Ιησούς Σινά

Τι πλέον θέλεις;

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Περί τῆς παρουσίας μή Ὀρθόδοξων κατά τή διάρκεια τῆς προσευχῆς στά ἑλληνικά σχολεῖα

 




 

Περί τῆς παρουσίας ἀλλοθρήσκων, ἑτεροδόξων ἤ σχισματικῶν κατά τή διάρκεια τῆς Ὀρθόδοξης προσευχῆς στά ἑλληνικά σχολεῖα.

Φρονοῦμε ὅτι τό θέμα συνδέεται μὲ τὸ γενικότερο ζήτημα τῆς παρακολουθήσεως τοῦ σχολείου καὶ τῆς διαπαιδαγωγήσεως τῶν ὀρθοδόξων τέκνων. Σπεύδουμε ἐξ ἀρχῆς νὰ τονίσουμε ὅτι ὑφίσταται κανονικὴ διδασκαλία αὐστηροῦ δικαίου ποὺ ἐπιτάσσει οἱ ὀρθόδοξοι γονεῖς νὰ φροντίζουν γιὰ τὴ διατροφὴ τῶν τέκνων τους, μὲ τὴν ὁποία ὅμως νοεῖται εὐρύτερα ἡ ἐπιμέλειά τους. Στὴν ἔννοια τῆς ἐπιμέλειας ὑπάγεται καὶ ἡ ἐκπαίδευση.
Ὁ 15ος κανόνας τῆς ἐν Γάγγρᾳ συνόδου προειδοποιεῖ μὲ αὐστηρὸ δίκαιο: «Εἴ τις καταλιμπάνοι τὰ ἑαυτοῦ τέκνα, καὶ μὴ τεκνοτροφοῖ, καὶ τὸ ὅσον ἐπ' αὐτῶ πρὸς θεοσέβειαν τὴν προσήκουσαν ἀνάγοι, ἀλλὰ προφάσει τῆς ἀσκήσεως ἀμελοίη, ἀνάθεμα ἔστω.»
Ὁ σκοπὸς τῆς προσελεύσεώς μας στὸ σχολεῖο δὲν εἶναι ἡ συμμετοχὴ καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς ἑτεροθρησκείας, ἀλλὰ ἡ ἐκπαίδευση, ἡ ἀπόκτηση ἀπαραιτήτων γνώσεων γιὰ τὴν περαιτέρω πορεία μας ὡς προσώπων καὶ ὡς πιστῶν. Τὰ γνωστικὰ ἀντικείμενα δὲν ἀνήκουν σὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ σὲ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ θὰ μπορούσαμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι εἶναι δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν δικαιοῦται κανεὶς νὰ μᾶς τὰ στερήσει, ἀκόμη καὶ αἱρετικός· οὔτε καὶ ἐμεῖς ὅμως δικαιούμαστε νὰ τὰ στερήσουμε στοὺς ἑαυτούς μας, καθὼς ἀποτελεῖ αὐτὸ καταρχὴν ἄρνηση τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐπιπλέον καὶ ἄρνηση μίας, θὰ λέγαμε, ἀποστολῆς ποὺ δίδεται σὲ κάθε πιστό, μέσα ἀπὸ τὰ ἐφόδια ποὺ θὰ ἀποκτήσει, νὰ ὁμολογήσει τὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια στὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα του. Τὸ ὅτι διαχειρίζονται αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ ἑτερόδοξοι καὶ ἑτερόθρησκοι δὲν δημιουργεῖ πρόβλημα, ἐφὅσον καὶ αὐτοὶ τελοῦν σωστὰ τὴν ἀποστολή τους χωρίς, βέβαια, νὰ πραγματοποιοῦν ἀπόπειρες προσηλυτισμοῦ.
Ὡς παράδειγμα ἔχουμε πολλοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὸν Μ. Βασίλειο, τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο καὶ ἄλλους, ποὺ σπούδασαν ὄχι σὲ σχολεῖα, στὰ ὁποῖα ἴσχυε, ὅπως ἰσχύει στὰ σύγχρονα ἑλληνικὰ - ἔστω καὶ τυπικὰ - γενικὴ συνταγματικὴ ἀρχὴ ὅτι ἐπικρατοῦσα θρησκεία εἶναι Ὀρθόδοξη, ἀλλὰ σὲ καθαρὰ εἰδωλολατρικὲς σχολὲς μὲ συνειδητοὺς εἰδωλολάτρες διδασκάλους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου