διδάσκονταν ἀπὸ εἰδωλολάτρες δασκάλους καὶ εἶχαν περιεχόμενο τὴν ἀρχαιελληνικὴ κοσμοθεωρία, σὲ σχολεῖα μὲ συμμαθητὲς συνειδητοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει τὰ μέγιστα στὴν κατανόηση καὶ τοῦ παρόντος ζητήματος ἀναλογικά. Ἐκεῖ ὁ ἅγιος διδάσκει τοὺς χριστιανοὺς νέους νὰ παρακαλουθοῦν αὐτὰ τὰ μαθήματα καὶ νὰ χρησιμοποιοῦν ἀπὸ τὰ γνωστικὰ ἀντικείμενα τῆς ἐποχῆς ὅ, τι συμβάλλει στὴν ἠθικοποίησή τους ἐν Χριστῷ, ἀκόμη καὶ ἐὰν προέρχεται ἀπὸ εἰδωλολάτρες συγγραφεῖς, ἀκόμη καὶ ἐὰν διδάσκεται ἀπὸ εἰδωλολάτρες. Πρέπει ἐπιπλέον νὰ σημειωθεῖ ἡ πραγματολογικὴ πληροφορία ὅτι ὁ τότε νεοειδωλολάτρης αὐτοκράτορας Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης (361 – 363 μ. Χ.) εἶχε ἀπαγορεύσει στοὺς Χριστιανοὺς νὰ διδάσκουν σὲ σχολὲς ποὺ διδάσκεται ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία καὶ γενικότερα τὸ κλασικὸ πρόταγμα πολιτισμοῦ.
Ἐὰν δηλαδὴ ἐπιτρέπει ὁ ἅγιος τὴν παρουσία τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν σὲ σχολεῖα ἀλλοθρήσκων μὲ γνωστικὰ ἀντικείμενα ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἀλλοθρήσκους, καὶ ποὺ διδάσκονται ἀπὸ ἀλλοθρήσκους, παρόντων κατὰ πλειοψηφία καὶ ἀλλοθρήσκων συμμαθητῶν, κατὰ μείζονα λόγο πρέπει νὰ ἐπιτρέπεται ἡ παρακολούθηση τῶν μαθημάτων στὰ σύγχρονα ἑλληνικὰ σχολεῖα, τὰ ὁποῖα μαθήματα, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἔχουν μία οὐδέτερη, θὰ λέγαμε φύση, διότι προέρχονται ἀπὸ τὸν οὐδέτερο θρησκειολογικὰ χῶρο τῶν ἐπιστημῶν· μάλιστα, δὲν θὰ ἦταν λάθος ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι τὰ γνωστικὰ ἀντικείμενα, σὲ θεωρητικὸ τουλάχιστον ἐπίπεδο, φέρουν τὴν ἐπίδραση τοῦ χριστιανικοῦ προτάγματος πολιτισμοῦ στὸ ἐπίπεδο κυρίως τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν, ποὺ ἀνάγεται σὲ βαθειὲς ἱστορικὲς ῥίζες. Ἐπίσης, κατὰ μείζονα λόγο θὰ πρέπει νά ἐπιτρέπεται ἡ παρουσία καὶ παρακολούθηση τῶν μαθημάτων στὰ σύγχρονα ἑλληνικὰ σχολεῖα, πού τελοῦν, ἔστω καὶ τυπικὰ, ὑπὸ τὴ γενικὴ συνταγματικὴ ἀρχὴ τῆς ἐπικρατούσης θρησκείας στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Στὰ σχολεῖα, τέλος, αὐτὰ ἐπιτρέπεται κατὰ μείζονα λόγο ἡ συμμετοχή, ἑπομένως καὶ στὴ συμπροσευχή, ἐφ’ ὅσον αὐτὴ ἔχει ὀρθόδοξο περιεχόμενο καὶ τύπο, καθὼς ἡ πλειοψηφία τῶν μαθητῶν εἶναι Ὀρθόδοξη.
Ἐπίσης, εἰδικὰ γιὰ τὸ ζήτημα τῆς γνώσεως τῆς κανονικῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γιὰ τὴ συμπροσευχὴ μὲ αἱρετικούς, ἀπαραίτητη εἶναι καὶ ἡ μελέτη τοῦ συγγράμματος τοῦ πρεσβυτέρου Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου, «Ἡ Συμπροσευχή μέ αἱρετικούς», ἐκδόσεις Θεοδρομίας, Θεσσαλονίκη 2009.

πηγη

http://www.orthros.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=325%3A2011-11-25-19-57-45&catid=38%3A2010-10-04-06-19-50&Itemid=156&lang=el

Περί τῆς παρουσίας μή Ὀρθόδοξων κατά τή διάρκεια τῆς προσευχῆς στά ἑλληνικά σχολεῖα

 

Πρεσβυτέρου Γεωργίου Διαμαντοπούλου

 

Περί τῆς παρουσίας ἀλλοθρήσκων, ἑτεροδόξων ἤ σχισματικῶν κατά τή διάρκεια τῆς Ὀρθόδοξης προσευχῆς στά ἑλληνικά σχολεῖα.

Φρονοῦμε ὅτι τό θέμα συνδέεται μὲ τὸ γενικότερο ζήτημα τῆς παρακολουθήσεως τοῦ σχολείου καὶ τῆς διαπαιδαγωγήσεως τῶν ὀρθοδόξων τέκνων. Σπεύδουμε ἐξ ἀρχῆς νὰ τονίσουμε ὅτι ὑφίσταται κανονικὴ διδασκαλία αὐστηροῦ δικαίου ποὺ ἐπιτάσσει οἱ ὀρθόδοξοι γονεῖς νὰ φροντίζουν γιὰ τὴ διατροφὴ τῶν τέκνων τους, μὲ τὴν ὁποία ὅμως νοεῖται εὐρύτερα ἡ ἐπιμέλειά τους. Στὴν ἔννοια τῆς ἐπιμέλειας ὑπάγεται καὶ ἡ ἐκπαίδευση.
Ὁ 15ος κανόνας τῆς ἐν Γάγγρᾳ συνόδου προειδοποιεῖ μὲ αὐστηρὸ δίκαιο: «Εἴ τις καταλιμπάνοι τὰ ἑαυτοῦ τέκνα, καὶ μὴ τεκνοτροφοῖ, καὶ τὸ ὅσον ἐπ' αὐτῶ πρὸς θεοσέβειαν τὴν προσήκουσαν ἀνάγοι, ἀλλὰ προφάσει τῆς ἀσκήσεως ἀμελοίη, ἀνάθεμα ἔστω.»
Ὁ σκοπὸς τῆς προσελεύσεώς μας στὸ σχολεῖο δὲν εἶναι ἡ συμμετοχὴ καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς ἑτεροθρησκείας, ἀλλὰ ἡ ἐκπαίδευση, ἡ ἀπόκτηση ἀπαραιτήτων γνώσεων γιὰ τὴν περαιτέρω πορεία μας ὡς προσώπων καὶ ὡς πιστῶν. Τὰ γνωστικὰ ἀντικείμενα δὲν ἀνήκουν σὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ σὲ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ θὰ μπορούσαμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι εἶναι δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν δικαιοῦται κανεὶς νὰ μᾶς τὰ στερήσει, ἀκόμη καὶ αἱρετικός· οὔτε καὶ ἐμεῖς ὅμως δικαιούμαστε νὰ τὰ στερήσουμε στοὺς ἑαυτούς μας, καθὼς ἀποτελεῖ αὐτὸ καταρχὴν ἄρνηση τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐπιπλέον καὶ ἄρνηση μίας, θὰ λέγαμε, ἀποστολῆς ποὺ δίδεται σὲ κάθε πιστό, μέσα ἀπὸ τὰ ἐφόδια ποὺ θὰ ἀποκτήσει, νὰ ὁμολογήσει τὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια στὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα του. Τὸ ὅτι διαχειρίζονται αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ ἑτερόδοξοι καὶ ἑτερόθρησκοι δὲν δημιουργεῖ πρόβλημα, ἐφ’ ὅσον καὶ αὐτοὶ τελοῦν σωστὰ τὴν ἀποστολή τους χωρίς, βέβαια, νὰ πραγματοποιοῦν ἀπόπειρες προσηλυτισμοῦ.
Ὡς παράδειγμα ἔχουμε πολλοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὸν Μ. Βασίλειο, τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο καὶ ἄλλους, ποὺ σπούδασαν ὄχι σὲ σχολεῖα, στὰ ὁποῖα ἴσχυε, ὅπως ἰσχύει στὰ σύγχρονα ἑλληνικὰ - ἔστω καὶ τυπικὰ - ἡ γενικὴ συνταγματικὴ ἀρχὴ ὅτι ἐπικρατοῦσα θρησκεία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη, ἀλλὰ σὲ καθαρὰ εἰδωλολατρικὲς σχολὲς μὲ συνειδητοὺς εἰδωλολάτρες διδασκάλους.

Εἰσήγηση π. Σαράντου στὴν ἐκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης τοῦ βιβλίου «Σχέση Ἱερῶν Κανόνων καὶ κοσμικῶν νόμων» τοῦ π. Λάμπρου Φωτόπουλου καὶ τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν (31/10/11).

 

Ἀρχιμανδρίτου Σαράντη Σαράντου

 

Ἡ παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ αἰδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου, ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ π. Λάμπρου Φωτοπούλου συμπίπτει μέ μιά πολύ ὁριακή κατάσταση στή χώρα μας, τήν Ἑλλάδα.
Σύμφωνα μέ τίς ἐκτιμήσεις ἐγκρίτων νομικῶν, συνταγματολόγων, οἰκονομολόγων καί ἄλλων συναφῶν ἐπιστημόνων, ἡ χώρα μας ἀντιμετωπίζει σοβαρό συνταγματικό πρόβλημα.  Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες δειλά δειλά οἱ κυβερνῆτες μας ἀνεκοίνωναν, ὅτι κινδυνεύει ἡ ἐθνική μας κυριαρχία.
Ἀναλυτές ἐπιστήμονες παρουσιάζουν τό πρόβλημα ὡς πολυσύνθετο καί ὡς πρόβλημα πού δέν μπορεῖ νά λυθεῖ, ὡς μεῖζον θέμα πού ἔχει προκύψει στήν Εὐρωπαϊκή κοινότητα καί δέν μπορεῖ νά ἀναταχθεῖ.
Ἔρχεται λοιπόν τό πόνημα τοῦ π. Λάμπρου «Σχέση Ἱερῶν Κανόνων καί κοσμικῶν νόμων», νά μᾶς βοηθήσει ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως νά καταλάβουμε ποῦ βρισκόμαστε, γιατί διερχόμαστε τήν παροῦσα κρίση καί ποῦ μπορεῖ νά ὑπάρξει φῶς, ἐλπίδα, σωτηρία.
Ἡ κοινή λογική καί τό κοινό αἴσθημα τῶν Ἑλλήνων ἤδῃ τήν 28η Ὀκτωβρίου ἐξεφράσθη μέ φωνές, μέ πανώ καί διαδηλώσεις ἐνάντια στήν ἀντιλαϊκή καί ἀντεθνική συμπεριφορά τῆς κυβερνήσεώς μας πού πρῶτο μέλημά της εἶναι, πῶς θά εἶναι συνεπής στούς δανειστές μας σέ βάρος τῶν συμφερόντων τοῦ λαοῦ μας.
Στό βιβλίου τοῦ π. Λάμπρου φαίνεται, ὅτι τέτοιου εἴδους κοινωνικές ἀναστατώσεις ὀφείλονται καί στίς ἀντιθέσεις ἀνάμεσα στό κοσμικό καί τό Κανονικό Δίκαιο, τό δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας, ἀνάμεσα δηλαδή στή θεανθρώπινη νοοτροπία τῶν ἱερῶν κανόνων καί στήν ὁσημέραι ἐναντίωσή τους σ’ αὐτούς.
Ἰδιαίτερα στίς μέρες μας ἡ Νέα Τάξη πραγμάτων, ἡ Νέα Ἐποχή, θέλει νά ἐπιβάλει τή βούλησή της σέ μιά χώρα μέ μακραίωνα ὑψηλό πολιτισμό καί μακραίωνη δημοκρατική ζωή.  Οἱ Γερμανοί[1] πού συμφωνήθηκε νά συμμορφώσουν τούς ἄτακτους Νεοέλληνες ἀσφαλῶς θά ἐπιδιώξουν, ὅπως προγενέστερα οἱ Βαυαροί συνάρχοντες τοῦ Ὄθωνος, νά μᾶς ἐξευρωπαΐσουν καί νά μᾶς ἰσοπεδώσουν στόν ἐνδοκοσμικό ἀσφυκτικό τρόπο ζωῆς. Προτεστάντες, ἀγνωστικιστές, οὑμανιστές, ὀρθολογιστές ἀδυνατοῦν νά κατανοήσουν την ἁγία Ὀρθοδοξία καί τή δοκιμασμένη της ὀρθοπραξία.
Στό βιβλίο τοῦ π. Λάμπρου παρουσιάζεται τό μεγαλεῖο τῆς θείας δικαιοσύνης πού ἀλληλοπεριχωρεῖται μέ τή θυσιαστική ἀγάπη τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστάντος Κυρίου.  Στό Κανονικό δηλαδή Δίκαιο ὁ ἄνθρωπος θεωρεῖται ὡς εἰκόνα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ πού ἔχει προικισθεῖ μέ βούληση καί χαρισματικές δυνατότητες γιά νά φθάσει στό «καθ’ ὁμοίωσιν», στήν κατά Χάριν Θέωση.  Στό Κανονικό Δίκαιο ἐπιβάλλονται κάποιοι κανόνες, κάποιες ποινές πού βοηθοῦν τόν πιστό νά πορευθεῖ πρός τό καθ’ ὁμοίωσιν.  Θά μεταλλαχθεῖ τό μεταπτωτικό «κατά φύσιν» σέ ἐν Χριστῷ πρόσωπο.
Ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Γαλάτας Ἐπιστολή του (Κεφ. Ε΄ στ.22) διατυπώνει τά ἐννέα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού χορηγοῦνται στόν ἄνθρωπο καί συνιστοῦν τήν ἐν Χριστῷ ἀληθινή φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου.  «Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη πίστις, πραότης, ἐγκράτεια».
Ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ μεγάλου ἀνδρός τῆς ἱστορίας, τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἰσαποστόλου καί αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου μέχρι τῶν ἡμερῶν μας ἡ χαρισματική δύναμη τῶν ἱερῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπηρέασε τούς κοσμικούς νόμους.
Ἔτσι ἀνεπτύχθη μιά ἁρμονικότατη συνεργασία Ἐκκλησίας καί κράτους μέ νόμους χριστοποιημένους, μέ νόμους πού προασπίζονται τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα ὅλων τῶν ἡλικιῶν, ἐξ ἄκρας συλλήψεως μέχρι καί τά βαθύτατα γεράματα.  Τό φιλανθρωπότατο δίκαιο μέ τούς ἱερούς κανόνες ἐπέδρασε καί σ’ ὁλόκληρη τήν κοινωνική ζωή, στήν ἐργασία, στή διοίκηση, στήν πολιτική.
Τά τελευταῖα εἴκοσι – τριάντα χρόνια βλέπουμε μιά ἐπιδρομή τοῦ κατάξηρου οὑμανιστικοῦ πνεύματος, ἐντεταλμένου ἀπό τούς «μεγάλους» τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού ἀποσκοποῦν στήν ἐξάλειψη τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος ἀπό τούς νόμους τοῦ κράτους.
Ἐνάντια στούς ἱερούς φιλάνθρωπους κανόνες νομιμοποιήθηκαν οἱ ἐκτρώσεις.  Δολοφονοῦνται ἀπό ἑκατό ἕως πεντακόσιες χιλιάδες ἔμβρυα κάθε χρόνο.  Λιγοστεύει ὁ πληθυσμός μας κατά μία μεγάλη πόλη.  Οἱ κοπέλλες μας, γιατί ὄχι καί οἱ ἄνδρες μας, ἐπιβαρύνονται διά βίου μέ ἕνα θανάσιμο ἁμάρτημα, μέ συνέπεια νά βιώνουν ἕνα κρυφό ἄγχος καί μιά μυστική ᾁδηφάγο ἐνοχή μέ ἁλυσσιδωτές ἐπιπτώσεις στήν καριέρα τους, στήν οἰκογενειακή τους κατάσταση, στή δημιουργικότητά τους.
Οἱ ἐλεύθερες συμβιώσεις ἀποδεικνύονται ἀντιστρόφως ἀνάλογες τοῦ σκοποῦ, γιά τόν ὁποῖο πειραματικά θεσμοθετήθηκαν, μέ μεταπήδηση σέ ἕνα ἄλλο συμβατικό σχῆμα· συμβίωση, ἐγκυμοσύνη ἴσως, πολιτικός γάμος, βάπτιση τοῦ νεογέννητου, πιθανός χριστανικός γάμος.
Ἡ καταπάτηση τῶν ἱερῶν κανόνων στά ἀνωτέρω βρίσκει τό ζεῦγος μπλεγμένο μέ ὄγκο προβλημάτων, πού θά ἦταν πολύ μικρότερος ἄν στά παραπάνω βήματα τῶν ἀνθρώπων ὑπῆρχε ἐξ ἀρχῆς ἡ ζωοποιός δύναμη τῆς εὐλογίας τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μέ τό ἱερό Μυστήριο τοῦ Γάμου.
Ἡ τηλεόραση μέ ὀργανωμένα προγράμματά της, μέ ἀνιστόρητο λόγο καί μέ διεστραμμένες εἰκόνες πολέμησε καί πολεμάει τήν ἑλληνική ἱστορία μας, τή θεότητα τοῦ Κυρίου, τή θεοπνευστία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως, τήν ἐν γένει μακραίωνα Παράδοσή μας.
Καί τό χειρότερο, ἄνθρωποι μέ σοβαρά ἐλλείμματα πίστεως, παιδείας καί ἤθους, πολυβολοῦν τήν ἀκμαία πολιτιστική μας θεανθρώπινη παράδοση καί λανσάρουν τήν ὁμοφυλοφιλία, τή σεξουαλική ἀπελευθέρωση, δηλαδή τόν ἐγκλωβισμό τῶν παιδιῶν μας στήν ἀποχαύνωση, τή χρήση τῆς φούντας (τῶν ναρκωτικῶν) καί ἄλλων παραισθησιογόνων οὐσιῶν, τή νομιμοποίηση καί ἐγκαθίδρυση στή χώρα μας τοῦ τζόγου καί τῶν τυχερῶν μηχανημάτων, δηλαδή τά φρουτάκια.
Παράλληλα διαφημίζονται οἱ περιθωριακοί τύποι μάγων, ἀστρολόγων, ἐναλλακτικῶν θεραπευτῶν, ἑρμηνευτῶν τοῦ ζωδιακοῦ κύκλου, τάχα ψυχοθεραπευτῶν, δασκάλων τῆς γιόγκα, κ.τ.λ..
Ἀποσυνδέθηκαν οἱ δεσμοί τῶν ἱερῶν κανόνων μέ τούς νόμους τοῦ κράτους, μέ ἀπαίτηση μάλιστα τοῦ κράτους γιά κρατικοποίηση τῶν ἱερῶν κανόνων. Ἀλλοτριώνεται σταδιακά ὁ θεανθρώπινος πολιτισμός μας ἀπό τίς χαρισματικές χριστιανικές ἐπιδράσεις τῆς δοκιμασμένης χριστιανικῆς νομοθεσίας μέ βάση τούς ἱερούς κανόνες.  Ὁ πολιτισμός μας ἔτσι ἐκπίπτει στό ἐνδοκοσμικό ἐπίπεδο ἐγκλωβισμοῦ μας, στήν ἀπαίτηση καί ὄχι στήν προσφορά, στή διεκδίκηση καί ὄχι στή δημιουργία, στή ρᾳστώνη καί ὄχι στήν μετά τοῦ Κυρίου συνδημιουργία, στόν ἀποκλεισμό τοῦ θαύματος.
Καί ἰδού ἐπτωχεύσαμεν!  Ἡ παροῦσα κατάντια τῆς χώρας μας δέν ὀφείλεται μόνο στά προγραμματισμένα σχέδια τῆς Νέας Τάξεως ἀντιχρίστων πραγμάτων μέ ἀκριβεῖς ἐντολοδόχους τούς «κυβερνῆτες μας», ἀλλά καί στήν ἀτομική μινιμαλιστική μας νοοτροπία, πού εὐνοεῖ τήν ἀνάπτυξη τῶν ἀντιλαϊκῶν, ἀπανθρώπων, ἀντιχρίστων προγραμμάτων.
Ὁ θεοφώτιστος ἅγιος Γέροντας, ὁ π. Παΐσιος ἔλεγε, συμφωνῶν μέ ὅλους τούς ἁγίους πατέρες, ὅτι λειτουργοῦν οἱ πνευματικοί νόμοι πάντοτε ἀλάνθαστα καί νομοτελειακά: Ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τή θεϊκή ἀρχετυπική δημιουργία; Διαλέγουμε τόν αὐτόνομο, ἀνθρώπινο τρόπο βίου καί ἔργων χωρίς Χριστό;
Ἀναδεικνύεται ἡ δική μας μεταπτωτική ἀρρώστια πού δέν μπορεῖ νά θεραπευτεῖ πιά μέ κανένα ἀνθρώπινης ἐπινόησης φάρμακο.  Πῶς θά γλυτώσουμε τώρα ἀπό τήν πτώχευση καί τά παρεπόμενά της; Πῶς θά ἀποφύγουμε τις ἀναπόφευκτες ἐπιπλοκές τοῦ πραγματικοῦ ἤ σκόπιμα ἀπό σκόπιμους διογκωμένου χρέους;
Πῶς θά μειωθεῖ ἡ ἀνεργία; Πῶς θά ἀνθίσει ἡ ἀνάπτυξη; Πῶς θά μπορέσουμε νά κρατήσουμε ἀταλάντευτη τήν πίστη μας; Πῶς δέν θά καταποθοῦμε ἀπό τόν πανικό καί τήν ἀπόγνωση, στά ὁποῖα μᾶς σπρώχνει ὁ ἄμβωνας τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ τηλεόραση μέ τούς δασκαλεμένους δημοσιογράφους της;
Ἡ μετάνοια, ὑποστηρίζουν οἱ ἅγιοι πατέρες μας καθώς καί ἅπαντες οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μπορεῖ νά μᾶς ἀνοίξει νέες προοπτικές, νέους ὁρίζοντες, νέους δρόμους: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».  «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστιν».  Ἡ μετάνοια ἄγει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ γίνεται χαρά, ἐμπειρία θείας χάριτος, πανευτυχίας καί μακαριότητας ἐντός ἡμῶν, ἐδῶ καί τώρα.
Τό δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας περιέχεται καί ἐκφράζεται στό κανονικό δίκαιο.  Ἀναλυτικότερα περιλαμβάνει τούς ἱερούς κανόνες, δηλαδή τό ἅγιο ἀπόσταγμα τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν ἐπιμέρους θεοφωτίστων ἱερῶν κανόνων ἐγνωσμένων ἁγίων Πατέρων.
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τό κοσμικό δίκαιο ὑψώνεται ὡς αὐθεντικότερο, ἀφοῦ ἀναγνωρίζεται ὡς νόμος τοῦ Κράτους μέ τήν ὑποστήριξή του, καθώς καί μέ δυνάμεις καταστολῆς, ἄν χρειασθεῖ.  Οἱ ἱεροί κανόνες ἐπιβάλλονται στή ζωή κάθε πιστοῦ μέ ἑκούσια καί ἐλεύθερη ἀποδοχή του, γιά τό ἐπίγειο καί γιά τό αἰώνιο συμφέρον του.
Οἱ ἱεροί κανόνες δέν βλέπουν τόν ἄνθρωπο μόνο ὡς βιολογικό καί κοινωνικό ὄν.  Στό δεύτερο καί τρίτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τοῦ π. Λάμπρου ὁ ἄνθρωπος ὁρᾶται καί ἀποκαλύπτεται στήν φιλοκαλική του διάσταση.  Ἡ ἀθάνατη ψυχή, ὑπέρ ἧς Χριστός ἀπέθανε, ἔχει, διαφυλάσσει καί ἀναπτύσσει ὅλα τά χαρίσματα τοῦ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» πλασθέντος δημιουργήματος, κορωνίδος συμπάσης τῆς δημιουργίας.
Ἡγεμών νοῦς, νόηση, φαντασία, βούληση, συναίσθημα, ἁρμονική συμφυΐα μετά τοῦ σώματος, συλλειτουργία ὅλων τῶν ψυχοδυναμικῶν, εἶναι γνωστά στούς ἱερούς κανόνες πού βοηθοῦν στήν ἀρχετυπική, κατά Θεόν, προπτωτική λειτουργία, γιά τό καλό, γιά τήν ἐν Χριστῷ καταξίωση τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί γιά τή δοξολογική συλλειτουργία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μετά τῶν ἄλλων ἐν Χριστῷ συν-αδελφῶν.
Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας εἶχαν κατανοήσει τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, εἶχαν φιλοσοφήσει πάνω στίς ψυχοσωματικές του δυνατότητες, δεξιότητες, ἱκανότητες, ἀλλά εἶχαν καί μεταφυσικές ἀνησυχίες, μέ τολμηρές προσπάθειες γιά νά διερευνήσουν τήν αἰώνια ζωή, στήν ὁποία ἐπίστευαν.
Ὁ μῦθος ἦταν τό ἐξωλογικό συμπλήρωμα τῆς λογικῆς, ἡ ὁποία ὡς μεταπτωτική, ἀφώτιστη τότε ἀπό τή θεία Χάρη, δέν διέθετε τή γνωσιολογική ἱκανότητα γιά νά ἀνακαλύψει τά ὑπερβατικά.  Ἡ ἐμπειρία τους «πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος» περιοριζόταν στό ἐδῶ καί στό τώρα, λόγῳ τῆς μεταπτωτικῆς γνωσιολογικῆς ἀναπηρίας τους νά ἀνιχνεύσουν τά οὐράνια καί τήν πέραν τοῦ τάφου ζωή.
Γιαυτό ὁ Κύριος ἔκλινεν οὐρανούς καί κατέβη προσλαμβάνοντας ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση, στήν ὁποία χάρισε τήν ἀληθινή γνώση θεραπεύοντας τήν παντελῆ ἀγνωσία της.
Οἱ ἱεροί κανόνες κρύπτουν ἀλλά καί ἀποκαλύπτουν τήν ἀληθινή γνώση πού συνοψίζεται σέ μιά νέα χριστολογική φράση κατά τόν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς: «πάντων χρημάτων μέτρον θεάνθρωπος».  Ὁ ἄνθρωπος ζῶν μέσα στήν Ἐκκλησία ἑνώνεται στό σῶμα τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ καί κατά χάριν χριστοποιεῖται.   Ἄρα, κατά τόν π. Λάμπρο, οἱ ἱεροί κανόνες δέν ἀναφέρονται στόν φυσιολογικό μεταπτωτικό ἄνθρωπο, στόν κοινωνικό ἄνθρωπο, ἀλλά καί στόν κατά χάριν θεούμενο ἄνθρωπο.
Στόν ἐν Χριστῷ πνευματικό ἀγώνα χρειάζεται ὁ πνευματικός ὁδηγός, ὁ ὁποῖος θά ἑρμηνεύει στόν πνευματικό υἱό ἤ στήν πνευματική θυγατέρα τούς ἱερούς κανόνες γιά τόν προσωπικό ἐν Χριστῷ καταρτισμό τους.
Ὑποτίθεται ἤ προϋποτίθεται, ὅτι ὁ πνευματικός πατήρ, ὁ πνευματικός ὁδηγός θά πρέπει νά διαθέτει τήν ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τήν πνευματική γνώση τῶν ἱερῶν κανόνων μαζί βέβαια μέ τήν ἐν Χριστῷ πνευματική βιοτή.  Ἐπίσης θά πρέπει νά ἔχει ἀποκτήσει κεκαθαρμένο νοῦ ἀπό τά στοιχεῖα τοῦ κοσμικοῦ πανθρησκειακοῦ φρονήματος.
Ἐν ἀντιθέσει τό κοσμικό δίκαιο, ἡ ἑρμηνεία καί ἐφαρμογή τῶν κοσμικῶν νόμων χρειάζονται δικαστή, ὁ ὁποῖος στίς ἀποφάσεις του θά πρέπει νά ἔχει «νομικό ἀποδεικτικό συλλογισμό» ὁ ὁποῖος καταγράφεται μετά τήν ἀπόφαση.
Ὁ πνευματικός πατέρας διαφέρει ἀπό τό δικαστή, καθόσον τό Ἅγιο Πνεῦμα κατευθύνει τήν καθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ του τέκνου.  Γνωρίζει τούς ἱερούς κανόνες, ἀλλά μέ τή βοήθεια τῆς θείας Χάριτος, τῆς παρούσης κατά τόν λυτρωτικό διάλογο, πού τελεσιουργεῖται κατά τήν ἱερά ἐξομολόγηση, οἱ ἱεροί κανόνες ἀπό γραπτές φράσεις καί ἔννοιες πού εἶναι, ζωοποιοῦνται καί φωτίζουν τόν ἐν ὑπακοῇ χειριστή τους, χαρίζοντας στόν πιστό φῶς καί ἀλήθεια καί τήν ἐν Χριστῷ πανευφρόσυνη ζωή. Τρέχουν οἱ Ἕλληνες πολῖτες στήν Ἐκκλησία γιά νά στηριχθοῦν ἀπό τίς πολλές πιέσεις πού ὑφίστανται ἀπό τόν ἀποπνικτικό ἀστικό τρόπο ζωῆς.  Εἶναι πλέον πανθομολογούμενο τό ἀνακουφιστικό ἔργο πού ἐπιτελεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλληνική Ἐκκλησία στόν Ἑλληνικό λαό τόσο γιά τήν ψυχική του ὑγεία καί ἰσορροπία, ὅσο καί γιά τήν κατά τό δυνατόν οἰκονομική του ἐνίσχυση.
Βέβηλες κατά καιρούς φωνές ἐπιδιώκουν νά παραπληροφοροῦν τούς ἀνθρώπους καί νά ὀρθώνουν ἐμπόδια προσέγγισης τῆς Ἐκκλησίας ζητώντας χωρισμό τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Κράτος.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ κάθε λειτουργός, ὁ δικαστής πού χειρίζεται τούς νόμους τοῦ κράτους καί ὁ πνευματικός πού χειρίζεται τούς ἱερούς κανόνες, ἄριστα μποροῦν νά συνυπάρξουν μένοντας ὁ καθένας τους στά ὅριά του. Στό ἱερό του «Πηδάλιο» δίνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης τήν ἰδεώδη σχέση μεταξύ τῶν δύο δικαιοταξιῶν, τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῶν κοσμικῶν νόμων τοῦ κράτους.  Οἱ μέν ἱεροί κανόνες διευθετοῦν τά πνευματικά ζητήματα οἱ δέ κοσμικοί τά γήινα, βιωτικά, κοσμικά.
Τέλος ὁ π. Λάμπρος κάνει μιά ἀναδρομή στήν περίοδο τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ 527-565 ὅπου ἔγινε ἀπόλυτα κατανοητή καί ἐφικτή αὐτή ἡ συνεργασία Ἐκκλησίας καί Κράτους, συνεργασία ἱερῶν κανόνων καί κοσμικῶν νόμων.  Οἱ πολῖτες τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ὠφελήθηκαν τά μέγιστα ἀπό τήν ἰσότιμη φροντίδα καί ἐργασία τόσο τῶν ὑλικῶν - βιωτικῶν ζητημάτων, ὅσο καί τῶν πνευματικῶν - ἐκκλησιαστικῶν.

Συμπεράσματα:

Ἀπό τήν προσεκτική ἀνάγνωση καί μελέτη τοῦ βιβλίου «Σχέση Ἱερῶν Κανόνων καί κοσμικῶν νόμων» τοῦ π. Λάμπρου Φωτόπουλου, καταλήγουμε στά παρακάτω συμπεράσματα:

1.             Οἱ ἱεροί κανόνες ἀποτελοῦν καί εἰκονίζουν τήν ἱερή εὐταξία τῶν ἁγίων μελῶν τῆς θριαμβευούσης ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησίας, ἐν ἀντιθέσει πρός τούς κοσμικούς νόμους, πού ἀναφέρονται στήν μεταπτωτική μας κοινωνία .

2.             Βοηθοῦν καί ἐπηρεάζουν τήν μεταπτωτική μας κατάταση, γιά νά πορευόμαστε καί νά ἑτοιμαζόμαστε γιά τή μακαρία καί τελεία ζωή τῆς Βασιλείας μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

3.             Ἡ διαμορφουμενη κατάσταση στήν Ἑλληνική κοινωνία φανερώνει τήν ἄρνηση τῶν ἐντοπίων καί τῶν ἀλλοδαπῶν κυβερνητῶν μας καί μερίδος τοῦ λαοῦ μας νά δέχονται τούς θεανθρωπίνους θησαυρούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἡ ὁποία διοικεῖται καί ὁριοθετεῖται ἀπό τούς ἱερούς κανόνες.

4.             Τό κοσμικό δίκαιο ὁσημέραι ἀποστεώνεται καί ἀποξηραίνεται ἀπό τή θεία Χάρη καί τήν ἄνωθεν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ βοήθεια.

5.             Συνέπειες τραγικές τοῦ διαχωρισοῦ τῶν ἱερῶν κανόνων τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἀπό τούς κοσμικούς νόμους ἀποτυπώνονται στήν σημερινή κατάσταση τῆς πατρίδος μας.  Ἡ σημερινή δικτατορία ἀπόλυτα ὑπάκουη στή δικτατορία τῆς Νέας Ἐποχῆς ὁδηγεῖ τήν πατρίδα μας στόν εὐτελισμό, στήν ἐξαθλίωση τῶν πολιτῶν καί στή γενική πτώχευση.

6.             Ὅσοι σήμερα μιλοῦν γιά ἀπεξαρτήσεις, γιά λύσεις, γιά ἀνάγκη σκληρῶν μέτρων, γιά ἀντιμετώπιση τῶν ἀναπόφευκτων ἀπαιτήσεων τῶν δανειστῶν μας, γιά ψήφιση ἀναγκαστική ἀντιλαϊκῶν νόμων πρός τό ἀπώτατο συμφέρον τῆς πατρίδος μας, κατ’ οὐσίαν δηλώνουν τή δουλική ὑποταγή τους στούς τυράννους τοῦ Δ.Ν.Τ. τῶν δανειστῶν μας καί τοῦ Διευθυντηρίου τῆς νέας τάξεως πραγμάτων τῆς Νέας Ἐποχῆς.

7.             Ἡ μόνη λύση εἶναι νά ἐμπιστευθοῦμε καί νά ἐπιστρέψουμε ἐν μετανοίᾳ στήν ἁγία καί θεοσθενῆ Παράδοση συνεργασίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, συνεργασίας ἱερῶν κανόνων καί κοσμικῶν νόμων, οἱ ἐκ βαθέων κατανυκτικές προσευχές, ἡ ἄμεση φιλάδελφη ἀλληλοβοήθεια, μέ ἀκεραία τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας στόν θεάνθρωπο Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό.

Θερμότατες εὐχαριστίες στόν π. Λάμπρο γιατί εἶχε την ἔμπνευση νά συγγράψει τό παρόν πόνημα ὡς ἀπόσταγμα τῶν νομικῶν του γνώσεων, θεωρητικῶν καί πρακτικῶν, ἐκ τῆς προηγηθείσης μαχίμου δικηγορίας του, τῆς θεολογικῆς μορφώσεώς του καί τῆς ἐν Χριστῷ ἱερατικῆς ἐμπειρίας του.
Ὁ Κύριος νά ἀνταποδίδει καί στόν ἴδιο καί στήν οἰκογένειά του πλούσιες θεανθρώπινες παροχές.

---

[1]Τήν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας φέρνει τό κούρεμα τοῦ χρέους καί ρόλο κλειδί ἀναλαμβάνει ὁ μέχρι σήμερα σύμβουλος Χόρστ Ράιχενμπαχ, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικά ἀναγορεύεται σέ …κυβερνήτη. Ὅπως ἀποκαλύπτει στό πρωτοσέλιδο ἄρθρο της ἡ Realnews, μετά τό κούρεμα παραδίδονται τά κλειδιά τῆς χώρας στόν Γερμανό Ἐπίτροπο καί στούς σκιώδεις ὑπουργούς του.  Ὁ «ὑπερπρωθυπουργός» Ράιχενμπαχ καί οἱ «ὑπουργοί» του θά ἀναλάβουν, σύμφωνα μέ τό σχέδιο «Ἡγεμών» πού ἀποκαλύπτει ἡ ἐφημερίδα, τόν ἔλεγχο ὑπουργείων, ἐφοριῶν, ἀσφαλιστικῶν ταμείων καί Δικαιοσύνης.  Μάλιστα οἱ «βασιλικοί ἐπίτροποι», ὁ …θεσμικός ρόλος τῶν ὁποίων θά προβλέπεται ἀπό τή νέα δανειακή σύμβαση, θά ἔχουν δικαίωμα ἀπολύσεων καί προσλήψεων στίς δημόσιες ὑπηρεσίες.

πηγή

http://www.orthros.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=328%3Aeisepmss&catid=36%3A2010-10-04-06-19-27&Itemid=154&lang=el

Προσευχή στά σχολεῖα, ἀναφαίρετο δικαίωμα

 

 

Μαθητές διαμαρτύρονται ἐπειδή δέν ἒγινε ἡ πρωϊνή προσευχή στό σχολεῖο τους …

Τοὺς ἀκούει κανείς;

- Κύριε, σήμερα δὲν κάναμε προσευχὴ στὸ προαύλιο, νὰ κάνουμε πρὶν ἀρχίσουμε τὸ μάθημα.  Εἶναι ἡ πρώτη ὥρα.

- Προσευχή;  Κοιτάξτε, δὲν μοῦ ἀρέσουν τὰ ἀστεῖα πρωὶ-πρωί.

- Γιατί ἀστεῖο, κύριε;  Κάθε πρωὶ δὲν κάνουμε προσευχὴ πρὶν νὰ μποῦμε στίς τάξεις; Ἀφοῦ σήμερα ἔβρεχε καὶ δὲν κάναμε ἔξω, γιατί νὰ μὴν κάνουμε στὴν τάξη;

- Ἄλλο ἔξω καὶ ἄλλο στὴν τάξη. Δὲν ἐπιτρέπεται ἀπὸ τὸ νόμο.

- Δὲν ἐπιτρέπεται ἡ προσευχή;  Ἔξω ἐπιτρέπεται καὶ μέσα ἀπαγορεύεται; Τί νόμος εἶναι αὐτός;

- Ἐμεῖς θὰ κάνουμε προσευχή.  Ἂν δὲν θέλετε ἐσεῖς, μπορεῖτε νὰ μὴ συμμετέχετε.…

Σύσσωμη ἡ τάξη σηκώθηκε ὄρθια. Ἄρχισε ἕνας στὴν ἀρχὴ καὶ μία-μία ἑνώνονταν οἱ φωνὲς ὥσπου κατέληξαν σὲ μία ὁμοβροντία: «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυρός…». Δὲν ἔλειψε κανείς. Δὲν προβληματίστηκε οὔτε ἕνας γιὰ τὰ σχόλια τοῦ καθηγητῆ ἢ γιὰ τὴν βαθμολογία. Τὸ περιστατικὸ συνέβη σὲ Λύκειο τῆς περιφέρειας Θεσσαλονίκης. Εὖγε σὲ ὅλο τὸ τμῆμα. Μείνετε ἀδέσμευτοι καὶ ἀνυπότακτοι, παιδιά, πάντα γιὰ τὰ μεγάλα καὶ τὰ ὡραῖα!

Μία σπίθα χρειάζεται γιὰ νὰ ἀνάψει ἡ πυρκαγιά. Κι ἀπ’ ὅτι φαίνεται αὐτὴ ἡ σπίθα κρατιέται ἀκόμη ἀναμμένη στὶς καρδιὲς κάποιων νέων, κάποιων 16χρονων, 17χρονων παιδιῶν. Δὲν διαδηλώνουν στοὺς δρόμους, δὲν πετροβολοῦν, δὲν σπάζουν ἀλλὰ ἐντούτοις ἐπαναστατοῦν. Ἀπαιτοῦν μὲ τὴ στάση τους νὰ παραμείνει ἡ παιδεία μας ἑλληνοχριστιανική. Ἐλπίζουμε ὅτι κάποιος θὰ τούς ἀκούσει.

[Πηγή http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/search/label/ἐκπληκτικά περιστατικά]

http://www.orthros.gr/